Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Не, не ти се лутам јас тебе: со безбоен плашт очите ти ги покрив, да не ме гледаш, па те испратив од мене за навек, одвојувајќи те со сенка, посенка од разделбата...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Не! Не ме разбираш јас сакам да останам, но времето е кратко, времето знаеш. Времето ме гони!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Да ти дојдеме на гости, се согласуваш ли? –навалуваше тој од другата страна, очигледно дека не ме слушаше внимателно што му објаснувам.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Изгледа дедо Ѓорѓи ме одминал не ме видел.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Знам дека свеската ме чека со раката над моето колено ама сега не ме интересираше: работата не е во тоа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Единствено ми е страв од оние грди луѓе. Тие не ме тепале туку сум знаел дека ќе ме тепаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Просто не ме слуша. Како да не сум тука.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не ме ни интересира. Тоа воопшто не ме интересира.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Морам да внимавам, да не се посрамотам иако не по моја вина нема жена што не ме посакува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ме чуја никаквеците, го чуја мојот хуманитарен глас во прилог на слободата на изразувањето, но се правеа дека не ме чуја, дека јас наводно својот глас сум го кренал откако тие си ги навлекоа црните надгробни плочи. Тоа не е вистина.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но мене ни во тој последен миг од моето умирање претседателот на Републиката не ме заборавил.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ништо тоа не ме интересира.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Штом не те интересира, тогаш оди си! - рече кајмакамот и го пушти да си оди...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добив впечаток дека не ме разбра.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Си зборував и се слушав сам себе си, во себе, никој друг не ме слушаше. Изгубив време.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така легнат, со пушката до мене (секогаш носев пушка, Турците мене не ме гибаа) и зедов да нишанам, онака, од бес, неодредено.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ако не ме заболеше бубрегот, немаше да дознаам дека имам повишен холестерол, па можеше да ми настрада и жолчката.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Бев милениче во куќата и што и да направев, мене не ме караа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Е, тој круг не ме интересира.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Сѐ е тоа иста магија. Ист круг.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од терасата на хотелот „Дуна“ се восхитував од убавините на тврдината на аласите и на Кралскиот дворец, во кој е сместена националната Уметничка галерија на Унгарија, уживав во ладните пијачки и, навикнат на секој чекор во Будимпешта да гледам убав, млад свет, не ме зарадува глетката на терасата која, буквално, беше окупирана од старици, облечени во шарени алишта, та дури смешни, и помислив - остарела Будимпешта.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

- Ти имаш ли намуз или не! - Ти не ме оставаш да се омажам, - рече таа низ плачот, горко. - Ја, за овој ќелеш!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Али јас сум честел али кој! Ти уште не ме познаваш. Гласот му провлечкуваше веќе пијански.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И навистина, оваа моја сметка не ме изневери; јас го бев избрал правилниот пат да дојдам до чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ај белки ќе го научи господ да не ме послуша.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Овој начин на работа со еден единствен објект Хичкок го донесе до совршенство во Прозорец во дворот (1954), мајсторски работен, возбудлив и духовит трилер за опасностите што ги носи ѕиркањето во туѓите станови; целата приказна е раскажана од страна на човек кој заради скршената нога е врзан за столица на тркала.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Растојанието не ме интересира.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јас: Во песната сум Тој: Летнат Вишен Огнодишен: Тој. отаде сонот мој Отаде мојата куќа Отаде светот Отаде сонот мој И некаде Потаму од нив: Уште чека Дур од века Зборот незгаслив. чародеј Во глава ми Лаком змеј: Ноќум бдее Песни пее: Ча ро деј. сам Знам: И во самоста Сакам да сум Сам. мисла Ништо не ме мами Ништо не ме зачудува Во мене гори таа И ме полудува. сликата. песната.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Напати намислувам да им се придружам јас, но Коле не ме остава.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Не ме интересира. Повеќе да не те видам!“ - ѝ ги зел тревчињата и ѝ ги расфрлил.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- А јас? Зошто мене не ме сака внатре? И јас сакам да сум со нив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Знам. Тоа не ме интересира.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А ако пак не ме сакате и ме сметате за непријател, те молам речи го тоа само со еден збор, па - како што дојдов - така и ќе си заминам.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Го викна тато и морав сѐ да им речам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се нажалив заради баба. Толку се нажалив - дури и нозете не ме држат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Не беше ништо страшно. Не ме боли...“ реков, „зошто за една гребнатинка да ве вознемирувам на работа“. Не реков ништо за крвавата маица.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Особено затоа што не ме караа, не ме казнуваа, туку со мене се однесуваа особено внимателно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Е, па, затоа е тишина. Затоа никој не ме вика да појадувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не можам. Ете така, мислам - и да не ме чуе би ми било како да го навредувам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Утре ќе ви е сончево, пријатно за есенска прошетка...“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Зошто не си телефонирал?“ ме галеше мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не ме принуди да ги поткажам моите другари и другарки.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Чудно ми е дека не ме запрашува зошто олку сум се задоцнил, не ме кара дека веќе се стемнило.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Убаво нарасна“, вели „секоја година со душа го печам, да ми јадете, да ми раснете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Вие само да му припукате на другата страна од гумното за да не ме забележат мене кога ќе пала.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е, море, да не дојде работата со бесење и со зорт, та така, ај, ме зел, ај не ме зел.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ова ќе биде селска работа, — се приближи Крсте до вистината.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Прочитав, мудур ефенди, ама не ме израдува многу — му одговори кратко јузбашијата и, седнувајќи на покажаниот стол, ја извади кутијата со тутун, та му понуди на стариот Арслана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море, какви арамии, Трајко, — јас ли на старост ќе и бркам тиа работи! Не ме гледате една вреќа коски су се сторил и ошче се плашите од мене, баму бељата — и се насмеа под мустаќ да не се забележи тревогата во него од вистината што ја погоди овој негов продаден комшија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да не ме издадиш пред другарите, а јас сам нема да се издада. Не бери гајле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Не бојте се, стопанка му, шо се плашете, не ме ли познавате?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле мудурот проговори! — Што мислиш, Сефко, по оваа работа?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Не ќе бидат они, Ѓуро. Мене не ме фаќа умот тие тоа да го сторија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По Толета прошетаа и другите другари низ купот и се поздравија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А та нему: „Слушај, Божин, ако не ме земеш, сама ште ти дојдам, Божин, бегалка ште станам, татка, мајка ште оставам, љуба да ти бидам.“

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Не ме ликвидиравте бидејќи ве плашеше смртта на човек.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Неблагодарни се безработните одозгора. Не ме ни испраќаат.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Значи, нека не ме мавтаат веќе!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Опседнуван од константните налети на хедонистичкото претчувство и борејќи се со чувството на себе-гадење, конечно го донесов проклетото нешто дома и се нурнав главечки во него.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа рече, „Никој не ме сака.“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бјанка танцуваше наоколу, но таа е толку несреќна, таа и Халстон се обидуваа да го соберат Џед да појде дома со нив и ме прашуваа дали тоа е во ред.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Ама не за работа, зар не ме познавате, јас сум мајсторот, мајсторот што...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Тоа е Белуш“ - си помисли Бојан. - „Сигурно не ме заборавил!“ и слободно чекореше кон колибата, иако оздола, откај трлото кучињата настрвено тргнаа кон него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Никогаш да не ме заборави... Никогаш да не ме заборави...“ шепотеше Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа што се занимавам со нив не ме прави особено оригинален, бидејќи сите се бават со тоа.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Ти, дедо не ме сакаш! - вели тој.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Не ме оставаш друга работа да фатам. Цел ден само леб сечам!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

„Мажот и жената, да простиш, ќерка си ми ти мене, не ме личи да ти речам, ама мажот и жената под ложник се засакуваат.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ми се обесил за душата еден стреж и не ме пушта.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Како да не ме поднесува. И како да е непредвидливо.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

За да не ме исплашиш, ама многу ме исплаши.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ете, рече тој, мене не ме отепаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но како од страв, да не ме сетат кодоши не смеев да се јавам на Имотот, а како кај вас уште оттаму, од брдото, (од Зедница) видов дека свети, и како сте вие прва куќа после Имотот, решив кај вас да се јавам и вам да ви го оставам и коњов и чупалево.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

АНЃЕЛЕ: Така е, татко! Ич ти да не се сакалдисуваш, сполај му на бога, досега ништо не ме заболело.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Не џанам... Ами мајка ми кога ме роди прво на вакво столе ме стави да ме завие, да не ме става на земја.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Даскалов е и премногу сериозен за да стори таква пакост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И без твоето двоумење знам дека има и премногу фира помеѓу известијата што втасуваат до мене“, му реков на Борче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак знаев дека не ме исмејува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Објаснувањето дека информацијата случајно ти се истресла мене воопшто не ме изненадува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти го направи тоа што јас посакав да го сториш. И не ме исмеа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Ох, прекрасно се чувствувам. Се срамам што се успав. Даниел не ме разбуди.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- И, еве, ви ја враќам топката како што ми го вративте и вие мене Роско.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ми се стори дека чув: - Не ме нацрта.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Мрзоволно се влечев по нив по малку навреден што не ме погледнуваат, застанував полека и гледајќи го широкиот грб на Баждара се губев во нејасни мисли.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Зошто? Мене не ме тепале? се зачудив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мене ме прати во магарешката клупа, не ме сакаше, како и јас што не го сакав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

По патот јас му зборував за тоа дека Земанек е сосема изменет и дека живее со друга жена; мислам дека воопшто не ме слушаше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме одби мене за свој дом, не ме настани во Него, и не се зарадува срцето мое во Господа; и Господ ме остави од денот кога дојде мојот душогубник, оној кој конечно ме фрли во страдање и несреќа: Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој вид на самоказнување кое доаѓаше поради животната филозофија „сѐ или ништо“, а се сведуваше на избор на „ништото“ наместо на „средното“, не ме напушти и натаму низ животот, а особено подоцна, кога стапив во циркусот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не можев да им поверувам на ушите; свеста ми се виеше, срцето не ме слушаше, душата ми пламтеше во некаков непознат оган.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

(Фискултурецот постојано запишуваше, а Луција се однесуваше како да не ме познава).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Фискултурецот дуваше низ носот и со крајни сили се воздржуваше да не ме отепа; ќелата му беше вжарена, како во џипот, под оревот, крај насипот со пругата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем јас му говорев за Партијата, за Земанек, за нашиот брак, за Здењичка; но тој не ме слушаше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Слегов од мотоциклот и реков дека не сакам, дека мотоциклите не ме привлекуваат, но дека можам да го научам Земанек да вози подеднакво добро колку и јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го кажав тоа бесно и гневно, не затоа што ми пречеа ората и народната песна, туку тоа што Луција не ме удостои со ниту еден поглед, откако почна состанокот на литературниот кружок.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека не, и дека политиката не ме интересира.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да не ме избрка од неговата територија, од неговиот усмрден, голем, а всушност ситен, паланечки свет?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

8. Таа вечер не можев да заспијам: се молев со молитва толку усрдна и чиста, го молев Бога да ме врати од кривиот пат, да ме земе со себе, да не ме остава во рацете на обични разбојници друмски.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„На пример да земеш плата и да се очукаш на Бурбон Стрит,“ рече Ризо. „Не ме потсетувај,“ рече Ливајн.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

-Да, но грабливиот јастреб ми долета, сега јас треперам од страв да не ме повреди – се сожалуваше згрченото лице на Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Што е пречка да не ме гледаш во секоја измината минута?

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Не ме разбра! Прашав, зошто твоето тело не се огледува во водата? – го повтори прашањето Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

„Не ме допирај, не знам кој си“ – чувствувавме дека таква е смислата на не секогаш пријателските мрморења на некои од ранетите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа висока, добродушна домакинка и мајка, таа мила жена, која не ме оддели од софрата и ме чуваше како нејзино дете, не успеав да ја најдам, да клекнам пред неа, и бакнувајќи ѝ рака, да ѝ речам: NANE, FALEMINDERIT!...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

13. Оваа година прв пат не ме касна комарец. Не е на арно.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

„Кај си бе Гоцеее..“ – му се фрла во прегратка на мојот соговорник, мене не ме ни погледнува.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Ако не ме повлечеше Марина, не знам што ќе им речев на другарките, не знам што ќе им одговорев, но чувствував дека имам потреба да ја заштитам Вера, мислев дека беше неправилно обвинета.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Јас побрзав внатре во куќата, плашејќи се Вера мене да не ме праша која беше таа жена со црна шамија на главата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Наставниците како да чувствуваа дека не сум толку концентрирана како во другите денови воопшто не ме прашаа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Дадов отказ. Човекот што ме вработи се закануваше дека ќе ме убие ако заминам. Не ме уби, најдов друга работа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се вљубив. Човекот во кого се вљубив не ме сакаше. Ми рече да се чистам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дадов отказ, се преселивме во поголема куќа, децата тргнаа на училиште.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му се заканував дека ќе го убијам доколку оди со други жени. Одеше. Пукав во него.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави и дојде кај мене да ме моли за прошка. Веќе не можев да го сакам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа што вие го слушате како шумол од костенливо листе или како гргор од дулците на чешмите, тоа е мојата молитва, Гласот мој. А мене не ме гледате.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Ме познавате? Ако не ме познавате, како што и јас не ве познавам, што барате на мојата маса, зошто ви е мојата близина? Всушност: што барате од мене?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Со добрина гостев, со убост ме нагостија, не улев на Бога, не ме стигна ни улерата, Господ ме чуваше од сотоната, ангели ми шетаа по домата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Понекогаш, стравувам минувачите да не ме откријат, да не ме фатат и да не ме струполат пред муцката на некоја мачка, гладна и назабена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Реа, тој мене не ме ни допрел. Не вреди да ѝ објаснува.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Едвај го намоливме да не ме прати сургун.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Не ме заебевај!“ подвикна братучедот зачуден.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

МЛАДИЧОТ: Не. Горе бевме скудни за тутун и затоа не ме научија.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: (Божем не го чул.) Зошто не ме разбуди?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Добро. Мене тие Ваши... интимни посети сосема не ме интересираат. Тие се Ваша лична работа.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Јас и не би ги спомнал да не ме - присилевте?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Авторот „Долу по полено, по врабацине, до срцево Сѐ е така и ноќ и нож в плеќи забиен Не ме уплашија векови со нож од туѓа рака Ме плаши час од рака своја в плеќи“.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Мирно.) Јас те предупредив да не ме оставаш разоружан.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МИЛКА: Не ме слушаш. Што има? Што станало?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

МЛАДИЧОТ: (Скоро отскокнува од навреденост.) Вие не ме познавате мене и јас со ништо не сум Ви дал повод да се сомневате во мене.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Овие хуморески јас многу и по различни редакции ги носев, секаде откажуваа: “Сол ми велат, ви недостасува”.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Човекот никако не ме припушташе, а јас го следев како слепец сѐ до „мојот“ влез кајшто се запативме и по малку се најдовме во станот под „мојот“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Каква ли сол“, прашувам иронично, „античка ли?“ Дури не ме ни сфати.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А моите врски со морнарите? - Тоа не ме интересира.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Проклетници, не ме оставаат на спокојство.“

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Остави ме, зошто не ме оставиш? - Во грлото ти кркорат ѓаволи.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Имав мал проблем затоа што малото беше заспано, па онака, по пижами, во ќебенце го префрлав на задното седиште на прастариот модел од „Мицубиши колт“, силвер боја, а јас, по влечки и во пижама, модел над кој мораш да се замислиш, во смисла, „јали ќе легнува, јали ќе џогира“, пичев за да не ме чека детето пред фонтана во парк.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зошто патните торби не ме асоцираат на патувања туку на заминувања засекогаш, а никој во мојот живот не заминал, не отпатувал... само побегнал?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да не ставам пет лажици шеќер во чајот од нане и да не ме препознаваат како „петарда“ што пие шербет.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Легната на кревет со неколку доктори и сестри околу себе во една приватна болница одгледав краткометражен филм со мене и моите црева во главна улога, како кратка реклама за колагенска крема и чај од нане на голем плазма телевизор... додека не ме фати анестезијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас, како број 1, свртена на истиот правец во спротивна насока, пишувам со кратенки, за да не ме разберат другите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ги бројам другите што ми останаа, за да ги распоредам. Ве молам да не ме будите!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Арно ама, мене не ме очекуваа, па за секунда чувствувајќи се како натрапник кој ја узурпира „гајбата“, занишав со глава и бргу-бргу исчекорив, божем до тука треба да патувам... ете, на гости во комшилук на втори..

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас, сега, се прашувам, така во умот се прашувам, дали не ме фатила крвта од ножот на Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ами, Неделко Сивески, вели, зар не ме познаваш, Велико? - Леле, Неделко. Неделко Сивески, велам прости дека не те познав.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не си се препознала, Велико, вели. Јас ја изгледувам и си ја свртувам главата. И повеќе никогаш не ме праша за Неделка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас поодев малку, оти мајка не ме пушташе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ме слуша. Јас едно ѝ зборувам, таа друго ми кажува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали ме разбра или не ме разбра, тој пак си мрмори.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што да прашува, кога знае. Сигурно не прашува за да не ме усрами.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да не ме закопале недоумрен, си мислам. А може мртвите, и по смртта, можат да мислат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Нека ти е простено, велам, ама ти не ме остави, туку господ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Легни, Витомире, му се одѕивам, легни! Витомир само трча, не ме слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знае како ми е мене. Мене и не ме гледа човекот, ја гледа само ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ме остава, не ме пушта: родниот крај ме уми, мислам, а јас си го споменувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ништо. Барем не ме искара, не ме испади.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Григор секогаш се жали, а никогаш празен не ме враќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми помага само со сенката. Оти сенката иди со мене, по мене. Не ме остава да бидам сосема сам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Околу нас само куршуми цивкаат, ама ниеден не ме погаѓа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И мене не ме трае срце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господе, си мислам, да не добив и јас оган, господе, да не ме префати болеста од Роса.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И нозете ми се тресат, не ме држат. И почнувам сега во празно да паѓам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме погледнува и таа, ама се прави дека не ме гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Празна е постелата, празно е сѐ пред мене, а пак ми е тесно. Никаде не ме собира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ што е врзано да разодврзе, да не тоа ми помогне, да се смилува господ, да не ме мачи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така и не ме виде кога излегов, кога го оставив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој пак не ме гледа, си го тера редот, фрп, фрп, прави со српот, наполни ја раката, остави ја на пологот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може да му кажав добро, може не ме разбра убаво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа па тоа, го вели, го повторува, а мене ништо не ме прашува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали не знаеш дека никој оттаму не се вратил, си редам, ама тивко да не ме чуе, редам, и со жешки солзи го утопувам лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па тој никогаш не ме остави сам да пресвирам, да се донакажам, велеше Јоше Свирачот, таман ќе ми се стопли срцето тој снег ќе ти фрли во него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Е, ај, сега да си одиме, ѝ велам на Уља, на јатрва ми. Во умот пак ми е Јон: да не се врати, да не ме најде дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како еднаш веќе не ме најде мртва тоа големо утро.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ме боцкаат под гушата, ама пак не ме колат. Јас само чекам да ги брцнат штиковите, да ми го прекинат јадот, маките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А оти не ме викна и мене, прашува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се фаќам после за главата, за нозете, по рацете, никаде не ме боли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И јас ќе се вратам во пустата куќа и почнува да ми е мака дека не ме заклале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еда откако ме крдиса и спав рает, еда, не пристанував ноќта, не ме повтори уплавот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ми стане грев, и ќе му речам, зошто така се ништиш? Зошто еднаш не ме послушаш?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Влажно е, а крв нема. Па, да речеш и не ме боли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега оди онаму, му велам на Јона, поистај се за да не ме гледаш, да не се гледаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама човек си, пак за него се туфкаш. Цела ноќ си ја тепам главата: каде е, што е? Чекам, а срцето не ме држи. Еве го, ене го - го нема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се кријам и од Јона: да не го гледам кај што се мачи и да не ме гледа тој кај што се мачам. Поарно за обајцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седам и не знам дали да го чекам Јона од меана или да си легнам. Снагата веќе не ме крепи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе се зададат од некаде, ги гледам се држат за раце и ме гледаат како да не ме познаваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И си куцам низ ѓубриштата, под капајците. Кога не ме гледа Јон и луѓето, ја одменувам малку ногата. Забушавам. А после пак куцам со истата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Среќа што не ме гледаат децата, да не се плашат. 83

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ко арангели ми стојат над главата. Се чудам оти не ме убиваат. 165

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стасувам до Скара и нозете веќе не ме ризаат. 239

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Работата и во сонот не ме пушта од раце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зошто ме влечкаш, вели, зошто не ме пушташ да си одам право дома?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не знам оти, првин се распулувам лево-десно, се обѕрнувам назад за да не ме гледа некој, и се крстам. Устата ми е сува и полна со некој красат мирис од шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ох, господе, ох, господе, вели Велика, зошто не ме оставиш ни да живеам, ни да умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој пишти, а јас мавам, дури не ме заболе раката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Да не ме раздени ако не го видов, велам, утрешен да ме отепа. Денот да ме отепа, велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама господ не ме остава да колам на спиење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој не ме потплашува како Капинка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А Јон, не праша за децата, Велико, ми велат жените. - Не ме праша, велам, за ништо не праша. 180

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Добро, доста е.“ И пак не ме погледна. „Ноќва спиј во друга куќа и не доаѓај кај нас.Никогаш.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мавни се од тие боцки и појди со мене, дедуле, го помолив. Аха, и не ме слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Од јазикот негов капеше крв. Ни на господа не можеше да му се помоли.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе ја наведнеш главата и ќе ја послушаш. Поп си, занает ти е да благословуваш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му реков оти Онисифор Мечкојад не ме молел да му ја донесам торбата што другите ја познаваа по црвените, црните и зелените риги и сокрив дека ме нарекол предавник со увереност дека не сум ништо друго туку мал поткожник на дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со пиштење ќе ги разбудам жените и мажите да ти го ископаат и другото око.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И на коњоштипите ќе им пееш. Не само попски. И дервишки.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Молчи, момче“, рече жената. „Сѐ знам. Знам кого браниш. А сега дојди да ми помогнеш да исцепам дрва. Треба да зготвам вечера.“ Но јас не појдов по неа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ме разбравте. Не бараше тој овца да заколам туку јас самиот тоа го мислев кога видов дека е ковче и кожа.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако не ме разбирате, какви жени сте тогаш? Три ноќи сонувам ангел со божилак околу главата и со огнени столбови место нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не е за мене?“ викнав. „Зошто - слеп ли сум, сакат?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога, што да видам - на грбот му се шират модрици и гребаници. Ме оскрби.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ти, Орлене, ако сакаш донеси и каца ракија. Жудлива, скиселена ... Сеедно. Ќе се нурнам со сѐ опинци - ништо. Ќе се обесам ако не ме најдете сув.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Кого бранам?“ „Ганка.“ Не ме гледаше веќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ако не излезеш или ако не ме пуштиш внатре, јас ќе ги разбудам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ако не ме послушаш, аир од очите да не видиш.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Жал ми е ако крвта не ме предаде и ако не влезат прогонувачите; ќе сфатат и ќе стрелаат во ликовите на платната.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Не ме лажи, Анѓо, не ме мами, само Џемо не се лажи.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Мајка ми да ме жале и дури ѝ гледат очите, либето да не ме жали, оти ми беше неверно.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Што е право, отпрво не ме бендиса, ама после, кога почна да говори за Илија... (Селман-ага пее под прозорецот на Антица): Антице, мори бела кадано, Идеш ли ќа се посвршиш: Бела ханума ќа бидеш, На меко диван ќа седиш, Жолти флорини ќа нижеш, На твое бело грло ќа редиш?...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, бадијала зборувам кога никој во куќава не ме слуша.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- А твоите? - Ма, добро е што тој ден татко ми е на смена, а мајка ми ќе ја убедам да не ме испраќа дури до улица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Чекајте! Само еднаш во животот сретнав девојка со насмевка како вашата. Ако сеќавањето не ме лаже ...

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А да не беше тоа, да ни направеа пат, троа да ни пуштеа струја сѐ уште ќе си бев таму во опинците кои не ме глоцкаа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Во официјалниот проект се предвидува височина од триста метри.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

По нив загната сурија со стапови и деца и војници, нит деца нит војници, викаат, се ѕверат најѕверно, ги саскаат кучињата отпаднати од редот за пцукање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Забележав триесетина млади луѓе кои, наведнати над големите маси за цртање, дури ни со поглед не ме удостоија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ме фаќа страв, ми татара снагата и колениците, црмнуваат струи низ дамарите и не ме стигнува прашањето што го насетувам: Зошто сме олку сами!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Во некој момент сигурно забележала, застанала молкум да ме набљудува како и самата нешто да очекува; веќе беше невозможно да не ме издаде напорот да го продолжам тоа затишје, да не го прифатам тоа пак да се вратат наспроти Мари-Клод, против Мари-Клод која не можеше да разбере, која молчешкум ме гледаше исчекувајќи; да се пие и пуши и да се зборува со неа, за до последниот момент да се одбрани слаткиот интеррегнум без пајаците; да се запознае нејзиниот едноставен живот работа-дома и сестра студентка и алергиите; да се сака, така да се посакува тој црн прамен што ѝ го чешла челото, да се сака таа како цел, како стварно последна станица на последниот метро во животот, а тогаш - бунар, тоа растојание од мојот стол до онаа клупа каде што можевме да се љубиме, кадешто мојата уста можеше да го испие првиот мирис на Мари-Клод пред во прегратка да ја однесам до нејзината куќа, пред да се качиме низ оние нејзини скали и најпосле соблекувајќи ја од себе толкавата облека и толкавото чекање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

16 Секој ден вежбам јога, работам на себе, на својот селф, јас сум центарот на светот, останатото не ме интересира, друго не постои, и никој нема да ми се испречи на патот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Терапевтот ја запрашал Лена, „Кои се значајните настани од вашиот живот кои се поврзани со „Тој всушност не ме познава?“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Неуморно се чепкам, се чешам каде што не ме чеша. Допирам, поднаместувам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не, не ме сфаќајте погрешно. Немам љубовни или еротски тенденции кон девојки.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Не ме одврати ни испробаното тврдење дека таму не можеше да се пушти ни игла, а да не се забие во некакво не употребливо нешто.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Влезе во неголемата куќа со ѕидови од камен и ја тресна вратата зад себе. Удри резе.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

- Која е таа Мортенија? – го прашав човекот што потрча крај мене. Не ме ни погледна.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Некои и не ме погледнуваа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Дали ми поверуваа или не ме разбраа не знам. Самите завеслаа.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Измамените измамници не престануваа да колнат.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Јас бегав, се криев, влегував во ѕидот за да не ме види, за да не го гледам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Ме гледа и како со умилен глас да ми вели: - Убаво ли е, сине, ми ти се допаѓа ли домчево, кажи што не ми ти достига, татенцето сѐ ќе стори за моето соколче, - чинам така ми вели татенцето и јас сѐ поблиску приоѓам кон него, божем ќе му се фрлам во прегратките, ќе го гушнам како роден татко, а тоа од страв му се доближувам да не ме запне од подалеку, да не ми го скине главчето, та без главче да останам.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Многу ми е болно, не можам да пишувам појке... Не ме заборавај. Ќе те љубам вечно, твоја Томаица“.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Не ме напушташе уште тогаш мислата, макар што сѐ уште немав свое семејство, за иднината на моите потомци, на мојот народ!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ликсур, разбираш ли?“ „Разбирам. И пак не ме засега. Не сум падар да бркам јарец од туѓи ливади.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Не ме слушаше. Сѐ уште стоеше отпростум на средината од собата.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Никој не ме ебавал толку грубо, толку гнасно и толку слатко како Џон.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„Мене не ме интересира идната генерација. Јас се интересирам за нас.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Некаков сигнал?“ „Не. Не приоѓај сѐ додека не ме видиш меѓу многу луѓе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас се тргнав. Сега осетив страв и затреперив. Се трудев да не ме издаде тоа тресење.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Имаше моменти, признавам, кога би отишол до С, кај брат ми Борко, само да се сетеше да ме покани. Никогаш не ме покани. И сега, место јас, тој дојде кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се обидов еднаш или двапати да го одвратам од таа тешка и залудна работа, но тој не ме послуша.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мене ми се чине дека и он не ме заборавил, токо нема шо да прави.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Тој адет, да се купуат жените, ич не ме бендисуа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ете, си имал к'смет, не те заборавил господ ни тебе, ама не ме заборавил ни мене.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сега сакам да ми а викниш овде, да се изочиме — очи на очи. Ако не ме е лагала, ќе се види.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Токо, вој побратим, Илко не ме ни знае, ни ме познава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И во виа малите, и во најголемите: од ниедно не ме стра.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Е, добарден, де, или доброутро. Јас се заплаши да не ме закрпе кучката, та се заборави и доброутро да реча.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еве ти го ковчегот со алишчата. Носи, пери, што знаиш прави, само тиа твојте далеку, далеку да и исфрлиш, да не ме потсетуат на твоата голотиа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Јас да си и изгледам мојте, та за туѓите ногу глава не ме боли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ќе ода долу Тиквешиата, ќе се потпра прво до поп Илија во Бешишча, а он ќе ме ставе со Ѓурлукот, Шаќира и други мои стари другари и дејци од комитлакот, белки не ме имаат заборавено за виа дветри години“, — донесе итриот Ѓуро решение, и така направи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Јас си го гледа моето Толе со мустачињата, та за туѓа брада ич не ме боле. — Се правеше Доста рамнодушна.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа што вујко ми не ме прашуваше дали сум гладен или каде сум цел ден не ми паѓаше тешко, туку кога од првиот сон ќе се разбудев од некои нозе што поминуваа покрај мојата глава и влегуваа во заграденото од одајчето.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Добро е што не ме притисна малку повеќе па ќе морав и сонот да ѝ го кажувам во кој ја видов Пелагија а таа мене не ме виде, не само што ќе се прашуваше себе си гласно како можело да ти влезе во сонот и да не те види, туку и во неа ќе го наголемеше сомнежот околу тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Не ме колни, не ме жали! Не ми нижи низа клетви!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Ич не ме чекај, ич не ме пекај Белград е ламња, во Белград ја роб, снага по туѓи палати оставам, снага во усти несити клавам, и дома - дома не ќе се вратам, не ќе ги пијам очите твои не ќе ја галам снагата твоја - далеку негде сувата рака по тебе, Вело, пустата мака пуста ќе остане...

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Ако жена не донесов ѓул- трендафил во одаја верна, добра млада љуба - не ме к'лни, не ме жали; во борбата другарката с'лнце сјае, с'лнце трепти!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Како помлад бев екстремно живчан, а пак денес малце работи можат да ме извадат од такт: не ме дрма ниту светската криза, ниту тоа што сум во долгови, ниту што цркна трансмишнот на мојот "форд", ниту кофимејкерот што експлодира и ни ја полеа цела кујна со ситно мелено колумбиско кафе... ама оваа глупава опаска од такт ме извади!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Само така можев да си ја повратам таа нејзина близина, да го обновам детството во себе кое, поради неа, никогаш не ме напушташе, но чиј интензитет се смалуваше со текот на годините.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Во ретките невидливи Таткови солзи се топеа семожните мисли, неговата крајна порака, можеби и притаениот страв дека може повеќе да не ме види.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никогаш не ме напушти мислата за Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Никој тогаш не ме виде. Откако го сошив знамето, убаво го скрив...

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

„Ама...“ „Те молам! Ако можеш услужи ми и не ме прашувај. Сега немам време да ти кажам... Должен нема да ти останам...“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Јас можеби и ќе му кажев, ама мене тогаш во очите ми навреа солзи и за да не ме види, јас речиси излетав од неговата канцеларија надвор од ходникот“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Елефтерија, каква што ја имаше дадено Господ, просто откачи: „О, да. Еднаш. Со една црнкиња. Ама тоа не ме вовлече. Мажот е маж“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се прави како божем не ме гледа, ама знам оти ме гледа, под око ме држи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Не ме зезај, кучкин сине. Секако дека зезнато се чувствувам“.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ратко беше загрижено вчудовиден: „Што е? Што ти е?...“ „Не ме прашувај“, му рече Едо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кај кројачката се говореше, во нејзиниот салон. Говореа, слушав, не ме познаваа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„Не ме очекуваше. Мислиш - пијан сум.“ „Не те очекував. Не мислам.“

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не ме сфаќаше. Ти личев на дете што собира шарени слики од чоколада.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Никоја доба е, госпоѓо, но морам да Ви речам дека судбината на Вашите соседи не ме остава рамнодушен, особено книгите за јагулите!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Туку, - рече тој, - сакав да ве прашам од кое село преку планинава сте, ама бидејќи ни вие не ме прашавте подобро да се разделиме како да не сме се виделе. - Подобро, - рече Шишман.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Не ме мајтапи сега и ти, - му замери Методија. - Сум ти кажувал како на свој човек: слушај ме, вели па ако дојдат нашите пандури ќе бидеш, од плата ќе живееш.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Мене многу во вас да не ме мешате, - рече Љаке.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Последно време не ме претресуваше.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Од каде ќе знам јас? Јас сум мал и тоа не ме интересира.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „А бре татко и ти мајко, што не ме верувате оти бев штрк и ви седев на куќава на другиот крај; имаше летово еден штрк али немаше?“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ти, синко, не ме слушаш за ова што те учам сега; арно ама ќе дојде саатот, што моиве зборови се по глава ќе те удрат и тогај ќе поверуваш; арно ама што рекол некој: ќе ти дојде умот, ама ќе ти појде кумот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„И мене не ми цутат рози. Ете, мојот хороскоп за неделава предвидува само црнила. Но тоа не ме депримира.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потсетуваа на кукли од излозите. Со една мала додавка - беа и живи. Но тоа не ме збунуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Уште на почетоков сакам да нагласам дека сѐ она што се случи досега па дури и она што би можело да уследи, воопшто не ме изненадува.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

МАЛИОТ: Не ме држи Курта… Немој…!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Оди до клозетот. Ги мие рацете и излегува.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Не ме сакаш ти ни мене, ни моите помагала!

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Крст, не ме плаши. Лук благо ми пречи.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

„Јас веќе долго време размислувам за тоа и јас да станам Ракетар“, реков. Не ме слушна.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Никој не ме сакаше“ рече Леонард Мид, смешкајќи се кисело.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тате не ме погледна кога започна да јаде.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Но не може да се каже дека не ме измачуваше помислата: од каде кај девојката која што одвај ја познавав, оваа желба токму пред овој состав да ме оцрнува и понижува.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Стига да не ме придржиш и повеќе ќе ме нема ако веќе го посакуваш тоа - ѝ реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јана беше прилегната на другиот крај од софата и немаше да ја забележам ако не ми паднеше в очи нејзиното арогантно однесување; госпоѓата воопшто не ме забележуваше ниту пак беше изненадена од моето присуство.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И многупати ми се чинеше дека во изгорот на стремежот се сродивме, ама кога им кажував кој сум и што сум, тогаш се мрштеа и понекој од нив, небаре како за инает, ѓомти не ме гледа, зад мојот грб потпевнуваше: „Елада му то мегалио су василема ден ехи…“17

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- И запамети, - рече Луман. – Другпат, кога ќе сакаш да куртулиш некого, дај му од џеб, ама мене да не ме молиш.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И никој не ме пратил кај тебе.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Мене цената не ме тревожи. Парите се печалат за да ги трошиме! Дури ни на ѕидот не мислам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А тоа не е крушка, туку чашка“, му велам јас, „и не ти турам повеќе ни капка, доста пиеше“, а тој воопшто, како да не ме слуша!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ми се крши ко суво стаклено цвеќе во раце, под нозе, на срце во мозокот ми удира ме заклучува ко да сум казнета со катанец, од надвор правам сѐ да ме нема можеби така ќе се спасам ќе фатам џенем некаде усвет, некаде кајшто никој не ме знае и нема да му падне на памет да ме оспорува оти такви работи не им паѓаат на ум на нормални луѓе ама овде сѐ е можно овде ние не сме ние светот е превртен наопаку ние газиме по шилци ако нив ги промашиме ќе нагазиме на мина ако неа ја промашиме ќе се фатиме во стапица ако и стапицата ја промашиме ќе удри гром ако и громот нѐ промаши ќе се изедеме еден со друг.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Двоен клуч Заклучи и не ме пуштај ни внатре ни надвор.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Вие не ме забележавте. Тебе те препознав веднаш.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Да не ме спречува нешто, би скокнал од столчето, би му ја бацил раката, би му ја бацил неговата кротка душичка.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

ТЕОДОС: Зошто да запре? Тоа ли е ред? Ако сум задоцнил? Ако оној Арсек...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: (По него, крстејќи се со широки гротескни движење.) Господе боже, кога овој будалест син не ме остави сам да си поможам, поможи ми ти, господе, дај ми кум каков си сакам, па ќе ти запалам в црква свеќа како греда!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ЦОНКА: (По него.) Поцко, синко, не прави такви шеги со господа! Слуша тој и кога шепотиш, знае и што ќе помислиш.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: Паднала, па не станала! Зошто не ме разбудивте?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Е, ова е: сакам да се посветам, ама ѓаволот не ме остава.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Сум се заплеткал со фајдиња кај еден пајак крвопиец...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

И така уште буден лежам принуден в молкот да се слеам (Ноќва од чудни плодој тежи што не ме пуштаат да пеам) Селата сами в ридје спијат сред сева блага страшна тихост (Крени во себе палав вихор по ѕвоната да бијат бијат)

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Како ова срце да преболи, ова небо солза ми осветлува, а ноќта болка ми сокрива, лице ми венее зошто твоето не ме љуби.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Од едната и од другата страна на небесниот хоризонт се протега оптимизмот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Сакав да плачеш со мене, овие солзи се моите чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Водена од тој животен феномен ништо не ме спречува да ја откријам енигмата на здодевното секојдневие од целиот сопствен багаж, од најдлабоките лични тунели да ги извадам зрелите плодови, сочните овошја и да исцедам свежи сокови за освежување и уживање.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Дејан ми кажува дека носот му бил најубавото нешто на неговото лице.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Петар вчера се извалка, ха ха! - се изнасмеа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не ме слуша како ѝ кажувам дека е шмизла и легнувам да спијам.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Но, средба со Французинката немаше како за инает.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Овојпат побрза од неа, ја тргнав раката и мачката само ме прострела со жолтите очи.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Потоа ми кажува дека утре ќе му го извадат завојот и ќе си оди од болница.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Трите тетки како да пловеа секаде низ дневниот простор и немав начин да ги сопрам, а покрај тоа, како воопшто и да не ме забележуваа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Така шлапкајќи со влечките низ ходникот, првпат го здогледав Дејан како излегува од собата во која го донесоа онесвестен претходната вечер и без да го погледнам убаво, со наведната глава протрчав низ ходникот за да не ме види таква грозна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Најди си друго пенкало! Не ме интересира!

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

По некое време реши да ми ги скрати маките и ме прекина: - Уморен сум, - ми рече, - те молам, не ме гњави со глупости.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мајка ми повторно ме прати да купам леб, но овој пат купив убав, бел, мек и дури малку топол, па кога се вратив таа не ме караше, дури и ме бакна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Секоја твоја победа не ме редува!

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

Имам и илјада други прашања, ама нешто постојано ме брани, не ме остава да преоѓам натаму.