слана (ж.)
Оваја живот ест кратка како роса и слана, и како трава и цвет и дим.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Кој ја сипе кој ја роси таја слана што покоси по нивјето пшениците по лозјето гроздовите?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Колку се убави, а осудени се да овенат со првата посилна слана.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ќе те пресече мраз, ќе те изгори слана.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Не често, но се случува, во планината сланата да падне рано.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Тетко, викаат, трчај, тетко Велико, Ангелета го погоди куршум, викаат. Мене слана ме попари.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Издишката ни станала бела, како слана, како пепел.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ќе те пресече мраз, ќе те изгори слана. - Никого не чекам, - рече Белото.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
„Од есенските дождови и слана ќе падне листот, па ќе извршиме есенско кроење и заштита на коренот.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Одеднаш јарето исчезна, чиниш се стопи во мракот и темнина стана, стана слана на калдрмата...
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Овошките слана ги ослани, нивјето мразот ги попари.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
А Баге, пак, сиот во модрици, од глава до петици, небаре паберка од модар патлиџан што го фатила зимска слана, така што кога го исправаа на нозе чувствуваше болка по сета снага, почнувајќи од табаните, натечени како ленени снопови во застоена локва, па до темето каде што во некој агол од малиот мозок уште му догоруваше кандилцето на свеста.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
потем се наслутува сѐ почесто
во глувиот ноќен јасник како слана
(во споредба со неа, снегот е мек и топол,
Господине)
во забраната да се верува
во чувствувањето срам да се признае
мечтаењето по неа и скришното вљубување
во зазорот и распрашувањето
за смислата на животот
(најдолгите чудења се загушени од банални спреги)
во сѐ поприсните признаци од сонот
- таму кајшто живееме однапред, повторно
и можеби безгранично,
таму кајшто времето не се мери
со просторни величини
и кајшто, конечно, не се дели
иако, да признаеме
навиката да живееме раздвоено нѐ збунува
сега едно-по-друго се подготвуваме да заспиеме
да ја избереме спалната, креветот
да постелеме нови чаршафи
само за една, за наша употреба
купуваме ноќници за истата прилика
се тревожиме од наглите отворања на вратата
низ којашто проблеснува вселената
сѐ до неиздржливата глад по Неа.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Всушност, тоа беше ноќното студенило, влажниот воздух што во ѕвездената тишина се кондензирал во премаз од слана врз цвеќињата и овошките.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
