Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Татко ми не оставаше ниту да гледаме од прозорците кон кејот што водеше кон паркот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сега знам зошто бегам во физичката работа. Таа не остава простор за двоумење.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Колку и да е скромно облечен обичниот човек, не е така со оној што има пари и затоа тој прави чуда во екстравагантноста која овде, во повеќемилионскиот Париз, не остава никаков особен впечаток, можеби само на новодојдените.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но макар од тоа понекогаш да го печеше во градите, сето за него беше само една созерцателна игра, во која впечатокот се исцрпува целиот сам себеси и не остава видна трага.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И надвор во игрите, прифаќајте го и не оставајте го да се чувствува осамен и туѓ.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Војниците и кметот сѐ живо избркаа и не оставаа никој да се движи крај нивната куќа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од плевната ништо не се гледаше: пламенот сѐ повеќе лижеше наоколу, не оставајќи никој да се доближи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

— Толе! — шепотеше при секој бакнеж. — Толе! Не оставај ме никогаш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Протиница гледаше право в очи, не оставаше ни малу сомневање дека за каква било работа да се нафати таа, ќе ја оствари.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Де, де, бре мајсторе... - го прекина сопственикот, - ти пак збор не оставаш да се каже!...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мајка му, исто така сериозна и уште повеќе надмена, која како невеста си ја донела секогаш заклучената касела (од која кога ќе ѝ се подигнеше капакот избиваше еден стар и тежок здив на нафталин) и по сите килими во куќата не оставаше да се стапне со чевол, ами со чисти чорапи на измиени нозе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Прибери си повеќе дрвца, солца, боринка присобери, и без тутун не оставај се, оти што знаеш...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но тој, гласот, толку многу се изитри во скривањето, божем беше вистински дух, што не оставаше никаква трага по себе.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Првин му беше наредено да каже кај ги сокрил парите што ги собрал божем за ѕидање црква; Кај мене се, бргу, рече: извади од пазувите едно кожено кесе и му го тутна в нозе на Ибрахим бег Јаузоски; Сите земи ги, бегу, викаше, само не оставај да ме понижат ајдутиве.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Шуќур каде не ми ги ватија, оти и таму сега не остават да извадиш злато.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Според Серл, битно е да се покаже дека и дуализмот и материјализмот се лажни бидејќи општо е прифатено дека овие го исцрпуваат полето, не оставајќи место за други опции.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Кај намерникот не остава незаборавни впечатоци и желба за повторна средба.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И чекавме... не остававме боринката да догори. Ни требаше малку светлина и за другиот ден ако ни остануваше нешто од денот, и за другата ноќ, ако не бевме на носење трупци и камења за бункери или на носење и пренесување ранети.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Има изливи на нафта во океанот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ако треба да одиш во тоалет, крени го знаменцето, земи си ја чантата и не оставај ја на подот во WC-то зашто кртот не презема одговорност за изгубени или откраднати работи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има случаи кога пожари започнуваат сами од себе, а и случаи кога водата не го гаси огнот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некој би требало да го запали тој човек.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Немам, а не оставам, носам, а не донесувам. Доста беше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

НЕДА: Иване, не оставај ме. (Му се фрла во прегратката на Ивана.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

НЕДА: Иване, мили. Не оставај ме сама. Ќе се збудалам.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Спретните движења на касиерката, извежбани така за до бескрај да го одржуваат истиот монотон интервал на потсвирнување на читачот на бар-кодот, и лицата на останатите во редот кои изгледаа како секој миг да ќе ја нападнат ако не дај боже се случи некаков застој, не оставаа можност за разговор за, на пример, времето, смртта на Харолд Пинтер или тукушто откриеното племе во Бразил.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во вагонот милосрдната сестра е сѐ: и лекар, и интендант и господ: дели по малку од водата, од лебот, од лековите; не остава да се моча по сламата, секому му подава кофа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Болеста му потфрла дрва, го ложи, го спотнува. Не остава да му подугасне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не оставај ме и ти, господе, се молам, барем ти опсени се, велам, подгази ја маката наша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И да не се молиме само овдека во светиов храм, вели, и не оставајте ги молитвите само за овие ѕидови од кај што нѐ гледа синот господов и неговите апостоли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и уште од далеку мириса на ракија, барем сега можете да кажете чии шпиони сте, вели, не оставајте ѝ товар на душата дури ќе го барате патот кон небото, кога ќе ја качувате кон господа душата, вели, на правина нѐ земате на душа, велиме ние едно задруго, прескакулица ни одат зборовите, ние сме сиромашни луѓе, печалбари, ебати небото и ебати господот, сичките сте од Македонија, сите, викаме, сичките, по зборот сте оттаму, вели, и моите родители се оттаму, ама вие немате пашапорти, верувајте ни, господине, ние сме селани и не знаеме да лажеме, јас ви верувам, ама другите не веруваат, вели офицерот, моли господине, велиме ние, прави еден голем манастир, тој ја фатил главата и со дланката ја потпира под брадата, се мисли, се двоуми, па потоа се враќа назад, ние чекаме, си шепотиме молби и молитви до господа, белки има господ, вели Стеван Докуз,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не му се дели од нас, му навираат солзи, ама ги голта. Не ги пушта на земја, не остава да му се видат... 222

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И врвици на мртви, врвици на живи, врвици на оние што ќе се родат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И беспаќа, проколнати места на кои ни дивината не остава трага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Девери мои, рекла таа, не заради мене, туку заради мртвиот ви брат, помислете на чедото мое и не оставајте да умре од глад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не оставајќи ѝ време да реагира, ја повлече со левата рака, а десната ѝ ја стави околу вратот и му викна на Сатурн Волшебникот: – Одете си! Сатурн побегна избезумен.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Браќата, исплашени, се согласиле да ѝ ја исполнат последната желба, и во висина на градите оставиле отвор за двете боски.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сатурн се почувствува смртно повреден. – Тоа е типична реакција – го утеши раководителот. – Наскоро ќе помине. Но, не помина никогаш.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Самиот факт дека при вака лоши услови за живеење македонскиот народ сѐ уште постоеше, со нокаутирачки замав на отежнувачка катарза, не оставаше простор за било што да се почувствува.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Чувство на евтиност, како изрецкана конзерва од грашок чија испразнетост тркала сирови зрна во туѓите стомаци, не оставаше премногу простор кој може да се иполни со вкусна, топла чорба.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Не оставаше да нѐ ѕирне и под постелите, насекаде каде што можеше да се посомнева неговата болна глава.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И Богдан, отпивнувајќи од чашата, погледот го држеше кон неа; охрабрен од пијалокот сѐ така очите ги имаше вперено кон неа за да ѝ го види подобро и подолго оној нејзин змиски поглед, оној нејзин отровен насмев, она нејзино кисело собирање на усните мачејќи се да се насмевне, она нагло менување на боите на лицето предизвикано од внатрешниот немир, она нагло менување на расположението, она нејзино нервозно префрлување нога врз нога, она почесто палење цигара и нервозно гаснење тукушто запушена и она нејзино уморно поджулнување на слепоочниците со прстите, она нејзино постојано ставање на рацете на маса, па на скут не оставајќи ги ни малку да се смират.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Изворот е далеку да појде да се олади, но и кметот не остава да се оди додека се работи.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Селските богородици со искрпени фути дрвце не оставаат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Лилица на прв поглед изгледаше питома, повлечена и тивка, но во комуникацијата не оставаше впечаток на жена која може да биде рамнодушна на опкружувањето и особено на луѓето со кои непосредно контактираше.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

„ Конструкцијата на кафезов ти е јасна: маската ќе ти прилегне на лицето, не оставајќи никаков излез.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Едноставно голтаа сѐ, а тоа што го голтаа не им нанесуваше штета затоа што зад себе не оставаше ништо, исто како што зрното пченица минува несварено низ телото на птицата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

XIX Како што наближуваше учебната година со која Богуле требаше да го заврши училиштето, така Мил сѐ повеќе го задржуваше Богулета кај себе во лабораторијата, не оставајќи го многу да се шета со другарите, да го губи попусто времето, туку му даваше нешто да работи во лабораторијата, да го упатува постепено во науката, објаснувајќи му по нешто што е достапно и разбирливо за Богуле, да му ја потпалува фантазијата и желбата за наука.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Заспивав. Чуј, ме тргна. Не оставај ме сега, те молам, не оставај ме. Јас не можам пак да те сонувам мртов. Кажувај ми за Конго и за златната врвица на антилопите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

— Во нив Хегел ги разви своите учења, својот поглед на светот и општеството, не оставајќи во претераната совесност ни една област да не ја подложи и нeа на своето филозофско испитување и толкување.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

„Но ова се претпоставки" вели Поетот“ а ние, барем засега, можеме со сигурност да сметаме само на еден факт, оној, дека стореното зло во сонот не остава трага, па дури ни во случаите како во оној кај Данте: Верувајте видов и уште го гледам трупот кој својата глава место фенер ја носи лулајќи ја на мртвите коси! ...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Неговата анализа на историската трансформација на јавната сфера се чини дека премногу е втемелена во песимистичкиот став на Хоркхајмер и Адорно за културната индустрија и нејзиното освојување на јавната сфера и трансформирање во сцена на пасивно консумирање и манипулација, како инструмент за производство на послушност и пасивност, не оставајќи никакво место за прогресивна медиумска политика.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Светот создаден од страна на медиумите за Хабермас „само наликува на јавна сфера“106.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Не оставаме да нѐ растурат, но не прифаќаме борба со нив.