Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Кога првостепената пресуда се укинува и предметот се враќа на првостепениот суд на повторно судење заради правилно утврдување на фактичката состојба, ќе се наведе во што се состојат недостатоците во утврдувањето на фактичката состојба, односно зошто одредени факти и докази се важни и влијаат врз донесувањето на правилна одлука (чл. 363, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А глоба во износ од 1.000 ЕУР ќе се изрече на самото место за сторен прекршок на работодавач-правно лице, ако редовниот и вонредниот отказ на договорот за вработување не биде изречен во писмена форма и содржина и не биде врачен согласно со овој закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како извршно средство, поради празната и блокирана сметка на Радиото, се користеше попис и проценка на имот со заплена на движни ствари [res mobiles].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако како полномошник се јавува лице спротивно на одредбите од ЗПП судот ќе донесе решение со кое на тоа лице ќе му оневозможи натамошно застапување и за тоа ќе ја извести странката (чл. 81, ст.1-2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Глоба во износ од 800 ЕУР ќе се изрече на самото место за истиот овој сторен прекршок и на работодавач-физичко лице; а, пак, на директорот, односно друго одговорно лице кај работодавачот, на самото место, ќе му се изрече глоба во износ од 600 ЕУР.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Покана за плаќање на глобата на сторителот на прекршокот ќе му врачи инспекторот на трудот на местото на прекршокот (чл. 265, ст.1, ал. 6 и ст.2-4 од ЗРО). 7. Изведувањето на доказите го определува советот, односно судијата поединец – со решение, во кое ќе се назначи спорниот факт за кој треба да се изведе доказот и доказното средство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој што со закана дека ќе напад- не врз животот или телото или имот од поголем обем, со нудење поткуп, со попречување или на друг начин влијае некое лице да се појави или да не се појави како сведок во постапка пред суд или во управна постапка, или ако е повикано како сведок да даде или да не даде исказ во определена смисла – ќе се казни со затвор од една до три години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со истата казна ќе се казни и тој што заради одмазда за дадениот исказ на лицето повикано како сведок или нему блиско лице ќе му одземе некое право, ќе го малтретира или телесно ќе го повреди.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд ќе му ги врати сите списи на првостепениот суд во доволен број заверени преписи на својата од- лука заради доставување на странките и на другите заинтересирани лица (чл. 365, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

5 Но, тука симптоматично е тоа што тогашниот претседател на 149 велешкиот суд (Ш.Адеми) го усвои приговорот на тужениот дека миксетата, како дел од опремата, е суштински потребна за извршување на неговата работа т.е. „за понатамошно одржување на работниот минимум“, иако радиото воопшто не работеше, а немаше ни изгледи дека ќе се рестартира – па ја издвои од пописниот имот кој беше предмет за принудно извршување, иако токму оваа скапа миксета најмногу ќе му помогнеше на тужителот за неговата идна професија [всушност, тој отвори своја приватна маркетинг агенција].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во ова решение второстепениот суд ќе одлучи и кои спроведени дејствија, зафатени со суштествената повреда на одредбите на парничната постапка, се укинуваат (чл. 358, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд, со решение, ќе ја укине пресуда- та на првостепениот суд и ќе му го врати предметот на тој суд на повторно судење ако смета дека, заради правилно утврдување на фактичката состојба, треба да се одржи нова главна расправа пред првостепениот суд – освен ако одлучил сам да одржи расправа. (чл. 359, ст.1 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нецелосно утврдена фактичка состојба постои кога на тоа укажуваат фактите или доказите кои странката без успех ги предложила во текот на постапката (чл. 344, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Стечајната постапка се поведува по предлог и таа е итна (чл. 8, ст.1-2 од ЗС). 3. Полномошник на странката може да биде: адвокат, лице дипломиран правник кое со странката е во работен однос и роднина по крв во права линија, брат, сестра или брачен другар, доколку е потполно деловно способен.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лицето кое го прибавило предметот или правото за кое тече парницата може да стапи во парницата наместо тужителот, односно тужениот, само ако со тоа се согласат двете странки (чл. 185, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Второстепениот суд, со решение, ќе ја укине пресудата на првостепениот суд и ќе му го врати предме- тот на тој суд на повторно судење, ако смета дека – заради правилно утврдување на фактичката состојба, треба да се одржи нова главна расправа пред првостепениот суд, освен ако одлучил сам да одржи расправа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6. Глоба во износ од 15.000 ЕУР во денарска противвредност ќе му се изрече за сторен прекршок на работодавач- правно лице; а на директорот, односно друго одговорно лице кај работодавачот ќе му се изрече глоба од 7.000 ЕУР – ако откажувањето на договорот за вработување е извршено спротивно на овој закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако, пак, работодавачот е физичко лице, нему ќе му се изрече глоба во износ од 10.000 ЕУР (чл. 264, ст.1, ал.10 и ст.2-3 од ЗРО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Подждригнувајќи, одеше кон својот гроб но на чуден начин веќе сакаше така да живее, да живее во самодоволно лешинство.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Биди жива и ќе видиш колкави муда тој ќе му покаже на светот!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Уште вечерва ќе му дам отказ! 134 okno.mk Грета: Ох, па тој мора да е некое воспитано момче.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Маргина 37 113 Бабата: Тоа му беше паметно, Џеки и онака беше дртав!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Не, ова е далеку пострашно. Овој може целиот град да го претвори во една огромна зоолошка градина.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дики: Како тоа ќе му успее?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мртовецот сметаше дека таа долго ќе му трае.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Само понекогаш сонуваше чудни соништа во боја.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го вознемируваше само матното чувство дека тоа уште не е сè, дека уште многу неизвесни нешта ќе му се случат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сега да го пратите по цигари, не само што ќе ги донесе туку и кусурот ќе ви го врати до последен денар, ха!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Натаму, нему ќе му се допадне и профинетата иронија, зашто подбивната фантазија се извишува над обичното боење со црно на една ситуација која навистина беше црна...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некои од нив ќе заскитаа, па други козари ќе му ги донесеа, а Чанга, во знак на благодарност, им читаше нови работи за козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но Чанга го зеде на заб, ќе му плати еден ден за сево ова.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга мора по секоја цена да се фати жив. Ќе му биде организирано големо судење.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не требаше татко ми повеќе да длаби во сеќавањето за да дојде до нови докази дека некоја од пештерите во утробата на Калето ќе му биде гробница на Чанга со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кристин Жордис, француска писателка France - Culture Кога во една париска изложба нараторот ќе се најде пред една слика на Шагал, во меморијата ќе му се врати изгубениот рај од детството.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да беше козлето во балканските планини, друга ќе му беше судбината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Некаде помеѓу Албанија, Турција, Грција и Србија, народите со векови не знале на кој господар ќе му се покорат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Претставниците на власта и партијата им се радуваа на новите припадници на работничката класа кои засекогаш се збогуваа со животот и со навиките во планините и кои сега, сигурно, ќе му зададат конечен удар на домашниот и на странскиот класен непријател.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Друг да ги изговореше, или да му се спротивставеше со поблаги зборови, сигурно ќе беше земен на одговорност, ќе му се покажеше каде му е местото, и нему и на другите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како што сега мене ми е потребно да имам некого околу себе, да најдам некого кому овие свои мисли ќе му ги соопштам, со кого ќе ги разменам и ќе ги проверам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Главата му е толку обесена на претенкиот врат што чиниш сега ќе му се истркала пред нозе.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Истовремено од тогаш, кој како ќе измислеше да купува автомобил, било во готово или на кредит, јас парите ќе му ги приберев.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ноќеска ќе му покажам јас нему.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Што е најважно, знам дека тајните што јас ги открив одамна на светот ќе му беа познати и тој веќе ќе чекореше по други поубави патишта ако не беа лошите луѓе кои тоа го оневозможуваат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Неговата намера е да земем мерка на врвците и да види дали стасуваат да направи јамка што ќе му ја врзи на вратот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Веќе сме наседнати да конферираме, а крај нас едни двајца се размавале со мечовите и секој час треба да се види кој кому ќе му ја отсече главата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пак на некој друг ќе му дадат збор.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Оваа пак ќе му дојде доак и ќе му ја скине ќелата на Селим-заптија!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

По едно време, од левата страна на Вардар, се покажа висока, стројна и многу јака жена.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тој велеше: - Кој ќе го фати жив или ќе го убие, ќе му дадам илјада златни лири.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Една по една се тркалаат ишарените како јаболка бомби и се редат на куп.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кој ќе поминеше преку мостот, стражата ќе му побараше лични исправи.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Јас, еве, сега, можам да речам не, раскрстив, и по читањето на овој ракопис, секој ден повеќе, вака или така, ќе бледнее споменот, ликот ќе му бледнее, ќе исчезнува како што исчезнува мртовец.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Понижен од страна на сонародниците, изневерен од страна на жената која го остава, а за тоа тој и да не е свесен, поразен од братот којшто најавува дека ќе му ја земе и куќата, Симон станува трагичен јунак за кого не може докрај да се утврди дали е невина жртва (pharmakos од античките трагедии, трагичен лик којшто трпи казна без вистинска вина, односно ја трпи поради наследената вина како Едип) или самиот за неа е заслужен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бог го кренал светот повисоко од досегот на мојата рака и го спушта на моите плеќи како ќе му текне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И онака, вели, не му е јасно зошто Симон му ги оставил на чување, што ќе му се, кога таа веќе му ги вратила, откога сфатила дека на него не може да се надева, дека тој абер нема да се разведе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Животот ми имаше покажано дека секогаш кога ќе му ставев некоја забелешка, тоа тешко го доживуваше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Атанас Бамбо далеку дури преку сто метри, каде што му беше градината и каде што имаше и едно леше компир со грав по трапјето, ископа голема дупка, три на два, и длабока метро и половина, за да ја полни со вода од водоводот и кога ќе му затреба, да полева.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сцената си постои, артистите си постојат, јас не сум ни сценарист, ни режисер, а сепак, чувствувам некоја одговорност, божем јас сум тој кому ќе му замерат за поредокот на сета вселена, за хаосот и за редот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мајка му вели: Што ќе му се толку!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само кога бевме со него тој беше спокоен.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во село сета облека жените сами ја правеа (плетеа, шиеја, ткаеја...) Се случуваше, кога на дедо ќе му сплетеа чорапи (а тие се малку постегнати додека не се исперат еднаш или двапати) да ги земе и да ги стави на патот и со секира да ги исече на парчиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Да кажам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На секој круг погледнувавме нагоре за да бидеме сигурни дека е тој тука и ќе му мавневме со рацете.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Па, си реков, штом е Ласа во прашање ќе му се обратам!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога ќе му се налутев на татко ми, доаѓаше во мојата соба и ме молеше јас да попуштам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во Минеаполис, Вокеровиот уметнички центар штотуку откупи група од 437 Бојсови асемблажи, графики и објекти коишто претходно беа сопственост на двајца германски колекционери Алфред и Мери Греисингер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Откако планираната изложба ќе ја заврши својата обиколка, Вокеровиот центар на Бојс ќе му посвети перманентна галерија - прва во кој и да е американски музеј.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Стварно да праќаше пораки тој социјалистички егзибиционист - ко поп-артистите што праќаа - филмовите и ќе му вредеа нешто.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во овој рабовит часопис збориш фори во ex-yu стари 40 години (од конгресот на Крлежа), а инаку стари 400 години (од маниризмот навака) за една фина mail-art техника на праќање пораки?!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Верувам дека на Западното искуство ќе му донесе, ќе му врати нешто што загубивме, заборавивме.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа е ултимативна играчка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во Blow job уште со насловот е навестена 30-минутната екстаза на лицето на протагонистот, наводно, индуцирана со фелацио надвор од видното поле.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во филмот My hustler од разговорот на учесниците (кој во најголемиот дел од филмот се одвива off- screen) дознаваме дека Пол Америка, предметот на нивното упорно набљудување (и желба) се занимава со проституција со машки; најинтересен момент е кога во купатилото ќе му падне пешкирот што му стои околу половината.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога ќе му влезеше униформиран човек, се збунуваше, делум и зашто не го знаеше бугарскиот јазик, така што опслужувањето го преземаше мојот постар брат кој поради сето тоа, го напушти школувањето и се предаде на работата на дуќанот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Хрватското општество ќе стане здраво и модерно дури тогаш кога и бившите комунисти и бившите усташи “ќе му се извинат на неутралниот хрватски граѓанин, кому политиката и на едните и на другите му се кршеше од глава”, заклучува на крајот Зоран Кравар.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Со една вешта манипулација Граси всушност свесно го напипува пулсот и ги присилува граѓаните да си ја објаснат дилемата пред која тој ги постава, дали ќе му дадат пари на плачливиот уметник кој попрво е паразит, отколку продуктивен член на општествениот ланец на прехрана.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тогаш му цитирав една мисла на Егон Ервин Киш од далечната 1913 г.; сега ќе ја повторам, бидејќи мислам дека добро ќе му дојде секому кој ќе се најде во толпа Балканци којашто пијана од евтина евролатрија ја привикува Европа во оној ист ритуален код во кој домородците во сушните периоди привикуваат дожд.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Моите познаници расправаа за тоа кому од нив ќе му припадне мојот стан. 79.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Оној кој еднаш стоел во потсдамската Гарнизонска црква крај гробот на Фридрих Велики и Фридрих Вилхелм I, оној кој свесно ги набљудувал старите скинати пруски знамиња по ѕидовите, нему од тие симболични ткаенини на знамињата ќе му се создаде целиот свет...

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

На посетителот на Лајпциг ќе му го сопрат погледот и двете скулптури пред влезот на лајпцишката кафеана „Ауербахкелер“, кои го изобразуваат Мефистофела со омаѓосаните студенти од една од сцените во „Фауст“...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Секој втор човек води куче, кое има право да ги погани улиците каде што ќе му се присака.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И почна да објаснува дека ракијата од овој балон ќе му траела цели три месеци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ќе ти се насмевне, и сам ќе се насмевнеш и ќе му посакуваш и добар пазар, каков и да е...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Парите, што тогаш ќе му ги дадеш на „газдата“, прво ги трие околу брадата, а потоа ги тресе во џепот, се прекрстува, и сѐ тоа во знакот на среќниот пазар за тој ден.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Застанува дедо Иван тажно и гледа. Тој гледа дека е најпаметно да земе сега да ги искорне половината, но како да го стори тоа кога ќе му се смеат луѓето.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но мислата го свртува на друго: Сотка ѝ е внуче на Спасија, близок род се, како ќе му објаснува зошто му е нужна сликата, нели секоја лага ќе биде плитка и жалосна, и тој само ќе се изложи на подбив пред него, ако не и на опасност да разбере прва жена му за сето тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа е дојдена за друго, самовилска ќерка, таа е дојдена да ги земе Петревите лоши очи, тие очи во кои засекогаш ќе биде најубав нејзиниот лик, а нему ќе му остави пуста темнина во која ќе ја бара.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Што беше тој крив? Можеше ли тој да знае дека неговата тиха појава ќе предизвика таков немир во оваа осамена куќа, дека ќе му се противстави тој на еден човек што ќе се најде побуден да го брани од него најмилото?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Орде рече дека тој ќе му ја отстапи својата кушетка, а за да не им биде тесно на двајцата, тој ќе оди да спие кај некои другари, има каде.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега свирката ќе му оди од срце, зашто тој се спремаше за неа како за маѓија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Овој „старец” ќе цица, ќе ја валка својата постела, ќе го носи името на предокот; оние од неговото старо поколение коишто сѐ уште се живи, ќе уживаат гледајќи како нивниот стар другар од ловиштата и битките мафта со своите малечки екстремитети и вреска; штом ќе проговори, ќе му ја наполнат главата со сеќавања за починатиот; строгата обука ќе го „поврати” неговиот поранешен карактер, ќе го потсетат дека „тој” бил гневен, суров или широкоград, и тој ќе биде убеден во тоа наспроти секакво доживување на спротивното.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пациентот не се осмелува да сака, сѐ додека не е апсолутно сигурен дека лекарот разбира што му е потребно, и дека тоа ќе му го обезбеди.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Којзнае сега на кого ќе му дојде редот...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Изутрина можеби ќе му сведочат некому дека полноќниот воз налетал на мина... Нека му е лесна земјата!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Пред една недела, веројатно, беше последен пат: го извикаа во училиштето ветувајќи дека ќе му купат кошула и капа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Крлеж! Јас ќе му покажам ... му мавна со рака да дојде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ако некој шушне - ќе му летне јазикот!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се откажа од она што порано го правеше: ќе му летнеше со стап под прозорец па: фрас! фрас!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Што ќе му се, ѓавол да го земе! ... - За инает.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Да, - ѝ потврди Митре, - но коските ќе му ги ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нека се надева, лиотот, дека повторно ќе му паднам в рака...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе ја издолжеше раката само кога некој ќе му дадеше нешто за јадење.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Веројатно коските в торба ќе му ги собереа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Многупати се случува да настрада кутриот од некое мувиште што ненадејно ќе му влета в уста.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Штом некој ќе му дофрли зајадливо и подбивно, се фали со татка си.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не смее да подлижува ни на едната ни на другата страна, зашто Едното нема да биде Другото, туку на Другото ќе му недостига она што капнало, што подлижало, она што побегнало од патот, она што Едното го загубило (не)сакајќи.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Сите им носевме храна.“ „Леле, ама сме ќутуци! Не му донесовме да јаде. И вода не пиело.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сега веднаш ќе му донесам, а од утре ќе се редиме“ реков.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А бре, другари, кучкари сме, нема збор...“ „Беа наши“, рече Влатко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја прелистува и пак ја стиска под мишки златната книга - срцето ќе му се прошири од толку многу радост.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И кој да ги убеди дека луѓето што се делат едни против други на крајот остануваат и без гаќи и без татковина?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ранетиот Гарибалди се мачи да не офне оти во Пиза озборувањето е прилично распространет спорт и од едно обично офкање мигум се прави претсмртен вресок.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

В година тие ќе ја посетат Тоскана и на Галилеј ќе му однесат сувенири од Галилеја – неколку параболи од светиот апостол Марко, вакцина против лепра и се разбира еден малечок стаклен глобус.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Карло четвртиот спокојно си денгуби во градината и го предвидува векот кога баш неговото име ќе му го стават на еден хотел во Прага.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ќе зјапав во лап топот и ќе си го изгорев јазикот од првото утринско кафе.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

А добиваше грчеви во стомакот и од јанијата што ќе му ја донесе татко му.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Бездруго ќе му пратев еден електронски поздрав на Владимир Пиштало и на некои други пријатели кои брзаат да фатат ред за темата смрт во Венеција, ќе му мавнев отпорано на оној оџачар на покривот кој многу личи на Фелини и кој уште не беше разбрал дека секоја година зимата доцни во Венеција.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Прво па машко си вели поп Данаил Москополчанин и цврсто ја стиска под мишки книгата во која што и љубовта и татковината четиријазично се пробиваат низ светската заматеност и одважно влегуваат во историјата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Инаку ќе му го дада огнот на селото и ќе ве испеча како глувци сете! — грмеше Толе со својот длабок глас и им се закануваше дека сите ќе ги избеси на врбите во ливаѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А чорбаџи Сиве, за тие работи, секогаш им се најдуваше. Не одбиваше никого, но исто така не забораваше да се погоди каква работа ќе му сврши должникот што ќе се услужи со неговите пари и до кога ќе треба да го причека.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е шо велиш ти, шо велат тие умните глави, како да работиме? — праша Толе, кој дотогаш ги голташе Атанасовите зборови. — Тоа е друга работа сега!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука сака најголема послушност.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И господ и ние по малку ќе му помагаме, ќе протутнат и тиа дури не не опласкаат нас, Па кога ќе и затвориме ние очите — татар колосан — шо сакат нека прават!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Го гледате шишот мој? Муш, муш, муш! Ќе измушкам најмалку десет аскери со него во Витолишча, — се шегуваше Илко Корунов од Бешишта, одејќи по Бешишкото Поле со сакмата нарамо и еден крклиг врзан на стап со подвеската од десната нога.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тоа време јузбашијата им ја пренесе на аскерот наредбата за ќотекот и овој ги грабна пушките за цевки и се втури во купчето народ, та почна немилосрдно да мава каде што ќе му се згодеше. Со плач и пискотници се разбегаа жени, деца, луѓе и на сретселото останаа само тепаните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вие, кај ќе одите, шо ќе правете, ќе гледате да си најдите по некое пусатче. Пушка, пишчолче, чифте, тек. Колку поздраво — толку поарно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ми ти а отсечат како на брав и ќе му а однесат на агата, дури пет да речиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Петко нека и земе маковци, бончани, рапешани, црничани — нека го држе „Смечот“ ондеа; на Андона — ќе му и дајме неговите дунчани, вепрчанци, пештанци, кокрчани и каленци — нека се вртка по Ливада и Дренска планина, а јас со Трајка, Ќосото и други прекуреканци ќе прејда одонаде река во старо Мариово, ако можеме да и поносиме главите ошче по некој ден и друг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе си и прибира селаните околу себе, ќе му помага во неволите, ќе и наоружува полека, полека, и кога ќе се нареди одозгора ќе и поведе во борба против агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доста вјаваа ако е за фајде; да ги симнеме еднаш од грбот, да си починеме и ние, нели сме душа, стопанка му — заврши детето, а Толе веќе се пренесе со мислите како ќе излезе од апцаната, ќе му појде првин на Валијата во Битола, ќе го поткастри со сите негови мезличари, со сите гавази и слуги; после ќе ги најде сите бегови од прилепско битолското поле, ќе си оди во Крушевица, та ќе ги суреди Адемовци, Селимовци, Ќемаловци и сите други како нив. Море ќе кола, ќе кола, ќе кола дури ќе ми сечи ножот и дури ќе ми мава раката".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му текне на Булимана, Амеда, Арслана, а сакам главата на Андона вечер на тарун, и неговите аламани тоа чекаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најдо се израдува што така бргу ќе му се исполни желбата да си одмазди за нивата и маките во јамата од стрика му. — Јас — рече — ќе ода напред.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога ќе биде целиот народ готов да загине за своата слобода, кога ќе биде добро наоружан, ќе му дадат, пак они, знак и во еден час ќе се дигне и ќе и истера Турците од нашата земја, да си одат во Анадол откаде шо дошле пред петстотини години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Како да не! И не само еден. Ти аги тепај колку ти душа сака, но ќе гледаш да не биде лошо и за селаните каде ќе и тепаш агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

2. Конзулот си достоја на зборот и му ги теслими на валијата „бунтовниците“ Шаќира и Ѓура пак со интервенција да им се суди по царските закони, и овие се најдоа уште истата вечер во Катилана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас му служа на селото кај Турците, ќе му служа и кај Организациата, ама едно да знајте: Кај Турците ве брана колку шо можа, со јадење, со пиење, со придавачки, рушвети, со маривети и лаги, само и само да не паднете во беља.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе го нарача Колета уште од саботата навечер и овој даде збор дека утре само нему ќе му свири, па ако сака и самиот Челебија нека слезе да му наредува, нема да го слуша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако ги затече живи „бунтовниците“, тој лично ќе му ги предаде нему — на валијата, да им суди судот, ако имаат кабает.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кука дење, кука ноќе и гледа кому ќе му ги поттури своите кукавичиња.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Лебот — вели Андон — не ти го пишува фурнаџијата што ќе му помогнеш на другарите да го растребите тунелот, а ако втасате побргу, може и да дупнете по некоја дупка и друга. Барут има кај другарите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, добро, добро, Мире. Шом е така работата, тогаш утре вечер ќе му го видиме есапот. Не ќе му текне ни на префнуци му да омирисаат наваки, а камо ли на синови му.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе и учиш селаните да стапуваат во организациата, да си прибираат оружје, да и пазат луѓето шо ќе идат кај ниј, да не жалаат оти ќе дадат парче леб на такви луѓе и; шо е најглавно, да се спремаат за големиот ден кога ќе му се каже да се дигнат сете како еден во оружана борба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во ходникот ги дочека другиот измеќар, поправо измеќарка, младото Кате, шеснаесетгодишно девојче, ќерка на чифчијата — ковачот Стевана, кое Адем го беше прибрал кај себе, ете така, да му ја краси кулата, да ѝ прислужува на каданата и да внесува кафе ракија кога ќе му идеа гости од машки пол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас — рече — ќе му ода на чорбаџиата и ќе му го изложа планот ваш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но претчувствувајќи дека Бахтијар ќе ги насочи потерите по побегнатите кон север чети, тие не се задржаа во Крушевица; ниту Толе се раздели од Андона да прејде во својот „пашалук" преку Црна, бидејќи пред два-три дена таму го бркаа; но заедно со Андона се истави до селцето Вепрчани, на границата меѓу мариовските и дренско радобилските планини, та ако дојде некој зорт, да ги фаќаат нив, бидејќи тие не беа уште газени од потери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Претепаните ги одвлечка аскерот во авурот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ами, ете до каде: да те слушнам колку пари ќе му бараш на чифлигот... — го потсети Јован.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море, му посламе на бацка Толета на чардакот, ама којзнае дали не ќе му студе — му вели Митра на Трајка, кој веќе се беше испружил на сокинатото козинавче на десниот кат. — Арно велиш, Мишо, ќе му студе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од претерана жештина и мала невнимателност се случува грнето да се скрши, а не постои грнчар кој додека чиракувал научил да е спокоен кога грнето ќе му се парчоса.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Добро, одвраќаше стариот, белки во новите гробишта ќе му биде подобро.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во текот на годините тој гордо присуствуваше барем на десетина вакви отворања додека угледот на Џоен полека но сигурно растеше до својето сегашно угодно ниво меѓу колекционерите во областа; ова секако ќе му биде последно, како што и многу други неодамнешни настани нужно беа, што тој го сфаќаше или едновремено со нив или ретроспективно: неговото последно лето во нивната викендичка на островот Фенвик, последниот метеорски дожд, последниот сет тенис кога неговата слабост ескалираше, последната величествена октомвриска промена на бојата на лисјата во „нивната” долина, а сега, по сѐ изгледа, и неговата последна посета на овој убав град.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Да се раскажуваат големи приказни, после пропаста стана невозможно: оваа опседнатост на руската интелигенција е смешна, со оглед дека не преостана човек кому ќе му се допадне да ги слуша овие приказни.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сеедно дали ќе се определиме за терминот амфионија или предност ќе му дадеме на терминот урбофилија; суштината е иста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ако Дејв му наредеше на Ренди да остане во својата соба или пак го казнеше на некој друг начин - а тоа се случуваше почесто од што Дејв би сакал - со најсуров и полн со омраза глас Ренди ќе му речеше: „Оди прочитај некоја книга, Г-дин Читачу.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Дишењето му е толку тивко што само затворените очи ѝ зборуваат дека тој всушност спие; оној ден кога навистина ќе го најде мртов, претпоставува, очите ќе му бидат отворени.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Модерниот уметник, не баш двоен идиот, ќе му додаде на идиотизмот кој го карактеризира неговиот статус во полето на уметноста една комедија на идиотизмот која ќе го засега како индивидуа, во една иронична, комична или со потрагичен тон обоена пракса.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но ако двајца педери посинат дете и тоа почне да плаче за цицка, шо ќе му понудат? - ја запраша Метакот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Да бе. - На сите знаеше да им ги реши проблемите, а не можел да ги предвиди лоповите шо ќе му влезат у куќа хахаха.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Ние ќе му фрлиме и 10 евра ако треба само нека гине за нас - рече режисерот Дулитл и се почеша за носот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Откако заврши баењето, Матновидецот му препорача на Здравко да дојде уште на два исцелителни третмана и срцето ќе му биде здраво ко коњ за трки.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ако го слупа после ја ќе му бидам крив.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Шо те боли курот за рајата. - На крај ако треба ќе ги спакуеме куферите и ќе му ја дувнеме од оваа свињарија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Едмондс ќе му сугерира на Каиро Киро Георгиевски-Дејан да „престане со операциите на грчка територија“, но и самиот бил свесен дека „и тогаш веројатно регрути ќе заминуваат“ на територијата на Македонија, наместо да му се приклучат на ЕЛАС.333

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Но и покрај ваквото уверување Маклин му дал до знаење на Тито дека тој не “бил разуверен“, и дека ќе “суди според настаните, а настаните се многу вознемирувачки“.295 Од своја страна, претседателот на НКОЈ Јосип Броз Тито, притиснат од очебијните факти за она што се случувало во Македонија, а и самиот во нецелосен тек со она што се случувало таму ќе му изјави на Маклин дека сите активности кои се случувале во Македонија “се случувале без негово знаење или одобрување“ и му ветил на Маклин дека тој самот ќе се заложи да им стави крај на таквите активности.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

А после, веднаш потоа ја задуши. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 124 Боб: Подоцна ќе му допуштиме сето тоа да го повтори. (на Браво) Израмни ги наборите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Во оваа точка го правиме отстапувањето од Дерида - кому, се разбира, пак ќе му се вратиме затоа што целиов текст всушност е рециклажа на некои негови ставови: мултимедијалноста, оној „етер“ меѓу медиите во акција, е таа деридијанска рамка, parergon.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога ќе му пријдете, овие купчиња стануваат јасно издвоени објекти чија форма во општи црти одговара на претходно испитаната целина.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Обидот да се погоди што понатаму низводно ќе му се случи на листот од повеќе причини е залуден потфат: и најмалата промена во положбата на листот може во потполност да го промени неговото понатамошно течение.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога ќе го најдам Чичко Господ дома ќе му го пробушам, јас, дното на увото, внатрешното, сум научил.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Можеби во блиска иднина посериозно ќе му се вратам на стрипот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

На господин Бизонд, што работи на преврски, за кого вршам мали „работички“ , ќе му изгледам уште поблед. Ќе се помири.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Умберто Еко (дел од предавањето одржано по повод педесетгодишнината од ослободувањето од фашизмот, на 24. мај 1995. на Колумбија Универзитетот во Њујорк) Фашизмот би можел да се примени како назнака за најразлични цели, бидејќи еден фашистички режим останува препознатлив како фашистички и тогаш кога ќе му се одземат едно или повеќе обележја.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А има и дрога кога ќе му затреба.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Прекрасно е зезањето кога ќе го хипнотизираш попот и ќе му кажеш дека низ однос ќе достигне божествено соединување со Јагнето-Исус, а тогаш ќе му фрлиш покрај газот некоја стара, одвратна овца.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ништо немаше да жали - ќе му ги подареше кравата и нивата крај реката...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А по неа, којзнае на кого ќе му дојдеше редот...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И можеби, ќе му се смееја мајсторите и ќе го поткошкуваа, ако Веле уште во првите денови не покажеше голема упорност.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не мислев дека толку бргу ќе му ја откријам својата мака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со рацете ќе му ги стоплеше неговите...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Штом тој ќе забележеше некого од тајфата да е ослабнат, истоштен од работа, ќе го повикаше и кроце, како да говори за нешто случајно, неважно, ќе му речеше: - Ти, од утре, барај си работа на друго место!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Слушајте. Сите слушајте... Жилите на вратот му се напнати, очите како да ќе му искокнат. Но тој сѐ уште свири...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Данче, примашот или трубачот - сеедно кој ќе му ги земе парите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кому ќе му раскаже за последната ноќ со Бимбила.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Затоа кога Веле ги критикуваше мајсторите, говорејќи дека треба тие да ја внесуваат целата душа и да не жалат ништо, само да ја свршат што побрзо и што поубаво работата, велгоштанецот внимателно ќе го слушаше и потоа полека ќе му речеше: - Јас тебе ти признавам, Веле, иако си помлад по години, во занаетот си отишол понапред не само од мене, а и од миогу други мајстори како мене, што сме денес што се вели, со мајсторска тапија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Што ли прави сега таа? Таа ќе му ја ставеше раката на челото, ќе го допреше со образите, со усните.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Мило мое - ти многу си настинал!“

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сè се надеваше дека ќе му затрепери таму ликот на Јанка, дека ќе му ја вратат водите убавата мома...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- И срцето силно ќе му зачукаше, а по сувото бледо лице ќе му се разлееше одвај забележливо руменило, коешто гавореше за неговата возбуденост и нестивнат копнеж.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А мислеше, убеден беше: поарнo ќе му биде вака сам.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За миг ќе му испливаше во свеста таа - мечот и ќе молснеше, ќе раздвижеше и разбеснееше во него нагони за протести, ломови...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ама да му говори со таква сигурност за Попставревци, кои беа прочуени со своето богатство и име не само во Ресен, туку и во Битола и Солун, да му говори со сигурност дека тие ќе му ја дадат ќерката за жена, тоа никако не му влегуваше в глава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кој ќе му го зблажи сега копнежот, нестивнатиот копнеж по онаа мирисна, светла мугра - последната што ја виде и што осети во родниот крај?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И ќе го милуваше нежно, душевно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сега Веле сам ги мереше и ги разгледуваше полека, како што го правеше тоа и башмајсторот, без да се плаши дека ќе му свика некој или дека ќе сретне злобен и завидлив поглед на мајсторите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кој ќе му ја зблажи сега маката?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Не, се нервира Никола, со визиткарта ќе му одговориме...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ти вети му дека навреме ќе му ја почнеш работата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Да знаеја чалгаџиите дека му свират на утрешниот свршеник на Викторија, бездруго ќе му ја испееја и песната на нејзиниот дедо, кој истурил, по битолските меани, крбли злато од мерак по убавата Еврејка... Но не знаеја.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За својата татковска болка не признаваше никаков специјалист и никого не викаше ни за консултант ни напомош; оти, кој ќе му кажеше дека и во современиот свет е редно синот да умре пред таткото?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но по улиците немаше чешми, чешмите беа по дворовите, а во дворовите имаше кучиња, кучињата беа одврзани и ‘ржеа со рѓосаните заби по секој неканет гостин што ќе му се доближеше до сопственичката порта.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Само кога би можел некако да им јави дома да не се грижат, да им јави дека сѐ ќе издржи, сѐ ќе поднесе, а тие да си седат спокојно дома и да си ја гледаат работата, полесно ќе му беше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Може ќе му дојде кусо кога ќе жнееме, ама ќе се снајде.“

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега жалеше што со себе не понесе и некоја книга, некој учебник, со нив полесно ќе му поминуваше времето, книгата можеше да му биде другар во долгите часови на осаменост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Што ќе му биде тоа? - праша дедо Димо кој не го сфати значењето на зборовите на инженерот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Моите нема да стигнат толку брзо - бараше во себе сили, бараше причини што ќе му ја вратат цврстината и решителноста.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа беше свет на тајни во кој влегувањето беше дозволено само во исклучителни случаи, кога некоја необичност ќе му ги разбрануваше мислите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Под леглото на деда си не ја најде, што би се рекло, само царската круна, инаку добриот старец се што нашол, се што му се нашло в раце, а мислел дека ќе му затреба, го пикнал под одарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имаше празнина во тоа негово создавање ликот на девојчето, па ќе му се обрнеше на Денко со некое заобиколно прашање, сѐ со цел да дознае нешто повеќе за изгледот на Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- А што име ќе му дадеш, море Бојанчо?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Знаењето не е замена за талентот, но талентот потпомогнат со големо техничко знаење го сочинува книжевниот мајстор.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Хрватскиот претседател носи бели сакоа како и Тито (убеден дека ги носи како Европа); им дели на децата праски од својата градина (Тито од своите градини им праќаше на југословенските деца кошнички со мандарини); го бакнува, го штипка за образите и го крева во вис (секако, пред телевизиските камери) секое дете што ќе му се најде на патот (и Тито со задоволство ги цмакаше децата).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во таа цел, Hence Dante Gabriel Rosseti 1861. година изјави дека работата на преведувачот во себе носи стремеж на себелишување и задушување на сопствените креативни импулси,сугерирајќи дека често преведувачот ќе се послужеше со идиоми на својата епоха и со свои сопствени, за да го разубави текстот, но само кога неговото би му припаѓало нему; често по некоја каденца ќе му послужеше, но за структурата на авторот - и по некоја структура, но за авторовата каденца... okno.mk | Margina #8-9 [1994] 27

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, кога внатрешниот свет накрај ќе му се предаде на просторот, внатрешната извештаченост треба да биде видена и пројавена.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Вие на тоа дрво ќе му ги припишете вашите страсти, вашиот копнеж или вашата тага, цвилењето на неговите гранки, нивното повивање, ќе станат дел од вас, вие ќе се поистоветите со тоа дрво”.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Можеби би можеле да го опишете и начинот на кој разни личности ќе му пристапат на лешот кога ќе биде пронајден, или местото на злосторството, или двете.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Во сонот успаното Езеро е со лице на дете! но штом пред волшепствата на муграта насмевот ќе му се назбере се престорува старец: дедо или прадедо на вечно младите води. …

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Како да настојува Да ја изведе омилената игра на давеник: За да го избегне брзакот наеднаш ќе му се предаде.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Векот на чувствената сензација е непредвидлив: поетот ќе ја прими неа во времето и ќе му ја предаде – на времето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Таа од високо надѕирнува низ прозорците, ќе погали некое детенце, ќе му ги заклопи очите на некое што уште не заспало и ќе одмине потаму.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе го догледа Васко, ќе му се доближи па ќе му седне на коленото и ќе му рече: - Дедо, раскажи ми една приказна за дете и змеј!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Како се вика? - Велко... - Добро, сега јас ќе му јавам! - рече гласот од телефонот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе се измори добриот дедо Спасе, ќе му се приспие но за да му угоди на внучето раскажува ли, раскажува...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мајка му ќе стане ќе се доближи до креденецот, ќе отсече поголемо парче леб, ќе го намачка со слатко или мармалад и ќе му го даде.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ќе го гушнеше до себе мачорот Сурко и ќе му зборуваше: - Кога ќе пораснам, Сурко, ќе научам да бројам многу, многу, па една вечер ќе ги избројам сите ѕвезди. Ќе ги избројам до една...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бошко си ја оближа устата и ја голтна плунката. При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сигурно се прашуваше кој ги пали и што ќе му се толку многу ѕвезди.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој знаеше дека тоа ќе му ја наѓубри нивата за еден ден, како што се надеваше уште тогаш, кога ќе се растурат колективите, нивата да му се врати подобра отколку што беше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јосиф беше во толкав и таков занес што всушност не знаеше дали Сандра сега му го , спомна копчето или тој, понесен од нејзината плот, сам се сети на копчето и доживеа возбуда поради глетката што ќе му пукне пред очите кога блузата, затегната од надојдените гради, ќе се ширне да му ги открие облиците на онаа нејзина толку помамна и понесувачка белина.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И јас, тогаш ќе пречекорев кон тие луѓето со кучешки нозе и ќе му се свртев на тие ангелите, ќе им речев: „И овие ќе ги убијам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Малку ќе се задиши, ќе му проропа срцето, ама ќе се префрли преку авлијата, Нему проблем ќе му биде влезната врата во куќата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Па, и потоа преташе, крвта негова, ама јас, штом ќе претнеше тој, веднаш во таа дупката што му ја имав отворено со анџарот во гушата ќе му натурев горешта вода.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Цело време додека бевме во колективот, тој од магацинот на колективот праќаше во Скопје за сина му Јанета месо, јаболка, ореви, сирење, волна и сèшто ќе му текнеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бидејќи ние со домаќинот мој бевме сложни, што се вели како со еден ум и со една душа, јас уште од вчерадента знаев што ќе ми работи човекот мој утредента и, утрото, пред него ќе бев станата, торбата со јадењето ќе му ја имав стокмено, ќе му помогнев да ги истера воловите од аурот и да ги прегне или да ја самари маската, ако требаше да му помогнам на маска да се качи, стол за поткачување ќе му изнесев, маската од порта надвор за водило ќе му ја заводев, до над куќи ќе го испратев, ќе му го дадев водилото в раце, ќе го пуштев да одмине и по него трипати ќе се прекрстев.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" ќе му рече.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ако некој некому претерано му зборуваше, овој нему ќе му речеше: "Ај, не брчи како Брчалото!

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Јас ќе му речев нему: „Јас помалку од тебе верувам во Бога“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие на автомобилот ќе му се приближеа и побрзо за да не се исплашат дека Аето може да се накаже на порта.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како сон во сон што се натпреваруваат кој во поубави и попрекрасни предели ќе му го пренесе чувствувањето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Виде дека таа сака тој да ѝ се радува на телото и пак го врати погледот на нејзиното торзо. Ѝ ги пушти рацете под мишките и потем повлекувајќи ги нагоре ѝ ги соголе рамената, по што тргна во милување на кое наскоро ќе му се придружат неговите усни и целиот тој, исто така гол, преплетен со неа и во неа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Времето, просторот и сознанијата му беа некако така ускладени, што чиниш сè се решаваше со самото тоа што ќе му се наметнеше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Испаѓа како да му се ситам со неизбежното грдо и грозно доживување во моментот кога, откако ќе влезе дома, ќе се сети што го очекува горе во спалната каде што ќе ме најде легнат на плеќи, со устата зината, можеби и полна со муви и со очите оврлени, дека умот ќе му штукне од тоа од што веќе и мене ми се крева косата и ми се гади.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

" ќе му рече.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Помислувам да му се смилувам и прикаската да ја срочам, така што братучедот Герман, откако ќе влезе во ходникот, да се премисли и да се врати да викне некого за да не влезе во собата кај мене сам, да биде со некого кој ќе му го држи стравот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ако наиде, тој не ќе знае што е работата, ама Севда сама ќе му каже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Јас сум тој, разбери“, ќе му преречев јас.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога нему ќе му дојде да запее, тој животот не си го сака додека својата песна не ја запее и не ја допее.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Аето почека до вечерта, па преспа кај Влаинката со надеж дека тоа копиле ќе му падне в раце, но најпосле, помирен со судбината, Аето влезе во својот сега душмански распаран автомобил и многу лут и нерасположен си замина од Брезница, од што на брезничани им олесни и ги натера посериозно да се потсетат на својот мал соселанец Илета Вегов.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Со рака му го кинам вратот, ќе му ја исфрлам главата преку ограда и ќе го фрлам да скока по дворот и да прска крв по гумното.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Утре мене ќе ме нема", ќе му рече и сè, сè со ред ќе му раскаже.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Секогаш кога ќе му пријдеше овој негов син, тој му се радуваше, но сега остана рамнодушен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И вели, изваувајќи од појасот цела лира и подавајќи му ја на Лазора, за побрзо оздравување и оти го победи Иса.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сите знаат дека штом така рече Костадин Дамчески, тој, Костадин Дамчески, Боше Јанчески и уште - кој трет што ќе ги одреди старешината ќе му го „пресретнат“ патот на Хаџи Ташку?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Добро е тоа што му рекол на Хаџи Ташку дека и нему еден ден ќе му биде испеана песната, вели Јосиф Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оттогаш, од Тодорова Сабота, секој ден уште од раното бега ваму најгоре на Зедница и постојано завардувајќи дали не ќе се зададат еднаш заптии од кај Алилово, само на тоа си мисли: што ќе прави тогаш, ако навистина дојдат заптии по него, ќе им се предаде или пак ќе му ја летне да бега па пак да му се смеат луѓето?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се сомневам дека таа идеја ќе може да ја потисне бугарската ако остане само како чисто и голо спротивставување па затоа српската идеја би имала голема полза од еден свој сојузник кој би бил остро спротивставен на бугаризмот и кој би содржел во себе елементи што ќе можат да го привлечат народот и кои ќе му бидат блиски на неговите чувства, и кои ќе го отцепат од бугаризмот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Жителите многу страдаат и императорската влада ќе му направи голема добрина на местото ако благоповели да ги земе во внимание оправданите желби на населението и да го ослободи од натурениот пастир.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И ќе му се качеше ушка и удирајќи го со палците в слабина го бодинаше низ дворот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Другиот ден, пред самиот ручек, ќе го симне грнецот од оган, ќе го извади поклопот, ќе му тури потпршка, троа брашенце и црвена пипер, и - ете ти јадење од кое немаа најаска силниците кои доаѓаа, божем по работа, уште одвечер во Потковицата и заповеда да им се зготви утре за ручек чомлек.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но зашто и покрај толкуте акања низ гората и полето потерџиите не му влегоа во трагот, го баталија, уверени и уверувајќи го султанот во Цариград дека наскоро ќе му ја испратат главата Владимирова.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако се тие и ако запалат некого наш, вели Максим, ние повеќе ќе му придодадеме после, јас лично ќе му придодадам многу повеќе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И намерно не знаат како се викал, едни го крстат Григорие други Георгие, и намерно не знаат ни од кое колено на Акиноските бил, дали од првото што се доселило во Потковицата или од некои од подоцнежните (и покрај што настаните, видовме, укажуваат на првото, врзано е за првите доселеници Турци во Потковицата, конкретно за Арслан бег, но кога човек ќе му обрне внимание на тоа, тие, за да му дадат уште поголема зачуденост на сето ова, за да ја изедначат сета таа историја со божје претсказание, си плукаат во пазувите, крстејќи се бошотат нејасни зборови и избегнувајќи да одговорат или да го продолжат разговорот, итро и брзо ја менуваат темата) но бил стар, мошне стар, и праведник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И ќе му се поклонам на Хаџи Ташку ако е потребно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А ти, ако стане за потреба, ќе му дадеш и ветување дека лично ти ќе пазиш да не му се случи ништо лошо на наш синор.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Така, возбудите околу тоа на кого ќе му биде доделен Имотот за да управува со него, и возбудите околу злосторот почнаа да спласнуваат, а жителите на Потковицата, христијаните, под постојаниот товар на ропскиот живот, грижи и страв за поминокот, и спахиите под товарот на постојаните благувања, почнаа да го забораваат Владимира Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто, сѐ можеше да се изврти онака, како со Благуна Јанческа, и од едната несреќа да се умножат две, три, па и многу несреќи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Жителите на Потковицата, сите од ред, и христијани и Турци, и мало и големо и машко и женско претчувствувајќи зло од двете страни, од гласот и од Арслан бег, кој, небаре померен, продолжуваше да ака низ полето и да стрела во празно и во сè што ќе му се присенеше пред очи, претрнати од страв да не ми се стори пакост на некого од луѓето, нетрпеливо очекуваа да се изврши веќе еднаш тоа, споделувањето на мегдан помеѓу нив двајцата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Вели Лазор и потпирајќи се на раце се поткрева од земја, но веднаш потоа присетувајќи се дека дали навистина ќе му биде простено зависи од тоа дали тој ќе ги послуша Максима и Костадина, одново се отпушта на земја и сиот очаен вели А кај ќе го најдам јас Хаџи Ташку за да барам прошка од него?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Костадин Дамески, старешината на Потковицата, отворено го искара, отворено му рече дека зборува детиништини, дека тие работи не се прават така како што ќе му падне на умот нему или на некого нему сличен, туку така како тој, Костадин Дамчески, што поучува.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но тогаш, до крајот на последната Голема војна, е, тогаш никој не можеше да прави што ќе му текне, како ќе му пофати срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А утрото, ко ти поминало пијанството, си размислил што може да те снајде за тоа што му си се фалел на Хаџи Ташку дека ќе му ја испееш песната и си му ја летнал назад во Потковицава.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тоа негово „покрстување“ се состоело во ова: ќе земел еден обичен селски нож чклипитар, ќе го ставел со тилјето на еден камен и ќе удирал, удирал одозгора по сечилото на ножот со друг камен, сè додека да го отапел, а тогаш, кога ќе го направел ножот тап, да не може жаба да заколеш со него, ќе му го дадел на некого од четниците и ќе му заповедал да го непослушникот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И му заповедаше Ајде сега, Божано, покажи како се бели и како се пудри млада невеста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И нему, и на господ ќе му беше криво таков јунак од надопица да загине.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор, чувствува, сиот се смалува: тогаш кога бегаше од заптиите ни не се сети дека тие можат да пукаат, но откако стигна назад во Потковицата, со некое скришно делче на умот, постојано на тоа се пристеува дека ако пукаа заптиите засигурно плеќите ќе му ги наполнеа со куршуми.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Хаџи Ташку сигурно не седи со скрстени раце по она што му го рече, дека и нему ќе му биде испеана песната...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И возрасните, без оглед на напорите во изминатиот ден, и без оглед на утрешните напори, долго не заспиваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Гледаа во ѕвездите и гласно погаѓаа која чија е, а кога ќе му се стореше на некое за некоја од ѕвездите дека е негова, ја прескокнуваше, зашто постоеше верување дека тој што ќе си а погоди ѕвездата, ќе умре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Притоа му заповедал да го коле несреќникот така што тој, од страв, да почнел да прди, а ако овој не прдел, тогаш четникот, за казна, добивал десет стапови по газ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А и сам Симиќ, кога виде дека му завршија лагите и молбите и клетвите, се заплати и чекаше да чуе каква казна ќе му биде одредена.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јали овца, јали цел вол ќе му се загубеше, јали убаво ќе му го изнатепаа момчето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Арслан бег, кој не беше ни малку загрижен поради што беше набеден дека тој ги исклал Акиноските, туку повеќе го јадосуваа понижувањата и галатењата на Владимира, изјави дека веќе уште нередниот ден ќе му ја испрати главата Владимирова на султанот во Константинопол и дека чупата Перуноска ќе ја грабне за себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

В сабота, ко ќе отидеме во Прилеп, божем за да се измириме со Хаџи Ташку, планов и едно писмо, кое сега сите ние ќе го потпишеме и во кое на султанот убаво му кажуваме кои сме и што сакаме да соѕидаме, ќе му ги предадеме на Мустафа ефенди за тој преку Битола и Солун да ги препрати таму во Стамбол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе му пристапите смерно и ќе му целивате рака, како да е вистински наш господар и божји праведник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе премине во наша вера, ќе стане бег, и ќе му ги дадам Мунивер и Анастасија за да се ожени со нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

В сабота ќе му отидеме таму, во Прилеп, и ќе го извикаме јали кај Мустафа ефенди, јали на дуќан кај Тимона, јали во некој ан и ќе му речеме дека било што било, сега сакаме да се измириме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Толку и сол ќе му треба за да го штавам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кај се чуваат тие засебни народни сили, прашува Боше упрекнато зашто однапред знае дека Максим ќе му одговори нешто што нема да го задоволи или што тој нема да го разбере докрај.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа едно, а друго сите кои чуле оти Лазор му се фалел на Хаџи Ташку дека и нему ќе му биде испеана песната, како што тој му ја испеа на стрика Анѓела, а и некои кои нѐ пизмат нас, можат да го отепаат на наш синор, или таков, отепан, да го фрлат кај нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Скриениот може и султанот да му го бара, заплашувајќи со колеж. па макар по цена на крвта - не ќе му го дарат онега помош што молел...

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Сето тоа ќе му се случи зашто на своите сонародници ќе се обиде да им даде на знаење дека ги замениле трите верувања (католичкото, православното и муслиманското), својствени на албанскиот народ, со сталинистичкиот марксизам, кој ќе завладее како нова религија бришејќи ги другите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И еден ден кога сета душа ќе му биде обземена од слепата јаничарска моќ, ќе започне да ги разместува народите, да ги заменува верите со комунистичката идеологија, да ги укинува старите азбуки на народите, по цена на милионски жртви, постапки кои се ширеа заразно и долготрајно и на балканската духовна почва.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ама ти како на митинг – што ти требаше, жити Бога (!), тој Фројд, а бе, кому ќе му продаваш пуфки!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако ги осуетил стратегиите на албанската тајна полиција и ако поради неа нема да го оствари враќањето, ќе му преостане на крајот од полза неговото искуство („таа аскеза...”) во делото кое ќе замисли да го напише подоцна и тоа не друго, сигурно погодувате, туку романот Атеистичкиот музеј.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Оттука ќе се наложи постојаниот контрапункт, на ниво на наративните содржини, помеѓу инспирираните реминисценции на семејната „сага” и на инцидентите кои ќе му се случат во текот на четиридневната посета на оваа земја којашто авторот, не одвојувајќи се од мајчината прегратка, ќе ја напушти на двегодишна возраст, за време на италијанската окупација.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Француските книжевни текстови на Фаик Коница, пишувани под псевдоним, угледни аполинеристи ќе му ги припишуваат на Алфред Жари!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако биде така, на коџобашијата од град ќе му ја побараме ќерка му...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Не ми се верува, кога ние сме заспале на светот ќе му е грижа да стане од полноќ за да го испрати Анѓелета.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Што дека ќе спечали кога утре друг ќе му ги јаде парите?!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А штом ќе помине времето што си погоден со компанијата, се разбира ако не ти е арно таму, ќе му пишеш да те земе кај него. Разбираш?...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Тоа ќе му го кажеш кога ќе се разделите кај Плачиврби, кај што е местото за плачење...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Севезден ќе му праќаат шамии да им врзе по некој жолт.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И ова ќе му го пишеш: Татко многу ти е лут зашто не му се јави со едно писмо од место.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Што ќе му правиш селски живот!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Нека пушти прво, после ќе му думаме за тоа.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ете, тоа е лошата вест. И една многу добра.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најмногу ме мачи сознанието, дека еве и сега, од оваа раздалеченост не сум сигурна каква требаше да биде и што да содржи приказната што требало да му ја раскажам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со еден збор, бев уверен дека Кожинката многу сериозно ќе се зафати со случајов!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И прашај го, му реков на Кожинката, прашај го детето дали мајка му барем еднаш го спомнала моето име!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, јас немам намера да го имитирам Делоски за кого тврдат дека своите говори ги вежба пред огледало.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А сонот не му ја мисли многу; зошто да си го арчи времето во објаснувања и додворување; му накалемил на валјакот сајли што ќе му го забрзат одењето, му додал некои нови каиши што ќе го раздвижат, горивото го дотерал така што пламен да фрла наместо чад, а потоа го пушти да ме казни заради необмисленоста на наредбата што ја издадов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Како она, кога си млад па не знаеш кога и како те престигнала залуденоста!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па потоа повикај го и тој Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А подоцна, кога веќе беше роден, многу често, само и да помислев: "Мој Иван е овде" - веднаш ми се причинуваше дека тоа име го слушам изговорено од некого и тоа на сет глас, иако јас молчев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ајде, богати, дали полесно ќе му ја скинеш главата на младото петле или на неговиот дооден дедо?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби ќе му помогнам да се смести!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние поединци кои го имаат посетувано училиштето за стравувања и стравотии или пак оние другине кои на панаѓурите навикнале да ги шетаат одаите на ужасите можат да се досетат како се чувствував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или поприфатливо ќе ти прозвучеше ако речев дека наш Иван го избрал тунелот за патека верувајќи дека и таа негова јунаштина ќе му помогне да го открие она по што можеби и со години трага?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не, не, и тој, без упатства и без совети го избра оној пат што и ние го избравме кога тргнавме да се избориме за она што го посакувавме.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А предлогов ми истрча од устава! Што би се рекло: мигновено!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, за жал, и нему му се случи истото она што ние одамна го имаме откриено и доживеано: она, кога веруваш дека со раката брцаш во бочва со мед се случува да утврдиш дека раката си ја пикнал во помии.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веројатно некоја од тие институции ќе му помогне да си го задоволи интересирањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Во моето сеќавање оној што замина засекогаш ќе остане Ведран, а оној, кој белки набрзо ќе наиде ќе го наречам по твоето име, Иван, а на тоа твое Иван ќе му го придодадам и моето, Таша.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Умее да сослуша со најголемо внимание а потоа не се либи да прошета по сите патеки што ќе му се отворат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Можев и самата да се одвлечкам до тоа место, но кому ќе му покажев каде да копа ако не те поведев?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Е, батка Ристе", му реков - се гледа дека се готвиш да се главиш чирак кај Настрадина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Малку потоа, веројатно за да ми се приближи, додаде како да се шегува: -А можеби ми се посакало уште еднаш да прошетаме.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или, да се обидам и да разјаснам: сакам да речам дека имам забележано разлики помеѓу она што само ќе се замисли и она што ќе се изрече.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така, ќе имаме син кој ќе се вика Иван Ташин“ си велев и мислев на мојот син, кој беше веќе многу многу наближил и секој момент требаше да се појави, да заграби од воздухот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со моите мали и речиси никакви познавања на патиштата по кои замина за да се загуби а можеби и да исчезне засекогаш човекот што толку го засакав, на што ли ќе му заличеше тој човек за кого ќе тврдев дека му е татко?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И колку може да се земе за здраво кога на некој од нас ќе му се посака да им го слушне понекогаш и гласот на своите размислувања.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Живот со многу, многу случувања, а сите потсетуваат на утринскиот воз што го истура она селско шаренило кое уште пред да бувне од станицата веќе знае дека треба да се вгнезди и век да векува овде, во градов!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Воопшто не го обескуражува сознанието дека само една од патеките води кон целта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мегалон, затворен во својот прекрасен дворец, од утро до вечер сметаше и пресметнуваше колку пари ќе му донесат неговите житни полиња, неговите маслинарници, неговите бродови.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

При помислата на слатките колачи што ќе му ги купи мајка му устата му се наполни со вода.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Мојот одговор, се надевам, ќе му ја врати во очите на Весна, славата на тоа каменче.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Ќе му простиме ли на вашиот другар? Грешката е голема, тешка.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но, иако срцето ќе му препукнело, морал да го прикрие тоа, па дури и да изгледа весел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Страв проструи низ него дека нешто лошо ќе му се случи ако веднаш не се помести од тоа место, во движењето беше шансата да се преживее.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Очите на Милан ја разгледуваа земјата за да најдат знаци што ќе му го дадат одговорот за идентитетот на непријателот, зашто тој беше тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој ќе сфати кога ќе му објаснам како се случи тоа, нели, Кети, ќе сфати?“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Сум видел како момчиња го губат умот по девојки”, му рече Френк на Бил Девит, ”Но никогаш не верував дека тоа ќе му се случи на брат ми.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На Милан за малку ќе му се испуштеше да ги спомне четирите обезглавени птички, но навреме се сети дека Кети не знае за нив.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Помислата дека тоа сигурно е Рози, која му го подготвува појадокот, му зададе болка; наскоро таа може да се качи горе за да му каже дека појадокот му е подготвен, а можеби и ќе му го донесе на послужавник горе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Некои ќе му се спуштаат на рамената, некои ќе му се сместат на главата, а некои ќе му ги кубат влакната од ушите, или ќе му ги колват очилата, сè додека едно од нив не одлета, преправајќи се како да има нешто скапоцено во својот клун, а потоа дваесетина или повеќе наврат-нанос ќе се нафрлат за да му го грабнат тоа што му било во устата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа мислеше дека тој не слушна ни збор од она што кажа таа, но во следниот миг живата светлина му се врати во очите и ужасната маска му се крена од лицето и тој рече, ”Какво име сакаш ти, такво ќе му дадеме.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тогаш тој ќе клекне сред нив, а тие ќе колват и ќе се врткаат околу него како во пчеларник, ќе го забавуваат и одушевуваат со тоа што ќе му ги колват ногавиците на панталоните и копчињата на кошулата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Не дека тоа ќе му значеше нешто, но сепак не сакаше никој да го види, не сакаше никој да го најде како го урива ѕидот...

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А и како ќе му помогнам?

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој тогаш не ќе е како бивол без рогови, како папагал без крилја, како слон без сурла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Уште молчев. - ... Како слон без сурла.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тоа ќе ја изморува и ќе ја присили да биде мирна.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ќе појдам во џунглата и ќе му речам на лавот да ме изеде.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Уште понепристапна стана широчината отколку во времето на Баждар кога кај багремите се преслија сложните Црни браќа - пет беспризорни момчиња, секој поинаков од другиот и секој сличен со другиот во брзото барање на најкус и најсигурен пат да го постигне она што го сака, она што ќе му донесе залак.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од пеењето ќе му пукне малата душичка и тој, со капка крв на клунчето, ќе се стркала од лисјето во бујната трева.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Вечерта бев кај своите пријатели студенти и им расправав дека на Бата уште еднаш ќе му се одмаздам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не сакав да го разочарам својот нов идол што еднаш бездруго ќе му стане другар на човекот со илјада лица, на Лон Чени.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Јас ќе му свирам, предложи Цветан.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Испразни уште една чашка, брзо како да се плаши дека некој ќе му ја грабне ракијата од раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кришум на грб ќе му закачеа парче книга со некаков напис и ќе се смееја по него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во пазарните утра, кога некој селанец ќе му се обратеше некому со прашање кај може да купи лек за своето болно дете, тој го испраќаше на сосем друга страна, кон оној крај што нема аптеки а отаде друг еснаф го испраќаше кон стариот град што се давеше во штавени кожи и лој.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од таа гледна точка, нашиот живот е една беспрекорно уредена нарација, расказ кој однапред е напишан, а клопчето се расплетува – кога ќе му дојде времето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме повредија. Ќе му се посветам на Бога. Јас сум Јан Лудвик, циркуски уметник.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не ми беше по волја, се лутев, а тој рече дека мора да оди со „газдата“ на Зајачки Рид, оти овој му ветил дека дента, на крајот од тренингот, ќе му дозволи да се повози малку со неговиот мотоцикл.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Жилата, сега, чинам ќе му го пробиеше вратот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем рече дека ако не најде мир ни во циркусот, сигурно ќе се замонаши и ќе му се посвети на Бога.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А тоа, оттаму, значи мажественоста да се лиши од јуначкото величие и од самочувството за сопствената важност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Истото важи и за јуначкиот вид на мажественост во писмото на трагедијата: штом достоинството ќе му излезе претерано и ненужно, статусот неповратно му се снижува и се сведува на високопарна поза, на празен блеф, на претерана глума, на песна и танц.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Крајниот ефект е претворање на Хомеровата Илијада во бродвејски мјузикл – нешто во што досега никој не се испробал.304 Тоа значи да се настрани трагедијата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

“Што повеќе размислувам за тоа,” рече тој мрзливо, “се повеќе ми се чини дека еден ден на тој поручник ќе му акнам една по муцка.”

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

А тие, итроманите, распрашувани од Преспани за тоа каде им е стоката, им велеа гајле да не берат зашто сега е во сигурни раце и ќе им се врати кога на Грамос нашите ќе му го скршат вратот на непријателот и сите ние ќе се вратиме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И никој од нас не мисли дека и тој утре вака ќе биде испратен и дека можеби ова тивко чекорење зад црната кола покриена со цвеќе ќе му биде последниот марш од многуте маршеви.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Дали со тоа сакаат тоа време да му го препуштат на заборавот и во него самите себе да се заборават? Некому тоа ќе му биде од корист.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И свадба ќе му прајме на постариот син...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Баш ќе му кажам на Кит, си викам, дека и тука го бие добар глас.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Мечев и Шатев тргнале во поштата, меѓутоа, Мечето, кој бил прочуен меѓу своите другари со своето домаќинско однесување и штедење, кој десетпати броел а еднаш давал, сметајќи дека во случајов сепак би можел да згреши со тоа што парите ќе му ги позајми на Сарафов, два три пати влегувал и излегувал во поштата под разни изговори, но главно за “да размисли“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Спомнатиот “Ди Информацион“ напишал: “Динамитниот атентат во Солун ќе се пресретне со еднодушна осуда во целиот културен свет и повеќе ќе му наштети отколку што ќе му користи на ослободувањето на Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во исто време Сарафов на Орце му ветил дека ќе му испрати и 1.000 кг. динамит.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дали Орце му ветил на Сарафов дека ќе му ги врати парите?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Делчев, кој секогаш се однесувал со симпатии и внимание кон гемиџиите, му ветил на Орце дека за ова прашање ќе му пише на ЦК и дека работите ќе се средат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дури и да се организира и да се крене масовно востание, тоа, според нив, ќе му донело само несреќа на измаченото население, но не и слобода.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Штом сакаш да те посветиме, дај сега клетва овде, во црквата, дека ќе му служиш верно на делото.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Чувството дека таквата положба не може веќе да се трпи и дека некаков излез мора да се најде, општата омраза спрема Турците, направија целото христијанско население да го прифати оној кој сега ќе му помогне или кој покажува на дело дека сака да му помогне...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Постапката на Татарчев и Матов: за Илинденското востание големите сили да ги информираат во Бугарија била осудена од Шатев како акција којашто ќе му штети на вистинскиот сенароден македонски карактер на Востанието и ќе го претстави овој сенароден чин како да е дирижиран од бугарската влада.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога татко ми се врати, ми се чинеше дека ќе му биде незгодно да ме гледа в очи и поради тоа и јас избегнував да го погледнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Па после и на татко ти добро ќе му кажам, онака, јас како што знам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Што ќе му одговорам ако ме праша зошто го сторив тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Оваа птица овде најверојатно ќе ја надживее Сани.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но, можете да сметате на тоа дека алчниот сталеж ќе се брани.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој ќе рече, Браво Џојс.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Стапалата ќе ѝ се изводенат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Очите му светат како јагленчиња, лицето му се издолжило, чиниш кожата ќе му се дупне секој миг од острите јаболкца и брадата. @еден е отец Лаврентиј, гладен е, измачен; трча и паѓа, колената му се жива рана, табаните - камен, жолт е отец Лаврентиј, жолт како свеќа, но носи абер во манастирот во кој мора да стигне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Информацијата напишана на кафезот вели дека златниот орел може да живее триесет години, подолго од многу филмски ѕвезди, подолго од Хендрикс и Џенис и Џим Морисон и Џејмс Дин.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Помислата на некојшто го мрази она што ние најмногу го сакаме, за нас е неподнослива, особено ако му успеало да ја придобие наклонетоста на некојшто го сакаме; ако си замислиме дека некој се радува на некое нешто, што може да го има само еден човек, ќе се трудиме тој тоа да го нема; ако си замислиме дека саканото нешто врзува за себе некој друг со еднакво или поблиско пријателство од она со кое што нѐ врзува нас, кон саканото нешто ќе почувствуваме омраза, а на другиот ќе му завидуваме... okno.mk | Margina #32-33 [1996] 78

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кому му пречи популарната култура?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Денеска не беше баш добро, но утре ќе биде друга приказна.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

КОЈ СЕ ПЛАШИ ОД ПОПУЛАРНАТА КУЛТУРА?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Прописно ќе им припаѓа и таа ќе се наведне и ќе му помогне да ја повлече на брегот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе направам пире за вечера, или пак ориз.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нашите “љубови”, во коишто сме подготвени да ја видиме само здружувачката моќ, нѐ раздвојуваат исто толку колку што нѐ здружуваат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Навистина групираат, обликуваат колективни идентитети со моќен антагонистичен потенцијал.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Си го чуваш пиштолот во фиоката до креветот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Провери го каменот, пред да ја отклучиш вратата проверуваш да нема скршени прозорци и си го чуваш пиштолот во фиоката покрај креветот. ќе му кажам да ми даде уште една шанса.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе си ја употреби капата како мрежа, црвената капа на која пишува Wyoming Cenenial 1990.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оти, виде отец Лаврентиј сѐ: виде некое друго време, друг век виде, и виде дека во подрумот на некаква чудна, студена библиотека, окован во пранги седи жив последниот македонски ректор, преблажен отец Климент, столчен, поразен; и виде дека сите негови книги се избришани, страниците празни, без букви, додека тој умира со корка леб и чаша вода а над него стојат некакви други луѓе, заговорници и измамници со подуени мешиња и сало на вратот и му се смеат оти словата одлетале во воздух, та ред не останал за него сочинет од други времиња; “Толку си бил важен”, му велат, „толку те сакал и те почитувал народот“. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 125

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Мозокот ми откажува за денеска. жално е како некоја жена може вака во лице да ти се смее. што се замислуваат?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ќе му речам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој не сака да погледне во неа, дури ни кога таа ќе му свирне.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од содржината пак ќе му биде веројатно секому јасно, каде се насочени моите симпатии.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа ти се пари в Џеб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да не очајував кога бев дете, неверството на Рајнер ќе беше само краткотрајна болка, нешто на што ќе му го завртев грбот и ќе заминев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но сега, новата болка ја засекуваше старата рана.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш ќе му проговорев: - Не плаши се од мене.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А кога ќе му поверуваме, ние веруваме во вистинитоста на она што ни го кажува, а не во стварноста која е само надворешната рамка на таа вистинитост.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како ќе му веруваме на поетот ако не го препознаеме неговиот глас?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На друг му претскажа оти по неколку години ќе му никнат златни пердуви како на паун и тој ќе се чувствува како паун, но дека еден ден пердувите ќе му паднат и оти тој ќе остане како голуждрово пиле.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Соседите ќе му подадеа паница грав, варена зелка, троа бакардан или крајче погача.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Или, на друго семантично рамниште, кога во истата приказна истиот јунак, предок на махараџата Раџнапур кој уште во 1521 година се расправал со ајдуци, ќе му претскаже на нараторот дека „по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку понајчесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуват, здрави ќе излегуваат“ - што друго значи тоа освен дека нараторот ќе стане поет и дека со својата поезија ќе ги лекува луѓето?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Како и на секој Јов, најден на мака, ќе му се прикраде како змија мудриот пријател кој ќе почне да го советува да се мавне од „глувчешкото пријателство“ зашто, како што се случувало, и тој можел да се глувчоса.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ оваа слика ние ќе му ја соопштиме на светот нашата мрачна коба и мачна прокоба.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На секој од нас знаеше што ќе му се случи.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Татко му и мајка му ќе дошле крај него, ќе го молеле, ќе му зборувале, но тој ни ги гледал, ни гу слушал, туку само гувеел, слеп и глув за сè друго, дури и за нивните зборови.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

На овој начин си ја крепеше надежта дека нешто ќе му дадат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе срипаше од постелата, ќе свикаше не баре му дошло крајот, а со крикот ги будеше и соседите кои знаеја дека Сане се одлепил од земјата, го изгубил здивот и оти ќе му треба долго време на земјичката да си се врати.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Не знаеме ли ние оти сето време до кога ќе се продолжува борбата со четите, турскиот аскер ќе граби, ќе силува и ќе му прави секакви други пакости на населението?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но главно, како што напомнав пак погоре, ќе му се помогне на нашиот народ со културно работење, а најповеќе со просветувањето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но за да биде таа служба благодатна, нам ќе ни треба да создадеме народни служители, народна интелигенција што ќе му ги посвети сите свои сили на народното благо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако нѐ прашаше некој Турчин што сме – ќе му одговоревме дека сме или „каури”, т.е. неверници, или „раја на царот”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Народниот идеал се применува според историските прилики, и тоа што денеска било народен идеал - утре, по неговрто осаштествување, ќе му отстапи место на друг, за кој понапред малку се мислело.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но ако се осветлат тие како што се, тоа не ќе му се бендиса на комитетот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

После, таквото присоединување на цела Македонија кон една од балканските државички не е возможно – другите државички ќе му пречат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но Византија најмногу настрада од народот Бугари, од монголско племе, што опустошуваше сѐ што ќе му допадне во Византија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но затоа секој смета за свој долг да критикува сѐ што ќе му допадне.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се прашаше само: кому приликите ќе му дозволат да наддели?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас реков тогаш дека таква е вистината, којашто не ќе им се бендиса на мнозина, но јас не можам да го зборувам она што ќе му се бендиса на некого, туку она што е свршена работа, со која порано или подоцна ќе треба да сметаат јужните Словени, па затоа е нужно да се знае новото течење сред Македонците за да се определат јасно односите на јужните Словени кон него и да се избегне бесполезната и штетна борба помеѓу нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ти е подобро, поподвижен е, па се надеваме дека ќе му биде уште полесно со стоплувањето на времето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Му велам дека не смее повеќе да плаче, и дека јас ќе му помогнам.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Секое зајдисонце, Мајката го испраќа со придушен плач, иако го претчувствува неговото раснење: детето-змија мора да си ја проверува силата, да ја совлада сопствената судбина: - во седната година, ќе му го препречи патот распашаниот Мечок.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога тоа најпосле ќе му се случи, треба да извика: Шуга, а допреното дете трга да лови други деца.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Само што ќе му се даде на некој актер да зборува за дневен или ревијален весник, ја користи можноста да потенцира дека тој, а не некој друг, е основниот раскажувач на сценскиот расказ, то ест, тој е основниот носител на театарскиот уметнички белег.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сепак, тој измислил, направил нешто што можеби ќе ја згрижи неговата чувствителна природа, ќе го победи стравот од непознатото, ќе му ја ублажи болката од неможноста да се сообрази со драмскиот агон.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој самиот го одредил денот и датумот кога ќе му ги врати.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Па затоа тој бирал поводи кои ќе му помогнат во стекнувањето на правото на јавен настап. - Годишнина од смртта на Р.Луксембург.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ова е добра поука, треба сомнежот и рационалноста секогаш да ги држиме будни затоа што можеме лесно да бидеме заведени од вербата дека токму ние сме појавата која со својата творечка моќ ќе му помогне на театарот да ги надмине кризните моменти.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Исто како што нема да завршат глуво шлаканиците што некои бабачковци, неодговорни типови, онака, без некоја причина, ќе му ги удрат на театарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тој најпрво помислил дека брзите нозе ќе го спасат од трагедијата да биде наденат на рог од крава, ама после сто-двесте метри стипл-чес, сфатил дека куршумот насочен кон кравата, а испукан од пиштолот кој случајно го имал кај себе, ќе му овозможи да поживее малку повеќе од годините што си ги носел на плеќите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Така, и овој пат не бегам од себе си, па на проблемот ќе му пријдам поткрепувајќи го со Ајнштајновите размисли.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Кога ќе му се загледаш в лице ќе видиш дека тој располага со насмевка што може да се окарактеризира како посебна.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Се сеќавам, секогаш кога некој од мојата фамилија ќе западнеше во непријатна ситуација, нана ми, најискрениот почитувач на Исусовиот катихезис, ќе му речеше: „Веди глава, трпи, и тоа ќе помине!“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таа вечер разбра дека пред него стојат уште смртни денови и дека не Ерусалим, туку Рим ќе му биде последната станица.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оној што го застрела Ако сега некој го прашаше зошто е тука, ќе требаше добро да размисли пред да каже нешто што и нему самиот ќе му биде логично.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Животот без неа ќе му немаше никаква смисла.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

XI. Се чинеше како човекот што стоеше на вратата сосема да ја пополнил рамката со корпулентноста на своето тело и со него ја засолнил ноќта и студот на снегот зад себе.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Само така, со реч гласна и жива ќе Му го славиме името. Сѐ друго е лук и вода“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Залудно. Зад него беше уште една непреспана ноќ.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И во возот што одеше од Љубљана за Виена му се чинеше дека неговите случајни соговорници (најчесто Словенци, кои и самите зборуваа сосема несовршен српски откако прво ќе му се обратеа на словенечки) секој момент ќе го збрчкаат носот со презир кон неговото успорено одбирање на соодветни зборови во нивните сосема банални, попатни разговори.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како да мислеше дека некој знак од некаде ќе му каже каде да се симне и што да најде таму.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Селаните ќе извадеа валкани шамичиња од бечвите, ќе ги отплеткаа јазлите и ќе му изброеја пари за стрижењето во подадената рака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никогаш не знаеше како овој пат ќе го каже она што ќе му исплива од некоја длабочина во душата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Секогаш му намигнуваше кога ќе му се приближеше да го гледа волшебното точење на тој стравотен инструмент за разубавување.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Некој од нив сигурно повторно ќе му се јави на некој свој пријател, новинар.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А ти сега ни кажуваш дека сме избавени ако поверуваме во Радосната Вест и ако се покаеме.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Па така, менувајќи го својот живот, ја најде целта на своето постоење, си ја виде смртта и сфати дека неговото постоење од тој момент може да биде само такво, а целиот негов живот ќе го води само кон таква смрт, преку која тој конечно ќе му биде близок Нему, ќе биде до Него, без овој параван на земниот живот меѓу нив двајцата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Костумот што не го соблече од вчера му беше сосема истуткан од долгите преместувања од една на друга фотелја додека синоќа се обидуваше да најде место кај што ќе му дојде сонот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И секому во смртта ќе му се пресече колку што самиот си измерил во животот свој.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќе го потфатеше дедо му за носот и сосема нежно, со две брзи и кратки движења ќе му ги избричеше и мустаќите и ќе завршеше со еден елегантен потег под брадата, од вратот нагоре.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А потоа, кога таа ќе дојде, кога ќе му се предаде и истовремено ќе го пороби, тој ќе сака само едно, веднаш, без понатаму да чека, без да губи ни секунда, да влезе во неа, да ја сака само така сè дури може...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Само јас останав, а и мене ме бараат за да ме убијат!“ Оти нему Бог ќе му одговори: „Не си само ти!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ќе отиде кај Иванов и ќе му рече дека откажуваш...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Одлично. (Му го подава писмото што го имаше Фезлиев.) Сега, веднаш со ова писмо ќе појдеш кај Иванов и ќе му ја раскажеш случката.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ја одбра онаа која според описот изгледаше дека најмногу ќе му одговара.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Работи кои нервираат, ама не многу кога твојот ред во банка се движи побавно од сите други; кога ќе облечеш нешто наопаку; кога било притиснато на CapsLock; што никаде не се наоѓаат женски чевли број 41, а подоцна на распродажба се останати само од тој број; кога некој интересен филм постојано го фаќаш од пола; кога помеѓу сите можни шампони во продавницата се потрошил баш твојот; кога сред презентација ќе ти откаже видео бимот; кога некому ќе му кажеш дека нешто "мора" а тој ти одговара со "се мора само едно"; кога ДВД-то сецка сред порнич; кога ќе ти избега мисла; кога очекуваш мејл а тој отишол во спам; кога детето нејќе да ти заспие а ти паѓаш од умор; кога таман си се стуткал во топлиот кревет почнува да ти се моча; кога си на глуп состанок а надвор пука сонце. кога некој постојано ти вели „ај ќе се видиме“ а тебе ти иде да речеш „е добро де, кога??“

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Опавчето му е исправено како стрелка на метроном која го менува темпото од адаџо во алегро кога ќе му се приближи на потенцијалниот сопственик.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Парадоксално, безличен е токму затоа што во себе го впива секој лик кој ќе му се испречи на патот, и кој на тој начин дрско му се вмешува во неговото дело: го вшмукува секој здив на децата, кучињата скитници и пирошките со сирење во Луна паркот; во замислениот нотес го регистрира секој телесен гест кој укажува на наклоност помеѓу двајца - погледите разменети на соседната маса, подолги од оние кои вообичаено се фрлаат на соговорникот колку да се увериме дека е уште тука, благиот допир со раката по нечиј грб, кој треба да внесе малку утеха во чинот на разделбата, и да влее повеќе сигурност во шансите за следна средба; се обидува да го толкува и најбесмисленото дрдорење на водителот на утринската програма и со внимание да ги следи соопштенијата за безбедноста на патот; во себе собира сѐ, како фрижидер за длабоко, како количка на старо купувам, како црна јама...во сето тоа барајќи некаков заплет, некаква приказна, некаква смисла.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

И потоа, од самиот наслов, т.е. сосе него во улога на фасада (или најдебелата шуплива кукла, тој наслов, или дури потпорен столб!? во еден “центристички” контекст кому ќе му се спротивставиме, меѓу другото и асимилирајќи го?), почнува да се одвива тој повеќекрак текст со неколку цели: прво, просто да се изгради, што повешто и полуцидно; второ, да ги замелушаме (на нивно задоволство?) прасињата; трето, да се понуди еден тнр.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако му велеа дека напротив, многу е ладно, тој се соблекуваше речиси гол како кралот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

” И нему му веруваат...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А, бе, дозволваш тој да ја тепа старата секој ден, буфтамбек по плеќи, по бубрези, ко ќе му се стемни тој не глеа кај мава!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Глатка кожа, храбар изглед без дрскост, отворено лице - сето тоа го пленува раководството, особено ако градоначалникот стои со корпусот подаден напред, како во полет.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, нему ќе му ја видеа маската, да слушнеа што � рече тој на својата сопруга по лекцијата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со години веќе, тој има дадено постојана понуда дека секој што ќе му испрати по електронска пошта фотографија или автобиографски параграф напишан на рака и рачно адресирана коверта, за возврат ќе добие интерпретативен цртеж на сопствената џива.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ако за некоја храна му велеа дека е многу вкусна тој не ја допираше, знаејќи дека ќе му се слоши.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А, бе, ко му рече оти ќе му земиш ѓон, бе, знајш колку работа назеде а ти го извиси!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Најмала брадавица овде ќе ја наруши хармонијата и ќе му даде на градоначалникот дрзок изглед.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Премиерот вели вака: секако, нашиот крал има мошне елегантна облека, но заради текот на возраста и доаѓањето на привремениот студен бран јас предлагам на кралот да му се сошие нова нова облека и таа да се носи над старата нова облека.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Нека новата облека не биде толку елегантна како старата, но сепак, на кралот ќе му биде топло.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Му го однесол зајакот син му од царо на царот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Бегај оттука бре, јас зер ќе ти даам рака - ќе му речел налутено попот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Царицата и самиот цар се сториле тебдил и еден по други беа ошле кај момчето, та беа му купиле по еден зајак за како од како да му ѝ скусат зајаците, арно ама момчето било итро како некој ѓаол, тики ѝ сетило и царот и царицата, та му зело пари многу и му удрило по еден муур на буто.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И од тие лаги беше црпило и наполнило вреќата друга со лаги и ја зашило, та ја подврзало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го сторил син му од царот тебдил и го пратил кај момчето да купи еден од зајаците, колку пари ќе сакат, толку ќе му даел.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коа чу тој збор царот, беше се уплашил да не речи така и за него, чунки и нему му беше удрил еден муур, така и на царицата, тики надупил големците царот да викаат оти е лага тоа што кажало момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тогаш тој можеше да здогледа како се преметнуваат еден врз друг и како почнуваат да патуваат некаде кон југ сите тие памучни облаци, добивајќи и самите некаква потрусеност на сињак во своите израскинати параници и, уште веднаш, штом ќе му се стореше дека веќе ниеднаш нема да има над себе едно такво смирено небо, еден друг ветер, еден многу поблаг и попитом ветер, многу посилен со својата смиреност, ги земаше пред себе сите тие облаци и набргу потоа тие пак се распостилаа по сета небесна шир, питоми како јагненца и меки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не ќе се најде ли некој, што ќе го пречека нанишан некоја вечер, без многу да му ја мисли што може да му се случи после, некој, кому ќе му биде и премногу стемнето пред очите, за да не може ни да се обѕрне на тоа; да му биде сосема сеедно тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сиот опфатен од тоа ужасно бреме, Језекил правеше сѐ за да го победи, секогаш постојано живеејќи со надешта дека еднаш и тоа ќе пројде, дека и тоа ќе се заборави и дека ќе си му се врати нему пак онаа пргавост од некогаш, со која што тој еднаш можеше да помине и по најтенката талпа на највисокото скеле, без да трепне со очите, дека сево ова во него е само уште една проклета шега, дека и нему ќе му се насмее еднаш еден син ден, сѐ до една случка, која го исфрли од височината на скелето како партал, не водејќи притоа сметка за ништо, ни за неговите соништа, ни за неговото детство, а сепак, дури и благодарен што успеал да си ги донесе оттаму на земјата цело и своето пониско рамо, и својата судба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Секогаш се случуваше така, снегот да преврне а после или да заплисне југовината со својата блага бура, што ќе слисти барем една дебела половина од наврнатиот снег, што ќе размекне, ќе спитоми, ќе одврзе, а ќе му даде и нему доста вода за да си ги сврши сите работи, за кои беше дојден; или пак ќе дојде една од оние ведрини, ќе се изостри една таква при која сонцето ни во најцрвеното и најослепувачки огреаното пладне нема да биде во состојба да му излишти ниту една капка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се исплашил да не задоцни и да не го испушти својот миг, помисли, затоа нашол дека ќе му биде позгодно да си почека тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И дека, можеби, и ќе му биде време да дојде денот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И тука го дочекува часот кога стариот ќе му заповеда да ги залости ќепенците. Молчејќи се упатуваат дома.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Среќата е гулаб, ќе падне на рамото, слатко ќе гука, па ќе му текне - ќе летне, - рече безгрижно Глигор.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Навистина главата ќе му пукне.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе му нарача дома да ја стават вечерата, да е готова, тој скоро ќе се прибере. Тоа секоја вечер станува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Арсо ќе му помогне да појде пак меѓу луѓето, така, лежејќи и тонејќи во исчезнувањето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пет минути и отровот ќе му ја замрачи свеста и ќе го фрли во заборав.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Рече дека е мошне задоволен што има ваков мирен сосед - потоа испитувачки го гледаше со своите итро мижливи очи, очекувајќи што ќе му рече Арсо.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе му го одземам задоволството на крвникот и ќе го избришам потсмевот на оној што ќе рече: измамник и дезертер.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се искачува на мала плоштатка, толку мала колку да има место за него и за оној што ќе му ја стави јамката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Отсега натаму Арсо ќе му биде десна рака на стариов.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега таа сала, огромна и спарена, ќе му се искикоти на живиот и мртвиот Арсо, вака рамнодушна, љубопитна и пакосна.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Откако ќе го видеше синот, откако ќе му се смиреше душата, легнуваше повторно да спие.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Што ќе му прави, господе? се прашуваа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Читајќи некои книги останати од татко му, велеше: Човекот е најситниот дел на вселената; него вселената го создава и го повела; секое раѓање на човекот се обележува во вселената; каков ќе му биде животот на човека, зависи од времето во кое е роден и од законите што владеат во тоа време: тие му ја одредуваат судбината, здравјето и должината на животот...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќерките му се раѓаа една по друга, речиси не ја оставаше жена си да здивне, или ќе му умреа, како што му умреа две, или не ќе се родеше машко и тој започнуваше одново, надевајќи се дека најпосле господ ќе се смилува и ќе му даде син.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе му чукнеше на вратата, тој ќе ја подотвореше малку, ја пушташе раката низ неа и го поземаше јадењето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И затоа и јас се обидов нешто слично да му направам на Висара: да му создадам страв, да му создадам некаков потрес што ќе му ја скрши и оневозможи болеста да напредува...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Чекај ме на запад кај што сонце изгрева, чекај ме на исток кај што сонце заоѓа, чекај ме кај што петел не пее, кај што вода не тече, кај што тапан не тумба, кај што ѕвезди не светат...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Луѓето доаѓаа, ги гледаа и се чудеа: Што ли ќе му е ова, боже?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе му зацрцорат, чиниш, куќата ќе му ја кренат со песна.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

За билките пред неколку години, ќе му летнеше главата на Полин.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Зарем на убиецот од татко ни ќе му дозволиме да гради куќа овде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Откако Профим успеа неколку пати да ја премине кришум границата за Албанија и да донесе во селото сол, масло, шеќер и газија, спечали пари и го купи сиот брег; ги израстури меѓите на брегот, ги спои малите парцели во поголеми, испланира кои делови ќе му бидат бавчи, кои лозја, кои дрвја ќе ги исече, а каде нови ќе насади, каде патот ќе го рашири, од каде вода ќе довлечка за сиот брег да го наводнува - зафати да приготвува материјал за да го обгради брегот, да не им дозволи ни на луѓето, ни на селскиот добиток да врви по него без контрола, а и да му олесни еднаш на душата што, ете, сиот брег најпосле ќе го стави в рака.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На ќерките: на првородената Царјанка и на другите по неа, им претскажа добра судбина, но не ја виде во нив онаа желба и радост: да има наследник, машко, син, што ќе ја наследи и продолжи лозата, коренот, и што за животот негов не ќе му се исполни желбата за го види сиот брег свој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

” Другпат кога ќе му дојдеше смртта, ќе ѝ речеше: “Имам долг пат за врвење...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Маж ѝ нејзин отепа еден качак и доби абер дека сето семејство ќе му го сотрат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Судот ќе го уважи тоа и нема да им дозволи да го делат имотот, туку сè ќе му остане на Скрче.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тогаш на Скрче не ќе му остане ништо друго, туку да ја грабне секирата и да не им дозволи да се доближат до брегот...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе имаше нешто во што ќе веруваше, што ќе му даваше сили и ќе го крепеше...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тоа, можеби, ќе му помогнат и другите ќерки кои се подруги од Царјанка и кои ќе речат: Марш, кучке, зарем да го распарчуваме имотот од татко ни...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А таму, се надевав дека ќе му најдеа лек...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Што ќе му прави: ќе го дере, велеа некои.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Вртеше околу брегот, ги гледаше најосетливите места, најслабите точки на својот градеж, го проучуваше како што линиите на фронтот се проучуваат пред напад, и каде што ќе му беше сомнителна оградата, довлечкуваше камења и колчиња и ја подѕидуваше, ја зацврстуваше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога ќе му дојдеа пријатели дома, ќе им речеше ѓаволесто: „Денеска не мислев да пијам баш - но ќе се кандисам за атерот ваш...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Што ќе му е жена, што боже ме прости, трча по мажи”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А плинското е комплетно исправно, само минатата недела се потрошил плинот, па сега, кога ќе дојде Климе, де, ќе му каже баба Маре и, до следната недела, кога ќе наврати Наумче, ќе го донесе, нема гајле.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога ќе заспијат навечер, таа ќе изброи по четири ноџиња во секој, а на крај своите две отечени и двете на најмалото во креветот во кујна, вкупно 16, и ќе воздивне од радост, па ќе се прекрсти и ќе му се заблагодари на Бога!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Среде Истанбул, седнати на седиштата број 45 и 46, стануваш свесен дека рамото ти го допира еден од Кавадарци, или барем 50 проценти со потекло од тиквешкиот крај, и додека го спушташ седиштето сфаќаш дека ако претераш со спуштањето ќе му легнеш во скут на уште еден од истиот град.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, кога ќе мериш за да го одбереш помалото од поголемото помеѓу пушач и пијач, на кантарот помалку тежи зависникот од никотин, а од понудените курвар и коцкар, подобар избор е љубовникот, кој сетики по некој пат ќе донесе некоја нова, научена умешност од понадвор дома, па ќе имаш и ти некој ќар, а не може до крајот на животот да биде тоа, за разлика од другиот, кој ќе испушта душа врз масата за рулет и на сто години или, во подобар случај, ти ќе му ги пополнуваш ливчињата за „спортска“ до крајот... дека помлада.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И посран од страв дека таа можеби ќе ѝ се довери на пријателката, која, пак, по принципот „ќе ти кажам само тебе, ама немој никому да кажеш“, ќе му го урниса имиџот во курварските кругови.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога само си роден во Скопје тоа не значи дека си скопски шизик туку „дошљак“, непосакуван дојденец од „пизду си матер“, што ќе му го лапнеш работното место, а, што е уште пострашно, ќе ја ќариш најдобрата прилика од некое добростоечко старо скопско семејство.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Мама ме прати, ако имаш две јајца на заем да ми дадеш, дека торта ќе прави“, како по правило ти снемува баш тогаш, а самопослугата ти е далеку по жешкото да го праќаш детето... мозокот ќе му изгори.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му го подавам весникот на постариот зашто тој ќе му ги прочита сите некролози на другарчето од собата карши, со посебен акцент на годината на раѓање, за да му докаже дека: „Ето, и млаѓи одлазе!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А кога ќе му заѕвониш, веќе тој одлучува дали комуникацијата ќе оди во твоја корист или не.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Можеби некому во скут ќе му слета, можеби ќе го прочита.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Некој висок да ја подзакачи со глава на влегување и да се искива од правта што ќе му влезе во носот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога не ти се обраќа, најдобри резултати дава: во него да растриеш една лута, со надеж дека ќе му го загрееш и желудникот (а може и срцето), па ќе трча и ќе те довикува по име, ако за ништо друго, тогаш барем за тоалетната што се потрошила во тоалетот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сѐ така, стручни шоферски прашања, а јас, натпреварувајќи се со самата себе, се обидував со одговорите да му објаснам за разработениот систем, кој пред фискализацијата навистина така и функционираше, дека сѐ е сиво и како станува бело, небаре утре ќе отвора бутик, па, ете, јас ќе му помогнам околу фактурите, декларациите, увозот, шпедицијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му подреков нешто на Крлежа, ама тој ми рече дека Туѓман ќе му се скара засекогаш.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога татко му ќе му договори да се жени со жена од фамилија зафатена (како оној несреќник Васа Ладачки на Балашевиќ) Шурда, се разбира одбива.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Веројатно затоа што ќе му текне дека дошол во земја Будалија.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Иди златна слобода и секому како ќе му се посреќи-генерал, амбасадор, делегат, директор.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Кога директорот на претпријатието (социјалистички израз за фирма) ќе му каже дека заради неисполнување на работните обврски може да летне од работа, Шурда ќе му го обели: - А, не!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ја засмеваше цела бивша Југославија кога ќе му се снеарнеше и ќе се постелеше кај ќе стигнеше.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

И ние, со вилите в раце, истрчуваме од вравовите, од гумната, како што трчаше Давиде Недолетниот кога ќе му избегаше подалеку умот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми е страв. Ако разбере Јон мој, коските ќе ми ги искрши, в раце ќе му се прошетам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мене очиве ми капат од срам. Не знам кај да гледам. А и нему очите не му се за гледање. Му излегле ко пукала, надвор ќе му испаднат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој ќе се обиде да каже нешто и малку од јадењето ќе му испадне од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На пилето ќе му речеш: „како што ти работат крилјата, така да ми работат рацете, прстите“ . И кошула ќе веземе, ѝ велам, твоја рака ракавите ќе ги везе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А така момчета, вели и појди кај едни, појди кај други, не куражи и благодарја ви на учението, ни вели и ние: покорно благодарим, ќе му одречеме, а шумата свети, мислиш сонцето заборавило да зајде, да се тргне од неа, а сонце нема, небото на твоите рамена се потпира и тука учевме сѐ што си има една држава за да напаѓа и војната си тера и првин се бориме со Грците и со Англичаните и дење-ноќе во окопи, со цела спрема и не смееш да заспиеш, оти ако те најдат заспан, ќе те врзат на сонце, ако е сонце, ако не е дожд, и така ќе скапуваш, 123

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Една ноќ се мочавме во јазот и некој ни рече: „Кој се моча, ноќе, в река, ќе му умре мајката.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потклоцнува, мислиш некоја врвка е што ќе пукне, ќе му се скине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се спрпелка во огнот, а огнот ќе му ги опрли влакната, козината, ќе го соголи и ќе му го земе здивот. Ќе му ја пукне жолчката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го гледам и се крстам над човекот: ќе му избега душата, ќе му прејде некаде. Го натураме вода, го прскаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А ако сакат да тепаат и разбуден да го најдат, зашто спаваш, ќе му речат и пак ќе го натепаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што сака нека ми направи, ќе одам на меана. Сигурно пак таму клинчи, се кости, да се раскости. Ракијата главата ќе му ја земе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кога ќе видел татко оти не запира со свирењето, ќе му викнел да слезе и со некое ноже ќе му ја дупнел гајдата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Една ми вели: ќе му ја фрлам на кучињата и тебе не ти ја давам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му кажам дека не го колам. Ако биде мирен не го колам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога на големиот ум ќе му стане тесно во главата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама кој како ќе му се доближи на Дука Вендија, овој - пам по муцка и ќе го кутне во ендекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му речам: - Ајде, мажу, ко сите да излеземе, да поработиме, цел народ е в поле, ќе му речам. Сѐ е прецутено, прегорено.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вода да се напие низ кожа ќе му се види.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Згора на тоа уште и ќе се лути и ќе му вика на Јошета побрзо да му крши од оревите и побрзо да му ги чисти јатките. 16

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И гласот долго време му остана во долот, да му се слуша, да му се одзива: „оф, оф, леле, леле, оф, оф“ Едно стемнување и ќе му се крене гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Цревата на рака ќе му ги навиткам, вели Мисајле зазбивано, како кокошајнца ќе го изгазам, во чкембето ќе му стапнам, вели Мисајле со модра и збувната уста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му влезе на човекот в срце и со ладно и горешто ќе го штипе за срцето. Ќе го тресе човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После ќе ги собере кромидот и компирите и ќе му свари манџа на Дука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро, бре Витомире, му велам, може ли коњот да биде вол, само со тоа што ќе му го смениш името, како мене што ми го сменија презимето?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Немој, бре Вендија, не расипувај ја свадбата, ќе му се доближи трет да го смирува, да се разбере, а Дуко Вендија и него го светнува преку муцка и црвени мазници му потекуваат од носот, од устата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зошто ќе му се јаготки на машко, кога машко не носи обетки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе се молам, цела ноќ ќе му се молам на господа, поскоро да ме прибере кај него, кај децата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ќе ти пушти, а ти ќе му ја свртиш главата. И толку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе порача две-три оки вино и една табла ореви и ќе му нареди на Јошета со заби да му крши од оревите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И подрипнуваа заедно со биковите. На победникот ќе му навреа венец од шамак на роговите. Зелен гушник ќе му обесеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас ќе побегнам, ќе му се скријам во класината, зад амбарот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас ако го видам ќе му ги поткастрам роговите и ќе го скопам, ќе видиш што ќе му направам. Господ го држам за сведок.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можеш сите да ги паметиш. Токму ќе му го научиш името и ќе го однесат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Небаре нешто за јадење да ќе му дадам викам по кучето, ко улава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му поверувам на човекот. Ај, може и ова ќе помине, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Белки пијавиците ќе му ја намалат лошата крв, вели мајка, белки со нив ќе му поолесни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе му ги потсопнат нозете и ќе го фрлат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе му ја запалиме облеката на оној зад карпине. Голиот човек нема вера.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се споулавувал и не се покорил. Го одврзале од чаркот и кога му помагале да седне и да се смири доколку не сака да го потераат во сургун, повторувал дека ќе им се одмазди на џелатите и дека ќе му ја запали куќата на бегот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со пари и во дрипава облека како просјак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Иако не можеле да му го препознаат лицето на видовникот, луѓето знаеле дека престарите очи со конци крв околу себе догледуваат сѐ и сѐ знаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Иако тежок на чекор, навидум дури и истоштен, Јаков Иконописец не можел да биде слаб во рацете додека со опнати коленици се подавал напред со вилата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Бездруго го намердале.“ „Ами, ти ќе му простеше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му беше тешко, бараше некого со чиста душа, да му каже сѐ за тестот и за себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неколкумина пак биле собрани околу закланото воле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го оставиле само на гаќи. За малку во куќата што не се јагленосале две деца.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„За неговото изгорено месо сега е лек крв од желка. Може и крв од лилјак.“ „Да му дадеме да се напие вода?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето немо го заколнувале: раскажи, честит стрико, што си видел, и ние, ако нѐ посоветуваш, ќе му свртиме грб на овој безбожен мрак, со пеколот не се војува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Така ни течеше тогаш животот: ќе го призакопаш мртвиот, ќе му забуцаш над глава крст од две гранки, ќе се помолиш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да не претпоставувал што може да се случи или како да сакал да се случи нешто заради што ќе му се памети името.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Господ со моиве раце. Пуштете ме, ќе ви се оддолжам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кога се женев, ми купи појас и опинци. Со свој овен и со свое вино ги дочести моите гости. Сега како ќе му се оддолжам?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Цене Папчев му го подал ножот на првиот. - Ајде, стрико Симоне. Дери. Волево е заклано, не ќе му ја вратиме душата. Дери!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад во тие мигови чувствувал дека нешто однатре го присилува да се исповеда некому, да бара воздишка на разбирање и збор што ќе го утеши здрвен и со болка во петиците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак го легна дното на пушчениот кундак врз штотуку отворен мравулник и рече дека ќе го избрише од дружината кога ќе му ја остави главата на камен да си играат со неа ноќе лисици и лисци, да ги учат малите лисичиња како се глодаат коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе го најдат, ќе му платат“, рече Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пошле. И Трипун Караѓоз пошол со нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Не, јас веќе никому не ќе пуштам крв, рекол со напнат глас.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тргни се. Никола Влашки и Пандил Димулев поубаво знаат како ќе му помогнат. Што сме ние?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Братучедов ќе се обеси ако не му е ножот за одбрана од Калпаковата абердарка.“ „Не“, плукна пред себе Сандре Самарија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На нашиот манастир ќе му подарам икона со свети Круме Арсов, со свети Онисифор без лузна и свети Онисифор без обетка.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе почнам. - Со нож, ќе почнеш со нож? - Бездруго, не се возбудил Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чучук-Андреј запелтечи дека и Онисифор Мечкојад е избришан од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А на Мечкојад не ќе му е нужно веќе ножето. Сега има берданка и барут.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе заспие Калпак, Онисифор ќе го приколе и ќе му ја земе абердарката.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И запомни за злоносницата - лук, ракија. Како ѓавол од крст ќе ја стругне пред тебе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некој мршаво ги уверувал дека сето тоа е претсказание, дека не му се мили на господа. Другите останале тврдоглави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доце Срменков го гледал како ја влече по себе двоколката со торби, кожи и черги и се здржувал да не се прекрсти: човекот со крвави крпи на челото и со белег на сувото лице ќе му личел и со епитрафил на безбожник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби за миг погледнал во избраникот на игуменијата Минадора и можеби видел дека тој е третиот што ќе му помогне на качарот Никифор да ја смени скршената оска: така е, тој мајчин син бега од неволата на болниот Неделко, се прави удрен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Повеќето од нив имале пушки и кубури, запленети опинци и нешто пари, барут, тутун и јадење - леб и тврдо планинско сирење, додека другите, оние понеснаодливите, се задоволиле со јатагани, ками и ножови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се претставувало како божји пратеник и барало сѐ живо, и старо и младо, да паѓа пред него на коленици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му ја зеде пушката на заспаниов Борис Калпак и ја напика в слама.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тоа е многу ако се погледне каква мрша ги раѓа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ќе му ја засечам жилата на челото. Онаа, меѓу очите. Во таа жила 'ртат црни соништа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе појдам, ќе му помогнам да го најде светото грутче во кожа. Гревота е да пека по патов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По недовршената врвица по која лете се движеле помеѓу капини и камења нечии овци кон пасишта или поило, се враќал со младо стебло на рамо и со секира в рака стопанот на скршената кола, здрав и мускулест човек, селскиот качар Никифор Ганевски, инаку домазет во Кукулино, со муцка која, колку и да се гледа, не останува во сеќавање ни половина ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако било време на сенокос, час кога пролетта е нападната од омарнина, копнежливоста на дивите треви ќе му ја раздвижела крвта на добитокот, дење да го наслушнуваат со мудрост на изморени рабини љубовниот повик на птиците, ноќе или пред мрак да ги влечат воденичките камења и да се удираат со рогови погрешно спрегнатите деснаци и леваци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Птиците умираат невидливи, мислел некој од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А кришум поткраднувало што ќе му дошло под рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Селото ќе ни се наполни со џган... Ќе му пресудам, браќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден шепотел дека сиромавиот премногу знаел за животот, него го учел од свети книги некој калуѓер, друг рекол дека ќе му ја земе на покојникот амајлијата од под гуша - земја од три рида в крпче, таа земја чува од болештини, трет со горчлив подбив прашал дали амајлијата го сочува старецот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А вие, гледам, навистина ќе му ја палите облеката на оној горе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник имаше крвави очи. За да не гледаат во него, во крвта на тие очи - неколцина ископаа плиток гроб и го припокрија со земја во неколку дни престарениот Неделко Шијак - умре пред самото разденување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Помоли ѝ се, батенце, на проказата дедовска, рекол грчав и без светлост во разумот. - Не си ти игумен меѓу дивјаци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го спуштил стеблото крај легнатото тркало на двоколката, прашал кој ќе му помогне.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тромав од старост и со студ во коските, светлозејтинест и без надеж дека ќе му се спротиви и на помал волк, манастирскиот пес безволно им ги душкал опинците.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Прав си, Блаже, се сетил што заборавил пред тоа да каже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор наш, оној онде, ќе ги влече запрегите, Јаков ќе му е штит на рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но овој ѓавол како да сакаше да се ослободи од сѐ што е темно на него и во него, како да сакаше да ги совлада сите идни искушенија со нова, никогаш порано недоживеана чистота на душата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сепак, кога го споменуваше името на господа, повеќе како да се надеваше дека ќе му биде подарено спокојство отколку што се кае за некаков свој грев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оној што предложил да се вратат, да му се покорат на претскажувањето, можел од помладите да биде закопан со мртвиот: сам нека се врати, со ластегарка ќе му помогнат да побрза.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Попе, раскажувај на наш јазик, го молеле. Нема ваш јазик, се лутел Гркот. И терал како што знаел.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ќе му застанат на пат арамии.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега лежел на десетина чекори од нив, без свој човек над глава, вдовец но со три снаи и десетина внучиња, сам, под дрипава гуња, мудро насмевнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе седнеш да пиеш со него, ќе му дадеш тутун од ќесето, а тој, ѕвер беше, ќе поче да се тресе.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Му велам да праша, ќе му кажам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сега Џо ќе му покаже на тој шофер.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ако беше Турчинот со вас та да пуштеше една сурија Арапи, семето ќе му го сотреше на Германецот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Затоа ги чува, негови се, подоцна ќе му се понужни.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Уште само по некоја женичка ќе му донесеше запалена свеќа и ќе се прекрстеше со сува рака пред неговиот навреден лик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

На тој куп пепел никој не ќе му подигне споменик.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш знаеше, само навечер, кога свеста ќе му се замрачеше од селската црешова ракија, дека ќе стане она што мора да стане.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Збирката ќе му даде можност на нашиот народ да види со што ја обогатил својата умотворна ризница последниве неколку години и ке ги раздвижи неговите творчески сили на тоа поле.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

АНТИЦА: Море и на вратот ќе му стапнам, кога сака да ми ја зацрни среќата и животов!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Куче едно, ќе му ја скинав главата да видеше тој кој е кир Ристаќи!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

РИСТАЌИ: Море, да не беше отишол и јас ќе му стегнев некоја клоца и како партал ќе го исфрлев!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

На кумот ќе му ја дадеш: а тој ќе ја пушти понатаму.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе излезам ѓоа ќе шетам пред куќи и ќе му кажам што е работава...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Дури уште поарно ако не ја дава. Ќе му ја грабиме, и со тоа ќе го срамиме!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Силен е Илија што му даде пиштол и пак го обори под нозе. (го имитира Ристаќија) „Да лежеше Селман-ага уште надвор и јас ќе му удрев некоја клоца“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Уф, колку се радувам, како некое детенце кога ќе му дадат шеќерчиња. (Сериозно).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А сега вака што и да направи Ристаќија, кога ќе му се каже до каде стигнала работата, бога ми, ќе си ја понаведе главата.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како што му го имав ставено ножот под грло, за едеп секунд главата ќе му ја пресечев и ќе му ја однесев на татка ми на гроб.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ништо не е тоа, мор ќорко, санким ти ќе му го вариш месото, та не ќе се вари.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, до колку тој би бил против, се надевам дека ти ќе му натежниш да се согласи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Туку и нему в очи ќе му речам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

БАБА АНЧА: Кај Илија за да стане таа работа, треба да се исчисти куќата, бидејќи никој не седи, а тоа можеби некому ќе му падне в очи и...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И сега на сина му ќе му дадам внука за жена.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Само така ќе му ја запазиме честа, која и така ја нема во народот со пустото погрчување што го направи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Куќа ќе му отвориш...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Божем, што рече Василка „месото ќе му го вари“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога веќе си отишол Селман-ага, ќе го побарам и ќе го наговорам: тоа куче, што сакаше да ме заколе, да го отепа! (кинисува) А... и јас ќе му спомогнам! (Кинисува со брзи чекори да си оди, но се задржува на вратата да ги чуе зборовите на Антица).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Никогаш не се знае кому и каде ќе му затреба мојата рака.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, и покрај сѐ, сѐ уште не беше до крај сигурна како ќе реагира Никодин кога ќе му ги спомне овие две желби на Рада.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кафето речиси ќе му испаднеше од рацете.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тоа, во миг ќе го растопеше ледот, ќе му ја заблажеше горчината во утробата, ќе ги смиреше брановите кои во секој момент му ја давеа душата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не го жалеше времето, но вакво нешто ниту му се случило, ниту се надеваше дека ќе му се случи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Курвата од лешинарската фамилија да ја замени со чесна жена, која на Томо ќе му ја продолжи лозата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли дека тука ќе му биде крајот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ѓорѓе замина во Белград со мисла дека Рада ќе му се врати по завршувањето на испитната сесија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во исто време, тој заедно со мајка му Анѓа, во Рада гледаше златна кокошка која на секој први ќе му го дополнува џебот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Расте во семејство на топлина, кај луѓе кои ќе му дарат воспитание и образование со кои ќе се гордееш и ти.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако не преземе ништо, телото и душата ќе му се печат на вечниот пламен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Впрочем, тој се трудеше да си ја засили значајноста со голем број други средства, имено: го воведе правилото пониските чиновници да го пресретнуваат уште на скалите, кога тој доаѓа на работа; никој да не смее директно да влегува кај него, туку сѐ да тече според најстрог ред: колешскиот регистратор би му реферирал на губернискиот секретар, губернискиот секретар – на титуларниот или, пак, како ќе му дојдеше, на некој друг и, веќе на овој начин, работата да стигне до него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во текот на трите следни денови, за кое време не можеше ни око да затвори, се обидуваше да смисли нешто што ќе го надмудри врагот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше подготвен да му дозволи посета на Сатурн, со нужни мерки на внимание, ако му вети дека за доброто на својата сопруга ќе му се покори на однесувањето кое ќе му биде назначено од него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И секогаш, како за инает, нешто ќе му се залепеше на мундирот: или парченце сено, или некакво конче; згора на тоа, тој поседуваше особена дарба – кога оди по улица, да стигне под некој прозорец токму во мигот кога низ него се исфрлаат најразлични гадотии, и поради тоа на својата шапка секогаш ќе понесеше корки од лубеница и диња и слични глупости.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Постапката на „емајлирањето“ на Аполинер добива на значење ако се сетиме дека праисторискиот човек го боел телото на мртовецот во уверение дека со тоа ќе му обезбеди задгробен живот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се подигна грчевито држејќи се за наслонот, како да ќе му побегне столот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Емајлот е стаклеста супстанција која се употребува не само како украс туку пред сѐ како заштита.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Му треба некој што ќе му обрнува внимание.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тој секогаш ќе си го има миленичето да му дава млеко и сирење, а ќе му возврати со љубов и нега.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Вертикално застанат на буково стебло, црвеноглав клукајдрвец со удари на клунот соопшти дека наскоро на дождот ќе му се придружи магла.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Таа ќе му ги објасни должностите и правата што ќе ги има под нејзина власт.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Бројам невидливи пари и си ја земам стоката назад.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не помалку гладен од ортакот, Пишпирик само офна.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Непроменлива во движењето, матицата ги повлече. Бавно и сепак сигурно ги носеше кон море на кое никогаш не ќе му го знаеме името.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Со копачи ги испокинавме жиците што се протегаа од ѕидот зад неа и ја поеја со струја.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Што зборува ова џуџе? – праша гардистот со зелени заби. – Какво брашно меле?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Бос како кенгур, - се согласи Пишпирик. –А да имаше пари, ќе му дадеме чизми од пингвинска воздишка, увезени од јужнополарните мориња.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ѕвонарот ги отфрли очите, ќе му паднеа како отпуштени петлици, си го протри челото, целата снага сигурно му гореше, мајко моја, тој не веруваше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Да видиме тогаш, - ќе речеше татенцето и ќе му дадеше знак на Колојан Николоски.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

А и одекот да си го чуе. Не како од високите згради на кои работеше во Прага и Будимпешта кога ќе му дојдеше некоја желба од детството и кога ќе помислеше на овие краишта, ќе завикаше со сиот глас, но од бучежот на дигалките и автомобилите, гласот се задушуваше и не можеше ни тој да си го чуе, а камоли да му се врати.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сонуваше како Богдан слегува од скелето на зградата и доаѓа кај неа во куќарката за да ја повика да му го отвори станот за да го прицврсти скелето на прозорците или да ги заштити прозорците за да не ѝ се испрскаат при шприцањето на фасадата; потоа да се засолни од дожд, од студ, да побара чај, кафе - и кога таа ќе му дадеше и пијалак, тој се чувствуваше послободен; почнуваше разврзано да ѝ зборува, да ѝ ласка, да ја допира со раката при гестикулација, небаре случајно, а потоа и намерно, да влегува кај неа како во своја куќа и да води љубов со неа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Но луѓето пуштаат брада, велеше дедо му, и кога некоја мачнина ќе му завладее во душата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе зачкрташе некоја од голите гранки на дрвото, на Богдана ќе му се пристореше како да е тоа глас на птица, како да се вратила: вртеше со очите нагоре, ја бараше, сѐ дури не виде дека тоа сувата гранка чкртајќи испушта глас како на птица.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во мислите му идат зборовите на дедо му Аврам, кој често кога ќе дојдеа на нива да работат, ќе му го покажеше местото каде што се родил и ќе му речеше: ”Каде што се родил човек, туку е центарот на светот”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тапанџијата е клекнат пред неа, ја искривил шијата и ја гледа в очи; и свираџијата свирката ја вперил во неа, жилите на образите и вратот ќе му испукаат од напнатост; мевот му е стегнат со појас за да може подобро да дува; челото му е покриено со изналепени пари.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе беше заедно со другарите, беше среќен и правеше сѐ што ќе му речеа тие: одеше каде што ќе го пратеа, носеше сѐ што ќе му побараа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Којо Пипиле, гледајќи го Богдана како се нервира и лути на кучето кога ќе му лае и скока преку плотот, му рече: „Земи си и ти едно куче... Не седи сам...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа обземена од здодевноста, од долгото патување, од молчењето на Богдана, од немање друг во купето да разговара, гледајќи во Богдан повремено, ќе му речеше: ”Вам сигурно не ви е нешто добро...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога тие ќе крадеа овошје по градините или зеленчук по бавчите, на него белјата ја фрлаа; и кога ќе врзеа куче и мачка за опашка или кога ќе им врзеа конзерви да тропаат по нив и панично мјаукаа и лаеа низ селото, на него белјата ја фрлаа; кога на селскиот добиток ќе му ставеа коњски муви и стршлени под опашката и тие јуреа и рикаа како бесни низ полето или сокаците, белјата на него ја фрлаа.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога таа ќе му го скриеше алкохолот, тој одеше в град и пиеше, а потоа со мака се враќаше дома, сопинајќи се и удирјќи се и во кучето што го водеше и во минувачите.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе го зафатеше некој бес, кога ќе му дојдеше некоја сила во главата, палеше копи со сено и слама низ селото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сака да им се изнасити опфатен од тажното чувство дека еден ден сето ова ќе му се снема од пред очи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И кога ќе му се скриеше, ќе го најдеше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога понекогаш од лошите сништа ќе му се разбрануваше душата, и лицето наутро кога ќе го погледнеше во огледалото, му се чинеше дека е разбранувано; и тогаш подолго време стоеше крај него замижан додека не му се смиреше ликот што му играше во огледалото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некој ќе му подрече некој лицемерен збор и ќе го покрие со него пред да го покрие со земја.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Гледа Богдан да заспие и да се засолне во сонот од мачнината што го притиска, како што тоа дедо му го правеше кога ќе му беше мачно или кога ќе се разболеше, бегајќи му на суровото и тегобно јаве, но на Богдан соновите не му се засолниште, ами измачувалиште: се наоѓа пак некаде во Виена; шета бесцелно по улиците.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Депа гледајќи го каде што постојано се расправа со бршленот, ќе му речеше: „Што си ја мачиш душичката...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ништо не ќе му може животот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Секогаш кога ќе го чуеше каде што свирка, ќе му свикаше да замолчи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Имаше и денови кога ветерот ѝ го поткреваше фустанот откривајќи ѝ ги белините на ципите, или кога при разминување на тесното скеле ќе им се поджулнеа телата или кога ќе му подаваше цигли под него, а тој слободно ѝ ѕиркаше во нејзините гради низ широкиот отвор на фустанот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа понекогаш ќе му речеше: „Ти треба да се радуваш...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Боже”, велеше баба му Депа, „светот ќе му биде малав...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Знае: со капакот на ковчегот засекогаш ќе му се скрие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Кога? Кога ќе му дојде времето?” викаше мајка му: „Место ние да му го промениме животот, тој нам ни го промени...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А најмногу се радуваше кога ќе му го фрлеше гуменото зајаче што му го купија на Богдан кога беше малечок.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И секогаш кога ќе му се разбранеше душата, ја гледаше одразена во огледалото.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

СЛИКА: ДЕДО МУ АВРАМ Ковчесто лице со испакнати јаболкца, изразито четвртаста вилица, поврзана со горната со еластични мускули, чиниш како отпосле да е додадена, така што при џваќањето му се спушта подолу од вообичаено, но тоа не се забележува од густата брада; забите прошарани со по некој златен заб, како што ги топел прстените и ги преселувал на нив; со нив прегризува сѐ што ќе му притреба: нокт, конец, или да отреши јазол; кога луѓето ќе му заблазнеа на златниот блесок на забите, ќе им речеше: „Кога по смртта ништо не ќе остане од мене, по нив ќе ме препознаете...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

СЛИКА: БАБА МУ ДЕПА Баба му Депа и дедо му Аврам се слагаа во сѐ: како грнче и поклопче; како оган и мраз: тој пали, таа гаси; ако тој нешто ѝ подвикнеше или ја потскараше, таа само ќе му се насмевнеше и ќе го разоружаше; а понекогаш му препушташе да биде по негово.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Понекогаш одеше во трапот кај Дрвото на умрените на кое луѓето бесеа алишта од умрени после секој погреб за покус да не умре друг од куќата, одбираше од алиштата и што ќе му се допаднеше облекуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А знаеш ли да сонуваш ѕвездени врвици? Знам, пак ќе му рече. Сѐ знам.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Марија, знаеш ли да крпиш и да бидеш верна? Знам, ќе му рече.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кожата на врвот на показалецот стана жешка и отрпната додека го вртеше тркалото како ќе му дојдеше не знаејќи не ли промашил само малку пред тоа со иста комбинација.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таа се грчеше и искинато липаше со зафрлена глава, тој мислеше со ’рбетот дека ’рбетот ќе му прсне, и мислеше со мускулите дека мускулите ќе почнат да се кинат на танки кончиња, па после стана клопче без `рбет и мускули, без небо и корен, стана огнен здив и крцкот (Јано Јано Јано) како што беше и таа крцкот нејасен и искинат сладок бол.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

На небесниот персонал од иконите сето тоа ќе му е мошне здодевно; но светците не ќе можат да ги свртат главите на друга страна.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Бол е една Марија и едно удрено око, ќе му речам. Увери се во тоа, докторе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Неочекувано ѝ ја раскопча блузата. „Сеедно“, зашуме. „На тој Иван можеби не ќе му треперат рацете како на хирургот Никола. Тој можеби и не ќе знае.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во мракот само носот ќе му биде бел како креда.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Безизлезност, мислеше. Ќе појдам и ќе му признаам сѐ.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Делкај цела ноќ, ќе успееш“, го храбреше и пиеше на негова сметка ветувајќи дека заемот ќе му го врати во оној час кога ќе се обогатат.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„На времето, не знаев како, но знаев дека еден ден ќе направам фонт со кој ќе му докажам дека не бил во право”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Доколку не се занимавате со неа, ќе ве напаѓа таа вас, на сите начини, да наплати со живот или дух, ќе ве загрози на сите начини што ќе му паднат на тој малецок и ограничен ум.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Бекман е невротичен. Но треба да се признае дека од некого во таква состојба не може да се очекува дека на човештвото ќе му дофрли појас за спасување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ти испраќам како и досега чек на 150 долари. За тебе се 20, на Атинчето 30, а останатите ќе му ги дајш на мама и тато.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во тој момент, од публиката тоа ќе го види и почувствува и Назаров, кому таа подоцна искрено ќе му признае дека мора да го напушти бидејќи всушност го љуби Пол.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Здравје да е, прво тука да ни тргни работата, па потоа и ние за нас, за фамилијата ќе му ја мислиме.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Веруваше дека е можен мирот со чесните што ќе му овозможеше враќање во родната земја со Палестинците во егзил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За првпат успеа да го интернационализира палестинското прашање, да придобие и голем дел од американската јавност, која дотогаш ова прашање го сметаше за маргинална бегалска историја, како многу други во Америка!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Речиси целиот живот ќе му мине во потрага по патот кој води во родната земја, остварувајќи го вистинското враќање само во јазикот!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше сигурно оти стариот Пико, во овие минути кога јас јурев по магистралниот пат напуштајќи ја Картагина, небаре во донкихотовска, дипломатска мисија, си го допиваше своето кафе во својата цветна градина, почнувајќи да чита нова книга, за која сигурно ќе ми раскажува, при наредната прошетка крај морето, а јас ќе му кажувам за своите дипломатски искушенија.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но дотогаш Арафат ќе живее во лажната катарза на остварената мировна илузија...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе заминат да живеат во селото Даир ал Асад. Станува бегалец и во родната земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше јасно дека крајот на студената војна и биполарната епоха ќе му даде ново обележје на судирот на Блискиот Исток.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сефардските Евреи во Скопје ќе ја донесат и својата религија, а во нејзина чест тука ќе ги подигнат храмовите Бет Јаков и Бет Ахарон.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На шпанскиот монарх Фердинанд ќе му забележи дека тој, осиромашувајќи ја Шпанија, ќе му овозможи да ја збогати Османската Империја со умовите на прогонетите Евреи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој веднаш ќе му се обрати со отворено писмо кое ќе биде објавено во бројот 95 од 26 септември 1903 година.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татковиот пријател, професорот Харалампие Поленаковиќ, ќе му ја даде на увид на Татко својата докторска дисертација на тема Турскиот елемент во ароманските говори во Македонија, одбранета во Загреб во 1938, под менторство на професорот Петар Скок.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

10. БАРУТ.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Баксуз на векот е човекот на когошто, кога ќе му падне камен од срце, ќе му го најдат во бубрегот!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко ја погледна кутијата со лупи и не можеше да разбере што се случило во Париз, макар што претпоставуваше дека Камилски ги потрошил парите за операцијата за купените три сандаци книги, а со лупите од различен, прогресивно посилен диоптер, мислел да ги чита книгите, како што ќе му се намалува видот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Од заемките за лицата што вршеле разни воени и цивилни лица функции, Татко се одреди за следните зборови: аскер, војска и војник (од турски asker); бимбашија, заповедник на илјада војници, односно на еден табур (од турски binbаi); борозан, трубач (од турско-персиски borozen); гавазин, стрелец (од арапски kаvаѕ); заптија, стражар (од арапски zaptiye); левент, левен, голем јунак, делија, но и платен војник, наемник (од персиски levend); сејмен, сејменин, стражар, придружник (од персиски ѕе men), сераскер, главен командант (од турски serasker); суварија, коњаник (од персиски ѕvаri) и други.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Цариградската кадиска диплома ќе му помогне на Татко во остварувањето на десетгодишната судиска и адвокатска кариера во монархиска Албанија, служејќи како кралски судија во неколку албански градови, а на крајот, кога не можејќи да се помири со режимот, и да отвори адвокатска канцеларија во родниот град Поградец на самата граница крај Охридското Езеро, каде што неговото потесно и пошироко семејство уживаше несомнен авторитет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Првин ја издвои на прво место заемката барут, од арапско-персиско потекло (barut) за којашто на Камилски ќе му предложеше да водат посебна дебата, потоа запре на ориентализмите: куршум, куршун, фишек (турски kurşun и fişek); абердарка, топ или пушка со кои се огласува нешто (од арапски и персиски haberdar); боздоган, буздуван (од турски bozdoğan); кундак, дрвениот дел од пушката (турски kundak); топ, топчија, топтана (од турски top, tope, tophane); пусија, заседа (на турски pusu) метериз, окоп, ров, (од персиски neteris); кавга, војна, покрај честа употреба со значење караница (од турски kavga); бајрак, знаме (воено, но и сватовско), од турски bayrak.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можеби утре дрвото ќе му го дадеш на друг.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Една од нив ќе му ги испие дробовите на белецот и ќе ја однесе со себе гривата да го предизвикува ветрот што дотогаш се одбивал од нејзиниот масив.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А со очи веќе го бара стопанот со недопуштена стутканост на лицето: не му се нужни парите зашто ќе му остане часовникот за кој, итречки но без уверливост, сака да докаже дека е од злато.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Рафрлени од ветар и од претчувствства дека ќе му се случи нешто големо и незаборавно, нешто што ќе е важен дел од историјата на животот и на светот, на небото плачеа жерави.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му велам да се наведне тоа не ќе му е тешко зашто земјата веќе го пивикува.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Геле Накотник мерејќи ги со недоверба четирите деца што зејгоресто беа свртени кон него, и рече на домаќинката дека ќе му искрши ребренце или две на никаквецот и, додека Јага го советуваше навистина тоа да го стори, си отиде со стиснати тупаници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се уште се надеваше дека некој, не знаеше веќе кој, ќе му испрати однекаде водичка или апчиња за подмладување.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сакаат да заофкаат зашто така ќе им е полесно да ја истрпат болката, можат да се молат, секој на свој јазик и на свој господ, и молчат: православецот ќе му се посмее на исламецот, исламецот на православецот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Напред, детуле, рекол на својот јазик: водата во која јавачот или коњоводецот ќе ја види месечината, онаа вечна и двојна во исто време, на коњот ќе му даде крепкост и змејска сила. Така зборувал.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Јага Перуника беше побрза кога Марко се наведна по револверот; таа го зграпчи оружјето и го пикна в пазуви: не ќе стрека нејзиниот проклетник, не ќе му дозволи дури и ако се заколне дека ќе се ожени со неа, веднаш, во самата крчма на еден покоен Миломир.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Застана, колку за да се среди, под стреа на нечија куќа од грубо делкан бигор, ќе му се предаде на очајот, не да го совлада туку да го стори вечен во себе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Му велам да праша, ќе му кажам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе го земам, се согласил, кај мене ќе се вика Апостол, не сум војник, на господа така ќе му е поугодно.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А ако е тој внатре, и без револвер ќе му запалам свеќа врз главата.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Изменет, не се знаеше не е ли и со сокриена тајна во себе, Го посоветува побратимот Геле Накотник да побара работа во железарницата - во тоа време околу водениците без чаркови лугураво чекореше писател и се распрашуваше за минатото; тој че му помогне, не може вчерашните војници да се без работа, А ќе му помогне и инженерот Горчин Сечковски, од Кукулино е.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

На тој куп пепел никој не ќе му подигне споменик.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Почна селењето и ќе продолжи - никој не знае кога ќе му дојде крајот на почетокот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ќе го ослепи човекот и ќе му залепи на нос очила, ни ножички за нокти.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не се ѓегувам, ќе му речам.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Уште само по некоја женичка ќе му донесеше запалена свеќа и ќе се прекрстеше со сува рака пред неговиот навреден лик.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Неговите усни беа сиви и натечени кога му говореа на шумот на зрелата 'рж и тој по секоја чаша ме тераше да те разголувам за него, се додека со страшен удар не ќе му ја смачкам муцката.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Па... Можеби на детето не ќе му е ништо.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сепак големите заби му беа скриени; ни копито ни маска не ќе му ги раголеше - тагата, или нешто загатливо, му лежеше во очите под темни стакла.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Кога ќе му се вратам утре на гурбетот, попот пак ќе е цар во Кукулино.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Салото под елекот закитен со тежок сребрен синџир му се бранувало од задоволство додека ја гледал толпата обземена од тапа љубопитност, пред секакво чудо и сите што му биле и што ветувале дека ќе му станат купувачи на басма, шајак и јамболии можеле да се восхитуваат и да му се чудат - коњот пиел вино од поило и по команда се исправил на задните нозе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тогаш знаеше, навечер, кога свеста ќе му се замрачеше од селската црешова ракија, дека ќе стане она што мора да стане.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

„Ќе видиш, ќе му го ископам грбот.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ме прифати како утеха и јас вечно ќе му бидам благодарна за сè што ми пружи во службата и во приватниот живот.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ќе го отвореше парчето хартија од весник во кое ги чуваше апчињата набавени од аптеката “Здравје” на неговиот пријател Ласте Думбаровски, ќе ставеше едно апче во својата уста, а едно ќе му турнеше во устата на песот Мурго.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Откако ќе се изнамолчеа, Ласте на својот пријател ќе му завиткаше во хартија од весник по неколку апчиња, ќе го испратеше до вратата и со топла прегратка ќе се разделеше од него.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

По обилниот ручек (келнерката Цвета беше задолжена во 14 часот да му принесе топол оброк) тој се повлекуваше зад талпите потпрени на еден бор зад осматрачницата и, додека си го вадеше, песот Мурго, мафтајќи со опашката, полека ќе му се приближеше, ќе ги кренеше предните нозе и ќе ги потпреше на неговиот грб, но Гоше силно ќе го удреше со петица по стомакот, остро, на прва, со ѓон, за да не се случи нешто непредвидено, на тоа Мурго ќе заквичеше, ќе ги свиткаше задните нозе, ќе клекнеше на тревата (таа беше мека, англиска, добро одгледана и секогаш влажна, свежо испрскана), и по неа го лизгаше курот, надигнат, црвен, светнат, го влечеше по влажната трева до оградата и назад, по неколку пати, сè додека не свршеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Дарко му веруваше и веројатно ќе му се довереше ако припаѓаше на некоја од групичките на политичкото подземје, барем така резонираше Александар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Неговиот збор беше прв и последен - тој одлучуваше која фирма ќе ги чисти влезовите, која улица на градскиот совет ќе му биде предложена за асфлатирање, каде ќе се обнови канализацијата...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Посака да рипне со сета сила во воздух, како кога беше дете, кога родителите ќе му купеа некоја долго посакувана играчка.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Александар не се сметаше себе си за херој, не познаваше ниту еден таков и беше убеден дека такви не постојат, но секое утро му се чинеше дека ќе ја изгуби самоконтролата, ќе го собори Петар на земја и ќе му го пресече грлото со еден од кујнските ножеви на мајка му.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Еднаш, една дијабола којзнае како залута во канцеларијата на секретаријатот и за малку на еден вработен ќе му го истераше окото.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Јас и Бојана ќе му ставиме крај на владеењето на Стојан!

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Иако имаше добар изговор да дојде тука, на секој чекор беше прогонуван од стравот дека некој од црноуниформираните стражари ненадејно ќе се појави од зад аголот, ќе му ги побара документите и ќе му нареди да го снема.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Претходно со недели се подготвуваше за овој момент и никогаш не му падна на ум дека ќе му биде потребно што и да е друго освен храброст.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но постоеше жилетот; тие ќе му испратат жилет, ако можат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше моменти кога толку живо си замислуваше што ќе му се случува, што срцето почнуваше да му галопира, а здивот да му се одзема.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Парсонс и навистина им се враќаше на шорцовите секогаш кога некој заеднички поход или каква било друга физичка активност ќе му дадеа оправдување да го стори тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој се сврте кон Џулија и додаде со глас во кој имаше малку повеќе чувство: Ние можеби ќе му дадеме нов идентитет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За миг изгледаше дека двата мускулести колка ќе му ја сомелат утробата во каша, а потоа се проби, малку испотен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Над сѐ, таму внатре ќе му биде топло.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа беше смислена како начин што ќе му овозможи на Винстон да ја дознае адресата на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако наиде патролата, може да се повика на напад на бессознание, но не беше многу веројатно дека ќе му поверуваат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

7. ДА СЕ СНЕВИДЕ КАКО ПРАВ НА ТАПАН - ко искра на вода, ко капка на припек, така и пијаниот живеачката скапа ја колни до грло кога ќе му скипе...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

20. КОЈ СИ КРАДЕ ОД СОНОТ, СИ КРАДЕ ОД ВЕКОТ - спанковците би биле најчесните во тој однос, единствена грижа уште ќе му остане на секој пред спиење да си легне поудобно и згодно...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Кој на таков пргав јавач џуап ќе му дава кога узди ќе притегне на седлото седнат?!...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Не можев да решам, но сепак, си реков, ќе ја оставам, зашто и така ќе му кажам на Методија да се грижи и за неа и да види во шталата, сигурно Симон има оставено залихи зоб за коњот и вода да му тура за пиење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се обѕрнав лево-десно како некому ќе му кажам дека, ете, таква ти била работата, ама, нормално, немаше никој.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Но од лековите ќе му биде подобро.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Храна колку што имаше спремив и, реков, ќе му јавам на Методија и за песот и за коњот, да земе грижа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ќе му избега божем нешто важно од куќата и од дворот, пред ѕидот да биде доволно издигнат.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Станувам наутро рано и знам: Гаро ќе го врзам и ќе му дадам леб, а на коњот зоб.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Работата ја забавуваше тоа што истовремено готвев, заради Симона, зашто знаев дека тој со години земал да јаде само она што ќе му дојде под рака.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Како да ќе му кажам одговор што ќе реши нешто важно во животот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Гонет од професионалното љубопитство и од потребата од документ, а и од мислата, искрено да кажам, дека можеби тоа ќе му се допадне на Борко, јас самиот зедов да направам топографска карта од Долнец.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По четириесет дена душата ќе му летне горе и Бог, ако е лицемер, може и до себе да го прими.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Не, мила на мајка, ќе му се отворат патиштата, ќе ти се врати - како јас што сум се вратила.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Христос одговорил: - Оној е на кого Јас ќе му подадам залак - и му го подал на Јуда Искариотски и му рекол: - Што ќе правиш, прави го побргу!

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Мајчице мила, еве го доаѓа - китка темјанушки ми подава... венче ќе си сплетам... коси ќе ми расплете... самовилски танец ќе му заиграм...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Рекле така ќе биде и секој ако не му се свиде Може друга улога да избере на овој терен Што не значи дека друг гајле ќе му бере Ниту дека ќе остане до крај верен На својата кауза, ако си земе пауза.

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Кога мислев дека ништо нема да биде од оваа работа, уредникот на "Цвет" сам ми се јави, ми рече дека само што почнал со читање и дека мојата книга му се допаднала, но ќе му требаат неколку денови да ја прочита целата.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Честопати, кога Матеј се враќаше дома по долгите ноќни дружења со книгите, ќе му речев: "Барни на мајка, ти фали уште Лора Кастелано".

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Којшто ќе каже дека ме љуби како Господа, и јас ќе го заљубам, ќе му се покажам самиот и во него ќе си направам храм и тој ќе ми биде син, јас ќе му бидам татко.

„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)

Понекогаш, за да ја смири и успокои, ја фаќаше со добро, а понекогаш кога ќе му дојдеше до нос - со лошо.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И Оруш варџијата продолжи да добива писма од брат му Тане во кои сè така му пишуваше како и порано: дека чадот иако запрел, вулканот е подмолна ѕверка, дека тој само привидно е смирен, и ќе избувне кога луѓето најмалку ќе го очекуваат и ќе му се надеваат - но Оруш писмата не ги отвораше, туку како што ги примаше - така ги гореше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Мил се качуваше кај дувалото и како потајно да се радуваше: со активирањето на вулканот ќе му се даде можност да ја оствари својата најголема желба - да создаде жива материја.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Мил ќе ја отвореше вратата од одајата и ќе му викнеше: - Татко, запали го светлото, ќе ги извадиш очите во темницата...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му вели: изутрина кога ќе станеш, ќе појдеш кај Методија Лечоски, дрварон, и ќе му го дадеш писмово што мене по грешка ми го испрати поштата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најмногу се расположува кога ќе му дојде Сирин од градот - неговиот колега, кој исто така се занимава со наука.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ах, рекоа татко му и мајка му, на овој умот ќе му биде по скитање...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Од страв Илко не земаше ништо што ќе му дадеше таа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Навикнат сум синко, - ќе му речеше Илко.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Исчезна како што предвидуваше докторот - кога ќе му мине пубертетот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Но со време, по пубертетот, оваа појава на сомнамбулизам ќе му исчезне...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога претпоставуваше дека Злата мора за излезе од дома во дворот или да оди некаде, со часови седеше скриен зад оградата од дворот и чекаше; некогаш успеваше да ја види, па дури и да ја пресретне, да ја задржи за рака барем за миг и да ѝ каже, да ѝ се заколни во што сака - дека му поминала болеста, дека не станува ноќе, но таа молчеше или расплакувајќи се, ќе му речеше: - Таа болест не поминува... вели тате.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Болеста е, се чинеше, лесна, ќе му мине како порано, но тој еден ден кога Мил му донесе во одајата чај, му рече: - Не треба повеќе синко... Јас си одам...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таа кога ќе го видеше Илка каде што ја заклучува вратата, ќе му речеше: - Штом ја заклучуваш одајата, тогаш и сам чисти си ја... И Илко сам ја чистеше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Методија ги дофаќаше предметите, се држеше да не тоне, но не излегуваше, туку мавташе со нозете, напињаше и гледаше да дојде до оглавот на магарето, да го фати, да го извлечка и него; но кога ќе му успееше да го фати за оглавот, матицата на водата ќе го зафатеше да го влечка и тој пак го отпушташе и фаќаше надолу.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Знаци дека тоа ќе го стори, се виделе кога Андро од некое време зафатил да прави јамки од секакви нешта што ќе му паднеле в рака: од јаже, од жица, од повит, од синџир.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тој ќе му донесе светско признание и слава.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Жена му на Мил одвај чекаше да го земе господ, да ѝ се тргне од пред очи, да се спаси од него; му имаше приготвено и покров за умирање и риза со која ќе му ги врзе вилиците да не му зјапи устата и петел што ќе го заколе и ќе му ја стави главата во гробот како курбан за да не повлече друг од фамилијата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Го викнаа докторот Татули кој еднаш неделно доаѓаше во селото, го прегледа и им рече: - Повредите ќе му минат, но детево треба да се пази...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да знаев, место тебе - на ѓаволот ќе му го посветев синот...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Често шеташе околу селото, по бавчите и шумата, ги посетуваше плевните и кошарите, одеше на сите оние места каде што одеа заедно, го чувствуваше нејзиниот здив како да е тука и кога ќе му засенеше нешто, помислуваше дека е таа, и нагло се свртуваше, но и сенката исчезнуваше - никаква трага од неа; седнуваше на истите оние места или предмети каде што седнуваа заедно, замижуваше и си создаваше илузија дека е таа тука крај него и молчи, како што често ќе примолчеше кога доаѓаа миговите да се гушнат или бацат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога ќе го чуеше таа каде што тропа по тенџерињата, ќе го разбудеше Мил и ќе му речеше: - Стаорецот пак станал да грицка...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Откако малите ветрови се повлекоа - Северецот и Југот продолжија жолчно да се нафрлуваат еден на друг: час Северецот успеваше да го истисне Југот, да го истера од селото, да го спотера накај полето и езерото, час Југот собираше сили, му се втурнуваше на Северецот бучејќи и шибајќи го со јадри капки што ги заграбуваше од езерото; со нив како со сачми заплускуваше по прозорците од куќите, по дрвјата, по сè шо ќе му се испречеше на патот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да, утре по тој начин ќе му бидам зад петиците на неговите намери.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Можеби потоа ќе му помине. (На својот маж.) Ти мене во последно време некако непријатно ме изненадуваш и не ми се допаѓаш, Пол.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тоа е прототип, интелигентен софтвер, што ќе му биде достапен на малиот човек.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тој работи многу за да пронајде начин кој ќе му обезбеди предност во ситуации на живот или смрт.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но, иако тој дознае, нему, верувај ми, ќе му биде ама баш сеедно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

На господинот Куприков исто така ќе му биде интересно.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

За обработка ќе му биде потребен постојан прилив на информациски стварности, дигитални податоци, сместени во лесно достапните “hypertext” складишта.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ЉУБА: Па еве што ќе направам: ќе му викнам дека јас него го сакам, дека сѐ беше грешка, дека сум готова да побегнам со него на крајот од светов...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А откаде јас ќе знам дали е блед или румен, штом - крагната ќе му биде крената и ќе носи црни очила. (Си оди.) ЉУБА: Глупава, примитивна баба.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

ЉУБА: Да, по дадилката јас ќе му пратам француска белешка, потоа ќе побегнам кај него, ќе го отфрлам мажот, јас...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Вели, блед е и крагната ќе му биде крената.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако тој тогаш се обиде да изврши атентат врз вас поради твојата среќа со мажот, тогаш во овој случај ќе му помине таквата желба.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Три години потоа, со првата измена на ЗРО (2005), од август 2008, кај овие „помали прекршоци“, чиишто број сега од шест се зголеми на седум, ако работодавачот е правно лице – ќе му се изрече глоба во износ од 1.000 ЕУР, а ако е физичко лице – глоба во износ од 800 ЕУР (чл. 27, ЗИДЗРО/авг.08). А, пак, директорот ќе биде казнет со 600 ЕУР.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Поволностите од оваа промена се тие што ангажираните невработени лица ќе земаат надоместок за изврше- ната работа во висина на плата, кој најчесто е повисок од паричниот надоместок за невработеност (бидејќи тој, согласно чл. 68 од ЗВОСН, изнесува 40 или 50% од неговата претходна плата), додека работодав- ецот е стимулиран да го вработи таквото невработено лице, бидејќи дел од износот што ќе му го исплати за извршената работа ќе му биде обезбеден од страна на државата.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но, со првата измена на ЗРО (2005) од август 2008, на работодавач-физичко лице, за сторен прекршок, ќе му се изрече глоба во износ од 5.000 ЕУР.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Па, така: • на работодавач- правно лице, за сторен прекршок таксативно наведен во законот, ќе му се изречеше глоба во износ од 8.000 ЕУР (чл. 26, ЗИДЗРО/авг.08).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но, по три години од примената на новиот ЗРО (2005), со неговата прва измена од август 2008, на директорот, за сторениот и констатиран прекршок ќе му се изречеше глоба од 1.000 евра во денарска противвредност.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Според новата дефиниција тоа е странец кој не се квалификува како признаен бегалец, а на кој Република Ма- кедонија ќе му признае право на азил и ќе дозволи да остане во рам- ките на нејзината територија (чл. 1, ЗИДЗВРС).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Марша и татко му понекогаш ќе му спомнеа за тоа дека неговата мајка е во друга држава.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Јас ќе му купам, од мене.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дали татко му и маќеата на Карл ќе му го дадат писмото?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И таа ќе му напише кусо, со два три збора како тој: „Ги примивме парите. Ти благодарам. Добри сме.“ И ништо повеќе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако сакаше да се видат - таа ќе му се јавеше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Му се чинеше дека ќе му ги пресече на половина.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Па и мојата сопруга Марша, му кажуваше дека, ете, ќе му дојде на гости и мајката што го родила...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се колебаше дали да го исполни ветувањето што му го даде на лекарот дека, кога ќе се реши да замине на тоа патување, ќе му се јави.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ами тоа кучило туку вреска! „Вјау" се дере, папокот ќе му извресне.