Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Впрочем, денешните припадници на македонската „судиска каста“ и нивните спонзори, патрони и подмитувачи, не сакаат да ги симнат матните фикции во кои е обвиткан пишаниот закон – а зад кои се крие „правото на посилниот“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот, со оглед на сите околности и според свое убедување ќе цени од какво значење е тоа што странката која ја држи исправата не сака да постапи според решението на судот со кое ѝ се налага да ја поднесе исправата или, противно на убедувањето на судот, одрекува дека исправата се наоѓа кај неа (чл. 218, ст.1-2 и ст.4-5 од ЗПП). 173 Х.Џ. против Охис Пласт Спор за неисплатени плати

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И да бидеме докрај иронични, кај нив отсуствува креативен сенс за една природноправна, контекстуална и телеолошка интерпретација на пишаното трудово право, а со тоа како потсвесно да се сложуваат со познатата Катонова приказна дека дури и „... смртта на работникот, не го чини работодавачот ништо“ [ако со закон поинаку не е определено]!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Од овој, но и од редица други слични вакви случаи кадешто како тужена се јавува оваа државна фирма – гледаме дека е мошне симптоматично тоа што судот ги [од]враќа работниците кои го тужат АД „Охис“, изнаоѓајќи лажни бирократски оправдувања за наводна „непотполна документација“ која тие, во рок од осум дена, треба да ја докомплетираа и да му ја достават на судот – иако, од друга страна, раководството врши опструкција и одолговлекува со издавањето било какви документи и информации кој судот може, но не сака (!?), да ги прибави по службена должност [ex officio].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овие самонаречени ‘чувари’ на словото, а не на духот на законот, работејќи во една системски корумпирана атмосфера, така дрско и безобразно, застанаа зад парчето интриганство – кое се состои во тврдењето дека меѓу работодавачот и работникот постои божемна ‘слобода на договарање’.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога странката која е повикана да ја поднесе исправата одрекува дека исправата се наоѓа кај неа, судот може заради утврдување на овој факт да изведува докази.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За жал, со индигнација можеме да констатираме дека нашите судии – заглавени во калта на корупцијата, непотизмот, кронизмот, политичките притисоци и партиските агенди, немаат ниту сила, ниту знаење, а ниту разборитост да го одбегнат штетниот буквалистички правен позитивизам при толкувањето и примената на законите – кој, како што видовме, некогаш води и до носење на апсурдни пресуди кои влијаат врз цели семејства.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Всушност, диспаритетот во моќта на пазарењето меѓу работникот и работодавачот е уште понагласен со енормната разлика во богатството и општественото влијание на договорните страни – но, нашите кутри судии, сепак, не сакаат да бидат социјални реформатори.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ним, како од раце да им се лизна Правичноста, според која договорот направен помеѓу човек кој ручал добро и човек кој го продава својот труд за гола егзистенција, помеѓу силниот и слабиот, помеѓу богатиот и сиромавиот, помеѓу господарот и робот – не е воопшто ‘договор’.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако е крајно огорчен од целокупната ситуација во државава, но и во светски рамки воопшто – Љ.Н. е одлучен во тоа дека, во иднина, повторно би тужел доколку му биде повредено некое работничко право. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

“ Сигмунд Фројд, С оне стране принципа задоволјства, стр. 21. 7 Фројд, Ја и оно, стр. 102. 176 okno.mk naff За некои дела на Damien Hirst (р. 1965), како што е овде репродуцираното, Одделен од стадото (Away from the Flock, 1994), може да се каже дека се иконични за уметноста на деведесеттите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но тоа варира од место во место: на пример, во Германија не сакаат МDМА бидејќи те изнемоштува, вниманието попушта.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Во Холандија поголем број луѓе сакаат да земаат МDМА, чиешто дејство трае два пати подолго и е со повеќе степени.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Исто така и „светогледот“ на уметникот на деведесеттите може да се сосредоточи токму во една изјава на Хирст: „Понекогаш чувствувам дека немам што да кажам - и често сакам да комуницирам со ова“.8 Ваквиот „став“ стои на другата хемисфера во однос на она модернистичко „кредо“ што би можело да се формулира во: „имам многу нешта да кажам, но не сакам да комуницирам“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Црвен елек потскокнува по ритмот, играат како земјата да не ја допираат, како да не сакаат да ја повредат, или се задеваа со неа како со врв на нозе ја пипкаа така лесно...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Подоцна ништо не сакала да јаде, сѐ помалку јадела, понеколку трошки леб јадела дневно,за да не им биде товар на нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Не, јас паметам, што ми раскажувале, првата држава била уште во илјадаичетиринаесетата година, Маекдонија со својот цар Самиол, кого не сакале да го крунисаат од Цариграда.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А ние не сакавме по никоја цена да појдеме без козите – прифати веднаш Чанга. – Разбирам, разбирам – продолжи загрижено градоначалникот – но што ќе правите сега со овие кози? Ќе ги продадете, заколете или...?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се телефонираше, се телеграфираше на сите страни. Се будеа раковидителите. Не сакаа да ја вознемируваат Федерацијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие, вистина се противеа, не сакаа или не смееја во принцип да чуваат кози, но нивните деца и семејствата не можеа без млекото на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да, си дозволуваме да живееме во радост, пред да нѐ зграпчи несреќниот крај на козите, не сакајќи да ги пропуштиме последните мигови среќа со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, со судбина каква што имавме, не сакаше имињата на своите деца да ги врзува за светци, војсководци или други славни луѓе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За ништо на светот не сакаше нешто лошо да му се случи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Властите не сакаа по никоја цена да избрзаат со акцијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој не сакаше премногу да се знае за него. Другите полесно даваа изјави...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А татко ми, на крајот, доследен кон своите принципи, не сакаше брат ми да го спречи да стапи во партијата, но потајум во себе страхуваше синот да не се внесе премногу во ветувањата на партијата, по него да тргнат и другите браќа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таму надлежните не реагираа, не сакале да го будат Водачот за оваа локална мешаница, впрочем тој и не се занимаваше со козјиот проблем, којшто повеќе спаѓаше во доменот на главниот идеолог на партијата и стратег на системот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми не сакаше по никоја цена да го прими.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми свето се грижеше за неговите книги, но никогаш не сакаше да навлезе во нивните светови.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој не сакаше да длаби во разговорот. Очекуваше инструкции.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга, мудро, не се определуваше, оставаше да се искаже на крајот, не сакаше да брза.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше трпелив во разговорите со козарот, не сакаше да повреди ниту атом од неговата голема душа.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Беше упорен како река, ги донесе козите во градот заедно со луѓето и не сакаше да остане на пол пат...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Веќе не сакам да знам. Тоа нешто што сум го мислел, а не што се случило.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ми се смачува. Зошто луѓето не сакаат да ми признаат дека сум жив!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Носат знамиња, пароли на кои пишува: Не сакаме скапа технологија.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- А, тоа не, - вели Сатирот. – Во вашите работи јас не сакам да се мешам, - им вели и си оди.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Надзорникот ме дрпна за рака. Јас се збркав... место „да живее“, само од устата ми излета „долу“... Верувајте, не сакав! Ама, ете...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

„Зар?“, реков. „Луѓето не сакаат да им биде дадено“, продолжи Владе, „но дури откако ќе им се даде, откако ќе земат. Штом веќе зеле, стануваат неблагодарни.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Слушај“, се досетив јас, „да не сакаш да ја купиш?“ „Не јас“, вели тој, „Пере зетон. Тој сака“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Дали во моменти потајно не сакав да се случи нешто што ќе оневозможи да се реализира докрај мојата одлука за останување во Маказар?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Проштевај што го споменувам одново името на овој човек, знам дека не сакаш да слушнеш за него, но досега не можев да најдам ништо друго напишано за крајот на животот на Никола.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Поправо, сега веќе кај работниците не е во прашање нестрпливост, колку амбиција - сакаат да имаат успех, никој не сака јалов крај.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас бев фатен како во стапица - не можев и не сакав рамноправно да се карам, а не можев ни да одмавнам со рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од горните куќи на Маказар ги слушам последните довикувања, некоја пцовка по говедото што не слуша, по некоја клетва што не фаќа по детето што не сака да се прибере од играта на патот, по некое удирање на врата додека сите врати не се затворат и додека прибрани, луѓето не го почекаат добриот ангел да им влезе дома и, пред заспивање, да им каже дека Бог мисли и на нив и на нивните грижи.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не е затоа што не сакаме, ние едноставно немаме таков принцип на работа, немаме фондови со финансии кои би биле планирани во буџетот од оваа година и би се однесувале на реализирање помош на индивидуални лица.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Во мигот кога посегнав по спружените алишта и не сакајќи се слизнав на тазе подмрзнатиот балкон, кој за несреќа беше на 13-тиот кат од зградата, каде живеев заедно со моето момче, ми прелетаа низ глава сите овие реминисценции, на кои во друг случај не би се сетила сигурно.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Полунасмеана. По малку лута. Ама жива. Парализирана. Ама жива.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Остани тука! Ама јас не сакав да го послушам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Можно е дека нема да ти напишам баш сѐ за Musicmaster, но сметам дека ти веќе имаш одредени информации, а јас баш и не сакам да фурам опширност.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Затоа јас се обидов да ја забрзам малку таа работа, но мајка ѝ на Алегра ми рече: „Не обидувај се залудно Силвија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Беа тоа наши комшии, наши познајници, муштерии во книжарницата на татко ми, кој веќе не сакаше да оди в дуќан и сосем се повлече во себе, па и онака не многу разговорлив, дозамолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не, тие никогаш не биле среќни во Солун. Ни таа, ниту пак тој. Иако тој тоа никогаш не го признаваше.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И Бенвениста мислеше дека свадбата треба да се случи веднаш по веридбата, но не сакаше да го навреди сватот, па и таа замолча.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

На 30 март му се вратија главоболките. Најнапред најавени од остар писок во главата, уште понеснослив од оној од локомотивите што го означуваа успешниот крај на неговата мисија, само таков што не сакаше да престане.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таа не сакаше да се залажува: тие никогаш не го прифатија својот ашкенаски рабин, а ниту Цви некогаш се потруди подлабоко да се зближи со духот на своето стадо.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Работата почна приближно вака: револуционерните занаетчии на доцната ренесанса веќе не сакале да му дозволат на бискупот да пропишува „чесни цени“ за нивните производи.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И на тој, по малку перверзен начин, простите консументи на уметноста се претворија во уметници - свесно избрале дека не сакаат да бидат само пасивни набљудувачи, туку активни учесници во создавањето. превод: интелектуална кооператива Изрод 152 okno.mk

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Беше вечер кога се најдов во „Сите“, и пред „Нотр-Дам“, која ме фрапираше со својот огромен портал и величествените столбови, и на кои се држеше огромниот покрив на црквата, на кој беше потпрена големата камбанарија која, кога ја видов, не сакајќи ми ги одведе мислите на некогашниот нејзин ѕвонар Квазимодо и на неговата Жералдина, од романот на Виктор Иго.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој збор злокобно ми се сви во душата, а сопатниците не сакав да ги потпрашувам, иако тие минувале повеќепати по овој планински превој.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не сакав да го прашам какви се неговите планови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но ти не сакаш да чуеш за тоа.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Иди кога ти велам. Да не сакаш со кокошките да си легнеш? Таман работа, - го подговараше Рангел.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега Соколе гледа дека не сака телото, ами душата е таа што сака, и ако душата не нашла љубов во животот, ќе запилкува за неа како орле за вода над пустине карпи, дури не ја најде својата гроба.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Уметникот и не сакајќи сожалително се усмевна. Бокалот е поставен во кујнска маса, со две ружи внатре.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тоа се обидов да ѝ го објаснам на онаа девојка, Ким Новак: „Имате премногу изрази на лицето. Не сакам да видам ниту еден од тие изрази.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Можеби оваа техника Хичкок најдобро ја искористи во „костимираниот” филм Во знакот на јарецот (1949), кој не беше вистински трилер, па поради тоа беше и отстапување од правилото, а кој комерцијално пропадна, веројатно заради тоа што никој не очекуваше ваков филм од Хичкок. (Од тогаш Хичкок тврди дека не сака „костимирани” филмови, бидејќи: „Не можам да замислам како во костимиран филм некој може да оди во бањата”) . •Како ќе го дефинирате чистиот филм? •Хичкок: „Чистиот филм е спојување на комплементарните делови на филмот во една целина, како што мелодијата е спојување на музичките ноти.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А погледот вели: „Ќе му подместам“. Тоа е штедење во изразувањето. 136 Margina #22 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, многу е повпечатливо ако истиот ефект го постигнете по пат на монтажа, бидејќи на тој начин во настанот ќе ја вовлечете и публиката - и во тоа е една од тајните на монтажата во филмот.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не сака повеќе да живее и подготвена е да умре од неговите раце.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

• Скотоматизација. Не го гледам тоа што не сакам да го видам. • Замена Гледам едно наместо друго.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само, видете, Кери Грант не можеше да биде убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пеј и пламни, велам Дур во ад се селам И гаснам Продолжено. не сакам да знам Јас не сакам Да знам Каков сум Туку, Каков ќе бидам Тогаш Кога Не ќе бидам.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

- Така. Те видела жена му на клисарот. Доаѓа овде и колне: „Не сакам да ми ги бере.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Не сакаше Васе... - Да, тетко Анѓо, не сакав, верувајте не сакав.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Војниците не сакаат да слушаат докрај: крцкаат со заби и ги гмечат летоците фрлајќи ги под нозе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Благодариме, благодариме тетко Анѓо, - шепна Коле. - Не сакаме... Само дојдовме да ви се извиниме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И учителот не сака да денгуби со него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Петто: Никој не смее да рече: нејќам, не сакам и не можам.“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Проповедникот На д-р Ѓорѓи Зафировски Никогаш и никаде Тој не спомна нешто што ние живите го поимаме како време, и ете, во суштина, ние се разликуваме од Проповедникот не сакавме или пак не можевме да сфатиме дека нам не ни одминува времето туку - животот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Затоа оваа поезија е неуморна: сето време, без престан, го надгледува претурањето од мислата во јазикот на своите говорители и чека „инцидент“ сѐ дури самата не стане тоа што го чека: инцидент меѓу мислата и јазикот чијашто разврска мора да биде во интерес на мислата, што значи јазикот треба да се шири и да се растегнува, постојано да се долева и полни не со водата на Едното, туку со водата што се исушила не сакајќи да се прелее во Другото.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

- Биди маж! Ако имаш три чисти запали пред тато и мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Многу сакам да се запишеш во мојот лексикон“, ми рече и ми подаде една тетратка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

На сите прашања молчев, стоев со наведната глава.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Да не сакаш дигитрон за олку проста работа!?“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ја земав тетратката. Јас и не знаев што е тоа лексикон, ама не сакав да ја запрашам, не сакав да се покажам пред Анче колку сум прост.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Вака имаш само собирање до четиринаесет или до триесет и едно. Можеш да „лежиш“ и на помалку.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

СОЊА

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Секако“, реков, „сакам, утре ќе ти го вратам.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„И јас не сакам така“ реков, „ама, ми се случува, одненадеж ми доаѓа, ме тера... морам...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Дури ниту мама не сакав да ја погледнам, кога ме замоли пред директорот и пред моите наставници да бидам пристоен.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не, не сакав да ја поткренам главата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не се знае што ќе искомбинирам јас - газдата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Не сакам да размислувам за она што со години се повторува на првиот училиштен ден!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Никој не сака да признае дека драмите, па и валцерите денес имаат намалено значење и вредност - како издишана гумена топка среде сласта и страста на детската игра.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Затоа рече: — Значи, ваа вечер ќе и ватиме сете топтан и ако не сакаат да се откупат—се знае.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште со видело фатија метериз во камењето над патот и ги видоа сите пазарџии како ги бркаат добиците, што побргу да го поминат ова страшно место, ако не сакаат да останат без ќесиња и без добици, а може некој и без глава.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога потерата дојде, Толевци ја видоа, и колку души се, и кој се со нив од селаните, но Толе не сакаше да ја нападне и да пролева невина крв. Co еден збор, тој не ги мразеше бедните војници, кои и сами стенкаа под железната дисциплина по десет петнаесет години во султанската армија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како Јован што беше мерактисан на Велика Бендерова, така и Тоше ја имаше „обесено пушката" кај Митра Мачкарова во Градешница, но тој немаше кураж да ја прибере Митра кај себе, бидејќи нејзиниот Трајко не сакаше да му служи под тие услови, под кои Митре Бендерот му служеше на Зована Сивев.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но не беше помината сосем на негова страна, не сакаше „да засмрди на турчовина".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

—Не сакам да ми помагаш, море, токо да не те лаже ѓаволот да ме издадиш, та за помагање нема што да ми помагаш ти мене, кога ни сам не можиш да се поможиш, — му одговори остро Толе и пак го нападна што беше причина баш тој — Бешот — Толе да влезе во Организацијата и да земе учество во борбата, која по трагичниот свршеток се претвори во црни резилаци и срамови, од кои еден дел и Толета го притискаа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ене а златната, нѐ чека, — му одговори Толе и покажа со глава кон Сливина(Планината со густа борова гора), која ги чека сите оние што не сакаат да го ведат грбот и да ги собуваат шалварите на заповедите од Мефаила и другите властодршци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митра стана снаа на Стоја Цуцулов, а Толе — најстар негов син и продолжија да си живеат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И Бахтијар нареди узбуна во маковските ливади та и тој тргна со своите две илјади Анадолци кон Маргара, со таа разлика што тој беше поблиску, та уште в зори се најде под самата чука.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По самото негово држење видоа дека знае, но не сака да каже, затоа мудурот му намигна на јузбашијата и му проговори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трчаше пред аскер бимбашијата на својот арапски коњ, им даваше зорт на јузбашиите, мулазимите, башчаушите, чаушите и онбашиите да го стегаат аскерот, што побргу да накачува на нагорништето, за да дојде до целта незабележан уште неразденето убаво, но аскер како аскер, се влечкаше тромо и, спротивно на офицерските желби, не сакаше да влегува во борба ноќно време, оти не можеше да види што ќе нагази и откаде да се пази.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знам, вие не сакавте да дигнете рака, ама ете и јас грешив малку, сега пишман го правам, ама тој беше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тие си ја вршеа совесно својата должност за да си ги запазат своите местенца во дуќаните, ако не сакаат да дупат мини во тунелите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакаш ли госје? — Повелете, повелете. Како да не сакам.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој не гледаше и не знаеше, но и кога знаеше не сакаше да знае, кој затворник за какво дело лежи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во прво време не сакаа да кажат, ама кога докторот им рече дека нема да ги лекува ако не му кажат, Салија му ја исприкажа вистината, а докторчето се насмеа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И, како што градот се ширеше, така гробиштата беа сѐ подалеку - живите не сакаа да се смешаат со мртвите.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Абе ја не сакајќи слушнав еден муабет на едни цури што се клештеа за некое место во кое забегале не сакајќи коа искачале во град.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Меѓу основните услови кои таа требаше да ги исполни беше нејзиното богатство да биде барем легално стекнато у минатото затоа што Трпе не сакаше да има работа со проклети пари и да го прогонуе лоша карма, а себеси се сметаше за суеверен.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сигурно не сакаше арогантни ликови, а него дури и на чело му се читаше дека е токму таков.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сите луѓе во светот само треба да отидат до општината и да кажат: „Знаете, јас не сакам да одам во војна“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Јас не сакав, а и не можев да ѝ ја одземам радоста да игра во театарот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но мислата?... Та тој не сакаше вечерва да ја опијани. Да ја потисне. Да ја направи бессилна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А како умен и разбран човек - просветен работник! - секогаш настојуваше да ги усклади желбите со можностите. Така и овој пат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А можеше, преку мажот, да побара да биде назначена во некое од поблиските училишта. Не сакаше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не, не говори ништо, не прави се важен... Ништо ти не си поумен од онаа што ја остави растажена вечерва само затоа што не може и не сака, како тебе да се усмева.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

По овие зборови Веле го повиши гласот: - Сега сакам да знам дали е во мене грешката или во вас, старите мајстори, во вашиот табиет, да не сакате да дадете и на друг да се развива и да оди напред...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Насекаде и во сè го гледав призракот на измамата. - Не сакам повеќе да играш во театарот, - ѝ реков еден ден.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа не сакаше, не можеше да го прекине возвишеното чувство што ја имаше целата исполнето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Суз, бре, ќепазе, не сакам од тебе акал, - го пресече како со нож башмајсторот и му се скара дека ќе го испрати веднаш в село, ако проговори само уште еден збор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Еве, веќе ме насолзи. - Прости. Не сакав да те расплачам, сакав само да те разведрам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Не сакаш? - Не, само.... - Само немаш пижами?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никогаш не се прашал кој го крстил со тоа грдо име и затоа не се погледнуваше во огледало, едно што по домовите ретко имаше такви луксузи, а друго и затоа што не сакаше да си ги гледа мозолките по лицето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

3. „Баш да го видам тој Курназ“, си рече Ване наоѓајќи се - одеднаш, не сакајќи, потамина, којзнае како - пред неговиот киоск.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Ване излезе со теглата в раце, барајќи го првиот камен на кој место да се сопне ќе ја скрши на парчиња, не само невидливи туку и такви што не сакаше да ги види.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во таков вртеж од недомислени размисли ја додржуваше Гого главата на рамената, додека ги сложуваше боите де со четката де со шпахлата, отстапувајќи чекор - два наназад за да го одмери она што го намачкал, со едното затворено, а другото примижано око, како да беше на стрелиште, па ќе приседнеше на еден издлабен триножник колку да земе здив и да му се врати на платното, во една борба во која се вживуваше и уживаше, сѐ до неизвесниот исход кога веќе исцрпен не сакаше да знае дали излегол победник или губитник.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Чинговци беа месари, мезетеа месо и со ракија, чисто месо само печено никако варено; немаа ништо против и сирењето, особено јакото, како ни против суканото ако е мазник; додека спанаќ и други треви не сакаа ни да видат; а со очи ја јадеа рибата, од пржената пастрмка до белвицата на сач.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко не сакаше да ја оптоварува Мајка со половични вистини.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не сакам ни да ми кажете кога ќе ги труете пастрмките, - се побуни Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше да се предаде, не сакаше да падне, па му беше потребен уште цел час измачување и напрегање за да совлада уште триесетина метри низ снегот и да се увери дека сите напори му се залудни.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Реши да го посети дедо Иван. „Доцна е малку“ - си мислеше момчето, но не сакаше да му се потчини на лесниот страв што го обземаше додека сам чекореше по угорницата, низ темната корија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Дали не сакаше да си оди, дали не знаеше што е слобода.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше и нив да ги учи на месо, зашто потоа сигурно не ќе сакаат да јадат од лебот што уште го имаше, не ќе сакаат да јадат компири, што ако потраеше снежната опсада, ќе им бидат храна и нему и на кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Отпрвин овцата одбиваше, клоцаше, бодеше, не сакајќи да го прифати туѓото јагне, но кога Бојан на ист начин како и со овцата пред тоа, ја стисна меѓу нозете и ја присили да го надои јагнето, овцата како да се прекрши.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Бојан не знаеше и не сакаше да се задлабочува во тоа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Јас не сакам да гледам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Но тоа било пред сто, пред двесте години, лудо! - И пред илјада да било - не сакам! - упорничеше Елена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше да ја снајде судбината на несреќниот Караман.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше, иако мртва, да им биде гозба на кучињата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Оваа реченица би можела да има исклучително нежен призвук. L’enfant значи дете, кажано милозливо, souffler значи нежно цицање, воздивнување или шепотење; cher, мила, е игра со зборови со CHAIR, месо; CHOU, мила, е нагален назив, како и FLEUR, цвет (на пример petite fleur); serrer значи прегрнува. CHAIR CHAUDE, “жешко месо”, се однесува на мајчините гради, па според тоа претставува површинско значење нешто како - детето цица затоа што не сака зеленчук. CHAIR CHAUDE дословно значи врело месо, а soffler уште значи и да се дува врз храната која е премногу жешка.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Совет: внимавајте и немојте никогаш да ги мешате со алкохол, освен ако не сакате да го прекратите животот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Племињата Arapaho и Kiowa: убав и мрзелив младич не сака да се буди рано наутро; да може да спие колку сака тој треба да убие неколку канибали со лисеста (црвена) боја на косата; на сцена повторно стапуваат магичните помошници со чија помош младичот ги убива канибалите и сега е слободен да спие до доцна.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Таа знаеше што барал под креветот но не сакаше пак да го потсетува на случката и да го срами.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А и тој не сака да биде ниту јагне ниту зајаче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Откако во куќата на Спира Клечев влезе Паца, не остана жена во селото што не сакаше да наврати да се изнагледа и да се изначуди.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дека била станицата српска, и дека железничарите, Русите и Неделко Акиноски, на кого Србите во Првното србско, зашто не сакаа да служат војници кај нив, му убија двајца браќа, близнаците Ордана и Цветана, биле посрбени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, Арслан бег, кој беше заслужен воин и кому, како на таков, според турските закони, му беше ветен чифлиг некаде во Битолско, не сакаше да се исели од Потковицата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И сам знае дека е така најдобро, и знае дека и сите други си мислат дека е најдобро Лазор да направи така сам како што вели, да го отепа Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, но зашто не сака да го жртвува Лазора вели Властите можат да си помислат дека ние сме те испратиле да го отепаш, сме ти платиле за да го отепаш, па пак ќе се свртат против нас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Станкоските и сите други кои живеат во Дупка, ако не сакаат да заобиколуваат толку многу, ќе мораат да си разгазат нов пат - овдека, над училишниот и општинскиот ѕид и накосо по падините на цел Станкоски Рид.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тие, Акиноските, горди и довечерашни лути непријатели на Турците, многумина нивни блиски соплеменици паднаа во боевите против турските завојувања на Македонија, ниту не можеа да помислат на исламизирање; беа длабоко уверени дека единствено е добра и исправна верата христова и силно ѝ беа предани нејзе, а Лажниот Мустафа, пак, за сѐ добро известен, како да негуваше одредена почит за нив, како да не сакаше да ги понижи повеќе од што беа понижени со самиот факт што тој, туѓинец, господари со нив, довчерашни византиски господа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Плашејќи се одново да започнат со веќе ризичната трговија, и не сакајќи да ги изложат животите, истата година се доселија на Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мусли бег не беше подготвен така брзо да го прифати предизвикот на Дамчета, но и не сакаше неговите да помислат дека се уплашил, па, не испуштајќи ја пушката од раце, рипна од коњот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не сакам да гледам за други како судат, дури полувистини по потреба зачинети, по порачка пратени, туѓи дела како од себе цедат.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Кога сè ќе замолчи, нема зборови за разговори долги, а само очите говорат, очекувајќи секојдневно исти денови, времето тече бесповратно, а грижа воопшто немате што си оди, ниту пак знаете патот кај ве води, апослутно на ништо не се надевате, не сакате, ниту мразите, рамнодушно по земјата газите, ни мртов ни жив, е тоа е клето, нема ден бел, само црн, ниту сив, тогаш сфаќате дека, не сте сфаќале ништо.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Затоа реков, вети ми, повикај ме. Не сакам збогување. Животот без ангели е казна.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Понекогаш и императорите победници не сакале да го урнат храмот на религијата на другите, туку да го задржат како трофеј на нивното освојување.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Мајка ми не сакаше да ја погребам на гробиштата долу, во градот - објасни Иван. -Далеку биле. Како во друг свет.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не би можела таму мирно да спијам“, ми се жалеше кога ми покажа каде сака да биде погребана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А што носат и какви стапици кријат водите на тој брзак, навистина не сакам ни да размислувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа приватните прашања што немам сили да ги разрешам со обично испитување па дури и со наредба, или со удар на раката по бирото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А јас, не сакајќи, на глас ги соопштувам работите што ме мачат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Особено она, петлено, не сакам да се најде во тавчето на некој градски гладник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали треба да ме загрижува ваквото непресметливо однесување на мојот ум?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се надевам дека ќе го вратам дома.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Очите, како скапоцени камења ѝ беа фиксирани на Милан, и светкаа со зачудувачка острина, и тогаш Милан не сакајќи се накашла.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога се спушти по скалите на визбата, не сакајќи застенка, нејзиното мајчинско срце ѝ кажуваше дека се случило нешто лошо.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

По агресивните прескокнувања преку прагот, влегуваа во работилницата, и Милан се разлутуваше поради тоа зашто не сакаше тие да му ја гнасат работилницата, која беше преполна со секаков вид столарски алати и остатоци од дрва, алуминиумски ленти, конзерви со боја, четки за бојадисување, завртки и шрафови, што по големина беа класирани во стаклени тегли.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

-Биди мирен - вели Фјодор приоѓајќи му на својот пр. сликар.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Бакнувајте! Венчето и иконата... Кој не сака, нека си оди! И партиските исто, бакнувајте! - наредуваше таа. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 73

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Станковски исто така не сакаше да менува ништо, ниту лексички ниту синтаксички.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Зошто уметникот се согласил на овој сојуз, кој ги изненадил дури и неговите најблиски пријатели, кога неговиот презир кон бракот бил добро познат?

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И затоа - за да се фати контактот, да се лоцира, а не да се пришива! - откинатиот опаш - Вулкански го даваме во “оригинал”, на (сф)рјугословенски.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

-Ова го правам за твое добро. Сигурно не сакаш да бидеш мртов.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Покрај јамата, селската пијаница Роза ја нафрла земјата како крст врз белиот чаршаф, јас на челото на дедо Васја го ставив ливчето со молитва, а во рацете му ставив икона.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јасно е дека бракот бил резултат на спогодба, таква со која ќе се задоволат барањата на мајката на невестата, која не сакала да му даде развод на својот маж пред нивната ќерка да се омажи.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

- Јас не сакам палјачо, сакам сенка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ни слон ни тигар не знаев да нацртам, или пак, можеби, и не сакав да га нацртам.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ги стиснав клепките не сакајќи да го гледам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Улицата ја набљудував само со едно око и настаните ги таложев на крајот на својата свест та и да не сакав новостите лесно допираа до мене.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

За некои од нив се говореше дека спијат во старата, полуурната куќа без жители, на која, еднаш не сакајќи, ѝ го искршив прозорецот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

„Вие не сакате жена од надвор?“, рече. „Да, реков. Не сакам жена од надвор“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек не сакаше ни да чуе. „Знам што си наумил“, рече, „но јас не останувам“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стрчавме сите, го попрскавме со вода, а логотетот седеше на својот трон и не забележуваше, или не сакаше да забележи што се случува зад него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција не сакаше да ја допирам и не ми го даваше своето тело, а јас горев да ја имам; не ми ја даваше ни својата душа, иако јас чувствував дека се бори самата со себе, дека е на чекор да ми ја подаде барем неа, душата; но гневот кај мене се јави кога таа одби јас да ѝ дадам нешто: мојата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој се противеше; велеше дека не сака да ме остави сам, се плашеше да не налетам во Велес на Фисот и Луција, и Фискултурецот да не ме претепа; јас му реков дека тоа е моја работа и дека немам што веќе да изгубам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакав тогаш на Луција да ѝ се спротивставувам па да ѝ објаснувам дека мошне често, наместо патриотизам луѓето се задоволуваат со еден вид културен примитивизам, и живеат како во полусон, убедени дека се патриоти; многу години подоцна сфаќаат дека примитивизмот на народните обичаи (во позитивната, културна смисла на зборот) не го определува нивниот патриотизам, туку дека е само еден вид културно алиби дека припаѓаат кон некое движење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Кажи им дека не сакам“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа добра жена не сакаше да ме повреди, иако не знаеше ни кој сум, ни како изгледам, ни од какви причини се јавувам кај нив дома.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го прашав Земанек заедно да пишуваме; тој рече дека не сака; го замолив барем да ми прави друштво, оти имав намера цела ноќ да седам и да работам; рече дека не сака; по часовите позајмив една машина за пишување од еден пријател и се зафатив со работа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Слегов од мотоциклот и реков дека не сакам, дека мотоциклите не ме привлекуваат, но дека можам да го научам Земанек да вози подеднакво добро колку и јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но не сакал да го открие значењето на записот, оти ќе ја изгубел одајата на гревот и блудот, во која ја водел, секоја ноќ, малоумницата на логотетот, за наслада своја и на нечестивиот, што од ѕидот ги гледал, како трет во ѕверството страсно нивно!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакам веќе никој дури ни да помисли да слегува долу, во тие проклети одаи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но таа не сакаше ниту да чуе, и во мене се јави првиот гнев од одбивањето, толку карактеристичен за младите мажи кои сѐ уште не преспале со жена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Му реков дека не сакам и дека сакам да одам дома.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лудвик не сакаше ништо да појадува; рече дека појадувал во возот и дека одвај чека да одиме.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

О, блажени, устата не сака да ми говори, раката одбива да пишува што нѐ снајде потем.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакаше да ме бакне; му реков да ме бакне; тој рече: „Не. Прво дај ја чашата“, рече каприциозно, инфантилно, како да е мое дете; почнав да се смеам, се смееше и тој, и јас се предадов.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бараше од мене арамија да бидам, разбојник, крадец, затоа што се плашеше дека Филозофот е викнат кај нас за да го растолкува записот од одајата, и не сакаше ливчињата на таткото негов, од чија плот и семе беше роден, во туѓи раце да паднат и слава на друг да му донесат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не сакав да го кријам предметот во плакар и не сакав намерно и одбранбено да бидам нејасен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, далеку од факти, ваквите генерализации за геј- мажите биле обични заблуди – на пример, дека геј- мажите се модни зналци или познавачи на дизајнот, дека се мераклии да се облекуваат како жени. ‌Џон, вели, цел живот се борел против тие стереотипи и не сакал да гледа како сега нив ги поткрепуваат и високообразовни установи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој повеќе не сака да умре!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Јас само не сакам да го усмртам вашиот син и тоа е сѐ. Затоа сум овде.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

ЛЕНА: (Задоволно се смешка.) Имате ли мајка?

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Еразмо првин се изненади од леснотијата со која старецот се одвои од својот дијамант, но веднаш потоа се прибра и рече: -Не, јас не сакам материјални богатства.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

- Слушај Филип - му реков. Се преиспитав себе си, навистина се преиспитував и не сакам повеќе да бидам со тебе.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

- А луѓето? – прашувам. Мрдаат со рамена и сфаќам дека не знаат или не сакаат да кажат?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не паметат или не сакаат да зборуваат со непознати?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сите ги бараат своите најблиски: во тие стари чешки и италијански камиони што не сакаат да подзастанат сите трчаат крај камионите, се туркаат, се удираат, а оние кои паѓаат, остануваат да лежат поснопица, изгазени од навалицата... така ката ден, двапати, турмата од жени и старци квечерум трча зад камионите сѐ до фурните, до првата стражарница, до првиот бункер зад кој продолжува патот накај Елбасан.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Толку цвилам што боли, а ти не сакаш да те обвинат за малтретирање животни.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Тој не сакал по својата смрт ниту помен да остане од него, бидејќи сметал дека како индивидуалист се бори и ќе умре за своите идеи, но со тоа не требало да се занимаваат ниту неговите блиски ниту другите.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Тоа не можело да се крие, а тие, особено Шатев, не сакале да го кријат.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Заклетвата обврзувала да му служат на едно дело чии принципи за нив, биле, во основа, неприфатливи и не сакале да се борат за нивното реализирање.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Има и едно последно сообразување - не сакам да му причинам задоволство на непријателот да се гаври со мене, да ми се подигрува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дури гемиџиите и да не сакале, или да немале потреба од контакти со ЦК, самиот ЦК не можел да биде индиферентен и да не се интересира за сѐ што се случувало на револуционерното поле во градот, па и во цела Македонија.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Им се дозволувало и ним да влезат во редовите на Организацијата откако претходно ќе дадат заклетва, но никој од нив не сакал да положи заклетва.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Бидејќи немале и не сакале да имаат врска со ЦК во Солун, бидејќи не се мешале во работите на Организацијата и не се обидувале да ја шират својата идеологија и својот начин на борба меѓу обесправеното население, гемиџиите сметале дека Иван Гарванов нема никакво право и основа да им се наложува.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Долго не сакав да седнам на масата каде што се ручаше, по повод оваа веселба, иако во кујната неколку пати ме искара тетка Рајна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа не сакаше да гледа во купот цигли, бетонски плочи, искршени предмети, што беше останал од нашата куќа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

За тоа не сакав да ја прашам ни тетка Рајна, зашто знаев дека таа нема да ми дозволи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Им пркосеше и на наставниците - не сакаше да одговара кога ќе ја прашаа, се држеше недисциплинирано.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На одморот по вториот час, кој беше подолг од другите, ѝ се приближив, но не сакав ништо да ја прашам, ако таа сама не ми каже.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не сакав и да се скараат со сестрата на мојата мајка, па каква и да е таа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сето тоа, се разбира, не сакав да ѝ го кажувам на Марина, зашто споредбата со нејзината втора мајка можеби уште повеќе ќе ѝ го загорчеше чувството на очаеност, што сѐ повеќе ја обземаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кој можеше да биде овој човек и зошто Вера не сакаше да се сретне со него? - си мислев.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во тоа никој ништо веќе не можеше да измени. Не можев, не сакав да поверувам!

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Веднаш си заминала не сакајќи да ја видат.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Чувствував дека сама не сака да оди таму.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не сакав да си одам, но, вечерта надоаѓаше, за Ели беше потребен сон.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Обично носам хигиенски чаршафи за кината - помисли само кој сѐ можел да седи пред тебе на седиштетето, и колку пати, и каков вид на некоја ужасно гнојна бактерија мора да се наоѓа во сите оние древни капки од карамела и кока кола и пуканки со путер - но не сакав да помислиш дека сум настрана или така нешто на првиот состанок, такашто не ги понесов.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Понекогаш помислувам „Не сакам да бидам како Херберт“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Но, тој не сака да го разреши својот проблем. Ужива во него.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Другите луѓе, кои се обидуваат да ги разуверат во тоа кои тие навистина се, ним им изгледаат како завидливци кои не сакаат да им го признаат значењето, или како затапени суштества кои не можат да ја видат реалноста.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не сакам да го изгубам детето во тајниот оддел за абортуси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има луѓе на кои некои од нештата им се привидуваат со поинаков облик – еден човек гледа како облакот испружа рака кон него, една жена се плаши од дупките во тротоарите, затоа што во нив гледа отворени усти, една девојка гледа дека нејзината сосетка има глава на стаорец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сакаше, како што Мојсеј повел еден народ кон слободата на ветената земја, да го поведе човечкиот род кон ослободување на Јас, кон ослободување на човековата суштина од оковите на потиснувањето и од мрачните понори на несвесното.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не сакам да одам таму.“ „Во Венеција?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не сакам да одам во болница.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Не ужива. Страда,“ реков.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Знаевме оти со тоа нешто кажува, ама не сакавме да знаеме што кажува и затоа не му верувавме.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Таа, навистина, личела на остарен ангел, но таквиот ангел не можела да го види или не сакала да го види.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако сега нашите противници го допуштаат образувањето на помали етнографски целини од поголема, како последица на историска неопходност, и ако тие досега гледале на Македонците како на Бугари, тогаш зошто сега тие не можат и не сакаат да го допуштат образувањето од таа голема етнографска целина што ја викале сите, па и тие, бугарски народ, две помалечки целини – бугарска и македонска?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние свивме глава и не се викавме Срби за да не го налутиме агата. Тој не сакал да се викаме и Бугари; и Бугари не се викавме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но со тоа јас не сакам да кажам ние да престанеме да идеализираме и да живееме со народни идеали.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ќе одговорат нашите: зашто Турција и Европа не сакаат сериозно реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Природно е дека ќе ги употреби Грција сите дипломатски патишта за да се задржи во Македонија на тие позиции, каде што се наоѓа од средните векови, особено од времето на турското завладување на Македонија, а грчките интереси во Македонија се бранат не од една Грција, а и од големите сили што не сакаат да се засили словенскиот елемент.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа раскајување е влезено длабоко во душите на сите Руси, кои сега не сакаат ни да чујат за некакви „братушки”, а особено за Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Турција може и не сака реформи, но сакаат тие што го изработија проектот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но новите управници во Бугарија ни велат: тоа е Русија крива; Русија се плаши од една голема Бугарија и затоа: таа го кладе Фирмилијана, таа сега не сака да ѝ даде на Македонија автономија, таа не нѐ остави нас да се подготвиме и да војуваме со Турција.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Исто така, ако не сакаме никакви реформи, можеме да ѝ послужиме и за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Притоа ние не сакаме туѓо, а си го браниме своето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во сите нив направо ни се велеше: седете си мирно, оти ако направите брканица – не можам и не сакам да ви поможам.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, ние не сакајќи да ги мешаме нашите интереси со бугарските ја даваме својата согласност и го озаконуваме постојниот ред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со научни прашања не сакаат да се занимаваат, но затоа се убави организатори: можат да организираат лотарии, да пропагандираат некоја работа, да организираат некоја вечеринка со добротворна цел, без да му гледаат многу многу оти со неа ќе се оскандалат и себеси и идното поколение од бугарски студенти во Петроград.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие велеа: „Ние не сакаме ни една држава да војува за нас: тие можат просто да ги испратат своите флоти во Солун и да ја принудат Турција да ни даде реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

22. “Комитетот не сака да ја направи Македонија бугарска; тој сака правина за сите Македонци, без разлика на вера и народност”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Подобро е да молчиш, ќе речеше, оти пеејќи, ем ќе ги изнервираш оние што не сакајќи ќе те слушнат, ем самиот ќе се разочараш од фактот дека си дудук за музика.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Едноставно не можев да го сфатам човек кој не сака задоволството од рецепцијата на уметничкото дело да го сподели со други.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Истото важи и за театарџиите. Не може некој да е актер, а да не сака или да не ужива во играта на другите актери.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Како малечок многу сакав да возам велосипед. Татко не сакаше да ми купи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Јагленарот, исто така, мотивиран од магарешкиот инает што го имал кај себе, не сакал да се откаже од наплатата на долгот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Писателот што ја поседуваше книгата му рече дека книжевните пикантерии не сака да ги дели со други.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Тоа може да се протолкува како „Јас не сакам да си играм. Мене оваа игра не ми се допаѓа“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Филмовите ги консумирав понекогаш по трипати на ден. Одев и на кино утро. Ми требаа кино информации. Не сакав да имам непознаници.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сенарот, еден ден ѝ се исповедал на својата жена и рекол дека од инает не сака да му ги даде парите на јагленарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Колку и да не сакаше да си признае, и тој го чувствуваше гневот на претпоставениот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не сакајќи го изгреба по стомакот кога му го влечеше каишот од фармерките.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Не сум подготвен“, офкаше. „Не сакам да заминам вака, сам, далеку од дома“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не сакаше да се оптоварува со судбините на оставените љубовници, вечните студенти, павкачите на марихуана и несакано бремените девојки повеќе отколку што беше неопходно.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Како и сите други, веќе неколку дена се немаше измиено и пресоблечено и одвреме-навреме од студ не ги чувствуваше нозете спакувани во чизмите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„А ти, мали?“ му се обрати. „Да ти најдеме нешто?“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога тој не сакајќи се закашла голтајќи чад наместо воздух, човекот со лузната го погледна речиси зачудено, како да не очекуваше дека е сѐ уште тука.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога Господ Исус Христос ќе се појави од небото со моќните ангели свои, со разгорен оган, ќе ги казни со вечна смрт сите оние што не сакаат да го признаат Бога!

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

ИВАН: (Иако не сака, трга.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И ти повторувам: не сакам да имам ништо општо со ликвидацијата на овој Младич.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Не сакам одговор. (Седнува во софата.) Донесе ли весници?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Потоа, ќе се напијам и ти се молам не сакам никакви сцени... (Оди кон излезната врата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Јас не сакам да останам сама дома. Ќе дојдам и јас со тебе.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И... не сакам никакви разговори околу тоа кој треба да биде убиениот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Не може. Ако не сакаш да го носиш писмото, дај ми го.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Јас - да. Но ти - не. Токму затоа и не сакав да го прочиташ писмото.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но, кога виде што ќе види глувци пеат оро вијат од мачорот Тошо не сакаат да се кријат.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Сепак во последен момент го одбра тивкото одмавнување со главата, тој културолошки кодиран, и донекаде културен гест за „не“ и, понекогаш, „не сакам“ и „немам“.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во еден миг хаос. На ќилимот во дневната се истура тенџерчето ориз и варен морков, зрната влегуваат во процепите во подот, а оние собраните не сакаат да се одвојат од прстите ни кога ги тресеш.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Често мажот „сака“ но оној не сака, и обратно.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сакаше Петјушка прав во очи да ѝ фрли - божем, ако однадвор костимот не е нешто особено, но затоа, ве молам, долните алишта се чист памук.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Со еден збор, Петјушка не сакаше во тесно да се најде.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Не сакав да земам слика што има врска со самиот конфликт.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во една од бројните примедби за проблемот на сексуалниот живот се зборува за „verga“ (membrum virile); меѓу другото Леонардо пишува дека тој уд, додуша, е врзан за човечката волја, но често има и сопствена и може да води сопствен живот без оглед на тоа дали човек е буден или спие. 236 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Го нашла на средсело и пред сите луѓе беше му рекла: „Јас тебе ќе дадам градината, нивата сосе оревите, црниците, куќата сосе црниците, пари не сакам да ми платиш, бакшиш ти ги оставам, само ќе гледаш чешмата да не секне.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се смееше на сето она, што го доживеа минатата ноќ и оваа утрина, а смеата сѐ уште продолжуваше да извира од него во палави клучеви и не сакаше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше сам и беше слаб, му идеше да вреска од тоа, застанат, како исфрлен на снегот; за него не сакаше да поведе сметка ни оној стар мршар, што почна полека да се довлечкува кон крвавата паласка под неговата стреа, како воопшто да не постоеше никој како него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше матно, како оној врнеж, што сѐ уште не сакаше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека може да изненади секој сретнат грм, дека не можеш да бидеш наполно сигурен што крие зад себе секој нов срт, секоја пресека, не сакаше изненадувањето да го прави поголемо, отколку што мораше да му биде.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Башка што тие двајца многу често не сакаа ни да слушаат, не сакаа ни да знаат за ништо вон од нив.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше најстрашно што во продолжение на целата година пред оној ден, јас, некаде потајно од себе, се ребрев постојано од нешто такво, дека не сакав да се обѕрнам наоколу, само за да не откријам нешто такво, да не ме убие нешто такво, зашто нема ништо покревко од она, кога човек ќе потера кон една страна со сите свои дамари, полетал натаму, нема ништо покревко од него тогаш, кога ќе погледне во своите нозе и кога ќе види дека коренот му е - разјаден.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не можеше да се прибере во онаа своја колната притаеност за ништо на светот, не сакаше да се скамни пак во таа подлипната замолченост, бидејќи тоа сега би значело уште едно умирање во тој ужасен студ и во таа сивина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Големиот Ристан многу добро чул како инженерот рекол по него дека не сака да го види повеќе на ова градилиште. Големиот ја загуби работата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој не можеше да откаже, тоа не му го позволуваше ни оној ведор, ни за ронка нестивнат метален порој, кој не сакаше да знае за никакво запирање.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не сакаше да знае ништо за тоа дека внатре веќе не остануваше ниедна трошка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Срнчето не сакаше да се обѕрне ни на неговото сено, ни на неговиот леб, тоа не сакаше да ја погледне ни солта, што тој по малку пак долго се мачеше да му ја подаде на својата дланка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, ни во сонот тој не сакаше да загуби ниеден миг од времето, во кое можеше да работи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беше тоа еден заеднички поглед на човек до кого не сакаше да се добереш.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Никогаш не сакаше ловот да му биде таков, каков што можат да го сторат најсреќните околности, бидејќи многу ретко се случуваше тој да наиде токму онака, како што се сонува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не сакаше да го пренебрегнува сето тоа, но често немаше трпение.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па тоа беше токму тој, ваков спружен врз нивната носилка и безволен за секакво движење, останат на средпат и таму капнат сѐ додека не дошле овие четворица луѓе, што не сакале да го остават таму, на неговата бука; го нашле таму и сега го однесуваа со овие свои тивки, претпазливи чекори, молчеливи и заздишани.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега знаеше добро дека ќе мора да стори нешто, доколку не сакаше да остане да чмае наполно гладен среде тој снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Мара неколку пати им влегуваше во собичката, таа повеќе пати се обиде да им рече дека е многу, премногу доцна и дека е време да си легнат, но ни едниот ни другиот не сакаа да чујат за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Не сакам по мојата смрт да речат, беше трчилаж.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тие нозе не запираа, не сакаа и не можеа да запрат во заедничкото движење во малото квадратесто шеталиште.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас не знам и не сакам да знам што би станало ако сето ова, ако не се докрајчат овие измачувања, овој...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Но набргу ете ти несреќа: ненадејно се сруши еден ѕид од куќата и го потфати Ѓеро; го извлековме здробен од камењата: го исплакавме и побаравме оштета од фирмата; фирмата не сакаше да чуе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но Трајан не сакаше да мине тоа така глуво, туку зеде свирки и тапани, ги собра роднините и пријателите, и кога ја донесе дома, направи свадба: се тресеше куќата, се кршеа прозорците, се вадеа вратите за да влезе свеж воздух.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Замисли да ти се децата џимрии, па пребаруваат - едни јадат боранија, други не сакаат ни да ја чујат, едно сака месо со компири, друго не меша протеини со јаглехидрати, а само едно „веге“ па ти е многу, па, мораш секој ден да ги препрашуваш кое има „дејт”, заради кромидот и лукот што секогаш заради евентуалност го служиш одвоено.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, има само една фалинка. Тој се однесува исто како маж Црногорец, кој не се помрднува од место, исто како оној што ќе го заглавиш со шрафцигер, па не сака ни долу, ни горе...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Мојава не! Од ’ДМ’ и од ’Баба’ готова носи, за секого посебно, децава јадат пилешко, сарма не сакаат, грозна им е“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А има и такви што ме гледаат во чудо и не сакаат да ме удостојат, а баш го правам домаќински - со кафен шеќер, со мед, кој како милува.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Акумулаторот се испразни и автомобилот не сакаше да запали, на враќање дома домофонот не сакаше да заѕвони, клучот не отклучуваше, па, барајќи преноќиште, дознав дека хотелите беа преполни и сите хотелски соби беа издадени.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Можеби и вакцина ќе ми ставаат, ти не сакаш да ми кажеш“, плачеше малата, па мајка ѝ се поткачи на тротоар, запре и се сврте.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Можете да замислите каква хигиена било тоа за нас, ама не можете да замислите каква екскурзија на мозокот сме си направиле зашто нашата прошетка од 12 чекори нѐ чинеше двојна доза од гинипралот, што во превод значеше дека срцето ти чука како лудо вљубено, телото ти скока како да ти е астрално до плафон, а, што е најстрашно, на дежурство на доктор кој ни во сон не сакаш да го погледнеш, а камоли да ти го погледне стомакот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, сѐ беше преубаво, до моментот кога мајка ѝ не можеше веќе да го поднесе тоа што невестата не сакаше да бакнува рака по цела сала туку, по скопскиот обичај, помина со сребрени чаши, полни со шампањ, наздравувајќи од гостин на гостин.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Поздрав докторе! А што беа тие третинките, не знам и не сакам ни да ме потсетуваат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Зашто, ако не сум направила ништо за себе во последните 3 децении, во една ноќ сум влегла во десеттина кафеани, од која едната специјално ми ја отворија само за да влезам во тоалет, па пиев и вино место чај (а, тоа не сум го направила никогаш!), шетав во парк по дожд, разговарав скокајќи од тема на тема за да стигнам да раскажам сè, се срамев, не се срамев, сакав да заспијам, не сакав да заспијам и, во едно деноноќие, ги доживеав двата изгрева...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во тој момент, од ходникот допре гласот на мајката, која, како суфлер, но повеќе како контролор го следи муабетот, но не сака да учествува во него зашто тоа се машки муабети: „И не само таа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Отприлика одеше вака. Сакам кола убава, ла, ла, не сакам лада. Не сакам ни југо (бљак), дајте нешто друго.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

а кога ќе излезеш на горниот крај од планината, долу веќе нова шума пролистала, млада младица, кревка, марула, други ластари се подале и ти само се преместуваш и пак јадеш, само по една широка бука за сенка си оставаш, и јас не сакам така да мислам, вели Стеван Докуз ама нешто ме тера, којзнае во која длабина е скриено тоа што ме тера, дали некаде во мевот, или уште подалеку и подлабоко, а јадењето не е еднаш и не е за еднаш, кога би можело да се најадеш само еднаш и тоа цел живот да ти држи, сто години да не мислиш за јадење, само си работиш, ама зошто да работиш тогаш, си мислам, што ќе правиш со сработеното, ќе се чешкаш, ќе се чешлаш, и зошто ќе ти служи устата, зар само за да ја поганиш, и таа треба со нешто да се подмачкува, да се проветрува, ќе ти скапат забите од неџвакање, од неработа, ќе ти фати пајажина, вели Стеван Докуз и џвака некое чкорче, го толчи, го цеди, а јадењето никогаш не му се познава, никаде да му се види јадењето, дали нешто во него му го јадеше, дали за два-тројца јадеше или му го земаше некој црвец, некој скриен молец во него или некоја друга заседната болест,