раме (ср.)
Така ги донесов. Ама рамења ми прекапаа од тежина голема.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
(Ја зема пред себе, ги клава рацете на рамењата нејзини и како науше пее): Си заљубив едно моме Од малечко до големо, Си го љубев долго време, Долго време три години.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
НИКОЛАЌИ: (ги бере рамењата).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Дали во голи рамења, дали во пусти опинци, или во стапот овчарски?
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Стоев на прсти помеѓу две рамења, гледав само малечко крајче на арената, среќен кога шарените кловнови со големи црвени носишта ќе се појавеа на тоа место. Кловновите ги испратија со весели извици.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Зелениот арапски ат немирно подигруваше под него и често ги тргаше рамењата од уздата, барајќи слобода да поигра под својот господар по рамното поле, но овој не му дозволуваше, и тој правеше цик-цакови по ливадите да ја смири својата бујна крв.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Ама кого сум скрил!? Ништо не те разбирам! - ги витка рамењата Тоше и се чуди.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Го закопа своето рамо меѓу рамењата што се допираа, се тискаа и се одвојуваа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Глигор сѐ уште ги држеше рацете врз рамењата на Џемал-ага.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Конзулот ги остри чудно подигнатите рамења: „Не ве разбирам...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тие занишаа со главите намуртено и погледнаа кон оној што на раката и рамењата носеше некакви знаци.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Хохохо! - се изнасмеа чичко Лозан чукајќи ме по рамења.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Човечки е да тажиме, синко, - ја положи својата тешка, татковска рака врз неговото раме доктор Коста.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Србин и Шишман, како што ги учеше фелдфебелот долу во градот, се потрудија колку што можат, но испадна едно млако вкочанување и собирање на вратовите во рамената.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Во тунелите што се создаваа на тој начин момченцето полека се губеше, поправо тонеше, па кога некој би гледал отстрана би му ги видел само рамењата и главата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога ја подадов главата од отворот на шаторот за да го видам непознатиот човек, татко ми на неговото прашање рамнодушно ги крена рамењата.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Ко сенки, ко сеници се точкаат: со пушки, со ќебиња, со украдени сакми, со некакви врзопи преку рамења.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ај, го земам војничето на рамења да го носам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сети се на денот, навидум како и секоја друга (улица сосем обична малку каллив снег, замислени минувачи) кога спокојна ја наведна главата врз твоето раме.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Ме облекоа во долг фустан и ми ја пуштија косата вака: на двете рамења да ми паѓа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
