и (сврз.) - ни (зам.)

Ние го викавме козле, макар што веќе беше коза и ни го даруваше првото млеко.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ние децата се подготвувавме да одиме кон паркот, на последното големо видување со Чанга и со неговите кози, татко ми нѐ запре пред портата и ни рече да го почекаме, зашто и тој сакаше да дојде со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Секој крив и куц што врви застанува и чукнува на џамот, или фрла грутка земја или мало камче, или го издолжува вратот и ни гледа во тавата со храна и во шишето ракија, ако имаме.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Формалното математичко мислење, значи, навистина може да осознае сѐ и ни нуди модели според кои сѐ може да се направи: така станавме сезнаечки и семожни.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Параскева нѐ покани дома и ни кажа дека издава наместени соби за летувачи.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но некни Бузо и неговите насила ни влегоа, испокршија сѐ и ни ги присвоија колибите...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Постојано се фалат и ни брмчат како бумбари околу нас. Најпосле, еден ден тоа ни препука и ни здодеа.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Се џариме низ прозорецот од куќата на чичко Лозан, а восхитот ни навира и ни пламти во нас со силина и машкост.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Во почетокот на оваа учебна година учителот веројатно насети нешто и ни наредни повторно да ги прередиме клупите и да се разместиме меѓу себе: - Не сакам да чујам за тие ваши поделби: горномаалци, долномаалци, - рече намуртен.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Коле стрчна на чело и ни даде знак да се построиме.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Др-др, др-др, се заколна, а сега се кочопери и ни плука зајадливо в лице...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На големиот одмор Љупчо ми даде 50 динари и ме прати до самопослуга да му купам дваесет чоколади - животинско царство.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа го сторив трчаница. Ме чекаа зад училишната зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо отвораше една по една чоколада, внимателно ги собираше сликичките и ни даде по четири чоколатца.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Ќе простите, - рече и ни ги спушти чашите, наденати на прсти како виндузи. - Што да простиме? - се испна Живко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Потоа, веројатно допирајќи до тврдото срце на некој јазол, запна и ни да мрдне понатаму.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И ни вели тој на сите како што бевме собрани во училиштето: кучиња повеќе во селото наше нема да има! До едно мора да бидат поштомени.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По испиените први голтки кафе, станува директорот на театарот од Тирана и ни се обраќа со зборовите: - Драги гости, браќа, имам чест да ве поздравам и да ви изразам добредојде во нашата земја, токму во времето на прославата на стогодишнината на великанот Сталин!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Таа механички наполни две чаши со некаква течност погуста и од зејтин и ни ги принесе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Вака изгледаа тие две нешта, за кои не знаевме што се, дали живо или неживо нешто, дали билка, животно или камен: Ни ги подаде чудните сочиненија, сите тринаесет еднакви, како од еден обид да се нацртани сите, и ни рече: „Гледате ли што има нацртано на книгата?“ „Гледаме“, рековме. „Дали сите исто гледате?“ „Исто“, одговоривме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Застанавме пред дрвена порта, таа чукна неколкупати и ни отвори висока слаба жена.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ова тврдење постојано методски го мелеа и сѐ повеќе распалуваа колективна омраза кон човекот за кого сме пееле песни, сме го славеле и за земјата која прва ни подаде рака, нѐ хранеше, нѐ вооружуваше и ни ги лекуваше раните.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Големи и црни беа пампурите и ни рекоа таму да одиме и одевме и се качувавме по тесни скали врзани за пампурите.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама, ете, несреќата дојде и ни ја зеде мајка ти.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Опасноста што го загрозува нашиот народ и неговите интереси од страна на пропагандите, коишто ги употребуваат сите и дозволени и недозволени средства за да го исчистат од Македонија нашиот јазик и со него нашите духовни интереси и да ги насадат на нивно место нивните јазици со нивните духовни интереси не само што нѐ задолжува нас, но и ни дава полно право да ги употребиме сите и дозволени и недозволени средства за да го зачуваме нашиот народен јазик и со него нашите народни интереси.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И не помина многу време, мајка ми се затвори еден ден во одајата и ни забрани да влегуваме внатре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Галебите се ветрушат над морето, крескаат и ни ја корнат душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ заради несреќата што дојде и ни се вгнезди“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А човеков ни се смее, - му рече сега Претседателот на бригадирот, пак со она напнување да го чуе тој. - Мажи мисли и ни се смее.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ко лепкаец трева ни се плетка во нозете и ни ги менува чекорите и гласот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тие што оздравевме одиме и ни е жал за оние што ги оставаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Денот фати суснежен дожд и ни дадоа долги гаќи, нови чорапи и по две цигари. Јас оти не пијам тутун, цигарите им ги дадов на Витомир и на Гошета Љубин. По една на секој.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
се фаќа за носот и повраќа, некој снебивлив и кревок човек, ние одиме и смрдиме, ни смрдат алиштата, ни смрди и дишењето, душата, одиме меѓу пушки и штикови в затвор, а таму - пак сослушувања, нови премрежиња, кај ви се пасошите, ни велат, ги фрливме в море, велиме, од страв да не бидат откриени, велат, не од страв, туку од радост, велиме, не можеш со ѕидон да се разбереш, ние кажуваме едно, тие прашуваат друго и ништо не помага, нѐ осудуваат на смрт со стрелање, мене, Стевана Докуз, Илија Јованов, Добри Закоски, Јоше Богески и Силета Плевнеш, Стеван се тресе, го собира срцето ко полжав роговите и олкави солзи му се тркалаат по образите, му паѓаат в уста, а тој само шмрка и ги подголтнува и идат две војничиња со муцки од глушец и со ситни очи како топуски и ни собираат сѐ што имавме купено: чевли, шапки, палта, панталони, обетки и прстени за жените, џепни сатови, пари, сѐ, еден зема, другиот ги собира на една мушама, ги подврзаа плачките и ни даваат белешка, што зеле, ја подврзуваат мушамата со крајовите, ја креваат и си заминуваат, отиде печалбата наша и седиме, никој не заспива, од утре ќе имаме напретек време за спиење, уште една ноќ живот, си светкаме со очите и прашуваме кој го фрли прв пасошот,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На сите како да ни олесна и сите си велиме: имало господ, ги виде гревовите наши, се смилува и ни прости.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А таа радосна оти малку ќе здивне од копањето оди и ни носи. Таа носи, ние пиеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само еднаш дојде вујко и ни рече: - Како сте, деца?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Врват меѓу нас, како отворени казарници и ни даваат некои лекови, нѐ преврзуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш од кај ќе те удри, вели, и ни притура ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
После нѐ викна, нѐ зеде меѓу колена и ни даде по едно ѓеврече.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ни го исправа патот, ни го покажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ни даде човекот, со снебивање ни даде. И зедовме, ги засукавме ракавите, му исправме и му ги спруживме алиштата да се сушат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дојде еден каплар и ни вели да ги прерамиме ранците, да бидеме на штрек.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ајде, да прокаснете, вели Огнен Ѓорго и ни принесува пржени пиперки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Бистриме така граматика, политика, а ветрот нѐ удира в лице, нѐ бричи на суво. Ја ваби зимата ветрот и ни ги собира очите, ни ги сменува погледите, ни ги разменува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го дочита писменцето Неделко Сивески, го свитка и ни го даде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Онисифор Мечкојад никогаш не се смеел, никогаш гласно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Уште порано пративме човек со нешто пари, ги потсетил Онисифор Проказник. - Тој ви кажал, мислам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако мртвиот не дошол и самиот да си касне за душа, некој друг нѐ демне и ни ги мери чекорите кон неврат. Кој - не знаев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Имаме четириесет и три воденици и ни беа нужни осумдесет и шест тркалезни плочи за мелење. Сега сме помалку. Останавме најтврдоглавите. Дваесет и деветмина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Конкретно, да го најде и ни ковче да не остави од него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Една вечер бевме поканети кај деканот на Медицинскиот факултет и ни приредија многу убава вечера со разни специјалитети.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога се вративме во Њујорк, ни се јави Џон и ни кажа дека го стопирале проектот заради „морални причини“.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Како помлад бев екстремно живчан, а пак денес малце работи можат да ме извадат од такт: не ме дрма ниту светската криза, ниту тоа што сум во долгови, ниту што цркна трансмишнот на мојот "форд", ниту кофимејкерот што експлодира и ни ја полеа цела кујна со ситно мелено колумбиско кафе... ама оваа глупава опаска од такт ме извади!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Таа вечер седевме на тремот во механичката лулка што нѐ лулаше, дуваше на нас ветер, и ни пееше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Грмнаа трубите и тапанот!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа тие нѐ собраа и ни рекоа: - Момци! Треба да се покажеме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Прв пат го видовме на дрвената кула во дворот на одборот и бидејќи Ангелина гласно проговори зошто таков млад и силен маж не е во борбата, тој се поискриви малку и ни ја покажа својата една нога-дрвена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Лежам во бледопурпурна наметка, со пижами под неа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Понекогаш семки од патлиџан ни паѓаат на бледите наметки и ни застануваат на завоите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Идат македонски доброволци и ни се жалат дека Грците не им даваат оружје.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ха, ха, ха, хи, хи, хи, и ни размина гладот, ни се одјаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Напишете тоа што било, вели и ни подава хартија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ фаќаат петлушка, двајца по двајца, и ни ги удираат лисиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се потпира на обајцата и ни го зафаќа она мало растојание меѓу нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние се фаќаме за појас, а тие го ставаат прстот на уста и ни прават вака: ни кажуваат да бегаме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сепак, некој нѐ гледа, велам и ни се полнат со месо забите и непцата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едно видување лебот и ни се сојаде, што се вели, се сетивме дека сме гладни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го става писмото в џеб и ни ги свртува плеќите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ втасува Андреја Тарковски и ни вели: — Му помина стравот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни дадоа по една грутка момирок и по два ножа и ни покажуваат што треба да се прави, како да се работи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни светкаат така жарчињата од цигарите и ни го угреваат лицето, ни го појаснуваат стравот. 31.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Три дена делевме само по еден грст суво грозје и ни наизлегоа јагрлци и нициња.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А ја не акушерка, вели полицаецот и ни се препречува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иде началникот Пиракли и ни вели: — Барам написмено за сите ваши патувања во Југославија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Излезе Николај Контрашенко и ни чита нова наредба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа нѐ зедоа нас со Оливера Поточка и ни ги штракнаа лисиците. Една рака моја, една нејзина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над нас се забира мушамата, церадата и ни ги отскрива главите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ припекува и ни скорева нејасна возбуда.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа нѐ зедоа нас со Оливера Поточка и ни ги штракнаа лисиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Проклети да се вештерките! – проколнуваше таа низ редба – Проклет да е патот што не доведе до нив и ни ја впрска несреќава!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Влезе командирот, испеглан, чизмосан и опашан со неколку ремени и ни вели: - Знаете ли вие, дека таму во Егејот нашиот народ крв проплука од тие клети Грци и крв лее, а вие седите тука, особено ти, ми вели мене, седиш, читаш „Нова Македонија“ и „Титов пионер“ и сеир си правиш?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И така, откако ни ги ставија шамиите преку главите и ни ги врзаа под брадите како на чупиња излеговме да одиме в црква.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А пак за она што ни е заедничко и ни служи на сите нас што живееме во една зграда, во една населба, во еден град, во една земја, уште помалку водиме грижа!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
И јас ја пружив раката, иако знаев дека тоа јадење нема да ми се допадне, оти се сетив, баба еднаш ни намачка маст за вечера и ни раскажа дека, кога биле деца, најмногу сакале тоа да го јадат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Неочекувано, надворешната врата се отвора и влегува татко ми: - Што правите вие двете мои нај-женски? – доаѓа право кон нас и ни се меша во прегратките. – Се галите, а?!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)