и (сврз.) - коса (имн.)

Владиката го погледна Трајка од високо и од нервоза му се засука брадата и косата во суграви сугурци.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Земјоделци, служители на Деметра баш така шепотеа за гласот зол, а жените, штом чуја, писнаа од силна мака и коси корнеа од бол.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
— Сѐ под нож, море, ова да се кладе! Семе да не остане од овој писмилет! — му се испушти од грлото, а брадата и косата му се наежија и засугравија од гнев.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Народот се стаписа и тој тргна низ шпалирот, не престанувајќи да мава и молчи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дури и косата ти паѓа во прамени. Гледај!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Може ли да се оди дотаму да се каже како Duchamp-овата маѓепсаност со кружните форми, она што Gabrielle Buffet, зборувајќи за него, го нарече „опседнатост со круг”, маѓепсаност што се манифестираше од појавата на Мелницата за кафе 1911. и Тркалото од велосипед до бескрајното умножување на елипси во неговите Роторељефи и Оптички машини од триесетите години, одговара на Leonardo-вата опседнатост со вртлози, вирови опкружени со пена и коса, кружни и вртоглави плетки на една космичка perpetuum mobile?
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Таа би дала и фустанот да ѝ го извалкаат, и да ѝ го искинат, и косата да ѝ ја растурат и кондурите нека ѝ ги земат, само да може да се замени со малата кукла, што се сви сега во топлата прегратка на Маја.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Е па! Е па, после ќе имале афера, па ќе имале, кога по дома немале ни афера ни дешавка за во тефтер да ја раскажат, како Мерил Стрип со оној Клинт кој не беше Бил и кој како фотограф откри толку сексипил во една средовечна жена облечена во фустан на копчање кој се носи само на пазар и коса врзана во коњски опаш.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Коста бил убаво момче: среден по раст, бело и тркалезно лице, со црни очи и коса.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тетка Ана се препали. - Саше, Саше, што се случило, каде беше, што ти е, смири се, Саше, престани! – викаше, го молеше, го потресуваше за рамена, го прегрнуваше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седна на скаличките пред вратата што директно води од дворот во дневната соба и си ја фати главата со раце, мислев и косата од очај ќе почне да си ја кубе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И косата повторно зеде да ми расте, да ми се бујати.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- А сега? - И венче да си сплетам? И коси да си расплетам? И танец да заиграм? - За кого?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
По облеката, лицето, брадата и косата, по накитите на рацете, ќостезите и турбанот на главата се гледаше дека е тој висок службеник во палата на султанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Напред колоната јаваше на зелен арапски коњ прилепскиот кадија и беглер-беј Арслан ефендија, средновечен човек на 40-45 години, строен Турчин, со одвај пробелени брада и коса, живи големи црни очи, долги засукани мустаќи, широко чело и плеќи, малку покус врат, добро угоен, богато облечен по ориенталски, со голем турбан на главата и сребрени пиштоли за појасот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ја удираше по грбот, по нозете, по човечињата, по рацете, па потоа ја удираше по главата и косата почна да ѝ се разлетува и да ѝ се лепи за јазикот во отворената уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега да се избањам, и коса да си измијам, и да си легнам, и да се напијам!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Како што ќе речете вие“, услужно одговори момчето во бела блуза и коса исчешлана на патец.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Си ги намачка лицето и косата со лимонската тоалетна вода која, обично, ја употребуваше за смирување и за освежување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лицето му беше крастосано и дамкичаво, и косата му беше искубана, како изгазено стрниште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)