чита (несв.)
Порано, пак, Словените немаа книги, туку се служеа со рески и цртички, читаа и гатаа исто како и многубошците.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
12. Мисирков го читал овој текст во Другарството на 21 септември 1903 год., пред донесувањето на Мирцштегската програма за реформа, но тој будно ги следел сите нејзини подготовки.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
АНТИЦА: (целата возбудена од радост само го прелетува писмото со очите, но не може да го чита)...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
А кога го слушав до крај писмото кое што го читавте вие видов дека не е негово.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ИЛИЈА: Добро си направил (му дава кутија со тутун да направи цигара и потоа го чита писмото).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Од страница до страница животот на бездомничето сѐ повеќе ме возбудуваше јас полека заборавав на луѓето околу себе и се пренесував меѓу оние деца-ајдуци меѓу кои несреќно западнал Твист. Жално читав.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тогаш го читав Том Соер. Немирното, бестрашно Американче предизвика кај мене нешто дотогаш непознато и јас на Бата му ја преприкажав содржината на Димовите Тројца мускетари и тоа на најизвртен начин.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќе чита ли некој? Книгата беше стара и распарчана, со жолти и нагорени страници, истуткана од носење по џебови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Празна раница не чува граница“, почнаа да се читаат пароли по буките на Кравица, Петерник, Соколот и Добро Поле, изрежани со штиковите на гладните војници од оваа страна на фронтот и се зачестија „мечките“ каде што имаше Германци, а бугарските војници со „дикат“ дигаа сѐ што имаше за јадење од нивните магацини и кујни.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Го виде ли, Нешко, свекор ти? — ја боцна Бојана Неда, небаре ги читаше нејзините мисли.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Дедот поп спремен, со засукани ракави, го распови на масичката малото, ги зеде ножичките, го потстриже, го фати за главче и почна да го брчка во водата што ја донесе Гуца во ѓумот, читајќи си напамет: „Крешчаетсја раба божја . . .“ и се обрна на нунката: „Кажи нунко име“, и причека.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Живееш во еден град триесет години, ги познаваш сите негови жители, а сега, наеднаш, читајќи весник и бавно чекорејќи, запаѓаш меѓу непознати луѓе, поинаку облечени од оние што ги познаваш, со поинакви очи, со поинаков говор.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледај го црвеното око на мртвиот бик и читај ја во изгаснатата зеница песната на мојата крв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ти не дојде кај мене, Никола. Јас дојдов кај тебе. Да ми читаш опело? праша. Не, чу.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Можев да ти читам опело.“ „Можеше“, призна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се обѕира и го чита потеклото и намената на предметите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Со пискав глас го чита од пергамент обвинението. Веќе и не го гледам зад масата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Драга Петровиќ, чита во себе, удира со рака во лисјата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сте читале ли некогаш природознание со слики во бои?“ „Какво природознание“ , им виснаа рамениците од обете страни на издолжените вратови. „Ние не сме растеле дури ни во ситносопственичка фамилија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кога видоа дека се беспомошни се повлекоа од врвицата, загазија во сувата трева и молкнаа, можеби читајќи му во себе на непознатиот оченаш. „Го гледаш ли ова?“ Отец Симеон му ја покажа здравата рака на која беше истетовирано срце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
