зрее (несв.)
Среде тој бескраен спор помеѓу двата братски соседни народа македонското словенско население, заради кое тие се караат, малце по малце зрее во националното самосознание и сака да се ослободи од покровителството на соседните народи за да може само да си биде вршител на своите судбини.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
60. Вистина, со националното прашање ние ќе се занимаваме 20-30 години, но кривината за тоа лежи во нашите претходници што не ја сознаа сета негова важност и не го кладоа да зрее.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Жетвар жнее, в поле клас се рони, солнце пече, зрее жито златно, бујна песна, низ полето ѕвони: „Дејди, Јано, дејди мила душо, дал' навезе Гоцевото знаме!“
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
В плоден лес камен рожба да е да зрее и црно нешто да го покрива и цут на гранки и нож по тоа да вишне на врв на ножот птица да починува без тебе.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
В плоден лес сив молчелив камен зреел вишнеел корен остер нож да чува за црнините.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Грозјето бргу зрее. Стигнува и грозјеберењето. Во муграта темни сѐ уште силуетите на грозјеберачите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Патуваше Змејко со својот Чилко едно цело претпладне пат под дрвјата, често му слегуваше на коњот и го оставаше да го призачека, додека тој одеше да присобере уште некоја од црвените шумски јаготки, што зрееја по лединките крај патот, а после тој пак му скокнуваше на самарот и продолжуваше да го патува своето спокојно летно претпладневно патување под зелените крошни на високите буки, под синото небо, ишарано со бели ретки облаци...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Работеа во Грција, градеа некаков санаториум крај маслинките на едни стари гробишта, подалеку од градот, ѕидаа повеќе зданија, а оној работеше на сонцето од сите тие денови, ги дигаше како од шега сите оние огромни блокови делкан камен, а неговата црвена коса како да расцутуваше на сонцето на тоа лето, беше постојано среќен и широко насмеан, со сите нив околу себе, со сите ѕидари и со сите деца, секогаш готов да стори нешто за секого од нив со оние огромни пегави и црвено издамчени рачишта да им помогне, а при тоа и да им се насмее со она свое големо лице, на кое постојано зрееше едно огромно задоволство со себеси и со сите други доста поситни од него луѓе, што се грижеа за него и што го слушаа со задоволство како труби неговиот глас меѓу ѕидовите, среќни со неговата момчешки несмасна шега.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Летното сонце печеше... Житата зрееја... Јаболката почнаа да руменеат, а крушите да се жолтеат...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Пченките крај патот почнаа да жолтеат и да зреат.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Ќе почнат да зреат сливите, јаболката. Веќе има капинки, малинки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И да сониш и да бдееш во тебе пеат и каменот и дождот служејќи му на зрното што зрее на дланката на летото.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Тие тука продаваат пченица, грозје, дунки, зашто ништо во тоа мое село не стигнуваше до цветање, ништо среде тој камењар не врзуваше плод и не стигнуваше до зреење.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Од неа цутат доловите од неа полето зрее и сета земја чади како погача.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Во нив на безбројните бразди, парцели и блокови зреат првите плодови: се црвенеат првите домати, се зеленеат краставичките.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сегде каде човекот пот во труд лее нашиот лебец се раѓа и зрее!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Потта на луѓето и говедата, или мојата, без причина мирисаше на сварена пченка, без причина мислев дека волските очи зреат и пукаат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На витите палми зрее овошје прелиено со мед.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Судбинските одлуки за семејството долго зрееја во душата на моите родители.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Штом ќе почнеа да зреат крушите, на гранките слетуваа илјадници врани и чавки. Крушата потемнуваше и бучеше како кошар.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
