и (сврз.) - те (зам.)

Да се разминуваш, да изустиш добра вечер, о, светци, а тие, се загледуваат во тебе, незнаен и непознат за нив, и те поздравуваат: ти првпат миеш раце во облаците?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Те одгледах и те вардех како прва рожба?!
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Рута што те изнајде во сонот и те одведе во одаите со вино и те покри со знаме љубовно и те скри меѓу две воздишки на детето во сонот, те скри во гревот што го суши срцето.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И Френк те сака. Понекогаш јас бев избувлива и те нарекував глупак во нивно присуство.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Високопарен и поразителен е тој исказ, нема што.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кажи им, со надмен презир, „(Веда), Веда, стварно како првпат во животов да те гледам вистински“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Покажува колку бескрајно те повредиле и те згрозиле.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ти благодарам за тоа. Те прегрнува и те бакнува првиот и последен од гемиџиите, од самооткажаните. Твојот Орце“
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Најпосле кога седнавме да вечераме тивко реков: - Тетка Рајна дојде со една непозната жена, не знам дали тебе те бараше и те дочека ли? - Не гледав во него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Влегуваш во театарот и те заплиснува мирис на штотуку сварен боршч.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Откри нешто, што те исуши откорен; откри нешто, што помина низ целиот тебе како рофја, те изгоре и те остави да се меткаш со денови по шумата, по беспаќата, а деновите ти беа сосема црни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Не можете да си ја претставите, може само да се има - сета е мека и топла, ќе се закопа во тебе и само те топи, растопува и те пие, пие.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Не дозволувам да го угаснеш она што свети и блеска во тебе и те прави недостижна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ти се примируваш со неа. Таа те става во зандана, за да го уништи твоето несогласување. И те смири.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Покрај тебе стојат војници и те надгледуваат. Само викаат и со прстот вака ти прават.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И само ти се суши устата и те тера да пиеш вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вода брижди само од главата твоја, ти влегува в очи и те штипе, те нагризува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Цело поле е некако пристемнето, омарничаво, и сѐ некои дипли, дипли запурнина се наднесуваат над тебе и те притискаат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ќе влезеш в шума... А таму, на највисокото дрво, стои сојка и те гледа.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ербап – способен, итар, финтаџија... суперинтендант – домаќин у зграда. Живее муфте без да плаќа кирија, а заузврат ги собира чековите, мења сијалици, им се смешка на сите и те риба ако пуштиш гласна музика.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
„Допрениот“ не иде (ко што е ред) кај Благоја Железничарот, туку одма наоѓа двајца сведоци и те тужи за два милиона долари оштета.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Сфаќам, дека оваа ѕверска ноќ нѐ извади од колосек и те принуди да зборуваш ѕверски работи. Соземи се. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 201
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Тој е сепак многу добар и те обожава.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Само така те сакам и те зимам, инаку, кажи ми отворено и јасно: за мене ќе се мажиш или за некој околу мене? — И стана од столчето, се приближи до нејзиното.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги полневме своите малечки грстови вода. Ги вовлекувавме длабоко в земи и те поевме.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Лечи многу болести: слабокрвност, скреж, подриг, слабо варење на храната, дава кувет, ја ослободува душата од грижи, од мачнотии и напнатост, од злоќа и с'клет, ти дава сила и волја; во божјите книги се вели: виното е внатрешно сонце: те осветлува и те грее; виното е жив оган споен со жива вода; во „Песна над песните“ се вели: виното е божја љубов, вистина и мудрост; во Книгата на постанокот се вели: виното е дар над сите дарови што господ им го дал на луѓето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Свири на виолина, ми рече една вечер. Свирев и те гледав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Гласот му пробиваше како челик: „Те распитуваа и те прашуваа за мене?“ „Да, не многу“, одговори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Со прстите на својата смеа што кружат во муграта наслутена те вадам од ова задушено купе што живее со здивот на тунелите и те водам во синиот и широк сон на јавата да се одмориш во зеленилото на пристигањето.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Несакав да разберам ни да простам за сите грешки, а те обожував и те сакав повеќе од било кој друг.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Некогаш нѐ врзувеше љубовта, сега инермедијар е болката која се инфилтрира во душава и те преточувам во бесмртност,како реликвија, драгоцен спомен од минатото.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нека грмат громови, нека дождот струи низ облаците, нека застане светот и времето, чекајме на истото место, прегрниме како дете и кажи ми: „дел си од мене“.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Може ли во болка да се сака?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти бегаш, а тој иде по тебе и те преколнува да го тепаш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти се качуваат по нозете, ти скокаат по лицето, те шетаат и те дупат по снагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не станува, вели и те моли тебе да ја будиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Те подлажува и те мачи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Од кај наизлегоа олку змии, си мислам, една турни, а десет се качуваат и те гнасат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кого попрво да слушаш и кому да му одговориш кога те испогазуваат и те оглушуваат од сите страни!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Сѐ е толку таинствено, ама жарот на лудото срце да дознае што се крие во оваа невидена, ретка земјина форма, го потиснува стравот и те води, речиси насилно те влече кон тајната.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Јајчестото огледалце налик на детско главче, забрадено со изрезбарена косичка од ореово дрво, одговори: ГОСПОДАРУ САКАН, ТАМУ ЗАД ПРАЗНАВА ТОЧКА, Е ОНА ШТО ВЕКУМ ГО САКАШ И ТЕ САКА.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Поарно е малку да се отспие и да биде човек трезен кога е буден. (Пауза.) Ја сретнав Лиле. Праша како си и те поздрави. СТЕВО: Не ми е гајле.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)