и (сврз.) - каде (прил.)

Престанаа да си одат, да си идат на гости, престанаа да се женат и мажат со „Грци" и „Бугари" и од вчерашни браќа, братучеди, стриковци, вујковци, кумови и светијовани, станаа смртни непријатели и каде се сретнуваа по пазариштата Прилеп, Битола, Лерин, — секаде ги остреа забите едни на други и се чекаа да се исколат со острите ками, што обично ги криеја во самарите од маските или магарињата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Јас секогаш ќе го почитувам покривот каде Кузман го родила Неда и каде што таа поднесува голема тага.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Ете, на Градешница слабо кој ќе оде на госје; гледам повеќе селани каде се иставаат од селото по колибите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Слушам од тебе — од мене оти најсна ќе правеле тиа неранимајковци некој бунт, ама кога и каде, право да ви кажа и мене не ми кажуат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Единственствен, едноставен, незаборавен, незаменлив, формален, кога и каде и да посака, нејасен за никого и ништо, посакуван само кога ни треба, не му се знае крајот, а и не ни треба кога имаме сè кога и да посакаме.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Но последниве, оспорувајќи му го правото на грчкиот јазик во словенските краини, сами не ќе можат да се разберат и да определат каде ќе треба да биде бугарскиот и каде српскиот јазик.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
- И каде ли ќе стигнеме ако само така секој ќе си оди каде што ќе му текне?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека „трчавме“ низ Версај, подолго останавме во оној салон каде што е потпишан Версајскиот мир и каде што на парче зелена масае скроена судбината на македонскот народ, каде што версајските „миротворци“ Македонија ја парчоса на три дела и им ја дадоа на три балкански држави како да сакаа само со потписи да го збришат постоењето на еден цел народ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
А каде не е досадно и каде не е пусто? Треба човек сам да умее да си ги најде радостите на својот живот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во паузите меѓу ритмот, гласовите однадвор наликуваа на ѕвецкање прибор и чукнување чаши на тој ист конак на кој, изгледа, некогаш се наоѓав и каде што, заради зачмаеност, секој посилен звук можеше да предизвика необјасниво големо возбудување.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Таа сардела ја носеше таа секаде каде што бевме и каде што одевме целиот живот, како некој нејзин знак за живот по сопствена мерка.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Може ли и каде да се избега од совеста, тој необичен тиранин?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Значи, играта претставува долгогодишно истражување низ ластарите на нашите сознанија и сензации, за она што сме и каде сме.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш ништо не вели, но тој можеби знае колку да чека и каде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веќе не знам од кај сум и каде?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Всушност пропуштив да му откријам дека повторувам слични зборови на оние што ги бев употребил во еден друг разговор со истиот мој професор Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Несигурните сеќавања се како оние мали пердувести облаци што и самите не знаат кога и каде исчезнуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој вистински разговор всушност му претходеше на оној, замислениот, и се однесуваше токму на таа тема: каква помош смее да очекува синот од таткото во моменти на загрозеност?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи не оној од импровизацијата од пред малку туку од еден вистински разговор што го водевме гласно и со толку добро запаметени зборови што и денес можам да ги видам како да се забележани или изрежани на некоја карпа или на некоја друга цврста подлога.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од ден на ден, во очај што водат И каде одиш ти и каде другите одат А каде мислата го губи својот пат? (В Мрак, в маглини, в пеплишта ил в Ад...) Сплоти се во едното Космосот е твојот вечен дом а космосот тажачка што ја практикуваш Весели се, живеј, не стивнувај!
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Иако не знам кога и каде сум роден, сепак не сум никаков Петко....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Како карпата да беше тој самиот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога ќе стркалаш карпа од ридот зар можеш да знаеш кого сѐ ќе повреди, во што сѐ ќе удри и каде најпосле ќе се распарчи и ќе се здроби!“, ми вели тој а со очите како и вистински да ја гледа таа огромна грамада што се валка од ридот и оди право кон него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не знам кој ни ги спремаше овие приредби и со каква цел, и каде нѐ туркаше нашиот погром, но тоа беше грдо искуство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)