Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Сторив неколку чекори и се свртив надевајќи се прилично глупаво дека ќе успеам да откријам што видов.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Терајудри, аскерот им ги дотера овие луѓе на мудурот пред конакот и јузбашијата си го излеа својот гнев прв на нив, удирајќи им и тој по десетина грбачи преку очи и плеќи, та во тој бес не го заштеди ни самиот коџабашија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Не познавам никого“ , ги дигна рамениците и се тргна од прозорецот. „Но зоолошките волци не ги хранат со рибји конзерви и банани.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Залепено до неговите образи, стоеше младо, бело женско лице, со бушава руса коса, кое заедно со Челебијата и се насмевна на групата слуги.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ги набљудувам низ стаклото на експрес – ресторанот како на сите страни се разлеваат и се претопуваат во Градот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

- Лидија ме вика Зоран, - рече и се насмеа, а веднаш потоа праша: - Зошто ме гледате така?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Европејците се потресоа и се ужасија од тие известија и зафатија да им го укажуваат нужното влијание на своите влади за да се пресече колењето на мирното население и да му се помогне на несреќното македонско жителство.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И се влечкам по мев, се враќам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Топлината засилено им удирала в ноздри.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Го најдов и се сожалив, мислев вакво човече, момченце со брада и брчки, не знае што е грев и мислев дека не знае, кутриот, што му се случило, соблекле и го натепале зашто можеби се бранел со својот поснички крст.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пациентите врескаат и се тепаат кога не се сигурни дека психијатарот ги гледа.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ги премолчив моите јадови. Игбал го премолчи прашањето што очигледно сакаше да ми го постави и се упативме таму каде што тој реши да ме одведе:

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Оживеаниот Сане Сандин се сврте уште еднаш околу себе и се стрча по Клисура.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Кој господ, бре, бамити господот, вели, јас сум сега господ, вели и се наддава кон мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И додека по крајот на бомбардирањето луѓето трчаа како муви без глава на сите страни, не знаејќи што да преземат, таткото на Алегра стоеше како закопан в место и гледаше во синагогата од која остана куп урнатини и се креваше облак од прав што го препокриваше човекот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Фројдовите теории, во еден или друг поглед, еволуираа и се менуваа низ повеќе од четириесет години.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Прво таа како да ме праша дали ќе ѝ го направам тој себап , а потем јас како да ја прашав дали сака и уште што немав почнато да пречекорам во таа сауна за која веќе имав платен билет кога таа се созеде, со рацете се фати за блузата, заградувајќи се и се исправи во постелата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Вика и се вцрвува. Му набрекнуваат жилите, небаре гуштерици му скокаат. И оп, туп, ми се наднесува, ќе ме удри.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се исправи да се прибере за битка и се изненади.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Во таа шаховска табла 50 проценти од фигурите се пиони секогаш истурени напред и жртвувани од своите налогодавачи кои се наоѓаат позади нив и се чуваат за завршната битка.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Дури се изненади и се зачуди кога ја забележа мирната силуета на стражарот кој шета со одмерени чекори пред зградата на Банк Отоман.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ја изгубив сметката на времето и се најдов меѓу изгубените од дружината, врел, со развеана коса и со очи обземени од копнеж без сочувство на луѓе што еднаш веќе минувале по светлосната врвица на првата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги слушав двајцата како се докажуваат меѓу себе и се чудев како сериозно беа внесени во својот мафијашки филм.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Според Ристески, вака се однесуваат директорите во скоро сите 48 јавни претпријатија – а ние во потполност се согласуваме со ваквата констатација која досега и емпириски е потврдена.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Речиси, сѐ е умртвено и се слуша. „Калинихта липон, сеафино.“

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Патот за Лесново, го знаеш ли? прашала игуменијата, и веќе не можела да го стивне во себе преданието за овоземниот призрак, речиси му се предала неподвижна, сѐ уште исцибрена но без воздишка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И било тогаш некое мало девојченце и се викало Јаглика.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И се крена чад, камења, земја. Босанчето го снема, се невиде кај фати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се растреперив од некаква чудна среќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

„Хм, дувна кметот налутено и се разврте низ собата: „Па, како си можел да не видиш!“

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Фати сѐ надолу, како тркалото, што најпосле, се откачи од колот на оградата и се стркала надолу по брегот здробувајќи се во парчиња. ...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Какво, бре, писмо, ми вели Јон и се тетерави пред мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Меѓу себе зборуваа, па и се караа, за националните и за либералните, како секогаш, па дури и за водата се замераа, кој што повадил и колку потрошил, дали се искапил или испрал, дека волојте пијат повеќе од козите, или овците повеќе од кокошките, но сето тоа си остануваше нивно и меѓу нив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сѐ повеќе ги притискала смртта на оние со кои пошле од своето бедно село што се споменувало само во даночната администрација или во беговските тефтери и се мачеле дури и на спиење од сеќавањето за вчерашните восочни лица.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откога се изнајале сите арно убаво од жаби, се дало заповед од Аџијата и сите летнале и се извишиле наугоре дури до облаци.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Од бучавата смогот сѐ повеќе се развласува, се протега и се раскостува, се шири, авторот забележува дека смогот почнува и да се крева, ене го веќе кренат над училиштето „Кочо Рацин“ и наскоро ќе ја зафати и неговата куќа што тој одовде не ја гледа, само по тамина знае каде е.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Далеку во морето оживува и се ниша плашлива светлина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Митра ја истера кучката, го наполни бардакот вода и го кладе над перница, го турна светелникот и се припикна во козинавецот на другиот крај на постелата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но како никогаш и никоја не стигнуваше да биде прва, имаа такви, лоши, табиети да се извикуваат и во групи, по две или по три, одеа на вода а таму, на чешмата, или на бунарот, ги оставаа садовите, за да им држат ред, и се враќаа дома си.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Арслан се обрна прво кон коџабашијата и азите: — Е кој направи, чорбаџи, овој магаршчилак некни?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Арамијата Луман ни збор повеќе не рече и се изгуби во орманот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ништо не може да ми избега. Ги поткревам теловите и се провирам ко смок, ко гуштерица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Престануваше да се брани од комарци и се притајуваше, беше изморен од нејзината несоница и ненаситност.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

По петнаесетина минути Ѓорѓија знаеше скоро сѐ што треба да се знае за неа.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Крсте подрипна и веднаш одговори потврдно и се загледа со ред во сите четници; во нивните бушави коси, небричени бради, извалкани алишта, а особено во нивните колани, фишеци, револвери и пушки.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гоце го забележа тоа. За да ја скрие забуната, господски им со поклони и се поздрави.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Девојките пееја и се однесуваа како да се на ученичка екскурзија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Кога се ослободи Бугарија и се усили државата на Немањиќевците, во која влезе поранешниот дел од Македонија, т.е. денешна Србија, – таа, т.е. Македонија во денешната нејзина големина уште остануваше византиска земја, каде што продолжуваа да се креваат востанија против Византија, за коишто се бараше сојуз и покровителство од соседните држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Крсте, Стојан и Нешка не еднаш стоеја до плетот и ги гледаа пчелите како влегуваат и излегуваат; како тие што влегуваат, носат жолт товар на нозете, го подаваат на „мајсторите" на вратата и се враќаат по нов материјал за нивното зимовиште.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Леле, тато, ама цвеќиња! - свика Билјана, ми се откачи од раката и се растрча по полјанката. - Тоа се јаглики! - реков.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Знаел зошто Куно Бунгур не може да заспие: кога Фиданка Кукникова ја донела ракијата и ја оставила дружината да пие за среќа на нејзиниот протеран маж, му се насмевнала. Нему, на тој млад и чувствителен човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И не очекува и се плаши да го слушне одговорот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Брго-брго, Силјан и тој така се обишол и се сторил штрк и пак човек.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Мравки му поминаа по коски, се згрози, пак брго-брго легна и се покри преку глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ме погледа со мртов поглед. „Алегра”, рече, „никогаш нема да влезе во нашата синагога”. „Оди, сега”, му велам, „побарај ја жената и ќерката”. „Имаш ли вести за Јехуда? ” - ме праша.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Се свртев и се оддалечив од нив а ноќната треска, во која умирав заедно со старецот Неделко Шијак и не умрев, побрза од сето мое месо и од сите мои млади жили кон грлото: се склопчи таму, со притаеност на лутица чекајќи свој миг да пушти од себе и студени и врели боцки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Од каде ти е огледалово? - Од татко ми... Стоеше таа крај него и се огледуваше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Зајчето мрдна со ушите, ја подаде муцунката напред, а потоа потскокна два-три пати и се мушна под глогот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Големи и црни беа пампурите и ни рекоа таму да одиме и одевме и се качувавме по тесни скали врзани за пампурите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Да, - реков и му ја подадов шарената топка.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И се убедив дека друг излез нема: само истрајност.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По ова, тие ја замолуваат спорот да не оди на суд и се сложуваат да ѝ го исполнат барањето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Велат: ајде и - ајде! И тогаш почнува нешто да свири. Свири и се доближува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кај Батанџиовци една вечер станаа пискотници во племната.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уф, кандилово угаснало! (Клекнува пред иконата и се крсти). Свети Никола златен, варди ни го и чувај ни го батета од лошо. (Ја откачува иконата од ѕидот, ја бакнува и пак ја става на местото.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се изменија мислите и се разгледаа сите можности неможности.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој беше загазил веќе во втората деценија од своите агрономски студии што почнаа уште пред шестојануарската диктатура, а сега навлегоа во бурното време на Втората светска војна и се преместија во друга престолнина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И се топеше во глувост на длабока мирна вода... И е здодевно. Зошто е дојден овде?

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Пропиштеа, проплакаа и се зачипчија за децата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ги удрија главите ничкум и се зажалаа од безизлезната положба. – Ех, било таксират, ќе се умира, деца! – за првпат му се испушти од грлото на поп Јакова кој стана и почна нервозно да шета.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Кога жените се исправиле под светлоста на месечината чудно танки и штрклести дури и во подгрбавеноста и кога пошле кон своите куќи во чии прозорци лежела магличеста светлина, Лозан Перуника, со стиснати усни совладувајќи го во себе отпорот на осаменичкиот страв, дошол до гробот заграден со пет пламенчиња за петте покојници од дванаесет до шеснаесет години и се потпрел со острите коленици на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го закрева настрана фустанот и се качува по скалите низ ќепеникот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На Бојана му се чинеше дека црвенилото на темносиното, ѕвездено зимско небо, се ширеше и се зголемуваше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Со обете очи гледам, вели, и се радувам во сонот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како дише чудовиштето, со што? Дише студ за да не се усвити од зли желби. Со жабри.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Луѓето стануваа чудни, се нишаа, се топеа пред моиве очи и веќе беа базја меѓу тркала и рогови од кои змиесто се извиваа секакви корења и се испретплеткуваа околу сенките да им ја пијат темната крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мајка ми и татко ми, гледам, никако не го контролираат, па решив работата да ја преземам во свои раце.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

4 Со измените на одредбите кои ја регулираат наведената материја се прошири опфатот на одговорност за неизвршување судска одлука за враќање работник на работа и се внесоа некои технички подобрувања, коишто имаат за цел поефикасно спроведување на судските одлуки во овој домен.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

И се прашуваше: љубомора, што е тоа? Наоѓаше дека Шекспировите јунаци се болникави и зли како јарци. Љубомора, што е тоа?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дополнителна потврда за тоа беше можноста редимејдите да се репродуцираат, и нејзината функција беше чисто информативна, а се поврзуваше со претходно изнесената очигледност на материјалното обликување.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мислев на неговите хумани зборови кои ги кажа меѓу остарената Богородица покрај распнатиот Исус и Богородица со детето Исус: дека највисоката цел кон која треба да се стреми човечкиот род е да се овозможи секој човек да живее живот со што помалку тегобност, и секој човек да придонесе во остварувањето на тој идеал.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога одеше така, задникот повеќе ѝ се истакнуваше, а и се подзатресуваше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Не знам оти, првин се распулувам лево-десно, се обѕрнувам назад за да не ме гледа некој, и се крстам. Устата ми е сува и полна со некој красат мирис од шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Видовитиот, некогаш Дмитариноарие, подоцна Дмитар-Пејко, припокриен со запалени гранки без пресметаност на ќумурџиско умеење, се спровирал од својот гроб во шурки чад, патувал невидлив и се враќал со свиркањето на ветрот барајќи ѝ ја трагата на дружината и наоѓајќи ја само ноќе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Еј, другар, да го викаме Црни!“ рече Дејко. „Важи“, реков, „Црни - а може и Мурџо. Може да има и две имиња: Црни-Мурџо или Мурџо-Црни.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Род и роднина ми е зговорна дружина.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како резултат на овие деловни политики, голем број земјоделци останаа без егзистенција и се приморани своето производство да го насочуваат кон други полјоделски култури.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ристе притрчува и се обидува да прекине еден од каишите што му ги стегаат напрегнатите вратни жили.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Британските политички кругови се обидувале и се обидуваат тоа да го објаснат со тоа што во јули 1940 година движењата на отпорот во Европа се сметале за тајни армии и нивните активности биле спротивни на законите на војната.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

И се изврев некако од под труповите и крвта ми се пушти во жилите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Најмладото главно луташе, обидувајќи се да најде некого или нешто што би го заинтересирало.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И пак работеше: вршеше, вееше, ронеше пченка, колеше свиња и на децата им ја бацуваше чурилката, за да не се мочаат в постела. Ја варосуваше куќата, одеше в црква, ветуваше масло и свеќи и се крстеше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќаите ги кренаа бачилата, косачите им влегоа на ливадите, дрварите тераа дрва двапати денот, а кога пристигна седбата, ги оставија сите други работи и се загнаа да го соберат лебот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Таа, иако многу помлада од него, прва забележа дека промената во нивниот живот не е промена само зашто тој се потурчил и се оженил за неа, или затоа што тие го смениле местото на живеењето.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И Татко го чувствуваше ненаметливиот притисок на Мајка и децата да заврши тајниот пакт со Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

А ситната се носи со гајби во рибарницата, која тогаш и се отвора.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога ги виде децата, само почна да мавта со опашката и се обидуваше да му се протне меѓу нозе на Бојан.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш, кога Ѓоре Дамчески Џаџоски рече дека се согласува да ја отера бомбата во Прилеп, Крсте Јанчески, војводата, иако во постојани сфатки со Дамчески, дали за инает на полицајците, или за овојпат да си остане таков каков што беше секогаш, праведен, одреди уште петмина мажи, меѓу кои и најмалиот од тројцата свои синови, Тодија, да отидат на Црн Камен и да им помогнат на првите тројца да ја натоварат бомбата на колата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Митра ѝ притрча и ја дочека: — Бре, добре дојде, невесто Досто. — Бре, добре најду, сестрице Митро. И се избакнаа тука среде двор.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Живее главно како слободен уметник, од своето пишување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Квечерината јас и Саше игравме „дама“, кога, ете ти ја Бреза, ја отвори вратата со нога и се втурна кон нас. - Ќе биде беља - си помислив - сега ќе ни ги растури фигурите!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

И трипати ѝ се доближува и се оддалечува од неа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Можам искрено да Ви речам, пријателе драг, дека мноштво луѓе (познавачи, љубители, критичари, сликари и др.) со редици доаѓаа и се одушевуваа на она што сте го создале вие.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Легна повторно во креветот и се обиде да се прибере.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој беше добар баритон, благ, човечен, што како неголем бран се крева и се спушта пловејќи кон неизвесност.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Прашањето дали новото течење има иднина или не, ќе се разгледа подолу, од каде што ќе се види оти тоа, ако се остави само на себе и се игнорира, ќе се развива само, а не ќе опаѓа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ама одозгора еднозадруго ми слегуваат некакви заплеткани конци, некои пајажини ми паѓаат вака право, како голема сенка и јас се барам со рацеве и се бранам со рацеве... Ја кинам сенката со нокти и веќе почнувам да викам, не се додржува гласот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога застанаа, тој повторно се сврте и се соочи со Сајм.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Двајцата сопатници имаа по три сина и се радуваа дека ќе ги видат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Дури и кога се ставаа покривите на куќите и се вееја новите алови шамии, чорапи и ризи, и со викање, да чуе цел град, им се пожелуваше среќа на дарителите и обилно се пиеше бела гроздова ракија, дури и тогаш Аргир не разведруваше чело и не се насмевнуваше, да отпушти благ збор.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога Турците сопственици на чифлизи почнаа да си заминуваат од сета Пелагонија и од Потковицата и да се населуваат во градовите, тоа стана по бојот помеѓу орлите и штрковите кој во 1901-та започна на Алилово и се пренесе во Беговски Ловаѓе, односно тоа произлезе од страв од она опачно претсказание што го срочија христијаните по победата на штрковите над орлите, дека му е блиска пропаста на царството, жителите на Потковицата од своите бегови купуваа земја во близина на чифлизите или во дворните места на чифлизите и на новооткупената земја подигаа живеалишни куќи и се делеа на клонови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никогаш и во ничии очи Онисифор Проказник не видел толку страв: чудовиштето не се делело од видовитиот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пушките ги испуштиле и се фатиле в гуша. Јас клекнувам и нишанам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

АРМАСНИЦИ

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Е, тоа беше златното време на шадханите од кое, фала му на Севишниот, и јас нешто фатив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Но кога виде дека Крчо заради неа ја остави татковата куќа и се пресели кај сестра си, уште толку го засака и се ослободи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја кренав главата и се изгледав наоколу. Во тој миг се случи тука да врви Пере Катин, зетот на Сотира Лекоски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од резиденцијата под Водно замина одамна, кога тука замириса барутот и се најдовме пред портите на една контролирана, но сепак заканувачка етничка војна.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И јас со пиштење му се откинувам и се измолкнувам надвор. И ноќта пак ќе ја преседам на скали.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Стана замолча и се замисли малку. И се стори дека враната и вели: “Срам!“ па се навреди од тоа и викна: - А зошто да ми е срам!?

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Влакното по неговото телце веќе не беше онака излепено; тоа беше суво и се згреа, потсветнуваше суво и добро згреано.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Им ја покажа вратата каде што требаше да влезат и се тргна настрана да им направи пат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И уште оддалеку го позна и се затресе. Се исплаши ли, или се засрами?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Да можеа да се доберат до него во таа долга ноќ, ќе го дереа и ќе му ги корнеа ноктите, ќе го наденуваа на зашилено јасеново стебло.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нечујно пријдов и таму, на прозорецот, ја гледам како со рацете на крст се држи и си ги стиска дојките, а со нозете го го прејавнала радијаторот и се трие на него загледана во мачките крај ѕидот отспротива.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Последен станува Фезлиев и се упатува на своето место.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Амалите и чистачите на чевли се пикнале под стреите и се греат на запален весник.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Па, лета високо, високо! - вели дедото и се чуди.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Најпосле јастребот го исправи својот лет и се упати кон брестовата шумичка на ридот, носејќи ја во канџите својата жртва.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Не го ни забележаа професорот, кој излезе од својата работна и лежачка просторија, како вратар на целата барака, и се претстави со сета своја должина како кускуле.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Вртам низ Скопје и се поучувам со луѓето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Акција е хартија од вредност [којашто може да ја издаваат АД и КДА] во којашто е претставен дел од основната главнина и во која се отелотворуваат правата на акционерот кој, како сопственик на акцијата, не е доверител на друштвото ниту сопственик на еден дел од имотот на друштвото (чл. 3, ст.1, ал.2 од ЗТД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нѐ гледа така, си мрднува со ушите и се свртува, се губи во чадот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

бати пасошите нели Македонија е слободна, а народот со лева рака се крсти и се чуди што ни стана, да не се јавило некое непознато беснило што нѐ скокотка и нѐ тера на смеење, ама од Македонија еден излегол, а цел свет дошол на тепање, што не се тепаат кај нив, ама на туѓо гумно и на туѓ газ не боли толку многу, и така радоста ни беше пуста, се враќаме преку туѓа земја, првин во Варна: војска, војска нѐ опколува и еден по еден нѐ пушта низ страга, ко овци на молзење, 117

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Копа со нозете, удира во водата и се исправа заедно со неа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се туткам и се држам за Михајло Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите тие светови наеднаш се вкрстија и се измешаа во една речиси законита точка, во земјата од онаа страна на огледалото, во Америка.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И, прва трчам и се натпреварувам со него кој прв ќе стигне да ја отвори капијата, кога како кутре ќе го препознаам звукот на моторот на првите гости.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ги отвори своите пупки и се облече во цветна сина облека.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Го видов како падна на патот и се стркала во едно браздиче, меѓу камењата.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кочо одеше по неа. Таа ја отвори последната соба. Некој се помрдна и се проѕевна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Е, ај, ќе молчам, му велам, ама подобро е да онемам. И се свиткувам пак да работам. Сама си зборувам, сама си слушам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Седеше и се грееше, но набргу од топлината му се приспа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Според документацијата на Стејт департментот, легациите на САД на Балканот известувале за македонското прашање.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

На Велвет им беа потребни појачала, па повикавме неколку продавници и се обидовме да ги набавиме бесплатно, но сѐ што успеавме да добиеме беше скромен попуст ако платиме во готово.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Баба секоја вечер тивко влегуваше во капеличката и се молеше за здравје на сите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

4. Меѓусвет: габи Нивните форми ни сраснуваат за погледот и се огледуваат, привидни призраци, во воздухот: чадорчиња затворени со сласна слузокожа во бела мека лека обвивка памучни жизнерадосни белутраци млечни фереџиња повлечени, со тек на време како лажни ветувања демодирани манири на постоење; дволики појави, многуглави ламји - сенките предвреме да се насетуваат со флуид на влекачи и глодари за да биде кошмарна прошетката да има наезда на невестулки да има сѐ на претек: царски ѓубрарки, сончарки или „кукмарки“ (име за сѐ!) галапки, пупавки, млечки, рујни рујници јајчарки со боја на манго на папаја, јапонско лале или јаболко летни вргањи распукани како петици како суводолица збувнати небаре херпес по грозница.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Костадиновска работеше на позицијата градежен техничар. Претпријатието во кое таа беше во редовен работен однос функционира во градежниот сектор и се занимава со извршување на градежно-занаетчиски работи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Правдата нека се задоволи и по овој пат, — рече Шаќир и се помири со судбината што му ја реши една сламка од метлата на бабата Цвета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Биле десетмина со кубури и со пушки, другите ги поеле говедата на безимен поток.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

И се спие и ја врти болачето, се трашта кутрата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По ѓумето се разлева ретка црвеникава светлина и се лепи по нашите лица како зажарена пајажина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Старецот имаше светечки лик. Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како сега. Затоа рано созреав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Од друга страна, некои од нив изгледаше како да се во добри односи со чуварите, им се обраќаа со прекари и се обидуваа да добијат некоја цигара низ шпионката на вратата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Впрочем, партијата сѐ уште не сакаше да се меша во козјото прашање, а и немаше директиви за акција од републичкото раководство, макар што козјото досие од ден на ден стануваше сѐ подебело и се чуваше во железната каса во кабинетот на секретарот на градскиот комитет.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

На улицата пред куќите на тие двајцата забележувам еден од овие лизурковците што пред малку се пикна под масата на која седевме и се стопори мене да ми ги лижи стапалата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Пела спрета и се измолкна од нејзите раце и заедно со помалите сестри на Деспина заминаа на кај песната.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

А кучињата, штом ја видоа светлината пред колибата, со квичење, со свиткани опашки и страв што се гледаше во нивните движења, се привлекоа кон светлината и се сместија едно крај друго, пред стреата на колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се зближи со нашите. И се ожени со Албанка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И сѐ почесто се завртуваа околу него темно-модри кругови и елипси, се множеа и се ширеа како бранови на темна вода.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас му сум син на неговиот најстар син, на Јордана и се презивам Ристе Јорданов Јанчев.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Да џвака нешто, да се залажува. Ја подзема сламата со јазикот, почнува да ја врти и да ја крцка со забите и мене ми дојдува убаво дека ѝ ја погодив мислата. Магарето само стригнува со ушите и се свртува кон другата страна. Налутено, ко дете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Девојките собрани во некоја од авлиите тие песни ги слушаа со тага, вдишуваа од вечерниот мирис на ѓуловите по бавчите, се кикотеа запирајќи го везењето и се дошепнуваа за момчињата врз кои крадешкум им паднало окото или од чијшто поглед им затреперило срцето тој ден; или пак седеа замислени, зашто најголем број од љубовите на Јалија и на Дорќол4 завршуваа неостварени.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

— Да дојдам, велам, и се очекорувам на седиштето зад него. Ја спраштивме, запрашивме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се свртев и ја оставив. Тргнав кон скалите на кејот и ја оставив така: разголена и понижена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Почнуваме!“ и се сети дека нема со што да тропне на масата онака како што го личи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Касиерката ја заклучува масата, ја поправа косата и се карминира.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се измивме на јазон, фрливме вода преку рамена, и се токмам да разотворам врати, пенџериња, да ја сменам водата во стомните, да заметам, да проветрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Излегува едно бугарско војниче откај Илија и се свртува кон окопите наши.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се изнајало арно сонцето попара и се изнапило вода, и се раатисало.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ние се крстевме и се молевме Богу, и плач од слугите и слугинките до небо се креваше од дворецот црн.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Кучке! - ѝ свика тој и се обиде да ја удри. Но таа му побегна.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тестото, кога ќе биде готово, се собира во платеноно цедило и кога ќе проврие водата, се спушта во котелот, но така што да не го допира дното, односно со конопен конец се врзува за рачката на котелот или за камушките и се остава цела ноќ да врие.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се сетив на тркалањето на камењата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Е, сега претеравте – згрме страшно со тој нејзин глас од кој, кога е навистина многу лута, коските ми се стресуваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога ќе се сетам на оној месец... ... – кога твоите беа во Индија? – ме дополни и се насмеа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Реков дека сум ја купил за сестра ми, која демек такви украси носи секогаш само на едното уво.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога не го заменувам татко ми, слушајќи ги разговорите од под прозорецот, понекогаш слегувам и се замешувам со луѓето, а понекогаш нивните разговори како да ми се диктирани, директно ги запишувам во Дневникот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Бучавата за којашто дури сега стана свесен го потсети дека синоќа, кога си легна и се затаи да заспие, ја чу истата оваа необична бучава и ја слушаше сѐ додека не се сети дека таа доаѓа од реката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Времето си поминуваше, пролетта доаѓаше и се подготвуваме да садиме лозје.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„Напразно вие вашиот сосед, негоцијантот, го сомничите во лошиот мирис...

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А за баба и дедо, бидејќи немаа заби - киселица, по мерка две шепи пченично и по една – ’ржано и пченично брашно и се печеше во черепна под сач.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Секако тој тоа можел да го знае многу подоцна а тогаш само се прашувал: зад жолтите и ребрести костури како друг обрач никнува од земјата нов обрач, и сѐ така: обрачи, обрачи, обрачи: Турци, костури, пак костури со кациги, со штитови и со мечови, потоа сенки со чекани од камен; и пак некои други (кој можел да ги знае?) грпкавичави, со мали мајмунски глави, со дебели заби под кои се двоел надве арапски рунтавест орев или дебела 'рскавица на животно со сурлеста глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тоа можеби најмногу ѝ успеваше и кога ја минавме границата и се најдовме на другиот брег од Езерото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

— Убаво сте ја свршиле, џанум! Мошне убаво! Токму тоа и се бараше од вас да ја растурите Организацијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во оваа група попадна и Ангеле Трајков, внучето на дедо Богдан, кого што татко му Трајко и мајка му Велика си го исплакаа и се задоволија со неговото сестриче близначе Анѓа и постарото братче Јована.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се накострешив и се исправив колку што ме поткреваше презирот и бесот, и навредата, нормално.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се зачудил ама и се израдувал Итар Пејо што сите магариња му се на број и пак се качил на едното магаре и пак ги изброил.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Двете деца, Пела и Доне, седеа долу, на рогозината и се кошкаа, врсници, а Доне, машала, на мајка му, уште еден бој врз момичката на Пелагија.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Можеби почувствувал грижа на совеста, видел дека гнасна работа направил - и се обесил.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Во овој случај, површината е екран, т.е. оној поширок, „мета” простор каде што се случуваат промените на рамништата, каде што се вртат фасетите и се клика со глушецот. (мојот главен јунак, говедцето, им држи едно себеразоткривачко, исповедничко предавање - како некаква едновремено и потврда и пародија на Лакан - на суштества што се нарекуваат глувци!)

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Некој кашлаше, чудно, од самата утроба. Неговото лице умираше, потоа пак му се враќаше на животот, помодруваше и се грчеше.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По многу такви заеднички насладувања на очите, таа еден ден ја тргна штицата од преградата што ги делеше алињата која претходно ја имаше отковано, и се протна кај него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Видов дека и другите се по влечки, па чекав проблемот сам да се разреши додека сите тргнавме еден по друг кон вратата од која дента мистериозно исчезнуваа и се појавуваа моите братучеди носејќи тенџериња и садови.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Нѐ гледаат како се тетеравиме, слегувајќи од камионот, и се чудат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Луков ги испраќа до вратата, Иван го става револверот во џебот и се наредува зад Младичот. Овој не подозирајќи ништо, излегува.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Фаќајќи го, мачорот се превртуваше и се свиткуваше по тревникот заедно со глушецот, постојано држејќи го помеѓу муцката и шепите, како да беше неодмотано клопче преѓа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Гоце изговори едно „добровечер“ на сите вкуп и се запати кон една маса околу која стоеја само двајца луѓе. Тие беа Пере Тошев и Мишо Развигоров.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Празна раница не чува граница“, почнаа да се читаат пароли по буките на Кравица, Петерник, Соколот и Добро Поле, изрежани со штиковите на гладните војници од оваа страна на фронтот и се зачестија „мечките“ каде што имаше Германци, а бугарските војници со „дикат“ дигаа сѐ што имаше за јадење од нивните магацини и кујни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во мислите се движеше од едно место на друго и се обидуваше, според чувството во телото, да утврди дали е нацуцулен високо во воздухот, или пак е закопан длабоко под земјата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

(Во спалната жените зборуваат и се смеат).

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Веднаш сфатив дека таа го знаеше моментот на моето пристигање бидејќи во истиот момент додека влегував таа го крена погледот од масата и се сврти кон мене.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Дедо Геро пак ја фатил планината и се нашол меѓу своите стари пријатели брезничани.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

— Море, сто рала гаќи да носат такви како Крстета Попов, окото не ми трепнуа, ќе и согаза како нишчо! — се фали Неда и се мисли: — „Оти волку и сакам, и неќу за него да се прикажуа?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Постојано селаните се собираа и се чудеа на начинот на кој се хранеа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Криминалките само дуваат и се пцујат под носот: кабила, бљад, гнида, целуј жаб, се хранат со газот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Остави сѐ и бегај зашто законите се полни со некакви параграфи заради кои чесниот човек лесно заглавува.“ Сенките пораснаа и се одлепија една од друга.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Зошто пушката ти лежи фрлена? - праша и се пресегна преку него, ја грабна, се повлече во поврзниот ров, ја погледна. - Закочена, - рече прекорно.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Двајцата молчаливо се демнеа и се испитуваа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Најпосле едниот камен удри во едно дабово стебло и се распарчи.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Морето е веќе пред нас, се набира и се рамни, се рамни и се исправа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Да, тој е добар, тој се труди, гледам оти имате успех во науката и ми е мило, и ми е мило”, вели кметскиот, се поклонува и се усмевнува со гнилите заби.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Следната вечер под дифолт продолжи расправата и се делкавме околу мојата дилема дали да излезам со него или не.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Сонцето како течно злато се разлеваше по водата, блескаше, ги опсенуваше очите; Висар тешко се приспособуваше кон таа силна светлина; од шумот на веслата дивите патки пркнуваа пред нив и се преселуваа понастрана барајќи мир и спокојство; Висар му го вртеше грбот на сонцето и ѕиркаше во водата која ги менуваше боите спрема длабочината на езерото и гледаше во јадиците и канџите што ги спушташе Трајан; кога ќе се занишаше конецот, Трајан го креваше нагоре, го собираше и му даваше знак на Висар дека е фатена риба; Висар трепереше од радост и ѕиркаше во водата да ја види рибата; кога рибата, влечена нагоре, ќе дојдеше во погорните води, ќе почнеше да разлетува и да шета дè ваму дè таму, правејќи секавични движења и обидувајќи се да го скине конецот; но колку што конецот се собираше и ја доближуваше до чунот, таа сè понемоќна стануваше, ги скротуваше своите напнувања, чувствувајќи болка од јадиците и канџите во устата; тогаш Трајан отсечно ја тргнуваше нагоре, а Висар го потклаваше оршето под неа и ја внесуваа во чамецот; потоа го проверуваа другиот конец и почнуваа да го тргаат и собираат; рибите скокаа во чамецот, пласкаа со опашките, подзинуваа по воздух, а потоа се отпуштаа и се смируваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Легна на стомак и се обиде да се подигне на раце.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ја придвижи косачката. Тревата, што прскаше наоколу, меко паѓаше околу него; тој се внесуваше уживајќи и се чувствуваше како да е самиот тој сето човештво, капејќи се на крајот во свежите води на водоскокот на младоста.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Гледам, се чудам и се прашувам: зошто Билјана гледа поубаво и поинаку од мене?

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Андро тоа нешто силно го погоди. Не можеше да ја издржи навредата, болот - и се обеси.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Лазеа по собата и се движеа преку мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Беше во најубавите години кога се знае и се чувствува полната вредност на животот; ги победи сите противници и беше помоќен од кога и да е порано; со длабочината на својот пад можеше да ја мери височината на својата моќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Најпосле - ноќ. Се стемнило кога некој Богдан Преслапец, умен маж со сенка на замисленост во очите, му рекол на црниот Пандил Димулев дека двајца Онисифоровци се премногу за четириесетина луѓе со различни имиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ветриштата, некогаш млади и диви, старееја и се смируваа, а облаците на небото, раскинати и расфрлани, беа оставени самите да скитаат низ празната белина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кобнички гракна гавран, потоа веќе знаев дека со кусо и болно повторување чкрта бунарски чарк, квичи осакатен пес и се заценува дете, и сето тоа достасуваше до мене и пак се оддалечуваше, се гаснеше или тонеше во некоја тишина чии ластари се испреплеткуваа околу мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Есенцијата си го направила своето. Од главата паднале девет коски, нешто во форма на желкини плочки, мозокот цел се отворил и се гледало како пулсира, дише.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

А тој ден Даскалов ми донесе повеќе пакети млеко и јајца во прав; тенекиини кутии со месо, детска облека, па дури и фустани.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Плаче и се смее, што се вели, ту под сенка, ту на сонце излегува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја мереше и се јадосуваше што водата, место да ја зголемува температурата, како што очекуваше, таа ја намалуваше и тоа беше знак дека нема да избие лава и да ти помогне во твојот научен потфат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Неколку камиони пробрчеа и се вратија назад. - Значи, Германците се вратија, - заклучи Трајче.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Потоа се преврте и се поткрена на рацете и на колениците.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа немо плаче и се враќа во својата соба...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Целото попладне се искачувавме до гробиштата. Тракторот брмчеше и се занесуваше.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кучето со благодарност ја зеде храната и се тргна настрана.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На сред крчма застана и се загледа кај да седне. Празна маса немаше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И видовитиот Дмитар-Пејко, маѓосан од допирот на вториот Онисифор, најпрвин клекнал, потоа, без збор, како сето тоа уште порано да било предвидено или договорено, ги кренал рацете над глава и се спружил на грб.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Влегоа во Струга. Трајче застана и се оддели од Анѓелета.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тоа попладне се спуштавме со санки по улицата; сите тетки на една санка, а јас пред сите, тебе те држам во скутот, а долу, на свиокот кај Пинговци, санката излета од улицата и се стркалавме сите во снегот како лубеници.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Беше еден бел покрив со синикави преливи, што се покреваше од пред него и се извишуваше до самото небо.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Една пиперка го олути. Се наведна и се напи водичка. Потоа се исправи и ја избриша устата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И се тресеме, што се вели, се валкаме од смеење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Природата свечено оживуваше, трепереше, еластично се собираше и се ширеше.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Јас ќе ти ја покажам, чичко, - викна едно малечко босоного дете и се одвои од другарчињата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во одделните текстови на Чинго таквите одбрани нараснуваат во хиперболизиран вид и се изразуваат во извесни морбидни облици.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Извира од мене како обилен вруток и се шири насекаде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Последна мрежеста кошула на утринската магла се крена и се стопи во воздухот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И се бојам. Не се бојам веќе од Него, од Бога не се бојам, оти Он сѐ виде; тој виде сѐ што сторив. Но се бојам од себеси.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но само така знаев дека тоа сум јас, јас која грешам и ги исправам грешките, јас која простувам, јас која сакам и се обидувам речиси секогаш да ја кажувам вистината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тромаво, скоро сонливо се огласи гитара; нејзините акорди беа лепливи и се плеткаа во мрежата на синиот чад.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Винстон исто така стана и се облече. Неуморниот глас продолжуваше да пее:

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

и се враќаме пак назад, по истата трага со лазење и го наоѓаме Бугаринот кај што го оставивме, можевме и да го отепаме, ама ај, си велиш човек е, може тој ќе те носи ако те ранат, и што да правиме сега со тебе, му велиме, што ќе кажеме за тебе, а тој - вие сте ми мајка, вие - татко, ако ме кажете ќе ме стрелаат и нѐ моли, ни ја пика главата под колена, се митка ко живинче, се уплашив, вели, ама да не кажеш ти, му велиме, не, вели, уплашениот е секогаш уплашен, ме фати голем страв, вели, ме сопна и не можев да се помрднам, и го целива ножот, се колне и после фативме двајца Грци и тие ни кажаа дека ќе нѐ удрат два полка, еден грчки, и еден англиски, и ноќта зедовме наоколу сѐ миниравме, ископај чиневме дупка и наполни ја со дробен камен, со чакал, и среде камењата ќе врзиме по пет бомби во китка, со тел, сите дупки ги врзавме со една жица и кога наближија војниците, ги дрпнавме мините,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И кој да ги убеди дека луѓето што се делат едни против други на крајот остануваат и без гаќи и без татковина?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тој не ја разликува храната и не ѝ го знае вкусот, вели и се прекрстува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оние што цереле со треви загнасени рани, косопас, очебол и секакви трески, веднаш знаеле од што е болен и молчеле отпрвин, и се пентареле по безживотен рид изморени од живот на кој не биле свикнати, и биле бришани од ветар.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Водејќи ја мазгата, се замислувам високо, на некоја точка од пепелавото небо, и ја гледам малата копачка дружина долу: двајца мрдаат во црвеникавата дупка, еден горе подава раце напред и ги враќа назад, маската како црн гуштер тегли споро донекаде, застанува и се враќа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така се влечкаме надолу, се дргастиме. Слегуваме и се бориме со Капинка низ шумата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Додека светот полека пристигаше во офицерскиот дом, таа само протрча низ нив и се изгуби позади бината каде што веќе беше Тамара организирајќи ги последните нешта пред почетокот на ревијата.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Сличен на мудроумен и видовит старец, збрчкан од тежини што му ја притискале преморената душа и бушав од игра на ноќни ветрови, Лозан Перуника дошол на испотен шарколија и ги избројал пред насобраните луѓе и жени гробовите што живите од дружината им ги ископале на мртвите: останале патем рабите божји Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јанко Крстин, Пеце Димовски, Борис Калпак, Симон Наконтик, Онисифор Мечкојад, Куно Бунгур, Пандил Димулев, Никола Влашки, Сандре Самарија, Самуил Пендуш, Филип Макариев, Никифор Ганевски, Илчо Просинек, Каменчо Скитник, Орлен Шумков и Јаков Иконописец, кои со ранетите Чучук-Андреј, Метуш Батковец и Цене Папчев можеле да бидат прогласени за дваесет свети и пресвети маченици, безбедниот Јаков Иконописец, без тој апостол со душа на вероизмамник од чиј оган горел Круме Арсов (ако починал, бог да го прости), и отишле или бегале од дружината Васко Тушев, Цуцул Мицковски, Осип Сечковски, Салко Вадидуша, Трипун Караѓоз, Гидоен Кузмановски, Блаже Задгорец, Марко Марикин, Пане Долгманов, Кирил Сукаловски, Јордан Шоп и последниот, сѐ уште негде на пат, Спиро Првославец, ако е некој виновен - господ нека му суди и се враќале со камења за неколку воденици и со тројца ранети Онисифор Проказник, Јован Стојче-Столетников, Герасим од Побожјане, Богдан Преслапец, Лазар Аргиров, Наџак-Јанко, Арсо Арнаутче, Цветко Грнар и Богоја Гулабарин, споулавен и зол колач на беспомошен раненик, и еве го него, Лозан Перуника, гладен и жеден гласник, од чие бавно и тешко редење на имињата до бога раснеле тажачките на жените и плачот на децата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Вовлекувам големи топки чад и ги испуштам низ уста.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тие се сакаат, се почитуваат и се заштитуваат еден со друг, како да се две деца.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Корисниците на компјутери учат како да си создадат приватни стварности, но најчесто тоа е осамен потфат. Седат сами и се ѕверат во „Сајберијата“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се туркаа, викаа и се надвикуваа, за спас се фрлаа во подивените и разулавени води над кои секои неколку минути долетуваа авионите кои во низок лет и заглушувачки виеж митралираа, фрлаа бомби и ракети и веднаш зад нив долетуваа други и со некои бомби што ширеа и дигаа многу пламен, ги доубиваа, ги гореа испопелуваа и мртвите и сѐ уште живите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Едно утро, пред да падне големиот снег, во мугрите, учителот ја зеде Мила и се упати кон планината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Не нѐ виде, - потврди Србин и се извлече од масата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Затоа, Пруст сметал дека единствениот начин геј-мажите да го надминат посакувањето стрејт-мажи и да успеат да се посакуваат меѓусебно, би бил да се прелажуваат, да ги глумат вистинските мажи какви што самите толку катастрофално не успеале да бидат и што е можно подолго да ја одржуваат шарената лага (иако никако нема да им успее да се преправаат многу долго).319 Така било, се разбира, во старите лоши времиња, пред геј-ослободувањето, кога геј-светот сѐ уште бил поларизиран поради поделбата на кралици и трејдови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Слична на сина снегулка, на прозорецот падна пеперуга и се сетив: болеста моја беше да се дочека пролетта на туѓ сламарник, лек - да се гледа низ клепки во детски подотворено руменило на усни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Најмногу сакаат да летаат врз крилцата на светулките и секогаш кога во Маврово ќе видиш светулка, да знаеш дека таа носи по еден трол врз своите плеќи.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Лео Берсани јако го пренесува чувството на геј-посраменост поради неминовната пропаст на геј-мажественоста упатувајќи на „класичното спуштање: влегува буч во бар и се топори наоблечен во кожа, зинува и звучи ко пешован, те носи дома, каде што првата работа што ја гледаш му се сите дела од Џејн Остин, те легнува на кревет и – и другото го знаеш“.320

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Не, бре, Јоне велам, пак ти сакам да бидеш зет, на сите свадби само ти да бидеш зет, велам, и се иставам. И вистина не го лажам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа стави уште едно в џеб, се симна низ скалите и се стрча кон потокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ноќе, кога најмалку знаел што се случува со него, кога и срцето и мозокот речиси му биле под клуч на чинки, станувал од колибата зад манастирот и се шлаел со нечујност на сенка меѓу сенки без да знае каде оди и зошто.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Неколку децении Австријанецот (по раѓање) Фаерабенд (на англиски се изговара fire-AH-bend) водеше војна против она што тој го нарекуваше „тиранијата на вистината“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Вечерта ја залостувам врата. И големата и малата врата ја залостувам и се шуткам низ куќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го чекав, со по некоја мисла што ми заминуваше и се враќаше, а беше густа и леплива, како летното пладне, и не можев да ја расточам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Утре на училиште“, ми рече Влатко и се разделивме пред нашата зграда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таа изгледаше сосема обично - и како да оди и како да не оди никаде.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Колективно, Партијата поседува сѐ во Океанија, затоа што контролира сѐ и се ослободува од производите така како што ѝ одговара.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По одржани само две рочишта за главна расправа, кон крајот на октомври 1997, судот донесе позитивна пресуда со која се усвои тужбеното барање на тужителите4 – и се поништи Одлуката бр. 03- 257 на стручниот колегиум на тужената страна, како и Одлуката бр. 02-329 на Управниот одбор на МЦ, со која првичната нелегална одлука беше потврдена (обете од март 1994 год.).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Едно го виделе Силјана мажот и жената, ги оставиле косите и си проговориле помеѓу си со нивниот јазик и се изнасмеале.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Слушателите околу него се кикотат и шепотат нешто младичко. Пламнува и се исправа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Се избацив со жените и се качив на возот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Едо, пикајќи ги парите во џебот, рече: „Ќе влезам малку во гаражата.“ „По куферчето и палтото?“, рече Ратко кој пред да затвори го забележа и се исчудуваше зошто се тука тоа куферче и тоа палто оставени во гаражата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Можеби сакал да ги смири, да ги испцуе или да им се закани дека ќе се пресмета со нив доколку не се смират.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Љатиф само скока и се тркала, меѓу гранките, не му се дава да каже дека го боли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Добраноќ, му рече тој некому климнувајќи му со главата. Се чини и се поклони.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Таа само гласно мјаукна кога се удри од аголот на ниското шкафче и преврти една столна ламба, која падна со тресок и се искрши.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Живот: на секој чекор стапица, во секоја стапица 'ртенка на умирање, во тоа време кога се имало вкус на мртва трева и на безнадежност и кога заточениците на студот го заборавале мирисот на тревата вратика. Црна земјо штура земјо...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Реката мрзливо ползеше крај колибите. Таа непрекинато се влечеше и се провираше низ камењата, коишто одвај се белееја и ѕиркаа во темната ноќ.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во еден момент бурата стивна, морето се отвори и се покажа земјата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имам впечаток дека е таа наполнета со олово - се ниша, тежи и се заканува да падне в прав.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Пулсираше и се набираше, клетка по клетка. Чукаше како жешко срце.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Забележав на едното крило на авионот шарен папагал и се изненадив.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Фимка се подослободи од прегратката на Циљка и се загледа во нејзиното лице.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Ранетиот ја остави пушката зад каменот и се исправи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Без да ги отвори очите, таа се преврте во креветот и се намести поудобно.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ги броиме пукотниците и се смееме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се провикна Толе и се замеша во купот, поздравувајќи се и со најмладите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шеташе со очите низ неа и се загледуваше во цвеќињата и дрвјата, во прекрасната глетка, како господ во мигот кога си го создал светот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Оној негов сосед под дрвото, што беше малку повлечен в страна, пак се прибра до стеблото и се склопчи на старото место.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Некои станувале, оделе по гранки, се враќале, некои веќе се лепеле за земја и се оддалечувале од сѐ, од себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се надлетуваме со орелот И му велам, И си велам: Крвта на твоите нокти Е одглас на стадо јагниња Што се белее во ноќта И се вселува под кожата на векот.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

Личеше на девојка, на блудница вавилонска, жешка, оти и бојата ѝ беше таква, жешка, црвена; Филозофот ја допре со врвот на прстот и се насмеа, а Лествичникот ништо не сфаќаше, но јас знаев дека во тој миг Филозофот ја чувствува сета топлина на светлината, жарот на сонцето сето, врелината на плодницата, осилото на пајакот, жарот на најотровниот отров, оти отровот е лут, и гори, и во болка со него се насладуваш; сето тоа го знаев, и знаев дека Филозофот веќе следниот миг ќе помине со прстот по сите букви, од буквата Ж ќе почне, од средето на клопчето, и дека ќе им ја прочита топлината на буквите, бојата нивна, и дека тргнувајќи од средето, најрпвин ќе помине со прстот кон едниот, а потем кон другиот крај на клопчето, и дека потем сосема спокојно, како да не прочитал ништо, ќе се сврти со светлината кон ѕидовите на одајата, како да разгледува храм непознат.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На аеродромот во Атина тој немаше време да стане свесен за својот замор зашто таму веднаш го сретна некој Јани кој, бидејќи значително помлад, а веројатно и доволно љубезен, му го подзеде малиот куфер и се пикнаа во некаква негова кола.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

24. Проучувањето на архивската документација и тогашниот дневен и периодичен печат наполно ја потврдува Мисирковата мисла: на ТМОРО во странство и се даваше главно “бугарска” боја, иако поголемиот дел од македонските раководители упорно се трудеа да го оспорат тоа. 25.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Колку повеќе се будеше, сѐ поодредено разбираше дека она одвратното и навредливото е токму тоа што постои, а она што го прекина овој смел глас е така полнолико гордо, силно и младо и сета негова намачена душа жедува за она што веќе не постои и што престанало да биде живот и се претворило во некаква оддалечена светлина а без која е тескобно и мрачно.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Само не знам дали е ова благослов, или протерување како сатаната... Ги гледаа крстовите и се ежавеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа беше врева од која се стегаа забите и се крева косата на тилот. Омразата почнуваше.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И се слизна покрај мене, како куќа да ми се растовари од над главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не пиштеа сирени и не татнеше небото и сепак - очите на тие наоколу беа ширум отворени, црнките во нив ѕвездесто прскаа и се топеа.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Како што беше вистина и онаа пролетна утрина, додека на горниот крај на селото се собираше тајфата печалбари пред заминување, а тука беа и тапаните, веднаш тука, на ледината крај патот и младичите го играа Тешкото околу нив, а тој беше со татка си скраја и мајка му молчеше крај нив со црвени очи; тој беше накитен со низалки костени, јаболка и по неколку ореи, првопратено, додека мајка му му шепнуваше „Змејко сине“, а тој можеше да види како му се стегаат на татка му вилиците и како сите мускули набабруваат и се скаменуваат под поцрнетата кожа на неговото лице, исто онака, како кога беше многу лут татко му, но Змејко сега можеше добро да знае дека тоа не е од никаква лутина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Во Петроград тие имаат широки познанства и се ползуваат со многу арен дочек од горните слоеви на руското општество и имаат големо влијание на него.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ќе се опиеше, се бацуваше со амалите, липаше и се издушуваше некако шушкаво. Тоа ги развеселуваше луѓето.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Судската постапка беше иницирана април и мај 2005, со две паралелни тужби против ЈП МЖ со кои Ристески, заедно со уште четворица негови колеги, бараше да се поништат,4 како незаконити, неосновани, необразложени и субјективно мотивирани: 1) Решението бр. 331/1 на Директорот на МЖ, од февруари 2005, со кое тој беше суспендиран т.е. отстранет од работното место5 со забранет пристап до донесувањето отказ поради кршење на работната дисциплина; 2) Одлуката бр. 02-463/1-1 на УО на МЖ, од март 2005, со која му се одбива приговорот и се потврдува првичното отказно решение; 3) Одлуката бр. 02-519/1 на УО, исто од март 2005, со која му престана работниот однос со отказ без отказен рок; 4) Одлуката бр. 02-931/1-4 на УО на МЖ, од мај 2005, со која му се одбива приговорот против претходнонаведената одлука.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој ѝ вели „мерси“ и се смешка.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

тој распалил едно ситно: лиду, лиду, лиду, лиду, и ние играме, ама лабаво, ко кал за црепни да газиме, не ти носи душата да играш делнички и со пијани војници од таму си некаде, од мајчина им, не си за никаде, мочано време, и се нишаме небаре треската да не фатила, се правиме тресиопашки, скокаме наситно, а старшијата само ја ситни свирката и тогаш пукна пушка и старшијата ја олабави гајдата таа писна и занеме и во гробиштата влегоа други војници, кај ќе бараме и за овие кокошки, си велиме, и излезе еден поголем од старшијата, со едно кило петлици нареден, и вели: отечеството крвари, а вие играте, и колкумина имате српски војници, прашува, ами колку што забраа Србите, велиме, колку што им требале и броиме на прсти: Насте, Петко, Митре, избројавме дванаесет.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А земјата се тресе и се поткрева под тебе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кажи, го знаеш ли тој пат? ... Во стапиците на оние од Кукулино паѓале лисици, бил фатен и стар, од муцка до опаш побелен волк, еден од оние за кои се говорело дека препливуваат некоја голема река и се доселуваат некаде од Влашко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не миејќи се, се соблече и се искраде од собата во која среќните љубовници спиеја со залепени грбови.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ме погледнаа од високо и не ми прозбореа. Слатко се наручаа туна конзерва и се симнаа долу покрај езерото.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Теоретичарите секогаш биле вешти во пишување - litterati - и се бореле против размислувањето во слики, значи против магиското мислење.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Улицата беше мирна, пуста. Таа ја мина и се најде на кејот, пред бедемот на реката, под сенката на високите тополи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го оставаат Шиптарите оружјето и се редат онака настрана, уште загледани во него.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не може да се споредите со мајка ми во никаков случај, - ѝ реков и се насмеав.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Како, море, каде море, кога море, вели Уља и се задавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Пак станува и се загледува во темнината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Одам и се обѕрнувам, ја кривам главата наназад.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Раскажуваше полека како да се плаши да не се засркне од многуте зборови, го гледаше настанот и се гледаше себеси во тој настан, со жестока горчливост во гласот се исповедаше пред седуммина гости.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој зборуваше веќе без сила, колку да не замолчи одеднаш. После стана и се зашантра надвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И само што станав и се иставив, Камбо го ранија во главата, но беше спасен зашто носеше кацига, куршумот само се лизнал и му ја скинал веѓата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Исцеди од своето уморно тело уште трошка сила, замавна со крилцата и се понесе кон светлинката.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

До него, клекната, со колената под брадата, молчи и се нишка Богородица.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Прво слушна силно, непрекинливо кашлање, потоа го виде дедо Иван како седи крај распламтеното огниште и се труди да ја смири кашлицата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тогаш го виде ранетиот зад борците: лежеше на земја и се тресеше од студ и од болка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Можеби памтењето намерно ме лаже не е исто да се доживее и да се раскаже можеби сонот е фатаморгана и сонувачот можеби оние кои ме повикаа морето да им го вратам барем со збор и не се веќе риби можеби се реслови од некој дамна свршен лов или од оргијата која претстои меѓу морските широчини на овој од себе заведен свет како и да е јас и понатаму времето го мерам со сонот нив ги препознавам во нешто сосем лично и се одвикнувам од животот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Коњот не се помрдна. – Удри по мускулите. – рече братучед ми Мурад. – Што чекаш?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Толе се почувствува господар на ситуацијата и ја задржа тројката неколку дена на рожденско, па откако се намилува со Прочка, го префрли Перун и се најде во витолишките борови гори на Камчева Орница.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со една рака веслаше тој, а со друга Царјанка; кога ќе се изгубеа далеку од брегот, ги оставаа веслата и се впиваа еден во друг; тивкото ветерче им павкаше по голите тела, им минуваше по вжештената кожа како да ги лиже; чунот поигруваше, се нишаше, шлапкаа ситните бранчиња по него како по голи бутини.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Тие колнат, молат за нешто, вели, се дрпаат и се виличат, се фалат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Којзнае како е подобро, повторува и се смее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

18. Не е сосем точно дека српските претензии за Македонија се појавиле дури по Берлинскиот конгрес во 1878 год., бидејќи организирана и од државата раководена српска пропаганда во Македонија се појави уште по Гарашаниновото “Начертание” (1844) и се изрази во 60-тите години на минатиот век.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Го познав веднаш дека е Младичот и се замешав во симнувањето, но тој веќе беше мртов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Стариот го чуваше и се подгордеваше, им раскажуваше на пријателите за виорливите денови од војната, најзанимливата и врвна точка во животот негов.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги гледам: им се прекршуваат сенките, и се прекршува светлината меѓу нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се олабавило, со цело лице се обидело да го побара својот убиец стреснувајќи се од темната врелина што му џбурнала од полуотворената уста и со расширени раце, чиниш со мртвото тело, сакало да го заштити оној што можел да му биде татко, заштитник или учител на вакви сурови часови, паднало врз прпелкавиот грч.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во развиеното конкурентско окружување во современиот пазар само ретките и храбрите непромислено се обидуваат да емитуваат телевизиски или радио спот, да објават печатен оглас, да постават пропагандно пано на автопат, да лансираат нов дизајн на амбалажата - а претходно да не извршат тестирање на креативните решенија.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И се најде седнат во постелата.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Еднаш фрли кристален пепелник сакајќи да го удри спикерот поради еден погрешно изговорен збор.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И така, нашите јатрви, толку „мили“, толку „драги“ во почетокот, не проживеаја ни три години заедно, ги натераа браќата да се разделат. И се разделија.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Лекарот си ги мие рацете и се смее, настрана му бега водата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Фронтот постојано се менува: напаѓаме и се повлекуваме, по неколку пати за едно исто дрво се отимаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во тој миг месечината веќе ја надраснала грпката на ридот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„You knou English too“, уште понасмеано му рече и се повлече да ја наточи порачката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Облите колкови твои се како веришки, дело од рацете на вешт уметник, папокот ти е како чаша тркалезна, никогаш без арома; утробата твоја – купа пченица, опкружена со кринови; двете твои гради – како две јаренца, близначиња на срна; вратот твој – како столб од слонова коска; очите твои – Есевонски езерца кај Ватравимските порти; носот твој – Ливанска кула, свртена кон Дамаск; главата твоја на тебе – како Кармил; а косата на главата твоја како пурпур; цар се вплел во плетенките; Оти ти рекла: положи ме како печат на срцето свое, како печат на мишката своја, зашто љубовта е силна како смрт; Оти: си ја зел за рака и таа те повела во вселената своја, во лозјето, во градините, меѓу кринови, меѓу двата нејзини колка, две веришки, две кули камени, во својата утроба, во купа пченица, па си ја познал буквата-девојка, и си го настанил семето свое во утробата нејзина ѓаволот што ја отворил за тебе, како порта што води во темен стан, во најтемна ноќ со јасни ѕвезди; Оти: си се разбудил одеднаш, пред полноќ, во прегратка на блудница жена, и си залелекал, си спискал, оти си видел дека буквата-девојка си стои негибната во клопчето од записот, невина сосем, недопрена од раката твоја страсна, и си сочинил, бргу-бргу препис на преписот; Оти: навистина си сочинил препис на преписот, со буквата девојка среде клопчето, и си ја нацртал уште поубава, и си отишол во западната одаја, и си сакал да ја оживееш, како Господ да си, оти само тој оживува и умртвува, подига и унижува; но ништо од тоа, оти буквата девојка, и сите други букви од умножението на преписот се сториле бројки, кога си го пречекорил прагот на одајата западна; Оти: си ме оставил мене, твое семе во таа утроба, и кога ме родила утробата на мајка ми, ти веќе не си бил жив, но братот мој, Лествичникот, знаел што бара новороденчето пред вратата на одајата на блудот и не ми кажал; Оти: се плашел од мене, оти од средето на писмото сум зачнат, од буква-девојка, оти сум Сказник и сказанија измислувам, и Мозаичник сум, оти скршеното го составувам; и се исплашил Лествичникот да не му го одземам првенството, па го сокрил родословието мое, да не знам кој сум и дека предодреден сум, како Сказник и Мозаичник светот на грб да го носам, на крстот мој!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ги склопи очите во исчекување и се изненади од нејзината пријатна мекота.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се множеше од ден на ден, од година на година и се надеваше белки тоа множење ќе ѝ овозможи еден ден да го симне својот товар од грбот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И се исправи до ѕидот, па му вели на Илка: — Како на сете сиромаси, Ило, и тебе. Мене сете сте ми едно.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Не можеле да се спасат од него со ослободувањето на здивот, не можеле ни да го воздивнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Изулавено скокна од масата, запеа и се затвори на едно место што не е за спомнување.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Од една страна, нѐ поддупуваа кон востание, од друга ние сме млад народ и се занесовме со еден незрел потфат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас искрено им верував на политичарите во Атина, меѓутоа, сега за нив имам само презир и се прашувам дали имаат тие и најмалку чувство на достоинство и морам да признаам, иако со тешко срце, дека јас, припадник на таканаречениот слободен и цивилизиран западен свет, ете, денес, се срамам...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Каде работиш?“ „Никаде“, му одговарам како од пушка, и веќе не сум исправена, се подвиткувам и се трудам да заличам на некој кој секој први во месецот оди на завод да се пријави, а не морам - и онака по влечките веќе ме изжали човекот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, не жалат блиските кога бараат подарок по Скопјето за внучињата од сестра, брат или братучед затоа што во подарувањето се предава и енергијата со која се трошеле парите за истиот, а кога некого љубиш како некој близок свој, навистина му посакуваш сѐ најдобро, па и не ти тежи самата свадба како на оние другите, кои молеле Бога да не бидат поканети и се пресметувале колку, всушност, ќе ги чини тој ден кога некој со кого не се виделе 100 години, ете, се сетил токму сега и на нив, па мораат да одат и да се отстрамат.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И се заредија сводници и од најдобрите домаќини од цело Мариово. – He го жениме до дваесетте години – им одговараше Трајко на сите сводници и со тага на душата си го споменуваше помалото сине Ангелета, кое живо е закопано.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од каде доаѓа и кон што лази? Доаѓа од нејтемнато минато и се движи победнички кон крајот на човештвото.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

1. Еден Циган без цигулка Еден Циган без Циганка Еден Циган без дружина донеса денеска Замижано над постела тој стегаше раце суви борејќи се со некого заздиван Па наеднаш грабна дизгин невидлив и атот игрив го потера сиот в пот и распеан Но в час коњот се исплаши и се сопна Тој извика на уста со топла пена румена Не го крена коњот сакан Не намести нови жици Под чергата в пламен сета замолча Еден Циган без дружина еден Циган без Циганка еден Циган без цигулка однесоа денеска.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Кога дојде на ред за камбана, јас реков, од мене ќе биде, како и бунарот, ќе кажам и за тоа, и самиот отидов дури до Лариса, кај браќата Грегоријади, ја порачав камбаната и се донесе, дури уште не беше ни изградена камбанаријата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ние се поделивме на две групи и се извлековме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А разгранатите, овде-онде по дворовите, расцутени бадеми и праски гореа со своите светлорумени крошни и се преливаа на сонцето, како големи сјајни рубини.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Античкиот град молкум го напуштаме ги памтиме звуците на животот пред катастрофата и се разбираме со чкрботот на забите и случајните крици кои личат на оние од мигот на уривањето.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И се чини, дамарите на дрвото галопираат кон местото што го допира месото на боските млади.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Го шеташе погледот по рапавините од ѕидот и се задржуваше на аглите каде што се згустуваа сенките..

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Старецот замолчува. Молчиме и ние и гледаме пред себе во жолтата полјанка преку која поминуваат овците и се губат негде зад грмушките од другата страна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Ќе те викне, велам, и се штипнувам одзади, си го прегризувам јазикот. Господ да не чуе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нам ни треба сега само едно. Одовде, од оваа пустиња да отидеме до него — до ѓеризот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Од новата фонтана пред градскиот парк бликна млаз свежа боза. Луѓе како луѓе, се собираа пред чудото. Некои дури и се напија од бозата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Крле гледа дека таа ја води водата на нејзината, ама и на неговата водеиица, та да не обиколува леводесно, таман таа заврши, тој ја бапна пред обете: — Е, море, шо ќе барам јас наки-ваки сиромашки ај дај ми а ти! — и се испули во Неда, се понасмевна и го запре здивот да го чуе одговорот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Клечи така и липа суво и не знае кој (неговиот утрешен призрак можеби) се исправа од грчот на преврелата снага што е и не е негова и оди и се враќа со стара стаклена ламба и ја крши од вратата и ја вади ронсоновата запалка од џеб.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ме изненади и се стаписав сред улица.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И така ги јавнале тие малодушните и се создало пак тоа што е надвор - волците ги јадат овците.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Не стаса и се уфна од тоа, проколнувајќи си го тоа свое не направено последно пречекорување, а и оној свој пријател што дотогаш се таеше во леските, а сега во најкрајниот миг за себе го прекина тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

JOH Мирче зборува, прашува и кажува. Сака сѐ да раскаже и се претекнува со ноќта. Сака да го прелаже утрото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И се разбира, следеше описот на патешествието со многу многу чудни но прецизни детали...

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знам дека и ти ме чекаш и се молиш пред иконата на Богородица.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Му викам на Ристета: - Ристе, да и помогнеме првин на Огнена.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нѐ виде во лицата ко дуњи, ко смил, којзнае ко што, и се насмеа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Додека јадевме во кујната, Мила рече: - Е, да знаеш, сон ми е да можам да вечерам кај тебе без да морам да барам дозвола од моите. Блазе си ти што тебе не ти забрануваат.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Едното дете живееше во шпанија со љубовникот, другото студираше на еден познат универзитет на Источниот брег.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Миладин прескокна преку ѕидот и се приближи.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Само в крчма се опушта, па се загрева однатре и се растопуваат стегите што го држат во замолченост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тато Петре ја крена Мими на раменици, како што тоа го сторија многумина татковци, убаво гледаше и се вклопуваше во секоја иницијатива што одекнуваше откај бината.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Хаосот се дели на купчиња, се пакува во светликави пластични ќесички и се затвора со сигурносен патент. Цап!

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Го затворивме црното кутре во нашата визба и се стрчавме накај училиштето.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Благодарение на тоа што тој ни кажа каде да го најдеме песокот бргу свршивме работа и се вративме со него ненакиснати.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Отрча до првиот излог и се огледа на стаклото. Во одразот имаше само еден лик. Тој.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Појде кон Татковата библиотека на нова серија турцизми кои се однесуваат на човекот (телото, роднинската терминологија), според претходниот договор, којшто според двајцата требаше да се испочитува до крајот кој полека и се ближеше, ако не дојдеше до неочекувано запирање на некои зборови со посебно значење, како што беше случајот со турцизмот фиљан.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Легнувам убаво и се починувам. Чекам да подзапре чукањето на срцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се уплашил дека полицајците за одмазда, можат да ја остават бомбата таму каде што се најдува па таа да убие некого од овчарите или од децата и се согласил да ја однесе бомбата во Прилеп.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кај вратата застана и се сврте. „Си држел ли некогаш актерка во својот скут, другар началник?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

7 Скопска апелација (преку судскиот совет во состав Ј. Јовановски – претседател, Д. Сапунџиева и А. Ш. Асани – членови), во февруари 2011, носи второстепена пресуда со која жалбата на туженото МВР кое го изгуби спорот се одбива како неоснована и се потврдува првостепената пресуда на Кумановскиот суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Не ми се оди веќе во гимназијата, се пофалив и се зачудив на неочекуваната смела решеност со која му се доверував на Пенча.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А волкот уште иститот миг се згрчи во едно ужасно зимско клопче и се отфрли далеку, колку два скока.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но ако еден народ ги изменува својот јазик и својата вера во едно кусо време и под силно туѓи влијание, самиот без свест однесувајќи се кон таа измена, тогаш тој се откажува од самиот себеси и од неговите интереси и се предава и себеси и нив на еден посилен народ, којшто ќе постапи со него и со нив како што ќе му биде потребно; Значи, да се откаже еден народ од својот јазик значи да се откаже тој и од самиот себеси и од своите интереси; значи да престане да гледа на себе со свои очи, да суди за себе и за другите со својот ум и разум, а да чека укажување за сѐ отстрана.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога се вратил, се покрил преку глава, мавтал под јорганот со нозете и се кикотел.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А таму, некаде, топовите само маваат, бувтаат. Ги слушаме како дондека. И земјата се цепи и се одѕива.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

не му текнува ништо, него стрелајте го, вели тој, големиот, со едно кило петлици на алиштата, него стрелајте го, а селово запалете го, и војниците го грабнаа, го залепија на ѕитчето од црквата и се даде команда ״оган“ и старшијата се свлечка покрај ѕидот, се истиша како и гајдата што заборави да ја испушти од раце и може да е уште таму, оти ние после се разбегавме, тие фрлаат пушки, а ние бегаме, кој нагоре, кон напреку, и после, ене што направија од селото, може да е ова судниот ден, судниот час, вели Николе Валавичарот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас, будала, се средив, се намирисав и се враќам во постела, а тој, како да ми е брат, спие!”, се јави сопругата негова, а цариничката слатко се изнасмеа и, пак погледнувајќи нагоре, викна: „Стави во тавчето зејтин, не штеди!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се праша Толе сам и се загледа во гранките на стогодишниот бор крај долчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Антички Македонец е личност која гледа српска Фарма, слуша Шако Полумента, гледа бугарска Планета, излага у Б2, а навечер ужива у турските серии, пцуе по грчките педери, а редовно иде на одмор на краци и се облака у циганска Шутка со наследената комунистичката пензија од дедо му кој наводно гинел у Ноб.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Стерлинг го знае нејзиниот брат кој има појачало и тој ни рече дека може да го земеме тоа појачало само ако ја земеме неговата сестра да ни свири тапани”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ракијата му претекува преку уста. Врие, клокоти, и се покрева капачето. И пак: у здравље, здрами се, напи се!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оливера ме удира по плеќи и се смее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сѐ заклокоти и се измеша во една црна и јаросна маса.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Од тоа, од сапунчето, од водата, од мирудиите и од триењето, нивното бело месо стануваше миризливо, младо, се стегнуваше некако, па крцкаше и се лизгаше низ прстите на мажите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Сиот простор и сета ноќ се собираа и се повлекуваа, изгинуваа пред три испреплетени писоци, пред дивината со која нагрнуваа, од ништо несмекнати, јалови и пусти.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тоа ноќе ми ја пие крвта, попусто се обидувал да се поткрене на лакот; горел и се давел. - Сета крв, синче.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Јас сум сакала!? - божем се зачудив и се изненадив.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ако е веројатно дека лицето по кое е издадена потерница се наоѓа во странство, МВР може да распише и меѓународна потерница, по претходно добиена изјава од органот што ја издал наредбата за распишување на потерница дека во случај на пронаоѓање на тоа лице ќе се побара екстрадиција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сѐ на тоа мислиш, само тоа го споменуваш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ние ги чулиме ушите и се вртиме: нешто иде, а ништо не гледаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гракајќи разгалено, слета точно на рамото на Еразмо, ги приклешти острите канџи во неговото меко зимско палто, чувствувајќи го волшебниот предизвик на зрната од вреќата, и се прикотви тука.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Кај нѐ доведоа, господе, вели Оливера Поточка и се држи за Манол Форевски, се закрепува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој ја свртил главата и рекол, госпоѓо, јас Ве сакам повеќе од својот живот, но помалку од својата чест, станал и се пријавил во војска.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

На друго место, Лиотар вели: Еклектицизмот претставува нулта степен на современата општа култура: луѓето слушаат реге, гледаат вестерни, ручек јадат во Мекдоналдс а за вечера јадат локални специјалитети, во Токио се мирисаат со париски парфеми и се облекуваат „ретро“ во Хонг Конг; знаењето е нешто што им припаѓа на ТВ игрите.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Отидов и кај Сивевци, ја прашувам жената негова, а таа се чуди, се крсти и се домислува, - Велико, да не си сонувала нешто, ми вели, да не ти се јавил на сон Неделко, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зоре, разумно суштество, само ги подигна трите празни филџани и пепелникот полн со догорчиња од соседната маса и со неизмерната полунасмевка влезе во кафулето.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А кога се дозна за погубувањето на Арслан бега и дружината во Чепиговски Мртвици, стрина Спасија рече Ете, можевме да се стрпиме уште малку и се штукна од умот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Спирооо... и се онесвести! Му падна во прегратка.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

На Митровден, а може и порано, чекајте не со свршена работа. – Де да видиме што ќе излезе од ова – изусти беглербегот и се согласи со предлогот со аџиите, давајќи му упатства на заповедникот на аскерот да работи смислено, да не ги испушти случајно затворените бунтовници, та да плати со својата глава за нив.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Така говореа а јас ги слушав и се грчев во разбушавени магли.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И наеднаш ми дојде да заплачам од радост: ми се стори дека на светот живеат само добри луѓе, а зли се само крокодилите и лавовите што јадат туѓи сенки. Не заплакав.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

- Стој! - одекна во мракот младешки глас и се слушна репетирање на пушка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Митра си ја чу пресудата. Озелене како мувлија и не можеше да најде збор да проговори, додека на Достиното лице се покажа црвенило до уши и длабока воздишка, и се симна еден голем товар од душата, но не испушти воодушевен извик.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но најпрвин го засекле своето месо со змиско ноже и ги отпечатиле крвавите палци и показалци врз страниците на старото манастирско Евангелие. И еден по друг паднале пред олтарот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кловнот брза во далечниот минат свет и се сретнува со еден друг Август Рицман. Млад и прав, стегнат во црвено трико.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се растрчале луѓето низ шумата, по доловите, по меризите и се кријат под буките, под камењата, во пештерите, во ветките, во ѓинѓерите, во папрадиттата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Попот докажуваше дека коските и металот не горат. уште пред тоа да избувне огнот, Антун Крстин му свртил грб на селото и се вратил од кај што дошол, негде кај што овдешните луѓе нашле ново Кукулино во кое со грч под ребрата ќе тагуваат по својата земја.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Види шо детенце е, натемаго! Кротко како јагне, лакомо како прасе, јаде и се оближуа како маче А види пак шо убаво се учи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сета дивина слезе од планината и се доближа до селото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Акциите се издаваат, се пренесуваат и се водат во форма на електронски запис во Централниот депозитар за хартии од вредност на РМ во согласност со закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

МАНОИЛ: (Занемува и се грчи)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Сѐ што ќе буцнеш в земја да ти ботее!“ благослови дедо Владимир и се ракуваа.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

- Глупак! Ќутук! - свика и се повлече во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

На околу повеа и се разлеа опојувачки мирис во кој потона воздухот, а ние со затворени очи го вдишувавме до ненаситка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во тишината, луѓето си ги припашаа оклопите и се искачија на коњите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Само разнобојното цветје го чуваше стариот ред и спокој. Гордоста на Раиз.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ибн Тајко издивна. Беа, значи, стасале дотаму и се откриваа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Со првата ноќ пак како во почетокот на патувањето се собирале околу огнови, не како некогаш - да раскажуваат доверливо што било во минатото, со што сакале да ги сокријат грижите за утрешнината, не, не, туку да се отворат загрижени еден пред друг за иднината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И рисјани и Турци го знаеја тоа и се плашеа, дури и да сретнат таква дивеч, а камоли да кренат пушка на неа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Затоа жена му не нѐ поканува. А гладен сум, ми се спие.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Ете, бевте во странство и се вративте... - им вели командирот на караулата.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Поздравувајќи се со отецот, директорката и одделенските раководители му се заблагодарија и се извинија за вревата - Деца си се деца! - а тој воздржано се насмевнуваше со крената десна рака - небаре благословуваа: „Да сте ми здрави и живи! Пак да ми дојдете!“ ***

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

И се фрли нешто во увото и уште и загноја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мара му го полни филџанот со ракија, и се крсти, а истото го прават и другите освен Пандета и децата).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Ни-ри-ви-на, и се обесвестив. Кога ги отворив очите над мене стоеше мојата свршеница.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

КРТОВИЦА: Се церат и се клиберат како луди на брашно.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

И една вечер се собраа кај Цицовица, Горно маало, во Бешишта и се спремија да им одат на непокорните „Бугари“ во Полчишта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сѐ се потпира и се држи за ’рбетот, вели, ’рбетот е темел и скеле на скелетот, гледај да не ти пукне жолчката, вели многу ќе горчи месото, вели Лазор Ночески и само сече, го дели месото, го складира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Суровата игуменија Минадора рекла со скаменето лице неколку утешни зборови и го развеала манастирското знаме со извезен лик на маченикот Никита.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како виден граѓанин на град Куманово беше избран во 1916 година за претседател на кумановска општина, на која должност остана повеќе од една година, а по тоа време даде оставка и се пресели во Скопје.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Еда, јас ќе го сечам, вели, и се држи за дабицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како што наскоро ќе патуваме на Месечината и на другите планети и при телефонски разговор ќе се гледаме еден со друг, така човекот со својата свест ќе го прави тоа што го прави со својата коса: не тоа што таа го сака, туку она што тој го сака.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Збиваат и се демнат, никако да стасаат еден до друг. Под нив е кал и неродна мртвица, плазика во која ни мравка не живее, над нив се протега глува ноќ.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Додека траеше мерењето и се ставаа белезите на чаирот, папуџијата Јосиф стана старец од сто години, се згрбаве и ја истегна напред шијата како да граби воздух што му недостасува, ама да рече дека оваа работа му прави голем задоволство, или пак дека на овој несреќен ден можел да го доведе само ваков будала како зет му, е мисла само на недугави: татко ѝ на Тодора остана нем до крај, со откорнат јазик, и така ја пречека завршната работа како варен ошав.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога ги добил прачките од лозите тој се испаничил и се јадосал зашто тие прачки беа знак за разделба.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Го закопа своето рамо меѓу рамењата што се допираа, се тискаа и се одвојуваа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сите се разлазале низ шумата и се забидуваат меѓу себе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Мамо, мамичке, колку многу те сакам, само да знаеш, - ми излетува одненадеж голема нежност и се втурнувам во неа, да ја гушкам и да ја бакнувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Жеравот летал – нагонот го водел кон Нил.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Така траеше и се одржуваше нивното пријателство.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

И после се крши и се вари со млеко.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Внатре ја чекаше еден човек.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сите се вртиме, го бараме човекот што кашла. И го здогледуваме Дончета Спикоски. Се ниша човекот, се држи за градите и се ниша.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не плачи, те молам Саше, не плачи, не си ти виновен, јас сум! – го прегрнав и се расплакав.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И се запрашав: колку ли олово и железо падна врз момците и момите кои цели седумдесет деноноќија ги бранеа овие планини?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не ти даваат само часовник, среќен роденден и се надеваме дека ќе ти трае бидејќи е добра марка, швајцарски; не ти го подаруваат само тој малечок вајар ОБУКА ЗА што ќе го ставиш на раката и ќе шеташ со него.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Откако се врати во Солун, Корец беше во некое необјасниво и напрегнато исчекување... И самиот не знаеше на што. Нешто му кажуваше дека оваа 1943 година треба да се очекува отсуден настан.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Британика, спакувана во три тешки пакети, му ја испорачаа во станот токму кога го заврши ручекот и се чувствуваше „презреан“ за да оди да си легне.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Двапати се прошетав по корзото (беше преполно; млади парови се држеа за рака и се бакнуваа); сето тоа ме вжешти, ме доведе до една ситуација на бескрајна тага и копнеж; но јас веќе на Луција не гледав како на онаа Луција што ја знаев и каква што ја замислував, туку гледав како на курвата Луција, што подразбираше и извесна доза на желба за изживување врз неа; сакав да ја повредам, веќе не душевно, туку и телесно; сакав да ја доведам до солзи, да ѝ направам модринки, да ја понижам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Да, ние сме онаа земја во војна - велам. - Жал ми е - вели љубезно и се смешка.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Јас само молчев и се смеев.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Но, кога се живее и се работи во него, малку е поинаква состојбата, веројатно затоа што човек се втопува во секојдневното сивило на овој град и станува една незабележителна честичка на неговото цело и затоа што со сите парижани го вдишува загадениот воздух, кој се испарува од трите милиони коли.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

О, ој, оф, оф, оф, пишти и се држи за очи, на својот глас му се оѕвива.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Утринава, кога заврши тоа второ негово јавување таа се сврте кон огледалото заглавено помеѓу тоалетот и шифоњерот и се погледна в очи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Потоа: силен тресок по главата и се загубив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ех... Затресе со главата тој, воздивна и се сви уште повеќе над иглата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го жалеше Ивана и се чувствуваше како виновник за она што можеше да му биде заседа од тој поп-непоп со јоргованести лузни на голата јака черупка.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Иако не умее да ги прочита, Константин знае што тие означуваат: тоа се еврејски записи на имињата и презимињата, епитетите, датумите на раѓањата и на смртта и епитафските пораки на надгробните споменици од луѓе закопани, некои и претворени во прав и пепел, на штипските еврејски гробишта, од тој бизарен мермерен мајдан на завршени човечки судбини, од тој неколку стотици години стар скаменет дел од штипското градско сеќавање од каде се земени старите надгробни плочи на вознемирените покојници и се вградени во основата на базенот од Кежовица, бањата со лековити термални води. Тие води не му помагаат на Константин.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Неговата убеденост беше толкава што кај полицаецот предизвика непријатност и тој се извини поради поставените прашања.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се прегрнуваа тогаш и се пуфтаа по рамената, како две разбеснети живинки, врескајќи притоа насилно од сите други нивни врескања на фудбалските натпревари.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Па немаше ни сега да одам да не е таков случајот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За било што, за најмала ситница, подвикнуваше и се расправаше: гласот ѝ беше писклив, крикав како на птица грабливка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

„Што правиш тоа?“, ме праша, очигледно изненадена од таа игра, од таа неочекувана и за неа непозната нежност после гризењето по целото тело; „Го барам папокот на вселената“, реков; и кога продолжив со таа игра со папокот, таа се смири; престана да ме удира, рацете ѝ тргнаа кон моето лице, ме повлече кон своето лице, кон устата, и веќе следниот миг, според начинот на којшто ме прими и се отвори јас знаев (тоа движење ми беше сосема непознато, како на маж кој не преспал со жена): тоа не беше онаа Луција што доскокна од вратилото во мојата прегратка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луѓето ја гледаа сликата и се восхитуваа. „Прекрасни бои, сликаре!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Овие накачија, — го „презедоа“ речениот камен и се запатија кон самата чешма „Студена“, каде што денуваа вчера четите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Таа моментално истрпна и се уплаши да не врви некој по улицата да ја види, но во мракот и да врвеше некој, немаше да познае дали е таа или мајка ѝ.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Извесни подобрувања на положбата на работниците имаше во овие сегменти: полното работно време од 42 се скрати на 40 часа неделно; максималното траење на прекувремената работа de iure се скрати од десет на осум часа неделно и се утврди на 190 часа годишно; воведени се низа т.н. „антидискриминаторски одредби“; воведена е и општа забрана на ноќната работа за малолетните работници и за работниците над 57 години старост – за жени и над 59 години – за мажи, а беше предвидена и можноста, работниците на кои не им се исплатени плати и придонеси три месеци едноподруго – да иницираат (стечајна) постапка за престанок на правното лице во кое работат.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Го оставивме огинот и се најдовме под крушата.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И токму кога ја изгубив и последната надеж дека ќе ја сретнам, ја здогледав; рака под рака одеше со една постара госпоѓа (претпоставив дека тоа е тетка ѝ), нешто ѝ раскажуваше и се смееше; се смееше сосема безгрижно, растоварено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во близина немаше жива душа: со страв во срцата, жителите на Шумшул- град останаа зад залостените врати на своите куќи.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тој имаше спортски мотор и се тркаше на спортски трки, на ридско-брзински натпревари, како што тоа се викаше тогаш.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таму, меѓу басмари, аџии, скитници, додека од преголем котел некој анџија ќе сипува во чанаци преварен грав со козји дробенки или бел пилав од кочански ориз, ни оние неколцина Турци што ќе се нашле на своја софра и со свое оружје, од анџар до кременка, не ќе им биле туѓи и страшни; плиснати со оган и загреани од скомињава ракија со која се пее и се плаче, тие ќе се разграштеле, ќе се погледнале со сочувство и машко охрабрување и ќе пресметале што уште им останало во торбите и дисагите и колку имаат на колите сено за добитокот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чувствуваше како некој одвнатре му го зграпчува окото и тоа, како полжав, се повлекува и се измолкнува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Така, две, рече и се склечка, се струполи меѓу столовите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Каска Богдан на раце и на нозе колку што може и се буди сиот испотен; ѕирка пак низ прозорецот како што пред малку ѕиркаше но гледа сега сосем расонет.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во тоа време јузбашијата им ја пренесе на аскерот наредбата за ќотекот и овој ги грабна пушките за цевки и се втури во купчето народ, та почна немилосрдно да мава каде што ќе му се згодеше. Со плач и пискотници се разбегаа жени, деца, луѓе и на сретселото останаа само тепаните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стрепеше над нивниот сон и се плашеше со настапувањето на денот да не ги изгуби и нив.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Размислувај и не бегај од она што во себе го сметаш за вистината, зашто само по тоа луѓето се ценат и се сакаат...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

САВЕТКА: (која скришно од време на време ја подига главата и ја гледа што прави и се сретнува погледот со Антица).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Мачката ѝ беше на поголемо растојание па откако пак изврти со по едно око на сите страни околу себе, пак погледна во мачката па во гранката под неа и брзо слезе на гранката под себе, ѝ се приближи на мачката и во тој момент мачката се собра назад и се фрли нагоре кон страчката.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Оттогаш Клара го чуваше тој цртеж на масичката, а понекогаш го земаше в раце и се загледуваше во него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Столиците се превртија наназад, и се испружија на тревникот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дворот беше како мала ливадичка и се спушташе зад куќата благо кон јазот. Јас и Миќо седевме на трева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ги олабавив прстите и се пуштив верувајќи на својата среќа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Исидора беше човек со посебна харизма, сенизибилитет и се разбира – вкус.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ние со Наталија само се смалуваме и се собираме онака настрана.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Баба ми се согласи и се договоривме заработувачката да ја делиме на половина, а во бизнисот да го вклучиме и дедо Борис, кој ќе ги наплатува влезниците.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во врска со парите, Камилски забележа и неколку турцизми што означувале разни предмети во кои се носеле и се чувале парите, како на пример: ќесе, вид паричник (од турски kese); ќемер, намерно сошиен појас со прегради кој се носел и директно на телото, под облеката (од персиски kemer); арч, арџ, трошок (од арапски har).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Црниот пазар зема сѐ поголем замав; дрогата од Лондон се шверцува во останатите земји и се препродава по многу повисоки цени , се разбира таму каде што е нелегална.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Прислужникот стоеше и се смешкаше на прагот како да не му се сакаше да си појде. Арсо за првпат го гледа ваков.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Вик на победа, очаеност и злоба му застанува на грлото и се онесвестува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Орачите коишто се враќаа од полето, подзапираа, ги вадеа капите и се крстеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Помисли да купи уште едно пиво, кога старецот ненадејно стана и се одвлечка брзо во смрдливиот писоар при крајот од просторијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кучката ја крена главата и се загледа во него милно, блажено, галежно.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

- Видовте ли како? стана и се сврте кон отисокот што го остави на снегот. Сликата личеше на плашило.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Наставата почна. Крсте напиша набрзина што му зададе даскалот и се замисли. „Како да се опула кај неа?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Градот чекаше дваесет илјади години. Планетата се движеше низ вселената, цвеќето по полињата растеше и венееше, а градот сѐ уште чекаше; реките на планетата навираа, пресушуваа и се претвораа во прав. Градот и натаму чекаше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И се плашеше секој прокоба некоја да не го стемни И фатен да гледа како го спепелува месечијната И во смил како го престорува: - Тој што ќе го прескочи Светото дрво, Се на смил и на гороцвет што личи – ќе управува.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Врбите пожолтеа и се исушија, стеблата паѓаа и од допир на прст.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

11 Мотив: рана пролет: Брегот на Профим зазеленет; неколку јаболкници и праски избрзале, порано расцутеле, се преливаат во алови и бели бои; по падините на брегот излетале и првите жолти цветчиња расфрлени како распукани жолчки; белее куќата на Профим, која е скоро варосана, а покривот црвенее како тукушто пресечено месо; по брегот пасат неколку овци, кои, чиниш, не се движат, небаре стојат во излог за детски играчки; еден коњ слегува по патеката со крената опашка како да лебди во воздухот; две шареникави добичиња, крава и вол, со издолжени вратови брстаат по зеленилото спуштено ниско и се допираат, се чешкаат со колковите; по коњот оди човек (веројатно Профим) со лимена кофа в рака; на кофата е паднато сонцето и облеснува; нишајќи ја кофата, човекот како да сака да го брецне сонцето; друг некој (веројатно Скрче) се шета низ бавчата, оди од стебло на стебло и ја потпира главата на нив, како да ги гризе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Седум часот. Челото на колоната ја претрча Шекарица, се спушти во широкиот трап, ја прегази рекичката и се втурна во полето на Лабаница.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Светлина се растури и се разлеа наоколу, се подигна до таван, го осветли лицето и очите на Пандократорот; се пројаснија крилјата на ангелите и образите на светците.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Осетив дека, обидувајќи се да ми објасни како да постапувам најдобро со јадицата, Симон се доближи до мене и се допре со неговата нога до моето колено.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мојата пригодна ликсурска стихотворба се вика "Јунајтед Ви Стенд" (и се однесува на Скопје и Вашингтон, а не на Бред Пит и Џенифер Анистон).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

По оваа молневито свршена работа, стариот погледна во врзаната Анѓа, го испушти крвавиот јатаган, ги рашири рацете за прегратка и се стрча кон неа, ја прегрна и почна да ја целива по крвавото лице.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Публиката падна во транс; аплаудираа, викаа „Бравооооо!“, и дружината излезе и се поклони: Луција беше невестата, а домаќинот беше никој друг туку – Фискулутурецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Толе претчувствуваше дека по нападот на Витолиште ќе тргнат потери по него, та требаше да се позасолни некаде подалеку.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Овој извика некоја шифра место порачка во баџата на скарата и се наведна зад шанкот кај бочвето - и да го наполни бокалот и да ја испразни в уста маштрабата под чепот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но ненавикнат да јаде без помошта на рацете, се занесе, па за да не падне ги извади рацете од џебовите и се задржа за стеблото од праската.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се завртува ли со тилот кон гостите и се наведува ли да ги наполни чашките од ѓумот, кошулата ѝ се крева и над аловите чорапи и се прогледуваат белите жили под колена. А Бојана отиде уште подалеку: нарочно го разлабави гушалчето и под гушниче ѝ се прогледаа краиштата на градникот, па се прави да не сеќава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Е, другари, одовде натамо јас ќе ве вода. — Проговори Толе и се ококори како човек кој си ја постигнал целта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И тогаш грмна еден рафал напред и еден смок блесна и се испружи испокинат на патот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Она пладне, кога војната беше оттатнета, а нејзините сенки сѐ уште стоеја во изгорените куќи на нивното село, и во разурнатите мостови, и во разодградените плотишта, а по селските сокаци се тркалаа празните картонски кутии од УНРРА, и селаните се облекуваа во половните американски карирани виндјакни со неминовната црвена шарка, и кога двете селски бакалници беа прекрстени во Кооперативни сектори, а секој нивни ден се завршуваше со по една фронтовска конференција, на која тие по двајца-тројца продолжуваа да се запишуваат во Задругата; она попладне, во кое исто така мнозина, продолжувајќи да немаат доверба, а и Змејко беше меѓу нив, обично молчеа, за сето време, сите тие денови, и додека се меткаа по цел ден по средселото, а и вечерта на конференциите, а дури после си се разотидуваа кон дома; она попладне, кога ќе им станеше чудно ако речеше некој дека оваа вечер нема да има конференција, толку чудно и толку пусто, што дури и самите би ја закажале неа, она додека исчекува задружниот курир - поранешениот пандур, - пак да притропа со барабанчето по сите мегдање од селото и се чудеа што уште го нема; во таа тишина, во која стоеја зачмаени на средсело сите мажи, а меѓу нив само ретко ќе пробечеше некој глас, кој можеше да бара или огон, или тутун, кој ниеднаш не кажуваше ништо повеќе: тоа пладне, во кое подоцна се насобираа сите крај една лимузина и еден џип што пристигааа од градот, носејќи уште една од сите оние делегации, што доаѓаа на конференциите и постојано им го зборуваа сѐ тоа пак тоа, сега од колите излегуваа луѓето и се поздравуваа со селаните со онаа неприфатена, одгатната фронтовска желба за приближување и Змејко уште на прв поглед го препозна онојго.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Лицето му се стегаше во спазми. Мускулите околу уста се збираа и се отпуштаа со страшна брзина.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Крв!“ Виде зад неа извезени лебеди во гоблен и се сети на мртвата птица.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Србендовци си кинисаа еден есенен ден преку Козјак и Кравица и се изгубија негде долу во Мегленијата, а со нив се изгуби и војводата Јован Ѓуров. На нивно место се довлечкаа „братја б'лгари".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Над секоја чинија се крева по една нестварна грмушка од пареа и се губи во ладниот воздух.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Воведена е и норма која предвидува задолжително полагање испит, на крајот на приправничкиот стаж, кој има третман на составен дел на стажот и се полага пред неговото истекување (чл. 50, ЗРО/05).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Станувај, велам, дури не сум станал јас. Жената ги зема стомните и оди на чешма. Оди и се враќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

и само коси, цело поле трешти, небото се тресе, мислиш на тебе ќе падне и се слуша само едно долго виење, еееее, јачи и плаче, ко мало детуле, и војниците како што одат и како што гинат само ау, ау, ау, викаат и едни паѓаат, а други се меткаат наваму и натаму, не знаат кај одат, чакалот им влегол в очи и ослепени се и од двата полка само осумдесет души не загинаа, и тогаш собув еден мртов Англичанец, ама старшијата ми ги виде чевлите на нозе и оди кај оди ќе ми се испули во чевлите, ништо нема загубено, а бара, и, кај ги најде, бре, ботушите што ми ги купи башта ми, вели, зар татко ти е Англичанец, му велам, и тој одвај дочека да го налутам, нема арамии кога сите крадат и почна да ме тепа, преку нос, преку очи, и мсне светкавици ми играат и после многу ми се стемна и го гледам како 125

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа е делот што не го сакаат и како да не ме раскинува однатре чувството дека ме тепаат или дека снегот ми влегува во чевлите кога Луис Марија игра со мене и неговата дланка на мојата половина ме опива како пладневната топлина, вкусот на силни портокали или на дробени бамбуси, а неа ја тепаат и не се издржува, па тогаш мора да му речам на Луис Марија дека не се чувствувам добро, дека е од влажноста, влажноста од оној снег што не го чувствувам, не го чувствувам и ми влегува во чевлите. 25 јануари Јасно, дојде Нора да ме види и се случи сцена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

В година тие ќе ја посетат Тоскана и на Галилеј ќе му однесат сувенири од Галилеја – неколку параболи од светиот апостол Марко, вакцина против лепра и се разбира еден малечок стаклен глобус.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Така неискапена, непроменета, непреоблечена. Ја покривам со земјата и се чудам: кај отиде огнот нејзин, како остина толку. Ја закопувам Капинка, а се молам Ѕвездан да причека, да не умира денеска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Немаше претпоставки и се прашуваше можел ли дождалецот да го излаже и да не влезе во станот?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Црномурниот заровите ги фрли Облакот се повлече од челото, се стопи И затечен помисли: љубовта кога ќе те опие зарот не смее да е врл, и се пофали: „Можев да ја уловам пастрмката, за прекрасна вечер на ѕвездениот чардак!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

- И се чу дека некои жени почнале да раѓаат црни деца. Арапчиња, црнчиња...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гнилите гранчиња крцкаа и се кршеа... Ги заплиска свеж планински воздух.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Пушти ме, мајко, сама ќе си одам, вели Капинка и се истргува од рацете мои.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По крајбрежјето се распростираат широки булевари, улици и плоштади кои, на височините на градот, се стеснуваат и се трансформираат во сокачиња.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не издржала, станала и се вратила кај децата во Маказар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го сметаа за будаличка селанец и се користеа од неговиот будалштилак, а тој гледаше секогаш да подразбере по нешто ново во врска со Анѓа и кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ми даваат кинин да јадам и се парам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Старите системи се распаѓале и се раѓале нови.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

и што бех на христиани добро учинила, и кој зло ми чинеше ја не му се љутех и трпех сѐ што ми чинеха лошо, и некои што беха у жалби и неволи — и јас плачех и жалех со них барабар, или некого от греховни работи отвратих, или си задржих јазик от клетви и л’жи и от праздни зборови, — сите мои добри работи видох ги како днеска учинени и се зарадувах.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Но, дури и по Стоунвол (или особено по него), предосудената тактика да се смажестиш и збучиш за да бидеш пожелен баш и не изумрела.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Претставите се грабаа за простор и се менеа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И се усеќа, сирома, крив; откога го немам видено! Може цела година, ако не и повеќе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го видовме, значи, камчето од Месечината и се вративме дома.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Болката во непцето од кое му биле истерани забите со удар на беговски кундак го раздразнувала и се враќала при најмал допир, и тој ја пуштил, се обидел да ја тргне главата од нејзиното рамо и веќе не знаел ја прегрнува ли или ја бута од себе; нејзините раце, како таа да барала заштита во паѓањето, останале склопени во топла алка околу неговиот врат додека топлината на женското движење му го заплиснувала издолженото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја виде еднаш со Ирина како купува цигари од бутката и како бега од неа за да не ги види и се скрија во паркот за да пушат.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

И многу кинвали имаше со земја покриени и се гледаше подолу едно златно езеро и се слушаше глас дека ништо не нѐ дели од затемнувањето Тоа беше ден на скитања.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Кога го виде, таа го прегрна и се расплака... ___________ * Господи!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Дури многу, многу подоцна кога дозна дека Најдо не му е татко туку очув, нешто во него се побуни и се збуни, но не толку за да го пројави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

И, како да сум и самиот невидлив, се фаќам за дебелото јаже и се качувам по него кон магли, Огновите и паниката на поротниците сведоците и глутницата остануваат далеку од мене.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

При стежнување на рачката, таа потчкрипна малку, Смилјанка го чу чкрипежот, скокна од постелата и се допре до вратата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

„Само со еден гаваз?“ праша измеќарот и се подзамисли. „Со еден, де“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Спомените и пресилната доза од стварноста што си ја примил, притиска и се празни во сонот...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Некоја жила уште му работеше и се надевавме дека ќе може да преживее.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Оние што не ги бев видела дотогаш; оние на кои не се имав сетено дека постоеле во сите денови на војната; и се разбира најсетне, оние што можат да потрајат и подолго од еднодневна употреба.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ги вргалиме очите и се гледаме низ оградата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Постојано се превртуваше и се будеше од некои кошмари на кои потоа не можеше да се сети.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За сето време додека разговара со неа тој го чувствува Лукова, постојано гледа кон собата каде што остана тој и се штрецнува на секој шум.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мислиш дека душата уште таму му скока и се тркала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во поглед на работната атмосфера – условите за работа во организацијата беа генерално добри.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Мнозина теоретичари се сложиле дека во овие дихотомии постепено е воведуван поимот уживање којшто постепено ги расточувал, кој беше слепа дамка на поранешните сериозни анализи и кој ги воведе прашањата на желба, нагон, фантазија, афективно вложување на набљудувачот итн., и го менуваше тежиштето на критичката анализа од продукцијата кон консумацијата (како поим што го заменува дотогашниот повеќе неутрален: рецепција).

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

На сите страни се отвораа малите вратничиња, се тргаа заварниците од тешките, големи порти и се креваа пенџерињата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Бројот на основите за казнување во чл. 265-а претрпе една дополнителна измена и се намали од 9 на 8 (чл. 11 од ЗИДЗРО/ јул.14). 2.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

„Да живеат сите ножови на светот!“ се сети и се заниша.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Кметскиот го сети тоа и се поприбра.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А што станало со ластовичиното семејство. Тоа од тогаш заживеело пак среќно, се намножило и се прснало насекаде, низ целиот свет.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Во царувањето на Марко Крале таа сосем се одделува од српските земји и се поставува во особен однос кон турско-српските односи и војни.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Лекум, како секогаш, појде кон дворот за да ги види козите, ама веднаш се сепна и се сети дека козите се оставени со козите на Чанга да ја делат заедничката судбина.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- „Било едно дете...“ Дедо Спасе гледа дека не ќе може да се одбрани од здодевното внуче па почна: - Било едно дете, лошо дете и се викало Васко.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Бавно вечераме и се пречкаме секогаш за исто и на ист начин - каде води сликарството на нашиот век.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тогаш над изморените гласови, над писокот на гајдата што се спуштил и се склопил тука, меѓу нив, се разнела смеа, тешка, морничава, неовоземна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа размислува малку и се прашува: - А што ли ќе имаме кога јас ќе станам дедо?

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Сето тоа Лазор го гледа од под веѓи и зашто отпорано знае што има нацртано на внатрешната страна на тутурката, планот на Потковицата, си дума и се надева дека можеби не се собраа за да го ругаат него, дека можеби и овој пат ќе разговараат за тоа за кое од смртта на татко му на Максима наваму секоја година ова време разговараат - за барањето одобрение за ѕидање црква, а годинава за барање одобрени за ѕидање и на општина и на училиште.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Нѐ беше претекнало затоа што некој побрз од нас излезе, оти лукавиот се осувршува во брзината, и се умножува во неа, наместо во светлината, па умножувајќи се во брзината стигнува секаде и во секое време, за да ти наштети.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На сон Севда се најде в црква. На патеката меѓу гробовите по која жените се враќаа од црква со запалени свеќи и се раштркуваа меѓу гробиштата секоја одејќи на гробот на својот близок да му запалат свеќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Миризбата на крвта ми создаваше нагони за повраќање, но се сопирав и се обидував да не дишам низ нос.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Солена пот им се лее од нивните поцрнети лица.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

3. Откако се тргна и Толе со своите другари од позицијата во гробиштата и се разбегаа востаниците, јузбашијата и мудурот наредија да се блокира селото и сите селани да се дотераат пред конакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

КОТЕ: Наздравје! (Го зема пагурчето и се крсти).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Се гледаме со кравата, и подринувам и се гледаме. Знам како е да си тешка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме најде, си мислам, и се пофаќам за ногавица.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа скокна, си ја грабна кошулата, небрежно фрлена на песочето крај езерото, и се скри во непроодниот густеж на лагот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја гледаше карпата над својата глава, погледнуваше со страв во амбисот под себе и се прашуваше: да продолжиме да се качуваме или да се вратиме здрави и живи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Децата се збираат купче, провлекуваат напевно: сите дома на попара, дури мајка не окара, дури татко не запали цигара, - и се растураат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И градите на ова издолжено тело ритмично се шират и се свиваат, и невидлив грч поминува во крвотокот и ладнина ги ежави коските.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Триве последни заемки најчесто се употребувале за означување вид денешни плакари, вѕидани долапи, рафтови слично, а дел од нив се и во денешна употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Се одлепи од тезгето. Му пријде прво на оној во износената туѓа облека и се наведна над неговата празна чаша.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ги затворив очите и се обидов да заспијам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И јас сакам да играм надвор, вели и се отима, си ги кине аливцата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ѝ се приближи и се ракуваа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Колку што ми држи гласот ѝ викнувам, и се бувнувам во печалката. 111

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само миговно посака и се исплаши мислата да не го издаде!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Умира и се менува со нов, ни тој не може да му одолее на летниот валцер... ен два три...ја загнездил мама во себе и танцуваат, танцуваат...ен два три...ен два три...како е можно да не те повлече таа неумолива, таа безгрижна вртелешка...ен два три... нашето страдање е и радост и ново раѓање...ен два три...смеата нека е смела и брза – повеќе да дава помалку да чува...ен два три... зборовите сакати се, мислите немоќни се губат – кога сме плен на тонот снен...ен два три...ен два три...моите бледолики родители меѓу исончаните мускули на танцувачите меѓу црвените жици на решетките...ен два три...ен два три...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А толку често се случувало и се случува преку денот да изгубам и триж повеќе време, отколку она божем изгубено време наутро заради кое сум го почнал денот толку онерасположен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некои урнатини, обраснато камење, оброчиште и еден темен напев што се издига во залезот: три жолти цветови, наведнати над каменот, секое нивно потреперување – некој потаен збор, се нишаат и се молат во летниот припек.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Подзапираме под една слива, претоварена со сливи модрачки и се развардуваме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите се туркавме и се пикавме што подобро да го видиме, но двајцата овчари што го водеа замавнуваа со клоци и правеа простор околу него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- А, бре - викна Иљо и се поднамести - види ги колку се бели, румени... - Чисти, Иљо, чисти...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се издува и се испавка па се врати без збор подрипнувајќи во одењето надолу како да се тркала со потскокнување.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Брзо, брзо, брзо, терај, терај, трчај, трчај брзо, не застанувај - се слушаа гласови кои беа надвикувани од луѓето од кои едни во трчаницата паѓаа, други ги прескокнуваа, ги газеа, се довикуваа и се бараа, се слушаше плач и врисок на мали деца и крикови на жени, рикање на говедата и блеење на овците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Го зеде снопчето и се врати во колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ние си разговаравме седнати на прагот и за цело време низ селото поминуваше војска и се префрлуваше отаде трапот и реката.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И се кине фитиљот. Ја угаснува некое залидано ветре, ја брише некоја ветроштина. А може свирката од Јошета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Неколку дена заедно сновеа, заедно пееја. заедно мечтаеја и борбени песни пееја за Македонија, ама остана лути многу разочаран кога виде дека командата на македонската војска од вардарско одби да ги прими младите Костурчани кои масовно сакаа да ѝ се приклучат и се чудеше и се прашуваше и себе си и другите зошто некој не сака да се направи една македонска војска?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стиснат така одзади, како токмак во обрачи, Грдан зјапаше во прозорецот што гледаше во кубето небо од осветлениот град и се обидуваше да си ги замисли низ ношницата нејзините гради, нејзините бутови и нејзините колена.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Најпосле бесно го прескокна едндекот и се загуби кон селото.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

„Само жестоко!“ вели слугата, плеснува со рацето; колата тргнува напред како дрво носено од водна струја, сѐ уште слушам како вратите во мојата куќа се разбиваат и се распрскуваат под налетот на слугата, а потоа очите и ушите ми се исполнуваат со брмчење кое навлегува во сите мои сетила подеднакво.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зар ме заборавија, си мислам и се собирам некако да станам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се собраа. „Кај сила — нема правина“ вели народната поговорка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Светлокосиот се тргна од мисли и се сврте, го изгледа за миг и рече остро: - Заколни се дека нема никому да кажеш?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

По старата несреќа, на овој Петковден дојде од Чаништа на гости стариот Богдан Сирмев од Старавина со својата внука Анѓа, која веќе ги беше наполнила осумнаесетте години и се разубавила како горска самовила.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ни рече: Немојте и двајцата да седите, само едниот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ПОЦКО: Море, стар сум, ама како обрач се виткам.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кон историското ниво на приказната кое низ преданието, архивата и пронајдениот животопис пружа увид во колебливото минато, се придружува современиот контекст во кој историјата се повторува и се огледува во речиси истоветни форми, наметнувајќи го заклучокот за неможноста од пронаоѓање сигурна точка на посматрање и на дофаќање на конечна вистина.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

После затрудне сестра му од некој коњички поднаредник а тој во богословијата ја остреше својата кама и се колнеше дека ќе го убие тој човек.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Холокауст меѓу припадниците на африканскиот народ Тутсите од племето Хуту.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се разбира, овој збор во денешната лингвистика добива некакво значење на употреба само во историска смисла, особено кога се трага по состојбите на старите јазици и се мисли на нивната поврзаност и сродство!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Мајка му на Ташко сѐ така се насмевнуваше, ни мавна со рака, си го гушна бебето и се тргна од прозорецот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Ние сме, ние, не берете гајле — се јави дедот Волче и се стави со тој што тргна кон нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пренесено, тоа е она што веројатно се случило на акцијата Келтско (Kinloch Rannoch) шкотска симфонија од 1970 г..

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Прекрасна, прекрасна, слушам и се осеќам повисока од сите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Не. ќе им речам дека немам коњ, ако разберат, ќе простат, мислеше и се изненади кога на прашањето, како ќе помогне, призна: - Имам коњ.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се бараат луѓето и се препознаваат по слики, по лузни, по белези, по зборови...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Децата легнале на едно снопче ’ржаница во гумното и се тресат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Цутот му влетува на Профима в очи како снежинки. Проклетство, рече; стана и се упати кон дома.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Некаде приквечер, кога капавиците од неговата стреа сосема секнаа, тој ја напушти таа празна работа и се тргна од прозорецот, изморен од напрегнувањата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Оној плачеше со своите огромни, отпуштени раце, се препкаше по темелите, не наоѓајќи си го никаде своето место, а неговата црвена коса се посипуваше со прашина и се излепуваше од потта, гаснејќи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Крсте се поокуражи. Го сврте магарето кон човекот и кога наближа на десетина метра и се убеди дека навистина е Ристе овчарот, рипна од магарето, го извади секирчето и се загна кај него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Одеднаш се почуствував бескрајно осамена без него.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се исправив од миндерот возбуден и збунет и се обидов да застанам на болната нога.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Подгрбавен, тој како да се готвеше да скокне; го гризаше цегарлакот и молчејќи гледаше низ обесени клепки. - Сега, најпосле изговори и се исправи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Студијата која ги обработува основите во тестирањето на пропагандните пораки укажува на следното: 1) ефектот на пропагандната креација не може да биде измерен доколку барем два пати не е изложен на перцепцијата на целниот сегмент на побарувачката (терк); 2) секое препознавање на целите на истражувањето од страна на испитаникот ја докажува погрешно избраната метода; 3) секое истражување се спроведува со споредување на резултатите од контролата и експерименталната група; 4) тестот на присеќавање се прави како со така и без помошта на испитувачот; 5) се мери степенот на преференција во одредена група производи; 6) се мери поттикот за купување и се утврдуваат конкретните причини; 7) тестирањето се спроведува на еден дел или пак на целиот пазар.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Еве, земајќи го „примерот на една рака во движење”, тој пишува: „Бидејќи секој континуиран квантитет е делив до бесконечност, движењето на окото кое ја гледа раката и се движи од а кон б, минува низ просторот аб кој исто така е континуиран квантитет и, според тоа, делив до бесконечност.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Човекот ја стисна долната усна со предните нерамни заби и се поткрена на лакот, нејасно надевајќи се на нешто.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се враќам дома и се думам зошто ми се спишмани детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сенките биле продолжени со коси сенки по земјата. Се испитувале и се препознале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Замижувам и шмркнувам од дланката ракија. Се заскрнувам, и се потстемнува и само модреам, зеленеам, побелувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сја криех во градина, зад макови китки, ил' под ружи г'столисти тулех сја как зајац.

„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)

Во неговата душа се мрсеа и се кинеа мислите и напразно бараше себеси да се види во нив.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

— Добро, тогаш, — почна момчето. — Јас одамна ги гледам нужниците и се распрашувам кај наши луѓе каде води ѓеризот, колку е широк, каде истечува итн.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка му излезе нешто да купи и се забави.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Воопшто нема да му помогне тоа што ја остави својата поранешна вера и се покрсти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го извади татко шејот од дисагите и се сврте кон Петрета: - Да ти го дадам или в црква да ти го донесам?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

На очи ти гори човекот, а не можеш да му помогнеш. Папоти и се топи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го виде тој гавран со прострелени очи и се сврте кон таа една Марија.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Само некои, дребните, останале сокриени меѓу лисјата, и само една голема, која лека полека, во сонот, се престорила во топка крв и се исушила потоа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го отвора устето, замавнува и се пика во мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас претпоставив дека брат ми се преоблекол и се свртев: тој веќе беше во своето одело.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во сегашнава ситуација на плуралитет на уметничките јазици, со користењето (и функционирањето) на двете наведени нивоа на пристап, се појавува една продуктивна тензија и се открива колку е комплексно прашањето за нашиот национален идентитет денес.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јачеше. Од зад неа кристалната испреплетеност на замрзнатите прозорци доаѓаа неодредени шумови, се судруваа и се разбиваа еден од друг.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

- Тоа е првата наша македонска „фабрика“ - одговара Гоце и се смее...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Се закануваше и молеше, се довикнуваше и се одзиваше, се повикуваше и премолчуваше, а сеедно остануваше да пишти, да вреска, сета таа единствена глутница, која заедно бараше некој одговор и заедно остануваше без него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Молчи Јоне, трај Бошко на черен, господ бил пред мене, си мислам, и се иставам од местото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ЛУКОВ: (Откако ќе излезат, ја затвора вратата и се враќа во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го држам на калач детето и се пробивам низ подземниот тунел кон перонот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Остави ги да си пасат оти ќе ти го нас’скам кучето, го гледа овчарот и се чуди оти детето нема ни коса ни веѓи Ами кој така те олупил?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

По ударот со кундак во куќата на немата девојка, Лозан Перуника се чувствувал грд и штрбав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Ќе оздравиш брзо... ќе се кренеш...“ рече мајка му и се обидуваше да се насмевне.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И со склопени очи го гледав зад зелена магла човекот-факел како споулавено трча, а зад него, зад границата на тој настан, се протегаа моите соништа врз почва покриена со кожа на џиновски гуштер.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го допирам цвеќенцето на реверот на мојот внук, го земам тој цвет и се мачам да запишам нешто со него.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Најпрвин забележал дека треварот се влече безволно и тромаво под тежината на литата гуња, лапа утрена свежест со рибја уста и ги допира со криви прсти ребрата како да пребројува на нив апежи на полски пајаци-крвопијци или како да пребарува да не му се впијат в месо клобурчиња на сивозелени крлежи што останале по нагонска зајачка игра на местото на кое спиел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Како да испарила секоја капка животен елан и се тетерави на брановидните ветровити патишта.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кога ќе дојде време, ќе те одврзат двајцава никаквеци, безгласно рече пајакот.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Ги залепивме носињата на стаклото и се загледавме во шарените книжни пари.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

13. Сонцето се заинати, дождот не се предаваше и се роди виножито.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

И не го почитував правилото дека никогаш не знаеш што може да ти се случи по пат велејќи си „Плин имам, само да ја земам, вртам крукче и се враќам“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

На крајот дури и аплаудирав, како на вистински концерт, а Мила стана и се поклони како пред вистинска публика. Потоа заедно вечеравме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Тие претставуваат несомнен придонес во развојот на нашата новинарска мисла и се вградуваат во трајните остварувања на македонската журналистика.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој веќе се повратил и се мачи да си ги најде нозете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Болничарот ја бутка количката по горната патека, кон пулмологија, со голема брзина, а јас потрчнувам одзади и се обидувам да ве стигнам… Тажна слика.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

- О? - вели уредникот со насмевка и се оддалечува вртејќи ја чашката во својата рака.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Небото се исчисти и се облече во чиста проѕирна сина облека.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Лежам така, се губам и се враќам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој свирна низ забите и се заврте кон мене со широко исклештено лице.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Сфатив дека некој ја отворил вратата зад нас и се завртев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ина се кикотеше, се потпре на рамото на аѓутантот и се смееше; почна да се смее и аѓутантот; им пријде и сестра ѝ, Светлана, и љубопитно прашуваше што се случува; аѓутантот ѝ говореше нешто на украински, и таа се закикоте, исто така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влезе. Полека ја затвори вратата на крчмата и се присобра во еден агол.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

- Пожар! - Пожар! - викаа луѓего и се тргнуваа настрана за да им направат пат на пожарникарите.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Тој никогаш не лежел со тебе цела ноќ на плажата во Камакура, никогаш не ги слушал твоите кошмари, никогаш не чул како целото твое детство се менува под тие ѕвезди, се менува и се превртува, додека твојата детска уста се отвара да открие некое ново минато, секогаш она за кое тврдеше дека е реално и сосем вистинито.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

- А сандакот? - прашува Огнена и гледа кон столарот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Човекот навистина се занел на една страна и се фатил со обете раце за стомакот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Арсо ожесточено го закопува длетото во влажната мекост на нечие тело и се сепнува од тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Абре, аман!“ Тој дојде и се наведна над бунарот. „Вистина нема“, рече подзинат кога ја извади главата горе. „Нема“, реков пак јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја испуштив патната торба и се здрвив. Тогаш се отвори земјата и пред да ме голтне со ѓонот в раце и главата крената горе кон мајсторот, убаво слушнав женски глас и стигнав уште да ја замислам жената како со распуштени коси седи на масичката под препарираната мечкина глава и неопитно липа во првата вдовичка ноќ. okno.mk 79 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

— Да насеча борови одоваде рид, или да преврла преку рид по букови? — се праша сам и се замисли, чекајќи го магарето да се напие вода од коритото на шопурот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Играа и се веселеа сѐ до пред зората, а потоа се разделија.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Оти не се кажувате, велам и се пуштив кон Горачинов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

По толку време – си седи поштарот сам, Прета, копка нешто со бастумот пред него, Ѝ шепти нешто на земјата, И гледа една тажна жена осамена на прозорец, И се мачи да го одгатне раописот на животот, Избледеното писмо на чекањето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Оздола доаѓаа луѓе, старци, жени некои ги носеа на грб зашто не можеа да одат, а најголемата врева доаѓаше од воловите, коњите, козите, кучињата што останаа заробени во селото: се измешаа сите гласови и се слушаше нешто страшно.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Арсо се сврте со грб кон Патрокле и се навали на рамото од Глигора кој уште спиеше.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Биле педесет и девет и од пат им се тргале и арамии и ѕверови.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

При ова патување речиси постојано се среќавав, дури и се судрував со чудни фантазмагорични привиденија, чии што контури повеќе потсетуваа на кукли што ги гледаме по излозите но со подвижни екстремитети, со лица што се смеат додека очите плачат, дури и со зборови што не беа кажувани туку едноставно извираа од утробите на овие креатури.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

На тезгата работиш, а позади пржиш пипер, патлиџан, со јајца или без нив, готвиш и тука јадеш „на стајање“, ама и се сончаш додека ти ја припазуваат тезгата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се затвораа во кошарите и се триеја, откако пред тоа ќе се насапунеа со миско сапунче, првин со суви кочанки, а потоа и со памучни крпи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Каде вака се измачи ти вечерва да не видиш? Му направи здравоживо и Трајко, а бегот седна и се загреа на пламенот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се брише и се тресе ко риба во мрестење.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Глувченцето залазе исплашено по клупата, задушка ѓаволесто со носето по трошките и се обиде да рипне преку работ на клупата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Доста им осука кора, им испржи и колбаси, ги наруча сите три деца, и кога тие јадеа слатко на тарунчето на чардакот, таа ги погледна и се заврте на другата страна да не ѝ ги видат солзите што ѝ навреа на очите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Бам по носот и се најдов долу.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пред началникот Јован, како и Бино, плукна на бугаршчината и се заколна на верност краљу Петру I, за кое веднаш стана општински шумар на оној ист свој реон во којшто брка комитаџилак тринаесет години.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако е веројатно дека имотот и имотната корист или предметите се наоѓаат во странство, се распишува меѓународна објава кон која се приложува изјава дека во случај на нивно пронаоѓање ќе се побараат привремени мерки за замрзнување или конфискација на имот и имотна корист или одземање на предмети (чл. 564, ст.1-2 од ЗКП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа ноќ е, сине, пеперуга бела: на макова вршка слета и се скри.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

- Ние ќе му фрлиме и 10 евра ако треба само нека гине за нас - рече режисерот Дулитл и се почеша за носот.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Со време нејзината соработка добива сѐ поактивни форми, таа станува агент на тајната служба под име „Јагуар“ и се стекнува со статус на офицер.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Луѓе како луѓе, се жалат, се караат и се забавуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Така, се спакува набрзина и се качи на авион за Љубљана.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Слезе од возот, купи каранфил, си го закачи на реверот и се упати по главната улица кон паркот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Логотетот гледаше во чудното писмо на прстенот и се чешкаше по тилот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Од сите бараки излегуваат жените и се вртат на снегот, се пореваат како налудничави сеништа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Навраќајте во него за да се присетите и за мене, зошто јас постојано се соживував со вас и стрпливо поднесував сѐ што се случуваше; страдав кога со вас нешто тешко ќе се случеше, а кришум се радував и се лутев поради вашите немирлаци; сетете се и за вас, мили деца, за вашите први денови, кога како преплашени зајчиња се припивавте кон клупите и плачливо се држевте за рацете на вашите мајки.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Содржината и стилот на овие извештаи многу се разликуваат и се чини многу јасно дека дипломатските претставници кои ги пишувале извештаите (или вршителот на должноста, во отсуство на дипломатските претставници) работеле по сопствено убедување за она што е важно.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Очињата им се оѕверија, се затаија во себе како мачки пред да рипнат на жртвата, но истовремено сфаќајќи ја својата немоќ и се оладија.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Вее вејавица и завива ко бура, налудничаво се спушта прудолу и се крши од ѕидот на столетните борови.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Да не си заразена од некоја тамошна страшна болест? – ја прашав и се преплашив од оваа можност.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Седнавме на рогузината и се чешаме по набивките, по удреното.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Утредента му отиде на командирот нивни и се пожали. Имало некој толмач и се разбрале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се заколнале дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Наеднаш гласот му станал памучен и топол, скоро приспивен во помирливоста, и тој можел со својот јазик со кој минал преку испукнатоста на горната усна да го собере сиот пелин и јад од човечките срца во едно чинослужење од кое водовриките стануваат златножитни рамнини.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Капките многу силно се удираат од ламарината и се распрснуваат.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Тој стана сенка, ми рекоа, тој, мојот старец, а јас носев нови долги панталони и се криев и плачев ноќе зашто тие беа купени со украдени пари. Украл.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Пролетаријат... – таа ја цедеше секоја буква - најпрвин да завршам за тоа шо почнав, а потоа јаска убао ќе ви растолкувам шо е тоа пролетаријат иако знам дека ти шо ме опита, знам дека нема да ме разбериш... - таа прекина за миг и се врати на прекинатата мисла.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Во темнината, масата се разлеа и го зафати сиот простор, потече и се згусти во теснината на ходникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Си го гледам здивот пред устата и се мислам што да направам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ја нарами пушката, силно истри дланка од дланка, дувна во шепите неколкупати, зачекори до стеблото, се врати назад, се подигна на прсти и се обиде да погледне преку високиот намет.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Финалето беше онака како што и се очекуваше – секој ја ебеше во по една дупка дебелата Симона.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Онисифоровата молитва стасувала до нив како нејасно мрморење на некој жуберникав поток недалеку од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го поздравив, здраво, му реков. Тој дојде до мене и се потпре на рачката од сорот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Меѓутоа, се случило на втор ден Божик да бидат близнаци, црномуресто машко и девојченце со руси коси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од зад ѕидовите на Имотот се зададоа детски писоци и се зададоа писоци на луѓето што живееја и работеа на Имотот - некој, преку ноќта, ги исклал возрасните од Акиноските.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајко божја, се зачуди и се сети дека тоа мајко божја со смеа го изговораше гаменот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

— Мори, оти да не меси, зар му се суи рацете!? — одговорија овие, наглас се насмеаја и се завртаја назад да видат дали ги гледа ќатипчето од конакот, кое веќе одамна беше ја „обесило пушката" кај Петкана Милевска.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Марко Марикин прашуваше и секогаш сам одговараше, најмногу тогаш кога ќе предизвикаше љубопитност кај луѓето со кои се здружуваше и кон кои беше братски милослив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се виткам јас, а се витка и Јон в постела. Премалува човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мочуриштето беше зад кулисите на животот, брате Јоване, а предвечер, со прелетувањето на пајките, отекував од комарци и се враќав во заедничката барака без огорченост.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тие палат нови цигари и се фаќаат за глава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Арсо се фати за јажето и се обиде да се подигне на рацете.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тогаш дојде со големи чекори од зад куќата див човек а со шепа држеше шепа на голо, збрчкано, пискотливо чудо: ситно и бушаво старче на долги гаќи, босо и со раменици на кои не можеше да се потпре ни петгодишно дете: на изгребаното лице со ретка брада подзинуваше и се склопуваше на рибји начин празна уста. Падна на коленици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во едно ќоше од дневната соба забележав повеќе столни лампи со убав абажур и се загледав во нив - Колку се убави секоја на свој начин, ни ниедна не е иста со другите.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Можеби тие биле векови во кои зборот сомневање не ѝ бил познат на крвта, можеби во тие верувања крвта го познавала само себичниот збор денес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Земјата се притајувала под нивните крвави стапалки и со некакви чудни и подвижни дамки им претскажувала плитки јами.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

125. Не случајно Мисирков зема тројца од Охрид што се свртеле на три различни страни и се ставиле во услуга на трите националистички пропаганди за завојување на татковината.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јован излезе од дупката и се качи горе, а потоа двајцата застанавме до купот земја и камења.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во осумнаесетата година ја спушти слушалката и се исправи од клупа со матурантска диплома в џеб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Мали јата ластовици се креваа нагоре и се спуштаа, повремено зацрцорувајќи, среќни заради повторното враќање во стариот крај.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се покажува едно препогането војниче, препесено, што се вели, се поткачува на еден камен и се надава вака напред.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пиштеа луѓето како полжави на врела ламарина, риеја и се криеја во калта, копаа бразди, се вовлекуваа еден во друг, да се спасат од мечот на свети Архангел.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Еднаш тој сепак го спушти јаренцето и се оддели себеси од него и со вратата од пиланата, што ја затвори добро зад себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ниту опуљ не свртувам кога им крцкаат чизмите и кога се чигават пред луѓето и се дерат за победата во која кој знае дали воопшто веруваат...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Старецот стоеше на своите јаки нозе и се потпираше на тешка ластегарка.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Почекав, нема ништо и се престрашив да ги отворам очите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мајка му беше перачка и татко му една година му се порадува на своето единче и се изгуби отаде океан барајќи среќа и леб.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Божјите намери не се досегаат, вели поп Танаско, и се неразбирливи за простиот ум човечки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас, пак стенкам, напињам и се држам под папокот, како да вадам ножови од него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сонував девојки и се будев со закопани нокти в месо.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

__ 25 Чутуранга (санскр. чатур – четири и анга – чест) – древна игра за четворица која се смета за претходник на шахот, во која играле четири кралеви поставени на 64 полиња и се движат под различни агли.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пролетва, од 20 април, кога меѓу 17:30 и 19 седам пред „Багдад кафе“ и се обидувам да уживам во макијатото, секогаш едни исти брборливи мисли ми се раздвижуваат низ главата.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Роднините се поткачуваат на едно столче, специјално наместено до коњот и се прегрнуваат со невестата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И веднаш сфатив дека тоа е единствениот простор низ кој ќе морам да го изведам на слобода моето стадо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Молел нашински. Освен тоа и брадата му ја искубале. Го оставиле ќосав и избегале без да знае кои се.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бев убеден дека ќе ја сретнам Луција; свртев од „Вила Зора“ кон мостот, ја поминав рампата на железничката пруга и се најдов на корзото, кај „Епинал“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Само толку? – прашува изненаден Зоки. - Само толку, - вели чичкото и се смее.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

БОГДАН: (го носи под мишка Пијаниот. Овој је раскрвавен на челото и се порева).

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Брзале, мислиш ги чека ан во кој уште од есенски ноќи крцкоти оган и во кој ќе сретнат луѓе што ширум го оделе светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Секаде има шум, со шум си заобиколен, тој не те напушта и во длабините на градскиот парк, а како ехо се носи и се слуша и во пазувите на Витоша.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но единствениот начин да успее беше да го узнае името на растението.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Тато, дали може да заборави македонски? – не издржав.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Го разврзуваше крпчето, и се покажуваше што има во него: неколку ситни гранченца.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зимуваа далеку на југ и се враќаа ваму дури во пролет, кога зимата веќе побегнала на север.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

ОЧИТЕ негови да ме приберат... И се смрамори...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Поверувал дека некоја надеж му го измазнува лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ме чекаше малку напор со испитната сесија, но се надевав дека ќе успеам сите работи да ги средам на време и се молев на Господ да биде со мене кога ми е најпотребен.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Пола до пола, лаф муабет, го испрати дедот Петко поп Трајка до неговата порта и се разбраа дека на Илка ќе му земат за венчање три лири !...

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зошто езерото зјапа во сопственото дно и се запенува како расен коњ во галоп?

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Слегоа на џаде, заминаа по едно дрвено мовче и се најдоа од другата страна пред куќата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Меѓу другите до гробишта го испратив; ме одбегнуваат и се гордеат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

За првпат ја слушна историјата на овој сиромашки изедник и се воодушеви со храброста на Катил Ѓорѓи и Спиро Црне, кои го отепаа Сулимана во Србиново на чешмата Виорино. За првпат крена рака на Турчин.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ние, клекнати и збиени една до друга во грмушките, одвај и дишевме.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ама и жена ми ја нема. Гледам само онаму отаде некоја жена, една умрена пријателка на свеска ми, си ги соголува нозете и се прави дека не ме гледа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И се отвори небото како екстаза, луцидна за себе слепа за сѐ друго! Човек пред човека не се отвора на таков начин ни во исклучителните мигови на премин од еден во друг и излез вон себе.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

- Добро, знам, знам, - го прекинува Марко малку нетрпеливо и се свртува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Селаните истрчуваа, го гледаа прислужникот и се крстеа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

ЛУКОВ: (Ја затвора вратата и се враќа.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тука немаше исклучок, и се смиривме кога ја дознавме причината за немирот на нашата мила Сталинка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Долго стојам со затворени очи и се плашам да ги отворам зашто наеднаш ќе го снема тој свет што во мојот спомен остана како незаборавен сон.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ветво алиште не се крпи. - Не давај се, Јоне, не предавај се, го молам, и се крстам над главата негова, над иконата негова.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ме врти околу себе. Се гледаме и се чудиме една со друга.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Запеј, запеј, Караорман, Караорман и Славеј Планина...“ Гласот од песната ѕунеше, се ширеше и се носеше низ буковата зелена корија...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Пилишта, ко пилишта, ми вели Јон, се зајале за нешто и се удриле.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Суви заковани штици. Немиот крик расте и се заканува да го минира однатре, да го разбие на атоми.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Есени, таа сосема сама. квечерина стои крај прозорец, пие чај и се сеќава на последната екскурзија.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Само, понекогаш, на полноќ го слушаат виежот на кучињата и се ежавеа од страв, дури во сонот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Стаклениот покрив одозгора се крши и се урнува...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

— Заклучонаја АО 441, ми вели Рјазин и се подумува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И веќе знаев дека сѐ ќе е брзо готово, дека земјата обеспокоена од ѕверското будење на човечката крв нѐ чека да нѐ награди со црви, нас или тројцата со фесови: дотрча Ганка и се наведна над мајка си, се обиде да ја крене на нозе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Венезилос ќе рече: „Словеномакедонците не се чувствуваат ниту како Грци, ниту како Бугари“ (фала богу, фала богу) и се прави Абецедарот, лепата чупа п'лни вода, но под притисок на владите од Софија и Белград, се уништува, а Венезилос пак ќе рече: „Ако Словеномакедонците бараат училишта на својот јазик, јас ќе бидам првиот во Грција што ќе се заложи за нивно остварување“, но пругоре вода не се навраќа, оти и врвот се плаши од потоп,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа стана, наготви колку за неа со децата, се накрка слатко и благо и се промени „велигденски".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Барт, Лакан , Фуко и Дерида се објаснети и се потцртани нивните придонеси и вредности за феминист(к)ите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Удираше околу себе и се сеќаваше на влажните лица од детството. Беше силен и сигурен со ножот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Па, лета високо, високо! - вели дедото и се чуди. - Па што ако лета високо! - пак одговара Гошко и не ја крева главата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

На гробот му ја ставија бистата што си ја направи. Луѓето ја гледаа бистата и се восхитуваа на неговото мајсторство: изгледаше како да е жив Танаил.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Неколку пата штракна рѓосаниот клуч на клучарот, скрцна старата тешка железна врата и се отвори...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

А може и да сум умрен, вели, ама луѓето заборавиле да ме закопаат, вели и се притиска на градите, како да крие жива потполошка под дланките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и го чу како вели -доле нозе боси, горе кур аждаја.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Таа рошка низ чантата, вади прибор и се шминка; Богдан ѝ го гледа повремено лицето на стаклото од прозорецот и осеќа во носот силни мириси што се сменуваат или се мешаат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Една светска заедница што живее складно - се почитува себеси и се јаде.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Се изнамилуваа до наситка, станаа, се измија на изворчето, поручаа и се напија студена водица и се заколнаа еден без друг да не умират.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Постоеше пак една далечина, стоеше неначната и една исплашеност во тие околчави итри очи, јаренцето дури и истрча и се затскри зад сандакот со храната, но тој и сега можеше да го гледа опавчето, што продолжуваше да поигрува одвреме навреме и таму.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Така правевме неколкупати, од младешки бес (ја исмејувавме сиромаштијата!), а луѓето зјапаа во нас; еднаш зјапаа и некои девојчиња и се кикотеа, и јас се сеќавам дека поради штосот со чевлите тие се забавуваа цела ноќ со нас, а ние ги потрошивме и последните пари; решивме да ги одведеме во кино, но таму не нѐ пуштија со по еден чевел; Земанек се расправаше, и потем ги продадовме картите и отидовме во кафеана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во некои тајни партиски списи дури и се навестуваше опасноста, ако не се преземат итни мерки, повикот „Пролетери од сите земји, обединете се!”, да заврши со „Козари од сите земји, обединете се!”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Место пљачкање, тепање, псуење, овој јузбашија го построи и се збогува со сите селани што излегоа, та дури и Толе го стисна за рака и му ја подржа малку повеќе од другите селани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Скршнувајќи од друмот, колата набргу навлезе и се скри во честа коштанова шума.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Јас кога размислив подлабоко, дека вујко ти е причина за смртта на татка ми, длабоко се потресов и се покајав што така непремислено ти предложив.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Само што ќе ја отворам вратата, вели, пак се губам и се губи сѐ во мене.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сирото тркачко грло со куп ребра и една бела душа - си попаднало во нестарателски раце. „Твојата соба е поголема“ , шепнаа. „А утре ќе дојдеме и ќе го однесеме.“ „Кого?“ Го триеше со дланката темето и мислеше: брзо ми расте овесов на глава - треба утре да појдам на бричење. „Коњот“ , чу и се изненади.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Си ги ставиле колената под мевот и се наведнуваат, го бацуваат подот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А не се ни трудев да си ги научам студентите како да ја изговорат репликата, се разбира – предметот не ми беше геј- верзија ниту на Пигмалион ниту на Мојата красна леди и не бев некој геј- професор Хенри Хигинс, што зел да ги учи разните Елизи Дулитл од Ен Арбор како да му дораснат на геј- кругот – иако на крајот предавав за карикатурата и се трудев да ги изведам нејзините импликации, како што правам и тука. ‌А какви се тие импликации?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не гледав и не бев сведок на мигот кога Симон Наконтик, сиот како зелен волшебник од мочуриште, си го џвакал брадулето и му раскажувал на долговратиот Лазар Аргиров, чиниш е на овој свет само затоа да ги проубавува грдостите, за судбината: тоа е сѐ, човекот во нејзините раце е орудие - коле и беси без совет и без знаење на својата крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ама, дека многу нѐ сакаше, само ни ги тргнал, ни ги вратил рацете назад, и се пикнал меѓу нас.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се внесува во страниците на еден свет чуден, незаборавен, сосема инаков од овој.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Камионот настранува и се исправа и кашла среде оглоданиот предел од зелени смреки и темни, препланети грмушки.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но, кога оној беше на средината од долината, доста блиску до него, и кога застана тука и се собра во едно сиво перниче со натулени уши, сиот престорен во прислушкување, Змејко дури тогаш зеде да се подготвува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Низ модрината, ишарана со живо подвижно сребро, човекот го носеше својот непријател, се лизгаше, застануваше само понекогаш да определи на прав пат ли е и се пожалуваше на планинската моќ.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Шишман го крена пак тенџерето одкако ги крена рамениците пред Србина и се запи до заборавање.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Откако авторот Едо поседе колку на истоименикот да му даде доволно време тој евентуално нешто да рече, исто така без збор, зошто молкот му предотегна, стана и се упати преку мостот кон мотелчето на Петра.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Сѐ уште врз огнот фрлале гранки и се собирале, се стискале еден до друг да се згреат меѓусебно, малку повеќе од последната топлина на мртвиот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На крајот, сепак, се разделија и се договорија кога повторно да се видат за првиот закажан преглед во клиниката.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зајакот одмагли нагоре и се изгуби низ коријата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Едни вадат камења од реката, ги кршат и ги носат, други сечат греди, летви, чатми, диреци и појаси, жените мешаат кал со плева, гаснат вар и се крена куќарчето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му пресуди на агрономот и го плати тоа со ново страдање не толку од љубов кон мене, туку затоа што е правичен човек и се плашел дека правдата нема да го стигне агрономот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тој отаде, јас одаде. И се гледаме така, се срамиме, не знаеш што да проговориш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сетив зад грб продирен поглед и се завртев. Не се излагав.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се прпелкаат риби, кленови и крапови, на суво, доаѓаат диви вепришта, ги лапаат и се дебелеат.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сепак на една од двоколките, на својата, лежел истоштениот малодушник Неделко Шијак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Муст“ - така велат Романците за ширата - секој пие и се чини дека во грозјебрањето цела Романија пие само шира.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Од силината на неговиот глас или од светлината на стиховите и зборовите, застанало и се скочанило сѐ околу и таму и потаму.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ги слушнаа Милановите пискотници четниците на врвот на чуката и се вомјазија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сега, загреан, одеше од гостин до гостин и се фалеше: Ганка му носи свилени јоргани, креденец, шарен килим, везени перници.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јато летечки риби што пробивајќи ја границата меѓу двете сфери доаѓаат од морето и се селат во нас.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го удри по лице светлата жица од прозорецот, од неа сега струеше жештина, а викотниците како да излегуваа од неа и се истураа во собата врели и мачни.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И се драскам надолу низ шумата. Го кинам газот и колената, се тркалам ко откорнат трад. 64

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Сашхен - висока дама, чија што мила лика беше помалку нарушена од бакенбарди, тивко се насмевна и се напи со мажите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Но - пишува Шатев - попаднати во туѓа средина, без никакви средства за живот, тие видоа дека не така лесно се прави конспирација и се прибираа при своите родители“47.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Помина ручекот велигденски, се најадоа мажите, се напија, дојдоа пак жените да ги земаат тепсиите и се надуја гајдите на сретсело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги прекрстил рацете на градите и се смее, се кикоти.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Туку седи Силјан и се чуди на тоа што му го кажувале; каква работа ќе биде таа, луѓе невидени ни чуени да му прикажуваат за сѐ што имал дома и за што му се сторило нему и во селото.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тогаш те мразев зашто те немав и се опивав држејќи ја под палто врз седефената дршка десната рака.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Спасиба, спасиба, повторувам и се тетеравам ко дете што проодува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гудало од слатки нерви се скокотка и се игра со некаква виолина.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Се борам. Не сакам да го видам и се борам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се пуштаме со јатрва ми Уља, ги отпетлуваме рацете, прстите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дедо Мраз со санка и шишенце КОКА*КОЛА еквилибрираше по падините на покривот и се цедеше во длабочините на олуците и по рабовите на оџаците плашејќи се да не се стопи како дебела илузија додека во подножјето на елката од пластика и трепкалки ги паркираше шарените пакетчиња од фабриката за евтини чоколада вафли и бомбони небаре е нејзин трговски патник а не црвен исполнувач на желби ***

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Ете, вакви луѓе требе царот да има, та да не се буни рајата, — му рече Толе и убаво го изгледа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жрепката е фрлена, жрепката е фрлена! И се случи тоа за што сите потајно копнееја.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Мајка ми ме погледна изненадено и се насмевна: - А, за тоа не ми кажуваш, мангуп еден, криеш од мене, а?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

А нешто како широк оган им ги ламушка вршките и се држи за дрвјата, не се попушта. Се шета по дрвјата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но, за да стигне до своето работното место Б. Н. патува на секои три дена и се враќа дома (освен во определени периоди кога остануваше и до 11 дена – првенствено кога имаше „вонредни состојби“).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пелагија се наведнува врз старецот, за последен пат го пика своето кадро во неговите очи, нежно го допира со прстите по челото и се исправа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А кога ја виде во фармата кај Полин и кога ѝ викна: мац, - таа низ истата дупка низ која влегла во кафезот, излезе надвор, а по неа и сите мачки до една излегоа надвор: почнаа да трчаат по мачката од питропот Танаско и се распрснаа по сето село.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Воденичарот ја нишаше главата и се чудеше: - Па како тоа да си се исплашил толку? Де, де кажи. Не срами се... А?

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

„Ти сонуваш, Луција“, рече тој и се врати назад, врз неа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што возбудуваше во целата таа работа (а јас подоцна го најдов во една француска книга на еден познат антрополог, што ја купив во Париз, при едно гостување на циркусот), е што партијата на Луција нѐ врати назад, на едно порано еволутивно општествено скалило: во добата на примитивните, со транс и еуфорија опседнати општества, таканаречени дар-мар општества, каде основни форми на општествената комуникација се маската и трансот; пред тоа живеевме во таканаречено општество со книговодство, во кои мимикријата, маскирањето и занесот исчезнуваат (затоа комунизмот беше помалку жив, одвратно немагичен и црно-бел по однос на општеството што го градеше партијата на Луција) и се повлекуваат пред компромисот меѓу наследството и способноста, кои се два основни фактора што ја определуваат иднината на единката во тие општества.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И се смеат со полни усти.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Носот го издели мирисот и се замисли над него, како добар познавач занесен со некое древно, одлежано вино.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Откога се починале и се понајале, си летнале пак и си дошле во тие земји кај што си имале седела, та секој си тргнал во својот вилает, а Силјан со Аџијата и друзи се упатиле за кај Прилеп.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Колку повеќе остануваше на прозорецот, тој можеше сѐ појасно да го открива тоа, а во длабокото претпладне тоа веќе сосема се одреди и се изјасни пред неговиот поглед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Улицата малку го збунува. Застанува, почнува да гледа наоколу, испитува сѐ и сешто и се дуе.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Сите се збираме околу огнот и примижуваме. Кучињата се чудат од под сливите Ѓенески. Гледаат кон нас и се чудат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред вратата го пречека кучето Лиско. Лиско квичеше, мавташе со опашката, скокаше и се милуваше.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Во таа шарба од зелени нијанси се оцртуваше само една женска прилика во бел фустан и се чинеше како сето тоа да е едно големо сликарско платно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ние - тоа е заменката на повторно пронајдената автентичност, а отсега тоа е име за обврзувачката хомогеност; беше тоа топол простор на братството по оружје, сега е празна падина на која бледнее и се замрзнува јавниот живот; беше тоа раѓање на една заедница самата од себе, сега тоа е исчезнување на секакво растојание, па затоа и на секоја можност за соочување на нејзините членови; беше тоа крик на револт, сега е солилоквиј на моќта.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Другарју, - му рече тој на Коча и се отпушти сиот. - Другарју, нарачај ми уште едно шишенце.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И ете, наспроти сите божји нешта, Сега луѓето застанати на прозорец гледаат и се крстат: Точно во таа доба и од страна зад која исчезна таа Квечерина, заедно со ѕвездите - изгрева и сонцето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Гледајќи ја оваа маса од расчувствувани лица, Арсо се прашаше самиот себеси, зошто овие сериозни лица - запотени, стеснети и опијанети од љубопитност, ги заборавиле своите секојдневни работи, многу важни за самите нив и се претвораат овде во наивни, пакосни или добродушни гледачи, зашто им е потребно тоа да се согласуваат со оние што обвинуваат и на таков начин да си ги прават душите тврдокорни, барајќи во себе презир, непопустливост и казна за оние што се млади и непокорни, но очигледно способни да ја платат највисоката цена за таа своја непокорност, за тоа свое несогласување и за мечтата за нешто што го нема, но треба да дојде, зашто без него нема смирување и среќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Видов вистина, кога дојдов и се вратив.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

„Не сум ниту човек веќе.“ Луѓето отстапуваа. „Јас сум градот“, рече и се насмевна.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

— Викна Бојко така силно, та дури ехото повтори во долот во Врткова Ливада и се разнесе по целата гора до Кучкин Камен нагоре.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се сетив дека зелените не ме сакаат и се насмевнав за да ја сокријам збунетоста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се качил на едно дрво и се завиткал во капицата сено меѓу гранките.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Камилски брзо се оттргна од мислата за тврдината и поранешните дискусии со Татко за неа и се врати кон преостанатите зборови како: диван, диванхане, претсобје, ходник, но и голема приемна просторија со убав изглед, обично на горниот кат од куќата (од персиски divanhane), пармак, пармаци, дрвена ограда, на чардакот или на басамаците, направена од тенки летви (од турски parmak, paramaklik); басамак, басамаци (од турски basamak); мердивен, подвижна скала (од персиски merdiven); сандак, порано овој збор бил употребуван за означување вид сандак во кој се чувале алишта и особено невестинското руво, обично се изработувале и украсувале во разни шари, а денес со овој збор се означуваат сандаци направени за разна намена, особено како војнички сандак (турски sandik) и перваз (персиски pervaz), означуваат дрвена конструкција на прозорците и вратите; dolap (од персиски dolap); серген (од турски sergen); мусандра (од турски musandira).

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

- На таквите секогаш им е лесно, - застенка Барбут- бег. –Тие лежат, а ние влечеме товар и се потиме.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се оддели од езерото и се упати кај Царјанка дома. Додека тој ја прашуваше, таа само плачеше: „Прости за сѐ... Ме пече душава за Трајан...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Во Грција е прв крал баварскиот потомок Ото, и се раѓа еден Леополд (под протекторат на еден Леополд ќе се создаде колонијалистичкото Интернационално африканско здружение), и се раѓа американскиот засмејувач и исмејувач Марк Твен, врсник на рускиот сатиричар Минаев, и една јармодржечка сенка ѝ ја отстапува круната на другата што се надвиснува над подјармени народи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пасматри, вели, и се слекува, се пресламчува пред мене ко 'ртка, ко оголен стап.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Му застуде и гледајќи дека има уште час два спиење, легна покрај Гита и се обиде да заспие.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ја зеде црвената вртешка и се стрча.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

А јас мојата кама. Се наведнавме и се меркаме.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но гавранот научи во своите сто години како треба да се чува од појаките; уште пред да се доближи човекот, црната птица ги рашири крилјата и се изгуби.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го рече ова и се сврте кон мене. Дури и подзастана.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Гушнати - прегрнати липтат, одболуваат болка стежната и непреболна, и се предаваат на радоста што небесата само еднаш ја даваат...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Бојан трепна. Се исправи на леглото и се вслуша.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кучињата и мачките скокаа и се грабеа. Нивното тешко повраќање, ги разбуди игуменот и отец Иларион.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од ден на ден губеше сили, место да му оди за напред. Очигледно, венееше, жолтееше и се сушеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Уште кога чу дека Луман излегол од оваа страна на планината, прв меѓу селаните се крстеше и се молеше вака: „Само, луѓе, речете тоа зло од нас далеку да биде“.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дишановите назнаки во поглед на „Големото Стакло“ речиси и не постојат, и се сведуваат на сибилски фрази.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Очите му светнаа. Се издолжи и се доближи до прозорецот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И се лутеше, пцуеше, жолчно се расправаше со другарите кога слушаше дека таму „горе“ како што се велеше - големците се караа меѓу себе, се обвинуваа и се клеветеа, се распоредуваа на оваа или онаа страна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

18. ДИКАТ.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го притиснав црвеното копче на далечинскиот управувач и се оддалечив од дома.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Се врти и се замазнува, ниедно влакно да не остане понастрана.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се враќа назад, си заминува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Оде што оде и најде еден извор, та појде и се напи една вода; до изворот најде емиш зрел и си скинал та се поранил, оти беше умрел од глад.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

И сенките во собата како да ми се забуцуваа в месо, како да беа запци на стапици.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Внимавај на кабелот, уметниче, знаеме дека забораваш и на својата глава! – продолжи и се насмевна шегобијно, за секој случај меркајќи го со будно око кабелот.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

- А јас помислив дека сакате да ви ги отпишам долговите, вели Доксим Тренчески и се дуе во образите, ко предојдено тесто.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Очигледно е дека сѐ на оваа планета е релативно, и егзистира независно само доколку во своите односи им се приближува на другите нешта и се разликува од нив...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Росните капки, попрскани по тревата и буковите лисја, блештеа и се преливаа во безброј рубинови нијанси.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Откако се полил со желе - за да го означи враќањето во флуидната состојба - и неподвижно, како да е мртов, стоел околу половина час, Бојс влегол во кадата наполнета со вода и се полевал со неа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во лутина и бес, зашеметен и навреден, Зоки небаре добива крила и се стрчува кон него.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Денко појде. Се изјази можеби едно два-три метри по карпата, со голем напор, и гребнатини по рацете, а тогаш се слизна и се струполи удолу.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тие си ги потпреле рацете в половина, чекаат и се смеат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во таа илјада осумстотини триесет и петта година продолжува во Африка и Азија движењето на европските колонизатори и се грчи на крвав камен Македонија. ***

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се гледаме и се колеме. Така, со очите, со погледот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во него авторот и се враќа на својата омилена тема, македонската национална историја, односно на еден од најголемите нејзини непокорни синови Гоце Делчев.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Новиот современ и модерен (постмодернистички) расказ го оставивме за една друга пригода, кога ќе биде резервиран повеќе простор за таквото претставување; - Со ова издание е направено едно поместување на (практичните) критериуми за избор на расказите, а имено во ова издание се вклучени неколку раскази во коишто е видлива постапката на постмодернистичка естетска игра, на наративен лудизам, во исто време кога се прави и поигрување со очекувањата на читателот и се користи слободно резервоарот на човечката имагинација; - Во ова издание е внесен и еден расказ од големиот латиноамерикански нобеловец Габриел Гарсија Маркес, прекрасен расказ кој ја покажува потресно гротескноста на некои животни ситуации, кога од некои обични мали човечки постапки, се прават крупни и драматични пресврти во животот, како последица на интересите и заблудите на општествените институции и институциите на моќ; - Покрај тоа, неколку раскажувачи ги претставив со нови раскази, поилустративни за нивната поетика и вредност, а кои се илустративни и за некои раскажувачки постапки (дневнички и мемоарски записи, или писма, на пример).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почнав да го бакнувам на фотографијата и се расплакав. Многу ми недостигаше.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се придржувам за земјата и се препуштам на музиката, наеднаш благословена со посебна моќ за слушање.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Арсо го остава длетото и се заслушнува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Го извикав. Баждар молкна и се заврте кон мене.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Несфатливо брзо и полетно движење на зборовите како млади дивојарци разиграни по карпите и бавната, трома мисла која заостанува зад зборовите и се крие низ јазикот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ги виде една старичка од својот прозорец и се прекрсти - безработниците одеа да крадат бостан!

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Јас ја обожувам баш лушпата. Кога ќе ја лизнам со јазикот ми се суши плунката и се наежувам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Низ распеаната долина, врамена со свежо зелените врвови на Чукарот, Грамадна и Гола Глава, поникнуваа и се простираа, догонувајќи се едни со други, илјадници звуци.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Луција завршила дефектологија и сега работи во Центарот за слух и говор; солидно заработува, живее сама, а Земанек ја посетува одвреме-навреме, и се разбира, со неа излегува за време на државните празници и партиските прослави, за да ја покаже својата брачна врска пред јавноста.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Соседите со години подозриво го гледаа единствениот човек со паларија во маалото којшто со црна чанта секогаш во исто време, ја напушта куќата и се враќа доцна ноќе.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Го видов, долу, над Ростов, близу до морето, каде што се влева Дон, како јури со коњот кон една запалена куќа, и наеднаш, скокна од коњот и се фрли во прозорецот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се чита и се предава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А јас стасав ноќе. Ја отворив надворешната врата и се судрив со густа темница, зашто оттука престана да ме следи полната месечина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Луѓето жестоко се туркаа и се задушуваа меѓу работ на тротоарот (каде што во стегнат шпалир чекореа војниците) и ѕидовите од куќите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Гоце се намурти, ги крена веѓите, го поднамести појасот и се замисли...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Куле дојде и се поздрави со Толета. — Е, стрико? Ние со побратимот тргнаме в планина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Можеби е шољата за тоалет со казанче најголемиот изум на човечкиот род по тркалото, но само во поглед на техниката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стреите заплакаа, снегот смекна, се разводенеа. Надојдоа и се заматија потоците и реките.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А лапајцата не запира. Се отворило небото и се истура. Врне дожд со снег, врне железо. Дроби.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Во нашине села нема ваква жена, со дланка го милувал полниот сад Куно Бунгур; пред да отиде - Фиданка Кукникова му се насмевнала.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И се смее, заоѓа од смеење, ги подзамижува очите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Разбирам, господине капетане! - одговори Гоце, поздрави и се врати назад во стројот на своето место.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Меѓутоа, што се однесува до репродуцирањето, Дишан од почетокот беше крајно внимателен (сигурно можноста да ги размножува му била доволна), и се погрижи сериите да бидат бројно ограничени.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ја извлече и се исправи. Тоа беше телефонски именик. На англиски јазик.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога дојде на горниот крај на уличката, замислено подзастана и се врати назад.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Затоа и трите букови стебла биле највисоки во шумата на која никој немал тапија, ни везир ни валија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А јас морам да одам. Каде одат овците, таму и јас! - вели старецот како да се извинува, па со мака станува и се поздравува.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Замина да живее во Алма Ата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И се тераат денови, недели, месеци. А може се тераат векови, кој знае.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ретко ќе се најде перо и рака да ги опишат, но отприлика изгледаа вака: — Аман ага, аман пашум, аман султанум! — пиштеше и се виткаше од ударите дедот Стојко Кусибоја налегнат во сред двор во тињата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го остави јадењето жената и се изврши примопредаја.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Задачата на поетите е тој национален гениј да го одбранат од суптилното продирање на странските идеи, да го прочистат јазикот заменувајќи ги германските зборови со латинско потекло со други, чисто германски изрази, да ја откопаат затрупаната ризница со народни песни и, на крајот, во својата поетска работа, да тргнат по примерот на фолклорот, таа состојба на свежина, невиност и совршенство каде што индивидуалитетот на народот е сѐ уште неосквернат со било какви допири и се манифестира со едногласие.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Кажи: имаш потреба да се скриеш од сѐ и од секого, ништо и никој да не те гледа, така ќе ти биде полесно да излезеш на крај конечно на крај на светот но барем кажи: тогаш сфаќам дека се претворам во некого друг налик на говорна фигура, и се гледам со очите на другиот и не сум сама, не сум јас ... кажи - очите на јазикот дебнат саноќ, дебнат везден јазикот е видовит гата, прорекува и се провлекува отаде времето кога му се испушта да каже нешто што не треба кажи: јазикот не е само јазик!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Што стана потоа? Фигаро мјаукна и се пикна под креветот, а осата остана неподвижна на своето место.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Дедо... – пак му се обратив на дедо, ама тој пак покажа со прст на усните и јас замолчав и се загледав во таванот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

И јас молчев и се прашував: кога Билјана ќе ме запраша: „Тато, а што има зад ридот?“

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Таму, на дното на просторот, седеше Круме Арсов, онаков каков што го знаев - си го гали брадичето со палец и се чуди каков е тој пламен што се движи помеѓу него и онемените луѓе од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

4 Во празничната мугра во која од земјата испарувале ноќните сенки и се кревале кон разредените облачиња без движење, над мртвите ридишта останала само уште една ѕвезда.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По една своја воздишка на грижа, челникот можел да процени дека познавачот на треви е болен и се сетил дека така исто бил црн и Симон Наконтик дури и по смртта и го побарал другиот тревар, го нашол и го прашал навистина ли од чумата или од улерата се поцрнува пред умирање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез до кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарени вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Се надигна од облакодерите и се слеа со самото небо - во една длабока и страшна - неискажлива болка... мајсторот Него не го испратија со свирки, ниту се собраа луѓе пред црквата, на сред село, да играат оро.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ветува дека уште ќе пишува и се надева дека од неговите листови ќе можам нешто да искористам.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Исчезнуваа имиња на улици заменувајќи се со нови, имиња на плоштади и градови, исчезнуваа фотографии и забелешки во енциклопедиите, исчезнуваа луѓе, исчезнуваше една митологија и се заменуваше со нова, исчезнуваше една земја и се заменуваше со нови, исчезнуваше едно време од педесет години...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Жените веќе се пуштаат и се гледаат, како да се сретнале по многу години.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сепак чекорев со сенка на продуван страв врз тилот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стојам и се потам, тук по лицето, секаде сум растучена од потта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги врамив нивните детски фотографии и ги испозакачив низ целата куќа.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Некои ја виделе како јава на крилест змеј над блиската клисура, слетувала крај водите и се вовлекувала во пукнатините на стените од каде, по неколку дни, исползувала како темно сива змија, долга и уплавна.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

— Сполај богу, ете арни сме, си седиме и се спремаме за нова работа, — одговори Бино и не се зачуди кога Доста рече „добро утро" бидејќи знаеше дека таа е шетана жена и ги знае сите редишта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Аџиите веднаш се наредија во редот на прилепските, битолските и тиквешките бегови и се избакнаа со нив во знак на братство и рамноправност.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Така секој со секого се клеветевме и се виде дека од човекот немало поголем нечовек...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се врати човек за триесет години назад и се почувствува момче од дваесет години, толку што му се свиде свирката од зетот Крстета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Значи, концерти на личности и музичари и се препознаваат по деталите на облеката.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И во тишината - надвладува молкот, стежнатите воздишки, прскањето на искрите во огништето, а во нивните глави - цутат мисли и се ројат мали радости, што секој ги има и љубоморно длабоко ги чува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Бидејќи овој артистички правец, очигледно, лесно ја менуваше публиката, станав и се обидов да најдам веце.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Пелагија се облече во пљачките на Димостен, ги навре неговите војнички панталони и блуза, партизанската капа ја замени со качкет и секое утро од подрумот излегуваше егејски партизан а не мома, а таков партизан и се враќаше од планината.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Луда Река цврсто замрзнала, а снегот се трупал и се нанесувал врз мразот, сѐ додека реката и нејзините брегови не се изедначиле со рамнината.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Запците на чешелот се претвора во мали ѓаволи, омекнуваа и се обвиваа околу дојките како палави, змијолики фалуси.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Стопати ти напишав и толку пати се избришав, но тоа беше вентил за мојата душа, исполнета со таква тешка, смртна тага која трае и се прелева од една во друга форма.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

— И се опули во Нешка, во Крстета, пак во Нешка, и си заклучи со умот: „Ете, како шо нарачаа нарачниците на третата вечер: „да расте и да порасте, убава мома да биде, попова снаа да стане, на младо ѓаче невеста".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Слушаше само тих, подземен шум и се чудеше: од кај ли доаѓа?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се качи Стојан трет и се фати за ќерамидите на калето и како мачка се спушти наземи. Со секавична брзина ја отвори портата и другите се втурнаа внатре.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Дење тука минуваа многу коли со придушен татнеж, погонската станица беше отворена и се рашири како голем инсект, освојувајќи го просторот и местоположбата како некаков кралски скарабеј.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

А потем падна и се урна снагата му цела врз оној грозен, крвав куп.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

21. КУКАВИЦАТА КУКА ОТИ СВОЕ ГНЕЗДО НЕМА - а човекот, да не биде тратен, залче леб апне и се втурнува во полето дрва и кал да зема па такво гнездо, кукавичино, да направи запне...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Само белите усни малку набабреа задржувајќи долго душено кикотење. „Никола“ , викна и се наведна над белиот лик со танко црвено конче на обата краја на устата. „Никола, јас сум, Отец Симеон.“ Шверцерот и веселникот ли?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Братучед ми едвај ја затскриваше триумфалната насмевка. Ме гледаше преку огледалото и се смееше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сега мислам дека зачестениот жанр на речникот - којшто ги напушти своите лингвистички рамки и се пресели во книжевност - во постмодерното време не е поттикнат од носталгија, како што се чини на прв поглед.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Идниот ден, утрото, во мојот кабинет долго седев во фотелјата со испружени нозе на табуретката и се обидував барем една трошка да сведам на конкретно значење од сето она што во ресторанот „Зона” си го кажавме со мојот началник. Попусто.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Им кажува нешто но само тие да го слушнат а тие како да го разбрале легнуваат на грб и се грвалаат по правта.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Запиравме, влегувавме во морето и се плискавме во уште студените води, уживавме во попладневното сонце.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во таа година се протерувани од Шпанија со удари на антиклерикалното движење језуитите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

8. Ја префрлив границата. Им го оставив детето на жените и се вратив на задача.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јано, се нишаше и се слушаше себеси. Јано, сакаш ли да седиме пак на трева тројца - ти, јас и бронзениот поет? Кажи, сакаш ли?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Полека ѝ пријдоа и се загледаа во нејзината дланка.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ризо, Петко, Ристе и уште седум осум други работници беа го развалиле огнот и се грееја, разговарајќи се за денешниот случај во тунелот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се градиме и се гледаме со Бугарите, со војските бугарски. И дури работиме, не се ѓибаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

18. На влезот седнал Војас од Кожанско и се топли на септемвриското сонце, небаре подник.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Отец Симеон и Иван останаа сами на дожд и се испитуваа - кој си, што си, беа суви.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Земанек се срамеше од своето селско потекло, а градските деца го исмеваа и се мајтапеа со него. Освен јас.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако каменоделците по непресилената пијанка во манастирскиот двор отишле во пештерите на местото Богородица да удираат со чекани и да вообликуваат воденички камења за четинестите туѓостојбинци од некое село за кое тие и не чуле, се случило на еден час пред заод Арсо Арнаутче да ја сретне Фиданка Кукникова со нарамник гранки на грб и да ѝ помогне благоглаголив да ѝ се врати верата во луѓето - жена е, и светците ќе се симнат од икона да ѝ помогнат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

АНТИЦА: Не е вистина. Јас ги прочитав само првите зборови и се збркав...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

НЕЧУЈНО ЧЕКОРЕЊЕ СОВРШЕНО ЛЕСНО, ДУРИ И ОВА НЕПОДНОСЛИВО ПОСТОЕЊЕ ДОБИ СВОЈА ФОРМА...

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Околу него се движеше и трепереше долга поворка - нечујна, разбранета и жестока во својата притаеност; се свлекла од ѕидиштата да се врти в круг како сиво проклетство, колона во која несигурно се претчувствува нишање на румени женски колкови и студена вкочанетост на ликови готови да обвинуваат за грев, сега кога тој, гревот, надоаѓаше со навев и се пробиваше низ многуте канали на свеста.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но попот се бунел, пијавиците на набожноста му ја цицале крвта однатре.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А бе овој е будала, сите ќе нè истепа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ја наместив скалата нагоре и се качив на првата гредичка.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дај боже да е жив, ама нели не е крај нас да го гледаме, не ми го топли мене срцето – ѝ одговараше старата и се приготвуваше за две свадби во зимата што наближуваше. Да си го ожени Јошето и да ја омажи неа – Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

— Хаха, ха и хихи! — се насмеа Бојана гласно и се слушна дури на конакот, та и стариот мудур погледна преку отвореното пенџере, кое гледаше кон перачките.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И сѐ се преметкува во замрсено клопче и се сурива врз него...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Дувам во јаката од палтово, но пареата е немоќна да лизне со топлина: предвреме замрзнува и се лепи со сињат по влакната на јаката.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Нашите му поверуваа и тој зеде еден митролез, цело време пукаше и се покажа како голем борец.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

И неможејќи да ја издржи болката од жал за манастирот, отец Никодим го напуштил игуменството и се затворил во испосничка ќелија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И невообичаено за вакви случаи, тој ја запрелистува книгата полека, со видливо задоволство, и се задржува на една страница каде што е подвлечена со молив една реченица.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сомневања, немо смирување. Потоа здодевност. Луѓето се растурале полека.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во Иркутск е минус 40, на Флорида плус 30... Гргорат и се мешаат јазици, се преклопуваат насмеани и уплакани лица, живи и мртви, градови што настануваат и исчезнуваат, се мешаат географски точки, Амазон се влева во Црно Море, Волга во Атлантик...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа диво и разлутено му се спушта по патот, а ние со Васета викаме и се дереме: - Уааа! Држете го крадецот! Уааа!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И карваните со сѐ побогати и пораскошни дарови, непрекинато ја искачуваат петринската планина и се спуштаа во благото преспанско поле...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ни се истргале кошулите од појасот, а луѓето подзапираат и се чудат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури ќе стое лејката, јас одовде не мрдам — му одговори Толе и се раздели од него, испраќајќи го до Плетварски Дервен, да не го згаштат уште тука агите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Доце Срменков го гледал како ја влече по себе двоколката со торби, кожи и черги и се здржувал да не се прекрсти: човекот со крвави крпи на челото и со белег на сувото лице ќе му личел и со епитрафил на безбожник.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А треба водата, затоа и се борев и се изборив, за да ја навлажниш испуканата уста и потта да ја измиеш од лицето и од снагата и да ја симнеш наслагата од меѓу прстите на нозете.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

После ја фрли влажната крпа на под и се тргна од огледалото - доста, попе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Шоферот му мавна со рака и продолжи накај Прењес, од каде веќе трчаа луѓе и се слушаа викотници.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

„А бре, дете, за кабловска вака одат на врата“, ѝ шепкам додека ѕиркам низ шпионката, а пред врата стои маж и се клати напред-назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се слушнало само некакво суво дишење, болно и испрекинато, човекот можеби се засркнувал, додека и другите околу него не почнале да дишат како и тој, претсмртнички или пијано, потоа тој Јане Крстин офнал и се занел на една страна, тогаш кога сите знаеле дека од негде некој стрелал кон нив, кон сета толпа, сеедно во чие месо ќе се забие оловото од бездруго долгата арамиска, беговска или измеќарска пушка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој стоеше пак до крувчето, кога Пискулиев ја отвори портичката и се упати несигурно по калдрмисаната патека што води до куќата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сѐ додека ѝ се чинеше дека сѐ уште се блиску двајцата мажи, таа беше мирна и се чувствуваше сигурна.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го оддува чадот од пред себе и се врати дома.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И самите замрмориле и се згуснале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дури и се слушаа гласини дека: Балканците треба да направат историски чекор кон културното, политичкото, социјалното, технолошкото, економското и кон финансиски поефикасен облик на организација- во спротивно ако тоа не се случело ќе следел нивниот масовен егзодус- па од Балканот со егзодус ќе заминат спрема Запад, а во земјите на Балканот, ќе останат шака интелектуални дебили, со политичка власт и економска моќ- опиени болесници кои ќе управуваат со Балканот.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Цане ја тресеше големата глава и се смееше; во тоа смеење имаше нешто чудно, повеќе необјасниво отколку навредливо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Станавме и се вративме кај огнот пред колибата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Две години подоцна, Артур Блис Лејн, амбасадор во Југославија (1937-1941), ги посочил германските намери да го прошири незадоволството во Македонија и предупредил дека комунистите исто така шират пропаганда и се обидуваат да го одржат „котелот на проблеми да врие“ колку што е можно повеќе.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ама ми се чинит овој школо од ефенди Трајчета? — и се обрна кон него да го посочи на другите за пофалбен пример.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го фрлам билтенот, ги удирам колената во мевот и се стегам така, се превиткувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Освен тоа, веќе го бев видел папокот на Ина (таа веќе и се преслекуваше пред мене, но јас таа блискост на луѓето во циркусот не можев тогаш да ја разберам, оти тоа Ина го правеше и пред други луѓе од нивниот свет); тој папок, за жал, немаше ништо заедничко со папокот на Луција; беше некако поплиток, без сила, зарамнет на цврстиот стомак; беше тоа, како да смениш чаша на половина пиење на еден ист пијалак; како да пиеш вино со чаша за ракија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Полковникот Бонети ја допи чашата и се сврте кон отец Иларион: - Вие, фратре, како добар познавач на душата, ме интересира што станува со душата на животните по нивната смрт?

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Можеби? Но луѓето, со измиени очи од молитви, ја дишеле слободата на пролетта во манастирскиот двор и се чувствувале малку поинакви од себеси поранешни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но сепак, и над тревките и над каменот господарела пролет во која сиромаштијата ги фрлала од себе парталите и сиџимите со кои се врзувала околу половината да ги задржи врз карличните коски беневреците; се ослободувале од болвливи минтани и се свртувале разграштени кон усвитеното сончево око.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден одред од две три стотини души се растегна малку налево, да ја заобиколи чуката и од запад и се спремаше што побргу да ја префрли преслапта зад чука и да фати врска со северниот одред од бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога се распролети и се растопи снегот, Тасе Шаин се врати од печалба од Франција со ифрит во душата.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Или во малку веројатниот случај да успеал, дури и откако те однел в кревет, докрај да се прави буч, сите други илузии ти се здробиле – според главниот лик во Приказни од градот од Армистед Мопен (1978) – откако потоа си отишол во тоалет и таму си му ја открил целата козметика.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

- Мац, мац, ела мац! - викна со главата свртена накај прозорецот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас се насмеав и се вратив кај масата. Оттогаш почнавме да се гледаме секој ден.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„И кога првиот ангел затруби со трубата, се крена голем оган и падна на земјата: третина од земјата изгоре; кога вториот ангел затруби, пламен падна врз морето и третина од морето се испари; кога третиот ангел затруби, голема ѕвезда се откина од небото: името ѝ беше Пелин и третина од водата стана пелин и многу луѓе изумреа; кога четвртиот ангел затруби, третина од сонцето, третина од месечината, и третина од ѕвездите, потемна, згасна; и видов еден од ангелите каде што лета по небото и чув каде што вика со глас голем: тешко, тешко, тешко на оние што живеат на земјата; кога петтиот ангел затруби, падна пак голема ѕвезда од небото и се отвори бездна на земјата од која се крена голем чад што го потемни и сонцето и небото...“

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога ќе му влезеше униформиран човек, се збунуваше, делум и зашто не го знаеше бугарскиот јазик, така што опслужувањето го преземаше мојот постар брат кој поради сето тоа, го напушти школувањето и се предаде на работата на дуќанот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Го чувствуваше оловниот притисок што беше стежнат над целиот предел, над главата, врз погледот, во душата.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сега ќе ме подберат, ќе ме соберат, си велам и се готвам да си ги голтам забите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Пријатен појадок! - му довикна Полжавот и се упати кон соседниот џбун.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ѕидниот часовник – предел во кој да ги откриеш тајните лузни на душата; песокта што ги покрива невратените; првата насмевка што се раѓа во крошните; полноќната птица што избега од библијата; прекрасните дождови што патуваат од праискони и чекаат пред портите на пролетта; пеперутките што во својот лет го пишуваат името на мојата татковина; `рѓосаниот меч на воинот; исчезнувањето на зборот; тревата весела како детенце пред да му облечеш кошулка по бањање; ноќта во која исчезнаа светулките и се скрија меѓу цветовите на сината вазна; бесконечните надоаѓања на болката и на огнот,

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ме излажаа. Се прават храбри, а фуфкаџии се. Се уплашиле и се премислиле.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Доста си го надои девојчето, си го кладе да спие и се зафати и таа со нејзините манџи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Гледаше молчејќи со огромна возбуда те во татка си, те во мајка си која со огромна нежност и љубов и се насмевнуваше.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Влакна од нејзината коса го скокоткаат и му го бара погледот во ретровизорот преку којшто разговараат и се договараат со очи.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Едвај се додржа на нозе и се довлечка до креветот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Полјакот постоја малку како живинка што одненадеж покиснала, а потоа кон луѓето `рзна заканувачки и се загуби надолу.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Таа стоеше и се држеше за навлаката од седиштето в лево а јас зад неа, со раката за држачот зад мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Еден друг стана од својот стол, му пријде на овега што си ја амка ногата и се спушти на колено пред него.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Првиот налет на кучињата им беше страшен, срцето им се креваше в грло, коските им се тресеа, но постепено се отпуштаа и се навикнуваа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Следната недела, откако се врати во заедничката спална, на прсти се прикраде до собата на ноќната болничарка и тропна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гратче како и многу други, заседнато во подножјето на планината, така како што слегувале луѓето од селата и се запреле онаму каде што почнувало полето - токму како сточари што се спрепнале да станат орачи.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

„А тој?“ „Ти кажавме, им запалил куќа и се сокрил. Сега го бараат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сиве рипна од масата и се загна кон Тодора, уверен дека е некоја шега, какви во разни случаи правеа мариовците еден на друг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Купив цигари на првата трафика и се упатив кон корзото, во центарот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Летното сонце уште печеше така што плажите беа прекриени со капачи кои гласно и весело вреваа, прскаа и се плискаа во водата или се сончаа мрзоволно испоналегнати по песочниот брег.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Тој го стави српот на рамо, ги потпре тупаниците на колковите и се подисправи за да ја надвие болештината на крстот.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Потем сѐ се случи многу брзо: експресот се појави зад кривината со страшно трубење; машиновозачот беше притиснал на сирената, затоа што јас стоев на пругата, а Јан Лудвик, расчекорен на самиот врв од мостот, со раскопчани панталони, со фалусот во рака; јас потрчав десно од мостот и се стркалав по насипот; се сопрев дури пред реката, во една грмушка; локомотивата протатне под Јан и веќе влегуваше во тунелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го јадам искрвавениот леб и се причестувам... Го јадам и плачам...“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Така ние двајцата си се галиме и се „лигавиме“, што би рекол брат ми, а уште ако е свежо бричен, па лицето му е мазно, уживам да го штипкам и да го бакнувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Триста години си останавте раја со ваш јазик, вера и име... пред триесет години со моја дозвола, ама со грчки пари сред село изградивте црква и од тој ден се поделивте на патријаршисти и егзархисти и разделница отворивте меѓу вас и се развраживте со големата помош на тие, кои ви се правеа пријатели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Ангелија... Седеше в претрупана полутемна одаја на железен кревет и имаше златникаво зелени очи. Ѝ го подадов писмото и се наведнав над леѓенот во чија вода некаква ситна бубачка очајнички пливаше во круг.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ги поместуваше, минувајќи со прстите по нив, како да ги гали.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури се гордеам што сум Македонец, син на еден измачен народ, кој преживеал толку вековни робства и пак не се поддал на непријателот, да го претопи, ами жилаво се држал и се борел за својата национална слобода.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ги чекаме да продадат и се врткаме, така, на пазариштето, се разгледуваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Италијанецот слушајќи го игуменот, одвреме навреме се вртеше зад себе и се загледуваше кон ќошињата од црквата: забележуваше како некоја човечка прилика се прикрадува зад нив и ги следи.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Пред тоа повисокиот тревар со тврди прсти му ги дигал клепките од очи и се веднел со шушкав здив над студените болки; сега и тој гледал кон волето на покојниот Дмитар-Пејко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Умрените се носеа завиткани во ќебиња, во веленца, на тезгериња, или на колички и се фаќаа со дрвени куки.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И пак им се придружив на децата во играта со топка.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Црковниот старешина пробил со глава терцијарен слој да им раскажува народни библиички, нека го, немало зошто да се подбиваат со него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

2 Поедноставено, популарната култура стои во служба на принципот на задоволство (бил тој проста популистичка забава или некој посструктуалистички јоуиссанце), и се однесува на многу аспекти на ова задоволство, на прашањето на телото, но и манипулацијата, консумеризмот и воопшто - моќта.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Додека дедо му седеше насапунет на столчето и се подгледнуваше нагоре кон големата слика на Тито во маршалска униформа над потпукнатото огледало, со помалата слика на синот на Ружди во униформа на ЈНА во едно ќоше, бричот се точеше од каишот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А децата од Мелин доаѓаа трчајќи за да ги пуштат на ветерот своите мали змејови и кога го здогледуваа огромниот зелен змеј како потскокнува и се лизга по небото, воскликнуваа: „Ох, ох, каков змеј! Каков змеј!

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Мирче ми пиша дека го видел таму. Му се прикажал и се познале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зборот на партискиот секретар, на политичкиот комесар беа зборови на партијата. Беа свети. Се примаа и се прифаќаа без поговор.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Едниот подзастана и се сврте кон нас, наслушна внимателно, заврте лево – десно со главата и продолжи да чепка нешто околу огнот. Другите изгледа сѐ уште немаа ништо забележано.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- На крстот се сите страни од светот, вели Григор и се крсти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Не лути ми се, немаш зашто. Сакаш ли да се посмееме?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Молчеше, се мачеше да дише што потивко и се вслушуваше. Челото му се ороси со пот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Малку нешто и се нарогушил некој, пукнала експлозија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се помири Бино со судбината да зема плата три лири месечно, а жената да му ги гледа дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Немаа постојано живеалиште, туку на два, на три дена спиеја и се хранеа во друга куќа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Запретај го, - рече тој и се понастрани малку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Сето тоа минува крај двајцата борци и се таложи во длабочината на свеста, а таа обеспокоена ги гледа и не разликува кој треба да биде оној со кого разговараше, кој внукот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Врши градација на душата која се поматува и се губи во студените, влажни, мувлосани монументални простри на сивото секојдневие во кои се губи изворот на светлината, ткаеж од спомени кои се параат во темнината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Оган нигде нема, а тие ги кренале рацете и се греат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Високи ридови, некои голи, каменети и карпести, столетни борови и шумите мрачни, студени водје ги делкаат клисурите, а ноќите ведри и небото извезано со ројови ѕвезди и се чини толку се блиску, што само рака да испружиш и ќе ти легнат на дланка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Седеше, бесрамно ја набљудуваше и се восхитуваше на инстинктивното умеење на Вера криејќи се да се открива.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си зборував и се слушав сам себе си, во себе, никој друг не ме слушаше. Изгубив време.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се занел паѓајќи најпрвин на коленици, повеќе како во верски занес отколку со боречко искуство, се искривил на една страна и, вртејќи го грлото на пушката кон земја, удрил со лице во својата сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Спроводниците од началството настојуваа што побргу колоната да тргне; жените одеа по колоната, заграбуваа вода од езерото и стркаа по нив за живо-здраво враќање дома, зашто знаеја: по секоја војна, во селото црни шамии се носеа и се раѓаа посмртчиња.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Започна и Тане да се поднапива, но често ќе претераше, ќе се напиеше преку мера и добиваше некој кураж, некоја сила, се качуваше на брегот одејќи и на раце и на нозе, доаѓаше кај дувалото, ги отпетлуваше панталоните и се мочаше кон него, викајќи: - Ајде избувни сега, мајчето твое!

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Тој си го допре лицето со раката и се загледа во влажните прсти.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Митре!... Анѓеле!... Като!... станете, дење е! (Сите поскокнуваат и се облекуваат).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Оти дождот само се привсилува, капка со капка се втасува и се спојува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се турка и се провира ко змија во трева...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во торбето нешто запрета и се слушна тенко продолжително гласче. Маче!, се сетив јас.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Долго си миев заби, си миев коса и се истуширав.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

По пат долг и прашен од далеку вјасам, се наѕире село во зеленила цело, и шупелка ѕуни и се слуша гласот, пак во тебе мое, јас се враќам село!

„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)

Селските ломотливци шепотеле сешто, се кикотеле и се крстеле, но треварите станале пријатели, браќа со иста љубов кон малечките - машкото Пандило, женското Панделка ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Прашуваше со смеа, кога одговараше брчките во бранчиња му бегаа од ушите и се вливаа во краевите на устата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Извади од ранецот два сендвича со маргарин и салама и откако се најадовме и се напивме вода од реката, дедо ми почна да ми раскажува.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ги навлече папучите и се шмугна во клозетот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Како да не ти верувам?“, му велам, зарем не видов како профучи над нас онаа граната, којзнае од каде залутана, и се распрсна токму над огништето на Пинговица, над мудбакот нејзин, а мажот ѝ, Сотир арабаџијата, оној што ги носеше трговците по пазарите, дотрча по поплочаниот двор и не знаеше како да влезе во мудбакот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во книжарницата набргу некој влезе и се слушна важен женски глас: „Моето девојче е прваче. Ве молам, дајте ми една тетратка со широки и тесни линии и еден молив број два.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Ај, пичка ви мајчина ваша, си реков и излегов од автобусот. Излегов, и се вратив дома.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И сето тоа, жив оков во оков, се стеснувало и се ближело без доаѓам, немо; најпрвин ќе удреле едни и тој ќе станел несуштествување а тие слеаност во точка, и другите да доаѓаат и да стануваат дел на точката, сите - скорчавите костури, призраците со кациги и штитови и костурите со чекани.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Држи ме да не паднам, вели Оливера Поточка, ене ги Лазор и Ристо, сега држи ме ти мене, вели и се надава да вика по нив.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Човекот поминува и се простува со нас за последен пат, а што наумил за на крај?

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кажувајте, бре, тозлуци ќе направам од вашите кожи, од чабур ќе ви ја пијам крвта.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

XXIX Свинската чума одново се јави во селото, зафати да се шири, и од свињите да се пренесува на луѓето: започнаа луѓето нагло да умираат; секој ден се огласуваше камбаната, секој ден имаше погреб; заразата се ширеше од еден на друг: ги зафаќаше луѓето силна треска, висока температура, огница, паѓаа во бунило, им се воспалуваа дробовите, им се надуваа очите, по кожата им се нафрлуваа темни дамки, бубулки, кои расцутуваа во гној и се распаѓаа; им се воспалуваше грлото, кашлаа непрекидно и длабоко како да рикаа корнејќи ја утробата; им отекнуваа жлездите под пазувите и на вратот и не можеа да се помрднат; жлездите им загнојуваа, им ја труеја крвта и умираа во тешки маки.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Дончо никако да ги заборави деновите на доење кога се сместуваше во скутот на Чана и се насладуваше со нејзиното млеко, нешто што потраа речиси пет и повеќе години.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Насмевнувајќи се, трговецот ја потупка жолтата крава по челото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Како подарок донесоа дел од гнила пенушка и се згуснаа околу огнот. Наеднаш стана потопло и пошумно.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дедот поп спремен, со засукани ракави, го распови на масичката малото, ги зеде ножичките, го потстриже, го фати за главче и почна да го брчка во водата што ја донесе Гуца во ѓумот, читајќи си напамет: „Крешчаетсја раба божја . . .“ и се обрна на нунката: „Кажи нунко име“, и причека.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Низ една бескрај далечина: Еден апокалиптичен пес Врз еден апокалиптичен коњ Под една грда месечина ме Прогонуваат. облак Сјае злате облак: (Среде небо, среде денот бел) Главата на мојот предок Редок, Божји Сведок: Облак-утешител. глас Тешко спиеш и се криеш Во таа дрвна окарина Надвор снежи, студот тежи И зима е.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

Оди со долгите нозе до крајот на бараката и се враќа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

О црква одеме и свешчи палеме и Богородица а молеме да му се врне дома на мајките здрави и живи и се чудеме и, крстејќи се, си велеме: пули, пули, аскерлии и македонцки зборве и пее...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Видоа, не видоа и се вратија. Се врати и јатрва ми, Уља.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го фати ветерот што беше на минување, го заплетка во своите гранки со ретки лисја и се обиде да зашуми некоја дамна заборавена песна.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Лила го држеше подрака и се смееше среќно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ја качивме со мака на магарето. Патот надолу е нерамен и дупчест, па магарето како клацкалица ниша со главата и се тетерави под тежината на претешкиот товар.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

МИТРЕ: Чекај јас ќе потслезам... (Оди до вратата и се враќа оди кон прозорецот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Огнот веќе потклекнува и се намалува, се повлекува од лицата наши.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ваква беше неговата работа: стануваше во пет часот во студеното и сѐ уште темно утро и се миеше со топла вода ако работеше грејачот или со студена ако грејачот не работеше.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И порано ти велев: пребегнат е тој и се крие како гробник низ селово...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ни пристудува и се призавиткуваме. Кој со што има.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Штом македонската интелигентна емиграција се состои главно од такви лица што си ги имаат соединето своите интереси со Бугарија и се оближуваат околу бугарскиот кнез, којшто по ќеифот си ги клава и си ги симиња министрите и којшто може да постави за министри не само луѓе што имаат малку популарност сред бугарскиот народ, но и такви што воопшто немаат партија и се „независни“, т.е „и тука го клаваат и таму го клаваат”, – штом имаме луѓе што мислат оти главното достоинство на човекот е не чесно да му служи на својот народ, ами да итрува, т.е. да лаже и десно и лево, – тогаш природно е оти новото течење во развивањето на националното самосознание на Македонците нема да сретне поддршка во нашата емиграција во Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А тоа чкрапнување не е за бадијала, (се чешка со прстот пред срцето) некој молец го јаде овде. (Оди и се гледа на огледалото.) Пак што, од мене поубаво ќе најде?!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Но, она што навистина го изненади стариот професор беше не тоа дека кучето со поглед секогаш го следеше кога тој пребаруваше по библиотеката, туку тоа што кога седна во фотелјата и ја отвори големата книга на скутот пред себе, кучето скокна со двете нозе на фотелјата од зад него и се вникна доближувајќи му ја главата и допирајќи го со влакната на својата глава некаде по вратот како едно време покојната жена кога попатно му ѕиркаше во четивото, а што него благо го обеспокојуваше.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тешкотиите за достигањето на народните идеали служат само како школа во која се закрепнува народиот дух и се готви за уште поголема борба.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тогаш и Србин ја пушти копачката за која што се држеше и се залета надолу.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Многу ти благодарам! Да си жив и голем да пораснеш!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Е, тоа е, така треба, си реков тогаш. Така треба, си повторив, и се свртив кон инженерската екипа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Пред нив се дават кучиња. 'Ржат, подојдуваат и се завраќаат со окрвавени муцки.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ме одмери со студен поглед од кое морници ми полазија по грбот и се изгуби зад тезгето.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А тој ми рече: господине, имате нешто на маицата: Јас погледнав надолу, кон стомакот и се стаписав: на мене стоеше брошот на Луција, црниот пајак со златни нозе; се беше закачил со едната нога и висеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во салата настана џагор и се кренаа повеќе раце.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Бузо скокна од трапот и се накостреши како еж: - Твој ли е? - Не е.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ние бегаме, а тие идат по нас, тропаат и се набиваат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бакнежот ме запече. Посакав да извикам: - Се лажеш, мамо!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Едно само му се налути на Толета, шо му го зеде печеното јагне та не можеше убаво да ги нагости гостите; но тие сами видоа дека кривицата не е до домаќинот и се задоволија со кокошката, пржено сирење и јајца, та поминаа на алвата и виното.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Токо, на! Води а ти едната маска, — вели Илко и се вратија од патот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И се повлекол во одајата своја па сочинувал нешто цела вечер во некаква книга.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Остана само еден кој ни покажа некаков документ, божем работел за нас и бил доктор.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но Камилски не мислеше да ја шири оваа дебата, сакајќи и тој, како Татко, на крајот да ја завршат својата мисија, да ги опфатат и другите планирани и замислени ориентализми, се разбира, оставајќи простор, на некој посебен кој би го оправдал заедничкото внимание!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Германците гледаат и се чудат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Она што бега и се губи во секојдневната рутина, се покажува во уметничката употреба на компјутерите и другите виртуелни машини.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Со далечинско го палиш кандилото оболено и се крстиш пред семожниот.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Од нејзините гради се кренало збивтаво липање, но чудно и неконтролирано. Таа не можела да се чуе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Стрина Маловица се понамршти и кога виде манџи со расол, со јајца, па кога Доста ѝ рече оти и лимун ќе ѝ нацеди на супата, просто го искриви вратот на страна и се насмеа „подмустаќ“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стравот е посилно чувство од надежта, сомнежот ја нагризува свеста зошто луѓето ја изгубија и се отуѓија од верата, а и заборавија дека љубовта е причина за сѐ.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Да“, рече, без многу ентузијазам, и се одвлечка до крајот на платформата, каде што беа кариките.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Тој служел во касарната во населбата Аеродром и се пензионирал како полковник и командант на касарната.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иди така, Јон мој, и се смее, а смеењето некако не му стои како порано.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зборуваше сѐ посилно и се обѕрнуваше да види дали и другите го слушаат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Убав мајкин“, рече мама, „се радувам кога слушаш“, и ме бакна, „кога сам се миеш“.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Таа смена е само логична последица и се бара од околностите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ги прејдува сите потоци и се искачува на небото и пак слегува над селото, на сретселото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се собраа сите потерни одделенија во Полчишта, се врши иследување и се установи, дека тој што побегна е Толе од Крушевица, мајстор на качиња, букари, самари, ама тие — полчиштани не знаеле дека тој е арамија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Отидов до одајата на пречесен отец Јулијан Граматик, постојав пред неа неколку минути и се вратив повторно во одајата на Писмородецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Откако им се заблагодарив на вниманието „Мерцедесот“ даде гас и се загуби во густиот вриеж на париските автомобили..

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Копнаа неколкупати и се покажаа штиците.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Претам во реката: ја подавам главата и се мачам да се исправам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Некогаш калеши, исправени, сега белоглави, потсвиткани, ќелави, згрчени, потпрени на патерица. Се поздравуваме и се прибираме во групи.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како ова да го пишува човек кој, ако не успеал да го воспостави таквиот склад во секојдневниот живот, секако си го поставил во редот на своите вредности и се стремел да го оствари!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па еднаш си велам: подобро што не знам, што не можам да ја погодам. „Стравот е страшен само за оние што му се плашат“ , си спомнувам на зборовите од Лазора Ночески и се враќам кај Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледам во гумното, а оздола од под куќа, ете го Јон, човекот мој. Наближува и се смее.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Го снемало. Кога се вратил (можело да се види дека беневреците му се влажни на колениците) од отворениот гроб се кревале лилави чадишта и уште нешто - мирис на нагорена волна и на човечка тага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лесно треперење, некое развејување. Размислуваше кога беше почнало тоа, но веќе не знаеше: одам низ некоја улица и гледам една куќа и се сеќавам на некој замок, налик на оној во Фиренца, но тие се допираат само со еден одблесок и се гаснат.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Пред авионот персиските дипломати чекаат да влезе Мими прва, но таа долго се проштева, се целива и се качува последна пред да се затвори вратата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој не можеше да го скрие своето љубопитство: Гледам и се чудам, драг пријателе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Брадата го открива карактерот кај човекот: оној што ја пушта брадата да му расте слободно, природно, диво, без да ја дотерува и обликува - има нешто уметничко во себе, повеќе го обликува духот отколку брадата; оној, пак, што ја потскаструва брадата, што ја дотерува, негува и обликува - ја искажува својата префинетост, нежност, желба за блискост и допадливост; оној што ѝ дава форма на брадата во вид на трака што му врви преку вилицата и се спојува со зулуфите - сака да е упадлив, да обрне внимание на себе; оној што ја бричи брадата само на врвот од вилицата оставајќи ја гола како јајце и надевајќи ѝ на брадата од образите да се спои, прекинувајќи ја како прекинат мост - тој ја искажува својата затвореност, потиштеност, нерешителност, колебливост; оној што ја пушта брадата да му расте само на врвот од вилицата спојувајќи ја со мустаќите, ја изразува својата ученост и љубопитност кон сѐ, полн е со енергија и сигурност во себе; оној што ја остава брадата да му расте во вид на шилец или ластовичино крилце спуштајќи ја накај гушата - пргав е и склон кон брзање: брза и во мислите и во постапките; оној што носи порабена „шпанска брада“, полн е со искушенија и желби за доживувања, за авантури, за весел и безгрижен живот.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тогаш тој рашири насмевка на црното лице и се откри низа убави бели заби.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

ЉУБА: (плеска со рацете и се смее) Таа потврдува!

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

(Сите излегуваат од спалната, минуваат низ салонот и се збогуваат со Темјана).

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Набавив една карта на градот и се упатив кон мојата цел.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Можеби затоа ние со Уртето тие календарите за кусо време ги распродадовме и се најдовме со полни џебови пари.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Жените го накреваат шишето и се наткажуваат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Нас нѐ прелетуваат гаврани, гракаат и се губат зад меѓите, во сивилото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не сум јас никаков свети Јован да ме молиш. Богат сум, сиромав сум, сеедно. Постам и се причестувам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жените се собраа околу неа и ѝ помогнаа, ги собраа истурените гурабии, симиди и ѓевреци, канчињата и се вратија кон кадијата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во ќошот, близу до вратата, седеа тројца коњички наредници, тропаа со сабјите по масата и се расправаа нешто.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Но Скрче продолжи да оди крај брегот гледајќи ги брановите што се откинуваа од езерото и се распарчуваа на брегот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Се враќаме ние, а Уља нешто подзапира и се крсти.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Жена му од кметот пафта со скршена гранка по лицето и се лади.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа само го погледна, нишна со главата и се оддалечи без збор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Стојан недоверливо гледа во селанецот, во неговиот мал, подвиткан нос, размислувајќи на каква птица тој личи. Не може да се сети и се лути.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Бегаме назад и се влечкаме по мев: ни се кинат колената, ни се гули кожата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Гласот од Профима се претвори во крик, излета надвор, ја грабна секирата и се обиде со неа да ја замолчи Царјанка.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

— Добро, Толе, добро. Ич безгајле биди од таа страна — му одговараше Јован и се колнеше во арамиската чест дека ќе биде чесен при делењето на пљачката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Врескаме и се драскаме, се фаќаме за очи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бравите пред стап — ноќеска да ја прејдат Црна! — се врекна Толе со дебелиот глас и се фати за пушка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Потоа се враќаат намуртени, налутени и пцујат и се караат, велејќи кој чини, а кој не чини.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Секогаш искрени, си раскажувавме за животот и се тешевме кога ни беше најтешко.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Човекот ме гледа и се чуди, врти со главата, И бега од мене, се обѕрнува и бега.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се печеле гулаби диви во Алжир и во Мароко.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

Навистина, за мене би било многу понизно да земам жена и се сродам со еден мој крвни душман.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Станува огромна таа грижа и се изразува во еден ѕид чија градба бара толку исцедена пот и толку мисли поврзани со тоа, за на крајот да бидеме затворени.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Коњот застана на задните нозе, фркна и се впушти во бесна брзина која беше најубаво нешто што некогаш сум го видел.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Скришум, со блесок во очите, додека родителите весело дрдореа со старецот, гледаше како мравките застануваат, затреперуваат, и се спружаат неподвижно на цементот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Донеси ги рибите, Левтеријо, вели, и се свртува кон Витомира.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мејдин работи и се понесува како вистински печалбар.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сѐ тече и се менува меѓу луѓето, далаверата си останува далавера!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Прво застана момокот Потоа дотрчаа двете калуѓерки А кога удри камбаната и се покажаа ѕвездите Од ѕидовите на пештерите во манастирот Еден по еден се симнаа и светците Застанати на брегот на езерото и са ноќ чекаа Да се покаже во водите одразот на девојката Што мина тука денес на пладне Во бела облека и жолта лилја во косите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Моето трето око е осветлено и се чувствувам убаво, бескрајно среќен, како да сум на Екстази, се чувствувам толку среќен што тоа морам да го поделам со вас, сакам да ви кажам сѐ, сакам да знаете сѐ за мене.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- И слепо и чкулаво подава рака по змиско јаболко, се лутел Симон Наконтик како осамен светец на семожни гревови позамрсени и од волчи црева, всушност повеќе исплашен отколку величествен набожник зашто го потресол крик на див петел од лесковата шума на селото, предупредување на смртта што брза кон такви каков што бил тој, за кого женското милување претскажувало почеток на пропаѓањето на светот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

На испитаникот му се вели дека ТВ мрежите сакаат да добијат повратна информација за квалитетот на своите програми.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Франц виде оти нема да добие пијачка и се омрцлави.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Чекајќи се умори и се пензионира малку пред време како лектор во дневниот весник Вечер (кој одамна веќе не е тоа што беше).

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Полките навреме ја сетија и се распрснаа пред нејзината остра муцка; зад нив остана само треперење на крилја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Го потпрев челото на тупаница: ноќ е, месечината се спушта ниско и со ергенски занес се мушка меѓу трски и грмушки не чувствувајќи ги гребениците, дишат дрвјата од надојдено зелено млеко на пролетта и се поткреваат водите на прсти да ги наслушнат тишините на далечините до кои ќе стасаат по дождовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

— Таму, вели и се наведнува, ни го истргува завојот од рацете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Штицата беше од обете страни потпрена на два камена и кога поминуваа преку неа, таа се виткаше и се нишаше толку, што се чинеше дека ќе се скрши под тежината.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Ме оставиле на една раскрсница и се скриле. Татко, дедо, стрико...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Праша:- Ами чаре? - И чарето ќе ти кажам, па да знаеш оти си кај пријател. - рече и се сврте кон братучедите:- Кога мислите да си бегате?

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кај некого се појави, праша нешто, доби одговор и се изгуби.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Така со коската в раце, стојам, се крстам и се чудам. Душата ми се подврзува, дишењето ми се поткусува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Иако за него се грижеше Митра, баба му, откако се преселија во една од долгите бараки, инаку штали порано, Дончо уште првите денови заталка низ Острово, откри дека ако се оди на онаа страна каде што изгрева сонцето се стигнува до една огромна огромна вода што изгледа како сиво платно на кое не му се гледа ни почеток ни крај ама некој од кај сонцето како да го влечи влечи и се потсетува дека од Митра е предупреден да не се приближува до каналот оти и во плитка вода човек можел да се удави, башка што змија може да ти се замота околу нозете или крастава зелена жаба да ти скокне в уста, ама за оваа огромна вода никој ништо не му рекол и по долгото клечење крај неа заклучи дека ова не треба никому да го кажува, да си ја чува како тајна само негова и тргна по патчето крај неа совладувајќи некои грмушки, некои корења, надолу надолу дури до онде каде што таа голема вода се сретнуваше со една малечка рекичка покриена со врби и кој ти знае уште со какви дрвја, водата од малата рекичка бистра па се гледаше сѐ под неа и сакајќи да помине преку неа за да го следи брегот на големата вода откри дека почна да му се качува до кај колената и се сети на предупредувањето од Митра дека можеби ова е каналот и дека во плитка вода човек може лесно да се удави па се подврати, е, кога веќе го нема човекот што го трга сивото платно, поарно е да го фати ова патче што оди нагоре покрај малата рекичка следен од крекање на жаби и чрчорења на секакви птици горе во дрвјата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Под кожата песочно закрцка крвта и накостреши вепар. „Ракија и подвизи“, за`ржа. „Можеби тоа.“ „Се разбира“, не го сфати Мирон. „Ти си брат“, а тој почувствува нечиј поглед на тилот и се сврте.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

И црневица се растури накај џадето, Турмата како диво надојдена река, црна, огромна, разофкана и развикана, расплакана и разлелекана - надоаѓа, надоаѓа, се згустува; истечува од горе и дотечува, бучи, завива, вие, тупа, дига облак прав, го наполнува просторот, се влева во ендеците, се втиснува и се растура меѓу камионите, ги опкружува, се збива, се рои, во бранови се фрла, трча, клокоти, врие и вика гласно, болно, продорно, пронижувачки, жаловито, галежливо, тажовито, испрекинато, молбено и шепотливо: - Е-е-е-е-е!!!...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И дури сега, по толку време од првото предупредување на сопствената потсвест, седам сама во станот, зад пердето, и се трудам да ги поврзам сите поединости и да го најдам одговорот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Под него најде еден слој црвена земја, што беше сосема сува и се раздробуваше во црвеникава прашина, а под неа се откопа сламата, од која тој внимателно ги одпретуваше компирите.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И така светкаа пламенчињата на сите страни во ноќта, луѓето грижливо и побожно ја носеа светлината, како да ја носеа првата божја светлина со која зачнал светот и се победила темницата, злото.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И така случајностите се ределе едни по други, а луѓето благодарение на нив, се движеле кон врвовите на социјалното живеење, но и се спуштале на дното.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Скокна силно и се најде сред бујната зелена трева.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ми се лоши од возбуда, чувствувам топли и студени бранови како ми го преплавуваат телото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Го мина подвижниот мост и се најде на другиот брег.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Трчам и се сопкам. Како во некој долг и мачен сон, залепен и заглушен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Повеќето беа мажи, но имаше и жени и деца, кои трчаа по купот земја и се провираа покрај нозете на возрасните.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Препознаваш во него нечии живо запретани зборови во пепелта. Големиот камен, тој, кој ја прицврстува душата на предците. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но, сепак, ако не зборува, таа би чувствувала дека „живее во лага“ и се изневерува и себе си и сопругот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Гостите го погледнаа и се насмевнаа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Слегов во центарот на градот и се вртам така: талкам, се ѕверам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Слично како и во случајот со неисплатените седум плати, тие ја уверува дека тоа набрзо ќе се случи, односно дека во најбрз можен рок таа ќе ги добие и заостанатите плати и неисплатените испратнини.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Слегле тука штрковите и се изнајале арно со скакулците.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Мислеше: ако сѐ уште го најде жив дедо му Тренко, ќе го задави: зашто дедо му беше виновен за сето она што му се случи на Тасета.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Горната усна се отвора, станува тенка; носот потемнува и се протега преку челото: на неговото место остануваат само две широки ноздри; кусите клепки се повлекуваат в месо; под нив, место очи, светат две голи полжавчиња.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Толе го виде и се успокои. „Тој е“, — рече и му го покажа на Андона.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

– Туку, ајде доста – се обрна кон забитот и беговите – терајте ги во апсаната и само по еднаш леб и вода на ден – и се врати назад во својата канцеларија со Јунуса, Рифата и буљукбашијата да ги распраша понатака како ги совлада, како толку бргу, кој им помогна и друго.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Се враќаме и се вртиме, гледаме по колата што се оддалечува надолу.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Меѓу нив се шеснаесетте кратки стории низ кои хронолошки е проследен животниот пат на јунакот по кој се препознава и се идентификува Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Немирна е и се ломи, ужас ја фаќа од самотијата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа крива и дупчеста артерија го завршува градот, избива во друм покрај Вардар и се губи на голиот рид.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ја заборавивме мама, вика детето и се трга, се обѕрнува по неа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас ја замислував како кртица која рие и се крие во земјата или лета и фучи како лилјак во темнината, како алетина завива над коријата, над планината.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Доколку подоцна очите не ми солзеа, ѕвездите навистина беа сребрени и влакнести.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја симнав пушката од рамо, ја ставив на готовс и се упатив кон селото без никаква заштита.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ќе припукам, а трнот сѐ така се ниша и се занесува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се собираа и се собираа луѓе, мислиш цел народ тука се собра.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А Арсо Арнаутче станал од клупата и се испрчил, речиси војсководец е што се гордее со раните спечалени на невидено боиште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од под една бука стана и се упати кон нив висок и строен партизан. Трајче го препозна. Тоа беше Планински.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Густо збиените на ридот куќи како да се креваа на прсти и се надвишуваа една над друга: секоја сакаше да се огледа во утринското огледало на езерото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се тетерави по стивнатото боиште Константин со товар на грбот, ѕвечаво бладање на човек пред свој крај, се судрува со грмушки и се сопнува на трупови. Збива и пцуе.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Деновите се слични еден на друг и сепак, кога се будеше и се ослободуваше од визијата на ноќта, просветнуваше во него надеж за нешто ново и поинакво што треба да го види и почувствува.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Јас гледав во формуларот: на него беше составен еден ужасно патетичен текст, во кој најгоре, на почетокот, стоеше: „ЈАС“ (подоцна многу размислував за значењето на заменката „јас“ во партискиот и општествениот живот, воопшто), „Потресен и огорчен од она што се случува денес со здравиот народен дух и народната уметност, која е обесчестена, пристапувам кон Партијата на здравиот народен дух и се обврзувам дека дење и ноќе ќе работам на поткревањето на тој дух до степен на усвитеност, дека ќе му ги вратам часта и достоинството и дека...“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се згрчи и се раскина темнината, избега напред.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ива е мојата најдобра другарка и се отсели од Скопје.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Сѐ е в ред со Огнена – му го слушам гласот - а сега и коњот да го ослободиме од незгодата - додава и се оддалечува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МАНОИЛ (Сам) Спомни го долгот кон народот и кон мене, ми рече и се изгуби.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Таа никогаш така не подвикнала. Ѝ падна жал и се расплака.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Е, па вака ни пишуваат: - Ние, членовите на еколошката секција, со љубов и почит се однесуваме кон природата и се грижиме за здрава и чиста животна средина.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Се кубат, се кинат и се прпелкаат во снегот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Откако сталожено ја искажал својата поддршка, отрчал и се запишал.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тогаш мислев дека еднаш веќе сум минувал по таа дива земја со некакви бели и лилави жиличиња што лазат со испреплетување меѓу камења и суви базја и се хранат со сѐ што ќе се допре до нив, тогаш така мислев или можеби мислев дека еднаш ќе минам по таа врвица што ја започнувам со стежната стапалка, но сеедно - веќе бев на грпката на ридот што се спушташе кон нејак поток и видов во далечина на некоја планина расфрлени куќи, не поголеми од тупаница, и видов зад потокот дабов забел.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Станав од креветот и се мушнав во собата на Бреза.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Постелата му мириса на излачениот страв.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нејсе, го повикав да се извлече од грмушката во која се засолнуваше од стравот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мече беше без родители и се скиташе по улиците сѐ додека еден ден не го прибраа во детски дом.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Полковниците постоаја уште малку и се вратија во својата одаја.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Најнадарените меѓу нив, кои би можеле да го претставуваат нуклеусот на незадоволството, едноставно се лоцираат од страна на Полицијата на мислите и се елиминираат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Кој таму?“ Халт, се сети и се подгрбави.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Брат му ја заклучи фиоката и се исправи. „Зошто не на планина?“ Очигледно сакаше да го заврши разговорот. „Тоа место е слободно од утре.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Лежам така, телевизорот веќе и не го исклучувам. Понекогаш се будам ноќе и се смешкам: од аголот на собата ме гледа празниот екран.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Затоа кога беше дома, седеше крај баба си, а кога ќе одеше со волови, стануваше рано пред сите и се губеше од окото на секој човек пасејќи ги воловите по падини скриени во орманите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И сѐ што се гледа на земјата се гледа и на Левтерија. Се пишува и се чита.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ама тогаш, при таа прва средба уште не знаев со кого имам работа и се однесував како што сум свикнала понекогаш да се однесувам: едно да мислам, друго да кажувам, едно да чувствувам, друго да покажувам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Сите млади коњарки беа дошле во дворот од Силјана за да ја гледаат радоста; сите се радувале и се веселеле; само Силјан штркот стоел на таткова си куќа омаудрен со главата в земи, од голема жал што му дошла, дека ја гледал од сестра си свадбата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Илона неколку пати одеше во туш -кабината и се враќаше завиена во голема розова фротирка.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Во бараките се палат светла и се појавуваат глави на прозорците.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ми се испушти зборот и се мачам да го исправам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Му одговорија заедно, како деца, а потем и тие отидоа надвор и се миеја во снегот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Работите на стечаен управник може да ги врши физичко лице кое има лиценца за вршење на работите на стечаен управник, како и ЈТД или ДОО основано само за вршење на работи на стечаен управник и има лиценца за вршење на работите на стечаен управник и се зачленети во Комората на стечајни управници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа беше моја постојана придружничка и знаеше да ме разнежи и натажи, но јас не бев пишман што дојдов тука и се трудев да го оправдам тоа мое доаѓање и пред самата себе и пред моето семејство.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Скоро целата муниција беше истрошена и се знаеше дека Бугарите не чекаат во Струмичката Долина за да не спречат да преминеме во Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Деветте лингвистички конфигурации на филмот се напишани во форма на спирала со ротирачки дискови и се прикажуваат одделно меѓу секој од десетте “оптички дискови”, кои се вртат во круг. 182 Margina #8-9 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Секогаш кога ги метев скалите на Куртиш ага верував дека нешто ќе пронајдам, некоја ситница, нешто необично.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

51. Токму тоа и се случи подоцна: првин се одеше кон поделба на Македонија на сфери за влијание, а потоа кон поделба на териториите, коешто и доведе до новиот “Договор за пријателство и сојуз помеѓу Кралство Србија и Царство Бугарија” од 29.2.1912 год. што всушност, како што вели М.Миловановиќ, беше “српско-бугарско-руска балканска спогодба”, бидејќи беше постигнат со активното посредство на Русија и бидејќи пак рускиот император беше признат како врховен арбитар за сите спорни прашања.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Под дејството на психоделичните дроги се зголемува и се изострува концентрацијата за одредена задача, способноста за визуализација на проблемите во нивниот најширок контекст, се редуцираат инхибициите, се зголемува енергијата и одлучноста, а сето тоа му е неопходно на уметникот за време на творечкиот процес.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Некое меко дупче му стои озгора на главата и се плашам убаво да го погалам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бошко почна да го полни своето луле и се обиде да се пошегува: - Го криеш ли уште тутунот?

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Са ноќ слушаш како доаѓа и се враќа, во еден ритам кој повремено ти се губи како ритмичното чукање на часовникот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мислам сите велосипедисти се качиле на небото и се претекнуваат во чистиот сончев бескрај.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— И се насмеаја обајцата, држејќи си ги веќе десните раце и стискајќи ги еден на друг што поцврсто.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Излегуваме на некои падини и се извалуваме да се грееме на сонцето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ги поминавме жиците и се исправаме. Нема зошто да лазиме повеќе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа! - примре Соколе и се спушти на земи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Само момент, веднаш се враќам” - конечно вели, ги навлекува папучите и се клацка кон кујната.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Треба да се поврати Горническу Косу, разумеш, то je важан положај, велат, и се вртат кон нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мисли, бидејќи јас сега нема што да мислам, осем ка смртта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толку се засркна што во еден момент си ја кладе и дланката на устата, но и покрај оваа мерка на претпазливост од неговата исушена дланка како да се измолкнаа крупни парченца смеа и се истураа по килимот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа, испиен и невозможно аглест под излитената мантија со боја на исчадено вишново дрво, го оживувал стравот на Откровението од многуглавата Библија: Фиданка Кукникова еднаш се заколнала на верност пред олтар а маж ѝ е жив, скита и се откупува од гревови негде, ќе му побелат очите од печал и копнеж, ќе се врати на своето парче камен во некоја од пештерите и ќе му се пожали на господа - делкав по светов крстови за твоја слава, зошто ме фрлаш во нови искушенија?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој се стресе и се сврте. Зад него стоеја Горјан и Огнен.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тогаш сите му поверуваа и се стаписаа, а војниците и полицајците се втурнаа на него, за да го фатат и да го врзат, но Димко, и ако беше дечоан, беше истеран на татка си, јак, висок и малку згрбавен, се разврти со стапот и неколкумина од нив зеде по глава.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не му требаше долго да почне а кога почна - потекоа прашања и се затркалаа околу него како топки од гума.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

— Кто сказал ,браво", вели Рјазин и се костреши, му потемнува лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ги навлеков наламите и се исправив.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Цело време, ко камшик ја врти опашката и се тепа по ’рбетот. Се брани од муви. Или се брани од мене?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Дали ве врбуваше? — Јас гладував, велам, а тие менуваа сенки и се ладеа со пиво.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„На Руската плажа?“, прашувам јас. „Токму на неа“, вели тетин ти и се смешка како победник на кого воопшто не му е важна победата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Се измешаа така и се разделија на групи и секоја група бодињаше по една уличка, за да се сретне со друга во друга та да нема каде да се поминат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зелениот камен веќе лежеше врз домалиот прст на Калпаковата широка шепа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ќе ве кајдисам, живи ќе ве печам, суртуци, но ќе кажете што сте му направиле на брат ми.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Доце Срменков воздивнал и се обидел во збунетоста да ја измазни со дланка крестата на темето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тука дедот Ристе се поднасмевна и се опули лево и десно да види как помина оваа негова шега.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Стариот војвода поверувал во тоа и се вратил дома во селото од каде што бил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ќе влезе учителот на час, а таа по малку ќе се заниша низ дворот и се потпира со грбот врз стеблото на сливата: плете некакви чипки и бедени што никогаш немаат крај.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Каде е танко - таму и се кине“.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но кога виделе дека трговијата оди добро и дека чесно им се плаќа, тие од ден на ден сѐ повеќе се зближувале меѓу себе, се засакале и се спријателиле.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Предвечер стана една мала тревога во штабот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И ова утро полковниците се искачуваат со коњите по падините на планината над селото, додека селаните празнично облечени излегуваат од куќите и се упатуваат кон црквата Св.Ѓорѓија на утринска молитва да му се помолат на светецот за живот и здравје и да им помогне во спортот...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Музиката струеше низ мојот грб и се појавуваше на врвовите на моите прсти.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Добива согласност, се организира средбата, се договара и се пишува официјален допис...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги отфрли овие безобразни замисли и се задржува на една безопасна: ѝ го става дињчето под мишка, токму под носот - неговиот медовен мирис мора да ја разбуди со млечна насмевка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Така му излегува, - промрморе и се помести да ѝ направи место, но Кате се врати на својот кревет.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Е, па, тролови се многу мали шумски џуџиња кои живеат во чашките од ливадските цвеќиња, дење спијат, а ноќе излегуваат и се движат низ шумата и гајле си немаат од темнината.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но има неколку години како се припрати, со бројна дружина составена од Турци и ѓакони вооружени со пиштоли, со топузи и со крстови, прилепскиот грчки поп, некојси Хаџи Ташку, Влав, и се натура тој да ги врши обредните работи и околу Водокрстот и околу сите празници во Потковицата - така било од памтивек, вели, сите работи во врска со христијанската вера во Потковицата ги вршеле грчки попови и на грчки јазик.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Таа плаче, ја отвора чантичката од змиска кожа, вади шамиче и се брише.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Држи се, Небеска, овие не се лажни болки, си велам, и се затресувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во тој момент истрча од продавницата за зеленчук продавачот што ние го викавме „Пиљарот“ и се развика: - Што правите, копилиња, само ако ве подграбнам, пердуви ќе летаат од вас!

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Штом го допи, издивна и се задиши како кога човек ќе се искачи на некој висок рид, но сепак радосно и гордо им рече на другарчињата: - Деца, испив десет шишиња!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Волците слепо ја следеа по бескрајното снежно море и ја оставија, а таа, како да си дојде на себе: далеку ги заобиколуваше јуруците, се плашеше од нивните развлечени песни; ноќе го грееше под срце нејакиот пород и се разбудуваше дури и кога по земјата ќе зашушкаа ланските дабови лисја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Баклан, Иван Матвејевич, бригадир.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Три години ѝ пишував песни, а таа ме одбиваше и се извлекуваше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Жедните очи на момчето ја голтаа виделината што гаснеше од прозорецот. Таму се збираше и се тискаше наоблаченост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Смеејќи се си пиев спокојно по малку од џинот и се забавував со финото друштво.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Се пие шампањ и се дува тревка. Звучниците трештат.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Легнуваа на кожни постеќии и се впиваа еден во друг.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Затоа престанаа и се покорија на неговата заповед. — Добро, Толе, добро.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Понекогаш ми се чини дека малото јато светилки се намалува и се плашам од гаснење.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Со истата казна ќе се казни и тој што ќе отстрани или уништи докази што се од значење за постапката пред суд или управната постапка (чл. 366-а, КЗ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И не оди народот кај власта, ами тука, тука во црквата доаѓа и се молат луѓето, та се надеваат дека ќе бидат услишени молитвите топли, тагите потајни, болките големи и присакувањата мали...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го гледам и се крстам над човекот: ќе му избега душата, ќе му прејде некаде. Го натураме вода, го прскаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Одненадеж ова возбудено клопче се одмота, се затегна и се заплетка во несфатливо буричкање.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Заиде, папсан, речиси влечкајќи ги по себе своите празни раце, своите долги раце, а тие во бараките сега изнаскокаа и се сместија по своите легла, некој дури почна и да крчи, како во сон.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Каци саламура накладовме и толку ни се домачи и се поиздрискавме што цели каци испонафрлавме в река.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Во манастирот оѕвиваа тапаните и свирките и се виткаа ората во манастирските дворови: играа оние што дошле уште од синоќа и ноќта ја минале во веселба.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Денеска тој, утре ние, велиме и се собираме, се смалуваме. Мислиш и главата ти е смалена од студот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се собра ко удрен еж и се истркала држејќи се со рацете за удреното.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Стои мирно Карамба-Барамба, а сенката им се криви на луѓето издолжувајќи го со прсти сопствениот нос; чекори Карамба-Барамба, а сенката пијано се ниша зад него - нашла негде ракија и се опијанила!

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

И тој беше со него, вели Паун Радевски и се заделува настрана.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во акчилниците пак нудат многубројни јадења, кои пред самиот муштерија се готват и се сервираат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

А пак Рожденката, бидејќи се раскара и се дели со јатрва си Митра, се нафрли на стрико Маловите невести, а особено на помладата Тода и само кај неа имаше доверба, и само таму ја пушташе сама Нешка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Често пати не го ни дочекуваа Дончо, со вревата во ушите од другите Егејци исто така наседнати пред влезовите на дрвени столчиња, бегаа внатре и се предаваа на заморот и сонот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Мамо, мамичке, па ти навистина си спремила мусака“, со светнати очи викаше детето заграбувајќи со лажицата од гравот, гледајќи ту во мајка си, која се крстеше и се заблагодаруваше на милоста Божја, ту во чинијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Цели бозје креваа биковите на рогови. И потоа се затрчуваа и се удираа со челата, како да кршат камења. Насобраните луѓе само подзинуваа со устите, подзамижуваа со очите. 41

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Плачам и се крстам. Молам да не е тоа што мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Земаше лозови и се смируваше малку до вечерта до легнувањето, но пак започнуваше нешто да му ја разбранува душата, да го поткрева, да го возбудува, да не може да спие, и пак излегуваше да шета, да гледа во ѕвездите, да ја чека нестрпливо зората, идењето на весниците.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Можеби и вакцина ќе ми ставаат, ти не сакаш да ми кажеш“, плачеше малата, па мајка ѝ се поткачи на тротоар, запре и се сврте.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога ќе зарикаше бикот, децата истрчуваа од дома и се собираа на местото каде што се колеше.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

И штрковите што пасат по ливадите ги креваат главите и се вртат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Така урината на оние кои беа под влијание на печурката е многу барана и се пие со уживање, бидејќи содржи доволна количина дрога за да предизвика исто дејство.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Насити му се, скини го - убавината еднаш се дава и се зема.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Седиш на градска плажа и поред тебе вештачка палма ти го гали левото рамо, а позади тебе љангар од парк ти моча у квази морскиот песок и дур пиеш секс он д бичот за 230 денара и се осеќаш ко у Мајами бич од другата страна на Вардар загледуеш цигани како собираат пластични шишиња, а после те маа параноја дека чичкото од америчка амбасада те зумира одозгора и ти ѕирка у купаќи.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

И таман селаните беа при крајот на својата работа, и се приготвуваа сите заедно да го напуштат пазариштето. наеднаш ги обиколија стотина души сејмени, со исукани јатагани.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Анализата што младиот доктор ја правеше во својата глава му сугерираше и се сведуваше на едно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Додека Раиз ме информираше за настанатата ситуација, ќеркичката Јета се беше оттргнала од неговата рака и се беше доближила до војникот со бајонет на пушката.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Пред тоа пиеле од негова матарка вино со боја на месо и се мезеле со бајати пршки што ги зеле од некој орач за стар железничарски часовник со избришани бројки и без една стрелка но со живо срце под металниот оклоп.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Си ги бројам секундите и се дујам ко меур, ко клобурец. Чекам да пукнам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа чест ја имаше само уште отец Стефан, кога сочини нови букви, оти логотетот не можеше никако да ги научи постоечките и се жалеше дека се многу сложени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кај некои од нив тоа што беше останало од детството, и се развиваше во посилно битие од другото, накалеменото, успеваше да се помести во минатото и да ја објави битката на спасот. Битката на пробудениот јаничар.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Седев во собата и се сеќавав на разговорот со брат ми.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се придружи кон една патувачка екипа актери и се фрли на сцената.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А таму се сретна со несреќните врапчиња и се настрви на нив.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

СИМОН: Уште кога Ве видов од перонот и кога седнав овде со Вас и се напивме вотка, знаев.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата: „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дома влегов на прсти и право во купатилото.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ако овој долг се осознае, ако обединувањето на нашата интелигенција со бугарско, српско и грчко образование се постигне, ако се парализира работењето на пропагандите и се успее тие сосем да се отстранат од Македонија, ако се установат добри односи кон сите македонски народности и се подобри политичката и материјалната состојба на Македонците, тогаш, при сите дадени жртви, ќе можеме, покрај другото, да бидеме задоволни од едно: востанието ни ги отвори очите за грешниот пат по којшто одевме досега, по којшто ќе одевме и за напред, и без востанието сами ќе подготвевме почва за дележ; тоа ни ги отвори очите за многу наши нужди што и не ги претпоставувавме понапред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Уморно и тешко талкав и се качував по угорницата.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Фрлајќи ја последната бомба, Орце го извадил пиштолот, се исправил на балконот и се самоубил113.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Не толку од срце, но надежта дека ќе се починува, жетварите пак зашумеа со срповите, а Танасица го фрли буклето на рамо и се упати по ридот попреку.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Кога сонцето отскочи и се издигна над Охридското Езеро, низ струшките улици се разнесе еден глас: Ајде млеко!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Потоа настаните почнаа да се одвиваат како на грамофон со труба, на напуканата плоча ставена на погрешна брзина: предвоениот доктор заедно со својата животна придружничка реши пензионерските денови да ги заврши во родното место, кое сметаше дека најпосле заслужило славниот сограѓанин да ги остави своите коски на прадедовските гробишта штотуку здобиени со нова реформистичка управа; младата мајка се уштутка во одеднаш испразнетата куќа, со доенче во едната, а скрипти во другата рака, не знаејќи дали попрво да готви ручек или да пере пелени, па најпосле најми дадилка и се префли на фармација.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ненадејно, од недообјаснети причини, тој Мустафа - ефендија се пропил, најпрвин кришум а потоа без срам, се запуштил и се откажал од себеси, некогаш трепетлив од хипохондрија, подоцна вошлив чаршиски шут во стуткана и извалкана облека.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Виде едно безредие на бои и предмети и се зачуди: зошто му се стори далечно, во правечност, едно мислење, кога тоа било сега, пред еден миг, пред да влезе, дека на секој акт закован е со печат по еден човек, нумерирано е по едно стебло, фатена е во челична закачка по една овца.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ги оставивме пљачките и се вративме кај оградата што ги дели машкиот и женскиот логор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Грмотевицата се разнесе низ ноќта, се одби од долот и се изгуби во празно, пискотливо ехо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Секој знае и се интересира за српството разместено во разни земји.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

-Бабо, знаеш ли ти дека постои една француска поговорка што гласи: „Кој се сака тој и се кара“?

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Имам чудна склоност да не им се лутам на луѓето за сторените пропусти толку, колку што се лутам и се јадам самиот себе за сопствените.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Корисникот го стартува нашиот диск и се натпреварува со Марк Твен. CD-верзијата ќе овозможи и меморирање и употреба на дигитални филмски инсерти.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Некои шарени жени само вртат со опашките и се укаат со џандарите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Колата тркаше по каменистиот пат и се нишаше како лаѓа на бранои, де на едната де на другата страна, како да ќе се преврти.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Но тој, Јован Дамчески, веќе беше изгубен за неа, и за сојот Дамчески и за сиот христијански свет; падна во сплетките на Мусли бег и се потурчи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

На покривот се собираа гугутки, ги слушнав.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Запалиле огнови и се собрале околу нивното крцкаво и шушкаво потрепетување.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се весели и се игра, срцето да ти искока од градите, а тие наведнале глави и молчат.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ама што дека го најдов, вели и се пресега да ми го отскрие детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Да спијам?“ Се замисли околу ова и се насмевна, а потоа брзо ја стави раката преку уста.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сакав да се потсетам и се потсетив дека редовно ѝ турав вода и ја негував. А сепак, растението венееше.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги навлече дебелите чевли, излезе од тремот, скокна и се закачи за ниската греда на таванот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Вистинска будалетинка сум, нели?“ Јас не одговарав, само се смеев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седат ко абдали пред тв кутијата и се тресат за својот фаворит, а да не ги спомнувам оние кутри пациенти со ливчињата у руки кои со саати дрочат по кладилниците и животна цел им е спортската лутрија.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Па кога ќе се осигурам дека тропањето е од добиците, ќе си речам: блазе си им дека тие не знаат ништо. И се топам, како скрушец во ноќта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги залага децата од стрика му и помалите братчиња и сестричиња со по некое и друго симитче, шеќерче, си повечераа и се наредија во кошарчето како секоја вечер, само оваа вечер Ката си посла во ќералчето и Толе пак проведе една брачна ноќ со неа насамо.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како часовник ѝ чукаше целото тело. - Смири се, рече Ѓувезија Дубровска, стравот е само несвесно чувство. - Што ти направи грнчарот, праша Сија Хаџибанова.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мавале доаѓајќи и се распаѓале во прав и пепел за иднината, могила или тулбе на она што било и што ќе е трева или куп непознати цвеќиња со горчлив мирис на смртта.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Понекогаш ги прекопуваат образите и се нафрлаат на јазикот.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Честите царе, сонце наше сјајно! Го добив твоето свето решение од 30 шевар 959 год. и се зафатив со работа да ги фатам и покорам бунтовниците, но нивните водачи избегаа во големите планини и оттаму ја бунат и понатака рајата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тука Захаријадис ги извлече на бина од која пред сите зборуваа најтешки зборови за нив, од таа бина паднаа најтешки обвинувања за што во воено време се оди на воен суд и се добива најстрога казна.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некогаш достоинствениот дворјанин со меч на појасот и крст во срцето градел свој молитвен дом со крв и со пот на гладни шутраци, сега пред тој манастир со име Гаврил Лесновски ја пречекале дружината десетина мажи, и самите темни и суви; мислиш дошле оддалеку да стојат пред стара и крива дудинка и да го наслушнуваат умирањето на зимата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ја гледал, ја меркал откришум кога врвела низ селото, одел зад неа, одел отстрана, го гледал секој дел на нејзиното тело, ја вагал со очите како купувач кога купува добиче и се двоумел.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

„Докторе, јас често патувам и се плашам дека срцето нема да може да го издржи напорот“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Стана почувствителен за работите околу себе. Го навредуваа некои предмети кои порано не ги ни забележуваше.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дојдете, ќе ви раскажам како се сожалив.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Опааа! — Пречекори Доста и се прекрсти, та влез во Сукаловата куќа да се стори вечер домаќинка на еден од браќата Сукалови.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Трча без здив и се запира дури зад работ на втората куќа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А стопанот, виде не виде, го прежали наивното кученце на кое сѐ му даде и се заколна дека повеќе нема да прибира скитачки кучиња.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Насмевната трчи дома и се враќа со ножици в раце.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Винстон се сепна и се исправи во столот. Подждригна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кантата се плисна на нас и се истркала по скалите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Белки“, му вели дедо ти, а ниту се смее, ниту се радува, само се загледува во стравот на нашите лица и се чуди.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Па, сепак, и покрај силното препотување, и покрај тоа што сѐ му се сплетка и измеша во главата, и покрај госпоштината со каква тој по прв пат се сретна и се уплаши од неа, реши да остане упорен и да ги прекори.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека таа одеше на работа, тој ја хранеше, ја шеташе и се грижеше за неа со уште поголемо внимание.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Човек да поверува дека беа во прашање необични денови.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бегаме и се пребројуваме, ама Горачинов ми го нема во бројот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Филип Хаџиевски го изми казанот, го крена на рамо и се врати назад.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Црквата грмеше од хорот а многумина патници и гости беа седнати на столовите, слушаа и се одмараа...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Станува Гертруда и се врти да ме удри.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа име сега вештачки се поддржува во Македонија, како што и се насадува таму во најново време името Србин.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

СПАСА: Со здравје... (Се засрамува и се позавртува криејќи го лицето).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Го најде прозорецот и се зафати со него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

НЕДА: (Трча во собата и се враќа со крпа.) ФЕЗЛИЕВ: (Се враќа со леген во рацете.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

И, како да сум и самиот невидлив, се фаќам за дебелото јаже и се качувам по него кон магли.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Стојан му го подава шишето со ракија и се врти кон Турчинот.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Миев заби и се туширав, за да не сетиш дека сум пушел.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Лицето на ситната жена со песочна коса беше добило јасно црвена боја, а нејзината уста се отвораше и се затвораше како уста на риба на суво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Како момчиња си ги доверуваа своите први љубови.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се веруваше дека третото среде од трите средиња го означува центарот на светот, односно центарот на вселената, и се говореше дека токму во таа одаја паѓа идеалното среде на целата вселена, точката во која се сечат сите светови Божји.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега ја собрав таа храброст и со немир го кренав капакот, го тргнав настрана, и се наведнав над длабокото. Долу светкаше вода. Господе!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

— Соба за младенци, вели Оливера Поточка и се досега да се почеша.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И ги запрегаа Македонците своите машки сили, и се виеше Самуиловиот црвен бајрак, и сечеа нивните мечови, и косеа манлихерите на дружините од Питу Гули, Ордан Пиперката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Комитетот кажуваше дека нема чети, нема противдејство на реформите од негова страна, а пак Турците кажуваа дека има чети, населението дека има оружје и се готви за востание, војската има постојани судири со четите, четите ги убиваат мирните жители што не ги слушаат и му се верни слуги на падишахот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За таа цел согорува и се жртвува до крајот на животот...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Го почувствувал едниот врв на младата цицка под дланка и се исплашил. Може ли, дали смее?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа размислува малку и се прашува: - А што ли ќе имаме кога јас ќе станам дедо?

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

ТЕОДОС: Се битиса и се батиса се... Многу сум балдисал, нешто ми се скршило овде. (Покажува на градите.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Низ напукнатите ѕидови навлегуваа густи редови мравки. Лазеа по собата и се движеа преку мене.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Копал ту со едната ту со другата предна нога и се опирал со задните во подготвување да се пропне.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

(Спаса и Тане се гледаат еден со друг и се подсмевнуваат).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Зад темнината постариот брат дарува леб а помладиот вино и се разбираат со гладните без преведувач.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Затоа се обидував да бидам колку што е можно повеќе тивок, а кога ќе почувствував дека нема да можам да се исконтролирам ја пуштав водата од тушот да тече во кадата и така да го подзатскрива мојот звук.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сѐ уште верува, сѐ уште гледа и се вгледува во ноќта.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

За борбите на Клевтис секаде се чу и се рашири.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Витомир се чуди, гледа по мене и се чуди.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секое утро слегував во салата за појадок, земав кафе и пециво и се преместував во хотелското фоаје.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Неговиот лик смешно се одрази во студеното огледало и се скина на невозможен начин.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Европските писатели кои ѝ припаѓаат на модерната книжевност се инспирираат и се угледуваат на Едгар Алан По.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Понекогаш ја облакаше облеката од татко му, ставаше вратоврска, паларија, ставаше мустаќи од волна, ставаше луле в уста, ја ставаше сабјата и шлемот што ги донесе татко му кога се врати од фронт и застануваше пред огледалото и се огледуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И рика темнината и се кине нејзината утроба.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги склопив очите и се обидов да се приберам раздвижувајќи го во себе испробаниот механизам на логиката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Сашо, каде си? - го слушна гласот на мајка си. - Тука сум, мамо - одговара Сашо и се извлекува од под креветот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Малку поблед отколку што мислев во дворот, и не блед колку варовничав или изветвен од подмолен јад на човек со товар несреќи на срцето, домаќинот ги потпираше тешките дланки на софрата со секакви трошки од вечерата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

По смртта на видовитиот Дмитар-Пејко, Неделко Шијак повремено потонувал во златен и зелен жабурник на страв и го шепотел неуспехот што ги чека на крај пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Една вечер ја гледам Роса, се доближила до огништето и се тресе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите овие приказни завршуваат речиси на ист начин: имамот се онесвестил од вкусот на јадењето подготвено од неговата сопруга, според други од различните состојки во јадењето, а според трети имамот се прејал од превкусното јадење и се онесвестил...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Седеше Висар скриен во одајата и се бореше со две неволи: болеста и стравот; а татко му на секој шум и тропот во дворот, на секој ѕвекот на ѕвонецот на вратата, излетуваше со пушката надвор.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ѓувезија Дубровска ја фати за рака и се обиде да ја исправи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Едно време се исправам, го клавам српот на рамо и се свртувам кон Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не можеше ништо да разбере и се плашеше од овие свои мисли.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

По мене паѓаат и тие, и се грвалиме внатре, во дупката.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со одлачувањето - настапува делба, почетокот на разделбата и се создава нов однос и врски.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Си живеевме си ја работевме земјата и се надевавме на поубав живот.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

„Јас сум Таа. Почивам скрснозе а колковите ми надтежнале од животворност и се прошириле толку многу што се одделиле од мене и веќе не се само мои и не се само тука.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ги полнеа лулињата и го стискаа со палци тутунот во земјените грла. И откај другите огнови доаѓаа.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Третата ноќ на Ханука, Шабтај почувствува како да му недостасува воздух и се разбуди среде ноќ.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Нивното гракање се доближува и се оддалечува, се губи во бескрајот што го скорева студот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Гледаше во дворот, во градината, во полето, во планината и се исполнуваше со некое блажено чувство: како да господари со овој простор.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Светлоста околу нив живо пулсираше, пливаше, низ облаците, се палеше и се гасеше;тоа пролетно треперење не се смируваше.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Од тие дрвја се одбивале секирите на дрварите и се кршело железото, од плитко засечената кора се цедел сок по густина и бледомедена боја сличен на коскена срцевина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Директорот го погледна пак и се смршти...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

АНЃЕЛЕ: Ќе видиш, татко! (Му бакнува рака и се завртува кон Котета).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Тие работи се мошне вознемирувачки и се случуваат во истото време кога и модерните примитивци, како бунтовничко движење, се во потрага по нов идентитет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Видов дека сѐ е уталожено и се исправив.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Лудата марта, ветриште со кое уште еднаш се сретнувам во својот живот, удира во мојот мантил со боја на мувлив тутун и се обидува да ме крене, да ме скрши од стебло или од камен. Не може.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Го закопаа и постелата, купче, му ја запалија на гробот. Ја гледам Роса и се сеќавам на Каравила Пејкоски.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве се излегува, вели и се качува да ги отвори крилата од пенџерето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во тоа време некој Кандило Кучевишки, инаку познат и во Кукулино како човек што без болка може да крши речни камења со рака, се прогласил по еден сон за светец и со своите синови седуммина или осуммина, почнал да гради црква со своја лика на ѕидовите - тој прв ги подава рацете кон новородениот Исус во сина пештера и тој прв клечи на Исусовиот воскрес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во постари времиња и градската населба, како и засебно поставеното еврејско гето, се наоѓала зад ѕидините на венетската тврдина распослана на ридот, но со тек на времето, градот, како и секој жив организам, едностано ги премавнал високите камени огради и се источил кон морскиот брег. Во главата му се појавува сликата на рабинот Елеазар Корео.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој гледаше што се случува и се веселеше во себе.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Ги пуштиле добиците да грепкаат, да поштат прегорена трева покрај реката и се заиграле...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И се рече да се капиме во Црна Река, да се позачистиме од земја, од смрдеа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Со години во него се крти и се руши мајсторската гордост.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Со еден збор, во турско време ние потврдувавме и се согласувавме со сѐ што ќе ни речеа Турците и Грците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ги стиснав очите и се совладав. „Што сакаше да ми кажеш?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уредента, со чекор на човек што управува голема трговија, од стариот напуштен автомобил излезе Баждар и се протегна слеп од силното летно сонце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Остап артистички се поклони пред домаќинката и ѝ објави толку долг и двосмислен комплимент, што не можеше ниту да го доврши докрај.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Камењата и дрвјата стојат едни наспроти други како кристалното саќе и течниот мед. (Камењата покрај тоа ги претставуваат и скалите на кои Бојс бил ранет за време на Втората светска војна.) И тука главната тема е преминот на метаморфозата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Митре! - молскавично се пресече глас. - Мамооо!!! - Мамооо!! - се развикавме.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Татковината на Албанците се наоѓа на крстопат каде што се вкрстувале интересите на Западот и Истокот, при што најмногу се вкрстувале цивилизации, култури, јазици и се разбира, религии.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Влегол Аџи Кљак-кљак во изворот, се искапал и се сторил штрк.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Бојан ја зеде пушката и се огласи со два истрела. Попусто чекаше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- Ме повикува врсникот Неделко Шијак, пак шепотел со стиснати шепи на градите божем држи рабови на миросано платно со кое си ја штити душата од отровни повити, но Богоја Гулабарин, Пане Долгманов, Цветко Грнар и Илчо Просинек, веќе се здоговориле ојуначени од ракија да ги здружат сурите волиња во две двоколки и пак во ново јунаштво се клештеле и се подбуцнувале со лакти превесели и за свадба; со сладосни гласови од кои и птици ќе се разбуделе го распрашувале старецот кога ќе се стрчне подмладен и избричен кон цицлестата Фиданка да ѝ го покаже мускулестиот стомак и сѐ друго што е машко на неговата ластареста става; им говорел со ѓаконска самоувереност - Ќе дојде потоп, господ ќе ме држи да не потонам а вие ќе пекате по мене и ќе ме молите ропски рачињата извалкани да ви се држат за учкуров, да ве влечам по бранови и пени.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Појасот со повеќебојни риги му се одмотал од половината и се влечел по него, го чинел бавен, грмушките и камењата му ја кинеле линијата на движењето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не е тоа мочкање крв. Тоа е природна појава кај жените што се нарекува менструација и се јавува кај девојчињата во перииодот на пубертетот, па трае сѐ до доцните години на жената.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се враќаме долу, во окопите... Газпрекуглава се враќаме и се пикаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И наеднаш еден друг глас небаре ко гром се растури над ливадата: - Станвајте!!! - падна зарипната команда, се испокрши од стеблата и се изгуби во шумата.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Нејсе, кога конечно го фатив и се опитав да го кренам, сетив: тежина олово. Туч тежина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Скокам и се тресам и си ги покривам срамните места со рацете.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Викам да ми помине, вели Воскресија Мукаетова и се закашлува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

На сите им студи, вели, некои собрани во купче се пикаат еден во друг и се тресат, се пореваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа мала измама ја предизвикал удар на внатрешен оган. Се зашеметил. Кратко.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Долгите раце ги држеше во џебовите и се потпираше на багремово стебло загледан во ретко посеаните капки по темното небесно кадифе.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И отишла у девическиј монастир и живеала богоугодно и се преселила ко благодетелиици своеј.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И покрај сево ова свесно одолговлекување, Костадиновска се обидува овој проблем да го реши на мирен начин, така што во дополнителен устен договор со директорите се договара средства- та да ѝ бидат исплатени одеднаш, но по три месеци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И така: одам, заспивам и паѓам, паѓам и се разбудувам и пак одам и пак спијам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше нешто вистинско, како леб, надоаѓаше во разбеснети виорни коршии и се радуваше, родено.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се разнесоа две силни експлозии и се крена висок столб вода.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили... Доктор Корец ги отвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги читав и се смеев, што се вели, а се смееше и Ана Александровна.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бргу по почетокот на Илинденското востание, на 10 август 1903 година, Хр.Татарчев и Хр. Матов ја испратиле до дипломатските претавници на Софија познатата “Декларација на Внатрешната Организација...“, во која се објаснуваат причините за кревањето на Востанието и се истакнуваат барања од името на востаниците.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

И ме фрла со дланката лесна в чудна игра, в чудно компонирање, изгаснувам во грч и умирање и се враќам в живот како песна.

„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)

Исидора Перуниќ ги имаше донесено нејзините асистенти од Белград и се спремаше колекцијата за следната сезона: есен и зима 1938-39.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дури и се окарав: да, да, себеси! И не во себе, туку на глас.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бојана беше наведната над големото тркалезно огледало и се шминкаше.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Застануваме. Децата излегуваат од автомобилот и се стрчнуваат право кон чешмата.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Се разбира, децата пораснаа и се отселија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се молевме дома. Пред иконата на Богородица запалувавме боринка и се молевме. Така малку ни олеснуваше.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Само комарците с'скаа наоколу и се приближуваа сѐ повеќе.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

До топло мало тело,се стискам и се молам, да помогне светот, да помогне природата, еволуцијата и старата куртизана Европа, да нема веќе мака и тага за овој народ кој приказни слуша.

„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)

Лисицата веќе и не се обиде да ја следи со очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво го подвитка опашот и се спушти низ долчето гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе почека афионот за некој ден и друг — одговори Толе за мајка си и се тргна назад.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја тргнал раката од чело и се загледал во треварите, едниот Никола, со шилесто лице на стар и мудар лисец, другиот, Пандил, нешто малку покус и со набиена глава во квадратни раменици на кои, без тој да почувствува тежина, можело да се смести по една вреќа овес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Гровна бомбата и се слушаат само пискотници, машки лелеци. Ајде сега бегај назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Училницата оѕвиваше: се креваше и се спушташе хорскиот глас на курсистите.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Таа се влече низ планинските теснини, ја следи реката, лази незабележливо низ полето, ги обвиткува крадешкум перифериските куќи и наеднаш е на улиците: како непријател што ги измамил градските стражи и се пробил ненадејно низ слабо бранетите места, таа наѕирнува зад аглите, претрчува преку раскрсниците, ги освојува куќите една по една.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Марија се чудеше, дури и се разочаруваше од неговото однесување. Не забележуваше никакви промени.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но, добро ни беше што не нѐ брка. Си седевме во колата, се труцкавме и се смеевме. - Стигнавме до реката.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Лефтерија ми го враќа фенерот в раце и се наведнува пред една бочва. Се мачи да го одврти чепот. 146

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бевме повикани откако Стефан Лествичник, кој во очите на логотетот, по она лажно видение допрва требаше да се искачува по скалилата на славата и почеста, му беше раскажал на управникот дека отец Кирил фрла хула бесчесна врз зборовите и се свртува кон гласовите како кон идоли.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во еден друг град маркизот ги спушта завесите и се соблекува.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Сигурно треба да е некој кој умрел во селото зашто камбаната, барем досега, никогаш не биеше за тие кои погинаа на боиштата - мисли и се прашува.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој стисна очи и се мачеше да се занесе, да не мисли за ништо. Но тоа беше залуден напор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А народот се раштркал и се распрснал, не знае кој пат да го фати.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сипе и се поправа, ѝ велам. Јади, мори Небеско, ми вели, пијај рибино масло!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во тој уплашен човек Карер не можеше да види ни трага од она дете со кое играа во училишниот двор и чие лице го красеа немирните маслинести очи и една речиси постојано присутна насмевка. Цел живот се почитувале и се дружеле.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пиколомини го запалил Скопје, вели, и се искачил од високо да го гледа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Правот од ќесичката се истураше во еден литар вода и се добиваше сокче со речиси флуоресцентна портокалова боја.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ги завртија главите по неколку пати, си проговорија нешто тивко по турски и се изгубија.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Соколе го зема полека нагорништето. Начесто застанува да здивне и се свртува накај градот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во тој ист вторник, иако очајот и плачењето не стивнувале, жените, дури и оние самохрани леунки и трудни вдовици наполниле неколку карти со ракија од диви круши, од грозје и од цреши и натовариле на две магариња дисаги со леб и лук, па една по друга, секоја со запалена борина во рака, пошле да ги пречекаат последните од дружината; да ја плашат со оган и писок чумата или улерата, болештина што им била позната на дедовците, еднаш, којзнае кога, додека и пците бегале од злото и се јазеле по врели карпи далеку од сите човечки патила, и побеснувале, и станувале гозба на волчи свадби или се здружувале во глутница со ревење да ги заплашуваат чобаните и бачовите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Се запопував и се распопував, пиев и живеев како посник, пркосев и бев малечок. Сега е доста.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Дури бимбашијата го претресуваше мало Мариово, Толе се врткаше по старо Мариово преку Црна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Клечам така и се цедам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ѝ даваа селаните и покривачи и перници, виљушки и лажици, чинии и чаши, чорапи, фанели, кошули... и немаше ден камбаната да не удри на мртво и се пренесуваше дека тој и тој загина и плачење се слушаше секој ден во селото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Прости, - го прекина таа, и не послушувајќи го, стана како нешто да ја чека, но отиде само до нишата од кујната и се врати со шише, чашки и пјато.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Одеднаш, како удрена од ровја среде бел ден, Маре застана како што одеше, се сепна, се штрекна, се засркна и се шлакна по челото: - Леле, колку зборови изреков, а ништо не кажав!

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се клештеше кон себе од огледалото и беше здрав. И се сеќаваше на Јана.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Еве и, тој брка курви и се готви да стане крадец.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Излегоа од селото, го минаа неголемиот полусув честак и се качија на вториот рид.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Наеднаш се размрдаа и се покажа учителот, кој се допре до Лангачот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Иако дојдоа преоблечени во бело, иако докажуваа дека ми се пријатели, дека од Него се советувани да ми помогнат, ги познав, имаа половина лице: едно уво, едно око, една ноздра, и се движеа во правилен круг околу мене, злокрва глутница што не носи надеж и не нуди утеха.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Тц, тц, тц... - Му се присонило! Само ни ги крева дертовите! - викна еден силен Албанец, плукна и се одлепи од групата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И тој се возбудува и се сили.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој писна од болка и се свитка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А сепак, до доаѓањето на Агна, се гневам на нив, се спротиставувам, се бунтувам и се помирувам со нив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене ми остана да си ги соберам пљачките од кај мајка Роса каде што побарав спас во друштвото на нејзините моми и се преселив во одајчето на Димостена близу Одборот.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Штом почнаа да се приближуваат кон местото каде што беше Мартин, тие сѐ повеќе и повеќе забораваа на тоа и се чудеа како ќе му пристапи Трајанка на Мартина.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се разбира, не се бореа ни луѓето, коњите, како Крали Марко и Лутаца Богдан, ами ги удираа двете шишиња и чие шише ќе се скрши, таа група се враќаше и се придружуваше кон победничката, така што оваа стануваше поголема.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Марјанти одеше од група до група и, бодрејќи нѐ, велеше дека на овој начин ѝ помагаме на народната власт и се бориме против англоамерикснакскиот империјализам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

I Уште кога се населивме крај реката, Калето ги плени нашите погледи и се всели во нашите души.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сите пијат, пејат и се гушкаат со Илија. А и секој со секого. Некој само со себе си се гушка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Девојката не го разбрала и се повлекувала пред суровата лузна на бледото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За покажаната храброст курирчето Трајче Таневски се пофалува и се истакнува за пример како треба да се бори секој за татковината!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Жителите на овие региони, сведени помалку или повеќе отворено на робови, постојано преминуваат од еден освојувач под друг, и се трошат исто како јагленот и нафтата во трката за производство на повеќе оружје, за да се заземат повеќе територии, за да се контролира повеќе работна сила, за таа да произведува повеќе оружје, со кое ќе се заземат повеќе територии и сѐ така во недоглед.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И конечно, во казнивите дела против правниот сообраќај постои и делото „Фалсификување исправа“ според кое тој што ќе направи лажна исправа или ќе преправи вистинска исправа со намера таквата исправа да се употреби како вистинска или тој што лажната или преправената исправа ќе ја употреби како вистинска, ќе се казни со парична казна или со затвор до три години. Обидот е казнив (чл. 378, ст.1-2 од КЗ). 271

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се помислив, помислив, и се пуштив да ја бранам, да ја откинувам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Струга, летото 94 во оваа песна Во оваа песна Скротив: Една планина Еден коњ Една есен И две Зенгии. ронки Врз листот: Врз кој ријам И се кријам Врз книгата Кајшто спијам И живеам.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

А оние луѓе почнаа да копаат, и се почувствува силен мирис на кандила и темјан, и се покажаа светите мошти.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го покривам бутот и се враќам кај Ѕвездана. Ми е страв и него да не го наплуваат муви.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Професорот по цртање одеше помеѓу клупите од еден на друг, нѐ влечеше за коси, сееше со прстите нешто невидливо и се лутеше. - Што, ова да е кралот? Дибеци едни.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Иако во раните години на деветнаесеттиот век оваа дејност беше ценета и се сметаше за сериозен и корисен метод во процесот на истражување и обликување на стилот на писателот, многу повеќе отколку што тоа било пракса во изминатите векови, постоеше уште една струја со тенденција да направи пресврт во статусот на преведувачот.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

И самиот паднав на коленици зад кошот и се мачев со мачењето на тој грч од црно и бело тесто на месо и на ткаен лен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Овој пат кај мене беше надвладеала намерата да не си играм послушен полтрон.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Наместа врз него прелетува темната сенка на облакот и се губи понесена од ветриштата што лудуваат таму на височините.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но токму кога требаше да се врзе синџирот на преслопта; згрмеа пушките од Ивановиќ и Цилета од „Касматоа Тумба“, која по неговото предвидување остана надвор од обрачот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гавранот ги покажа забите и се закикоти - отпрвин безгласно, потоа крцкаво, ситно, искинато.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Има два вида бакрданик, варен и вртен. Варениот се припрема на брза рака; откако ќе зоврие водата во котелот, во која пред тоа има турено сол и неколку дрвени лајци сало, полека се сипа царевно брашно и со сукало постојано се врти, затоа и се вика вртен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Ако е генералот кажи му дека спијам,“ рече Ливајн. Запали цигара и се проѕевна. „Не,“ рече пожарниот „Твинклтус е.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

И кога престана ветрот и се одврзаа коњите Таа уште не се исправаше, лежеше како болно дете На кое му се суши срцето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не вртејќи се, викна нешто на турски и се потргна од вратата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се уривале еден со друг, никогаш позли, со груби гласишта слеани во една невозможна, збревтава и скоро бесмислена реченица: За душа на Јане Крстин, в око, рамно в око со тој нож.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исмаил бил од оние многубројни Турци и Европејци коишто уште не можеле да се убедат дека Македонија има сѐ повеќе луѓе што се фанатично предани на ослободителното дело и се готови во секој момент да се саможртвуваат за својата татковина.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Прстења имаше четири, со камења во разни бои и се мрдаа на коскестите прсти како алки на стап.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тие што се обиделе да го фатат, постапиле благоразумно и се засолнине зад еден каменен ѕид.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Оттогаш си стави копче на пис устата, како по операција на слепо црево, и се зарече да си го изостри јазикот по однос на разликата меѓу блажината на дотокот и блаженството на првотокот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Во темнината се појави фенер. Вознемирени силуети се распрснаа и се притаија во неосветлените агли на каушот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој не е масон, но се обидува да им помогне на своите солунски сограѓани.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се вртиме околу него и гледаме: едното крило е здробено и расфрлено наоколу: опашот е преполовен и искривен како рог; предницата личи на железно буре без капак и изрешетено како решето; од внатрешната страна, над седиштето, кое сѐ уште мирисаше на запалени кожи и гума, светкаа неколку искршени тркалца од стакло и се гледаа стрелки на некакви часовници ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се сетив на тоа и се смеам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Шестмина Тур ... ци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Компјутерите се исто така машини-автисти и самци, она поради кое страдаат и се одмаздуваат е страшната тавтологија на нивниот сопствен јазик.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Домаќинот и вториот удар на камшикот го издржа без да отстапи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Живот му е магарето... Со него носи дрва и се прехранува...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ете, го завршив четвртиот клас и се подготвував за понатамошно школување.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Дедото Богдан се рашета гордо низ пазариштето, разбра што му требаше да разбере, ги изжала и другите чифчии што ги виде, се нафрли пред сите со мариовската слобода и се врати кај Ангелета и селаните.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Беше висок три аршини и три стапки и се гордееше дека води потекло по права линија од Иван Велики (позната камбанерија во Москва).

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Лазиме и се бориме со угорницата. Накачивме во шумата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Под тешкиот товар, таа ја мина долгата улица, скршна во неколку мали улици и се изгуби некаде во десниот дел на Скопје.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ќе донесам и јас ракија, вика, и аз ште черпа, вика и се затрчува кон реката, се враќа по ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Келнерите со послужавници забрзано шетаат на сите страни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

— Вие велете си, велам и се мачам да се исправам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

„Не знам зошто имам чудно чувство дека секој ден ми доаѓа судниот ден па се наежувам од уплав и морници ме полазуваат и се замрсувам како долг многу долг и излитен конец јазли полн, а трпение немам да го размрсам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Првото гледање во боја вечерта беше со многу пречки, бидејќи во Долнец удрија молњи и се истури силен дожд.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Фаќаше од око најнеочекувани рекурси, се наведнуваше и се искачуваше со камерата како со џебен фотоапарат за семејни фотографии, ги ловеше последните зраци на сонцето по брановите преку камењата, правеше смели швенкови од карпестите врвови до распенетите вирови, се задржуваше со крупни планови по брановите бистра вода што ги преплавуваа изделканите белутраци по свиоците, успеваше да фати и по некој растреперен цвет на колонеж или скриена циклама во цепнатинките на скрките.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Земете, велат, и ако признаете и се запишете дека сте Бугари, повеќе ќе ви носиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ѝ кажуваше дека од истата болка боледувала и Ксенија Римјанка кога била девојка и Марија Египјанка, но собрале сили, се совладале, се откажале од сѐ и се покалуѓериле, му се посветиле на бога - и станале светици.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во обвинителниот акт што го читаше офицерот беше допуштено чудење и се изразуваше мислење дека за вакви дела се способни луѓе што ги имаат развиено до крајна мера фанатизмот и престапноста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Можела да рече дека тоа не е исто, но во мигот самата не била сигурна и се воздржала.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Мислам дека нашата животна ситуација дава доста примери за тоа дека има многу што умеат да спорат разговарајќи, но малкумина се оние што разговарајќи вршат усилба и да се разберат: во сите институции на системот се дебатира и се спори разговарајќи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По брегот се белееја коски од распаднати риби околу кои птиците водеа борба и се клувкаа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Јас сум добро,благодарам на прашањето и се надевам и ти исто така.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Со нејзиното дејство се менува односот меѓу егото и општествените идеали.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ова множество на шеми ги води нашите акции но повратно и се ажурира кога акциите ќе доведат до нови перцепции; интеракцијата на настани и очекувања го контролира процесот на акомодација при кој нашата целосна мрежа на шеми се ажурира и проширува.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Ова се луѓе од некој далечен свет, од одредена планета и имаат точно одредени очи, точно одредени уши, одат со нозете на точно одреден начин и носат оружје и размислуваат и се борат, и имаат точно одредени срца и секакви други органи, точно така како што уште многу одамна беше утврдено.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И се распоредуваат ко војници.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Но сонцето, кое од небото гледаше што се случи со стариот даб, налутено рече: - Штом не сакаш да пееш и не ги почитуваш старите, не ти давам да им се радуваш на моите зраци! - и се скри зад еден облак.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

— Таа ли е толку важната работа шо не исплаши со Крстета! — се провикна Толе и се удри в гради.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пред излегување, како и секој пат, малку се поткараа зошто мајка ми бавно се подготвува, а татко ми многу брзо, па облечен ја чека кај лифтот и се нервира.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Господи, кога сиот ваш пат до Костурницата ми прошета низ главата речиси ќе фркнев од болка, а потоа, онака малаксана и изморена и немав што друго да сторам па отидов до иконата и се прекрстив. Веројатно од благодарност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тука пристигаа и заминуваа, се празнеа и одново се полнеа бродови, донесуваа и однесуваа производи, лични и трговски добра, но и луѓе, судбини, надежи, пораки, усно доверени вести и епистоли забележани со писма кои се читаа, се пишуваа, но и се испраќаа на сите можни страни на морската шир. Карер го сврте погледот кон разбрануваното море над кое се пластеа сиви облаци.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ѝ се изнасмеав на жена ми онаа вечер, кога, додека се шминкаше, огледалцето ѝ падна и се искрши.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

На суверните жени им продаваше лилјаци и се фалеше дека аптекарите му ги купуваат змиите.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Можеби говорот на престарениот Симон Наконтик траел подолго отколку што Јаков Иконописец петпати ќе можел да се смири на јамката, и на слушателот му здодеало да завлегува во тајната на семоќната судбина па се свртел решен да го чисти патот од камења или, можеби, се разжалил над самиот себе и се расплакал или кажал и самиот нешто големо, умно, нешто што никогаш не било запишано во црковните книги.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отидовме кај професорот Хамилтон и се препиравме со него.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Сега знае дека Димостен ѝ има простено што не го дочекала во одајчето во Гаково, веројатно и се гордее што таа заедно со Танаско и Пена го вратија дедото Костадин при неговата Петра за и таа лесно да му се придружи за на тој свет.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Седам и се мислам кај да ја најдам Оливера.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Другата сенка промрори нешто нејасно и се наведна, останувајќи без глава.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Некои од нас сонуваат необични животни со гриви возвратени околу вратот со набрекнати и за кас спремни бедра како млади гиздави девојчиња со копита за долги копкања суштества што ’ржат и се пенат од милост што се топат суштества на јаве невидени невјавнати, на лов неоднесени би рекол и незауздани, неоседлани неразждребени а не знам од каде ми навираат зборовиве непознати како животните и бистрооки.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Миќо веќе вриеше, тој стана од земи, потскокнуваше на едната нога, а другата ја влечеше осркајќи и, лут, се спреми дури да намавне на мене, но сепак се здржа и се задоволи само со карање: „Будала!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Со дождот паѓаат и крвави птици и се распрснува писок од кој и мртвите умираат по вторпат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кузман еднаш дојде на широчината и се прогласи за цар на Црните браќа барајќи од нив да го викаат Фантома.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

За да не се најде во пранги на мраз, јато жерави со крици се простило од мочуриштето во кое безгрижно го минало летото и се упатило кон југ.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Претепаните ги одвлечка аскерот во авурот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И се заколнав: во мавтањето нека ми одлетаат рацете од рамо, но стихови веќе нема да пишувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но како што минувало времето тој сѐ помалку пишувал на таблата а сѐ повеќе цупкал и се шетал наваму натаму, пуфкајќи со пурата.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Берзата е како обичен пазар - се нуди и се купува.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тие пеат и се упатуваат кон спалната.

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ја зеде потоа секирата в рака, го погледна муртејќи се темнопепелавото небо, па се затрча по патеката што преку темната букова корија, низ која високо во гранките се провираше ветерот, оставајќи ги разнишаните гранки да крцкаат, да се удираат, да се тријат една од друга, создавајќи најразлични шумови, и се упати преку Гола Глава.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уља ме напокри и отиде да топли вода. Оди и се враќа жената. Едно задруго се повраќа, ме погледнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А логотетот пребледе и се фати за срцето. И сите, освен Лествичникот, погледнаа в земја. Логотетот не можеше да земе воздух од изненадување; личеше како да ќе го удри кап. Побара чаша вода, за да се соземе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ручекот заврши дури доцна попладне, кога првото свежо планинско ветре се извлече од сенчестите кории и се разлеа по ливадите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Издржи го засркнувачкото голтање на фалусот на смислата лизгавото освојување на бескрајот во овој мал дел од времето во кое смртта се лечи од комплекс на ниска вредност и се докажува врз јазичето на живите и кога затвора и кога отвора.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И се насмевна од задоволство.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Таму, на малото парче хартија, на некаков раб стоеше жена свртена со грбот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И се моли на мртов, и мртвите ќе ги разбуди.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Кај да се вратам, прашувам и се вртам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Човекот клекна до мене и се насмевна. - Па ти го имаш Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Заедно со Дора ги гледаа човечињата и се смееја затоа што лицата им беа многу смешни.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Станав и се украдов.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Поп Трајко крсти вода, Бино со децата од III и IV одделение одговараше на ектенијата, Толето и Бојана, кое веќе беше во III одделение, го рече апостолот и се заредија сите со ред по даскалот да го бакнат крстот и да ги чукне попот со босиловата китка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ЛУКОВ: (Ја оттурнува Неда и се упатува кон Фезлиев.) Каде е Младичот?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Табурот на бежињата се разби и се разбега.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тие го здогледаа и се приближија внимателно.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Од обете страни на лицето му се протегаа коси линии на насобраната крв под кожата и се губеа кон густината на дивата брада.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му идеше - да ги опомене - ама само ги загледуваше и се згрозуваше.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Манол Форевски и Ристо Коларов дотркалале една лубеница и се ладиме. Може да имаше 30 кила.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога времето беше жешко, освен како денешното готвење, што се вршеше на големиот шпорет на гас, храната, што се земаше од визбата или се донесуваше од бавчите, се подготвуваше овде надвор, на терасата и се јадеше на масата што беше обложена со дабово дрво, на која дваесетина луѓе можеа да јадат без да се тискаат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ме вргат болки кај мевот и се одѕиваат назад, кај крстот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се исправи и се дофати за ниските гранки на буката.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

— Ден, два,три — за мене е сеедно, но сакам да се слуша мојот збор во моата куќа, — беше последниот збор на Толета по тоа прашање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И се струполуваат врз своите сенки во најстрашни маки: од ноздрите им капе лилава крв, очите прскаат како костени на огниште.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А како гледаш ти? - ја прашувам и се чудам јас.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

По ова и обете странки поднесуваат жалби – МВР преку Државниот правобранител на РМ,6 кој го застапуваше во конкретниов случај, и преку дипломираниот правник (С. Арсовска) вработена во МВР, која исто така имаше полномошно – бара укинување на пресудата; додека, пак, штипскиот адвокат на Б. Н. бара зголемени парнични трошоци.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа почувствував страотна болка во тилот, во пределот кај што ми беше малиот мозок, и се изгубив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И така, си чекаме и се печкаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се сопнал а можеби и сакал така да се случи, не знаел (најпосле тој трик можел да го научи во лесновската шума од неуморниот заведувач Арсо Арнаутче), паднал повлекувајќи ја и девојката со себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ги гледам обајцата и се трештам: како да си помогнам, кој да ме научи нешто?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се изжалува и се издавува во себе изговорливото свирење; завива кавалот, се потсмирува и заличува на шумолење на зрело пченично класје, се разбранува како немирен лет на сокол, се шири, ту паѓа, ту се подига, разбранува, согорува, истиснува солзи и незапирливо тече, лета кон домашните прагови, кон кратките љубовни мигови, топлите и незаборавни скришни бакнежи.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го брише Богуле стаклото од прозорецот да види подобро и се тресе од страв.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Винстон лежеше молчејќи. Неговите гради се креваа и се спуштаа малку побрзо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Добро ли е?“ - вели сестра ми која ме знае како дишам. „Добро е“, ѝ велам, „ќе даде Севишниот ќе ги врзам и нив, кутрите чедни души!

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Жена му на Паун Радевски приплакува, а ние се караме и се бркаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И почнува: и младите и старите поцрнуваат, се сушат, бладаат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога посетителите влегоа, човекот стана, ги погледна, ги рашири рацете и радосно извика: - Брате Гоце!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Провери да не човекот од снег оживеал и се стоплил среде ден, а јас, ноќта, сум исчезнал (изѕемнал) оснежен и бел.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Од тој ден Богуле прекина да ја бара Злата и се затвори на таванот и сето време тука го проведуваше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Девојките, оние што пред тоа се колнеа со машка горчливост дека на Кукулино ќе му ги свртат русите плетенки и ќе отидат далеку, во Германија и во Шведска, како слугинки или болничарки, ги поткренаа градите и се стегнаа: старите погодуваа дека тие ноќе ги сонуваат тешките раце на вдовецот.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

— Влезе тој натемаго во ниј, ќе а пустат куќата, — рече Стојо еден ден кога пак се повторија кавгите меѓу Митра и Доста и се обиде некако со притисок да ја замазни кавгата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И гледајќи го каде што работи во бавчите, коњарницата и краварникот, се радуваше што го оздраве и се грижеше за него како за свое чедо.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа беше вест што убиваше, вистинско сознание во пијанство пред кое и рамнодушноста запенува и се пропнува како исплашен коњ. „Тој те пцуеше“, чу и се тргна, ги спушти од дланка двете копчиња во празната чаша.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Алајко и Миро си ги собраа тефтерите, ги затворија чантите, законите, уредбите, наредбите, алинеите, помуабетија и се подготвија за пат.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во едно ќоше видов три постари жени и се собрав кај нив, се пикнав.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во нејзината мисла веќе ѝ се виде Неда како стои в црква на певницата и псала пее поарно од Куша,како им пишува писма на сите жени што имаат на гурбет мажи или синови, па си ја замисли во поповски одежди како служи литургија, но се сети оти жена не може поп да биде, и се запре на мислата барем попадија да стане и да му помага на попот во некои работи. ***

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И се сеќавам на борбата меѓу мечката и крмакот, (нерезот) што се караат за едно поточе вода.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И сето тоа излегува надвор и се смешува со некое далечно прилајување на куче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред сите тие луѓе стоел крестоглав човек со чабав кожув и се клештел со љубов за пролетната топлина или можеби не можел да ја поднесе сончевата штедрост; не се смеурел, лицето му го брчкала исцрпеност на каменоломник а неговата старост не можела да се прочита ни од очите ни од жилите на вратот и на рацете.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во меѓувреме, веќе се наѕираше решавањето на спорот во нејзина полза и сѐ се заврши како што треба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кучето ја потпре малата муцка на предните шепи и се загледа во мене само со едното око.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Јас требаше да наредам да се продолжи со работа, но продолживме дури откога се возбудивме и се напивме.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но јас пред тоа ги видов домаќинката и девојката на мојата прва младост слеани една во друга на чардакот и се срамев што сум бессилен и заборавен зад кошот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Денот ѝ поминуваше во страдање, а ноќите во долга бессоница.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И се прашувам дали сѐ уште ги чуваш оние исушени ливчиња од ружи?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

3. И пак доколку беше таа, Рубина Фаин уште еднаш излезе пред моите очи, излезе од ништо речиси од некаква линија на мрак и полумрак, слична на нејасен кораб што расне од точка и се доближува низ темни гами додека зад него, зад неговата сѐ појасна силуета, останува повидокот без привлечност и без моќ да предизвика генуфлексилност за осаменикот на крајбрежјето.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Стресувајќи се за миг заради она што се случило и она што можело да се случи, Онисифор Проказник го видел пред себе другиот Онисифор, изменет, со крваво чело, помал отколку што можел да се намали од студот. И самиот се намалувал од својот јад.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тие брзо и лесно се вратија на својот вообичаен дијалог на интелектуалци во медитативна фаза и чија преокупација, во овие времиња кога радикалните идеи заживуваа и се ширеа по светот како троскот, загрозувајќи го спокојството на целиот свет, расправаа надолго и нашироко за тоа што би можело да се стори кога би се сторило.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Стоев со часови крај Мајка. Таа, во одредени интервали, заспиваше и се будеше.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си ги наполнија ѓумовите и котолот и се вратија дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Уште како дете, дента на Шабат, Лука одеше во домот на Кореови да го пали огнот за подгревање на саботниот ручек, па тие го задржуваа и го помагаа на начини што ќе бидат полезни, а нема да ги навредат ни него, ниту пак неговите родители.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ништо, јас така само си се собирам, ко гасеница во кожурец и молчам. Си ги подголтнувам зборовите, навредите, сѐ. И се кинам од работа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Чистиме и се гледаме како ѓубре меѓу ѓубрето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Верувај ми, Бреза, дека е така. Обиди се да ми поверуваш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Многу забележав веселост и воодушевување искрено.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ја грабнав ќесата и се затрчав кон влезот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Еве, најдов, во ред е“ рече таа и се насмевна.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Не е за смеа, - рече дедо Геро и се сврте кон децата: - Еве што ќе ви кажам: ни ние не знаеме сигурно.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Ханка насети движење во дворот, набрзина стана, се приближи до прозорецот и се насмевна кога виде дека стариот пес, што заеднички го хранеа со комшијата Боро Симески, уморен се прибира во дворот и се свиткува крај коренот на кајсијата за да ја мине ноќта.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Еден ден тргнавме од Тетово преку Качаник, Урошевац за Гњилане. По пат измрзнавме а и се заморивме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Стоев и се џарев во затворената врата и испрсканиот со кал џамлак.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ја одминав црквата и се упатив кон постројките на „Халите“, во кои имаше ретки минувачи, а речиси сѐ беше на затворање.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И самиот бев изненаден и возбуден; сакав да ја ставам ногата на третата скала, но од возбуда дека ќе успеам, од прерана радост, ја изгубив рамнотежата и се дочекав на нозе долу, а скалата ме удри по главата и рамото.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се погледнаа меѓу себе и се ослободија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сите беа мошне убави и се штитеа себеси и возачот од дождот со стари весници.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Сиротата Норичка, нека ја придружува некоја друга. (Ова сѐ повеќе личи на казна, сега само се познавам таму кога ќе сум среќна, кога сум среќна, кога Нора пее Форе се познавам таму и не останува ништо освен омразата).

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Којзнае тој што видел, ако видел нешто, вели и се враќа. По него се враќаме и ние.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- „Ех ќе ти стои, како не!“ - заклучи незадоволно Соколе и се откажа од оваа неостварлива замисла.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Павле ги забодува лактите и се завлечува напред. Му се слошува нешто.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Нивните меса се топат, се залепуваат едно за друго и се собираат небаре куп смола. Згура.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

5. Ти да знаеш, паметуваш и ем да си на ум имаш - работник си - и работник ти ќе паѓаш и се дигаш.

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Во тоа време се врати и мајка ѝ, и се доближи до масата.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Удираше околу себе и се сеќаваше на влажните лица од детството.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Недефинираниот шум, кој суптилно, но сигурно, ми ги растројуваше нервите кои беа оневозможени да се посветат на дневните обврски, најмногу ме потсетуваше на ѕвекот од топче за пинг-понг, кое непрестајно, во точни временски интервали удираше по некој предмет и се одбиваше од него.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Јаков Иконописец, сега со мудречка неизвесност на лицето, жолтеникав и мал, премал и за бостанско плашило, ги подал рацете кон петте сонливи старци што се доближиле со израмнет чекор. - Одбранете ме, стриковци.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Полицискиот агент, новиот обожавател на инспекторовата ќерка, притрча и се фрли меѓу нив.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Одеднаш му е незгодно дека така широко се испружил, па си се чини самиот пораснат. Станува и се истресува од земјата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во времето на вечниот генерален директор (Ј. Ќука) – работниците се изиграни од него и од тогашното раководство: имено, наместо акциите за коишто вработените даваа и до 50% од платата за да ги купат и за кои мислеа дека се од централата на АД „Охис“ – Скопје, ним им се [про]дадени акции од фабриката што произведуваше течно стакло ГЕС Гостивар, која имаше многу помала реална вредност и којашто подоцна оди под стечај2 (оваа фабрика и раководството ја купуваат со парите кои вработените ги даваат за откуп на акции од АД „Охис“ – Скопје).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Само црцорот на птиците потсетуваше на другите обични денови. – Ова не ќе е на арно! – промрморе мајка ми и се упати кон кујната во дворот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Отаде беа се упатиле право за кај нас да идат; летале, летале токмо 24 саати, дошле до една ада, та слегле на адата и се најале отаде жаби и друзи животинки.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Работната кариера ја заврши во Македонската телевизија каде што беше уредник и се пензионира.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

И тогаш јас ѝ ја пуштив раката одзади, ја запрегнав и се стори што се стори, господи прости ми.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Денко, брзо! - викна уште еднаш и се наведна над стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

И како ние да се согласивме: го побутна Паља и се намести до него и до Кузмана.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Од викањето се разбудија и другите селани, дотрчаа со садови, се предаваше водата од рака на рака, се правеа синџири од луѓе и се фрлаше водата; но нејзиното мало количество како да го потсилуваше огнот; некои од луѓето што беа похрабри, потпреа скала на ѕидот од куќата и се искачија на чардакот фрлајќи вода за да не се зафатат одаите и чатијата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Во секој случај, имаше изглед на човек со кој може да се разговара, доколку на некој начин се измами телекранот и се начека насамо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Дури ветеринарот Скрез со Лоте и другите луѓе пиеја и пееја во кафената, бикот седеше врзан пред вратата и чекаше да му се донесе пијалок: Лоте го тераше кафеџијата Јандро да му носи во кофа вино разблажено со вода, но бикот нишаше со главата, мукаше, и се лутеше што виното му го разблажуваат со вода; очите му светеа како жар, се вртеше и мукаше по некоја крава што ќе поминеше.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И јас одам кај Уља и се чудиме со народот што растрчува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред него се велеше спроти сонот и јавето Ама тој прв рече спроти јавето и сонот А после рече сонот против јавето или јавето против сонот И шуќур што јас си живеам на евкалиптус И си брстам ментолни лисја таман колку што треба А ако живеев на секвоја Секако трипати помалку ќе спиев И во долгото јаве ќе морав нешто и да работам Скраја да е секвојата и се гледа богати

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Силно ја фати матарката за грло и се тргна од Французот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Песната извира од длабочината на поробениот Македонец, со векови пластена во неговата душа и се лее, се шири и далеку се носи низ пиринскиот крај на Македонија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Оти само тој не верува во виденија и откровенија“, и се прекрсти, мислејќи на видението на Писмородецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така заштитено, селото живее и се множи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Многумина се познаа како комшии, што си одеа и идеа на гости.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најтешка беше умирачката. Мртовецот се вадеше надвор извиткан во ќебе, зашто ни сандак можеше да му се направи, ниту на гробишта да се однесе, туку само му се правеше дупка во снегот во дворот и се оставаше тука за да не се смрди в куќи и да не се плашат децата; се забодуваше крај него висок стап со крст на врвот за да му се обележи местото: да се знае каде е ставен во снегот и да се најде кога ќе запре снегот за да се однесе на гробишта и да се закопа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„Кога се зборува за ‘одбрани малцинства’, вообичаената злоба ја претумбува смислата на тој израз и се прави дека не знае дека човекот на елитата не е само вообразено суштество што верува дека е над другите, туку битие коешто од себе бара повеќе од другите, дури и кога не му тргнува од рака да ги оствари себеси поставените повисоки цели...

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Доначудување немаа ни откако правта слегна и се растргна, враќајќи им го пред очи селото какво што си го знаеја, но им остана да нагодуваат каде застанала колата, додека најпосле не се досетија дека застанала пред одамна испустената и во скреби зарасната куќа на одамна изумреното и поштомено семејство Веговци, на висот над реката, речиси над село.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Тие денови имав работа во центар на градот и се изнервирав кога видов купишта споменици што се прават: „Онаму од кај што излегов… луѓето се лекуваат под ненормални услови, во никакви болници…

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Малечките бранчиња на езерото ја заплускуваа карпата на која лежи манастирот и се слушаше нивниот тих одзвук како чукање на часовник, како чукање на срцето од свети Наум.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

— Му се овргали право в очи, и како на дедот Јована преѓеска што му удри една клоца во слабината, сега и на Бојка му удри една уште посилна меѓу нозе, та, макар да беше силен, млад и јак не помалку од Брниклијата, Бојко се фати за удреното место и се свитка на тревата крај дедот Јована.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ИЛИЈА: Знаеш ли ти дека вприквечерина се сретнав со него кај Антица, по еден случај, и се скаравме заради тоа што не ми ја даваше?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Таа примижува и се врти кон бината: — Татјана Сергеевна, вика, Татјана Сергеевна!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ХРИСТОВ: (Стои сѐ уште скаменет. Потоа, го крева, за првпат откако е влезен, погледот и се обидува да рече нешто.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Од фирмата Класна лотарија во нас гледаше и се смееше жолто лице, безгрижно и тркалесто како портокал.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Квечерината беше многу побескрајна и се спушташе понеумоливо од врнежот; во неа исчезнуваа дури и меките допири на снежинките.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Само понекогаш по малку се исправал да види што се случува и се обидувал да повика некого, да поразговара, да каже дека мачењето е попусто, тој ќе умре, другите ќе умрат, по нивната смрт сè ќе е мртво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во исто време во некои европски домови навлегува покуќнината Бидермаер, по која многу подоцна (денес) ќе копнеат внуците на македонските селани од Кукулино, премногу рамнодушни за да знаат дека еднаш, во илјада седумстотини четириесет и првото лето господово, еден нивни подалечен дедо, скитник, калуѓер, бакрорезец, иконописец и хералдичар го објавил во Москва грбот на својата земја - жолт лав на црвено поле.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Размислував за нив гледајќи ги седнати на асталот еден покрај друг и се прашував што ли ги спојува овие две суштества толку различни едно од друго.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И навистина, во тој миг птицата излета нагоре, како некој метеор, и се изгуби во воздухот потопен во сончева светлина.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ја заборавија ретката гостинка со нацртани веѓи и многу остри ковчиња под тврдата облека, ја заборавија и својата бедна машкост и се обидоа да се извинат, набожнички, вернички, лакејски. „Оче Симеоне...“ Им одговори на непоставеното прашање, отсутно, не дигајќи ја главата потпрена на колениците: „Еднаш еден ваш коњ пуштив да спие кај мене.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Надвор го пречека сонлива ноќ. Така збунет тој тешко воздивна и се сврте уште еднаш да ја види воденицата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Шумно беше во крчмата. Зад преграда се караа груби гласови и се надвикуваа, зарипнати.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се бричи и се стрижи зетот, иако утре пак „официјално“ ќе го забричи деверот за да не се појави небричен пред невестата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го вадам ножот од пушката, пушката ја оставам, и се измолкнувам од окопата, ја префрлам. И лазам со ножот в раце.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ги навртат плеќите како добиците на дрвјата, и се тријат, се жулат. И сите се прават како тоа да е обично чешање од укас на некоја болва или бубачка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Такви се работите во општество во коешто владее културата на убавото.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Онаков долгач, тој кога одеше потклекнуваше и се веднеше на левата нога.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се слуша и се чита – само нејзиното име.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Тие Христоса го поделија, вели Григор, а не Македонија, Пушти и вино, Левтеријо, оти рибите поарно пливаат во вино, вели и се засмејува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Зар не ме познаваш? - зачудено одговори човекот и се насмеа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Кога им здодеало на синовите да кршат камен и уште повеќе да го слушаат татка си како шепоти со невидливи ангели и апостоли, отишле далеку и се прогласиле за арамии, да ја смируваат крвта со туѓа крв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Возот профуча. Од локомотивата долго мавташе една измастена рака и се смееше едно црно лице со најбели заби на светот.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Повеќе за одење, отколку за враќање, вели Јон и се оддалечува надолу, ми се губи под куќата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Последните зборови на оптужницата се движат по мојата невидлива врвица но слаби се и се распаѓаат на нејасни слогови чија смрт се вика тишина на невините простори во кои сум побрз од времето; за сите што се далеку од мене моите часови се нивни години, утре ќе сум врсник со нивните внуци што ќе клечат пред мене и ќе бараат прошка за гревовите и подмолноста на глутницата - таа полека станува пепел под урнатината на храмот во кој ме судеа, ме осудија на смрт и станаа смрт дури и по својата смрт.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Девојчето трга, повеќе да ѝ угоди на мајка си отколку што самото има некаква надеж, поминува отсутно наоколу и се враќа збирајќи раменици: - Нема.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не беше вистинско кафе, беше направено од некои бобинки што растеа на лединките над градот и се продаваше за паричка по филџан, колку да им ги згрее утробите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Снегот зацврчка од згаснатата жар и се крена пареа, од што кучињата исплашено отстапија.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пуштете сега и вие еден коњ да спие кај вас.“ „Будала некој, тој ваш отец“, со кикот рече девојката и пребрзо за нивното разбирање симна сѐ од себе и се прозевна. „Ајде кажете каде ќе се легнува?“ По подот лазеа чудни мириси на мастика, на лук и на женска топлина.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Кренала една семејна фотографија во рацете и се врти околу полицајците.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Сенкичка мила! - слушна пак Арсо. Човекот се заврте на петици и се нафрли на стомната.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Застана на едно место и се разгледа наоколу, не толку со љубопитство, колку со важност, божем целиот свет знае дека се вратил и дека е тој тука, но не истиот, туку друг, богат, испеглан и чист, човек од светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

А таа, сосема опиена, развеселена, фрли по мене со тетратката и повеќе формално, за одбрана на некаква апстрактна чест (ме загрижи тоа кај Луција: поимот на апстрактната чест), рече: „Свињо безобразна“, и се стрча по мене, а јас бегав; во таа наша игра веќе немаше ништо сериозно, ништо од пред малку, оти кружокот беше завршен, а чудото почнато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

По случката со аскерот во Мечи Дол, мудурот и јузбашијата не посмеаја да праќаат потери по него додека не добијат уште некој табур војска од Прилеп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И сосема будалесто му реков на дедо: - Ајде, дедо, раскажувај за Детроит - замолив и се наместив на неговото колено.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се свртев и се засмеав – за нозете му се имаа припиено тесните розеви панталони, кошулата беше во најразлични бои, а над сериозното лице со брада и наочари се издигаше капа со два портокалови израстока, кои завршуваа со зелени туфни.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Подобро од балкон ќе се јавам. (оди и се појавува од балконот).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Беше една глува отпуштеност, таа легна во сѐ наоколу, ја исполни и целата таа просторна сала и таа чиниш се превитка во неа и се смири.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Печатите на светлоста минаа над него и се оддалечија. Со чекорите.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Разгледувам наоколу; никој не го слушна тоа; родителите стојат безмалу наведнати нанапред и го очекуваат мојот суд; сестрата донела стол за мојата чанта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Очевидно е дека штотуку се разбудил, ги протрива очите и се обидува да свикне со полумракот во собата.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Некои жени што береа зелје, се неправаат, гледаат во мене и се крстат. 25

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Станаа обајцата и се упатија кон јагнињата. Ги завратија.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се освести дури предвечер, со тапа болка во целото тело, капнат, жеден; ги отвори очите во очекување дека ќе го види пред себе оној гол камен и се изненади.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ако народниот протест во верските и училишните работи, во кои општините треба да се признаат слободни, се покаже од заинтересираната пропаганда како бунт со државна боја и се бараат државни мерки против бунтовниците, тогаш народот и интелигенцијата треба да се обрнат кон конзулите, како кон арбитражни судии.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога Омразата заврши, тој се врати во својата преграда, го зеде новоговорниот речник од полицата, го оттурна говорпишувачот настрана, си ги избриша очилата и се зафати за најважната работа тоа утро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Оној под него и ранет ја издржал тежината. Ја копал земјата со нокти во пребавното подавање кон една од пушките и се влечел по црвеникавата земја чеперок по чеперок со мачење на гасеница во чија жолта крв се шири отров од осина боцка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лекарите дотрчаа по Дејан во лежалката и од привидот сите се соживеаја со случајот и се прилепија кон валканите плочки.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ме гледа стрико Васил, со некое набожно лице ме гледа, и се повраќа по мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И се тркалаа удолу зелки, зелки, едночудо зелки - зелени зелки, оти тие и во сеќавањата не си ја менуваат бојата, се тркалаа удолу зелки, зелки, недобројни зелки - сочни зелки, оти соковите од младините никогаш не пресушуваат, се тркалаа севезден саде зелки - јужни зелки, набабрени од детски галежи и мечтаења, збрлавено итаа прудолу млади зелки, ненагодени и ненаносени.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

И се надеваше дека, еден ден, овој живот, нашиот, мачниот, неизвесниот, ќе се соедини со животот таму и обата живота ќе бидат само еден живот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Истрча низ вратничката и се закопа до натколениците во снегот, а со секој дел од своето тело просто како да го впиваше во себе дишењето на таа единствено вистинска, топла и миризлива југовина, што го поземаше во своите заплиснувања и го омекнуваше сиот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Си го одредив полот, вели, и се разведов со мажот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа поладне нешто се случуваше. Од гранките на врбите паѓаа секакви птици и се вкочануваа, пеперугите и вилините кончиња се распаѓаа, иако штотуку ги рашириле крилцата, млечките свенуваа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

И најчесто се караше и се расправаше со оние околу него – како што се раскара со Петар, се раскара и со Варнава оној пат кога се вратија во Ерусалим.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Писателот во овој роман за македонската легенда, го проследува детството и младоста, школувањето и вклучувањето во организираната борба на македонскиот народ за изборување на сопствените национални и социјални права и слободи, за создавање на своја сопствена држава, сѐ до трагичната погибија.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Господи! - извика Бојана и се фати за глава.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мрзоволно седна на стол и се мислеше што да прозбори.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Полека, внимавајќи да не шушка со лисјата, Цепенко зачекори низ царевката и се добра до големиот густеж од капини испречен на самата меѓа - меѓу нивата и патот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Годината кога ги нафрлаа сите книги на плоштадот и ги запалија и сите беа пијани и се смееја.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Никој ништо не им кажа, никој не им дојде, пријателски и мислителски да ги измери со очи: не изеле толку фурни леб за да го фатат бегалецот со обетка на уво.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се собираме и се џариме, побелени во лицата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се вратив во седиштето на Главниот одбор и се шутарам така сама.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И тоа сега како да насети нешто и се смири крај него, воопшто не покревајќи го погледот кон неговото лице, а сепак со онаа постојана подисправеност на својата главичка и со една чудна питомост во својата стојка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со нови сили Ластовицата замавнуваше со крилјата и се креваше високо, до облаците.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Трајче слезе од коњчето, ги зеде парите за кибрит и се врати в село.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Најпрвин таа се тргала од него и се лутела што ѝ здодева, не била таа не знам каква секој да ѝ го попречува патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Да внимаваме и ние да не се прејадеме? рече во шега Татко.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не смеј се! Навистина си таков. Мажиште! Затоа и се прашувам: дали се сепнуваат?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ја отвора вратата и се врти накосо за да може да влезе.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Козлето се искачи високо на сртот, влечено од инстинктот на дивите предци, па куќичето на Сеген и се виде мало, премало, па точка.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Писокот никнеше и се изоструваше, бел, како еден од тие гладни секачи, тој безмилосно ја растргнуваше целата ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Ја, - рече и се удри по коленото.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Потоа нешто се случило со него, никој не знаел што.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Федерико разбра дека се говори за него, му падна мило и се поднасмеа.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

„Мир со тебе, пречесен“, рече Филозофот и се поклони пред логотетот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што ти е смешно, ми вели и се кикоти.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се наведнав и се сетив на Циганката што ми гледаше на карти: ,Ај, нека се гледа и за куќа и за среќа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Го земав клучот од визбата, и чантата ја земав за на училиште, повтор да не се качувам нагоре и се стрчавме наудолу.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И се прегрнуваат, си ги туткаат новите алишта...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Крст на крст нека дојдат- рече Петре и се прекрсти.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Еден ден покрај пругата се појавија две крави и еден човек. Златко се изненади и се зачуди.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И од оваа стапица ќе се извлечам. Само вие подгответе сѐ што ќе речам.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Како што потенцира Ѓорѓиевски, бугарските инвеститори, во го- дините после нивното доаѓање во фабриката, целосно го уништија производството на шеќерна репка кај околните земјоделци, на начин што наместо откуп на оваа значајна суровина, тие вршат увоз на поевтина шеќерна трска од странство.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Се окарав уште кога го забележав слегувањето на Катерина по белите мермерни скали што веројатно водеа во некој друг свет, или во времето кое неколку месеци подоцна Загорка Пеперутката со голема сигурност го нарече друго време или така некако.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

"Знаеш ли колку е тесен и висок бунаров под бозделот? ", ме прашува тој и се насмевнува, ама знам оти сака да ме изненади.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Ене, да се увериш. Ене, Крчо каде си и носи парталите кај сестра му. — И се разнесе едно танко — „аха ха иии ихи!“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се грчел и се обидувал, згрбавен и сличен на голема желка фатена во круг на пламен да се извлече од својата несреќа и да ја види крвта на душманот пред неговата да истине во жедните пори на збрчканата земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И навистина; сите ученици се беа групирале пред автобусите и се готвеа за враќање.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На потсмев голем беше изложен отец Стефан Писмородецот (сега и од тука натаму Лествичник), и јас, иако не можев да го сакам, сепак го сожалував, оти од височини највисоки падна, како црн ангел согоре и се пеплоса.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влезе, ја допре скалата до шупата и се покачи. Лесно го дофати парчето и се врати дома.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сѐ уште се надевал извлекувајќи го јатаганот од појас: можел да стаса до својот коњ побрзо отколку гонителите до него. Многуте гласови како да го сопнувале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред нас доаѓаат црни „волги“, излегуваат делегатите и се губат во театарот. Хрушчов уште го нема.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Додека со шашливиот поглед си тука меѓу познајниците, а со третиот крајник пак тука, но меѓу мислите, друштвото се крева и се растура, сопственикот ја расчистува масата, бифето се затвора во одамна затемнетиот театар и ти остануваш сам.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Патуваше така Зоки од еден мал град во едно големо село, па покрај една широка река до едно долго море, дојде во една тесна улица, а потоа изби на еден малечок плоштад, па виде една ниска планина и се искачи на една висока рамница, и сѐ така патуваше и патуваше по целиот, по целиот свет...

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Се погледнав и се сетив.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А сите што барем малку се одбираат во зелки знаат дека зелките немаат нозе а и чуму им се нозе на зелките кога умот е во главата а не во нозете, а од главата се стркалуваат и се истураат во јавето и сите тукушто зачнати и тукушто отсонувани соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

- Овде ми е подобро одошто дома, - рече Пискулиев и се сврти на другата страна, така што кушетката чкртна во темницата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Преку мене прелета фрлената ламба и се распрсна крцкаво, страшно, како да се смееја коски од некоја гробница.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јачеше. Од зад кристалната испреплетеност на замрзнатите прозорци доаѓаа неодредени шумови, се судруваа и се разбиваа еден од друг.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И се знаеше кога се облекува ново алиште, а кога ветво.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Арсо, заборавајќи на она што беше измачување во долгите часови на осаменост и во осаменоста родениот страв и самообвинување, сиот се внесуваше и се губеше во дивиот вриеж на страстите.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Од нив настрвна и се надигна целиот океан.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Кога тргнав да одам да слугувам кај Ризван-бег, имав десет години. Мајка ми спреми една бовча и се затскриваше да не покаже жал.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Му пристуде. Помисли дека може пак да се поврати болеста ако не внимава, па влезе во колибата и се затвори.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пискулиев подголтна и се јави со несигурен глас: - Добар ден.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Мајка истрпнува, ги собира рацете и се прекрстува над татка.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Нема ништо, велам, и се држам за мевот, се чепатам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На масата кај Драгана прелистував една книга за цивилизацијата на реонот Рајна - Меза од осмиот до четиринаесеттиот век и се запрев на една страница каде што се говори за цивилизацијата низ векови на Уј.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

И се насмевна со темна пакост на усните: „Додека чекав да ме пријавите на уважениот началник прочитав неколку решенија на оваа маса. Дивни податоци и дивни бројки.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Привиденијава висеа и покрај ѕидовите; или неочекувано ќе се појавеа на премините; а напати ќе се здадеа од подотворените врати и на чуден начин ќе ги извиваа долгите вратови заемени од некои непознати видови животни.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

— Гледај, велам и се пофаќам по голото од главата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Да не ми се лути нешто, си велам и се вратив да ги побарам, да се простам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сега во дворот, во таа наголемена половина поцрнета тепсија, бевме собрани сите што се мислевме како гости на домаќинката: Арсо Арнаутче, Сандре Самарија, Никифор Ганевски, Онисифор Проказник и Орлен Шумков: Никола Влашки продолжи да спие во плевната а јас стоев зад недоплетен кош и се сеќавав на летните топлини и на благото бранување на 'ржта во предвечерните времиња.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Добиените звуци се сретнаа над ливадата, се смешаа и се претворија во една ѕвонлива, еднолична музика. Бојан ја крена главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пожарникарите брзо се симнаа, грабнаа шмркови, скали, секири и се втурнаа во дворот од Митковата куќа.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

-„Зошто Јас, зошто боли толку многу, зошто секој збор ме повредува, зошто секоја насмевка ми е толку туѓа, зошто е толку тешко да заборавам?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

По малку засрамен, тој седна и се потпре на таблата од креветот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ај, пичка им мајчина нивна, си велам, и се сеќавам дека поради ваквите зборови не можам да влезам во училишната лектира, а Достоевски ми вели: -Како да е тоа важно.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На поголемите станици се чека подолго: се вадат мртвите од вагоните, се внесуваат нови ранети; сламата од мртвите се вади и се гори.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Истргаа еден сноп `рженица, го преврзаа на две за перница и се кутнаа да спијат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

- Ураааа! – Изразблеаја играчките и се распослаа малку подалеку.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во утробата на Томеица во една милисекунда зовре еден крвоскок кој како да ѝ шикна нагоре низ вратот, директно и тресна во лицето и се разлеа насекаде.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Влегувам во канцеларијата и при тоа го извршувам сето она рутинско „добро утро”: ги палам светлата, разгледувам дали има пропуштено повици, си подготвувам кафе (со малку грижа на совест поради типичниот македонски почеток на работниот ден), а потоа со часови се нурнувам во компјутерот и се препуштам на долго, бескрупулозно, бескорисно, безидејно, безпотребно, без исав сурфање на интернет, кое во последнава година само ми го доослабна и онака слабиот вид.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ноќта игуменот чу тропкање по чардакот; наштути, стана од креветот и ѕирна низ прозорецот од одајата; на месечевата светлина го забележа Наќа кој помина држејќи дрво в рака и се упати кон одајата на полковниците.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Од каде сега без панаѓур волку госје кај тебе, вујко? — праша и се прибра до светилникот небарем и таа борина ќе клава.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Удира врз дебелите стебла, прекршува гранки и се враќа како тешко и болно офкање.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Се потпре до ѕидот и се загледа горе по улицата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Според богомилското учење црквите биле излишни, крстот го сметале за омразен предмет бидејќи на него бил распнат Исус Христос; ги негирале иконите; ги негирале и црковните празници; работеле и во неделите и се залагале за избегнување на браковите.

„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)

Беличот ја остави притката и чунот и се зализга нечујно по водената површина.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Заробениот гулаб сѐ уште преташе со крилата. Пердуви се ронеа од неговото телце и се нишаа во воздухот како снегулки.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Се чу метален глас. „Застани. Стој таму каде што си! Не мрдај!“ Застана и се вкочани.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Пиевме вино, и се опивме, и јас и до ден-денес не знам како стигнавме дома и каде останаа девојчињата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стана, па прв се прегрна и се бакна со Антима, потоа со татковска нежност ја прегрна малата Иринка, која, иако причина за оваа веселба, најмалку можеше да сфати што се случува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Морскиот лав во Зоолошката градина, кој паднат во некоја депресија одбивал и да јаде, кога се појавив и се подадов кон него, доплива кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Сѐ што било смрт бегало од нив како од смрт и се влечела по нив чудна и болна мелодија со нечуени зборови со кои се споменувало човековото раѓање и умирање, неговиот секавичен пат од колепка до одар - тоа мајка му на Куно Бунгур го оплакувала синот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пукнатините постепено се ширеа и се закануваше опасност да се урне куќата.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ги тргам рацете и се потфаќам за некои крајчиња од блузата, од ременот, од рамената.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Откако се наигра, наскака и се издиши од тригодишниот товар, Крле го зеде магарето од сестра си Бисера и заедно со притропот Петрета тргнаа долу Цулевата улица да ги товарат багажите од попот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Рацете се ослободија од товарот на телото и се најдоа во безделништво.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А сега, таа занурка во морето (спуштајќи ја главата надолу, поттурнувајќи се со нозете, кои забелеа над површината) и се вовлече во длабочината.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Една група борци се отцепија од ЕЛАС и се придружија кон партизанските единици од Вардарска Македонија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одеа цел ден по трагите нејзини, кои некаде се гледаа, а некаде се губеа, дојдоа до албанската граница, до местото каде што префрлила во Албанија и се вратија назад. Утредента не отидоа.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Голем рекам држеше: ги замижал очите и се топи дури одменува со прстите, дури поттупнува со нозете.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се сонуваше како еден од тие волци, скиташе по снежната шума и се задржуваше на секоја повисока тумба, ја исправаше главата кон ѕвездите и завиваше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Неочекувано, со чемерна шегобијност но зајакната со калапот на привидната осаменост, го прашала ја сака ли за жена и дали не ќе зажали што не се вратил во своето село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Грците исто така не ги разликуваа словенските народности и сите Словени, особено тој дел од нив што им причини најголеми непријатности и се наоѓаше во турско време под нивната заштита, тие го презираа и го наречуваа со презреното за нив име „Бугари”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред нејзините длабоки очи секогаш се случуваше нешто тихо, одвај забележливо, но големо, неопфатно: сонцето си го врвеше својот пат, тревите зеленеја, растеа и се сушеа, ветровите се менуваа и ги бркаа облаците еднаш на едната, еднаш на другата страна од небото...

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

- Се свртев и се обидов да плукнам низ заби како што тоа го прави Абраш, ама плуканицата ми се исцеди низ брадата и јас набрзина, пред да ме забележи некој, ја избришав со рака.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ветрот поддувуваше, класјето се нишаа и се брануваа како морски бранови.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Брат ѝ Томе стоеше до неа и се смееше, јадејќи го своето парче леб врз кое имаше дебело парче бело сирење.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Некој сакал да се ослободи и од последните сомневања: - Зошто ти, оче Панделиј, се вртеше како во велјасаботна ноќ околу куќата на Фиданка Кукникова ако си постел тринаесет години и ако не ти се пријало бело мевце?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некои тврдеа дека едниот паднал на место и го запретале во некој трап, другиот умрел дома, а само едниот останал жив и се лекувал негде во Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајка ѝ го позна ликот зашто таа одеше и се враќаше од гимназијата низ нашата улица, по кејот крај реката.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Веста била удар од кој можело да се падне ничкум и да се гризе камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

да не стекла пак реката, да не ги откорна овошките или само алето, е во Америка алињата им се дома, в среде куќа, е па водата нема узда, не се запира со прачка и со викање, а да ја видиш онаа вода што се оди со денови, еднаш ни рекоа денеска морето ќе игра, а кога игра морето, не играјте вие и кога зеде да рипа, да станува и да седнува, леле мајко, потплашена кобила, фучи и се пресега преку бродот и го прескока и 116

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Не правиме белким лошо да се иставиме дури е рано.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Волчешкото завивање повремено доаѓаше од северната страна, од долот меѓу Грамадна и Чукарот, и се чинеше засилено и доближено, од што во кошарата веќе се чувствуваше вознемиреност на добитокот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Идат и се тресат, ги чистат панталоните.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Уште повисоко според надморската височина, е едно друго езеро, Преспанското, што го снабдува Охридското Езеро со половина од својата вода која се инфилтрира низ варовникот на планината и се појавува повторно, во изворите на Свети Наум или во дното на големото езеро, долго триесетина километри.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И уште Толе нефатен на танец, — рипна, го извади оној ист јатаган, со кој го удри Толета пред некоја и друга недела, по раце, и како стрела се џитна и се најде зад Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Патчето било низ едни ливаѓе и во ливаѓето имало киселица, та Силјан си набрал и се изнајал од неа.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Како да знаеа дека нивната работа е завршена и се чека само на еден формален акт којшто ќе го потврди нивниот триумф.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Излегувајќи за последен пат од дуќанот на својот светијован плукна на прагот и се заколна да не стапне веќе во него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Божем небото ригна и се отвори, така крикот на Бошко се измеша со оној на ибн Пајко.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Кога завршив, селанецот се накашла и се исправи, седна на креветот.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Откако положи цвеќе и се помоли во незадржан плач пред гробовите на својата мајка и сестра, ќе положи, на чудење на сите, китка цвеќе и на гробот на диктаторот Енвер Хоџа, кој не ѝ дозволи на светицата Мајка Тереза да си ги види своите додека беа живи, а ниту да присуствува на нивниот закоп во Тирана.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Му смирисало на сонцеето на туѓ чоек и ја прашал мајка си: - Мори мајко, што ми мириса на туѓ чоек нешто куќава?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Од тоа молкна и се притаи и црната прилика на оној под него.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

И одеднаш, таа се поткрена од постелата, се исправи во половината и се огледа во огледалото царско што стоеше на ѕидот спроти одарот нејзин. Се огледа, се насмевна и – умре.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тогаш дај ми го мене, - чув од зад грб и се завртев.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

А наеднаш како мов, подводна трева, меѓу неговиот поглед и она малечко, долгоуво главче на неговото срнче, се залелка и се отвори сега на еден сосема поинаков начин, зародена прво во него, а после одразена од него и во овие питоми очички на животинчето, познатата непремостива провалија; му се врати на еден само негов начин, а веднаш со неа и едно зачудување во него како можел да ја превидува толку дена.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

ПРОШЕТКА НА КЕЈОТ

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Ами зошто не си, мори, прашувам и се чудам, да не сум се препознала?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По божиќниот распуст даскалот Бино го испраша Крстета од аз до ижица и се покажа дека овој шебек ја знае целата азбука, го испраша по сметање не само до дваесет ами и педесет.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ги гледаа крстовите издигнати над снегот и се ежавеа.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Но кога ги затворија однадвор и ги оставија сами, си дојдоа на себе и се распискаа секое за своја сметка.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Бојан лежеше со отворени очи, долго лежеше така и се чувствуваше како повратник кој долго време бил во некој далечен, туѓ предел, па сега, враќајќи се во својот сакан, познат крај го доживува како ново откритие и влегува во него со извесна претпазливост.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Каде, кај виде, велиме ние и се собираме околу Давидета Недолетниот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ВАЈ! - „Вај!“, му се жалел Анжеј Вајда на некој вајар: „не знам да јавам!“ „Е па, тогаш никакво фајде од тебе!“, му рекол вајарот на А. Вајда. (Оскар Вајлд си седел на страна и се смеел)

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

- Дачооо, еј Дачооо... - одѕвива гласот на ноќната тишина и се губи низ планината. - Каде си, јави се...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Арсо полека тонеше и се губеше во слабост и некакво матно задоволство го обземаше за тоа што чезне и гасне во магловина...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сонцето беше далеку од својот конак; подалеку од неговата секојдневна врвица бело блескаше месечината слична на парче валчест мраз.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Некои се смеат, се мочаат од смеење, некои само се виткаат и се држат за мевот, под папокот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ете, селото брго ќе оставе без бареден поп, та ако он биде добер, шо веруам оти ќе биде, и другите две маала не ќе има потреба да бараат други свешченици, кога ќе видат оти им врши работа и се грижи за спасение на вашите души, — заврши дедот поп Димитрија и си ја забриша потта од набрчканото чело.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го најде и се пријави, но му кажаа дека стариот султан умре уште пред два месеца, а новиот отиде на боиштето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Го изарчи и последниот фишек што го чуваше за себе. Му го „подари" на чаушот од кој овој падна на плочата пред самите негови нозе. Co пушката за цевка рипна трипати по плочата и се најде пред десетина штикови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се раскомотив малку и се покрив. Барав нежно да ми пријде, а тој ја затвори вратата, ја заклучи и го зеде клучот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Внучката радосно дотрчува и по неколку минути, држејќи се за раце, излегуваат од зградата на хотелот, и се упатуваат, под истрошеното сонце, кон колибата, полуурнатата куќарка со празни прозорци и врати на другиот крај на плажата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Има такво нешто кај нашите борци: се дружат, залченце тврдо и отпушок делат, се бијат и се плашат еден за друг, но понекогаш во себе сакаат да ѝ се потсмевнат на туѓата неволја.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Беше попладне, денот врел. Жолтото од ридот и синото долу кај водата се допираа, се палеа и се гаснеа едно со друго.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Некако во тоа време се стуши воздухот, падна небото и се истури.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Празниот простор под огништето така и се вика — „подогниште".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се колат брави, овци, јагниња, па некаде дури и крави, волови и се спремаат манџите за утрото, да бидат готови, оти тогаш ќе се стои од други поважни работи — пречекај испрати.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само понекогаш кога немаше работа, Боце ќе ги навреше очилата на нос и се обидуваше да прочита по некоја страничка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Слушаме ние кој што вели, кој како вели, и се растураме по ливадите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Следната недела, осигурителното друштво на изнајменото возило се јави и се распрашуваше за Марија.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тука судбините на луѓето се слеваа и се претопуваа во една единствена, страша заплеткана судбина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И додека загрижените членови на семејството гледаа, тој го дофати памучниот опаш на едниот од малите змејови, го врза околу појасот, го дофати клопчето од конец, ставајќи го едниот крај во уста, им го даде другиот на децата и се вивна горе, горе во воздухот, далеку во мартовскиот ветер.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

1. На враќање од Кападокија,23 автобусот запре во Аванос24. Сите туристи слегоа и се разлазија низ градот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога ќе каже нешто добро, скока и се радува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Три дни и три ноќи што се биле и се тепале.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Оние што се збиени, уште од зори си ги мешаат сенките, се надјавнуваат, се грабаат на просторот, се издолжуваат и се собираат како пијавици, како полипи, како чудовишта; сокаците: удриле кај им било мило; еден од нив, најширокиот, се припил до езерото, не се дели од него: кај врти езерото, и тој; кај ќе се намери на куќа, се тргнува настрана, се свиткува, се стеснува; кај се спушта брегот на езерото, и тој по него; колку што се проширува брегот на езерото во летно време - толку и тој.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Бугарскиот народ ја загубил скоро цела денешна Србија во корист на Србите и се помирил со мислата за таа загуба и не сметајќи ја за таква.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога син му на Андона се побунил против ова женење, татко му кренал вила на него, и овој ја наведнал главата и се покорил.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кој знае не ли ќе се сретнат еднаш тие на вселенска журка, на која Сатурн и Венера ќе пеат своја песна: Сонцето ум изгубило и се заљубило!

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се погледнаа така и се вратија по топчињата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И јас плачам на Уља, Уља плаче на мене, и се прегрнуваме така, се префаќаме небаре за борење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Но токму во тој момент тој легна на подот од ќелијата и се фати за едно од железните столпчиња што ја потпираа клупата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се губи врската со времето кое фуриозно поминува, во душата настанува немир, судбината може да се пошегува на најсуров начин а осаменоста и тагата пристигнуваат со брзина на светлината.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Децата се разбудиле и се задеваат во постелата, се скокоткаат, се смеат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Славејот тажеше над својата несреќа и се каеше за својата непромислена постапка.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

А снегот си паѓа. И гледаш војници, застанале покрај некој камен, крај некој шип и се греат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Овој, еден од најубавите народни обреди, дружината го играше на сцената одлично; сите беа искусни и се гледаше дека точно го знаат и го разбираат секој симболички детаљ; гатачот потем говореше: „Оддалеку идиме, надалеку одиме, на кораб се возиме, со стапој се крепиме, коработ се скина, на домаќинот газот му зина“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ленче си го брише испотеното чело, зашто кутнала шест стебла и се труди да пресметне уште колку ѝ останале.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Ами, знаеш дека прво намалкување и се крена тоа пострупеното од главчето на Здравко.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Дебелино! Каде си? - крикна панично и се одвлечка до прозорецот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Попот го почеша грбот од ѕидот и се стега да проговори, божем не му се проговара.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еби го со колот в грклан, И за побратимот Пеце, Убиваше, сега умира и моча под себе, Убавина, ова е убавина, Му го фатив јазикот, помогнете ми да му го извлечам од уста, - но дел од оние што не можеле да се допрат до глекавиот куп месо и крвиште јуреле кон белецот и го заплиснале со секири и го боделе со колови, и тој белец, со богата грива но веќе со неколку црвени риги преку кожата, 'рзнувал и се пропнувал пред безмилоста сѐ додека не ги оставил уздите на жилавата гранка, да ѝ се извлече крвав на одмаздата и да ги остави луѓето со запенети муцки, и тие со една и само своја реченица: Имавме секири, ножеви, колови, сега имаме пушка и јатаган и уште двајца мртовци, Коњот не требеше, животинка е, И коњите не им се поарни, носам јас на грбов стари удари на копита, А мене денес копито ме поткачи по коленово, Можело и погоре, имаш пет деца, Молкни, секирава моја уште е жедна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Убав обичај“ рече Томаица и се насмевна тивко.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Ние гледаме луѓе што се изгорени до смрт!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

— „Море, ќе седна кај Арслан шо седеше, макар да знам и ќе се поѓупча, не само шо се посрби!“ — се заколнуваше Јован и се гледаше да му подметне нешто на Бина за да го турне од мудурскиот стол.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Зафрлајќи ја шапката на тилот, братот одмавна со раката и се насмеа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Зад отворениот прозорец низ кој тешко можеше да се спровре глава на дете, небото лежеше како дамка извалкан снег.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од длабочината на катедралата од позади големите оргули допирааа допираа волешебните звуци и се разлеваа низ целата катедрала.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Ако човек не знае чија е нивата, се чуди и се дума како одат оние снопови сами и сами се прават капици.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тоа попладне нешто се случуваше. Од гранките на врбите паѓаа секакви птици и се вкочануваа, пеперугите и вилините коњчиња се распаѓаа иако штотуку ги рашириле крилцата, малечките свенуваа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Кога врвев над амбарите, под душемето, се ежев сиот зашто кога сакаа да нѐ смират, старите ни велеа дека ќе нѐ фрлат во амбарите, во кои живеат и се кријат големи, троглави змии што ќе нè проголтаат на трепнеж.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И се гледаха тие дјаволи како да се прејале и како да се пиани. И скакаха и играха како механџии кога се пиани и зборат гнасни речи и зборови.

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

Се сети на кикотливата русалка со топли бутини и се покаја што влезе во црната авантура.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Шеташе помеѓу масите, си го чепкаше носот и се чешаше меѓу нозете, обидувајќи се да им го згади ручекот на гостите кои му го окупираа тротоарот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Фрчеа луѓето налутено и се точкаа крај неговата куќа како мравки.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Ја би реко би, вели Спасое и се кочопери над мене, Голем е Спасое, неизработен човек. Може со сенката да те турне на земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа секоја буква од чудното сочинение што го донесе Филозофот лелекаше, врескаше и плачеше, како жив човек да е; и силен мирис на месо печено почна да кади низ воздухот на шумата, и мирис на коски изгорени, чадот и мирисот незнабожечки, хула ужасна, мирис на месо човеково печено дур до небо се креваше; и одеднаш, сите дванаесетмина видовме глетка ужасна, страшна: тврдите слова на едно место во огнот се збраа, па се распоредија во костур човечки, и станаа коски; а меките гласови во месо се престорија и во огнот од сите букви се сотвори човек што гори; косата му гореше, телото му гореше, коските и месото му гореа, и тој врескаше, лелекаше, и се обидуваше да излезе од пламената стихија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Штом го виде Коча, се усмевна широко и се порна натаму. - Слободно? - праша тој. - Слободно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Не прашува каде е закопан и се поти.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Нејзиното придушено кикотење штуро одекнува и се губи над глувата згорнина од морето.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Низ толпата се промушнал здив на олеснување - од искони ножот бил дел на нивна коба.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога ги слече и панталоните и здолништето од на себе, коњот го почувствува нејзиното голо тело на себе, ги почувствува нејзините голи и врели ципи стегнати на неговиот мев и се возбуди така силно што зафати да јури со сета сила и да 'ржи со крената глава.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Крстовица виде парче незафатено место и се упати таму.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тогаш оддалеку го чу лаењето на другите кучиња, го пушти противникот и се стрчна кон шумата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Тој ѝ помогна да ги внесе столиците под тремот, ја седна таму и се врати назад за да ги стави рацете на управувачот од косачката.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

По окончувањето на спорот пред повисокиот суд, Зефиќ добива морална сатисфакција затоа што успева судски да го добие спорот, и се враќа на работа на место соодветно на нејзиното образование – виш соработник за управни работи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Го оставив јагленот и се завртев кон Роско.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Трајче фрли поглед на полјанката и се зачуди!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пискотниците на жените ги слушнаа Трајко и Куле, кои се вратија од испраќањето и се загнаа да видат што се направи дома во кошарчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бара некој пат што не се гледа, се искачува, се мачи и се одделува, се одделува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Напати играа и со нас, ги токмеа невешто своите чекори додека да ги дотокмат со нашите, а потоа наеднаш ќе се впуштеа во вијорот на својата игра што не можеше никој од нас дури ни со поглед да ја следи а камоли да и се придружи во чекорот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Седна на креветот и се прости со белината на ѕидовите.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Откако уште еднаш ја прегледаа скривницата и се уверија дека не се познава, Танејца посла да спијат, но не можеа никако да заспијат.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Вешто едрење низ животот со насмевка која сѐ уште ми лебди на усните, полна со немир да го дознаам крајот на мојата приказна, но има уште многу што да се проживее пред да знам каков ќе биде крајот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И без збор се завртел и сепак знаел дека Онисифор Мечкојад се оддалечува и се качува по камењарот над урнатиот манастир, оди кон никаде ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трчкаа по зелените патеки довикувајќи се, се држеа за рачиња, изведувајќи вистински акробации се смееја и се качуваа по дрвјата.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Имаше и некои други садови на кои не им се знаеше намената.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но ми се гади од хаосот кој е сокриен и се крие зад редот, посебно од обратното, потоа од сѐ што е можно и замисливо.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Ја издолжи шијата и се насмеа некако од срце, срдечно, татковски.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Се кинат птиците, летаат пердуви, ги нападнала орелска и штркелска пипка, врз коритници или врз лелеав шамок плиска крвав дожд.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Замезив и се напив.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Зар се премажи жената, си велеа луѓето што ме познаваа, зар се оставија со Никифор Абазовски и се омажи за командирот Ксантос?

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој пак запира и се свртува кон мене. 100

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа го погали, го подигна речиси набожно и се загледа во рубите што лежеа во него, што ги носеше со Крстана пред дваесет и две години.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И таму, на млади години, го мачеше тајната дали под двете езера разделени со една планина, се мешаат нивните води и се формираат многубројни пештери, како што се велеше во преданијата и се претпоставуваше во научните списи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сѐ продолжува, сѐ се враќа и заминува, заминува и се враќа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Куц, куц, пак тргнувам и се мислам што да му наречам на Никифор Абазовски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ГЊИЛАНЕ

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Излезе на квадратестиот двор. Разбиени по двајца, по тројца, се шетаа и се буткаа затворениците, ги влечкаа нозете одвикнати од одење, спореа, се смееја и се тешеа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сега старчето како да имаше чурилка: ја криеше својата сенка, чиниш сака да ископа желад со дерачи или со секачи а копа со коленици: не се извлекува туку бега кон гнилост на лисја, на мртви корења, брза да се сокрие пред некој да му фрли самар врз козинавиот грб и со занес на пијан јавач да го потера кон бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Половината од „Халите“ се веќе урнати и се преселени во други слични многу помодерни постојки.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Новоговорот беше замислен не за да го прошири, туку за да го стесни опфатот на мислата и на оваа цел индиректно и се служеше на тој начин што се намалуваше изборот на зборовите на минимум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И се гледаме така: луѓе, животни, дрвја, бубачки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И токму кога сакаше Филозофот плочката врз првиот збор да ја залепи, да ја допре, па и тоа последно, а прво во текстот зборче, јас што се вика, верно да помине во умножението, ровја од ведро небо удри во врвот на планината и силен блесок видот ни го помрачи на сите; и потем земјата ужасно се затресе, и се тресеше долго; ужасен облак од прав се крена и сосема се замрачи небото, и сонцето на него се зацрни како точка црна, како јагленче, како црн пајак вознемирен кому некој мрежата се обидува да му ја раскине, да му ја помести, да му ја ороби, да му ја украде.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земјата меко шушка и се дипли под неговата брада.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Постојано слушам како се зборува за опасноста од цигарите и постојано гледам колку многу негови врсници пропушиле. И се плашам.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јатрвите се измија уште еднаш, Митра од брашното, Доста од правот и саѓите, и се приготвија за појадок.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

3 За времетраењето на спорот не беше изречена никаква „времена мерка“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со договорот за вработување, односно со колективен договор не може да се определат помали права од правата утврдени со закон, а ако содржат такви одредби, се сметаат за ништовни и се применуваат соодветни одредби од закон.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ја извајал вајарот и му ја дал да се игра. Се играл синот и се отстрашил и од неа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Чадот се шири и се собира, се зашилува и се занесува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дворот од неколку квадратни метра, со разгрането стебло на кајсија во средината, крај кого наместо маса беше легната макара од кабел со неколку јасикови трупци наоколу прилагодени за седење, Ханка го делеше со осумдесетгодишниот пензионер од „Металски” Боро Симески кој по смртта на својата сопруга го продал станот во Тавталиџе, им ги поделил парите на двата сина, и се сместил во приземната барака со една соба и кујна, веднаш до нејзината.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Јаков во младоста спиел на папри под дожд и се молел да дочека старост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нарача едно дваесетипет драмниче тиквешка ракија; виде оти се продава и јадење, та си поруча една солунска сардела и се напи полока винце.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мајката очајуваше, самата се шлапкаше по стомакот и се чудеше зошто нејзиното дете не сака да се разбуди.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Викнувам неколку нашинци и се фаќаме за рамо. Тераме едно право оро.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја гледаше таа разнобојна драперија и се прашуваше што се наоѓа зад неа, зад тие рајски двери.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ама ни дојде убаво од тој ликерот и се вративме да испиеме уште по едно чоканче.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

МАРА: Кате, запали го ти огнот, а јас да го запалам кандилово пред иконава. (Го запалува кандилото пред икона и се моли).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Еве, поради сево ова, јас ќе се обидам само да си ги возобновам оние мигови од мојот живот кој подоцна се преобразиле и се преобразуваат, едноставно се одгласиле и се одгласуваат од систем на зборови и мисли.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ја сокрива ракијата и се враќа кон стражарското место.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Потоа ќе почнело да се збира народ и се чудел народот од кај свири гајда, оти Јоше бил скриен во гранките од тополата и меѓу нив се закрепувал за да не падне одозгора.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Поради кревањето глас и „бунењето“ против оваа свесна измама врз работниците, Љ. Н. е тргнат од работното место и е прогласен за технолошки вишок, заедно со други работници во новоформираната „Група 99“ (група која е составена од работници што го креваат гласот поради изиграноста и поради ова бунење 167 се прогласени за технолошки вишок и се избркани од работа).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со деконструирање на такви научни настани како судењето на Галилеј пред Ватикан и развојот на квантната механика, тој инсинуираше дека не постои никаква логика во науката; научниците ги откриваа и се придржуваа до теориите поради крајно субјективни дури и ирационални разлози.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Јас дојдов да помогнам, не да го победиме Хилмипаша но да го победиме Кобурга и неговите агенти и да не ја дадеме нашата Организација да пропадне или да премине во туѓи издајнички раце.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А таа одврзана не лае на секого! — се насмеа и се опули во Неда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

О'Брајан го фати за раменици со своите силни раце и се загледа во него од блиску.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го кревам огледалото за да си ја соберам косата, да ја запетлам и се вртам кон онаа страна од кај што ме огрева.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

и (сврз.) - се (зам.)