но (сврз.) - како (прил.)

Но како ви се чини, дали таа борба ќе биде победоносна за нив? – Не. – Таа само ним ќе им го ископа гробот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Истите тие пискарала не се ништо друго освен форензичари на сѐ што е уништено и сите по дефолт се аналитичари, историчари кои само ги анализираат грешките од минатото, а никогаш не даваат решение за иднината, но како главна особина им е лепењето етикети на сѐ што е прогресивно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но како во турска сапуница настаните се одвиваа со забрзана динамика.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Но како можете да ја контролирате материјата?“ избувна тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И по други куќи богатски се приготвувало за строеви и свадби, но како што приготвуваа Попставревци за стројот - тоа не се ни видело, ни чуло дотогаш во овој прочуен по салтанати град.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Обземен од страсниот творечки порив, растреперен до крајни граници, сликарот длабоко ја почувствува душата на овој крај и со целото свое суштество копнееше да го оживи на платното... Но како?...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Свети Илија ја убедил да меси, но како таа месела од брашното – така тоа останувало на исто ниво, се додека не завршила годината на криза. Брашното се репродуцирало!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
За било кој друг уметник, ваквиот гест лесно би можеле да го пренебрегнеме, но како што знаеме, три години подоцна Дишан ќе почне со трансформација на обичните секојдневни предмети само со обично ставање на својот потпис на нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Дури ни неговото блиско пријателство не го објаснува мотивот на изборот и испишаната посвета на оваа необична играчка како подарок на својот пријател.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не ги потценувам јас ниту дилемите на Хамлет ниту пак заебаната ситуација на Едип, но како што би рекол Питу Гули во филмот „Републиката во пламен“: Песна, јунаци!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Точно, помисли Едо, но како еден по еден да ги откопа неоштетени и притоа да им ги отслика на читателите онакви какви што низ неговото истражување ќе се покажат да бидат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Како да се беа здоговориле со Белича; тој незабележано се искраде од бараката, кај црниците го чекаше веќе Белич готов за бегство, но како одеднаш се најдоа пак таму, сред блатото, на чун?
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Но како да им објаснам дека не сум авијатичар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но како се реши да ја заколе кога толку многу ја сакала?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но како да ја изоставиме и сегашноста?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие и од своето јадење се понижени, велам, но како може, јадејќи да плачат?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Синот, повторно, за да докаже дека таткото не е во право во мислењето што го има за него, прави секакви мајмунлаци за да му се доближи на таткото и да го придобие неговото внимание, но како контраиндикација, наспроти тоа, успева само да го оддалечи и да ја удвои нетолеранцијата меѓу нив.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Криевте од мене, но јас, иако бев малечка, сфаќав дека нешто се случува: чудно ми беше сето она што го правевте; но како што растев, сѐ појасно ми стануваше тоа; не можеше да ми избледи и да ми исчезне она што ѝ го правеше на мајка ми: ја тераше да носи појас на мевот; ја тераше одвреме-навреме тој појас да го зголемува, да му приклава дипли со памук и крпи, да го заоблува мевот што поприродно да изгледа; ја предупредуваше да се пази од луѓето и од нас децата, но кутрата мајка не можеше да се допази, да се дочува: кога тоа го забележав една вечер, не ме фаќаше повеќе сон; се преправав дека спијам, а гледав како таа скришум го вадеше појасот и на месечевата светлина дошиваше уште дипли.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сум гледал рујна пролетна зора, сум гледал орел во крилен лет, сум гледал реки, езера, мора, ­ но како тебе прилеган Пирин не видов нигде на овој свет?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Но како ли се снемаа, кој ли ми ги дигна - не знам!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Главно зборуваше за својата голема тага, за тоа како ја будат среде сон гласовите на несреќата; го проколнуваше оној „кој му ја фрли смртта в прегратка“; но како што минуваше времето не забораваше да забележи дека нејзин Ролан таму горе сигурно е задоволен бидејќи на неговата могила секој ден осамнува свежо цвеќе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не забораваше исто така да напомене дека голем бил бројот на оние што го почитуваат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
За оваа незаинтересираност може да се наведат повеќе причини, но како основна треба да се смета августовското попладне кое беше и премногу натрупано со оган што бавно се влечеше кон модрите високи планини на запад.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)