додека (сврз.) - го (зам.)

Да се посматра себе си во огледало, додека го слуша шумолењето на водата?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Во тој дух и го почна разговорот една приквечерина, додека го пиевме кафето по кусиот одмор попладнето, одбегнувајќи ја на тој начин, колку што беше можно, жегата на денот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Околу осум часот, додека го чекав Дагларбеј да ме земе, се шеткав во фоајето со рацете одзади, загледував по излозите на богатите шопови во ентериерот и минував меѓу господата со пеперутки машни и дамите во блескава облека и скапи парфеми.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ќе земам еден весник, додека го чекам утринскиот автобус, си реков на крајот, кога дефинитивно сфатив дека денес сум препуштена самата на себе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И додека го обликувавме песокот во разни форми и фигури, таа ни раскажуваше за неа кога била мала, за вујковците.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И така Мерв ја наполни емисијата со андерграунд фрикови.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Бригид веднаш се залепи за него, а тој се залепи за Вива и Нико.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Едно попладне, додека го снимавме Imitation of Christ, во Фектори упадна еден тип со име Пол Соломон, кој рече дека е во лов на таленти за „The Merv Griffith Show”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Очекувајќи ја, Јехуда мислеше на неа и времето во работа му минуваше неосетно, сè додека, стоејќи во прикрајок од неговиот дуќан да излезе понекој задоцнет муштерија, Алгра не се појавеше на вратата од неговиот дуќан и не му ја положеше главата на градите, симнувајќи му го кројачкото метро од вратот со едно долго повлекување.  Така од квечерина на квечерина Алега и Јехуда сè потешко се разделуваа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја сакаше нејзината насмевка додека го послужуваше нешта што - кога ќе се погодев со нив, ќе спомнев онака отстрана - почнала самата да ги готви и кои тој искрено ги фалеше зашто тие за него имаа двојна сласт.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Некаде во времето кога лицето на татко ми стануваше сѐ позагрижено додека го слушаше радиото што тие години го беше купил на голема радост на моите постари браќа, Рашела се вљуби.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Еден пристар човек во пивницата на шанкот полнеше во еден земен сад неколку литри пиво, и додека го павеше тоа голатше и самиот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Овде човечката суета останува задоволена од мислата дека, можеби, било видено најзнаменитото место на Лајпциг, особено ако се исполнила желбата да се руча или да се испие чаша шампанско на истото место каде што тоа го правел Гете додека го пишувал „Фауст“...
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ацо, постариот сопатник, кој во селото оставил големо семејство, додека го ставаше преостанатото јадење од појадокот во торбите и кутиите, сепак малку подзастана и, некако повеќе за себе, рече: „Зар мислиш дека ми е арно таму каде што сум?
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И додека полека се отвора ризницата на портокалите исечени врз сртот на планината и додека го вадиме првото неочекувано ковче од мекото месо од телото на рибата, сега веќе во нашето тело едно ненамерно - намерно подбуцнување со зелено стапче мало ситно ништожно, го буцка нежното тело на вжарениот трупец и тој од покос се отвора пред нас со величествената светлина и топлина од неговата утроба, паѓа.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Но додека го правеше распоредот на трупите и планот за напад, и него го фати сонцето и тој виде како се точка старавинската војска во правецот на чуката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека овчарот расправаше за Толевите подвизи, додека војводите се советуваа како ќе се држат со Толета, додека го утврдија планот за амнестијата, Толе со дружината се зададе на чистината од преслопта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе го бодна, просто го разигра белиот коњ и дотрча прв.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тука беше уште пред четири години и навикна Адем да го гали, да го потфаќа за брадичка и за обравчиња, да му ги бушави косите и да го држи за раце обично кога беше во пијана состојба додека го совлада ракијата да заспие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Според тој план Бахтијаровиот одред ќе ја опсади чуката од југ и запад, а тој на бимбашијата, од илјада војници, ќе ја опсади од север и исток и така, заградена од сите четири страни, ќе се нападне на знак од Бахтијара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најнакрај, пред големата воздишка, грнчарот сфаќа дека додека го лепел грнето бил почесен гостин во времето во кое среќа е да имаш среќа и кога никој не те гушка од среќа.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Додека го анализиравме проблемот на беспарицата и излезот од бедотијата налета еден познаник кој седна до нас и ме стаписа со муабетот за женската фонтана.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
На крај без престан дрдореше, и дење и ноќе, а целата улица татнеше од врисоците на батката да замолчи, додека го тепаше со тупаници и му набиваше свеќи, но ништо не помогна, па газот му рече: “На крајот ти ќе замолчиш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Понекогаш субјектот се расплакува како дете, бидејќи не може а да не ејакулира додека го фукаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Слично на Бони и Клајд и на безброј други насилни тинејџерски филмови од педесеттите, NBK создава двајца манијаци зафатени со митологизирање на самите себеси.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Natural Born Killers - или, накратко, како ехо на Стоуновиот JFK - NBK, ја осликува одисејата на гангстерите-љубовници Мики и Мелори Нокс (Woody Har- relson & Juliette Lewis), додека го тероризираат северо-западот и ги хипнотизираат американските ТВ-зависници.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Таа пивтија научниците ја викаат Неидентификувано Ткиво, кое може да расте на било кој дел од човечкото тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Такви какви што се, Мики и Мелори им се потребни на тројца луѓе: Бесчувствителниот детектив (Tom Sizemore) се надева дека ќе ги зароби овие никаквеци и можеби ќе напише бестселер за нив.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
И затоа ги пушташе широко уздите на својата богата фантазија и лееше такви приказни за невидени и нечуени работи, што ти се чинеше, додека го слушаш, дека се наоѓаш во некој друг поубав свет во којшто не беа тешки ни маките, па ни самата смрт.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но додека го јадеш црниот, не ставај го на трпезата безволно, презриво: тоа го убива апетитот...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Дали судбината ме наведуваше да трагам по тајните на Татковото цариградско време, додека го гледав, на фотографијата, ликот на Татковиот вујко, од времето кога бил амбасадор на Турција во Париз?
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко, немајќи чувство за парите и препуштајќи ѝ ги сите грижи околу нив на Мајка, остана без зборови додека го слушаше својот пријател како зборува за сигурниот хонорар.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа се случуваше додека го слушав неговиот јасен глас, од последниот миг помеѓу крајот на животот и почетокот на смртта.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Што изненадување сега ни носи, си помисли Мајка додека го воведуваше в куќи познатиот гостин.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
„Нека ми прости дедо, ама морам“ - мислеше додека го изнесуваше снопот пред колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Денес ќе ги гониме пастрмките! - рече Денко додека го сркаше топлото млеко.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Угнетената жена иронично ја заокружува неговата идеолошка аура во најдиректно вжештениот дуел, додека го опишува својот „гинеколог“ со одлики коишто на овој другиот, како шовинист, расист и антисемит, најмногу му пречат: - Тој е Евреин од Етиопија, мајка му е католичка, бил затвореник во Јужна Африка, црн е како пик-ас, а веројатно ја пие и сопствената урина! 40 Margina #8-9 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Во неа уште мириса на чад, на изгореници што ти го нагрдија телото додека го исмеваше огнот.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Додека одам, додека го молам, додека решиш ти, да те гледам како се тегавиш...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И додека Јосиф нивни Акиноски го собира планот, откако пред тоа д ќошевите ги истава камењата и додека потоа го прави тутурка, тој, Максим Акиноски, претпазливо, ги симнува панделките од писмото, а за тоа време и после, додека го одвиткува, на сите другите им вели После, откако ќе го прочитаме писмото, кој знае сам ќе се потпише, а тие кои не знаат ќе се потпишеме или јас или Костадин или Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вирее и таму кај умираш, на полиња распослани и брегови, под лед и под тежина, како билка лековита, под коров, додека го корнеш и во истиот миг или ја собираш за да се удвојува или исчезнува.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Додека го слушам Х.Х. во мислите трагам по поврзаноста на на­сил­ната атеизација на тројноконфесионалниот албански народ и верувањето во спасот од непријателите во претво­ра­њето на целата земја во бункер.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во сеќавањето додека го слушав Х.Х. , како го велича А.А. и неговиот придонес во убивањето на Бога во душите на луѓето, ми иде вруток мисли, ми оживува сеќавањето за друг дијалог на Мајка и Татко за душата....
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ме обземаа семожни мисли додека го слушав А.А. како говори за победата на Партијата над религијата.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако чекате додека го испратиме Анѓелета...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Месото кај нас за Божик кога ќе заколиме прасе па додека го изедеме...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
АНЃЕЛЕ: Ајде, додека го изедеш ти тоа ние да речеме уште една песна и да одиме. (Пее, сите освен Јанкула го прифаќаат.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Задржи го, мамо, синиево додека го постелам чаршавов и го донесам комадон. (Го фрла чаршавот и излегува).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Потоа воздивна но беше очигледно дека воздишкава не искажуваше премореност.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сите тие треба да се избегнат. Но притоа не смее да се запира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Романот „Додека го барав татко ми“ ги следи случувањата од животот на Иван по смртта на неговата мајка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Неколкуте денови потрага завршуваат со здобиеното сознание дека за да се престигне радоста на живеењето треба да се совладаат огромните ридишта заблуди, изненадувања, пречки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
(Се разбира дека овие зборови што ги употребувам во моментов се мои. Не и на Ивана.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека го зборуваше ова тој се сврти кон мене, но бидејќи оддолжив со одговорот, Иван сосема неочекувано праша: „Дали можеше во ваше време да се случи раководството да му забрани на некој борец или граѓанин да ја продолжи веќе создадената врска со една жена?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Подоцна ќе дојде Боге од Бањи – рече Даскалов додека го симнуваше ранецот од рамото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сега и Даскалов, мојот професор, ме потсетува на една од подвижните сенки што ги фрла раното сонце и тоа во моментите додека го прескокнуваат малите облаци што си играат криенка околу него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Синот трага по таткото за кого речиси ништо не знае при што не ги избегнува и стапиците на недоразбирањата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А зад ковчегот тенка колона луѓе потемнети од планинското ветровито сонце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сето време додека го изведував овој утрински ритуал иако те немаше пред мене, иако не ти го слушав гласот, чувствував, знаев дека постои тоа место од каде ме гледаш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но веднаш ми се чини неумесна дури и смешна оваа помисла!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар не виде како се џарам околу себе додека ја враќав теглата во празнината на ѕидот и додека ја спуштав лажицата во каленицата од која минатата ноќ сркав надробен леб во толчен лук со оцет и вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ме одведе до Велес со џипот. Ете, тоа се случуваше“, рече, иако и самата беше свесна дека паузата што ја направи додека го смисли одговорот беше предолга и ѝ даваше на ситуацијата сјај на раскошна лага.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се прашав: „Господе, можно ли е дека не нѐ слуша, и дека навистина, додека го гледа дождот, за неа не постои ништо друго?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но она што ми остави пламенче надеж во душата дека сепак не сум ја прекинал папочната врска со Него беше тоа што додека го слушнав Филозофот како го растолмачува записот со логотетот, забележав дека уката таа подобна сосем е на уката моја на создавање на едно цело од многу здробени нешта, на камчиња подредување, на мозаик сочинување, и преподавање сказанија, што сѐ заедно еднакво е на плетењето мрежа пајакова: сѐ на свое место, сѐ во свое време, оти секое нешто си има свое време и место на лицето од земјата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Освен во времето на војната, додека го служеше воениот рок, кога годишните времиња и сиот ред на нештата преминаа во безредие, животот имаше определена шема, исто како и времето, годишните времиња беа јасно одвоени како посебни паноа на ѕидни слики, свежите и нежни денови на есента им претходеа на влажните и ветровити денови на зимата; освежителните денови на пролетта ги пресретнуваа запурничавите и неподносливи денови на летото.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И подоцна, додека го собираа грашокот за конзервирање, се чинеше како да беа под некој притисок да зборуваат.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Така е поради храната. Виното те лаже. Посилно е отколку што ти се чини додека го пиеш.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Очите ѝ забележуваа сѐ, и сега таа ги слушаше вообичаените звуци, за кои обично не беше свесна - ѕвечкањето на ножовите и виљушките кога ги допираа чиниите, мласкањето на усните што џвакаа и клокотењето на виното додека го сипуваа во чашите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Размислувањата за машката хомосексуалност како културна практика постојано еволуираа во текот на годините додека го предавав.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Додека се потсетуваат на она што стрејт-мажите го заборавиле и додека го реконструираат, додека свесно ги репродуцираат изведбите за кои стрејт-мажите веќе не се свесни дека ги изведуваат, геј-мажите неминовно согледуваат што е тоа што хетеросексуалната култура го смета за природен и автентичен идентитет – за облик на суштествување, за суштина, за ствар – општествена форма: изведба, настап, улога. ‌Има други фактори што објаснуваат зошто геј-мажите се склони да ја доживуваат мажественоста како општествена норма, а не како природна онтологија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ги гледаше толпата луѓе околу себе: разџагорени, внесени секој во својот разговор, си кажуваа по некоја шега за да ја разбијат монотонијата додека го чекаа ручекот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Едноставно многу малку зборови разменивме додека го чекавме мојот лет.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Париз е мелница... Колку што градот е убав и ти пружа убавини и пријатни доживувања толку може и да те сомеле и духовно изобличи и додека го сватиш тоа да биде доцна.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
И додека го водиме разговорот, ни се придружи уште еден маж.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И додека го пиевме кафето стариот Влав – Саракачанин ни дораскажа дека тука, во опустошените костурски села Д`мбени, Косинец, Лобаница и Смрдеш, како и во Преспа рај им ветил еден грчки политичар и државник, најбогатиот Влав меѓу Власите во Грција.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
„Без да знаат нашите, си тргнале на работа да си ги отворат дуќаните, и само што ќе се покаже некој од главната улица, започнуваа да се истураат врз него кундаци, ножови, камења, додека го убијат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Сите се такви, додека го завземе татко ти, па после таа на сите капа ќе ви крои, по нејзино.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја ценам дисциплинираната работа што се гледа таму! ВГ: Бета-фенетиламинот е хемикалија што мозокот ја произведува; кога ќе се вљубиш, нивото се зголемува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не го знаев тоа кога ја пишував книгата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Многу се забавував додека го пишував тоа. (се смее) ТЛ: Знам дека си се забавувал.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Трошноста на старите мерачи на времето трепери од повикот на неопходниот збор – не само во безбројност на заминатите исчекувања, туку и во коприната на воздушестиот превез кој ни го замаглува погледот додека го набљудуваме времето.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ова изгледаше сосем марсовски, но, додека го цицав натечениот палец, помислив дека одамна не сум се забавувал, па зошто да не?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Денес и татко ти, додека го масирав со ракија, ми кажа дека е подобро ништо да не ти праќаме. Но зошто? Па тој чека од нас!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога завршија моите болувања, и мама престана да ми повторува дека ќе било подобро да не ме родела.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се наведнав, ја кренав кошулата повторно склопчувајќи ја, и ја потпрев на левата града, придржувајќи ја со рацете, како кога се држи цицалче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако Зигмунд ќе заминеше во училиште, моите сестри излегуваа во дворот зад зградата, а јас останував близу до мама, ја гледав како работи, гледав во нејзините раце и нејзиното лице додека переше, додека го рибаше подот, додека крпеше, везеше, готвеше.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Старецот се заблагодари. Додека го враќав шишето на масата, кошулата од под фустанот, затоа што веќе не ја придржував, падна на подот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека го читаш, јас не знам што може да се случи со мене.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Како и да е, додека го вадат од водата, од него ќе испадне „бакарната книга“ испишана со „непознати букви“, и тогаш , со еден странски восклик („о, возљубени читатели“) искорнатото срце на авторот пак ќе зачука во градите, и тој со „ангелска леснина“ ќе летне „кон својата татковина, кон дома“, со книгата можеби напишана а можеби ненапишана.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Небаре двете половини на тој човек беа одвоени една од друга.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но тој не видел сѐ, само можел да го замисли она што не го видел додека го триел челото од влагата на земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И немо залипал со празнината на усвитената утроба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пукнатините на неговите арапски усни незабележливо се мрдаа додека го разгледуваше тестовото луле од печена земја и со камиш од вишново дрво. Од косата му ѕиркаа сламки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ЛУКОВ: Веројатно, додека го пишувал... мислел дека со ова парче хартија ќе го потресе светот и ќе го присили да му одговори на прашањето: „Како е можно човек што сиот живот го следел својот идеал, да стигне до тоа да стане убиец на тој ист идеал?“
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нејзин говор и додека длаби и во најдебелиот трупец, и додека го делка некој кежаво изврзан глужд, притоа само со звукот кажувајќи сѐ за длабината на дрвото, но за сето време постојано со она спокојство и сигурност, без да се промени ни една жиличка од ткаеницата на нејзините до невидливост незауздани движења, тоа ритмичко полетување нагоре и плискање надолу, докрајчувајќи го секој глужд, токму на ова место, каде што го подбрала пред себе, неотстапувајќи ни за милиметар в страна од своето цврсто сновење.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Дуко еднаш рече - му зборуваш е на срнчето, додека го хранеше, - дека најјунак е оној, што може најмногу да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Отидоа, мислеше, а знаеше сигурно дека ниеднаш дотогаш не ги сетил толку блиски, оние двајца луѓе, како во тие мигови, додека го следеше нивното исчезнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Трепереше пред тој миг, но беше и некое задоволство, додека го сеќаваше како му наидува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се обѕрна околу себе и погледот му се насмеа додека го одмеруваше нараснатиот куп црвеникави штици, нафрлани на подот, уште топли од неговиот допир, а од другата страна смалениот за една добра третина куп на истркаланите трупци.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше нешто, што можеше да се премавнува, и тој успеваше да ја бори и додека си го наместуваше леглото, и додека го палеше огнот, а и после, кога го хранеше своето срнче.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За сето време, додека го мислеше тоа, остануваше свесен и за својата глад, а мислеше и на следните некоку дена, што мораше да ги помине долу, во својата пилана на Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Молчеше за сето време, додека човекот над него продолжуваше да вреска, додека го држеше гласот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само додека го хранеше своето мало срнче, или додека го упатуваше во некое ново откривање по неговиот свет, тој забораваше на сѐ друго и ѝ загубуваше за некое време дира и на таа своја тага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не можеа да му го одземат тоа ни додека го водеа пред себе по долгата спружена улица во ветривото претпладне на пролетта.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И додека го велеше тоа, рацете му нуркаа во џебовите на Арсо.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Една приквечерина, додека го дишеа опојниот мирис на сеното, припиени еден до друг, некој мина крај кошарата и им свика: „Внимавајте, ќе го потпалите сеното...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Мир да најдам во душава, Танаско... Да го повратам мирот што го изгубив додека го работев иконостасот...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Затоа што и Билјана додека го белела платното, а Ајше со пирајка ги млатела чергите на река (биле доволно стари и мажени за Климе и Реџеп) со белото месо на натколеницата која била намокрена, на случајниот минувач му била копнеж со години... и сликата на испуканата земја покрај босите нозе никогаш не му исчезнала од главата, а со неа и прашањето: „Кој бил најжеден - земјата исушена, жената распукана како лубеница со раскрачени бутови, или... тој?“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И тој имаше тетратки, во кои беа испишани истите приказни од оној „вистинскиот“ автор што ми диктираше додека го дружев. Беа сосема идентични.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Среде Истанбул, седнати на седиштата број 45 и 46, стануваш свесен дека рамото ти го допира еден од Кавадарци, или барем 50 проценти со потекло од тиквешкиот крај, и додека го спушташ седиштето сфаќаш дека ако претераш со спуштањето ќе му легнеш во скут на уште еден од истиот град.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И додека го слушаш витаминот „Б“ во него, чувствуваш како да ти крцкаат крилцата и замислуваш како ти се одвојува батакот од карабатакот и како по него цела ќе бидеш во гипсано корито.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И, додека го убедуваа неговото другарче од одајата, во која ЦИА перманентно го „труеше“ со боеви отрови вшприцани низ штекерот, тој ме влечеше во холот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И сега, додека го монтираме материјалот снимен со претопи на крупен план и цветови од венците... пламенче од свеќа заматено преку солзите на образот од внукот кој се разделува со дедо му, па ќерката на покојниот свиткана од болка на две, извлечена од планот на крстот на кој со златни букви стои името на починатиот со генералиите кога е роден и кога ги напушта своите од болест или само од смрт... е, не ми влегува во глава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А и неговите, пола пушачи, пола антипушачи во истото оро фатени и помешани меѓу себе, па цела сала да застане на нога додека го влечам најлесно она „тешкото“, со крената глава со болки во вратот и ’рбетот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Сѐ до денес!“ Додека го гледал театарот пред своите очи и ги слушал коментарите се сетил дека со исти такви очи ме гледал некогаш и тој самиот.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Затоа, додека го поеше гостинот, се насвмевна: - Поарно е, а?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во една од студените вечери додека го пиеја чајот со рум, Јана прва ја начна темата која речиси два месеци висеше во воздухот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ако ме нема меѓу живите додека го читаш ова писмо, прости ми зашто и на оној свет твојата прошка ќе ми биде потребна, за вечен покој на мојата грешна душа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Мирувај! Сега ќе проверам дали е сѐ во ред. - ја смируваше Виктор додека го проверуваше секој дел каде што Ивона чувствуваше болка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Момчето што го внесе речиси се тетеравеше додека го спушташе на подот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури сега, додека го пишувам ова, се сетив дека никогаш не го дознав неговото вистинско име, зашто во Барселона го знаевме само под неговиот уметнички псевдоним: Сатурн Волшебникот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислам дека на моето лице играше некоја евтина насмевка, додека го плаќав кафето, но таа не се предаде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаете, едно пони многу добро го знае својот јавач и не беше невообичаено што кафеавите понија на пасиштата и оние во шталите, му се потсмеваа на Семовото пони затоа што го јаваше свирач на гитара, а не некој весел, вистински каубој од глава до петици кој пцуе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Токму нив, тие три мали лаги, треба да ги додадеме во приказната како основа на овој љубовен лек.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, без разлика – Сем Галовеј беше еден од нив. Сем го преобрази лицето, ставајќи му маска на маченик, додека го прицврстуваше понито.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа таа ноќ се задоволи ѕвонејќи само во Сарагоса, но поспаната баба без возбудување му одговори дека Марија си заминала по ручекот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас знам, додека го пишувам ова, моето лево око гледа на хартијата како окото на татко ми, а десното како окото на мајка ми.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас се насмеав и се вратив кај масата. Оттогаш почнавме да се гледаме секој ден.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И додека го пишувам ова сфаќам дека е глупост (и фала богу што е така).
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но сега е четврток, ова е станицата Шемен Вер, надвор се спушта вечерта, треба нешто да се смисли, можеби дури и не делува премногу неверојатно тоа што во другиот воз, тоа што во четвртиот вагон, тоа што Мари-Клод е на седиштето крај прозорецот, тоа што и самата здогледа и што се исправа испуштајќи крик кој 64 никој освен мене не може да го чуе така среде лице, среде таа трка за да скокнам во преполнетиот воз буткајќи ги патниците што негодуваат, шепотејќи ги извинувањата кои ниту некој ги очекува ниту ги прима, стоејќи наспроти двојната клупа заземена од нозе и чадор и пакети, која ја зазема Мари-Клод со својот сив капут покрај прозорецот, црниот прамен при наглото тргнување н возот малку се затресува како што се тресат и нејзините раце иако се ставени врз бедрата додека го упатуваат тој повик што нема име, кој е само тоа што токму ќе се случи.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сфаќам - да! - дека главната причина зошто пишувањето за дрогите и не е толку добра идеја е флуидот во кој нештата се случуваат без смисла.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се колнам, илјадапати додека го нашол тоа место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И додека го прегледуваше, луѓето што беа дојдени со понада, ги држеа очите во лекарот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Додека го слушаше `рзнувањето на коњот, во неговото грло злокобно завиваше жед, чепоресто пуштајќи по телото суви и горки жилички.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кожата на врвот на показалецот стана жешка и отрпната додека го вртеше тркалото како ќе му дојдеше не знаејќи не ли промашил само малку пред тоа со иста комбинација.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сакаше да признае додека го слушаше брчењето на комарците: Јана не беше како сите други, дури како и онаа Марија, неговата последна љубов, нејзината младост сѐ повеќе го жежеше и го фрлаше во очаена осаменост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Впрочем, и денешниот облик баклавата го доби откако влезе во големите кујни на царската палата Топкапи во Цариград и стана култно јадење во царството и надвор од него...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Во мигот стануваше свесен, ако овој ракопис еден ден излезе на светлината на денот, посебно место треба да им биде посветено на обичаите и традицијата, посебно исхраната, на Турците, кои носејќи ги шаманските корени со Кинезите, Индијците и Персијците, во XI век ќе се најдат пред вратите на Мала Азија, колепка и простор на минување на повеќе цивилизации, какви што биле Хитите, Лувитите, Хуритите и Скитите, за потоа да ги примат и влијанијата на западната цивилизација во којашто влегувале и Феникијците, Римјаните, Византијците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, сепак, мораа да дојдат до некаков крај, до некаков компромис со безбројните зборови...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беа свесни дека нивната работа никогаш не ќе може да биде завршена, с додека го продолжуваа турцизмите својот живот од јазик до јазик.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко, поради шеќерната болест што почнуваше да го нагризува, повеќе се задоволи да ја гледа баклавата и само да ги лизне позлатените слатки кори од своето парче, додека го слушаше Камилски, веднаш помисли на улогата на овој драгоцен десерт кој постоеше во целиот тек од постоењето на Османската Империја.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко додека го следеше патот на една голема количка која ги носи трите сандаци со книги, а Камилски чекори зад неа, слушајќи лево-десно коментари, дека си го потрошил времето за овие книги, кои ќе завршат на некој таван или подрум се сети на своето враќање од Цариград, многу години пред да се најде Камилски во Париз, кога во родниот Поградец крај Охридското Езеро, по студиите во Париз, стигна со една чеза во која имаше два големи куфери.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Додека го слушаше Камилски, Татко навраќаше во мислите на празните места на својот незавршен ракопис за Историјата на Балканот низ падовите на империите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Бедрата му биле крвави од сабји и штикови додека го минувал обрачот на турската војска, и од него како семе на идни диви и неуништливи лозници, паѓале капки - виното, доколку ќе го напоело, можело да му ја обнови коњската крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Затоа Константин е можеби повеќе напрегнат додека го слуша збивањето на другиот и со слух може да пресмета колку е тој оддалечен од него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Сега ние сме две празни страници кои секој ќе ги испишува како што сака,“ рече. Молчев.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ние, да, јас бев сигурен дека тоа ние, тоа сознание за взаемноста сплотена во три букви, во миговите додека го чекавме отворањето на судскиот процес, за мене и за Ема не мораше ништо да значи, и не значеше, оти тоа беше изум на иследителите, но исто така бев сигурен дека во тоа наше ние, за кое никогаш не бевме докрај свесни, а го живеевме, сега, додека секој миг на исчекувањето во судницата безмилосно не раскинуваше, ние бевме изделени од самите себе и не се препознававме во некој важен дел од нас, оти бевме најдалеку од можноста за рационално растајнување за себе и пред самите себе за учеството во него.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Како што јас не се познавам себеси,“ рече додека го влечеше чаршафот во тутка, стегајќи го на градите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
За Авни, во миговите додека го пишуваше писмото до Сања, за да ѝ каже дека ја сака и дека секогаш ќе ја сака, беше сосема јасно оти влетал како граблива птица во час на вознес на еден посебен свет за кој не може да тврди разумски, но за кој во неговите гради се собираше клопче со разнобојни конци од чувства изврзани за тоа суштество што под неговата сила истовремено испушташе глас на зрела жена што раѓа и глас на штотуку родено дете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ти си презаситен од слобода?!“ ме праша или можеби ми кажа нешто, не знаев во тој миг што сакаше да ми каже, ниту знаев што јас да и речам додека го чувствував нејзиниот показалец како ми минува по средината на челото, бавно спуштајќи се по работ на носот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Филип? - Повелете претседателе? - Го имаш ли она кретенско пенкалце на кое што девојката го соблекува својот костим за капење додека го притискаш?
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Прво што почувствува беше олеснување, но додека го набљудуваше цврстото витко тело како се движи пред него, со црвениот појас затегнат токму онолку колку што е потребно за да се нагласи заобленоста на колковите, почна да го притиска чувство за неговата сопствена инфериорност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Необично беше тоа што, додека го пишуваше тоа, во главата му се разбистри едно сосем поинакво сеќавање, до таа мера што се почувствува речиси способен да го напише.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, онаа нежност без размислување, што ја чувствуваше под лесковиот џбун, додека го слушаше пеењето на дроздот, не му се врати сосем.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Додека го закопуваа Илка, тоа стоеше настрана и гледаше кон гробот на Илко. Испушташе глас како да цимоли.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се разбира, додека го правиш тоа, ти се чини дека во тоа вклучуваш повеќе маргинални нешта.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Така си мислев и јас сѐ додека го видов џубоксот на господинот Рак.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Наде и Елена го следеа изразот на нејзиното лице, целото време додека го читаше писмото...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Сега ќе мора да му пронајде вистинско место каде ќе му ископаат гроб, некое сепак повисочко отколку што беше самиот вагон а кое нему не му се пикнало во очите додека го премерувал синорот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сите овие денови додека го чувствуваше писмото во пазувата тие тие напињаа, ама не пробија. Сега двете очи се одзатнаа и џуркат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ја благословувам ноќта Го благословувам денот. (Метеори Ми смрзнуваат во дланкиве Додека го толкувам ѕвездениот гердан) Благословувам во пролет Благословувам во лето Благословувам во есен Благословувам во зима.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Му доолесна кога, додека го чекаше багажот, преку застаклената ограда го здогледа Марка како, потскокнувајќи од место во турканицата луѓе, му мавта со раката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Сеедно каде... Сѐ додека го прибираме огнот да гори“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Разводникот, пред да го остави му ги повтори зборовите што му беа повеќепати денеска речени додека го оставаа на секое од повеќето стражарски места: „Пукај без предупредување!“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трагедијата на градителите на Беломорскиот канал во свеста на биологот Цветан Горски, додека го слушаше својот учител, значеше и трагедија за северната руска јагула, за милијардите жители на северните реки и езера, кои стануваа жртви на непредвидливото менување на нивните живеалишта.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, додека го слушаше Игора Лозински, погледна неодредено кон светите книги.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Додека го слушаше својот учен пријател како со чудесна точност ја изнесуваше природната сага на јагулите, Татко не престануваше да трага по нови моменти во согласието меѓу движењето на своето семејство и патот на јагулите: „Зар коските на јагулите, по херојското патување, по љубовната обновувачка екстаза не се стопуваат, исчезнуваат на едно место?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Зарем и ние не се препуштавме на трагичното и неизвесно патување, помислуваше Татко додека го слушаше занесно својот пријател.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татковите мисли додека го слушаше Цветана Горски ги стигнуваа и минуваа јагулите фиксирани на одредени точки на глобусот.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Татко, додека го слушаше Игора Лозински, размислуваше за генезата и циклусите на жртвување кои ги одржуваа империите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Така размислуваше Татко, додека го слушаше Цветана Горски, кој зборуваше за одлагањето на одлуката да се гради хидроцентрала и да се затвори патот на јагулите.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Најпрвин, додека го слушаше, се исполнуваше со гордост во зацврстената верба дека Езерото му остануваше дефинитивна Татковина.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Макар што му беше чуден и не толку разбирлив стилот на Горски, сепак Дримски покажуваше барем навидум особена доза на внимание додека го слушаше како зборува: - Историјата не нѐ милувала многу во минатото, но, и географијата не ни била дарежлива.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Проедросот го сврте разговорот и за цело време додека го пиеја кафето ништо за братучедите не спомна.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Значи ништо чудно дека забележала оти денот ѝ се скусил додека го минувала сиот овој пат за да може да разговара со мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но додека го шепотам она плашливо, можеби требаше да почекаме, ја чувствувам и самиот неискреноста на мојата забелешка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нејзиниот, барем така ми се причини, љубопитен поглед, што внимателно ја следеше мојата рака додека го извлекува столот од под масата за да седнам, бавно се крена кон моето лице.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додека го вели ова неговите очи се посветли и веќе не замижуваат. Или само ми се причинува.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Она: дека ништо не е грешно додека го говориме тоа што го мислиме, рече татко ми.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Белезицата беше на нејзината подлактица додека го послужуваше со кафе!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зарем само заради белезицата што ја виде на раката на Ботка додека го послужуваше со кафе настојуваат да ја избришат од неговото сеќавање посетата кај другарот Јаким?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Ќе помине ова. Ќе помине како онаа ветрушка на патот што те сретнала" му рече таа додека го испраќаше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Навистина, наше Маре е една од најличните; веројатно ширела убаво чувство додека го јавала белиот коњ - беше рекол еден од селаните заборавајќи ги коментарите што ги изрече час порано во врска со заечката нога. – Таква убавица да клајш на чело на колоната е најголемата пофалба на победата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ја дофатив вешто (прилично е дебела) додека го вртеше воланот надесно. – Значи, непоправлив си.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Самоуверениот и згоден менаџер на проектот го заврши своето излагање, спомнувајќи ги глобалното село и неизбежниот процес на демократизација, следеше вообичаеното ракоплескање, потоа се појавија келнерите со послужавниците и слично.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А следното утро, 69 на појадок ќе фрлам поглед кон подот и ќе го видам малиот црн куфер покрај неговите нозе додека го мачка путерот на препечениот леб, а Мама не станува од креветот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Малку потраја додека го изговори последново.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Размислував интензивно додека ги следев забрзаните чекори на иследникот додека го правеше оној полукруг низ собата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Имам ли причина да го спомнувам токму ова?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Рецептите најмалку помагаат, почитуван, посакав да му довикнам на Стариот писател додека го заобиколував Самоников и главата на тигарот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Мојата несреќна рака и да ја немаше никој нема да забележи - одговорив резигнирано додека го ловев ситнежот по нејзиниот паричник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сепак, држи ја во џебот. Сигурното е сигурно - настојуваше Катерина.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ваквиот впечаток го црпам од она негово заканувачко ако... ако ... што одвај може да се наслушне додека го повторува и чие што значење само тој го знае!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
За среќа ова се случуваше пред мене па јас не морав да се свртувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А и самиот знаеш дека, за среќа, она што можело да биде лошо во твојата судбина веќе е поарчено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека го теши вознемирениот дел од главата на закланото добиче нејзиниот конечен суд постојано се сведува на ист заклучок: "Гледаш, непотребно ме засрамуваш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ослепел уште во првите месеци по Првата светска војна, додека го разгледувал решението издадено од власта со кое го обавестувале дека го ослободуваат од обврската да предава мајчин јазик бидејќи не го познава јазикот на новосоздадената држава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Прашањата ми се сосема конкретни – најпосле Грофот ги крена очите од ноктите и ме погледна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да беше на трага на моиве размисли Грофот не пропушти да ми рече дека во нашите затвори насилствата се избегнуваат. – Верувам дека е така – реков додека го наслушнував во мислите гласот на Катерина, а креатурите по ѕидовите покрај кои предмалку поминував, и самите зачудени од гласот или од некоја друга чудесија што мене не ми паѓаше в очи ми мавтаа со рацете, ме предупредуваа или ме насрчуваа, не бев сигурен, и наеднаш до мене втаса и гласот на Грофот но исполнет со зборови што не ги разбирав. – Мислам дека не сум сигурен што рековте – замолив да ми објасни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оставете го патентот самиот да се справува со предизвиканата непријатност, објаснуваше Катерина додека го сместуваше здолништето на потпирачот на столот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И такви какви што бевме, умеевме со радост да гледаме како изгрева сонцето и да ги разликуваме сите мени на утринските бои; умеевме со восхит и страст да му се радуваме на сончевиот зрак што преку цепнатинките на бараките се разигруваше на ѕидот; знаевме во него да гледаме се додека го снемаше, да гледаме во молк и исполнети со надежни мисли; знаевме во свежите зори да го слушаме ведриот пој на птиците; знаевме до зачудување да се загледуваме во чашките на расцутените цвеќиња, во кои проигруваше пчела, во килимот на зелената трева и до бесконечност да го следиме облачето заскитано на синото небо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зашто, додека го бараат во кујната, Зоки се наоѓа во спалната.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А кога ти го велам ова", се насмевна дедо ти, "кога ти го велам ова се прашувам и самиот дали нешто затреперува во билките додека го слушаат буфтањето на кофата што се фрла од камен на камен, по бунарскиот ѕид, додека паѓа во водата?".
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Паметиш, ти рече дека мириса на грмушки и врескаше од радост додека го јадеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, по сиве овие воведи, дедо ти ме прашува: „А што мислиш ти, ќерко, дали цвеќињата и вистински го насетуваат доаѓањето на водата додека го слушаат скокањето на кофата по каменниот ѕид на бунарот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Во чест на твојата победа на изборите, Мијалчо“, викна лудиот Ване од под балконот, ама не втаса да му се измоча на победата, им се измочал на џандарите во рацете додека го носеле кон затворот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Уште тогаш ми се причинуваше оти би можела да пресметам колку лулиња испушил ѕидарот додека го ѕидал бунарот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ќе дише изнемоштено уште малку сѐ додека го украсуваме, бодликав и зимзелен.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Уживаше додека му се качуваше низ раката, весело пиштејќи со јазичето, или додека го демнееше пленот, хипнотизираната бубачка, плетејќи го околу неа ловечкиот танц.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Како да беше ги потрошил сите зборови додека го кревавме народот на револуција.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
9. Ами, грабнувањето на Јагна Машаловска, пред Водици, додека го сучеле конецот од куќата на ланскиот чувар на крстот, до куќата на новиот чувар на крстот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Жива расправа продолжи и додека го чекаа автобусот, многу остана недоречено, брзаница се поздравија и се качија: „Ми рече колегата што го сменив: - Горе ќе имаш една група ученици и еден даскал.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Додека го остреше, скршеницата на срцето му зарасна. Така девојчето не доби љубовна песна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Се откинува листот и мислиш право в дланка ќе ти падне, а додека го чекаш, поддувнува ветер, го разигрува и префрлува меѓу земјанките, на патеките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Та додека го учевме овој тропар, на вратата од даскалницата неочекувано се покажа стрико Герман Динев и рече со насмевка раширена од уво до уво: - Камбаната дојде!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Да ви покажам: ова е реадy-маде кафез за птица со, ако ме гледате, нималку не ми е лесно, бидејќи ова не е шеќер, тоа е мермер и тежок е цела тона, а беше еден од елементите што ме интересираше додека го правев.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
СОЊА: Чекај додека го видиш него.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кога требаше да се размеси, им реков: Ајде, фурната нека се загрее додека го размесам јас лебот, сè ќе биде в ред.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас уште малку па да им поверувам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога дојдов се исплашив, не се гледаше ридот, ако тргнев десно, таму беа Германците, ако свртев лево, според претставата што ја имав додека го набљудував озгора местото.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стигнав до подножјето, тука имаше и шума.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тргнал да ме бара па се вратил и си помислил: „Можеби нешто ја изело, некое животно и додека го барам ова дете, ќе го изгубам и ова другото“.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во зборовите што ги изречува додека го дава поклонот има искрена радост и топлина, пожелувања за љубов долготрајна што ќе донесе товари радост во срцата на мајката Роса и на мајката Вета, идната нејзина мајка.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Подоцна, додека го пиеја кафето во сенката на дворот, Перса проговори со чудесно мил глас Златна ќерко, денеска имаше долг разговор со мајката Богородица!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Додека го открива стравот, додека се слуша последното биење на блиската камбана, тие се веќе од другата страна на реката, во уличката која, заедно со многу други луѓе, ги истура во дворот на црквата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Како не го треснаа со мајка ми, покојната, рулчето од земи, додека го држеа в раце?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Девојчето и дечкото што работеа таму беа баш фини, па убаво си разговарав со нив додека го пиев кафето на шанкот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)