глув (прид.)
ТЕОДОС: Сѐ ќутуци, околу мене, глуви, глупави! Да ме остават да се успијам. да задоцнам!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ајде да си одиме! Што се правиш на глув? Али умот ти е во топлава ракија?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Над мене крцна прозорецот на глувиот чевлар потоа низ него се провлече модро лице со среќна зинатост под меките мустаќи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од еднокрилното прозорче на Димковата куќа се појави разбушавената глава на глувиот Адам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не се исплашив. За „горниот“ го сметав чичко Адама, стариот глув крпач на чевли.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Уште на пет чекори пред општината, а Дуче веќе чука со двете големи вретена на него: дангара, дамбара, дангара, дамбара, — мава Дуче колку што може и не може и знае дека далеку се слуша неговиот барабан, иако сам ништо ве може да слушне, бидејќи беше глув на двете уши.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Тој што не е роден или е роден глув, та не можел да го слушне неговиот пријатен глас.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Верглата мрмори глуво и глуво мрмори Сена. Сликарот бавно стана и празен поглед крена.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Имам пријатели што идат кога сум сам и глуво легло на неизвесноста вијам.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Не, и ако отидеш кога узреат маслините и од глувото пристаниште првиот кораб крене, ако сетиш некогаш во бурјанот на годините како се исчезнува и полека вене.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Колата завртува зад последната куќа; зад неа останува тапо тропање на тркала и поткови, гаснејќи полека и оставајќи зад себе глува празнина во пустата улица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Четворицата останаа глуви за неговата сила и одмаздничка закана.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
А тој беше глув и не беше како многуте глуви јак и спремен да го одбрани своето постоење. Сѐ. Почеток и крај. И пустош.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Продолжително остро и нежно Глуво е сѐ.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Плови бродот по синиот бескрај и гони далечини без пристаништа, без сакани средби, далечни заборавени, пусти, глуви.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Многу познати лица, предмети, зборови, минуваат низ внатрешната празнина и ги менат своите облици до бесцелност А кога ќе минат како колона кртови, тунелите зад нив се глуви и празни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Крвта повеќе мие од водата, се исклешти, глув за истрелите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нојовиот ковчег, опустошен од кратковиден сон на луѓето во него, беше глув за далечните возови, за нивното пропнување пред скок во неипитаната ноќ.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
