дрпав (прид.)
И сепак не можел да бега, дури ни да сонува бегство кон ѕвезди и кон средби; во дружината бил, на земјата ѝ припаѓал таков - дрипав и заборавен но пркосен за да не клекне пред сенките и сеништата на ноќта. „... нема!“ Господи...
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
По летото денот липал, а од својот душек дрпав оној костур бесно срипал.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
