нашите (само мн.)
— Санким сега ти е севте. Шо зимаше за нашите, ќе земиш и за воа, и воа е наше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од нашите, што работат таму ќе можеш нешто да дознаеш...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Зошто уште молчат нашите? - рече во себе си. - Зар ќе дозволат да ги одведат в логор?
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Каква среќа ... Сигурно од жандармите се останати ... Нашите ќе бидат восхитени од ова ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Дали Турците со своите гнасотии и мрсотии, дали нашите со својте подавства.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Кој е тој будала од нашите шо ќе се одрече од ваков себап, а?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ние сите ќе одиме на натпреварот, рече Саздов. Ќе ги бодриме нашите! ...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А ние таму, во Оровник кога си ги сретнавме нашите, како да престанавме да бидеме војници.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Комитите и нашите фатиле пусија во грмушките и зад карпите од двете страни и го пуштиле Куцовангелис со своите луѓе да влезе меѓу нив како во клешти. - Ние само ги стегнавме клештите.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Грчките андари и фанариотите нашите ги викаа паганштии.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Може ќе дојдат други, има неплодни краишта во земјата има и гладни и сиромашни луѓе, ама од нашите не ќе навабат други за тука.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Бидејќи дојдени од Албанија, иако рисјани кои говореа многу чист македонски и не го знаеја албанскиот, нашите почнаа да ги викаат Албанци.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Нашите му поверуваа и тој зеде еден митролез, цело време пукаше и се покажа како голем борец.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Нашите дома може да не нѐ пуштат да одиме, од страв да не нѐ стемни таму.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
- Престани ти со тоа, ќе те убиеле – ѝ подвикнав – само ти имаш татко и мајка, мислиш нашите не се исто така загрижени како твоите!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Му вртеше окото ваму-таму по маказарските невести. Човечка слабост. Го избркаа нашите.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ги возеше занаетчиите по градовите; и нашите, и Евреите! И богами, убаво заработуваше.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Се срамиме ние децата, зошто тие ѓубришта и депонии ги прават возрасните - нашите најблиски.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Да беа нашите, оние што припукаа, белки ќе ни кажеа.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
- Види го, се стиснал како лешник. Пред нашите едно лице, пред странците друго.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
