невесел (прид.)
Со такви мисли, невесел, Мече се ближеше до реката.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беше црн како млад гавран, со мала, тркалезна глава и со очи темни и невесели.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Му се дожали на татка му што му е детето така невесело и сожално го прегрна Мартин тој час удри да плаче, да се тресе целиот и одвај да вели: - Тате, сладок тате... децата... децата... јатаче ме викаат...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дури и Мартин беше комита, иако играше невесело, знаејќи дека децата кога ќе разберат оти Бошко му е јатак на Лумана ќе го ненавидуваат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Богословот ја дигна главата, се насмеа: „Лажев. Не ми е роденден“, Му призна невесело.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И рече: Оче Симеоне, од кај ќе почнеме сега, вака без место на жолтиот Нојов кораб со пијано кормило? * Почна како што заврши еднаш, одамна, пред аџилакот во смоларата - згрчен и в крчма, помеѓу дождалците неподвижни и невесели зарад неговата бескрвност и крв во очите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зашто тие исекоа сѐ што сретнаа на својот пат - и нозете на невеселиот палјачо и коренот на маслинките.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И дрвјата во дворот беа невесели.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Очите на Отец Симеон станаа темни и длабоки до дното на едно несфаќање. „Се спремате за циркус“, рече невесело. „Или пак тоа е наследството?“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но и нему не му беше добро, зашто сите дома беа невесели и не си ги вршеа работите како што треба.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Зората го отвораше небото и го осветлуваше селото, но таа му изгледаше поинаква од другите: му изгледаше тажна, невесела; и сонцето што се покажа, му изгледаше понакво од другпат: крваво, мрежичесто како и неговите насолзени очи; и птиците што се будеа, како да му го разбираа срцето: пееја поинаку од другпат - тажно, со стегнато грло; и луѓето што ги сретнуваа на патот, ги поздравуваа со натажен глас.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
По една невесела седенка зад која остануваат расфрлени карти, купови отпушоци и студенило на луѓето еден кон друг, се враќав низ заспаниот град без движење на коли и без минувачи и му се простивставував со чело на остриот дожд, на тој предвозник на утрени мразови.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Всушност, свадбата почна невесело со селанска подбивна мудрост од која младите можеа да ја учат азбуката на иднината.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Врз полето легнуваше магла - почнуваа тешките и невесели дни на предзимското сивило.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Еден километар подалеку, Министерството на вистината, неговото работно место, се креваше високо пространо и бело, над невеселиот пејзаж.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Втората реакција се бесот и презирот кон стварноста и повлекување во некој свој внатрешен (виртуелен) егзил, исклучив и самодоволен, но би рекол, не баш толку среќен. – Стигнавме – ме прекина во невеселите размисли пријателот – новинар.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Песот Гаро, кој другпат ќе лавнеше на мене, иако сум идел толкупати, сега седеше мирен и невесел до дирекот кај шталата.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
