и (сврз.) - сив (прид.)

И сѐ се доодува и снегот и сивата измаглица на денот и студенината.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Вангел е сунизок, сув и сив. Точен е во зборот кога е во прашање работата и поглед има точен во одмерувањето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Пред влезот на секое гратче се наоѓаше неизбежната бензинска станица, со црвени, сини или жолти пумпи, а можеби и мотел, а потоа доаѓаше самото гратче, со продавници на двете страни од патот, а можеби и сива стара црква изградена многу одамна, и по неа следува, сега анахронично бочно припиени со челик што не ’ргосува, ресторан и продавница за автоделови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Сѐ уште го носеше бастунот заради украс, да се дополни филцаната шапка со раб, паларијата и сивиот капут.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тешко дека тоа ќе е така. А ако се тие прави, нека биде така: живее в село човек преку сто години, слеп и сив како земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Оттука се гледаше само дел од плоштадот и сивиот ѕид на судската зграда.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Пред киното во темно сив костум, бела кошула и сив шешир ја чекаше Петар со насмевка на лицето.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По настаните, откога бил пуштен, Симон се сместил, како и другите долненчани, во онаа населба до Б., веќе сосема затворен во себе, молчалив и сив, и уште посвиткан отколку во Долнец.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
III. Денот дојде неодреден и сив, како некој што долго се двоуми дали да влезе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Под неговата ќулавка наѕиркаа само двата краја од мустаќите, исукани и сиви, како вршкови од глувчи опашки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ѕид - студен и сив како есен; во напукнатиот ќош, среде танки нишки на заплеткана пајажина, се скаменил црн, влакнест пајак.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А ако се тие прави, нека биде така: живее в село човек преку сто години, слеп и сив како земја.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во ресторанот беше тихо. Газдарицата седеше зад автоматската каса и ја целиваше својата тромава мачка, дебела и сива како и таа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ја стави врз ќелавата глава и сивата паларија со широка сенка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Па дури и сивата карпа, на која славејчето никогаш порано не беше слетало, го погледна намуртено и не му дозволи да слета на неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Вечно полупразни перони во долго очекување на една трошка радост и сива карпа од страв пред пристигањето на едно умирање Рамни мермерни подови што го мазнат лавиринтот од изгубените стапалки пред едно вечно чекање што сака никогаш да не дојдат возовите со мала кратка радост штом можат да донесат едно крајно умирање
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
2. поплава Далечните нѐ уморуваат Доаѓа елементот Па меѓу многуте искривени и тесни брегови на прозорците водите брзи течат жолти итаат и ги прескакаат невидливите и сиви препони на дните Па штом ќе се сетат на своите гради зелени горди како млади жени ги минат оградите на замислените брегови
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Есента доаѓа рамнодушна и дури некако скептична во кругот на самотата што го носи Се постелува преопрезна зад грмушките на видот и чека како итро демнење И не е само тажна метаморфоза на лисјето и подмолен пристан на испокинатите магли што висат од рамената на студот Туку е клопче од многу излитени носии и сива клупа од постојани медитации при кои долго се молчи
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Носеше жолт џемпер, бела кошула со раскопчана јака и сиви панталони.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)