и (сврз.) - нејзин (прид.)

Целта на Судот е да се обезбеди почитување на обврските од Конвенцијата и нејзините дополнителни протоколи.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Повеќе за малициозното ограничување на ова уставно право на работниците, но и за успешните приказни од штрајкувачките искуства во РМ види ја студијата Штрајк – искуства и состојби [уредник: Здравко Савески]; ДСП „Ленка“; Скопје, 2011. 4.  Работодавачот, почнувајќи со исплатата на платите за јануари 2009, утврденото право на нето-плата за декември 2008-та го зголе- мува за износот на: пресметаниот данок од плата, задолжителните социјални придонеси, согласно со пропишаните законски стапки и за износот на трошоците поврзани со работа по основа на исхрана за време на работа и превоз до и од работа, пресметани согласно со закон, колективен договор и договор за вработување (нов т.е. изменет чл.3, ст.1 од ЗИП). 97 5.  Европскиот суд за човекови права е постојан суд основан од страна на државите – договорни страни на Европска конвенција за заштита на човековите права и основните слободи [оваа Конвенција нашата земја ја има ратификувано во 1997-та].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Пресметките кои се правеле за да се утврди точното настапување на ранодневницата во пролет и нејзиното значајно влијание врз приносот на земјоделските култури и врз животот на населението.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Мотивацијата за избор на псевдоним или на друго име најчесто произлегува од профилираноста на самата работа со која дотичниот уметник се занимава, односно во центарот секогаш е артистичкото дејствување кое го насочува и влијае на неговиот избор обликувајќи се во името како проектирана слика на самата личност и нејзината уметничка активност: Banana Queen, Texas Postal Art King, Art Tart, итн.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Таа Baudrillard-ова мисла нè насочува кон нов вид на машини, кон виртуелна, протетска, со телото споена машина; значи, зборуваме за реални и виртуелни машини, кои што се суштински поврзани со третата технолошка револуција и нејзината минијатуризација на деловите базирана на технологиите од 70-ите, 80-ите и 90- ите години.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Среќавањето на релевантни дела во таканаречената медиска уметност ни покажува дека се тоа дела кои ги демонстрираат начелата на квантната механика (претставувањето на објектот е зависно од посматрачот, незабележените објекти не се обработени како вистински работи и случки, туку како склопови од флуктуирачки можности), ја земаат предвид новата структурираност на сензибилноста и нејзината комплексност (воведување на тактилниот осет), ја демонстрираат нелинеарноста (егзистенцијални, случајни навлегувања во системите) и го нагласуваат естетското начело како мерило на новата научност. што мислиме со следново?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Леон пак кај неа ги сакаше токму нејзината склоност кон фантазирања што толку недостасуваше во неговото семејство, светло-русата коса, правилниот мал нос, нејзиниот среден германски изглед. И нејзиното тело.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се чинеше, Орде барем така си помислуваше понекогаш, а и сега кога нункото му кажа за нејзината љубов, - дека тоа заправо не се татко и ќерка, ами дека е тој некој силен и лош змев што ја грабнал неа, убава девојка од далечна земја, и сега веќе двата остареле во оваа куќа, загинала и неговата сила и нејзината убост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Метонимија На Иванка Со години и години и откако го сосекоа до корен стеблото во дворот секое утро тука долетуваше птица и застануваше во воздухот кружејќи точно на местото каде што во круната на некогашното стебло беше свиено нејзиното гнездо.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
И долго кружеше птицата, наслушуваше нешто, се занишуваше во воздухот како што некогаш се нишаа и гранките сосе гнездото а потоа ќе откликнеше и ќе полеташе во насока во која некогаш полетуваа и нејзините пилци.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Мрдајќи со задникот и нејзините вештачки силиконски усни успеа да ја шармира простата раја која се навлече на неа као на турска сапуница.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Апологет на една крајно вулгарна но и најомасовена перцепција на реалноста така типична за необразованите и медиокритетски маси, пред сѐ за селаните, работниците и ситната буржоазија според која материјата и нејзините модалитети како и интеракции се единствената евидентност на постоењето и единствен фактор на личната и колективната засегнатост.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
И не какви било, а учени, умни и почитувани... - долго ги фалеше стројничката Мискарица момата и нејзината фамилија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А тој уште од оној миг кога за првпат го слушна името на девојчето, почна во своите мисли да го изградува и нејзиниот лик: „Би морала да личи на татка си, височка е значи, има дупчиња на образите, крупни црни очи, црна коса што слободно ѝ паѓа врз белото чело...“
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Давењето по броеви“ своите поаѓалишта секако ги има во народните преданија и во симболиката на пејсажните игри и правила, Миметичките и дидактички својства на ликовите и односите што ги донесе квартетот „Готвачот, крадецот, неговата жена и нејзиниот љубовник“ ја отвораат вратата кон алегоричниот ужас на земските закони и појавниот свет. okno.mk | Margina #8-9 [1994]
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Хиерархиските поставки за филмот „Готвачот, крадецот, неговата жена и нејзиниот љубовник“ паралелно се материјални, семантички и историски. 38 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Кореспондентното недоразбирање на нејзината суштина е додадено врз деградацијата што ја трпи: ниту е сфатена нејзината важност ниту проблемите и нејзината комплексност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Интерпретациите на „Големото стакло“, всушност, се сите оние (бескрајно призматични) интерпретации, кои можат да се изведат од алхемијата, но, умножени се со можните толкувања во врска со Дишановата наклонетост кон алхемијата и нејзините „филозофски“ теми.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Самиот Гринавеј својата литературна предлошка толку ја модификува што тој на некој начин станува подобар или „подобар“, како што е случај со драмата THE DUCHESS OF MALFI (Војвотката од Малфи, 1614,) на Џон Вебстер која беше инспирација за ГОТВАЧОТ, КРАДЕЦОТ, НЕГОВАТА ЖЕНА И НЕЈЗИНИОТ ЉУБОВНИК, кадешто, како што тврди Шон Френч, „различните простории изгледа дека претставуваат различни етапи од историјата, едно архитектонско исмејување на човечкиот прогрес.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Единствено дополнување кое овде е важно од аспект на работничките права е тоа во измената од 2013 година каде се менува ст. 5 од чл. 9 на ЗАПВ и како еден од условите за престанување на важењето на лиценцата на агенцијата и нејзиното бришење од регистарот на агенции за привремени вработувања се наведува дека „ако на работниците со кои агенцијата за привремени вработувања склучила договори за вработување не им исплатила плата и уплатила придонеси од плата над три месеци, а за тоа не го известила инспекторот на трудот или платата не ја исплатува, согласно со закон, колективен договор, договорот за отстапување на работник и договорот за вработување.“
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Албер Ками, распнат во свеста помеѓу светлината и нејзината опачина – темнината, ќе го упатеше погледот кон небото со повикот: „О, небо, отвори се!“
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Беше времето кога цветаше лавандата и нејзината опојна миризма влегуваше во луѓето, во душите, продолжуваше во морето.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Подготвено ги отфрлува радикалистичките барања на критиката и нејзината нормативна надлежност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Енценсберговата реакција е одмерена: се обидува да го релативизира нашето неиздиференцирано отпишување на критичката традиција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Притоа безрезервно се велича големината на народниот гениј, особено во партиските сфаќања на уметноста и нејзината служба во народот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И каква врска имаше народната уметност на Луција и нејзината партија со тоа?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Значи, ние сметавме дека тие се надвор, а ние внатре; тие пак, Луција и нејзината партија, Фискултурецот и, подоцна Земанек, нѐ сметаа за еден вид отпадници од општеството, речиси чудаци, и сметаа дека тие се внатре, а ние надвор од општеството.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Над нивните глави, на небото често бучеа авионите, одоздола можеше да се почувствува тресењето на земјата од тропотот на возовите и камионите што се движеа по мрежата на железничките линии и автопатиштата, и челичните и цементните краци на индустриските гиганти сè повеќе ги проголтуваа, а само од преживеаните соседни шуми птиците од фармите и другите живи суштества, кои ги исполнуваа бавчите на семејството Адам, беа еден вид природна заштита за да не се скине папочната врпца на човекот со природата и нејзините мистерии.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Луда Река цврсто замрзнала, а снегот се трупал и се нанесувал врз мразот, сѐ додека реката и нејзините брегови не се изедначиле со рамнината.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој ја слушаше тишината и не слушна ни движење, ни звук, ни чекор од стапки по килимот. Дури и нејзиниот мирис исчезна.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Стоеше таму и се плашеше да дише, небаре таа и птицата беа во некаков занес и нејзиното дишење можеше да го прекине тој занес.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Не затоа што, ако се откажеме од него, ќе се усреќиме, туку затоа што тоа што ќе одбиеме да си го компромитираме посакувањето на она, правото, нема да постигне ништо и уште повеќе ќе нѐ унесреќи и ќе нѐ јадоса: ќе предизвика губење на малкуте вредни нешта во светот што навистина ги поседуваме и ќе нѐ натера да ги уништиме токму битијата што ни се најдраги.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Освен ако неавтентичноста што му е вродена на општествениот израз на чувството не се сфати како трагична, а не како комична – како сериозна наместо смешна или дефлациска – трагедијата не може да ја добие почитта што ѝ припаѓа во културна смисла.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да се третира неавтентичноста што му е вродена на секој општествен израз на чувство како нешто помалку од трагично, да се одбива да се види во неа нешто помалку возвишено од грепкање по границите на смртноста, значи да не ѝ се дадат нејзиното целосно човечко значење и нејзината целосна човечка тежина, да се одбива да се признае како она што трагедијата тврди дека е: имено, погубен знак за длабокиот и болен расцеп што машката кавга со небесата или со таткото го отвора во самиот поредок на човечкото значење – симптомот на егзистенцијална криза што ја доведува во опасност самата општественост.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таква е, барем, визијата на класичната трагедија, онака како што по правило произлегува од јуначките судири меѓу мажите од различни поколенија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не раскинавме некоја одредена ноќ, како што и не постоеше некоја одредена ноќ кога почнавме да излегуваме, но се сеќавам на една есенска ноќ кога претпоставив дека бевме при крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Бевме паркирани со Рамблерот во ќорсокакот на една улица со фабрики која беше нашата „патека на љубовниците“, слушајќи како ситен дождец и суви лисја ја прскаат хаубата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пред да биде уапсен поради реметење на јавниот мир (зошто се обидуваше насилно да ја свлече растревожената Чикита), тој стигна да изјави дека изборот за мис е чиста провокација; имено, татко ѝ на Чикита е водич на „федералистите“, а и нејзиното бикини било во боите на националното знаме на големиот сосед“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Уште од времето на Кресненското востание, во кое имаше раководна улога, Стамболов води немилостива борба против секоја манифестација на македонската национална свест и успеа привремено да ги неутрализира и движењето на Т.Гологанов, и Младата македонска книжовна дружина и др. македонски друштва и комитети, па така дојде и до книшката на Вардарски (П.Попарсов) „Стамболовштината во Македонија и нејзините претставници” (1894) што всушност ја претставуваше првата програма на тогаш основаната ТМОРО.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Арнотија ли е тоа што прима таа на своја служба Македонци, кога последниве со службата, или заради неа, ја заборавуваат својата татковина и нејзините интереси ги жртвуваат на бугарските?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Значи, кај Македонците името Бугарин е фалшива монета со која тие им плаќаат на Бугарија и нејзиниот кнез и на нивната татковина и нивниот народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да ја пренебрегнува човек положбата што ја има заземено Србија во македонското прашање и нејзината улога во македонската национална преродба е лекомислено.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Отаде и најпрвото што го побара, кога се обѕрна околу себе, сега веќе бесповратно оставен самиот со себе, без денот, беше една ниска дебела бука, доста стара и доста глужлива, и нејзината крошна, што беше веднаш над него, на дофат, полна со сува, непопаѓана шумурина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Била останата тука целата таа, а крај неа било останато и нејзиното малечко, рунтаво мече.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко сега само ја гледаше таа парталава прилика, таа кобна сенка на сѐ што е измачено, и нејзината изострена, прегладнета и премалена од тоа муцка, што просто болеше со тоа колку беше бессилна, додека лудечки матниот поглед од неговите чиниш празни, чиниш истечени и без никаков одблесок очи, бликаше со една тапа стрвност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ти си од восок направен и нејзината врелина ќе те растопи. - Циник...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Си спомнуваш ли за Ана? - Ана Шепек? - Да, Ана... - Не можам да ѝ ги заборавам колковите и нејзиниот бес.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа лежеше во сенката и нејзината глава малаксано се опуштила на земјата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ана мрзоволно се упатува кон прозорецот и нејзиниот поглед потонува во темната длабочина на заспаните улици.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од едната детска соба треба да направиш спална за 5, 6 деца со кревети на кат ‘ко фиоки поставени едно врз друго, како кибрити, а другата детска ќе ја претвориш во туш кабини зашто само за капење твоите и нејзините, па и ова заедничкото, ако не дај Боже се роди, очи ќе си ископаат, или коси ќе испокубат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се сеќаваш, неколку пати ви зборував за неа. Еднаш дури бев и нејзин гостин во Белград.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По отворањето на манифестацијата, со пригодна етно-музика, претседателот ја отвори манифестацијата зборувајќи за реномето и нејзиниот историјат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Инстиктот на будење со труба и нејзиното отсуство му овозможи речиси да преспие половина од денот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Веднаш по првата недела од вселувањето во домот на Томо и ги предочи правилата на однесувањето и нејзиното место во куќата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се сети на гатачката од Бечеј и нејзината порака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада не сакаше да верува во коинциденција, но предлогот на Ѓорѓе и нејзиното размислување идентично се преклопуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Надежта која ѝ ја даваа докторите и нејзината ревност во лекувањето на стерилитетот, уште одамна требаше да дадат резултат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бакнежот траеше долго колку и нејзиниот здив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако Duchamp драмата не ја видел бидејќи таа за прв пат е прикажана на Монмартр во јуни 1917, за време на неговиот престој во Њујорк, интересно е да се забележи дека некои ситуации од таа драма наоѓаат паралели во Duchamp-овите дела од тие години.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Благодарение на тоа, изборот јасно се оддалечува од вообичаената идеја на предметот trouve, управувана,на крајот на краиштата, од „личниот вкус“.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во првата сцена од првиот чин - драмата ја обработува приказната за замената на сексуалниот идентитет на еден млад пар (Therese-Tiresias и нејзиниот маж) - Therese ги губи своите женски атрибути и ѝ растат брада и мустаќи - како кај Duchamp-овиот L. H. O. O. Q. (1919).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Слугите и селаните ги сметаше за посебен животински вид, сличен на неа и нејзините, но поблизок до светот на животните.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Дополнителна потврда за тоа беше можноста редимејдите да се репродуцираат, и нејзината функција беше чисто информативна, а се поврзуваше со претходно изнесената очигледност на материјалното обликување.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Еден од најчесто користените методи е етикетирањето на противничкото знаење како “идеолошко”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во оваа глава се анализирани и повеќе други проблеми: петрификацијата на мислењето, проблемот на одлуката (инспириран од Кјеркегор), како и проблемот на рационализмот на идеологијата и нејзината митска свест.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чувствувајќи како дождот сѐ повеќе го натопува, се пренесе во времето кога ја погребуваа баба му Депа кога исто вака туриваше силен дожд, а тој одеше во погребната поворка фатен за раката од мајка му, дождот му плускаше по главата, по телото, му се лизгаше по кожата и му слегуваше низ нозете во опинците; погледнуваше повремено во баба му во ковчегот што го носеа луѓето на раце: и нејзиното лице дождот го миеше, се лизгаше по него како по восок и ги натопуваше цвеќињата и овошките во сандакот; лееше на попот и му ја гаснеше кадилницата со која штркаше по ковчегот и пееше за покој душа, лееше на луѓето што одеа со наведнати глави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се беше суво: и тревата и нејзиното шушкање и нејзиниот мирис... И нејзината подземна крв.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гледајќи во небото, дишејќи длабоко полека ги затвори очите и само ја чувствуваше во себе убавината на чувството кое ѝ се разлеваше низ телото и целосно ја обземаше секоја нејзина пора, продирајќи до сржта на целото нејзино битие. Чувството на љубовта и нејзиниот бескрај.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Суровото секојдневие на балканскиот живот од тоа време не допираше многу до неа и нејзините малку постари сестри Христина и Пандора.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Додека гостите и самата Исидора ги пиеја последните капки од шампањското, Томаица и нејзините колешки ја средуваа целата колекција која беше таа вечер прикажана.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Го повторуваа и нејзините внуци без воопшто да го знаат значењето на овој збор, кој како да го заземаше местото на Бога во семејната молитва И кога Фетхи Окјар замина во Франција како амбасадор на нова Турција, баба веруваше дека постариот син, ако не успеа во Цариград, ќе успее да го оствари сонот на враќањето преку Париз.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За оваа Таткова потрага и замисла, која логично можеше да се сети и за метафизичка илузија, Климент Камилски покажуваше големо разбирање уште од почетокот, за на крајот да стане и нејзин дискретен поборник.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога ќе ти го прочитам заклучокот на мојата дисертација, можеби сѐ ќе ти биде јасно! одговори мигум Камилски и продолжи: Замисли, мој пријателе, пред угледните професори, без оглед дали се од десничарско или левичарско убедување, а во комисијата на одбраната и од обете, можев слободно во заклучокот да го изнесам своето убедување: Педагогијата претставува грандиозна епоха во историјата на педагошката наука и нејзината примена ќе може да се остварува по Октомвриската револуција......
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ненадеен здив на попладневен ветар го смекна да не пламне, да не ја испцуе жената, навидум старица, иако постара од него само неколку години. Така е, само луѓето, тие и ништо повеќе, можеа да бидат грешка на природата, зло, свое и нејзино.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И нејзините стапала како да се рашириле, забележа тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога му се доближи, тој забележа дека десната рака ѝ е во јамка закачена околу вратот, што не се забележуваше од далеку затоа што беше во иста боја како и нејзината униформа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Рамото на девојката и нејзината рака сѐ до лакотот, беа притиснати до неговата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зборувајќи, таа правеше грациозни кружни движења со белите раце пред себе, при што се спојуваа точките што требаше да ја означат земјата, небото и нејзиното срце, и јас сетив како ми се олабавуваат мускулите и ме обзема некое чувство на целосно спокојство и убавина, наспроти тоа што се говореше за некаков гроб.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Докторката Милја нѐ однесе во нејзината канцеларија на десетина чекори од кома-собата, таму дојде и нејзиниот сопруг, мојот брат доктор, сестра ми, брат ти.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Треба да се прави разлика помеѓу она што Теоремата го тврди од една страна и нејзиниот доказ од друга.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Оваа математичка „интроспекција“ се покажа крајно плодородна и нејзината можеби најбогата импликација е токму откритието на Гедел кое е познато како Теорија за Некомплетност.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Подробната анализа на оваа суштинска промена на пензискиот систем на Република Македонија излегува од рамките на оваа студија, но ја користиме оваа прилика за да ја искажеме нашата убеденост дека преземањето на оваа реформа и нејзиното вообличување со дадените карактеристики заслужува критички да се промисли и, преку компаративните искуства од останатите земји, да се оцени колку во нејзиното вообличување одигра улога нужноста а колку идеологијата.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Ако тој се разведе и ја земе за законска жена, - и нејзино.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Којзнае што стравови претрпеле постарите. А и нејзините родители, иако уште биле деца.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во темницата под покровчето си даваше сметка за преживеаното денеска и си поставуваше илјади прашања во врска со Крстета и нејзиниот живот со него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нејзиниот Вангел е легнат меѓу неа и Родна Караколева и нејзиниот вресок не го пробудува од длабокиот сон.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Петра се врати во подрумчето. Откако виде дека во нивното одајче нема никого, прескокна до кај Чана и нејзината мајка Митра.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Наш куќен љубимец е саундтракот на "Продјусерс" и нивниот хит "Спрингтајм фор Хитлер Енд Џрмани", но мене подеднакво драга ми е "Ени" и нејзиното "Ај Лав Ју Тумороу".
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во тој домен беше и нејзината постојана идеја, митот за враќањето и за минувањето на границата која ја бевме преминале пред многу години и поради која останавме трајни емигранти на животот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И така, сето значење на Хегел е, според тоа, во неговото откритие на дијалектиката и нејзиното универзално важење.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Стануваме заложници, чудни претставници на новопромовирани едноверци, спремни да ја прифатат не само ненајавената причесна туку и нејзиниот завет.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или пак тој понеделник му го одземаат за да го обезличат значењето на белезицата а со тоа и нејзиното постоење?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Така, другите патници, меѓу нив и девојките од Институтот, жената Монолог и мажот Ехо и бебето (а каде се другите), сега насмеано и тивко во прегратката на мајка му, продолжија кон повисоките нивоа на аеродромската зграда, а јас бев принуден да ѝ се придружам на интернационалната нешенгеноидна група во чекалницата веднаш до влезот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Поточно, таа и нејзиниот монолог, зашто Тој беше нејзиното ехо.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Да цртате срца со стрелички и да ги впишувате во него моето и нејзиното име.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ни ја остави, се разбира, и азбуката на доброто и злото а ќе ја паметиме и нејзината граматика на нестивнатиот копнеж по најмалиот син далеку, во туѓина. (Како да ѝ остана подотворено едното око - белки ќе го види пред гробарите да си ја завршат својата работа)
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Истражувањето нѐ потсетува дека сеприсутната реторика на ’глобализацијата’ и нејзиното навидум непостоење на граници често служи да се затскрие постоењето, како и политичкото значење, на границите во современите геополитички конфигурации.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Тоа е добра појдовна точка за истражување која им дава живот на теоретските дебати.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Јас сум член на грчката партија, вели, и нејзините интереси се поголеми од моите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А само некоја недела пред тоа ми ги даде брошурите ,Тито и Ранковиќ, банда на империјализмот" и ,Југославија и нејзината реакционерна улога во светот".
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
256 Иницијативата за разговор со раководството на Бугарската работничка партија (комунисти) за формирање југословенско-бугарска федерација ја дал ЦК на КП на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Од средината на 1944 година, настаните на политичко поле во врска со Југославија се одвивале со таква брзина што во секој нареден ден се очекувала разврската на т.н. југословенски проблем.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Целиот овој интерес насочен спрема Македонија и нејзината судбина произлегува, пред сè, од потребата да се зачуваат главно британските интереси на Балканот, т.е. излезот на Егејското Море и опасноста од загрозување на истите интереси во Турција и пошироко во Средоземјето.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Пристигнувањето на првите сојузнички новинари и нивните извештаи и репортажи од самото место влијаеле да се надмине времето кога Југословенската влада во емиграција и нејзините пропагандни центри успевале меѓу сојузничката јавност да протурат информации за „борбата“ на Дража Михаиловиќ и за четниците, игнорирајќи ги силите на НОВ и ПО на Југославија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
211 Таков трансфер, иселување на „120.000 Македонци северно од границата на Грција од 1941-ва“ му предлагал тогашниот амбасадор на Велика Британија, Р.А. Липер, на министерот за надворешни работи на Велика Британија, Антони Идн, во писмото од 24 ноември 1944, а со цел „Грција да нема славјанско малцинство и заради тоа што ампутирањето на славјанската територија кон западна Македонија и нејзиното анектирање во славјанска федерација е практично невозможно и би било истовремено економска катастрофа за Грција“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Имаше и клупа на која ги врежав моето и нејзиното име, но повеќе ја нема.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Главниот удар се пренесе сега долу, на реката, која што требаше да се разбуди од вечната дремка и нејзините застојани води, што сега мрзливо се влечеа под жарот на летниот ден, кога ќе паднат првите есенски дождови, да заструјат по новото корито ...
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Откако Милка и Пелагија се одлепија една од друга, откако им се исушија солзите, оставајќи траги по нивните лица, првата можеше да го претстави своето момче и да се пофали дека оние две машки дечиња што креваат најмногу врева и од кои поголемкото е старо колку и нејзината Пеличка, се нивни, И по суратот се познава дека се наши не само по бојата! рече Милка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека вечераа мајка Перса не престана да зборува и да ѝ се восхитува на Роса, а Пелагија ја поплати чувство на вина што таа и нејзината Пеличка имале среќа да ја сретнат мајка Перса, а мајка Роса со толкаво јато сѐ уште да остане во подрумите!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса со две сонца во човечињата на очите, зацрвенета и сериозна, нејзините сестри близначки Сава и Танаска со по една момичка исти како и помалечките на Роса, трите нејзини ученички, Милка со две машки и нејзиниот маж и се разбира, Деспина, бликната од радост ама и од едно чувство на страв што ја мати радоста.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мораше човек да се помири со очигледното: Емин-бег не ја имаше само Струга и нејзините жители под себе, туку и рисјаните од седумте села на струшко беа негови.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас им давав совети на дада и нејзиниот сакан, како да ја одржат врската под контрола и сѐ да биде супер.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Радосна поради келнерското искуство вешто ги ставам на малото масиче и ги здогледувам задоволните насмевки на дада и нејзиниот сакан.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но, имам и неуспеси, и тоа големи. Едниот ми е мајка ми и нејзиното пушење, а другиот, сенилноста на баба ми Санда.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Никако не ми успева да ја натерам мајка ми да престане да пуши.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)