веавица (ж.)
Земи ме, викам, да не се вејам како суво дрво, како вејавица.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Веавицата завива по нив, ги шиба од сите страни, ги преметнува и им ги затрупува стапалките.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А надвор таква вејавица вее, што прст пред око не се гледа.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Црковната врата нагло се отвори. Зад човекот што влезе, вејавицата истури внатре студенило и снег.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Од другата страна вејавицата им удри в лица.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
