комода (ж.)
Организери од шарен картон кои можат да се здиплат во фиоки, во мали комоди, во шкафчиња, на полици...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Од „Sapolin enamel“ (саполин емајл) го изведе анаграмот Apolinere Enameled; при дното испиша една криптична реченица: ANY ACT, RED BY HER TEN OR EPERGNE; на огледалато, над комодата, тој додаде слика на едно косо девојче што го бои креветот.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Креветот и комодата укажуваат дека се работи за спална соба и Duchamp ја набави таа цврста лимена спална соба откако со невнимание, 1914-1915, ја скрши нежната стаклена спална соба (свадбената ложница, да бидеме попрецизни).
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ја стави чантичката на старата, темна комода.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Гледајќи како сонцето се провира низ мрежестите пердиња и како ги капе, со својата блага портокалова светлина, комодите што имаа боја на мед, стана видливо свесен за убавото време.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Не ја ни мрднав целната комода дури не сетив дека треба, најпрвин, да ги отстранам фиоките.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Го стави послужавникот на комодата, туркајќи ги предметите настрана за да ослободи простор за послужавникот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Ако ја праша колкупати го има расклопувано оној кревет до комодата? и дали на него се имаат грвалаено? и по колку пати на ден?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Нашата канцеларија се наоѓа во непосредна близина на фабриката во која дванаесетмина работници произведуваат мебел што човек го купува за да се кае потоа цел живот, освен ако не реши по три дни да го исече за потпалување: столчиња за пушење, столчиња за шиење, комоди, вешто бојосани столчиња што се кршат под тригодишни дечиња, мали подлошки за вази или саксии, безвредни дреболии кои за својот живот ѝ се благодарни само на вештината на столарот, додека во стварноста некој лош бојаџија им дава само привидна убавина со бојата за која сите мислат дека е лак, а која требаше да ги оправда цените.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
На старомодната комода, гломазна и непрактична, неколку смешни украси, како оние пазарските пластични кошнички со вештачко цвеќе.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Татко на залез на сонцето, кога последните црвеникави зраци исчезнуваа зад тврдината Кале извишена на другиот брег од реката, зад која патуваа и исчезнуваа неговите мисли, ќе ја оставеше книгата на комодата крај миндерот среде чардакот, а тоа за Мајка беше знак да ги донесе бокалчето домашна ракија и Татковото омилено мезе.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
