ќе (чест.) - нас (зам.)

На Јаков, којзнае зошто, му се стегна грлото.  „Што мислиш - му рече малиот - во која книга ќе нè пишува нас?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Второ доаѓање 1. (модерато иронично) Дваесет века во болка и страв постојана параноја и прав предавства, крв и хипокризија која ни е следната визија? (модерато сериозно) Да го поправиме портретот на нашиот отец-Бог да го дотераме и нашминкаме стариот транс-свест-(ид) да го сместиме на Ова буниште за убави уметности и плагијати депонија за скршени слики и да му смислиме нов кон-текст игра - икра - искра - знак - идеја што никогаш нема да ја извалка и оплоди па тогаш да го видиме: (реторски) со каква мудрост ќе се пофали над и каква свест ќе ни подари под или со нова итроштина ќе нé подмири ќе нè расплаче и пак ќе нé смири? 90 okno.mk Второ доаѓање
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Сакаме пишување кому повторно светињи ќе му бидат семејството и татковината, народот и крвта, целото постоење на набожни врски што ќе нè одгледуваат во духот на општественото чувство и заедничкото живеење, било меѓу роднините, било во професијата, како следбеници и работници, било во племето и нацијата.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Слушај, да го соблечеме убиенион и да му ја запалиме облеката? - Зошто, кажи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Еден се смее, други плачат. Кога ќе нè покрие земја, и ние ќе се смееме.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Гром ќе удри во манастирот и ќе нè сотре со оган. Фиданка Кукникова има жив маж, тоа го знаете.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не можам, се бранел попот и ги вртел кон нив дланките како да сакал да ги одбие од себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не цимоли. Валканите раце не ќе си ги измиеме ни со своја крв. Слушаш ли како се смее?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тогаш што е тоа, тој принцип што ќе нè победи?“ „Не знам. Духот на Човекот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Поштарот сомничаво ќе нè погледнеше, па потем ни велеше дека одамна немало писмо од Италија. Нас нè обземаа семожни мисли.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Каде ќе нè носат? - Џом! - рече Љаке.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе не изгори“.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Некој ќе нѐ подлаже: Ете, онаму, зад шумава, има од вашите, а оттаму, одзад шумата ќе нè дочекаат Црвените. И тоа со вкрстен оган!“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ние изгубивме врска со командата. Овде сме од вчера“, признал капетанот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зар ќе нѐ водат во машки логор, прашуваме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали ќе нѐ стрелаат со нив, или со друго оружје?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може еден по еден ќе нѐ ликвидираат, си велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе направеше мала починка и ќе нѐ праша дали слушаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ слегоа и ќе нѐ праќаат во најблиското село.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ќе го кренат оружјето и пак ќе нѐ турнат назад, ќе нѐ седнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам дека и дрвјата тргнале да одат и, идат право на нас, ќе нѐ газат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не плачете од денеска за утре, вели Апостол Макаровски, изгледа одново ќе нѐ судат во Букурешт.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега не верувам дека ќе нѐ стрелаат, вели Лазор Рогожаров и си ја чеша истрижената глава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Прст и плева, што се вели, и без пукање ќе нѐ изгази.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се истрча малку напред, ќе нѐ измине и пак ќе нѐ пречека на патот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе дојде подобро време, вели Паун Радевски, и нас сонцето ќе нѐ угрее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе нѐ дотера на олку, што се вели, уште да се избациме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно ќе нѐ истурат в море, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа пак ќе нѐ подберат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ги ставиме комарниците преку глава и ќе нѐ пуштат в поле.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се губи главата, си мислам, со гол газ ќе нѐ најдат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некаде квечерина, се пушти глас дека пак ќе нѐ слезат да чекаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Немој, Тимјановна, вели, ќе нѐ видат, Тимјановна...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се чу дека едни ќе нѐ водат на Сахалин, на ,Островот на смртта", поштивија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но свињите се загнаа по нас, живи ќе нѐ јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кај ќе нѐ носат нас?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А некаде ќе нѐ пречекаа, како најближни роднини.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ истерува од нужникот, ни тропа на главата, по плеќите, нѐ удира кај ќе нѐ завтаса.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега ќе нѐ потпрат на некој ѕид, си велам, ми се усвитува главата и премирам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Зар пред седиштето на Ибе ќе нѐ стрелаат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку ќе нѐ истркала на една страна и ќе нѐ смеша со војниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Каде што ќе не однесат средозимскиве ветеришта! – Одговори задоволно Дедо Мраз пред кого, Добре, најдобриот човек на светот, го подзабришуваше жешкото лице облеано во солзи – радосници – Каде и да одиме, ќе ве распродадам како алва на гладни сумустраци!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Можеби нема никогаш да се венчаме, ама срцава ќе ни останат споени и секоја година ова време ќе патуваме заедно.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- И велиш бездруго ќе не примат? – прашаше кој знае по кој пат Мече, вртејќи со глава како да не му се верува.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Јас и Бреза со смеење паднавме врз креветот. Мајка ми се фрли врз нас и за малку ќе нè згмечеше од преголема среќа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мурџо се вкопа на место, се согласи со мајка Перса, ама за тоа побара одобрение и од очите на мајката Пелагија и дури кога таа немушто, во себе, изговори Да ѝ веруваш, таа ќе нè чува како што нѐ чуваш и ти! и дури тогаш се врати назад и се смести пред влезната врата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Нека се стрпи малку, јас пак ќе бидам рисјанин, ќе дојдам да си ја земам, и ќе отидеме да живееме некаде каде што никој не ќе нè пронајде.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Не шушкајте – им шепнав – ќе нè чујат. Тие навистина слушнаа нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Едниот подзастана и се сврте кон нас, наслушна внимателно, заврте лево – десно со главата и продолжи да чепка нешто околу огнот. Другите изгледа сѐ уште немаа ништо забележано.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)