и (сврз.) - светлина (имн.)

Светлина на надворешната убавина, која Петар го различуваше до неодоливост и светлина на внатрешна убавина која благо распослана одвнатре ја успокојуваше усреќената душа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа чувство ни го потсилуваше и светлината што не престануваше да зрачи од татковата жолта лампа.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И токму ни рече да го отвориме учебникот и да погледнеме што треба особено да запаметиме. Ѝ рече на Софче полека и јасно да чита: - Вселената е бесконечен простор исполнет со милијарди ѕвезди и други небесни тела.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Веројатно и наставничката ги сака овие фантастични работи, па со занес ни раскажува за вселената.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Сонцето е ѕвезда во гасовита состојба и има своја топлина и светлина.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
По игра на случај, застанаа пред излогот на една книжарница во кој, меѓу другите книги, се наоѓаа и бројни трудови за разни врски меѓу науката и уметноста: Уметност и физика: Паралелни гледања на просторот, времето и светлината од Ленард Шлејн; Книжевноста во квантниот космос на Сузан Стрела; монографии со величествено сложените Манделброови фрактали, како компјутерски генерирани, така и фотографирани во нивните многу­бројни природни манифестирања; конечно, mirabile dictu, календар за следната година илустриран со Да Винчиевите цртежи на разбранувана вода.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Важна е дури и светлината под која словото е првобитно сочинето; слово сочинето под светилото ноќно не е истото слово ако се чита на светлина од светилото денско.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што разговорот што го слушнав и светлината што ја гледав она попладне кога се откри неверството на Луција во џипот, во тоа сум убеден, не беа исечоци од мојот живот, туку од некој друг; тие, тоа попладне не ми припаѓаа мене, по истиот начин како што не ми припаѓаше ни телото на Луција онаа ноќ.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина, топлината на буквите, и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како што дождот, паѓајќи на земјата им ги дава на билките нивните особини: на слатките – благост, на опојните – опојност, а на отровните – отров, така и светлината таа, кога влегува во срцата на луѓето, се менува и им дарува моќ според доблестите на срцата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ова е добро, симпатично, како лесно и слатко развивање на романса во филм на Френк Капра кадешто сласта и светлината секогаш победуваат. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 153
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Секако, таа има свои бубачки, но кој ги нема?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да бидам искрен, никогаш не ми се допаѓала идејата за вечера и кревет по три пијалока, и девојките што се однесуваа како да биле во затвор шест години и излегле токму на време да се нашминкаат и да скокнат во твојата кола.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сувиот долг прст замавнува и светлината во очните дупки станува самрачно сива.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И беше мачно, о боже, колку беше мачно да се повлекува тажна линија меѓу сите тие мириси и струи, меѓу окца и младици, меѓу свирки и светлини.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јасно го виде тесниот пат и светлината на крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако ни биде дозволено да ја парафразираме Јунговата анализа, би можеле да речеме дека тогаш кога Duchamp “свесно” почнува да минува во потсвеста, нему му станува “врело долу”, бидејќи ја открива Невестата (т.е. она што се нарекува анима, потсвесниот женски принцип што постои кај секој маж).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Да се потсетиме дека третиот степен на вештината 95 (rubedo или iosis) се одликува со засилување на топлината и светлината.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ништо друго не е важно, јас сум само постојано меѓу тенката линија на темнината и светлината...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Над неа очите-машки очи - и длабок вир, и светлина...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Угаснете и светлини! Мрак да биде - каракамен.
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Но кој може да помине по патот на водата и светлината што те оплодува од века со недосегливоста своја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Во неа веќе ги снема вечната топлина и светлината, добрината и тажниот поглед на Богородица прел која секој ден и ноќ без престан гореше маслениче. Сега угасна и тоа.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фимка го подигна фитилот и пламенчето пораснува и светлина растура во одајата и таа, Фимка, одеднаш голема пораснува на ѕидот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еве ја таа Никеја таа плодна убавица од пејачи и светлини.
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)