светулка (ж.)
А после да чекорам до коленици в трева, до појас во светулки до теме во синевина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мрак, рече. Доктор Мрак. Изгасната светулка. Мртво сонце.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Нешто во свеста се кине, прска во шушкави искри.тие трепетливи светулки се извишуваат нечујно, бавно, сигурно, и кога ќе се изморат на својот пат, паѓаат, умираат, покриваат се со пепел.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Млакиот млаз врз врелиот тил за миг го отргнуваше од треската па се враќаше кон креветот и мислеше дека ќе го победеше мракот еднаш за секогаш ако во бесполезните години ја проучуваше хемиската супстанца на таинствената светлост на светулките.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ќе беше збунета. А кога вечерта и трепкавите светулки ќе ни појдеа пресрет, ќе ја прашав - те милувале ли досега помускулести раце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Можеби сѐ ќе беше поинаку ако се поздравев со тебе, ако ти се извинев за онаа вечер со светулките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Без збор, со спласнат интерес за толку примамливите светулки и играта со нив, Елена се упати кон колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не знаев да ја носам на глава круната што ти ми ја направи од светулките, не знаев да бидам кралица...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Не знам во која од овие светулки е душата на син ми што загина во војната”.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Татко му Силко, кој постојано шеташе низ полето и во светулките ја бараше душата на постариот син што му загина во претходната војна, го молеше да си седи дома, да не се зајадува со качаците.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Дете на градите на мајката Загледано во ѕидот на куќата, Девојки скриени во житата со небесни цветови во косите, Црвена светлина што се слуша отаде петровденските камбани, Светулка скаменета на отворена книга во дворот, Коњ што фрчи низ ветерот над реката, Стар часовник што бие меѓу прозорецот и ноќта, Име врежано во каменот на соседот, Бела пеперутка што се буди во тревата, Жнеачка што му шепоти на плодот во неа, Девојка што се крие во душата на темјанушката, Старец што оре со погледот по мапата на татковината, Буква скриена меѓу црешите За да не може да се соопшти зборот што е неопходен, Победници што се плашат од пепелта на поразените, Денот на нејзиното раѓање – меѓу два глужда на црешата, Непрепознатлив глас што шета низ темнината, Младичи што којзнае Од која страна на времето заминаа, Пролетен ветер што тропа врз твојата песна И ти Што сакаш да ме прашаш Уште ли живееш спроти нас, Во пустиот дом на старичката?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Одам ко светулка, уште очите ми се гледаат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Прскаат искри, се креваат светулки од земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Гласот ко светулка ми доаѓа во ќелијата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Раната му се гледаше како светулка, згмечена меѓу веѓите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Најверојатно искра од огништето. Сламениве покриви од светулка ќе пламнат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
По гласот погодија кој е. Почнаа да се стрчнуваат кон него, да го удираат со веленца и со шубари, да го тркалаат. Од него летаа светулки.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пред очи ми леткаа црвени светулки.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
