Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Судечкиот судија (Х. Илјази) прво донесе решение со кое овој предмет на четворицата активно легитимирани сопарничари од Скопје, меѓу кои беше и Р.М. – заведен под П.бр.574/96, го спои со предметот П.бр.139/96 на уште шестмина скопјани, кои уште од порано тужеа за истата правна работа

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

5 Згора на сѐ, вработените – кои дотогаш земаа плата од околу 13.000 МКД, вон сите стандарди на добро деловно однесување и надвор од законот, практично беа присилени да потпишат бланко договори за вработување (!?) – по што отпосле, од страна на работодавачот, беше напишана сума од само 10.000 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во ова „второ полувреме“ од спорот, каде што обете странки, секоја за себе, си ги сносеше судските трошоци Марковски – усно на записник – го повлече тужбеното барање за оштета поради неискористен годишен одмор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3 За времетраењето на спорот не беше изречена никаква „времена мерка“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова следуваше и редовен амбулантски третман во оваа клиника за офталмологија, а во октомври 2007 со стручен наод и мислење бр. 159-07 на лекарски тим од ЈЗУ Психијатриска клиника (доц. д-р В. Вујовиќ и м-р М. Наумова) – како резултат на чувството на инфериорност и инвалидизираност – беше укажано и на неопходната потреба од туѓа нега на пациентот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на спорот не беше изречена „времена мерка“, иако тоа беше побарано од страна на Ристески и неговиот адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Според Зефиќ овој нивни „аргумент“ е класична манипулација и невистина, а на сите вработени во оваа установа им е јасно дека таму отсекогаш како референти работеа луѓе со средно образование, затоа што се работи за чиста техничко- административна работа (per analogia, тоа би било како докторка да биде преместена да работи како медицинска сестра!?).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По неколку месеци оттогаш, во ноември 2005, пресудата е извршена присилно од страна на судот (заб. со старите судски извршители тој е вратен на работа).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судскиот спор, во којшто имаше и вештачење од стручно лице- економист (М. Начарова), траеше една година – за да во месец октомври 2003 судијката (В.Мојсова) донесе пресуда во корист на Кирова, која нејзе ѝ е доставена следниот месец.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова, тој благовремено поднесе приговор против решението за отказ до УО на фирмата, по кој не беше воопшто постапувано – па не му преостана ништо друго освен да побара судска заштита на своите повредени права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тие, немајќи потребно правно знаење, а и како поевтина варијанта, заеднички се обраќаат до адвокат (А. Мандак) – кој тогаш, пак како попрактично решение им изготвува индивидуални тужби и потоа, поединечно, ги застапува при преземањето на сите правни дејствија – сѐ до завршувањето на спорот, за што си наплаќа 10% од вредноста на целиот спор, плус адвокатски трошоци согласно Адвокатската тарифа (1993)8 – коишто во нејзиниот конкретен спор изнесуваат вкупно 4.760 МКД.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Директорот воопшто не беше засегнат кога дозна дека ќе биде тужен од страна на работниците.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

9 Целиот процес пред Основниот суд Велес траеше половина година, а воопшто не беше потребно судијата (Ј. Лазаров) да носи првостепена пресуда – бидејќи странките, кон крајот на 2009-та, се договорија спорот да го окончаат на тој начин што тужениот работодавач доброволно ќе и ги исплати неисплатените испратнини за кои е тужен [во висина од 9.185 МКД / околу 150 ЕУР] – сосе парничните трошоци на постапката, без камата, а за возврат тужителката да ја повлече тужбата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Целата борба за зачувување на своето работно место траеше година дена. Заврши во 2003.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

6 Но, и оваа намалена сума не беше испочитувана – па, по само еден месец нејзина исплата, реалната плата која работниците ја носеа дома се сведе само на 7.500 МКД!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во однос на спроведувањето на Пресудата, која во јануари 2005 стана правосилна и извршна, бидејќи не беше обжалена – оваа операција одеше доброволно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во процесот пред Основниот суд Скопје I, како надлежен првостепен парничен суд, Ристески беше застапуван од полномошник - адвокат (С.Марков).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, бидејќи претходно таа веќе беше паднала во немилост на нејзиниот директор – и покрај тоа што на дел од останатите работнички кои беа напуштени по истиот правен основ, им беа исплатени испратнините кои законски им следуваат – тоа, од неразбирливи причини, не беше сторено и во случајот на Триманова!?7 По ова, таа прави обид настанатиот спор спогодбено да се разреши – на трипати, во придружба и на нејзиниот сопруг, се обраќа до сопственикот којшто истовремено е и менаџер на акционерското друштво.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Трошоците, кои исто така паднаа на терет на тужената фирма која го изгуби спорот, беа одмерени на 9.480 МКД (155 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тужбата ја има доставено лично тој самиот во 2000 година, и во судскиот процес пред стварно и месно надлежниот Основен суд – Скопје I,4 Анчевски не беше застапуван од никого, туку сам ги преземаше потребните дејствија.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во ваквата затегната и прилично напната ситуација којашто настана, практично не беа возможни никакви преговори со новопоставената директорка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, бидејќи немаше досудени времени мерки за времетраењето на спорот, таа – потпаѓајќи под финансискиот притисок на секојдневието и, мимо решението кое го беше добила од Фондот за ПИОМ, про- должи да оди на работа со полно работно време од осум часа дневно, како би можела да добива и хранарина – која сума, барем за неа, не беше воопшто за занемарување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Против ова решение не беше дозволена посебна жалба, сѐ до септември 2010, кога се прецизираше дека против решението може да се изјави жалба, но дека таа не го задржува извршувањето на решението (чл. 93, ЗИДЗПП/септ.10). 5) давање можност жалбата против конечната пресуда да го нема вообичаеното т.н. „суспензивно дејство“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Времена мерка за времетраењето на спорот немаше изречено, бидејќи не беше ни побарана.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Немилиот настан, кој спротивно на законот никаде официјално не беше евидентиран, ниту пријавен од страна на работодавачот, се случи кога, и покрај очигледниот дефект на машината и потребата од негово отстранување (отпушување на цревото за нанесување малтер) – а за да не се губи еден ден како би се отстранил дефектот на професионален и безбеден начин, сопственикот на фирмата нареди веднаш да се отстрани дефектот и да се продолжи со работа „на негова одговорност“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Иако во рамки на претпријатието МК „Стоби“, барем на хартија, имаше основано и регистрирано синдикат, неговото неактивно раководство замижуваше пред ваквите неправди и беше сосем безгласен во заштита на правата на тамошните работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За времетраењето на судскиот спор не беше ниту побарана, ниту пак изречена некаква времена мерка и Авдиќ не примаше никаков паричен износ, а не беше ниту здравствено осигурен од страна на работодавачот – иако тоа право му следуваше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По донесувањето, изготвувањето и доставата на пресудата до обете странки – не беше иницирана второстепена жалбена постапка, но пресудата беше извршена присилно преку извршител 169 (Б.Кипровски).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мора да слушаат народњаци и да сонуваат за оние сељанчури со огромни газишта од телевизијата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тешко некој сега да можеше да го препознае: по заминувањето на семејството, лицето потполно му беше променето, стекнувајќи морничав, формиран неземски израз. Маргина 37 75

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Беше нејасно што пее; се чинеше, советски песни; но зарем тоа не беше сеедно?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Порано деликвентите не беа такви. Слушаа рокенрол и не мачеа малецки луѓе.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Исто така, во Кина по Втората светска војна и по доаѓањето на Мао Це Тунг на власт, се вршеа обиди со замена на гломазниот систем на кинеското писмо со поедноставно кирилично писмо.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Матвеј - мутно гледајќи го изговори старецот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Сања... -Да не бевте вие, уште одамна ќе се обесев, богами - се вознемири самоубиецот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓутоа, еден земјак, кој се беше вратил од север, и не беше слушнал за неговата смрт, замалку го препозна, ги рашири рацете во прегратка: „Матвеј Николаевич... Боже мил... Како си се променил!“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сите идеолошки присвојувања (од националистичкото до либерално-демократското) стапнаа на сцена накнадно и тежнееја да го „грабнат“ процесот што изворно не беше нивни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но овде, за разлика од Монголија, обидите не беа успешни од повеќе причини: големи разлики во дијалектите на кинескиот јазик, историска традиција, поглед на свет и низа други фактори.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, практиката не се препишува така лесно, затоа што многу од предусловите беа различни од веќе видените така што рамката не беше соодветна, па проблемот на општеството им бегаше изместувајќи ги својте рабови под рамката а таа никако да клапне, да го опфати во целост.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Моите предци умееја да живеат долго, да го достигнат духовното ниво без писменост, која тоа време не беше стасала до селата, знаеја да комуницираат со Бог и со природата, без да знаат да читаат и пишуваат тие живееја согласно Светото Писмо.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Еден ден се собраа постарите мажи, оние што не беа на партизани.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А пак јас, тежев како камен врз него, тешка од тешки мисли, тешка од ТЕШКОТО- ОРОТО, кое во мене без престан се играше, па како лута змија отровница, под срце да ми се беше завила, ми тежеа и рацете и нозете и снагата, иако не беше многу ухранета.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Не беше подготвен никој освен Чанга за ваков пресврт во градот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Волкот беше тука, Сталин не беше далеку, но нашите кози не беа сами.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми не беше на плоштадот. Не беше дознал за настанот. Имаше некоја неодложна работа во судот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги сметаа нејзините раководители за покорни, вазални. Но, како да не беше така.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да не беа козите, ние никогаш не ќе стигневме овде, да ви се придружиме, да станеме заедно работничка класа...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само не беше сигурен кога тоа ќе се случи, но му беше јасно дека партијата го има утврдено денот „Д” за конечно обвинување и ликвидирање на козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Од друга страна, во тој ред на мисли го расколебуваше ситуацијата дека во државата имаше повеќе републики и ништо оттука не беше јасно!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За тоа му беше доволен и мал повод. Но сега поводот не беше мал.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козарите не ги напуштија козите, не станаа работничка класа, но израснаа нивните деца, иднината на земјата. А да не беа козите?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Но и татко ми не беше докрај начисто со комунизмот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тоа всушност и не беше никаква новост.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога ги виде двата сина се смири, за неа не беше најважно што ќе речат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа влезе во собата. Макар што сончевите зраци шетаа по татковите книги, ламбата не беше изгасната.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не беа помалку болни, неизвесни, и другите зборови што идеа од радиото, од таа проклета направа која како некаков двојник на судбината, го предупредуваше нашето семејство за минатото и иднината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тие сакаа да останат верни кон нешто неопределено, што не беше ниту идеал.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А на Балканот ништо не беше постојано, се разбира, освен козите!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Воените и полициските патроли беа проретчени, но не беа како првиот ден.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Заминавме. Чанга остана сам. О, не, не беше сам. Со него беа сите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А татко ми, како дојденец, туѓинец во овој град, не беше мигрант како сите козари, туку емигрант, човек што ја минал границата, па мораше да биде видливо лојален, да не се замери, за еден ден, со семејството да го добие бараното државјанство, да добие потврда за лојалност кон новата земја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најпосле, по брза постапка, беше донесен Законот за забрана на чување на козите, но сѐ уште не беше објавен во Службениот весник на државата за да почне неговото спроведување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Зар, според Чанга, не беше таква самата човекова природа?

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Уште не беше стивнал стравот од завршената војна, жртвите, логорите, депортациите, а веќе стануваше нова реалност стравот од војната против козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козарите се чудеа, некои од нив првпат слушнаа за овие земји, а за малтешката и апенинската и медитеранската коза никој од нив дотогаш не беше чул.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така, како дојде татко ми на помислата дека Чанга со козите се наоѓа во Калето, не беше тешко да се открие.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Помисли да го собере набрзина потесното градско партиско раководство, повеќе за да ја сподели одговорноста, но за тоа немаше време, а и за ефектот не беше сигурен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шефот, бесен, сам продолжи да прашува, без да гледа во прашањата, зашто сигурно не беше воопшто писмен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козичката можеше силно да мекне, над својата моќ, да екне нејзиниот глас низ планината, да допре до господинот Сеген за да дојде и да ја спаси, ама тоа не беше можно, ниту во приказната.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Луѓето првин не веруваа во нашите зборови, а и не беа за верување, а потем се слеаја од сите страни кон големиот плоштад.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го сожалуваа што не беше во состојба да купи најобична коза за да го спаси семејството!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга не беше партиец, па разговорот со татка ми му тргна лесно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во 1908 година се случи Младотурската револуција која, во зачетокот, не беше националистичка турска револуција.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш на овие предели на Балканот човекот не беше се зближил, не беше сраснал толку со некое животно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Немаше човек да не го познаваше Чанга. Тој имаше остар и непредвидлив ум, не беше лесно некој да го надмудри.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми беше задоволен што бунарот не беше запретан.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Хм, си велам, ќе ти покажев јас тебе да не бев умрен и при тоа ми станува смешно од помислата на сите оние движења што за тоа се потребни.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ама и како да не беше гроб туку некоја мермерна трпеза околу која беа наседнати дебелкави и дебели тркалезнообрзани луѓе, сите облечени повеќето во униформи, со тешки ордени на градите, со златни колани и позлатени гранчиња на капите.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Само ако не беше онаа пријатно мека бела поддршка од сините длабочини.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Зашто не може да има збор за нешто што не постои. Како зборот стол, на пример. Зарем би постоел ако не беше направен.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Второто кое, впрочем, вистински ме загрижи, беше тоа што копањето не беше стигнато до никаде.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Близу триесет години не беше дошол.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Влегов дома, стресен. Направив два-три круга во собата. Не бев во состојба да застанам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зачекорив натаму со бојазан дека можеби сум ја заборавил без вода во овие летни дни. Но не беше така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, самиот се потресе кога еднаш се расплакав над една негова песна на која сѐ уште не беше стасал да ѝ ги стави своите иницијали.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не ми беше лесно читањето, бидејќи се работеше за текст пишуван на рака, со својствен ракопис, ракописот на учителот Димитрија Боте, кој навистина беше педантен, но сепак својствен, а покрај тоа и текст пишуван со еден правопис на кој не бев навикнат.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Само парки магла и некој тивок, ладен скомраз, чиј извор не беше тешко да се знае.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, ни аргументите на Владета не беа којзнае колку цврсти, освен оној цитат од записите на Нико Кочов кој вели дека, по убиството, Никола Поцо бил “фрлен скраја во гробиштата“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа веќе не беше важно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не беше од Маказар, а очигледно не беше ни од блиските села, ниту пак, си дозволив да проценам, од Монастир или од Ресна.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Небото не беше со онаа зрачност како во лето, а сепак ѕвездено и, на некој начин, маѓепсно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во случајов, точно е дека тој беше во С., дека разговараше со луѓето, иако суштинското не беше точно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сега, листот воврен во валјакот не беше празен, на него гледам црни редови во низа, се влечат надолу еден по друг, треперат црно и болскотно, како што треперат ѕвездите на небото.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не беа парите мотивот што го гонеше, дури и да му се нудеа, не ги земаше, зашто со тоа би им дал друг потход на своите идеи, би ги урнал на друго рамниште.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа што се случи потоа не беше Пере да стои со мене и да се чуди, туку речиси со трчање отиде кон центарот на Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бев толку исцрпен што не бев во состојба спрема него да покажам дури ни презир. Излегов на улица, меѓу светот, како на соне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојде на ред за камбана, јас реков, од мене ќе биде, како и бунарот, ќе кажам и за тоа, и самиот отидов дури до Лариса, кај браќата Грегоријади, ја порачав камбаната и се донесе, дури уште не беше ни изградена камбанаријата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Да не беше изѕидан, ќе можеше“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сето тоа воопшто не беше во ред од негова страна, ни спрема неа, ни спрема тебе.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И багремот не беше уште посаден. Го чекав доцниот ноември, за да се фати. Но сега што да се прави?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ми се чини дека да не беше таа склоност да се бавам со минатите неуспеси, би направил корисни и, дури, можеби, и големи дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене ми се наежави снагата. Уште не беше пладне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Иако, мајка ми отсекогаш сакаше девојче и во периодот на блаженост, од полиците на дуќаните ги имаше испразнето сите розови тантели, кои подоцна мораше да ги носи брат ми (фала му на бога што не се сеќава на тој период, а и фотографирањето не беше толку зачестено хоби).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Тајната не беше во преместувањето на компјутерот или работната столица, тајната немаше да биде ниту во промената на работното биро, доколку тоа се случеше, а немаше да биде ниту во промената на работната просторија, па дури ни во комплетната промена на работното место.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таа љубов не беше еротска. Или беше - но никогаш не беше само тоа.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Татко ми не беше премногу воодушевен од своето дело, се прекоруваше оти не употребил некоја од техниките за кои беше читал во еротските магазини што му ги носеше вујко му од Австралија, но знаеше и што значи за родителите машко дете - само проблеми и грижи, а богами, го имаше за пример шурата.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Речиси никој не ја делеше нејзината пасија, поконкретно, опсесивност со точноста, бидејќи времето го сметаше за нешто што ѝ причинува најголема тегоба доколку пропуштеше некој интервал или имаше некоја важна секвенца во која таа не беше директно инволвирана.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ако не беше болеста, никогаш не ќе дознаев што е брусница, никогаш немаше да пропијам пиво, во што сега уживам големо задоволство.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Е, ама нели секој чекан си има своја наковална, па бидејќи не беше никаков исклучок од физиката и биологијата (додуша, нему, не му беше толку наклонета биологијата, па затоа се занимаваше со психијатрија), се ожени за една кротка овчичка, која на секој негов приговор му одговараше со „Бееееее!“

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Иако не бев запознаена со нејзините младешки либидинални, потиснати или остварени еротски фантазии, но од она што ми беа раскажувале постарите и го насетував, можев да оформам една пристојна слика.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Татко ми секој вторник ја посетува баба ми, која веќе е нестрплива да замине кај јунакот на моето детство. Брза како што јас брзав да пораснам!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Татјана беше многу убаво бебе. Кога ја донесоа од болница не ја сакав и ми пречеше нејзиното присуство во куќата во која јас не бев повеќе оската на вртење.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Од тогаш повеќе ништо не беше исто во семејството на Кривошееви. Ништо не беше како порано!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Само така мајка ми ќе дојдеше од кујната или од бањата каде, колку што ме држи сеќавањето, постојано переше во едно корито потпрено врз дрвена штица на кадата.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но поради тоа што остават уметникот самиот да ги објаснува своите дела и со термини од неговиот личен метафизички систем - еден брилијантен микс од автобиографски цитати, позајмици од езотеричната доктрина на Рудолф Штајнер „Антропозофија” и делови од митови, алхемија и природни науки - не беше создаден убедлив естетски аргумент за уметноста на Бојс.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Рене Блок галерија предизвика значителен интерес.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Нив ги одбиваше неговата гордост, неговиот инает, сѐ посилната ароганција, чијшто ветер в лице не го доживуваше како отпор на средината, туку како виор на својата прва слобода... Како што и почна да му зборува: таа не беше среќна тука.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со сета женска интуиција чувствуваше дека тој веќе не нуди ништо добро за нив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Секаде”, му велеше, „само не повеќе тука. Оваа средина не е пријателска кон нас”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури и да не беше градоначалник, тој не ќе престанеше со навиката, со џепниот часовник да ја контролира точноста на градскиот саат, а со подгледнување во хронометарот на врвот од саат-кулата изградена во венецијански стил, да го уточнува својот сопствен часовник.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оттаму кон пристаништето забрзано се валкаа распенети бранови кои потем шумно удираа во камениот ѕид на молот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Не беше пресреќна ни со тие понуди, зашто сакаше да се вратат онаму кајшто припаѓаат, во Галиција, во Полска, во Германија или во Австрија, а им се случуваше спротивното: како семејство сѐ подлабоко навлегуваа во Ориентот, кој – си мислеше Гита Корец во бессоните солунски ноќи - него можеби го влечеше поради традициите што му се допаѓаа на салонскиот ционист во него, но и на сѐ повидливиот, автократски дел од неговата личност.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Моето изненадување не беше мало, кога се сретнав со огромното горило, кое имаше два човечки раста, а глава голема колку шиник.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А времето во Лајпциг не беше многу гостопримливо за посетителите на велесаемот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Прилегаше на огромно градилиште и движењето по него не беше многу пријатно.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За него тоа не беше тешко, зашто знаеше како да се постави, беше решителен и продорен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Летото секој ден тој купуваше весници, што не беше негов обичај од порано.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој застана дури за еден мал получекор понапред, се сврти некако вкосо, и си читаше мемолејќи со усните, зашто никогаш не беше свикнал да чита сосем во себе.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Влегоа. Таму по ѕидиштата и по масите се лепеше трепетна светлина од карбитна ламба, а просторот пак како да не беше осветлен.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако ја бара грешката, таа потекнува отаде што цртежите не беа одбиени на време, дури учителот уште не им соопштил на децата кои работи се примени за изложбата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Колку побелел! Не беше толку бел.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не беше лесно за стариот да се реши, зашто досега никогаш тој не прибрал туѓи луѓе во своја куќа, или подобро речено на своја територија, бидејќи ова катче заградено со поцрнети штици, негдегоде накривени и проретчени, го чувствуваше како некоја своја посебна држава, за суверенитетот на која постојано трепетеше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Да зборуваме право, за долги не бев ни дораснат: останав малечок не по годините, кусо петле, и тоа претставуваше за мене извор на тешки душевни страдања, за кои нема овде да расправам, дека не ми е ни сега мило да си ги спомнувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не бев сигурен, за себе лично, дали и јас би бил способен во слична прилика да постапам како него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не беше дома, па писмото го прими Пискулиев.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И овие сиви крчми му дотегнаа. Тој не беше досега свикнат да среќава толку пијаници.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сама во куќава, таа сепак пројавуваше извесна слобода во држењето и обноските, па не беше безинтересно ни да се позборува со неа, Тогаш, редејќи ја куќата, дури и си попеваше, нешто немислимо да е стариот дома.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но не беше сега тоа многу важно. На Пискулиев повеќе му тежеше што со ова свое крштениче си зема уште една грижа на својата и инаку мачна глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Грот: Дали твоите стрипови се издаваа сето тоа време? !

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во тоа време не бев во Квебек една недела.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Го подготвував пилот изданието на Л. А. Викли и на уредникот му ги покажав моите стрипови. Не беше воодушевен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Нема потреба да кажам дека книгата никогаш не беше отпечатена.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но, веќе приближната анализа ни покажува дека политичката заднина е само изговор за нижење ред типични „хичкоковски” ситуации, меѓу коишто најславна е веројатно онаа со ветерницата што се врти наопаку: јунакот во потрага по злосторничките грабнувачи се снајдува среде идиличен холандски пејзаж со ветерници, и одеднаш забележува дека една од ветерниците се врти во насока спротивна од онаа на ветрот - тој „против-природен” детаљ секако ја денатурира идиличноста на глетката, одеднаш „сѐ станува сомнително”, се испоставува дека вртењето на ветерниците е всушност сигнал на злосторниците...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Не бев баш сигурна дали би можела да се чувствувам како ваше дете, а не бев сигурна ни во самата себе.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Во Англија тој жанр е составен дел од литературата, и таму не беше тешко да се добие Донат или било кој актер.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Да се втемели една филозофија значеше за мене едно ново раздобје во кое немаше да влезам да не беше Феликс.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Две личности. Убиец - да речеме дека тоа е Џек Мевосек - искрснува зад девојката.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

О, сладост На Новото О, убост На болното И вечното Лудување. клучар Темнеам Заспан Студен Сал мојот Клучар Темничар Буден. не се ни родив Не се ни родив Не бев Ни Бил.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

„Знам, ми рече таа. Но, болен е. Има треска. Вчеравечер цела ноќ не беше дома. Настинат е“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И навистина: тој читаше страница по страница, а ние патувавме: се стискавме за авионот кој не беше повеќе распарчен и раздробен и, слушајќи го, се вѕиравме во мислите да го видиме она што Васе го читаше.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Може и тој оддалеку гледал некое девојче - како Соња.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Можеби се потсетил на она време кога бил на моја возраст.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ќе помогне ако молиш и ако ја спомнеш БАБА. Зацимолив како потфатено кутре: „Тато, те молам. Не беше од инает.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Зошто не си телефонирал?“ ме галеше мама.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Посакав да го прашам, ама не бев сигурен дали ќе ми ја рече вистината: И не го прашав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Не беше ништо страшно. Не ме боли...“ реков, „зошто за една гребнатинка да ве вознемирувам на работа“. Не реков ништо за крвавата маица.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го викна тато и морав сѐ да им речам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Како најобичен светилничар сека зора се прашувам на ‘ртот: како ли ќе изгледаше историјата на нашето место ако моите кога не бев замомчен не ме дадоа за светилничар?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

— Нека добредојде сега и Бахтијарица, лели сме блиску до Дренска — му одговори Толе и нарача јадење за тој ден.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од јагодиците, што не беа покриени од небричените бради, светеше црвенило, свежест и младост, а живите сиви или црни очи стрелаа на сите страни и можеа да познаат човек на цел километар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но уште убаво не беше разденето — почнаа грмежи од пушки и бомби на ЛиЃураса, која беше на пет-шест километри од селото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аман — заман јок, нерде кумитлар анасени... ана! ) — викаше онбашијата и маваше по старецот со една недокастрена суровица. Не беше работата за комитите, но дедот Стојко не донесе мед што му нарача вчера Расим, та го окрка ќотекот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Аир ефендум, ошче за кумити сме ние старите. Не гледате, едната нога веќе ни е во гробот, — му се испушти на стариот Главчета кој ги беше фатил 99те и ѝ се надеваше на стотата, која сигурно ќе ја фатеше ако не беше пријателот Арслан.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па и грабачот Расим не беше ни мудур, ни јузбашија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги претера и му ги предаде на Јована, а овој по својот канал, ги наврте долу Сабоцко, Ливадица, та некои продаде во Воден и Солун и половината пари му ги даде на Толета или Митра, кога Толе не беше во Полчишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но претчувствувајќи дека Бахтијар ќе ги насочи потерите по побегнатите кон север чети, тие не се задржаа во Крушевица; ниту Толе се раздели од Андона да прејде во својот „пашалук" преку Црна, бидејќи пред два-три дена таму го бркаа; но заедно со Андона се истави до селцето Вепрчани, на границата меѓу мариовските и дренско радобилските планини, та ако дојде некој зорт, да ги фаќаат нив, бидејќи тие не беа уште газени од потери.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но не беше помината сосем на негова страна, не сакаше „да засмрди на турчовина".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И затоа вечервава не му беше ништо тешко да ја отвори влезната врата, која уште беше на мандало притурната, бидејќи Митре не беше готов со јагнето, а сестра му Стана и другата слугинка не беа готови со другите манџи и алвата, што ја пржеше внук му Најдо, дете од тринаесет четиринаесет години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А најважното беше тоа што Митра не беше турска посестрима, та Толе не се гнасеше од неа. Таа и таква Митра му се бендиса на Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Бре, бре, бре! Уште ова не беше се чуло: рисјанец да дигне рака на Турчин! — се чудеа полјаните по тие села. Но насекаде таа постапка предизвика чудење и некаква кураж кај христијаните, а извесен трепет и гроза кај Турците.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тој досега не беше видел толку луѓе на едно место, не беше слушнал толку гласови одеднаш, не беше спал ни една ноќ во таква ѓурунтија и викотница како ноќеска, та затоа не можеше да предреме ни во зората, ами стана и појде на долчето, та се изми образ и се поосвежи од мамурлукот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе таа ноќ спиеше со Ќосото баш кај тетка му на овега во Полчишта и нареди никој да не го беспокои ноќеска, па макар јузбашијата со сиот аскер да го сардиса: — Утре на видело ќе се расправам, кој сака нека иде! — беше последната негова наредба пред спиење.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога не беше во Полчишта, беше во Крушевица; кога не беше во Крушевица — беше во Полчишта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Му реку јас побрго да се влечкаат оти ќе и згашчи Бахтијар, а тиа како брливи се заврткале тука!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Хајдегер не ја разбираше баш оваа луда трка на зелките, не знаеше колку време сака зелената зелка да стане кисела зелка, расол и како што не беше сигурен дали новиот качкет му е тамам така и шепотејќи сам си се прашуваше дали навистина секое мисловно мислење е поезија и секоја поезија е мислење?

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И иако ништо крволочно не беше имплицирано во бледите преливи со светлина на боја на лаванда во чиешто прикажување сликарката на „Баричката роса“ толку уживаше едно августовско утро, тој поглед насочен од нивната тераса кон соседната куќа, во која - една вечер откако сликата беше завршена, можеби додека уметничката и нејзиниот сопруг ги посматрале метеорите од својата тераса - младата разведена мајка на две деца ја врзал, силувал и пљачкосал по зло прочуениот „Изолирбанд силувач“ од Вилмингтон и околијата, кој и понатаму е на слобода.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Дејв го погледна за миг, потврдувајќи дека појавата на Ренди не беше ни сон ни бунило.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сепак, Picasso не беше поканет на забавата кај Guggenheim.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И покрај фактот што заземањето на Кратово претставувало голем војнички и политички успех сепак тоа не беше доволно да се разбие бугарската офанзива.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

- Ајде да пробаме. Се работеше за имот кој не беше за фрлање.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Низ гужвата почуствував некоја мешавина од евтин парфем и испотена мишка, но таа смрдеа и не беше толку страшна колку онаа духовната која лебдеше низ воздухот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но Трпе истрпел транзиција па тие 30 килограми и не беа посериозен проблем.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Додуша Ратка не беше којзнае колку убава и имаше 30 килограми вишок, но тоа не беше проблем да не го делат заедничкиот кревет.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Неговата партија не беше на власт, а оваа новата решила да се пресмета со криминалот на неистомислениците.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Всушност не беше којзнае колку интелигентна, но парите од татко си го сторија своето.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Можеби имаше мали проблеми во сексот со оглед на нејзината тежина, но тоа не беше причина за нарушување на мирот во куќа.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Во една прилика заборавајќи да го намести своето дилдо се случи фекален дебакл и целиот 24 миљонскиот аудиториум беше сведок на буквално подкакување, но тоа не беше пречка да ја назначат за водител.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И не беше лошо... ти велам, Глушо, ти човеку- сцена, ти што ускладуваш четири (?!) карактера во себе, не беше воопшто лошо да се фура тој секогаш отворен за хемиски експиријанси „Дрогераш“...

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Пред перформансот повеќе зачудено отколку разочарано се најдовме очи во очи со два крекача чие вонземјанско неразбирање толку нѐ трогна што бевме среќни што првобитната идеја не беше можно да се реализира. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 23

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога со тоа не беше задоволен тој се обиде да си поигра уметнички погребник.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Мајка ми беше куца, со едната нога нешто не беше во ред, а мораше по 25 дневно да се качува и симнува по едни скали што водеа горе во кујната.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не беше сѐ уште затворен диспанзерот кога пристигнав... ѝ кажав на Госпоѓа Хортенс: „Ќе го раниме малечкото кутре. Треба некој да купи месо...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Не беше баш најубаво времето. Сепак тргнав.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Тој не беше типичен само за контрареволуционерното католичко мислење по Француската револуција, туку настанал уште во доцното хеленистичко раздобје како реакција на класичниот грчки рационализам.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Експерименталната музика не беше ниту школа - во онаа смисла во која тоа беше европската авангарда во Дармштад - таа претставуваше единствена духовна атмосфера, креативна ситуација погодна за заедничка работа John Cage на различни творечки индивидуалности во која никој не беше предводник или идеен водач, иако Кејџ (најстар помеѓу нив) од самиот почеток се истакнуваше со ширината на погледот и разнообразноста на аспектите присутни во неговата работа и мислење.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Едно време емисијата „Неидентификувано“ (студентско радио, сабота во 20 часот) не беше таква и поради тоа, ко некаков постхумен перформанс, ко пијана рецитација над гроб - а богами и ко одбележување на оние побизарни нешта во нашиов беден медиски простор (емисијава на крајот само ја потврди таа беда, тој недостаток на визија и концепт) - пренесуваме неколку фрагменти од подобрите времиња на таа емисија, но, рака на срце, прилично изменети со scissors-hands сензибилитетот на нашиот литературен адаптер, П. Вулкански.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Каљостро: Добравечер, Скопје, јас сум Зомби.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Клинците ги отфрлаа обичаите и облеката заради кои изгледаа како нивните родители и одненадеж сѐ се промени - татковците и мајките се обидуваа да изгледаат како нивните деца.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Неговиот живот не беше ништо друго освен консеквентно проживеан протест.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Емисијата „Неидентификувано“ на Каљостро и Кракатау (претставена во минатата Маргина) веќе не постои, после пар катастрофални емисии, потполно издишани од ентузијазам, хумор, луцидност, сведени на вулгарни преџвакувања на едни те исти нешта, до зла бога здодевни.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сето тоа го правеше амфетаминот, но најинтересно беше тоа што Били умееше да ја пренесе атмосферата на оние кои воопшто не беа во тој фазон: обично луѓето на спид правеа нешто што им беше само на нив интересно.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Били сакаше и рефлектирачки површини - поставуваше скршени парчиња од огледало овде-онде и ги мешаше со сето наоколу.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но главната компензација за него била фантазијата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Помеѓу 1933-34. ја истражуваше можноста за хроматска организација на низата од 25 тона без повторување (Шест кратки инвенции, завршниот дел од триото Соло со неизоставно следење на два гласа во канон); 1935-38. користеше фиксирани ритмични структури организирани по принципот на серијална техника; од 1935. постојано прави дела во кои ја комбинира играта, филмот, театарот, ТВ-то; 1939-56. компонираше музика (Прва конструкција во метал) во која ритмичната компонента е организирана на основата на истите пропорции на малите и големите делови; 1938-51. настанаа делата во кои е нагласена (ориенталната) експресивност (Сонати и интерлудии); од 1951. ги користи “операциите на случајот” и посебните, за нивна употреба направени табели; 1952. настануваат неговите најважни откритија, помеѓу останатото и примената на несовршеноста на хартијата при одредувањето на структурата на делото според Ји Џинг; 1954 ја воведува неодреденоста, прво во делата без однапред одредени односи помеѓу деловите (Варијации); 1958. настануваат композиции без фиксирана партитура, но одредена при самата изведба; 1967. користи компјутер за одредување на звучните и композициските параметри; 1969. ги конципира делата во кои ја укинува разликата помеѓу изведувачот и слушателот (33 1/3); од 1961., кога излезе книгата Тишина, развојот и промената на музичките искуства ги следат теориските и мислените ставови кои ги изложуваше во текстовите (претставени во Маргина).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

По завршувањето на војната тој се враќа таму и го обновува односот со своите родители кој, како што и тој самиот вели, “не би можело да се окарактеризира како посебно близок.”

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во историјата на американската музика, експерименталниот стил е првиот автономен музички правец кој немаше за пример некој од идеалите на класичната или поновата западноевропска уметност, ниту пак, наспроти тоа, беше израз на етничката или националната еманципација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако не беше седнат уште ниеднаш со мајсторите на скелето да ѕида, тој го имаше така научено мајсторскиот занает што немаше работа којашто сам не би можел да ја сврши.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако не беше ни малку наивна, ни лекомислена таа се нагрби со едно скоро невозможна работа за тогашното време и прилики, се нагрби да отвори занаетчиско училиште за младите девојки од гратчето и околните села.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За сѐ се сеќаваше, за секоја подробност, ништо не беше заборавила.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Протиница! Не е ли умрена? Ѝ се чини, некој рече, умрела во родното место. Не беше сигурна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во тие моменти Аргир не беше за него ни лош, ни намќор - а само мајстор, голем, прочуен мајстор, којшто го возбудуваше со секое свое движење, со секој поглед, со секоја соѕидана тула.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не беше сигурна. Сѐ едно, заслужува таа и споменик да ѝ се подигне, помисли Љуба.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој не беше пијан, ниту некој од оние неранимајковци, што ветер ги вее. Сосема не. Прибран човек. Темелен. На место.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Вечно смуртен, тој никогаш и со ништо не беше задоволен. И како ништо друго да не знаеше, освен само да мрмори и да се кара.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А сега, како да не беше тој, како друг некаков човек да говореше со неговата уста: - Ти, Веле, започна полека стариот мајстор, - ти добро рече, аџамија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но таму не беше синиот плик. Пак болка ми го сви срцето.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Разговорот меѓу нив не беше долг.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не беше од оној тип луѓе постојано што говори и очекува другите само да го слушаат, ниту пак од оној тип само што слуша, а не отвора уста ни да потпраша ни пак да одговори.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Меѓутоа, доктор Миха беше не само по изречениот туку и по напишаниот збор - не беше само мераклија за муабети, за разговори во кои тој зборуваше повеќе од секој свој соговорник, заради што неговите колеги од работа злобно го озборуваа дека страда од логореја; не само да чита, од дневни и неделни весници преку стручни списанија до најнова убава литература, туку и да пишува (сѐ и сешто, ќе видиме што?), поради што скрупулозните критизери го нарекуваа скрибоман.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Најмала остана, ама откако потпорасна и се извиши не беше повеќе дунда, туку обратно, танка како прачка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Доктор Миха во моментот ги откажа натамошните приеми и прегледи, се погледна дали е доволно спастрен за да се истопори пред власта, и јурна со колата кон полициската станица за која приближно знаеше каде е, но во која никогаш пред тоа не беше стапнал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не беше израдувана од дињчето, веројатно немаше да биде ни од цвеќето, ќе ѝ се ококореа очите само со мирисот на кафето. - Види што донесов - дигна едно рипче за опавче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А и не беше Гого таков, човек и сликар, за да му додели Градското собрание еднособен проширен стан со ателје место со балкон на последниот, тавански кат од некоја новоградба, иако на младиот сликар му останаа пусти соништа париските мансарди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тоа што за другите, гледано от страна, очигледно или барем навидум беше кавга, за нив, во неа, не беше ништо друго освен расправа.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Баге се прашуваше да не беше на него?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Татко му беше толку точен, што прв стигнуваше на работа, а последен си одеше, како да не беше шеф. Како Германец, му се смееја колегите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого не беше некој примерен ученик, зашто од секоја тетратка правеше цртанка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За парадокс, пак, и неговиот професор и шеф, а и самиот тој - беа или потекнуваа од „бечката школа”; професорот навистина од старата, ама со тапија, а Миха од новата која и во самиот Беч не беше призната.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога заврши претставата, со грмеж во салата (дали како сценски ефект или како ровја над градот, не беше јасно), а светлата се запалија во гледалиштето, актерите излегоа пред спуштената завеса, избледена и излитена, па долго и длабоко се поклонуваа пред публиката измамувајќи само млак, пристоен но повремен аплауз.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Главниот инженер, проектант на објектот, наведнат над своите планови како над кори од зелник под сукалото на голите раце, кои не ги разбираше никој жив не од градилиштето туку ни од штабот, со својата глувчеста муцка и проретчено теме - по ништо не беше фотогеничен, а и никој не инсистираше да го снима.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Па сепак, интернатскиот режим во студентскиот дом, окапувањето врз скриптите во семинарската библиотека, сојузната збирштина на сургунски сурати, безвкусниот штирак на мензашки порции, престолничките погледи на беспоговорните професори, свитканите плешки на провинциските безименковци, уситнувањето на младешките идеали со осминка здрвен бурек - сето тоа не беше лошо, барем за кратко, да се одмени ако не да се замени со познатото до здодевност лето во родниот град, со утринските прошетки по излитениот грагор на изодените патеки во паркот, со пладневното цапање по боси табани врз врелата песок на дивите плажи, со врвуличавото вртење по бескрајната лента на вечерното корзо, со срамежливите испраќања на новите симпатии по непознатите сокаци, со повремените кошкања на парталавата топка во маалската полјанка - и воопшто, по сите тие неизбришливи слики, што ги носиш како драг товар од детството а не знаеш што ќе остане од нив кога ќе стапнеш во животот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Дури и во неговата родна земја, во која не му се приклони на фашизмот, во периодот на сталинизмот, сакаа да му организираат заседа, односно стапица, откако го ликвидираа неговиот брат, поради англиската врска, да го судат и него поради антисталинизам, поради ревизионизам и што ли сѐ не беа спремни да измислат, во еуфоријата на големите ликвидации, во таа бесна синдромска фаза на саможртвување и на самоуништување.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Палигоров и натаму молчеше. Сакаше Донски што побргу да заврши со читањето на предлогот. Ама не беше така.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но сега не беше време да се размислува за овој проект.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не беше наведено Татковото име меѓу приредувачите, но не беше наведено ни името на преведувачот!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка ја подготвуваше празничната пита тикуш, иако не беше празник.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- Еве ми уште една беља! - си рече, застанат така покрај студениот труп на овцата. Не беше начисто што треба да прави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не беше еден крик, беа верига крикови, кои морничаво, иако ништо и никого не застрашуваа, одекнуваа над снежната ноќ. Тоа беа жерави.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако не беше патчето од двете страни заградено со висока папрат, па не можеше да се скршне ни лево ни десно, во полутемнината, која веќе се завиткуваше околу планината, Бојан не ќе можеше да ја пронајде колибата на дедо Иван.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сега не беше време да се седи надвор, но на Бојан воопшто не му се спиеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби тоа што им го даде не беше доволно за да ја покрие нивната долга изгладнетост, но во случајов не можеше да ја совлада својата себичност.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Среќа што не беше од високо и што на зарамнинката под карпата стоеше Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Од мртвата овца и од кучето, освен крвавите дамки по снегот, не беше останало ништо.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не беше ни свесен докрај за сето она што се случува околу него и со него, и за својата крајно тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Белуш на! - извика. Откај трлото се слушна тихо цимолење, но тоа беше гласот на Гривчо. Белуш уште не беше вратен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му се стори дека го слушна и лаењето на дедо Ивановите кучиња, но не беше убеден во тоа, зашто колибата на старецот беше далеку и само во најмирните, ведри зимски ноќи лаењето на кучињата можеше да се слушне и долу, во Гогов Валог.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потоа одеднаш се крена и лаеж, отпрво несигурно, како да кучето што се огласи, уште не беше сигурно дали има причина да лае или не.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Поубава не беше, ама помила - их!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Освен она што го имаше на себе, не беше донел ништо од дома.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Срцето! Не беше готов ниту способен да води ваков разговор.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Можеби се обидуваше да го замисли тој град, со тие миризби и смрдеи, но тешко можеше тоа, зашто никогаш и не беше пошол во вистински град, во таков град каков што го кажуваше Кирил.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Една овца ојагни мртво јагне. И за такви појави Бојан знаеше, па иако тоа не беше случка што треба да се радува, му дојде како најпотребна помош во една тешка положба.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А да не спомнувам дека сенката до тебе и не беше само привид туку Елена, Твојата Лена што јаваше на атот по распеаниот макадам на ослободениот град!? (Чудесен дар на сончевата неисцрпност).

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Пред интервенцијата на Уставниот суд, Законот за безбедност и здравје при работа содржеше една дискриминаторска одредба според која одредбите на овој закон се однесуваше на сите дејности во приватниот и јавниот сектор, за сите лица осигурени од повреда на работното место или професионални болести според прописите за пензиско и инвалидско осигурување и сите лица кои се вклучени во работниот процес, но со одредбите не беа опфатени куќните помошнички.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Тој веќе цврсто беше решен да не го отстапува станот но не беше расположен за карање и расправии.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Не, бабо. Тоа не беше сон. Вистина беше.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не беше решен вечно да остане во туѓиот стан, сметаше само до пролет да живее тука а пред да дојдат ластовиците пак да се врати во својот стан под ќерамидата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Го плукнав онака како ништо да не беше. А Митре, го гледам, повраќа. Мајчето мајчино негово кулачко.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Всушност, така јас и моите посетители станавме една група која неополномоштено завлезе во едно многу деликатно прашање, и така јас самиот влегов во ризик за кој, сѐ додека не се случи најлошото, ни од далеку не бев свесен.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие двете не беа родени ороспии, ама ги поплати сиромаштијата, домаќинот ги остави и отиде да војува, ама бидејќи ја изгуби војната, од срам што немаше што да јаде, се обеси во канцеларијата на својата патриотска политичка партија, така што на овие двете не им остана ништо друго освен да се најдат на улица каде што им беше фрлен и домаќинот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Уште облакот прав не беше слегнат, а селаните, и машко и женско, и старо и младо, се насобраа како на мечка, не стасувајќи да видат ни кој излезе од него ни во која куќа се скри.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тој не беше човек кој немаше навикнато на осама, но сепак - тој тоа сега го открива - едно вакво живо суштество, суштество какво што се покажуваше неговиот, сега неговиот, грифон, Грифи, таа негова осама сепак не само што нема да ја нарушува, туку и не ја ни осиромашува...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А беше и човечен, и главата на сиот сој Јанчески, па оттука и задолжен, да мисли за секого од нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не беше шака, исклани беа царски луѓе, стопаните на Имотот, и никој не можеше да претпостави, при недостиг на вистински виновник, врз кого од нив ќе се истури гневот на султанот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само, човек се прашуваше: кого ли редат луѓето - дали умрените, дали татко им Ѓорета, кој, поради пуста Македонија, ни за нивната свршувачка ни за нивната умирачка не беше тука, ни да им се изнарадува ни да ги исплачи, дали мајка им Илинка, која, во еден миг, како што стоеше на работ од гробот небаре скаменета и без солзи, туку рипна внатре во гробот, го прегрна ковчегот и викаше, молеше, заколнуваше и неа, заедно со ќерките, жива да ја закопаат...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мусли бег не беше подготвен така брзо да го прифати предизвикот на Дамчета, но и не сакаше неговите да помислат дека се уплашил, па, не испуштајќи ја пушката од раце, рипна од коњот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И не беа помалку изненадени кога ги видоа мажите како, качени на покривот на господарската живеалишна зграда, ги преуредуваат керамидите, како сами ги поправаат чардаците и ги кастрат роните дрвја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, во време газење лепешки, не беше згодно да се ѕирка во дворот на соседот, зошто нозете на жените им беа засукани догоре, до пушталките, па нивните бутови, обли и бели, зашто никогаш повисоко од колената не ги фатило сонце, дури до таму беа избрбешкани со лепешки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Старата железничка станица, која сега сосема е пуста, со отчепени врати и прозорци и со распрчкани огради, порано, пред напуштањето, воопшто не беше таква.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И не беше ли тој, Сатаната, што го поучи него, лицемерно, да не отиде и да не се сокрие со сите други луѓе на Имотот, туку да остане овдека и да се обиде да ги смилостиви поганците со леб и сол?

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш, кога Акиноските за прв пат се доселија во Потковицата, се пронесе глас, но тоа не беше вистина, дека султанот, Мустафа Челеби, Лажниот Мустафа, (1419-1421 година) за да им го остави Имотот, им понудил да преминат во исламска вера, но кога тие го одбиле, се разгневил и им заповедал на властите да им ги оберат магазите во безистенот во Битола и да ги протераат во Потковицата - за заедно со другите раетини да работат за него.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За ова нешто сам тој на шака расправеше, после, ко помина фуртуната и ко се растури месната канцеларија, а тој ништо потоа не беше.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога Крсте Јанчески, војводата, го потамани писмото Благунино, тој не ни помисли дека заедно со него засекогаш ги потаманува и Благуна и Видана нејзин. Не беше глуп па да мисли така.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште не беше довршено ѕидањето на општината и на училиштето, а во Потковицата се расчу дека Максим се раскарал со некои прилепски и битолски првенци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ех, тага ле, откако се знае Потковицата себеси, небидница владее со жителите нејзини, таа си ги коренува...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Та не беа челични! И нив ги родила жива жена, и паѓаа мртви.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Не беа единствените. Живееја во неизвесност.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Дали кај некој од неговите потомци овој потиснат сон ќе избувне, ќе наложи излез, тоа повеќе не беше во кругот на неговиот живот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Татковата сестра замина. Но, таа со сопругот не беше пречекана како што очекуваа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но, не беше нејзино да спори за неговите книги, најмногу за нивниот редослед.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во миговите на донесувањето на одлуката како да не бев доволно свесен за тоа.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Во првите години на комунизмот во Македонија, во нашето учење беше исклучено постоењето на Бог, на негово место не беше никој поставен, како што тоа ќе се случи со поставувањето на идеолошкиот Бог во родната земја Албанија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Татко уште не беше вратен од потрагата по новиот пристан на семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Револуцијата не беше измислена. Таа самата се наложи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но и овде ништо не беше можно да се одвива без сеприсутниот А.А..

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

И најголемото измачување не беше физичката казна што ми ја наметнуваа, туку поднесувањето на нивното страдање како апсолутна агресија која и јас ја доживував.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Еднаш откорнати од родната грутка како да не беше битно каде нѐ води ова вовче на судбината, на која станица ќе запре, кој ќе биде последниот свртничар: дали богот на случајноста, кој најмногу влијаеше во неизвесното одвивање на судбината на нашето семејство или некоја друга сила?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Фан Ноли не беше светец, имаше и тој свои грешки, но ние не можеме да ја прифатиме неговата верска определба и покрај сите негови заслуги како државник, писател и преведувач! – продолжи А.А.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Но не беше лесно со религијата. Тука тешко можеше нешто да се копира, пресади, наложи.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Зарем не беше запишано на паноата тоа што сакаа да ни се порача, во списоците за убиените свештеници и верници, па сега мораат и гласно да се читаат овие имиња, да се коментираат нивните дела, со различна интонација на гласот, во зависност вината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Тој не беше само главен кустос на музејот, туку и негов жив експонат.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Причината за да се појавам не само како сведок туку и како поединец кој покренува обвинение, не беше само скапоценоста на семејниот ѓердан на Цвета Басотова, туку и споменот по едно изминато време што го бев сместил во преградата на скапоценостите и раритетите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Желбата да те видам, да поседам покрај твојот кревет, да се обидам можеби да поведам уште еден разговор со тебе. Да! Јас. Синот! Дали слушна што реков? Синот!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Морам да признаам дека не бев размислувал доволно кога одлучив да ја кутнам тополата за да имам материјал при преуредувањето на воденицата во викендица. Изгледа заборавив да ја кренам главата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ТАША Зар не требаше да изнесам на виделина барем понекое делче од настаните за кои верував дека се случувале некаде и некогаш во мојот живот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Така ти е тоа во живеачката, продолжи да зборува Огнена Гулева”, му раскажував на Даскалов, „се си мислиме: ако излеземе од дома ќе ѝ го смениме патот на судбината“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си помислив: таа вдовица, јас пензиониран самец, се враќам во Бањи по толку години; Стојна веројатно ми доаѓа заради сите оние силни љубовни спомени а можеби и заради она мое конкретно ветување од пред војната дека ќе биде добродојдена и убаво измилувана секогаш и секаде се разбира според желбата на нејзината снага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тргнав ќорлемечки, а тоа се покажа необмислено! – викнав на глас но притоа се трудев ова да не прозвучи и како поплака.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И не беше толку страшно штом можеш да ме видиш волку насмеана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- А виде каде втасав јас?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За смртта всушност вчера тој дословно рече дека низ животот со неа често дружеле.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Средбава во вагонот, а потоа и моето присуство веројатно ѝ се чинеле и премногу податлива околност за излевање на некоја нејасна завист а можеби и на горчина во која не бев упатен.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сосема ги бев изумил станарите на мојата топола. Не е случајно тоа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дека беше во прашање зависта сфатив кога реши да го искористи случајов и да ме замеша во разговорот и мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За мене, за заречениот ерген, појавувањето на таа иста Стојна на мојата врата по полноќ, не беше ништо друго туку почеток на втор дел или продолжение на приказната што веќе беше набележана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, не донесувајте преуранети заклучоци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А еве, сега, речиси по половина ден од онаа леснотија со која бев исполнета, преполна сум со страв, со лоши претчувства, иако божем сум насмеана!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку ќе почнев власта и вистински да ја мразам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Очигледно тие не зависеа и не беа поттикнати од однесувањето на штотуку влезената).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Беше замината премногу далеку за да го слушнам нејзиниот одговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури не бев ни сигурна што може да значи за мене смртта на Таша.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За среќа нивното уништување не беше поврзано со доаѓањето на нашата власт.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но ако не бевме и двете токму тоа: (недоразбирања што се движат едното спроти другото), кажи, каде тогаш ќе се сретневме?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако до овие претпоставки доаѓам неочекувано, веднаш помислувам дека тие се поттикнати од вчерашниот разговор со Даскалов, и тоа најмногу од она негово гласно размислување, кога смртта ја третираше како нешто живо и подвижно иако притоа не беа употребени токму овие зборови.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иследникот не беше задоволен од кусово објаснување.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И од поткопаната мисла, како од поткопан брег од водите, во моментот на уривањето многу непредвидени зборови па дури и цели реченици може да се истурат).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Даскалов го видов дури кога дојде доволно близу до прозорецот за да ми ја запре светлината и да ми соопшти дека колата со сандакот пристигнува; а јас пред да ја слушнам новината всушност го видов неговото, како што пред тоа се беше изразил, разведрено лице. (Или не беше рекол ништо слично?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Зошто? - Затоа што не беа измислени.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Не беа направени. Тогаш само птиците летаа по небото.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ги бараа и оние земји што војуваа и оние што не беа во војна.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

АНЃЕЛЕ: Па... не беше гол — имаше опинци, објала, гунче...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Како што невестата која, разголена но не и силувана, виси во својот стаклен кафез, додека ергенот под него ја дроби својата чоколада, Дишан е изолиран и сам со својата голема уметност која ја сметаше за не-уметност.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Во намера да ја оствари оваа цел, изложбата не беше презентирана во линеарен, хронолошки манир, туку беше поделена на тематски сектори.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Изложбата и каталогот се така уредени да го презентираат животот и опусот на уметникот на еден јасен и систематичен начин, избегнувајќи ги елаборираните теоретски конструкции и произволните интерпретации што ги карактеризираа студиите за Дишан во последниве три декади, и кои всушност го спречуваа нашето разбирање на делата на овој уметник.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Неговиот изглед на љубезен и бзделнички набљудувач кој полека го пуши своето луле во очигледно празното атеље, не можеше веќе да измамува: тоа не беше инерција туку спокојство.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Болникавиот шивач, вообразувајќи дека во сите бунари на улицата се удавени мачки, се откажа од вода, сѐ додека скоро зачаден не беше пренесен в болница.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

По одмаздата од која настрада синот на инспекторот, по тој настан од кој крвта ми стана волча а лицето темно, сината маштеа ѝ забрани на Ана да разговара со мене и да ми носи книги но не бев сигурен дека на Ана не ѝ е тешко нашето оттуѓување.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Никогаш порано не бев ѕирнал внатре и затоа решив да појдам со него.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Колку што можев да се сетам во некои куќи живееја, се гонеа ноќе и се плодеа секакви мачки но сосем црна не беше ниедна.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Не, тоа не беше Пенчо. Тоа беше лушпа, убава, цврста и привлечна што во себе крие сува и начната јатка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На другарките им кажа (јас прислушнував од машкиот тоалет кој од женскиот беше одделен само со ѕид кој не беше доѕидан до таванот) дека имала тежок грип.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тој веќе не беше тука; бесен, излезе од семинаријата, па се врати со слово друго и ми го подаде препис да учинам, а тоа слово, со буквата Ж што почнуваше, на друг го даде за умножение.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, не беше така, за среќа моја: слушнав убаво дека Лествичникот му рече на ноќниот патник во одајата негова да оди и да го чека долу; така рече и никако поинаку, оти слушнав.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

(Тоа воопшто не беше вистина, и јас не знам за таква епизода во Декамерон; и до ден-денес не ја сфаќам смислата на таа импровизација на Земанек, која набргу стана моја реалност, и јас ѝ се покорував, како и на секоја друга реалност!)

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Те видов пијан и воопшто не беше убаво“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И ден-денес не сум сигурен дали Луција имаше право; она во што сум сигурен е дека, под други околности (доколку таа не беше член на Партијата, на пример), јас полесно ќе се согласев со тезите за здрава и нова народна уметност.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А вака беше, оти не беше инаку, од моја уста кажано, со моја рака пишано: откако се поклонивме ние пред Филозофот и тој пред нас, логотетот рече: „Добредојде, Филозофе“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Говореше доста неповрзано, господин судија, и јас навистина не знам на што се должеше тоа; изгледаше необично возбуден; не, не беше пијан, во тоа сум убедена; беше само возбуден; кога му реков дека е возбуден, тој рече: „Да, се разбира; знаеш ли што значи по толку години да се најдеш под вистинско небо?“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И што вели словото кога ѓаволот со свои очи го чита?! Ама времето не беше дојдено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ете така беше, благоутробни а бедни, оти не беше поинаку.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Рече дека таа идеја ја дала Луција, како култ- координатор на целото училиште и на Партијата, и дека наградите (три: една прва, една втора и една трета, во парична вредност која не беше за потценување), ќе бидат доделени на денот на врачувањето на дипломите, на самиот крај од нашето четиригодишно школување.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Огненото тело протрча крај нас, мина низ телото на отец Стефан како низ ништо да минува и одлета кон небесата, над шумата, над ридот. Така беше, оти не беше поинаку, смерни и бедни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, лицето на отец Стефан, и покрај тоа што и јас пристапив под управа на гревот, не беше задоволно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А за онаа, западната, ништо не се знаеше, оти ниеднаш вратата нејзина не беше отворена од онаа ноќ кога отец Мида, неколку часа пред да се упокои, го внесол во неа умножението на записот и ја заклучил клучалницата нејзина.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Најважното нешто во секое сочинение за оној кој кон уката на крадењето се стреми...“, рече и не доврши. Оти времето не беше дојдено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И го освои, го плени сосема логотетот со лажната скромност и смерност своја, и стана мир во семејството наше, но мене пречувства црни ми ја кинеа душата, оти дотогаш не бев видел случај таков: рака што била десна сама да се постави на левата страна од телото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но пишував само со рака, не со срце, оти Бог не беше во мене.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ми зборуваше дека боите веќе не се бои, и дека се само обоени; јас тоа го сфаќав како последица на потрес на мозокот, оти навистина Фисот не беше нималку нежен кон него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, на мојата супериорност ѝ дојде крајот; не бев предвидел дека тие, во моментот кога ќе видат дека ја изгубиле идеолошката власт над мене, ќе почнат да практикуваат физичка власт, односно дека, откако видоа дека не можат да ја поробат мојата душа, можат да го поробат моето тело, да ми го одземат; тоа е последниот механизам на власта, пред таа да се урниса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се кикотеше толку што мораа да ја смируваат; на Фискултурецот пак, му остави силен впечаток што Луција толку многу и слатко се смееше, па го повторуваше тоа и на следните неколку часови; но ефектот не беше ист, иако Луција се смееше како навиена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тие солзи не беа солзи на слабост, туку солзи на гнев, што можеби е исто, оти слабиот е гневен и помни; помни сѐ додека не се одмазди.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стоеше тој запис на карпата како отсекогаш да бил тука, на еден древен пат, а Филозофот расправаше дека од времиња најдамнешни тука минувале каравани, натоварени со стоки, војски накитени со страшни знамиња, царски курири кои во галоп разнесувале пораки по сите краишта на тогашната славна држава и на нејзиниот цар, чие име подоцна го узнав, о блажени, оти времето тогаш уште не беше дојдено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Познато беше тоа уште од времето на нацизмот; фолклорот во тој случај се претвори во политички обред на фетишизација на тестисите на Големиот Предок, чија една можна инкарнација станува Големиот Диктатор; мислам дека и немаше да ме разбере, оти Луција не беше интелектуално неограничена, иако беше многу работлива и чувствителна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Даниел се движеше со голема брзина во својата сопствена орбита, една во универзумот на другите, сите јуреа кон дестинациите и кон судбините што не беа нивни избор.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Богатата обоеност на гуштерот не беше како ни едно од оние нешта што раснеа на теренот или во бавчите; поразлична од бојата на тиквите, тиквичките или лејките.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Повеќе ништо не беше на своето место и во фокусот; нештата не беа во својата вистинска и природна форма.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Освен што беа претпазливи и итри, тие ни за ронка не беа поинтелигентни отколку кога беа пиленца, стари само еден ден.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа не беше ни опал, ни некое скапоцено камче, беше обично парче од некој тврд камен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нештата не беа само чудни и необични туку не беа во сооднос со него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Тоа е владина агенција што ги финансира овие куќи. Ако не беше таа агенција, немаше олку да биде изграден Идн Парк.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа не беше поради нервите, туку поради несакањето да се соочи со Даниел.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Рози понекогаш ме бакнуваше, да, но тоа бакнување не беше онакво на какво што мислиш ти.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мачорот повторно испушти тажно мјаукање, полно со чудење што доаѓаше од некоја забавена лутина, што избиваше длабоко од него, каде што припитомувањето сѐ уште не беше допрело, а можеби ни по милион години нема да допре дотаму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Уште пострашно беше тоа што змијата не беше тука, зашто таа можеше да биде секаде.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Френк не беше нечувствителен на таа очевидна пристрасност и затоа промрморе.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бланш не беше ја видела Рози уште пред да се омажи, но беше доволно дискретна да не зборува за нејзината мажачка, не во присуство на Боб.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Нештото, што завладеа со него, не беше ниту господар ниту тиранин што изнудува данок или бара покорност, тоа беше исполнет благослов, материјализиран благослов, тоа беше битие во битие, побогата и поголема чувствителност, универзум поблескав од чувствата и од емоциите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа не беше непријателски поглед, но очевидно беше загрижен поглед.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Иако монтирани, рампите сѐ уште не беа подмачкани со масло и покривката од ситно дробен камен му крцкаше под стапалата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Даниел возеше како робот, управувајќи со воланот со посебно чувство, за кое не беше свесен.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Очите ѝ забележуваа сѐ, и сега таа ги слушаше вообичаените звуци, за кои обично не беше свесна - ѕвечкањето на ножовите и виљушките кога ги допираа чиниите, мласкањето на усните што џвакаа и клокотењето на виното додека го сипуваа во чашите.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

”Не бев сигурна дека е вистинска змија. Мислев дека е играчка, онаква какви што луѓето ставаат во своите тревници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тоа не беше некоја голема загуба. Само четири пилиња!

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Оваа гостилница можеше да биде која било просторија и да биде каде било; оваа гостилница не беше Нахрани ја торбата, која нему му беше позната.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Она што го сакавме не беше Некаде зад виножитото („Somewhere over the Rainbow“).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не осетил дека ги сее зрната на верата. Не беше можно.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но не беше сигурен.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сето тоа Еразмо го прими со болка која што ни самиот не беше во состојба да си ја олесни.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ирена го влечеше како магнет, тој не беше свесен за тоа.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Мачнината на божемнот грев, за кој немаше вина, а ни самиот не беше сигурен дали е грев или не, го убеди во можноста на успехот во долго подгтвуваниот чекор кон внатрешноста.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Воопшто не беше лесно да се трча низ угорница, низ густите гранки, да го види бикот, освен тоа што можеше да го наслуша неговото рикање, во не многу кратката далечина; Останатата контрола над бикот, беше, скоро невозможна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ние другите не бевме љубоморни поради тоа, напротив сите го сакавме и поштувавме, тој беше нашиот идол и патоказ за сѐ и сешто што правевме во нашите детски игри и главен актер на сите возбудливи доживувања.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

За разлика од него Изабел постојано зборуваше но и прашуваше така да нималку не бев запоставена од неа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Стигнавме во станот на Амбросели. Оливие не беше дома.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А со првите знаци на пролетта, кога се топеа големите снегови и жолтиот гороцвет ги прекриваше селските ливади, селото повеќе не беше отсечено од цивилизацијата.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Во моментите кога дедо и баба не беа во собата ние тивко се прикрадуавме, едниот од нас чуваше стража на вратата, а другите двајца опериравме.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Пак беше истиот депресивен човек, пак нешто не беше во ред.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И оваа рака не беше родена по цел ден да куцка на тастатура, туку со мал знак да испраќа на губилиште или да дарува живот, и потоа лежерно да ја подава, за бацирака.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Не, не беше оној со еднооката Мајра, циркускиот тренер, која во маица со Рој Орбинсон со цуцла дои орангутан по име Трипод.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Јас не бев согласен со тоа - да загинеме.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не беа нови. На многу места беа издупчени и имаше петна од засушена крв.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Утрото, сѐ уште не беше фатила зора, стигнавме на влезот од Битола.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Ми се чини дека со ископот за проширување на патот, ги ископаа и гробиштата… не беа наши. Италијански беа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Потоа ни дадоа војнички униформи, по една батериска светилка, пешкир, конци и игла, шамимче за бришење нос, ноженце заедно со лажица и виљушка и потоа нѐ качија на воз и така станавме војници и веќе не бевме деца...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А дали аргументите држеа вода или не, не беше наше да цениме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

За партизанскиот генерал не беше доволен еден куршум...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Никој не беше сит и таа нејаска нѐ тераше да одиме по куќите и да просиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Костур рано беше паднал под капата на грчкиот владика, како ли му беше, аха, ми текна – Каравангелис, ли? Не, не, тогаш не беше тој.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А долетуваа други, кои никогаш не беа мајки, за да не видат колку пораснавме и колку зацврстивме и дали сме готови за в бој...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сејач на тој страв не беше само полицијата, туку и селскиот кмет, даскалот, општинскиот службеник, судијата и судот, војската, црквата, радиото и весниците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Па јас ја имав тетка Рајна и секој ден, кога таа не ќе дојдеше јас одев кај неа... но не беше во тоа работата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Сѐ уште татко ми не бев го открила меѓу гостите.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ништо не беше во состојба да не залечи: ниту цутовите по дрвјата крај урнатите куќи, или празни места од расчистени урнатини, ниту птиците со нивните оживеани песни.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Во нашата куќа, во сите овие години, никој не беше запеал.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа не беше многу далеку, но се чудев како можеше да ја носи в раце Ели, која беше доста дебелка.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

На сликата на белиот мермерен споменик, иако многу одамна не беше ја видела, ја препознала својата другарка и не можела да не се расплаче силно.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Неизбричен, со разбушавена коса, ми се стори одеднаш стар, како да не беше нашиот татко.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Не бев ни забележала дека веднаш по мене излегле двете машки деца од братот на Вера и со чудење и нејасно за нив сочувство гледаа во мене.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Помислував дека тоа има некаква врска со човекот што го сретнавме, но не бев сигурна.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Утрата не беа така привлечни, зашто кога ќе се разбудев мама и тато веќе беа отидени на работа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ни беа покажани неколку слободни места во различни делови на малите гробишта.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Расположена ли си за Донг вечерва?“ ќе те прашав.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие сакаа да видат што има во нивните сопствени умови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кинеските студенти сакаа нешто што не беше спомнато од Маркс или од Маргарет Тачер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Хорхе Франсиско Исидоро Луис Борхес е роден на 24 август во Буенос Аирес (првите три имиња се на таткото и дедовците; четвртото, Луис, е име на стрикото, Луис Мелиан Латинур, уругвајски правник и дипломат). Родителите: Хорхе Гиљермо Борхес и Леонор Асеведо Аедо.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не беше веќе потребно да се расправаме или да се милуваме за да ја повикаме удавената жена; каде и да одевме, таа се појавуваше по своја волја: во ресторантот „Роки италијанска говедина“, во „Линдо Мексико“, и во „Куќата на Донг“, нашиот омилен кинески ресторан во кој што сѐ уште често одевме затоа што во почетокот на годината, кога беше зима и ние тукушто бевме почнале да излегуваме, нѐ оставаа да седиме и разговараме до касно само со малечки шољи јасминов чај и раздробени „колачиња на судбината“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Покрај Марија и мене, во групата беа Кармен Кријадо, уредничка во издавачката куќа Алијанса добра пријателка на Борхес и Марија, Жан Пјер Верне, француски научник кој блиско соработуваше со Борхес на подготовките за француското издание на неговите собрани дела во „Плеада“ кај Галимар, и Ектор Бјанчиоти, Аргентинец кој живее во Париз и работи за Галимар.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Постојано се шегувавме околу одењето таму.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Еден ден заедно на Пленпале да ѝ помогнеме на Марија да го избере местото за Борхесовиот гроб.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Татко му бил адвокат и на англиски јазик предавал психологија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го сакаа правото да ја планираат својата професионална кариера.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Бидејќи никој од семејството не беше присутен, ѝ станавме замена за семејството.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сепак, би ми било навистина многу драго ако успеа да сфатиш дека не бевме ниту деспоти, ниту ненаситни посесивци, туку дека се трудевме да ти овозможиме најдобри услови за безгрижен, самостоен развиток, да ти всадиме широки и хумани погледи кон светот, да ти дадеме скапоцени совети за што побезболно да ги минеш младешките кризи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Оние другите, кои не посакуваа да бидат нешто друго во овој свет, туку сакаа да бидат она што се во еден поинаков свет, си подготвуваа облека која требаше да ги заштити во овој свет овде – си правеа оклопи, или наметки од жица кои изгледаа како кафези; си подготвуваа костими кои требаше да им помогнат да се изборат со овој свет, и во нив се престоруваа во опасни животни, или во ѕверови од некоја фантазмагорија; си подготвуваа облека која можеше да им овозможи да побегнат од овој свет, па си правеа крилја за да одлетаат, или си кроеја облека што не беше облека, туку ткаенина која обликуваше подвижен ѕид, ковчег, камен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На ракавите моравме да носиме давидова ѕвезда, за да бидат регулирани забраните кои важеа за сите Евреи: повеќе не смеевме да одиме во театар, опера, на концерт; не смеевме да одиме во ресторани и паркови; не смеевме да се возиме во такси; дозволено ни беше да се возиме со трамвај, ама само во задната кола; смеевме да излегуваме од дома, ама само во точно определени часови; телефоните ни беа укинати, а смеевме да користиме само две пошти во градот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А ние четирите научивме да живееме со стравот; тоа не беше страв од смртта, туку од измачувањето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас секој ден одев во просторијата во која се подготвуваа костимите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Трчаше бикот кон кожарата и со таква сила удир со роговите во ѕидот што тој пукна и се свалка пред нозете, како да не беше од камен ѕидан и со години печен, туку како да е детска реденица, лефтерна сувоѕидица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Го чувме тоа ние другарите на Моне Хенџов-Даров, но како да не чувме. Не беше така и со нашиот другар.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му веруваа луѓето на „Светијата“, така одамна го викаа Боро Селински, зашто открил темели на две цркви, а за третата не беше сосема сигурен, иако неколку вечери на сон му доаѓаше Пресветата Богородица и го прекоруваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Бев опседнат од чувство кое дотогаш не бев го сетил.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ги раздиплив картоните меѓу кој лежеше акварелот, кога го извадив на дневна светлина, забележав оти тоа не беше портретот со лузни, темен и оскбен, тоа не беше ликата на остарената, грешна и гнилежна Ангелина, туку во боите сјаеше ангелско лице, онакво какво таа го посакувала во молитвите упатени до Троичниот Бог и Пресвета Богородица.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Но не беше глатко и едноставно, зашто над четириесет години стегав и стеснував, а сега требаше да проширувам, според правилата на прозата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тие се присоединија кон Србија, но тоа присоединување не беше присилно, а врз основа на договор помеѓу македонските големци и српските кралеви.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

43. Мисирков не им се спротивставува на католицизмот и протестантизмот и од чисто практични причини: овие гранки на христијанството не беа државна религија на ниедна од претендентките за Македонија, па следствено и не беа во директна услуга на завојувачките планови на соседите, додека тој сакаше да ги гледа во Европска Турција и интересите на големите католички и протестантски држави за да не се остане само на едностранчиво влијание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

На тие митинзи не беше претставен сиот македонскословенски народ со неговата интелигенција, затоа резолуциите беа и неполни и еднострани.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но бугарското русофилство беше со сметка и не беше трајно, значи, и руската политика немаше да се измени конечно штом не се знаеше до колку е искрена и трајна бугарската надворешна политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мисирков не беше и не можеше да биде против самата ТМОРО, но тој многу продорно, уште во самиот тек на настаните, ги согледа слабостите што загрижено и ги потсилуваа некои заинтересирани странски фактори, не одбирајќи притоа методи и средства.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

39. Освен В.Чернодрински, кој впрочем и не беше висок функционер на Организацијата, не ни е познато некој од раководните функционери да издавал книшки на македонски јазик.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Напредните слоеви на српскиот народ уште по Првата светска војна ја согледаа вистината за македонскиот национален ентитет, па не беше само Коста Новаковиќ што во 1924 год. изјавуваше: „Јас сметам дека секој народ, па и Македонците, треба да добие право на самоопределување…

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Престојот во руската престолнина, активното следење на европскиот печат и живиот допир со европската дипломатија во Битола (и посебно со руската, особено по враќањето од Македонија) му овозможија на Мисирков појасно да ги согледа и оние моменти што не беа видливи низ чадот на секојдневните борби на револуционерите. 49.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓутоа, првиот процес уште не беше завршен кога беа преземени сите мерки и беа употребени сите средства за да биде смислено скршнат и разнебитен од заинтересираните соседни држави, а револуционерното движење се појави дури откако националистичките пропаганди почнаа да го цепкаат народот и да го задушуваат токму тој процес на национално осознавање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

136. Таа задача би можело да ја исполни западнобугарското или шопско наречје, да не беше малку распространето и со многубројни оригинални особености што се немаат во другите наречја во Бугарија, Тракија и Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Напредните слоеви на српскиот народ уште по Првата светска војна ја согледаа вистината за македонскиот национален ентитет, па не беше само Коста Новаковиќ што во 1924 год. изјавуваше: „Јас сметам дека секој народ, па и Македонците, треба да добие право на самоопределување…

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не бев јас сам што гледав на предвременоста на востанието.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој термин не беше лош од турско гледиште, а од грчко тој беше многу удобен, зашто со него најубаво можеше да биде искажан презирот и омразата на Грците кон нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со оглед на околностите на универзитетите во тоа време, не беше тешко да се направи споредба.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Уште повеќе, жените во државниот социјализам беа во директна зависност од државата, придружена од намалената директна зависност од нивните мажи, додека категоријата на моќта како конституирачка за односот меѓу мажите и жените не беше тематизирана.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Не беше сигурен, но му се причини дека му е речиси врсничка.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вистина, не беше ниту промакедонски ниту проалбански настроена, туку секогаш се залагаше за Македонија како земја, како концепт, како единствена мултиетничка средина во која сите нејзини граѓани заслужуваат да живеат во мир.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Нашата тврдоглавост сѐ повеќе се оклопуваше со бездушност.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но мускулите ми се ослободуваа од грч, сонцето не беше на голема височина и не се криеше под јакуцка на магла.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбудив од својата смрт многу подоцна и на неколку чекори од заодот над непознатите ридишта над кои гракаа врани или пропаски со попусто тргање на крилјата за педа да се подалеку од местото за кое ги држеше некоја сила.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш се сетија дека не бев вечерал и дека најмалиот и најумниот син на царот Сонце и царицата Месечина живеел пред тисошти години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Другите кисело се насмеаја над мојата згрченост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Капарот што ни го пратија не беше голем.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме сметаше за потскажувач, за мал пакосник што гледа во него виновник за несреќите на патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си биле еден цар и една царица и немале веќе четириесет и три дечиња, и не останале заедно оние триесет и деветмина синови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не беше научен да го сакаат и не им веруваше на луѓето. „Сеедно“, ја дувна од уста тревката што ја џвакаше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе им дадеме ли нешто, пара или камен, за двоколките што ќе им останат, Доце? - Ќе им дадеме колку што ќе можеме. Сепак, и за дваесет камења, тие ќе ни доплатат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мојот тест не беше стар, Лозане. Умре од уплав.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја тргав главата од него но тој сакаше да ми ѕирне в лице и, како да сака нешто тајно да ми каже, ме удри со колено по колено.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Лозане.“ „Што е?“ прашав и пак се мачев да се извлечам од под неговата ослободена тежина; не бев сигурен дека не е пијан и дека не ќе заспие ако се тргнам од него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Левата плешка уште ме болеше од секирата на која лежев крај огнот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бев дораснат да сфатам дека суровоста е правдина на обесправени луѓе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поточно тоа не беа ни врани ни пропаски: птиците имаа црвени шии и грпки со кострешки перки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ете, тоа е човекот - грамада, смеа и плачење, борба. А едно грутче земја го надживува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Меѓу нас не беа покојните Дмитар-Пејко, Јане Крстин, Пеце Дановски и Неделко Шијак, и ни свртеа грб Васко Тушев, Круме Арсов, Осип Сечковски, Трипун Караѓоз и свирачот на шупелка Цуцул Мицковски (го видов - ја влечеше без збогум по себе запрегата), и беше и не беше со нас Онисифор Мечкојад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МЛАДИЧОТ: Всушност, тој и не беше војвода. Го викавме така затоа што еднаш поднапиен во Банско се прикажал како војвода.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И да не беше ти - таа ќе останеше само меѓу мене и Младичот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Особено не беше јасно што точно се подразбира под „среќа“: еднаш тоа беше куп статистички параметри кои би требало да укажуваат на нечија благосостојба, висината на просечна плата или парот чевли по глава на жител.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

За жал, повеќето од нив не беа ни со заокружување.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Брат ми зборуваше и тоа сѐ наврекнато уште десетина минути можеби, навистина не знам точно да ви кажам, оти баш за тоа време воопшто не бев при себе, како некој друг да стоеше место мене заглавен во незгодата и асфалтот но, кога малку дојдов на себе, во мислите ми се заврти филмот за овој човек овде што ми викаше, и мислам, почнав да размислувам.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓутоа, проклетиот оган, кој не беше на самофинансирање и на кого маѓијата не делуваше, од канцеларијата се качуваше сѐ повисоко и повисоко и така, куќата изгоре како да беше од слама.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Едниот глас е таков влијателен и солиден, другиот како да е меко засладен; немаше да верувам да не чув самиот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓу другите до гробишта го испратив; ме одбегнуваат и се гордеат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Водата се лееше, но ништо не се успеа - не ја одбранија канцеларијата.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На парастосот јас чинам, не бев.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мундирот ми е вистина лош. Едно дваесет и пет години мислам, не бев на гробишта, какво место!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Тие сега не беа калливи суштества, што се пентарат по скелињата, нити пак ситни точки, што се движат некако чудно, како клопчиња, по улиците малечки и валчести, гледани од највисокото скеле, со чудна некоја форма и со уште почудни движења.