Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но, тоа не се случува, а празните ветувања на директорите, во сите овие месеци, се покажуваат како уште една нивна вешта лага и манипулација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во судскиот процес пред Основниот суд – Скопје II, Љ. Н. беше застапуван од полномошник- адвокат3 (Д. Аргакиев), а пак за тужениот работодавач на подготвителното рочиште4 – кое, за среќа, беше и единствено, а се одржа во септември 2010 – се јави неговиот правник (Р. Николовска).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против ова решение не беше дозволена посебна жалба, сѐ до септември 2010, кога се прецизираше дека против решението може да се изјави жалба, но дека таа не го задржува извршувањето на решението (чл. 93, ЗИДЗПП/септ.10). 5) давање можност жалбата против конечната пресуда да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Скопје II – Скопје е: VIII PO.бр.701/09. 2. Ако на подготвителното рочиште не дојде тужителот кој 177 уредно е поканет, а изостанокот не го оправда, тужбата се смета за повлечена – ако со тоа се согласил тужениот; а ако тужениот не е присутен, тужбата ќе се смета за повлечена ако во рок од осум дена по приемот на известувањето за повлекувањето не се изјаснил дека на тоа се противи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ревизија се поднесува до судот што ја изрекол првостепената пресуда, во доволен број примероци за судот и за противната странка, а поднесената ревизија не го задржува извршувањето на правосилната пресуда против која е изјавена (чл. 379 и чл. 374, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако тужителот во тужбата не ја назначи вредноста на спорот, судот ќе постапи согласно со закон- ските правила за „неуреден поднесок“ (чл. 176, ст.2 и ст. 4 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, како по обичај, по којзнае кој пат, нивниот збор нема никаква тежина и таа пак не го добива она што законски ѝ следува.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради тоа што, во меѓувреме, придонесите кон ФПИОМ беа исплатени, адвокатот го повлече овој дел од тужбеното барање – по што полномошникот на „Охис“, кој не го оспори побарувањето ниту по основ, ниту по висина, а заради економичноста и целисходноста на постапката, предложи да се донесе пресуда врз основа на признание.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нарушувањето на здравјето при работа не смее да влијае врз платата на вработените ниту да ја повреди нивната економска и општествена положба (чл. 16, ЗБЗР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако на подготвителното рочиште не дојде тужениот кој уредно е поканет и не го оправда своето отсуство, а не постојат услови за донесување на „пресуда поради изостанок“ (в. подолу), судот ќе расправа со присутната странка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А, пак, кога за утврдување на составот на судот, правото на изјавување ревизија и во други случаи предвидени во ЗПП е меродавна вредноста на предметот на спорот, како таква се зема предвид само вредноста на главното барање; додека каматите, парничните трошоци, договорната казна и другите споредни барања не се земаат предвид, ако не го сочинуваат главното барање (чл. 28, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Конечно, со второстепената пресуда, донесена кон крајот на април 2010, беше уважена жалбата и првостепената пресуда беше преиначена8 во корист на Зефиќ, од страна на повисокиот судски совет (во состав: Љ.Арсениевска – претседател и д-р З.Михајлоски и Т.Дуковска – членови).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Вработен има право да одбие извршување на работа доколку претходно не е информиран за сите можни опасности и штетности, или ако работодавачот не го обезбеди пропишаниот здравствен преглед.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во образложението на својата одлука, овој суд најде дека раководството на тужената установа не го имал предвид фактот дека институтот „распоредување на работник“ не е предвиден во ЗРО и дека морал да постапи согласно постапката која во вакви ситуации предвидува понуда на нов променет договор пред отказ. 9

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

1. Интервјуто го водеше Игор Мишевски, на 31.III.2011, во Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Поради инсистирањето на анонимност, не го наведуваме ниту архивскиот број под кои е заведен предметот пред Основниот суд – Битола. 2. Здруженијата на граѓани, како правни лица, можат да се јават и во улога на работодавачи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Колку за пример, Бугарија, која е членка на ЕУ и е четирипати поголема од нас по бројот на жители, има вкупно 500 судии.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, во март 2010, повисокиот судски совет (во состав од судиите: Љ. Нешкоски – претседател, П. Јадровска и А. Настевска – членови), донесе второстепена пресуда со која жалбата на Ѓорѓиевски ја одби како неоснована и ја потврди пресудата на Основниот суд од Битола.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена никаква времена мерка - а целиот спор, сосе судски такси и трошоци, чинеше 35.780 МКД (585 ЕУР), но оваа „скапотија“ не влијаеше дестимулирачки врз Зефиќ, затоа што таа беше решена својата правда да ја бара докрај.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со колективен договор за работникот можат да се определат начинот и условите за намалување или простување од плаќање на обештетувањето (чл. 158, ЗРО). 3. Со измената и дополнувањето на ЗЈП (1996), од април 2006, се укина правото на работниците во јавните претпријатија да форми- раат Совети на вработените, како и да одредуваат свои претста- вници во УО на претпријатието (чл. 18 и чл. 26, ЗИД ЗЈП/06).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А во одделни судови од државава има судии што, годишно, имаат во работа по 500 предмети, додека во други судови, на истиот број предмети, работат дури седум судии.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во текот на наредните седум месеци (од март до септември 2005) тие постојано истакнуваат дека плата ќе почне кога-тогаш да се исплаќа и дека моменталната ситуација набрзо ќе се надмине.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Околу пресудите на 92 Основниот и Апелациониот суд во Битола, Ѓорѓиевски ќе додаде дека многу не го изненадиле, со оглед на фактот што има сериозни сомневања оти судиите суделе во корист на бугарските газди, откако претходно биле компромитирани.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И покрај сево ова свесно одолговлекување, Костадиновска се обидува овој проблем да го реши на мирен начин, така што во дополнителен устен договор со директорите се договара средства- та да ѝ бидат исплатени одеднаш, но по три месеци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Впрочем, мене и вам не ни значи ништо тоа што Уставот на нашата држава, само на хартија, ни гарантира одредено право, ако тоа [виртуелно и фиктивно] право ние не можеме и практично да си го заштитиме пред суд – затоа што, на пример, судијата не го зема предметот во работа бидејќи немаме пари да ги платиме скапите судски такси, како и лукавиот противнички адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против решението на судот со кое се одлучува по барањето за одлагање на рочиштето, не е дозволена посебна жалба (чл. 108, ЗПП). 5. Процесноправниот институт „контумациона пресуда“ кај нас е регулирана во ЗПП под називот пресуда поради изостанок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа одредба е на работ на неуставноста, бидејќи се коси со чл. 58, ст.1 од УРМ дека „сопственоста и трудот се основа за управување и учество во одлучувањето“ и за неа ДСП Ленка планира да поднесе претставка до Уставниот суд на РМ! 42 4. Погрешно утврдена фактичка состојба постои кога судот некој решителен факт погрешно го утврдил, односно кога не го утврдил.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Меѓутоа, договорените рокови за исплата на испратнината беа пробиени и таа не го доби паричниот надомест што ѝ следуваше како „отпремнина“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, кога тужениот, во одговорот на тужбата, не го оспорил тужбеното барање, или нема да дојде на подготвителното рочиште до неговото заклучување, или на првото рочиште за главната расправа ако подготвително рочиште не е одржано или ако дојде на овие рочишта, но не сака да се впушти во расправање или се отстрани од рочиштето, а не го оспори тужбеното барање – ќе се донесе пресуда со која се усвојува тужбеното барање, ако се исполнети следниве услови, т.е. ако: 1) тужениот бил уредно повикан; 2) тужителот предложи донесување на пресуда поради изостанок; 3) тужениот одговорот на тужба или со друг поднесок не го оспорил тужбеното барање; 4) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 5) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите што самиот тужител ги поднел или со факти што се општопознати и 6) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот го спречиле оправдани причини да дојде на рочиштето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, и после истекот на овој новоутврден рок за исплата, таа пак е изиграна и повторно не ги добива неисплатените плати и отпремнината. 274 Сепак, Костадиновска сè уште верува дека спорот може вонсудски да биде решен, па после одржан нов состанок со директорите, добива ново ветување дека во новодоговорениот рок, конечно, средствата ќе ѝ бидат исплатени.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И да бидеме докрај иронични, кај нив отсуствува креативен сенс за една природноправна, контекстуална и телеолошка интерпретација на пишаното трудово право, а со тоа како потсвесно да се сложуваат со познатата Катонова приказна дека дури и „... смртта на работникот, не го чини работодавачот ништо“ [ако со закон поинаку не е определено]!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мртовците станаа и тргнаа на разни страни, кој каде.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Повеќето од викендите тие се на забавите низ цела Холандија, каде гостите плаќаат по три марки за да дознаат што точно внесуваат во своите организми и дали тоа е безбедно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Без оглед на тоа дали објект-јазикот не е ништо повеќе од здраворазумска измислица, важно е да се нагласи дека квалитативниот дуализам на настаните, самиот по себе, не го повлекува со себе дуализмот меѓу стварите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мајмунките не го интересираат воопшто. Помислува на самоубиство.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Чул дека вампирите можеле да летаат па се плаши да не го грабнат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На неа се наоѓаат и впишани податоци за бојата и облиците на одредени делови од лицето но и на телото бидејќи една стрелка на сликата упатува кон анусот на вонземјанинот којшто не го гледаме, но сепак не го пропуштаме како лајтмотив.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој не го гиба девојчето туку скока на бабата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, пази добро, горилата е сексуално загрозен но не и манијак.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По правило, на овој степен вообичаеното сфаќање на интеракцијата преовладува, и еурека, нашиот филозоф поседува дуализам во интеракцијата меѓу менталните и физичките ствари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така, оваа слика е некаков тип „омаж“ на полицискиот портретист којшто прави фото-робот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но што се случува? Жената снемува пари и го продава во зоолошка. Тој таму е депресивен.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Лежејќи во гробот, старецот мокреше. Но не го чувствуваше тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Не постои ништо во врска со Екстази и со ова движење во Европа, што Херман не го знае.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Нисе ги рашири рацете пред копата сено: - Не го давам!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Скриени по куќите, незнаевме што ке се изроди после таква силна поплава и трескот, се корнеше земјата, водата носеше по долот сѐ пред себе, дрвја, земја, камење, ама Никола Карев не го однесе!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Со олеснување се издиша, па си помисли дека опасноста помина. Не го извести Претседателот Никола Карев.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој опсерваториум постоел тука на овие простори повеќе од осум илјади години, но никој не го видел.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Стрелајте ме не го давам! – викаше како избезумен пред сеното.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

За да не го носат полн фижидерот сандак, ги преместија работите токму кај мене, за да им сторам услуга да ги сместам во нашиот фрижидер.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Тоа е многу малку храна, ти си слаба, треба да јадеш повеќе. – реков загрижено - Не, не ми е доручек, јас секое утро, веднаш по будењето ова го правам не го оставам никогаш гладен стомакот. – одговори таа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Плетон не го ставил потписот: - тој сметал дека латинската црква е дури и поголем непријател на слободната мисла, отколку православната (во тоа време грчка).

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Некогаш го јадам, ама и ако не го јадам, доволно е да биде покрај мене! –ми ги покажа малите лукчиња нелупени, едно до друго стуткани, во шамивчето.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја намирисавме со ливанто од едно шишенце што мајка ми никогаш не го употребуваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Пишуваше, испраќаше писма, но никој не го повика, не го прими.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш, дури ни при бомбардирањата на крајезерскиот град за време Втората светска војна, кога татко ми мораше да замине на едно од своите таинствени патувања од кои се враќаше дури кога ќе се утврдеше едниот или другиот окупатор, мајка ми и постарите браќа не го беа виделе позагрижен, повознемирен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ако тоа не го сторат сопствениците на козите, ќе дојдат специјално обучени тројки.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тогашните стратези на комунизмот, под плаштот на сталинизмот, го мислеа истото, но јавно не го изразуваа: „Козите можат да ја поттикнат контрареволуцијата на победената класа”!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Немаше човек да не го познаваше Чанга. Тој имаше остар и непредвидлив ум, не беше лесно некој да го надмудри.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По бурните настани во земјата, по судирот со Сталин и последиците што следуваа, големата изолација на земјата, првин засилениот глад, а потоа незаборавните пакети од Америка, од кои никогаш не го заборавивме месото со шеќер, јајцата и млекото во прав; граничните инциденти и првите жртви со соседните социјалистички земји.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Заминаа потери по планината. Учителот не го најдоа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Премногу трагична историја што не го заобиколи ниедно семејство, со неизбежни разминувања и судири на животот и смртта...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми, небаре ја следеше сенката на сонот на татко ми, до колку и неа не ја повтасала дремката, ќе дојдеше, ќе ја изгаснеше ламбата, ќе ја оставеше книгата настрана, означувајќи ја последната прочитана страница, ќе го покриеше полека татко ми, за да не го разбуди.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние, помалите деца, макар што никогаш не го разбравме значењето на зборовите „социјализам“, „комунизам“, „работничка класа“, зборови кои најмногу се повторуваа, мислевме дека се тие најопасни за нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми кога заврши за оваа необична спрега, Чанга не можеше а да не го праша: – Не можам да ја разберам врската помеѓу козите и јаничарите?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Нешто таму на улицата се шугали, се обѕира некој да не го види и страотно вешто се вотна во куќата на тој кому верата не му дозволува да има куче.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Едниот е онаа стројна убавица што не го тргнува погледот од мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Треба да стасам додека не го презалопиле мојот мртовечки сандак за да си влезам во телото.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ете тоа е она што другите не го увидуваат кога станува збор за овие реки.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зборот „проматари“ не ми се допаѓа, но се правам дека не го слушам зашто масите го имаат тој грд обичај за високото општество и посебно за луѓето што се на власт да се изразуваат погрдно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зошто и јас да не го признаам, но проблемот е во тоа што тој мене нешто друго ми подметнува.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Од срце ми се плаче, но тоа свесно не го правам зашто плачењето ги исцрпува силите, води кон попуштање кое значи конечно тонење во ова блато.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Не може човек да сфати нешто што не го чул а камо ли видел. Тоа е како да се обидеш да го сфатиш Бога.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Домаќинот ја отвори вратата, не го позна и праша: - Молам, што сакате?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Ве почешува ли учителот со стапот по рацете? - Кој не учи... се знае, а кој учи - не го гиба...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Настапи долго молчење. На домаќинот му изгледаше како лицето на трговецот да го беше видел негде. Но каде?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сестричките толку го сакаа, што нигде не го пуштаа да оди сам. Каде и да одеа, сѐ за рака го водеа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Колку да му беше мило во татковата родна куќа и во родниот град Кукуш, пак срцето не го трпеше.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Квечерината на дваесет и трети мај, кога се вратив од височинката каде што веќе се изведуваа работите на главниот резервоар, за кој земјата беше ископана и, на камиони, однесена, та почнуваа бетонерските работи, кога се вратив таа квечерина, пред куќата ме чекаше човек кого не го познавав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Летно време, тоа количество би било нешто помало, но не битно помало, бидејќи двата извора за кои стануваше збор, тоа го потврди Михајло, а знаев и јас, не го намалуваа значително количеството на вода лете, наспрема зимата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, зошто јас не го подзапрев низ годиниве?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сонот што го сонуваш ти сега, е сон задоцнет. Јас веќе не го сонувам тој сон.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Овој човек јас досега не го спомнав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го слушав како зборува нешто долу во темното, но не го разбрав. Требаше да вика.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ама, брату“, реков смрзнат, „зар ти?“ Тој ме погледна зачудено како што се гледа човек кој не го сфаќа она што треба да се сфати, а кое е толку просто.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој и седнувањето за јадење не го сакаше, зашто тоа бараше барем за момент да биде мирен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се разбира, тој бил изненаден од едно вакво барање, но не можел да не го поврзе тоа со неговата ситуација, со „мувата на капата“, со Ерменката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Далечното минато не го интересираше многу.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не го познавав. Подоцна во разговорот видов дека е наивен, но не ми падна на ум за тоа да го обвинувам, дури напротив, ми беше мило, бидејќи знаев дека всушност се работи за чувства кои во моментот го беа опфатиле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И кога внимаваш да не го повредиш законот на Хирам, градителот на храмот Соломонов, дека може да се добие само она што се заслужило со знаење и со труд.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Арно ама, еден ден, лето по сенокос, ова време вака, на зајдосонце, кога отидов да го земам од каде што го имав врзано да пасе во ливаѓето Бела Војца, не го најдов. Ми го украдоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ме кочи мислата дека сѐ што сакам да напишам во мојата повест која упорно ми се опира, не се дава, е можеби веќе кажано, всушност скепсата дека не би кажал ништо ново што светот не го знае и не го искусил веќе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зарем Никола Поцо не го направи тоа, зарем тој не зеде од Махмуд Меџид фермани и благослови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Кога ќе ја заврши работата тогаш. Тој да те бара, ти да не го бараш!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Гропчето на Ѓорѓи уште се познава, не го имаат срамнето дождовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И особено кога внимаваш да не го повредиш другиот, кога нема да му го урнисаш животот со својата огромна, неизмерна себичност, а божем во името на Алтруизмот, Правдата, Уметноста, Искуството...

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Разговорот немаше срдечен тон и одеше во некој правец што не го знаев. Но, набрзо го дознав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но ова не го спречи Вангела уште еднаш да ме уцени.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На крајот на масата, каде беше седнат татко ми, бидејќи тоа беше неговото востановено и неприкосновено место за седење, како некој да му го врачил по заслуга (се прашувам само кој ли ќе биде неговиот престолонаследник, бидејќи јас немав таква амбиција, а мојот брат по ниедна основа не го заслужуваше тоа).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Се разбира (ладнокрвно го продолжувам разговорот, буквално како да не го забележувам неговиот одважен, да не речам недозволено надуен став, односно, простете да се коригирам, би било дозволено ако станува збор за неговиот физички изглед).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Ако не го вратиме шимпанзото во зоолошката, светот ќе помисли дека ние не сме кадарни ни за чување животни, а камоли за зачувување на сопствената раса.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Апостолките на нашиот татко во кој се појавил на свечениот чин, што мене ме одушеви уште првиот момент кога го дознав тој ненамерен гест и белиот невестински фустан што Ласа никогаш не го облече.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Навистина, мајка ми имаше многу убави бели раце, а таков ѝ беше и тенот многу бел, што, за жал, јас не го наследив, а го наследи Наташа... . . .

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Го закопавме со ордените на Тито, часовникот со синџирче, лулето, паричникот и руската шубара што сѐ уште ја барам на закачалката во станот во Ѓорче Петров, последниот дом што дедо ни не го доби од Сојузот на борците.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тогаш ѝ рече на снаа ми -што не го фрлиш во некој дол, зар од ова дете ќе стане нешто?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И постојано си го поставувам истото прашање дали ќе брзав да пораснам, ако знаев дека толку многу ќе ми недостасува патот од Мичурин до Градскиот парк на рускиот велосипед и топлиот здив на дедо ми во мојата разлетана коса? In memoriam Дедо ми Борис Кривошеев секогаш кажуваше дека за жената смртта е награда во споредба со тоа да биде силувана или да ѝ го убијат синот!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мајка ми беше во Полска, татко ми во Грција (заборавив да кажам дека кога беа затворени во Лерин татко ми со браќата и снаата, татко ми не го пуштија од затвор, туку беше прогонет на островите во Грција и таму беше сѐ до 53 година ...ако е точно, не сум баш сигурна(!)... кога го ослободија живееше во Лерин, ама беше политички неподобен).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Добро е што тоа не го виде и мајка ми!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дали во нејзината фантазија младоженецот беше татко ми, за нас ќе остане само претпоставка!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога дојдоа да ме земат од болница за да ме вратат во домот побарав да го видам чичкото (градинарот) оти откако ми ги даде бонбончињата јас не го видов повторно.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас се крстев годинава. Не го задржав моето моминско презиме, како што сакаше дедо ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Калкулативното размислување не го разложува само даденото на алгоритамски односи, туку дури и ги синтетизира.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како е кај тебе на факултет? Се чувствуваш како некој загубар што шинтерите од одделот за приватизација не го забележале? okno.mk | Margina #15-16 [1995] 77

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Контакт-адресата речиси е обврзувачки дел од мејл-арт работата, но постои и тнр. „еднонасочен“ мејл-арт кој често се одвива на начин и испраќачот и примателот на пораката да не се познаваат, или примателот да не го познава испраќачот; едноставно повеќе-помалку случајно некому му се испраќа некаква мејл-арт порака, и толку, не се бара фидбек; постојат и специјални случаи, тнр. „енигми” или „истраги” кога во мејл-арт пораката (или во низа пораки) се разоткрива некаква мистерија или шифра која понекогаш значи, на пример, само откривање на контакт-адресата, но понекогаш богами шифрите носат прилично дубиозни уметнички пораки (постои еден генијален „поштенски“ роман на мистериозниот американски писател Томас Пинчон, „Објава на бројот 49“; самиот роман можеби и (не!?) може да се смета за мејл-арт, но во секој случај тој е инспирација за многу мејл-уметници).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Во последно време во одајата донесуваше туѓ мирис што не го спираше ни сапунот ни студената вода на дворската пумпа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Еврејско маало. Не го препознавам. Се гледа само дел од улица.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој не може да ги убеди ниту Вислицени, ниту Мертен или Брунер да не го пренесуваат него и неговото семејство во гетото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Гита го жали: во пролетниот календар на гибелта, некогашниот прв човек на заедницата, сега само странец во еден голем ориентален град што никогаш наполно не го прифати за свој, поранешниот главен рабин и претседател на општината на Салоника ги брои писоците на локомотивите што ги најавуваат транспортите на живи луѓе, откорнатици со извесна дестинација, но и неизвесна судбина.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа покажуваше дека на Закинтос, и во новиот драматичен тек на времето, не настрада стариот дух на човечката солидарност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Прашањето на нејзината религија не го допираа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„*Ако не успееме, јас ќе ги следам тие кутри луѓе, каде и да решиле да ги носат.*“ Карер помолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ех, зошто. Настапија арогантно, оптоварени со сопствените војнички комплекси и го свртеа народот против себе.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа не сакаше да се залажува: тие никогаш не го прифатија својот ашкенаски рабин, а ниту Цви некогаш се потруди подлабоко да се зближи со духот на своето стадо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Јас не можам да прекршувам наредби”, рече Беренц не криејќи ја изненадата од директноста на митрополитот. Владиката не го ни почувствува кафето кое гледаше што побргу да го испие и да замине, зашто во главата имаше уште еден план. Вечерта владиката отиде дома кај градоначалникот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му држат лекција дека беше дрзок, дека почна да работи надвор од наредбите и интересите на Рајхот и дека заслужува казна за дрскоста да одржи тајна средба со новиот грчки прв министер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не се случи ништо. Аеропланите не го бомбардираа градот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Кога го гледаше во тие свечености тивко да ја пее „Химна на слободата”, знаеше дека тоа кај овој човек не пее само патриотското, туку пред сè човечкото срце. До крајот на животот, меѓусебно се гледаа со топло пријателство чија подлога беше солидарноста искусена во тегобните сиви денови на окупацијата во кои едниот на другиот си беа единствените светлини. Кога во 1953 година островот го погоди катастрофален земјотрес и урна многу од градбите на стариот град, заедно со островските архиви пропадна и преписката на митрополитот на Закинтос со Хитлер, првиот брод со помош пристигна од Израел, со порака на која пишуваше: *„Евреите од Закинтос никогаш не го заборавија својот Градоначалник и својот сакан Епископ и она што тие го сторија за нас“*.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Знаете, тоа никогаш не го сфатија моите стари противници, Италијанците. И каде се тие сега? Што постигнаа?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во мај, разредениот воздух над гетото Барон Хирш само двапати го пара писокот и го исполнува пареата од локомотивите на двете композиции со нов човечки товар во истите добиточни вагови: на 3-от и 9-от ден на месецот во кој едвај кој можеше да забележи како богато цутеа дрвјата во дворовите од напушените еврејски куќи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не, тие никогаш не биле среќни во Солун. Ни таа, ниту пак тој. Иако тој тоа никогаш не го признаваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Скржавото пролетно сонце уште не го распеало софиското зеленило, уште дрвјата не личат на мајски, цветовите пупат, преплашени од налудничавите априлски каприци на времето, цветните алеи по булеварите и парковите сега почнуваат да се шаренеат...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Минувајќи преку овој мост човек не чувствува дека се префрлува од една во дуга држава, ако на тоа не го потсетат различните униформи на царинарниците од едната и од другата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сопственикот ни наплати само половина од цената - затоа, што не го изедовме!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тука бевме без здив, а не верувам дека тоа не го чувствуваше и Коле, зашто тука со колата просто лазеше.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Солунските угостители не го тераат гостинот да пие вино и пиво.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Многу работат. Прекувремено. Овде дошле да спечалат. Не го жалат трудот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ама каде си го повлекла ова дете? И него да не го свршуваш? Ха-ха-ха…!?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

- „Да, не го гледам јас дека цел ден кошка топка низ двор”, рече воспитачот, иако беше права забелешката на Банета.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако имаше таква вест, ќе ја читаше со жедност, па макар да се работи за нешто што инаку никако не го интересира.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но оној благ и толку кроток изглед на Пискулиева, на кого стариот гледаше преку главата на Ордета, покажувајќи така дека просто не го зема предвид малиот, ја сломи коравата душа негова и тој се реши да ги прибере земјаците.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не го тревожеше мајсторот што се победите во тој свет чиста илузија, зашто тој знаеше дека, ако се размисли добро, до тоа се сведуваат и многу работи што се чинат важни во животот и на кои им се посветуваат со сиот напор сериозни луѓе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Како го викаа едниот, жити господ: а! Дуле, Дуле. Не може да не го знаеш.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Каде е, ако го има? Невозможно е да не го гледа уште!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не, не е како другите Богдановото девојче. Залудно Петре пребрзува. Таа не го гледа убавиот и не ја бара неговата рака.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогаш настана тоа, што стариот никако не го предвидуваше, од кое беше силно изненаден, и кое го натера да преземе итни решителни мерки против Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И како да не го прими, кога тој дава добар повод за смеи и за двосмислени потфрлања.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Можеше и да не се случи ништо особено, ќе си течеше и натаму сѐ без потрес, само да не го донесеше патот тоа девојче пред Боцевата берберница.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да ја имаше, оваа тешка зачмаеност, што го вклештила и не го испушта, би се стопила како што се топи мразот напролет и тој би нашол утеха, ако не и тиха радост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Така беше дури не го жегна нешто еден ден.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Жените се кикотеа. - Што мори, зар пак и тој да не ќе најде подобра, ај бил учен, не го гледаш каков е смилосан. Таман си се врст.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Вратата десно е подотворена, отаде свети, - но Корилче не смее ни да наѕре таму, не го пуштаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Ај таксират“, си повторуваше тој во себе и, сиот исплашен, гледаше право да се пикне негде во задните редови, до самиот ѕид, само да не го забележат по нешто. Попосле како да се поослободи малку.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој се прави како ништо да не го засега, а всушност сака да го заборават, да не се креваат на него нивните очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Стариот го припушти на неколку чекори, правејќи се како воопшто да не го сетил, ами како да го гледа сега крувчето, и рече божем за себе, но доволно гласно да го чуе Пискулиев: - Бре што беше оваа рака! Како да го закла дрвцето, сироткото!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Убавиот лик не го следеше тој со вртење глава, а го проследуваше, се така загледан в земи, внатре во себе, дури не му се сталожи како неусетна издишка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

На вечерата девојчето седеше спроти Коча и ниту еднаш не го погледна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

* Погледот намачкан со хоризонти, тишината ветена од ветерот. Врвот на планината изгорен (за да не го инфицира небото).

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Вистинската личност, во која би била олицетворена неморалноста на жената, би бил коњушар кој смрди на ѓубре и тој лик требаше да го оствари Роберт Њутн или некој сличен на него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Момчето мокреше на ѕидот, но девојката цело време го држеше под рака и не го пушташе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Лекарот треба да покаже дека е свесен за омразата во вас, но дека ја разбира и дека таа не го навредува.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не само што не би можеле туку тоа не го ни сакаме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Зашто она што ја истоштува душата на создавачот ја пренебрегнува душата на читателот ако притоа не го создаде сопственото исцедување во миговите на контактите со овие песни.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Војникот што стражари пред вратата од дворот не го знае влезот откај плевната.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Би цепел и дрва, но чичко Петре не го остава.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но чичко Петре се сожали и не го остави да живее осамен и пуст.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

XIII Кметот веќе не го бара и не го вика Колета.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Стоевме сѐ додека учителот кроце и внимателно не го допиша во дневникот неговото вистинско име: Славчо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Утринум, ноќем, секој со своја молитва ја возвеличува смртта или животот, сѐ дури Буда не го довика Исуса да му каже дека преминува но дека не ја открил тајната на преминот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Разранети им се копитата од острото камење на бескрајните друмови на историјата.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Се затскривме во живата ограда и демневме. Си ги одбиравме жртвите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Гледате, жртвите се спокојни. Не знаат што ги чека. Тивко ќе се доближиме и - цап! - амблемот го нема.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Оној АУДИ е мој“ рече Љупчо, „никој да не го гиба!“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Можеби се потсетил на она време кога бил на моја возраст.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Може и тој оддалеку гледал некое девојче - како Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Секако, без мене се собираат во паркчето на нашата клупа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Посакав да го прашам, ама не бев сигурен дали ќе ми ја рече вистината: И не го прашав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И, секако, ме озборуваат: - Мајкин, малечок, не го пуштаат да излезе...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кога пушиш веќе не си дете.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во џебот носиш цигари и запалка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Шо трици ќе јадат, токо пак, коа тој шо рекол: „покриеното млеко мачките не го локаат".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури ќе стое лејката, јас одовде не мрдам — му одговори Толе и се раздели од него, испраќајќи го до Плетварски Дервен, да не го згаштат уште тука агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Само добро држите да не ни куртули и овој сефер, оти сите ќе ве избесам на црниците пред кашлата! — им се закани јузбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Аскери со кации им тураа на градите жар и ги држеа по тројца да не го отстранат од градите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си ја претстави првата вечер со тоа наметнато девојче, како го истепа и си рече дека не го сајдисува и како нема да го доводи до крај, но на силата од Адемага не можеше да не го земе и да не се венча со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури Толе разговараше во оваа колиба со четниците, Петре се поздравуваше во другата со Дамета Груев, којшто како местен работник и човек им го претставуваше на тие што не го познаваа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Да ви се ногу години, ефендилер, — проговори Трајко и со длабок поклон ги поздрави двајцата султанови служители, сиот затресен од возбуда, знаејќи дека не го вика мудурот за добро.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А за да биде сосема приврзан за неа, Митра ја излеваше сета своја женска нежност и му го правеше животот пријатен, толку повеќе што и таа не го сакаше својот стар маж Трајка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе таа ноќ спиеше со Ќосото баш кај тетка му на овега во Полчишта и нареди никој да не го беспокои ноќеска, па макар јузбашијата со сиот аскер да го сардиса: — Утре на видело ќе се расправам, кој сака нека иде! — беше последната негова наредба пред спиење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Излезе Сефедин вечерта по темница никој да не го види и според кажувањето на колџиите, ги насочи потерите по оние села каде што се врткаше Толе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Леле, мајко ти мила, шо се праве ал со вакви заспани луѓе, бре! — Разгневено заврши Толе, сиот осинет од лутина. Не го јадосуваа толку продавачите и купувачите, колку заспаноста на луѓето што живееја околу него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Бујрум — бег, си ме викал? — проговори како со туѓа уста.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко Бешот пак, потера две крави и еден вол за Воден и ги понесе стоте Толеви лири да побара оттаму некоја грчка берданка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓаурска работа, може и тоа да биде; инаку како се доварди од толку потери и пусии на кои падна овие десетина дваесет години арамилак!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некогаш на замин, по „добар лов" ѝ потфрлаше на мајка му по некоја и друга лира да ја ублажи сиромаштијата и да не го избришат од нивните тевтери, да има лице да се прицне некогаш кога ќе го подгонат полјаците, заптиите и фариите од Полчишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе поседе во Прилеп четири пет дена. Му занесе на Горѓија четири пет тави дебело бравско месо, но не го пуштија да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да не го испративте кај свети Петрета?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти ме изгледа, ти ме израни, шо ќе речиш ти, тоа нека биде. Јас твојот лаф не го газа, нели знајш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тргуваа луѓето со што можеа; Раифа не го гризеше совеста што продава пушки на христијанин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Може, може, зати тој и во Маданот му а расцепи главата на гавазот. Ем, видоте луѓе, не го осудиа!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Предвечер стана една мала тревога во штабот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе паѓа на пусија уште два трипати, но навистина ниеден куршум не го погоди.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бахтијар и бимбашијата не го познаваа местото и не предвидоа дека може некоја чета да ја опседне таа тумба и да ги бие одзади.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зати тој е и е учен во Беас Куле, Адакале, ДиарБекир, Шам, Ерзерум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И разговорот се сврши.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но сега Бахтијар заповеда јуриш на Маргара додека не се извлечкани преку слободниот простор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури бимбашијата го претресуваше мало Мариово, Толе се врткаше по старо Мариово преку Црна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Неоти него не го дупи куршум? — почна да ги насрчува кога ги виде замислени, а во себе и сам се запраша: „Зар може навистина да не го фаќа куршум како што се слуша?“

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кршка лево, кршка десно, ги подлажува дека се вратил кон Градешница, но сега загарите не се подлажуваа со лисичината опашка, бидејќи и селаните правилно ги известуваа за Толевото движење, та не го оставаа ни да се издише.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Да ми се живи! Море, кога не и оставиле да висат на јаб'кницата арам да му е верата турцка! — дури им се изнарадува Толе на постраданите витоливци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А! а! а! не го ранел добро царот, не! — се пронесе смев од целата дружина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Разбра сѐ што стана во дните по нападот, но не го сожали Мисирлијата, попот, даскалот и другите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Од каде вие другарот? Не го познавам, не дошол досега кај нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе стана пред зора и го побара Бешот и другарите, а овој на брзина му ја кажа новината и му го доведе мелничанецот да слушне лично од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Патем се трудиме да не го извалкаме тепихот. И тоа дејствува, нели?

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Фројд вели дека „човек не го смета за одвратен мирисот на својот измет, туку туѓиот мирис.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Приказната ја збуни секретарката, но сепак таа не го распрашуваше.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И покрај тоа што мисијата имала само воен карактер сепак не можел да остане рамнодушен спрема политичките барања на Македонците и да не го извести својот штаб.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Експертите на Министерството по анализата на пристигнатите заклучоци не го криеле задоволството и можеле да констатираат дека на Второто заседание на АСНОМ било „заобиколено контраверзното македонско прашање“,

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Го колнеа и младо и старо, но него клетва не го стигна.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Све што е испод 20 иљадарки од ауто не го признава.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Кога шуто и рогато можеа да земат диплома, зошто и таа да не го завршеше.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И како во сите добри пародии - критичарите и кураторите ме прогласија за шарлатан, а малограѓанските колекционери се жалеа како моите слики не го одразуваат македонското поднебје кое е сончево и светло, а она што јас сум го изложил е темно и депресивно.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Меѓутоа, Хундертвасер „Fensterrecht“ не го предложува како свој уметнички каприц, туку со тоа начело мисли многу сериозно - целта на неговата акционистичка архитектура е секој, кој ќе осети потреба нешто да промени, не само во внатрешноста на својот стан, туку и врз фасадата од куќата во која живее, за на тој начин да го пласира својот идентитет и надвор од просторот на живеење, тоа може непречено да го направи, и тоа само до онаа точка до која допира неговата рака.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Уметноста требало да биде радијантен симбол на топлината на телата. (Како момче од шест години, 1927 г.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Како и во филмовите, и во сликите Џарман користи фрагменти од својата лична митологија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Колку пати дневно со луѓето комуницирате онака како што вие се чувствувате, а не онака земајќи ги предвид нивните чувства?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не ли е чудно што по сето тоа вашата реакција може да се сведе на една реченица, и тоа онаа од насловот на книгата: Зошто јас не го реков тоа! 104 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Понекогаш го охрабрувал стадото да создава сопствена топлина, како тогаш кога рекол дека “секој човек може да биде уметник”, а понекогаш го прекорувал поради тоа што не ја чувствувал неговата топлина врз себе - што е проекција на неговите чувства за родителската рамнодушност.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако сликите поседуваат genius loci - Британија - кадешто Џарман не го испушта од вид ниту викторијанскиот период, империјалното минато, општиот британски конзервативизам, декаденцијата, ксенофобијата и сл., силна е присутноста и на моментните општо-цивилизациски закани: нуклеарни, еколошки, епидемии на сида.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, промислените „скриени убедувачи“ (В. Пакард) наоѓаат начини пред очи да ни ја потстават својата роба а притоа ние тоа воопшто и да не го разбереме како реклама.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Зборувајќи за wie man dem toten Hasen die Bilder erklart (Како да се објасни слика на мртов зајак, 1965), Бојс кажал дека повеќе сака да му зборува на мртов зајак поради тоа што публиката според него не е доволно жива и не го сфаќа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Џарман не ги именува. Самите можеме да ја одбереме онаа што најмногу ни се допаѓа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Не го чувствува остриот мирис на згниени дуњи, ни дебело напластениот прав по расфрланите кошници, куфери, вази, книжни цвеќа, порцелански чаши за пиво, распукан будилник, картонени кутии, скршен глобус, парчосани географски карти...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа не го гледа димот, што го остава локомотивата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со едно исто одело одеше - лете, зиме, пролет, есен - сѐ додека не го заменеше со друго.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На школо, на улица, на излети, на гости - сѐ со новото палто. Шест месеци не го симна од себеси!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дајреџијата не го ни чу, ни виде упрекот на кафеџијата. Предаден на своите преживувања, целиот пливаше во некакво неискажливо блаженство.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дајреџијата свиваше раменици, не смеејќи да ја погледне жена си в очи, како да беше тој виновен што порано не го отепале кралот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Или не, таа гледа нешто.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Оттогаш никој не го видел повеќе жандармерискиот наредник од под мостот, во гратчето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само учителот Климент уште не го затвораше својот прозорец и не си беше прибран да се одмори.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Радосен што толку бргу и лесно се сврши целата работа, него место не го држеше, додека не ја види уште момата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога се бричеше наутро, ставаше крпа околу вратот да не го испрска со пената од сапунот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Дванаесет години работи Веле со Аргир и за сето тоа време тој не го чул ни еднаш него да заговори вака топло, човечки.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никој тоа не го побара од Јакима...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Старицата сѐ уште не го стега синото конче, да ги поткрене очилата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се надигна од облакодерите и се слеа со самото небо - во една длабока и страшна - неискажлива болка... мајсторот Него не го испратија со свирки, ниту се собраа луѓе пред црквата, на сред село, да играат оро.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но иако и двајцата се сложија со тоа, сепак Павле не го поткошкна баш онака палтото, како што правиме обично со старите алишта за кои мислиме дека не се повеќе за пред свет.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но тој не стигнал ни да зине, кога таа удрила со бастунот по масата: - Слушајте, началниче, му викнала со страшен глас, - ако не го отпуштите веднаш оној некадарник, ќе летате и вие одовде...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Никој уште така замислен не го видел стариот мајстор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А кога си отиде сопственикот, тој им се приближи на мајсторите: - Немаше да поверувам, ако со свои уши не го чув сето ова.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Отиде сам во место каде не бил со неа и каде не го познаваа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Му одаде Павле достојно признание на палтото и ѝ кажа на жената да не го става в орман - отсега ќе го носи само покуќи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А по секое качување на дрва или јаглен од визбата, редовно го четкаше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И нешто од носењето, но повеќе од сонцето и прашината, - палтото избледе и некако потемни, што можеше најарно да се забележи кога ќе се кренеше реверот или низ малиот процеп на испараниот астар. Но ништо за тоа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но Грдан не знаеше ни да игра ни да свири - во играњето никогаш не го погодуваше вистинскиот чекор, па само го газеше својот партнер; а во свирењето не го бидуваше за тапанар, иако тапанот лежеше пред него и требаше само да го допреш со некое од двете стапчиња па да издаде громок звук, ама навреме.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го барав и во болница, да не го удрила некоја кола па да паднал во кома и да не знае кој е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Режисерот, кого Ване уште не го беше видел, си беше во штабот, меѓу раководителот на градилиштето и главниот инженер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, трипати поголем од плодот е трнот на трненката, кој е на штрек во сите сезони на годината и ја брани грмушката, било таа да фрла ластари или да држи плодови, сѐ додека не го замени нова генерација со истите бодежи од бајонети.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Прв одеше и екипата ја водеше снимателот, во износени гојзерици и голф - панталони; од рацете не го испушташе пусулчето, во кое му беа забележани пунктовите што му ги беше издиктирал режисерот за денешното снимање; а на вратот му висеа и се клатеа, на одделни предени врвки, зухерот и светломерот, како две амајлии.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не го ни забележаа професорот, кој излезе од својата работна и лежачка просторија, како вратар на целата барака, и се претстави со сета своја должина како кускуле.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но да не го прескокнам мезето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А кога дојдоа нашите, се примири некаде, како под женски скут, и додека сиот град излезе на улици тој не се појави во чаршијата барем да си ја обие својата бутка, сѐ додека не го дочека синот во партизанска униформа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оттогаш, небаре суртук од сурутка, доктор Миха се измени до толку што не го препознаваа ни сестрите кога влегуваше и излегуваше од кабинетот, а не пак пациентите што токму него го беа одбрале да ги лекува.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Снимателот немаше доверба во својот асистент да му ги даде инструментите што си ги задржа на вратот како амајлија, иако во штабната барака не го очекуваше некоја неизвесна судбина освен да пие ладно кафе, да трга цигара по цигара и одвај да чека да му понудат од шишето што се криеше во бирото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Првиот пат, Мирон Донски не го прочитал предлогот за одликувањето што му беше поднесен за парафирање.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не го дочекав печатењето на весникот, како секогаш, кога му го носев на Татко, со моите објавени текстови.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А јажето завиткај му го на вратот на Белуш. Убаво, да не го загуби.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кучињата пак полетаа удолу. Пламенот ги окуражи. Бојан тоа не го очекуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Што ќе му биде тоа? - праша дедо Димо кој не го сфати значењето на зборовите на инженерот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ништо не го боли, а тешко му е и мачно, како да го притискаат сите камења од Чукарот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега ќе мора да живее од компири, качамаци, јаболка, но тоа не го загрижуваше многу, важно е храна има не за една недела, не за две, туку за повеќе месеци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Драмата може да почне. За помалку од минута, публиката веќе реши сѐ околу симпатиите и антипатиите“ - можеме да ја сметаме за пример на елементарна симболика која не го вклучува културното наследство.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

На секој приговор, има одговор: “Па, тоа е само претстава”, а вам желудникот сеедно ви се грчи и одвај се воздржувате да не го прекинете гледањето.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Бидејќи Господ се пошегувал со нас фрлајќи ни го Моцарт во вид на вулгарно суштество, кое не го носи ни знакот на милоста божја.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Зарем не ти рекоа? Или не си чула? лулањето на колковите девојката не го изведе како ти: толку природно, а толку шик!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Велам: цели потомства скриени во каменот уште копаат и бараат нешто што не го најдоа во животот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Последица на транзитивноста во поезијата се демотивацијата и произволноста на звуковната подлога на јазикот; - поезијата е акустична супстанца, уметност на фонацијата; - поетскиот јазик стои вон противречноста: вистина – не – вистина; - поетскиот текст со своите поетски фигури претставува елемент на изненадување, што ја зголемува непредвидливоста а тоа доведува до пораст на ентропијата; - одредени поетски содржини бараат одредени метрички типови; - неискажливо во поезијата не постои во чиста состојба; - поетскиот јазик не го карактеризира синонимијата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Везден ја прелистував книгата на родените сѐ дури не го пронајдов и оној ред во кој се препознаваа и буквите на моето име – синџирче од глуварчиња што го плетат децата пролети.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Единствено дополнување кое овде е важно од аспект на работничките права е тоа во измената од 2013 година каде се менува ст. 5 од чл. 9 на ЗАПВ и како еден од условите за престанување на важењето на лиценцата на агенцијата и нејзиното бришење од регистарот на агенции за привремени вработувања се наведува дека „ако на работниците со кои агенцијата за привремени вработувања склучила договори за вработување не им исплатила плата и уплатила придонеси од плата над три месеци, а за тоа не го известила инспекторот на трудот или платата не ја исплатува, согласно со закон, колективен договор, договорот за отстапување на работник и договорот за вработување.“

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Славчо не разбра што му рече жабокот, па затоа протрча покрај него како да не го ни видел.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој веќе цврсто беше решен да не го отстапува станот но не беше расположен за карање и расправии.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ване мисли дека таа не го видела стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Таа ѕирна под масата, го побара на балконот и кога не го најде добро се исплаши.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Не го сакам тоа парче. Некој го јадел! - се побуни Мирко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Мишко не го виде од каде долета.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се сврте лево-десно, да види дали некој не го гледа, - па повторно истрча пред портите, весело си засвирка и се стрчна удолу низ улицата, од каде доаѓаа весели детски викови...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Арно ама, штом кучето му го видело синџирот в раце, спрснало да бега и оттогаш никој повеќе не го виде.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ти добро си знаеш дека мене не ме личи некој да ме види со тебе седната тука под дивјачката, сама девојка тоа не го прави, да си го пушти беќарот да седне до неа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Овој крај тие не го познаваа. Случајно на главниот пат наидоа на една жена со остар поглед и ја прашаа каде е тука најубавата река.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Кога никаде не го најдоа и откако со извикнување на неговото име ги пребараа сите лески, капини и скребјалници, се вдадоа да ја прошетаат планината открај накрај, и пак Илета Вегов никаде не го најдоа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Аман, ќерко златна, зашто ни оган не го гори тоа што можеш да го запалиш ти, со таа твоја убавина што Тој златен ти ја има дадено, и затоа само јас самата си знаев како се дочував, ни копче на градите да не ми се откопча, зашто дури и ветре што лист на гранка не подмрднува процеп можеше да ми најде на голо да ме заскокотка.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ама не го удрив баш како што треба. Го погодив некаде кон вратот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Знаеш ли“, рече обраќајќи му се на колегата, „дека досега никој од нас не го ни допрел, а не, пак, некому да му скокне во скутот...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Сака уште да рече Можеше да се случи секој од нас да биде убиен, но се премислува: Само стрика Анѓела не го одмина кутриот, вели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога стигнуваат пред првата спила, во којашто се најдува седелката на бувот, Максим, испулен спрема пругоре, миг, два, размислува од која страна да се искачи дотаму, до седелката, скришум, за да не го исплаши бувот па тој да излета.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тестото, кога ќе биде готово, се собира во платеноно цедило и кога ќе проврие водата, се спушта во котелот, но така што да не го допира дното, односно со конопен конец се врзува за рачката на котелот или за камушките и се остава цела ноќ да врие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа, Трајана Дамческа, иако беше жена, за сè што ќе се договореа да направат или ќе направеа жителите на Потковицата, имаше свое мислење и по свое го правеше и, мораа да ѝ се признае, повеќе пати работите излегуваа на нејзиното.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По завршувањето на некакво техничко училиште во Крагуевац, Неделко долго службуваше по малечките железнички станици низ Србија и низ Босна, сѐ додека, во 1934-та, не го донесоа за шеф на Бакарно Гумно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа, што не го завладеаја Чауле и околните ридови, и што беа погани со народот и со луѓето од началствата, на Србите луто им се одмазди. После, во првата Голема војна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Неа, Трајана Дамческа, мајка му на Ѓорета, зашто беше висока како далјан, и зашто навистина беше комитка, уште од пред востанието во Крушово 1903-та, никогаш уште оттогаш не го симна чифтето од рамена, сама управуваше со момците, со аргатите и со сиот имот на Дамчевци Џаџовци, жителите на Потковицата, и на сите околни села така ја викаа, Комитка.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа, властите се распрашуваа што правел Јован за сето време во војната, дали нависитна тој ја растурил бомбата од Црн Камен, дали одел често на станицата и на Битолско Џаде, и дали тогаш, при одењето од Потковицата, го отворил пред некого од нив куферот или дали само му кажал на некого навистина што носи внатре, во куферот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тоа што немаше ниту трага од некакво копање, никого не го интересираше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Садриазамот се сврти спрема старецот; тоа, да не ја нападне првин главната цел, туку да удри на неа, со сите расположиви сили, дури откако ќе ја обезбеди заднината, беше основа на неговата воена вештина, па сега, упорно загледан во старецот, се прашуваше дали тој не го лаже, дали навистина луѓето се избегани на Имотот?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, таму било запишано дека Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Атанас Јанчески Цицко, брат му на Бошета Јанчески (животниот пат на Бошета, поради една изненадна околност, уште од истата ноќ зеде друга посока, го однесе далеку од Потковицата и никогаш уште еднаш не го врати назад) скриени во житјата на реченото место го издемниле Хаџи Ташку со дружината и кога овие им се доближиле на само педесетина метри истрелале сите тројца наеднаш во нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Достасаа во Потковицата едночудо луѓе, агенти, од Тополчани, од Прилеп, од Битола, и сите од ред го распрашуваа за Јована и за неговата придружничка, но најмногу, нив, железничарите ги товареа: зошто уште веднаш не го пријавиле Јовановото заминување?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа жителите на Потковицата не го правеа од скржавост, или од мрзливост, туку дека беа економични спрема гората.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зарем стрико Анѓел нивни не го изгуби животот на свето место, на Алилово, и тоа токму на прв ден Водици и борејќи се за светата наша славјанска црква.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ние, јас и Костадин Дамчески, вели погледнувајќи во Васила кој ги донесе камењата и сега држејќи ги в раце стои над него, планиравме оваа година таму, во Стамбол, да испратиме наши претставители и тие да му го предадат планов и писмото лично на султанот, но прилепските првенци нѐ советуваа да не го правиме тоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не му е важно да биде старешина на имотските сојови (а да не биде глава на сиот сој Перуноски не може, зашто е најстар и од браќата и од братучедите) но ако не го сменил од старешинството сигурно нема и да го руга, а тоа, да не го руга пред луѓево за она за кое сам тој не може да престане да не се руга, најважно му е од сѐ.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин бугарските, во есента во 1915-та, а потоа и германските војски, енергични, откако ги прогонија Србите од Потковицата, веднаш ги зазедоа и Чауле и сите стратешки позиции, а падините на ридиштата, и горе над шумата и долу под шумата, ги ишараа со окопи, направија, замјанка и чекаа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Навистина, сѐ уште не го скорнале сиот снег од Потковицата, сѐ уште се белее на Чауле, на Самовилец, во усоите и негдегоде низ орманот, но небото се отвори, земјата затреви и замириса воздухот, па уште од раното оживува полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Хаџи Ташку од порано известен од Хаџи Панови, делениците Акиноски, дека в сабота ќе дојдат потковичаните за да се измират со него, намисли да ги состави и да ги збори Иса и Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа го соблекува палтото, му го подава на Васила и зема да се качува направо спрема седелката, која е водорамна пукнатина во спилата и пред која, од левата страна, расте ниско и осамено дреново дрво; за него, смета Максим, ќе се држи кога ќе го убива кобникот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Инаку, ни за мангар не го бива; но зашто е голем, добро ќе му дојде на Иса да го испружи колку што е долг, така Исо ќе си ја умножи славата, без ништо да изгуби, а селаништето ќе научи во иднина да не се перчи дека нема помаж од него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За твоето млеко се покажа достојно чедо, венчан од славата трајна, и никако не го посрамоти родот ти, Недо, в скут на победата сјајна .. .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Штом Кузман не го чествуваш ти згасни в океанот да не грееш и над нас пак!"

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Но не го допираат тие срцето наше, на лошо, животните ги сакаме, луѓето се тие кои со својата немилост нѐ плашат. животните, со својата невиност, неж разгалуваат.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

- Има, има врска! – прифатив енергично. – И пред марксизмот, рускиот социјализам не го загуби верскиот потенцијал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Првин ми се обрати мене, небаре јас му бев постојана цел: - Не го симнувате погледот од бункерите?!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Се прегрнуваат, бакнуваат, како што тоа не го прават и родени браќа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Многу внимаваше со ништо да не го изневери последниот редослед на татковите книги, да не помести ниту ливче, небаре Татко тука повторно ќе се врати, како секогаш.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка се роди сираче. Не го запамети ликот на својата мајка. Живееше добро со маќеата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Колку ли пати во ова макабрично патување, во трагикомичниот балет на сенките на водичите, во близината препознавав луѓе од мајчина и таткова рода како ми се приближуваат, но не го чинат последниот чекор до мене, а и јас останувам нерешителен на тоа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Влезе во претставата, јас не го гледав ниту излезот, ниту епилогот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тогаш Анѓеле што ќе прави на тоа парче земја, оттаму како ќе се врати ако не го примат?! (Потонува во мисли).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

(Од вревата никој не го слуша и пред да се појави на вратата пак викна).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Немал ваков адет! Ова досега не го има сторено!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Така е, сестро златна. Еден ден ако не го видиш или не чуеш како е, веднаш умот на пусто лошо ќе ти појде.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

На која око ќе фрли, ако не го сака, носот да ѝ падне!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: Ќе го пуштам, се разбира. Зошто? — си знам дека ми е прокопсано чедото — ќе спечали и ќе ми пушти. Не го одделив од куќи за уште да гладувам и да стегам!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И сега со чиста совест можам да потврдам дека не го проверував напишаното освен во случаевите кога Даскалов самиот инсистираше да се запознаам со формулациите на неговите оценки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не го сторив тоа ни оној ден кога свесно одбив да бидам „унапреден“ во доделувач на пофалници и на други одличија со кои ќе требаше да им ги украсувам градите на оние поединци од стадото кои ќе прифатеа дека единката нема потреба да размислува за појавите и настаните за кои Партијата има одамна веќе стокмено одговори и распишала рецепти и правила.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Иване, татко ти го убија, и тоа од поодамна, а и мајка ти е мртва.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И во тој ден се сметав многу богата. Најбогата...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали и забележуваше само на својата лековерност и поводливост кога тргнала по младичот кого речиси и не го познавала?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само едно му недостасува. Тој не го запишува ни часот, ни крајот!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа е дефинитивно - ми рече Боге од Бањи - но постои една жена, твојата баба, која многу ќе ти се израдува”, ми рече Боге од Бањи…

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Бил херој, иако не го запишале како таков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во секој случај ние ова не го правиме заради некое подалечно време, заради нечии спомени што треба да влезат во приказните.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да не прозвучи суетно но јас навистина сметав дека и во крутите околности на системот постојат прифатливи решенија за онаа личност која ќе соумее да се постави така за да може да се придвижи и надвор од правилата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Огнена Гулева или не го сфати или воопшто не ја тревожеше ваквото однесување на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира тука е и оној најважен ден, да не го заборавиме, во кој за првпат го слушнав плачот на син ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или помеѓу зборовите на вака скудно изразеното незадоволство поради необмисленото однесување сепак беше содржана и премолчаната благодарност за љубовта што и ја беше понудил непознатиот војник на бел коњ, и убавите денови што можеби ги имаше поминато со него (за кои никогаш не беше спремна да раскажува); да не ја забораваме притоа и разочараноста која иако не беше најдитректно искажана веројатно навраќала во нејзините размисли шепотејќи и грдо и неутешно дека замаеноста од лудата среќа за жал премногу кусо трае?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И овие чудни зборови се на татко му на Иван. Ги изрече оној ден кога изгледа замина да се сретне со смртта.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Ова, за наликувањето, не го реков со лоша намера туку бидејќи ти заблазнувам“, објасни како да се каеше Огнена и со насмевка на виновност побрза да си ја прибере раката од коленото на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто ти не ми го кажа тоа? Или не знаеше?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Колкупати горе во планината ќе ме поткренеше од сон неговиот глас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа секогаш располагаше со доволно енергија но и со непоколеблива безочна упорност за да почувствува потреба да ја прикрие својата намера.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

* Едно е сигурно: човекот роден под Сина Скала постоеше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Речиси сум сигурен дека не го слушна дури ни ова мое неконтролирано вежбање на гласот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тој, иако не го видел Ивана, слушнал како загинала притоа не го изустил дури ни своето име.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Барем сега, додека сум во собата сам, можам слободно да заклучам дека сѐ повеќе наликувам на оној наш Кочко, партизанскиот песнопоец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Убаво момиче си, Кате. Ќе имаш ли среќа, момиче, да не го живееш нашиот живот?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Попусто молеше за помош. Од свирежот на ветриштата никој не го слушна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

- Да. - Кога? - Одамна, не го паметам...

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Можеби некои од вас го прифаќаат ова гледиште и јас можам само да се надевам дека вашите очекувања се исполнети или ќе се исполнат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Нема дно - на крајот рече тој.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Дедо Васја не го чу, а се плашеше да го потпраша уште еднаш.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Како и да е, јас не го споделувам тоа гледиште.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Само плакети од властите шеснаесет парчиња, па и кошули ми подарија, старата досега не знае што да им прави.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

А оној кој ме селеше, тој страшно умираше, не го пушташе никако, можеби дека црквата ја сруши, а и воопшто... Човекот климна.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Добарден, кроко, - весело викнав. - Како си?

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Палјачово не ја разжали сенката, - рече Карамба-Барамба чувствувајќи дека тој палјачо ни него многу не го разжалува.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Роско замавта со опашот божем ме разбра, а јас пак му реков: - А ако не го спобркаш зајакот, ти си обично куче.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Тој час можеби сакав да избегам или да нацртам пред себе голем ѕид, но не го сторив ни едното ни другото туку најљубезно реков: - Еј, кроко, ситно око, ти носам ужина - “најубаво јадење за крокодилите“.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Мене ме прати во магарешката клупа, не ме сакаше, како и јас што не го сакав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Шушкајќи нешто низ брадата, пцоста или молитва, го зврте неколкупати околу себе како да бара место кај да го фрли но сепак не го тресна од земја.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во твојот папок е, Луцијо, оти јас го пренесов центарот на вселената од циркусот во твојот папок; каде и припаѓа, каде отсекогаш и бил, само тоа Земанек не го видел, а и ти не си видела; кажи му дека е обично добиче“, велеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи, Луција му ја дала песнарката откако ја понижив; тоа можеби значеше дека Луција немаше да им ја даде, доколку јас не го сторев она што го сторив на кејот, и дека таа им ја дала сега затоа што ме сака, односно затоа што ме мрази, а ме мрази затоа што јас не ѝ дозволив да ме сака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И Земанек стана, отиде до автобусот, им рече на другарите да не нѐ пријавуваат како отсутни и да молчат; потем се врати и ние видовме како во нашиот автобус влезе наставничката по музичко, која не го познаваше нашиот клас добро; видовме дека ги прашува другарите дали се сите тука, и дека тие ѝ велат дека сѐ е во ред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тргнавме рано, со автобуси; не го забележав Фискултурецот во автобусот, но Луција беше тука.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече дека косата ми мирисала секогаш на цимет; му реков дека такво нешто сигурно немало, бидејќи јас не го поднесувам мирисот на циметот; тој ме убедуваше дека било така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш не го знаев сето тоа, не ја познавав во детали технологијата на власта; но со интуиција (тоа прекрасно орудие за сознание само на младиот човек), чувствував дека не треба да го потпишам формуларот на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Половина од девојчињата во класот беа готови да си ги пресечат вените за него, но тој тоа не го гледаше; тој гледаше во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Конечно, за крај на есејот напишав и нешто што не го мислев; односно, напишав нешто што го мислев за изведувачите на бабарскиот обред, но не и за самиот обред.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Всушност, се жалеше (како што само тој знае да се служи со зборовите), дека забележал дека неговите сетила се целосно мртви, дека веќе и чудата не го возбудуваат, оти отрпнал на невозможното, кое во циркусот го имало премногу; дошол до ситуација, велеше, чудата да му станат секојдневие, и посакал да се врати од малото небо (веројатно мислеше на циркускиот шатор), под големото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се поклони (и облакот со него се поклони, но тоа никој не го виде освен мене).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рече дека има план ливчињата да се сохранат на тајно место, место толку тајно што да биде сосем видливо, оти луѓето подобни за лоши дела, крадците и убијците, знаат дека законот секогаш ги бара украдените работи далеку од окото и од местото каде се украдени; затоа, најдобро е тие да се скријат на највидно место, оти таму никој не го бара пленот на крадците!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги отчукав на една стара машина за пишување во училиштето, ги подврзав во картонска корица, ги насловив како Енигма, напишав посвета: „На девојката со коси очи“, на првата страница го оставив мојот телефонски број (Луција ниеднаш не го побара за три години) и ѝ ја испратив по една другарка на Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакав тогаш на Луција да ѝ се спротивставувам па да ѝ објаснувам дека мошне често, наместо патриотизам луѓето се задоволуваат со еден вид културен примитивизам, и живеат како во полусон, убедени дека се патриоти; многу години подоцна сфаќаат дека примитивизмот на народните обичаи (во позитивната, културна смисла на зборот) не го определува нивниот патриотизам, туку дека е само еден вид културно алиби дека припаѓаат кон некое движење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И си реков: зошто не го удрив оној ден со бокс по муцката Фисот, кога ме исмејуваше читајќи мои стихови?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сите мислеле дека се помрднал од умот од жал голема по таткото и никој веќе ништо не го прашал за тоа собитие чудно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И со слово мачно, со јазик одбран, со срам и пониженост му преподаде логотетот на Филозофот и слово за ќерката малоумна негова, за срамот негов, за гревот што не го сторил тој, ами некој негов предок, а тој го плаќа како долг туѓ од божјата книга на вересиите запишани.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Поправо не го украдов; тој се беше закачил за мене“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Само ѓаволот го гледа она што ние не го гледаме!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тагуваше отец Стефан како и секој завидливец при средбата со поголеми од него, не забележувајќи дека им е рамен; снеможуваше кога ќе видеше на себе рамни, сакајќи предност и власт над нив; се тресеше од страв при погледот на помалите од него духом, плашејќи се да не се израмнат со него, и дури, да не го надминат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И повторно не го гледавме невидливото, она што нѐ вознемирува, што го бараме, а Бога молиме да не го најдеме!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Зошто да бидам како скитник крај стадата околу твоите другари?, а наместо него, одговара Хорот: Ако не го знаеш тоа, о, најубава меѓу жените, тогаш оди си по овците свои и паси ги јарињата покрај пастирските шатори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имаше опасни аналогии меѓу народната уметност на Луција и таа политичка игра на обредот на заедништвото, и јас тоа го насетував, но не го разбирав тогаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Можеби не го гледам тоа, но и јас имам дел од таквите маки. Најлоша мака е маката од жените.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој погледна да не го слуша некој.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Глетката на отворениот театар не го уништи филмот за нереалноста што се обви околу него како чаршаф од ацетат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Таа не сакаше да зборува за бебето, а тоа ја болеше зашто зборувањето за бебето не го правеше попроѕирен превезот на мрачнината што надлетуваше над него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога пилињата беа внатре заклучени, имаа навика да скокаат на первазот од прозорецот, но овој пат таму се случило тоа што Милан не го предвиде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

На тој начин, кампот им дава на геј- мажите културно средство за справување со сопствениот и со колективниот разгром: општествена практика што не го обезвреднува страдањето кое исто така одбива да го удостои.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Пораката беше од некој дечко по име Џеф од Ири, Пенсилванија, кого не го познавав.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е задоволство што сексуалната исполнетост не го застарела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Фактот дека повеќето жени врз чии дела се потпирав за да ја разберам машката геј- култура и самите биле геј не го прави понекорисно разгледувањето на машката хомосексуалност одделно од женската хомосексуалност.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Гери Глен, кој порано работел за една антисиндикална организација, Комитетот на Ајдахо за слобода во работењето, како и за Сточарското здружение на Ајдахо, и кој еднаш неуспешно се кандидирал за место во Конгресот на САД откако беше републикански комесар во Бојс, во 1998 година се преселил во Мичиген за да лобира за даночно кредитирање на школарината за избрани универзитети, кое потоа гласачите не го изгласаа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

ЛЕНА: Како би можела тоа да не го знам?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Нозете му се лизгаа по угорнината, непрекинато колван од клунот на јастребот, ги затвори ушите, за да не го слуша повикот на бикот Чако, препотен до гола кожа, бегаше, бегаше...

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

-Не реков дека не живееш убаво. Ти живуркаш, не го чувствуваш вистински животот – рече старецот. – Многумина од луѓето така го минуваат животот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Вистинското голо его не го познава.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Му пристуде од студената вода на нозете. Старецот не го сеќаваше студенилото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но, јастребот не го оставаше, се вртеше во круг околу него, крескајќи толку силно, што Еразмо пребледе, ја фрли вреќата и почна да бега – ни самиот не знаеше каде.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Во таа гужва ниту јас ниту момчињата не го слушнавме отварањето на вратата од станот.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Не го заборавивме местото, го паметиме и не ја заборавивме ноќта која беше исполнета со нашите тивки, глуви, тажни и жалосни воздишки што нездржливо се откинуваа од нашите гради....

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Е, шо велите, шо ќе прајме со името? Ќе го дајте? - А вие? – го прашувам. - Не, ние нема да го дајме. Име не се дава. И вие да не го дајте.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Многумина од нив паметеа додека во Сукт работеше полска лекарка, но не го знаеја презиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Метафоричната порака е неизгаслив спомен и нескротена тага по родното место што на своите наследници им ја пренесоа веќе изумрените просвиги кои принудно ги доселија во ова село кое никогаш со срце не го прифатија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Е, тој клуч, беа бункерите кои требаше да им го заградат патот на тенковите и на добро обучените јуришни единици на владината војска за да не го фатат патот што би ги однел зад нашиот грб.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Со топол здив пепелта ја издувувам и каменот го притискам до градите и не го чувствува срцето зашто и тоа е камен сторено....

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не го најдовме „нашиот“ стадион. Не ја најдовме и големата нива каде по една голема дождовна бура ги собиравме налегнатите и неожнеани класови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

___ 24 Во својата татковина одат. Во татковата земја! Не е ли така? 25 Тука е Грција. Тој јазик да не го зборувате. Да зборувате грчки. 26 Ντοπιος – (староседелец) така Грците ги викаат Македонците во Егејска Македонија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Маријанти си отиде при крајот на септември и наредниот ден веќе не го слушнавме острото ѕвонење на парчето шина кое нѐ будеше во раните зори и трчаница, сѐ уште по мрак, носејќи го сонот во заспаните очи, моравме да се построиме на плоштадот и со строев чекор што побрзо да ја заземеме малата лединка лево од касарната на која секое утро, во пропишано време, припадниците на албанската воена морнарица истрчуваа на утринска гимнастика.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Бегајте!!! – се слушаа гласови што се губеа во бучавата на авионите, кои тој ден и наредниот не го напуштаа небото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немам разбирање за тие, кои сѐ уште не го скршија од усните печатот на молкот и јавно и отворено не признаа и не покажаа со прст на виновникот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И тоа не го правеше лично, ами преку свои поклоници.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

4. Секое излегување колата ја полниме со ќеси ѓубре, да не го фрламе во селската река.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Некои деца се држат за скутот на мајките, други изгледаат некако достоинствено, подготвени да се фатат во костец со она што уште не го разбираат, но кое лебди врз школскиот двор како фантом.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Меѓутоа, по иницијатива на Орце, Велешкиот кружок решил да не го дозволи тоа.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Интересите на Русија и на другите големи сили тоа не го дозволувале.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Но, таквиот однос не го одобрувала повисоката власт, поради што Мевлид бил сменет.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Една од причините, веројатно, е таа што Гоце помошта ја условувал (да се подготвуват, но да не преземаат ништо на своја глава), додека Сарафов, кој не водел сметка за последиците од било која акција, тоа не го правел.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Како и да е, јас се радувам од душа и нека си зборуваат Груевци и компанијата, тие мислат и другата година да не го дигнат востанието, но како и да е, тоа само по себеси ќе дојде...’ Така заврши Сарафов воодушевен од новината солунска“200.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Јас со стегнато срце од страв гледав исто така натаму, не го откинував погледот од таа улица.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа се обиде да се преправа дека не го слушнала гласот на тој човек, но, тој уште еднаш, повторно викна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Татко ѝ беше толку многу зафатен со работа, што таа скоро не го видуваше ниту еднаш неделно и тоа ако појдеше кај нив.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не го видов топломерот кога го изваде, но, по изразот на лицето сфатив дека Вера уште повеќе се исплаши. Ели не престануваше да повраќа. Се измени во лицето.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Меѓу сите вреди да се истакне она што е можеби најдалеку од позитивните конотации на стрпливост, имено „допушта“, што субјектот на толеранција веќе не го означува како релативно немоќен, туку ја истакнува неговата премоќ и презривата или рамнодушна возвишеност на господарот. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 82

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Зад нас, полицијата штракаше фотографии, блицовите грмеа како молњи, самите светкавици беа сѐ уште далечни но полека се приближуваа, грмотевиците гласно тропотеа терајќи езерски ветер пред себе така што облаци од песок зуеја врз металните страни на амбулантната кола. жмиркајќи одевме кон осветлените прозорци на Златниот Брег додека сенките на љубопитници привлечени од ротационите светла итаа кон брегот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дрвото, кое потсетуваше на славната песна на Киплинг (Борхес беше верен обожавател на Киплинг), близината на сенката на Калвин, и благиот мир на тоа катче ја донесоа одлуката наместо Марија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не го сторивме ни во Бјуик Осумката на мајка ти каде што бројаница се обвиткуваше околу ретровизорот како монистрена црна змија со сребрени канџи во форма на крст.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Текстот на Гарсиласо е направен, значи, на татковиот јазик, кому не му припаѓа - или кој не му припаѓа на авторот - и од коментари на претходен повеќекратен текст.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Марија се двоумеше сѐ додека не го виде последното место, под едно прекрасно зрело дрво на тиса, која на француски се нарекува иф, и тоа само неколку метри од мошне скромниот гроб за кој се покажа дека е гроб на Жан Калвин.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Протестантски отпадници за време на Инквизициите на Римското папство - да не го заборавиме палењето на вештерките изведувано од страна на Протестантите кога тие го преземаа раководењето со одделението за контрола на Хаосот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Денот на погребот конечно дојде. Службата беше оддржана во катедралата свети Петар, една величествена црква сместена во највисокиот и најстар дел од градот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 219

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Вредностите што имаат поддршка од мнозинството, можат да добијат моќ на закон.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Два дена подоцна Борхес беше погребан на тоа место, кадешто сега почива.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти бев благодарен за тоа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Иронијата е можна кога е постулирано присуството на некој авторитативен систем на знакови кој ја носи вистината; модерната текстуалност настанува од ирониското оддалечување од тој извор, но ако не постои магнетно поле кое би ни укажало на насоката во текстот, фрагментите слободно летаат не чувствувајќи дека се раздвоени, ниту чувствуваат носталгија по знаење која е присутна низ целата модерна традиција.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ е многу едноставно за чуварите на законот и редот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тоа што толеранцијата обично ја поставуваме во подрачјето на моралот сѐ уште не значи дека е исклучена од правно политичката сфера.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Без збор се одвоивме од групата, исто така несвесно како што им се бевме придружиле и одшетавме преку песокта, само за кратко застанувајќи на местото каде што претходно лежевме во љубовна прегратка, за да си го собереме остатокот од работите во торбата за плажа, да си ги прибереме чевлите, да си го најдам паричникот и да го запретам во песокта мизерниот, наизглед издишан кондом што ти се преправаше дека не го забележуваш. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 181

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Освен тоа, Гарсиласо својот текст не го напиша на мајчиниот јазик (кечуа), кој токму дословно му е мајчин, туку на јазикот на татка си, односно на шпански.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со други зборови: зарем отсуството на таквиот текст или авторитет не го дезактивира механизмот на најсеопфатниот троп во модерната традиција - иронијата?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Единствен услов му е да биде добро и редовно хранет и да не го надразни близината на менструалната крв, особено кога дожди, и водата го плакне закорениот отисок од почвата кон прагот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Како навлегуваше во сивиот мрак, така му се изоструваа сетилата за мирис и слух: испарувањето од мочката на ноќните грабливки и од крвта на нивните последни жртви, трепетот на листот што паѓа и зуењето на невидливите инсекти не го оттргнаа од главната трага што ја следеше како извежбан загар.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

- Кутрата, добра Реа: - Зошто ти него не го затвориш!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Во своите скомињави, шкрти зборови не го криеше презирот кон колективните мании – фудбалот, модата, политиката.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А не како дел од својот живот, од она што ќе биде дел од твоето постоење?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А ете, јас сум слушнала дека најголем дел од копитарите, ако не го излижат малечкото веднаш откако ќе го родат, ако не го обележат со својата плунка, со тој знак кој ним самите им вели: ‘Ова е мое, ова сум јас,’ тогаш го отфрлаат новороденото.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сара климна со главата, а тој продолжи: „Јас родителството не го гледам како достигнување на среќа, туку како дел од размножувањето, а размножувањето – како дел од процесот на еволуција и природна селекција.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа ќе се влече по нив, ќе моли да цица, но мајката грубо ќе го оттурне. Ќе го осуди да умре од глад.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Клара им помагаше, но не го идеализираше мајчинството.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Брат ми веруваше дека Чарлс Дарвин му го нашол вистинското место на човекот - во животинското царство; тој тврдеше дека со Дарвин започнува вистинското сфаќање на човечкото суштество - како креација на природата настаната во преобразбата од еден животински облик во друг, а не Божја креација од прашина со вдахнат божји здив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оттогаш претпочитам да се нарекувам себеси Евреин.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сметав себеси интелектуално за Германец, сѐ додека не го забележав раснењето на антисемитските предрасуди во Германија и германска Австрија.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велеше дека секоја мајка е различна во своето мајчинство, како што животот на еден човек се разликува од сите останати, колку да им е сличен на другите луѓе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше местото каде што се скина тенката нишка помеѓу нас и нашите заборавени претци: ние бевме првите неверници во долгата низа поколенија од времето на Мојсеј до нас, првите кои работеа во сабота, кои јадеа свинско, кои не одеа во синагога, кои не кажуваа “Кадиш“ на погребението и на годишнините од смртта на родителите, кои не го разбираа хебрејскиот; за нас светиот јазик беше германскиот (брат ми веруваше дека германскиот јазик е единствениот кој во потполност може да ги изрази највисоките вознеси на човековата мисла), се воодушевувавме од германскиот дух и правевме сѐ да бидеме дел од него, живеевме во Виена, престолнината на Австро-Унгарија, која беше нарекувана “светата империја на германската нација”, и со некакво чудно воодушевување, со кое го прикривавме зазорот кон својата традиција, ги прифаќавме тогашните навики и однесувања на виенската средна класа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кутрата невеста, кутрата Невена! На неа беше заборавило и времето и младоженецот, но таа не го забораваше ни времето ни младоженецот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Можеби, во меѓувреме, пак сум бил на славата на Свети Никола, но тоа не го паметам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тој подземен пат сѐ уште никој не го нашол.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа забелешка, меѓутоа, не го намалува „студенилото околу срцето“, како сигурен предзнак, а и предвесник на неговото присуство.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Никој не ги забележува моите указанија, никој не го слуша гласот на петелот, никој не го знае модриот прстен на левата рака на продавачот на петли.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се плашев кучката да не го забележи моето сомнение.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тоа што не го гледате, а го слушате, тоа сум јас и ви зборувам далеку од вашите очи, скриен под врвот на планината во месноста наречена Мрак.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги донесоа досиејата на секој што можеше да биде тоа, ги читаа и препрочитуваа, ги отклопуваа и заклопуваа, ги исчитуваа и обработуваа, но уривачот не го најдоа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Јас се вовлеков, сиреч, во пазувите на татка, сопирајќи го здивот, затворајќи ги очите за да не го здогледам јарето, иако веќе му ја чувствував тучтежината и студенилото во гласот на Арето.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Што ќе ми значеа свадбата и свадбарите, и ѓаволот и јарето, ако го слушав гласот на Јордан Арето, или ако не го гледав орловиот нос на Караѓоз и самиот излезен од сказните, од темнината на приказните оние што ги кажуваа и раскажуваа, ноќта спроти Св.Никола, во топлата одаја на тетин Никола?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Селаните ретко го гледаа или воопшто не го гледаа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако се случеше во сонот да се одвои од неа, ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветерот да не го подземе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Гласот не го слушна невестата, туку во ковертот најде пусулче на кое чиновниците од власта ја известуваат:

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

„Ако се случеше во сонот да се одвои од неа (земјата, заб. М.), ќе срипаше како попарен, исплашен да не се претвори во пердув, ветрот да не го подземе.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Никој не го спомнуваше „Чуварот на сонот“, зашто не знаеја за чудниот продавач на петли, од пазарот за пердувеста живина. Продолжувам да спијам, но не сонувам.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Првите не го трпеа името Србин поради српскиот отпор при завојувањето на Балканскиот Полуостров.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Едно нешто не го зачува српското име во Македонија; тоа е карањето помеѓу крал Марко150 и кнез Лазар.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Далекувидната” политика на кнезот и на неговите „самостојни” и „национални” помошници требаше да предвиди сѐ и да ги предупреди несреќите. Но тие тоа не го направија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со постепеното одделување на македонските интереси од бугарските, со земањето на македонското прашање во свои раце и најпосле, и најмногу со сегашново востание Организацијата како резултат го постигна тоа што не го претпоставуваше: наместо слобода да бараат, сега во Македонија мнозина се убедени дека ни треба полно пресечување на врските со сите балкански народности и култивирање на сѐ што е во Македонија оригинално и свое: јазикот, обичаите, историјата, писменоста, народната литература итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но великодушноста на Србите е само затоа да ја покажат умереноста на својот апетит и справедливоста на нивните барања: Ете, не го сакаме тоа што не е наше.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Треба да бидеме слепи за да не го видиме тоа што е очигледно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но Бугарија не го направи ни едното ни другото: не го направи првото, зашто Бугарите се сметкаџии и се готови да си ја земат Македонија ако им ја подари некој, а инаку – ако сака нека биде запустена.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Браќа! Зар не е апсурдно да се мисли оти Русија се плашела од голема Бугарија и не го сакала нашето ослободување и оти поради тие причини не го сакала нашето ослободување и помагала да се ракоположи Фирмилијан?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Востанието не го донесе делењето на Македонија: тоа е позитивниот резултат од него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со игнорирањето на ова прашање ние не правиме ни една стапка напред, зашто ако го игнорираме ние – тоа не го игнорираат сите, и мали и големи држави, освен Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од каде ќе се најдат средства за нови учебници, кој ќе ги подготвува, од чии средства ќе се издржуваат училиштата со македонски јазик? – Очигледно, штом комитетите и македонската интелигенција во Бугарија ќе почнат да му се противат на новото течење, или, ако не му се противат, просто не го поддржуваат, јасно е оти од него нема да остане ништо: фантазиите на неколцина Македонци ќе бидат исмеани и повеќе ништо.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но не го прават тоа другите учени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уште една паралела со историјата на Србија: да беше Србија незадоволна од својата судбина во државата на Немањиќевците, таа ќе правеше обид да се ослободи и да им се спротивстави ним со стремежот да се присоедини кон Бугарија; но обидот ќе беше направен и ќе доведеше до саканите резултати само ако дозволуваа историските околности; но последниве не го дозволија тоа и Србија се помири со околностите и беше загубена за Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пропагандите најпосле само можат да ја достигнат својата крајна цел – дележот, коешто не го сакаат и оние што се против националниот сепаратизам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Воопшто, сите тие со кои имав случај да се видам или да зборувам г.Станчев или не го знаеја или лошо се одзиваа за него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Да се склоневме пред волјата на Европа и четите или да се предадеа или да се оттргнеа во Бугарија, или барем да се направеа некои преговори со реформаторските држави, во кои просто можеше да се рече оти или ќе се оттргнат или ќе се предадат, но нека не го мачат Турците мирното население затоа што може некаде се имаат пушки, тогаш ќе настапеше во Македонија мирно време кога ќе се бараше од Турција да се воведат во полност реформите и да се оттеглат војските од Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со тоа можете да се бламирате па ве советуваме да не го правите тоа за да не го бламирате и делото.”

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сега тие не го прават тоа, зашто треба да се викаат Бугари, а името Бугарин кај Грците се става многу долу.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

60. Вистина, со националното прашање ние ќе се занимаваме 20-30 години, но кривината за тоа лежи во нашите претходници што не ја сознаа сета негова важност и не го кладоа да зрее.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа значи дека јас со Хајдегер воопшто не го делам одреденото снижување на вредностите, одреденото подредување на научното или техничкото.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Наспроти идентифицирачкиот поим таа се обиде да го развие парадоксалниот говор кој не го крие она другото во поимот.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Успехот на зборот деконструкција без сомневање мора да се сведе на фактот дека деконструкцијата очигледно била почувствувана како антиструктурализам или постструктурализам, како што често се вели во САД. Јас никогаш не го употребив тој збор.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Цело време тој зборуваше само пред Евреите, оти не го познаваше добро јазикот на неверниците- Римјани, ниту пак оној на Галатејците, Кипраните или, скраја да е, на Македонците.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Разбудена од бакнежот, просветлена од необјаснивата убавина што може да ја предизвика простата физиологија, тогаш, во далечната летна вечер, таа почувствува носталгија за тој чудесен свет што никогаш пред тоа не го доживеала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но Петар, како човек кој во душата никогаш не го засака пишувањето, оти се раѓаш или како писател или како рибар, не сфати дека не е важно дали сите тие луѓе кои жедно ги голтаа нивните проповеди и поуки ќе им ги разберат зборовите токму онака како што тие, проповедниците на Радосната Вест, сакаа да бидат разбрани.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но пукотницата беше престанала. Веќе никој не го довикуваше неговото име.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Онаму каде што знаеше дека оди другата група не можеше да види никакво движење.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не го давам Велигден Студот што му ги штипкаше образите по својата ледена горливост беше исто толку постојан како и оној срам поради кој е сега овде.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Воздивнувајќи длабоко на сеќавањата што секогаш му паѓаа потешко од другите, оти не го лутеа, туку само го растажуваа, повторно се фати за перото и продолжи на нов лист: „Возљубени мои браќа по вера!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој прв забележа дека сум болен. Минуваше со збрчкана дланка преку моето чело и мрмореше нешто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не го гледам стопанов на куќава, ора?“ „Ора, сее - кој ќе знае“ се протегна Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И веќе да не го видам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дојде друга птица со глас на Спиро Првославец и кажа дека сега знае, пресметал, утре пред ноќ дружината ќе биде во Лесново.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се чудев зашто никој не го побара лековитото грутче во говедската жолчка, таа тајна кон која пред тоа се стремеше очајот на еден болник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сам и бесен, со згрчени прсти во густата топлина на утробата, барал што не споменал уште во своите пцости и споменувал одново, по еден друг ред, од небо и земја до ораница и куќа, и сѐ така во непрекинат круг.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не му веруваа и сепак му завидуваа: никој од нив не видел бела вдовица, никој не се облажувал со шербети во долги чаши од син биљур.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Измореното лице му било соодветно со бечвите составени од секакви крпеници.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Господ е на страната на умните. Тој веќе ги одбележал улавите. - Благослови ме, мајче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во тоа време, годината е напишана во црковните книги, мајданџијата Карпош ги кренал на востание луѓето од земјава, зазел од Турците неколку градови и ги исклал беговите во десетина села.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак нешто раскажуваше за Кратово и за топилниците на сребро, дури и повеќе, и за некоја жена што тој можел да ја поведе со себе ако во Кукулино не го чекале дечињата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Зошто своето воле не го помилува со нож, Онисифоре?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му се чинело дека е разголен пред очи на немилостиви судии и подбивни обвинувачи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој плукаше во огнот и раскажуваше, оние што не му веруваа не го засегаа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш игуменијата се сетила за нешто што не го спомнувала до тој ден.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога стигнал со своите голтари до Скопје, она што никој не го памети и што го запалиле австриските војски на честитиот или никаквиот цар Леополд, ајдутот Парамон дошол пред књазот Карпош и му рекол дека ќе се бори на негова страна за човечки правдини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И пак ќе ѝ се завртиш со чело на својата мака.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓутоа терачите на двоколки, презафатени со самите себе и со своите претпоставки, не го забележувале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во некаква мртовечки зелена светлина што му лежела од другата страна на очите гледал танконог белец со проѕирна кожа како удира со копита крај гол куп месо на својот господар, потоа со нечујни скокови доаѓа до јама на чии запалени гранки догорува облеката на неговиот јавач, ја крева муцката кон небото и пишти со детски глас; под гранките догорува мртовецот и никој не ќе знае кога ќе му ја најде черупката дека жилата на челото била сечена - нејасна вина, ништо повеќе, грч на душата што се јавнувал само ноќе; гори мртвиот Дмитар-Пејко, коњот ја издолжува уште повеќе танката шија, копнее по сребрената 'рж на небото или му се моли на некој коњски бог да му ги исцери раните од селанските секири и колови; на жилава гранка зад карпите под кои пред тоа била дружината се мавтаат на ветар скинати узди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За каква пушка говориш, кој ја украл?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш виде. „Тој прстен“, запелтечи гневно. „Тој прстен на твојата рака.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се чудел Онисифор Мечкојад, поточно не тој самиот туку како некој одамнешник да демнел од него со прашања зошто не го оставил другиот Онисифор сам да се расправа со закопот, како и пред тоа - со покојниковите претчувства и предвидувања.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тишина. Наеднаш Фиданка Кукникова бездруго не знаела што да каже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Шестмина Тур ... ци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го заборавија прашањето и веќе не го очекуваа одговорот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Дома не може сам. Нозете не го држат. Не ќе стаса ни до Дмитровиот гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе те турне Јаков в пекол, само малку да пооздрави, ќе видиш.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Зошто не го побараш тој твој брат Сафет и не го прашаш како нѐ стрелаше од пусија“ и самиот во гнев пелтечеше Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Над нас, високо, се движеше зачаден облак кон орел со неподвижни крилја. Не го стаса.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господ да го покрил со повеќе влакна, и самиот ќе личеше на намразениот Онисифор Мечкојад, ќе беше негов близнак, негова лика во неподвижна лочка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арсо Арнаутче веќе ја држел за рака, бил стапица што не го пушта подарокот на ноќта. Воздишки. И шепотење. - Излези, нема никого.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Девојката не го разбрала и се повлекувала пред суровата лузна на бледото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад не го чул како ни тој што не го чул чкртањето на здружените двоколки по чиј ред жените и децата оделе до Бекирова ливада. ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А покојников ти тежи зашто не живееше со татко ти.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Господи севишен, ти ли ни внуши да бидеме судии со твое име на уста од која се испарила ракијата што кришум еден од друг ја пиеме?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од таквите, велеле, се бега и по неврвици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не само лицето - и гласот му бил чуден, со подмолно длабок звук во нејасно развлечените зборови. Не го разбрале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не го разбирав, само претпоставував - ќе скончаш ако ѝ се покориш на треската.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Нема патување додека не го фатиме.“ „Нема патување, денес?“ „Реков веќе. Ќе појдеме на лов. Ѕверот само така се сотира.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не јадев. Мртвите не простуваат, мислев.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сите бевме виновни: и оние што го бесеа несреќникот, и ние другите што не го избавивме од умирање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сите знаеле дека Онисифор Проказник не го сака во тајфата, не зашто бил во работните дни песнопоец, никако заради тоа, туку зашто патем можел да стане товар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник не поднесуваше подбивање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа покажал кон попот. - Натерај некоја од жените да му меси леб и испрати го до под Црн Врв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Оние што не го прават тоа се однесуваат неприродно.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не го праша за содржината и за авторот, едноставно посака и тој да ја прочита.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И јас секогаш кога ќе го слушнам зборот Кујна, ја гледам мојата нана надвисната над шпоретот во кујната како размислува дали да му свари едно јајце на дедо ми за ручек или да не го прави тоа.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Она што го сакаш, не го добиваш. Она што го мислиш, ретко ти се остварува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Поради доцнењето, не го положил испитот и не го завршил факултетот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Не го познавате? Па јасно! Вие денес се распукнавте и уште не сте чуле за него.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Во тој миг таа застана, се наведна, крена едно листенце што не го беше настапнала, а се жолтеше со сета своја убавина и му се зарадуваа.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

ФЕЗЛИЕВ: (Се прави дека не го чул Ивана.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Бидејќи Младичот е зад грбот на Милка, таа не го забележува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

За неа, додека ти така патетично и глупаво не го искина пликот, знаев само јас.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ако мислиш со него да ме одвратиш да не го читам писмово, се лажеш.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Имајте го Младичот постојано на нишан и ако ви се види макар што сомнително удрете со сите куршуми во него, макар и не го убиле Ѓорчета.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ИВАН: (Божем не го чул.) Зошто не ме разбуди?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Знам,тоа што другите не го знаат...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Надменоста и разиграноста, помодното шарлатанство и дрското однесување би морале да се надминат со постојаното и внимателно конфронтирање со класиката, не, значи, со класицистичкото.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не е лошо од тоа тесто да се замеси огромна топка и за нашиот именден да се испече огромна погача, а во неа да го вклучиме и Троцки, и можеби дури Херберт Маркузе, - велеше Василиј, доверливо гледајќи му во светлите очиња okno.mk 205 на Миша и фаќајќи го за коленото.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Обратно, класицистите можат да се спасат од баналноста и крутоста само така ако во лицето на маниристичкиот брат не го гледаат исклучиво знакот на Каин, туку и заедничкиот однос спрема апсолутното. okno.mk 249

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Тоа е тој“, со тага си помисли Миша и суво одговори: - Троцки беше разобличен долго време пред да се родам, а реакционерното учење на Маркузе ние не го поминавме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Домот се промени во димензијата но не го изгуби својот магнетизам...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Поминал царот со зетои си и со сета војска и кога виде ќелешо кај туку се кашкал со коњот во батакот, многу беше се устрамил и се препраал ѓоа не го гледат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога виде таа војска таков јунак, трештила и избегала.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А ни тој немаше уста да почне разговор. Башмајсторот како да не го забележуваше, за сето време додека патуваа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тоа не можеше да не го сеќава и она старче, па затоа секогаш гледаше да биде колку се може подалеку од него, од Змејка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Претседателот, сиот блед и изгубен во вратата, поцеден по муцката од маста од пржените јајца, што ги поручуваше, со касајот в уста, да го акнеш со тој чекич, истапен по камењата, што ги кршеше со него во ѕидањето и сиот бел од исушен малтер, ех, зошто не го стори тоа, зошто...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И ниедно свое поминување по скелето тој не го запомни толку крваво, како што беше тоа негово последно слегување од највисокото скеле до земјата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше едно мирно срнче во неговата одајка, а тоа траеше сè додека таа тупаница живот не го сети вкусот на солта. Тогаш тоа скокна.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од тоа набргу се исплете приказната за најстариот комунист во нивното село, а внукот веќе беше регистриран како Сталинче и немаше никаква опасност Језекил да не го добие местото на бригадир на градежната бригада на Задругата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Змејко му свика на коларот да растовари под него, но оној како да не го чу. Тој замина нагоре по сретселото.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Фенерчето не го палеше ниедна вечер.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И,сега тој може да му одговори нему гласно и со намавнување, а потем бригадирот Језекил продолжува по разгазениот снег, со долгата пушка на повисокото рамо, додека тој во себе довикнува по него да излегува и тој понекогаш напред и да разгазува, да не го остави постојано да го цепи снегот само Претседателот, бидејќи тоа знае ѓаволски да измори.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се исплашил да не задоцни и да не го испушти својот миг, помисли, затоа нашол дека ќе му биде позгодно да си почека тука.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но тоа сега воопшто не го радуваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Смеата имаше нешто толку топло и скокоткаво во себе, што тој само по малку, кога го сети допирот на јазичето на тоа ѓаволесто срнче на својата дланка, веќе не можеше да издржи да не го погледне и да не му се насмее гласно на тоа ситно, скокоткаво ливотче, со кое можеше и така да се шегува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше како во некоја детска игра, при која волкот не го очекуваше неговото свртување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го запомнија. Не го жалеа. Знаеја дека оздравел, беа речиси радосни од тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, среќата не го стори она, што можеше да го стори и тој во еден миг се почувствува наполно осамен, без неа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А беше сигурен дека исто така како него пред да се засолне зад чамот се чувствуваше и неговиот побратим кога го нишанеше на најблиското растојание и кога не го погоди.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Арсо си ги спушташе нозете на земја и не го откинуваше погледот од овој човек.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се правите како да не го гледате злото. А можеби и навистина да не го гледате.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Моментален бес проструи низ мускулите на Глигора и одвај се здржа да не го зграпчи и сплеска во ѕидот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тука Арсо сети како нешто му го потисна мозокот и во него се насобра болка и тага. Не го исполни својот долг.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Признај го моето, зашто друг излез и решение нема“ - говореа нивните погледи. А тоа и двајцата не го признаваа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Очите не го испуштаа живеењето на ова слабо пламенче што плаховито се виткаше, се смалуваше и наеднаш подрипнуваше како да се покајало за својата минутна слабост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Охо, брат мој! - овој го зграпчи и одвај што не го задуши во својата прегратка: - Гледај го ти него, само еден глас и коските под дреата ти останале.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Само да не го најдат заспан, опуштен и неспособен да се противи и брани.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не го поднесува ова придушено крцкање на ножицата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Овие кукавици! Не е уште сѐ пропаднато. Арсо ќе се бори со сите вас, само е потребно присебноста да не го остави сека кога настапило решително време.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Татковиот занает не го привлекува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И во оваа камена гробница Арсо сѐ повеќе ја губи способноста да го држи чеканот што му паѓа од раката. А своето место не го отстапува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Земи го, вели, сето ова што го имам, Арсо тоа не го сака.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Та кој во оваа царштина не го знае тоа?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој не го слушаше, само го чувствуваше како тежок презир кон самиот себе, кон оваа глутница што го запрела дишењето за да ја слуша анегдотата за смртта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се стемнуваше. Вечерва прислужникот не го донесе фенерот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Сигурно не си најарниот тука... - Не го велам тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Трајан со телеграмата в рака шеташе низ касарната: седнуваше, стануваше место не го фаќаше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Зошто не го отепаш?“ му викаа луѓето на Делин.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Службеникот од началството што ги разделуваше поканите, неколку пати отиде кај Делина дома, но не го најде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но советот Профимов малку помагаше, зашто Девица уште од првото идење во куќата на Полин, уште првата ноќ, се затвори во собата и никако не го пушташе Полина да влезе внатре.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јандро не можејќи да ја преболи смртта на сина си Дуке, отиде во Кучешката касарна и со пиштол почна да ги тепа кучињата. Ги тепаше сѐ дури и него војниците не го отепаа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кога се разбра сѐ , луѓето му рекоа на Цанул: „Зошто не го отепа...?“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во тоа барање не го заборавија и Полина.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но никој не го дава: кога умира, умира со раката на него.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кои му се, тогаш, неговите родители и зошто досега не го побарале...?

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ова ми е сѐ што имам од татко ми... И за никакви пари не го продавам.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

На погребот на Профима се собра сето село: и тие што го сакаа и тие што не го сакаа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Не го познавате?“ „Не, не го познавам вашиот сопруг госпоѓо, ама не е никаков проблем, ете ќе ви дадам попуст“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не го измислив јас ова, туку во религијата која, според мене, највеќе ги почитува жените и секој маж има обврска да ја облекува и кити со злато секоја, бидејќи може да има повеќе, треба да ја опслужува неа и нејзиното тело додека не остари.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Овој бутик никогаш не го прескокнуваш, мила моја. Цмок!“ - двајцата се во гардеробата метар на метар, тој се смешка, таа се кикоти, се скокоткаат - цмок, цмок.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Уште ме свиѓа, ама јас не го свиѓам веќе!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Не, вечерани сме“, одбивала и измислувала најразлични причини да не го земе млекото, а всушност немала сад - бокал, тенџере, ништо.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Многу бргу ги огреало сонце и тој почнал да ора со трактор во Лозарството, а таа да мете во шталите по цел ден, иако тоа од неа никој не го барал, ама бадијала не се седи. Сакале да ѝ платат... во млеко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Како да го објаснам тој полет во движењето рано наутро, кога сѐ што шушка, капе и тренира нерви одеднаш не го есапам, како да го нема. Бог ги замеша прстите?

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А и ќе се напие, па и ќе поврати, божем ти и денес не го правиш тоа двапати неделно. А тоа е пострашно!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Пушти го, тој ми бил Наполеон, божем не го знам јас него!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па, зар да го одбиеш? И така ... не го одбивав и си родив одвај три.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И земјата не го крепи топот.