ќе (чест.) - ми (зам.)

Но можеби еден ден ќе ми се дигне на тебе!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Татко ми ми купи компјутер, од мене сакаше да направи научник!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но кој кур ќе ми е компјутер?!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Курто: Слушај, Дики! Ти си добар пикавец, иако не ги сакам пикавците толку многу!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И знам дека штом таа сина точка биде доволно згусната, ќе тргне кон мене ширејќи се во некој облик во некој нов настан што ќе го доживеам, што ќе ми донесе нова страотност и веќе ми студи од страв.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Штом е така, си реков, не ви доаѓам па да ве видам кој кур ќе ми закопате без мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Претседателот на Републиката лично ќе ми ја врзи забратката.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И порано ќе ми кажел, ама не дошло ред, друго е сега кога на чуден начин сме се нашле надвор од секојдневието.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Јас ќе копам до три метра сам“, вели Јован, „сам ќе ја фрлам земјата горе, а потоа ќе ми треба човек за влечење кофа со земја. Да си кажеме однапред“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Море, те фатив јас тебе во незнаење, лаик низаеден, тој мене ќе ми докажува работи.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Набрзо потоа ме утеши, а дури и ме зарадува мислата дека сигурно имала бурна ноќ, за која подоцна со нетрпение ќе ми раскажува, па утрово се вратила во својата драга постела, да го досонува остатокот од животот ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Велам, дека ќе го земемам в обзир само она што ќе ми биде од корист и кое ќе биде доволно разумно за спроведување.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Единствениот начин да ви го обелоденам овој настан е да ми ветите дека повеќе ќе ми верувате мене, отколку на Хенри Џејмс.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Еден ден се ќе ми раскажеш, ѝ велев... А не оти не ми раскажала!?
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Исто онака како кога дедо ќе ми ја ставеше раката на главата и ќе ме помилуваше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога сфативме дека таа овој пат нема да се врати (татко ми и сестра ми малку пред мене) почнавме да разговараме за тоа што нѐ мачи. За неа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Како фотографијата со скромниот, настојчив поглед на тетка Рашела.  „Добро - го прашав неодамна татко ми - ќе ми кажеш ли нешто за неа?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бев нервозен, дали ќе најдам место во возот; ќе најдам ли сопатници, со кои ќе ми мине времето на ова далечно патување, кое трае деноноќие.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Зашто, некој прадедо, пред педесетина години, тој бил производител и трговец на розово масло, враќајќи се дома, пеплосан сиот од бес, застанал пред прагот на собата и со сета сила го фрлил среде посланиот килим шишенцето со розово масло и извикал: - Та мене ли ќе ми кажат дека тоа не е чисто масло!...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Биди жива и здрава да исчекаш и да ме ожениш. Ја свеќа ќе ми запалиш, ја венци ќе ми целиваш!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Ти ќе ми го гледаш таму, да не се смеша во пуста политика, да ми го изедат, пцине.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ами овие сега - па, па, па, па! До еден се поразеници. И уште ум ќе ми продава, мрсулко!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Скоро во секој од овие вечерни разговори се повторува, покрај другото, и оваа реплика: - Стојче, здравје боже - вели стариот - на пролет ќе ми го калемиш крувчено.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тој беше нестрплив да ја види својата Гица, најубава девојка во селото, а мене ми вети дека таму ќе ми најде непремено љубовница, ако ништо друго - ќе ми нареди работа со некоја од своите братучеди.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Чевлите ќе ми втасаа токму за велигденскиот распуст, а јас веќе бев канет да гостувам тогаш кај Миќо на село.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Мајка му на Ордета, останата вдовица со тоа единствено дете, дојде кај него и му се припрати со молби и заколнувања: „Златен нунко, ти ќе ми го водиш детено во Сосрија.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Многу е арно тоа, ќе ми рече. - Е ајде тогаш јас и вие да си бидеме заедно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Зашто, колку да бев сега принуден, под силата на околностите, да го ломам првичниот ритам на своето одење, тој сепак понекогаш потсвесно ќе ми се наложеше, и тогаш мојот десен чевел очајнички ќе закркореше како неук пливач што голтнал во реката матна вода.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа барем имаше некаква смисла и ми даваше одреден идентитет и личност. (Што ве наведе да го промените мислењето?) Кога се уверив дека ќе ми дозволите да се чувствувам како ваше дете и дека ќе се грижите за мене со љубов.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ха, ќе ми паднеш в рака! Ќе ми паднеш и ти некогаш ...“ - мрмореше таткото на Бузо и чкрипеше со заби.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во мешаницата за малку ќе загинев. Но знам, мила ќе ми беше смртта. ***
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А јас, видете: ќе ми пукне мевот од чоколади: ми даваше кметот и оној офицер што некни врескаше по луѓето ...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Сонот ми вели брзо ќе ми се вратиш, брзо...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
„Како си, малечок“, најпрвин мене ми подаде рака.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мислев, ако погледнам во директорот од очите ќе ми ги прочита имињата на Анче, Ташко, Влатко, Дејко, Љупчо - и другите што ги знаев.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Посакав да го прашам, ама не бев сигурен дали ќе ми ја рече вистината: И не го прашав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Растеш?“ Мајко мила, се вцрвев толку што ми се пристори небаре ушите ќе ми расцутат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Врз челото имаше само три кадрици. Одеше право накај нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да ми удрија шлаканица, да ме караа, полесно ќе ми беше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Западнав во голема неволја.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Јас одговарам за тоа што го напишав“, реков гледајќи низ прозорецот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можеби се потсетил на она време кога бил на моја возраст.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Може и тој оддалеку гледал некое девојче - како Соња.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Кога ќе ми текне да дојда одаваде река, да дојда, да прејда отаде — да прејда; ода во ноа село — ода.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Доста вјаваа ако е за фајде; да ги симнеме еднаш од грбот, да си починеме и ние, нели сме душа, стопанка му — заврши детето, а Толе веќе се пренесе со мислите како ќе излезе од апцаната, ќе му појде првин на Валијата во Битола, ќе го поткастри со сите негови мезличари, со сите гавази и слуги; после ќе ги најде сите бегови од прилепско битолското поле, ќе си оди во Крушевица, та ќе ги суреди Адемовци, Селимовци, Ќемаловци и сите други како нив. Море ќе кола, ќе кола, ќе кола дури ќе ми сечи ножот и дури ќе ми мава раката".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А вака, ако ми кладите некој коџабашија над глава, ќе ми a земите слободата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Трајко ги прибра ќемерите и ќесињата, а Толе рече: — Чорбаџи Јоване, седумнаесет лири ќе ми и борчиш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А Мефаил не престануваше да им наредува на Рифата и протуѓерот: — Ако ништо друго в куќа нема, пепелта од огништето ќе им ја исцрпите и ќе ми ја донесите овде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е, кажи побратиме, ќе ми бидеш ли дружина или да барам на друго место? — отворено излезе сега Толе пред Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ајде, останете си со здравје и чинете алав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Ќе ми се фатиш за мандалото - ѝ возврати Метакот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Ти си добро момче, Драгане, ќе ми помогнеш до крај и уште посилно да зашуми сега мојата радост.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Сега морам да си одам, а кога ќе дојдам пак, ќе ми раскажуваш за волците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А нели ќе ми раскажуваше за Орелска Чука? - довикна по него Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ти сега ќе ми бидеш скала... Држи се цврсто! Денко ја сфати намерата на Бојан.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Заради еднодневното седење во гигантската змијовидна опашка, каде што секој миг станувавме од столовите за да се помрднеме понапред, хрватскиот пасош ќе ми биде особено сладок.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Не смеам да заспијам зашто ќе ми исчезне во сонот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
- Учителката ни рече да нацртаме маче. Сакам јас да има најдобар цртеж но не знам да нацртам маче. Ќе ми нацрташ ли ти?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Мамо, ќе те молам нешто! - Што? - Ама кажи дека ќе ми ја исполниш молбата? - Ако е за исполнување, зошто да не?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ти ќе ми го нацрташ поубаво.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
„Не“, ќе ми преречеше тој. „Јас најневерувам. Да беше ти тој којшто најневерува, досега ќе се имаше испосрано во црквата“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Не“, ќе ми речеше тој, „јас сум тој што најневерува во Бога“.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Престануа да ја кубе тревата, го крева погледот и отворено ги гледа првин Максима а потоа и Костадина Дамчески: Ако ги оставев да ме отераат на ујќумат, вели, тие таму ќе ми направеа претрес.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А, можеби, набрзо и мене, в радоста силна ќе ми подадете раце..." Го изрече ова...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Рацете таа ги кладе врз Кузман... - „Се надевав - писна, - ој Кузмане, дека како младоженец в зора девојките ќе ми те облечат; тука ќе екнат весели, свадбени ора.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ти не си жив. Штом мојте очи сонот ќе ги склопи - во сонот ќе ми блеснеш ти сред тишината, во сиот сјај што целата ме опи, ко оние што блесна дни.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Штом јунакот тој ќе го гушне со насмевка милна, радосен ќе ми те баци . . .
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Напати ќе ми се стркала од јазикот и по некоја навреда.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иван спиеше на душекот. Тоа е најјасната слика што секогаш ќе ми излегува пред очи штом ќе си помислам за таа вечер.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив ќе ми понуди нешто многу ретко и необично.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знаете кои беа нештата што тогаш ги сметав за необични и ретки?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А во себе си велам: зборовите што ги употребив беа толку добронамерни и од најслатките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели, сите имаме такви слики, според кои ги распознаваме настааните кај кои навраќаме во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти не ме викаш како што сум крстен, туку: „бре, море, Коте...“ Јас не сум маче та ќе ми викаш коте! (Сите се смеат и де гледаат во Котета, де гледаат во Депа).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Ти ли ќе ми забрануваш? предизвикувачки прашав.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му пишувам писма, а тој не ми одговара. Но ќе ми одговори.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Припази, или ќе ми ти ја земат дозволата“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
За сите тие покани што ги добивав за концерти имав менаџер кој ги уговараше термините, некогаш ме консултираше а некогаш и сам го правеше тоа, знаеше дека така ќе ми одговара.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Верувам ќе ми простиш, ти си добра.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Кој знае како ќе ми биде таму.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Попладнево, Реа не можеше да издржи: - Да знаев дека повторно ќе ми зборуваш за него, немаше да дојдам!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Се прашував - ова ќе ми биде куќа, или јама?
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И копав, копав, копав. Се чудев колку бргу копаа рацеве. Како да ја голтаа земјата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно претпладне ми рече: „Време е да одиш, ќе ми започнат предавањата.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Можам да те испратам до факултетот,” му реков.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Што ќе ми значеа свадбата и свадбарите, и ѓаволот и јарето, ако го слушав гласот на Јордан Арето, или ако не го гледав орловиот нос на Караѓоз и самиот излезен од сказните, од темнината на приказните оние што ги кажуваа и раскажуваа, ноќта спроти Св.Никола, во топлата одаја на тетин Никола?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Што сакаше да рече Турција со тие списоци е многу јасно: „Јас сакам да воведам реформи во Македонија, но наместо реформи сега-засега ќе воведам аскер и маки, зашто земјата се готви за револуција, подготвувана од престапното работење на комитетите, коишто претставуваат како држава во држава: ќе ми дозволите првин да ја смирам земјата и да воведам мир, а после ќе се воведат нужните реформи”.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- Одите и фаќајте недолжници, зацимолел Симон Наконтик. - Јас овде ќе си ја чекам смртта, и слушал - пак дивиот петел си го разорувал грлото со крици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Си му судел на маж ми, мене не ќе ми судиш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Во мојава куќа гостите не определуваат кој ќе ми биде гостин.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А тој, свекор ми, ќе ни држи свеќа, нели?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самиот како да беше изненаден од лутината на својот глас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А Пецо Даневски? - Не ќе ми тежи. Еден или двајца - сеедно е.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Излези или пушти. Ќе дојдат и ќе ми ги дробат ковчињата со шилести чекани.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сѐ уште беше насмевнат но тоа беше збрчканост на неспан човек.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Господи, ги извртувал очите. - Никој мене не ќе ми донесе крст од бел камен. Никогаш, знам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Скрши си ја главата, негоднику, диво го ожежала со поглед.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас в гроб. А ти? - И јас, Фиданке. (Крик, Пцост ...).
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господи, со очај се мачев да разберам. Можеби само ги мислам своите прашања и можеби сум веќе безгласен и глув, мртов или пред умирање, нападнат од момчешки соништа!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И Калпак, а? А ме молеше да му ја дадам пушката. Сега со мои камења ќе ми ја крши тиквата.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе ми платиш за ова. Смеа, тивка и одмаздничка: - Кучка сум, затоа апам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но далечното ѕвоно ја отчукуваше возбудата на моето срце што раснеше со трепетливоста на тагата и радоста, најпрвин на тагата за сите мртви на патот што пролетта ќе ја почувствуваат по движењето на лесковите или габеровите корења, потоа на радоста што сум жив и што можам со прсти да го допирам своето врело лице, што оздравувам од невестинска песна, придружничка на птици и клокотава смеа на селски дечишта: Кога, дете ќе ми плаче ќе ми плаче за цицање полегни го под стреине ќе заросам ситна роса ќе надојам машко дете ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И двоколката со волето негово ќе ја вратам в село.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ете, можеби, тоа ме оставило повеќе од петнаесет години да молчам и да го голтам она што ќе ми се подаде како финансиски средства за одржувањето во живот на списанието за уметност СУМ.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Бидејќи мојот интерес не ја пречекорува границата на просторот во кој жителствуваат рожбите на духот, перцепцијата ќе ми биде ограничена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ќе ми помагаш да ѝ качуваме на мама дрва, зашто ако слезе и ако ги види, ќе ни ги фрлат.“ - рече Петре.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Затоа и му се лутам на оној мојон: Македонец, роб, туѓ овдека и сегде по светот, запнал светска револуција ќе ми крева.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ќе ми дозволите ли сега, јас да го насликам вистинскиот портрет на таа жена?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МЛАДИЧОТ: Ќе ми платите за сѐ. Нема да умрам додека не ве истребам до последниот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Значи, и мене ќе ми наредите? - Ќе наредам, ако затреба! - извика татко ми и тропна со раката по масата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Онака, господине, милостина да питам, можеби некој барем за леб ќе ми даде.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Кутра главичке, зашто дојде ваму?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Едно најарен кодураџија е во Битола, а друго дедо ќе ми биди.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Можеби Серјожа дома жаби јаде, - одговорив јас штом размислив. 164 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Зошто ќе ми е? - расчувствувано рече чуварот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ако го загубам него, што друго ќе ми остане? - И тоа го сметаш за живот?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Секое отуѓено парче на брегов, секое продадено делче е рак-рана: ќе ми се упика некој и ќе почне да се шири...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ќе ме препознаеш во гужвата и весело ќе ми мавташ со левата рака, држејќи некој друг со десната... а во твојата насмевка јасно ќе се чита прашањето: „Од каде ли ја познавам... и како ли се викаше?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Мене... ќе ми биде задоволство“, му реков и се извлеков од собата божем ќе одам по вода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Можеби и вакцина ќе ми ставаат, ти не сакаш да ми кажеш“, плачеше малата, па мајка ѝ се поткачи на тротоар, запре и се сврте.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кој ќе ми биде новото метро?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Бегам, а газот ќе ми ги посере нозете...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така подлетнував, господ да ми прости, само кога ќе ми викнеше да отспрегниме, да растовариме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сиреч, сѐ ми оди оттаму и смртта ќе ми дојде оттаму.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А од кого ќе позајмам јас, му вели, кој ќе ми даде мене години, и со мои години ќе живеам јас, му вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да ќе ми прекапе јачменот трчам, летам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе потропа така, па ќе ми се подизбистри во главата. Ама тоа трае кратко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кога ќе ми се сопие, вели, ме фаќа некоја радост, некоја чудна широка радост, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дури одоздола, од петиците до темето ќе ми помине и јас ќе се приберам кај децата. А којзнае дали вошките не ни ја донесоа таа палена болест. 79
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А кој ќе ми помага, ако појдеш ти на гробишта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И како што сум се наведнала еднаш така, од многу тежина беше сум... како да го кажам тоа, устата ќе ми се пострупи ако кажам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И, мене, ќе ми се сожали, некако, за човекот, ќе ми падне грев, којзнае и нему како му е, пак ќе си речам, и ќе се истргам од класината зад амбарот. Ќе излезам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После ќе ми дојде самата себе да се удрам по глава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чув само како викна, како во сон чув кога викна: - Е, бре, Велико, очиве ќе ми ги извадеше. 233
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зар цела куќа ќе ми ја соголиш, зар сите мои рани со земја ќе ги потиснеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми чкрипи разбојот, вели, ги провирам малките меѓу основата во брдата, и како ќе чкрипнам со чкрипците, така ќе ми се скине јатокот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А го мачкам со сѐ што ќе ми речат го мачкам; ракии, киселини, лукови, саѓи, катрани, со сѐ обидов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ми е страв. Ако разбере Јон мој, коските ќе ми ги искрши, в раце ќе му се прошетам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Горица само се тегави, приплакува, а мене окото ми игра, ми се качува клепката на чело, ќе ми излета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Па што ќе ми е веленце, ќе си речам во сонот, вели, кого ќе женам, кого ќе мажам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И собата цела ми се свртува. Од куќа, надвор, ќе ми избега собата... 226
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Разбра или не разбра, ќе ми вели. Ако не разбра, и тебе ќе ти речам: пире, пире, и ти ќе влезеш во купчено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Никој не ќе ми поверува дека ги бранам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми дојде да му се изнавикам, сѐ да му наблискам. Пијан е, ќе си речам, и утре не ќе знае што сум му рекла. Барем ќе знам дека еднаш и јас сѐ сум му нарекла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ја подзавртат главата и ќе ми го истурат млекото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И врзи си го ова в крпче, ќе вели, само очиве кога ќе ми замижат...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми дојде некого да го бацам в чело а веднаш потоа ќе ми дојде да го плукнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Дај ми малку да лизнам, вели, белки ќе ме стопли и ќе ми се развидели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сакаш со некој да се видиш, ќе ми вели, веќе тесно ти е дома, секаде ти е тесно, ќе ми вели, никаде не те собира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми вели дека не знаел што направил.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Едно време ќе ми проговори: - Остави ме барем да се измочам, ми вели, мочта ми ја врати назад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Првин ќе видам слечена змијска кошула, ќе наѕрам во неа, а некаде од зад мене, ќе се појави змија или смок или слепјак и ќе ми се качи да ме облазува, да ме врзува, да ме цица.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кој ќе ми прати мене писмо, велам , зар децата !ми порачуваат да си појдам кај нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кревај, кревај, не се крева, тежината нејзина голема. Црева ќе ми искине. А женска сила за на носила.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама кога ќе ми речеш, Стојна, мислам дека на друг му зборуваш, вели, мислам дека не зборуваш со мене, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон ќе појде на меана, а Уља, скришум, ќе дојде, ќе ми донесе иљач.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не, сестрице, и реков, мене овдека Јон ме доведе и одовде само мртва можат да ме изнесат. Кога ќе ми дојде редот, ѝ реков.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш пак на Јона да му текне: ќе ми ја гледа работата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако ти дадам тебе, мене не ќе ми стасаат, па ќе треба да позајмувам, му вели. 28
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој ќе ми направи јажици, со кого ќе ги врзувам снопјево, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зар нема веќе да ме поризаш, зар вечно ќе ми бидеш лута?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еда, едно време, се исправи, жената и кога ја видов правугоре крената и мене косата ми се крена. Ќе ми ја турне капата, ба му ја. Еда, дувот ми излезе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Сега, искуби ги и испечи ги, ќе ми рече, оти вечер, ќе викнам гости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас ќе го обложувам со киселини, со кромиди под носот, а тој ќе ми вели: - Отвори го пенџерено, затвори го пенџерено!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе се извардам пак наоколу, вели, и полето одново ќе ми заличи на нашено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се враќам дома, а Уља, уште од врата ќе ми рече: - Мори, кај си, Велико, што се стори, што направи?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тогаш некоја покосница ќе ми помине низ снагата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, така, ќе се премислат, ќе ме пуштат. - Ајде, оди си, ќе ми речат, ние пак ќе те побараме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кој ќе ми ги ора нивите, вели Витомир, земјата ќе ми остане неизорана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ќе ми дојде да ја земам секирата и да му ја расцепам главата. Така, дури спие, дури се порева ко истурена комина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На Проштени поклади, кога се запостува за Велигден, Григор ми рече: - Вечерва останете, ќе ми бидете гости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ми зоврие крвта, вели, а ми е страв да влезам низ врата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги склопив очите. И пред да потонам в сон, знаев дека на челото ќе ми остане длабок белег од срча на скршената ламба.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И така сигурна ќе ми биде победата...“
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Абе, не чепкај ме - рече - остави ме! - Не, ќе ми кажиш! Запнал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На царот тоа не му се допаѓало, но немало каде.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Царот му се приближил и го прашал што гледа: - Го разгледувам полево и мислам колку е убаво за водење војна!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ама кај знаиш, ќе ми речиш. Јас го знам од мене, чунки сум патил од стопана ми што го имам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Е, сега веќе ќе ми заличи куќава со невевчето. (Од далеку, а постепено сѐ поблиску се слуша свирење на чалгија и пеење на песната): Затропале тапаните Да ми одат по невестата, (Румба, румба, румба, ба, рефрен (Лиду, лиду, лиду, ду.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да скокнам преку пенџере, високо е, ќе се отепам; да седам нема кој да ме одбрани, ќе ми ја земе честа...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ти ќе ми дадеш двесте наполеони, а јас ќе ти ја отстапам тебе целата стока, парите суви што ги има и девојчето.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Блазе си му на тој маж што ќе ми те земе, блазе!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- Добро тето, ќе ми кажеш ли веќе еднаш кое е твоето изненадување? - се сети Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ни оставивте само едно јуниче, зар со едно добитче ќе ги ораме нивите, ќе ми умре челадта за лебец!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Господе, десет дена, па тоа е вечност. Како ли ќе ми поминат“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Чеда, ако имате некоја посебна желба, кажете ја слободно. Задоволство ќе ми биде да ви ја исполнам. - Имам, тето! И тоа голема!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Аман, аман! Оставете го, ќе ми штукне девојчето! Имајте милост!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе ми го обели образот, а јас ќе им ги затворам муцките на сите што не веруваат во него.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Прифаќам, и мене раздвижувањето добро ќе ми дојде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Добро тето! И мене промената добро ќе ми дојде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе прифатам сѐ што ќе правите, ќе одам каде ќе одите, но ќе ми дозволите за крај да ви ги покажам уште Теразие и Калемегдан.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Почувствував страв, ми се причини дека прелесно влегува во играва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе ми се слоши ако продолжам да мислам. Но вистина е, вистина: си мислев нешто чудно.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Тајна“, рече тој. „Каква тајна?“ „Ќе ми дадеш збор дека со никого, дури ни со твоите најблиски, нема да зборуваш за нашата работа?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во него веќе имаше отпечатен образец за договор за работа, во кој беше внесена и обврската за чување тајни. Решив да го потпишам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Збогум, дечиња, што не можев да ве родам, братчиња што не стигнав да му ги подарам на синот единец, вие ќе ми правите друштво во оваа темнина која ќе ми служи место гроб и каде што простум, и без сон, ќе останам до Судниот ден.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не заѕидувајте ми ги градиве, браќа мои, туку под везенава кошула двете боски оставете ми ги слободни, и секој ден детето носете ми го трипати, в зори, напладне и навечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа, ќе најдам некој кој ќе ми го држи ритамот на животот, на тангото на мојата судбина.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Уживам во својата слобода. Да правам што ќе ми текне.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сум направила нешто нечесно. Господ ќе ми прости.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така, јас како мало детенце, си мечтаам дека во дванаесет часот на полноќ, Дедо Мраз ќе ми ја исполни желбата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ќе слушнам како славеј божем, случајно ќе ми запее на гранка.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зашеметена од хормони, не знам што правам. Ма, што ќе ми дојде на памет.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Некој кој ќе ми ја подари розата од видот канцона, ќе ми ја даде емоцијата на операта од Моцарт.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И потамумислев дека сум учесник во една игра.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Сакам да купам парче од ноќта што доаѓа. - Со што ќе ми платиш?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Никој освен мене не можеше да го слушне.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Потоа ќе ми се заблагодареше и ќе ми раскажеше нешто.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Суровата пустелија ја пресече шумата од згуснати буки и габери.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се надевав дека трговците ќе ми речат –ова е само мала шега, Пупи Паф!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Немаше потреба да го придржам, што не ќе ми беше тешко.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тажно рече: - Несреќно мое момче, сега слепо, куцо ќе ми одиш цел век! - па потоа со најголеми навреди ѝ се нафрли на проклетата муза.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Одвреме-навреме, кога ќе ми се вратеше свеста, слушав како бучат суви, страшни ветрови. Исто така црвени, крвави ветрови.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сепак вујко ми Иле, добриот вујко Иле, кога тргнав, на разделба, кога му подадов рака за да се поздравиме, се колнам, ја остави вилата, го вадеше гнојот од шталата, си ги позабриша рацете од колената и пазувите, ме прегрна толку силно што чинев сите коски ќе ми испукаат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тој им одговараше: „Не се оженив кога требаше, на младост, што ќе ми е сега на старост...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И така чекајќи полека ќе ми препукне душата како огномет... и ќе се распрсне дел по дел од мене... и ти не ќе можеш да ја најдеш... ќе те сеќаваат само минатите времиња... и ќе се научиш да се движиш по лизгава улица... по која и јас еднаш чекорев.. можеби тогаш ќе ти бидам најпотребна , но ќе ме нема...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
После пак ми пророкуваше: едната нога ќе ми ја разнесе динамит, ушите ќе ги изгубам в битка со овчарски пес, љубоморен човек ќе ми го ископа бубрегот со нокти...
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Влези и речи ѝ: те вика еден поп, Јано.“ „Што ќе ми дадеш ако ја викнам?“ се потргна недоверливо детето од него.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Говорам за тоа градилиште како таму, меѓу гуштери и камења, да ќе ми се реши судбината.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не значи дека ако е богат и виден дека ќе ми биди убо со него...“ велеше Томето замислено односно, незаинтересирано.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ќе ми биде многу драго да одам на кино со тебе. Но, тоа татко ми нема да ми го дозволи.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Искрено одговорив: - Почитуван Министре. Не знам што ќе ми донесе иднината во вашата сакана земја.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не знам во кој век и ден, во кожата на некој друг, сме ја доживелае или сме ја слушале прикаската за ковчегот на ветропирестиот Демофонт што му го подарила жена му на Филида да го отвори по една година од неговото одење на Кипар: кога ќе ја изгубиш надежта дека ќе ми се вратиш, ѕирни во него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Раснам, кожата ќе ми искпука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тогаш јас нема да имам солзи што ќе ми го браздат лицето, како што најчесто се случуваше кога бевме заедно.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Знаев дека со Ема Ендековска ќе ми се искомплицира животот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти можеш да го направиш тоа, ќе ми помогнеш“, ми рече, тупкајќи ме по рамото и, речиси, шепотејќи: „Ќе ми помогнеш, и така натаму…“
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа почна да пишува со брзи неуредни чкрабаници: „Тие ќе ме стрелаат не ми е гајле тие ќе ми пукаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат тие секогаш стрелаат во тилот не ми е гајле долу големиот брат...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Кога ќе ми го вратиш“, велат ѕвоната на Стариот Бејли...
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Се надевав дека ќе ми се укаже можност да поразговарам со вас“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чудно е, но живеењето се состои од создавање идни сеќавања: токму сега, овде пред морето, знам дека подготвувам детални сеќавања, што некогаш ќе ми ги донесат меланхолијата и очајот“.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Слушај, вели, јас во тој случај, ќе го продадам коњот и ќе го убијам Гаро. Ќе го убијам песот, што ќе ми е!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не, реков јас, така ќе ми одзема повеќе време.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Еден ден, кога ќе заминам, си велев, ќе ми недостига таа скудност со која се поврзав...
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Знаев ли и јас дека подготвувам детални сеќавања крај езерото, што некогаш ќе ми донесат меланхолија и очај?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ама, пердувче си се сторила, Ѕвездо моја, ќе ми се налути мајка ти, не сум се грижела за тебе, ми рече на заминување дури да се врати да сум ти баба, и мајка.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
На момент, така во афект, ќе ми се приближеше и ќе почнеше силно да ме штипеш каде што ќе стигнеш.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Еее, ко ќе ми текне на лекцијата по Запознавање на Природата дека Македонија е татковина на грозјето!
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Во сандачето (тоа беше куферче) бенге зела од кај браќа си дветри кила компири, и кога ѝ кажа на Митра дека таа ќе го зготви петелот, ни со бонгур ни со ориз, ами со компири, оваа зина од чудо и за малку што не извикна: „Да е видел господ, кокошка со компири ќе ми готви ваа орјатка! Шо ни се чуло, ни се видело!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Ќе ми овениш тука, ќе ми се исушиш без водичка, ќе ми умриш! Не, не, ти не умираш. И туа ти си за мене жива.“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Море, седи, ослепаго, како су чинила измет на ваа куќа толку години дури вие да се жените со браче Илка, ќе чина и сега, токо ние сакаме вие да си се удомите, да си имате друшки како шо си имате, а за измет — ќе чина гајрет дури да потпркне Ѓурѓа ошче некоа и друга година, па после и мене ќе ми се поолесне товарот!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе ми ти наврцка еден булук, сете како пилци, а ти ајде со твојте, оди, работи, рани и. Mope, срце ќе и јаде, кога јас 'ќе и рана! Рани ќе ранат по мршата!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Какви вустанки, какви шалварки, какви гаќи ќе ми носи! Му е гајле на нашите жени дека не носат гаќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Она ќе ми меси поскури за црква, погача за тато на Велигден, свети Јован и Божиќ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И таа како дедот Петка: намириса дека Митра е запалена за оваа работа и почна да тврди пазар: — „Та. .. којзнае, невесто Митро, дали ќе ми најдеш тоа шо треба; та . . . ногу време сака да помине; ја... требало порано да дојдеш; којзнае дали ќе можиш да платиш“, — и триста други маани си наоѓаше. И за неа „ништо не сака“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Види, види, песјачката една! Малку ѝ беше шо ми го дрпна Илковиот дел, за велјо чудо ќе ми го прелаже и браче Трајка".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Така ќе ми се научиш да ми везиш првен ракав, после ќе ѝ скрои мајка предници, па бочници, па најпосле и бројови. И, ете ти нова кошула за Велигден!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во првите денови Неда се увили, уште црно што не проноси: — „Таман си мисле оти нема разделба од него, ете пак ќе ми го грабнат! — тагуваше таа во самотните ноќи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Е, е, е! Сега душата мирно ќе ми излезе кога ќе му се најада од дробовите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шест месеци за 50 гроша треба да страда неговото деветгодишно дете на Чолаковата колиба по Сињак и Опстреница, ама му ги фатил камен нозете и ќе кандиса, па затоа рече: — Таа се виде оти нема одборчуање, шо нема, и оти детето ќе ми трга мака, токо лели така, ќе ми придадиш ошче половина лира и 1 рало бијалци за него, та ете ти го на бог душа! Шо знајш прави му.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Арно сега, токо колку ќе ми платите, до кога, да си знајме и вие и јас? — праша Стале иако беше согласен на секакви услови. — Колку? Колку е мунасип.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шо имам по некоја партал од виа ѓупцките, ќе си и собера, имам едно сандаченце, и утре кога ќе ми сторите абер, тогај су готова.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Ногу ујгун ќе ми дојде така“. — Си правеше Доста план: — Ем чупето не си го давам наки од мене да ми трга мака, ем детето ќе ми има токмо сермиа со Стојовите“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дали извади шајаците, како они; дали та кажа, нема зошчо да ти криа, неоти ти ќе ми го клашните, покровите та толку шо се зилјатарки?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— А, мори златна? Ќе а гушкам шо ќе ми правиш? — и се обрецна тој на месечината и му се стори оти таа ја растегна повеќе, и онака растегнатата, крива уста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И му се пофали на Крчето. — Е, е, ата ќе ми те најде, токо ошче некоа недела! Коските ќе ти и сокрша!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Најстина, тешко ќе ми биде на троица мажетани кукла да му бида, ама пак сет мал и стока и ќе му остане на мојте деца.. .
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе ми донесиш нишан од обата. Од Доста од котата, од Илка од некое алишче, некое парталче.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Да го прата на даскал, ќе ми се смеат виа орјатки, селанките.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кажи ѝ: ако мисли вака да ме ликвидира, славата подолго ќе ми трае, како на Исус Христа: ако не го убиеја насила Евреите, не ќе станеше толку славен...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
– Разорав баеги ледини од чифлигот, та ќе ми требаат уште два чифта волови, а за луѓе, нека се живи каурките, родиле доста синови за нашите чифлизи. – Навистина ефендилер, немате ли некој каурин фазла да ми дадете за работа?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мајка ќе ми раздаде за душа, татко ќе ми запали свеќа и попот ќе ме спомене в црква, ако не на гробот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се најде кој ука да ми дава како се варди пламенчето на коренот или пак знаеш што значи некој само еднаш да ти бркни во тебе и да те остави со тежина за цел живот а тој да ја цапа дуњата заборавајќи дека некаде го запалил пламенчето на нов живот и ти велам не туку ломоти не ми кажувај како треба да ги довардам знам јас како се вардат оти угол сама го довардив тој што ги оплодил овие семчиња заминувај си од мојот сон остави ме да се соземам утре ќе ми треба многу сила сега си нашол да ме учиш што и како кога пред мене си само сенка!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И знам. Не ќе најдам никојпат збор за да ти кажам што си ми, колку Не ќе разберам никојпат што сум - се привиѓам човек и земја И не ќе ми одгатне никој кое е твоето и кое моето име Зашто бегај, бегај чинам Во некоја корија легни На некој камен седни На некое стебло потпри се па здогледај те, прегрни те Израсната по распаќињата вишнееш низ вековите - За твоите корени сите неба се ниски!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Што да жалам долу ќе ми бидеш и камен и море и рид и дно сите времиња ги надви!
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Има време. Ќе работиш, ќе спечалиш, ќе ми ги вратиш. Само, што е ред, ред. Согласен ли си? (Костадин се колеба).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Ако секој ден така мериш, ни кошула на грбот не ќе ми остане, камо ли нешто да спечалам. Не си за мера. Ти си, Зафире, повеќе за аргатска работа
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СТОЈЧЕ: Баче Јован повеќе го сакам. Тој ќе ми дава бакшиш и ќе ми купи јагне. Баче Костадин ништо нема...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Да го суредиш! Ене ти го Уредот. Тој е за работници. Што не го носиш таму?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: (Со насмевка). Од црква идам, Костадине. Бев пред света Пречиста... да ја дарувам... (Срамежливо). Костадине, денес многу, многу те милувам...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
As kam, as me mbarohen! (Ниту имам, ниту ќе ми завршат!)
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја задржував, колку што имав свесна моќ за тоа, во спомените, потоа, низ лавиринтот на потсвеста, таа за миг ќе ми се појавеше во некој од сништата кој секогаш се збиднуваше зад границата, во родната земја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Пораз за нашиот машки род! Никогаш не ќе ми простеа.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Затоа ми се обраќа со молба за помош, за да не ја суредат неговата сакана ќерка.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ми пречи кога ќе ми се обрати некој почитуван психијатар, кој претходно ме нападнал во јавноста со зборовите: „Тој така зборува пред децата, а ние сме на истата страна во борбата против страдањето“, и испаѓа дека тој има ќерка од осумнаесет години која „одлепува“, и за која тој не сака да им падне во рацете на полициските психијатри и да добива електрошокови. Margina #21 [1995] | okno.mk 61
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Кога ќе ми се запече грлото, го бацувам и чувствувам како во мене шумат манастирските извори...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Зениците ќе ги кријам од сонцето или, сеедно, од ѕвездите, додека рацете ќе ми висат како мртви крилја и ќе треперат.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Докторе, ќе ми речат. Ти си ликвидатор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откако собра сили и ум, и виде оти е сам, толку беше при себе, повторно продолжи да ѝ се заканува на реката: „Ти нема спас, и тебе и на твоите јагули, кои ќе ми оделе божем во капиталистичките мориња и ќе ми се враќале оттаму!!! Прикаски за деца.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Не се знаеше каква казна ќе ми одредат?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ме болеше кога ќе ми се дигне. Немам деца. Ебам ретко, ама лошо.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Кога некој мирис ќе ми пушти стар филм во глава.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- Се изморило, бабиното јуначе! Баба ќе ми ти даде да ручаш.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Многу убаво ќе ми стои, нели? - Многу убаво!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ами тука, мајко, во оваа пустелија ќе умрам и орли и врани месата ќе ми ги јадат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Лели те довеал ветрот у нашава земја, кај што човек не дошол досега, му рекол, ќе ти кажам од кај те познавам, чунки си имал касмет да се видиш со мене и гостин ќе ми бидеш у мене.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Имаше моменти кога и куклите од излозите во градот, особно оние во недоволно осветлените делови на витрините, наеднаш ќе ми се причинеше дека разговараат помеѓу себе, или дека се движат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Внимавај, те молам, ќе ми прават проблем во редакцијата.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ќе ми простиш, нели? Секој од нас е понекогаш луд... па и ти можеби?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ви благодарам за помошта, докторе. Да се ракуваме.“ „Ќе ми биде мило.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Овојпат ќе ми помогнеш да го задржам овде, нели?“ ме запраша.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Ќе ми помогнат ли?. Ве молам, ве молам. Што ми е?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Како и порано гледав како ме пристигнува на Слатинските ливади, а веднаш потоа ќе почувствував како ме поткренува од земјата откако ќе ми го фати вратот помеѓу палецот и дланката.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Господи колкаво рачиште има, ќе си речев! (Сето ова ми се случуваше пред да ги отворам очите и пред да сфатам дека сè уште сум долу во најцрната темница). Бегав, лудо бегав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Пандо, ти да молчиш, - подвикна Кузе - и да си седиш мирно, зашто... - Ќе ми се фатиш за обесениот, Кузе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Луман сега заведе вергија: месечно, рече, секоја куќа од вашето село ќе ми дава по лира, наесен на секои сто брави, овци и кози сакам по пет за мене и десет ока сирење, а за пролет секоја куќа нека ми чува по руно волна, тие што имаат по дваесет овци повеќе – по пет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А тоа што можам, правам, еве, ако сакаш да ти дадам на заем, па како што е редот ќе ми платиш.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Одвај чекал навечер по вечера да се истркалаат во постелата и да го помоли: - Тате, ајде да ми кажуваш за чевлињата што ќе ми ги купиш за Велигден.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе береш по село вергија, ќе ми ја даваш и толку.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тргнав кон Брезница, влегов в село и гледам твојата куќа прва и настранета така како заради мене да е правена, за тој што ќе ми биде јатак.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ќе ми се врати и мене ќе ми ја скине главата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мислеше: да ја фатам планината, па да видиме кој кому ќе плати, стар сум, а и окото веќе не ми нишани; да побегнам некаде – нема каде, а и ако побегнам, тој ќе ми плати со крвта на некое од децата; да седне да чека да биде што ќе биде – ни тоа не му се сакаше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Вие ќе ми го убиете деда!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ако верував на збор досега трипати ќе ми беше летната главата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Сигурно ги истенчил усните, ги набрал веѓите, премолчил пред оној кој му го кажал тоа, решил во себе: - Ќе ми платиш! ***
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Само, нели ќе ми кажеш кога ќе бидам голем?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Затоа ќе ми кажеш кое од твоите прстиња е најнемирно.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Секое од овие прасиња, зимата кога ќе дојде, по две канти мрсно ќе ми донесе, како да не ги милувам?“ Постои и таква љубов.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Со канти маст може да се измери.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Семјон честопати ќе ми речеше дека Борис Степанович сторил убава работа кога не му даде потврда на Ролан Јаковлевич дека бил генерал во Царската Руска Армија.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или ќе ми речеш дека го заборавив зајакот, и оној краешник заечки леб што ти го донесе татко ти откако се врати од еден лов на зајаци?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Отсега ќе ми треба храброст да одам без него низ истите предели да се сеќавам и да барам низ јасникот смрчки не оние што тој ги ствараше за мене но тие што јас ќе ги мирисам за него.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
ТЕОДОС: Оф, главата! Ќе ми пукне главата... Дамла ќе ме удри! Оф, отидов од рака, Арсене!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А после, туку ќе ми текне, ај кај кума Праскарева!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Знам, комшике, ама, Теодос нејќе да знае за Стојанка.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: А, да му врзам една мокра крпа на кумот на главата (Ја кваси крпата од кофата од бунарот.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПОЦКО: Така, Петријо, од кума два ујма!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да видиме колку ти чини лозјето, па да направиме нов сенет уште колку ќе ми останеш борчлија и да ја свршиме работата...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (На Поцко.) Тргни се, де! Во туѓо ќесе не пикај нос!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А, ете ги Ѓорѓовци. Еве ги кумашинците, чорбаци Теодосе!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Денес ќе ми летне лозјето за борч... Та затоа ти ја разбирам маката...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
На Поцко, кој му се доближува.) Е, е, во ќесето ќе ми влезеш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Најлосле: кој дава, душа е права, а кој зема, тој зијан нема.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Знаеш илјада марифетлаци. Ќе ја изитриш и ќе ја ујдисаш некако работата. Ќе ми поможеш и мене.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
„Смрдла, смрдла!“ ѝ имаше речено тој неколкупати.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Му повторив. Мачката ми го гризеше увото и кога се разбудив ќе ми ископаше око.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ќе ми изгори кромидот, - промрмори и почна да го тресе тенџерето со двете раце. - Од кај знаеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
А бидејќи десет години ништо не сум напишала, можеби ова пенкалце со кое Александар се обиде да ме удри ќе ми помогне, така си помислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ти сѐ ќе ми земеш однапред ниту една победа не ќе остане за мене!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
- Александар: Но, почитуван татко, јас не сакам кралство кое носи богатства и раскоши, туку кралство што ќе ми донесе: борби и војни и дела полни со слава и чест!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
— Кажи и ти некоја, ќе ми речат, смешај се со нешто.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, од рака на рака, ќе ми испратат чоколада.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми шавне нешто од некаде и ќе чекам да ми се јави детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми ја знаеше положбата и кој пат ќе ме сретне, ќе ми рече: Ако осетиш големи болки да ме бараш, да не се срамиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе изварди и ќе ми се прикаже: и јас сум Македонец.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ќе ми ја спасите ногата?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И цело време да му зборувам: сега ќе ми јадело детето, сега тета ќе му даде да папа... ајде, уште ова да го испапа, ап, ап, не прстето, грозје мое, не, теткино око, ап!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не сум за тоа, ќе ми се наврекнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И една подла болка само да ме врти, да се засилува: од зглобот ќе ми избега ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И слатко и благо, што се вели, како мевлем ќе ми дојде и ќе ми застане.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми удира на очите, ќе ми ги дупне ушите. Почнува и да ми се притемнува. Бљад!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе се вртам, вртам така па ќе ми притежи ногата и ќе се одвалам на креветот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми избега срцето. Не можам да се приберам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми направиш полошо, му велам, ало, шест илјади километри нѐ делат!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кон кај ќе ми шумне, ја вртам цевката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Друго ме боли, ќе им велам и одам секаде кај што ќе ми речат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Запревме пред три суниски куќи и војникот ќе ми рече: Оттука натаму си сама.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По завршувањето на конгресот, Михајло Горачинов ќе ми шепне: — Ништо не знам што се зборуваше, вели, цело време гледав во тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На враќање, ќе ме фати вака Оливера и ќе ми се обеси на рамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми кршне по некои споредни патишта и толку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напати ќе ми се појави некое светло, ќе се извре некаде далеку од земјата и одново ќе пропадне в земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И еден ден ќе ми речат: — Нема веќе телешко, Тимјановна, сега ќе јадеш коњско.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Данг, данг ќе ми направи во ушите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми ја избричат главата и ќе ми ја врзат во штотуку одрана кожа од камила.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што ќе ми дојде, ќе му речам, мислам дека капка крв немам на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Штурци на почек, што се вели, гласот по неколкупати ќе ми се оѕвие меѓу ѕидовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми скокнаа очите, ќе ми излезат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од кај помина, ќе прашам, одовде, ќе ми кажат, и јас ќе клекнам да го распретувам снегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку ќе ми избега некој збор од песната, ќе го речам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми се извини ли ако појдам?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или нешто друго ќе ми се направи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од една страна на лицето ги познавам, а од другата ќе ми стојат непознати. 10.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зини, ќе ми рече, и јас ќе зинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми тураат сосила, а јас ќе плачам и ќе повраќам. Тие пикај, а јас повраќај.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми појде дури онаму онака и пак ќе ми се врати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оти да слушам, вели, не ќе ми дадат помилување?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
17. Еден ден, еден човек ќе ми рече: — Знаеш кој е тука, Небеска?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се заимавме и секое утро ќе ми се јават: — Калимера, синдрофиса Небеска 13. — Мир манѓес, шок 14, ќе им одговорам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе почне откај крстот и, оздола нагоре, ќе ми излезе кај слепоочниците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да беше мајка ќе ми дадеше уплавна вода.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам што јал секој што ќе ми се доближи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас пак ја отскривав секоја жена што ќе ми се стореше сомнителна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ќе ми се собере срцето, дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, тупа, тупа, ќе ми направи овдека, по средина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ќе ми дојде за здравата нога да се фатам, мислејќи дека таа ме боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат така имиња: едно ќе излезе, а друго ќе ми застане пред него. „Името треба да е претстава за неговото лице, за неговата личност, велеше Никифор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Уште се кострешам кога ќе ми текне за детето, фрлено под воденичниот цивун, кај што удира водата на замаецот за да го исечат перките, да му го иструпат телото, да не се знае кој го носел дотогаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Леле, господе боже, ќе ми ја исклоца утробата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми се појават и ги снемува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Подобро да умрам, си велам, барем смртта ќе ми биде олеснителна околност пред историјата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Отвори ја пак устата, ќе ми велат, аткрој! Ну, аткрој, ајде сега, ешчо раз!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Постојано нешто твое ми недостасува, ќе ми вели Никифор Абазовски, како да не си сета со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може ова ќе ми биде последно играње, беше рекол.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку ќе ми се добере некој и ќе ми додаде: дали лимон, дали портокал, дали јаболко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тоа ќе јаде, а мене ќе ми се полни душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме попушти и пак ќе скокне, ќе ми се фрли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш Никифор, не знам што му текна, ќе ми рече: Од ова не се умира, но за ова се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само на одење Никифор ќе ми се испули со тажен поглед и ќе праша: — Кај ќе одиш после на работа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми протече млекото, вели Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми ја смачка киската.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стражарот ќе ми ги држи рацете, а таа ќе ми гнете јадење, ќе ме клука ко гуска.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што ќе ми стане ако ме бакне, си мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но сѐ го предава, што се вели, и кога ќе ми проговори и кога ќе ме погледне.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мислам нешто ќе ми каже, одамна не бевме видени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ѕин, ѕин, да можат да си ги најдат своите исфрлени коски, сигурно и со нив ќе ми ѕвечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кој пат ќе поминам по тие места, туку ќе ми се втурне нешто наеднаш оттаму, ќе ме потплаши, што се вели, ќе ми ја замати душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно-две, и туку ќе ми побегне погледот кон него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе мјаукне мачка, а мене ќе ми потклекнат колената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене нешто убаво ќе ми помине низ душата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас, само што ќе го спомнат и ќе ми се накрене душата, ќе ми се збурбати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јажето само ми се стега околу зглобовите, ќе ми ја прежили ногата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој пак, на испраќање, ќе ми рече: — Ајде, со здравје и побргу да се вратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А ме лажат дека ќе ми донесат вештачка нога од Русија...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш пак ќе ми штукне умот кај Ивана мој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе чујам тропање на чинии, подвикнување на деца, свирење на радио и мене ќе ми се собере срцето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вечерта, Татјана Перипелицина ќе ми рече: — Решивме да те примиме во нашата уметничка секција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се сети Манол Форевски и ќе ми рече: — Не барај го Никифор, не е овдека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многупати ми доаѓа да ги затворам очите, така одненадеж, од добростоење ќе ми дојде да ги затворам очите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Слушам сѐ што ќе ми речат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И со тој здив сум викала: гробари, свињи, сѐ што ќе ми дојде да викам, а да си мислам дека некој друг го прави тоа зад мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со очи ја заголнувам душата. Ќе ми избега и водата од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Пушти ме, ќе ми го сомелеш умот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сигурно таму ќе ми го измијат мозокот, си велам, ќе ми го избришат памтењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оди кај оди со очите — и кај него ќе ми запрат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој миг уште долго време, и во најтешкото потешко ќе ми паѓа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
18. Оливера Поточка се врати од Чехословачка и прво видување ќе ми рече: — Леле, да знаеш што ти донесов!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некогаш ќе завенам и Никифор ќе ми се јави.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го одигравме валцерот, ќе ми вели, така ни остана.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си мислам ќе ми пропадне прстот во главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И после пак ќе ми велат да им се покажам пред дупката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ме погледа така и пак ќе ми се фрли, ќе ме гушка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Религијата е памет за оние што немаат друга памет, ќе ми речеше Оливера Поточка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми се падне еднаш да зборувам за рамноправноста меѓу мажот и жената и, само што го спомнав зборот рамноправност, стана еден човек и свика: — Сѐ, сѐ, само тоа не!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На секое пукање по една солза ќе ми се скине.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И како кој курир ќе дојде, ќе ми каже да бегаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Малку нешто и ќе ми полазаат мрави по коски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие ќе ми речат на грчки, а јас ќе им вратам на албански.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали алишта, дали играчки, што ќе ми се фати за око.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Срцето ми дошло дури горе, под глава, и скока, удира, ќе ми ги дупне тапанчињата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ми ја стави главата во скутот и јас ќе му правам патци, што се вели, ќе му ја одгрнувам косата и ќе го требам, ќе го чистам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Аман, Оливеро! — Што си се разработила и ти ко смртта, ќе ми вели. — Како, ко смртта?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали сум многу остарена, оветвена во лицето, дали ќе ми се тресат рацете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете, и јас првпат го сретнав тој што ќе ми ја покачи цената.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- А сега, ќе ми кажеш ли, како успеа да се вратиш од далечниот југ?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Значи ли тоа дека се заречуваш оти веднаш потоа ќе ми се вратиш в прегратки?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Благодарам, благодарам, и Ве молам: ќе ми кажете ли нешто повеќе за тоа, оти многу сум, љубопитна!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- И мене ќе ми беше мило до колку имаше брада.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јас сум Нероден Петко и таков ќе си останам се додека не се најде тој што ќе ми покаже дека имам мајка, таков сум јас.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Ти, мамо! Ти си специјалист за цвеќе. А Влатко ќе ми го предложи цртежот за на паното.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Не ме интересира! Детето на свет ќе ми дојде будно! – не отстапуваше мајката.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Сирота ја, ќе ми искочи срце... Истина ли је?
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Да ми тропнат, леле, на порта, по дворје и одаи да ми се растрчаат, да ми се распеат во бавча китна, во лозје зрело и ливада зелена, Господе златен, семоќен, та тапан да удри и зурли да писнат за свадби, за првачиња и мераците да потечат ко река, леле... Кога ќе ми се вратат, леле, кога?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да ти го пиша на тефтер, мори лепа, Кога ќе ода на аскер, Кога ќе ми текни за тебе, мори лепа, Да го отвора тефтеро.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се до нова средба лично ќе ми одговарате!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога ќе си го видам детето, ќе ми олесни...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама пред тоа мене да ми земете метро - по должина и ширина и најдете ми добро, проветриво место, со широк поглед во далнина и висина, на врв рид, каде ветерот на зајдисонце меѓу дрвја и лисје приспивни песни ќе ми свири, во рани зори славеј ќе ме буди и дождец во спарни долги лета ќе ме лади...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ќе ми одговори ли некоја? - Јас - дигна рака Циљка.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И освети ме, Боже да знам за денот кога ќе ми се вратат чедата големи од бојот и чедата мали од туѓо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И така... Кога ќе ми текне, тогаш јазикот ми се здрвува, тучки зборот ми застанува...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А јас пред лицето Твое ќе се покажам во правда, ќе се наситам кога ќе ми се покаже славата Твоја...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Не верував дека ќе ми се појави повторно како дете во долината која претскажуваше најубава претстава а ладни женски тела пловеа со своите кораби кон небото на детските соништа.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Кој знае како ќе ми одговореше, а не ќе беше чудно ако ја наврти во мене и својата воздушна пушка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
СТЕВО: Ќе ми пораснат крила. Ќе ви треба двоглед да ме видите. СИМОН: Кај ќе леташ?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дедо ти Борис ќе ми те научи сѐ, душо моја.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ќе однесеш кошула од мажот ти на Капиштец. Ќе ми дадеш мене две банки.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Не, не, онака. (Пауза) Ти се гледам многу променет? Остарен? Знам, ќе речеш не. Ќе ми направиш лице.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Имам чудни претчувства. И мислам дека ќе ми биде потребна вашата помош.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
ЈАКОВ: Само гнијам природно. Ќе ми помине со годините. Ако ми дојдат годините.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Јас си имам жена дома. Трудна ми е. Ќе ми роди машко детенце.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Мене ќе ми веруваат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Божем ќе ми прати мајстор за фрижидерот, а ништо од тоа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Добро, - прифати баба ми, - ти ќе ми помагаш да им носиме освежителни пијалаци на капачите, важи? - Важи, - рече таа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Признавам, - ѝ реков, - дека во тие моменти ми се чини оти те мразам и дека посакувам никогаш повеќе да не те видам, ама кога ќе ми мине лутината ми е жал што сум те мразел.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто ти се столови? Ќе ми дојдат сватови.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Од мама ќе скријам, - си ветив, - таа сигурно ќе ми се изразвика и ќе ми забрани другпат да учествувам во такви гужви, - си мислев, возејќи се кон единаесеттиот кат на којшто живеам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто ти е невеста? Ќе ми роди дете.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Зошто ти се сватови? Ќе ми носат невеста.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе ми изгореа за малку колачите, - викна оттаму, и не ни обрна веќе никакво внимание. Колку ѝ бев благодарен.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Еден ден Добрила нешто ја навредија, па таа налутено му се врекна на еден новопромовиран шеф: До вчера се криевте по шифоњерите, а сега ќе ми солите ум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми рече да се вратам по другиот пат и дека по пат ќе ми кажува.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога татко ми ќе дојдеше од пазар и нешто ќе ни купеше за јадење, некои слатки работи, јас не ги јадев, на мајка ми ќе ѝ ги дадев, а таа ќе ми речеше – ти касни, треба да растеш, а јас ќе се навредев.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во нашиот отсек само јас бев партијка, освен шефот Кузе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Честопати Цвета доаѓаше за да си играме. Понекогаш не бев толку редовна, но чувствував дека ако одам на гробот – полесно ќе ми биде.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе нарачам со него да му потураат на султанот да се измие, кога ќе ми дојде на гости.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Уште сум аџамија, бегу ефенди. Ама, ќе ми простиш. Бериќатверсен, има кој да ме поучи.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега сум болен, ќе ми свари ли мајка ти млеко засирено со јако пиво или вино, и малку повеќе мирудии? Може и само со бибер. Виното го носам со себе“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
„Ами ако ме фатат? Ќе ми судат игуменот и манастирот, и од тоа спас ми нема“, рече Петре. „Котелот не ми гине“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ми даде амајлија и вода преку која ќе ми гледал додека ја пијам и ќе ме лечел од „Злото“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Палтото ми остана во Охрид, утре ќе ми го пратат, па затоа те прашував дали си дома, веќе како божем надмено и ладно мрмореше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев дека од сѐ најмногу тоа ќе ми недостасува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Не знам што ќе правам без тебе, ми рече, кога ќе ми текне дека утре ќе си одиш ми паѓа тешко.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се договоривме тајно со мој Змејко кој понекогаш се чини од невозможното правеше возможно, дека ако јас не успеам да најдам пари, за тоа ќе ми помогнат тој и неговите родители.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Дојде тој и ми уништи сѐ. Беше посесивен, го знаев тоа, мислам дека болно си замислуваше дека флертувам со секого што ќе ми се најде на патот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Меѓутоа, излезе дека одбрав погрешен човек за таа работа, а во иднина почесто ќе ми се случува таков вид рапсодија во која тие што те сакаат не ги сакаш и обратно.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога ќе ми текне дека на свадбата на другата ми сестра го поканив Американецот, а наместо него дојде Холанѓанецот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ти текнува сега? Затоа јас можев што ќе ми текне да речам за Тита и за комунистите.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- А мене дури и солзи ќе ми потечат. Кутрото детенце...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Што ќе ми толку злато кога не можам да се најадам обичен леб, да се напијам обична вода...
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И знам дека кора ќе се вратиме дома, јагликите ќе зафатат место во најубавата вазна, а јас ќе морам заедно со Билјана да размислувам за приказната на старецот и да одговорам на стотици прашања што Билјана секако ќе ми ги постави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сите пари наеднаш ќе ми ги дадеш.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Што ќе ми правиш, дедо? - праша необичната риба. - Ќе те испржам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога ќе се сетам на времето од пред две – три години и на мојата најголема и најтажна опсесија – дека годините ми минуваат, сите некаде одат во странство, а јас преку граница не сум мрднала, и дека којзнае кога и дали воопшто некогаш ќе ми се случи, ми доаѓа самата себе да си се изнасмеам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имав многу причини да бидам задоволна поради неговото заминување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мила – ја замолив – стани сега и оди да вежбаш, да не те караат после, а јас ќе ја прашам мајка ти дали ќе ми дозволи да те слушам. - Сакаш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Имале право моите, светот нема да ми побегне, допрва е пред мене животот и патувањата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нема нервози, нема караници, нема кој да ми влегува без дозвола во собата, сѐ ќе ми биде на свое место, нема кој да ги зафркава моите другарки кои понекогаш мака мачат со шегите на брат ми, а понекоја од нив дури се срами да доаѓа кај мене дома зашто е тој „од големите”, а ние сме „од малите”...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во моментов сум добро расположена и, знам, ако почнам да се сеќавам како беше, што сѐ преживуваме брат ми и јас тие априлски денови пред две години, сосема ќе ми се расипе расположението.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Навистина? – се израдува таа. – Нема проблем, седи и слушај ме, така полесно ќе извежбам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога пак ќе ми текне дека се двоумеле меѓу Бреза и Бистра, ужас ме фаќа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)