и (сврз.) - плукне (гл.)

- Кој сум јас? Ти се шегуваш, не јас, - се поднасмеа момчето и плукна низ заби.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Си ја собра крвта со јазикот и плукна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во Битола се сретнаа даскалите — витолишкиот Бино и старавинскиот Димо — и почнаа да се глодаат: — Добарден, Јуда Искариотски, — го поздрави Бино Дима на атпазар пред Налевиот ан и плукна пред него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Лепешкари! - рече презриво дебелиот и плукна под маса.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога му заврши шурката, Лабро се искашла и плукна со гнасна плунка и пцовка, велејќи: - Господ да даде никогаш под нашето небо оваа крпа да не се вее! - тој се сврте кон ѕидот, напучи газ и гласно прдна.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)