Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Паралелно со оваа опишана тужба, Божиновски, како што веќе беше споменато – по отказот, добиен во јуни 2005 – преку истиот адвокат, поднесува и нова [втора] тужба, но сега по други две основи: – прво, неисплатен регрес за годишен одмор (К-15) – за овој прв основ интересно е тоа што, за време на судската постапка, работодавачот ја криеше завршната сметка за претходната година и лажно изјавуваше пред судот дека, поради наводна загуба во работењето, на никому во фирмата не бил исплатен ваков регрес. – второ, недоисплатени плати како испратнина/отпремнина, по основ на прогласување за „технолошки вишок“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Со пресудата МЦ, како тужен работодавач кој го изгуби спорот, беше задолжен – во рок од 15 дена по правосилноста – на секој од сопарничарите да му исплати сума во вкупен износ од 63.100 МКД (1.035 ЕУР) на име незаконски скусена патарина, и тоа за период 135 од вкупно 17 месеци, односно скоро за година и пол по околу 60 ЕУР месечно.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако друштвото има орган на надзор, ликвидаторите се под негов надзор (чл. 542, ЗТД).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Адвокатот (С. Талевски), кој понатаму и ќе го застапува во сите фази на работниот спор што допрва ќе следи, му укажува на незаконитоста на постапката после која тој го губи работното место и го советува за тоа да поведе судски спор.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Основниот суд Битола, преку истата судијка – по четири одржани и две одложени рочишта и по измината околу една година, во ноември 2006 – одлучува повторно во негова корист и го задолжува тужениот, да му исплати сума од: а) 12.732 МКД (210 ЕУР) како К-15, и б) 168.300 МКД (2.760 ЕУР) на име разлика за недоисплатена испратнина, зголемена за затезната камата, и плус да му ги надомести парничните трошоци во висина од 35.360 МКД (580 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Овој втор основ на тужбеното барање го темели врз правото стекнато преку Колективниот договор во кој се вели дека работникот има право на отпремнина од 12 месечни плати, иако според Законот му 266 следува минимум осум плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оваа сума беше зголемена за затезната камата, а во поглед на парничните трошоци, откако нивниот полномошник изречно не побара трошоци (!?) беше донесено решение – секоја странка сама да си ги сноси своите трошоци, иако тие успеаја во спорот и го добија во целост.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сепак, и покрај ова, како и покрај издадената директорска наредба за моментален и безусловен престанок на бојкотот, и покрај вршените притисоци по сите можни линии – работниците издржаа и го продолжија прекинот на работа со целосна блокада на железничкиот (патнички и товарен) сообраќај на територија на целата држава – бидејќи тие, буквално, се наоѓаа во безизлезна состојба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ликвидаторот е одговорен со сиот свој имот за штетата која ќе им ја причини на доверителите во текот на постапката за ликвидација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беше повикана и Трудовата инспекција која, по доаѓањето – со Записник бр. 07-3/46, од февруари 2005, констатира дека „штрајкот“ кој беше претходно организиран во знак на револт против сите манипулации при масовните отпуштања од работа, е нелегитимен и дека треба да се прекине!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По завршувањето на постапката за ликвидација, ликвидаторот веднаш поднесува пријава за бришење на друштвото во трговскиот регистар и го известува Централниот депозитар за хартии од вредност дека акциите на акционерското друштво и командитното друштво со акции се поништени и дава налог за затворање на акционерската книга (чл. 552, ЗТД). 242 В.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Беки, (Од џебот вади замотан џоинт) ќе дувнеме ли по една?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И најпосле нешто се прекина... Старецот во себе слушна пеење и здогледа непрегледна трака како доаѓа и го прекрива целиот свет... Неговата душа заминуваше во нова, непозната сфера на постоење... 80 okno.mk

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тики му пали, а потоа се наведнува, зема едно каменче и го гаѓа Беки.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој вели дека тие „на почетокот запалија пламен и го спалија телото, а потоа изградија нешто налик на ритче, во чија што средина поставија големо парче тополово дрво, на кое го напишаа името на мажот и името на царот на луѓето“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ÂÂ Дали вашите тетоважи всушност се некаква интенција за симболичко распространување на телото вон видливите телесни граници? Маргина 37 55

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И во тој момент завриска така што се слушна низ целата шума, уште посилно и погласно отколку тогаш кога бегаше од синот; завриска како жив човек, во длабок страв за својот мртовечки живот; ја протресе ногата, а по лицето веќе му течеа лешински солзи, и одеднаш низ неговите неживи, заматени очи, ококорени од ужас, се искрадна сеништето на човечка свест...

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Стандардизацијата на форматот на податоци, како резултат на хегемонија или доминација (GIF за слики, цхарацтер-басед формат за текст, доминација на англискиот јазик итн.), е концептуална рамка за HTML - HypeTextMark-up Language.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Грета: Можеби од твоите 14 сантиметри?

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

ÂÂ Мислам дека е обратно. Тетовирањето ги дефинира границите на вашето тело и го врзува.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Кои се ограничувањата на ХТЛМ? За сега сѐ уште универзален компјутерски јазик користен на Интернет, HTLM и браузерите што го интерпретираат создаваат квантитативна структура на размена која го режира текстуалниот или говорен тек и го регулира неговото ширење.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Лобо: Не сери, Грета! Ух...се исеков! (Станува и го загледува исеченото место)

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Веднаш се собраа мештаните од Рајчани, го подготвија погребот со сите достојни почести и го погребаа со облеката, со наметката и оружјето негово, на местото каде што погина.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но имаше и други непознати семејства кои доаѓаа и го напуштаа Козар маало.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Меѓутоа, сите присутни беа цврсто убедени, а тоа повеќепати и го нагласуваа, дека козарите, кога ќе видат што ги чека, во најкраток рок сами ќе се откажат од козите...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Таа имаше големо искуство и го сакаше нашето семејство како свое.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Прв Чанга го крена погледот и го упати кон сликата на која козата го дои лавчето.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Барале, пребарувале, запреле пред козлето сторено јагне, го погледнале добро, дури и го погалиле.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој додека му ги читаше книгите за козите и го учеше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

– Се разбира, дете мое, ние не убиваме кози. – Нема да ги одведете со вас? – Не, не, само ќе извршиме мал попис! – заврши шефот и го погледна вториот член од комисијата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Шефот го виде тоа и го прекина својот потчинет: – Во ова семејство добро ги знаат законите. Помини на прашањата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Настана молк. Тишината ја пресече плачот на братчето кое мајка ми го повиваше и го остави да цица од козата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се вратиле. Шефот на полицијата го грабнал „јагнето” со двете раце, го кренал високо и го треснал одземи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Овој гледа некое време и го слушам, вели: - Селото гори, баба се чешла! – вели првиот и додава, му се обраќа на својот противник: - Што велиш, да ги спастриме прво нив па после јас и ти да си го видиме алот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Балканската стварност е тврдоглава, - ми вели другиот и го крена чеканот врз мојата глава.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- И од пред мене, - вели баба ми, а малку понатаму седи дедо ми крснозе, пред него мезе и пагурчето со ракија, пуши на луле од кочанка и го сука мустаќот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Го заклопија сандакот, ги извадоа своите грубо непристојни чекани и го заковаа. Без мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Но ме мачи длабока замисленост на човекот, ми буди длабоко сочувство и го прашувам: - Што ти е? Што те мачи? – му велам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Да живее новиот член на нашиот таен револуционерен кружок! - викнаа членовите на тајниот кружок, станаа и го избакнаа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Наскоро се раздени. Сонцето огреа. Неговите зраци, откај Кајмакчалан, се лееја по градот и го позлатуваа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Брат ти е изморен. Да се измие и да вечераме...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Веднаш нешто му падна на ум. Тој стана и го скри револверот длабоко во појасот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Штом не те интересира, тогаш оди си! - рече кајмакамот и го пушти да си оди...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Над Кукуш се спушташе мракот. По куќите ламбите се палеа...

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Тие го најдоа Дамета и го прашаа за комитите, за Комитетот.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Нивните остри штикови, закачени на пушките, на утринското сонце блескотеа и се прелеваа.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Добро ми дојде! - го отпоздрави мајка му и го прегрна.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ја отворив книгата со тврди корици голем формат, и го најдов текстот под наслов „Маказар во патописите на Јохан Барт од 1858“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Маказар е поставено на височина и го фаќаат ветришта што во зима прават големи соспи снег.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Погледнав тогаш во машината, и го видов воврен во валјакот белиот лист, со последната реченица напишана на него: „Мислата на бунарот ми стана принудна“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Полека темното слегува кон долината и го потиснува здивот што се таи во млаките.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Бог го кренал светот повисоко од досегот на мојата рака и го спушта на моите плеќи како ќе му текне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Знаеше што зборува и го чекаше ефектот со иронично подискриевена уста. Ова беше дрскост невидена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Јас сум Методија, Мајк Зуно, Зуноски“, се претстави. „Се радувам“, реков и го поканив горе во собата, извинувајќи се за метежот таму.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Маказар е поставено на височина и го фаќаат ветришта што во зима прават големи соспи снег.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

За оваа работа имаат пишувано и некои историчари и го имаат објавено дури и договорот за купопродажбата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Го одредивме местото и го обележивме. Имав едно жолто дрвено метро, последните десет сантиметри му беа паднати.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Немаше што да се бара повеќе, Јован ја истурка земјата назад во дупката, го избриша челото од потта со подлактицата и го тргна перчето како праз права коса.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во собата горе го оставив на масата. Беше рѓосано. Зедов крпче и го исчистив.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тоа сознание секогаш ме болеше и го доживував како голема навреда.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

При градењето пак на храмот Соломонов, секакви ајљази сакале да ги дознаат тајните и без труд и без знаење да стигнат до мајсторската титула и го убиле Хирам, една не само чиста душа, туку и најголем уметник, главен раководител на работите на изградбата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Тоа дете, имаше многу лоша среќа, мајка му почина таму во Австралија ... едвај успеав да го донесам овде, колку-толку, да му обезбедам дом и некаква грижа ... потоа доживеа сообраќајна несреќа и го загуби едното око ... и таа е балерина сега, во средното балетско училиште ... но немаме никакви средства за да напредува во училиштето, а многу е талентирана ... огромна штета би било...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Иако не бев запознаена со нејзините младешки либидинални, потиснати или остварени еротски фантазии, но од она што ми беа раскажувале постарите и го насетував, можев да оформам една пристојна слика.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред некој ден ги расчистував старите работи во гаражата на татко ми во населбата, која сега веќе е одалечена само неколку минути возење од старата зграда што не му потклекна ниту на земјотресот и го пронајдов плишаното зајаче што ми го купи чичко ми од првата плата. Преживеало!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Еднаш ја заклучија влезната врата од куќата во која беа сместени неколку фамилии и го фрлија клучот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во Интернатот и во гимназијата ми беше убаво и го живеев истиот живот како и унгарските девојчиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Најмалиот брат на татко ми секогаш доаѓаше со полн багажник играчки од Германија.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

„Има голема дарба во него”, се согласува синоокиот Шварц, додека професорот Гејер со очилата спуштени на носот под густите веѓи, сркнува од чајот и, како што дискусијата за него се развива, каснува пишкоти и ту на едниот, ту на другиот, живо им потврдува со главата...

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Мавтаат професорите со дневното издание на Дер Морген и го фалат неговото интервју.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Единствено не му беше јасно од каде толку расположение меѓу овие луѓе, на студот и дождот од штотуку започнатата јонска зима.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сите тие настани ја раздвижија монотонијата и го разбија сивилото на одминатиот ден.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Средниот брат го подучуваше математика, и го криеше кога ќе направеше некоја ненамерна пакост.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Одовде, од плоштадот на „Шајо“ може со часови да се посматра оваа панорама, која го воодушевува и го прави човека поголем и посилен.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сопствената кола не се исплатува да се вози низ Истанбул, зашто возењето секогаш претставува опасност и го обременува возачот со психичка напрегнатост.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

На градилиштето се сретнав со инж. Бекар, директор на градилиштето на фирмата „Холцман“, за која работат „бетонците“, и го прашав што мисли за работата на нашите луѓе.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

ДИМО: (Се стрчнува кон Маноил и го крева) Синко, Маноиле! Што ти стана? (Вика) Баба Ленке! Тодоре… Дајте вода! Вода!! Синко!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

(Тргнува кон спалната и го здогледува оружјето до миндерот. Застанува.)

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Тој го сметна сега и качкетот и го кладе на колено, како да сакаше со тоа да рече: што ме мислиш ти мене?

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пред врата го пречека Гога и го прегрна како мил другар преку рамо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Дал ти бог добро, - рече стариот иронично и го проследи со поглед в грб.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Тоа е мое пријателче, - објасни Рангел и го тупна Коча по плеќи. - Студент, уште малку доктор ќе стане.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тогај вратата се отвори, излезе едно дете со бела, извалкана блуза и го покани: - Тука е! Тука е! Внатре беше темно.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- А бе за слепци ли е шахот? - се смее Гога и го тупнува Савета леко со фигурата по теме.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сигурен во ефектот, тој се навали сега назад сосе столица и го гледаше малку иронично и во истото време сожаливо Коча.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ти не ми даде да се омажам ни за Никола, - рече таа и го погледна в очи.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сега тој ја оставил Библијата на неговиот стол и го пречекува со сурови зборови: - Евангелието треба да го читаш ти, евангелието!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Оние со кои сега се среќава се сите млади луѓе, некои скоро дечишта, гимназисти, безгрижни и наметливи, иронични спрема него дека не може да ја совлада слабоста да се прави важен, а тие го надминуваат и го оставаат назад во шаховската трка, претставници на една нова генерација.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо се сврте и го гледаше заинтересиран.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Седна на масата и го отвори писмото, при кое веднаш погледот му падна на онаа слатка завршна реченица „Прими илјада целувки”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа го издига јајцето до висината на нивните усти и го залулува конецот: „ам Трајче - ам Верче“.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И така, Пискулиев се откажа од намерата за бегање, се помири со судбината каква што е и каква што ќе дојде, а тоа и го поуспокои и го врати во неговата обична рамнотежа на духот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Рангел го набра лицето в презрива гримаса и го допре Коча со рака, дека овој беше замислен и загледан надвор.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо погледа во девојчето. Тоа беше седнато до огниште, ја држеше тавата и го подбуцнуваше огнот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас веќе почнав да го вежбам тројното салто на палачинката, го вклучив засилувачот да се загрее и го подготвив твојот омилен репертоар на стари, забавни, македонски, најубави...

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Сценариото веќе беше напишано, и јас едноставно го земав и го снимив.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само, смета дека општеството би требало да се заштити од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но конецот го стегна за шијата и го штрекна изненадено.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Ќе го земам јас, - рече и го фати за рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

И нека е проколнат и за навек омрзнат и казнет оној што се одродил од народот, секој подлец што предавнички му пришол и му служел на непријателот и го оцрнил името на борбата и слободата што еден ден ќе грејне над целата наша земја ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во неа живееја жандармите што патролираа и го држеа овој крај ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се врати кај масата и седна. - Напишете еден лист: „Што прават луѓето кога паѓа дожд“ - рече и го зеде плетивото.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Прислужникот само со Буза „поработи“ малку: го приклешти за ушето, ми го сврте како затка од шише и го спика во редицата.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Повторно размислувме. Заклучивме дека предлогот е добар и го прифативме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мира плачливо го собра лицето и го погледна Колета.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Затоа мајка му на Калчо постојано оди кај кметот и го моли.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Попусто колнеше: „Огин да ве изгори! Трујач да ви биде!“ - и го тргаше од рацето на војниците.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Над училишната врата се вееше знамето, издупено од куршуми и влеваше леснина и радост во душата: слободата довтасала веќе, па еве ја, еве ја овде меѓу нас, нѐ гушка, нѐ милува и го брани ова делче од просторот слободно да дише ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Целата училница клокоти и врие. Јас вртам цртеж и го гледам: и право и отстрана, но никако не ми оди од рака: споредувам, но лицето не е како од учителката. Особено носот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А тој таа можност ја нема. уште како малечок се сврза со црниот живот на мајка си и заедно со неа подеднакво го почувствувал и го споделувал навредливиот бич на сѐ она нечовечко и зајадливо спрема нив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Замрморува набрзина и го смирува лицето.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се бесевме и на локомотивата што ја возеше чичко Лозан и го молевме да ни раскажува за неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Но гледај: зад ќошето од кошарата некој од ненадеж му се фрли зад грбот, го стисна за вратот, а друг му ја грабна пушката и го тресна по муцката. Полјакот згасна. Потаму - што стана, господ би знаел!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се вртам и го барам со очи Ѓелете.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Еден од оние претрча и го зеде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ad patres, ad patres Има еден коњ, скока од рид на рид и од век во век, ноќем вишти под ѕвездите на Азија, утринум гребе, раскопува, ги буди оние на чии бедра вземи сè уште болскотат нивните сјајни мечови и го раздиплува големото македонско писмо - како единствена насока на Европа кон Исток.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Докторката Горица сѐ уште молчеше. Ме седна на стол и го гледаше удреното место.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Имаше камен - и право на каменот... и ете - се стори... “ зборуваше Влатко место мене.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Одненадеж се случи она најстрашното: тој ме беше налегнал и ме беше сковал распнат, го гледав озлобеното лице над мене, сторив напор да се поткренам, ама не се можеше, миговно се свртев влево и го закасав во десната рака.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Го позастана малку коњот и виде дека Трајко ги задржа Турците, му ја пушти уздата и го потера полека нагоре, дочекувајќи ги другарите по него, и како секогаш што правеше, си ја викна својата мила песна: Не плачи, мајко, не жалај, мори, Оти ќе станам ајдутин...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никој глас не пушти. Тоа уште повеќе го налути стариот беј и го повтори своето прашање, и го потрети.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мисирлијата му го претстави на војвода Јован и го ослободи Толета дека збор нема неговата чета, а Јован им објасни на другарите дека го видел овој четник во Катилана на пајдосот, та дури го убеди и Шаќира во тоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Отворија оган и војниците, но Толе го преметна ритчето и го фати Кленскиот дол, а Брниклијата фати еден камен за метериз и почна да стрела во аскерот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А вака со туркање не бркаме работа — и го запна грбот во стената.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Толе допре со очите до Алшари и го виде оџакот од фабриката на златниот рудник, испушти една длабока воздишка, сеќавајќи се на приклучението со Аќифа, а во исто време му излезе пред очи убавата Прочка, која беше ја фрлил во заборав.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се наведе и го распаша од неговата половина, та го опаша на својата, бришејќи ја крвта од палтото на убиениот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Според него ќе треба да се нападне селото преку ноќ.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Завитка мудурот, завитка и Сефедин и со апетит тргнаа од килибаровите чибуци, длабоко замислени.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бимбашијата ја виде оваа од Бахтијара и двајцата заповедници се ставија во „Липје" и го утврдија планот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас су овде паша, бре ќелеш! — одговори Толе, тргна и го кутна Ферада.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Напастрми пет шест чукани брави, една две јалови крави и го прати Трајка Кулиќев со семејството во Горно Радобил да го бере лозјето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Елбете, нагазиле Сефедин и мудурот на осарникот, та ги искасале, — одговори иронично јузбашијата и поздрави во знак на свршен доклад. — Ништо чудно, — промрмори бимбашијата и го ослободи овој јузбашија за да ги прими рапортите од другите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Стигна по мракот и го блокира селцето, та ноќта ги претепа селаните сите со ред што дигнале рака на царот и ги прибра и тој, како Арслана и Сефедина, оние десетина петнаесет лири црквени пари што ги чуваше чорбаџијата Малче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Е, е, е! Се разбра таа, џанум! Сакаат да му го наметнат на Толета пак јаремот од нивната организација, ама на! — изговори Толе подругливо и го удри кундакот од манлихерката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ја одврза црната шамија и светнаа златните лири, Арслан задоволно ги протрлка дланките од своите меки раце и го опомена Трајка да не ги брои: — Брак, коџабаши, брак!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во тој момент Толе рикна од карпата: — Слушај, аго, дали пука и варди дали дупи — и тргна за ногата од манлихерата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ми рекоа, брат Толе, ако не можиш да вирееш по селата тие би те испратиле во Бугарија, да се зас'ниш и да се одмориш, — му ја пренесе Гуле поканата да го напушти Толе Мариово и да оди во Бугарија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во случај на неуспех и опасност Толе го клаваше Ќосото зад себе на коњот и така успеваше да излезе од обрачот на потерите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе стана пред зора и го побара Бешот и другарите, а овој на брзина му ја кажа новината и му го доведе мелничанецот да слушне лично од него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само да не е некој фукара работник, селанец, та опашките сечи, поткинувај колку што можеш повеќе — го утеши детето Толета и го стисна за рака.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе му појде на Аќифа, којшто стоеше меѓу жените, и без да проговори ни збор, го фати за затилок од широката флока и го извади од танецот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога дојде до масата околу која стоеја Јован, Толе и Ѓорѓи се запре и го изгледа Толета.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сиве ги ококори очите и му светнаа разни мисли, но ја извади косата и го опкоси тагарџикот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас су овде и владика и патрика, — му нареди Толе и му се опули на Брниклијата, кој веднаш рипна и го грабна попот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Митре си ја зеде грижата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе ја навали главата на нејзиниот скут и само преде како маче кога му ја мазнат опашката и го прашаат „писо мацо — дреме ли попот".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Што велиш? Лажит овој што испратил овој писмо до мудурот?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Па и грабачот Расим не беше ни мудур, ни јузбашија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На големо негово изненадување внатре светнаа жолтици.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, утре ќе одат пазарџии со штици, ќе тргнеш со ниј со едно магаре, оди ми со здравје, ама јас не одговарам за твоата глава, — се искажа Толе и го викна Гулета. Му го предаде Ѓорчета со два збора: — Човекот сака да биде мариовец и утре пазарџиа за Битола.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На лединката „Чегревите нивчиња" каде што сонцето одвај пробиваше, седеа крај ладното кладенче војводите и го разгледуваа планот на нападот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Земи го писмово и однеси му го да видиш што ќе рече — му го подаде Дорев писмото и го испрати.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Белите бечви со црни гајтани, долгата козинава сакма и под неа кусата манлихера; убавите нови јанински опинци наполно одговараа на добро спремен четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шака не е. Нови берданки за по три лири кој ти дава?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Штом не кажувате кои сет, значи сите сте такви! — се развика бесно и му се обрна на јузбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Уште сонцето не искочи од ридот, Толе со дружината ги фати карпите во Мечи Дол и го опседна тесното патче.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Готов ли е твојот, побратиме. — го праша Јован Толета кога пристигна до него и го фати едниот коњ за узда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го виде како легна пред гавазот, како ги стискаше забите кога овој маваше по неговите дебели меса, кои сега беа црни како шалварите, и го дочека да стане и да се прибере кај светијована си Ордана Гламнов, каде Орданица веќе ги толчеше зелените коприви со сол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Го дупна коњот долу ливадите и го фати Чаништа за черек саат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе ве истепаат, зар ќе ви постелат! — му се овргали Толе и на овега, гледајќи во секој селанец плашливец и роб.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само елате пред манѕерките, та ќе видиме кој појунак. — и го продолжи следниот стих.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На патот за Сабоцко преноќева кај Горѓи Ѕерѕев во Пожарско и го ополномошти да побара од Мегленијата десетина — дваесет, та кога ќе се врати да ги преметне преку Кравица.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Е! Прочита што пишува казмакамот? — му се обрна стариот мудур на младото офицерче и го покани да седне на столот од десната страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Јас немам апцани да ве затварам и да ве држа со месеци и години како Турците, ами вака: вртомчето и стапот нека ми се живи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И еден убав априлски ден си го јавна својот Белче, си ја поведе „невестата" Митра по него и му отиде на поп Ристета на манастирот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толе нарача Стеван да ги носи парите на Маргара, но тој не излезе горе, ами седна уште тука, близу во камењето, во долот, и кога виде дека Стеван не води потера, му излезе и го симна од коњот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А што е ова, бре ќерата? — му се врекна јузбашијата и го извади од џебот на блузата писмото.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

За пример на новите поколенија големиот бран јавно го плесна по уста Јулие Цезар и го оневозможи да ’рчи а неговите поданици барем една ноќ да бидат на раат пред утре сите да запеат богојавленски песни под пазувите на бранот набабрен од многу љубов.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Но Дејв го заплашуваа и го правеа несреќен стиховите кои на Ренди очигледно му беа толку блиски - нивниот дух, празен и темен како ноќ, кон кој Ренди вибрираше со толкава наклоност.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Во двата случаи организаторите повикаа полиција која го врза уметникот и го приведе во станица.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Таа мисла можеби го преобразува просторот и преку апории ја расветлува потврдата (не позитивна) која им предстои на секоја критика и на секој негативитет.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во истиот пожар, во истиот потрес трепери генеалогијата растурена низ сите структури и сите подлоги за коишто зборував: Западот и историјата на филозофијата, она што ја врзува со неколку непомирливи (што и да речете) монотеистички струи, од една страна, со природните јазици и националните чувства, со идејата за демократија и со онаа технолошко-политичката, од друга страна, со бескрајното напредување на идеите на меѓународното право, најпосле, чиишто граници се укажуваат појасно од било кога - и тоа не само поради тоа што оние кои го претставуваат и го подржуваат тоа напредување секогаш ги застапуваат интересите на одредени хегемонии и затоа единствено можат непримерено во бескрај да му се доближуваат, туку и затоа што тоа се темели (а тоа и го ограничува) врз сознанијата на европскиот филозофски модернитет (нација, држава, демократија, односи меѓу парламентарните демократии на разни држави итн.) - да не го споменувам она што одвнатре ги поврзува науката, технологијата и војската со тие сомнителни содржини.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Овие суштества лачат една наркотична течност од своите надигнати пениси, која создава навика и го продолжува животот, успорувајќи го метаболизмот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Радоста што се разлеа по лицата на присутните, предизвикана од силниот грмеж, брзо исчезна кога се доближија до топчето и го видоа надве распукано.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го стегна уште посилно тагарецот и го напипа писмото. Тоа си беше на своето место.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога - во тој миг, сончевите зраци потрчаа по Галичица, се раширија по целото езеро и го вжарија: открај накрај зацари златнорумен сјај...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Но еве кај Павле тоа лошо настроение се зголемуваше сѐ повеќе и повеќе и го достигна својот краен предел: оставката.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Секој предмет во него будеше јато од спомени, кои го пленуваа целиот и го правеа среќен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сигурно слават си рече и почувствува како му се надига нешто од градите и го дави во грлото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој се приближи до Христовото распетие, се прекрсти и го бакна. Потоа го отклучи куферот.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во нејзините толку убави и толку сини очи сликарот го виде и го осети собрано и згаснато сето она што овде го возбудуваше и сладосно го измачуваше.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Стариот учител искрено го жалеше овој млад човек за кого што имаше слушано од другите колеги, дека често го обземало очајание и досада, но си мислеше: ќе му мине; отпрвин сите се лошо расположени, а после свикнуваат, дури по некои и го засакуваат со целата своја душа селото, штом ќе ја откријат смислата на својот свет учителски, позив.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- До година, здравје... Се сложи Павле и го однесе палтото на хемиско чистење.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Наметнат со долга гуна, што му се спушташе до петиците, стоеше пред него Гоце и го гледаше со својот огнен поглед.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Мечкин Камен се бореше и го бранеше прагот на Републиката.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Летото весело си го поминаа, дури повесело и од што се надеваа.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ја изгаси ламбата во собата, го отфрли чаршафот од снагата и го одвитка турбанот од главата, па ја навлече преку глава летната ношница; но и при слабата надворешна светлина Боге ѝ ги наѕре како низ пајажина познатите, а сепак пожелни облини.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се сети и на Маре, тогаш најубавата матурантка на генерацијата, како се вљуби во еден млад мустаклија офицер, кој излегуваше на корзото во нова кноевска униформа и го носеше своето друштво на игранки во Офицерскиот дом.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За сето време додека разговараа, Горда си играше со ножовите меѓу прстите, а сега одеднаш престана и го одвои погледот од Грдан, изострувајќи го до вслушување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Додека чекаше тие малку да се оладат, здроби едно јаболко и го стави пред Кротка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги отфрли од себе дебелите волнени черги, се наведна над огништето, го распрета од синоќа запретаниот жар, фрли врз него пет, шест суварки, раздува малку и го остави огништето да чади.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Да не предизвикам пожар“ - си помисли, па го крена снопот и го постави малку подалеку, та пламенот, и кога би дувнал ветер, да не може да ги зафати ни плевната ни колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Доктор Коста пронајде во своите сандачиња и кутии некакви лекови и го присили онемоштениот старец да ги испие.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Никаков шум, никакво движење, само влажниот јазик на Стрела се лепи за неговата наддланка и го присилува да се сети на она што се случуваше синоќа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

По половина час пушката веќе не беше тајна за него, па зеде еден патрон, излезе пред колибата, го стави во цевката, го врати затворачот, ја крена цевката в небо и го притисна чкрапалото.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потоа стави во котлето вода до половина и го закачи на веригата од оџакот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Шумарот се качи на џипот и го запали моторот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан се наведна, го фати внимателно јагнето за задните нозе и го поткрена: - Женско е, - рече. - Ќе го викам Снежанка.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

За овцата, која беше изнемоштена, ослабена, Бојан смеша малку трици со сол и додека другите овци ги собираа грижливо остатоците од сеното во јаслите, тој го крена малото јагне и го пренесе во кошарата. Блеејќи, овцата одеше по него.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Скина едно и го помириса. - Не мириса, - рече.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Како да му беше малку тоа, па се наведна, зеде поголем камен и го замавна наблизу во водата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Добро, добро. Сега веќе сѐ е готово! Ајде, излегуваме - разговараше Бојан со своето куче и го галеше по главата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кисело се насмевна и го пречекори прагот за во сопчето. Наеднаш, на половина чекор се сврте.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Беше убеден дека волците не се во состојба да му нанесат зло, освен ако се решат со денови да го држат во опсада, во што не веруваше, и најпаметно решение би било да седи затворен во колибата и да чека да помине ноќта, но нешто во него се креваше и го тераше да се стави во активна борба со волците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Вечерта двете момчиња се спуштија до стубелот и го покрија со штици. Убаво ги заковаа. Оставија само мал отвор, колку да може со чанче да се црпе вода.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А потоа ја разгрна на скутот ленената крпа и го подаде убавиот краешник Водата е подолу самата ќе ти се понуди, рече.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кога си заминуваше светлината Денот квичеше како слепо кутре И го фрлија в река Ако ја надвие водата и залае на песокта Ќе му стане водич на слепецон што чека на брегов

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Велам: старички му подава вода и сол на намерникот и го прашува каде е нејзиниот син...

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Расцутен двор, камбани што корнат еден дрвен крст И го фрлаат меѓу ѕвездите, Празничен чаршаф, свеќа што догорува И твојот празен стол покрај трпезата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Девојка погледна во старецот и го враќа сонцето од него да не заоѓа.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Ѕидниот часовник – Предел во кој да ги распознаеш сите божји состојки од кои растат децата и цветовите; Поштарот кој среде летен дожд тропа на вратата и го довикува твоето име; ветровите што го менуваат правецот на корабите; воин од кој е останата само бројка врежана на неговиот череп; иницијали на ѕверови престорени во болки и во гранчиња; калуѓери што се движат по работ на морето и бараат пусти земји за молитви и мир; Елена на топлата постела на првата вечер; потомства што ќе ги остават своите ребра покрај ребрата на своите татковци; записот оставен врз плочата над нас.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Не приоѓајте му, Три жени со бели шамии околу главите Седат во полето и го чуваат него Спроти долгото патување низ темнината, низ бесконечните растојанија од студот до огнените знамиња на плодот, не приоѓајте му, Утрово ќе ги искачи ридовите и ќе застане на она место каде што застануваат јулските квечрини да ја гледаат девојката со срп во рацете како оди низ полето и застанува боса среде реката на залез сонцето за да ја оплоди и така размножена да истече со реката до свирепите мориња на усмата, Оставете го, Однесете му тогај вода, дајте му сол, и чист во душата нека си легне во полето да слуша како пеат светулките меѓу ожнеаните стебленца на пченицата.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Мачорот стоеше до трендафилот и го стресуваше снегот од грбот, што се одрона врз него кога скокна.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Сега сите му се смееле и го викале: „Малото маченце со грозното изгорено опавченце“.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Секој ден кога ќе се пушташе од школо Бошко поминуваше откај весникарот на ќошето и го земаше весникот за татка си.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Го земаа коженото палто од татка си и го свртеа наопаку.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Гранчето на кое седело било квргаво и го нажулоло но сиромашкото маче немало што да подметне под себе, зашто опавчето го болело а и не било меко како порано.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Јас ќе ти помогнам! - рече Месечината и го пушти својот најсилен зрак кој заигра по лицето на Снежана и ја заскокотка по нослето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Чекај го синко! - рече баба му, го лупна по обравчињата и го испрати в бавча да си игра.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Му ги затвори очите го грабна на крилата и го однесе во царството на соништата...

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Посакуваше така смирена да поседи колку што може подолго, но здогледа некое делче од некое суво планинско цвеќе на футата и со прстот и показалецот внимателно го фати и го фрли онака во тревата.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Може внукот не ти кажа за тоа, но јас токму за тоа и го удрив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тогаш Димитар Зојчев се насмеал, ја затворил тетратката, ја оставил на масата и станал: се прешетал низ канецларијата, потоа застанал пред Ристета, му ја ставил раката на рамо и му рекол: Во времето кô се ѕидаше црквата, во 1895 година, јас бев учител во Потковицата и го водев списокот на сите кои даваа пари за ѕидање на црквата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мусли бег нема да го испушти Јована да премине на чифлигот Јаузоски, припратен е по него како по свој, го научи турско писмо, го изучи да свири ут и го изучи да го толкува Коранот и му има повеќе доверба од на синовите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му врза Јандре оглавник на гуша на попот српски и го поведе од куќа во куќа; му тропаше на една тенеќија и удирајќи го со кундакот на маликерот, му заповедаше Ајде сега, Божано, кажи како се тркала стар дедо со стара баба.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Утрото, беше недела, жителите на Потковицата отрчаа таму, каде што претпоставуваа дека нештото се откина од аеропланот и на Црн Камен најдоа голема бомба, колку еден вол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Лазор престанува да ја скубе тревата од пред себе; ја исправа главата и го гледа Јосифа право в очи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Додека Лазор полека се иставаше од местото на борење, едно Арнаутче истрча од џганот и му удри нож во левата слабина.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Божем да се бранел од комунистите, а всушност го направија кодош, па тој и тогаш се однесуваше кабадаиски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Зашто беше полуслеп и зашто беше толку остарен што не можеше да ги спопашка, дечиштата го тргаа за ресачката и го галатеа: Никола-серикола, врзи кучка за дирек; Никола удри, кучка сери, Никола бери!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Руса, пак, цела една седмина потоа, и дење и ноќе седеш тука, го китеше каменот со цвеќиња, палеше свеќи и го тажеше Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа гласот наизменично редеше песни и ги галатеше сите Турци, а најмногу него, дури може да се рече дека само него, Арслан бег; го набедуваше дека тој, Арслан бег, со дружината ги исклал Акиноските и го повикуваше на мегдан - ако е јунак, како што се прикажувало за него, и ако му јади газот стодрам барут.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Одново се засмејува и го гледа Лазор кој од под веѓи гледа во книгата положена на неговите, Јосифовите, колена и потисната со рацете.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Но таму ништо не сториле со бомбата, само ја разгледале и по ручекот, дома кај Јанчевци Крстевци, си заминаа за Прилеп.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И попот се тркалаше во дворот во правта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во еден миг борачите се приграбија преку половина, тогаш на сите им се стори дека е сѐ свршено, дека Исо ќе го свитка вудве Лазора, ќе му го здроби `рбетот, но се случи спротивното: Лазор му се извлече на Иса малку настрана, го преграби одзади за половина и како да беше од лесен полесен го префрли преку левата рака и го акна од земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Дури во пролетта во 1942-та дојдоа, од Прилеп, со џип, потпоручникот Куцаров и двајца германски офицери; го собраа Крсте Јанчески од дома, го качија во џипот и го одвезоа на Црн Камен.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Веднаш потоа аеропланот брзо и лесно се извиши и го прелета Чауле, се изгуби во ноќта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кога во 1941-та, на сам ден Благоец, 24 април стар стил, фашистите ја завојуваа Потковицата, него, меѓу првите, го собраа војска, а кога, пак, го пуштија од војска, го поставија да биде писар во општината во Тополчани и го вооружија со пиштол.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Садриазамот, наеднаш и страшно, извика Илјери и во истиот миг на врвот на јатаганот го крена лебот од тарунот во рацете на старецот, го сврти коњот во полукруг и го бодна спрема прудолу, спрема Имотот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Го обзема зазор и го преместува погледот на Имотот, на Источна порта.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А Гегите паѓаа и го оставаа својот врел труп на земјата прашна.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

АНЃЕЛЕ: (ја вади капата и го покажува темето). Еве, тука ми е целата...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Да го жениме, да му ја јадеме свадбата, а тој нас опинциве! (Пие неколку пати едноподруго и го фрла пагурчето). (Општо смеење и радост).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: Со... со... со... здравје, ба... ба... бате, да... да... да си о... одиш... Да не нѐ за... за... заборавиш... (Го загрлува и го бацува).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КАТА: (влегува со чинија туршија пиперки и го става на огништето.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ПАНДЕ: (зема една низалка со пиперки и ја става во торбата, а потоа ја става на рамото и го зема куферот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

МАРА: (застанува со рацете потпрени на половината и го гледа).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Нема и да оспорат ништо во случај да не постојат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оттука и бесмисленоста на сите прашања околу некакви намери што се труди да ми ги прикачи иследникот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште нешто што можеби ја објаснува суштината на проблемот и го прави беспредметен овој разговор: јас знаев, а и сега знам, дека ништо нема да потврдат дури и евентуалните надворешни сличности или разлики помеѓу нас двајцата, помеѓу мене и Јана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И Милка го стави своето блокче и го отвори листот на кој беше нацртано мачето.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Сега вие можете да речете дека луѓето во ова општество живеат подолго, но прашањето е „Каков е квалитетот на животот? А ова не е решено“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Најпосле се сетив и го викнав Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ја отворив старата сликовница и го прецртав од неа еленот.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ние, децата од тесната, зафрлена улица се плашевме од него и го почитавме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му пристапив и го фатив за рака.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Бесно замавнував со копачката и го потсилував ортакот, тогаш мој, подоцна на ѓаволот. - Подлабоко, подлабоко, Кузмане.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Кога Ана минуваше по улицата, тој се превртуваше, стоеше на раце, вадеше од џеб живи гуштери, беше среќен што таа, ги забава чекорите и го гледа.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Паљо ја распрета земјата и го извади кутичето.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Како глувче во фак. Лежам и како насон, кога некој ме брка, не можам да бегам; се мачам и го чувствувам чукањето на срцето дури и во коските.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа ме погледна диво и го згмечи цванцикот на нечистиот чаршаф.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Ана и маштеа ѝ, реков. Пенчо порасна; се исправи и го турна белото перче коса под сивиот каскет.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа извлече стопаренце и го тутна во крпата на богомолката.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Потоа пак копавме во влажната визба и го баравме влезот на подземниот свет.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Полицаецот сташно мрдна со мустаќите и го повлече за ракав старецот; на овој му паднаа напукнатите очила рамно под тешката стапалка на писарот кој потскокнуваше и мавташе со раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мојата прва тешка физичка работа ми ги загреваше дланките но копав и го следев движењето на мојот постар другар.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пред куќата на Ана го сретна Бата и го запре.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Му ги покажав празните дланки да го разуверам, но Генералстап му се доближи, како перце го дигна од земја и го однесе в соба.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Во името на Господа Бога, наречен Бог Израилев, си насобра злато како бакар и го умножи среброто како олово; но потоа телото твое на жени го даде, со телото твое роб нивни стана; врз славата твоја дамка стави, го оскверни родот свој: навлече гнев на породот свој.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога стражарите ја пребарале неговата колиба, не нашле ништо, и го ослободиле бедникот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја симна маската и го видовме со Земанека насмеан, со сјајна ќела и среќен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И малку била казната таква за неговиот гнев, па му го одзел и првенството во советот на дванаесеттемина, и го поставил само за клучар беден на семинаријата, кај Јулијан Граматик.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во истиот миг целата вселена на пајакот се склопчи, во клопче се претвори и го зароби во себе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Стигнавме во Велес околу девет часот; на Земанек му купив автобуска карта, го качив на првиот автобус и го замолив да ме остави сам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем Земанек зеде еден камен од насипот и го фрли нагоре, кон пругата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Токму така: во тој миг, додека траеше доскокот, таа неочекувано ме прегрна околу вратот и одеднаш, дури, ни се допреа образите; веќе следниот миг таа ја сврте главата кон мене и погледите ни се судрија; се гледавме, нејзиното лице беше на една педа од моето; ѝ ги гледав носниците како ѝ се шират забрзано, како кај уморно коњче: и го чувствував здивот; таа гледаше во мене како да е понижена, како повторно да сака да каже: „Доби шанса, нели?“, како да е поразена, како од бес и самата да прави една безвредна блискост (тоа гушнување со рацете околу мојот врат), како да сака да каже дека блискоста ја дава таа, а не јас; дишеше забрзано, со јазикот ја квасеше долната, сува усна и одеднаш ми рече: „Слегов, можеш да ме пуштиш“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога ги сочини и му ги принесе на книга наресани, убави како девици што ја хранат својата невиност, тој го почести со слава и чест и го седна до него.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Препис учинивме, умножение од тој запис и го решивме“, рече Филозофот (Не ми беше јасно зошто цело време вели „ние“, кога сам се подвигуваше Филозофот, нека му е слава во Станот Небесен, но и мене ме стави до него, не ме заборави, како Господ што рече: „И каде ќе одам јас, таму и слугата мој со мене ќе оди!“).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И јас го принесов ковчежето кон клучалницата раширена, зјапната, црна; и го пуштив сподобието грозно, и тоа, како да се бевме договориле, зачекори право кон светлината што биеше од клучалницата, и цело се вовре низ неа, и влезе. Внатре, во тајната.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот се заинтересирал за она што било запишано на штичката и го замолил Кападокиецот да прочита; тој пак, целосно ослепен од болеста, со прстот одел од знак до знак и раскажал неверојатна повест за некаков бог што слегол од небото на лицето од земјата и сотворил сѐ што постои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со тешка мака, оти клучалницата беше древна, го стави клучот внатре и го заврте; како небесата да се отклучуваат, скрцка вратата, се отвори и јас му ја дадов светлината на Филозофот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Потем: светлина звучна со сите бои во неа; светлина што кога влегува во секое нешто, неговиот зрак му го вдахнува и го обојува со бојата подобна за тоа нешто, светлина непроменлива, од прапочетокот, а променлива во стварите кога ќе влезе.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не се знаеше ни кој, ни кога, ни зошто го донесол записот таен, на книга сочинет, и го оставил токму таму, и каква е смислата на буквите, и каква е смислата на тие дејанија – да се донесе тој запис токму во нашето царство, во нашата пречесна црква, и токму во таа подземна одаја кон истокот на светлината што гледа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ако ја испружев раката во сонот да ги допрам – се будев, и го губев и сонот. Сонот за Луција. ***

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Беше повлечен, мирен, на мравка не газеше. Немаше татко; татко му умрел во некоја елитна единица во Африка (мислам во Египет!); бил платеник на странска војска, и го напуштил семејството веднаш по раѓањето на сестра му, за да стане војник. Така барем велеше Земанек.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А потем тој помина, така да кажам, во напад и го напиша оној есеј со којшто си ја запечати судбината.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот се поткашла, се помести на престолот и го погледна Лествичникот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Овој, еден од најубавите народни обреди, дружината го играше на сцената одлично; сите беа искусни и се гледаше дека точно го знаат и го разбираат секој симболички детаљ; гатачот потем говореше: „Оддалеку идиме, надалеку одиме, на кораб се возиме, со стапој се крепиме, коработ се скина, на домаќинот газот му зина“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Станавме; тој ме фати за рака; но одеднаш, се случи нешто чудно: мене рацете сами ми тргнаа кон неговото лице, и веќе во следниот миг јас го гушкав и го прегрнував.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И Лествичникот тоа го сторил: неколку месеци, дење и ноќе се измачувал во скрипториумот, распоредувајќи меки гласови меѓу тврдите, и го отклучил записот, оти го добил решението. И тоа еден ден пред да се вратиме ние.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кога по три дена не побарал ни јастие ни питие, и кога почнала да се шири неподнослива реа, влегле стражарите внатре, и го виделе, потпрен на својот стап како упорно, со ведри очи гледа во натписот од книгата чудна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сега стави еден стол до креветот и потоа го донесе послужавникот со појадокот и го стави на столот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бран од самосожалување се спушти врз него и го проголта огромна беспомошност.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Продолжи да оди. Пенушките од брест, што беа откорнати од теренот и со булдожер беа турнати во купишта од безредие со корењата црни како јаглен кренати нагоре под чудни агли, му изгледаа стравотни и го потсетија на надуените мртви тела испечени од сонце, што ги имаше видено на северно-африканските бојни полиња.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој зеде едно од пиленцата и го стави во раката на Рози.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А израсна овде. Го познаваше овој предел уште кога на тоа место имаше ниви со пченка и компири и го гледаше овој предел како се развива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Своите коли ги одржуваат чисти, а се разбира дека и повремено ги подмачкуваат, го проверуваат воздухот, проверуваат дали има доволно вода во акумулаторот и дали металните плочи се покриени со вода, и го проверуваат нивото на маслото, да не е премногу ниско во кутијата за курбла.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

За да ја заведе својата невеста до местото каде што работеле ѕидарите, тој се преправал дека бурмата му паднала таму и, кога таа застанала таму и нејзината сенка паднала врз темелот, ѕидарите бргу ставиле малтер и го размачкале и врз него го ставиле бетонскиот блок, знаејќи во своите срца дека тоа е фатално за нејзиното живо тело, исто како да ја заѕидале жива.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој сфати дека машината ги чекаше инструкциите за видот на цигарите што се бараа и го притисна копчето што се наоѓаше пред назнаката за видот на цигарите што сакаше да ги добие.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Бил заврши со завиткувањето на жиците, ги свитка и го крена погледот.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Директорот за додипломски студии на Катедрата за англиски јазик, продеканот за додипломско образование (професор по морска геохемија) и претседателот на Универзитетот објавија соопштенија во кои го објаснуваа и го бранеа предметот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сане со ракав го брише замаглениот прозорец и го залепува носот на стаклото.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

САЗДО: (Ослушнува внимателно и го вади џебниот часовник) Еве го патничкиот, точно навреме!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Еразмо за тоа време ја вртеше својата дланка наспроти сончевиот сјај и го здогледа виножитото за кое му зборуваше старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Тој беше најстар од сите внуци и го носеше името на дедо.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Возачот ми го позеде куферот и го смести во големиот багажник.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

И ние му се претставивме и го замоливме да нѐ упати како да излеземе на автопатот што води за Тирана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Води – рече и го снема во тесното селско сокаче.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И поминаа денови и поминаа ноќи, а Трајко го нема и го нема и никој не знаеше каде заглави.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тука, во Ташкент свиткавме гнезда, создадовме семејства и го чувавме и јазикот и адетот и песната и орото.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Трестеник – рече мажот и го спотера коњот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Паметиш, му велам, кога поминавме еднаш покрај местото на стрелањето, како се одделија неколку наши и набраа полско цвеќе и го растурија таму?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

По краток престој на паркингот, откако ѝ се насладивме на прекрасната панорама на Охридското Езеро, тргнавме лево и го фативме патот за Елбасан.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Каде авторот го пронашол овој податок? Дали ова му изгледа пологично од она што го кажува Симеонов и го прифаќа Силјанов?

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Како сведок, Милан се јавил пред Судот и го прочитал следниот однапред подготвен текст: „Господа судии, долупотпишаниот осуден во врска со настаните во градот од 28, 29 и 30 април, сѐ што сум рекол во врска со обвинетите лица на кои сега им се суди, е забележано во протоколите на Воениот суд.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Павел Шатев, престојувајќи подоцна по задача во Бугарија, се сретнал со Христов, кој го однел во една конспиративна куќа и го запознал со Гоце Делчев и со Сандански.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Ми се чинеше дека не сака понатаму да ја прашам за таа жена и го сврте разговорот на други работи.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Неговите експериментални техники и присвојувањето на ортодоксните медии сега се општи места, и никој не се буни премногу ако уметничкото дело е сирово или измешано, сѐ додека уметнковата мотивација е силна и неговата сериозност не се доведува во прашање. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 234

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не поретко тој нѐ импресионира со својата техничка виртуозност и го привлекува нашето интересирање со своите иновативни експерименти што ја возбудуваат публиката, навредувајќи нѐ со својата безгрижна незаинтересираност за светоста на уметноста и за митската фигура на уметникот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Уметноста што е навредувачка, конфронтирачка и брутална, се појави во ерата на бунтот против студенилото на формалистите, и во таквата атмосфера Риверс се вклопува совршено, ако не и пророчки.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во светлина на обновената уметничка фигурација, се чини дека тој, како добар домаќин на своите современици, го подготви патот за враќање во живот на обидите за синтетизирање и помирување на фигуративната ликовност и експресивната употреба на медиумот - навистина, голем број од Риверсовите платна од 1950-тите и 1960-тите, во контекст на современите слики делуваат фантастично свежо и витално.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Набргу се преселил во главниот град, и го вложил капиталот во фабрика за чоколадо, бонбони и вафли.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога ноќе седам покрај прозорецот, слушам чекори и во нив го препознавам звукот на неговите чекори; станувам и го отворам прозорецот, а на улицата нема никој.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Некогаш од сон ме буди неговата смеа; одам, ја отворам вратата, неговата соба е празна, но мириса онака како што мирисаше тој кога беше малечок откако ќе го искапев.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Ајде,“ му реков, „ајде да се преоблечеш,“ и го поведов кон самиот влез во зградата на болницата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Им кажав на чуварите дека брат ми мора да се преоблече, и тие нѐ пуштија внатре.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Проѕирната стија, конечно, го има во својата уста, и јас ќе го однесам кај оној што го бара и го нарача2, за да прогледне, да оздраве, да се успокои, за да ѝ исчезне и омразата кон тупотот во твоите гради - изворот на нејзината несреќа“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Кога ја одвоив сенката своја, душаа своја и му ја ветив на Господа и ја пратив во селото Бродец, на планината Кара Дак, таму стана светлина, а тука стана темно, како што и прилега на гробно место на последен калуѓер и на друг смртен, кој ја пие водата и го јаде лебот донесен за калуѓерот од ноќвите на манастирот, од сенката на жена во црно облечена. Без лице.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Најпосле, изморен, влезе в куќи. Го соблече палтото и го симна шалот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Дојде Големиот Ден. Го крена купот снег до својата висина и го натапка.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Утредента Сликарот ја крена слушалката и го повика во Сарајот Јусуф беј, неговиот пријател, професорот по Убави уметности од Истанбул.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ако умрам и го оставам цвеќето, си велев, Господ ќе ме укори, ќе ме прекори, ќе ме пизмат и темјанот и ангелите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Му веруваа луѓето на „Светијата“, така одамна го викаа Боро Селински, зашто открил темели на две цркви, а за третата не беше сосема сигурен, иако неколку вечери на сон му доаѓаше Пресветата Богородица и го прекоруваше.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Пиштеше џипот, се препелкаше, рикаше моторот на угорниците, пропаѓаше во доловите, тропаше по камењарите, удираше со страните по бреговите и го голташе патот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

По три дни, го видовме како занесено свири на свиралка изделкана од врбова гранка, чекори како да чекори кон небесата, се крева ко да го носи морско ветре и го поткрева од земјата, а по земјата, занесени од свирежот, лазеа безброј змии, со кренати глави кон свирката и кон очите на нашиот другар.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вдаховено, без запирка зборуваше Арето и го вознемируваше пламенот од газиената ламба висната на таванот.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Значи, ние не сакајќи да ги мешаме нашите интереси со бугарските ја даваме својата согласност и го озаконуваме постојниот ред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Словените служеле кај Римјаните како робови и гладијатори, а кај тие робови и гладијатори најмногу се повторувал зборот „слав”, затоа тој збор фатил да означува, од една страна, човек што ги работи најтешките работи, т.е. роб, а бидејќи најмногу робови се земале од Словените, тогаш, од друга страна, Словените биле крстени од Римјаните со името „slavi“ коешто тие си го позајмија од нив и го преправија на СЛОВ-Е-НИ, т.е. Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А до кога едни Македонци се кажуваат патријаршисти, други егзархисти: едни Бугари, други Срби, трети Грци и го бараат покровителството кај различни балкански држави, давајќи им со тоа право да се бркаат во македонските работи, до тогај не може да се мисли за општо востание: до тогај ќе биде само парцијално: со бугарски, српски или грчки, но никако не со чисто македонски карактер.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

64. Бугарија, како покојниот српски крал Александар, се објави самата за полнолетна и зафати самостоен ред глупости што се наречуваа од неа самостојна политика: Ги разруши арните односи со Русија и го повика Стамболова тој да ја предаде Бугарија во рацете на Тројниот сојуз и Англија, и да ја направи нивно орудие против Русија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не се Македонците што се на служба или кандидати за служба тие што го изопачуваа меѓу населението во Македонија значењето на руските владини постапки и ги толкуваат пред него стамболовски и го тискаа да востане, против советите на Русија за благоразумност?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Грците исто така не ги разликуваа словенските народности и сите Словени, особено тој дел од нив што им причини најголеми непријатности и се наоѓаше во турско време под нивната заштита, тие го презираа и го наречуваа со презреното за нив име „Бугари”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Сетете се за светскиот победител, за светската слава на Македонија великиот Александар Македонски; сетете се за храбриот цар Самуил, македонскиот великан, за прекрасниот Марко Крале општословенска слава, – дека во нив течела македонска крв; тие од небесните височини бдеат и го благословуваат нашето започнато дело.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас не можам да го допуштам последново и го сметам навредливо за мене, ете зошто и не се откажувам на прво место да си изработам свој самостоен поглед врз прашањето за мојата народност и врз онаа на моите сонародници.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Истокот на Македонија Србите великодушно и го отстапуваат на Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Холанд покажува како јазовите и стапиците отворени од овој атомистички индивидуализам создаваат внатрешни проблеми на кохеренција коишто се нерешливи во тие рамки (пр., Локовото некохерентно објаснување на супстанцијата, проблемот на солипсизмот, итн.) како и дека ги исклучуваат жените и го легитимираат ова исклучување на суптилни а понекогаш и на несуптилни начини.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Иглтон ја отфрла зачестената сугестија дека терминот станал повеќе проблематичен одошто вреден и го нуди следното како дефиниција: „идеи и уверувања кои помагаат да се легитимира интересот на една владејачка група или класа особено со изопачување и затајување.“

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Најпосле се проѕевна и се извлечка од војничкиот кревет, ги истресе отпушоците и пепелта од облогата на шлемот и го стави на глава, така што му ги прекри очите.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Откако ќе проценеше дека бричот е доволно остар за брадата на дедо му, берберот го оставаше каишот и го фаќаше дедо му за вратот со левата рака, додека со десната започнуваше со бричењето.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му станал туѓ, тежок, речиси неупотреблив и го изненади тоа што беше станал сосема самосвесен за секоја и најмала граматичка грешка или несовршен изговор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Но зборовите на Петар го погодија и го навредија, па уште повеќе го намрази и оттогаш избегнуваше директно да му се спротивставува или да го критикува.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„Го најдов светово човече во грмушка“ рече дивиот човек.