воденичар (м.)
Долго го врзуваше опинокот; најпосле ја зеде пушката и не гледајќи во тој, во чии зеници ќе сретнеше страв и омраза, му ја стисна раката на воденичарот. - Прости.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Плашејќи се за неговиот живот, стариот воденичар цело време не излезе до воденицата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ами, утре? се зачуди воденичарот оставајќи ги гранките. - А ќе можеш ли? - Сполај ти.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе го побараме котлето на покојниот воденичар дедо Велјана.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Еј, воденичаре! Воденичаре! - викна некој однадвор. Сите замолчеа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Прво кажи кој воденичар си, па ќе ти кажам кој сум.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
„Воденичарот" ги разгледа камењето, ама виде и луѓето каде влегоа и, веднаш по нив и тој помина горе по уличето, убаво запомнувајќи ја искршената порта од Алимасковци.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Воденичарот“ ги остави камењето што ги гледаше и дојде на горниот крај од ширината, откаде се гледаше уличето по кое одеа Јован и Алекса и почна да се вртка околу друга група камења, но не ги пушти од око двајцата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сиот е испрашен, небаре избрашнет воденичар. И обрастен е во лицето.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
* Од него, од тој човек, на сите страни се пуштале ластари и тие што биле негови синови и внуци и синови на тие внуци плаќале данок како берачи и продавачи на тутун, афион, шеќерна репка и памук, како колари, јажари, самарџии, ковачи, воденичари, гробари, управители на пошти, пандури, архивари или ја заборавила ораницата зашто станувале металци, обликувачи на порцелан, попови, готвачи, прекуокеански печалбари, но тој татко, дедо и прадедо, Зафир Јосков, бил поп, распоп и солунски продавач на мирудии и малоазиски мелеми и пак поп во неколку села под востаничкиот град на Питу Гули, на Никола Карев и на другите, да ги спомнеме без патетика.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Сапуницата му се сушеше на лицето - еве го, сипаничав воденичар! - само нешто во него е темно: попот се нишаше по својата сенка додека помеѓу кусите ногавици и чевлите со излижани топуци блескаше голо и бело месо.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И се смириле до безгласност зашто Арсо и Цветко прераскажале дека виделе на пат осуммина под пушки и со секакви ножови и кубури во појасите, бездруго арамии или платеници на бегот воденичар.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ме извадил синот на воденичарот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од местото каде што некогаш биле воденичните камења, а сега шанкот во облик на обрач од бочва - не се појави воденичар во паспал туку патор од гостилничар.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
И му отвара лисицата на воденичаро.
„Македонски народни приказни“
од Иван Котев
(2007)
Им изградија дрвени бараки, пред кои делкаа камења, беа бели како воденичари од камениот прав.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
