насмее (св.)
Милувам секој ден под твојов прозорец да поминам и секој пат со уста слатко да ми се насмееш и со очи мило да ме погледаш!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
СПИРО: Еј, бреј брат Арсо, што тоаф човек си! И отруен човек ќе насмееш. И кога самиот си отруен...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Животот ти е донегде како огледало: насмеј се, ќе ти се насмее, намурти се, ќе ти се намурти. Поарно да се смееме и да се веселиме!...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Си видел говедо, коњ, магаре или некој друг ајван да се насмее?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КОТЕ: Жив да си и вековит бре, Панде, ти нас — господ тебе да те насмее. (Како горе општо смеење).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Вистина, кога бев малечка, пет пари шеќерчиња можеа да ме насмеат кога бев лута или плачев како некој да ме коле, а денеска не!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Светлокосиот гласно се насмеа: - А - ха, ми текнува.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Мече итро го скри црцалото в пазува и едвај задржувајќи се да не се насмее, се затрча надолу, викајќи: – Кој сака вода, повели!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Левиот мазен образ одвреме-навреме му се грчеше; изгледаше дека безуслешно се обидува да се насмее. Очигледно го жалеше старецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И таман Илко влезе сите на глас се насмеаја: — Ахахааа! Еве ошче еден погорелец.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Селаните се размрдаа лево и десно и сите погледнаа во Доста Рожденката, која веќе ја криеше главата од погледите да не ѝ се насмеат уште тука, в очи, во првиот судбоносен момент.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И ако се погледнеа, ќе се насмееја обајцата и ќе ги наведеа очите и главите и ќе чекаа или Стојан или Доста да проговорат нешто та да се исправат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Немојте да се смеете. Ова е како кај Мопасан. Тој сака да насмее а расплакува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Каков знак“ праша: не можеше да не се насмее кога го чу одговорот.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе се разбудам и не ќе имам време ни да се насмеам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ме праша еднаш зошто не сум пилот. Се насмеав.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Последната пролет е одамна умрена. Пролетта не умира, се насмеав.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И буткајќи ја смрзнатата тупаница во големата уста, го задуши плачењето, во страв овој човек овде и мртов да не му се насмее за неисполнетата клетва.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Насмеј се задоволно, но не речи дека ова е фамилијарност и протекција и дека ја навредува твојата пролетерска свест.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Чудно ми зборуваше. Морав дури да се насмеам... Ми рече да не се плашам и да фрлам вода во огнот...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
