не (чест.) - дозволува (гл.)

- Јас секогаш ги потресувам од правот моите облеки, потоа чеизот и сѐ по ред, не дозволувам лошото да полегне, да се полепи по нив, зашто подоцна било кога, може да ми засмета, да биде кочница за развој! – зборуваше Трајанка.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас имам“, вели, „персонал интерес. Ги имам сите документи. Не дозволувам да се продаде куќата од некоја мафија“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Елинските градови-држави, покрај брегот на Мала Азија сами му се предавале, а тој спротивно од тезата на Хелените дека тие кои не се Хелени се варвари, постапувал со освоените народи и градови хумано, ги почитувал нивните обичаи и култура и не дозволувал никакво малтретирање на нивното население.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Утрото, кога ја виде умрената овца веднаш, без негова желба му се наметна мислата да ја расчеречи овцата, да ги храни со неа кучињата, како што правеше понекогаш дедо му, но веднаш потоа таа мисла му се виде одвратна, а сега речиси и не дозволуваше да мисли на такво нешто, па ја одвлече овцата преку потокот и ја закопа длабоко во снегот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не дозволувајте да ве заведе прошетката низ примамливото зеленило и жуберкањето на потокот со глас на девица што слегува по камењата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Пред да ги спои Даниел речните брегови, Луда Река била како див пастув кој не дозволувал да биде оседлан.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Писарот ја премести капата над чело и како артист, со раширени раце и подадена нога, драматично зашумоли со сета своја рибја крв: - Ова е, молам, навреда за законот, за државата. Јас не дозволувам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Писмородецот рече дека такво нешто во текстот нема, дека не е запишано, а јас видов дека тој не ја гледа таа нишка од пајажината, и дека ја гледа само онаа најдебелата, и дека не дозволува некој друг да гледа нешто што тој не виѓава.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече: „Од тебе барав само да ми дозволиш да испијам едно шише вино од твојот папок; но ти не дозволуваш; и самата знаеш, Луцијо, дека заслужив многу повеќе од тоа што го барам.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мислеле дека се родени надвор од својот природен елемент, дека имале некое тајно царевно потекло – дека биле кнезчиња што по некоја зла судбина, од таинствени причини, онакви новородени биле дадени да ги одгледува семејство на селанчишта и дека само го чекале денот кога ќе им се обелодени вистинскиот идентитет, кога ќе се развражи вражбата и кога конечно ќе се ослободат, ќе се ослободат од здодевните секојдневија на обичниот живот меѓу нормален народ и кога конечно ќе се вратат на местото во општеството со богатите и славните што по правдина им припаѓа, во друштвото на убавиот и најпрефинет свет.259 Копнежот по живот во естетска милост и во естетска хармонија, во сетилен раскош и задоволство, поривот да се издигнеш во светот и да се дружиш со повисоките сталежи, стремежот да стекнеш, собереш и да трошиш – да се опкружиш со убавини, реткости и скапоцености или, во случајот на Пол, со „згодни работи, со придушена светлина и со свежо цвеќе“ – сето тоа почнало да ја симболизира суштината на извесен вид машки геј-субјективитет, и тоа уште од времето на Оскар Вајлд.260 Во својата неисцрпна студија на Вајлд и на машката геј-култура, Нил Бартлет му посветува цело поглавје, насловено „Сопствености“, на односот на геј-мажите кон нивните ствари.261
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Или, барем, геј- идентитетот функционира на тој начин кога се смета за елементарен, примарен поим, поим без составни делови и без субјективни димензии, поим што мора да се прифати здраво за готово и не дозволува натамошна анализа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Овие поделби, кои ја структурираат целата традиционална машка геј-култура, се темелат врз спротивноста на убавецот и кампот, а ги спроведува законот што не дозволува тоа да биде еден ист човек.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како што „прекумерната сентименталност што била неопходна состојба на сентиментите не дозволувала никаков вистински предмет“ – сентименти кои бродвејскиот мјузикл ги негувал кај своите протогеј-обожаватели, според Д. А. Милер – упорната желба на геј-мажите за скапоцени сопствености потекнува, според Бартлет, од едно постојано чувство на темелна фрустрираност поради тоа што предметите кои најмногу ги посакуваме нам ни се особено недостапни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
До него не дозволувам никој да допре.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара им помагаше, но не го идеализираше мајчинството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Дома не дозволувам да се пуши. Ете, затоа пушам на балконот.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не дозволувајте да ве поколебаат, издржете во вербата своја и во страдањата, па и тогаш кога ве навредуваат, кога ве прогонуваат, кога ви го одрекуваат она што е ваше!
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега, пак, ќе Ве посоветувам само едно: ако сакате да останете жив, не дозволувајте ѝ на соодветната личност да се сврти.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МИНАТОТО ИСЧЕЗНА КО СТАРА ИЗБЛЕДЕНА СЛИКА Живеј сега и одма, не дозволувај мрачното минато да ти ја одземе сегашноста и иднината, со сребрен сјај.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Не дозволувај да те обземе досада, од неа направи штрудла со вишни, и измиј ги садовите.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Не дозволувај да те совлада цинизмот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Не дозволувам да го угаснеш она што свети и блеска во тебе и те прави недостижна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ни мојот буџет не позволува да позајмувам. Сепак не можам да го одбијам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Браќа, ги почитував венчалниот прстен и свештеничкиот благослов, не дозволувајте да умрам, туку поарно јавете му на татко ми кој живее в планина како старешина на племето, па тој ќе ви прати илјада слугинки да ги жртвувате.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тогаш без лелек и солзи оставила деверите да ја одведат до вдлабнатината во ѕидот на кулата: чунки и самата знаела дека мора да умре, барем можела да се воздржи да не плаче.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А таму, ене ги, Queens - Србија и Bronx - Хрватска. Bronx очајнички ја бара својата независност, тврди дека е независен од New York и дека секогаш бил. Queens не дозволува, се чини дека сака контрола врз целиот New York.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не дозволувам ничии други зборови да бидат последни.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Или, може сум само обичен муштерија, за чија необичност, професионализмот не дозволуваше да се отвораат премногу прашања.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Наместо духовното јадро на градот, како силен цивилизациски придвижувач, да се негува и развива, традициите на континуиран радикализам ја уништуваа духовната димензија на поимот град, не дозволувајќи да се создадат институции на јавното мнение што се над политиката и секојдневните притисоци од интерес.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Имаше во верувањето на овие источни деспоти во залезните години на животот некаква внатрешна, необјаснива, митска, идеалистичка, донкихотовска сила, која не дозволуваше да ја напуштат власта, кога речиси беа во физичка немоќ да ја додржат.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Оваа појава подоцна ја доведував во врска со нашата постојана балканизација, односно ропскиот менталитет кој не дозволуваше да излеземе од орбитата на деспотската власт.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
А над сѐ, не дозволуваме мртвите да се кренат против нас.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Партијата не дозволуваше разводи на бракови, но го охрабруваше разделувањето во случаи каде што нема деца.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаете, креативноста не дозволува да биде индоктринирана. Никому не можете да му ја затрете смислата за хумор, таа брза релативистичка способност на течно и брзо жонглирање со идеи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој беше прв на ранг на групата, затоа и не дозволуваше некој да го натпревари во одењето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Пелагија е препуштена самата на себе и на будното око на Танаскоица, која, знаејќи ѝ ја намерата, не дозволуваше да се случи тоа во полето или по пат додека одеа на воденица.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
„Не дозволувам“, забележа девојката, „воајери како тебе да ми ѕиркаат под облеката а притоа и јавно да ме соблекуват“.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Особено сериозно звучеше она, што требаше да претставува заклучок: - Кога е во прашање тој оган не дозволувај срцето да ти е скретничар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Разбери еднаш: што чини, што не чини, што е добро а што не е: не дозволувај да ти префрлаат луѓето, да те гледаат намуртено, да ти врескаат.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Кога ќе завладее неслога и никаквецот стига до честа! Не дозволувајте го тоа!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тешко ми беше, но својата вина ја признав дури десетина години подоцна, кога веќе не дозволував да бидам тепан и кога на случката можеше да се гледа само како на еден безначаен, смешен настан од детството.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)