ќе (чест.) - напише (гл.)

Да, ќе напишам протестна нота за нашето бесценето шимпанзо, бидејќи само уште тоа ни остана...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Овој пат ќе напишам несериозна рецензија!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ако пишувам за тоа каков ми беше животот во домот ќе напишам не една тетратка, ами не знам ни јас колку...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога ќе сакам јас да кажам нешто за Америка, веројатно ќе напишам есеј за Америка.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Кирил и Мане си тераат некој свој муабет.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
На одење дома учителот рече: - Ќе напишете состав за првиот снег. В понеделник ќе го донесете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Гледајте - или остатокот од животот ќе го минете како лошо платен статист во туѓ нискобуџетен црно-бел документарец, или ќе станете продуцент на својот сопствен филм. Ќе го режирате, ќе напишете сценарио, ќе поделите улоги, ќе одберете место за снимање на најголемиот реалистичен филм било кога направен“.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Таблоидниот ТВ-репортер (Robert Downey Jr.) смислува дека може да ги експлоатира експлоататорите, претворајќи ги во медиумски галеничиња.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додајте го суперсоничниот звук на Трент Рензор од рок-групата Nine Inch Nails, добро промешајте, притиснете го прекинувачот и останете назад.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Такви какви што се, Мики и Мелори им се потребни на тројца луѓе: Бесчувствителниот детектив (Tom Sizemore) се надева дека ќе ги зароби овие никаквеци и можеби ќе напише бестселер за нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа беше потег со цел, сосема прагматско движење; тоа е она што ги инхибира младите мажи при средбата со искусни жени; кај мене, таа инхибиција се засили и со оној добро познат наивен младешки гнев кој доаѓа од агонистичката, речиси спортска свест дека не си прв; тоа многу потсетува на наивното убедување на младите уметници дека се оригинални, дека се први и дека ќе напишат нешто сосема непознато и неочекувано, заблуда од која потем тешко се ослободуваат и страдаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Еден весник сликовито ќе напише: “Цела Македонија да беше загинала, немаше да предизвика толку шум и толку негодување во Европа колку што предизвика пропаста на ’Гвадалкивир’“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ја објавува книгата есеи Дискусија. 1933.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Списанието Mega fono (Мегафон) еден дел од својот број го посветува на анализата на Борхесовото дело.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Помеѓу него и Борхес се воспоставува трајно и искрено пријателство и долгогодишна соработка; заедно ќе напишат бројни книги. 1931. член е на уредувачкиот одбор на списанието Sur (Југ) основано од Викторија Окампо и кое ќе има големо влијание во хиспаноамериканскиот културен живот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во него ќе соработуваат најголемите светски писатели а влијанието ќе трае 40 години. 1932.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како што и самиот ќе напише во поговорот на книгава: „стегав и стеснував, а сега требаше да проширувам“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Јосиф Бродски на едно место има речено (цитирано според сеќафање): „Кога поет ќе напише прозно дело. не знам што губи поезијата, но знам оти добива прозата“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Затоа тој со право ќе напише дека тој во книгава „ќе ја празнува поезијата со проза“. Ars poetica Ренџов е сериозен автор.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А во своето завршено објаснение, насловено Кон расказите, авторот ќе напише дека во неговата книга: „сите опишани настани се вистински настани, случки сврзани со мојот живот од порано или подоцна“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Некој актер, актерка или режисер може да биде сакан од театарската критика, па дури и од пошироката публика, но никогаш нема да стане ’голем’ ако не го прифатат театарските бифеа“ ќе напише Р. Шербеџија во неговата автобиогравска книга „До последен здив“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За прстот во устата, Орхан Памук во книгата „Се викам црвено“ ќе напише: „Колку многу мажи и жени, со прсти си ги затнуваа устите“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Една ноќ во мигот на најголемиот очај, кога бил сигурен дека никогаш повеќе не ќе напише ниту ред, посегнал по еден том од четиритомното издание на делата на Бихнер.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Таа игра , ќе напише авторот, е болест, но нашите игри не се ништо друго, туку болест.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Еднаш, потикнат од прочитаното или од виденото на театарската сцена, ми рече: „Ќе напишам драма. Ќе напишам многу убава драма.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Во него, тој ќе напише дека Држиќ, токму во нашево време станал „личност за која покажуваат жив интерес не само стручњаците-историчарите на книжевноста, туку... го осмислуваат во своите творби и разни уметници: писатели, музичари, скулптори...
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Театрологот, Венета Дојчева, во текстот „Еден ден во театарот“, објавен во списанието „Лик“ за месец април 2008 година, по повод проектот на наведениот театар од Руан, ќе напише дека проектот значи бришење на границата помеѓу сцената и салата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сигурен сум дека ќе сфатат оти нашите театарџии, ако не во друго, се извештиле во „возвишеното мајмунисување“, па не ќе напишат ништо.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За неговата појава во светската драматургија теоретичарите ќе напишат: „... Ги руши сите норми на класичниот театар, отфрлајќи ги потребите од логика во дејствието, во психологијата и јазикот на ликовите“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со тоа, велат познавачите на неговото дело, писателот не апелира како Русо да се вратиме кон природата, туку само потсетува, па ќе напише „Светот што го создал човекот, исто така, е природен“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ле Клезио, за кој Французите велат дека е нивниот најголем жив писател, ќе напише дека животот е она што најмногу го заморува, но и дека најмногу е восхитен токму од него.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Пред само неколку мига мислеше дека добро знае што ќе напише.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но сега сфати дека тоа било само заблуда – тој само мислел дека во себе ги има вистинските зборови, но всушност немал ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Ќе го искинеме листов,“ - рече и во истиот момент го искина првиот лист „па ќе напишеш поубаво.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Некогашните и современите писатели стануваат наредени под знамињата на своите нации, татковината на Монтењ станува против татковината на Кант, па затоа е сосем природно што еден француски студент, запрашан за препородот на националното чувство, ќе напише: „Истрезнет од занесот во кој ме фрли веќе првото читање на германските и словенските писатели, сфатив дека сето тоа е мошне убаво, но дека тоа не сум јас.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Онаа книга испокината љубопитноста на светот му ја уважува, со своите листови шушкави уште ова го кажува: За утот Утариус, иако без диплома, еднаш како лична творба некој ќе напише роман.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Немав засолниште- тешките времиња на куќите беа затворени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Уште тогаш во Тунис ми зборуваше за својата опсесивна тема на идентитетите, (подоцна ќе напише книгата Погубни идентитети).
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Долго размислував што ќе напишам! Моите чувства кон Арафат и Палестинците сега не беа во кругот на интересите на земјата што ја претставував.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Испратив телеграма до нашето Министерство за надворешни работи во Скопје за настанот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Во Тунис, на една книжевна средба, се запознав и со славниот либански и француски писател Амин Малуф, подоцна и добитник на Гонкуровата награда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Уште оваа депеша па на Мајка ќе напишам големо писмо, најубаво писмо, писмо на животот, писмо-прошка за сите дотогаш непишани, задржани одговори во мене.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Покрај книжевните дела на француски јазик (Bardha de Tmal, scenes de la vie albanaise, Paris, 1890, Rose e spine, Constantinople, 1878 и други), ќе напише и јазични студии (L` alphabet latin appliqu langue albanaise, Constantinople, 1872, Grammaire albanaise l` usage de ceux qui desirent apprendre cette langue sans l` aide d` un matre, Londres 1887 и други), со кои ќе заземе значајно место во албанската книжевност и наука за јазикот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
На денот на твојот погреб, пред моите синови, си дадов завет дека ќе напишам книга.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
39. На денот на твојот погреб, освен што им ветив на синовите дека ќе напишам книга им дадов уште едно ветување, кое за разлика од првото не зависеше само од мене.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Јас сега ќе напишам едно тескере. Тој и тој, Грци, од таму и таму. Дома си одат. Со печат, со потпис, со сѐ.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ќе напишам статија под наслов „Бугарин сум и Бугарин се викам“ и заедно со неговата фотографија ќе ја испратиме во „Отечеството“.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој ќе рече: ќе напишам, јас ќе му речам: нема да пишуваш. ,Нападот е основен вид борба кој се изведува со цел да се уништи непријателот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе одберат некое помазно парче момирок и ќе напишат: ,Бидете здрави и поздравени". ,Чувајте се за нас, ние копнееме за вас". ,Ве мислиме како свои жени". ,Ако ве среќаваме на сон, зошто да не ве сретнеме и на јаве".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И кога ќе се мочаше на снегот, ќе напишеше Ники.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
На многумина уште не им е јасно што фактички значи федерацијата во целина за нашата земја и за различните народи посебно.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Иако во времето кога го поднесувале извештајот „правните надлежности на АВНОЈ (и на Националноослободителниот комитет) сè уште не се јасно дефинирани“ и „сѐ уште не се зацртани границите меѓу регионалната Влада и централната власт“, тие сметале дека „би требало да се очекува, централната Влада да има неограничена власт, а регионалните влади сѐ уште се ембриони не само по форма туку исто така и во однос на власта. ‘Прашањето за федерацијата’, ќе напише Тито, ‘им е познато на многу наши граѓани единствено како израз –‘федерација’– кој претставува нешто подобро отколку она што беше во стара Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
- За казна ќе останеш попладне, а за утре ќе напишеш илјада коси црти!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И напишав. Дури ставив и наслов: ПО СВОИТЕ СОПСТВЕНИ СТАПКИ „Родена е на 9 ноември 1983 година, во Скопје, Македонија, земја не толку позната за пошироката културна и светска јавност.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ех, Џодика, Џодика, што би дала да сум на твоето место, - си зборував сама со себе и одеднаш дојдов до идеја: ќе напишам за себе куса биографија, која би сакала да се најде еден ден на страниците на некој познат светски магазин.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)