Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

- Не! Не! Не! - врескаше мајка му на Јане. Не ми го земајте синот! - Сечи! Коли ја! Да не ни додеваа!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не ни беше тешко да го откриеме шефот – кој обично носеше кожено палто и, по правило, имаше мустаќи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се плашевме некој да не ни ја однесе нашата мајка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не знаевме за повеќе и не ни требаше повеќе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имав една, Евридика се викаше. Не ни одеше, морам да признаам.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Не ни остана друго, освен да се вратиме на магистралата, кон Платамон, во пресрет на други кампови и одмаралишта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Чувај се само да не ни дојдеш другпат. Тогаш - бери ја кожата на шилец!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На капите што вчера ни ги дадоа им сошивме црвени петокраки и ги дотеравме да не ни висат над тилот и ушите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Само добро држите да не ни куртули и овој сефер, оти сите ќе ве избесам на црниците пред кашлата! — им се закани јузбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неоти него не го дупи куршум? — почна да ги насрчува кога ги виде замислени, а во себе и сам се запраша: „Зар може навистина да не го фаќа куршум како што се слуша?“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стига братството и муабетите да ни се слатки, ако не ни е толку слатка вечерата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Проповедникот На д-р Ѓорѓи Зафировски Никогаш и никаде Тој не спомна нешто што ние живите го поимаме како време, и ете, во суштина, ние се разликуваме од Проповедникот не сакавме или пак не можевме да сфатиме дека нам не ни одминува времето туку - животот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Излеговме од визбата, божем не ни е гајле, а знам дека и Влатко имаше чувство на пораз - како и јас: небаре потурен со студена вода.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Тие се пред нас, на секоја стапка и во секое време можеме да ги имаме, само треба да ги побараме со повеќе трпение, волја и идеализам, многу идеализам, та така животот да не ни оди напусто и без цел...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Без премислување еден од монасите ја зема во прегратка и ја пренесе преку водата, спуштајќи ја безбедно на другата страна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Двајцата монаси го продолжија патот и по извесно време оној другиот, не можејќи повеќе да се воздржи, му рече на првиот, „Знаеш дека не ни е дозволено да допираме жени.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

3. Една вечер шетав по булеварот Холивуд, без некоја одредена цел. Застанав пред излогот на една печатница.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Стига и да помислам: зошто животот од вчера да не ни се случи и задутре - па сѐ во мене да пламне од сиво во розово.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- Да не ни се налутил? - рече друга. - Да не се разболел? - рече и третата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ако не може поинаку да биде, а гледаме дека не може, не можеме да го пречкртаме Хаџи Ташку да не ни биде свештеник, вели Никола Јанчески, да го потпишеме писмото и да се здоговориме како ќе одиме и кога ќе одиме во Прилеп, - в петок одвечер или в сабота зараното?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Важно е, вели Максим, да не дознаат Грчиштата што сме се договориле, дека ако не ни стигне до напролет одобрение за ѕидање црква, сами ние ќе отидеме во Стамбол и ќе го молиме Султанот лично тој да ни издаде одобрение.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нам не ни допушта местово да ги изредиме сите ваши филолошки и етногравски блујаници, со кои обилуваше вашата статија, и сите гнасотии и клевети што ги упативте не само на егзархијата туку и на сиот бугарски народ и да ви покажеме кој пцуел вие или ние.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ништо не ни можат. Ниту Ватикан. Ниту свети Ватикан. Партијата е посилна од сите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Приспособи се, божем имаш улога во фарсата! А да не мислиш дека нам не ни е здодевно и постојано ни е до смеење?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Така, синко, да ми си прокопсан да не ни се ситат душмани.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Така речи... Не ни ставај тежина.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ние ги наполнивме шкембињава и за нив не ни текнува! А и кравата ни остана немолзена. Пак ако се пушти телето да ја исцица!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Кажи, Панде. Кажи пак да си одиме, оти кравата не ни е молзена!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Иако не можам да одречам дека околу секој збор што ни открива и најмала непријатност сврзана со некој поединец кој не ни е по волја, се лелее некоја прозрачна леснотија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сексуална девијација во која главното сексуално задоволство и уживање произлегува од изложувањето на гениталиите пред личност од спротивниот пол. (ICD-9-CM)

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Геј-културата, каква што ја познававме, беше остаток од една претходна епоха. Не ни изгледаше дека е за нас, дека е наша култура. Немаше што да ни понуди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не ни дозволија да ја преминеме границата. Свртивме и трчаница фативме пат за Пероо.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Небаре светлинка ќе болснеше во мракот, небаре накратко сонце ќе светнеше и пак мрак – солзите никогаш не ни пресушија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Песните и паролите не ни беа туѓи. И таму, во далечните романски градови, во кои нѐ одведоа за да се спасиме од војната, само за војна ни зборуваа нашите воспитувачи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не поминуваше ни една недела а таа самата да не ни спомне што било за мајка ни, да не нѐ потсетува на нејзините особини за кои ѝ раскажувал татко ми.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Многу често дискутиравме за тоа зошто нормалноста и лудилото се како два различни света.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се собиравме само ние кои, постојано или повремено, се чувствувавме приморани од лудилото да дискутираме на философски теми; на тие средби изгледавме како луѓе жедни за разговори, и истовремено како присилени на разговори, како некоја измачувачка сила во нас да не ни даваше мир а ние сакавме да ја исфрлиме од нас со зборовите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Власите никојпат не имале никаква власт над нас и никојпат не ни сториле никаква пакост.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако е така, тогаш не ни останува ништо друго, освен да му се помолиме на Господа да ги умножи македонските друштва, слични на Петроградското – „Св.Климент” насекаде каде што живеат Македонци. *Прочитано на II седница на петроградского Македонско научно-литературно другарство „Св.Климент” на 28 септ. 1903 г.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Таквото обединување е неопходност, а не ни е нужно семејно непријателство за некакво обединување со Бугарија што никојпат не ќе биде допуштено ни од малите балкански ни од големите држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

83. Таа арнотија добива уште поголемо значење со тоа што таа беше причината да се образуваат комитети, организации, чети, востанија, да има убиства, грабежи, колења и др. и во сето тоа Бугарија ни помогна и со пари и со трпење на комитетите на своја земја. 4/ верата во бугарското чувство кон нас си ја плативме со воставањето, од кое Бугарија вистина не нѐ задржа и не ни помогна, но… го испрати Начевича84 да преговара…

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

39. Освен В.Чернодрински, кој впрочем и не беше висок функционер на Организацијата, не ни е познато некој од раководните функционери да издавал книшки на македонски јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не ни покажува ли тоа оти малите држави, па и секоја една земја, со гонењето општонародни цели гонат не хумани цели, ослободувањето на поробените, ами чисто материјални и егоистички цели, т.е. зголемувањето нивно за свој интерес, без да се гледа дали ќе настапи подобрување во судбината на Македонија или не.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Востанието ни покажа оти ние Македонците не можеме да очекуваме помош од никоја од балканските државички, оти решението на нашето прашање е сето во рацете на големите сили и затоа нам и не ни треба да ги соединуваме и да ги замешуваме нашите интереси со чии и да се словенски интереси на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

62. Други нѐ разделија и создадоа од нас и Бугарите различен живот, разни потребности, нерамна положба. Други и не ни даваат да се соединиме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас мислам оти ништо друго не ни останува да направиме, освен да се однесеме со полна доверба кон реформаторските усилија на двете заинтересирани сили и со тоа да ги ангажираме час поскоро да се воведат обеќаните реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нам не ни треба присоединување кон Бугарија, ни кон Србија, ни кон Грција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нам ни треба внатрешно обединување меѓу себе: не ни требаат во Македонија ни Срби, ни Бугари ни Грци, зашто не сме ни едното, ни другото ни третото; не ни требаат патријаршисти, егзархисти, зашто ние сме само православни христијани.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Последниве, напротив, ништо не ни зборуваат за Бугарите, а повеќе за српското име во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ти самиот реши да заминеш. Самиот реши да не ни се јавуваш и да не се враќаш.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Немаме потреба од дебата. Ниту на крај памет не ни е да кажеме дека живееме во несовршено општество.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Како што тргнала работата, не ни останува ништо друго освен да го чекаме мигот кога тие, од некоја цврсто стокмена сцена, ќе лиферуваат лозунг: „На Македонците им е доста од седумтте уметности, сега ќе треба да се свртат кон онаа што ја прават политичките партии.“

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Воопшто не ни е важно дали актерот го знае методот на Меерхолд, познат како биомеханика, методот на Брехт што се огледа во подготовката на актерот за епскиот театар, визијата на Гротовски за театарот како уметност на актерот, антропологиските истражувања на Барба, обидите на Брук да го направи невидливото видливо и тоа преку актерот...

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Животот, на крајот од краиштата, е само колаж од одделни моменти на кои се сеќаваме – колку парадоксално е тоа што во него минуваат цели денови, месеци, години кои воопшто не ни остануваат со сеќавањето и поради својата истоветност пропааѓаат во заборав.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Знам дека тој не ни е вистински брат: не е роден овде, туку е донесен...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Ништо не ни можеш! Ете, ништо!“ - му велеа на есенскиот ветер.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Ме бунеше само едно: зошто не ни ја доверија таа акција нам?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Уште долго го носеше оној мраз во своите жили, имаше еден таков впечаток за себе, додека се валкаше преклонет по удолницата, не ни забележувајќи ја длабоката крвава ораница во снегот, како божем таа да беше нешто далечно од него, како тој воопшто да не беше причината за неа, чувствувајќи се мал за тоа да биде некаква причина, и сега веќе не очекувајќи ништо од тој ден пред него, кој можеше во себе да крие нешто за секој друг, а за него тоа беше само еден празен ден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пандора Танеска Рада, ова како бонбончиња: не ни даваш сѐ одеднаш, да има и за утре, да не ни е многу, да не ни се покачи шеќерот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не сум убедена баш дека е така, па побрзав да дадам објаснување, не толку од искуство колку од страв да не ни биде укинато единственото задоволство за кое не мора да плаќаме, барем сѐ уште, а да биде поради здравствени причини, а со тоа и оправдано.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

ама од едно уво влегува, од друго излегува копнеж е тоа, еј, кај стои снег на летно сонце, а и нам не ни се стои оти таму никој на ништо не ти завидува, ни на куќа, ни на обушје, ни на облека, и си ги собираме пљачките, покупките, трчаме да фатиме брод,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не е ова бујцата, си велам, да не ни ја донесоа војниците, си велам, којзнае какви болесишта ни оставија војниците.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нам не ни треба двапати велење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А една хаубица, мајчето нејзино, бричи, не ни дава глава да кренеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас ги силам другачките, им подвикнувам да истераме повеќе од нивата дури не ни дошла сенката под петици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А во манастирот не ни беше толку лошо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами, дали паметиш, Велико, ми вели Стојна, дали думаш кога ги зашивавме предниците за да не ни се познаваат градите?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега не ни се плашат, вели, оти се колиме меѓу себе...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вардиме да не ни се украде пчелата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури одоздола, од петиците до темето ќе ми помине и јас ќе се приберам кај децата. А којзнае дали вошките не ни ја донесоа таа палена болест. 79

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ама немаме пасоши, свиденија, никакво книже, оти ние знаеме дека ќе влеземе во слободна Македонија и дека не ни треба ништо и кој ќе те претресува во слободна земја и ги фрливме пасошите од бродот, во морето, ура, викаме, скокаме на бродот и ги фрламе пасошите во водата, радост голема, човек во радоста поулавува и пасошите летаат во водата, а улема риби се збираат околу пасошите, цели јата риби ги тргаат наваму натаму, небаре ги читаат,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не ни е определено да векуваме во Лесново, рекол Онисифор Проказник. - Кажа, запомнив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И тие како да му се покорувале на редот и на убавината на лесновските закони.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

ПАРЕ: Така, касмет, зарем за да не ни излезе некој лош збор. (Пак чукање на портата).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Работата го обзема, па не ни забележа дека денот одамна беше го минал пладнето и полека почна да се губи зад ридјето.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Куќата не ни е малтерисана, бањата несредена. А ти ми спомнуваш кола.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Да ќе има сув лебец да глодаме сѐ додека не ни се раскрварат жлебиниве! - пцуеше придигнатиот Стојмен. - Бамити го животецот! Дереџево кратко!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Мортенија, за која пред тоа не знаев каква е, не беше ништо друго туку чудовиште од кое и камен ќе се наморничавеше.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Не ни е нужно да мудруваме. Се ближи денот- ќе војуваме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Она што го знам е дека не ни се потребни херои, ниту изолирани ентузијасти, ниту пак лидери.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

За системите на писмо може да се зборува врз основа на графетички фактори, како што се големината, стилот и конфигурацијата на симболите, или смерот на пишувањето; но ова не ни помага да ја разбереме суштината на графемите и како тие се употребуваат.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Сега, не ни чини, бегаме од него, а казната господова доаѓа, уште пред Божиќ ќе нѐ стаса.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Единственствен, едноставен, незаборавен, незаменлив, формален, кога и каде и да посака, нејасен за никого и ништо, посакуван само кога ни треба, не му се знае крајот, а и не ни треба кога имаме сè кога и да посакаме.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

17. ЛУТО ЈАДИ, А ЗБОРУВАЈ БЛАГО - за единство на противречјата поднеси и жртва, но на таа животна теорија, иако не ни е драго, практиката, нејзината мајка, одамна ѝ била мртва...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Не ни дојде во Долнец, ѝ рекол еднаш Симон на Лена, додека разговарале за семејството. Лена ми го потврди тоа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Домата не ни е разурната. На огништето има жарка во пепелта запретана. Ќе го разгориме огнот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

А ние, тука останати, да се прибереме, огнот на огништата наши да го вардите. Да не ни згасне - никогаш!...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

„Минатата недела купив маса за билијард, ми рече, и јас и Стерл ја пренесовме на раце цели шест блока и тогаш со денови се обидувавме да ја составиме, но тоа никако не ни поаѓаше од рака. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 223

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Пред сѐ заради тоа што не ни е среден односот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Море ми, да ве пушчиме, токо којзнае дали сте за вера; да не ни донесете некоа беља, оти едвај истераме едни силници, сакаа да не изгазат преѓеска.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сѐ очите му беа во малата Анѓа. – Ете, да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе си го пратев со бацка му овчар; да не ни го грабнеа Ѓелета, сега ќе ни помагаше на снопјето врзување, на жниење, на вршење.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Другите двајца само што се појавија на вратата и тие беа наместо убиени. – Сега едни од пенџерињата да не ни побегне натаму – викна Трајко и сам се турна во отворената врата на конакот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

– Ете четири месеци јуначки се боревме и уште три години ќе се боревме ако не ни напакостеа со водава.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Никогаш Мајка не ни зборувала толку многу и за толку значајни настани од историјата на семејството. Ние сега си се чувствувавме позначајни.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Со еден од овие клучеви, таа отвори и една врата која никогаш не ни припаѓала, во градот крај реката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ги видоа каде што си ја корнат утробата и ги успокојуваа: - Еве нам не ни е ништо... Еве, гледате... Тие се превиткуваа, напињаа, рикаа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Во нашите упатства за работа - рече Англичанецот - не ни е одредено да спроведуваме плебисцит меѓу населението...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Почека плачот да ѝ и се смири во грлото и рече: „Ни пород господ не ни даде“, рече.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Макар што му беше чуден и не толку разбирлив стилот на Горски, сепак Дримски покажуваше барем навидум особена доза на внимание додека го слушаше како зборува: - Историјата не нѐ милувала многу во минатото, но, и географијата не ни била дарежлива.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Продолжија. Нигде не ни мислеа да застанат да починат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Сѐ е тоа убаво, но не ни е згодно да слеземе в село.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Ноќта е наша - одговори Горјан. - Толку нам не ни се брза.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- „Можам, Силјане, да ти кажам како се сторило себап за да не ни траат челадта во старо време и да одиме во вашите страни да раѓаме.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Милосрдна сестра со рачички мали за раната наша не наоѓа лека. Со милосни очи, со поглед што гали не ни носи таа нам преврска мека.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Размислував интензивно додека ги следев забрзаните чекори на иследникот додека го правеше оној полукруг низ собата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Спорот се состоеше во тоа, дека ние петмината соработници тврдевме дека задачата не ни била воопшто пренесена бидејќи се загубила негде во плиткото сеќавање на одговорниот уредник, а тој ја критикуваше нашата неодговорност, дека како поединци смислено го уриваме неговиот авторитет и правиме такви прекршоци што ја компромитираат неговата способност и одговорност на раководител.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да се вратиш ти луто да лаеш јас кротко да зборам да не ни пречи разликата!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Прав и пепел Признание: „Прав и пепел тоа е она кое останува на крајот она кое било искон тело, збор, жена, хаос и кое не ни бега, тоа е сѐ освен зборот!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Од разделбата збунети не го ни испративме – па ни тој не ни рече збор.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

На едно местото не можевме да останеме, нели сестро? зборува Пелагија, нам не ни е судено нови станови, не се запишавме за државјанство, како да ќе се врниме некогаш на дедови огништа!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не ни е недостижно тоа тиркизно небо, ново изгрејсонце, бакнеж со вкус на малина, хоризонт со боја на циклама, ново заљубување и надеж за убав почеток.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Болката ја складирав длабоко во темните одаи на душата.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Не ни се потребни тие внатрешни, ментални, емоционални трауми и турбуленции.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.