додуша (сврз.) - вечен (прид.)

Тој е додуша вечен глумец, но глумец од природа, бидејќи преправањето му е природено и дури е една од карактерните црти на состојбите на човекот. (...) Да се биде човек значи да се биде глумец, да се биде човек значи да се симулира човекот, да се однесуваш како човек, а притоа во длабочината да не бидеш тоа, значи да се рецитира човечноста.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)