Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Ако не излезеш или ако не ме пуштиш внатре, јас ќе ги разбудам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Потоа ми текна колку пати од една огромна кофа што ми ја купи татко ми сме јаделе еурокрем со Мони и си реков дека можеби и не е срамота тоа што ми се јаде додека ја гледам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Инаку ќе му го дада огнот на селото и ќе ве испеча како глувци сете! — грмеше Толе со својот длабок глас и им се закануваше дека сите ќе ги избеси на врбите во ливаѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со праќките од далеку и постојано ќе им фрламе и ќе ги вознемируваме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Во Лесново сте и ќе ги запомните законите на ова село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сега е време истражувањево да го прошириме (веќе нема да ги ставам напорнине наводници на зборот женственост, но под женственост, бидејќи поимот се однесува на геј-мажи, и понатаму ќе ги подразбирам не својствата и одликите на жените, туку нестандардното обликување на родот и на сексуалноста што ѝ е особено на машката геј-култура).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тој (Јаго, Скапен, Ранго) ќе ги дигне веѓите со уште неизбришан грим.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

— Тестир на аскерот да не го напушта селото оти не гори огнот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како можеше вака да ни се случи?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Исто така почесто од постарите луѓе ќе ги одобруваат врските меѓу припадниците и припадничките на различните раси. 49 отсто од луѓето меѓу 18 и 24 години се согласуваат со давањето предност на малцинствата, за да ја подобрат својата положба, додека со тоа се согласува само приближно третина од припадниците и припадничките на baby-boom генерацијата.” (Katz,130.) okno.mk | Margina #32-33 [1996] 104 ПРИМЕР ПОПУЛАРНА МУЗИКА Расправата за влијанието на музиката не е ништо ново.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И кога ќе ја осетиш на својата кожа болката и неверството, јас ќе бидам единствената на која ќе помислиш кога ќе ги затвориш очите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Ќе одат на некоја претстава, ќе слушаат радио, ќе гледаат телевизија, ќе играат карти, ќе ги стават децата в кревет, и самите ќе заминат да спијат, како и секогаш.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Моите, тапаците, си размислувам, некој сончев ден ќе ги испратам во Вилет*, да се напијат топла крв.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тие ќе ги поврзуваат во поголема или помала мера јазиците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Исто така тие ќе ги прифаќаат нашите ранети и бегалците...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Потоа ќе ги пополнат хотелите на целата планета.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Единствено што се надевам е дека нема да дојде денот кога луѓето ќе престанат да зборат и наместо говор ќе ги користат само рацете на тастатура кои ќе станат извежбани како на секретарката у суд, а пола Македонија да носи тегли наочари тројка од што ќе си ги истера очите пред своето Пи-Си.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Моето кревко тело нема смисла за убав подвиг, но ти лесно според потта на мојата болна кошула, како според Книга на болниот, ќе ги протолкуваш сите соништа и ќе ја покажуваш кошулата како поука на сите кои копнеат заедно со Тебе да стигнат таму каде што не може никој освен тебе.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ана рече дека ќе ми ги подава предметите кои треба да се фрлат, да ги ставам во кутијата со непотребностите, а таа ќе ги сложува избраните предмети во кутиите кои потоа ќе ги испратат по пошта за Лондон.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Враќајќи се кон куќичката Пелагија се обидуваше да разјасни зошто дојде Чана, дали да покаже дека е лута што не е повикана на армасот на Деспина, или едноставно да ја потсети на оној дамнешен црн ден што никогаш не се заборава, или навистина сакаше да се распраша како ќе ги носат децата до на школо?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Единствено Клара молчеше. Нејзиното молчење беше погласно од сите крикови наоколу.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она што е особено интересно во оваа класификација е тоа што таа мошне се потпира на реалноста.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

2. Астрална страст Подзастани: ни сѐ е дадено ни сѐ видено на небото подготви се за изненади: бројот на планетите не е траен веќе не Уран, Плутон, Нептун но некој друг ќе искрсне на повидок, ќе ги подразмести празнините ќе го осмисли растојанието со име, точка рој, магла, материја во сенката на подвижните седат мадро неподвижните ѓаволски бесни Канис, Антарес Алгол, Лилит, Змејот ........................................

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Со очи ќе ги пречекаш, со очи ќе ги испратиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Предложените докази што не ги смета за важни за одлуката, советот, односно судијата поединец ќе ги одбие и во решението ќе ја назначи причината за одбивањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не велеа ниеден збор, тој остануваше само по неколку мига крај секоја нова група, онака заздишен, кога ќе ги видеше нивните избегани погледи тој уште веднаш продолжуваше понатаму, крај другите, третите, повторувајќи ги само оние свои пусти лудечки движења со своите раце, со тие огромни празни рачишта, навраќајќи по стотина пати во денот крај секоја група на тие темели, проклет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

-В ред, в ред - продолжи како да се двоуми - можеби и не беше првата што ќе ги забележеше ваквите промени, но таа прва ги соопштуваше и тоа секогаш со здржана возбуда ослободена од секаков вид горчина или грдо претчувство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вака и вака, честит царе, и морињата ќе ги видиш. Царот скокнал, само што него нозете многу не го држат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Едно време слушнав како припукаа и моите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Со благост ме фати за мишка, можеби сакаше со допир да ми докаже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се радуваат двајцата, а потоа наеднаш двајцата извикуваат: - Кога ќе дојде пролет ќе ги пасеме заедно!.., И така разговараат децата преку реката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе собираме стари хартии и шишиња, ќе ги продаваме во Отпадот и парите ќе ѝ ги носиме на Бабата, важи?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ќе ти влезе во свеста ќе ти се пикне под кожа ќе забега во зоната на интимата и оп, еден ден ќе му појде од рака да го состави она што ти си го скршила да го препише она што ти си го избришала да го ископа она што ти си го потиснала длабоко во тебе, со луд ум на лавина да го открие она што си го забранила за јавна употреба; ќе ги размрсува и повторно ќе ги замрсува знаците-јазли на твојот личен и на македонскиот синдром ќе си поигрува со преобразбите од дамнини до иднини од лично до колективно ќе ги претвора софистицираните искази и поетските евокации во егзистенцијални слики за да ја долови речито сочноста на твоите исконски мори на твоите детски занеси на твоите судбински застранувања; можеби ќе те надмине со помош на вродената смисла да глуми да ја игра улогата на другиот да се губи во другиот небаре голтнат од ништото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И конечно, поенатата: „Ќе го преземам рабинското место на Солун на Лаг Баомер15 во 5683 (1933) година и се надевам дека ќе бидам рабин кој ќе воспостави брак помеѓу Евреите од Истокот и Евреите од Западот, кој ќе ги обедини во единствена нација на Израилот, за благосостојба на нејзиното духовно постоење и напредок, како во егзил така и во земјата Израелска”. 16

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бугарите, пак, беа презафатени со бркање на гимназијалците по ридовите и со редовно полнење на затворот од другата страна на реката со оние што ќе ги фатеа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Има ли надеж дека пак пролет ќе дојде? и пак ќе грее моето сонце и патувања одново ќе има но место на Марс, во новите коридори на животот ќе ги побараме старите траги и сладоста во која уживавме Дозволи да те заборавам и соновите во јавето да бидат заборав и минатост...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Небото и сѐ поблиску и погромно и можеби те чека ново, мачно искуство на Атлас.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

32. А Каравлашко е во сојуз со Тројниот сојуз, којшто ќе ги покровителствува каравлашките интереси на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но, не затоа што сме кукавици, туку затоа што мислиме дека ако свесно ги лишиме од било какво значење полесно ќе ги заборавиме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ди-џејот: Сега ќе ги слушнете Фјучр Саунд оф Ландн кои оваа година...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Тики, не биди глуп, ако те убиеме сега ќе станеш легенда, нова Шерон Тејт.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Животот ме научи дека љубовта е триптих составен од три дела кои градат целина, сакање, почитување и разбирање.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Штом некој ќе фрлеше подебело дрво, тоа ќе ги размрдаше дрвата на кладата и роеви искри ќе сконеа нагоре во мракот, а ние спонтано ќе извикневме на сет глас: - Сурова, сурова, Нова година!

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

ЉУБИ, ЉУБИ КОГА СИ ВО ЉУБЉАНА љуби, љуби кога си во љубљана трипати љуби еднаш број кога си на тромостовје љуби на куб, љуби трипати на куб љуби, љуби шестпати по шест љуби колку што можеш да испиеш кригли пресно лашко во гостилницата шестица на улицата која до вчера се викаше титова замижи машки и љуби, љуби кога се качуваш со лифтот на врвот на неботичникот во центарот на градот којшто мижи кога љуби и кога ќе отвори очи цел живот ќе игра мижитатара љуби, љуби кога си во љубљана запни како кога се дава вештачко дишење уста на уста и ич не бери гајле што те сметаат за заостанат во развојот љуби, љуби кога си во љубљана и кога бараш ново скришно место за љубов иако има многу корпи за отпадоци ти сепак фрлај ги зрнцата од љубење по улиците за да знаеш по кој пат да се вратиш љуби, љуби кога си во љубљана овде никому не му е особено важно каква боја мирис и вкус има љубењето а не е во план и изградба на музеј на модерното љубење во кој ќе гори заборавено а ѓоа вечно оганче што ќе го подгрева здивот на засипнатите славеи а штом ќе нема музеј ќе нема ни модерни гатачки пред портите на музејот кои низ дланка ќе ви буричкаат низ иднината на љубењето како надминато минато љуби, љуби кога си во љубљана и ако цапнеш во некоја дупка на млечниот пат по кој се пентраш до емона речи си пу-пу машала ќе си најдеш ново љубење а на врвот на ридот секако ќе ги најдеш прешерн и неговата јулија како сркаат врел планински чај и на љубопитните им шиткаат бројаници од бакнежи и од мигови колку мигови трижпати повеќе бакнежи сите да ти велат ти да не веруваш ама така се рекло и нека биде така како што се рекло дека лично прешерн излеан во бронза крај тромостовјето севезден им врти грб на старите и штрби баби тадури и и’ го плазел јазикот на тишината како оној разбушавениот ајнштајн кој си го изгорел јазикот баш во хирошима и нагасаки којзнае дали тоа го рекол баш ајнштајн ама љубел не љубел времето си врви љуби, љуби кога си во љубљана љуби без наситка остај си малку време да се сликаш пред магистратот со лидија димковска и алеш мустар кои рака под рака влегуваат во мирисот на секое цвете и растат, растат миризливо љуби, љуби кога си во љубљана и да папсаш утре пак ќе ти се љуби љуби, љуби кога си во љубљана и имај на ум дека никој не знае што носи утрешниот ден и дали баш ќе биде нов ден ново љубење љуби, љуби кога си во љубљана и не заборавај дека си на запад, во европа каде што денешната работа никогаш не се остава за утре.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ја седна козаја заврзувам соскутината, ќе црцнам млеко во дланките и ќе ги напивам децата. Ѕвездана и Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оттука заминав за Струмица во единицата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ова на дружината ѝ го прераскажале Орлен Шумков и Богоја Гулабарин - Куно Бунгур ревел и ги подавал рацете кон Фиданка Кукникова додека не дошле неколцина од пештерата да одат кон него со остри чекани па дотрчале веднаш Никифор Ганевски и Онисифор Мечкојад да го повлечат со извртени раце зад грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најпосле, меѓутоа, сфатив дека дури и да можам да изнесам сѐ, да си ги објаснам и да си ги оправдам методите, да ги предвидам и претпазливо да се осврнам на сите можни приговори против мојов проект, да ја разгледам и критикувам работата на моите претходници и да изградам единствена, кохерентна, кумулативна расправа, никој не би истрпил еден таков сложен, волуменозен потфат и не би сакал докрај да го прочита грамадниот том што би произлегол од тоа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па, така, нема да можам да ја објаснам машката геј- фасцинација со сите културни облици што ги набројав – со холивудската кинематографија, со бродвејскиот мјузикл, со великата опера, со класичната и со популарната музика, со стилот и со модата, со внатрешното уредување и со архитектурата – иако ќе ги начнувам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не заборавај: златото толку сјае што во многу случаи ја има ослепено и најголемата чесност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако, пак, сторената штета надминува значителна вредност – сторителот ќе се казни со затвор од една до десет години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колениците ќе се свиткани во грч, ќе ги подгонат коњите со удар!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Ти реков дека ќе дојдам и дојдов. Одмандали ја вратата. - Како што си дошол - така ќе си одиш. И не враќај се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ДАСКАЛОВ Можеби си вообразувам но на луѓето што ќе ги одгледа самотијата не им е потребен водич, умеат и самите да втасаат до излезот од тој негостољубив предел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дали тие, опседнатите, бегале од својот дом, и се вовлекувале во животинските дувла, без свест дека ѕверот кој лежи таму ќе ги раскине?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Последната мера млеко веќе не се сири, ами се тура во качето за „сирната недела“, а чорбаџиите што наполниле и две-три качиња ќе сторат севте уште на св.Јован за да се покажат и пред гостите на Свети Атанас дојде ли Петковден, тоа е меѓата до кога ќаите ќе ги пасат ругарските овци и кога ќе им ги лачат на стопаните тие што останале преку летото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така се договорија: попот да зборува за сите, а тие да потврдуваат или да откажуваат кога ќе ги праша нешто султанот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Привлечена од неа, го виде снегот што шепотеше спроти јасните студени површини на ноемврискиот свет каде ќе ги мине следните триесет години.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Никогаш не ги заборавивме блиските и срдечни Себастијанови...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Со болка до мозок Томо продолжи: - Оправдувањата и правдањата остави ги за некое друго подобро време, кога ќе имаш подобри одговори. Во овој миг тешко ќе ги добијам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога ќе ги снема шумите, ќе секнат и водите.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Моше и Нина ќе ги чекаат, ќе го чуваат домот и имотот, а ако тука работите тргнат наопаку, по истиот пат, и тие ќе им се придружат. „Сакаш вечерва да одиме на гости?

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога полковниците се напија, и кога во еден момент рекоа дека при решавањето на проблемот на селото, ќе ги имаат предвид неговите желби, кметот, учителот и гајдаџијата Веско пламнаа од радост; во еден момент Веско го отвори дувалото на гајдата и ја наполни гајдата со вино; почна од неа да им дава на полковниците да пијат: цицаа тие на сурлата како на босица.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тој сепак пред нивни очи поцрнувал и додека ја заборавиле неговата последна молитва и предупредувањето дека на мажите од Кукулино им дошол крајот, ги извртел очите и се вкочанил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ваквата сопственичка структура беше задржана сè до втората половина на 2002, кога бугарскиот инвеститор „Литекс“ купува 52% од акциите (од работниците), а со тоа стекнува управувачко право со раководењето на Шеќераната.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По некое време чичко ѝ заедно со братучедот Наум ќе ги земеа гитарите и тогаш почнуваше најубавиот дел од славјето: се пееја најпрекрасните песни - македонски народни, староградски српски, понекоја руска или грчка, се пиеше вино домашно или ракија, мажите палеа по некоја пура.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Таа, пак, ги кубеше, ги опрлуваше на огинот во пампурот, потем ги печеше на жарот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А историјата нема да им остане должна, едноставно, ќе ги забележи како клучни личности во опстојувањето на театарската уметност во 21 век.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Самопочитуваните тревари Никола Влашки и Пандил Димулев го следеле со машки разбирања оддалечувањето на оној чија лузна преку окото веќе двапати му ја преврзувале и го жалеле неснаодливиот млад и убав Куно Бунгур на кого во манастирскиот двор му се насмевнала жената на сургунисаниот маж.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„То-ест, - си мисли тој, - навистина ниту мислев дека чизмите ќе ги симнувам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Толку се подобри што или е настинка, или е грип, или е воспаление на белите дробови, или, гледаш, уште ќе ги оптегне папците.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Милан ќе им донесе некој нов деликатес за да ја разбие монотонијата на кашата што ја јадеа и тогаш тие ќе скокаат, а тој ќе ги прекорува поради лакомоста и ќе се погрижи секое од нив да го добие својот дел од специјалното честење.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Крај огнот писна Богородица, извика Леле,ќе ги убие луѓето! и се исправува крај огнот колку што е долга и слабичка.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Само така, помогнат во најтешките дни, ќе ја задржи верата во себе и ќе ги сплоти сите свои сили за да може еден ден да си ја извојува скапо платената своја слобода без ничија помош.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А овој, откако ја намириса работата дека ќе ги мешаат капите со агата, се зарадува на предлогот од Толета и во мај замина по канал за Софија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И баш тогаш во соседството Езра Паунд ќе проломоти нешто против Евреите и ќе им ја расипе таинствената размена на стихови и ноти КАФЕ ФЛОРИАН: БАЈРОН И КЕЛНЕРОТ СО КРАСАТИ УШИ знам, сум читал некаде, дека бајрон на времето измислувал разни легенди за мостот на воздишките и за други чуда во венеција диванејќи баш во кафето глориан, по него, еве, со години се влечкаат талкачи од цел свет мислејќи дека легендите, ако се од бајрон, не умираат, мислејќи, исто така, дека е крајно време на терасата на кафето флориан да се одржи оснивачки конгрес на талкачката интернационала - талкачи од сите земји распрснете се низ светот да ечи на конгресот на талкачите да ечи да ечи додека гулабите масовно не запавтаат со крилјата во знак на протест што талкачите не оставаат ништо за колвање а и додека на самите талкачи не им се спуштат венецијанерите пред очи кога келнерите ќе ги донесат сметките. знам, сум читал и други нешта за кафето флориан, разни бајки и разни истории има за него и за ланскиот снег во венеција, во разни извори на завидливост, тегобност и несигурност се брчкаат талкачите пред кафето флориан, мене ми е редот за редовната доза сладолед, а време е да се испопраќаат и смс пораките, па прецизно да се види на мапата во мобилниот телефон уште колку останало да се талка - наеднаш, не баш неочекувано си се насмеав во себе, онака за свој грош, фаќајќи се во мисла дека ќе му ги истегнам красатите уши на келнерот во флориан кога ќе ја донесе сметката и кога ќе почне да ми бандори за лековитите својства на киселините од изметот на гулабите, отшто во измет од гулаби се сплеснувале сите теории и благородни идеи на талкачите од бајрон наваму

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Времињата си минуваа, развојот нас сѐ повеќе нѐ оддалечуваше од нашите прапредци, но заедничкиот сон остануваше, никако луѓето да се ослободат засекогаш од него и кога најмалку очекуваат, заедничкиот сон ќе ги потсети луѓето на нивните блиски...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Ха, како ќе ги правиш?...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Средбиве што ќе ги спомнам сепак се случија.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дете мое, засекогаш остануваш дете за мене, без оглед на годините што ќе ги имаш кога ќе го прочиташ ова што сега го оставам на хартија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од што точно се плашат сите тие луѓе? Дека грижливо поставената фасада на геј- мажественоста, со маки добиена благодарение на поединечен и колективен труд, ќе им се урне како кула од карти и ќе ги открие оцртите на она одвратноно Друго, самовилата или кралицата?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Колку што ќе ги сметаме алтернативните светови за убави, толку ќе бидат и стварностите, во коишто живееме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Љупчо влезе во куќата и набргу се врати.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И, со тоа што ги остварил стремежите на татка си, дали синот ги оневозможил сопствените?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

После ќе ги избришеше масите, ќе ги измиеше чашите и шишињата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ете што ни предлагаат западните пријатели, и ние со задоволство ќе ги послушаме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Кокошките ќе се раскокодакаат, ќе претаат со нозете, ќе ги шират крилата, ама не ќе можат ништо да сторат, ќе дозволат да бидат однесени во просторијата под плочата каде што Чана веќе приготвила легало за неа и за нејзините пилиња веднаш до другата просторија во која ја смести својата мајка , нејзините бовчи и себе си.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Очекуваше дека ќе ги најде повеќе, а ги имаше само неколку килограми, ги извади сите нив, во сламата веќе немаше ни едно зрно и тој тогаш ја запрета дупката во подот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Отпосле се запрашав: и да стоев пркосно како цуцул до последната станица само на едната нога, ќе ги избришев ли како што се брише потта од челото, знаците на старост што момчето ги виде во моите очи?

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Колку што повеќе навлегуваа во јазичниот балкански лавиринт на турцизмите, Татко и Камилски јасно согледуваа дека никогаш нема да го најдат излезот, ќе ги замајуваат постојаните крстопати на јазичниот лавиринт.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ем ти иска, ем ти стиска, коментира Димитар, За мене, бозата и кадаифот, секогаш кога ќе ги вкусам, ме враќаат во детството.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ќе го земам вашиот свет, ќе ги испразнам водите, ќе ги ставам планините на нивно место, Еверест во Пацифик, ќе го стуткам заедно со сета флора, фауна, народи и народности и ќе го отфрлам меѓу два прста како мрсул.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Трансформирајќи го визуелното искуство во „плиток случај на редундантност“125, узурпацијата на јавниот простор од страна на рекламите се претвора во визуелно загадување и заситеност, вишок на „визуелна бучава“ што попречува каква било значајна комуникација. 126

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Пак ќе ги користам наводниците, иако ние разбираме и така натаму: „/првата формула/”, напиша Џери со зелениот кели фломастер преку левата страна на уредниот задник на својата делумно заспана љубовница; на исто толку привлечната десна страна на таа млада дама потоа додаде „/друга формула/“, премостувајќи го нејзиниот процеп и канализирајќи ја неговата отмена точка- запирка со еден издолжен знак за еднаквост.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А што може повеќе да ја побуди таа ревност отколку нивната бројност?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По посетата на Велика Британија Тито ќе продолжи да ги обновува пријателските односи со Западниот блок, а потоа ќе ги посети и балканските земји Турција и Грција.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неговото здравје сé повеќе се влошуваше, то-ест се подобруваше.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Што да ти речам Цануле... Кога ќе ги зајаде мевот, кога ќе почне ѓаволот да копка во нив, нема...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Веруваа дека знаците од натписот испишан на височина главоломна имаат волшебна сила и дека оној кој ќе ги растолмачи ќе стане сопственик на богатства неброени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Интересен случај - не пропушти да прокоментира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите врвици се за врвење. И да ги мислиш најскришни, ако ти се на твојот пат, ќе ти се раздиплат, ќе ти се отворат, ќе ги врвиш...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Црниот Пандил Димулев, тревар и соплеменик на Проказниците, војник и мудрец како што учел од Тоските со кои некогаш, како дете, бил со одметнатиот татко, му шепнал на челникот да ги остави луѓето да се смират; тие без заповед ќе ги повлечат двоколките кон царски друм кога ќе престане дождот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имав намера да си купам нова, подебела од претходната, во која ќе ги раскажувам доживувањата што допрва ќе се случуваат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Можеби на нива, во бавча или лозје, на ручек или вечера ќе ги пресече веста болна?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сега, засекогаш тој ќе ги изуми и сите имиња, сите адреси, алегории.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Од сѐ да се откажам, од сѐ да побегнам, во манастир да се затворам!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Подеднакво е сигурно дека повеќето ќе ги сметаат за најконтраверзни.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Знаеше таа дека никој не сака многудетно семејство, зар таа ќе ги остави тука, во ова темничиште?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Од двесте четириесет и шесте раскази што ги има објавено во повеќе збирки (инаку имал намера да напише 365 раскази, точно онолку колку што има денови во годината), ќе ги спомнеме само збирките: Љубови без љубов (1894), Здив, како и неговиот избор Новели за една година.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

"И потокот денес не трча весело туку одвај се влечка", ќе го соопштеше своето откритие.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но ѕвер, каков ѕвер. Тој со сила сака да добие нешто што не е негово. Еден таков решивме. Уште колку ќе ги има?

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таксистите, единствените профитери од ваквата ситуација, задоволно ќе ги тријат рацете.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

- Брз си на рака, синко. Запрегите ќе ги води Онисифор. - Кој?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Есен е. Во нашиот двор од негде ќе заскита ветерот и ќе ги заниша малку гранките на црешната.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се радуваат двајцата, а потоа наеднаш двајцата извикуваат: - Кога ќе дојде пролет ќе ги пасеме заедно!.., И така разговараат децата преку реката.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Не знам зошто но сите тие зборови ги оставав за подоцна. Да прележат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Како најроднина, сакал- не сакал имал- немал, ќе ги земам дома да ги нахранам и да ги преоблечам.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Војната е како јастреб што ќе се спушти врз народот како врз јато кротки врапчиња и ќе ги разлета на сите страни...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Требаше да биде напишана страница која ќе ги зближува луѓето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во еден говор во Женева, во јуни 1973 година, тој ќе рече дека од една прашина од поединци, од магма племиња, потплемиња, сите веднати под тежеста на резигнацијата и фатализмот, создаде народ на граѓани.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дали стремежот на синот бил ист како оној на таткото?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ги пикав под вратата со надеж дека Катерина ќе ги забележи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ноќ во солзи што ќе ги збрише маркирот на времето...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

- Штета – реков со воздив – мислев дека ќе ги најдам..

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Татко ми тогаш ќе прекинеше со читањето, ќе ги спуштеше очилата, но Чанга веќе го молеше да продолжи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Веднаш се виде дека е тешка жена, уште првиот ден кога заедно ручавме.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во тишината, ѝ се чинеше дека очите на учениците ѝ го отвораа палтенцето.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Само така ќе ги избегнеш непотребните несреќи со несакани последици.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кукулинците што останале не го прославиле својот мал и непознат народ над кого од стари времиња не легнала сенка на голема војна; тие, и многу такви пред нив; биле јунаци и плашливци на безброј мали војни што никој никогаш не ќе ги сочува преку мраморни паметници, за поколенијата; живееле, се биеле, умирале ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Што можело да се стори да останат барем толку колку што се, дрипави, боцкави, суви?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нејзините чатални траги – секоја ќе те одведе во друго беспаќе, А ние сеедно се веднеме белки ќе ги откриеме патеките на нејзините бегства.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Можеби ти си Тој Некој,” ми рече. Молчев.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Значи, ги наманал горе, ќе ги пладнува по Црничка пресоп, под леските.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со тежината и со топлината моја ќе ги пеглам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го изврши тој обид, но уште со роењето на пчелите, се разнесе писок низ селото: се нафрлија пчелите на луѓето, на добитокот, на сè живо што ќе сретнеа, бегаше добитокот, луѓето се затвораа по куќите, ги затвораа вратите и прозорците, ги затинаа дупките и цеповите за да не може да им се протнат внатре; тие што ќе ги каснеа, потечуваа во лицето, во главата, во снагата; врискаа од болки.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И јас, тогаш ќе пречекорев кон тие луѓето со кучешки нозе и ќе му се свртев на тие ангелите, ќе им речев: „И овие ќе ги убијам.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога споредните патишта ќе ги снемало, патувале ноќе: царските друмови биле слободни само под закрила на мракот. Затоа преку ден сонот им бил посветол.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И опашките треба да се поткинуваат, поарно ќе ги јадат мувите големите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само напати ќе дувне некое ветерче ќе одлета некоја чавка, ќе испишти некоја сојка и ќе ги истресе капките од голите гранки на дрвото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

КОТЕ: Ама што, се плашиш? Ич, пуцко да си! Уште волци не се излезени, а и излезени да се, Панде сите ќе ги зобне.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ај, ќе ги одведам назад. Нека видат. Ако има нешто да се види. 89

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сепак, тука е некој од нив, ќе ги види, ќе подвикнат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе ги повикам, ќе дојдат, се насладувала на својата надмоќност. - А порано ме проколнуваа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откако отпи од зелениот чај во чашката, позлатена на горните рабови, смирено ми рече: - Мене ми е блиска земјата која ја претставувате, таа е дел и од моето семејство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дали некогаш ќе ги протолкувам?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Двајцата сопатници имаа по три сина и се радуваа дека ќе ги видат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога се потсетувам на ќесето со каменчињата и другите свети предмети донесени од Божји Гроб, пред очи ми е голема бела школка низ која, како што ми велеше баба, ако го допреш увото до устинката, ќе ги слушнеш морските далги.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Всушност стануваше и премногу очигледно дека Грофот ми приредува изложба на експонати кои треба да го поддржат неговото тврдење дека во овој свет на недоречености сè е привид а нашата вистина за жал е само илузија или лага од која тешко ќе се извлечеш ако ја преценуваш.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Третата група ќе ги наречам турбо фолкери.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Многу слободна, дури и искривена интерпетација! – реков – Не стануваше збор за никакво счудовидување туку за обично разменување на размисли.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Додека заминуваше Мајка, повеќе за себе, тој прошепоте: - Триците, триците ќе ги јадеме...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тие речиси никогаш не грешат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зарем со козите ќе ги влечете овие машини.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

“Head coach” овозможува претставување на електронската книга во трката со другите. Inter- Com гради напната, брза интеракција за човековиот дух, којшто ќе ги покажува досегнатите точки на екранот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Милан се сети дека на Кети ѝ вети дека ќе ги полее краставиците и пиперот, секојдневна задача која Кети повеќе сакаше лично да ја заврши, но сега таа беше кај Зоја за да ги чува внуците.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И вака ѝ реков: „Вие сега овие потврди ќе ги чувате скриени на сигурно место.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако некој ден намалат водите, ти ќе ги исчистиш ќумците, да не дозволиш да пресушат дулците на чешмата, таа е за син ми Демир направена, за негов помен!“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Грчевито пишував, цртав карикатури, редактирав и корегирав и на деветтиот број стигнав дотаму, што генерал-гувернерот на градот, Пешков ме казни со пет стотини рубли, мечтаејќи дека јас веднаш ќе ги исплатам од мојот џеб.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не најдов оружје, а злато имаа многу.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

- Така е, и подароциве ќе ги поделиме.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ја испратија својата душа таму горе, некаде на небото, каде што ќе ги снајде вечноста.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Ами што иљач, Аритоне Јаковлески, - рече стриче Силе, - попусто ќе ги трошиме апчињата, свршено е со него, брате.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Отсега ќе ми треба храброст да одам без него низ истите предели да се сеќавам и да барам низ јасникот смрчки не оние што тој ги ствараше за мене но тие што јас ќе ги мирисам за него.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Под притисок на своите арапски партнери, но и по критиката на преговорите во Кејмп Дејвид, Бургиба ќе ги прими во Тунис, како ново седиште наместо Каиро, Палестинската ослободителна организација на чело со Јасер Арафат, како и Арапската лига во 80-те години на минатиот век.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Калија везеше многу убаво. Попладне, откако ќе ги свршеше домашните работи, туку ќе се курдисаше на чардачето и, наведната врз ѓерѓевот сѐ додека беше виделина, го чекаше така Маркота од дуќан, кој секогаш ѝ носеше измирска алва во книџе.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Едни викаа дека на сила не можат да ги присоединат со Албанија, други тагуваа како ќе се гледаат со своите најблиски, со своите роднини кога ќе ги подели границата; трети викаа дека ќе се отселат, ќе соберат што можат од покуќнината, од добитокот, ќе испродадат сѐ и нема да останат во Албанија; четврти одеа во црквата, палеа свеќи, се молеа, плачеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

За десет години поседувањето преносни телефони ќе биде толку едноставно како Мики Маус часовниците. u Ако некогаш имаме свои “cybersuits”, како ќе ги употребуваме?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Повторно ќе ги видат своите семејства.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој, кој ја има сета моќ, праведно ќе ги казни оние што ве угнетуваат и што ве мачат!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Никој не покажа некоја вистинска загриженост, а повеќето само го запаметија тоа како прикаска со која домашните или соговорниците ќе ги забавуваат тие дена.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во поглед на правните лекови и извршувањето, делумната пресуда се смета како самостојна пресуда.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А речениците ќе ги поврземе на најприроден можен начин, а тоа е...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Пророкот Исаија: „Ако вашите гревови бидат како црвеното, ќе ги обелам како снег“.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тогаш почнав да посакувам да цртам условени души, како духови, идејата дека овие нетелесни духови на мртвите се секогаш со нас, и си мислев, ќе ги нацртам вака.”

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Потоа ќе ја исчешла својата прекрасна коса, ќе ги нашминка своите прекрасни очи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Но исто така Македонците сознаваат дека Србија е држава што располага со војска, дипломатија, еден народ и една интелигенција што ќе ги бранат српските интереси во Македонија со примерна преданост и краен фанатизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најдобри и најподатливи за работа му беа камењата што ги вадеше од длабочините на земјата: имаа цврста срцевина; кога ќе ги извадеше, како да се заслепуваа на сонцето, невидено светлина од своето формирање.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ама, се загледам ли повнимателно и подетаљно, ужас ме фаќа!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

4 Пред поаѓање не знаеле дека патем ќе ги следи нечујно и со замрзнат здив непознато чудовиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Подобро. Спокојно ќе си легнам - зборував сам со себе.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Ако ти е суден, Ѕвездо моја, ќе ги помине сите села крајезерски.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Глобалниот јазик на брз фидбек со икони и меми, олеснети со инстант преведувачки алатки, елегантно ќе ги елиминираат јазичните бариери што во последните векови беа одговорни за повеќето војни и конфликти. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 60

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Доволно беше тој да интервенира...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Таа ќе му ги објасни должностите и правата што ќе ги има под нејзина власт.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кредит ќе ги земеме јас и Марко“, заклучно рече Васко.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не можам да ги пребројам сите оние кои после тој ден, откако ќе ги видеа моите слики, се смееја до бесвест.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но, дури и за хетеросексуалците, дури и надвор од мелодраматичниот свет на семејството, има нешто незгодно или театрално или срамно во задачата да се пренесе нанадвор она што се чувствува внатре.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Ова се Цигани- чергари, тие што шетаат низ светот, немаат ни татковина, ни дом, и крадат деца, па потоа ги продаваат во Италија, а таму, газдите што ќе ги купат ги малтретираат, ги осакатуваат и ги тераат да питаат по улиците – објасни Снеже.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога ќе ги нападнат страстите, опседнати се со тоа, блокирајќи го целиот свој ум.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Работа на Винстон беше да ги исправи првобитните бројки така што ќе ги направи да се согласуваат со најновите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зашто претставува предизвик за моќта на едно чувство со кое, знае, никако не може да се рамни.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ни пред него ни зад него немаше ниту еден друг чекор и некои невидливи суви гранчиња под снегот одвреме-навреме потпукнуваа само кога тој ќе ги нагазеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тоа еден на друг не си го доверија, но веруваа дека Французите, сега кога се толку блиску до своите домови, сепак ќе ги пуштат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На пилето ќе му речеш: „како што ти работат крилјата, така да ми работат рацете, прстите“ . И кошула ќе веземе, ѝ велам, твоја рака ракавите ќе ги везе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Po të kesh frik të hypin në qafë… (Ако им се плашиш, ќе ги имаш на врат!)

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе протече водата, ќе ги отвори сите патилта.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Стиснат помеѓу две тешки тела во затворениот автомобил, удираше со голото теме во нискиот метален покрив и прегласно пцуеше - платеници и стаорци, ќе ми паднете проклети в раце и ќе ги проколнувате имињата на сите крави што ве доеле, а тие, свечени и исправени, седеа крај него бес глас во челустите како да се на нечиј погреб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Наскоро со леснотија ќе пловиме низ слаповите од организирани пулсации, праќајќи и примајќи сигнали, ќе ги внесеме нашите терминали, модеми и мени-ја сѐ подалеку и подалеку во нашата “приватна” сфера; ќе се заплеткаме себеси беспомошно во обединетиот живот во мрежа, и нема повеќе ни да се сеќаваме дека некогаш постоело нешто друго.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Ќе ги почекам да се вратат распостилајќи насекаде мој измет! Оставив и на патот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

За да ги одведе до другите, кои потоа ќе ги затвори.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ќе го избришам минатото, ќе ги искинам сите признаници на кои никогаш нема да земам ни скршен мангар и...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тие, зулумите, особено зачестија откако од походот на Маџарско се вратија постарите спахиски синови и се заканија дека тие ќе ги уловат зулумџиите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе се скријам и ќе ги читам писмата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имено, одговорно лице – кое со намера да прибави противправна имотна корист за правното лице во кое работи или за друго правно лице: создава или држи недозволени фондови во земјата или во странство или со составување на исправа со невистинита содржина, со лажен биланс, процена или 270 инвентарисување или со друго лажно прикажување или со прикривање на факти ја прикажува невистинито состојбата и движењето на средствата и на резултатите на работењето и на тој начин ќе ги доведе во заблуда органите на управување во правното лице при донесувањето на одлуки, ќе се казни со затвор од една до пет години (чл. 287, ст.1 од КЗ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Додека цел ден трчаш по пари жена ти на друг кафиња вари твоите денови станаа лоши твоите евра друг ќе ги троши Евро по евро, злато и сребро во трката по нив попушти нервно изгуби здравје за банкноти пусти бизнисот пропадна, тркало се сврти Јас со вера, а ти без евра падна доле, а јас се кренав судбина тера на разна роља животот тркало, а парата дроља

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Ќе ги браниме, ако затреба, со нашите животи, им се колневме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

7. НЕ СЕКОЈ ПРЕД ИКОНА САКА ДА СЕ КРСТИ - за на светецот да почне и да му се моли, некој така ќе ги стокми трите свои прсти за со туѓа ситна памет себеси да се соли...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Господи, срамно е тоа и да се помисли но мојата Катерина како да посакуваше одвреме-навреме да види како јас ѝ подавам некои големи незаменливи права на златен послужавник.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или ќе ги најдам покрај јазот да прават црепни од кал и лепчиња од кал.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако играш по овие правила најверојатно си го загубил сонот или повеќе незнаеш да сонуваш.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Бран ли беше, бура, никогаш не ќе си спомнам, секој час чинеше дека ќе ги голтне.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Не знаеше како да ја скуси здодевната безработност.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислеше: Па јас тешко ќе ги натерам и да си појдат дома, вакви.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако е ден, ќе ги гледа сонцето и облаците, ако е ноќ ги гледа месечината и ѕвездите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но, други ќе ги зафатат нашите места, тие ќе ја изборат слободата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ја означува отуѓеноста на групата од потрошувачката култура која веќе ја претвора женската емоција во стока, која ја става на пазарот, препакува нејзини делчиња заради масовно уживање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Проклет да бидам, нашите татковци.) Во таков час, кога ќе ги сретнеше нашите погледи стриче Силе Николоски, проклет да бидам, дури тогаш ќе се сепнеше.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Во тоа долго надмудрување ќе ги сослушам па дури и ќе ги прифатам сите нејзини непотполни дури и нејасни причини и притоа ќе останам мирен но отсутен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Одеднаш ми пишува, во негов стил: - Имам голи слики од тебе, сега ги добив, убаво ќе личиш кога ќе ги пуштам на интернет.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И се тргале на земјата со сета своја вкочанетост и бушавост, ги извлекувале главите од измитарени јагнешки кожи и со самиот заод го знаеле точниот облик на чудовиштето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите борци кои го дадоа животот за Македонија тука ќе свратат, тука на наша врата ќе тропнат, и со мртвечки раце згрчени во сонот, ќе ги угушат чедата нивни, ќе ги опакостат.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ако лудилото ја прифати реалноста на нормалноста - ќе ги увиди не-реалностите кои ги создало, и тие ќе исчезнат а со нивното исчезнување ќе исчезне и самото лудило.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не верував дека и овде Централата ќе ги замеша своте долги и валкани прсти.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дури тогаш ја сфаќа емоционалната јаловост на тоа јуначко дело – неговата неможност да го надомести загубениот Патрокло и да му го ублажи чувството на одговорност за смртта на најсаканиот другар.302 Според Илијадата, човечката општественост зависи од одржливоста на чисто симболичните трансакции.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Човекот сјае однадвор И поради тој блескот Тешко ќе ги откриеш Скришните премини што водат Кон неговите тајни места: Кон фонтаната на милозливоста; Кон вулканот на гневот и на срџбата; Кон садот со пепелта на надежта.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

МЕШАЕВ ВТОРИ: Не, не, зошто, - ќе ги оставам просто тука, на подот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Границите со електрика ќе ги полнеле!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Едноставно ќе ги спакува своите работи, можеби дури ни тоа, по ѓаволите со тоа, можеби само ќе се облече во облека за излегување, ќе ги закопча копчињата затвори дрикерите повлече патентите и ќе ги остави клучевите во кутијата за експрес чекирање, тоа е за нив, всушност, господинот и госпоѓата Платено Однапред, или дури ни тоа, ќе го уфрли клучот во кое било патемно поштенско сандаче, повратната поштарина е загарантирана, по ѓаволите со тоа, време е да се тргне.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Туку ќе ги превитка клепките нагоре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаеја, кога ќе се разбуди ќе ги бара и ќе може само да нагаѓа каде се.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Додуша, повторно прашање на избор.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Турците почнаа да стрелаат на ветар, а христијаните да кршат прсти и да се жалат, оти утре ќе ги јадат овие „пци“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Заминувате?,“ прашав. „Не веднаш, но сакаме што поскоро сѐ да спакуваме.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но најсериозно мислам дека сè она што им е потребно на луѓето, Партијата најнапред ќе го искористи за себеси, а луѓето ќе ги остави малку да попричекаат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си мислев, кој знае кога ќе ги видам пак.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- Велиш - неочекувано се слушна глас од толпата - иконите ќе ги фрлиме?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Па што да правиме сега? - праша Коте. Сега Проедросот, со рацете на масата, ги погледна братучедите и сакаше малку да земе здив пред да ги праша што ќе ги праша, но толку тогаш крцна трказот на вратата, влезе жена со послужавник в раце.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Со неа ќе ја откријам лирата со која Ахилес им пееше на своите војници; со неа просторите ќе ги заробам во време и како граница меѓу столетијата ќе ја оставам својата надеж во која – сѐ понатаму ќе се пресоздава и множи; со неа јас ќе одминувам и ќе се враќам во ѕвездите; необјаснивите знаци на луњите и на пустошот, низ надежта ќе ги пресоздадам во тајнопис кој како жесток призив: мртвите ќе ги гледа живи – живите мртви а татковината во мртвите ќе чита свое спасоносно писмо. ***

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

- Молчи, бре! Кој ти рече? - Кој ми рече - рече, ама тие ќе ги ослободат! - одговори тој.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Зар не можеле да ми ги дадат просто старите Баневи чевли, отворено, без никаква измама, и јас ќе ги примев, зашто морав да ги примам, и ќе ги носев како што ги носам сега, но немаше да ја носам и оваа безмилосна навреда.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Еве веќе десетина – петнаесет години како се борам со нив, белким некако ќе ги смирам, со арно, со лошо, но тие повеќе се силат и нема година да не испратат кај големиот пророк со десетици наши муслимани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

XXVII. За што повеќе да ги приближиме желбите на нашите поданици, што е наша намера, и во иднина да ги отстраниме сите жалби, изјавуваме дека, без оглед на спротивните заклетви, сите што ја исповедуваат или ќе ја исповедуваат верата што се прогласува за реформирана, се способни да го задржат својот сталеж и чести и да вршат секакви јавни, кралски, благороднички или градски задолженија во нашето кралство, нам покорните земји, територии и феуди, и мораат да бидат на тие места примени и нашите високи судови и други судии ќе примаат податоци и факти за животот, обичаите, верата, чесните начини на комуницирање на сите оние што ја исповедувале или ја исповедуваат како едната така и другата вера, без од нив да се бара друга заклетва освен онаа дека при вршењето на своите обврски добро и верно ќе му служат на кралот и ќе ги почитуваат наредбите, како што од секогаш важело. (...) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 95

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Ќе ја потпалам сламата. Таа ќе ги изгони“ - помисли.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Ако ги видиш порано, или ако ги видиш подоцна од вистинското време, тоа е полошо отколку да не си ги видел; затоа што, и да не ги видиш, тие живеат свој живот во тебе, со помош на твоите замислувања, или пак допрва ќе ги мечтаеш, и ќе им дадеш живот во себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Западнал така меѓу аскерот но без своја волја и распонот од Кукулино или од некое соседно село Констатнтин Цапар, вдовец со две деца, незаштитен да трча под фес и со предолга пушка кон топови алафранга и кон српски стрелци но со надеж дека ќе ги прерипа плитките ровови и ќе им се врати на Али Ризовите војници.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Писмото го завршуваат вака: - Низ целата година ќе ги подржуваме еко активностите, со цел да ја разбудиме свеста кај загадувачите, па конечно да превземат мерки за заштита на локалната средина, зашто тоа е еден од најважните услови за еден здрав живот во нашиот град.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Најљубезни браќа! - така започнува мојот филозоф, - почитувајќи ја вашата благородна ревност да изгледате паметни пред јавноста, а во исто време, да ја сочувате наследената неукост, јас се нафатив да ви бидам од корист и да го изнесам начинот погоден за денешното воспитување, начин достоен за завист - да изгледаш паметен без ниту капка памет.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Причината поради која е добро да му се одолее на запаѓањето во конвенционални начини на размислување за родот, начини какви што постојано промовира родовата идеологија на нашето општество, е што инаку ќе бидеме склони да прифаќаме, без соодветно да ги разгледаме, многу невистинити претстави за жените и за мажите кои би ги сметале за крајно неодржливи кога не би се совпаѓале со поларизираните концепти на родот што ги зајакнува родовото стереотипизирање претставувајќи ги како чист здрав разум.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но сепак, дали навистина се било токму така?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира дека имам зборови, неброени зборови за се она што се случуваше овие денови во мене. Можам и да ги искажам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Предметите во само обид светот да собата ќе ги видиме во ВР и затоа се употреби како нема да се удираме од нив. корисно орудие.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Дали овие деца, создадени од етерни нерви, ќе ги слушаат приказните за моето детствување онака како што јас ги слушав приказните на моите прародители за кумановското или солунското детство?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ја разбираше величината на татковата жртва, но чедата со кои мина низ толку бури и војни, тие мајкини рожби, што не ѝ ги зедоа војските, сега требаше да се фрлат во устата на волкот, на тоа проклето Кале што ќе ги изеде козите, токму како во приказната за козата на господин Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А ние тогаш ќе зафатиме со камења одовде и, на јуриш, во неврат ќе ги изгониме...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога сме кај трите деца, од нив почнува една драма која ќе ги засегне и нивните внуци, па дури и правнуци.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Помошници кои во негово име и во името на Нова Година, не е важно која по ред, ќе ги разнесуваат по разни градови, села.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Најчесто се со селско потекло, а тоа успешно го маскираат преку скупите одела и ауто, но по две три конверзации со нив многу лесно ќе ги откриете дека се работи за тешки ропаци.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Насликани тела, изрезбарени тела, тела во бронза, сето ова може да се замисли, но кога ќе ги видат нашите дела, луѓето застануваат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

За жал, се случува, и тоа многу често, сосема да ги заборави тие клетници, заедно сосе нивните желби.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Махмуд Дарвиш ќе стапи во редовите на Палестинската ослободителна организација во 70-те години од минатиот век, а ќе ја напушти во 1993-та во знак на протест против спогодбите во Осло, коишто Јасер Арафат ќе ги склучи со израелската држава.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Да ми е подобро пиењето без нив или ќе излезам или нив ќе ги истерам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А горе - таа погледна над олтарот и, мереќи се што беше горе, рече: - Иконите шо се горе и тие ќе ги трниме и ќе ги фрлиме о бунишчето на исторјата....

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Имаше некаков израз на тага на лицето на Сем, продлабочен со каење и проткаен од трпеливото простување на познајникот кој не можеше да биде разбран.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во малендавите пламенца на свеќите потулено и со стравопочитување да ги искажуваат и редат молитвите за исцелување, добрина и бериќет и да чекаат во надеж дека Горниот ќе ги услиши и ќе им ги олесни маките, болките и болестите; да кажат сполај Господе, ако се роди бериќет, ако се врати здравје, ако дојде принова, ако извор протече, ако дожд заврне... да искажат молежливо клетва, ако...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Само љубовта ќе ги излечи твоите рани...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ќе ги ставам рацете на грбот ќе се прошетам низ собата и ќе викнам: “Бошко Стојчев ученик од второ одделение е одличен. Најдобар е во одделението“.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Наведнат полесно ќе ги види дамките што не биле и што не се ’рѓа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Па не можеш туку-така да ги оставиш телата насекаде, нели? Ќе заминете и ќе ги соберете...“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Штом еднаш ќе ги видиш емоциите од поинаков агол никогаш повеќе нема да можеш да ги примиш сериозно.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нека се зберат сите орли над мојава пепел да вијат ќе ги нахранам за сетно а потем сите беспатја на нивните крилја нека расцутат дива подземна рика нека ги храбри: најхрабриот од вас исколвете го жив на топла крв да ја посадите мојата пепел да заврзе нешто што ќе го поткрене небото горе да има кај да се умре илјадна не стигам!

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

А селаните знаеја дека Толе никогаш не се шегува, та не му тежи умот да го направи ова што го зборува, толку повеќе кога утре ќе ги нема агите да го бркаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Грот: Кога се пресели во Л. А., 1977-та, беше доста револтиран од самото место.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Многумина ги отворија устите и така подзинати чекаа да го слушнат арамијата Толета, кој ќе ги уцени сега со илјада лири, за да излезе од село, да не го најдат тука Турците и да го изгорат селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Всушност, хетеросексуалноста е назив за систем на норми што оди многу подалеку од релативно безопасната практика на сексуални односи меѓу мажи и жени. ‌„Стекнатата мудрост, во стрејт-културата“, како што ја опишува Мајкл Ворнер, е дека сите нејзини различни норми се подредуваат, дека една е синонимна со другите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Умре Отец Симеон, ќе речат. Ќе ги состават главите и долго ќе шепотат за моите подвизи.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Таму ќе ги најдеш и него и Митре и уште двајца-тројца.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зошто никој не ѝ рекол дека пролетта ја отчепува сета радост и сета тага па тешко му на оној кој во лудоста ќе ги срете“.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ќе се соберваме на плошчади, каде ќе ги слушаме говорите на наште руководители, ќе извикуваме пароли и ќе пееме борбени и пролетерцки песни, такашо од тоа ќе му се тресат полите на англоамериканцките имберјалисти, на народните непријатели и на целата реаксја...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе ја покријат водата со јаболка, а кумовите ќе ги соберат во дисаѓите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најпрвин влечевме стапчиња за поделба на улогите – оние што ќе ги извлечеа подолгите беа Апачи, а оние со покусите – Команчи.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На Иван му ветив дека лично ќе се заземам околу префрлувањето на пензијата на мајка му на негово име, а му ветив исто така дека ќе се распрашам под кои услови може да добие и стипендија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Бегаше. Бараше порои што гаснат огнови. А знаеше: нигде не ќе ги најде.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Некои ластари или полжави ќе им наберам ќе ги превртам меѓите, ливадите и нешто ќе им наберам и ќе им сварам. Вака немаш - каде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но тој не претпоставуваше дека пак ќе ги вратат во таа камена мачилница.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Меѓутоа, со текот на времето милетите ќе станат зародиш на новите држави нации, кои ќе го означат почетокот на крајот на Османската Империја и во силен налет во текот на XX век ќе ги уништат сите претпоставки за враќање кон старите вредности на можната христијанско- исламска синтеза.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Чудно е колку малку месо излегува од толкаво животно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Со твојата крв по ѕидовите ќе ги испишеме имињата на сите твои љубовници.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

О, да, пак ги викнав физичките работници и тие до следната недела ќе ги постават гредите за скеле. Ќе имаме струја.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нивниот азимут ќе ги води кој тајните на сите каси.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Додајте го суперсоничниот звук на Трент Рензор од рок-групата Nine Inch Nails, добро промешајте, притиснете го прекинувачот и останете назад.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Неговото шмркање било густо, се мешало со чкртањето на сувите тркала; таквите луѓе му се одмаздуваат на оној што ќе ги навреди кога тој ќе заспие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа се единствените резултати што воопшто ќе ги видите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ни рекоа ќе ги носат по државите, таму, велеа, ќе имаат да јадат, ќе бидат обуени и облечени и ќе учат, велеа... ќе станат, велеа, учени, лекари, даскали големи људје ќе станат, ни велеа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

БАРБОШИН: Ова ќе ги пополни часовите на моето будно следење.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Неговите малку зборови, кога тивко ќе ги искажеше, минуваа низ силни внатрешни бариери, прекршувања.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Максим многу се израдува на неговото враќање, се понадева дека двајцата многу побрзо и многу полесно ќе ги доведат во ред имотските работи, но Јосиф, кога му рече за тоа, како што седеа на чардакот, стана и се прошета од едниот до другиот крај.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Ти ветувам дека ќе се вратам и сите освоени победи ќе ги принесам пред тебе, да те уверам дека не постои несовладлива војска, ниту далечина!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Брат ми последен пат ми плаќа кирија. штом толку поради тоа се дере.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тоа што ќе му го приложат, човекот го избира она што е по негов вкус и веднаш потоа, а многупати можеби и пред тоа, она што евентуално би можело да му послужи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

2. Синдикатите самостојно одлучуваат за начинот на нивното застапување кај работодавачот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Внимателно ги фативме конците од двата агла, потем полека се упативме кон другите два агла, потем Филозофот прослови: „Сега, на мој знак, ќе ги повлечеме четирите конци; ти твоите два, јас моите два.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се тешиме со фактот дека можеби аполитичноста (која е неизбежна социјална последица после вакви енормни порции политика што ги консумиравме последниве години) повторно ќе ги натера луѓето да се бават со својата најнепосредна околина, земајќи го од социјалистичкото минато она најмалку лошото: презирот и игноранцијата спрема политичарите сфатени како некакви хипер-прилагодливи стаорчишта што ријат по житните амбари и повеќе наликуваат на елементарна непогода отколку на „мафијашка структура”.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Лично, имам вистинска фобија од момци слични на нив кога ми се приближуваат на улица... ТЛ: Тоа е моќна сцена!

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа талкањето дури потоа почнуваше: требаше прво да се најде кола што ќе ги пренесе останките, требаше потоа да се најде човек што ќе го откопа стариот гроб, требаше потем да се најде друг човек што ќе го закопа новиот гроб, требаше најпосле да се најде поп што ќе ги смири останките на мртвиот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Таа ќе ги даде сите ниви околу кладенецот, само и само Пецето да ѝ го стори дел.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мила, утре завршува нашата мисија, наскоро ќе ги утврдиме, односно прогласиме стоте (без)опасни османизми со мојот пријател.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Само нека се јават, мајсторски ќе ги изиграм.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ќе го отворам нужникот и ќе ги блиснам. Не се принесува од смрдење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во образложението судот ќе ги изложи: барањата на странките и нивните наводи за фактите врз кои се засноваат тие барања, доказите, решителните факти што ги утврдил, како и прописите врз кои судот ја засновал пресудата (чл. 327, ст.1-4 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тој случај, тој ќе им плука во бунарите и сите ќе ги зарази со чума и сите тие во претсмртното стенкање ќе заборават на рајот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Нивната среќа ќе ги служи бесконечно долго и тие ќе продолжат со својата итрина, токму вака како сега, сѐ до крајот на нивните природни животи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Наредниот ден Атина и се закани на Тирана дека доколку Албанија на своја територија ќе ги чува бандитите кои грчката национална армија не успеа да ги уништи на Грамос, ќе и објави војна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Кој ќе ги спасува?

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На момичињата им ветуваат дека на свадба, машала, ќе ги даруваат со бисерен ѓердан, што ним им ги дарувале нивните мајки, а на нивните мајки пак нивните мајки. Охридските мајки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ете населба, то ест место, каде што христијанската верска догма не успеала сосема да ги надвладее паганството и митологијата, туку приопштувајќи се кон нив и испреплетувајќи се со нив, со нивните обичаи и празнувања се натоврила како со бесцени камења, и историјата, припокривајќи сосе малтер на легенди и преданија, печалела за други, за завојувачите, додека за тукашните ги резервирала страдањата, прогонствата и истребувањето, а заедно со нив правото на бој и правото од сето тоа да разгрнат епски духовни мегдани, кои, во текот на времето, неуките но интелегентни души на жителите на Потковицата ќе ги преобратат во фактичка своја историја и врз неа ќе прикрепат една колку рурална толку здрава и чиста егзистенција, која, пак, несполуките и поразите, кои се јавуваат како негација на сѐ живо и движно, ќе ги извиши на рамништето на својата вера во опстанокот и тука ќе ги озакони како судбински збиднувања во човековото битисување во овие краишта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Барем да беа трње што убаво ќе ги сеќаваат чекорите на иследникот кој се труди да ме следи!) Но еве, од некаде почна да надоаѓа светлина и да го разголува сеќавањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нешто подоцна тој ја замоли Петра да му донесе уште една мастика со „некоја маслинка“ за мезе и им се радуваше на неколкуте чаши вино што ќе ги испие со реш печена кременадла каква што ќе ја порача.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Како моќен доказ за тврдењето дека на крајот луѓето се оние што одлучуваат кои културни артефакти ќе ги изберат меѓу понудениот репертоар, често го наведуваат податокот дека и покрај екстензивното огласување на пазарот пропаѓа 80 до 90 отсто од новите плочи и филмови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Многу лесно – попушти – ќе ги соберам другарите и ќе им појдеме на оние копилиња во паркот, лом ќе ги направиме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Не мораме веќе да се лулкаме очекувајќи ја појавата на еден уметник кој ќе ги задоволи сите наши естетски потреби.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Мислеше дека кога ќе ги види и кога ќе ја стисне кредата меѓу прстите ќе се сети како да ја реши задачата, но тоа не се случи, туку само почувствува како ѝ се оросуваат влакненцата над горната усна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Исто така, еден вид театар, сличен на хепенингот, претставува музиката во која е тргната границата меѓу изведувачот и слушателот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Впрочем таа е таа која ќе ги изговори овие два старонови збора, или нема да ги изговори.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

— Паша — каша — матла, кој сака нека се крева, Работата е скроена и ние сега сите ќе ги наманеме долу маковско.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И да успее некој да се извлече од јамава, гардистите на Мортенија ќе го фатат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Почнете да се потпирате на брачните советници и брзо ќе станете зависни од експертските совети како да го задржите вашиот брак.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тогаш Пјер Мандес Франс, кој ги водеше и преговорите за независноста на Тунис, со својата сопруга Мари- Клер, ќе ги организира и првите контакти на Палестинците со Израелците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но тоа ли е бодигард? Можете да го натерате да ви бацува нозе кога ќе ви прдне на памет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Геј-мажите не треба да клонат од нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А за крвниците рековме, времето и некои што им го имаат акот, тие нив ќе ги пресретнат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе добивате наредби и ќе ги извршувате, без да знаете зошто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ЕЛЕОНОРА ШНАП: Кога ќе плачете ќе ги користите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ако копаме сите, кој ќе ги врши другите, важните работи! Во право си, пријателе!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— Ќе ги држиме сардисани дури да ги изгорат фишеците, па око не се теслимат, тогаш ќе им влеземе и живи ќе ги фатиме, или најпосле, ќе запалиме куќава и бити вајде — донесоа решение заповедниците, а веќе и самиот бимбашија од кашлата пристигна со целиот табур војска од пет шестотини души.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Се покажува дека Ема била во право: јас сум Тој Некој кој допрва ќе ги испишува празните страници од нашите животи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Тој само ќе ја поткрене главата, сета со крв и со модрици, и ќе ги овргали очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ако бидам жив и отидам во с. Кокино, можеби ќе ги допунам сознанијата со поопширни податоци за племето Буколовци.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мил ќе ја отвореше вратата од одајата и ќе му викнеше: - Татко, запали го светлото, ќе ги извадиш очите во темницата...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Сите партизански песни што ги знаеме ќе ги препееме, на два гласа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тој побегна од моето потсетување во сеќавањето на еден страв од детството, кога се плашел дека ќе ги изгуби родителите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти изгледа реши да се пошегуваш со мене. (Гледа во вирчето што почнува да се шири по подот) Грета: Не, г-дине Краста, јас...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Врапчињата ги оставија стреите на селските кошари и копите со слама, каде што цела зима се тресеа од студ, и излегоа на слобода да ги бркаат бубачките и да прават меки седелца, во кои ќе ги одгледуваат своите мили рожби.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во 1938 година запишува студии по медицина во Белград кои ќе ги прекине во април 1941 поради започнување на војната во Југославија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Откако ќе ги потпечеше, една по една, корите за питата, одозгора врз печката, ги положуваше една врз друга, во поголема тава или во тепсија.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа ќе ги однесе до некое море. - А ако се вратат?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Многу се ретки, но секогаш ги имало и ќе ги има.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Зад нив снегот се пластеше. Ќе ги завее трагите... Ама тагата чемерна не може да ја завее...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

„Ти потцртав некои редови, можеби ќе ти олесни кога ќе ги прочиташ.“

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога на патот на органската еволуција стана очигледно дека мутацискиот процес неизбежно ги разградува физичките и невролошките врски што ги поврзуваат припадниците на една генерација со минатото и неизбежно ги насочуваат да преземат посебна и рамноправна позиција меѓу другите видови на Земјата, со која Законите на Природата и Природниот Бог ги дарува, сериозната загриженост за хармонијата на видовите бара да се утврдат причините за мутацијата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- И не ти е жал, а? - се замеша Елена. - А зошто? Ако не ги фатиме ние рибите, ќе ги фатат други.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Морам да испратам низ светот безброј еретички текстови коишто сите понижени и навредени ќе ги повикаат на побуна... Долу со насилството!

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но Толе сега имаше друга цел и тој почна да си го кажува алот зошто оди по планините.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На ова место тие категории ќе ги третирам како провизорни патокази чиешто значење поостро ќе биде оцртано кога ќе ја разгледуваме нивната употреба во различни контексти.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Така го минував времето, ден за ден, речиси две недели – во канцеларијата на тој неинтелигентен човек, кој самиот себеси се сфаќаше сериозно, и, згора на сè, се сметаше за уметник зашто понекогаш – додека бев таму, тоа се случи само еднаш – го гледаа како стои крај масата за цртање, работи со моливи и хартии и црта некој расклапан предмет, полица за цвеќе или нов вид домашен шанк, некаква мака за новите генерации потрошувачи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Хидрантна мрежа е неопходна за растителните култури што тука ќе ги засадиме - најмногу тополи и јасени. А ти, што запишуваш?“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Одбива да се разбуди. Но секако, ние ќе продолжиме да му ги следиме соништата и ќе ги засилиме мерките.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој, по ново, се водеше како осигурен работник во редовен работен однос на местото продавач – бидејќи, со Спогодбата бр. 04-1041, од октом- ври истата година, беше извршено преземање на работниците во новооснованата фирма.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Очекуваа дека нешто ќе им се случи, дека нешто ќе ги завари неподготвени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека козјото млеку ќе ги спасува граѓаните од глад, идолозите на Партијата подготвуваа ликвидација на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Потоа следат: Истражувања, Месечина преку патот (1925), Обемот на мојата надеж (1926), Јазикот на Аргентинците (1928), Бележницата “Сан Мартин” (1929), Еваристо Кариего (1930), Расправа (1932), Општа повест на срамот (1935), Историја на вечноста (1936), Класична антологија на аргентинската литература (1937), Антологија на фантастичната литература (1940), Градина со патеки што се разгрануваат (1941), шест проблеми за дон Исидор Пароди (1942), Измислици (1944), Узорна смрт (1945), Ново побивање на времето (1947), Алеф (1948), Видови литература за гаучосите (1950), Стари германски литератури (1951), Други истражувања (1952), Приручник на фантастична зоологија (1957), Маседонио Фернандез, Музеј, Создавач (1960), Други, исти (1964), За шест жици (1965), Хрониките на Бастос Домека, Увод во северноамериканската литература (1967), Книга на измислени суштества (1968), Пофалба на сенката (1969), Бродиевиот извештај (1970), Конгрес (1971), Златото на тигровите (1972), Книга од песок (1975), Длабока ружа (1975), железна паричка, што е Будизам? (1976), Историја на ноќта (1977), Кратка Англосаксонска антологија (1978), Борхес во збор (1979), Седум вечери (1980), шифра (1981), 25 август 1983, Девет есеи за Данте (1982), Атлас, okno.mk | Margina #32-33 [1996] 204 Завереници (1985).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Детуле е Онисифор Мечкојад, така мислеа“ прекорно ја заниша главата Никифор Ганевски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Често пати кога ќе ги видам поклопените стрелки на часовникот, паѓам на суеверие дека во тој миг некој помислил на мене. Не е тоа суеверие, како пример за црните мачки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Само ќе ги поткрене рамињата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

За жал, често тие места ќе ги најдеме запустени.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

А денеска ќе биде работа, ќе ги спријатели, а — утре; дните се редат, а агиве чекаат ли чекаат посестрими од Витолишча.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Треба од поблиску да разгледаме на кој начин функционира во машката геј-култура оној заменски идентитет, женственоста – треба попродлабочено да сфатиме што е машката геј-женственост и за што служи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да знаеш само каква темнина ќе те заплисне кога ќе ги отвориш очите а насекаде наоколу црнила.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Не облекувај туѓи чевли Никогаш не излегувам ноќе, но често навечер, кога ги спуштам завесите, погледот ми се дига нагоре и повторно ми лупа срцето кога ќе ги здогледам истите стари ѕвезди што сјаеа и порано.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

До кога ќе ги трпиме да пустошат низ селово?...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гронинг: Не, почувствував дека само ќе ги разочарам. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Тоа ќе ги измори уште од зори ...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ова му го кажуваш на телефонистот што ќе ги повика цајканите.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да, реков јас сите овие крстови ќе ги снема од полето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

При излегувањето од Училиштево, ќе ги опфаќа тивка меланхолија, соочени со реалноста што ги очекува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа може да го стори со разум и без да го потпира со прст челото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но токму сознанието за стореното, прераснуваше во чудовиште што бесрамно му се ругаше штом ќе ги затвореше очите.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ако не беше со нив и Оливера Поточка, којзнае дали ќе ги познаев.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Притоа се истакнало: "...по сè изгледа, тоа претставува единствениот можен и конструктивен метод со кој можеме да се надеваме да му се спротивставиме на ширењето на руското влијание на Балканот, ако навистина сметаме дека е неопходно потребно од наша страна да се преземат специјални мерки за да се направи тоа".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Напротив. Мислам оти секогаш нему животот му се насмевнуваше, најштедро го послужуваше, па и тогаш кога тој ист живот ќе ги подготвеше сите околности за да го казни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Да беа вклучени тие, Rosenthal ќе имаше сосема поинаква изложба, таква која ќе ги означеше потеклото и дострелите на апстракцијата, но и кршењето на еднодушноста од 60-ите и кревањето на една нова парадигма која доминираше во уметничкиот универзум во последната третина од векот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Полека се созедовме. - Цело богатсвто! - Богатство. Додо, - потврдив. –Богатство о невроени ропски години на ислужените ридари.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во животот може да прочитате иљадници контролирани наслови кои системот ќе ги наметне, но за да ја разоткриете правата вистина доволни ќе ви бидат само десетина андерграунд книги.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ми остануваше да се радувам ноќе, кога само што ќе ги затворев очите, во сонот брзав со училишна торба за да не задоцнам на училиште, но кога ќе се разбудев ме фаќаше некоја тага, болка, излез немаше.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Францускиот бенд, „Ејжен даб фондејшн“, побарале после концертот во кафеаната во која ќе ги полнат стомаците, рафално да стрелаат по келнерите со ќебапи, суфлаки и слични убиствени месишта подготвени на скара.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во нив за тој збор ќе ги пронајдеме изразите какви што се непријатно, страшно, неугодно, морничаво, итн., но тоа сепак не е тоа.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кон крајот на романот, ќе биде регистриран еден детаљ, којшто можеби немал такви претензии, но ќе ги надвјаса највисоките човекови доблести и тоа во едни времиња и простори преполни со црнила: „Шишман, седнат над еден камен покрај својот братучед Србо, а некаде меѓу езерото и Пелистер, ја извади матарката од појасот и со ножот почнува да гребе по задлабената страна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Јас немам деца, вели Витомир. - Ќе имаш, му велам, тие што ќе ги имаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа посебно се однесува на неговото сѐ поголемо ангажирање во решавањето на општествените проблеми што сѐ повеќе го одвлекуваше кон театарот кадешто сите работи се случуваат одеднаш.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се слуша рапавиот глас на ди-џејот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Луѓето од фирмата ветија дека до доцната пролет, кога ќе може без пречки да се работи, ќе ги проучат уште еднаш детално нацртите и ќе додадат сѐ што би било потребно, за да не се направи некаков пропуст и уште дадоа гаранција оти ќе одделат доволно машини (се рече дека ќе се ангажираат три копачки машини „мерцедес“ марка: едната за теренот во планината, другата за делот од планината до селото, и третата за во самото село) и доволно луѓе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И затоа сменив правец, си ги олеснив проектот и прозата, посебно објавив некои делови од пошироката расправа,422 а изоставив редица интуиции кои не можеше да се поткрепат со релативно ограничената анализа што се помирив да ја направам наместо првобитната – макар што се обидов овде-онде да опфатам неколку од тие интуиции, понекогаш преку навестување или преку инсинуации, иако тоа подразбираше попатни искази што не знаев како ќе ги бранам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нив, се разбира, ќе ги сликаат наши луѓе.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Не мислев да соопштам дека големите автори, големите уметници се болни, макар и возвишени, ниту се трудев во нив да пронаоѓам некакви знаци на неуроза или психоза кои ќе ги „разоткријат” тајните на нивните дела, нивните „шифри”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И шпанските муслимани биле насилно преобраќани во католици: тоа е историјата на мориските (les morisques), додека триста илјади муслимани во почетокот на XVII век биле прогонети од Шпанија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Покривајќи се така, потонуваат вземи или во себе, чекајќи го топлиот дожд што ќе ги подигне над земјата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Чоколадите што му ги даваат на братчето ќе ги згорчува секогаш, а потем пак ќе ги прави слатки и тој ќе ги јаде.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тие долго другарувале со патеките на недружељубивите сенки и многу добро ги познаваат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но за жал малкумина се оние кои се спремни да ја запостават личната корист.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Коските измолени, места јаглен сторени, Кој ќе го крепни кафезот, кој птицата молкната, Кој ќе ни ја ублажи и стиши болката Кој ќе ги крене крилата преморени?

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Утредента отец Ангелариј влезе во одајата на отец Лаврентиј задишан и му соопшти дека ноќта исчезнало пофалното слово за блажен отец Климент, кое тој, отец Лаврентиј, го беше составил со своја рака и душа, а чие исчезнување се дознава и од биографот на Климента, премудриот Теофилакт Охридски. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 123 2.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И нив ќе ги пратиме на бањи, на специјални хормонални пореметувања. Да заличат на нас.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Што сум јас будала и се замислувам за работи кои сигурно Илија во најскоро време ќе ги реши?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Вработените ги продаваат акциите подлегнувајќи на слатките ветувања на странскиот инвеститор, кој тврди дека ќе ги унапреди стандардите и работничките права – што, пак, е регулирано со Договор од јануари 2003, со кој беа уредени меѓусебните права и обврски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа, отако ќе ги потопеше со водата што вриеше на пампурот во бакарен сад, и ги предаваше на домаќинката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе запаметам подобро каде има пречки и ќе ги заобиколувам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Значи, составот ставете го на паното, да ви е запознавање со градот и околината што ќе ги посетиме.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Чантичката на невестичето веќе не ги собира парите, па свекрвата притрчува да помогне со својата чанта, па кога е веќе тука, се мести и таа на сите пози, па нели и таа е од најблиските роднини, а и нејзината меморија е од пресудно значење за вечер, кога, откако сето ова ќе заврши, ќе седнат и ќе ги отвораат подароците, и кога таа ќе се сети на сите што предале коверт или подарок, а на него напишале „среќен брак“ и само толку.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еј, море, еј, сираку! Да не те фати бељата, та по десет и петнаесет лири се купува една вдовица, само Доста не сака да го голи човекот, та и дваесет и пет да беше рекла ќе ја тепаше главата Илко; од душа, од гуша — ќе ги отбереше Затоа тој кога киниса од дома си зеде осум лири, две франги, петшест бели меџудии и нешто ситна пара.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Во потопот и вашите болви ќе се издават, претскажувал старецот со вражалски ќесички под очите, едното поголемо од другото како што е поголем потпланински бадем од семка на слива; навистина оние четворица со клокотави грла за малку не умреле од незапирливо смеење, се тркалале по млада трева слични на пеливани што се борат со своите сенки, наеднаш половина дружина да попаѓа од стомачен кикот кога оној Филип Макариев го прашал со детска наивност вториот Нојо што ќе се случи ако нивните болви се удават со него а сите други ако останат во големо корито со неговите болвички, црни и скокливи внучиња со Симон-Наконтикова крв на невидливите цицалки - Ќе се давите и ќе подавате раце да ми се фатите за учкуров, ама - на! завлекол рака в појас Симон Наконтик; капнувале од невидено смеење не знаејќи ги бара ли тој болвите под гаќи да ги стисне в рака и да ги спаси од поројните води што ќе ги покријат и Содома и Гомора на вилаетот или заканувачки сака да им го покаже учкурот за кој со задоцнето јунаштво на машкоста им раскажува нови библиски поглавија; од утробата му 'ртел плач.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога грците ќе ги пуштеле да се вратат во Родникрај ќе пиел чај само од тој боз.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

То-ест, ќе ги стегне папците.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Денот сигурно ќе ги изгони. Но беше доцна.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во ова време во Велес се родиле и израснале и оние младинци што ќе го формираат Гемиџискиот кружок и ќе ги извршат солунските атентати во 1903 година.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Секогаш се трудеше во секоја од нив да го стави токму она, по што беше посегната таа, а многу често притоа знаеше да забележи дека всушност и тој има едни две сосема исти како оние раце, тоа беше добро видливо секогаш, кога ќе ги добереше до нивните раце што бараа, своите, што подаваа, а после мислеше дека е и тој еден многу сличен човек на сите овие луѓе, што му доаѓаа и со кои работеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На земјата постоел дотогаш само еден јазик и исти зборови, но гордоста на луѓето ќе ги води кон Небото.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Иако немам цврсти докази за тоа како се случуваа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Разбравте!!! - згрме со толку силен глас, што ми се причини дека ќе ги исплаши не само Јово, Јовка, и ќерка им Сандра, комшиите од катот над нас, туку и Велика, Никола и нивните деца Влатко и Елена, кои живеат во мансардата.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Не е важно како ќе реагираме, важно секогаш сме и секогаш во животот ќе бидеме на ваша страна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Членовите на советот не можат да одбијат да гласаат за прашања што ќе ги постави претседателот на советот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Дали ќе ги земе двата златника пришиени во платно што сака да му ги подаде роднината? („Таа ми ги подаваше златниците, но во нејзините очи читав: Не земај ги!”).

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Не знам дали Надењка ги слуша оние зборови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Собрани, во 5 акумулации, тие ќе ги движат турбините на 7 хидроцентрали и ќе го наводнуваат плодното и рамно Пловдивско поле.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Девојчето и братчето растеле и растеле. Девојчето скоро станало девојка и си мислело дека кога ќе се омажи ќе има многу, многу деца, што ќе ги сака и ќе ги чува.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Камо среќа да не треба повторно да доаѓа, лесно ќе ги средиме документите.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ќе ми се врати таа кога ќе ги забележи бастумот и волчјакот!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Но, кога ќе почувствуваше дека вака сериозна тема може да му натежне, да му го расипе денот, Ласте Думбаровски со мислите ќе се сконцентрираше само на трнот, како магарешки, и на магарето, како такво, ќе ги релативизираше нештата, ќе се опуштеше, ќе ја пикнеше муцката во кожната јакна, ќе се изнакикотеше, и слатко ќе задремеше во фотелјата сместена во малата канцеларија, веднаш до просторијата за прием на стока.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Од грижа за моралното и менталното здравје на децата, уште од мали нозе ги воспитуваа, поточно ги заплашуваа, да не убиваат птици: Ќе ти умре мајка, некој од најмилата рода, ќе онемееш, ќе ослепиш, ќе ги се фатат рацете и нозете ако убиеш птица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

* Залудно. Насобраните луѓе ги фаќа очај. Значи сепак ќе ги изгонат од тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Или навистина стануваше збор за обично влакно на полноќен гуштер? (Една од оние влечуги со коса низ која поминува патец од челото па сè до окото на опашот) А со перчиња збрани во плетенки што се влечкаат под шарената утроба на гуштерот Најпривлечни се сепак скапоценостите што сонот ги чува и оние што сонот ќе побрза да ги скрие кога ќе ги допре нашето будно око.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Расправата меѓу приврзаниците на едниот и другиот комитет добила големи размери, така што тоа, кон крајот на 1941 година, придонело да не може да се согледа каде ќе ги одведе САД, кон продолжување на помошта на сојузниците или кон пасивно посматрање на европскиот судир.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Инаку, бидејќи сите вери содржат заповеди што се корисни за општеството, вреди ревносно да се проучат.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Како да сакал да го развлече разговорот во исчекување дека можеби ќе дојдат селаните и ќе ги подберат жените пред себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во Лондон Тито беше примен од Кралицата Елизабета II и од премиерот Винстон Черчил.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се пропиша и проширување на обврската за странските работници во барањето за согласност од Министерството за култура, освен приложувањето на план и програма на активностите што ќе ги реализираат, листа на претходно реализирани активности и кратка биографија со содветна документација за странците, тие да достават и покана за учество или договор со организатор регистриран во РМ, доколку активноста која ќе ја извршува странецот е условена со соработка со организаторот од РМ.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Така чувствувам дека зборувам за индивидуалната работа на секој од тимот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Со тоа не се согласи американскиот новинар Kurt Andersen, којшто во ревијата Тime напиша: “Можеби си имаме работа со најхрабрата емисија што кога и да е се вртела на државната телевизија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тули ќе станеме и светови ќе изградиме, па ќе ги заградиме.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Дури беше силен моливот - тој и душата своја ја пресоздаваше во значења и знаци и тој тоа го правеше со големи пориви, со голема жар: уште недозапишан претходниот - тој од твоите усни го читаше и поземаше веќе наредниот збор, го обликуваше покрај другите и им го оставаше во наследство на времињата и незнајното.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Како глувци ќе ги испофатат.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А можам да ги кренам ролетните и да го изгасам светлото. Не, така е морбидно. Ќе ги вклучам сите светла.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нѐ гледаше со очекување дека ќе ги препознаеме неговите желби, ние ги препознававме и ги премолчувавме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во делото кое се вика Далечина, тој од изведувачите бара да се искачат над публиката на една мрежа, од која ќе ги движат инструментите кои се поставени на подот.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Откако таму ќе ги обучеа колку толку, одново откако ќе ги натераа да се заколнат дека ќе се борат за славата на Србија и на Кралот, ги испраќаа во првите борбени редови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Намерата му е првин да проверат дали се сигурни тие, портите, а потоа ќе ги проверат и добиточните згради и гумната.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во октомври 2005 Костадиновска, заедно со други вработени, е прогласена за технолошки вишок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За секоја одлука на советот е потребно мнозинство на гласовите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако не беа тука кога таа ја ставаше храната надвор, таа ќе ги повикаше како да беа деца што играат во дворот и, штом ќе го слушнеа нејзиниот глас, тие како стрели долетуваа од дрвјата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Ве молам, строго да се придржувате на часот во кој Марија ќе ги зема овие лекови, што ќе ви ги дадам.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но штом ќе ги кренеме челата само крвавите очи на сонцето нè гледаат, а облакот што се качува по неговото огнено лице бавно ја затвора вратата на денот.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Ако сторената штета е од поголема вредност – сторителот ќе се казни со затвор од три месеци до пет години.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лири имаше харизматична појава, теле или не, не му беше непозната сцената, екранот ниту студиото.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Џим токму тогаш беше во градот и требаше да игра во нашиот филм I, a Man.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

— Ако теслимите, ете јас кајмакамот прилепски, ви ветувам дека нема да бидете расипани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нив ќе ги сретнете во оној неугледен Регистар на забранети списи , ме упати тој.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Не е важно. Ќе ги освоиме кога тоа ќе ни одговара.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Потоа, кога нашите ќе отстапеа во шумата, тие излегуваа од окопите, ги собираа на куп убиените, ги натураа со бензин и ги палеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таму подоцна ќе ги чуваме парите добиени од вреднуваниот труд.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

18. Додека се урнисуваа царствата како плочки за домино Со кои некои Македонци се залажуваа на стари години И се правеа дека ѓоа не знаат дека со секоја урната плочка домино Им се урива и дел од живеачката И дека живеачката всушност била партија домино Особено живеачката во транзиција во која луѓето се струполуваа И кога не беа љубители на домино Туку така се струполуваа и ничкосуваа Откако ќе ги дофатеше некоја од многуте агенции за глобална благосостојба Така демек досека се урнисуваа царствата како плочки за домино Се ничкосуваа и светските наслаги од темни кристали Секаде каде што ќе цапнеше Чарлс Дарвин Се распаѓаа кулите од темни кристали Колку што се смалуваа светските резерви од темни кристали Толку стануваше кристално јасно Дека преживувале и ќе преживуваат Само оние кои се во состојба да се прилагодат на средината И дека се изџвакани преживеани и надживеани прикаските За тоа дека билките и животинките ги создал Бог Макар што и век и половина после Дарвин остана навиката Некои тукушто испилени големци во Македонија и не само во Македонија Ептен да се извештат во техниката на прилагодувањето И најмногу да се прилагодат на крстењето во божјите храмови Па се крстеа ту со десна ту со лева рака Самите не си веруваа ама се прикажуваа како големци и големи богомолци И самите епитропи клисари попови владици Не им веруваа на големците дека се големи богомолци Ама катаден седеа со нив на големи софри Богохулие ќе беше да се рече какви големци такви великодостојници Но остана забележано во Транзицијата Дека со пари се прават и големи сојузи на лажните богомолци Парите дупчат и таму каде што и самиот Бог не може На Чарлс Дарвин му доаѓаше да стане од гроб Да земе еден бастум и да почне да им ги прави црвени газињата На големците кои се прикажуваа како големи богомолци И сакаа да си играат мајтап со Чарлс Дарвин Колку што беа поучени новите големци се правеа поголеми богомолци И неуко си се убедуваа дека ќе го вратат тркалото на историјата наназад Во тој случај секако ќе му го сменат и името на градот Дарвин Ене онаму на влезот во северозападна Австралија И којзнае во кој град тогаш ќе живеат коалите Макар што сите од родот на коалите знаеја Дека тоа ќе биде кога врба ќе роди грозје И дека е ограничен и кусовечен рокот на прилагодливоста На новите големци големобогомолци Од што произлегува дека Чарл Дарвин пред век и половина Воопшто и не помислувал на таква прилагодливост И на толку ненормално размножување на камелеоните од сите видови И на камелеонството како начин на мавтосување И на гласачите и на Бога При толку мавтосувачи не беше тешко Да воскреснат смачканите митологии И да се смачкаат нововековните митологии При толку мавтосувачи народот не можеше да види Дека веќе се спуштени капаците на агенциите за глобална благосостојба И дека продлабочувањето на нееднаквоста станува светски процес При толку мавтосувачи одвај некој ќе забележеше Дека добриот слуга бргу бргу станал зол господар А сите окоруваа очи кога ќе ги видеа европејките Во потрага по оргазам на далматинските плажи Колку пари толку оргазам си знаеја европејките Кој Господ ги донесе европејките и во нашите краишта И го преиначи нивниот лозунг та сега мнозина мува не ги лазе кога велат Колку пари толку удентитет Во агенциите за глобална благосостојба Се измислуваа и други лозунзи поретко црвени почесто зелени Измислувачите на лозунзи неа знаеја дека овошјето се јаде кога е зрело Ниту беа чуле дека секоја трева си бара редовно косење Измислувачите на лозунзи шиткаа вообразена историја на парче На Чарлс Дарвин често му се слошуваше Од големци големобогољубци и измислувачи на лозунзи И тогаш тој се смируваше така што ги гледаше полжавите Како си прават пошарени куќички И со време си се вардат од глобалното затоплување.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ели тешко дишеше. Одвреме-навреме ќе ги отвореше очите како да бара помош од Вера. На неколку пати викаше: тато, тато...

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Стојан накратко му објаснил и зошто го викнал: – Ако не го потпишеш налогот за твојата жена, тогаш јас ќе ги потпишам двата и двајцата среќно ќе си живеете во НОВ ЧОВЕК.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Од сртот, од Плоштина, до водата се стигнува по едночудо разгазени патичиња, а од населбата во Потковицата само по едно кое е добро натратено и кое, откако ќе ги прегази Мала Вода и Голема Вода, се издвојуваа од Градишки Пат и низ Деркова Дрма трага право пругоре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И во темницата скржаво ќе ги подотвори нозете, небаре вратниче од кафез со диво пиле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неколку диво откинати гранки поминаа пред нас, заплеткувајќи се од брегот, додека реката повторно не ќе ги повлечеше со себе.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Но, кој ќе ги разбере докрај мажите?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А потоа ќе ги кренеш рамињата и ќе тврдиш дека е доцна.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Декарт,“Јас“ како дух или душа, односно мислечката супстанција од една страна и мозокот како протеæна супстанција од друга, ќе ги смета за сосема различни ентитети.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вработените во Нешнал ривју можеби се постојано во потрага по нов материјал, но сигурно не се толку очајни, па да имаат обичај да ја прегледуваат страницата на Универзитетот на Мичиген, ревносно исчекувајќи го точниот миг кога на полугодието Службата за студентски прашања ќе ги објави предметите што ќе се изучуваат наредниот семестар.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ти и не можеш да бидеш минато, зошто научивме да се грижиме за светот околу нас, да ја балсамираме гордоста, да го делиме животот без да бидеме себични.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

На ваков начин, на работодавците во приватен сектор им се даде можност самите да го утврдуваат максималното можно ниво до кое ќе ги исплатат платите на работниците.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Не го нашол одговорот од кој сиот ќе се озарел од блажен мир на човек што узнал со какво умеење ќе ги зачува луѓето до нивниот определен крај.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој има дал инструкции на локалните команданти во Македонија да ги избегнуваат граничните инциденти по секоја цена и сега ќе ги повтори тие наредби.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

АНЃЕЛЕ: (намигнувајќи му на Софрета). Сешто! Само, сега не можам да барам, тие се поздола. Дома ќе ги видиш!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

„Ти ќе ги дереш кучињата зашто сите кожи мора да бидат собрани и испратени во Комитетот“.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се разбира дека тоа не е сѐ. Социјализмот во мојата претстава почнува некаде од некои газиени ламби, со право на одвај четири тетратки во годината во гимназиските клупи и со многу транспаренти и пароли против студот; со први куси панталони од излитено вејничко ќебе што ќе ги облечеш одвај на твојата шеснаесетта година за да прошеташ низ полето што сѐ уште потсетуваше како да е „во војнички цокули обуено...“

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но кога наврте на долот, на пет шест стотина метра од чуката, од растот испадна војник со пушката на готовс и громко извика: — Теслим, бре ќерата! — и просто му ја допре цевката од пушката на Милана в гради.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Можеш да ми помогнеш, лека, полека, да ги пречукаме на чисто. Така подробно ќе ги проучиш.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Впрочем, таа посакуваше нема, понизна, но чесна слугинка која без приговор ќе ги исполнува нејзините наредби.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога ќе се наближеа до гумното, ќе дадеа знак со мукањето дека се близу, па ние тогаш ќе станевме за да се направи место каде да се истоварат, а брат ми ќе ги пуштеше на снопјето за да се најадат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тој спомна за вчерашниот неуспех од Суљовата тајфа, тропна со ногата и речиси пламна: – Е, ќе ги фатам, па да знам сите сејмени што ги имам да ги прежалам.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Му напишав уште дека еднаш во месецот ќе му праќам нова облека и храна, а ако ми испрати стари пљачки, ќе ги перам и ќе му ги враќам.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Во публиката ќе имаше многу геј-мажи што си го знаеја филмон наизуст и ќе ги изговараа репликите усогласени едни со други и со глумицата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа се таканаречените „технократи“, „оператори на медиумите“ или „творци на мислење“, коишто секако подобро ќе ги опишеме како „програмери“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А се случува и тоа родителот да нема пари за нешто многу важно да купи, да плати, а вие ако му побарате ќе ви ги даде, и на заем ќе земе, дете сте му, а вие ќе ги потрошите не водејќи сметка дека тие се попотребни за нешто друго, одошто за вашето одење в кино, одење во слаткарница, купување на некаква модерна кошула, маица и слично.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Лиценца за вршење работи на стечаен управник може да добие друштвото ако ги исполни следниве услови: – да има вработено најмалку еден овластен стечаен управник и да има вработено најмалку еден дипломиран правник и еден дипломиран економист; – управителот да даде изјава дека овластените стечајни управници и другите вработени лица во работењето ќе ги применуваат правилата содржани во Кодексот за етиката на стечајните управници и професионалните стандарди; и – друштвото да не е осудувано за кривични дела што го прават неподобно за стечаен управник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тоа што искрено им раскажувам на луѓето што сѐ ми се случува, ако не ме убие барем ќе ги оттргне тие што не се за мене.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

А куќата што ќе ги чуе плачовите твои света ќе остане за нас.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

А сега групата што работи со чаркот нека плукне во машките дланки.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ако полномошникот признал некој факт на рочиштето на кое странката не присуствувала или некој факт признал во поднесок, а странката тоа признание подоцна ќе го измени или отповика – судот ќе ги цени обете изјави (чл. 80 и чл. 84, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како да бидеме праведни?‘Тогаш ви реков дека во Светото писмо е запишано: ’Праведникот ќе живее преку вера!‘ И уште ви реков дека сите сме грешни и дека нема ниту еден единствен човек што сам по себе е праведен, оти грешни сме се родиле и грешни умираме, та само милоста Божја кон оние што поверувале ќе ги спаси.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

- Одамна не сум возела велосипед, не сум во многу добра кондиција, но ќе се обидам. (Порано инсистираше да спомне дека „некое утре“, низ паркот ќе ги шетаме нашите деца, а сега ниту спомнува, ниту помислува).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тешко е да се предвиди што ќе ги насмее овие жени. Но ја ценам нивната работливост.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Им понудил да работат кај него како добро платени проститутки; тие одбиле; тој се заканил дека ќе ги убие, и две ноќи ги држел заклучени во неговата куќа; дошла полиција и ги ослободила, но пукнал срамот, нивните имиња и фотографии се нашле во весниците и тие веќе не се вратиле во родниот град; дури, и ден-денес не знаат дали мајка им е уште жива.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ќе ги исечете дрвата, Тумбица ќе ја израмните како јајце да се стори и ќе ја зарамните да дојде како тепсија рамна, како што се вели по тукашно.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Намуртен и нерасположен, почна сам да си зборува: – Mope ќе ги требам оние трње во Мариово, ако ништо за друго, за инает на оваа ѓаурка Анѓа, бре! Тврд милет анани... ана.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Е кога гласникот се вратил во затворот и им соопштил на робовите оти не прима никакви услови царот и дека ако до утредента не се решат сите ќе ги обесат и ќе ги фрлат на зверовите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Заборавив да спомнам: Стариот писател Зрновски, барем според она што го рече, дошол да ги оправда нив двете но и понатаму ме уверуваше дека во моментот кога ќе ги прифатиме како вистинити приказните што ги создава расипаната фантазија или очите на поттикнувачите на злото кои за жал напати умеат да ја преземат улогата на нашите очи, животот се престорува грдо калиште.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во второво, малку модифицирано, редактирано и дополнето издание на Црни овци се направени минимални промени, оние кои се наметнаа како неопходни и битни, а меѓу нив ќе ги истакнеме следниве: - Прво, антологијава прави мало скршнување кон посовремениот расказ (поради што, отпадна новелата на Џ.Бокачо);

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Низ градот сѐ повеќе се разнесуваше гласот дека наскоро бугарските власти ќе ги соберат Евреите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Краста: Драго дете, освести се и оди кон светлото, зашто оној момент кога ќе го здогледаш ќе ги снема и маката и болката и депресијата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не може секој. Понекогаш, попусто е да мислиш на некого.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А сега вашите две книги ќе ги дадам на мојата сестра Ањес Лејбовиц.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Неговиот збор беше прв и последен - тој одлучуваше која фирма ќе ги чисти влезовите, која улица на градскиот совет ќе му биде предложена за асфлатирање, каде ќе се обнови канализацијата...

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Не. Ќе учиш српски и ќе ги загубиш трите години гимназија. Ќе почнеш од почеток!“

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ќе ги наредев потилје, само на една страна свртени да спијат, ќе ги изброев и ќе си легнев.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И еве, мој пријателе, ние стануваме спасителите на тоа што можело да се спаси од исламско-османските вредности во доменот на лексиката на балканските јазици!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во случај на жалба против делумна пресуда, судот ќе ги умножи списите од предметот и заедно со преписот на одлуката и жалбата и одговорот на жалбата ќе ги достави на второстепениот суд, а постапката во однос на барањата или делот од барањето за кој не одлучил ќе про- должи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Што да се прави? - Што да кажам јас? –Се вмеша Марија во жешката тема –Платата ми доцни само неколку дена, одвај чекам да ја земам а однапред ми е потрошена, во минус влегувам на тековните сметки по банките а за кредитите да не ви зборувам, ум немам како ќе ги вратам?

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

„На паното ќе отвориме нова колона и ќе ја наречеме- Секоја планина - своја тежина! - и таму ќе ги објавуваме добиените писма.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И ќе ги гризам нејзините нокти.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Протестираа поповите и Димитрија, молеа да им ги врати, луто каејќи се што му ги дадоа в раце, но тој им се закани дека сите ќе ги затвори и исколе, та се вратија, ветувајќи му дека ќе се покорат на неговата власт штом не ги признава старите фермани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Автопатиштата ќе ги заобиколуваат Париз и новите градови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, сепак сѐ уште ќе ги имаме.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

А сиот насмеан и весел, тој ќе чука по рамово и ќе плука на прстот кога ќе ги брои...“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Понекогаш ќе запреше неколку секунди, ќе ги раширеше и одново ќе ги собереше крилјата, потоа ќе ги надуеше пегавите гради и повторно ќе удреше во пеење.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговите пресуди, во секој случај, најсуптилни, најсомнителни, најподложни на препрашување стануваа масивни вистини, железни, неотповикливи, инстантни...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Чаушите го прегледаа грозјето, особено под него, и рекоа дека ќе мораат да го прашаат санџак-бегот дали ќе ги прими.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Другите вклучуваат: • приговори (често искажани од филозофи и научници од општествените науки) искажани врз основа на погрешно разбирање не Gödel-овата теорема, квантната физика и другите резултати од математиката и природните науки што се во врска со AI; • приговори базирани на набљудувања на нешта за кои се тврди дека луѓето можат да ги прават но машините ете не можат; 86 Margina #3 [1994] | okno.mk • приговори кои произлегуваат од монистичкиот редукционизам и од недостигот на разбирање на поимот на различни нивоа на дискурс (пр. когнитивен наспроти имплементациски); • приговори предизвикани од ограниченото разбирање на компјутерите и воопшто информатиката. Rychlack-овите посебни тврдења се полни со чисти манифестации на сите гореспоменати конфузии (помеѓу другите), и така, тие служат како инструктивни, иако екстремни, примери од типот на конфузии кои ние се надеваме дека ќе ги разјасниме во оваа дискусија.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Шепотењето им поминало во нејасно мрморење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оти секогаш сум велел: словото една рака го сочинила, ама многу очи го читаат и сите тие очи различно го читаат истото, од рака сочинето клопче, оти по разни конци врват читателите кон средето, кон изворот на текстот, кон оној кој го сочинил и кој нив ќе ги голтне – пајакот отровен, сонце црно вжарено, создател и господар на вселена мала.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сето ова ако не ги расплакало, тогаш сигурно тоа го направило она што го има во понатамошните мои дневни белешки дека дојдов до таму ако не најдам место каде да спијам книгите ќе ги оставам кај Евтим а по три четири саати ќе преспивам во чекалната на станицата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

За време на вечерата, на пример, еден од ликовите побргу ќе ги разгледува работите на масата, друг ќе се интересира за некои други предмети или ќе гледа низ прозорецот. 9) Немојте да правите грешка против добриот вкус, опишете ја личноста а) која оди во бањата, б) која повраќа, в) која убива дете. 10) Опишете, без иронија, некој лик во моментот кога жестоко се брани.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Јас знам бранови разиграни, ќе те убијат тебе во мене, ќе останеш трага во непостоењето ко споулавен ќе играш во соленото блато на образот ќе ги откопуваш со ноктите нежните насмевки што ги однесе олујата на ова време ко развигорец распеан пратен од ритмот на, чекорот што одминува...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Значи студот му идеше одвнатре. Најопасен е таквиот студ. Го имам и јас почуствувано.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога ќе ги оствариме, да ги слушнеме новите желби.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

„Кога ќе ги заборавиш?“ „А ти?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Но тој не знаеше дека додека младите газеа лепешки, бабите, во пондилите, топлеа полни котли вода, во која имаа ставено и боливач и босилек, за приквечер, кога снаите и чупите ќе ги изналепеа лепешките, да се измијат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нејзината активност била дефинирана од страна на претседателот на САД, Рузвелт: "да ги собира и да ги анализира сите информации и факти коишто се однесуваат на националната безбедност, да ги споредуваат таквите информации и факти и таквите информации да ги направат достапни за Претседателот и за оние Министерства и функционери на Владата што ќе ги посочи претседателот; да преземе, на барање на Претседателот, такви помошни активности кои би го олесниле обезбедувањето на информациите што се од национален интерес и кои во моментот не се достапни за Владата".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

На некои наслови од книгите им ветуваше дека ќе ги врати на старите позиции.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Оттаму се смее мојата сестра со искрена и добронамерна смеа, ако токму неа, не успеав да ја врзам во брачни врски, како ни себе си; за неа само еден Господ знае зошто, за себе знам: имав добар избраник, немав асална цасаментера, не бидува сам да си шадхан за себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Веднаш оној главурдест Никодим смекнал од голтка благословено вино и од некои свои сеќавања за секакви улави старци од селата под планинската црногорица и радосно рекол дека сепак започнува моторизирањето на неговата идна дивизија - мајор е, ќе стане полковник, ќе дотера и без да го читал Марксовиот Манифест до комунистички генерал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лицата кои што доставувачот ќе ги затекне на местото каде што доставата треба да се изврши, должни се на негово барање да се легитимираат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Некои прашања од нивото на акција кои се ориентирани кон иднината ќе бидат опишани во примерите што ќе ги презентирам.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Многу денови потоа и покрај солзите што тетка Боса Спиркоска ќе ги пролееше кога ќе си ја спомнеше грдата вест што ѝ ја донесе Смокот таа сепак беше сигурна дека нејзиниот син Благоја е жив!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога ќе ги подотвореше питите, оттаму ќе му замирисаше тестото на домашниот леб од детството што го месеше баба му и го печеше во домашната фурна двапати во неделата, а го држеше во дрвен сандак на ногалки и со дрвени шајки, покриен цело време (лебот) под цедило, ни исушен ни стврднат со денови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се надевав, дека престојот во С. не ќе биде долг, дека брзо ќе се види дали ќе успее мојата мисија, дали моето име на главен коментатор и уредник во „Време“, со години на ред и главен аниматор и учесник во некои важни кадровски консултации, ќе биде гаранција дека брзо ќе ги завршам работите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Продолжи да живееш во надеж, со верба дека еден ден ќе ги споиш „лотосовиот цвет“ со блесокот на скапоцениот камен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

За прв пат таа ќе ги види жолтите трамваи кои бавно се движеле низ градот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Врховистичката оружена акција во Македонија ги поттикнала големите сили, особено Русија и Австро-Унгарија како “најзаинтересирани“ за настаните во Македонија, да го забрзаат подготвувањето на реформи надевајќи се дека на таков начин ќе ја смират револуционерната атмосфера во Македонија и ќе ги осуетат бурните настани што биле на повидок.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И нестрпливо чека пак да го чуе, со целосна начуленост, верувајќи дека ќе ги расебети изговорените зборови.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тогаш и многу други гранки ќе ги подигнеа своите згрчени прсти и ќе се растовареа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Којзнае кој ќе ги прави јајцата во пуљките! се огласува Борис Биџов од најкрајниот ќош.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Да им дава надежи дека ќе ги следи во животот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Беа се кренале со полна чеза подароци што ќе ги разделат на присутните, од ќајата на Ајдинци - оној вид понизност што го отсликуваше наученото добро однесување.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Како што сега мене ми е потребно да имам некого околу себе, да најдам некого кому овие свои мисли ќе му ги соопштам, со кого ќе ги разменам и ќе ги проверам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Репродукции на нејзини скулптури биле објавувани во повеќе надреалистички публикации и учествувала на поголемите надреалистички изложби.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дојдоа од Сук.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Наместо да биде обид да се промовира една верзија на геј- идентитетот за сметка на другите, овој предмет ќе ги испитува влоговите во геј- идентификациите и деидентификациите, при што ќе се стреми најпосле да создаде подлога за пошироко прифаќање на множеството начини на кои луѓето одредуваат како да бидат геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јас им доаѓам како некој што ќе ги изведе и што ќе им го одложи најтешкото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе донесе Доксим Тренчески катран и ние ќе ги измачкаме вратите, добиците а кога ќе видиме дека катранот не помага, почнуваме да се варосуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Студ од коските ќе ви се цеди, туѓите војски ќе ги гледате како живи созданија без душа. На ништо нема да се сеќавате.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Ќе ги земем децата и ќе живееме кај тебе...“ Тој ништо не ѝ одговори.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Куќата беше тивка, иако во тоа време од утрото, ако некој концентрирано слушаше, ќе ги чуеше бучавата на возовите во далечина, подземните громовити татнежи на камионите со приколки што се тркалаа по автопатиштата, и брмчењето на авионите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Го проголтав последниот залак ќе ги откорнам оградите, на дијалектичко кодирање светот меѓу постоечкото и подвижното Во рушевините на новоградбата, чекорот остана зад мене Лутам по брегот од поларна капа Сахара со синџир песочен оков закотви околу мене Судниот ден небото ми го испрати, Се засолнав под стреите на реторички фигури

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Мајка, од една страна, му се радуваше на патувањето во Албанија зашто првин ќе ги видев нејзините преостанати живи, но таа, од друга страна, тајум стравуваше дека ќе биде немоќна на местото на Татко да ми го даде конечниот совет да патувам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сепак, потсвесно се надеваше дека сите одговори ќе ги наоѓа во од.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И така, селаните од Кукулино, по душа и безбожници и многубошци, изнашле дека со една воденица, сеедно на кој дел од Давидица, Али-бег и неговите луѓе лесно ќе се расправат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Беше феноменален - Voice напиша вистинска критика за него”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Што ќе ги јадат некои, нека ги изедат децата мои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Речиси и никогаш не прашував за цената кога купував нови и необични книги кои, ако не ги купев во мигот, повеќе никогаш не ќе ги видев.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Уште студот не ги споулавел. - А кога ќе ги споулави студот, тогаш?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Зависта особено им нараснуваше кога ќе ги сретнеа, Тахир бег искачен на него, на коњот, а него, коњот, како гордо и ситно оди по него - иако божји, иако хирстијански.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Пак неговиот здив ќе им ги кине жилите а истинатата крв ќе се згрутчува околу коските и ќе ги морничави.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одиш, одиш така, дее, ајс, отсебо, дее, па после охаа, ќе свика некој од војниците, од комората. И ќе ги запре воловите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Голем дел од отворено геј-тематизираната култура што се појави по Стоунвол и понатаму ги има истите револуционерни цели на геј-ослободувањето.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ако нормалноста внимателно се загледа во лудилото, таму ќе ги согледа неподносливите вистини не само за лудилото туку и за себе, па ќе напукне нејзината фасада, ќе исчезне оклопот, и ќе се наѕрат сите ненормалности кои во себе ги носи она што себе се нарекува нормалност, па на местото на разорената нормалност ќе завладее лудилото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа налага откажување од сета надеж дека некогаш на светов ќе се најде соодветен објективен корелатив на она што го чувствуваме и задоволително средство за негово изразување.303 Ако општествените посредства отпочеток не се сфатат како нужни (и само) симболични, а не изразни, ќе се смета дека се крајно недоволни.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Посебен, поинаков и посамосвоен облик на театар претставуваа различните форми на наслојување на повеќе поединечни, самостојни дела поврзани со некој заеднички елемент на структурата (најчесто со ритмот).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Дури си имав и хипотеза за причините поради кои Џуди Гарланд ги привлекува геј-мажите. (Но, бидејќи Ричард Дајер веќе се имаше толку добро осврнато на неа, мислев дека нема потреба од мои натамошни шпекулации, иако сметам дека Дајер пропуштил по нешто овде-онде и дека има уште за кажување).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Замижуваш после, а кога ќе ги отвориш очите таму веќе легнале друг војник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И затоа беше речиси радостен кога ќе ги дочуеше како се јавуваат во темничината, како се приближуваат кон него од сите страни, чиниш во некое постојано кружење, секоја вечер одново со чувството за некакво среќавање со овие проклети, со својата пустош завивања, од кои ноќта се исполнуваше со нешто морничаво страшно, но во исто време и живо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Најсетне и тој сфатил дека бракот и сличните глупости можеле многу неповолно да се одразат на неговата кариера; дека ова можеби звучело по малку и неодмерено па дури и себично но тој бил уверен дека правилно ќе ги сфатела неговите причини бидејќи била полна со разбирање.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И ќе ги запалиме, прошепоте Мена, сите ќе ги запалиме. Да, рековме ние, Веселин и јас, ќе ги запалиме сите.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Сакав целата болка и тага да ја преточам во приказна со убав почеток, а за крај тајните на мојава некогаш блага душа ќе ги преточам во тажачка.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А кога тој ветрец ќе умре, ноќниот небесен жнеец сиот претворен во седефен срп, силен и напнат од нагон во 'рбетот, ќе се заплетка во влажните коси на врбите, ќе ги испие од белата кора сите сокови и лудо опиен ќе потоне во првиот вир. Тој, жнејачот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Како ќе ги гледам другачките твои без тебе, што ќе им кажам, што ќе им изговорам?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дресерот носеше на себе заштитни алишта, ракавици и кај секое куче ќе предизвикаше бес; а потоа и целата група кучиња, ќе ги раздразнеше до таа мера што тие ужасно лаеја, квичеа, напинаа на синџирите да ги скинат, а потеа сам одеше и се криеше во шумата; кога ќе се скриеше, војниците ги пуштаа кучињата и тие, лаејќи и душкајќи по неговите траги, го наоѓаа каде што беше скриен; му се нафрлуваа, но војниците ги сепнуваа, ги задржуваа и ги тргаа за синџирите.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не препознаваше некои од своите пријателки кои случајно ќе ги сретнеше на прошетките – а откако тие ќе ѝ пристапеа, таа ја криеше збунетоста, им поставуваше општи прашања, за да не се забележи дека не знае со кого разговара.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На него треба да се создаде една богата училишна, научна и убава литература за да може преку нив да се рашири низ цела Македонија во вид на литературен јазик што ќе ги измести од неа јазиците на пропагандите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако ме одбиеш, бак бурда - апсаната ми е полна со околу триста ѓаури: кој не платил данок, кој е робен, кој е против Мухамеда, кој колнел Турци - е па, речеш ли жне' и не ме послушаш, сите нив ќе ги пратам да веслаат на корабите, а уште толку невини кавури ќе испратам на ангарија во Мала Азија, а во нивните куќи ќе населам Турци Анадолци!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Жените навистина стоеле пред големиот миг на надежта да ги врзат мажите за постела.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Имавме една магарешка слива за берење. Да не капат сливите по земја, да не ги јаде земјата. Ќе ги нацепам сушеници.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега одат за Битола. Таму ќе им го предадат оружјето на Германците и тие ќе ги пуштеле да си одат дома.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И ако ги видиш прерано, или предоцна, како да си убил нешто во себе, нешто што дотогаш во тебе живеело, или нешто што допрва во тебе требало да се роди.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе ги ставиме комарниците преку глава и ќе нѐ пуштат в поле.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Понекогаш ќе ги затекнев свртени на грб, со меката внатрешна страна со портокалова боја, и со дамки од темносив прав наоколу којшто морав внимателно да го собирам со апаратот.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Не ќе го гледа школото во кое ги поминал првите одделенија, а пред кое сега шлапкаат брановите и, не ќе ги гледа редот високи тополи покрај потокот што се урива од планината. А брата си и на животе не повте да го види.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Во секое ливче нагласував дека сум овде.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во името на бројните години што ќе ги поминам учејќи во твојата сенка, те молам да ја видам пепелта и потем розата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да чекаме истиот или да пропадне или да изроди нова сила која ќе ги реши сите проблеми.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Оваа намера ќе ги зачуди намуртените читатели и филозофи; можеби, и вие ќе ја сметате намерата за делумно чудна почитувајќи ја старата поговорка: Науката е светлина, неукоста е мрак.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На крајот ќе се разделат, пред да ги совлада смртта во окупирана Палестина...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш не беа сигурни дека ќе опстанат на земјата на која се населени, дали не ќе ги зафати бранот на непредвидливата историја.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

ТОПУК: Од сега, кога ќе ти донесат цигари, ќе ги оставаш на чување кај мене. Ќе ти давам колку сакаш.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Јас да сум на местото од кадијата прво живи ќе ги одерам, после ќе ги печам, ја одобри Јунус-бег свирепата постапка, жалејќи се во себе што не се сети да му предложи на кадијата прво да ги одере, па после да ги пече, бидејќи тој му предложи да ги погуби на клада.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Само што треба уште малку да потпораснам за да ми бидат точни.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И доколку работеле во длабочините на пештерите, во тесен тунел што го започнале нивните дедовци, лежеле на грб и биеле со чеканите при мртовечка и чадлива светлост на факел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никогаш не преболе што Морисон му го украде имиџот и што тој стана попопуларен - Џерард се чувствуваше измамен.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

не се трае за јадење, некои и по три пати во денот го менуваат името и ги тепаат децата за да плачат: кога плачат не им бараат јадење, забораваат дека им се јаде, ако продолжи оваа сиромаштија, велат луѓето, не ќе ги познаваме и парите, ќе заборавиме која колку е и од колку е,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога ќе ги снема. Тогаш ќе ме осетиш. Целосно.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Биле мали, уште пред година-две. Ги мразам повеќе од сите. Прво нив ќе ги убиеме.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Неговиот краен проект беше да состави таписерија што ќе ги покрие сосема ѕидовите...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ништо не гледаш, ништо не слушаш, ништо не разбираш. Ќе спиеш долг сон, ќе ги исполнуваш моите наредби.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Кога удри вечерта на караулот на крајот на Полчишта не се изненади.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Лачењето непрестајно ќе ги набрекнува пупките од ластарот, сè додека еден ден не препукнат од младешката еуфорична бликост.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Еве, и пред тебе ќе ги повторам сите поединости од моето однесување во врска со настанов, и тоа по редоследот на случувањата! А ти, ислушај па пресуди...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Револуцијата напролет само ќе нѐ уништи наполно нас и ќе ги уништи плодовите добиени од неа досега, зашто таа ќе биде насочена не против Турција, а против неа и реформаторските сили и затоа што тоа ќе биде не по наши сметки, а по сметките на некоја голема сила и некои мали балкански држави што ќе нѐ натераат нас да се дигаме, а после ќе нѐ остават на сретпат; најпосле, затоа што ако ние против сите аргументи на здравиот разум пак подигнеме востание, ќе бидеме само основа на дипломатска борба меѓу реформаторските држави и некоја трета, која борба ќе се сврши само со нашето поништување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Баба ми се согласи и се договоривме заработувачката да ја делиме на половина, а во бизнисот да го вклучиме и дедо Борис, кој ќе ги наплатува влезниците.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Парите ќе ги најдам, во прашање е само време, а тоа што останува е да смислам на кој начин ќе ги шармирам спонзорите.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Отец Висарион, ќе си ја пушти сенката кон мене, ќе ме покрие ко облак неговата сенка и потоа ќе ги чујам и неговите чекори од квачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но сè додека има луѓе, ќе се сеќаваат на душата. – А што ќе ги тера луѓето да се сеќаваат на душата? – Душата е, синко, во вечно создавање... таа е секаде!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А тие сосила сега ќе ги земат. Без цигански романси и хризантеми.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Патем му рече Анѓеле на Трајчета: - Ноќеска ќе ги нападнат нашите, ќе им го земат оружјето, но ти треба да молчиш. Тие продолжија...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Французинот ја крена главата и го погледна заинтересирано; имаше очила со големи диоптери, та очите му беа јадри, дури и испупчени; а кога ќе ги извадеше да ги избриши од пареата, очите му стануваа толку ситни што му се губеа под нададените веѓи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

-Да заминеме, момци, во шумата - го прекина Михаил - наскоро сите зборови ќе ги заборавиме.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Пари? Кај ќе ги најдеме? праша друга, ковчеста и подвиткана.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И нема што да читаат романи, да гледаат филмови, да запишуваат предмети, да гледаат изложби и да одат на културни фестивали што се фокусираат на геј-мажите. ‌Во 1978 г., канадскиот социолог Бери Д.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Не, - рече Коле, - првин ќе ги присилат да ги искажат сите наши, бидејќи до пред малку не можеа ништо да дознаат, а потоа, без пречки, ќе удрат на палење ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Пред тоа им рекол на другите да сторат онака како што мислат дека ќе е најарно, тој ќе оди да клечи пред студено позлатениот исток, да се моли за мртвите, за нив, за себе, сам и осаменички да ја доизградува верата во себе, не онаа кон небото туку онаа што ќе ги доведе до целта, не со патила да го купуваат правото на живот и не да живеат за да сеат и да жнеат патила - мажи се, не сенки со начнат разум и не покорници пред бабуњосаноста на проклетството.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Рационалното мислење ќе пронајде технолошки иновации што ќе ги победат гладот, болеста и сиромаштијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Со употребата на новата опрема - ракавиците и “cyber-suit”-от, коишто се всушност ништо друго туку обновена тастатура или глушец, со начинот на употреба на сопственото тело за пренесување на сигнали на компјутерот и со очилата ќе ги истражиме дигиталните виртуални стварности.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но сега, како што можеш да видиш со свои очи, во црните мрежи на сопствената магија се загубија и тие, ќе ги скаменам да ги нема засекогаш!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ако си се родил со машки гениталии, вели логиката, ќе се однесуваш на машки начини, ќе посакуваш жени, ќе посакуваш женствени жени, ќе ги посакуваш само нив, ќе имаш секс на активни и продирачки начини што се сметаат за нормални и во рамките на официјално пропишани контексти, ќе се сметаш за хетеросексуалец, ќе се идентификуваш со други хетеросексуалци, ќе веруваш во супериорноста на хетеросексуалноста, колку и да сакаш да бидеш толерантен, и никогаш нема да смениш ниеден дел од овој пакет од детството до староста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Градот плаче, градот е мачен во градот е тежок и животот брачен градот знае да биде брутален во градот е борба за стан социјален Бизнис менаџерчиња, јапи со куферчиња со кафено на гаќи, јаки профитерчиња за пуста пара и дубара прават да можат и жените на берза ќе ги стават

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Зар има причина таквите нешта да се сметаат за тајна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На гардистите на Мортенија им исплетов пајажина преку очи. Ништо не ќе ги разбуди.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ќе ги прекрстуваат и ќе претаат, ко кокошки во плева.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Истите размислувања за нашата татковина може ќе ги чуеме и од некои од нашите сонародници – Македонски Словени што се викаат Бугари, кога ќе се исцрпат сите други средства за борба со македонското национално обединување.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Нема излегување! Доаѓам дома, а постелата некрената, собата несуредена, цвеќињата на балконот ненавадени.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Фалбите од капиданис Цицос дека ќе ги погрчи и Јовановите „бугарски" села излегоа и на видело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

СОЊА: Кој ќе ги донесе одлуките еднаш засекогаш? Ти? Ти тоа би сакал.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ќе ги протегнеме нозете до Нови Сад. Одиме кај другарка ми која сега се јави.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ако му се насмеам, ќе ги покаже забите, бели и прилично правилно наредени во устата, ако го погледнам зачудено, ќе ги извие веѓите, густи и во правилен лак свиени над очите, ако се свртам во профил, можам да го видам носот, ни голем ни мал, ни чпрт, ни згрбавен, ни предолг ни прекраток, усните исто така правилни, немам што особено да им забележам на изгледот, а телото сосема пристојно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сѐ што требаше да стори беше да ги повика мајка му и татко му и тие ќе ги промолкнеа своите глави во собата за да видат како му е.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ги гледаше ли засеците? Ѝ затреперуваше ли срцето кога ќе ги видеше?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На шпанскиот монарх Фердинанд ќе му забележи дека тој, осиромашувајќи ја Шпанија, ќе му овозможи да ја збогати Османската Империја со умовите на прогонетите Евреи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сепак, модернистите исто така се надеваат дека нивните нови теории, да го цитираме Хјум, “нема да бидат инфериорни во поглед на извесноста и ќе бидат многу посупериорни во поглед на корисноста од кое и да е друго човечко сфаќање”.8

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Нивните деца најчесто ќе ги забележите во дел од скопската шема како снопчиња кои ги лесно ги трошат „тешко спечалените пари” од своите родители.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Чекајте, полека, - рече Коле, - треба да направиме план: да видиме како ќе ги нападнеме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Кога ќе ја добијам првата плата, ќе си купам ламба, една убава од месинг, а кога ќе заштедам доволно, ќе си купам и кревет од месинг и една од тие масички со дезен на шаховска табла, знаеш тие со коцки од различни бои дрво, како и неколку килимчиња, и потоа ќе ги поканам на вечера него и жена му; никогаш не би можел да поканиш некого на вечера во куќата на Мајкл зашто таму никој не ги мие садовите и нема ништо друго освен Боб Марли постери и нечистотија и напади на врескање.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Синдикатите кои имаат членови вработени кај одреден работодавач можат да именуваат или изберат еден или повеќе синдикални претставници кои ќе ги застапуваат кај тој работодавач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ние, како со светулки, ќе ги осветлуваме темните зони на нашата балканска историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Откривајќи ги битолските сиџили, тие сто илјади документи, секој со своја душа, со своја историја, претпоставуваше дека лесно ќе ги поврзе со други, со трети души, со други истории.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Кампот, најпосле, е „облик на самоодбрана“.223 Како инаку оние што негостољубивиот општествен свет ги држи како пленици ќе можат доволно да го дереализираат за да не му дадат да ги сотре? (Ова е една од темите во Сартровата Сeн Жене.) Ако тоа е тоа што значи да се „тривијализираат“ сопствените или туѓите чувства, ако тоа значи да не се сфаќаат буквално и неиронично, тогаш тешко дека нивното тривијализирање ќе ги обезвредни и багателизира.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Кога ќе ги видиме?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Аналогно на ова и финансиските средства во случајот на редовен работен однос се постабилни и постои поголема сигурност дека истите тие вработеното лице ќе ги прима подолг период отколку тој што е хонорарно ангажиран.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ем децата ќе ги и изгледам, ем ти баре леб ќе се најадиш. Не гледаш гладна си секој ден".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние сите наглас ќе ги раскажуваме нашите истории и веќе од ништо не се срамиме. Јас сум, знаете, стрвник.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гледав дали некој од нив ќе ги преполни торбите, но тоа никој не го стори.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тоа секој го знае, но и сите добро се пазат да не направат нешто со што ќе ги предизвикаат властите да им прават претрес.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога ќе ги видиш надвор од чашата, ќе ти стане јасно дека во поголеми количини засебно би можеле да бидат кисели, горчливи, со лош мирис, па дури отровни.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Тие му порачуваат на Американецот кои снегулки ќе ги бутне во уста, кои кекси ќе ги соџвака, која конзерва ќе ја проголта, кој пијалок ќе го испие, кои бомбони ќе ги грицка...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ѓорѓе да можеше двата часа возење ќе ги претвореше во четири.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Марија, кога ќе ги земе парите од пошта, ќе чести побогато.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кусев и првенците исто го мислеле но не сакале да му јамчат; Првин, рекле, да си ја уредиме во целина црквата, а потоа ќе ги средуваме внатрешните работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се плашеа дека некој ќе ги види и дека многу би се задржале таму.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе го пронајдам, размислуваше, и ќе го уништам, сите нив ќе ги уништам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Гледајте, од летната горештина има оштетени листови и гранчиња. Внимателно ќе ги отстраниме.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во воената поделба на териториите немаше сомнение дека, повикувајќи се на правото стекнато од минатото, Италија ќе ги добие и поранешните венецијански територии над грчките острови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Немој, слепче, ќе ги запустиме куќите! — почна да се жала Диме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Хаџи Бекташ пропишаните ритуали ќе ги доближува до Бога, тие побожни јунаци на Севишниот за да му служат на земјата на Султанот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не е точно тоа дека имињата на Маргарита или Ана дојдоа подоцна или дека сега тоа е начин да ги разликувам во пишувањето, таквите нешта веднаш стануваат одлучени со самата игра, сакам да кажам дека одблесокот врз стаклото никако не можеше да се вика Ана, како што ни Маргарита не можеше да биде името на девојката што седеше наспроти мене не гледајќи ме, со погледот на црните очи загубен во тагата на тој интеррегнум каде што се чини како сите да ја консултираат зоната на визијата која не е онаа што нѐ опкружува, исклучувајќи ги децата кои гледаат право и сосредоточено сѐ до денот кога и нив ќе ги научат да се сместуваат по меѓупросторите, да гледаат а да не видат, со она пристојно незнаење својствено за секој близок привид, секој опиплив допир, при што секој е улежан во своето меурче, класифициран помеѓу загради, додека ја чува постојаноста и најмалите количества од свеж воздух помеѓу туѓите колена и лактови, затскривајќи се зад „Франс-соарот“ или џебните книги иако скоро секогаш е како сега со Ана, скоро секогаш се некои очи што се сместуваат во процепите од она што навистина може да се гледа, што се сместуваат на она неутрално и делумно тапо растојание што се протега од моето лице до лицето на човекот сосредоточен на својот „Фигаро“.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Овој пат, еден од ликовите во неговата проза, неслучајно жена (неговата Муза, можеби?), ќе му ја шепне магичната формула, ќе ги пушти во етерот (електронски) безмалу пророчките зборови како лек за болест наречена минливост: „ми се чини дека времето е низа од реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување“ („Футролата“).

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Кога ќе се ослободам од егото и суетата, кога ќе ги симнам маските и костумите, кога ќе се демистифицирам, кога не сум на работ на амбисот, кога имам можност барем за момент да бидам среќна, јас сум едноставна личност која умее да сака.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

“Еј,” Пикник му довика на Бакстер “ај се тркаме кој прв ќе ги намести.”

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

А еден од другарите што го одведоа ни рече дека сите народни непријатели ќе ги снајде она што го снајде Симо Чардаклија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но, дали тоа ќе успееме да им го забраниме и на нивните сопрузи, љубовници, пријатели и роднини?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ќе го искршиме првиот ќунк на парчиња и ќе ги раз'рваме другите по него и така ќе се промолкниме еден по друг. А ми рекоа дека надвор од двориштево ѓеризот е ѕидан со плочи, четвртаст и толку широк што не ќе има потреба да го прошируваме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ќе ги слушните дека се внатре, вие низ прозорец и земете една кола.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ќе стивнат борбите, нашите ќе ги истераат кралските војници од нашето место и ќе си одиме кај мама и тате.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Предизвикот за квир-студиите е да ги објасни преку општествена анализа, наместо да му ги припишува на природниот поредок на нештата. ‌Зашто не е баш веројатно дека културните практики имаат корен во природата, па секој обид потеклото да им се смести во природите на геј-мажите само ќе ги направи недостапни за натамошно критичко испитување, бидејќи ќе имплицира дека нема што да се објаснува освен природните факти на работава, ќе нема што да се оди подалеку од тоа како природно си стојат работите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Многу нешта навираат во мојата душа, но не ќе ги чуеш.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Се тешам, би можело да се рече...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ете, убаво би било кога претставите ќе си ги посветуваат на себе, всушност, ќе ги создаваат за згрижување на своите духовни и естетски потреби, а притоа, публиката да мисли дека се наменети за неа и само за неа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Велеа дека се мали, нека почекаат малку, да пораснат вела некоја педа, та и нив ќе ги соберат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„*Ако не успееме, јас ќе ги следам тие кутри луѓе, каде и да решиле да ги носат.*“ Карер помолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

А овдека чуката од двете страни е гола, а што е најглавно, ги знаат точно каде се, та ќе го насочат нападот точно на нив, ќе ги опколат и сите живи ќе ги изловат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѕвездите ја опколија ноќта. Светкаат треперливо, нерешително, како да ќе ги згасне самата оддалеченост.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тие ќе ги апсорбираат структурите на системите а не нивниот репертоар.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Тие мора да ме држат овде, инаку ќе ги разоткријам, а тие се плашат од мене“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На такво место опасноста од постоење на некој скриен микрофон е многу мала; па дури и да постои, тој ќе ги фати само звуците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Не кријам, - ѝ реков, - само сакав да проверам дали Мите им соопштил дека ќе ги чекаме попладнево.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И кој да поверува во судбината дека токму, кај еден букинист, во најобична ламаринена кутија, преполна со разгледници, со фотографии, со реликвии од отоманското време, крај стари фермани и калиграфски записи, ќе ги откријам неколкуте фотографии-портрети на Татковиот вујко Фетхи-беј Окијар?

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Камилски утешно си велеше дека зборовите, во случајот турцизмите, повеќе мислат за нас отколку што ние мислиме за нив!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Без очила некако поинаку го гледа, а и лицето ѝ е различно, како што им е различно на сите луѓе кога ќе ги извадат очилата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ќе ги наредиме заспаниве зејгори во нив и ќе ги пуштиме по рекава.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Лајбах ќе биде исполнуван од Словенската филхармонија, онаа правлива, ригидна институција наменета за конзервирање на традицијата, а конците на проектот ќе ги преземе уметничкиот водач на Словенската филхармонија, еден од најперспективните диригенти од средната генерација, редовниот гостин на миланската Скала, диригентот Марко Летоња, а нивните дела ќе бидат оркестрирани од двајца словенски композитори, Урош Ројко и Алдо Кумар.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Истото се случи и со цртежите на неговиот син Феликс, роден 1907. година, за кои прилично се измачи да ги врами и сочува, а многу од нив и денес постојат.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

— Море, Велиага, па ти! Каде е Велиага? во Битола. Дури да дојде Велиага, ние ќе ги искинеме опинците и ќе ги изедеме парите. Шо му се плашиш на Велиага.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нема уметност! Сега ќе ја разложиме нашата провинциска свест на составни делови, ќе ги излупиме лажните глазури и ќе се сведеме на нашето неделиво јадро.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Кога со прстите ќе ги почувствуваш вибрациите што се совпаѓаат со она што го гледаш во ВР, ги поврзуваш со површината на виртуалниот предмет.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Си можел и да не се родиш и да не бидеш во овој дом, затоа има да ги почитуваш правилата што јас ќе ги поставам, и не сакам да чујам ниту збор повеќе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

После сите тие грешки, погрешни избори и лажни импулси на чувства научив да сакам искрени и верно и со срцето и со умот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Децата на Јована, како мали пцета, се вртат околу излогот, ќе пикнат внатре глава, ќе ги избркаат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- А кој ќе ги храни тие деца, бре Јани, штом ти цело време ќе лежиш под дебелата сенка на селскиот чинар? - потсмешливо праша Мита.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Работите не одат на арно! – го промени веднаш текот на разговорот татко ми. – Со Сталин или без него, ние остануваме со нашите кози! – пресече Чанга. – Но независно од Сталин – продолжи татко ми – кај нас сигурно нема да доцнат „плановите за новата социјалистичка изградба”, кои секако ќе ги зафатат и нашите кози. – И во мене нешто коби.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И велиш ќе се вратиме дома, во старата куќа, ќе ги откриеме жарчињата и ќе го распалиме огништето?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- СВЕТИ ИЛИЈА ќе ги сотри ламјите со девет глави... ќе ги скроти луњите, ќе ги врати чедата... ***

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

И оваа приказна, барем на прв поглед, до овде делува сосема регуларно и праведно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Си претстави како ќе најде убави моми и млади невести и од сите ќе ги избере најубавите и ќе ги донесе во својот харем, кој и инаку не беше празен.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се присети, а потоа се штрекна. Се сети кога арачлиите од рацете ѝ го оттргнаа јарето и ги собраа козите. - Ќе ги изеле шумите. Будалски работи! - знаеше да изусти стариот Стојмен.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога Marion Muller ја напиша својата статија во веќе споменатиот број на „U&lc” :”Се чини дека Frere- Jones e надеж за иднината”, не можела да претпостави дека тој тинејџер толку бргу ќе ги надмине неизвесностите на почетниот стадиум на дигиталната сфера и дека ќе го најде своето место во срцето на современото фонт-дизајнерство. Frere-Jones уште од самиот почеток знаеше дека фонт- дизајнерството не е уметност која изумира, како што анти- компјутерските луѓе предвидуваа дека ќе се случи, туку дека ќе остане извор на креативно задоволство, интелектуална стимулација којашто има и значаен јавен интерес.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

„И да не молиш бабин, баба ќе ги поздрави и сè непто најблаго ќе ги дарува!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

— Убаво сте ја свршиле, џанум! Мошне убаво! Токму тоа и се бараше од вас да ја растурите Организацијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои од нив речиси сосем ќе ги истуткаа и ги фрлаа, а други ги кинеа на сосем мали парченца. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- И ќе ги сакаш луѓето, нели? - велам јас.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Генерации имени и безимени освојувачи ќе се утврделе небаре до вечноста, ќе ги превртеле овие киклопски камења, наредени од претходните освојувачи, ќе воспоставеле свој ред, ќе довлечкале или ќе изделкале нови камени блокови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога се правеше гробот, кога ќе почнеа темелите да му се копаат, да се поставуваат темелници на споменикот, се канеа сите блиски и роднини на покојникот, како куќа да се прави: се колеше јагне или овен, се редеше главата во темелникот, се правеше ручек, се викаше попот, и тука заедно со мајсторите се јадеше, се пиеше; пред тоа, попот Матлија со крстена водица ќе го осветеше гробот, ќе му пееше молитва, ќе фрлаше поглед на плочите и камењата стокмени за споменикот, ќе ги пофалеше мајсторите што ги делкале, домаќинот што стокмил пари за споменикот, а потоа, сиот измастен од месото што го дрпаше, го поземаше бинлакот со вино и долго го држеше на устата како да го подува.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А тој, како да знае сѐ, само ме погледна благо, ме погали по косата и рече: „Оној кој макар еднаш ќе погледне со очите на ѓаволот, негов ученик ќе стане, и сите слова поинаку ќе ги гледа, додека му е душата во телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во стварност, човек би можело да помисли дека резултатот на Гедел само фрла светлина врз еден недостаток во делата на Расел и Вајтхед и да се обиде, инспириран од тој резултат, да создаде систем кој ќе ги надмине и Principia Mathemat- ica и Теоремата на Гедел.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога границата меѓу Албанија и Југославија се извиши како висок непробоен ѕид, моите албански сонародници доаѓале до бодликавиот тел на границата од каде фрлале пари цврсто верувајќи дека некој ќе ги однесе до манастирот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

„Нив ќе ги сретнеш само во приказните, но и во приказните речиси по правило на крајот остануваат изиграни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- До кога ќе ги држиме приклештени? - Додека не се предадат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Рече Максим не е никаков свештеник, па според тоа нема ни право да врши свештеничка работа; закопните обреди, како што ги вршев и досега, рече, пет-шест години наназад, јас ќе ги извршам.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

КРТОВИЦА: Многу нека плаче.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Ќе им отвориш и ќе ги внесеш во другата одаја.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Е токму во тие денови некој донесе писменце од тате во кое тој пишуваше дека е ослободен од логор во еден остров на море, бидејќи се јавил како доброволец и дека верува оти додека стигни писмото дома, тој цврсто ќе ги бие Италијанците...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

— Навистина идат, си пробрборија јузбашијата и мудурот и ги впија очите во мракот, небарем ќе ги бројат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бидејќи театарот е поле на кое јас би сакал да биде регистрирано моето творечко битисување, апологетите на мојот став ќе ги барам токму кај него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

По два дена, ми се јави по телефон дека е готова, дека ја средила својата соба, куќата, исто така, ќе ги затворела, ми рече, прозорците, вратите, ќе ја ставела на место храната за Гаро и за мачката, а видела дека има зоб за коњот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И обајцата умираа од надеж да се вратат во нивната слободна Палестина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кај него ќе ги остави ѓакот и тој ќе ги продаде сите тае работи и колку ќе чини „кабул“, толку ќе внесе во манастирската каса, која всушност беше Сталевото ќесе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе ги водат децата и, за да не им се спие, ќе ги тераат да бројат ѕвезди.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не дај боже да му се случи нешто: да го фати пожар или земјотрес, луѓето ќе плачат кога ќе ги гледаат овие слики...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе заборавиш на земјата. Ќе ги изгубиш пријателите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога го минувавме прагот од домот во кој пред осумнаесет години го донеле оние кои го посвоиле, а бевме тргнале кон домот во кој од него се одвоила неговата мајка, Рајнер застана, ја зеде мојата рака во својата, во онаа во која го држеше парчето хартија на кое беше запишана адресата кон која требаше да одиме, и рече: „Од времето кога заврши моето детство, па до доаѓањето овде, понекогаш кога ќе ги затворев очите, здогледував бестелесно женско суштество.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И, лебами, тројцата ергени ќе можат една сестра да довардат? — додаде Доста Макрева, заблазнувајќи ѝ на Рожденката и ветувајќи ѝ дека и таа ќе ги прати нејзините три девојчиња кога ќе пораснат за на школа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зборовите се извадени заби. Кога некој ќе ги соопшти некоја целина, всушност тој ти дава одредена количина заби што си ги извадил од сопствените жлебини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само малку ќе ги помрднат устината и ќе се накапат на преднииите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа е бура меѓу нас двајцата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од своја страна, бугарскиот министер за надворешни работи одговорил дека со таквата политика САД сакаат само „да ја продолжат војната“, но американскиот претставник одговорил многу јасно, потенцирајќи дека „Америка не можела да си го дозволи поразот на Англија“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

На присутните, изнесувајќи им елементи од биографијата кои во бившиот систем го дефинираат како субверзивна личност (поради што и бил санкциониран), изнесе став што во моја слободна интерпретација, би гласел: Кога човекот ќе се најде во безизлезна ситуација или кога ќе ги потроши сите средства што можат да го извлечат од лошото, тој изрекува пцости на секого и на секаде.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Речиси неизбежно има некој елемент на претераност или неавтентичност, па дури и на травестија во искажувањето на која било велика страст.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Од лавиринтот во себе, од лавиринтот надвор од себе.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Сите знаат дека штом така рече Костадин Дамчески, тој, Костадин Дамчески, Боше Јанчески и уште - кој трет што ќе ги одреди старешината ќе му го „пресретнат“ патот на Хаџи Ташку?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Беше сигурен дека ќе ги качат на бесилка. А ете ги пак во судот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Утре рано ќе ги прескокни испозаспаните и ќе се изјази и со шарка ќе направи одаи во кои никого нема да пушти.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зборуваше… Зборуваше…а во неговите зборови ниту траг од сочувство поткрепено од надеж… или барем некоја ситница што ќе потсети на оној низок лет на ластовицата над калдрмата по долгата суша, во оние пресудни мигови на очекување на дождот кој ќе ги подигне од загрејаната почва замелушавените мрзливи инсекти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали се собираме? Се собираме на роден денови на внучињата, а мажите откако ќе ги донесат покупките, ќе појадат и до пладне бистрат политика во кафеаните.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не можевме да сфатиме какво големо зло сториле козите, та сега ќе ги убиваат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Една жена си ја потопува главата во кофа полна со вода, надевајќи се дека така ќе ги удави сите туѓи мисли кои се во неа, а потоа на нивно место ќе се појават нејзините.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еве, четниците пукаат, истрелите се доближуваат, ќе ги фатат децата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ж: Имено, тоа е проблемот, Ахиле.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Вака, кога Петко ќе стане поп, тој ќе си служи на „неговиот света Илија“ за здравје, за душата од татка му, од деда му Петка, од мајка му Трна, која одамна беше појдена кај мажа си и умрените дечиња, и така ќе ги користи и овие дваесет гроша што му ги плаќаше на поп Спира за секоја служба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Шишман спие во окопот, толку му се спие што се плаши дека војската брзо ќе ги изфупи бележаните и си вели:Барем уште малку да се забават та да се изнаспијам.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко, за разлика од Камилски, го поврзуваа други асоцијации и идеи со тврдината, која ја имаше постојано пред своите очи кога беше на чардакот, најчесто со своите книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше добро, што ги имаше мавнато и тој, барем за извесно време, и што знаеше дека во следните денови ќе ги мавнува сѐ повеќе од своите мисли.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Грижата за светите книги ѝ ја остави на Мајка, а таа на секого од тројцата синови им даде да носат по една света книга, кој Библијата, кој Куранот, кој Талмудот, верувајќи дека Бог ќе ги спаси кога ќе ја минуваат границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А помислете дека и не сите ваши теории ќе бидат точни, и така неточни луѓето ќе ги ползуваат за да си помогнат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сфатив дека ако си го сосредоточам вниманието на една личност, односно на Џоан Крафорд, и на една сцена од еден филм, не само што ќе имам повеќе од доволно материјал за работа туку и дека материјалот што го имам изобилува со импликации кои засегаат цело множество аспекти на машката геј-култура што инаку не ќе можеше во еден том да се обработат целосно, директно и независно една од друга.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Не мора да брзам, ќе ги соберам кога ќе се вратам“. - си помисли Јана и со малото ранче на грбот го фати патот кон најомиленото место, јодната бања во Бечеј.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од страв од самовилите, да не, кога ќе ги види, се поштукне од умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се прашував: кој нив сега ќе ги израсне?

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Шпанската историја ја проучуваше пред да замине со доброволните антифашистички бригади, но и ги почувствува нејзините најтрагични моменти и затоа тој се надоврза на Татковото кажување: Волјата за религиозна христијанска унификација ќе се почувствува по крајот на муслиманска Шпанија, кога во 1492 година, католичките кралеви, стигнувајќи во Гранада, ќе ги прогонуваат Евреите, со исклучок на тие што ќе го прифатат преобраќањето во христијанството. Тоа е историјата на мараните.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„Не знам,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Напролет, ако е садот претесен, ќе ги пресадиме и земјата пак ќе ја збогатиме со хумус“ зборуваше мама Злата.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тој процес го претставува нивното најрано и најобликувачко искуство како приматели и субјекти на културата. (Импликациите од ова повеќе ќе ги испитаме во поглавје 16). ‌Ете зошто одбивам да си го ограничам приказот за машката геј-култура на некоја далечна епоха, на некоја историска доба што е начисто и вистински свршена – макар и од пред само некоја минутка, во зависност од тоа кој го пишува опелото.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така си мислев, ама во срцето ми беше некако студено, празно и тажно.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Исто како што робовите, слугите и проститутките беа терани да ги продаваат своите тела во времето на преддигиталните стадиуми, луѓето во 2008 ќе ги продаваат своите мозоци.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во таа насмевка имаше нешто старечко – не ни се насмевнуваше како што се смее четиригодишно дете, туку како што старче ослободено од страв се потсмева со смртта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Добро. А од Флорина наваму ќе тргнат да идат на своето корафилаците и да речеме ќе ги пречекаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Инаку - празно. А, ако е суштината во амбалажата...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

XXXVIII И Татко и Климент Камилски, кога се сретнаа рано утредента, беа првин согласни дека поимот на јаничарството, како што започнаа да го разгледуваат, далеку ќе ги одвлече од проектот и за да се справат на таков начин со најопасните турцизми во балканските јазици ќе им беа потребни години.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Со ужас сфатив дека не можам само да го голтнам месото, туку ќе мора и да го исчистам пред повторно да го ставам во уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Пред прозорецот на јужната страна од мојот стан се наоѓа едно мистериозно дрво.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Но кажи ни ти некој лек што ќе ги чува од лошо”.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

АНА: Ако ми се мали чевливе ќе изгорам од жал... (Седнува да ги проба). Али, не со копринените чорапи ќе ги пробам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тие, потсвеста и времето, низ бесконечни метаморфози, ќе ги трансформираат и репродуцираат визуелниот, колористичкиот и звучниот архетип – во говор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И веќе самиот ќе ги исече, ќе го собере семето во посебно хартииче и ќе започне со јадењето. okno.mk 135

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И кога ќе ги изречев во тие решавачки моменти овие мои оценки како пофалба за командантот, (а ги имам изречувано повеќепати), никој не ги толкуваше како обично грдо додворување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

-Имало поприлично такви случаи, кога поединци ќе ги погазеле наредбите... затечени од непредвидливите околности, иако не можам да поверувам дека такво нешто му се има случено и на Ѓурчин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Реморкерите на нафтната компанија ќе донесеа купишта тела, група работници ќе ги растовареа, санитарците ќе ги попрскаа со некоја балсамирачка течност, за да не се распаднат, друга група ќе ги натовареше на камионите и камионите ги однесуваа.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Двајца мажи седат на масата, работејќи, со главите наведнати.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Сега, Нумо, ќе им одржат говор и ќе ги пуштат - рече Пандо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Или ќе ги забереа пред пушка и ќе ги отераа во џандармериските станици во Алинци или Тополчани, или во Прилеп или во Битола, ќе ги држеа во тамошните затвори неколку дена, неколку недели или неколку месеци и кога ќе ги пуштеа да си дојдат дома, си доаѓаа посинети од ќотек и со искршени ребра, раце и колена.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Попусто се џапал и попусто се пенел пијаниот Куно, тие двајца биле посилни и од млад бик, меѓутоа Онисифор Проказник го смирил некако - ќе се налутат домаќините и ќе ги остават без камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги обземаше тивка, незабележлива тага што и тие ќе ги напуштат, оставајќи ги на немилоста на времето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Уште одамна ќе ги земев врз себе сите ваши злостори, мошне горд, мошне среќен да ги понесам - да сте мажи.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога орелот ќе ги забие канџите во моето нежно тело - 84.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Камилски не се надеваше дека повторно ќе ги види овие букинисти, макар што од последната средба со нив беа поминати петнаесетина години.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Заради потврда на сопственото дело во сегашноста, тој се потпира на минатото онакво какво што го согледува тој и во тоа настојување тврдоглаво ќе ги пренабрегне не само историските документи туку и фактот дека автентичноста на пронајдениот ракопис, колку и заводливо тој да нуди убедливост, не може да се провери бидејќи носи во себе субјективност на наменски пишуван животопис.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во свеста на Дишан раѓањето на детето можби се идентифицира со Жана Саре како невеста, иако во тоа време таа веќе била мажена за друг човек (за агент на една осигурителна компанија кој го одгледал девојчето како свое).

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Токму тука е најголемата опасност на романтичната љубов.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

До колку вака изѕемнети, оклапушени, полежеа на суровиот мраз уште само полчас, превезот можеше да се претвори во модра коруба што ќе ги скамени за навек.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

“ „Кога ќе ги садиме?

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Во паузата што по овие зборови ја направи, авторот си рече: Сега дојде моментот кога заради рамнотежа ќе ги репне левучарите во корист на грчката десница.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Штом само се наруча и излезе под покривот по кошула, веднаш ѝ наредува на Гапка да му донесе две дињи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Децата ми викаа: Ајде Миле, станувај за на училиште, а мајка ми ќе ме замолеше: Ајде уште малку, па ќе потрчаш и ќе ги стигнеш.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се разбира, осетив олеснување затоа што се мртви, бидејќи никогаш ниедна не би можела да убијам, и да беа уфрлувани живи внатре, во кесата за прашина во правосмукалката, верувам дека повторно ќе ги доживував кошмарите како тогаш кога мојот маж се бореше со жолтите мравки во нашата кујна.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Ако се појави некаде некој трн, ќе ги пратам одовде“, — си помисли тој во себе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние пак знаевме дека на крајот, од целата новогодишна програма функционални ќе ни бидат само двата филма кои што тогашното ТВ- Скопје, ќе ги даде за највеселата ноќ.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Убава работа, да се крадат податоци од Оно- Сендаи, qубезно чувајќи ги заради уцена, заканувајќи се дека ќе ја затапат острицата на конгломератските истражувања така што јавно ќе ги презентираат. Margina #19-20 [1995] | okno.mk 99 Но, зошто тоа не им вреди?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И што јаде, со што ја полни утробата? Лапа птици: чапли, дроплички, пауни, и крка животни: јазовци, диви јарчишта, пци, и гладно е за човечки жили и коски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време солунските ционистички кругови го поддржува новиот главен рабин, во надеж дека, поради неговата ционистичка определба, тој ќе ги консултира за секоја одлука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ќе ги закопаат во јама, претходно ископана близу дебелото стебло на буката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А можеби и ќе ги продадеме. Убави парички, а?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во таков случај грамофонот не би ја исполнувал основната намена, а таа е да биде совршен во таа смисла што ќе ги репродуцира сите звуци па и оние кои се фатални за него, што јасно, е невозможно.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Еве, јас сум жив доказ за тоа: по многу упорни обиди и залагања, вчера конечно добив охрабрувачки и-меил од една продуцентска куќа (заради професионална дискреција ќе го премолчам името на испраќачот, па во понатамошниот текст ќе ги нарекувам Џиги Миги Ентертејнмент).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Тој сигурно ќе ги брани виновните, а ќе ги обвинува невините. Измешал и времиња и вери...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со оглед на нивната популарност веројатно било однапред јасно дека ќе ги обвинат за ширење на глупавост и несреќи од секаков вид: пожари, вандализам, запалени мачји опашки, итн.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А после: „Куме, одврзи го ќесето.“ Ќе ги венчаш сите овие Амповци и Ѓорговци...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Саканејќе, се нафатила, ќе го бабуа ова кучило, кое утре ќе ги дели нејзините деца.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе останам дури и сосема рамнодушен; се разбира во случај тие одговори да не бидат придружени со оние допири на аглите на нејзините усни што зачудувачки вознемируваат и речиси ме присилуваат да верувам дека сум сосема близу до проѕирните превези на првиот грев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Хелвиг ја убеди. Полесно ќе ги минуваат границите заедно. Ќе отседнуваат во хотелите...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Јас на тие работи гледам како од стојалиште на човек кој се бави со книжевна критика и со историја на литература, а не од стојалиште на филозоф, и, се разбира, не ме интересира состојбата на критичкиот дискурс на трагата на Дерида и Борхес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имајќи ја предвид лошата ситуација во фирмата и малата веројатност нешто да се промени во тој правец, таа се сложува на ова и „доброволно“ го потпишува решението за технолошки вишок, кое датира од септември 2005 и во кое се наведува дека од денот на престанокот на работниот однос нејзе ќе ѝ се исплати надомест на име испратнина во висина од пет месечни плати остварени во последниот полугодишен период, а исплатата ќе се изврши со денот на престанокот на работниот однос.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

При одлучувањето за тоа кои трошоци ќе и се надоместат на странката судот ќе ги земе предвид само оние трошоци што биле потребни за водење на парницата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе ги товариме маските, а тој само ќе вели: Веќе нема, се догреба.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

153. И во овој поглед Мисирков ја антиципира блиската реалност: професорот Ј. Цвииќ токму таа теорија ја разви во своите „научни” трудови /1904-1906/, докажувајќи дека Македонците се „флотантна маса” од која може да се измесат и „Срби“ и „Бугари“ – во зависност од тоа кој ќе ги завладее.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оние слабите ќе ги снема, тоа е законот на овој свет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе ги ткаеш даровите - за свекорот, свекрвата - за деверот, за нункото - даровите за сватови.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Не заслужувам, рекол со незабележлива возбуда во гласот. - Ги носам на душа сирачињата на Јаков Иконописец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Македонските војници, млади селани-партизани, во есента 1944-та, јуришаа по голините за да ги освојат нивните утврдувања, а тие, откако ќе ги пуштеа блиску до себе, ги косеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На пример, за еден инженер или лабораториски хемичар логично е да се претпостави дека ќе имаат потреба за поголемо количество на технички податоци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Директорот на установата има заменик кој го заменува во случај на негова спреченост или отсутност и го застапува во работите што тој ќе ги определи (чл. 33, ЗИС).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не велам судбински или нешто слично бидејќи Пеперутката не беше по зборовите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рече дека така поубаво ќе ги слуша песнопојците Блаже Задгорец и Богдан Преслапец. Никој не пееше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прилог ~кон ~~ ~ ~ сшашисшикаша Од сто луѓе коишто се` знаат подобро - педесет и двајца, несигурни во секој чекор - речиси сите други, подготвени да помогнат, доколку тоа долго не потрае - дури четириесет и деветтемина, секогаш добри, бидејќи поинаку не можат - четворица, можеби и петмина, склони без завист да се восхитуваат - осумнаесетмина, доведени во заблуда со младоста што изминува - плус минус шеесетмина, со коишто нема шега - четириесет и четворица, оние што живеат во постојан страв од некого или нешто - седумдесет и седумина, 192 okno.mk способни за среќа - најмногу дваесет и неколкумина, поединечно безопасни, коишто здивуваат во толпа - сигурно повеќе од половината, окрутни, кога околностите ќе ги принудат - подобро да не знаеме дури ни приближно, мудри после штета - не значително повеќе од мудри пред штета, оние што од животот не земаат ништо освен добра - триесетмина, иако би сакала да грешам, згрбавени, заболени и без батериичка во полумракот - осумдесет и тројца порано или подоцна, праведни - прилично, то ест цели триесет и петмина, Маргина 37 193 ако таа црта е поврзана со напор за разбирање - тројца, достојни за сочувство - деведесет и деветтемина, смртници - сто отсто.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Доста вјаваа ако е за фајде; да ги симнеме еднаш од грбот, да си починеме и ние, нели сме душа, стопанка му — заврши детето, а Толе веќе се пренесе со мислите како ќе излезе од апцаната, ќе му појде првин на Валијата во Битола, ќе го поткастри со сите негови мезличари, со сите гавази и слуги; после ќе ги најде сите бегови од прилепско битолското поле, ќе си оди во Крушевица, та ќе ги суреди Адемовци, Селимовци, Ќемаловци и сите други како нив. Море ќе кола, ќе кола, ќе кола дури ќе ми сечи ножот и дури ќе ми мава раката".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ќе ги облечам облеките на мајка ми, е, тоа е веќе нешто сосема друго.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако не дадат, нема да се кокорат кај мариовките, — го убедува Митре Раифа и уште на кинисување завитка две мартинки во сакмата и му ги товари на куцото магаре, та ги однесе во Градешница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога науката ќе ги доведе до крајни граници фактите на сопствениот систем, таа повторно ќе ѝ се обрати на филозофијата барајќи поткрепа за хипотезите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Маестро, најмил мој, во приказната, како и во животот, треба да имаш доволно шапки, но на една подолго ќе ѝ се восхитуваш, и почесто ќе ја ставиш на главата, а другите ќе ги сместиш по плакарите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Од тие причини сметале дека "преориентација во смисла да се формира Англо-грчко-турска асоцијација" ќе ги вовлече Британците во разни тешкотии.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Лист по лист и на секој лист како да е издраскана иста песна испеана од популарен пејач: Веселба се шири на сите страни, Сега по земјата слободно одиме И големите денови ќе ги помниме!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Хајнерле ги чувствуваше тие премолчувања, и од нив бегаше со погледот кон некоја дамка на ѕидот, кон мушичките кои летаа среде собата, кон прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно утро Белото јоргованче рече: - Веќе е пролет. Ќе ги пуштам цветовите.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Инаку ќе ги барам преку кадијата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Немоќта Европа да им се спротивстави на османските војски, дури и да го прифати победничкиот повик на Скендербег, да го охрабри, да му помогне во критичните и пресудни моменти, долго време ќе одекнува трагично во свеста на повеќе генерации, ќе ги разбранува европските духови, ќе предизвика сомнение во немоќта да се бранат достојно вредностите на европската цивилизација.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Брзо ќе ги поминеме тие триесетина километри...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ја ништо не знам, викаше Трпе, кој во тој момент за малку ќе ги напунеше гаќите од страв.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И уште ви реков дека верувам во Бога со сето мое битие и убеден сум дека Тој еден ден вистина ќе ги воскресне мртвите, и праведните и оние грешните.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Странката е должна, во барањето, определено да ги наведе трошоците за кои бара надоместок (чл. 158, ст.1-2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На празникот (бајрам) на рамазанските пости и на празникот (бајрам) на жртвувањето, султанот имал обичај на корпусот на јаничарите да им подарува баклава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе ги отвори наутро очите – трубата свири: - Трата-ту, трата-ту! И Зоки ќе си помисли: „Што убаво свири!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Обидите за моќ-контрола од деведесеттите ќе се одвиваат на екраните во дневните соби на поединците.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Место кон битолско ќе ги навртиме долу маковското и ноќеска ќе ја прејдиме Црна".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Многу кал изгазивме. Влатко ќе ги измие и забрише чевлите, а јас ќе се одморам.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

До година, штом јакиот студ ќе ја запре палавата лапавица и штом по соголените гранки јануари ќе го оболежи својот пат со остри кристали од мраз, на ајдучката глутница ќе и се придружат уште четири млади волци, ќе вијат по снежната пустелија и кога ќе навлезат в трло ќе ги исколат овците и со замрзната крв на своите муцки ќе се нуркаат во маглите на планината.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Глигор остро го пресече: - Кога ќе ги фрлам плочите, тогаш грабај, чакал несреќен!

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бара некој кој ќе ги стави тоновите во нормален ред, за да пропее и да можат да ја слушнат сите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ако ја отворите Библијата, таму ќе ги најдете воскреснатите чеда Божји, меѓу редовите на светите писанија, во земјата своја библиска, како во пророчките сказанија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но кога Дамческите предложија да се обноват лозјата, со специјални сорти лози, што тие сами ќе ги набавеле и ќе ги донесле дури од Мелничко, речиси се побунија против нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Каде, старецу? Јас сум. И сѐ додека лентата ќе се врти и додека скриеното електронско око ќе ги чита и одбира електричните импулси, претворајќи ги во зборови, ќе бидам млад и суров.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Баналностите за шпиртоносата симпатија во клупата пред мене ќе ги оставиме за другпат, оти, нели, сета живеачка не е баш за во песна.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

А другиот дел на истото семејство, на кое бездруго и јас бев далечен потомок, низ многу, многу генерации остана небаре да вечнее крај морскиот брег со довикот кон своите, на другиот брег, со надеж дека судбината еден ден повторно ќе ги зближи.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Да, тој ќе стори нешто, Јаков не останувал должен, ќе капне крв пред неговите нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нека дојде најпосле кој бил од битолските конзули, ќе видеме, — му одговори пак Јован и си ја приготви и другата бомба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- И твојот Висок, а? Сигурно, мора некој и таа работа да ја врши... туку како?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Бог ја заборави, а овие, како што ќе ги пишеше, така заминуваа и лепеа слика на мермерот, па кога им рече на Гого и Боби да се потпишат, тие како попарени скокнаа од место.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Денес ќе ги гониме пастрмките! - рече Денко додека го сркаше топлото млеко.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На уметникот сè му се простува кога ќе ги нацрта на слика своите најлоши пороци, а од тоа ќе произлезе ремек-дело.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ќе ги однесат сигурно на пазарот за робје на Крит, или во Едрене, да не сум жив! Таму робјето се продава поскапо!“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога разбра дека Трајко Сирме и бил татко на Анѓа, не можеше да се воздржи, а да не воскликне пред неа: – Ами кога ти велев дека ќе ги изгубиш родителите, ти што велеше, а? – и пак ја покани да се потурчи, не да ја прави сега анама, ами да му помине инаетот, да биде на неговото.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Изреката на пресудата содржи одлука на судот за усвојување или одбивање на одделни барања што се однесуваат на главната работа и на споредните барања и одлука за постоењето или непостоењето на побарувањето истакнато заради пребивање.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пресели се кај мене, башка соба ќе ги дадам и седи до кога ќе седиш“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сите нему му се обрнаа како на воено лице.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Власта има долги раце. Ќе ги подаде и веќе ќе те зграпчи за гуша. Навистина, суд. Ништо друго.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се шепотеше дека ќе ги носат во посебни собирни центри за нивни сонародници, кајшто ќе останат сѐ до крајот на војната, но и тоа дека ќе ги однесат на пат без враќање. Откако фатија да се шират тие гласини, Рашела одново почна да спие дома, кај нејзините.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

После ќе ги бакнувам буквите, мастилото.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сврзници што ќе ги сврзуваат поголемите земји...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ќе замали огнот, а ние ќе ги пособереме гламните, не го оставаме да згасне.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе почнеш концентрирано да мислиш на некого, само на него и многу силно на него, што значи – ќе ги насочиш своите мисли да стигнат директно до него, и тој ќе ги прими нив, ќе ги чуе и ќе ти одговори.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А не знаев, никако не знаев дека сите некажани приказни ќе ги стопам и ќе ги излеам во нож, во остар челик, во закана.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И да знаеше Кољо за патот по кој трагаа тие, тој сигурно со чудење и сожалување ќе ги погледнеше што на таков начин си го арчат неповратното време.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ќе шмркнеш со носот од наплив на емоции... со крајот на ракавот ќе ги избришеш моите и своите солзи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Утревечер мајката или мажот ѝ, знаејќи дека во сопчето отспротива стои тој и ги следи во мракот, ќе ги затворат капаците и така во неговата соба веќе нема да навлегува светлината што му вдахна живот, светлината во којашто наивно уживаше, којашто беше неговата единствена радост. Меѓутоа, не беше така.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не можам, а да не му се восхитувам на Хорацио Цвикало на господските гестови, уште повеќе кога ќе ги поврзам со тенко потстрижените мустачиња, светлите костуми со пруги и склоноста кон дебелички жени со огромни дојки.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ако Онисифор Мечкојад можел да е прв во тврдоглавоста, Онисифор Проказник стоел веднаш до него, да сраснат еден во друг, да се скаменат, да станат еден варовник од некогашни два живи облика, подоцна, многу подоцна да ги подлокува безнадежен дожд и да ги напукнува сурова жега.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ова полномошно подоцна е дополнето со зборовите дека „работниците, сопственици на акции, му ги поклонуваат, односно предаваат на владение своите акции на директорот“ – што, пак, претставува класичен пример на измама, како „кривично дело против имотот“, а која допрва треба судски да се разреши.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потокот под нив станал погласен - ете, и водата се ослободува од своја мора.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И уште еднаш Судбината ќе ги намести своите терезии за пресврти и изненадувања, пристигања и заминувања.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој ми беше рекол: „Сметај се себе си за младо збунето момче што ќе ги надвладее тешкотиите. Одреден си за праведноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Има уште многу други јадења кои се припремаат на оган од лепешки, а самите лепешки, пак, почнуваат да ги собираат, на одредено место во дворовите, уште од првиот ден кога, напролет, пред Благовец, ќе ги истераат гојдата на пасење во ливадите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

“ Со што мора да сум искажал не вчудоневиденост од сексуалната ориентација на новиов пријател, која веќе, на мое целосно задоволство, ја имав утврдено, туку сум го искажал наеднаш сменетото чувство за неговото стојалиште во геј-милјето, како во некаков чуден базен каде што оние чинови на возрасен секс во каков што намерававме да се впуштиме се одвиваа на плиткиот крај, без многу опасност дека, од сите положби што ќе ги заземеме, нема да можеме за час да си го вратиме тлото под нозете, додека детските работи како што е слушањето бродвејски албуми... изискуваа од него да се предаде на речиси целосно нурнување во нешто за што мојот прв фобичен изблик потврдуваше дека е прилично длабочко. (22) ‌Бидејќи упатува на едно обликувачко, изолирачко искуство на несподелива сентименталност, настраната привлечност на бродвејскиот мјузикл – која го враќа геј-субјектот во неговото претсексуално, но екстатично уживање во „детските ствари“ и во сите тие срамни, незгодни емотивни премрежиња на самотното детство – им е многу потежок, многу погорлив залак на геј-мажите од возрасните задоволства на геј-сексот кои го потврдуваат идентитетот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

По малку, Луков ја отвора вратата и во собата - откако неразбирливо ќе ги разменат лозинките - влегуваат Младичот и Методи.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Прелистувајќи, очите ќе ги задржеше на некоја слика или на некој текст што ќе го привлечеше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Во врска со твоите пациенти ти беше, пред сѐ, добар психијатар, знаеше да ги читаш луѓето, да им влезеш во психата, а потоа, откако ќе ги релаксираше со секакви муабети за што било, ќе ги советуваше што треба да преземат за нивното здравје и како да се лечат.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Потоа ќе ги забележите стаклените шкафови што содржат импресивна колекција на прибор за пушење и предмети во врска со дрога, од разни цевчиња до шампон од марихуана, „liquid XTC“ и смарт друг прашоци, плус две големи кутии со кондоми.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но кој можеше да претпостави дека Чанга ќе ги заѕида влезните врати од скривалиштата, и така ќе ги затвори сите пристапи кон утробата на тврдината?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А за крај, откако стариот младоженец на мелодијата „Секс бомб“ ќе игра како Пинк Пантер околу старата млада, седната на столче на средина на подиумот со прекрстени нозе и обесени бутинки обидувајќи се со вештачката вилица да ми ја слече жертерката, јас ќе спремам стриптиз, како Ким Бесинџер од „9 и пол недели“, и, на песната „Нека ти остане само шеширчето“, ќе ги збеснам сите! Ете, така ќе биде!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Гледаш, бебешка количка: моја, братче, мене ме возеле во неа и сум врескал - раскажува мама - не сум сакал да лежам...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Само понекогаш ќе ги штрекнеше старото палто на Павле. - Е, до година...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Крвта на загинатите ќе ја испие земјата, оголените коски на малкуте осамени борци по планините ќе ги колваат мршојадци“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Би се рекло дури и дека она што ја прави страста велика, она што ги преувеличува емоциите од кои се состои, е токму свеста дека е невозможно тие да се искажат транспарентно – и следователната потреба да се најде начин да им се даде лик што ќе ги задоволи критериумите за претставување што ги налага нивната великост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ја познава секоја стапалка шума и сето тоа го потсетува на неговото детство и среќните дни, кога таму ги пасеше овците, свиреше со кавалот и мечтаеше за својата идна среќа: како ќе се ожени, како своето прво синче ќе го води со себе да го запознае со пределите на шумата; како ќе му влее кураж да не се плаши од волците; како тоа ќе ги пасе овците и јагнињата, и најпосле, како и тоа ќе биде домаќин, како што е татко му Петко, и тој сам што ќе биде.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само чувствувам како да бегаат од мене, од тоа што ќе им го речам или како ќе ги погледнам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Веруваше дека и семејството ќе ги продолжи дните во стариот спокој.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Имено, се работи за следното: со изговор дека, доколку се окрупни понудата би се добила повисока цена при продажбата на акциите, директорот ги повикува вработените кои имаат акции да потпишат групно полномошно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Така протегајќи се по нив ќе ги размрдав гранките па сочните жолти сливи паѓаа врз земјата со тапи удари.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Тој само се стреми да ѝ го направи дејството понетоксично – така што ќе ги направи вредноста и престижот на романтичната љубов помалку аксиоматски. ‌Преосвојувањето на ликот на Џоан Крафорд, воопшто, од страна на машката геј-култура и неговото ставање во инаков оптек, како и нејзината фасцинираност со таа една сцена од Милдред Пирс, можат да добијат посебна смисла ако се гледаат на ваква светлина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некој, туѓинец, кој не видел жени вака избрбешкани со лепешки дури догоре, дури до пушталките, сигурно ќе се згнасеше кога ќе ги видеше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Влегувањето на САД во војната на 8 декември 1941 година повторно го актуелизирало прашањето за местото и улогата на координаторот за информации.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Навистина сфатив дека подобро е да ги прифаќам луѓето онака, само површно, без предрасуди и без анализи, отколку да знам дека со сигурност нема да ми се допаднат откако темелно ќе ги проанализирам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ќе ги исплашиш Германците со мантијата, дедо, рекол тој Никодим.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И така одам јас дома и си мислам како ќе ме прегрнат татко, сестрите и братот, како радосно ќе се гушнеме, како татко ќе ме седне на колено, ќе ми погали глава, ќе ме стопли во својата прегратка, а сестрите ќе ми донесат топла манџа и многу леб, како братот ќе ги собуе своите топли волнени чорапи и ќе ми ги обуе, како сите ќе седнеме покрај распаленото огниште... а потоа како наситен и стоплен ќе заспијам во скутот на татко и утрото ќе се разбудам под топлото веленце, ќе се напијам топло овчо млеко...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Освен што, за разлика од државјанинот на Луксембург, со својот секаде ќе ги преминувам границите како - OTHERS!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Помислете на печурките (помеѓу останатите и на царската!) кои таму би можеле да ги пронајдете.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога дојдоа џандарите и го врзаа Грдана за да го носат в град, луѓето шепотеа по него: „А бре, Грдане, ќе ги скапе душицата по робии... Зар мораше да го убиеш...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Бидејќи Дерида нѐ предупреди на значајноста на ваквите надворешни, “гранични” елементи како што се епиграфите, накусо ќе ги разгледам можните значења на тие одломки од Борхес и Џојс во врска со “Платоновата фармација” како посреден начин да се изнесат некои согледувања за односот помеѓу Борхес и Дерида.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гранки фрливме врз нив ветените за крунисување пред олтар... врз гранките земја крвава и ја притегнавме со крш - камења ко вечен запис што во времињата сегашни и идни ќе ги мијат дождови и ветрој ќе ги сушат, ќе ги топлат воздишки и во бели зори ќе болснуваат ко бисер што болснува на гради момини...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Камилски живна, стана од своето место, го поклопи големиот речник пред себе и рече: Во право си, пријателе, животот останува првата и последна проверка за вистината...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тој што, застапувајќи ги имотните интереси на некое лице или грижејќи се за неговиот имот, нема да ја исполни својата должност или ќе ги злоупотреби дадените овластувања со намера да прибави имотна корист или да го оштети лицето чии имотни интереси ги застапува или за чиј имот се грижи – ќе се казни со парична казна или со затвор до една година.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Димитар е рапер. Фотографијата на баба му ја носи во паричникот и така секогаш му е полн и кога ќе ги потроши парите.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Бидејќи сè додека народњаштвото како општо чувство на општествениот живот биде доминантно (како српскиот задружно радикален и хрватскиот провинцијално средноевропски ФОЛКИШ), дотогаш ќе ги трпиме сите последици на одржување и дотирање на едно одамна насукано трупиште, во кое ајдуците и ускоците, во својство на управник на светилникот, веќе го пљачкосале и последниот златен заб од вилиците на настраданите патници. 14. 10. 1991 Маргина 36 27 Еднодимензионални народи Народ што не знае на сопствената волја да ѝ стави цивилизациска граница (да изнајде ФОРМА), кој не знае да се самосовлада во законот и правната норма, кој како единствена вредност го зема и истакнува сопственото постоење, доброволно се определува за робување самиот на себе (а тоа се најлоши ропства) и, на крајот, паѓа во опасност од билошко исчезнување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Не очекувам дека сите што ќе ја прочитаат книгава ќе ги убедам во полезноста на мојот предмет, но се надевам дека барем јасно ќе ја покажам вистинитоста на интелектуалните влогови во моето испитување на машката геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- А што ќе ги тера луѓето да се сеќаваат на душата?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Јас сметам дека со неповторливо богатство се надарени само нашите лични доживувања, приказните што ние ги создаваме: разнобојни, шумни, богати, со насмевки на бои што ќе ги откриете само во опашот на паунот, и се разбира, да не заборавиме, кај виножитото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Каде се, дедо?“ „Кај багажот, сега ќе ги земеме.“ „Гледаш, чичко Владимир, изправни се! А ти се плашеше долу да не се испокршат.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И тој цела ноќ мисли што да прави утре со затворниците и застана на тоа: „Да земам некоја пара повеќе, та иако дојдит за бегање, барем да не одам со гола рака во Стамбул", — си заклучи и го викна утрото рано јузбашијата да се договорат колку пари да земат и како да ја изведат таа работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ги утешам оние што ќе се растажат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со други зборови, предмет што прави преглед и испитување на материјалите врз кои геј- мажите (и поединечно и во групи) изградиле заедничка култура или заеднички култури, исто така ќе биде и предмет што ќе ги иницира студентите, и оние стрејт и оние геј, во културната практика на машката хомосексуалност, до оној степен до кој таа практика се состои токму од споделувањето и испитувањето на таквите материјали.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но тие не смееја да отстапат од наредбата на директорот на хотелот, кој во престојот на Камилски гледаше престиж за хотелот и затоа трпеливо го гледаа Камилски како им подава книга по книга откако добро ќе ги погледа и погали.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако успеам во тоа и ако сум задоволен од квалитетот, Симпсонови ќе ги имаме и на стрип.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сигурно, овие, или други луѓе, со споредни функции, истиве сиџили наједноставно ќе ги запалеа зашто не можеа, поради нивната старост, да послужат за нешто друго, за нова хартија.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ќе ги дупнат под гушата и со црева, со сонди ќе им тураат млеко, каша...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И сега, многу години подоцна, брат ми ги пружаше рацете по таа слика.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе ги потфрламе нозете, ќе си ги втасуваме, ќе одбираме и ќе прусаме, како потполошки во стрниште.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Недела“, нагласи Томе. „Ние ќе ги поканиме, значи на нашиот ден.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Таквите јаничарски елити секоја империја ги подготвува со посебни, радикални методи: но суштинското обележје ќе биде како да ги ослободат идните ешалони на смртта, од корените на нивниот прв, мајчин идентитет, од јазикот, верувањето, од рајот на детството...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога требаше да почне нова реченица, дишеше низ нос или кога ќе ѝ се истрошеше здивот, пак го употребуваше носот за да земе нов и продолжуваше со мислата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И после ќе ги натовариме мажите со нивното оружје и, ајде.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ќе ги разграбаат поседите и ќе ги разделат, како и досега што правеа, на нивни заслужни војсководци.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Па ќе се исправи и ќе ги затне ушите со два врста.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Доколку секоја куќа ќе има воденица, каменен ковчег со врата, и бабуњосаниот ѓавол ќе ги повлече шепите од здружената сиромаштија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога ќе истечеше крвта од него, кога ќе запреше кркорењето, војниците го оставаа бикот, кој полека се смируваше и како во сон ќе спреташе полека со нозете, ќе ги издолжеше и ќе ги собереше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Гордите штркови и силните орли се во вечна вражда и нема господ што ќе ги спријатели - ни штрк се жени за орлица, ни орел за штрклица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никој двапати не се раѓа и никој двапати не се жени, разбирате?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Милосливоста и сожалувањето ќе ги оставам за друг пат!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Стрејтерската хипстерска култура, всушност, вирее благодарение на „вештачкото присвојување на разни стилови од разни ери“, според еден презирен напис за хипстерите од насловната страница на хипстерското списание Едбастерс; обожава да си игра со „симболи и икони“ на маргинализираните или угнетените групи, откако тие симболи и икони „ќе ги присвои хипстерајот и откако ќе им го исцеди сето значење“.413 Во еден друг, сега веќе прочуен напад на хипстерите, Кристијан Лоренцен оди уште подалеку.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Така утредента дедо Бошко на луѓето им рече: - Ќе ги кажам!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

О.О. уште нагласува дека од театарските претстави што ќе ги гледаме во разни градови во земјата нема да ни биде лесно да ја избереме најдобрата, зашто се сите подеднакво добри.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ова значи дека домашните медиуми што семејството ги користи ќе ги форматираат датотеките на процесирање на мислите (десната хемисфера) на детето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Нејзината оригиналност, нејзината уметничка експерименталност и нејзината сушта сјајност се многу скраја од стандардната политика на геј-идентитетот на главнотековното геј-движење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Додека Просперо ја подига бурата што ќе ги донесе непријателите во неговите раце, режисерот создава цел опсег на водени слики за да ја долови бурата што надоаѓа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Така луѓето си го фатиле редот: Штом ангелите ќе ги запалеле ѕвездите, тие знаеле дека е време да си легнат, а штом ангелите ќе го запалеле сонцето, си знаеле дека веќе треба да се станати и веќе по нивјето и по добитокот ако сакале да имаат што да јадат и да может да живеат...

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А во тој случај веројатно ќе ги отфрлиме, како што ги отфрла Ахил.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и во 1960 Бретон ќе ги вклучува нејзините дела во надреалистичките изложби, иако во тоа време таа веќе подолго живее во Бразил.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се разбира, знаел дека неговата одлука не е в ред, и таквата помисла многу придонесувала да се чувствува виновен, но сепак оценил дека разделбата е најдобриот крај за оваа врска.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Европа ќе ги обрне погледите на нашите барања, зашто таа е задолжена да го направи тоа со два меѓународни акта: проектот за реформи во Македонија од февруари6 и Мирцштегскиот проект.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секоја вечер кога уморен ќе се вратев дома, бев лут затоа што ми беше минал уште еден ден од мојот живот кој ми донесе само замор, бес и точно онолку пари колку што требаше за да работам и понатаму, ако таквата работа воопшто и може да се нарече работа: по азбучен ред да сортирам сметки, да ги дупчам и да ги прицврстувам во нова фасцикла, каде што трпеливо ќе ја поднесуваат судбината никогаш да не бидат платени; или да пишувам рекламни писма што безуспешно патуваат низ земјата и претставуваат само непотребно бреме за поштарите; понекогаш да пишувам сметки што некој можеби и ќе ги плати, дури и во готово.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потоа повторно настапи една сиромаштија. Затоа моравме, откако ќе ги завршевме нашите работи, да одиме во друго село за да прашиме афион.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Камилски беше посебно импресиониран од овие два посебни збора, всушност, синоними, коишто со издиференцирано значење се употребуваат до денешни дни.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А кога ќе ги растегнеш, нагоре или од страните, човечињата стануваа уште посмешни: со огромни носеви, долги точаци, растечени очи и подуени усти.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Геј-мажите кои сакаат да се претставуваат како мажевни, ненастрани, постгеј или едноставно како обични, секојдневни дечки чија сексуална наклонетост не ги обележува како инакви од обичниот свет, инстинктивно клонат од секој аспект на машката хомосексуалност што би изразувал или би означувал женственост.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога нема месечина ѕвездите се многу блиску, чиниш - ако се пресегнеш ќе ги фатиш... и многу се светкави.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А да го стореше тоа, беше свесен дека ќе ги разгореше непријателските апетити на своите дежурни непријатели од емигрантските и од јаничарските ешалони.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

ХЕНРИ okno.mk | Margina #32-33 [1996] 96 Андреј Илц НЕСПОКОЈСТВОТО ВО ПОПУЛАРНАТА КУЛТУРА “Free your mind and the rest will follow. Be colour blind don't be so shallow.” (En Vogue) “Нема да тврдам дека мора оној што ги почитува Hueu Lewis и Phill Collins, безусловно да стане масовен убиец, но сигурно има за тоа добри предиспозиции.” (Американскиот писател Bret Easton Ellis за Patrick Bateman, јунакот на неговиот роман Американски психо) Овој напис бара воведно појаснување.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Не заканувај се со тие твои ангели, му рекле жените на попот. - На Петровден, оче Панделиј, ќе ги венчаш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само нека се вратат, ќе ги фати, ќе се затвори со нив во колибата и ќе го чека денот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Жртвите често знаат дека ќе умрат, изразуваат страв дека сопствениот пенис ќе им влезе во телото и ќе ги убие.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ако треба да изградам хиерархија на успешност или вреднување на личноста според убавината и интелектот, ќе ги издвојам следните: 1. глупави и грозни; 2. глупави, а убави; 3. паметни и убави и 4. паметни, а грозни.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Од овие со задоволство ќе те помилуваме под услов веднаш со искрено срце и со вистинска вера свечено да се одречеш, да отповикаш и пред нас да ги отфрлиш споменатите заблуди и кривоверства и сите останати заблуди и кривоверства, спротивни на апостолската и католичка црква на начин и во облик што ние ќе ги пропишеме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Обајцата, еден со меч друг со перо, во еден долг период ќе ги обединува заедничката, света мисија, како ретко кои други во светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Толе ја осети сериозната опасност и сакаше пак да направи маневар со преоѓањето преку Црна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Сомуни да беа десет – ќе ги изедеше, - додаваа други.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Примерите како: „Ајде чедо, ајде синко, стани, со рано пат си фани, крени клепки недоспани“ и слични, ќе се повторуваат често, и во други раскази, но тие примери, кои повеќето ќе ги врзуваат за поетскиот впечаток, се површни, и не секогаш успешни.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Забележав дека воопшто не бев вознемирен кога открив дека по нашиот грабеж столовите пред спомнатата кафеана ја доживеаја тажната судбина на заточеници врзани со долг синџир што дежурниот келнер некаде по полноќ го спротнуваше од потпирка до потпирка и најпосле двата краја ќе ги составеше за да ги заклучи.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Ќе ги пренесеме до реката, ќе ги пуштиме низ неа, а таа ќе ги однесе до најблиската пилана“ - рече учителката, но во тој миг екна школското ѕвонче.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

И ќе ги навлече своите момчешки зглобови, раце, прсти, во златните крилја и златниот восок.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Не се грижеле за дробовите и за ноздрите во кои се таложела камена прашина; се чувал видот - понекогаш невидливи парченца камен се забуцувале во очите како раски и се носеле под клепките со денови, секако додека ноќните солзи не ќе ги исцеделе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе ги земаме тркалата“ реков, „ајде доста смеење, треба да се работи!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ќе ги оставам цигариве по операцијата, нема веќе пушење“ - ми рече ти.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Останаа поп Јаков со дружината во затворот од тврдината да чека со што казна ќе ги накажат аџиите и забитот, ако навистина не ги пратат кај султанот да им суди лично тој, како што им ветуваше аџи Јане кога ги наговоруваше да се предадат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се надеваше, пустиот, дека кога ќе го изведат пред суд, пред да му ја изречат однапред изречената казна, тој како последен аргумент, не како олеснителна туку како обвинителна околност, ќе ја отвореше стиснатата тупаница и на разголената дланка ќе ги изложеше искорнатите нокти од сопствените раце и нозе пред очите на целата јавност, барем во судницата ако не во земјата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Си помислив, не без загриженост, дека црните луѓе, благодарение на својата вештина во однос на обичните, можат еден ден толку да преовладеат, што тие да бидат оние кои ќе ги предусловуваат моралните норми кои и така се сомнителни.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Крајната цел на имитацијата на Копола на една женска имитација на Џоан Крафорд е да им се овозможи на Соник јут пристап до еден поткултурен стил на настран културен отпор, кој ѝ е директно противен на таквата комодификација, а на кој ќе можат да се повикаат, кој ќе можат да си го присвојат и да ѝ го претставуваат на сопствената публика како негова хип алтернатива.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јас не знам, почитувана Лејбовиц, дали некогаш ќе ги прочита овие редови, кои ви ги пишувам за Шапоно почитуваниот главен уредник на Фајар, но верувајте дека ќе продолжам со пишувањето на мојата балканска сага додека ми трае животот, верувајќи во нејзината поврзувачка моќ, особено како од читатели како вас.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ако среде чепкање во носот ги полази некоја зелена или златокрила мува веднаш ќе се обидат да ја плеснат по газ со обете раце како да го упатуваат својот единечен аплауз баш кога не му е време.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- А кој ќе ги знае, море.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Добро, кај водениците и во Бањи со Иван разговаравме за сешто, но овде, во градов, разговаравме најмногу за школувањето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помнам, старите кога ќе земеа да се напијат прво нив ќе ги наквасеа после грлото.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Во ниту еден случај, не можеш да наидеш на творец кој ќе каже, „Не сум добар поет како Конески, па наместо да ја тровам нацијата со лични творби, ќе ги учам неговите на памет и ќе ги декламирам во секакви пригоди“ Недстигот на таквата доблест, прави нашата книжевна средина да биде исчистена од авторитети.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Некој пак, ќе заграбат вошки од под пазуви и ќе ги фрлат надвор, на снегот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и да не дојде тоа време ќе останат слободни во гората, можеби и нив ќе ги растргнат ѕверови, сигурно волци, како козлето на Сеген.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Убиениот Иван Бојаџиев бил предупредуван од Трбиќа, интересно е што, кога веќе знаел дека ќе биде убиен, зошто не кажал и точно од кого научил за тоа?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Долу јажињата и ќе ги проживееме овие два месеца во најбесрамна вистина! Да се соголиме и обнажиме!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оваа вечер и ѕвездите ќе ги нанижам во ѓердан за да ти го красат вратот и да ти ги греат срцето и душата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Славните ги потенцираме со тоа што им градиме споменици, или како што би рекол Лец: „... часовници кои и откако ќе ги снема ќе го означуваат вистинското време“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Беа пошле да му ја покажат скопската околина на Миклоша, а за тоа Марко доби дозвола од беледието, и згора - уште еден гаваз што на коњ ќе оди покрај нив и ќе ги чува од недајбоже.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Но возбудата пак ќе ги обземеше штом ќе се проносеа нови вести.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

УШТЕ ИСТАТА ноќ по спалувањето на поп Јакова и Трајка кадијата нареди да се спреми потребен број сејмени што ќе ги затера бунтовниците во Цариград.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Работниците кои ќе ги вработи со- гласно одредбите од овој закон работодавецот е должен да ги задржи на работа најмалку двојно повеќе од времето за кое користел надоме- стување на средствата за придонесите на плата (чл. 6), а покрај тоа, во случај работодавецот да го намали бројот на работниците под бројот при кој почна да ги користи поволностите од овој закон, должен е да го врати износот на надоместените средства со банкарска камата на средства по видување.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И сега, откога тој замина, ќе бидат уште погрди, ќе ги збогати тој нивните доживувања и нивната подлост со нови поединости.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Рационалните луѓе ќе раскинат со нивните предрасуди, ќе станат слободни, и ќе ги откријат најдобрите средства што ќе им овозможат среќа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Откако Профим успеа неколку пати да ја премине кришум границата за Албанија и да донесе во селото сол, масло, шеќер и газија, спечали пари и го купи сиот брег; ги израстури меѓите на брегот, ги спои малите парцели во поголеми, испланира кои делови ќе му бидат бавчи, кои лозја, кои дрвја ќе ги исече, а каде нови ќе насади, каде патот ќе го рашири, од каде вода ќе довлечка за сиот брег да го наводнува - зафати да приготвува материјал за да го обгради брегот, да не им дозволи ни на луѓето, ни на селскиот добиток да врви по него без контрола, а и да му олесни еднаш на душата што, ете, сиот брег најпосле ќе го стави в рака.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Или ќе ги извикаат имињата на другите неродени или дамна мртви и одвеани од ветерот што мириса на вино или на сол или тивките струења што го издигаат балонот или ветерот од хемискиот оган.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Штом ќе ги видеше, на Зоки нешто скокотливо ќе му заиграше во стомакот.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Ако ридот го снема, ќе ги снема сенките, ветровите, вегетацијата и сето друго што е во неговата аура.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Царот се разбеснел, почнал да вика: - Ќе ги обесам сите робови и ќе ги фрлам на зверовите!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога ќе ги тргнете боцките, облечете чиста облека, каснете или напијте се нешто, тогаш повторно живнете.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А ги фаќаше на разни начини: мјаукаше како нив за да му се приближат, им фрлаше мевце или отепано врапче, а потоа со мрежа ги поклопуваше згора, и додека тие се мачеа да се отплеткаат од мрежата и врескаа, тој со дрвените штипалки ќе ги стегнеше за вратот и ќе ги скротеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Мајка ти, снаа ми Трајаница ќе ги надмине маките и ќе ни се врати откај Беласица...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Да читаат – ќе ги научам, да се потпишат – ќе знаат, а и есап ќе научат. Ако сакате.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Мајките уште од раното ќе ги постелеа рогузините, ќе ги навечераа децата и ќе ги полегнеа еднододруго, а тие, дечиштата, до грло покриени со ложниците, до долго во ноќта не заспиваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

2. Ќе ми потфрлат некоја каша или смрзната риба и јас ќе ги истурам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само десетина минути по првиот Бојанов истрел, што значеше негова победа над стравот, што значеше и надеж дека ќе истрае и ќе ги победи сите тешкотии што му ги наметнуваше осаменоста и белата опсада, од зад Гола Глава одекна грмеж.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Те замолив, а ти ми вети дека ќе ги навадиш.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога ќе ги закопавме плачевме вистински, зашто нешто нѐ тераше, зашто бевме многу мали кога ни беше нарушена детската игра и детската фантазија.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Они се божилак, они се прснати капки од врв на земјата па за облаците врзани. He ќе ги заглушат во мене нивните стапки ветровите кон заборав забрзани.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Да се вратеше од печалба, ќе платеше... и не ќе ги слушав тие зборови...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ќе ги заборавам гладиолите и сјајот во очите на другата Марија и ќе те поведам во една утрена роса. Заборав, роса, се заниша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Тој најчесто уште од изутрина се искачуваше на Тумбица, таму ќе ги застружеше своите две клечки и од утро до вечер ги повторуваше двата стиха од својата песна.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

И дека чупките, ни велеа, ќе ги направат алајки по куќите на богатите...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Некој таксист овде ја довлекол без да ѝ земе пари и одовде жената и детето се упатија кон Хагено, со воз, кој ќе ги носи уште полни осум часа.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Султанот Бајазит II ќе ги отвори широко вратите на својата земја за прогонетите шпански Евреи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Покана за плаќање на глобата на сторителот на прекршокот ќе му врачи инспекторот на трудот на местото на прекршокот (чл. 265, ст.1, ал. 6 и ст.2-4 од ЗРО). 7. Изведувањето на доказите го определува советот, односно судијата поединец – со решение, во кое ќе се назначи спорниот факт за кој треба да се изведе доказот и доказното средство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Изјави на Енди Ворхол ◊ Интервјуистот едноставно треба да ми ги каже зборовите што сака да ги кажам и јас ќе ги повторам. (1968) ◊ Животот и уметноста не ме загрижуваат.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

„Сега ќе ги подредиме стапчињата и кој ќе преброи прв колку се,е нека крене рака!“ - рече учителката.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Тој очекуваше овој да го укори за дежурството, но кога ќе ги чуе зборовите на Луков сосем се изместува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Не знаеме каков вид дрво е. Се распрашавме, но никој не знае.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Едно утро Белото јоргованче рече: - Веќе е пролет. Ќе ги пуштам цветовите.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Затоа, повеќето жените ќе дојдеа над работите спрострени по земја на сред село, ќе ги гледаа, гледаа, дури и убави ќе им се видеа некои нешта, ама тантели, чаршави, масла за коси и спрејови навистина не им требаа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За такви, кои ќе ги сопрат ако грешат, ќе ги поттикнат ако врват по добар пат.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ќе ги испадиме, господин капетан, рекле двајцата наеднаш.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Заводливите предлози потрошувачите ги поздравуваат; но еднаш кога ќе ги прифатите станувате зависни од експертите и пазарот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Додека сите заедно не ги отвориме очите, никој ништо нема да види и никому не ќе му се признае дека гледа. (Поаѓа кон Евто) А тие што ќе наѕираат во мракот ќе ги наречат слепци и ќе им ги истераат очите од глава.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ова навистина се битни прашања кои заслужуваат сериозно внимание и за кои е неопходно, во блиска иднина, заедно со работниците и нивните синдикални „ќелии“, здруженија или неформални групи да поработиме на т.н. синдикално образование, односно на работничка трудовоправна едукација преку разни форми кои ќе ги оцениме како погодни (перманентни предавања, серија трибини, периодични семинари, кампови, школи; како и преку книги, брошури, флаери, списанија и сл.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во ноќта глува на гребенот карпест, со фенер ќе ги откопам гнилите спомени за на век.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ручавме, вечеравме врз мушамата, ја спремавме заедно манџичката...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Им стана јасно кон што ќе ги одведе овој разговор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кое срце можеше да остане мирно, неразбранувано, кога Трифун Трифуноски ќе ги ококоравеше очите, кога, со прст покажувајќи на вас, ќе рече: О, да! О, не! Зошто не!?

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Авторот во текот на целата книга иронично ќе ги означи со иницијали „антисубјектите” кои престанале да егзистираат како лица за да постанат егзекутори на гнасни дела.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И пуста јас, дали било тоа јадење?! Ако јадат повеќе леб, ќе ги удрам по рака, и ќе им велам помалку да јадат леб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ќе им судат ли? - Можеби ќе им судат, а можеби без судење ќе ги стрелаат. На Трајче му падна жал.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И пак: Луѓето паѓаа безживотни по улиците на градот, а на небото страшно кричеа крилестите сили што веќе го запоседнаа целиот свод и глеадаа одгоре во несреќниците што не можеа да најдат засолниште зашто и во земуниците ги стигаа студените погледи на ангелите со сиви крилја кои ги кутнуваа на земја, без здив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Потоа и самиот ќе ги земеше сопствените раце, ќе ја погалеше Рендгеновата цевка, ја мрдаше живата во кварцната ламба, го прошируваше или стеснуваше процепот низ кој светлината паѓаше врз нечиј грб, ќе бутнеше инка во некое уво, ќе земеше памук и го ставаше во слушниот канал, задлабочувајќи се во последиците од овој чин кај сопственикот на увото: како настануваат претставите за помош, исцелување, добриот лекар, за општата доверба и радоста на живеењето, и како отстранувањето на течноста се преплетува со душата.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кинезите ќе ги испоожениме со Украинките од бароите и така ќе го решиме и тој проблем.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Ќе ги сакам, едни повеќе, едни помалку.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Најверојатно можеме да очекуваме дека во иднина критиката на популарната култура ќе се обиде да ги надмине двете крајности и ќе ги спои политичката економија со анализата на текстот на публиката. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 108

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Што ќе стане утре со Анѓа, ќе ги реши ли таа своите здравствени проблеми, ќе ја добие ли пензијата, никој не може да каже.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Инаку, да не бил Лазар пијан, поправо да не фател првин облог со нив, никогаш не ќе го сторел тоа, за ништо живо на светов не ќе ги потскажел плановите и надежите на своите луѓе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Откако ги нацртавме, што сега? - Сега ќе ги обоиме и ќе ги предадеме на класната да ни ги оцени.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Таа секој ден, откако ќе се измиела, откако ќе ги тргнела пердињата од очите, влегувала во Телото Исусово, за да си ја успокои душата, за да се освети и просветли, повторувајќи молитви искрено, чисто, простодушно: Господи, Боже наш, Ти кој си на небото, Создателу на земјата и на сета твар, Ти кој гледаш сѐ и си милостив и си жалостив и си справедлив, спаси ги душите на народецот наш и мојата молба услишија, ангел стори ме, во ангел престори ме; Господи, Оче наш. Алилуја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Па кога едно дете ќе ги сфати овие нешта, како што ги сфати и Зоки Поки, тогаш за него е најголема среќа кога тие тато и мама ќе го сакаат и него, и ќе го примат во својата убава заедница, чувајќи го како најскапото што го имаат.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

А можеби ќе утврди до кого беше вината за тој неред и ќе ги ослободи. – Можеби – нема ни да се интересира – претполагаше поп Димитрија. – Просто како нов султан ќе им даде на сите затвореници една царска милост и со еден берат ќе ги помилува.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На пример, една јасика ќе ги насочи листовите во насока во која тие ќе можат да зафатат најмногу сончева светлина.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ти си најмалиот, а јас најстариот, и треба да бидеме како цврсти корици што ќе ги поддржуваат и штитат нашите сестри родени по мене и пред тебе.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Спасил многу луѓе што тој никогаш не ги видел, не ги знае, нити ќе ги знае.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

- Сега и кошулите црни ќе ги заносиме, - велеа селаните. (Велеа така, зошто навистина луѓето од овие краишта еднаш заносија црно.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Таа склоност деновиве злокобно се засилува со модата да се сместуваат сексуалноста и родовиот идентитет во генетиката, во геномиката, во работењето на мозокот, на невралните патишта и во когнитивниот развој – склоност што често ја спорат психолозите и психијатрите, кои во когнитивната наука гледаат опасност за својот професионален авторитет, како и за својот дел од доходовниот пазар.342 Мојот пристап кон геј-културата е устроен да им противречи и на едниот и на другиот пристап: неговата методолошка цел е да спори и против биолошкиот и против психолошкиот редукционизам. ‌За Фелоуса, машките геј-културни практики се природни изрази на половата меѓупросторност и ја откриваат природната суштина на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Првиот Сесловенски конгрес во САД ја постигнал својата пос-тавена цел, зацврстување и продлабочување на единството на сите демократски сили на Американците од словенско потекло и коор-динирање на нивната дејност со демократските и прогресивните сили од другите национални групи и професионални сојузни друштва.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Приготвувачите на нејзината духовна храна, ќе ги дарува со чинови што во секојдневната исхраната ја имаат лебот, солта и свинската маст.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ќе ги собереме по селата тие ѓаури, ќе ги протепаме сите по ред, да знаат дека живеат под власта на исламот, ќе собереме што имаат по некоја пара, и стока, ќе одбереме секој по две-три убави ѓаурки, а сигурно ќе најдеме доста и здрави деца да му пратиме на падишахот за јаничари, – се присети кадијата на бившото грабење на Атпазар, и продолжи: – Согласни ли сте?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

2. Странките можат да преземаат дејствија во постапката лично или преку полномошници – но судот може да ја повика странката која има полномошник, пред судот, лично да се изјасни за фактите што треба да се утврдат во парницата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наметнато од повисоки структури од претпријатието „Центро“, главната идеја беше, што побрзо, да се „елиминираат“ вработените од фирмата, по доброволен пат – во- ведувајќи ја франшизата, кадешто новооснованите фирми ќе ги преземаат дотогашните вработени во „Центро“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нему му беше нужен цврст, непомирлив противник што ќе ги впрегне сите негови сили, што ќе извлече и некаква скриена сила и лутина, а Јурукот се покажа над сите очекувања.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нашето присуство само ќе ги дразни Турците, та поголеми зулуми ќе прават.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Така, со овој закон е предвидено дека за да може да биде упатен еден работник за извршување на градежни и други сезонски работи во други држави, во случај кога упатувањето се врши преку проектни договори потребно е да има склучен договор помеѓу РМ и земјата во која работникот ќе ги извршува работите како и договор за вработување склучен помеѓу работодавачот кој го ангажира работникот и самиот работник. (чл. 2) Упатувањето на работниците се врши така што работодавачот којшто има потреба да ангажира работници претходно доставува конкретна потреба од работници до министерството надлежно за работите од областа на трудот.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Најубава и колку што е можно понереална приказна, од која ќе ги заборавам родољубивите и противречните лаги од овие неколку весници што ги купив токму на брегов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но прошетката ќе ги освежи, ќе запалат по една цигара, а сообраќајката е добро оправдување за евентуалното доцнење - рационално си ја сумираа ситуацијата, без поим во што се впуштаат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ќе спијам во славејчево гнездо, довикнува, И ни едно ни две, туку ги рашири рацете како воскреснат Лазар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веруваа дека идеите ќе ги зајакнуваат најнеочекуваните зборови, посебно од редот на туѓите заемки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

— им вели Толе и им запрети оти ќе ги обеси ако не стигнат пушките уште за некој и друг, месец, кога ќе треба да се употребат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сликата на залутаниот воз е толку дречлива, настанот толку гласен, што и самиот се прашувам дали вреди да замижам откако ќе ги затнам ушите!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Покрај тоа низ кулоарите се рашири клучната вест. Уште понеобична. Не. Дури вџашувачка.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тука на островот на поетот Дионисиј Соломос каде што е испеана „Химна на слободата”, слободните луѓе таа химна треба да ја пеат во животот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги очекувавме неговите свети шепотења кои ќе ги толкуваме и во нашата иднина.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Таков навлегувал и во куќите на балистите, со кои до неодамна се војуваше, а сега или беа изгинати, или избегани, или пак позатворени, а тој вршел претреси и кажуваа потоа, не им проштевал многу на оние, што ќе ги нашол дома и на жените.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На крајот, како го правиш тоа може и да подлежи на оценка и критика од други, било геј, било стрејт, и можеби ќе ги побуди оние што се сметаат за зналци да ти предложат како да станеш подобар.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нарушената безбедносна состојба бездруго ќе ги „седне“ него и неговите најлути противници во иста влада, а набргу потоа и на иста маса со албанските партии и со „олеснувачите“ на дијалогот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Еве: ти прибери го едното, телото, јас ќе ги приберам останатите девет невидливи нешта се на моја страна: -Заповед од мојата чесна уста, -слава од мојот ум обновуван, -почест од мојата радост непоматена, -сила од моето срце широко, -почит од луѓето, кои се мои потпирачи, -верба од мојата душа умножена, -успех од мојот корен ијладажилест, -акција од мојата крв зовриена -песна од моето грло пуштено.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Татко на крајот се сложи со идејата на Климент Камилски, но сега преостануваше да се прецизираат конкретните области на балканските јазици врз кои ќе работат и на кои ќе ги насочат заклучоците во функција на потрагата по изнаоѓање на спасоносни идеи за иднината на нивните чеда и потомците на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Белки и јас ќе ги видам прекрасните птици.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Така... Јас ќе си лежам, ме разбираш, под дебелата сенка на чинарот, а таа, младата невеста, рано на сабајле, разбудена од пилето - билбил, фрас вака, фрас така со гранката - ќе ги тера од мене досадните мувишта...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

За овој свет кој ќе дојде и за она што во него ќе ги натера да затреперат вредностите на знакот, на зборот и писмото, за она што тука го води нашиот futur antérieur, сѐ уште не постои мото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од тој момент па сè до крајот на војната членовите на британските воени мисии во своите извештаи од територијата на Македонија секојдневно ќе го запознаваат својот шеф Фицрој Меклин за состојбата во Македонија, а овој извештаите ќе ги препраќа до клонот на СОЕ во Каиро, кој по анализите ги препраќа до Главниот штаб на СОЕ во Лондон, каде што и се креирала британската воена и политичка стратегија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Другите поединости ќе ги слушнеш штом ќе пристигнеш“.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но, и тука работодавачот потфрли при почитувањето на работничките права па, освен неисплатените придонеси во ФПИОМ, не му исплати ниту испратнина, за што Авдиќ повторно тужеше и иако има добиено судска извршна пресуда, таа сѐ уште не е испочитувана и сумата не му е исплатена.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Камо ли да дојди што поскоро тоа време, тој час кога од себе ќе ги истресите овие вошливи блузи и панталони и ќе е облечете како што им личи на девојки...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе ги викнам да се запознаете. И тие се во нашето одделение.“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И тука Милан ќе ги продаде бакарните павти или скопци место сребро, а тенеќиените подрески место гровчиња или сребрени стопаралничиња. Co некои ги заменува теноќиените со вистивски — сребрени — да не чекаат луѓето, да денгубат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Караман сигурно ги има. - Па ќе ги исчистиме, ако има... ***

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И ќе ги гризам нејзините нокти. Смешен сум.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Невенче ќе ги нахранеше и заминуваше на улица да си игра со другарките.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

И обајцата веруваа и сонуваа дека ќе ги обединат источните и западните идеи со помош на ретките книги од нивните обединети митски библиотеки.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие можат да се опишат како услов на “транспарентност” во терапискиот систем, и тој е дел од контекстот во кој индивидуите се поспособни да одлучат, самите за себе, како ќе ги примат реакциите на терапевтот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но требаше да се пријави веднаш. Зошто чекал цела недела! Дури продолжил и да работи, а не смеел.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ако не го спречеше клисарот Нестор и другите икони од црквата ќе ги фрлеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Откако ќе ги изгаснат сијалиците во нашите соби и ќе ни речат „Пријатно“, ние двајцата ќе побараме да ни донесат вода за пиење...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Баба Маре парите од оваа сезона ќе ги вложи во патос и пенџериња и до година: „Како хотел ќе биде куќата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На ова рочиште судот ќе ги определи денот и часот на одржување на првото рочиште за главна расправа – во рок кој не може да биде пократок од осум дена ниту подолг од 60 дена, а во сложените предмети најмногу до 90 дена сметано од денот на одржаното подготвително рочиште – потоа доказите кои ќе се изведуваат, како и сведоците и вештаците кои ќе бидат поканети на главната расправа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако заплачеш за нас заплачи, ако се молиш за нас помоли се, ако простуваш прости ни на двајцата, ако сонуваш сонувај не заедно.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Што?“ „Што гледаш?“ „Што рече?“ „Не реков ништо.“ Margina #32-33 [1996] | okno.mk 197

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Имам сопче со зеленосиви тапети, со две зелени завеси со боја како вода, дезенирани со многу бледи ружи, освежени со тенки крвавоцрвени цртички. …прилично ме обзема страв од лудилото кога ќе ги видам одблиску оние што боледуваат од него, каков што многу лесно можам и јас да станам во иднина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Решението, пак, не е замена на едниот став со друг, а уште помалку “поправање на светот”(само ќе ги влошите работите), туку напуштање на самиот обид нештата да се обликуваат според мерилата кои доаѓаат од сферата на субјективното, т.е. патолошкото.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Затоа во поемата „Ракување“, ќе ги испее стиховите: „О, треба да сме триж силни по дух/ деца на мало, потиснато племе/ во бурава на светот...“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Проектот предвидуваше небаре низ научно-фантастична визија да се обнови патот на јагулите, со градење отвори на високите насипи, па со градење на водени лифтови, кои ќе ги совладаат висинските разлики да го оживеат патот на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ако гарантирате, јас веднаш ќе ги ослободам лицата за кои вие се интересирате!“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тој го виде во својата фантазија тој негибнат крај Мариово. My излегоа пред очи богатите села и селани домаќини, кои имаат полни ќесиња пари, булуци овци, сурии говеда, ергелиња коњи и наеднаш си претстави како сето тоа по пет-шест дена ќе биде негово и тој ќе стане најбогат човек не само во прилепската нахија, ами и во целиот битолски санџак, бидејќи целото тоа богатство ќе им го земе на селаните и нив ќе ги подјари да работат за него, да му робуваат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

„Дали ако живееш само еден ден, дали тогаш ќе појдеш во паркот, ќе ги мирисаш цвеќињата, ќе ги гледаш птиците, или ќе останеш дома?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бошко беше среќен, ги откупија неговите три деца и жената, ги спасија од пазариштата на робја на Крит и во Едрене, каде што сигурно ќе ги однесеа, зашто таму цените беа повисоки.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тој ќе се искиваше во дланките тресејќи ја главата како да клука, ќе ги избришеше темните танки усни и одново ќе мрднеше со ретките веѓи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Откако ќе го прошетам целиот свет, откако ќе ги запознаам сите непознати, ќе можам да се уверам во тоа.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Животот на земјата е понижување, душите бараат слобода во сините височини на ѕвездите; ќе појдат по неа, ќе ги проколнуваат и ќе ги плукаат туѓинците а тие ќе ги сечат со јатагани и ќе ги ослободуваат од печал и патила; сите што ќе останат ќе се растураат по селата и ќе собираат нови литии за предизвикување на смртта - оние што не ќе изгинат од оган и од железо, ќе се фрлаат во длабоки речни вирови, ќе се запалуваат по плевни, ќе се бесат во гроздови на свои јамки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некоја од нив се закануваше дека ќе ги запали сите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Барем сега, додека ќе ги сонува оние несреќници од Костурницана, да не му дозволиме на ѓаволот да му приоѓа!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Таквите сигурно поспокојно, полесно ќе ги преживеат уште тие неколку преостанати мигови од животот ако никој отстрана не се замеша, ако воопшто се остават на самите себеси, на својот мир.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ги повикував другите синови, барајќи некаква утеха во тоа, да побрзаат за да не биде доцна, да не си поигруваат со осаменоста на родителите, да заборават на помислата дека мајка им ќе биде секогаш тука, дека ќе ги чека, зашто, еве, мене повеќе не ме чека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе ги ставам рацете на грбот ќе се прошетам низ собата и ќе викнам: „Бошко Стојчев ученик од второ одделение е одличен. Најдобар е во одделението“.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе имаш можност да ги видиш сите наши раководители.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На првите ќе им ветиме помош во борбата за слобода, ќе ги насрчиме да ги заколат другите, потоа ние ќе ги заколеме нив.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Размислував: живите суштества ги сотира гладта и жедта.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А кој ќе ги плаќа тие пари и процентите од нив? – Пак ние.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Рацете како да му трепереа кога ќе ги поткренеше. Иако гореше каминот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во него се истакнува: „2. За да може по еден мирен и брз начин да се реши воената ситуација во југословенска Македонија и со тоа да се помогне нашата акција против германските окупаторски сили на Балканот, треба да се постигне договор меѓу Вас и Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија по што: д) Вие и војската под Вашето командување ќе се присоедини кон НОВ и ПО на Македонија и ќе преземете, под нивна команда, борба против германските војски; е) Или да ја евакуирате територијата на Југословенска Македонија окупирана од Вас, откако претходно ќе ги предадете Вашето оружје и сите воени материјали на НОВ и ПО на Македонија.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Мислам, подобро ќе е тогаш да одлучиме под каков наслов и на каков начин ќе ги објавуваме писмата или извештаите, за кои денес само како предлог зборуваме.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сите бигори ќе ги оставиме во пештерата-бигорна.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Така ќе ги умилостивите горните сили и ќе го завршите и сочувате почнатото „за вјек и вјеков“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

66 „Тоа е еден дел од причината зошто.“ „Па“, рече тој станувајќи, “што ќе правиме ние? Ќе ги измиеме ли садовите?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А јас мислев ќе ги најдам да си играат: Бишка, Кусо петле, Клиска, Долга капина, Пет камен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Од црна земја ќе ги ископам, само Костадин да земе што му срце милува!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тие мерки ќе ги укинеме самите кога ќе умреме, кога ќе цркнеме, кога ќе пцовисаме, кога ќе оскинеме конци, кога ќе ни терминираат виталните функции.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И ќе ја кренам главата вака и ќе ги гледам кај што се стројат во низи на небото, пиштејќи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се смее зашто ќе ги погубам родителите и брата и, а? – Се насмевна кади-баба, и рече само два збора: Ако ги фатат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Само што тргна, коњчето рече, „Погледни ми во увото.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Ех, верувај ми, од грбов ми паднаа три планини тежина и многу ми олесна на душава! – рече Добре, најдобриот човек на светот – Пријателу, штом ќе ги сместиш каде што им е местото, врати се пак.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И така во листата на Хадок ќе се најдат многу проклети зборови, најмногу од нив ќе бидат од светската мерценерија (мамелуците, зуавите, француските легионери и други мерценери во светот), како што ќе се случи и со поимот башибозук и со семантичките метаморфози што ќе ги доживее низ времињата...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ви велам, докторе Фројд, шољата за тоалет со казанче е најголемиот изум по пронаоѓањето на тркалото.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе ги земе штом е вешта Киев, Краков, Прага, Пешта.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

И во очи да ја гледа дур’ ѝ ги подава, гарант ќе ги забележала.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Знаеме што ќе ги јаде мршите наши, ама што ќе јадеме ние?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вдлабочена во срцата, го буди споменот, вивнува кон небото, чиниш ќе ги допре ѕвездите и плавно се разлева.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ние сите ќе одиме на натпреварот, рече Саздов. Ќе ги бодриме нашите! ...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Според тоа, во сите хипотези, математичкиот симболизам е плод на една секундарна елаборација, која претходно ја претпоставува употребата на дискурсот и можноста за сфаќање на експлицитните конвенции.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не само на Поклади, туку секогаш кога некое од децата ќе се разболеше, го вадеше баба цврсто ткаеното ќесе и од него ќе ги извадеше разнобојните камчиња, исушеното корен-дрвце слично на детска рака, иконката и неколкуте школки.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Можеби времето ќе ги излечи раните, но лузните ќе останат, мил мој, до последниот здив, те сакам, многу ми недостасуваш.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Реков дека ќе ги раскренам садовите и дека треба да ги измијам за утре да го почнам денот со чист прибор. Тоа со садовите траеше кратко.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Туку нејсе, времето ќе ги расчисти работите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Но добрите зборови ќе ги задржиме, ние ќе ги отстраниме лошите!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако не, ќе ги служиш вака со ибрикот дури си жива, a ќе ги изгубиш и родителите, и брата си.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Не ни требаат оригинални уметнички дела, ќе си правиме големи репродукции, сите ќе ги имаме...

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Имав слушано дека многу пациенти кога ќе ги отворат за да ги оперираат, лекарите дигаат раце и велат: „Нема што да се оперира, сѐ е зафатено“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кој не ќе се кроти – саторот по врат. He оти скапо ги купуваме – та евтино ќе ги продадеме?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Па во еврејските домови во Скопје со денови се шепоти за интернација; дека еден од овие денови ќе ги соберат и ќе ги однесат на принудна работа во странство.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас го прекинав: - Мислите дека можело да се случи сѐ да било поттикнато од желбата на мајка ми, а тој, командантот се нашол затечен, или му недостасувале сили и умеење да ја избегне нејзината натрапливост?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

” Другпат кога ќе му дојдеше смртта, ќе ѝ речеше: “Имам долг пат за врвење...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Така е. - Одма ќе ги ангажираме распеаните скотјани да кокодакаат песми од Битлси.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Дали во сите овие размисли согледував сличности помеѓу неговите постапки и однесувањето на Загорка Пеперутката што ќе ги откријам подоцна?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ама, ако Алах ги штител овие свети книги, ќе ги заштити и од овој шејтан со паларија!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Жените, децата и старите, тие што не можеа да одат на печалба, стоеја наоколу како скаменети, без да прозборат збор и секој гледаше, го впиваше погледот во својот скап човек, кој, по малку време, ќе ги остави, можеби, засекогаш!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во дискусијата што следува, поради просторната ограниченост, ќе се концентрирам главно на оние прашања кои повторно воведуваат и генерираат алтернативни историски нивоа, значи, тие прашања се историзација на “посебните излези”.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дали е коинциденција тоа што по една година Дишан ќе ги започне своите истражувања за едно дело чија централна тема е неуспешниот обид на додворувачот да ја добие раката на својата љубена?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа нѐ поттикнува личното да го правиме стварно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дрвената граѓа беше скапа, но работната рака беше уште поскапа, и додатните трошоци за дрвената граѓа ќе ги надомести со заштеда за работната рака кога ќе се уредува екстериерот, додатната дрвена граѓа ќе овозможи побрзо да се заковат цементните страничници, а ќе биде поекономично, а освен тоа целата кула ќе биде поцврста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И како ќе може да ја поднесе крвта на полжавчето и како ќе ги остави очињата негови на мртва, премрзната трева, достоинствениот црн гавран да го огледува едновековниот клун во двете стаклени зеници?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Му иделе и такви луѓе што се преправеле дека се болни за да го кушаат, да го проверуваат, но тој само што ќе ги видел, знаел дали се болни или се преправаат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- На моите службени патувања мислиш? – праша таа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Добро, не е виновен. Но зошто не се врати? Тоа ќе ги смири луѓето, и дружината ќе може да го продолжи патот.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Камилски, кој, впрочем, ја предложи на почетокот од работата потрагата по опасните османотурцизми, макар што беше мошне темелен во толкувањето на заемките кои беа под негово негова надлештвонадлежност, започна да покажува поголема нестрпливост отколку Татко да одат до крај на мисијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Ќе ги преврзуваш раните, - гукна Ѓеле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Тој се колнеше дека мајка му е гулабица, а кога го сплеткавме пцуеше исто како овој.“ „Но тој проповедаше дека Господ ќе ги претвори сите луѓе во нешто - смешно, не можам да се сетам сега.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Градоначалникот од внатрешниот џеб на своето палто извади уште еден лист и му го предаде на воениот заповедник. „*Ете ги вашите Евреи*”, прокоментира во тој момент Хрисостом. „Што е ова”, рече Лит откако погледна во хартијата „Тука стојат само вашите две имиња. „*Доколку одлучите да ги депортирате Евреите од Закинтос, ќе морате да ме депортирате и мене со нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ама и рацете ми бегаат, не стојат кај што ќе ги ставам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мислам, ќе ги претепаш ти хипиците што демонстрираат, ќе ги уапсиш и пацифистите што дезертираат, ќе ги изолираш и битниците што подбуцнуваат - ама што да правиш дома со ќерка ти што завива ко мачка пред парење?

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Само така ќе ги откурбаниме нашите потомци, од курбанот склоп на пеколна неслога!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Конечно, со тоа би се потврдила максималната важност на индивидуалната слобода, што претставува значајна тема која обично се превидува во расправите за наркоманијата. 77 за Наспроти тоа оваа стратегија би можела да има значајни негативни последици.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И овојпат беше превкусно, но бев свесен како повторно ќе ги закочи моите и онака мрзеливи црева и при секоја помисла на ова одново и одново се препотував.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Купи си и ти една. Останаа уште две. Јас ќе ги средам хартиите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете тогаш кога, додека сѐ уште доаѓаа на зимување во Петочка Вода, рано напролет, околу Ѓурѓовден, Ѓурчиновите момоци ќе го поделеа својот булук на два дела и машките јаганца и јаловиците ќе ги потераа, преку газилата на Црна, на пазар во Битола и во Солун, а женските и молзниците низ Чепиговски Мртвици, преку Даутица и Јакупица кон родната Мијачија, тоа навистина прилегаше на пролетно раскрилување.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еден ден некој ќе ги врати во живот. На Гркот му се брза.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

По ставата на чудовиштето се припиени илјадници пијавици - кој ќе ги напои со крв?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Никифор само ќе ги собира веѓите и гледа кон кај гледам јас, во кого гледам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ко заскитан метеор ќе се изгубам во морето во струите ќе ги испревртам спомените ко истрел...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

И така, Клементина верувала дека младата Ервехе ќе стане достојна жителка на малиот балкански Вавилон, за кој говореше вујко, и дека ќе биде подготвена за идниот балкански живот, но и свртена кон светот, успешно ќе ги открива излезите од Балканот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А слободен сум да помислам (ни испраќа тој мудра поука) дека и вам стравот помалку ќе ви тежи а сонот поблаго ќе ве казнува кога ќе ги изнесете пред безобѕирните натрапници Господовите зборови на разумот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

— Што велите вие другари? — им се обрна лично. — Согласни сме, Иване, зошто да не!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не можеме да излеземе прочистени од загушливите и замаглени секојдневија и повторно во период од неколку неброени часови како неминовна нужност ќе ги заменам улогите, затоа што играта со сопствените чувства и мисли, а не ретко со другите ми причинуваше задоволство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Зарем ќе ги остави без средства за живот?...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Море, арно со мудурот ќе свршиме, господин војводо, токо кога ќе разбере Џавидпаша кај ќе одиме? — се провикна некој од купот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А велат, убави земји биле тие; здрав инсан, ќе има што да делат нашите синови што ќе останат живи. – Ех, кој сака да бегува, ќе ги крвави гаќите како ние едно време – им се замеша во разговорот и Фета-бег чиј син пред некој месец се врати од војната сакат во левата рака и десното око.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но тоа нималку не ме обесхрабрило да барам макар по некој одговор.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А вечерта, на срецелото, со главите на другите домаќинства, по долги меѓусебни разговори и откако врз основа на долгогодишни искуства ќе ги утврдеа временските прилики, сигурно дека и ова лето нема да ги изненади со невреме, ја прогласуваа жетвата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Браните ќе ги гради нашата прекалена работничка класа, на која ќе ѝ се придружат селаните, војниците, младинците.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сојузниците, и од Исток и од Запад, ќе н почитуваат и ќе ги развиваат односите со нашата земја само доколку успееме да развиеме праведно судство, како темелна институција на нашата држава...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Знам дека некаде ќе ги сретнам На некој пат кога ќе исчезнам.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Проповедаше ли?“ „Прашај, овој ќе ти каже во што ќе ги претвори господ луѓето.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А ти имаш глас што ќе ги опточи далечните брегови за да се врати оплоден во едно друго време.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Знаев дека го мрази сожалувањето, а тоа можев да го забележам и од фактот дека не реагираше кога јас дури и наметливо ќе ги употребев зборовите што таа последните денови почна да ги одбегнува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така направија. Продадоа што имаше за продавање уште со растоварањето и младиот Митре ги подобра магарињата пред стап: – Ке ги појам вода – му рече на еден минувач што се пошегува и го праша каде ќе ги тера толку магариња.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Превивката преку окото на Арсо Арнаутче како да била грутка снег што ќе почне да се топи од топлината на огнот за да открие едно око што со неуништлива светлост ќе ги извлече озарени од мрак правдините и гревовите на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Веднаш му беше доста од нив, штом ќе ги погледнеше малку, штом ќе ги слушнеше, особено...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Врати се Врати се, ако срцето вели така, кога патот до мене ќе стане предолг, кога копнежот ќе ги разбие сите препреки, на твојата стрпливост.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Наутро селаните ќе пцујат под својата обезличена сермија, луто ќе шмркаат и ќе ги пребројуваат куршумите за хајка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Некои од машките геј-студенти во групата, излезе, си ја надоместуваа незаинтересираноста за зададената лектира и за дискусиите на часот на тој начин што ја украсуваа опачината на списокот за редовност со занимливи цртежи на разни соученици, одвреме-навреме и со мои портрети, нагиздени во дрег и претставени како женски ликови од Златните девојки или од Челични магнолии (слики 2 и 3).129 Тие студенти можеби и не беа обожаватели на Џуди Гарланд и на бродвејскиот мјузикл (но кој ќе ги знае?), но знаеја што сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оваа зелена база ќе ги црпи свите животни струи од блиските минерални води на селото Варвара и од вештачките топли струи на мазутното гориво.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Долго време во Европа победите на османските јаничари ќе ги разнишуваат темелите на европската тврдина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ако жалителот не ги достави податоците за банкарската сметка во рокот, средствата утврдени со решението за исплата ги префрла на депозитна сметка на Судскиот буџетски совет.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Наместо тоа, склони се да ги избегнуваат така што го натурализираат општественото.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но најмногу уплавот им се потсили кога наутро ќе ги видеа прозорците извалкани потемнети од чадот што со маглата се изналепил на стаклото: сонцето низ нив го гледаа матно, црно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

— Токму така, живи ќе ги изгориме овие пезевенци — ги потврди и овој кајмаковите зборови и веднаш се распореди да се донесе газија и шмркови да се запали куќата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, како и да е, грмежите ќе ги исплашат ѕверовите. Ќе се витосаат некаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тестото ќе се извива во безброј нови облици, ќе доминира баклавата којашто ќе ги придружува Османлиите во нивните слави и празници, освојувачки походи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Предавници. Секогаш имало и ќе ги има.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Се сеќавам, селекторите (стручни лица од различни области) ќе ги наредеа жените, тасма голи, во салата за фискултура, отпростум, една до друга, за да можат полесно да ја утврдат фактичката состојба.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Припадниците на новата раса ќе ги обликуваат, изумат, дизајнираат реалностите во коишто живеат. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 59 ДИЗАJНЕРСКИ ОПШТЕСТВА НА 21 ВЕК Кој ги контролира екраните ги контролира мислите на екранските гледачи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во десната рака, високо крената пред него, држеше клучеви и со нив ѕвечкаше.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Органи на стечајната постапка се: стечаен судија, стечаен управник, одбор на доверители и собрание на доверители (чл. 18, ЗС).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А ако не се случи нешто лошо, Милан утревечер пак ќе ги врати сите и заедно ќе тргнат по сртот на Селечка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Заедно ќе ги изнесеме на Велигден, тука, на скалите, да ми личи влезот.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Чана знаеше дека деверот на Богородица ќе ги одведе на некое суво место да ја поминат ноќта, а за понатаму ќе слагаме напкумта.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Покрај ова, прекршочните одредби се дополнети со нов член 19-б каде се предвидува казна од 1000 евра во денарска противвредност за работодавачот кој ќе ги прекрши другите одредби од овој Закон. 81 Во новиот дополнителен чл. 19-в се пропишуваат надлежностите на инспекторатот за труд, кога постои прекршување на работничките права од горенаведените членови 3-б, 3-г и 3-д.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Тие не можеле да бидат сигурни дали на тој начун "ќе ги спречеле Германците да ги употребат нив против Југославија и Грција" или со тоа тој мислел дека Македонците "би биле корисни, затоа што тие се родени диверзанти и терористи".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Згора на тоа, кога ќе ги загледав тие лу-ѓето во нозете, долу под ногавиците, стапалата им беа кучешки.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Но, иако совршено добро знаеше да им гледа на кафе на познати и на непознати, чии судбини, желби и минато со леснотија ги читаше од филџаните, во својот никогаш не можеше да види ништо, ниту пак на некој објективен начин можеше да ги протолкува оние фигурички и форми што ќе ги видеше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бездруго веќе знаел како морало да се случи: Арсо Арнаутче ја фрлил секирата и, чиниш во пад е, ја повлекол со себе покорената жена кон невидени длабочини, поточно кон земјата од која ќе почне нивното барање на длабочините додека ќе ги сменуваат писоците од уста в уста рамно, од месо в месо; ја видел, трет во тоа збивање, испреплетеноста на змиската игра и со обете раце се фатил за првото стебло како да ќе го искорне; само се лизгал со дланките по мазната кора паѓајќи на коленици и удирајќи со главата во празно како да стресувал од вратот копривно лути гасеници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сигурно ќе ги понесе во душата и како во хербариум ќе навраќа на спомените од Езерото од минатиот живот каде што ја остави мајка си на родниот праг на куќата, на гробовите на предците, на тие извори на трајната меланхолија во егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Главниот судија на ,небескиот трибунал сигурно овие докази на славни писатели кои го ,изневериле мајчиниот јазик, ќе ги смета за оддалечување од главниот предмет.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

„Татко, не грижи се. Крилјата можеби несмасно прилегаат, но моиве коски ќе ги зајакнат, мојава крв ќе ги оживее.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сите ваши одговори и објаснувања ќе ги слушнеме таму каде што ќе ве одведеме. Поаѓаме. Ѓорѓи се вкочани.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Откако ќе го примеше одредениот број нови болни и ќе ги одбиеше во амбулантата веќе примените, се затвораше во својот кабинет со што на вратата ќе ја обесеше таблата дека докторот е зафатен со научна работа; таблата испишана со негов ракопис, односно ногопис, а каква научна работа - тоа ни ректоратот не знаеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Екстатичното обожавање на дивите од светот на операта или од светот на популарната музика можеби не е баш најбуч-работа, но тоа не значи дека е женствено – во смисла на тоа дека жените како група голтаат изведби на Марија Калас или на Џуди Гарланд во иста мера во која ги голта Руфус Вејнрајт или дека се јатат на опери како што се јатат околу тезгите со шминка или дека собираат спотови од Шер или од Мадона од страв да не ги сметаат за неженствени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе ги видам без мене, рече. Комунистите се смееја.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Ќе ги стасам, им рекол на своите деца. - Пуштете ме да поспијам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се надевавме дека после ќе се појави некоја диско куќа и ќе ги откупи снимките.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сем Хант ти одбива по еден Џеб за секоја грешка, и така ти се насобира.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

А да ги прашам нетто историски, на пример, како се викал синот на Владислав, уплав ќе ги фати.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

БОРИС: Е ќе ги научиш зборовите синко мајчин, сите, пред јас да умрам. МАТЕЈ: Зошто?

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Им се радувам како што им се радував на бонбончињата што знаев дека ќе ги добијам од „волшебниот“ џеб на престилката од баба ми кога ни доаѓаше во посета.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Утрешниот којзнае кому ќе му припадне! ќе беше нејзиниот коментар, но ќе го соопштеше откако ќе се согласеше и ќе ги прифатеше сите мои размисли и предлози.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да не беше Љупчо толку дрзок, можеби директорот не ќе се налутеше и не ќе ги повикаше родителите. Вака сѐ ни тргна лошо.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сега, додека размислувам за тетка Боса наеднаш си спомнувам дека јас сето време додека таа зборуваше молчев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Моите тетки, ама да се деца, како тогаш, нели?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Си мислев убаво девојче сум, сите тоа го знаеја, убаво се облекував, имав убава коса, ќе ја заплетев на две плетенки и ќе ги замотав околу темето, беше толку густа, небаре шубара да имав.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ќе ги здиплам убаво и ќе легнам на нив, ќе ги налегнам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Почнав да го уредувам списанието “Бајонет”, што во Харков имаше огромен успех и сосема ја напуштив работата...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мислам оти неа ја имам составено од сите оние нејасно промолвени зборови на Семјон што ќе ги изречеше од невнимание а понекогаш и намерно за да ја задоволи барем делумно мојата женска љубопитност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А имам изјавено, дури и пред сведоци, дека посебно ги ценам поединците што ќе ги насмеам без да ги скокотнам!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури така беа во недоумение, дотрча одозгора и Ивановиќ којшто исто ги слушна буриите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред да заспијам, пресметав како ќе го проведам утрешниот ден: ќе ги најдам децата и ќе им ја вратам црвената топка, потоа ќе го вртам глобусот пред очи и ќе отпатувам на север кај Ескимите.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Од позитивните промени ќе ги издвоиме: скратувањето на полното работно време од 42 на 40 часови неделно; воведувањето на антидискриминаторски одредби; максималното траење на прекувремената работа се намали од десет на осум часа неделно односно 190 часа годишно и дојде до зголемување на правата на малолетните работници (кои не наполниле 18 години живот).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Го фаќаше бес кога некои подолго време погледите не ќе ги симнеа од неа како да ја соблекуваа со очите и кога ќе си подречеа нешто на сметка од нејзината убавина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Каква радост ќе биде кога ќе ги истури во скутот на Вита, жена му, сребрените динари...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

7) на две страни(или повеќе) скицирајте некој лик, служејќи се со предмети, предели, временски состојби итн., со што би му помогнале на читателот да го согледа тој лик.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Браќа, можеле да пиштат од утроба, браќа, бидете на моја страна, другиов Онисифор ќе е ваша измама додека е жив, и само темно се гледале бедни, можеби и болни од неспиење, браќа, само за еден Онисифор има место на овој пат, судете, осудувајте, бидете со мене и не ќе се покаете, и молчеле очајни како да ќе ги остават засекогаш на тоа место своите неутешни души.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се надевам дека ќе ги продолжите односите со нашата земја.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За да ти биде појасно, вака ќе ги објаснам.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Само здравје! И нека не те плашат болките што идат од зборовите. Труди се да ги одминеш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

После пак ми пророкуваше: едната нога ќе ми ја разнесе динамит, ушите ќе ги изгубам в битка со овчарски пес, љубоморен човек ќе ми го ископа бубрегот со нокти...

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А Славчо си мислеше дека Сурко разбира што му се зборува, па затоа приказните што ќе ги чуеше од баба си му ги раскажуваше нему.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сега долината беше во колонеж и коленак, а требаше да се претвори во вештачко езеро што ќе ги потопи селата или барем нивните долни куќи, а да не зборуваме за нивчињата со кои се прехрануваа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И ќе ги одврзувам, ќе ги преврзувам, ќе ги чешкам по вратот, не знам што правам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Денес ќе им судиме. Стоп. Ќе ги стреламе пред стројот. Стоп.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе им фрлам малку сено да жуберкаат, вели, а утре ќе ги товариме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Попот го остави сандачето и ѝ ги даде на Бисера клучевите од куќата, и торбата на рамо — се загна горе Жиовски дол, со надеж дека ќе ги втаса општинските управници.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тимоти Лири ДЕКЛАРАЦИЈА НА ЕВОЛУЦИЈАТА

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Отпарај, мајче, отпарај, конец од веленцето и со него да го бележиме патот за в дома... трагите прашина ќе ги покрие; патот водје ќе го излокаат... парај конец од веленцето за да знаеме по кој пат да се вратиме дома...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Квечерината ме пуштија... Жената замолкна. Пандо слушна воздишки.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не можеше да издржи тогаш жената.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А кој ќе ги фати во онаа пустелија кога сите мои луѓе се враќаа без успех?...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И откако ќе ги надуе образите и откако ќе ја оддели устата од устинката на стомнето ќе кликне: - Овие не пуштаат душа, а камо ли вода!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се хранат со зависта, задевајќи ги со навреди, се хранат со навредите, што ќе ги изнудат или добијат од устата на својата жртва, за возврат!

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Умниците, а такви секогаш имало на светов, се запрложувале од жал над човекот што не умеел да го сфати животот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За таа цел ја избра просторијата десно од чардакот со големи ромобоидести прозорци од кои се гледаше реката и тврдината Кале, над Еврејското Маало.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Некој таков расчекор помеѓу чувството и неговиот израз, ако не се препознае иронично, создава трагична возвишеност што се лепи за главните наративи за машкиот генерациски судир во европската култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А, во себе ќе ги вртиш лентите од спомени и ќе се прашуваш: „Како ли ѝ беше името... како се викаше?“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во замена за тоа Турција ќе ги прошири правата на сите македонски народности пред законот и во административното управување и ќе го покровителствува националниот развиток на сите македонски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Па добро“, рече Петре „ќе ги пуштиме, само никој да не ти тепа и сите да им носите по нешто за јадење.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Свикан во Алжир во ноќта меѓу 14 и 15 ноември 1988 година, Националниот совет на Палестина на кој тогаш присуствува и југословенски преставник, ќе ги прифати резолуциите на ООН, но и ќе го прогласи воспоставувањето на Палестинската држава со главен град светиот Ерусалим.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога ќе влезеа в село гостите од Брезница во тајфа, децата со врева ќе потрчаа напред и тета Сандра, зашто куќата им беше овде на патот, ќе ги чуеше клакарчето на Шишмана, знаеше дека нејзините ѝ идат на гости.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кај него работите повеќе се случуваат на некакво човечко ниво.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Некоја длабока свест за цената на сериозното сфаќање на љубовта, за тиранијата на неиронизираните или трагични романтични улоги, се можеби она што ја обликува и ја објаснува восхитеноста на машката геј-култура од мелодраматичната изведба на Џоан Крафорд на мајчините згрозеност и пркос.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Турскиот пратеник, изразувајќи задоволство од симпатиите што му биле укажани на султанот, им изјавил дека нивната молба не можела да биде уважена, бидејќи турската војска и полиција за кусо време ќе ги ликвидираат „бандитите“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Алберт Ајнштајн, младиот службеник во Патентниот завод, упорно зјапаше во сончевите зраци надевајќи се дека така полесно ќе ги спознае мислите на Бога, оти се друго беше обична дребулија.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Така враќањето од Лесново им почнало со нов гроб: ќе го закопаат, кој има солзи ќе поплаче, ќе ги наредат двоколките и ќе појдат со темни грижи на челата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Анализата на тој артефакт ќе го заземе средишниот дел од книгава и ќе ги опфати деловите три и четири.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Умира Пецо и нарачува. Слушај, жено, кога ќе ги затворам очите, пушти ја мачката да ме рипне.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не беа најимпресивни хаотичните и драматичните ситуации со кои постојано се судираше, почнувајќи од бреговите на Охридското Езеро па сѐ до бреговите на Босфор, туку начинот на кој тој ќе ги совладува противречностите заедно со своето семејство, имајќи крај себе и една прекрасна сопруга достојна за восхит.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Овде станува збор за временски концентрат на творечки манифестации - досега укажавме само на врвовите кои повторно ќе ги сретнеме, во еден забрзан след од лудило и пресметаност, дури во генерацијата родена меѓу 1880 и 1890-та.* Margina #26-28 [1995] | okno.mk 217 okno.mk | Margina #26-28 [1995] 218 Margina #26-28 [1995] | okno.mk 219

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

— А велиш, по две лири за мартинка и по лира за кокинка ќе дадат? — поомекна Раиф и веќе си замисли педесетина лирички во ќесето за продадените педесетина мартинки, што ќе ги купи од Остречани по лира, а Митре ќе му ги плати по две, та дури и во таа „трговија" ја виде и помошта на валијата и падишахот, оти христијаните сами меѓу себе ќе си ги вадат очите и ќе се тепаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе ги оставиме речниците. Ќе излеземе во стариот дел на градот, по тврдината, во старата чаршија да видиме дали уште живеат османските заемки!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

РИСТАЌИ: Колку сакат нека се, кога ќе залегнам пред вратана од балконон, сите еден по еден ќе ги зобнам.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Според него, тој договор не требало да значи дека е насочен против Велика Британија или против Русија или против кој било друг.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И јас не знам како натаму ќе се бранам?

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

За жал, вашето љубопитно око не може да втаса до сите мои тајни.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да беше до нив, тие ќе ги тупнеа книгите без никаков ред во трите сандаци и работата ќе беше готова за час-два.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да ми навлезеше Х.Х. во најновиот тек на мислата, по новите инструкции на Централата, сигурно ќе ги зајакнеа дозите на принудна жед, ќе ме задржеа принудно во големиот лавиринт на жртвувањето, на крајот со „измиен мозок“.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Е, на! Па сепак можело да се случи таа да најде маж кога тој ќе биде под земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ти не си жив. Штом мојте очи сонот ќе ги склопи - во сонот ќе ми блеснеш ти сред тишината, во сиот сјај што целата ме опи, ко оние што блесна дни.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Навистина имаше право, кај неа љубомората беше маска, или купувања на некои права кои когаш- тогаш ќе ги искористеше!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чувај се од оние поединци, кои од лековерност или по потреба ќе ги сместиш во срцето или во негова близина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Легнати во кревет, напрчените ќе ги препознаеш по тоа што јорганот со кој се покриваат навечер, наутро го издигаат секогаш на погрешно место.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Немало да има ни граѓански отпор, ни борба за човечки права, ниту Роза Паркс ќе седнела на предно автобуско седиште резервирано за белци, ниту Кенеди ќе ги добиел изборите, ниту Мартин Лутер Кинг ќе држел историски говори, ниту Врховниот суд ќе ја укинел расната сегрегација по училиштата и универзитетите, ниту ќе се случел маршот на Вашингтон, ниту Црните пантери ќе имале муда да кренат глава, ниту демократите ќе се степале со полицијата на својата чикашка конвенција, ниту ќе се изродел студентскиот бунт, ниту ќе имало мировни движења, ниту ќе дошло до сексуалната револуција, ниту до флауер-пауер, ниту до мејк-лав-нот-вор, ниту до филозофијата "грлс сеј јес ту гајс ху сеј ноу", ниту до појавата на феминизмот и женската рамноправност, ниту ќе имаше слободен печат да го раскринка она лајно Ричард Никсон, ниту ќе имаше нудистички плажи и кампови, ниту ќе имаше екологија и борба против индустриските штеточини, ниту Латиносите и Азијатите ќе добиеја пристап до раководните места во државната администрација, ниту хомосексуалците ќе се избореа за право на слободна љубов, ниту поп- рок ѕвездите ќе држеа концерти за гладните во Африка, ниту јас како тинејџер ќе можев да носам искинати фармерки пред жива мајка Милена, ниту ќе можевме глас да кренеме против крвожедните корпорации, ниту ќе смеевме попреку да ја погледнеме воената индустрија, ниту ќе беше можен антиглобализмот, ниту пак глобализмот, ниту секоја сабота ќе одевме на протести против војната во Ирак, ниту денешниве манекенки ќе шетаа по писта во танги и со разголени гради, ниту Клинтон ќе смееше да зуцне дека дувал хашиш и ја таклабасал Моника Левински, ниту Џена Џемисон ќе направеше толку пари, ниту Ал Гор ќе можеше да попува против глобалното затоплување, ниту Бил Маер и Мајкл Мур ќе можеа осум години да плукаат по Буш и Чејни, ниту медиумите ќе признаеја дека Сара Пејлин е бимба бимбосана, ниту сега јас и ти ќе седевме овде со зелена карта, со другарот Обама на чело.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Та Кузман, јунак славен, падна убиен од Гега, тој сердар прочут падна в бој, и ќе ги гази пљачкашот планините ни сега, а да ги брани нема кој ...“

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Ќе не чекаше навечер сите да си легнеме, а потоа ќе ги распостелеше книгите во кујната на масата и почнуваше со ноќните учења.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Ќе стане мажот од ноќната мора и ќе ги уапси децата, целото семејство.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога не си можел да ги совладаш на местото, или барем првиот ден, тогаш сигурно побргу од тебе ќе ги настигне некоја глутница волци и, ако се совладани дотаму, за да не можат да ѝ се спротивстават, ќе ја нахранат побргу неа, така, за кога ќе стасаш ти да можеш на наидеш на тоа место само некоја бела коска.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И плакатите ќе ги отпечатам - мајка ми има печатарска преса!

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

- И ние сешто сонуваме, ако не си знаел. Ќе ги благословиш младенците пред олтарот на Гаврил Лесновски и готово.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Под превезот на ‘иронијата’“, приговара, „хипстеризмот го фетишизира автентичното и го изблувува со намиглива неавтентичност“.414 На Лоренцен му претходеше настраниот драмски писател Чарлс Ладлам, основач и директор на Урнебесната театарска дружина во Њујорк.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој не го гиба девојчето туку скока на бабата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Да, тоа е суштинското прашање прифати Камилски но ние бездруго ќе ја откриеме вистинската причина, откако ќе ги консултираме сите западни книги (кои ги носам јас), но и сите источни (кои ги имаш ти ).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Земи ги париве. Но тие не се од платата. Ти знаеш кога ни ја даваат. Ова се други пари. Награда за преведените сиџили. Ќе ги објавуваат.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Али јеби га, ипак мислам дека се работи за сугестија шо кај 50% од луѓево ќе ги држи едно 6 месеци и ќе веруваат у тоа дека стварно среќата ќе им залупа и на нивните порти.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сосема со право стравувало дека секакво обрнување внимание на нашите претпоставени душевни и емоционални особености само ќе ги препотврди древните предрасуди дека сме психолошки ненормални, токму предрасудите што толку често служеле за да се оправда дискриминирањето на лезбејките и на геј-мажите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Времето на блиското пријателство меѓу Арафат и Дарвиш, кога ќе ги обединува истиот идеал - слободата на Палестина, според прагаматичната стратегија на семоќниот и авторитетен водач и идеалите на Махмуд Дарвиш, се совпаѓаше со времето од крајот на мојата младост и некогашните идеали - храбра понесеност, верување во универзална правда и хуманост, но и со доверената мисија, како највисок преставник на една голема држава на Балканот, обединета од своите национал-етнички сегменти, кои никогаш нема да се артикулираат во федеративна држава-нација.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но, таа вистински инвентивна геј-култура ја снајде истата судбина што ја снајде идентитетски заснованата култура која се појави во истиот период, во смисла на тоа дека обете изгледа предизвикуваат кај геј-публиката слично чувство на здодевност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Вели Лазор и потпирајќи се на раце се поткрева од земја, но веднаш потоа присетувајќи се дека дали навистина ќе му биде простено зависи од тоа дали тој ќе ги послуша Максима и Костадина, одново се отпушта на земја и сиот очаен вели А кај ќе го најдам јас Хаџи Ташку за да барам прошка од него?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога велам дребулии со подеднаква сериозност мислам и на мечтаењата при отворени очи како и на другине што ви протрчале само низ градините на сонот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И така, ќе ја загубат целата делотворност и ќе престанат да функционираат: веќе нема да можат да служат за испреплетување на луѓето во мрежа од општествени размени, ниту сега ниту во иднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ПАНДЕ: Море, ќе ги откорнеме, само не знам кога!... МАРА: Кога ќе изгине светот.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од споредниот пат што подолу од свијок ќе се забуца во пролоканата стврднатост на царскиот друм, во неговата груба едноличност, се издвојувала врвица и, несигурно кршкајќи меѓу безимени грмушки со празни зајачки легала, се губела во дабов густеж во чија проредена 'рѓа се таложело мртво спокојство. По таа врвица се тетеравел Онисифор Проказник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Човек не знае кај ќе ги скине конците, кај ќе ги растури коските.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве, сега мислеа тие - гавазите ќе ги разиграат камшиците и палите, што им висеа по појасите.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ќе се вгледаше во полицаецот кој влегуваше во каушот, неспокојно ќе бараше нешто во дното на ходникот, ќе ги начулеше ушите да го фати крцкањето на стражарските скорни или тетеравењето на нозе, одвикнати да одат.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој ќе ги издвои следните најраспространети заемки: ќересте, градежен материјал (од персиски kereste); зајре, се употребува за означување градежен материјал, но и за храна, јадење, прехранбени артикли (од арапски zahire); тула, тугла, печена, фабричка цигла (преку грчки, односно латински tula); ќерпич, непечена, туку сушена цигла.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тогш неизоставно во душите ќе им заклокотат далгите на Нева.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Ете зошто се склони да одрекуваат секакво учество во геј- културата или секаква свест за нејзиното постоење, иако одвреме-навреме активно се вклучуваат во животот на геј- заедниците.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Затоа реши воловите да ги отера погоре, над орманот, да ги скротне да пасат на голото каде што ќе ги има пред очи и таа да може да си седне под таа една дивјачка таму и ем да си мисли што ќе си мисли, ем воловите да ѝ бидат пред очи.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

--- ааа аааа ааааа јас сум деформирана- се јадам себе си- надвор-сакам надвор- кон светлината- кон совршениот блесок- кон големиот круг на денот- ѕверовите немаат пристрап- светлината ги спржува без милост- светлината е нивна стапица- ќе се спасам- ќе ја избришам својата срамота- во сончевината- чекор- ќе се урне таванот- ќе се разгрнат гранките- ќе ги опијам очите со небо- ќе сетам- ќе сетам љубов...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Зашто луѓето немаат слобода во изборот дали ќе ги гледаат билбордите или не.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Воедно треба да најдам некого кој успешно ќе го промовира мојот проект.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Прво ќе ги изгледаа од 4 до 8 на сите канали, па после уште еднаш од 8 до 12 за да го утврдат материјалот.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

LXXIV. Припадниците на споменатата вера во иднина нема да можат да бидат дополнително обременети со ниедна обична или посебна задача повеќе од католиците, и тоа во склад со својот имот и способности. (...) Објавено во Нант, во месец април во милосното лето илјада петстотини деведесет и осмо на нашето владеење.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Најмногу им тежеше неизвесноста до кога ќе ги држат во затворот. Co нетрпение чекаа да ги изведат пред султанот, со надеж дека ќе ја разбистрат работата и ќе бидат ослободени.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

— Нека добредојде сега и Бахтијарица, лели сме блиску до Дренска — му одговори Толе и нарача јадење за тој ден.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Ќе им го земат оружјето, ќе ги заробат и како робијаши ќе ги пратат да работат во Германија.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе ја разбудам тишината во зората со песната на мојата душа, ке го отворам срцето, ќе допрам до најтемните тунели и од изворот на прадлабочината ќе ги извадам богатсвата на моето битисување, суштествување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Постојано веруваше во некаква буна на самата судбина која ќе ги доведе работите на праведното место!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И еве сега ова трагање по опасните турцизми во балканските јазици, кое, секако, беше и израз на духот на времето, за кое се залагаше неговиот добродушен пријател Камил Климент Камилски, си го сметаше како егленџе за душата, сакајќи, сепак, да ја покаже низ една толку противречна синтагма опасноста од турцизмите, во обратен процес на релативизација (безопасноста на турцизмите) низ мисловното чистилиште во кое ќе ги подложат избраните опасни турцизми за да ја покаже релативноста на овој монтиран процес на чистењето на јазиците, својствен за мешањето на историјата дури и во делбата и во поставувањето граници во јазиците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можат геј-мажите да си тврдат дека сакаат да гледаат прикази за самите нив и за своите животи, но ним честопати знаат да не им се допаѓаат приказите за геј-мажите што ги создале геј-мажи или, пак, не успева да им потрае таа заинтересираност за нив. ‌И може да им се разбере неполетноста.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе ја пребои сликата што ја гледаме, ќе ги обработи звуците што ги слушаме и ќе ги преработи површините што ги чувствуваме со кожата - и сѐ тоа доволно брзо, да биде впечатокот реалистичен.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Валер ќе стане. И моите и твоите јајца ќе ги испие.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Прадедото Гичев ги подготвуваше синовите да се здобијат со ценета професија, за да станат свои луѓе со углед, а во исто време да се обезбедат со доволно храброст кога ќе ги судат и осудат за „македонските работи“, па така тие како занаетчии-мајстори или како студенти скапуваа по затвори и трпеа ќотеци од различни власти.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Разбирливиот човеков порив да ја затвори, да најде начин буквално да се изрази она што навистина го чувствуваме, не е само предосуден туку е и разорен: им се заканува на симболичките посредства што ја држат целината на сиот општествен свет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ќе се наложи пампурот со потсушени дрва, и кога ќе ги подземе дрвата огност, тој, пампурот, сиот усвитен, почнува да прави Пам-пам-пам-пам, а кога ќе зафучи и ветар и едно продолжено ууууррр, па оттука и пампур.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тоа можело, значи, да биде причина да им се згрутчува крвта в мозок.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И читаш: „Јас, долупотпишаниот, по своја волја, свесно, одговорно и без принуда, пред надлежните власти изјавувам дека ќе бидам лојален на државата и ќе ги почитувам сите закони.“

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Епилог Во животите на Татко и Климент Камилски остана засекогаш нешто необично мистериозно и незавршено.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сиот народ е истеран да работи. Ангарија. Да можат и мртвите ќе ги скорнат да помагаат. 238

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секако, тоа е кревок рламен, растреперен и под закани, но, сепак е рламен кого никаков удар на судбината, никакво предавство, не би можело да го совлада.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Куцовангелис, израдуван што брановци ќе ги најде в црква наместени под неговиот крвнички нож, се погрижил до Браново да дојде навреме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Тоа е еден од темелните Хичкокови методи што тој ќе ги развие подоцна, во четириесеттите: грозоморното дело не смее да се покаже непосредно туку како се огледува истото во „голем размер”, во ликот на со- виновниот запазувач - постапка, заради која можеме да ја поставиме тезата за сродноста на Хичкоковиот и Прустовиот ракопис.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Саботата, неделата и понеделникот ќе ги посветите на овие ваши противзаконски дејанија!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Само тој старец ги учел и децата и мајките и татковите за да не прават така, оти големо зло ќе ги најде.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Затоа му услужи дури и со својата свештена облека и шапка и му вети дека ќе ги држи Трајка, Најда и Велјана како момци на манастирот без да ги тера дури и на работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Што ако цела сала ќе ги наврти кон нив прекорните погледни, толку да им чини на самобендисаните.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Устите и беа тенки но долги, па од таа причина кога ќе ги простреше во насмевка, ги притискаше образите од двете страни, за да задолжително и се создадат тие две симпатични вертикални линии- одлево и оддесно на лицето.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да ја истераме темнинта шо поминува низ вашата глава, затоа што луѓето се способни да се справат речиси со се.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Раскажувајќи се разврескав како бебе. На Влатко му стана смешно, фати да се смее, ме засмеа и мене, па двајцата се смеевме - до пукнување.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Прашуваше со смеа, кога одговараше брчките во бранчиња му бегаа од ушите и се вливаа во краевите на устата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Напати ќе им довикне нешто, ќе ги замоли за мала услуга, ќе им подели совет.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

На Илија Антонов и на кмето од Бучин им ставија по 40 оки олово и ќе ги судат како членови на ВМРО и за „учество во атентато“.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ги знам сите букви. Ќе ги читам насловите“ „Добро“, се согласи Теми, „ние девојчињата ќе работиме заедно.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Толку брзо колку брзо ќе стивнат воените бури, колку брзо војската владина ќе биде протерана и ќе ги снема авионите и топовите. Така беше речено.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Српскиот правопис, кого српскиот јазик успешно го одвои од некогашната руско-славјанска мешавина, ќе им го открие и ќе им го омили на Македонците нивниот роден дијалект и ќе ги отуѓи од тешкиот и заплеткан историски правопис со кој се служат Бугарите и како попроста и поуслогодена работа ќе ги разниша кај народот најдлабоките корени на бугарската пропаганда и на бугарската писменост кои Бугарите ја имаат широко распространето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе ја истргнеше убаво ногата, да си дојде како што била, па ќе ја завиткаше со нешто меко, потоа ќе ги исправеше долж ногата штичките и цврсто ќе ги стегнеше со врвката.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Откако го знам, сѐ вака се беси. Што велиш ти, Никола?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Унијата, творба на бојазливост творба чија визија е мир во светот кога човештвото погледне со отворени очи, ќе ги слушне желбите и ќе ги види, квалитетот и капацитетот што извира од хуманото човечко битие, зборови без резултати, тоа се празни фрази...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Првиот ден од свадбата - ќе ги облечат друшките.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Музиката на Гага не ѝ дава на геј-културата стрејт-артефакти што ќе ги прекодира“, пишува Логан Шерер, „туку ѝ дава веќе снимен материјал – еден вид готова геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нешто длабоко, силно, во татковиот дух се кршеше за да се спојат блоковите време од сиот негов живот, за да завршат во хармоничен глас кој ќе ги повика другите да му се придружат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Бев збунета и вознемирена. - Нема потреба од вознемирување.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И сите со кои разговара знаат, и сам тој знае точно на што мисли кога разговара, но секогаш прави така, откако ќе ги повлече еднаш дргите, нив ги остава да разговараат за тоа тој што си мислел.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оваа линија на размислување ќе ги наведе обајцата да признаат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дамческите веднаш прифатија но побараа да им биде допуштено тука, каде што им се подигнати колибите, да си соѕидаат куќа, а тој, Мусли бег, ако сака да работат за него, да им додели земја што самите тие ќе ја обработуваат и да издвои добиток и друга живина што само тие ќе ги одгледуваат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Засекогаш остануваш дете за мене без оглед на годините што ќе ги имаш кога ќе го прочиташ ова што сега го оставам на хартија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Јас не сум тој, јас не сум интелектуалец, јас не сум дисидент, јас не сум европеец, според тоа моите хемороиди се поинакви, оти секој газ е поинаков, мојот газ е балкански во секој поглед; кур ме боли мене за неговите хемороиди, и така натаму,“ здушено во себе зборуваше Круме Волнаровски и офкаше од болка додавајќи: „Ќе ги искорнам со прсти, нека истече лошата крв со гомната, да се ослободам од оваа мака, од оваа тежина, и така натаму.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Сите адети ќе ги продолжиш. Ете така... - Нека да е така уште многу години, мајко.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ние ќе ги разгледаме обете страни на медалот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Систем на норми е тоа, на крајот на краиштата, а не емпириски опис на општественото постоење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Додека бевме во Бањи беше спомнуван татко му, Иван потпрашуваше, но овде, во градов, не верувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Твојот мирис сѐ уште не беше испран од моите прсти.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

3. Вие точно ќе ги известувате сојузничките офицери за врска за плановите за акција и за резултатите во горе наведениот период од 1 до 7 септември оваа година.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога носеше снопје толку многу и толку вешто ќе ги товараше, што тие не се ни гледаа, туку се чинеше дека снопјето само се движи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Не можеше кај нив да ја поднесе нерешителноста, слабоста, глупоста, малодушноста и секогаш нервозно реагираше кога кај своите најблиски ќе ги видеше овие нешта.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Еднаш нè поканија во едно друго село да бидеме кумови, а мајка ти ми вели: Оди ти Лазо со мама, а јас ќе ги чувам двете деца и синот и деверот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Имаа судбина на разлики, а фатално се оддалечуваа од нив верувајќи дека определбата кон посебноста, под влијанието на другите, ќе ги спаси, ќе ги одржи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Запреа среде Камениот мост, изграден од султанот Мехмед II освојувач (меѓу 1451 и 1469 година), пред еден вид стражарница поставена во чест на последниот султан што ќе го посети Скопје Мехмед V Решат во 1909 година.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Можев да се споредувам само со оние ѕвезди за кои не знаеш од каде, кога ќе паднат и каде ќе ги проголта темнината.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Караман! Стрела! Назад! - свика Бојан плашејќи се од тоа дека ќе ги изгуби ако се вденат во борба со волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но, српскиот селанец гледа само една причина за таквата несреќа: тој знае дека куќата ќе падне ако во темелите не се заѕида машко или женско, чии коски до Судниот ден ќе го држат врз себе тоа претешко камено месо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сега јас ќе ги замижам очиве, рекол, а ти почни да ме тажиш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ќе ги кажам, Коста.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И тие им се заканија на децата да не лавнат негде оти си дојде бацко им, оти живи ќе ги испечат Турците на огнот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Диме се вознемири. — Како ќе ги земеме, бре, туѓа стока?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секогаш кога ќе си дојдеа од работа, јас ќе ги погалев и задолжително ќе им дадев лепче или штогоде.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Да имаше уште ѕидови, татко ми ќе ги исчкрташе.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Штом ќе изгрееше сонцето, орлите, во јата, ќе јурнеа од сртот на Потковицата спрема Беговски Ливаѓе, а лукавите штркови ќе ги намамеа во блатата, и тука, на земја, ги убиваа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Стравот во кој живееше тој од премногу добрини што Бог им ги дарувал, дали тоа беше сомнеж дека не ги заслужил или страв дека ќе ги изгуби и со тоа не ќе може да се соочи, никој не знае.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Облачиштана тажат - ќе заврне. - Не, бабо моја, откај исток дува ветер. Ќе ги подгони.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Пред да ја слушнам неговата реакција, јас охрабрен продолжив: - Фан Ноли уште тврдеше: ги почитувам рисјаните, муслиманите, будистите, протестантите, хебрејците, атеистите... ќе ги почитувам сѐ додека прават добри и чесни работи!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Привлечните понуди на совети од страна на експертите, понудата на роба од страна на трговците што ќе ги решат сите видови проблеми.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Со прсти ќе ги отстранувам прашинките од солзата стара во скинати џебови дарови пишани ќе кријам Во синџир од електрично коло со искри на стихијна страст јас пламен ќе вивнам, заробен во сопствени стихој...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Ќе простам и ќе ги шатирам лагите за повеќе да не бидеш мое минато.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

- Сега да му го предадеме одговорот на служителот, - рече Даме и двајцата излегоа на балконот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Спиеше немирно, се превртуваше, очекувајќи го новиот ден во кој, зафаќајќи се за секојдневните задолжителни работи, ќе ги отфрли сите црни мисли и стравувања.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И што ќе правам сега, мори златна, со овие пилци околу мене? како ќе ги исчувам додека не ми ги побараат назад?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Полицијата очигледно нема ништо против оваа идеја - ќе ги видиме како стојат покрај масите на Safe Project гледајќи ги со одобрувачко интересирање.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

14. “Владиното соопштение” изјавува оти руската влада ќе ги бара за Македонија оние реформи што се изработени во месец февруари од Зиновјев15 и Каличе16 и оти тие реформи се само почетокот и ќе бидат развиени понатаму сообразно со нуждите на жителството.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, се случуваше да остават еден голем камен до кацата и јас ќе се качев на него бидејќи не можев да достигнам и ќе ги наполнев џебовите со сирење и ќе им дадев на моите браќа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Постапката на Флобер да се пресмета со своето време, со претенциозните картезијанци во областа на граматиката, астрономијата, логиката, етиката, преку инструментите на хуморот, гротеската, ќе ги натера Татко и Камилски да изнајдат свои патишта и нивни слични инструменти во докажувањето на лажниот напредок на лингвистиката, најчесто ставена во служба на политиката, што беше мошне честа појава на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На пример: Кога таткото ќе ги обезбеди издржувањето, статусот и заштитата на семејството, мајката може целосно да ги вложи своите сили во грижата за малото дете.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

На изненадување на Татко, Камилски започна да ги пее на француски јазик тие стихови на Марселезата: Quoi! ces Cohortes trangres/feraient la loi dans nos foyers!/ quoi! ces phalanges mercenaire/terrasseraient nos fiers guerriers. (Што! зар овие странски кохорти/ќе бидат закон во нашите огништа! / Што!/ зар овие платенички фаланги/ ќе ги победуваат нашите горди воини).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бети: Не, со едно џуџе!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ги клукаш пациентите со седативи, како нашите баби малите деца со афион да не им плачат додека работат на нива, ги држиш успани како сенки, па одвреме-навреме ќе ги стресеш со некој електричен шок, божем да ги вратиш во стварноста - и тоа ти е целата терапија. Ветер и магла - таа психијатрија.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, едно знам. За Жеро Жерав има многу сказни. Сто и една. И повеќе. Во книга не ќе ги собереш.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Знаеше дека во тој миг не само што ќе ги однесеше до Бечеј, туку ако е потребно ќе ги возеше и на северниот пол.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Некои одат дури толку далеку што занесено говорат за некакво субверзивно, герилско делување на публиката, иако воедно признаваат дека на капитализмот од страна на популарната култура, што веќе заради комерцијалната насоченост избегнува секаква радикалност, не му се заканува некаква голема опасност.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тешко е братко, Стојане, мило да немаш крај себе, сакам на книга да учам, в очи ми солнце да влезе, мракој ми душа затнале, ко лисја капат денови, в гора мени промени, одново лист ќе потера, а мојте братко, младини не ќе ги видам никога. – Дејгиди кучко погана, куќа ми, кучко, поцрне.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

Овде, прво ќе ги наведеме целосно укинатите права, а после ќе се осврнеме на одредбите кои се променети и на одредбите што првпат се воведени во материјата што ја покрива овој закон.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Но нашата партија има славно искуство, на крајот, ние ќе триумфираме, козите ќе ги победиме...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

И го чекав само денот кога лагата моја спасителна ќе се открие, кога ќе ги види ливчињата на Мида негибнати во семинаријата и кога тупаницата негова ќе падне врз мојот грб. Врз крстот на грбот мој.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Мамо, - прашува пак тој, - а кога ќе ги јадеме оние колачиња?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И така бргу сум дојден, та ќе ги убедувам агите оти не сум ни бил в планина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И сега се прашувам: дали згрешив? Ако згрешив, на кој свет и век јас ќе ги доплатам моите гревови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Можевме по малку да мрдаме со прстите и да се гледаме, едниот Команч во другиот Команч, и двајцата со смртен страв во коските.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Мислиме на нив постојано и знаеме дека еден ден пак ќе ги посакаме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ќе ги фрлат женките икрите во големите морски длабочини, мажјаците им стркаат млеч и потоа заедно угинуваат обезбедувајќи си потомство...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Знаеше! Знаеше дека по сите марфиеви закони, по сите закони на силата на иронијата, кога ќе реши да фати некоја работа, шефот токму во тој миг ќе ги побара неговото мислење и помош.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Странката што ја застапува полномошник може пред суд и да дава изјави и покрај својот полномошник.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Крстици светлина Острови како храмови се извишуваат над морето по кое пловам а јас копнеам само по еден од нив на кој да се прибере мојот народ та само бесконечноста, морето и ѕвездите да му бидат граници и да гледам утринум секој со срп в раце како жнее крстици светлина зашто само тоа ќе ги израдува моите предци чија адреса е запишана во Светото писмо.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

— Е, драскал ефенди! Ќе правиш кумпанија на попот и коџабашијата или ќе ги оставиш сами?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Дојдете по еден час. Веднаш ќе ги поправам - вели газдата топло, земајќи ги моите чевли.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А оти ќе испукаат со првото обување од невестата, тоа и мариовците го знаат, но главно, кога ќе ги обуе тие се убави.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе ги чистам тревите, бурјаните околу гропчињата. Ќе кубам треба и ќе си зборувам, ќе тажам на суво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ѓавол да го земе, та гробот значи понешто!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ќе лета и од облаци ќе ги гледа нашите штури нивички.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но, и народите на Балканот го сочувале зачувале овој збор, со блиска, но никогаш различна конотација? рече Камилски, насочувајќи го разговорот кон ставот кој требаше да се заземе за зборот табиет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но далекувидиот тиранин, според проектот на Кирхер, може да ги следи настаните: три ува се доволни за целата палата, едното од нив лавиринтски се свива кон горе и една статуа ќе ги “фаќа” сите зборови на интригантите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И обајцата по составувањето на Листата на (без)опасните османизми, верувајќи дека еден ден нивниот проект, актуализиран ќе ја види светлината на денот, си ја продолжија секој својата поранешна работа.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во секој случај имаше решено со следниот Едо Бранов авторот да не ги влечка своите читатели по внатрешноста на земјата како досега туку да се обиде информациите што ќе ги открие и откопа за следниот Едо Бранов да ги компонира во авторката прикаска.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Или кора ќе му оддели од Нешкината и Толевата, или тиква ќе му даде, или колбаси ќе му испече, та дури, ако нема ништо друго, ќе му скрши некое и друго јајце и ќе ги собере на тарунчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Значи, жената излезе на прозорецот само за да го види него и сигурно затоа што беше забележала дека и тој е на својот затемнет прозорец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мајка веруваше дека Татковиот распоред на книгите, конечно, и ќе ги поврзе.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ќе се избричи, ќе ги ласне чевлите и ќе излезе да брои муви.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но така е до разденувањето, а штом ќе се развидели, луѓето продолжуваат со лопатите да го чистат снегот, да отвораат нови премини или да ги продолжуваат оние патеки што ги оставиле вчера или кои новиот снег ги зарамнил; се собираат на широкиот пат крај езерото и зборуваат за сè и сешто, а најмногу за мобилизацијата, за своите најблиски од кои немаат никаков глас и за кои не знаат каде ќе ги истават коските...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А да се скријат? Каде? Ќе ги најде и после ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Тоа сигурно ќе фати место, ќе ги исплаши и сами ќе си дојдат овде како рибине во колцине од даљанон.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Меѓутоа, треба да се има предвид дека британската политика во текот на Втората светска војна била, како што известува Черчил, „да го вооружи секој оној што можел да убива Германци“, без разлика на нивните политички програми.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Бреза – беше видно возбуден брат ми – тебе тоа не ти изгледа чудно?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тој, по завршувањето на овие два спора, има добиени уште други два – кои, со оглед на расположливиот простор само ќе ги споменеме: а) за неисплатени испратнини и б) за направен долг по основ на немање здравствени сини картони. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Едноставно ќе си го предавав предметот, ќе си ги користев расправите за да ги истражуваме средишните прашања за машкиот геј-субјективитет кои ме збунуваа, ќе ми доаѓаа разни идеи, хипотези и решенија, ќе ги обработував со една генерација студенти, па одвреме-навреме, кога ќе ме заблеснеа мигови на просветлување, ќе си објавував огледи на таа тема.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Напати е благословено и бос да се помине по трње. Можеби на другата страна од трњето е таа“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имаше многумина кои помислија дека јажињата ќе ги употребат, не дај боже, за бесење.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Наеднаш застана и рече ... ако не ги најдеме денес ќе ги најдеме утре, имаме пари и ќе спиеме во хотел.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А тие како да не се спремни да поверуваат дека оние кои ќе ги дофати студ на патот нема повеќе да се вратат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На Петра ѝ се стиснуваше срцето од болка и од мислата дека можеби сама ќе ги враќа овие пилиштарци во Македонијана.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

И слушај уште: откако ќе ги дадеш сооддветните наредби, веднаш да дојдеш тука. На извршување!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Нив тој ниеднаш не успеваше да ги најде и да ги погледне отворено; кога ќе ги побараше, застанат за да здивне, тие просто како да се стркалуваа, притискајќи се зад стеблата, за да наизлезат оттаму уште веднаш, штом ќе заминеше во новиот залет.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Јас гледав сеништа...гледав големи грозни okno.mk 109 110 okno.mk нешта како висат во воздух, ќе ги видев тие нешта како лебдат, и тие едноставно беа многу убави.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Неколку крстови ќе искршат, или ќе ги изгризат со заби, но кога ќе запрат тоа да го прават - тоа е знак дека тргнало лечењето на добро...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Њутн и неговите современици, во осумнаесеттиот век, се надевале дека ќе можат да го претскажат поведението на секој сложен систем со тоа што ќе ги идентификуваат сите делови и ќе ги изучат сите нивни меѓусебни заемодејства.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Замина понатаму, по дирата, што беше сѐ уште испомолзена со оредчените капки крв, а за сето време мислеше уште на неколкуте легала, што ги знаеше од оваа страна на сртот, кон кои сега го водеше онај негов самјак напред, и реши дека ќе може да се врати дури откако ќе ги помине нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Деновиве нешто слично се случува и со Петре Прличко. Се мислам дека таква судбина ќе ги стигне и веќе починатите: Џувалековски, Илија Милчин, Вукан Диневски итн.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нема да му биде јасно како залутал во оваа пустелија, ќе ги собере парталите и ќе се врати назад.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Значи допрва ќе ги вадам, па нови ќе растат... Ужас еден!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Речи, „Вешто ракувам со полу-автоматско оружје ---“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Часовникот на вселената заден чекор ти одбројува.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ќе ги удрат, вели, и после се растуркуваат кој да го земе срцето од лубеницата, кој да го земе попот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Работни дозволи За петгодишниот период кој е предмет на нашето истражување и анализа од вкупно пет рогации на ЗВРС, во четири од нив се содржеа измени кои директно ги засегаа работните дозволи на странските работници,63 со што слободно може да се констатира дека оваа област претрпе најмногу измени кои подолу соодветно ќе ги разработиме.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Бабата Петра во себе го побара Костадина, да беше тука ќе ги поземеше внучињата, а богами ќе го подметнеше и својот грб за да ја симне од вагонот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Та по неа се управува и самиот наш дедо поп Трајко, кој ете, утре ќе стане кај полноќ, ќе излезе надвор и ќе ги фрли очите право кон Српјановец да види дали е излезена Деницата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Успехот со задушувањето на бунтот си го препишуваа исклучиво на себе и беа сигурни дека кадијата ќе ги направи салам бегови над покорените Мариовци.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Па како е можно дури и тоа, ако се знае дека нема изоморфизам меѓу мозоците на луѓето што ќе ги читаат различните верзии?

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Мнозина му се додворуваа на Боро Селински, небаре тој самиот ќе ги претставува пред Бога и пред св. Петар, небаре тој самиот ќе го држи кантарот на кој ќе се одредува местото во рајот или во пеколот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во право сте драг пријателе, идеологијата ќе ги разделува уште повеќе луѓето, ќе бара изговори за своето ширење, во минатото по цена на нови проклетства.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Од неговите зборови ќе ги издвојам и овие: „Ете, таков е ракописот на животот. Секогаш е нејасен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што сонуваат Хунзите под Хималаите Пред да кинисаат на пат кон прататковината Македонија А што сонуваат отпосле кога со свои очи ќе ги видат Македонците?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Да не предизвикаше скандал мојон предмет Како да се биде геј и да не предизвикуваше нови скандали, веројатно никогаш немаше да се натерам да ја напишам книгава.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ќе му речеш нешто, првин добро ќе те загледа, ќе постои со очите свртени кон тебе или кон земјата, а потоа ќе ги одговори.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Со малку задоцнување. Ќе ги стаса своите гардисти.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Или, на друго семантично рамниште, кога во истата приказна истиот јунак, предок на махараџата Раџнапур кој уште во 1521 година се расправал со ајдуци, ќе му претскаже на нараторот дека „по две години ќе оболеам од птичја болест и оти не ќе говорам, туку понајчесто ќе чурликам и чурликот ќе го запишувам и од него ќе направам книга во која многумина болни ќе влегуват, здрави ќе излегуваат“ - што друго значи тоа освен дека нараторот ќе стане поет и дека со својата поезија ќе ги лекува луѓето?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но никогаш не го напушташе вечниот жртвен оптимизам кога конечно се врати во Рамалах со утехата дека пророкот Мојсие не се вратил во Ветената земја!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дали во ловот, место да го фрлат копјето кон пленот, го оставале оружјето на земја и му се поклонувале на гонетото животно?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Могила ќе издигнам над покојот од беснилото. Ќе ги откорнам корените закоренети од јатката на омраза.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Подобро ваков да не дојде: ќе ги зарзи и другите војници...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не гледа и не се труди да ја порази љубовта ниту да ни го оконча застојанато, религиозно обожавање на убавината.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа, во миг ќе го растопеше ледот, ќе му ја заблажеше горчината во утробата, ќе ги смиреше брановите кои во секој момент му ја давеа душата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Нема единство, интегралност ниту кохеренција, само бескрајна експанзија 72 Margina #1 [1994] | okno.mk што е изложена на ризикот толку да се прошири што ќе ги загуби своите центрипетални сили.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Субјектот што се одразува во својот сопствен објект не може да има свест за процесот, инстанцата што ќе ги опфати и идентификува релатите мора да биде од повисок гносеолошки ред.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

А: Така е. Сега ја разбирам кваката.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Толку се кисели што ти прават скомина на забите дури и кога само ќе ги помирисаш.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сепак некоја идна капетанова ќерка повторно да повторно ќе ги засака огреаните тела на непостоечката дивина... едно пливачко попладне или дали еволутивниот премин од водата кон копното претходно подразбира ист таков напреден чекор во спротивна насока ...влези во водата зарем не гледаш дека крвариш се насмевнува тате секогаш во право потрчај кон лековитите бранови нурни се јас со силното татковско тело ќе те дочекам ќе те сочувам од рефлекторите го намокрувам стапалото поспано ме допираат водените стопрсти мојата црвена крв потечува низ нивните сината низ моите вени нагоре над коленото толку лесно не боли тато пази на сѐ риба сум малечка засолнета во устата на таткото поаѓаме по топлите струи кон југ кон југ кон југ... но што сега се насмевнува ако те исфрлам од утробата до кога ќе се сокриваш во мене до кога ќе бидеш глува слепа ме турка ме истуркува од себе немој врескам тој немилосрден е немилосрден е ме протерува пливај сама нуркај сама храни се сама љуби сама греши сама сама сама... повторно на брегот на карпите со сонцето на влажниот стомак го чекам да се врати од водите од подводните пештери да ми ја залеп левата шака на старото место потполно сочувана сите живци капилари мускулчиња секое движење стисок допир само тате да плукне на раната ќе се врати отсечената шака пак ќе су негова негова негова негова негова...

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

- Или ќе ги врати пчелите, или ќе го убијам - викаше татко ми.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Куќата што воздивнува се обиде да ме охрабри: - Веќе претскажав – ти ќе ги спасиш нашите момчаци од јамите во рудникот на Мортенија.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Има една наша поговорка: „Секоја планина своја тежина“ — вие преку лето работате без почивка, а ние пак во Америка секогаш работиме по осум саати во денот, ама во тие осум саати што ќе ги работиш на фабрика, без сонце да те грее, без ветарче да те удри, за секунд да не можеш рацете да ги отпочинеш, умот тука! оти инаку машината ќе ти ги отсече рацете, имаме друга тежина.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ќе ти дадам нови играчки и ќе испорачам нови благослови до оние што ќе ги добијат.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Кога власта сепак ќе ги изгубеше изборите, најчесто заради корупција и лично богатење на владините функционери, Тодор за месец – два се префрлаше во победничкиот табор и стануваше соработник на медиумите кои ги контролираа победниците.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Има ли таков ветар кој ќе ги придвижи перките на мојата ветерница.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Нив оттогаш ги немало на Балканот и верувам дека повеќе ќе ги нема!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие морале да се преобратат во христијани или да ја напуштат родната земја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На подготвителното рочиште претседателот на советот, во однос на управувањето со постапката, ги има сите овластувања што ги имаат претседателот на советот и советот на главната расправа (чл. 274, ст.1 sq и ст.4 од 172 ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Што бараше тој овде? Крила за своите миризби или меч што ќе ги одреже тие крила? Ни едното, ни другото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Долгите зборови ќе ги закачиш при врвот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Имаше книги кои не можеа да влезат во рафтовите и тој одново започнуваше да ги средува, небаре веруваше дека книгите ќе ги прифатат неговите молби, ќе се притиснат една до друга оставајќи место за другите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Варзилото сам им го беше донел од бојаџиската чаршија на Тодора, на Паунка, и на мајката Јана, а кромидовите лушпи и цутовите од лутиче сам ги слупи и ги набра, и сѐ се радуваше дека жените ќе се зближат во радосното вапцување, а Тодора ќе ги отпушти дизгините.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ги отворате устите да обликувате нови што ќе ги заменат, што ќе измамат топлина и насмевка, потребна колку и марка на разгледница.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ќе ги подрашири мачно, мачно, како што се разденува во есено време...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На пример, најголем број од работниците воопшто не знаеја дека, во случај да останат без работа, може да им следува паричен на- доместок, по основ на привремена невработеност, којшто го зе- маат преку АВРМ – но кој не им го дава државата како некаква милостина, туку затоа што тие самите, од своите плати, додека биле вработени одвојувале за него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога ќе ги добројам сите зрна, дојди, но и тогаш ќе видам дали ќе имам време да дојдам...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и 'рскавичен реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Којзнае како и кога другите работи мајка ни ќе ги испокриеше и обиди се – најди ги, ќе нè изненадеше.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

И самата ќе се засрамиш кога ќе го свртиш погледот кон она што го ткаеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ние и таму ќе ги крвавиме гаќите дури стојат главите, и тука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По една недела Милан ќе ги пушти пилињата да излезат надвор.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сакаа кога тој велеше, “Само кажете ми ги зборовите што сакате да ги чуете и јас ќе ги кажам.”

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

И со големи, и со мали ќе се отстрамат свадбарите. Нели се дар — какви да се, ќе ги дексаат роднините.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Не!“ налутено рече мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Зашто токму во тие избрани примери ќе ги најдеме, згуснати и криптирани, бараните информации за значењето на машкиот геј-стил и за сексуалната и обродената содржина на културните облици.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Утре, кога ќе ја пишува некој историјата, нашите имиња ќе ги најде таму.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ако рекол алах, најпосле ќе ги дадеме и главите за нашиот падишах и верата алахова.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кадијата ќе биде само твој; ќе ти купува се што ќе посакаш, и сите овие сега што те навредуваат, ќе ги натера да паднат пред тебе и да ти служат. Што сакаш повеќе од тоа?

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

” Мораа да се појават Jobs и Wozniak, со визијата дека компјутерите ќе ги употребуваат сите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ноќеска ќе му влеземе на мудурот и јузбашијата и ќе ги исколиме сите ако не избегаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Минатиот ноември ја доби Сименсовата награда за медиуми, 20.000 марки, коишто најверојатно ќе ги скрие во својата куќичка во Lawrense (Kansas). 8 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бидејќи немаме никаков општествен поттик да се вљубиме и бидејќи немаме никаков сопствен стандарден, надворешен, јавен облик со кој ќе ги дефинираме и претставуваме сопствените венчални односи, мораме да ги персонализираме постојните општествени облици за да ги направиме наши.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

17. Еден ирски јунак чијашто мајка беше почината, доби задача од својата маќеа да тргне на пат до островот под морето и да донесе златни јаболки што таму ќе ги пронајде.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сега во Бугарија е мода да зборуваат дека најголеми непријатели на балканските Словени се: Русите и Австро-Унгарците, кои сакаат на почва на македонското прашање да се зафати и да се продолжи една борба меѓу Србите и Бугарите, која ќе ги ослаби силите и на едните и на другите до таква степен што ќе треба да се набркаат во балканските работи Русија и Австро-Унгарија и првата ќе ги завојува Бугарија и Стамбол, а втората Србија и Солун.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Слично како и во случајот со неисплатените седум плати, тие ја уверува дека тоа набрзо ќе се случи, односно дека во најбрз можен рок таа ќе ги добие и заостанатите плати и неисплатените испратнини.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Не грижи се. Јас ќе ги живнам. Имаш ли...“

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Еднаш ќе ги видиме како делкаат дрвени сандали од бука, другпат како го збираат овесот од изметот на коњите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас предложив да ги уништиме, но и тука среќавав тешкотија: неможевме да ги собереме сите, а пак поединечно не беше можно, зашто така ќе ги исполнеа своите планови, и ете што направија, ѓаволот да ги земе. Така горе-долу заврши Груев“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога вечерта си легнале децата, слушнале како маќеата му вели на татко им: „Утре ќе ги земеш децата и ќе ги однесеш во гората каде што ќе сечеш дрва.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но, не ретко, инатџиски ќе ги стиснеш усните и упорно го тераше своето.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

На прочитанот научен труд му недостасуваше крунскиот податок кој ќе ги збогатеше со бесприговорна уверливост податоците на почитуваниот монах.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ги ловеа и ги убиваа, и тоа само во врска со божиќните празници, врапците.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Овој пат како да ја послуша мајка Перса оти кога тој појде зад нив таа се сврте и му проговори Ти чувај ја куќата, а јас нив ќе ги чувам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

-А како се случи тоа да отпочне тој разговор помеѓу тебе и татко ти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Сега ќе ги земам. нема зошто да ти го јаваат грбот.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Во разговорот со кореспондентот на “Манчестер Гардијан“, тој иронично го прашал:150 „Дали, господине, европскиот или одделно францускиот печат, и по настаните во Солун, ќе ги симпатизира комитетите, коишто на Французите особено им се заблагодариле запалувајќи им го паробродот во солунското пристаниште?“

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Фала Богу, конечно! Ветуваш ли дека ќе ги изоставиш и сите тие цитати од умни глави?

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

— Помошта наша мала ќе биде, но кога веќе си дошол, ќе ги бараме заедно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За своја одбрана ќе ги користам единствените оружја што себеси в) си дозволувам да ги употребам: молчењето, странствувањето, итрината.” Џемс Џојс

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Овчар бил. Еден ден, кога му дошол редот, другарите ги скорнале овците, а тој останал на бачило да го премести трлото, да ги измие каците, да ги испере цедилата и да стори сѐ што требало за да можат вечерата, кога ќе ги измолзат овците, да го спастрат млекото.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

А таму јасно и нагласено стои дека минатата вечер изјавив оти ќерката на Ѓурчин ја имам видено повеќепати и дека единствената намера што сум можел да ја имам при тие случајни средби веројатно била желбата да ги откријам сличностите помеѓу нас двајцата: помеѓу неа и мене, се разбира, во колку постои.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Некои ќе ги наденат, некои ќе ги остават улогави.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Амбасадорот Амбасадорот во бабината свест добиваше митска моќ, многу повеќе од таа основната, како висок чиновник на една во друга држава, само затоа што веруваше дека нејзиниот полубрат амбасадорот Али Фетхи Окјар ќе ги спаси нејзините синови, ќерки, семејството. Иднината на нејзиното семејство.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во расказите на Пирандело се сретнуваат безброј описи на судбини и на душевности на обични луѓе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И... се плашам ќе ги заразат тие арамии и комшиите, та ќе си имаме уште поголеми главоболии.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Работчињата што ви ги дадов ќе ги поделите со другарите.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И кој е тој што може да ме убеди дека утре ќе се вратат и со радост ќе ги пречекорат местата каде што беа праговите од нивните домови?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Мисли Зоки Поки, ги преметкува сите поединости од животот овде, па кога така ќе ги разгледа работите, некако полесно му доаѓа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

И кога ќе ги слушнев неговите чекори во ходникот, легнував на мојот кревет, го навлекував над мене чаршафот како што некогаш правевме заедно – држејќи го со прстите над главата, и наместо некогашната радосна опиеност, чувствував како болката ме клука во градите, како се обидува да дојде до моето срце. 3. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Сега ние сме две празни страници кои секој ќе ги испишува како што сака,“ рече. Молчев.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ќе се надеваме оти турската влада и турската интелигенција ќе се уверат во сета штета што ја причинува таквата предрасуда и ќе се потрудат да ја искоренат и со тоа ќе ги поправат односите меѓу христијаните и муслиманите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Знаете нашите сопствени зборови како ќе се изненадат кога ќе ги пресретне впечатливо видение.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

А она, што имаше храброст да го посакува и што го исполнуваше со надеж, не беше некое недостижно здание од соништата што ќе исчезне кога ќе ги отвори очите, туку вистинска светла градба со цврсти темели која постоеше и кон која веќе наближуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И мапо и големо се собираше околу неа, Селаните, кога ќе ги видеа, ќе речеа: “Шатовци ја берат крушата“ - и цело село ќе разбереше.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Стоејќи еднаш на куќа, ја видел жената му кај ги молзе кравите и од милост на убавите телиња слегол во двор и отишол до телињата да ги помилува ѓоа; арно ама кај го знаеше син му Велко оти штркот Силјан е татко му; Велко си имал едно стапче в раце, и видело оти телињата ги милувал Силјан со клунот, та и свикало на мајка си: „Мајко мори, види го штркот ќе ги јаде со клунот телињата!“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Во пазувите кај постарите жени, наоѓав заврзани крпчиња, но јас само ќе ги допрев да видам да не е муниција, а тие беа пресреќни што не им ги зедов.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Овие, како реакција на формализмот на Новата Генерација, заговаран од Вилијам Такер (William Tucker), ќе ги надминат границите на скулптурата додека не ја дисквалификуваат.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кој ги знае кај се! И ние ги бараме, ете!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Без обзир на нашата свест за бесконечното, истовремено го задржавме и потполното чувство за секојдневните работи... COLD TURKEY 3 Не бенигна жед Која работникот го повикува на вино: Ниту жедта на телото (Иако со лудост проколната) Кога устата е полна со песок И очите слепени, и ушите Ја мамат душата да слуша Вода, вода на дофат од раката, Кога човекот ќе ги забие ноктите Во своите гради, и ќе пие крв Иако веќе се потсирува и мати Додека со јазикот дотекува со нејзиното течение, Неговиот мозок се врати во детството. 110 Margina #10 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Евто ќе земе да ни ја направи столаријата, од ореово дрво, намачкано, светнато, долу черги, ќе ги ткае Рајна.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ако ги стемни, ќе ги извадат ќебињата што ги имаа преку рамо и ќе се кутнат во некоја од ливадите крај патот. Ако стасаат- ќе стасаат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Се сеќавам покрај нашата порта кога врвеа стадата големи, цело време ќе ги гледавме и им се восхитувавме на тие луѓе кои беа толку вредни, а особено на оние Каракачани.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Заради своите штетни ефекти музиката не била добредојдена во Платоновата држава; големо значење на тоа прашање му припишувал и Аристотел во Политика.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Судскиот буџетски совет ќе ги префрли одобрените средства на сметка на жалителот по добивање на податоци за сметката.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Односно, ги земаат здраво за готово стандардните општествени дефиниции на родот и понатаму ги третираат, неизменети, како транспарентни одрази на природните факти.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Антон Павлович ЧЕХОВ (1860, Таганрок, Русија – 1904, Баденвалер, Германија).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Оној старец, прикажан во сите нивни села со своето молчење, а уште повеќе со ретките зборови, што ќе ги кажеше еднаш за потоа тие да земат да кружат меѓу сите луѓе; оној старец, засаден во овие планини и заборавен кога засаден, како некој стар даб, рапав и сиот од некакви само негови извиени жили, како судбина, без чие што присуство животот како да го загубил своето небо - сега веќе не можеше да дојде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ако мораш да лажеш, барем кажувај мали лаги, ми вели тој.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

За да ги исмее идеалистичките пориви на луѓето, Џонатан Свифт ќе ги прикаже Гуливер и џуџињата, додека Флобер за тоа ќе ги избере двата гротескни лика, Бувар и Пекуше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Средствата за информирање ударно соопштуваа за снежни навеви, отежнати премини - Ѓавато, Пресека, Стража, Крушево, Маврово, Попова Шапка... а воедно дека зимско-рекреативните центри со снежна покривка ќе ги пречекаат гостите... снег падна и во охридско=струшкиот регион но не се задржа. ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Демнев каде стариот ќе ги остави резервните клучеви“, ни рече и ја отклучи левата врата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Работите на стечаен управник може да ги врши физичко лице кое има лиценца за вршење на работите на стечаен управник, како и ЈТД или ДОО основано само за вршење на работи на стечаен управник и има лиценца за вршење на работите на стечаен управник и се зачленети во Комората на стечајни управници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа сметаше дека со тоа што го кажа ќе ги измени работите, ќе ја објасни вистинската врска.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

И тој, мојот верен пријател пајак, ми кажа дека гардистите на Мортенија не се чувствуваат како робови, туку како идни властодршци: секој од очекува да стане претседател на своја држава, откако Мортенија ќе ги купи континентите.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Експертите биле многу јасни кога констатирале дека ако го прифатат предлогот на Рендел, тие не би можеле да се сигурни дали „поткупените Македонци би апстинирале да не работат против југословенските и грчките власти, кои се нивни природни непријатели, и дали би работеле против Германците".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Пишувањето ми стануваше долга литанија на упорно трпение и чекање со надеж дека времето ќе ги отвори портите на враќањето на починатиот дел од семејството, на новите придружници на патот на егзилот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Врз што се заснива?

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Претполагаа дека ќе ги стрелаат, можеби ќе им ги пресечат главите со јатаганите и после ќе ги закачат на колје за да се плашат ѓаурите од власта.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Дали ќе ни ги одземат или ќе ги убијат козите?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Заминувањето на Ѓупците од селото секогаш беше со кавги, но штом ќе ги немаше подолго време, луѓето чувствуваа некаква празина во себе, некаква штурост и нестрпливо го очекуваа нивното доаѓање.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога Господ Исус Христос ќе се појави од небото со моќните ангели свои, со разгорен оган, ќе ги казни со вечна смрт сите оние што не сакаат да го признаат Бога!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа немаше име, немаше дури ни лик; таа беше суштество од светлина кое трепереше пред моите затворени очи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ж: Па има некаква смисла...само со еден услов: треба да се сложиме околу начинот како ќе ги поврзете речениците.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Кога страсната заинтересираност на некој маж за конзервација на историски предмети или за реставрација на дела од некој период се доживува како знак дека тој го има „психолошкиот карактер на жените“ (да се послужам со формулацијата на Едвард Карпентер), тогаш општествениот јазик на родот набрзина се преведува како природна стварност на полот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не се нервирај. –го тешев. - Вие уметниците создавате за иднината, таа ќе ги оцени вашите вредности.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе го гушнеше до себе мачорот Сурко и ќе му зборуваше: - Кога ќе пораснам, Сурко, ќе научам да бројам многу, многу, па една вечер ќе ги избројам сите ѕвезди. Ќе ги избројам до една...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Големите воени организации ќе регрутираат војници од малите сателитски народи, кои ќе ги заменат малите неојаничарски воени единици, како што е на пример легијата на странците.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

На некои, среќен што ќе ги поседува, дури гласно им зборуваше.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Работел бавно и молкум, секогаш со скусена кулаклија во појасот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На пазарот за робје ги видов утринава моите три деца и жената, во синџири, во рани, во партали, ги видов јас, ама ме видоа и тие, мил господару, а очите им засветија од радост и надеж дека ќе ги спасам.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ќе ги пеглам така на некоја лединка во шумата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Голем бакшиш ќе добие од момчетооооо! — и пак го спушта гласот— Ако не му треба немууууу И така ќе ги изреди сите денешни новини ,по сите улици во Прилеп, и секаде кога ќе ја заврши последната, ќе запее „кикиригуууу".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ах Боженце, и ти златна Богородице, ви се молам, душата да не ми ја земете дури не се сторам пак човек и тогаш ќе познае татко ми и мајка ми како ќе работам во куќава и како ќе ги слушам“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Палаво човече, нели, а сепак спремно да плаче заедно со секој нажален.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Што зборува ова џуџе? – праша гардистот со зелени заби. – Какво брашно меле?

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога ќе ги рашири оние голи раце, мислиш сега ќе ѝ се слече облеката и ќе ѝ се разголи целото тело: така разиграно, убаво, дражесно...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Да знаеја писателите понешто, нив ќе ги земеа на служба.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

После, жетваркиве ќе ги загубиме за другите ниви... Да го пуштиме сам и тоа не чини...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тие ќе ги направат своите снопови најголеми и ќе му кандисаат на Чатлакот, Расим-беј или некој друг ага-спаија и од осум — кило, а сиромашките и на сираците којзнае да ли ќе пуштат и од шеснаесет кило! . ..

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И рече ли ти дека кадијата прати сејмени да ги врзат и дотераат татко и, мајка и, брат и, а ако не кандиса ќе ги погубам? – Се и реков кади баба, како што ми рече ти! – А таа? – Право да ти кажам, изгледа да е мрдната малку од умот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Дојдовме како што реков во 1955 година во ноември... (тука е крајот на нејзините исповеди) Тука застана мајка ми Ласа Кривошеева Скендерова.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ќе ги скинеме прангите на визуелни граници од црвената линија што сме ја поставиле...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

3. Уште од првото сонување научив Дека доселениците всушност Натрапнички им влегуваат во соништата на староседелците И дека со несечените нокти им ги дупчат на староседелците Мешините полни со резервни соништа Па откако ќе ги обесонеа лесно им ја крадеа земјата И во древната абориџинска црвеница Садеа цели плантажи со нови соништа И тогаш јас разбрав дека има и престорени соништа Престорени и превоспитани соништа Оти првите доселеници беа дојдени по казна Како историска претходница на гулазите Само што нив тука немаше кој да ги тормози И севезден да ги потсетува дека се престапници испратени на издржување на казната Туку баш напротив престапниците почнаа Да ги тормозат староседелците и да им ги дупчат соништата Оттогаш коалите со сите расположиви средства Си ги вардат соништата од натрапници со несечени нокти И си го бранат вековното право На дваесетчасовен сон во едно деноноќие Оттогаш сите ги предупредуваме Да не остават на раат да си го досонуваме сонот И на секој еукалиптус закачуваме парола Кој сонува зло не мисли А се подразбира дека кој многу сонува Кога да е ќе го довстаса јавето И ќе окапе од визити на нервни доктори Па тогаш ќе си ги мериме соништата И ќе ја утврдуваме нивната историска тежина или леснина Тогаш сетики уште ќе има бумеранзи Оти историјата без вратки не ја бидува Што се покажа и во соништата од петокраки Макар што никому се уште не му е јасно Кој и како ќе им ги врати на Абориџините Старите продупчени соништа Оти никој се уште не измислил лепило За продупчени мешини со резерни соништа Штоако сега школски авиончиња Влечат на опашките натписи Sorry како што се влечат реклами за кока кола или нешто такво Sorry sorry ама се знае ли што досега се стори И ако сте љубители на рими знаете ли каков оган гори Во продупчените соништа на староседелците На кои денес лефтерно им велат Sorry Како кога некој не сакајќи да им ги згазнал стопалата Во турканиците пред влезот на Олимпискиот стадион во Сиднеј Или на пазарот близу пристаништето Ако се погодите таму на пазарен ден баш во сабота Како на секој пазар и овде под тезга се продаваат разни нешта Па можете да си купите разни збирки соништа Стари и нови соништа староседелски и дојденски соништа Од такви соништа се учи Дека ако нижиш бисери ќе плачеш Колку повеќе бисери во соништата толку повеќе солзи на јаве Од такви соништа се учи Дека ако најдеш алтани во твоите чевли Ќе отпатуваш надалеку дури до новиот и отаде новиот свет А пак ако таму во новиот ти свет Се бакнуваш на сон со некого уста со уста Ќе те фати ревма а богами и потешки болештини Ако си машко и ако се бакнуваш со машко уста со уста Баш како што се бакнуваше еден од наследниците на Ленин Пу пу скраја да е Џабе ти тогаш и соррѕ и се стори џабе ти и цела сурија нервни доктори.

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Парите ќе ги дадеш и мечка ќе родиш!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Еве да ти се јавиме цару дека сме живи и здрави што и тебе ти пожелуваме од сето срце и душа да чуеш за нас како сме ги биеле твоите војничиња и како ќе ги биеме конкретно...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

А јас, под таа иста вода, ќе ги следам мазните столбови на храмовите, студенилото што надоаѓа од длабочината и ја руши таканаречената моќ на говорот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Така скротени и нив еден ден ќе ги пуштат да им ги грабаат децата на рисјаните: зашто секоја година султанската Порта се подновуваше со јаничари.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Килимите ги продаваат низ сиот свет, којзнае кој и на каков начин ќе ги користи, а нашите ткајачи остануваат во своите ткајачници и ниту го познаваат светот, ниту пак тој знае дека постојат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Та кога ќе ги додадеш и пустите пари и стока од Антица, како што ти реков: „ништо не го запира да стане и црн ѓавол“!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како пример ќе ги земеме Законот за работни односи (ЗРО) и Законот за безбедност и здравје при работа (ЗБЗР).

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

По обилниот ручек (келнерката Цвета беше задолжена во 14 часот да му принесе топол оброк) тој се повлекуваше зад талпите потпрени на еден бор зад осматрачницата и, додека си го вадеше, песот Мурго, мафтајќи со опашката, полека ќе му се приближеше, ќе ги кренеше предните нозе и ќе ги потпреше на неговиот грб, но Гоше силно ќе го удреше со петица по стомакот, остро, на прва, со ѓон, за да не се случи нешто непредвидено, на тоа Мурго ќе заквичеше, ќе ги свиткаше задните нозе, ќе клекнеше на тревата (таа беше мека, англиска, добро одгледана и секогаш влажна, свежо испрскана), и по неа го лизгаше курот, надигнат, црвен, светнат, го влечеше по влажната трева до оградата и назад, по неколку пати, сè додека не свршеше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Беа мигови на нова катарза кои Мајка сигурно ќе ги означеше со нејзината пословична синтеза: (Албанија, педа земја, го крена светот на нозе!) Shqipëria një pëllëmbë e ngriti botën në këmbë!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Едното око, нешто понабабрено отколку кај жив човек, застрашувачки гледало во пламенот на нивниот факел, устата се доискривувала како пред несфатлива смеа, чиниш пред тоа тој итречки му се доверил некому дека ги измамил противниците со тоа што се исправил во прозорецот кон блесокот на нивните пушки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник: „Што да сторам?“ „Поведи нѐ“ рече Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Совршен е неделниот семеен ручек, опиени од домашното црвено вино и вкусот на штотуку испечена штрудла од јаболка, цимет и ванилин шеќер.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

На тој пуст лист хартија, небаре болно откината од книгата на неговиот живот, требаше да си пресуди, како некогашен судија, па судија и адвокат од отоманското до социјалистичкото време, да си го резимира последното обвинение, да пресуди, самиот, на крајот, дали ќе ги тужи или не грабнувачите на сиџилите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

П. В.: И ќе ги одржам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Оној кој не знае најпрвин да го отстрани пајакот што демне над словото, тој само оддалеку чита и не разбира; само оној што ќе ја отстрани пајажината од пред очите ќе го види словото како видение, откровение и ќе разбере, оти ќе ги чита не само зборовите, туку и гласовите, боите нивни, белините меѓу нив и редовите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рече дека ќе ги води кај другите господа офицери ставајќи си ја шапката на глава и писетувајќи се.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Тогаш, според еден од блиските советници, Арафат бил готов да ја прифати резолуцијата 242 на ООН, значи правото на постоење на државата Израел...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Утре до пладне, наместо да одиш на занимања, патеките ќе ги чистиш од лисјето...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Кога слушна дедот Петко дека од една лира нагоре што ќе земат ќе ги делат, го зајаде левата рака, и си помисли: „Аха! Ќе ве сошиа јас вечер обата, и тебе и Ила", и влегоа во Младеновата крчма.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Парадоксалното персирање...е малце за нив...можеби тие помешани глави знаат, дека секој нивни потег и со најголем ентузијазам и визија ќе ги доведе во ќор сокак, во бездна, од каде никогаш не ќе излезат...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

АРСО: Како ќе ги свират свирките, така ќе ги мрдаш нозете. (Го фаќа за другата рака и му шепнува.) Ајде, орото е — крајот...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А ние за тоа време ќе ги ликвидираме неколкумината Германци што се наоѓаат во задниот вагон...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од другата страна е секојдневието со правила кои ќе ги следиш од пет насабајле ако несакаш да заглавиш во системот на бирократијата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А него да го претстави како виновник за нејзината наводна непромислена постапка, со очекување дека на крајот, Томо нејзините грешки ќе ги види како своја вина.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А кога понекогаш ќе ги отвореше во недовршен насмев, тоа изгледаше така кисело и отровно што и кога ќе ги тргнеше очите од него, тој насмев ти остануваше во тебе како студен допир на мртовец.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оној Исус проповедаше дека господ сите луѓе ќе ги претвори во мачки.“ Ги сфати и се смири, свесен за безизлезноста. „Господ“, рече.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тоа бранење ќе биде успешно и ќе ги замрси сите планови на пропагандите ако биде задружно и општо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мислеше дека во овој град ќе дојде и до својата конечна пресметка со историјата, верувајќи дека ќе ги открие помирувачките кодови на исчезнатите империи, останати во луѓето, најмногу преку инерциите на идеологиите и на религиите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

8 Покрај тоа, во светлината на тенденцијата на поместување нагоре на старосната граница за остварување право на старосна пензија, оваа промена отвора простор за понатамошно намалување на бројот на невработените лица кои ќе ги исполнуваат законските услови потребни за да ги уживаат поволностите што го даваат одредбите од членовите 71 и 78 од ЗВОСН.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Не издржав и на нашински му реков. – Сине, човекот загина за патридата, а ти...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- На Водици, ете, тогаш ќе ги споулави.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш, во истиот миг кога падна Лазор Перуноски, во дворот муслиоски, искачен на Мурата, достаса Тахир бег Јаузоски и стрелајќи во воздух викаше да престанат да се бијат, зашто лично тој сите ќе ги избие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И нè носеше по кафеаните каде што имаше музика и пејачки; ќе тргневме некоја чашка, ќе се расположевме; ќе ги одврзевме кесињата во кои ги чувавме парите и ѝ нарачувавме песни на пејачката.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Основната правна последица од институтот застарување (лат. praescriptio longi temporis) е тоа што доверителот повеќе на може да бара присилно исполнување на обврската (чл. 349, ст.1 од ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

После ќе ги собере кромидот и компирите и ќе му свари манџа на Дука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сосема се согласувам со Фелоус дека честопати во стереотипите има вистина – „Колку и да изгледаат ветво“, вели Фелоус, „геј-стереотипите се корисни за испитување на природите на геј-мажите “ (246) – но кога таквите стереотипи ги претвора во архетипови (х, 247) и во вистини за нашата природа, Фелоус премногу полага верба во клишеата, во општествените фантазии за мажественоста и за женственоста кои ни изгледаат очигледни и точни само затоа што се сообразни со распространетите, општоприфатени поимања на полот и на родот, поимања што излегуваат крајно некохерентни штом ќе ги разгледаме одблизу.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Простете, им пришол Васко Тушев; очите сѐ уште го болеле - ја слушал во ноќта својата песна, со разденувањето ја заборавил, останала пустош во душата; еднаш, во некоја друга ноќ, ќе се сретне со сенката на својот мртов баџанак и пријател, те чекам, дојди, ќе му рече таа сенка, и тој ќе ги подаде рацете кон сите сеќавања на својот живот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Високите бели ѕидови кои ја опкружуваа вилата беа обвиткани од сино-црвеникавите цутови, со раскошните јасминови бели стракови, под сенките на вишните палми, ги привлекуваше погледите на луѓето кои запираа пред чудесната палата, откако ќе ги посетат картагинските урнатини.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ќе ги земете котлињата и лопатите и ќе одите в река да ги наполните со песок. Не со вода.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Се сеќавав на неколку сведоштва на Бургибини врсници и сопатници во апсолутната власт, без оглед на режимот кој владееше во земјата и до која степен тие владееја со него, кај кои беше силно чувството што ќе се случува во историјата со нив откако ќе ги нема.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Што, на? Фиданка Кукникова има дваесет и седум години и ќе ги надживее и помладите во селото, Е, на! Но тебе, престаренику, на! Разбираш?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А Вашата библиотека сигурно има над илјада чекори, кога ќе ги обиколиш сите ѕидови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не знам како ќе ги поделат Добата, кај Персијците што мечтаеле за летечки ќилими, или кај Кинезите што сите незнаено прославувале родендени и Нови години со долгнавестите пишкоти и вишните небесни ракети, или некоја минута, некоја неверојатна секунда во наредниот час.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како да беше на брегот на своето молитвено место, а Езерото, нејзиниот храм на надежта, некаква божја сила во која веруваше само таа дека еден ден ќе ги стаса своите.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И ќе ги испружи нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зар цела куќа ќе ми ја соголиш, зар сите мои рани со земја ќе ги потиснеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега ќе ги ја кажам „Дедо седи на грутка и си плете јакуцка“.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Луѓето најпрвин се плашеа, но кога дресерот ги увери дека нема ништо да им стане, дека војниците ќе ги држат кучињата врзани за синџири и не ќе им даваат да се допрат до никого што ќе го откријат, и кога почнаа за таквата вежба да плаќаат и пари, некои од селаните се согласија и прифатија.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Убаво е, си мислевме, дождот ќе ги освежи рузмаринот и качинките, ќе ја оздраве изгорената земја. Така ден, ноќ.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Точно знам, меѓутоа, што сакам. Ќе излезам и ќе ги престружам басамаците на старата куќа што се качуваат скоро од уличната врата до мојата соба.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Зарем по тамошните ветришта и снегови ќе ги токмиме нашите умови?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Чаршијата ќе ја затвориме, кавурите ќе ги пуштиме од апсаана, името да ти го слават! Ишала!

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А јас реков: а мојата баба има бар, мило ми е.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Татка најмногу го интересираа прилепските и битолските кадиски регистри, сиџилите во кои се надеваше дека ќе ги открие клучните податоци за своето семејство, по мајкина линија, на кое одамна му беше изгубена балканската трага, по преселбата во Цариград, неколку децении пред падот на Отоманската Империја.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Попладнево во паузата на јавната трибина за несаканите последици од испарувањата на прастарите наслаги тонска астрологија ќе ги почестам гостите со слатко од ѕвездени трепети.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Се качи до вратот, кон лицето: јаболкцата, како две резенки од калинка, крупно издадени, ја надсводуваа меката патечка околу усните, вивнати од жар и подотворени не во уплав од болката што ќе следи, туку од страста што ќе ги изобличи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Изгледа дека на денешните геј-луѓе им е тешко да го разграничат навистина оригиналното, иновативно настрано творештво од релативно литите, политички ревносни, внатрегрупови културни созданија што ќе ги видиш на каналот Лого.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ние ќе ги браниме интересите на нашите две земји кои ги претставувавме, но и пошироко.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Друже Србине на овие двајца не треба ни да им верува, некое утро нив не ќе ги најде на своите места оти ќе заминат скришум напикани во украдените шејови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога ќе бидете возрасни ќе ги читате и другите мои дела, исполнети со патилата на нашиот народ да опстане на овие простори, постојано во докажување на сопствениот идентитет и бранејќи се пред бројните насилници и насилија.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Лош ветер, -рече Бошко. – Ќе ги расипе нивјето . . .

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И кога Бино пушти глас по село дека ќе ги учи децата без пари, многумина се прашаа одошто ќе живее тој човек.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Потоа ќе ги пресече јажињата за да го ослободи големиот балон.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- И во тоа - ЈАС - гледав девојче, кое штом ќе ги направи првите чекори откако ќе излезе од лулка, првиот збор што го изговара, - јас сама !

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Сакам - продолжи Томо - да бидам првиот што ќе ги сподели впечатоците од вашата авантура.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А кога ќе ги оставиш да си заминат и тие стануваат роднини на исчезнувањето. Иако не засекогаш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во финалето на последното кажување Веселин, Мена и малиот раскажувач ќе слезат кон полето исполнети со дрвени некролози и ќе почувствуваат неодложна желба да ги уништат табличките, тие морничави белези на умирањето: „Сите овие проклети крстови ќе ги искорнеме, рече Веселин, сите до еден.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ќе ги премијам уште еднаш, вели Оливера Поточка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се зафаќаше со иницијацискиот процес што им е присушт на машките геј- заедници, а преку кој геј- мажите ги подучуваат другите геј- мажи како да бидат геј – не со тоа што ќе ги воведат во геј- сексот, а уште помалку така што ќе ги заведат и наведат на него (геј- мажите веројатно веќе се имаат изобилно впуштано во секс и пред да се сместат во општествениот свет на геј- мажите), туку попрво со тоа што ќе им покажат како да преобразат низа хетеросексуални културни ствари и дискурси во носители на геј- значење. ‌Со други зборови, целта на курсот беше да се испита како дејствува културниот пренос во случајот на сексуалните малцинства.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А. Денет: Вашите каталози, публикации се во голема мерка дел од целиот проект.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Селаните ќе извадеа валкани шамичиња од бечвите, ќе ги отплеткаа јазлите и ќе му изброеја пари за стрижењето во подадената рака.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Ако има интерес кај туристите ќе поставам нова. И имињата ќе ги врежам пак.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ќе се држи за мешето и рацете и колената ќе ги собира на едно место.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еднаш јас ќе дојдам до последното оружје, полковникот ќе ја донесе актовката со шифри, знам дека ќе може, и тогаш светот ќе сфати дека ние сме богови, кои посакаа повторно да останат сами.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Една од главните причини за мамурлакот е дехидрацијата - пиејќи не-алкохолни пијалоци и воопшто многу течност пред и за време на мамурлакот ќе ги ублажите симптомите.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

А кога веќе ќе ги изгориш, лесно душата ќе им ја земеш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Рафал се надева дека ќе ги разоружа пандурите.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ѕидовите повторно ќе ги бојадисуваме, (Шукри заминува, гледам во нозете што ги вртат педалите, колку пати ќе му е потребно до аголот?), а на местото на орманот, ќе ставиме софа или нешто слично за седење (само 17 или 18, мене ми се чинеше подалеку), нешто комфорно, елегантно, а практично.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така ќе ги избегнел вашите замки.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Секој автор духовно се надоврзува на неговите претходници, дури и во сопствениот гневен грч предизвикан од потребата да негира она што пред него се случувало, да го менува тој свет на литературата со преседански обид, со поставување нов патоказ пред идните генерации кој ќе ги оддели од товарот на создадената традиција.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Те осудуваме на официјален затвор на овој инквизициски суд, нашиот расудувач, како благословено покајување пак ти наредуваме да ги изрекуваш во наредните три години еднаш неделно сите седум покајнички псалми и си го придржуваме правото делумно или во целина да ги промениме, дополниме или отповикаме изречените казни и покајувања.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да бидеме живи и здрави, ќе ги прибереме и твоите родители и браќа кај нас, како што ги прибрав јас моите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ако повеќе парници се споени заради заедничко расправање, а за конечна одлука узреала само една парница, може да се донесе пресуда само во поглед на таа парница (чл. 311, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Геј-мажите не ги возбудуваат геј-мажи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За да го ослободи од стравот, татко му му купил играчки со тие животни и го терал да си игра со нив; да ги фаќа, да ги клоца, фрла, да им чини сè што сака; и детето, малку по малку, се отстрашило, и кога ќе ги сретнело животните - веќе не се плашело од нив.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Навистина, при секое среќавање со него паѓаше понекој од аскерите, по некој се рануваше, но тие беа толку многу што на секој Толев четник броеја по цела стотица, та бимбашијата не се плашеше оти Толе ќе ги истепа сите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И не беше чудо, зашто Мише најголемиот дел од времето го поминуваше во својот или во маалските голубарници, или талкаше со погледот кон небото барајќи ѕвезди на пладне, радувајќи се на тие што ќе ги пронајде видливи само за неговото око.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вистина, тој како и тие, кога ги презентира своите гледишта не користи отворено аргументи што се однесуваат на моралните и политички сфери.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не само што тврдоглавиот порив да го затвориме тој јаз нема да ни успее туку и ќе ни го дооштети општественото постоење бидејќи ќе ги дискредитира симболичките форми преку кои го претставуваме она што го чувствуваме и со кои си ги одржуваме меѓусебните општествени односи. ‌Настојчивоста целосно да се искаже она што го чувствуваме ќе исходува со бескрајно, бесцелно насилство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Стражата“ ќе „капитулира“ и ќе ги земе коњите да ги смести по комшиите, а луѓето ќе влезат дома во куќата, каде што се поставени трпези од горни до долни крај.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Улогите поделени по важност и способности, кои допрва ќе ги проверуваат клиентите (ако ги имаме), ги извежбавме на муабет до совршенство и слатко се изнасмеавме, со солзи.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Однесете го сега во јама, се прекрстил Симон Наконтик: негде зад него, без некој да му помогне, Васко Тушев го спрегнувал добитокот во својата двоколка и во двоколките на мртвите Јане Крстин и Пецо Дановски и само со влажни очи, понекогаш, барал утеха или охрабрување од мартовската соголеност околу себе: ако бил поет ќе ги испеал најтажните стихови на својот народ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Можеби и затоа зашто кога ќе ги затворам очите и ќе помислам на Дуда, ја гледам седната на масата загледана во проѕирното перде зад кое веќе остарениот белогардеец Пјотр Дроздов ја подготвуваше скарата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ние не сме од тука, ги тераме овците, овчари сме. –се правдаше дедо Ѓорѓи –ако треба ќе ги дадеме.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

И знајте, колку побрзо ќе ги растоварите бродовите толку побрзо ќе стигне лебот на Грамос и Вичо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„Гранкиве ќе ги изгориме, пепелта е многу добра за прехранување, се мора да се искористи! “ - на лицето му се гледаше задоволство дека работата успешно привршува.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ќе се издише, ќе ги позабрише долгите мустаќи со ракавот од искинатото палто и ќе продолжи: — Денеска е загубено ќесе со пари под сааааааат!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се јавуваат како молња, ќе светнат и ќе ги снема.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Но, можете да сметате на тоа дека алчниот сталеж ќе се брани.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некој викал сонувајќи свои ужаси. Не го чуле, спиеле. Ни урнување на ридиштата не ќе ги разбудело.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Треба да ја цениме конструктивната критика, да најдеме начин да ги разбереме работите и да ги избегнеме грешките затоа што само така ќе ги направиме подобри нештата кои гравитираат околу нашето удобно опкружување.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И ми создаваа идни сеќавања што ги кажувам и ќе ги кажувам, макар и без некој ред.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Што е следното, прашува саркастично: предмет за Афроамериканците на кој ќе ги учат како да се сладат со пржено пиле, ребра и лубеница? ‌Накратко, Џон му се восхитувал на секој напор да се научат младите како да бидат толерантни кон другите, особено кон оние што не се како нив.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но мора да си ги подсобере, оти ќе ги скастриме...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе ги затвореше очите и ќе застанеше мирно, без никакво движење, вкочанет, можеше да си замисли дека стои сред некаква низина, а зимата е без ветер, без ниту една куќа, со стотици километри наоколу и дека придружници му се само празните речни корита и соголените, суви дрвја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И кога конечно сите сили на глупоста ќе се солидаризираат и ќе преземат колективен и темелен лов на андерграунд уметникот рушејќи ги сите негови ходници, излези, пасажи, мостови, извори и хранилишта тогаш андерграунд уметникот немајќи каде повеќе да бега применува страшна техника (кетман), техника која ќе ги маѓепса масите претворајќи го истовремено андерграунд уметникот во тиранин од кој се тресе земјата, а реки од крв се слеваат кон морињата.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

— Бре, бре, бре! Ете ова се велит како во сон! — проговори стариот мудур и почна да мисли од кого ќе ги собере земените лирички.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе им го предадеш ова писменце и ќе ги доведеш право овде.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Успеал да го убеди дека гемиџиите сега имаат услови навистина да преземат некаква акција и дека неговото приклучување кон Кружокот можело да биде од голема корист, а ќе ги задоволи и неговите амбиции - да се дејствува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Сега ќе си отиде дома, мислеше Рене, болките ќе ги смета за неугодна придружна појава при опоравувањето, ќе ги подведе под поимот регенерација, ќе го кара синот, ќе ја одгледува ќерката, ќе го почитува граѓанинот, ќе го преземе мислењето на соседот, сé додека не дојде ноќта со крв во грло.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А кога ќе ги најдеш, треба да им ја откриеш и смислата.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Си ја замислував дури и изненаденоста на нејзиното лице кога ќе ги забележи моите пораки.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Голема благодарност ѝ должиме на госпоѓата Лидија Капушевска-Дракулевска која целиов проект првенствено го имаше замислено како книга (дваесетина автори со околу 25 раскази) и се надеваме дека дури таа евентуално отпечатена книга на најефектен начин ќе ги поентира целите на нашата едногодишна работа.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Искрено му се восхитувам на девојчето коешто победило, и се надевам дека во иднина „другарките” ќе ги избира повнимателно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Оваа модернистичка и предмодернистичка интуиција постои и во Деридините учења.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Уште ќе ги браниш грешките на мажот, прашува војводата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гранките од искастрените дрвја, или уште како што ги викаат овдека рошки (поправо, додека не се исечени, додека се на дрво, ги викаат гранки, а после, кô ќе ги пресечат од дрвото, ги викаат рошки) со коли или со нарамници ги пренесуваа до дворовите, блиску до излезните врати од куќите, или ги настожуваа во кошарите и од н ив дрва за огрев насекуваа само толку колку што беше потребно за да се помине денот и ноќта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чувствував некако поделена на две: штом едната Јас ќе помислеше на сините очи на Мартин и на неговото светло, нежно и малку бебешко лице, со мало перче руса коса небрежно падната врз челото, другата Јас веднаш ќе ги здогледаше темните очи на Игбал, длабоки како ноќ падната врз неговото чоколадно лице.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе блеснеше во црвенило нејзиниот чардак таа тогај ќе наполенше вода од бунарот во дворот ќе застанеше над секоја саксија на чардакот, ќе ги налееше цвеќињата, ќе прошепотеше нешто со нив, а потоа ќе запалеше и свеќа и ќе ја запееше: на многаја лета.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

А утре доведи ги децата, ќе ги нахранам царски“.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Дали таа навистина не знаеше каде е родена?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Најголемото зло што го имал било што која жена да видел, с¯ ќе ја обесчестел; дури за срамота е чоек да кажит како 'и бесчестуал.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Богатството најчесто е стекнато преку шиткање нива или куќа у западна Македонија или како наследство од своите лоповски родители, а воедно нив ќе ги препознаете и како најголеми патриоти во кафана удирајќи се во гради , а на дело речиси никаде ги нема.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Итаа кон корзото штом сонцето ќе зајдеше зад „Мерите“, штом месечината ќе ги подадеше првите зраци, а во центарот на градот ќе замирисаше на печен сончоглед и семки од тикви.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Има една одлична сцена кога ги даваш оние Христијани што ги прелажуваат девојките во подземната. ВГ: Не е јасно дали тие ќе ги измамат или само ќе се обидат да им утрапат некои ужасни памфлети или слично.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Грот:Очигледно сметаш дека тоа не е секогаш случај? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Де, де... - врати тој. - Не бери гајле. Ќе ги извежбаме. Дојди по некоја недела и ќе видиш.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но се задржа кај старците цел ден и ноќта преноќева тука во дворот под ведро небо и точно разбра дека водата во тврдината е доведена со ќумци од Беренското Чешмиче, кое е надвор од тврдината 400-500 метри, та уште утре ќе им ја запре и ќе ги принуди да се предадат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Оти дома ќе полежат два три месеца, тоа го знаеја сите, но барем главите ќе ги однесат здрави, та иако останат без една нога, една рака, ќе питаат после по селата и ќе се хранат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе биде добро и за тебе, а и за децата што ќе ги раѓаш, - ми рече свекрвата и го погледна Дино, па пак мене, - Ајде, касни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ќе одиме во сабота, ќе ги засукаме панталоните, нозете во вода, па плас, плус, плас, плус.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ако постои рајот во внатрешноста на историското време, тогаш ќе следат напорите да се забрза историјата, без оглед кој ќе ги поднесе последиците.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Баравме долгнавести камења и со шамиите ќе ги подбрадевме и тие ни беа бебиња, а бидејќи знаевме дека сѐ умира, божем бебињата ни се разболуваа, па ќе ги закопавме во дупка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Рибарите и на овој сведен не ќе ги веслаат кајчињата, не ќе ги фрлаат мрежите...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Такви какви што се, Мики и Мелори им се потребни на тројца луѓе: Бесчувствителниот детектив (Tom Sizemore) се надева дека ќе ги зароби овие никаквеци и можеби ќе напише бестселер за нив.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Одвреме навреме ќе ги надлеташе понекој хеликоптер.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Таквата безобзирност, глупаци, таквите соголеност и бескрупулозност побрзо ќе ги одуваат вашите пашалаци од било каква критика, сфатете го тоа, кретени!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А над вас еј си легнуат клетви за век да векуат и срамните ви имиња темнина ќе ги покрива.

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

Мислев оти божјата мајка бездруго ќе ги пренесе моите барања онаму каде што треба. А може и ги пренесувала.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Шаторите ќе ги поставиме утре, а сега да наместиме за спиење во плевната, па да провечераме и да легнеме, - продолжи еден од возрасните гости.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Преокупирани се со тоа кај ќе се појават и дали ќе ги улови апаратот на некој фотограф.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Хлапец, проклет би и посеј малечка татковина на дланките со неа да си ноќеваш со неа да се будиш и на распјат со неа ќе те одведат со еден брут ќе ве заковат, хлапец, вековите крај вас на поклон ќе доаѓаат и волчиците своите малечка ќе ги доведуваат на љубов да ги учат.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

15. Трчам низ Букурешт со детето, ќе ги загубам нозете од трчање.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Без козите, сигурно ќе ги немаше овие луѓе, овие штотуку пркнати нови животи...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За да знаат дека од приморјето, од некоја гладна земја Арапија, ќе допливаат до нив накострешени стаорци со болештина во мочката и во лигите, ќе ги заземат во густи глутници куќите и трлата, ќе изгнасат и човечец и коза, сиротинска доилка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Најпрвин ќе ги средиме розите.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Гијом Аполинер и „папата на симболизмот” Реми де Гурмон, во објавени записи ќе ги бранат ставовите на Фаик Коница.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Поради крајот на студената војна, движењето кон индивидуалистичкиот слободен пазар и колапсот на социјалната Margina #21 [1995] | okno.mk 75 држава, обете бирократии сега се во длабока криза.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Живеам во векот во кој живееш и ти. Само јас сум го изодела тој пат и сум била сведок како таквите како тебе, кога ќе ги зафати матицата, се дават без можност да испливаат на брегот. Ете така!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Така што, во тој случај станува проблематична идејата внатре да има луѓе кои ќе нудат да ја тестираат дрогата која, нели, божем ја нема.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Затоа се врза со ројалистичките кругови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Арно велиш- рече татко ми- ама јас утре ќе ги стегнам опутите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Е па ќе ги собераш плодовите! Ти самата, ме слушаш!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Меѓутоа, и до сега ти напишав едно цело купиште, а исто така и допрва ќе ти пишувам, такашто ќе ги надополнам информацииве со оние што допрва ќе се пројават.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ќе исчезне, и тој ќе ги отвори ширум очите да го види животот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Сефардските Евреи во Скопје ќе ја донесат и својата религија, а во нејзина чест тука ќе ги подигнат храмовите Бет Јаков и Бет Ахарон.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како сѐ да му навестувало дека тој губиток ќе се случи – можеби тој страв во него бил вгнезден од едно нејасно сеќавање од првата година од животот, кога бил одвоен од мајка си, и тој страв, дека ќе го изгуби секое суштество кое го љуби, продолжувал и натаму.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби можеме тоа да го замериме. Но, мораме да си бидеме на чисто дека популарната култура не убива и не спасува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но место за Прилеп, ова оружје замина за Пирин со кое Сандански навистина наоружа стотини свои востаници.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Вентрилоквистите ќе ги бива за оваа игра. Но за жал, јас не сум вентрилоквист.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ведран веќе не носи пелени, и парите заштедени од новиот начин на какање, подоцна ќе ги инвестираме во неговото школување.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Неговите изложби стануваа сѐ побогати, посетителите побројни, а посмелите од младите ликовни критичари сѐ подарежливи во своите пофалби; така што Гого почна да се занесува со замислата за една голема, во извесна смисла ретроспективна ама и репрезентативна изложба, во која ќе ги покаже на едно место најуспешните платна од својот дотогашен развој.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како ќе ги земеш при срце енергичните желби на моето диво битие, кога разголено од туѓите погледи, се стреми кон ослободување?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Што се педесет години? Можеби и самиот ќе ги доживееш.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Откако ќе ја забележеше бараната книга на своето место, ќе ги сетеше, низ тишината, Мајкините чекори, на излегување, како тивок тупот на нивната заедничка среќа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Најнакрај ќе завршиш на некоја тезга за сувенири, за спомен и долго сеќавање и ќе ги убедуваш шкртите минувачи дека не си уличарка.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Среќата е луксуз откако ќе направиме животна ретроспектива.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Јас само ќе ги подредам парченцата и сликата последна од ќерката твоја ќе ти ја дадам – цела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе ги навртат плеќите како добиците на дрвјата, и се тријат, се жулат. И сите се прават како тоа да е обично чешање од укас на некоја болва или бубачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Колку и да се таинствени списите, ти сигурно ќе ги протолкуваш.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Остави ги тие хартии, велам, и нив ќе ги изеде правта, сонцето не заоѓа на пладне!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Лесно е за предавање, но срамно ќе умреме — почна и Шаќир да се колеба.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доколку тоа и го сториме, како ќе ги спречиме трудниците да дојдат до дрога?

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

За сосем кусо време ќе ги изглодаат до коска.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За гледиштето на МекКинон дека “мажите се такви какви што се бидејќи тие имаат моќ” и дека “жените кои ќе ги наследат машките форми на моќ во голема мера ќе бидат исти такви,” (види MacKinnon 1987, 220). 10.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Од возот ќе слегуваат момчиња и девојки и ќе ги извикуваат имињата што ги бараат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Човековата кожа свети. Еве, стави ја раката на сонце, врти ја полека додека не го дофатиш аголот под кој ќе ги видиш боите на виножитото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- В рака земам една планина ја превртувам два-три пати и ете ти писмо напишано со камејна кое никој, никогаш, никаде и со ништо нема да го избрише...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Кога ќе се изнапиеја луѓето, кога ќе се џамосаа и ќе ги изнаредеа сите молитви што во умот им доаѓаа за ајваните, ветеринарот Скрез ќе се размавташе со рацете удирајќи се в гради: „Жими сѐ најмило, жими бикот, до година ќе воведам два празника за ајваните...“ „Три да воведеш... Три...” му велеше Лоте.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ако било што помогне да го преброди она што претстои, тоа ќе биде нејзината работа, а, иако таа секако би сликала и да не постоеше галерист кој ќе ги продава нејзините дела, професионалноста беше исто онолку важна колку и приходот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Жедта за моќ и владеење, која тешко се контролирала во големите воени походи и завојувања, ќе ги предизвика трајните делби, прекројувањата на границите и немирите на Балканот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Паметам дека тогаш бев заклучил оти само слабаците не се прекоруваат себеси поради несреќата што ќе ги снајде нивните блиски.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој добро го познава мојот ракопис, па на средината од празниот лист ги напишав следниве зборови: ’Un dessein si funeste, S’il n’est digne d'Atrée10, est digne de Thyeste.’11 Нив ќе ги најдете во ’Атреј’ од Кребијон12.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Црева од мерак ќе истури, кога ќе ги чуе нашите песми!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

За некоја минута гангстерите ќе ги дигнат своите крвави раце.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Сакав да покажам дека е возможно да се спасат од стегите на патологијата дури и онакви демонизирани аспекти на машкиот геј-субјективитет какви што се фиксацијата со мајката и таканаречената „женственост“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јана ќе ги наведне очите кон пркосните врвови на градите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И кога ќе ги снемаше, доаѓаа други, зашто Додо се уште пееше: Момчаци сме без игра и спокој, затворени во вулкански оков.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ќе ги вртат очите жените и ќе ги отвораат устите, како клунчиња од пилиња што зинуваат за јадење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во 1921-та се враќа во Аргентина и со татковска помош 1923-та ја печати својата прва книга, збирката песни Одушевеност од Буенос Аирес.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа мора да ги земе предвид сите мислења, особено на стручните кадри, за да го донесе вистинското решение, кое потем сите ќе ги обврзе.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Од друга страна, настојувањето на „Стремеж“, секој автор чија книга ја објавува да ја придружи со негова размисла за неговиот сопствен опит, може да претставува, исто така, едно своевидно проширување на теоретскиот дијапазон, што ќе го зголеми нашето книжевно искуство, што ќе формулира од денешен аспект некои пунктови на нашите естетски стојалишта, и, што е од особено значење, - ќе ги открие, невидливите јадра од кои зрачи посебноста на приодот кон поезијата на современиот македонски автор.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И ќе си лежам под дебелата сенка на селскиот чинар а младата невеста со прачка добро обрасната со шиироки лисје, ем ќе ме лади, ем ќе ги тера мувите од мене...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ќе имаме 10-15 минути супер секс помеѓу климактерична старка и расен горила. Сите ќе ги расплачеме.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Секогаш, кога ќе ги истерував овците на пасење, или ќе ги враќав, тој одеше најнапред ѕвонејќи со големиот клопотарец.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се шушкаше во училиштето дека жена му го изневерила со некој близок пријател и дека се заколнал дека еден ден ќе ги претепа и двајцата, дека ќе ги убие.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ќе се сакаат и сите ќе ги сакаат.

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

И ако за момент заборавите кои сте, кога ќе ги затворите очите сетете се на оние чисти кадри и инсерти кои со брзина на светлината ви се отсликуваат во умот, моментите кога ја чувствувавте среќата и радоста во вашето срце без обврски, оправдувања и должности.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Ќе ги подадеме главите како продавачката под белиот тенекиен покрив од трафиката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Градот крај реката, кој се сметал за еден од европските бисери, алем камен на златниот прстен, горел во текот на два-три дена.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Тие ќе ги креваат опашките, а тој ќе ги крева рацете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, штом толку се озлогласи предметот, јасно беше дека тука ќе мора да правам многу повеќе за да го оправдам целиот проект – да се зафатам со темата на некој издржан, макар и делумен, начин и да дојдам до некои вистински одговори.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Само ќе ги ставам во втор план извесно време.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Некој ќе клекне и ќе ги бацува шините, се моли да го однесат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие бараа уво во кое ќе ги излеат своите маки за олеснување на душата.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога ќе ве ослободам, ќе ги видите ледените скалила што водат горе во белиот свет.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Роботот ќе ползел до територијата на непријателот, ќе ја прескокнел безбедносната ограда, ќе ги украдел тајните документи и ќе ползел назад.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нашиот Кубан и така беше пуст. А со времето уште повеќе ќе опустее. А потоа ќе го затрупа снег“.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

— Оставете ги зајадувањата, ами да поразмислиме за главите, оти ене и агите, веќе наближуваат, — ги прекина пак Толе сред заострениот разговор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Идната ноќ ќе ги стави и куклата и мечето кај себе, и можеби тогаш кога ќе заспие, куклата пак шепнешкум ќе ѝ раскажува за чудното полноќно патување, и за златната лулка сплетена од зраците на Месечината.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Младите жени ќе ги креваат кон сонцето своите црвенолики деца.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Туку што има да се срамат и да бегаат, не ќе ги изедам.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Вчера учителката рече: „Најуредните тетратки ќе ги чуваме за изложба што ќе ја уредиме на крајот од учебната година!“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

На ручекот што го приреди игуменот, се разменуваше по некој збор меѓу полковниците и пратеникот, колку да не се молчи, но сосем за споредни, небитни работи: пратеникот ќе ги прашаше како се чувствуваат овде, како им се допаѓа овој крај, тие го искажуваа своето задоволство, восхитување; го пофалија кметот за пречекот што им го направи и убавите денови што ги поминаа во селото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Кога ќе ги продадеше билетите за последната проекција, обично идеше Татко, или некој од постарите браќа, за да се вратат заедно дома.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Дали ќе колат по Мариово, ќе бесат, тепаат, пљачкаат или ќе ги галат Мариовците, тоа беше нивна работат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Еден од нив рече: - Што не отвориш, бре ѓаур?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тие негови зборови уште толку ме дотолчија и мислам дека целиот мој беден живот ќе ги паметам.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И можеби дедо Бошко ќе одбиеше, и Луман, како што имаше обичај, ќе ги изнатепаше сите по дома, некого ќе убиеше или дури и куќата ќе му ја запалеше за да си ја покаже силата, но сега тоа не се случи.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Далу некој утре или друг ден ќе ги спомне и ќе побара нивните коски или ќе ги изброи безимените гробови?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Многу диви се овие овдешни планинци. – Ке ги кроти лебот, Мусо ага, ќе ги кроти.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тука се избраа притропи (веќили) од секое село, кои ке ги застапуваат интересите на манастирот во нивното село и ќе ги исполнуваат наредбите на егуменот којшто е веќе видлив претставител на невидливиот свети Илија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сега, кога ќе појдам во собата, ќе ги побарам оние скици и цртежи, и ќе го уредам просторот со планираните патеки, со парчињата англиска трева, и со туите и кедрите што ќе се вишат до небото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Какви свадби ти влегле во умот”, му велеа старешините кога ќе ги замолеше да го пуштат, „ти си изветреан: се чека фронт да се отвори, а тебе умот ти е по свадби!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ќе ги потурчи и ќе ги направи свои анами, од кои ќе му се народат десетина машки деца, што ќе бидат здрави и достојни да го заменат по неговата смрт.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

- Да беше тука баба, ќе кренеше викотница: - Оф, јас сирота, чедо на баба!...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Промена на умот (реформатирање) може да се случи само во услови што ја дуплираат “домашната култура”. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 32 Тимоти Лири ЕЛЕКТРОНСКИ КУЛТУРИ Ако родителите не читаат или ако дома нема весници, списанија, книги, децата се во голема мера хендикепирани кога срамежливо (или дрско) ќе влезат во застрашувачката, обезличена првоодделенска училница. (Многу добри учители го разбираат овој принцип, па ја претвораат училницата во домашна атмосфера на поддршка.) Сите ние ги чувствуваме импликациите за реформатирање на умствените фајлови (широко познати како помош во читањето).

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе ги завијам во југовинил и ќе ги исфрлам фино-лепо на балконот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Пред есенски дожд да капне Мортенија се ќе лапне.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Каде ќе ги најде сега? Невозможно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако е исполнет со прекрасни намери.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таквата состојба ќе ги предизвикува неговиот илузии дека излезот од лавиринтот ќе го најде доколку напредува, но напредувањето всушност ќе ги предизвикува парадоксите на историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нека пукнат ѓаволите и боговите, јас ќе ги надмудрам.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А мене вака ми сечи умот. Ако решат да ги иселат, тогаш ќе ги иселат.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мајка ми и сестра ми ќе се зачудат, ќе ги рашират очите и ќе прашуваат: „Што е, кажувај брзо?“

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А другите ќе ги кладеш во блиските три четири куќи по десетина. И... добро води сметка?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А тоа значи: ќе донесува добри закони за копирајт, ќе дава доволно пари за библиотеките, ќе го помога преведувањето, ќе ги укине џиновските такси наметнати на продажбата на книгите и ќе се погрижи секој граѓанин да ја научи вештината на читањето.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Инаку, преку денот, кога ќе наидеа на некое побистро вирче, ќе ги проплакнеа спотнатите лица и ќе ги подржеа набабнатите жили на рацете во студената вода; но се плашеа да се напијат од неа, освен да си ги проплакнат сувите усти; не толку заради забраната што ја беше издал штабот како превентива од можни зарази, колку од пусти страв од проста дрскавица што можеше да ги врати со несвршена задача за да се скријат во шаторот посрани и посрамотени.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Следната вечер го зедов ќесето со старите чевли и тргнав по градот да побарам место каде ќе ги оставам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таму е компанијата што ќе ги носи.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И така, во нивниот слеп полет со лоши инструменти, го одредуваат не само местото каде тие ќе се приземјат, туку каде ќе ги приземјат оние што не им се блиски или што не им се на очи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И после кој како ќе ги сретне и ќе ги прашува што носите така?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А јас потем ги бркав во воздух словата што летаа кон небото, додека не се разбудив во страшен страв.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Според магиската формула според која кажаните зборови оживуваат, Петре Великанов ќе ги најде своите деца и внуци иселени во Австралија.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во таквите вечери понекогаш можеше да се чуе бродот, неговото трубење ќе ги пробиеше тешките пластови магла.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И јас се плашам, ако го започнеме непромислениот лов на османскотурски заемки, дека ние ќе ги осиромашиме нашите јазици и, не дај Боже, ќе ја загрозиме нивната иднина...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Земав две книги, ги сокрив во полата од капутот, божем ќе ги продавам!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој ќе купи и завршена работа, јас ќе ги испржам кога ќе дојде дома.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Само понекогаш кога немаше работа, Боце ќе ги навреше очилата на нос и се обидуваше да прочита по некоја страничка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Баба му најмногу се беспокоеше дали ќе ги бендиса јадењата што ги готви, и питите што ги меси.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Како резултат на ова, терапевтот е во состојба да ги деконструира одговорите (вклучувајќи ги прашањата, коментарите, мислите), сместувајќи ги во контекст на своите лични искуства, имагинација и внатрешни состојби.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Го раздели на две половини точно преку срце, го смалакса и ја уби притаената увереност дека ќе дојде едно утро и ќе ги удави во роса и фабрички чад сенишниот зрак и стравот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Големите воени организации ќе регрутираат војници од малите сателитски народи, кои ќе ги заменат малите неојаничарски воени единици како што е на пример легијата на странците...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше среќен што во овие листови пред заборав, ќе може да ги открие пораките на исчезнатите генерации, ќе ги поврзе со идните...

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

ЉУБА: Јас сега сама ќе ги набројам: како прво, неговото писателско височество, - не знам зошто мама бездруго сака тој да ја удостои со своето доаѓање; никогаш порано не доаѓал кај нас, а велат, непријатен е и препотентен...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ја свршивте ли оваа работа, јас ќе ви дадам од моите чифлизи по еден, а кога ќе ги покориме тие сурови планинци, ќе ве направам нивни бегови до жив животи.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

А јас ломотам, ломотам... И кога ќе се зафатиш со зборување може да се случи нишките од основата да ти испопукаат па разбојот ќе ги замрси конците.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во него има некого што ги памети и нашите очи што ќе ги носи на своите прсти како прстени, ти со синото на твоите јас со црното на моите очи ја постиламе трпезата на љубовта меѓу пролетта и крајот...

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ако ме прашаше уште вчера како би го поднела евентуалното негово заминување веројатно не ќе ги спомнев зборовите: потиштеност, тага, или нешто слично.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Замислете што ќе се случи кога некои луѓе погрешно ќе ги разберат вашите теории, и погрешно ќе ги применуваат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

По каква да било цена ќе ги купи Рим, Виена.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Кога ќе ги оплодиш овошките со насмевка на најскромен градинар ќе стане побогато твоето утро.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Повторното освојување (reconquista) на Севилја, Кордоба и Гранада во XIII и XV век, по владеењето на берберската цивилизација, на Алморавидите и Алмохадите, кои во Шпанија опстанале речиси половина милениум, ќе ги стави муслиманите, но и Евреите речиси во незамислива положба: ќе следи мачен период на војни, прогонства и масакри.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Несреќата можела да му однесе еден или два прста, и со тоа да се затвори случајот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Навечер, кога сенките на дрвјата ќе се згуснеа, кога зеленилото ќе потемнеше, и проодите низ дрвјата ќе ги затвореше, тогаш логорскиот оган, силејќи се да се крене што повисоко, ги голташе сувите ветки и фрлаше светли снопови растргнувајќи го мракот што понастрана од логорот.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

И така, ова сведочи за потребата од јавни, општествени постапки што не искажуваат емоција, туку ја заменуваат – кои ja претставуваат без стремеж да ja изразат – и кои ја пренесуваат емоцијата со склоп од генерички, усогласени симболи и замени, обезбедувајќи го на тој начин непреченото дејствување на конвенционалните општествени односи. ‌Во овој контекст, јазот меѓу чувството и изразот е трагичен, бидејќи е пројава на темелна егзистенцијална катастрофа – погубна, непоправлива, неизбежна празнина во човековото значење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој што ги пропишува божјите заповеди ќе ги состави и човечките забраните се услов без којшто не се може во Сенатот, Олтарот и Креветот во Науката и Уметноста без оглед на егзактноста

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ако не се јавеше новото течење во развитокот на националното самосознание меѓу Македонците, коешто ќе ги прирамни загубите на Србија со загубите на Бугарија, тогаш може позитивно да се тврди оти од Востанието бугарските интереси во Македонија само пострадаа, а српските само се зголемија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе ти дадам толку колку што им припаѓа на девиците, двесте сребрени зузими сребро, што ти припаѓа според прописот на Тора, како и храна, облека, сѐ што е потребно за живот и ќе ги исполнувам брачните должности, сѐ според општоприфатениот договор...’ Јехуда Давидовиќ го чита текстот на нивната кетуба16 составен според стар образец на арамејски јазик.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Како да се заборават тие стравотии?... Во кој скришен дел од мозокот ќе ги смести човекот за да може понатаму?...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Работата тешко дека ќе постои. Повеќето физички работи ќе бидат извршувани од автоматизирани машини.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Но може ли литературата - потфат чијашто цел е да го обликува внатрешното гледање на својот творец - да биде пренесувана од татко на син?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гласот на спикерот никако да попушти: – Кога ќе ги уништиме козите, ќе ни цутат полиња, горите, ќе се ослободи невидена енергија, земјата ќе ја претвориме во рајска градина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Насетуваше страв во кој тој би бил пајакот а сите оние невидливи зборови за кои стрепеше дека некогаш некој ќе ги изговори или уште полошо, некој знае за нив иако не ги гледа, а тие знаат за тоа и стрпливо чекаат со чувство, дека им е сосема сеедно - порано или подоцна, дека тој сѐ позачестено се откриваше во пајажина за која никогаш и под ниеден услов не би можел да признае дека е негова, тој, од него.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

- Подобро е да молчиш, ќе речеше, оти пеејќи, ем ќе ги изнервираш оние што не сакајќи ќе те слушнат, ем самиот ќе се разочараш од фактот дека си дудук за музика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тогаш, два дена пред празникот, на Вели петок, ќе ги отераат јагнињата на пазар во Прилеп...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Исто така, голем дел од нив воопшто не знаеја дека исплатата на испратнината, при прогласувањето за технолошки вишок, е обврска на работодавачот, а не на државата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Можеби токму сега, од онаа страна на морето, Габриел Гарсија Маркес беснее оти пак се покапал лижејќи чоколаден сладолед или го гризе остатокот од ноктот на левиот показалец оти уводникот во Камбио воопшто не е по негов вкус, а ако ги навикнеш луѓето да читаат лоши уводници ќе ги навикнеш да читаат и лоши книги, лошотилак ќе им се пикне и во мислите што значи и во животот.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Кога ќе ги врзе трите камчиња, 2) трици од брашно или дрво под бичкија, 3) лош човек — трица трнка — растение со многу трнје троска — остатокот од железото што останува после горење на железото трпезница — долга софра — трпеза тук — салото што се топи од сланината кога се јаде само пржена тукче (деминутив од тук) туткан — будаличка, завапкан тутне — да помине овој бел век ќаа — чорбаџија што пасе туѓи овци со кирија на руга ќатипче — писарче ќедер — штета ќерал — дел од куќата (шпајз, мусандра) ќеше — сакаше ќешки — само . .. ќилим — црна шамија за на глава ќулка — детска горна облека со ќулавче ќурдија — машка облека — елек ќурче — легинско фустанче угич — брав што оди пред овци, специјално острижен уѕур — од досада од бес, од што нема што да прави укрилам — заштитам улишам — правам со некаков дефект, без нешто што треба да го имам улка — утка, будала, глупа жена уложје — кошулицата по раѓањето на дете или животно уми се — се мисли, се чуди Уќумат — околиска власт ушчип — мена на месецот кога се подјадува фарк — итер, мајстор, ербап, снаодлив човек филџан — чаша за кафе фудбал — гордост, на големо оди „фудул" — големџија цврцнат — поднапиен цинкам — се ењавам, стенкам црквар — што оди или не оди в црква црнгалест — калеш човек, жена црнило — во случајов мажот или жената е црнило на другиот сопруг цулувци — спуштена коса над уши и потсечена до под брада Чебрен — манастир крај реката Црна чеда шарени — мешани деца машки и женски чекулец — дел од самарот за кој се закачува ортомата чело — почесно место на софрата чепкам — волната се чепка пред да се влачи честица — дел од просфората од која се вади литургија чисти понеделник — понеделник по поклади за Велигден чмеам — полека вријам.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

МИТРЕ: Земи запали еден од оџаков, после и твоите ќе ги видиме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Заклучок: Врз основа на сето погоре искажано и имајќи ги предвид: од една страна неопходноста, особено во нашата широка татковина, да се воспостави една гледна точка по сите општествени потреби и мерки на владата; од друга страна - невозможноста на постигањето на оваа цел без дарување на поданиците со надежно раководство за составување на мненијата; - нема да кријам (повторно, одличен израз!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Може да се забележи дека оние што припаѓаат на толерантни вери се обично покорисни за својата татковина од оние што припаѓаат на верата што преовладува; бидејќи, оттргнати од честа, не можат да се разликуваат поинаку отколку со своето богатство и имот, тие се присилени тоа да го придобијат со својата работа, и така што ќе ги прифатат најтешките служби во општеството.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Против решението за определување на рочиштето не е дозволена жалба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Винко ќе го погледнеше и ќе ги свртеше очите не можејќи да го гледа од жал.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ако ги разгледаме сега распространетите во Македонија религиозни пропаганди, тогаш таму ќе ги најдеме религиозните пропаганди во повеќето случаи да служат како орудие за национални и политички цели.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Она што го открива парадоксот на оваа изложба, а оди во прилог на тезата за отсуство на дефинирана ликовна стратегија и структурирана сцена е фактот дека и по цела година од реализирањето на овој проект (куратор Зоран Петровски) не се појави каталог во кој авторот ќе ги инерпретира веќе лоцираните проблеми и новонастанати поетики, како едно теориско согледување на конфронтираните ликовни јазици - оваа изложба, навистина непотполна, сепак беше еден од најопсежните обиди за презентирање на уметничкото совремие во Македонија и понуди доволно материјал за едно такво согледување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Кој продаде до пладнина – продаде, кој не – ќе ги тера добиците до пазар, ако не сака да ги продаде пошто-зошто.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

На некои од најблиските букинисти им остави неколку негови книги за детето од првото издание, со надеж дека ќе ги најдат вистинските читатели.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Аха, кога ќе ги ставам празните места каде што треба, вели вака: “ХА ОСА ХА okno.mk | Margina #17-18 [1995] 39 И КУКЛА СА” и тука веќе се прекинува.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Решен е како публикација со две лица: од едната страна насловена како “opera”, поместени се повеќето репродукции на слики, скулптури, цртежи и соодветниот документарен материјал изложен на изложбата; а од другата - со наслов “vita”, снабдени сме со информации од животот на уметникот - од ден во ден - над 3600 одделни настани распоредени по астролошките знаци, насловен како “Ефимеридите на (или за) Дишан”, 1887- 1968, кои претставуваат извадок од едно исцрпно истражување спроведено последниве 18 години од страна на Џенифер Гог-Купер и Жак Камо.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зајмиме хетеросексуални обрасци на односност и ги приспособуваме кон сопствените цели, истовремено потпирајќи се на личното и на интимното за да им внесеме особено, своеобразно значење – да ги создадеме значењата и обредите што им даваат облик, цврстина и полноважност на нашите чувства.314 Колку се полични или поинтимни таквите начини на ополноважување и легитимирање, толку ни е помала дистанцијата од нив, толку понеиронично ни е гледиштето кон нив и толку помитски стануваат тие општествени облици и обреди. ‌Ваквите самоодобрени, самосоздадени и самопотврдени облици и обреди можат да бидат особено угнетувачки токму за оние што ги создаваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Камилски сметаше дека трагајќи по ослободувањето на османските зборови од тврдината, ќе ги ослободи и луѓето од затвореноста.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе ги завтаса војниците, ќе им дојде со здивот зад петици, и колку да ги дрпне за ногавици, ќе подзапре, ќе нѐ почека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги има изналепени и заковани во Корештата, во Преспа, на ѕидовите по болниците, на стеблата од буките, дабовите и боровите на Вичо.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Атентатите биле дело на гемиџиите - мала група, составена главно од младинци што се надевале дека преку еден голем подвиг против европските претпријатија во Македонија ќе ги принудат големите европски сили да се погрижат за давањето автономија на Македонија, за што, по силата на Берлинскиот договор од 1878 година, биле морално задолжени.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Рајхсфирерот ја добива мојата молба за спас на нашите сограѓани и мислам дека ќе ги уважи аргументите што тука најдов за сходно да ги набележам“. Прв се созеде Лит. „Еминенцијо, мислам дека писмото до Фирерот не го одложува извршувањето на нашата работа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се плашам да не завршам како Форест Гамп во некоја лабараторија за испитување на свесната состојба, но морам да кажам: Во театарите мора да ни е топло како што ни е дома, инаку ќе ги немаме!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Таму ќе ги оставиш сами, за да ги изедат ѕверовите шумски…

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Та животов мој веќе видело ќе нема, а ноќта сите црнила од светов ќе ги збере.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Од мојата постела во куќата во Маказар, се вѕирам во прозорецот, божем во неговата за нијанса посветла рамка ќе ги видам луѓето и настаните уште еднаш и ќе го стокмам светот во едно цело, ако е можно не во една повест, не во една реченица, туку во еден единствен збор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Монголските коњаници ќе ги донесат буреците и баклавите на бреговите на Босфор во султанските палати.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Како што се полнат едно по едно, ќе ги закопуваме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Таму, далеку пред себе, ќе ги гледам планините, каде низ коријата, со чист планински воздух во градот, се шетаат слободните шумски божества. Колку им завидувам!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сакаше, макар задоцнето, кога Татко речиси ја беше напуштил идејата да ја заврши книгата, да навлезе во нејзините тајни, верувајќи дека подобро ќе ги разбере причините поради кои векуваа границите околу нејзиниот народ.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Есен е. Во нашиот двор од негде ќе заскита ветерот и ќе ги заниша малку гранките на црешната.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

— Народот се зби кон него, а Рушид слезе и заптиите почнаа да го влечат попот. Народот го опколи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мислите, ајде сега сите ќе ги сакаме уметноста и театарот. Тоа мора да се заслужи!

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

И си мислам дека со овие раце ќе ги подигнеме.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ете го мојов план накусо: ние треба да почнеме со копањето уште веднаш, та до пролет да ја свршиме оваа работа, ако сте согласни, — заврши иницијаторот на бегството Никола Каранџулов и застана да ги слушне своите другари.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не, на момчето му немав ништо спомнато за тоа какви мисли ми наидуваа кога ќе го погледнев.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ами тука? и без него? Ќе дојде ли некој, ќе ги опита дали има што да јадат?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Зад неа стои брат му Рафаил Давидовиќ дојден оддалеку, од преку голема вода.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Штом ќе ги напишеше првите редови, ги облеваше со солзи. Потоа го искинуваше.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Понекогаш ќе се сожалеше и оние добичиња што од силен јадеж и страв ќе избегаа во планината, одеше да ги бара; кога ќе ги најдеше спикани во некоја грмушка или трап каде што сѐ уште мавтаат со опашката и клоцаат со нозете од силен јадеж, им се доближуваше полека, им ги вадеше коњските муви и стршлените и тие ослободени од тој напаст, го лижеа по рацете и им идеше да го бацат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Му одговорив: Чудовиштето не е чудовиште за пат низ сказни без виза.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сенките, со своето навестување дека можеби и ние сме сенка на некоја суштина која ќе ни остане тајна сѐ додека не ѝ се вратиме, се дел од оние чуда на секојдневието кои најчесто остануваат незабележани.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А, можеби ти не си Нино.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

- Ми требаат. Ќе ги дадам... - На кого?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тие на крајот секогаш ја прават вистинската работа - откако претходно ќе ги исцрпат сите други можности!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

А штом ќе ги заминеме полесно ни станува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И така утре сите ќе ги собере ѓубреџиска кола!“.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ќе ги кротне Мартин воловите и, онака сам, ќе се заигра, а децата ќе го здогледаат и скришум ќе му го отераат едниот вол во орманот, и после кутриот Мартин по цели денови плачејќи го бараше.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Може сакаш, вели, на местото да те однесам. Ќе ги видиш коските и черепите што ги извади водата на видело

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Не само што немаше со што да почне туку во случајот се бараше прикаска, цел роман, што ќе ги пополни сите овие веројатно триста празни зелени страници податливо легнати тука пред него. (Само ако му стане и кога ќе му стане!)...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе си купам нови, а тие ќе ги оставам таму.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Зошто не влегле?! Не ќе ги изедеш!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ќе ги урнеме неговите храмови.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ништо, ништо! Некогаш моите слики ќе ги тераат луѓето да се прашуваат, само јас тоа не ќе можам да го видам.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Затоа тој сега одеше по сигурен пат и беше убеден дека сите селани ќе ги најдат на едно место на панаѓурот во Чаништа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во блиското и подалечно минато со тоа со сета потребна сериозност се занимавале некои многу познати пера.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се зафаќаат со разни практики што конвенционално се бележат како женствени или мажествени – но кои можеби немаат никаква врска со машкоста и со женскоста – и им ги потврдуваат родовите кодирања, а како резултат на тоа излегува дека секој припадник на другиот пол што ќе ги усвои тие практики со тој „родово нетипичен“ избор обелоденува во основата некоја природна состојба на сексуална меѓупоставеност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Ќе си одите - му одговори Планински, зеде седум-осум платна од падобрани, му ги даде на Евта и рече: - Овие падобрани ќе ги разделиш меѓу сиромашните селани во Мацково.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Во Македонскиот народен театар претставата на Љуша Ристиќ ќе може да се игра подолго затоа што се завршува кога Чак Норис ќе рече доста, а доста ќе рече откако ќе ги изнатепа сите што, според него, го прекршиле законот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ќе ги имаше истите долги прошетки со преплетени прсти, долги бакнежи и страст со која се стопира времето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Реалните интереси на светот беа овде да се спречи војната, оти уште една војна на Балканот ќе ги чини многу.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Лесно ќе ги убедиш дека јазовецот лета меѓу облаци и дека лилјаците имаат единаесет очи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Натаму оди низ полето и откако ќе ги прегази Мала Вода и Голема Вода, се завкачува во Градишки Рид.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во нациите каде што религиозните или партизанските политички групи ги контролираат екраните за да произведат параноја, луѓето ќе бидат исполнети со страв, бес и морално насилство.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Околу неа, од сите страни е стреата на дабови столбови, под стреата насекаде има клупи.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше веројатно дека мојот предмет ќе ги изложи студентите на негеј-дела што во минатото за некои геј- мажи функционирале како средства за прием и пренос на заедничката култура, на заеднички сензибилитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се насмеав и му реков: - Господине, отворете ја фиоката и таму ќе ги најдете сите податоци што ги барате.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Куќата му ја запалил некој што се исплашил дека вдовецот со две деца ќе ја земе како втора жена Фиданка Кукникова и ќе ги остави селските мажи без можност да се надеваат на своја среќа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Силата на четите им се зеде, Бахтијар ги брка како зајаци и ќе ги отпаде откај нас сигурно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А токму на оваа претенциозност на писателите кои се обештетуваат „од она што го нарекуваат безвредност на содржината во една „благородна” и „негувана” форма” Бенџамин (Benja- min) ќе ги спротивстави малите прозни дела на Роберт Валсер (Robert walser) и нивниот стремеж кон безначајноста, кон глупавоста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Но, значаен чекор напред ќе биде направен дури со конструкцијата на посебна облека, што со нежни тактилни шокови ќе ги дразни ерогените зони.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Крал! Кој светот ќе го движи, а на боговите ќе им служи за освојување на истиот... та преку него ќе ги допрат плимите на далечните мориња!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

И дали тоа значи дека во оној момент кога страдањата ќе ги снема ќе зацари некое заедничко расположение огреано од истата светлина на радоста?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

44. Напротив, таа ќе ги уреди односите меѓу македонските народи за вечни времиња.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Осип Сечковски кашлаше и викаше низ солзи: „Онисифоре, зошто го стори тоа, мамичката твоја?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Како пример ќе ги спомнам пиците што ги прави моја Ана. Тие и вистински потсетуваат на неа!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вака, со бомбата, изнашле начин како да се ослободат од тројцата наеднаш, но мажите и сите жители на Потковицата отворено се побунија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

До толку повеќе што геј-мажите честопати се отуѓуваат од таквите артефакти дури и, или особено, кога овие длабоко ќе ги трогнат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

10 „Ќе ги пуштаме змејовите“, рече Роналд. „Зарем нема да дојдеш?“ „Не“, тажно одговори.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ќе го отворам прозорецов и ќе им викнам машки дека не сме изохрони, дека ќе ги надживеам и мртов.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

При секое влегување дома ќе ги изрецитираше трите куртоазни фрази.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

На дното од морето да ја закопаат, ќе исплови, вистината има моќ, ќе ги премости сите бранови диви и ќе ја надвиши лагата бедна.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Последниве денови се слушнаа гласови дека властите, или некои луѓе од власта, сите води од рекичките и од изворите кај Дарванскиот предел што доаѓаат кон Маказар, ќе ги свртеле за потребите на некој рибник што некој бизнисмен ќе го градел на патот меѓу Ресна и Монастир.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На воденичкиот ѕид секогаш висела долга кременарка со изрезбан кундак и ги поучувала копуците да не му се спротивставуваат кога ќе ги заборавел поранешните спогодби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секој пат кога некој ќе ги пуштеше Дорс и „Light my fire” - што инаку често се случуваше - Џерард правеше кисела фаца.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Бескрајно бедно е да гледате гради кои се нудат со љубов и да знаете дека, ако им се приближите, ќе ги мразите колку што ги мразевте мајчините.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Дури и денес, кога веќе се затвори и книгата на неговиот живот, кога на сѐ му дојде крајот, можам да потврдам оти ниту една од неговите прелаги, а и да не ги спомнувам неделата, животот не втаса или не сакаше да ги осуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Франц Фенон рече дека важна работа за национализмот на угнетениот народ е тоа што кога еднаш ќе ги утврди своите цели, би требало да развива социјална свест која е многу различна од националната свест.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И, во берењето, ќе ги наоѓаме легалиците нивни.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А јас ќе си купам хемиско и ќе си пишам на бела книга, ќе свиткам илјада авиончиња и ќе ги пуштам од деветтиот кат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Што мислите, момчета, ги прашал со солзи во очите, ќе ги испадиме ли враговите од нашата мила родина?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе ги собира, ќе ги расчленува и малку или ништо од тоа ќе употреби и ќе им предаде на своите пријатели.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

- Не ќе ги измамам да ме погледнат со очи - бадемлии...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

По неа екот го прифатија и долиштата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мојата енергија ќе биде замок во кој јас ќе бидам штитена како принцеза. ќе ги остварам сите мои мечти и желби. * * * Најчудно од сè е што во животов среќавам многу луѓе слични на мене, по тоа што се чудни, но на различен начин.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Затоа, кога ќе ги чуете дека им се смеат на Херцеговците, знајте, себе си се смеат. Маргина 35

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И како аргументација на сево ова што претходно го загатнав, ќе ги приложам стиховите на Маркоска кои ќе ми помогнат во обидот да се биде искрен и воедно „теоретски” конзистентен, версус поетската книга „Сите притоки се слеваат во моето корито”...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Таков им доаѓал пред тоа во соништата или со тегобите: намќоросан, речиси без линија на усни, нездраво бел под небриченоста.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И покрај тоа што сѐ уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1. Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Прескокнете го тој детаљ и а) ќе ги промашите потполно, или б) ќе се вратите на почеток бидејќи нема да имате доволно материјал за донесување на одлуката.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но феминист(к)ите кои (како Мек Кинон) ја сметаат философијата како нешто што треба да се земе или остави онака како што случајот бара, попрво одошто како моќен и неопходен сојузник, ќе ги најдат во прагматизмот истите антилогоцентрични учења што ги пронајдоа во Ниче, Фуко и Дерида.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Татко понесен од овие идеи од своите книги за јазиците, влегуваше скептично во новата мисија, за разлика од Климент Камилски, кој веруваше дека опасните османизми, не само што ќе ги ослободат балканските јазици од непотребната агресивна конотација на некогашната Империја туку ќе отворат и простори да се откријат зборови и кованици за нови значења.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ние не сме лингвисти, ќе ги консултираме речниците и граматиките толку колку што ни е потребно за овој проект!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе ткаат килими, ќе ги вткајуваат во нив своите желби, своите соништа, своите мечти, а во тие убавини што ќе излезат од под нивните прсти некој друг ќе ужива.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- А јагодите ќе ги уминеш ли? - му довикна Бојан, кој од далеку го следеше разговорот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Земи костурска глава.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Е, добро, ќе ги наречеме јужнословенски танци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мисли со кои ќе ги сфатиме вистинските вредности.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Ајде да ги испржам. 60" Ќе дојде баш кога ќе ги пржам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тие и денес течат и шепотат за безграничната мајчина љубов и болка.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Се наведнале да видат кај е удрен и виделе - немал деца на овој свет, не ќе ги има ни на оној. Крмнак, рекле. Мртов нераст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ете, од спротивната страна ништо не се забележува, — предложи Златков.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тогаш човекот што ја вози ќе ги научи сите нејзини мани и удобности. ќе научи да ја управува толку добро, што ќе стане дел од него. ќе се сплотат.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Совршени се солзите после тие груби зборови кои ја параат тишината, но можеби времето ќе ги избрише сите грди лузни.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Под тоа тој мислел на постигнување "договор меѓу демократите од сите држави на Европа западно од Русија, почнувајќи од Франција, Германија и Италија, во таа смисла шти тие своите сопствени локални проблеми ќе ги решаваат помирувачки и со арбитража".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Можеби ако другите не ги водеа овие битки јас ќе ги водев, но бидејќи тие го правеа тоа многу добро, јас работев нешто друго. ?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кога работава ќе биде воведена на масовниот пазар, дали луѓето ќе ги истражуваат тие однапред изработени светови?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— А ти мене сакаш да туркаш од конакот, да седниш ти на мојот место.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Помоли ѝ се, батенце, на проказата дедовска, рекол грчав и без светлост во разумот. - Не си ти игумен меѓу дивјаци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Двајцата почна да ги обзема возбуда што чиниш толку ќе ги крене од земја.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе ги премолчеме ли за да продолжиме во ист правец.

„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

1. Приказната на иконописецот „Тркнав до Бизант, царство на залез а позлатено од живопис, од убав поубав па откако се вратив, дали изменет или себепронајден, како што обично бива по далечни патувања и провиденија, решив: ќе ги осветлам тоновите на моите икони!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Самото тоа не е она што ја обликува геј-културата. (Тоа навистина може да заврши.) Ја обликува тоа што живееме во општествен свет во кој хетеросексуалноста си ја задржува силата на норма.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Нивната заемна проникнатост е повеќе од очигледна во ова проза.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Ако не умрам, ќе заколам некој од нив, ако умрам, ни мртов не ќе ги оставам...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Меѓутоа, Санџак не може правно да ја оправда својата независност на која било основа.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Приказните што сакаш или не ќе ги чуеш од луѓето облечени во полу и цела црнина не можеш да ги игнорираш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но, тука постојат две правни „кваки“ кои мора- ме да ги споменеме: прво, за застареноста судот не води сметка по службена должност [ex officio] сè додека спротивната странка т.е. должникот не приговори на овој факт (чл. 349, ст.3 од ЗОО); и, вто- ро, ако должникот исполни веќе застарена обврска, тој нема право да бара да му се врати назад она што го дал или платил, дури и ако не знаел дека обврската е застарена – бидејќи, во случајов, станува збор за т.н.„природна облигација“ (obligationеs naturalеs – в. и чл. 356, ЗОО).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Камилски беше обземен од мислата за арапско-османскиот континуитет преку исламската линија и неговите сведоштва во балканската меморија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Соочувањето со она другото и за лудилото и за нормалноста значи смрт, и претворање во сопствената спротивност и негација.” .

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но зошто да го правам тоа, и дали воопшто да постапувам така кога знам дека моите размислувања подобро ќе ги сфатите ако ви порачам да го отворите вашиот приватен магазин или склад во кој се сместени но не за распродажба туку само за разгледување, како во приватен изложбен салон, сите дребулии на вашите мечтаења.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да не сум јас одредена, таа крв, со својата крв да ја вратам, И си мислам, дали и мојот глас ќе се јавува, ноќе, во долот и ќе ги потплашува луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Простете, рекол тој Васко Тушев. - Ќе појдат душите на мртвите по мене, браќа мои ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малата палата на педесетина метри од морето и недалеку од големата претседателската палата беше еден од можните крстопати на блиско-источните лавиринти каде што запираше историјата.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ги тргнав сите ограничувачки фактори кои водеа кон неуспех. ќе ги тргнам сите ограничувачи на мојот напредок.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Некој што ќе ме сфати и ќе ги излекува сите болести на моето собеседие.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

КЛАУС: Кој ќе ги крене казмите и лопатите?

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Мислам дека ќе фати оваа боја, а? — Убаво си ја скроил.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој ми кажа дека ги плашам луѓето и дека тоа, како и тоа што лажам, е една од причините зошто не можам да се задржам на работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

“Не бери гајле,” рече Ливајн, “ќе ги видиш.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

А само неколку од тие стотина милијарди што ќе ги исфрли во текот на животот, се репродуктивни: сите други не смогнуваат да ја извршат својата физиолошка функција.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А и предметите низ собата кога ќе ги обвиткаше темнина изгледаа страшни и таинствени.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А тебе, нели, баш ти е грижа, и толку ти е сеедно, што со рамнодушност ќе ги проследиш, и солзите на натажените, и подмолноста на завидливците кои некогаш ти здодеваа а сега бесрамно ќе изигруваат потиштеност и болка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ама ете, ги изедовте триците во Смилево, та ќе ги плаќаме сега греовите сите, и криви и прави.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе се вратам и, ќе ги подземам и пак им бегам напред, глава не покревам. Само гледам пред нозете, пред прстите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш ќе го види светот во права светлина.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Е, стасавме горе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ајде сега да си лсгнуваме, утре ќе ги продолжиме овие разговори. (кинисува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ако погледам уште малку ќе ги видам и првите фиданки На таканаречената ботаничка глобализација Која најстрого пропишува краставиците да бидат прави И да не бидат подебели од осум сантиметри Ако сакаат да бидат пропуштени до трпезите на Европската унија Истата мака си ја имаат и доматите, празот и компирите На кои уште незасеани им се дава до знаење Дека во Европската унија сакаат само прави и мазни И кој им е виновен на кривите краставици

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Ако на подготвителното рочиште која било од странките не дојде, а изостанокот го оправда, рочиштето ќе се одложи (чл. 277, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Или најмногу ја посакува улогата на џелат, кој откако ќе ги потцени обвинетите се определува за лекоумни и случајни заклучоци и аргументи?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак, за творец на хепенингот се смета Алан Капров, еден од уметниците кои учествуваа во работата на Кејџовата класа во New School For Social Research (1958...).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога ќе ги купевме книгите, мама со нив купуваше и ролна цветна хартија.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Да имав малку повеќе храброст и да ги чував подотворени очите, мислам оти и вистински ќе ги видев криковите на птиците што ги спомнав, а и тоа приближување кон небото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А се случува богами напати таа вода да се престори и блатиште по кое потоа со денови ќе газиме и ќе си го валкаме умот“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тогаш навистина ли ќе ги заборавеше мртвите птици?“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби самите Срби на него ќе ги засновуваат своите шовинистички претензии на Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За разлика од припадниците на малцинските групи определени според расна и етничка припадност или според вероисповед, геј- мажите не можат да сметаат на тоа дека семејствата во кои се родиле ќе ги научат за нивната историја и култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сепак, тие што ќе ги оцрнам се дел од мојот народ, а јас сум нивен дел.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Почнаа да ги заговараат. Да им раскажуваат како ќе одат во Истанбул, како ќе се возат на галии по море, како ќе ги пречека царот и како таму царски ќе живеат како негови синови.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И се моли на мртов, и мртвите ќе ги разбуди.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Шармот на невидливото ќе го опседне и тука навистина ќе наликува на тебе; ќе пребарува по писмата, песните, интервјуата ќе разговара со современиците, преживеаните ќе ги препрочитува нивните мемоари и дневници ќе гази по рабовите ќе се загледува де на лево - де на десно одржувајќи рамнотежа за да стигне до крајот со непрестан зазор да не би да падне некаде на полпат како тебе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Уште кога би знаела дека таму ќе ги сретнам моите родители, баба ми и дедо ми, и сестрите...

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Кога сѐ ќе биде готово, ние со полковникот ќе излеземе на мократа зелена ливада, ќе ги собереме од тревата шаховските фигури и ќе ги распоредиме врз таблата. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 81 илустрација: VALERO DOVAL “)))ƚ))ƚ ƥƪƟ)ƚ” 82 Margina #4-5 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Молчи“, ја предупреди Влатко, „да слушаме.“ „.... таквите апарати веќе ги има Топланата - исток, скапи се ама да се надеваме дека и Топланата - запад ќе ги набави.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

На отчукување на срцето му одговорија еха од секое делче на моето тело.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сериозно сметам дека секој збор што ќе биде гласно изречен на кое и да е место во куќата, сите простории ќе ги изоди: толку е недоодна палатава.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не можеше да се очекува од еден гостин дека подолго од тоа ќе ги истрпи кафето од пченица и бисквитите со жолтеникави линии од сода бикарбона.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но претчувствувајќи дека Бахтијар ќе ги насочи потерите по побегнатите кон север чети, тие не се задржаа во Крушевица; ниту Толе се раздели од Андона да прејде во својот „пашалук" преку Црна, бидејќи пред два-три дена таму го бркаа; но заедно со Андона се истави до селцето Вепрчани, на границата меѓу мариовските и дренско радобилските планини, та ако дојде некој зорт, да ги фаќаат нив, бидејќи тие не беа уште газени од потери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Девојките ги собраа веѓите и не знаеја што да направат. Беа нерешителни.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш додаде, “Имаше само три или четири дена кога моравме да останеме во кревет за да се згрееме”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Со чудна простодушност, рече: – Сите исцелители и тревари во Базел тврдат дека сум измамник. Можеби се во право.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Инаку, за твојата голема грешка, погубна заблуда и прекршок да не остане сосема неказнета, за во иднина да бидеш повоздржан и за да им бидеш опомена на другите да се воздржат од слични престапи, разгласуваме дека со јавна одлука книгата Дијалози од Галилео Галилеј се забранува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Компјутерски кодираниот мозочен центар за уживање, врз основа на компатибилноста на електромагнетното и електрохемиското, ќе биде исполнет со технолошко генерираните сексуални сензации што ќе ги надоместат реалните.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во нивната домашна музичка колекција ќе ги најдете најновите албуми од Аца Лукас и Сека Алексич, а на полиците за книги најновата книга од Хари Потер купена за своите деца.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Дождот престана додека да се искачам по скалите до перонот на Е1.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Затоа вториот султан на Империјата Орхан ќе ги реорганизира постојните воени пешадиски единици и во 1334 ќе ги создаде јаничарите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе можеме да живееме во мешана реалност, кадешто ќе ги гледаме реалните објекти како низ очила за сонце, а истовремено и куп виртуални објекти (тоа би можеле да го наречеме транспарентна реалност - заб. на прев.).

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Исто така, таа ќе ни го загрози единствениот канал преку кој, всушност, можеме да комуницираме.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- И нафрлете гранки над него. Проказник ќе отпее молитва. Ех, господи...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пајтонџијата ги потера убавите коњи. Прапорците заѕвецкаа: - Ждранг-ждрунг! Ждранг-ждрунг!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Затоа, таа не треба да се побрка со бришење на субјективната геј-особеност и културна различност, а нема ни да доведе до нивно бришење. ‌Гејството и понатаму би било отклон во однос на културната норма, во однос на начините на кои живеат повеќето луѓе или на кои очекуваат да живеат и на општествено-културните облици што ги добиваат нивните животи и кои се стремат да ги добијат. ‌Тоа што ги прави геј-луѓето поинакви од другите не е само тоа што сме дискриминирани, малтретирани, што нѐ сметаат за болни или за изопачени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Јајцата ги пијат живи; ќе ги дупнат со игла и ќе ги накренат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потем логотетот се созеде и почна со зборови најгнасни да фрла по сите нас, освен по Лествичникот; рече дека ќе нѐ распушти, дека ќе нѐ прогони од царството, дека имињата ќе ни одземе, прав и пепел дека ќе нѐ стори, дека за опашки од единаесет коњи ќе нѐ врзе и ќе нѐ влече сѐ додека трае животот на коњот, дека главите наши на кол ќе ги надене и на ѕидините од градот ќе ги истакне, како бајраци на срамот и лицемерието, на неверноста кон себеси, како пример за тоа што ќе ја снајде устата што говори она што не говори душата, и тоа пред тронот владетелски, царски!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Според добиената наредба на Генералштабот на Кралската југосовенска војска тој требало да формира четнички вооружени одреди, што ќе ги употреби за одбрана на земјата во време на војна.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ама си носам и по некоја кутија, за кога ќе ги испушам оние броените.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Старецот весело ги распрашуваше за сето време, им прикажуваше за работата на младинците, кои што работеа блиску до неговото село и ги закачаше дека ако не станат ударници веднаш ќе ги симне од колата, за да продолжат пеш по јулскиот пек.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Со други зборови: комитетот ми дава возможност за една година да се извинувам за неисполнувањето на реформите а после не ќе ги воведам, зашто тие ќе остарат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А ако го напуштат овој положај, ќе ги фати денот, ќе ги стигне аскерот можеби на некој незаштитен терен и сите ќи ги избие.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оној којшто еднаш ќе ги раздува сите тие моќници со кои сталежот мавта како врачевите со своите фетиши - неговите големи писатели, неговата Џоконда, неговите столови Луј XV, неговата убава граматика, неговиот изумрен стерилен јазик, целото негово купиште конзервирани мртовечки коски коишто ги потстава како уметност и култура - оној кому што ќе му успее да му дојде од газот до главата дека вистинската жива уметност, единствена, и вистинското инвентивно творештво се на негова страна, а не маскарадите под покровителство на министерствата, тој ќе го потисне алчниот сталеж.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ќе иссонувам девет века И ќе ги минам деветте круга До каменот што го барам Што ме бара По речните песоци Крај кои Се тече се се менува.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Прво: снаата ќе донесе безброј бакшиши што и накупувал бегот дури била кај него; ќе ги донесе парите што и ги давал при секое пијанство кога го служила и кога ја погалувал; ќе донесе руба направена од него, а уште повеќе: бегот си останува и понатаму нејзин побратим.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога помеѓу Албанија и Македонија (во составот на Југославија), во периодот на сталинизмот и на Информбирото, меѓу двете земји се крена најнепроодната граница во Европа и преку ноќ го пресече протокот и на луѓе од исти семејства, луѓе од Албанија доаѓале до граничната линија означена со висок ѕид од бодликав тел, фрлајќи пари кон Манастирот со надеж дека некој ќе ги однесе до Светилиштето.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но токму тука се крие метафоричната порака на поетскиот тестамент: застапувањето за летот, трагата на пеперутката, невидливата порака која не сме готови да ја видиме, да ја прифатиме како излез!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Доцна навечер ќе ги подготвуваше трските.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Значи, ја растоварија колата, лубениците ги изнаредија во тремот, а татко ти влегува дома со блажена насмевка после добро извршената работа и по двете или трите ракии што обично ќе ги испиеше на пазарот шетајќи по тезгите.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Воловите ќе ми се џенемосаат, кај ќе ги барам ако ги загинам“, си рече.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Не, знам - високо есенско кроење на четири или пет окца, а напролет ќе извршиме корекција, ќе ги оформиме грмушките.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Детето од женски пол, според него, започнува да станува жена „кога за првпат ќе ги види гениталиите на другиот пол.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Така подобро ќе ги надминуваат тешкотиите...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако ги видел бардачињата со вода откриени, бидејќи се покриваа со некаква прекривка, ќе ги земел и ќе ја истурел водата од нив и бос во зима одел до чешмата, која мошне беше оддалечена од куќата, да наполни вода притоа минувајќи низ селото за да го видат селаните и викал на глас: „Еве, имам пет ќерки и снаа, а дома нема капка вода, па јас морам да одам да наполнам на чешмата“!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но, кога нејзината употреба ќе стане доволно распространета, ќе стане друга стварност, во којашто можеме да живееме. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 103 Си ја замислувам како сунѓер, што ќе ги впие човековите дејства од реалноста во виртуалноста.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но рече и дека не е во ред така две млади девојки сами без придружба на корзо да се шетаат навечер, па затоа ќе ги отпрати назад.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Додека вака се разговараа коџабашијата и поп Ристе четите лакомо јадаа на „Студена" од донесените печени брави и топол леб, кога по ридот одозгора се зададоа двајца селани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Можеби ќе ги решиме сите вистини за светските заговори.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Но оваа оптимистимистичка претпоставка потемнуваше штом ќе се свртев кон темните ридови на сомнението.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Овој им се заблагодари што го избраа и во оваа година, им напомна дека по ослободувањето на Анѓа кадијата сигурно ќе ги нападне, та според тоа им претстојат тешки борби.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Да, ќе изорам нива, си велам, ќе посадам дрво, безработните ќе ги згрижам, и најпосле црква ќе направам, место еден, два крста ќе ставам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И едните и другите само ќе ги купат вашите души.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Покрај тоа сака да истакне дека содржините што ќе ги изнесе барем за него не претставуваат ново сознание.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Што сѐ не направивме. Ги стававме јамболлиите во врела вода, ги прскавме со отров.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

„Сега повеќе немам за кого да живеам,“ беа единствените зборови кои сестра ми Роза ги повторуваше по закопот на ќерка си; сите други мисли доаѓаа и заминуваа, дури и оние секојдневните, оние кои по навика ги повторуваме, изгледаше како никогаш да не ќе се вратат во нејзината уста откако ќе ги изговореше, единствено таа мисла се враќаше одново и одново, како со неа да се обидуваше да го убеди своето тело дека треба да издивне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Слушате ли - и екраните вечерва ќе пукаат, зашто гавраните нотите ќе ги исклукаат.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Кутриот чичко убаво се надеваше дека одличното знаење на англискиот јазик, познавањето на британската и американската култура ќе ги стави во служба на што подобрата соработка со УНРРА, свртена во тие години кон безусловна помош на изгладнета Европа, посебно Балканот и Албанија, во тие први повоени години.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По пет шест месеци откако одвај се искуба од судот, отиде нарочно на пазар и на враќаше ги собра и си ги однесе дома, за да има што Да им остави на децата кога ќе ги остави за да му се придружи на Толета, оти агите веќе го зедоа на заб и го запашкаа да го гонат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Судот може да ја ослободи странката само од плаќање на такси ако со плаќањето на таксите значително би биле намалени средствата од кои се издржува странката и членовите на нејзиното семејство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ќе пробам како така јас да го победам џинот, а ако погинам, чувајте ме во спомен.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сите тројца беа осомничени, а во Потковицата тоа секој го знаеше, дека соработуваат со комунистите во Прилеп: собираа пари, обувки, облека, храна и оружје за партизаните, но зашто не можеше ништо да им се докаже, односно зашто имаше кој да го заштитува Ѓорета, деленицата нивни, Божин Дамчески Штркот, кој таму, во Софија имаше своја фабрика за шеќер и врски со дворот, секогаш кога ќе ги затвореа по неколку дена ги пуштаа, а тие, предводени од Ѓорета, пак си ја продолжуваа старата работа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Напротив, општествените и политичките контексти на машката геј-култура честопати ќе ги даваат клучевите за нејзино разбирање, како и емпириската основа за толкување конкретни текстови, предмети и практики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не плашете се, оние што ќе видат како си зборувате самиот на себе нема да ве оквалификуваат како „откачен“ затоа што умните мисли што ќе ги слушнат како ваша изјава нема да им го дозволат тоа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сите тие прашања стануваат ирелевантни кога резултатот ќе ги одрази своите енергетски капацитети на сцената.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Нежно ќе ги спуштел очилата на половина нос и тие со својот сјај ги пресекувале соговорниците сред реченица, колку да знаат пред кого се наоѓаат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Со директорот треба да одиме на пат, ама ќе ги кажам“, му рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Гледаа во ѕвездите и гласно погаѓаа која чија е, а кога ќе му се стореше на некое за некоја од ѕвездите дека е негова, ја прескокнуваше, зашто постоеше верување дека тој што ќе си а погоди ѕвездата, ќе умре.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Рече: „Прво ќе наминам кај другаркине од Антица и ќе ги замолам да одат дома на поседа со работа.“

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Како не сликата туку битката да го привлекуваше, па ја оставаше кога ќе ги исцедеше и последните сили, а дали е завршена или незавршена - препушташе на утрешниот ден, кога ќе се обиде да ја погледне не толку како творец колку како зналец.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Што се однесува до мене, јас сум сигурен дека овој ден ќе биде најдолг и најтежок од сите што сум ги имал и ќе ги имам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И ова провлекување низ војските постојано ќе ја следи во животот, откако ќе го оформи своето семејство, ќе ги изроди своите чеда, и тие со неизвесна судбина на Балканот, како нејзината некогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

За малку ќе ги фатев но ми избегаа со такси! 20.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Фактот дека зборот не е објектот што го претставува - дека оваа маса, што и да е, не е означената “маса” - целосно реализирана, ќе ги поштеди студентите од многу бесмислени вербални расправии.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таблоидниот ТВ-репортер (Robert Downey Jr.) смислува дека може да ги експлоатира експлоататорите, претворајќи ги во медиумски галеничиња.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На помладите, старите им ја прикажуваа границата во езерото како место каде што се крие повеќеглав змеј и дека не се нашол јунак кој ќе го совлада чудовиштето и ќе ги ослободи луѓето од стравот од границата.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

А децата, велеа, аскерот ќе ги собери и ќе ги прати по острови, како на сургун и таму ќе ги учат мајките и татковците и браќата да си ги кодошат и дека од нив ќе направат најлоши зулумџии и кољачи кои од крв мајчина ќе се ситат и сестрите ќе си ги поганат, велеа...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Ние не сме, ама има кој – авторитетно ми намигна.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Сега ќе ги викнам, - додадов брзо за да не се премисли.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

А потоа почна да не ги распознава нештата, да ги побркува – го земаше ножот за да пресече леб со него, а потоа помислуваше дека е игла и бараше од мене да ѝ донесам кошула за да ја закрпи со ножот, компирите ги редеше во шкафот за чевли, и онаа кукла – парталче со избледена крвава трага преку неа, сигурно во еден миг за неа се претвори во птица која ја пушти да одлета.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

До година, штом јакиот студ ќе ја запре палавата лапавица и штом по соголените гранки јануари ќе го обележи својот пат со остри кристали од мраз, на ајдучката глутница ќе ѝ се придружат уште четири млади волци, ќе вијат по снежната пустелија, и кога ќе навлезат в трло, ќе ги исколат овците и со замрзната крв на своите муцки ќе се нурнат во маглите на планината.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И ќе ги земеме денеска.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа биле поцрнети и исушени луѓе со опаки очи и без насмевка; некои од нив, со завиткани шамии и крпи околу главите и рацете како воскреснати чкулави Лазари што знаат дека само двапати се живее, се сеќавале на вчерашниот живот и на мракот во тој живот потежок и од умирачката, на тоа химерно џвало на кое ни стробјак ни џуџе не му бега, но светлоста на утрото обилно доаѓала од исток и ги бришела од очите на призраците суровите сеќавања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Он отиде у гората, да крши дрва, па ќе дојде, ќе ги товари на колата, па ќе се качи на неа и ќе си земе свирката, та ќе си свири, а па није ќе теглиме колата. 'Рслано се уплашил, па погледнал на едно дрво и го вишел човеко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Стојна Стојановска Немам обичај еднаш прочитана книга да ја читам повторно, тоа се случило само двапати, и тоа книги од класици како Толстој и Д.Х.Лоренс, и тоа да видам од голема временска дистанца дали исто ќе ги доживеам и сфатам, ама, откако се појавија Скопски приказни и ја открив Рада, постојано и постојано ги препрочитувам нејзините приказни и можеби веќе и напамет ги знам и секогаш длабоко допираат до мене и, додека со нетрпение чекам да се појави нова приказна, ги читам старите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Емпириската социологија со практични цели беше таа што ветуваше дека ќе ги разреши општествените конфликти, ќе ги спречи штрајковите, несигурноста и нередите, то ест ќе им помогне на луѓето и институциите да ги реализираат своите цели.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Јас ќе ги собирам, чичко! - рече Билјана и не чекаше да ѝ се рече двапати.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Но штом татко ќе ги спомнеше козите, тој сиот ум го напрегнуваше да го разбере што подобро.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ја дискутиравме работата во ситници, шансите на сите фаворити...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Токму во тоа време (есента 1902) тој се наоѓал во странство и останал без пари, па го замолил Мечета телеграфски да му испрати 25 наполеони, ветувајќи дека парите ќе ги врати во двоен износ штом ќе се врати во Софија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ако може да се говори за двете големи влијанија на американското сликарство, можеме главно да споменеме две имиња: Пикасо и Дишан, сето останато е споредно...

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Заклучете ја вратата, тоа колку-толку ќе ги задржи, им рече Павле на излегување.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Но, „Маргина“ фура понатаму („Човековиот живот е само низа фусноти по маргините на еден огромен, неосознатлив ракопис“). Грепкањата на нашите скрибомански канџички можеби само ќе ги слушнете, бидејќи го немате оној бетмен- поглед што ги пробива „централните“ опни.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сепак, мора да се напомене дека правото на штрајк согласно рестриктивноста која е веќе наметната и во самиот Закон за работни односи како lex generalis и овде е ограничено во голема мера, што најдобро се гледа од ст. 4 од овој член каде се предвидува дека раководното лице на институцијата, согласно со закон и колективен договор, со акт го определува начинот на извршувањето на надлежностите, односно дејностите од јавен интерес на институцијата за време на штрајк, бројот на вработени кои ќе ги извршуваат надлежностите за време на штрајк, како и начинот на обезбедување услови за правото 66 на штрајк од ст. 3 на овој член.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ќе бегаш кога ќе ги препознаеш, додека меѓу луѓето во голем трговски центар, со отворена здравствена легитимација и стари истуткани резултати ќе просиш за лекови...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Причините сами ќе ги откриете.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Војната на птиците е претскажување за крстените и некрстените.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И рековме ајде: прво ќе ги посетиме оние кои скришум од нас се молеа да нè зближат.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Уште сите и не го виделе нивното враќање а тие веќе стоеле возбудени пред челникот и, мавтајќи со раце како да се бранат од невидливи оси, му раскажувале нешто. Запрегите запреле една по една.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа ползејќи пак се врати на местото каде што рибаше со четката и со едната рака на половината, а со другата држејќи ја четката, продолжи да го трие подот и уште посилно да плаче.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Кај нас, како емигрантско семејство, тоа сигурно ќе ги поттикнеше да реагираат силите кои беа за нашето заминување кон Америка или Австралија, како што беше редот со сите емигрантски семејства пребегнати од Албанија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Заколни се во мајка дека ќе ги чуваш.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ќе ги бркавме како јас Јеховини од пред врата. Ќе бевме едно џукело една.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

ЗАКЛУЧОК Во миговите кога општествените граници се мошне реални и кога различните расистички демагози се загрижени да не ги пречекорат разни неповикани раселени и економски затирани индивидуи, се чини популарната култура со своето имагинарно пречекорување на границите како некаква лажна компензација, утеха.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Патувања одново ќе има, но место на Марс, во новите коридори на животот, ќе ги побараме старите траги и сладоста во која уживавме...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Но Арилко ќе дојдеше во црквата, ќе го видеше нацртот, ќе излезеше во дворот, ќе ги видеше орешковите трупци од кои требаше да се изработи иконостасот, и со заминуваше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еден од нив, не помалку бушав од мене, само поблед, некако проѕирен, праша како ќе го совладаме чудовиштето во кулата.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Затоа и верувам дека Благола ќе ги прифати моите причини и дека ќе побара и самиот да се врати дома, му објаснив на Смокот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Освен веќе споменатите дела, негова најчиста работа во тој домен е Театарскиот чин (1960), за 1-8 изведувачи, кој предвидува низа пропозиции кои наликуваат на игра (играта секогаш има општествен карактер!) низ која изведувачите треба да одберат работи кои потоа ќе ги фиксираат како улога, но така што улогата го отсликува нивниот статус во реалниот живот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овие откритија ќе ги постават координатите за неговата позрела фаза.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Затоа што најтешко за мене е да седам и да пишувам некакви глупави случки со кои ќе ги изразам моите внатрешни доживувања.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сами погодуваа оти право ќе ги носат во Ловаѓе каде што беше штабот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но тој, и не погледнувајќи ги, знаел која е трудна и која кога ќе роди и женскомашки се клештел - ќе им подвикне, ќе се разбегаат како чавки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние поспастрените ќе ги потсетуваш дека и онаа Венера на Ботичели стои на школка која не случајно е наречена капичка или чешларка и која е живо сведоштво за тоа дека има школки со убави гради

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Трчејќи ќе ги прескокнат и двоумењата, и сомнежите, па се она што го посакуваат ќе се најде застанато покрај нивната желба!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Вистините кои се толку едноставни, а кои постануваа лаги ќе ги заменам со високи внатрешни прозорци преку кои ќе влезе чист воздух и мирис на пролетно изгрејсонце. Како почеток на нешто убаво.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Веруваше дека, најпосле, ќе ги поврзе тие времиња, поради кои луѓето останале разделени делејќи нешто заедничко, меѓу нив, што не можеше да се раздели, а што постојано предизвикуваше нови жртви.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Да и гледаа очите подобро, можеби ќе ги препознаеше.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

СИТЕ: (Играат, пеејќи.) Јовано, Јованке, крај Вардара седиш, бело платно белиш, сѐ нагоре гледаш, јагне, мое Јовано. Јовано, Јованке, јас те тебе чекам, ти ми не доаѓаш, ти ми не доаѓаш, јагне мое Јовано.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Еден ден јас ќе ги скрстам рацете и, како многу други, ќе умрам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ќе излезам и ќе ги престружам басамаците на старата куќа што се качуваат скоро од уличната врата до мојата соба.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Самата девалвација на зборот „говор“, она што ја издава малодушноста на речникот, искушението на ефтиното заведување, пасивното препуштање на модата, свеста за авангардата, т.е. незнаењето, сето тоа претставува сведоштво.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Свикнати да те препознаат штом ќе ги одделиш од душата на ноќта гаснат огновите на новите соѕвездија или се кријат во корупки од воздишки.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Овој Конгрес ќе ги одушеви вашите пријатели, роднини и другари, кои водат и продолжуваат да водат борба за слободата на сите ваши браќа и сестри ширум окупираната Европа".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

„Море, ќе фатам од секое село по десет души и ќе земам десетпати повеќе, ама оти да ме намагарчат вака на стари години? Нејсе, таа се стори“.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка ми велеше: „Не плаши се дека ќе ги погазиш правилата на однесувањето додека трагаш по вистината.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сево ова таму горе беше сврзано со трули јажиња.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Кај ќе ги бркаш сега на овој студ.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

За време на последните години на војната го завршува лицејот и заминува за шпанија; под влијание на тогашните “ултраисти” (кои, заедно со некои други, пред повеќе од пола столетие одредени историчари на хиспанската литература ќе ги опфатат како “постмодернисти”, што била прва употреба на овој израз во книжевната историја), ги пишува и објавува првите песни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Камилски со восхит ќе ги пренесе зборовите на Ромен Ролан за Октомвриската револуција обраќајќи ѝ се на Русија, слободна и ослободителка: Браќа наши од Русија, вашата Револуција нека ја разбуди од сон нашата заспана Европа, заспана во својот горделив спомен за своите некогашни револуции...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ми беше страв дека Мони ќе ги чуе и ќе сфати дека ми се јаде.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сметаше дека тој ќе биде оној главниот кој ќе ги одредува правилата на игра.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

По цела ноќ гори кандила во нивното заградено, наутро заминува со оние што одат по работа на индустрискиот колосек со стиснати книги во премрзнатите раце, а на пладне, враќајќи се од часови, останува на индустрискиот колосек или да фрла јаглен со лопатата од вагонот надвор или да реди дрва за огрев што вагоните ќе ги изблуат без никаков ред.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ги прашаа уште колку време ќе проведат овде, а тие му одговорија дека зависи од тоа колку бргу ќе ги проучат терените...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мечката ќе рика, а крмакот ќе квичи, ќе гровта, велеше, ќе се подисправа, ќе ги чепатат вилиците. 65

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Значи, попусто е кога ви велиме дека нам можете сè, ама баш сè да ни кажете, и најстрашните нешта што сте ги сториле ние ќе ги сфатиме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Застанете, кренал рака Доце Срменков; ракавите на мантијата му виселе како скршени крилја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога Стела ќе ги искачи двете кофи со малтер на скелето кај Богдан, ги турива подолго време во текнето свртена со задниот дел кон Богдана и поднаведната при што поткренатиот фустан ѝ ги открива бутините.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И сакав да укажам колку една анализа на машките геј-културни практики може да создаде ненормализирачки, непсихолошки и непсихоаналитички приказ на машкиот геј-субјективитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во текот на еден час ќе формирам една чета од борци кои ќе ги земам од колоната и ќе ти ја пратат, на помош.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Јас повеќе пати ја навестував можноста дека ќе дојде време кога Комитетот со својата работа, којашто наполно ќе одговара на чувствата на сите тукашни христијани, ќе ги добие нивните симпатии и ќе стане господар на ситуација...163

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Па сепак, незнам дали повеќе го знаевме тоа што нè учеа или радоста што ја чуствувавме поради празничното расположение и сите оние игри што ќе ги играме и нешта што можеби ќе ги доживееме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Им поставија старешини и заедно со нив ги почнаа првите часови на подготовките за тоа што од денес па натаму ќе ги чека.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Единствено употребливи беа предметите што ги произведуваа работниците без да знае шефот, тогаш кога се знаеше дека ќе отсуствува неколку дни: столчиња за нозе или украсени сандачиња, сигурни и едноставни; дури и правнуците ќе јаваат на нив или во нив ќе ги чуваат своите дреболии; корисни сталажи за облека на кои ќе стојат кошулите на многу генерации.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Постојано шеташе крај езерото, клекнуваше овде-онде, рошкаше низ песокта, низ гнилежот исфрлен од езерото и собираше секакви форми од дрвцата што ќе ги најдеше на брегот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Верувајте, да не се родеше ова за мене дотогаш непознато чувство, сигурно ќе ги следев инструкциите на брат ми и на мајсторот Стојан и уште веднаш ќе ја завршев работата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На крај, кога ќе ги исцрпеше сите прашања, жалосно ќе затресеше со глава. - Седни. Петка од сѐ. Единица само од предметов.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Градот својата апотеоза, но и самракот ќе ги достигне кон крајот на XVII век за време на Турско-австриската војна, кога австрискиот генерал Силвио Пиколомини, со италијанско потекло, по офанзивниот пробив на 25 октомври 1689 година, ќе го спали освоеното Скопје, поради наводното владеење на чума.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Му треперат во орбитите...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Во воздухот долго ќе висеа реси од чад, а луѓето долго ќе дишеа вжештен воздух со смрдеа на изгорено, зашто огнот ќе ги изгореше змиите, гуштерите и потполошките и по некоја заборавена мрша.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Та само прстење педест или сто се малку за една свадба. Што ќе ги дарува невестата другачки си, ако не еден прстен?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе си најдам друшка и ќе ги доправам глупостите со кои почнав, а не ги довршив.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

- Се разбира побратиме дека ќе ги прифатиме, - одговори Татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

А тука беа ридои голи и долу Човек пеејќи ги успиваше лилјаните в поле И жени стоеја до Светото дрво И редеа: - Кој ќе го прескочи Светото дрво Тој ќе управува со божилакот И ќе ги победи сите болештиње и води.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

— Го гледате шишот мој? Муш, муш, муш! Ќе измушкам најмалку десет аскери со него во Витолишча, — се шегуваше Илко Корунов од Бешишта, одејќи по Бешишкото Поле со сакмата нарамо и еден крклиг врзан на стап со подвеската од десната нога.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од службената, протоколарна политичка свест на словенската држава и нејзиниот главен град, настана виртуелната, во уметнички концепт вклучената свест на NSK државата. Комплет со гостите, се разбира. 190 okno.mk Маргина 37 191

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ќе рмбаш ко коњ и бел ден нема да видиш , а парите ќе ги трошиш коа ќе идеш у пензија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Меѓутоа, без филозофија не се може.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сфатив дека моите пристигнале до бригадата, но не знаев дали ќе ги стигнам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Има и други одговори и на друго место ќе ги кажеме зашто сега нема време. бог живот многу црква човек дарежливост младост јазик отров грчката словенската буквите столпотворение науките Светото писмо 863 г.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Значи, ќе ги придружи до аеродромот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Има луѓе кои мислат дека ним или на другите им се случуваат настани кои всушност се само плод на нивната имагинација, а веруваат во нив како во реалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На луѓето нема да им биде грижа дали земањето дроги е легално или нелегално.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ќе ги изедат змии, видри. Секогаш некој некого јаде. Така е тоа, - мудро заклучи Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Под твојот кревет дреме пеколот. Експлозивите ќе ги збришат долните страсти и оргиите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Обете мислења имаат свои приврзаници како и свои позитивни и негативни страни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Да, рече.“ „Што гледаш?“ „Еј, не грижи се. Не се препотувај.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби ќе ја викнеше на помош и баба Цвета. Можеби ќе ѝ телефонираше на мама, на тато. Ќе ги вознемиреше на работа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На патот во автобусот си размислував колку лесно го мавнав животот, во темница, полузаспана и како на јаве гледав: на мојот иден живот вратата му се отвора црна, соба темна без прозорци, од никаде нема зрак од сонце и си помислив, тука ќе ги одгледувам моите цветови.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тие ќе отрчаа кон водата, ќе ги забодеа насолзените клунчиња во неа и потоа ќе ги кренеа нагоре главчињата за да може водата, што ја макнале, да им се спушти во гушите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тогаш јас ќе ги кажам што треба да правиш“,ѝ рекол тој учениот на таа царицата Филипица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ќе ги решам конечно моите патолошко филозофски дилеми. Така, значи, сѐ по ред.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А јас му имам речено и на татко ти: чесните, на едната рака ќе ги изброиш!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се надевавме дека ќе ги презентираме во ист град истовремено.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Пули да видиш како пиши. Ќе ти пеам на грчки, а потоа ќе ги кажам што се вели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И тогаш нашите камиони за одвезување на сметот ќе ги соберат телата.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Спореди, на пример, EP, p.44 sq. или La réforme de l’écriture chinoise, во Linguis tique, Recherches internationales à la lumiѐre du marxisme, n. 7, mai - juin 1958. 3).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ако се исправи човек ќе ги види колјата, камењата пред куќата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

КОТЕ: До каде ќе ги носи компанијата?

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се разбира дека не им верувам на сите глупости што ќе ги слушнам!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Кога ќе ги погледне човек овие нејзиниве колешки, му се слошува колку глуматаат, преглумуваат, се трудат да остават впечаток...

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Овој град требаше да биде машина за мерење, лакмус, антена што ќе ги провери сите идни вселенски патници што ќе дојдат овде.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И додека плачев над празните сочиненија, ветрот се стори кикот и ми рече: “ Така ти било пишано, Лаврентиј :едно друго време да видиш, и други народи, и други луѓе што со туѓи букви ќе ги сочинат твоите празни книги, други имиња на нештата што ќе им дадат, а ќе им ги заборават вистинските, природните.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Пролетта 1985 година, кога Израел ќе ги бомбардира позициите на ПЛО во Тунис и седиштето на Арафат, Хабиб Бургиба, во налет на бес ќе побара прекин на дипломатските односи со САД, макар што крај својата работна маса ја држеше сликата на американскиот претседател Роналд Реган.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

3. Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија Ви гарантира слобода и заминување на сите бугарски војски, кои ќе ги исполнат условите од т.е. од параграф 2.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Бидејќи Ксавиер тукушто беше стигнал во Јапонија и бидејќи требаше долго да проповеда пред да успее некого да преобрати во христијанската вера, засега немаше ниеден верник што тој би можел да го искушува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби утре кришум ќе доаѓаат и ќе го откопуваат плодот на мракот и влагата, за себе, за своето вревносно и неподносливо друштво, ќе ги киселат со секакви мали и големи тегли и ќе чекаат есенска анасонка.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тука ќе ги разгледаме концептите како што се, на пример, глупоста и будалштината во уметноста.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кога ќе стапи Јасер Арафат на чело на Организацијата за Ослободување на Палестина, во февруари 1969 година, Махмуд Дарвиш ќе биде петпати затворан во периодот од 1961 до 1967 година, ќе ги поврзе заедничкиот идеал да ја создадат слободна Палестина со нивната револуција која би била катализатор на арапското единство и не обратно (како што сакаа арапските режими).

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нејсе. Да не и бараме кривите сега. Утре ќе и најме и за пример ќе ги казниме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

„Catwomen - си помисли таа - ми растат канџи кога ќе ги залепам.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Гледајќи надолу повнимателно, ќе ги спречам несреќните околности.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А храброста и достоинството се во начинот на кој ќе ги избришеме солзите, ќе си го измиеме лицето под млаз студена вода и ќе продолжиме понатаму.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Дедото Симон си ги разголи ушите и ми го завитка грлото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ПАНКО: (Пламнува и вика на Циганите.) Море нив ќе ги натерам во Вардар, поганци!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Петјушка дури малку се збуни.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

- Може пак да ни почнат војна. Тешко нам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Онде кај што заб и фали ќе ги смести Чад и Мали.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

ќе бараш наслови за следните книги Бесови песни, Лажна смрт, Плодни денови поетите ќе ги распознаваш по интонацијата а времињата и приликите според употребата на заповедниот начин карфиолот и модрите патлиџани ќе ги готвиш без рецепти, така што да побудуваат носталгија по домашно огниште и другите туѓи именки сеедно по којпат, сега чекаш - чекањето по дефиниција е бесконечно - можноста да напишеш песна лебди во собата како можност за љубов, како самовила цела како јајце, како гром, како Господ цела челото го збрчкуваш пред карстната перспектива на иднината и ги трошиш последните резерви надеж - тебе речиси непотребни.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам. „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тие ќе ги земаат ако сакаат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Вие, пак, знаете дека разликата меѓу две љубови може да биде поголема од разликата меѓу љубовта и омразата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Си мислевме дека нашите ќе ги потиснат владините војници и ќе си се вратиме дома.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- А не прашувате со кои пари ќе ги купам симидите - приговорив непотребно бидејќи веднаш сфатив дека нему баш му е гајле за некоја Катерина за која веројатно немаше ни да поверува дека постои случајно ако ја спомнев!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А кога овој случај како симптом на длабоката фрустрираност на хрватската интелигенција ќе ги стекне сите одредници на законска појава, тогаш ни станува јасен и оној манично депресивен карактер на хрватскиот интелектуален живот воопшто, неговиот сите нам толку добро познат здодевен ритам: ...тапост - еуфорија - тапост..., па одново, еуфорија, ... па тапост... и така во бесконечност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Кога ќе ги видеше, Мајка ја обземаше задоволство кое го совладуваше заморот, при помислата дека дома врви сѐ добро.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но почекајте вие. Попов ќе каже како запалил. - Лажеш. Не запалил. - Запалил. Прашајте го.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ги отвореше ќепенците, ќе го попрскаше подот со вода и со метлата ќе ја изметеше меаната.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Впрочем, да се пали светињата - тоа е повторно руска крајност.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во тоа време ги поставил основите на рускиот реализам од XIX век со своето ремек-дело, романот Мртви души (1842), сатира за ропството и за бирократските нееднаквости, со којашто се надевал дека ќе ги казни злоделата и ќе им ги отвори очите на своите сограѓани низ смеа, како и со расказот Шинел (1842).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И во една трета Марија ќе ги барам првите две и ќе ги најдам само двата познати финиша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Очигледно, најпосле решила да види: ќе ги слушне ли оние занесни слатки зборови и кога јас не сум со неа?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Или ќе ги водам со себе, или нема ни јас да одам – зборував како навиена.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Една османскотурска заемка ќе ги води по два или три пата на разбирањето, но без некогаш да се стигне до вистинската смисла, како да водеше до некоја ирационална цел.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Потем доаѓа падот во безнадежност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Задолжително ќе го користам што почесто) - нема да кријам дека најпогодно средство за тоа ќе беше воспоставување на повремено официјално издание, што ќе ги дава погледите на раководството за секој поединечен предмет.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ќе ги дотерам татка ѝ, брата ѝ мајка ѝ, сета нејзина роднина пред неа ќе го викнам џелатот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Судот на рочиштето навремено ќе ги повика странките и другите лица чие присуство го смета за потребно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За Татко најбитно првин беше каде и како ќе ги смести спасените книги.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Има развиена фантазија, како што вели мајка ми, и од шишарките може дури да си направи кукли што ќе ги облекува во разни облеки.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А за сето тоа проклетството ќе падне на нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Не сум сигурен со каква цел но иследникот повеќепати побара да ги повторам имињата на децата што ме исмејувале. (Се разбира сега веќе не стоеше кај прозорецот туку повторно се беше вратил кај бирото и сите имиња што ќе ги спомнев грижливо ги запишуваше).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Затоа Толе реши да го прати Јована во Бугарија по пушките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Почнувајќи од 01.02.2015 год. надлежност за решавање по жалби против решенија донесени во прв степен во инспекциска постапка има Државната комисија за одлучување во втор степен во областа на инспекцискиот надзор и прекршочната постапка, Сл. весник на РМ, 130/14. 38 48 до денес, беа и промените во периодот на нашата анализа, каде дојде до значителни и суштински промени како во висината на казните, така и за поведенијата за кои тие беа пропишани, а кои соодветно ќе ги разработиме. a) кај чл. 264, под кој се подведени оние поведенија кои се сметаат за „потешки“ прекршувања на правата на работникот дојде до интервенција, како во висината на предвидените казни (глоби), така и за основите по кои овие казни се пропишуваа: ● дојде до драстично намалување на глобите за повеќе од половина од претходно утврдените износи, како за работодавачите – правни лица и за нивните одговорни лица, така и за работодавачите - физички лица.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Белки така не ќе ги изедеше сите, вели, ама со намален глас, да не се чуе до Дука.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На литературните реминесценции на драмата “Настан” укажал и современиот француски критичар Рене Гера со зборовите: Читателот на Набоков треба да поседува голема начитаност, да ја познава руската литература, инаку тој не веднаш ќе ги сфати директните или засенчените наспомнувања”.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Сигурно ќе ги има многу, особено од први септември па натаму...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Доставувањето се врши секој ден од 6,00 до 21,00 часот во домот или на работно место на лицето до кое треба да се изврши доставувањето или во судот кога тоа лице ќе се затече таму или на кое било друго место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На пример, кога ќе ги видите несреќите што се случуваат, немојте да мислите дека сите се случајни.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

И навистина, со голема радост го слушав бидејќи сите зборови што ќе ги изречеше беа од Иван, син ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нема сомнение дека проучувачите на Дишан ќе ги сметаат информациите од овој дел за највредно нешто во каталогот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Кој ќе ми направи јажици, со кого ќе ги врзувам снопјево, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дека долгоочекуваното историско и лично остварување на достоинствен – односно мажествен – геј-идентитет ќе излезе дека било попусто и дека геј-мажите одново ќе ги потоморат сенките на патологијата, омаловажувачките стереотипи и неизбежната родово девијантна настраност?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ќе ги запише, во почетокот на првата глава (романот е поделен или распослан врз 58 одделни поглавја или врз 358 страници – Г.Тод.) авторот следниве зборови: „Да можеа да зборуваат сите Мајкини гени и хромозоми, тие ќе ви ја раскажеа најнеобичната балканска одисеја на еден живот минат во најголемиот свој дел, во одбраната на едно семејство”.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Натема ми на душа, мајче, ако било така. И тој арамија имаше нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На една од своите трпези, со десетици имиња на монаси издлабени врз трпезата, во зографскиот манастир на Света Гора, седат монасите, дрвена паница велигденска чорба и бокалче црно вино пред секого и откако ќе ги испеат сите молитви и удри камбаната за да ги здружи морето и ѕвездите на прозорецот болснува секавица колку за миг да се види сенката Исусова додека воскреснува.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

„Ако не го фатиме твојот имењак, и ние и нашиот добиток ќе ги оставиме коските во пустинава.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Едгар Морен ќе ги открие фрагментите на своето балканство наследено од своите родители, солунските сефарди, поради што можеби и никогаш нема да биде целосно интегриран во западната француска култура.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Ние луѓето сме настанати како дел од процесот на природната селекција; сме се развиле од пониските облици на живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но доколку сте ловец што знае да намириса трага, доколку мимикриски се скриете и трпеливо чекате, наскоро ќе ги здогледате припадниците на раскошната пердјуевска фауна како претпазливо излегуваат од своите дувла.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Којзнае колкаво ќе ѝ се стори кога ќе ги отвори очите, не само што ќе премре од страв туку може и да поболи од уплав.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Привлечна сцена за гладните очи на љубопитниците што за момент нив можеби и ќе ги заслепи, но подоцна, кога ќе се сеќаваат на таа сцена никако нема да можат да се присетат која била целта и што сакал да им прикаже претставникот на маркетингот!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Меѓу Италијанците од времето на Мусолини, коишто ова копно дури со помош од страна го презедоа од Грција, сѐ уште беше свежо понижувањето што грчките сили им го приредија на самиот почеток од војната.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Малолетниците секако би можеле да дојдат полесно до дрога, иако постои основен интерес да им се укаже заштита сè до моментот кога ќе станат правно одговорни да решат дали ќе ги користат опасните супстанции.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред портата помина старата чистачка, која рано одеше на работа кај богатите соседи: Таа ќе ги очисти нивните простории од сета асобрана нечистотија, ама духовноста ќе мора сами да си ја чистат!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Разрешување и крај на тие расправии стави јапонскиот напад на Перл Харбор на 7 декември 1941 година, кој само за еден ден ги обедини Американците и тоа посилно од што и да е во дотогашната нивна историја.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

-„Со кои вредности ќе ги растете?“ Ако ги оставите без принципи, тоа е како на птицата да ѝ ги отсечете крилјата,а што е таа без нив!

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Некоја гламна ќе потпукне, ќе ги подзабришам очите од чадот и пак ќе прилегнам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кој пат ќе ги сретнам, Коста ќе ме задева.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Наутро, штом ќе ги отворев очите, го мразев денот што доаѓа.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Минатото и сегашноста ќе ги снема како отсонуван кошмар.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Ќе испишти некое пилиште во ноќта, некоја утка како мене, и арамиите одново ќе ги тргнат штиковите. Од под гушата моја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кого ќе ги вика Лесната ако не чорбаџиите?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го фрлија народот во нерамна борба, сега ќе ги плаќа нивните грешки, ќе страда до страдање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Паулина остана да стои покрај ѕидот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Да, паркот е убав на пролет, добро би ни дошло да повозиме велосипеди. (Да имавме куче или дете, или и двете, ќе ги шетавме нив).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Подмолноста на Запад спрема Исток вака се покажува: ние, Западот, ќе им помогнеме додуша на тие земји да ги развијат демократијата и пазарното стопанство, но затоа - и тоа едновремено - ќе ги затвориме нивните граници.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Добро, Зоки, - вели таа, - можеби вака полесно ќе ги запомниш.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Одвреме-навреме очите ќе ги здружеа со Ранч кој го носеше откај главата, и пак ќе ги трнеа погледите настрана. Никој ништо не велеше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Ќе видат сите која е Мила, сите ќе ги изненади.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Можеби ти си некој друг што ќе ги испишува нашите празни страници.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Решението за престанок на работниот однос го донесува директорот на јавното претпријатие, против кое работникот има право на жалба до управниот одбор во рок од 8 дена од приемот на истото (чл. 37ч). 110 ЗАКОН ЗА СТЕЧАЈ Законот за стечај (ЗС) е донесен во 2006 година,108 со што престана да важи дотогашниот Закон за стечај од 1997 година.109 За периодот на нашата анализа (2010 – 2014), новиот Закон за стечај има претрпено вкупно 4 изменувања и дополнувања.110 Со рогацијата од април 2011 година дојде до намалување на износите на глобите предвидени за должникот – правно лице и одговорното лице на должникот – правно лице, (чл. 6 од ЗИДЗС/апр.11) трговецот – поединец и одговорното лице на трговецот – поединец, (чл. 7 од ЗИДЗС/апр.11) а беше воведена нова казнена одредба за стечајниот управник кој нема да внесува или неажурно ќе ги внесува и доставува потребните податоци. (чл. 8 од ЗИДЗС/апр.11) Со измената на Законот за стечај од 31.05.2013 година е предвидено дека одлуките за објавување на повик за одржување на собрание на доверители, како и известувањето за вршење увид за во план за конечна распределба на средствата и известувањето за вршење увид во табела за утврдени или оспорени побарувања се објавува на веб страницата на Централниот регистар на РМ и во еден од трите најтиражни дневни весници кои се дистрибуираат на целата територија на Република Македонија. (чл. 3 од ЗИДЗС/мај.13) До дополнителни измени дојде и кај побарувањата од повисок исплатен ред кои дополнително беа дополнети и со придонесите за здравствено осигурување и осигурување во случај на невработеност. (чл. 66 од ЗИДЗС/мај.13) Третото и четвртото изменување и дополнување од ноември 2013 и февруари 2014 година не донесоа некои позначајни промени кои се поврзани со остварување на правата од работен однос. 108 Закон за стечај, Сл. весник на РМ, 34/06.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ами децата? Децата си имаат мајка, ќе ги одгледа, ќе ги порасне и ќе ги направи робови на агата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Но еден ден ќе се пробијам надвор, ќе ги раширам крилјата и ќе бидам привлечна и убава како тебе.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Децата сѐ уште не се будали, но ние веќе ќе ги преобратиме во малоумници какви што сме и самите, со високи коефициенти на интелигенција, ако е можно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

— Да се предадеме, Крсте, белким ќе ги спасиме, главите, — почна да настојува Ѓуро, гледајќи ја здравата опсада.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа ги смирувало. Се чувствувале пречистени и лесни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се надеваше дека, во првата пригода, ќе си ги земе сите книги, или ќе ги врати другите, зашто до крајот од животот веруваше во враќањето кое никогаш не се оствари.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Некогаш трчаше и по воловите што ќе ги дупнеше штрколот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас самата ќе си ја бирам среќата. Солзите се само мои и јас самата ќе одлучам за кого ќе ги пролеам.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Помисли дека парите со кои беше платено палтенцето, Никодин ќе ги претвореше во вреќи цемент, а мајка ѝ во неколку кубици дрва.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И ако се погледнеа, ќе се насмееја обајцата и ќе ги наведеа очите и главите и ќе чекаа или Стојан или Доста да проговорат нешто та да се исправат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тргни се додека не сум го извлекла секирчето од нарамников. Или сакаш да ги повикам сосеткиве со сукала и со пиралки?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Директорот на установата е лично одговорен за законито, правилно и навремено извршување на функцијата на установата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На тој начин, теориите за третиот пол ја срамнуваат разграниченоста меѓу полот и родот, а општественото го презапишуваат како природно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Привиденијава висеа и покрај ѕидовите; или неочекувано ќе се појавеа на премините; а напати ќе се здадеа од подотворените врати и на чуден начин ќе ги извиваа долгите вратови заемени од некои непознати видови животни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Нивниот пријател со псевдоним Козаков ветил дека ќе ги снабди со динамит, но за тоа требало да се оди дури до Батум.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Домашниот есап никогаш на пазар не излегува, но затоа тука е бацко Пере, бацко Петруш, бацко Алекса и други мариовски пријатели, та ќе ги сосаат луѓето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сигурноста во сопственото постоење, изразена во ставот „бидејќи мислам, Јас знам дека постојам или имам дух, односно душа“, ќе го доведе Декарт до остра дистинкција помеѓу духот како мислечка супстанција и телото како протеæна супстанција.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Порано чувствував одбивност кон таквите суштества и за мене беше неутешно кога размислував дека така завршиле толку многу луѓе од нашиот занает…

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој сакаше прв да ѝ каже нешто значајно што ќе ја израдува. Ѝ ја префрли раката преку рамо додека чекореа кон дома, по кејот на реката. – Во Архивот ќе ги објавуваат моите битолски кадиски записи, кои ги преведував!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татко остануваше доследен во својот наум добро да се исконтролира минатото на семејството, нашиот дел од балканската историја, за да ни биде подобро нам, на децата, и поуспешно да се соочиме со иднината, кога нив ќе ги нема.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите овие води во Езерото, и околу него, со оваа невина река, ќе ги скротиме, ќе посадиме ѓердан од хидроцентрали.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Во тие денови дури и ја мразеше, ги мразеше сите ралупести буки и му доаѓаше мисла кај што ќе ги најде да ги пали.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако пак Патријаршијата го продолжи прогонувањето на македонскиот јазик меѓу Македонците и наместо него го пропагира грчкиот јазик, со тоа ќе ги натера Македонците да гледаат на неа како на орудие на грчката национална пропаганда.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Иван Иванович, кога времето ќе стане премногу жешко, ќе ги симне од себе палтото и облеката, ќе остане само по долната кошула и се одмара под стреата, гледа, што се случува во дворот и на улицата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Доколку физичкото лице – трговец поединец е осудено за кривично дело што го прави неподобно за стечаен управник, лиценца за вршење на стечаен управник може да добие по престанувањето на правните последици од осудата; и 5) да даде изјава дека во работењето ќе ги применува правилата во согласност со кодексот за етиката на стечајните управници и 255 професионалните стандарди.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Меѓу другото, тој истакнал дека САД во војната ќе ги поддржуваат Велика Британија и сите држави што ќе застанат на нејзина страна и ќе ги вложат сите воени напори и ќе направат сѐ „Англија да не ја загуби војната“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Вкусот на колачињата кога ќе ги ставев в уста и ќе почнеа да се топат во неа, нивниот мирис на ванила, сето тоа ме потсетуваше на мојот дом, на далечината, на моето драго семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Грешките во имињата и броевите, како и други очигледни грешки во пишувањето и сметањето, недостатоците во формата и несогласноста на преписот на пресудата со оригиналот, ќе ги поправи претседателот на советот, односно судијата поединец во секое време.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога ќе се приближат ќе ги почестиме со другаров - одговори Горјан и покажа на својот помошник, кој исто така лежеше до коренот на дабот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ни остана уште да одбереме кои од подароците што ги има добиено тато ќе ги земеме со нас.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Геј-мажите си имаат женски икони – диви, манекенки, холивудски ѕвезди, а денес дури и политичарки – со кои ќе си се идентификуваат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали се прашуваат кај ќе ги напрчат нозете, кој ќе им ја јаде пченицата, кој ќе им го посети гробот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тој самиот си се познаваше добро: ако тргне по патот на козарите, ќе им се предаде со сета душа, ќе ги поведе, ќе им ги открие своите книги за козите, ќе се вклучи вистински во времето на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ни оставивте само едно јуниче, зар со едно добитче ќе ги ораме нивите, ќе ми умре челадта за лебец!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Е, кога ќе ги тргнам, ќе појдам кај истиот тој човек за да го прашам, зошто сè уште не се чувствувам совршена. ***

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Овие тројца „балкански Дон Кихотовци” ќе ги поврзе заедничкиот интерес за јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не може и сепак сака да се намести на коленици во тој воен акшам да стори метание за последна молитва на денот и на својот живот. наеднаш му е жал, има жена и неколку деца, животот ќе ги сомеле без старател.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

ЗАПИС НА ЦРВЕНИТЕ ВЕТРОВИ „Ќе ги расковат мечовите свои во рала и копјата свои во српови“ (Книга на пророк Исаије)

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Живи – умрени, ќе ги има кадијата в раце бунтовниците, или нивните глави.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Почекај, ќе те фатиме и ќе ги врзуваме опинците и објалата со твои жили.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кој ќе ги одгатне знаците на нивните нозе и крилја што говорат за уште една спирка на нивните талкања дални од сонцето кон сонцето.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

- Ти ќе ги редиш овие работи, кога врбата ќе роди грозје! Разбра ли?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

“Ах” рече овој, “Само ќе ги повредиш!

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Па, денес ќе си купам корици и на плоштадот ќе постелам картонска кутија, а на неа во оригинал ракопис од тефтер ќе ги продавам приказните... во корици.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да, тој ќе стори нешто, навистина. Лицето му било како полеано со варено зелје.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Собравме пари и плативме студио за да го снимиме првиот албум на Велветите.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Општата криза на градовите, како што покажува Доксијадис, има многубројни причинители и тешко е да се поверува дека нивниот натамошен развој и сраснување ќе ги намали урбаните проблеми.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Според нив "очигледно е дека партизаните ќе работат на својата федерална шема не само врз принципот на национализам туку ќе ги земат предвид сите сили кои се за формирање автономни држави.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

142. Ханот Аспарух (ок. 644-701) со една своја орда дошол од исток кон утоката на Дунав и откако ги покорил словенските племиња и ги разбил Византијците, ја образувал првата држава на Бугарите на Балканот (681) со седиште во Плиска, којашто подоцна ќе ги проширува границите и врз поголемиот дел од Полуостровот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Задуман во своите семејни проблеми, Томо трагаше по мисла која ќе ги потисне овие проблеми.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Знам јас зошто иде и ќе ги чистам панталоните, ќе ги требам од осилки што се фаќале.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ќе ги има. И покрај Хераклитовото долговечно панта реј.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

— Било, речено, ќе ги оставаме главите овдека, — тажно проговори Железаров.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ќе ги погледнеш дегенеративните и благоретардирани раперски шутраци на нискоинтелигентните тв канализации добиваш инстант желба да го акнеш даљинското у екран.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Не ме гледај така ќошесто, ти реков, твоите јас ќе ги „обработам“ на свој начин.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Само што го зедовме сокот, падна нова наредба да им подели лижавчиња на дечињата и тој, без поговор, иако наполу подготвен да седне, се исправи и почна да буричка по торбите и, додека јас го одвраќав, дека, ете, нема потреба и дека децата ќе ги тера на вода, таа го погледна строго и тој пак се нурна назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Прекрасно, сине, книгата Духот на законите, во 1734 година, близу сто и повеќе години, ќе ги оживее своите значења за нашата генерација со Мустафа Кемал на чело, првин во гимназиските клупи во Воената гимназија во Битола во 1900 година, а потоа и во Анкара пред прогласувањето на нашата Република Турција...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Едноставно, само земете ја предвид нивната потреба за поголем број податоци.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Утре ќе ги собереме.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Наутро селаните ќе пцујат под својата обезличена сермија, луто ќе шмркаат и ќе ги пребројуваат куршумите за хајка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

При донесувањето на одлуката за ослободување од плаќање на трошоците на постапката, судот грижливо ќе ги оцени сите околности, а особено ќе ја земе предвид вредноста на предметот на спорот, бројот на лицата што ги издржува странката и приходите што ги имаат странката и членовите на нејзиното семејство (чл. 163, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Пак ти и твоите весници, нели!? – ја прекори Марија.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ќе памтам цел живот што ми рекол. Глупости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

„Кога ќе се омажите, момчињата до улица ќе си ги испратите, убаво ќе ги загледате од сите страни, да не ви се смее народот (ако го пуштиш маж ти со некој залепок-флека)“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Комисијата за избор ја интересираше формата на градите, нивната тврдост или мекост, нивната подигнатост или спуштеност, потоа должината и формата на брадавиците; должината на нозете од горниот дел на бутот до колената, и од колената до петиците, раздалеченоста на нозете во горниот дел на меѓуножјето (посебно беше важно дали има таму триаголниче за ѕиркање од другата страна, за ѕиркање однапред или одназад, сеедно).

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ама, вистински би се препалил да го знаеше и ова: илјада и петстотини јаничари беа пуштени по Румелија и тие требаше да испофаќаат и донесат назад во Турција уште двапати по толку млади робови на околу петнаесет години, што ќе ги држат после под строг надзор уште шест години, додека да станат јаки, скромни и послушни.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Затоа реши и тој да се прибере во нефшлело од неговиот „пашалук", но сега не како паша, ами како обичен мариовец.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Презимето Мурџови беше доволно да ги потсети луѓето на една крупна старичка по име Петра која ги предупредила да не обрнуваат внимание на болвите што ќе ги сполазат оти не биле толку опасни како вошките па мораа да признаат дека побегнале на врат на нос без да си ја завршат работата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Мирко ќе дотрча однадвор, ќе ги растропа вратите и ќе бувне во кујната.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Но нема да изостави да нагласи дека не бил ослободен од стравот од тоа што тој во други пригоди го нарекувал демонот на Нумидите, овој демон кој ќе ги наведе народите на Картагина на делби, на племенски борби, поради кои Тунижаните ќе бидат губитници по големиот револт на Југурта.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нека бидат живи, јас и од планина ќе ги помагам тристапати поарно, отколку овдека да робувам сто години аргатин на Велиовци за сто гроша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Те чекав, занев дека мораш да се вратиш. ќе влезе и ќе ги отвори ширум прозорците.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кога ќе ги разобеси по ѕидоине кожине самарџиски...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ајша излезе, а кадијата пак се навали на миндерлакот и длабоко се замисли, па почна да си зборува за себе. – Реков дека ќе ги фатам и ќе ги погубам татко и, мајка и, брат ѝ.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Колку што чувствуваше неговиот професор и ментор дека му се измолкнува од рацете, толку повеќе Миха уживаше во својата слобода, кога барем ќе ги одбира оние авторитети, свои авторитети, на местото од оние што му ги наметнува фамилијата и кариерата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Земи и запали еден оган, и викни десет зографи да го нацртаат: та нели секој од нив поинаку ќе ги обои пламењата, поинаква форма ќе им даде и поинаква големина?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потоа дури до горе, до грлото, ќе го соѕида грнецот со суви лепешки, а потоа ќе ги потпали лепешките, јали со суви кочанки, јали со троа борина, и ќе го остави да вари.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Онисифор наш, оној онде, ќе ги влече запрегите, Јаков ќе му е штит на рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Помисли, доколку ја објави еден ден својата Историја на Балканот низ падовите на империите, ќе се задржи на посебното во секоја јаничарска судбина кај својот народ и ќе ги спореди со судбините на другите балкански јаничари по перо.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Жешко, а? Ништо, ќе ги научиме ние.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога си ја чешлам косата, влакната кои отпаѓаат никогаш не ги фрлам надвор, зашто пилците веднаш ќе ги разнесат, од мојата коса да направат гнездо.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А кога и тој седна, сега веќе не внимавајќи ни како седи ни дали му е одмерен гласот, почна отворено и грубо да им се заканува на тие таму, во Европа; дека нивните градови ќе ги претвори во урнатини, а нивните полиња во гробишта, дека...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лири иднината ја гледа како време во кое виртуелната реалност ќе ги елиминира патувањата и луѓето ќе комуницираат преку “телеприсуство”.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неверните камења што му пукаа, ги оставаше настрана, и по неколку дена им навраќаше; ќе ги разделеше по пукнатината и секое парче одново го обработуваше прилагодувајќи го за некоја друга намена; ни еден заделкан камен не го оставаше така, зашто знаеше; секое камче, па и најмало, е важно и ќе си најде свое место кога ќе се преработи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ќе ги извадиме затворачите и ќе ги натовариме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Можеби утре кришум ќе доаѓаат и ќе го откопуваат плодот на мракот и влагата, за себе, за своето вревоносно и неподносливо друштво, ќе ги киселат во секакви мали и големи тегли и ќе чекаат есенска анасонка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе ги наредам во еден огромен куп вити штици, тука, од оваа страна на тезгавов, ќе го исполнам до таван со такви штици. Уф, како би ги здробил, мислеше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гарванов изјавувал дека ако процесот се одржи пред претстојното востание, ќе негира сè, но ако процесот се одржи во текот на востанието, тој пред Судот ќе изјави дека е член на Организацијата и ќе ги каже нејзините цели.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Кога ќе ги посадам јагодите, ќе треба вода што ќе морам да ја влечам дури од едно кладенче близу до реката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И во сонот ја следи твојот мил глас... се буди и мисли ќе ги види очите на животот..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Веќе го планира животот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Зошто?“ „татковците утре не ќе ги признаат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не можам да замислам начин за создавање „нормален” производ од суровините на личното јас, освен на некој ваков начин: еднаш кога ќе ги допреме матриците на нашите дистинкции, ги имаме правилата за нивно комбинирање и разделување во множества и потцелини.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И тие ќе се наредеа, во низа ќе се наредеа и ќе си подаваа котли и грнци со вода, и ние ќе ги натуравме цевките. Бжж!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со толкувањето на корпусот текстови на Аристотел, Авероес ќе ги најави европските ренесансни процеси, додека андалузискиот период на исламската цивилизација повеќе од осум века не престанува да зрачи со својата митска меморија.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Зениците ќе ги кријам од сонцето или, сеедно, од ѕвездите, додека рацете ќе ми висат како мртви крилја и ќе треперат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Имам долу во торбата тревки. Ќе ги сварам во вино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кој ќе ги памети сите деца на кои им бил учител?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Пискаа, стенкаа, се советуваа што да прават живот да спасат барем тие што ќе останат по ќотеков денешен и решија да му понудат на бегот поголема сума пари да га остави барем живи, та маките ќе ги тргаат што ќе ги тргаат, алипни до живживоти.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ветуваа дека двојно ќе ги зголемат приносите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе ја преораме сета руска земја, ќе ги поврземе со канали ледениот север и топлиот југ, ќе го поврземе морето со пустината, земјата со ѕвездите, порачуваше Сталин.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но и неговата душа се извивала во некаква празнина - тој ќе патува, а кога таа душа ќе отпатува еднаш, ненадејно како и другите души на луѓето од тоа парче на прегазениот Балкан, тој веќе не ќе патува и ќе ги заборави сите патишта на овој свет.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Математичкиот алгоритам ќе ги изрази формалните закони на симболизацијата, синтаксичките структури, независни од ова или она поединечно средство на изразување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Штом ќе се види оти таа никојпат нема да биде српска, Србите ќе можат да се одвратат од своите утврдувања дека Македонците се Срби и ќе ги признаат за одделно словенско племе, еднакво блиско до Србите и до Бугарите. 126 И така, македонската национална преродба е настапен историски процес што има под себе јака почва и голема иднина.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во тој миг и двајцата се заколнаа дека никогаш повеќе не ќе ги отворат тие поглавја од животот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога за ова прашање дискутираше со своите пријатели од младоста, во еден друг систем на верувања, дискусиите беа жешки, но се чинеше како сите да се согласуваат дека секој е кројач на својата судбина и искрено веруваа дека нивните животи ќе бидат токму онакви какви што тие ќе ги направат.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не кажувај работи како, “Би сакала да ⥊ ја расчепам устата”; ако треба да кажеш нешто вакво, кажи го на заобиколен начин, не директно, инаку ќе ги преплашиш луѓето.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Јас и со Целета малу имав работа, но знаев дека тој наоѓаше луѓе со роднини во Америка, ќе ги наговореше како да побараат стрептомицин од роднината, да му речат дека мајка му или син му се на умирање, така некако.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

4. Стечаен управник е лице кое е овластено во стечајната постапка да ја води реорганизацијата или ликвидацијата на должникот (чл. 2, ст.1, ал.67 од ЗС).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Католицизмот, првата и најстара вера на Албанците, ќе ги доживее најсилните удари на албанскиот сталинизам.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тишлерот пак, како ќе ги заработеше парите – така ќе ги испиеше, а кога беше многу пијан ќе му ги украдаеа сите пари.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Меѓу нештата кои ќе ги сфати е и тоа дека философијата не е главна содржина на некое учење, туку активност на разјаснување на пропозициите на природните науки и отфрлање на метафизиката како бесмисленост.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тоа според кажувањето на Ерик Руло, во еден разговор, беше и условот Митеран да се сретне со палестинскиот лидер во Париз.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И до кога тие наши луѓе и натаму ќе ги водат недоумени, до кога судбина лоша ќе им кројат, до кога врз нивната несреќа своја среќа ќе градат?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Цртеживе ќе ги истакнеме на паното со текст дека се од нашите другарчиња од Прилеп“, предложи Нина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Кога ќе ги снема, а ќе ги снема, зашто ќе мораат да си отидат, тогаш сѐ ќе биде по старо.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Па кои работи ќе ги земете во предвид? - праша учителот. - Ги има многу... - рече Французинот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во обете мисии беше вложен животот како неизбежна жртва.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во едно шкафче од тој креденец дедо чуваше локум, па кога ќе дојдеше некој на гости баба вадеше од локумот и ќе ги почестече гостите од него заедно со кафето што се служеше во мали филџани и чаша студена вода.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Судот, на подготвителното рочиште, ќе ги предупреди странките за последиците од изостанок на главната расправа (чл. 278, ст.2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сакав да го откријам изворот на многуто геј-незадоволство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Каде ќе нѐ одвее ветрот на дедовците, таму ќе стигнеме, кога ќе смета дека е време дедо Костадин ќе ги отвори вратите на вагонот и одеднаш ќе го пушти и ќе нѐ забери назад, поблиску до здивот на предците!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Командата оцени дека ти најдобро ќе ги организираш сите подготовки за успешно прифаќање на единиците што ќе преминат од Грамос...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таа борба ќе им ја симне маската и на едните и на другите и ќе ги востанови симпатиите на европската јавност и на европските влади во полза на новото течење и против лажливците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Предавањата во училиштето за Кејџ беа начин да се направи себеси достапен на сите коишто сакаа да работат со него. (На сличен начин, издавањето на своите книги тој го објаснува како доследно спроведување и проширување на тој принцип кој неговите искуства ќе ги направи достапни до поголем број почитувачи и следбеници).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Стаорците сигурно ќе ги нападнат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вака, само ми остана да си го замислувам необичното патување и да жалам", гласеше скржавиот завршеток на приказната на мајка ми за патувањето низ денот и ноќта кога тргнала да ја престигне својата најважна одлука во животот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Букварот, велат, ќе ги обедини, ќе ги освести и заедно сите ќе се кренат да се борат, и Грција склучува договор со Турција и ги враќа Грците од Мала Азија, сите ги населува во нашите градови, а македонските Помаци ги иселува во Турција, ти ја земаат земјата сосе гробови, а без гробови немаш ни роднини, нивните војници со убиства се фалат во писмата: кој колку Македонци убил, се натпреваруваат во убиствата и затоа добиваат наградни отсуства и нешто друго добиваат,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Остана уште обврската внучињата на баба Петра и дедо Костадин да ги подготви за враќање кај нивните родители, дури не смее ни да чека ако веќе еднаш овде се појавиле од црвениот крст, туку да се загне самата и да ги пронајде кривулестите патчиња што побргу ќе ги однесат во родителската прегратка.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дека секој геј-маж ризикува да го отелотворува одбивниот, презрен лик што потајно истовремено го плаши и каков што верува дека е?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Жари: Патафизичарите ќе ги испитуваат исклучоците од владеачките закони и ќе го објаснуваат универзумот што ќе го надополнува овој (универзум)...

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Мајка ми и сестра ми ќе се зачудат, ќе ги рашират очите и ќе прашуваат: “Што е, кажувај брзо?“ А јас ќе се правам важен.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А јас ќе ги карам: да не ги мешаат коските од мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И можеби некогаш таму, во некое друго време, раце ќе се подадат над нашите коски, ќе ги израмнат гробовите и врз нас мислите ќе полетаат високо до небото...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Од таа причина јас само ќе ги отсликувам појавите!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Претпладне ќе ги посетуваме музеите, а навечер ќе гледаме театарски претстави. Дијалектичко единство за мерак!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Шо те боли курот за рајата. - На крај ако треба ќе ги спакуеме куферите и ќе му ја дувнеме од оваа свињарија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ќе се задржи сталинизмот. Ќе ги храбри властодршците, да не ја губат лесно власта, покорните да останат уште попокорни.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Имаше периоди кога одговарав на писмата веднаш штом ќе ги примев, а имаше периоди кога, по моја вина, го губев ритамот на пишувањето.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И кога одбираше кои книги ќе ги земе, покрај постојаните, пред заминувањето со вовчето, Татко ги зеде и списите за миграциите на јагулите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ги оставиив така, прашувајќи се дали утредента ќе ги видиш и препознаеш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 187

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И си имаат стрејт-мажи да им бидат икони што ќе ги посакуваат – спортски јунаци, фотомодели, ѕвезди од големото платно и од малите екрани, мажи во униформа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дедот Коле ја зазеде јужната позиција, војводите се приближија до гробиштата од север, а Толе влезе со своите осум четници од западниот крај в село, не разделувајќи се со Мише Ќосото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пржената пастрмка, ветија од ресторанот, ќе ги чека за вечера.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Мажите ќе ораат, жените грутките ќе ги кршат, бавчите ќе ги прекопуваат, ќе садат грав, лук, кромид, пипер, зелки .. .

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Односно, ако женски црни чорапи ти се фетиш, а имаш прилично влакнести нозе, дали ќе ги носиш или ќе ти бидат фетиш сосе автентичните женски нозе? м Не разбирам баш.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На шестиот ден од Неделата на омразата, по парадите, говорите, извикувањата, пеењето, транспарентите, постерите, филмовите, восочните фигури, удирањето на тапаните и завивањето на трубите, по тропотот на чизми во марш, чкрипењето на гасениците на тенковите, брчењето на бројните авиони, пукотот на топовите, по шест дена исполнети со сето тоа, кога големиот оргазам наближуваше до својот климакс, а општата омраза спрема Евразија завршуваше во таков делириум што толпата, само да можеше да ги дограби оние две илјади евразиски воени заробеници што требаше да бидат јавно обесени на последниот ден од прославата, без секакво сомнение ќе ги раскинеше на парчиња со сопствени раце - токму во тој момент беше објавено дека Океанија сепак не била во војна со Евразија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ќе ги смукаат, ќе шмрчкаат, ко настинати и ќе ја фрлат лушпата, нескршена.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И иди кажи им на робовите дека до утре сабајле, ако не се одлучат да тргнат, страшна смрт ги очекува!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И непристојни предлози од типот: „Две задржи, две во дом, а близначкиве на посвојување во странство, ќе ги земе една фамилија“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Грдо е други да обвинуваш за потфати што самиот ќе ги сториш па дури и тогаш кога била присутна и некоја нејасна присила и страв.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Револуционерните занаетчии пак, спротивно на тоа тврдеа дека идеален чевел не постои, како што не постои ни непроменлив облик, и дека тие самите ќе пронајдат облици на чевли и постојано ќе ги подобруваат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ќе ги симнам тешките снегови И ќе ги стопам на дното од душата Во која клечам Сам Во самица.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Со носењето, пак, на новиот ЗРО (2005), старата глава која гласеше „Права на работниците и нивната положба“ несмасно беше расфрлана во повеќе нови глави, кои не секогаш беа поставени на вистинското место, 16 а во доменот на положбата на вработените и нивните права се предвидоа повеќе промени, во различни области, кои соодветно ќе ги разработиме.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Бидејќи директивата едногласно беше прифатена од селото, на дневен ред дојде да решиме како ќе се собираат кучињата, каде ќе се тепаат, и кој и како ќе ги убива.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Добар ти пат“, ѝ рече надевајќи се дека таа, како и другпат, ќе ги смири некаде нервите и ќе се врати.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но исто така го немаш спомнато ни оној случај: кога си останал счудовиден од намерата на Господ Саздов да си ја изврши граѓанската должност откако во твое присуство изјавил дека ќе ги обавести надлежните служби за противдржавното однесување на тројцата развластени команданти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Други од македонските наречја се поблиски до српскиот јазик, ќе ги продолжат своите приговори нашите противници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа веднаш ја забележува разликата и, мора да се признае, нејзиното значење.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Чоколадите што му ги даваат на братчето ќе ги згорчува секогаш, а потем пак ќе ги прави слатки и тој ќе ги јаде.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Книгите сè уште седеа наредени по полиците во неговата соба, во куќата, во градот, и сеќавајќи се на нивното невидливо, заборавено присуство во својот живот, тој си вети дека кога ќе се врати дома, ќе ги препрочита сите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Другиот ден, на работа, имав тешка главоболка која уште повеќе се зголеми кога заyвони телефонот и кога од другата страна го слушнав брат ми: “Не ојш шо не ојш, ама сé дури не ојш ќе ги кажвам што се случва овде.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Еве, ова е почеток на романот што отсега ќе го пишувам.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Доколку ви okno.mk | Margina #11-12 [1994] 103 поверува како на човек, тогаш во најголемиот број случаи потполно спонтано ќе ги следи вашите препораки.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас ќе се качам на задната врата и ќе ги држам задниците.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Си биле тројца браќа, кои се зафатиле да изградат кула од којашто ќе ги следат турските зулумќари.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Другиот чекорел крај неговата двоколка и молчел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дале драгоцен придонес во развојот на трговијата и занаетчиството, посебно во златарството, кожарството, винарството, угостителството, производството на свила и ткаенини, а не мал број од нив биле и угледни лекари, аптекари и банкари.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А телото ѝ снеможуваше секој ден сѐ повеќе и повеќе, и докторите ѝ советуваа да оди некаде да закрепне.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе им се јават, тие ќе ги приберат, ќе им дадат да се пресоблечат и ако е со среќа ќе си одат дома.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

На крајот, дали иднината ќе ги содржи минатото и сегашноста?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- Јас ќе ги собирам, чичко! - рече Билјана и не чекаше да ѝ се рече двапати.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Стојат, ама кога ќе ги сместиш во стомна. Или кога ќе замрзнат.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Границите ќе ги вардат вооружени стражари.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Со пиштење ќе ги разбудам жените и мажите да ти го ископаат и другото око.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги опишуваш девојките како копитари, животни со високи потпетици. ВГ: Да.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Две ќе земе, ќе ги остави ораде река и ќе се врати по другото, ама не било така.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

По моето утрешно реферирање, ќе ни преостанат заемките од гастрономијата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но Мара ни рече: - Јас ќе ги закрпам.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Во борбата, вистинските додворувања го немаа значењето што го добија подоцна, во сите оние нејасни а многу променливи сезони на слободата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пријатните денови и среќните доживувања многу побрзо ги раздувува заборавноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

БОЖАНА: Ако, сине.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ќе бидат сѐ уште премногу скапи за домашна употреба, но многу луѓе ќе ги употребуваат во претпријатијата и институциите.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Нагледно им покажуваат дека во Охрид ѕвездите не се само на небо, ами и во песната за Деспина.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

СОФРЕ: Порано кога ќе се колнеа старите ќе речеа: (се фаќа за мустаќите) „Овие ќе ги фрлам... таму и таму, ако не го сторам; или ако биде така, или не биде вака, како што велам јас.“

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сето ова и уште многу нешто кое до нас, за жал, допира пооредно или никако не допира, било или можело да биде запишано во тефтерот на господарите на Потковицата, Акиноските.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Со лепило ќе ги залепам и ти вечно ќе имаш спомен на чедото твое; таа слика гробот нејзин ќе го краси за вечни времиња.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беа дошле до заклучок дека на светот му е потребен нов или подновен светски поредок, што од една страна ќе ги заштити човековите права и човековата околина, а од друга страна ќе ги спречи господарите на парите, монетарната стварност да ја претворат во катастрофална виртуелност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Жителите на Потковицата, христијаните, поучени од Максима и од Костадина Дамчески, не само што не им веруваа, туку и не разговараа со нив; само што ќе ги наручаа, изговарајќи се дека ги чека работа на полето и на ѕидањето, брзо, брзо ги испраќаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе ја закаса печурката, ќе ги заврти очите, и ќе почне да подзема со јазикот, да ги преклопува вилиците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кои другари? Даме и Тихи? – се насмеав јас. – Ти, Даме и Тихи лом ќе ги направите? – се смеев. – Па, вие не сте тепачи!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тие зборови постоеја и пред да ме затворат, да, и пред тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тука, на таа цуцка, оставаа Бугарите разни летоци со кои ги покануваа нападените Срби да се предадат и им ветуваа дека ќе ги пуштат да си ги видат невестите и децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Овците кај ќе ги натераш, таму ќе бувнат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа е сѐ уште млада и ние не знаеме до која мера ќе ги промени нашите погледи на светот.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Главите на воловите имале на челата човечки грижи и, една зад друга, потсетувале на ред измитарени султани и паши во рамки, биле подјармени старчиња чии богатства, слави и моќи се слеале во кобна точка од која, пред да воздивнеш, ќе шурне црна вода и ќе ги поклопи сонливи и некогашни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Десетарите ги собраа луѓето и тргнаа по војводите, а мракот веќе падна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Излези, попе, на страна, — промрмори Арслан и му нареди на Рушидчауш да слезе со петина заптии да ги варди тие што ќе ги оделува на страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секој организам има неколку стратегии кои ќе ја подобрат прилагоденоста и многу стратегии кои нештата ќе ги направат полоши.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тој одлучува како ќе говори, кои јазици ќе ги учи, кои туѓи зборови ќе ги употребува во својот говор.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Но после ќе ги подсуредеа, најдобро што можеа; толку можеме да речеме за нив.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Тој знаеше дека во неговото мало семејство религиозната припадност ќе ги одделеше и ќе го загрозуваше неговиот внатрешен опстанок.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега да го пратите по цигари, не само што ќе ги донесе туку и кусурот ќе ви го врати до последен денар, ха!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ќе ги поврземе, исто така, во нивната ненадејна голотија, анатомскиот Леонардов цртеж на вулва и изложувањето на истиот орган во околината на Филаделфија, „Etant Donnes“... или она што е дадено да се види, во рамките на давинчиевскиот пејсаж подеднакво мистериозен како и иној во којшто седи Мона Лиза, тоа е енигмата не една поинаква насмевка, во овој случај верикална, врз која не фрла сенка никаква влакнавост на инаку анонимното суштество што ни се нуди.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И едната и другата поента се важни; наместо да се избегнуваат, тие заслужуваат сериозно и постојано размислување.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ползата за народот од научното работење на нашата интелигенција ќе се види од тоа што нашиот народ сам со свои очи ќе може да погледне на себе и на другите народи, ќе ги изучи своите и туѓите достоинства и недостатоци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да не беа козите... – Разбирам, разбирам... – го прекина со смирен тон градоначалникот. – Вие никогаш не ќе разберете што претставуваа козите за нас... ќе ги видите нивните добрини и во градов! – ја доврши мислата Чанга.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пред уште сите да се соберат пред првата двоколка и пред уште да се сетат дека идните мртовци ќе ги закопуваат без да ги завиткуваат во бело, неискапени и непроменети, без варена пченица и без запален темјан, Онисифор Проказник кренал рака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги јале и ќе ги јадат!... Ама богатите свињи!... Аааа... што мислиш ти за стокава од девојчево, а?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Оваа година ќе ги обновиме. Треба да сме упорни во секоја работа!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Сите ќе ги видиме.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Едни ги пикаа своите годиначиња во градите, а тригодишните под широките кошули и така клечеа врз нив како квачки врз пилиња; други ги криеја децата зад иконите; една го кладе детето во камарата каде што попот врши проскомидија; друга го бутна во мазгалката зад иконата на св. Илија, а сите зедоа в раце по една икона, натпреварувајќи се која да ја земе иконата на Ристоса, св. Богородица и света Петка, надевајќи се дека нивната сила е поголема од онаа на другите светци, та белким и ќе ги заштити барем децата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ќе ги проаѓавме како простак што проаѓа просјак на улица.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

Сега, во овој миг, се колнам дека ќе ги убијам сите лоши чувства што ги сетив во оваа година.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Понекогаш, ноќе, ќе ги чуеше како се превртуваат, и знаеше дека сонуваат, дека се сеќаваат на златната или жолта боичка, или на паричката со која ќе го купат светот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Очињата весело му блескале на бабуњосаното месо; ќе викне и ќе ги разбрка, гаќите ќе си ги изгубат бегајќи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од најуспешните трудови ќе направиме изложба, на која ќе ги подариме нашите дела на општината, во знак на благодарност за гостопремството.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еве, повелете, тука сум!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Со бескрајна почит и чувства на приврзаност Ваш Луан Старова XXIII Имаше голема, бескрајна душа Елен Лејбовиц.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Не сакам ни да ми кажете кога ќе ги труете пастрмките, - се побуни Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Иднината, ако тоа досега не го постигнале минатото и сегашноста, ќе ги разјасни определбите на овој исклучително комплексен и антологиски автор, за кого со право може да се каже дека напишал ремек дело за тажната увертира за запустувањето на нашата Магна Матер Македонија, за трагичните историски реминисценции на вечниот македонски народ, и за македонската дијаспора.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Коњите што влечкаа оружје и муниција се сместуваа во шталата што војската ја изгради крај селото; војниците што се грижеа за нив, одвреме-навреме ги водеа и ги напиваа вода на езерото; имаше разни коњи: дебели, слаби, болни, троми, а имаше и 'рзаци, та кога ќе поминеа низ селото, ги вртеа главите по дворовите и 'ржеа кога ќе забележеа некоја кобила; а војниците, пак, зрчеа по жените и девојките; но тие, штом ќе ги забележеа, се тргнуваа од патот, се пикаа по дворовите, влегуваа во куќите.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Самата ќе ги наместам - имам јас таму вазни колку што сакаш.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Зад мојот грб собата во која ќе ги поминувам деновите, односно ноќите, зошто во следните месеци не ќе имам многу слободно време за одмор.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Каде што ќе ги збунам речникот и правописот (та доста веќе тие ме збунуваат и негодуваат против мене).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Васко ќе се смири, ќе се загледа во дедовите мустаќи и ќе ги изостри ушите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Јова или која било, ќе ги наложи со коприви и сол за да им спласнат сињилата и да можат утре да издржат повторно додека да се смилува Мефаил да ги пушти дома.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нему Марко му забрани да се потурчи заедно со него, зашто така одново ќе ги изгубеше пронајдените деца и жената.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

А ние не сакавме по никоја цена да појдеме без козите – прифати веднаш Чанга. – Разбирам, разбирам – продолжи загрижено градоначалникот – но што ќе правите сега со овие кози? Ќе ги продадете, заколете или...?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

ПОЦКО: Аман, коџабаши, не лути се на нас, ништо не сме криви, жими вера!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ги менуваше брзините барајќи ја соодветната и ја молеше да издржи барем до врвот, а потоа по удолницата белки ќе ја издуваше пречката и со порамномерен ритам ќе ги довлечкаше до дома.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кој ќе го плати тоа, која ли нова држава ќе ги залечи раните, кој нов пасош ќе ја надокнади загубата на детето, која државна граница може да ги врати животите, се прашувам...

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Арно ама, времето, војните и селаните од околината, сакајќи да ги потпрат ѕидовите од своите имоти, ја разурнале камен по камен, па сеќавањето на кулата се чува само во приказните...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се разбира ова беше грешка со трагични последици.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не се работи само за сатира на сметка на изведувачите, што се воопшто raison d'etre на MTV, туку и за безмилосен приказ на глупавите и асоцијални гледачи.” Beavis & Butthead се успешни затоа што им успева да ги антиципираат сите блазирани судови и лоши шеги што може да се изречат на сметка на толку очигледно циничното однесување, какво што е повторното прикажување на стари музички видео спотови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На 14 јуни 1986 Борхес почина во Женева, каде што е и погребан.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

ќе (чест.) - ги (зам.)