кикоти (несв.)
— Пеша Милевска се сака со ќатипот! — И пак се изви громко и долго кикотење.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се кикотеа држејќи се за стомаци, а дедо Ангеле, како ништо да не било, се сврте кон комитите: - Како сте, што правите? – ги поздрави тој нив сосем сериозно и како што личи на луѓе и пријатели.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Кикотење, кое не е далеку од липање, го исполнува мртовечкиот сандак на уште живиот Август Рицман.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Затоа сега злобно се кикотат роеви чавки и затоа кога ќе се смири, високо над градот ќе запискаат жерави.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Повторив затоа што ушните длапки ми беа полни со неговото ситно, крцкаво кикотење. Колку од здодевност, толку и од мрза.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Слушателите околу него се кикотат и шепотат нешто младичко. Пламнува и се исправа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Зората во моето поле е како виолина напрегната Ридовите молчаливо руменеат како мислата на мене а гулабите играат во синевината како нашето чекање Виолината го крие во росата цвркотот на будењето Тој е како твојот смев набрекнат во младите гради Сонцето заигра по жиците и плисна млеко на музиката по сонливата трева Зората се кикоти и примира од смеа...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Во тесното сопче, со неверојатно црвени ѕидови, браќата ја стискаа блондината во себе и ја штипеа кикотејќи се од задоволство. Таа не се бранеше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се развесели. „Ме сметате за опасен лудак а не знаете што станува околу вас?“ „Што станува?“ го прашаа стискајќи го меѓу себе и кикотејќи се безгласно, само со тешките раменици на кои можеа да ја држат земјината кугла.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа се кикотеше, тој искинато и грлено рецитираше бо-гат-ство.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не достига до неговата свест ни морето испружено во недогледниот спокој, ни облаците тешки и мрачни, ни девојкиното срамежливо кикотење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Првиот пролетен ден, слободни за неколку часа од интернатска суровост, тие го користат, фатени еден за друг со раце се кикотат вака, без некоја смисла, само за тоа дека им е добро а нешто во нив шири крилја, и сите лесни како птици летаат во просторот од вода, сонце и ситен влажен песок.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Нејзиното придушено кикотење штуро одекнува и се губи над глувата згорнина од морето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- А од што е таа слатка супа? – се кикотат децата. - Од коски... од коски од мраз!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Григор се кикоти и го собира челото ко зелник. Пак ги покажува пожолтените заби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие само се смеат. - Зошто да нѐ боли, ми велат, одошто да нѐ боли, се кикотат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оттаму, од најдлбокото, кикотејќи се, како со босилкови кивчиња ги гаѓала ослабеното срце и изнемоштената душа на седнатиот на брегот старец.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Не се смеев јас. Сенката (гревот) се кикотеше. Слушај, ноќе носам на својот колан нож со седефена дршка.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Што ти е смешно, ми вели и се кикоти.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
