тројца (бр.)
125. Не случајно Мисирков зема тројца од Охрид што се свртеле на три различни страни и се ставиле во услуга на трите националистички пропаганди за завојување на татковината.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За потврдување на тоа доста е да се потсетиме на тројцата: господата Бешков, (74) секретар и gerant на Трговското агентство во Битола, Цоков, (75) дипломатски агент во Лондон, и Станчев, (76) таков во Петроград.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Млитавиот и сив општински писар трипати дневно ги ласкаше жолтите чевли, ги дуваше напудрените образи и уживаше во својата државна служба со каква во улицата можеа само тројца да се пофалат - тој, кусогледиот инспектор со несовитливи коленици и ќосавиот полн послужител во основното училиште „Вук Караџиќ“.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Потоа - тројца акробати на трапез, пет дресирани кучиња, кловнови во шарена облека.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Понекогаш ќе дојдеа на широчината тројцата студенти и ќе седнеа на дивата трева крај децата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И застанаа сите тројца да го слушнат Достиниот одговор.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таа така си кроеше: тројца браќа се: Стојо, Илко и Трајко; три куќи; три таками за куќите. Море — волови; море — овци; море — товарни добици, пашита, море — нивје за тројцата браќа, три пералника, три месариика, три ѓума, три тави, шест тепсии.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Попот жени, Андо Андовски мажи, а Рожденката — и жени и мажи. Сите тројца збираат сватови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сега над него беа тројца, темни и загрижени, па не се праша како дошол третиот, туку погоди: нешто стануваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Штом сме сите едно, да останеме едно. И поаѓаме тројца со две пушки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сите тројца имаа суви, студени раце а на улица дождот без мака го проби неговото и онака влажно палто.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
На еден празник пеевме тројца - ти, јас и белиот нарцис во тешкиот кристал.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Седиме тројцата згрчени над разгореното мангалче и чекаме да зашушкаат над нас крилја на диви пајки, да шлапне водата од нивното паѓање.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сепак ... тројцата се силни млади селани, три стебла од иста шума.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И дури тој се искачуваше со тројца другари по скалите за да дојде до вратата каде што беше кадијата со Анѓа, каданите, Ајша и Сефедина, другите петина се изјазија до прозорците, давајќи си грб и раце еден на друг.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
– Секој од вас дванаесетте души ќе соберете од по тројца свои луѓе – комшии и ќе ми ги донесете за еден саат овдека на сретсело; разбравте?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ги познавам јас тројцата од нив.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Само за последните шест-седум години во гратчето се сменија тројца господари.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Излегоа тројца од три кожурки на своите соништа а тој, претпоставувајќи во нивните сонливи очи топлина и чувство, ги праша со рапаво грло: „Каква е оваа ноќ, оваа проклета црна ноќ?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Двајца се недоволност, тројца се претовареност.“ Сега ја болеше вистината на Отец Симеон.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
