остро (прил.)
Да, солзите на навредените целата утрин кобеа лошо над моите Ко трендафил алов црвенеа децата кутри: остро ги укорив своите.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Сте честити сега, ве разбуди ете на штикови ледни дрнкањето остро и громкото ура, и Турчин се смете млад војвода дека командува просто.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
69. Овој став и на некои Македонци остро беше критикуван од Мисирков и во новите околности по Првата светска војна (в.„20 јули” 1.1 Софија, 14.4.1924. 1 и 1, 5 11.5.1924, 3).
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- А ако после се премислиш? – остро рече светлокосиот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Светлокосиот се тргна од мисли и се сврте, го изгледа за миг и рече остро: - Заколни се дека нема никому да кажеш?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Вешто како мачка Пенчо се искачи по железната ограда; остро ми потфрли: - Ајде, што чекаш? Воена музика?...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сѐ на сѐ четири остро потенцирани бои: црвена, модра, зелена и бела, задушено стиснати во дрвена рамка под златна боја со која се бојадисуваат мртовечки сандаци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Гологлав, со густа бушава коса, остра како четка, ги ширеше ноздрите на мекиот нос и ме гледаше остро, професорски.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Бино ги кладе рацете одѕади и остро го погледна дрскиот колега.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Крлето собра сили и остро одговори: — Шо ме задеваш!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Уште само гркланот му играше под остро подадената брада.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Само разбрав дека моите прсти, овие прсти, месје, остро се забоцуваат во топлото, драго место на Жаклин. Бев луд од болка. Тоа е сѐ што паметам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Влажен клик на усните и остро провирање на плодот од едно постоење ново Гранките се пореваат скршени во своите сенки округли раце од месечина и рамена од облаци.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Продолжително остро и нежно Глуво е сѐ.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Нешто студено и остро ме погоди по лице.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Не ми требаат твоите шеги! - му рече остро и налутено Веле и додаде уште поналутено: - Разбра ли?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја дигна раката да ги избрише сите грижи од тоа чело и се здрви замрзнувајќи полека од стапалките: ноќната тишина се распрсна како стакло од остро, чепоресто `рзнување.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Босилекот се вовира остро, ја корне и растресува душата, додека шебојот гали, опива, слади, тера на дремка сладосна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Без заштита од татко, вујко или кој и да е близок, тој сам, направо, уште во првите денови на својот гурбетчилак остро се судрил со животот и брзо ја сфатил неговата поука, дека во тие и такви времиња мајсторот мора да потуши секаков творечки копнеж на својата душа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Другиот ден, откако испива две чаши вино и ѝ наредува на жена си да ја крене софрата, остро, како да се лути, подвикнува: - Приготви му ги алиштата, Магдо!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
