и (чест.) - сам (прид.)

Присуството на мајка ми го тераше да размислува за козите не само филозофски туку и крајно конкретно, реално, каков што беше и самиот живот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Точно, но во мера во која тоа прашање ја надминува смислата што му ја даде Сартр.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Зошто и самото создавање на идеални творби, на пример, математички, изискува, како што тврдеше Хусерл притоа не извлекувајќи ги сите заклучоци, вклучување во она што тој го нарекува “духовно тело” на пишуваното.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
-Можев и самата да се одвлечкам до тоа место, но кому ќе му покажев каде да копа ако не те поведев?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Можев и самата - рече додека ме откриваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледот ѝ се заковуваше во една точка, како нешто невидливо, во правецот кон каде гледаа нејзините очи, да ѝ го голташе погледот, како да ја голташе и самата неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Родителите се обидуваа да ја повикаат, но таа и натаму остануваше во онаа точка кон која гледаше и каде што исчезнуваше нејзиното Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
82. И самиот Мисирков на други места зборува дека бугарското име во Македонија не е резултат на дејноста на Бугарската егзархија, туку реликт од средновековјето, но овде тој секако го има предвид воведувањето на ова име и преку турската администрација.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но конкуренцијата со Бугарија од страна на Србија по македонското прашање од политичка и национална страна ги извика на политичката сцена и самите Македонци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Што гледаме ние во најновата бугарска историја? Бугарија добива политичка слобода, најважното нешто во народниот живот, уште тогаш кога кај нив немаше народни идеали, кога и самите не знаеја што сакаат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Патријаршистите Словени можеа и да му сочувствуваат, но затоа што нивната интелигенција беше против комитетот, нема сомнение оти и самите селани троа му сочувствуваа, но тоа сочувство беше побркано со неувереност и со сомнение во веќавањата на комитетот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
17. Како претседател на Тајниот македонско-одрински кружок во Петербург (натаму: ТМОК), па со тоа и во ТМОРО, Мисирков не е и не можел да биде против револуцијата како метод (впрочем, тој и самиот смета дека резултатите можеле да се постигнат и „со вешти, мали народни движења“!), но категорички се изјаснува против Востанието во тој момент, како поради очевидниот неуспешен крај, со сите народни страдања, така и особено поради реалните опасности за распарчување и заграбување на Македонија од соседите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
А во чекорењето снагата честопати знаеше и сама да му се згрчи и да се наежи на она место во ногата над десното колено, каде што беше најблизок големиот остар заб; тоа дури и кога бегаше од тоа да помисли го сеќаваше секогаш, на оној миг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој тоа што треба да го стори ќе го стори и сам.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Онисифоровата молитва стасувала до нив како нејасно мрморење на некој жуберникав поток недалеку од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Можам и сам. Како секогаш. - Сам, со едно добиче, не можеш, рекол Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не сум питач, со закана стушено се исклештил Онисифор Мечкојад; забите не му се гледале од густата четина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И самите замрмориле и се згуснале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Како и самото да му се предава на зимскиот сон, небото почна рамномерно да се дига и да се спушта, а дабовите, скаменетите диви арамии, се издолжија и поткревајќи се на своите корења удрија со тешките шубари во облаците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
И сам, без многуте како мене, бев посилен дури и од нивните топови. И пак се смеев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Луѓето не брзаат, како да сакаат со својата бавност да го задржат летото кое и самото не брза на својата традиционална средба со солзливата есен, онаа есен во која човекот е далеку потажен што е сам отколку во пролетта.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Времето му дозволи да се преиспита и самиот себеси и да си побара одговори на некои загадочни прашања.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако и самото укинување на казните за уживателите на дрога би дало некои од овие резултати, вистинскиот ефект во криминалот и наркоманијата би зависел од начинот на на легализација на дрогата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сѐ на сѐ, бројот на уживателите веројатно би пораснал, иако, многу веројатно, не многу; а ова најмногу би се должело на тоа што поединци повремено би пробале дрога, што не претставува сериозен проблем доколку не постои кривична одговорност и црн пазар.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Истовремено со преобразбите на телото, и самата психичка сексуалност се трансформира, персонализира и еротизира. 50
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа си гризеше усните, стануваше и сама жолта.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој и самиот не знае каде припаѓа според квалитетот на своите творби, дали да прифати да биде на список на некој ад хок приватен галерист кој работи на ситно и на црно (приватните галеристи во Македонија нужно се детерминирани во својата работа од нерегулираниот даночен систем, поточно на сѐ уште нерегулираните даночни олеснувања за вложување во откуп на уметнички дела) или да очекува некое општествено признание и државен откуп.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
И, како да сум и самиот невидлив, се фаќам за дебелото јаже и се качувам по него кон магли, Огновите и паниката на поротниците сведоците и глутницата остануваат далеку од мене.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И самото купување на тетратката беше доволно непромислена работа и тој се заколна дека никогаш повеќе нема да дојде ни во близина на тоа место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа кога ќе го видеше Илка каде што ја заклучува вратата, ќе му речеше: - Штом ја заклучуваш одајата, тогаш и сам чисти си ја... И Илко сам ја чистеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И самите можете да си замислите како изгледал кога му дошол до ушите ваков глас.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Кој знае дали еден ден нема да се одмазди на сѐ помало од него копнеејќи по мерливоста, по именливоста желно и самото да се содржи во нешто друго да го крене погледот свое небо да најде од себе излез.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
— Ако организирав дезертерства, велам, и самата ќе бев дезертер.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако една револуција завршува со победа, вели Горачинов, со победата завршува и самата револуција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И самата не знам колку пати ја видов смртта пред мене, до самата мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Идев и со други, велам, идев и сама.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете, досега бегав од неа, а еве гледате и сами, навасав баш на магичниот поглед на кој не можам да одолеам.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Или и сами не знаете.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Сакав да прашам што точно значи тој збор, ама се премислив, оти и онака му го сфатив значењето – Дена овој викенд очигледно ќе биде во моја надлежност и самата ќе треба да се снаоѓам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но никој не ми е крив, јас постојано ѝ досадувам на тетка ми Оце и ѝ префрлам што ретко доаѓа кај нас со Дена и што немам шанса да се покажам како добра, голема и паметна братучетка.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Незадоволството кое и сама го имав искусено.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
В миг праската блесна во златен сјај, засенувајќи ја и самата месечина.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)