волк (м.)
И им ги затна устите на волците, на тријазичните еретици, пророчки укажувајќи на тревливиот јазик и упатувајќи ги сите со писмо кон спасение.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Се спријателиле волкот и јагнето. Блазе му на јагнето...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уф, срцево ми игра од радост! Ајде, Доцко, ајде, волку, стапицата ти е наместена, само да ја нагазиш!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Стори го волкот аџија, тој пак наместо вангелија, ќе рече јагнелија...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ајде, касвите пак да излегуваме. Нема зошто да се плашиме — Анѓеле е прав, здрав како некој волк! Така ли е, Анѓеле?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Да ги видиш (покажува на вратот) олкави во вратовите, прави, здрави — како волци!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
ДЕПА: Што се потсмеваш како некој изел го волкот?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Така свети Илија си ја чуваше сам стоката та никој не смееше да гибне ништо манастирско (освен питропите по селата и веќилите Вртановци во Прилеп) за да не се потфати како лисицата или волците што паднаа на пусија, откако ги изедоа манастирските ждребиња.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста пак сакаше да биде и „волкот сит и овците на број", да му даде нешто малку многу на Крча и со тоа да го откупи целиот Трајков мал, да ѝ остане за Толето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Волкот изеде ждребиња, телиња, јагниња, јариња — како секоја година и секаде, но Стале го искористи овој материјал и помогнат од вдовицата Трна ги наплаши селаните да почнат со подготовките за манастирот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се лутеа ли на оваа зима, натоварена со студ и глад, на нејзиното несопирливо чекорење по беспатјето по кое минуваат само дивите ѕверови - мечката што меко се отфрлува од задните на предните шепи и волците кои веќе неколку дена јурат подавајќи ги црните муцки кон младата волчица? Кој би знаел тоа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Процесот за одржување на проколнатиот род продолжуваше - мајката умираше, полека, како да заспива, чувствувајќи како волчињата слатко ја ослободуваат од млекото, а тоа, пред сосем да секне, неочекувано надојде со сета сила на животот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Напиши му ти вака - волчиште грабливо... - Чекај, немој волк, се буни првиот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе чекам, сам, на дожд со исклештена муцка на волк.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
IV Волк... Остана ли во некоја корија волк?
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
А тука Анѓа ја побара помошта и, не можејќи веќе да се воздржи, писна гласно колку грло што ја држеше: – Намашни, либе Стојане, Намашни Шарка и Мрча, Одбрани, либе, од волкот, Твоето рудо јагненце, – а очите ѝ се навирија со солзи почна да ѝ течат низ темните образи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А тоа значеше – волци грабачи, и мошне многу се исплашија.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Сум поел волк и волк ме хранел на дланкиве пролет ми умирала.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Како волци кога гледаат стадо овци, ги наострија сите забите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Хлапец, проклет би и посеј малечка татковина на дланките со неа да си ноќеваш со неа да се будиш и на распјат со неа ќе те одведат со еден брут ќе ве заковат, хлапец, вековите крај вас на поклон ќе доаѓаат и волчиците своите малечка ќе ги доведуваат на љубов да ги учат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
