генетски (прид.)
Јана и незините каприци! Откако ја запозна мајка ѝ налудничавата вдовица со глас на девојче, му беше јасно дека се работи за генетска откаченост.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Мораше да се исправи оваа „генетска грешка”. Мораше, мораше, мораше! Ечеше од сите страни.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Според него, подеднакво е опасно да се оправдува освојувањето како со постоењето на катедралата во Стразбур така и со генетското наследство на Алзашаните.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Црвеното - белото - црното како основна компонента во составот на светот (?): Во културата на Тера Амата (ок. 23.000 год п.н.е.) е забележана истата тријада со потврдена сакралност во таа култура и карактеристична (не само на визуелен план, од аспект на впечатливоста на боите во оваа комбинација) сосем можно, за homo sapiens воопшто, што делумно се потврдува со сликарството на горниот палеолит; освен тоа: некои римски обреди, во кои на боговите од трите видови им се жртвуваат животни со црвена, бела и црна боја на крзното; некои хетитски ритуали за повикување на духови (духовите се појавуваат од црвениот, белиот и синиот пат). куса забелешка: модро - сино - плаво: Словенското „модар“ генетски корелира со литовското madaras со значење на „нешто валкано, нечистотија“. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 105
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Понекогаш ја замислувам Америка како гигантска смукалка, машина за рециклажа, која вцицува сѐ на што ќе наиде а назад исфрла заводливи вреќи со ѓубре. Trash-от овде е подигнат на ниво на космички принцип: ѓубрето се произведува за да се конзумира, ѓубрето се фрла за да се произведува повторно. Trash-от е насекаде, trash-от е генетската шифра на човечкиот вид кого што Америка најјасно го препознала.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Произлезени од некоја замислена комбинација (макар и генетска), скусени за сексуален и наследен алтеритет, удрени од наследена бесплодност, тие се осудени само да си изградат одново алтеритет отстранувајќи ги сите Други (Франкенштајн - но тоа е и проблемот на расизмот).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Кога Хироши ќе го извлече тепихот под нозете на генетскиот инженеринг, толпата во Медина ќе биде спремна.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Не само што можеме животот да го расчлениме на неговите составни делови, да наведам само два особено вознемирувачки примера, на гени, и да го анализираме, туку можеме тие гени со генетска технологија пак да ги составиме во нови информации и така да создадеме некое „вештачко живо битие“.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Големиот персонален компјутер, ТВ-то, видеото и дури фотоапаратот - тие се како контактни леќи, како проѕирни протези, кои се така интегрирани со телото, што му припаѓаат скоро генетски, како пејс-мејкер’.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Барај и пребарувај ги своите интимни банки на генетска меморија, Стариот завет на твоите ДНК-РНК, вклучувајќи ги, ако сакаш минатите инкарнации, Јунговските архетипови и застрашувачките пре-инкарнации на која било иднина што можеш да ја замислиш.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Генетската мудрост сугерира дека социјалните структури, долго градени, нема да бидат отфрлени заради неважни причини и минливи цели. Екстазата на мутацијата е балансирана со болката.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Затоа мораме да преминеме кон генетската неопходност, да се одвоиме себеси од нивното безгрижно лудило и отсега па натаму да ги контролираме како и останатите Божји суштества - во хармонија, братство, во нивната закана на животот.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Практично, ние го правиме следново, при што мојот придонес е теориски: ние ја пресметуваме генетската информација и ја пренесуваме во алгоритми. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 91
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Тоа задирање (на пр. сегашните расправи околу клонирањето) ја наметнуваат претпоставката дека телото е само феноменален облик на нематеријален генетски код. Маргина 37 37
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Следното такво подрачје каде што на виделина излегува темата на телото е комплексот прашања поврзан со технолошкиот развој кој телото го опремува со надворешни помагала, продира во него, ги надоместува или подобрува неговите расипани делови, дури може и генетски да го промени.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Ги препознавав кај овие луѓе сличните генетски облици, макар што кај постарите уште малку живот беше останало во нив, со кожа најчесто силно припиена за коскените облици на лицето.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Физичкото сосема исчезнало под означувачките мрежи што го кодифицираат, како телото да е само манифестација на генетски запис.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Човекот, значи, генетски е предиспониран да биде битие на физичката и моралната болка.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Овие луѓе овде генетски се модифицирани, мутирале у некој нов облик.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Продолжуваше судбинскиот, комплексниот егзил со кој речиси бев генетски предодреден.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
