дека (сврз.) - мој (прид.)

Само се чудам зошто кога ги дупам помладите сите викаат „ОФФ, ОФ“, а никој не вика „УФ, УФ“!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Единствено што 144 okno.mk сакам е да му докажам на светот дека мојата мисија е праведна!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас му реков дека мојата трговија и мојата работа е поврзана со сите, и со рајата и со Турци, спрема сите, сакал нејќел, сум погрешил, та на овој начин сакам да ми се простат гревовите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се надевам дека мојата сплетканост ја доживуваат како ученост, тоа е мојата утеха.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Излегува дека моите книги се моја автобиографија и дека сега го живеам животот од тие книги, можеби така ќе биде и во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немој да сметаш дека моите мотиви се врзани за нешто како што е обожувањето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се плашам да напишам што и да е, зашто се покажа дека мојот живот како да врви по моите веќе порано напишани редови и по моите напишани стихови.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас, од своја страна, веќе реков, дека моите побуди не се сврзани со строго практичен или политички интерес, моите побуди се добротворни.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Брајан Џонс и Нико беа добри пријатели, па тој и Дилан едно попладне заедно влетаа во Фектори, додека Велветите пробуваа, а јас со Дејвид Витни и Дејвид Вајт ги правев Сребре­ните Јастуци за мојата следна изложба во Кастели која требаше да се одржи во април. (Ги искористив и за Денс концертот на Марс okno.mk | Margina #15-16 [1995] 111 Канингем и навистина бев приврзан со нив: додека ги правев, имав впечаток дека мојата уметност исчезнува, како моите слики да одеа од yидовите и одлетуваа од нив во некој непознат правец).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Овде морам да ти споменам дека моето омилено место меѓу ноќните локали е една дискотека за травестити, кадешто момчиња имити­раат жени-ѕвезди изведувајќи популарни шлагери со жива музика.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Во февруари Ролинг Стоунс беа во градот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Со истата брзина раката ќе ми избегаше пред оган; чија и да е смрт или повреда на истиот начин ќе ми ја одземеа силата; а имаше многу причини да се замрзнам, бидејќи, на пример, 118 okno.mk чувствував дека мојата сопствена смртоносна болест се придвижува; но ништо од тоа не можеше да ја предизвика одвратноста до којашто доведе тоа нејасно препознавање, а тоа е реакција на целата моја природа која го премавна моето разбирање и ме наведе да отстапам како пајак.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Паметам дека моите родители беа уличари, родителите на нивните родители и се’ така до седмото колено наназад, се присетува К* на своето педигре, извор на гордоста за семејството.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Пристигнавме кога веќе добро се смрачуваше. Утрото на Велигден требаше да се уверам дека моите чевли сѐ уште не се симнати од дневниот ред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Ја мразев помислата дека моите фантазии никогаш вистински ме немаа задоволено.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Некое време мислев дека моите дела извираат од „трансреализмот”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да претпоставиме дека мојата внатрешност била лоша, и сум ја проектирал кон надвор.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Така, шетајќи низ мојата архајска епоха и допирајќи го твоето и единствено сонливо и тркалезно зборче јас имам чувство дека моиве прсти ништо друго освен тебе не паметат...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се колнам во ѕвездите кои веќе отпатуваа некаде дека копнеев мојата душа да ме придружува на сите кораби и галии и по сите мориња по кои пловев, но, дури сега сфатив дека мојата душа се пресоздала во сенка, а сенката веќе ја - нема.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Не ме интересираше колку кој од нив загубил и дали некој нешто добил.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаев дека моите џебови се празни.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го слушав неговиот глас како од некаква далечина, го гледав како низ магла, посакував побрзо да излезе, а по него и тројцата - Ташко, Влатко и Дејко - да излезат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не е важно која беше процедурата на нашето враќање и враќањето на нашата кола (љубезниот британски моторциклист до автопатот; уште пољубезното арапско семејство кое излегло да се повози последниот ден од рамазанот, до Тангер со еден пар средовечни јенки туристи; следниот ден, љубезниот возач од агенцијата за изнајмување коли кој доби добра напојница и, се разбира, имаше дупликат од клучевите; сигурниот чувар на плажата, кој со болно достоинство му објасни на возачот дека мојата напојница од осум дирхеми не е соодветна на тоа што тој „цела ноќ” го чувал нашето сега веќе отклучано комби, но дека уште два дирхеми ќе ја суредат работата); поентата на оваа анегдота со загубениот клуч, на која во меѓувреме едвај и да помислив, сѐ додека оваа дигресија со која купувам време не ја врати, е што...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Почнав да размислувам дали проблемот е до мојот или до нивниот мозок и дојдов до заклучок дека мојот мозок е сексуално инфериорен и во подредена положба со претпоставените ебавачи на мозоци.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Вонземјанинот Мигел ми шепна на левото уво дека мојот пријател Разбојник работи за полицијата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Знаев дека наскоро ќе се лизнам и паднам, знаев дека моите црни чевли што ги купив за вечерта на Еди Бакс ќе ме предадат и ќе ме однесат доле, во Најт Таун.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Јас би сакал да мислам дека моите филмови пред сѐ се обраќаат кон некои такви проблеми.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Има денови кога ми поаѓа од рака Да ја засолнам зад топот Или ќе го довлечкам Од заднината здивениот коњ Сѐ си замислувам: Кралицата скокнува на коњот и бега Но набрзо очаен заклучувам дека моите итрини Поради осудата на молк или недосетливоста На Кралицата не поминуваат во овој мечешки свет.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Кога најпосле ги отфрлив алузиите што сакаше да ми ги припише нивната задоволна смеа, им објаснив дека моето интересирање по однос на облеката е упатено на можно откривање на некоја нивна особина која би се изразила дури и во тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но кој да верува дека моето патување во Албанија во потрага по вистинска претстава, создадена според зако­ни­те на уметноста и автономната вредност, ќе се престори самото во драма, при што сцена ќе биде самата земја, со расплет во декорот на Атеистичкиот музеј во Скадар, со ликови меѓу одбраните водичи по музеите, со многубројни активни и пасивни статисти од редовите на тајната поли­ција, Партијата, мои блиски по таткова и мајчина линија, во генералниот декор на родната земја со седумстотини илјади бункери?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Претпоставував дека во ноќта водата колку-толку се оладила, дека моите стражари – мачители, водоводџии и службеници со цокули, и тие малку подзаспале.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Си сугерирав мотиви за издржливост при помислата дека мојата жртва беше толку епизодна и безначајна, при помислата дека во оваа земја се жртвувала среќата на милиони градители, се жртвувале многу нивни животи, се остварило едно од најмасовните жртвувања на Балканот, според волјата на идеолошкиот Бог.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мислам дека моето однесување што уследи не ја задоволи, или поточно ја разочара.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Времето е најупорниот дошепнувач на вистините.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам дека моите објаснувања не нудат многу.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сфатив дека моето решение најде подотворена врата и излез во неговите зборови.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Веднаш да си го оставил коњот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но зошто да го правам тоа, и дали воопшто да постапувам така кога знам дека моите размислувања подобро ќе ги сфатите ако ви порачам да го отворите вашиот приватен магазин или склад во кој се сместени но не за распродажба туку само за разгледување, како во приватен изложбен салон, сите дребулии на вашите мечтаења.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Именуваната Цвета Басотова всушност сметаше дека мојата интервенција е единствениот начин да си го поврати овој домашен раритет.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа докажувало дека сум ја знаел изјавата наизуст, дека со неа успешно сум манипулирал, а од таквото однесување произлегувал сосема логичниот заклучок дека станува збор за лажна изјава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистина е дека мојот Човек го имав како раката што си ја чуствував додека ја кревав за да му го допрам челото и да му ги слушнам желбите; го имав како очите што си ги имав за да ја симнам темнината од неговиот сон кога ќе посакав да му го видам лицето, толку го чувствував близок иако отсутен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нема никогаш да заборавам како иследникот, на тоа последно испитување неколкупати повтори дека моите изјави, напишани точно шест пати, го потсетувале на јајца од иста кокошка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се чини навистина нешто не е в ред!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но наеднаш се сетив: а кој те спотерал, жено, па брзаш со заклучоциве.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го зборуваше со некој друг тон, можеби укажувачки или изнасилено доверлив; згора на тоа не беше свртен кон мене туку кон изворот на светлината што беше вперена во моите очи, и дури тогаш сфатив дека иследникот и јас не бевме сами во просторијата на катот; дека тој не спори со некои од моите изјави туку се обидува мојот случај да му го образложи на непознатиот гостин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно и се беше причинило дека глумам оти не сум ја дочул или пак не сум ја сфатил пораката што ја беше изрекла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Особено во оние, за небото над планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Долго молчеше пред да ми одговори.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И самиот сметам дека моето обраќање по малку е и грубо.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога велам дребулии со подеднаква сериозност мислам и на мечтаењата при отворени очи како и на другине што ви протрчале само низ градините на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и тие скитања од татко до татко, нели, потсетува на одење низ лавиринт без излез.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Би сакал“, побарав, „другарката Басотова и лично да го потврди надрасканото во нејзината изјава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да имаше можност да го слушнеш веројатно и ти ќе заклучеше дека моето однесување во овие моменти не е по мој избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ме измачуваше сознанието дека мојот Ведран другарува со грдите сомненија; дека моето откритие може да го навреди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа ја повтори и веќе изречената мисла, дека многу ќе се радува во колку ќе се покаже дека греши, но за негова среќа барем досега тоа ретко се случувало!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Забележав дека мојата исповед го изненади а можеби и вознемири.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Сега ќе ми рече дека моето маче е најубаво“ - си мислеше Милка. Но тоа не се случи.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Сега јас пораснав, имам чувство на сопствено достоинство, викендичка со градина и подрум со муниција.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Тие долго не можеа да сфатат дека мојата осаменост не се зборови, туку сурова реалност.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Од таа моја несреќна авантура изегов со две лузни: најпрвин, јас сфатив дека Луција точно виде дека моето тело е неискусно во љубовта и дека не сум спиел со жена; тоа ме понижи и ме доведе во ситуација да не излегувам никаде; паднав во депресија и почнав да размислувам да платам проститутка, за да ја завршам таа работа (токму така мислев, и сега тоа ми е многу симпатично: да ја завршам таа работа); второ, не знаев да ли има смисла, откако ќе ја усвојам технологијата, да се враќам кај Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Циркусот замина по три дена; три дена Луција и Земанек доаѓаа, со брат ми, на портата; јас одбивав да ги видам, оти бев понижен до срж; им порачував да си одат, оти не сакам да ги видам; велеа дека сето тоа било обична игра, дека ќе почнеме одново, дека сѐ било една невкусна шега, заблуда, еден вид лудило; велеа дека ќе сторат сѐ да се вратам; велеа дека Фисот е под истрага, дека самата Партија го суспендирала и го осудила за сослушувањето, дека и весниците направиле афера од тоа, дека моето свидетелство ме чека на масата (никогаш не го подигнав, оти веќе не ми требаше); јас им порачував да ме остават на мир.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше симпатичен тој нејзин гнев, иако не ми беше сеедно што таа сметала дека мојата љубов кон неа ќе ѝ олесни завршување на една партиска задача!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене очите ми светнаа, грлото ми се сушеше, дланките ми се потеа; слушав како ги чита имињата на оние кои ги беше одредила да прочитаат по една рецитација, но мене на тој список ме немаше; ја прашав дали би можел и јас да прочитам некоја своја песна, а таа рече дека не би можел; ја прашав зошто, а таа рече дека моите песни се убави, но несоодветни (токму така рече: несоодветни), и дека овојпат не се бараат љубовни, туку патриотски рецитации.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Беше веројатно дека мојот предмет ќе ги изложи студентите на негеј-дела што во минатото за некои геј- мажи функционирале како средства за прием и пренос на заедничката култура, на заеднички сензибилитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Изгледа дека мојот предмет не му беше нималку помил на геј-печатот отколку на Американското здружение за семејни вредности.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Обвинувањето се состои во тоа дека моите текстови во одредена точка токму со жанровското мешање стануваат литерарни текстови, и дека поради тоа отпаѓаат од филозофијата која произведува дискурс кој е подложен на правилата на аргументацијата, верификацијата итн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Знаете ли дека мојот воз секое попладне доцни пет до десет минути?
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Мислам дека мојата комуникација со нив беше сосема коректна и избегав да давам слаби оцени.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Гордо чекорев крај него и имав чувство дека мојот татко е најдобар и најубав од сите други.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога ги видела за првпат тие деца за кои толку долго мислела, сфатила дека мое да ги засака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Брат ми вели дека моето лице е поубаво од обично.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Веднаш би се омажила за брат ми, иако е зол и неучтив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој вози такси и напамет го знае тајмингот на семафорите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога мама не беше дома, јас одев во собата на Зигмунд.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш почна да ме споредува со другите девојчиња, да ми кажува дека никогаш нема да бидам како нив, да ми вели дека мојот живот секогаш ќе биде мачна празнина.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На почетокот од мојот живот беше болката, таа рана разранета од помислата дека моето постоење за мама значеше несреќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сара и јас понекогаш зборувавме за мајчинството, и еднаш Сара ми рече: „Докторите ми велат дека мојата болест нема да ми попречи да станам мајка,“ и помина со рацете по металот околу своите нозе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара секогаш зборуваше за мајчинството како за нешто што им се случува на другите, како нешто во што може и треба да помогне, ако некоја мајка се нашла во невоља.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Рајнер ме чекаше во својот дом за да може да заспие.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако тој се врати од болницата во својот виенски дом на улицата Шонлатерн, секое утро излегував од дома велејќи дека одам да читам во библиотеката, оставајќи го зад себе префрлувањето на мајка ми дека моите врснички по цел ден остануваат дома а излегуваат само со своите мајки, или некој друг повозрасен член од семејството, за да не си го нарушат угледот кај договарачите на бракови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се случи „Рибоокиот“, расказ со кој учествував на анонимен конкурс за кус расказ на весникот „Нова Македонија“ 2002 година, да биде првонаграден (околу триста пристигнати ракописи) што укажуваше на фактот дека мојот труд и маките не се залудни.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ми стана мило заради неговата милоина. Знаев дека мојата среќа го населила и него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Неколку зборови за македонскиот литературен јазик Во четирите горни статии во оваа книга јас сакав да им ги обрнам погледите на моите сонародници на нуждата од едно корено изменување на досегашниот процес на нашиот духовен развиток, како и на тоа дека моите погледи во тој случај не се нешто ново и безосновно, а се само чекор напред во досегашното развивање на нашето национално самосознание и дека затоа се сосем природни и основани.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но ти, еве, ми ги кажа вистинските зборови: Престани да проповедаш!“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Имаше време кога мислев дека мојот живот би немал вредност доколку не го искористам за да ја извршам мисијата што ми ја довери Господ Исус: да им ја проповедам на луѓето Радосната Вест за Божјата милосрдна благонаклоност...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Сега ќе се одморам!“ - здивнав олеснето, но не претполагав дека моите маки допрва ќе почнат.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Уште веднаш да ви кажам дека моето враќање во Скопје воопшто не ми донесе утеха, некаков надомест за сѐ она што ме снајде во Битола од проста причина што овде уште помалку имаше некој што можеше и сакаше такво нешто да ми учини.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И, додека си мислам дека мојата срамна прошетка заврши, професорот им објаснува на децата, од кои јас сум една рака години постара, дека сега „пациентката ќе ја полнат со воздух“, па ќе ја посматраат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А кога лежев крај тебе под трепетливиот покрив на ’ржените класја мислев дека моите корења длабоко се впиваат во земјата и ги цицаат во себе, во мене, сите незини слатки сокови и дека ти вечно ќе бидеш крај мене, секогаш иста - разбушавена и румена. Врела.“
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не сакав да живеам во него уште еднаш и (не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно кога и каде) не ти реков ни збогум.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само разбрав дека моите прсти, овие прсти, месје, остро се забоцуваат во топлото, драго место на Жаклин. Бев луд од болка. Тоа е сѐ што паметам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Не сум! Да знаев дека мојата невиност ти е толку важна, ако ме прашаше и ќе ти кажев.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Забележав и тоа дека мојата нова симпатија миговно се вљубува, а дали исто така се одљубува, не знам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Според тоа, иако можев да го гледам толку прекрасниот коњ; иако можев да го помирисам, толку пријатно; иако можев да го слушам како дише, некако возбудливо; не можев да поверувам дека коњот имал нешто со мојот братучед Мурад, или со мене, или со кој и да е друг член на нашата фамилија, што спие или е буден, зашто знаев дека мојот братучед Мурад не можел да купи коњ, а ако не можел да купи, тогаш секако го украл, а јас не сакав да поверувам дека го украл.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во секој случај, едно е сигурно: ако јас сум црна овца – иако во тоа лично воопшто не сум убеден – но, ако сум, тогаш јас сум од поинаков вид од онаа на стрико ми Ото: ги немам неговата леснотија, неговиот шарм и, згора на тоа, ме притискаат моите долгови, додека нему, очигледно, не му пречеа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сепак, од она што го наслушав во разговорите, стекнав впечаток дека моите колеги ја прифатиле работата само поради извонредната плата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
ПЕТРЕ М. АНДРЕЕВСКИ АВАНОС
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Значи, вистина е. Го украл коњот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Драга моја читателке и драг мој читателу, без разлика кој си, ќе се сетиш дека моите зборови на крајот на оваа приказна всушност се љубовна изјава кон тебе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Од другата страна на оградата, подигната околу големото градилиште, дење-ноќе стоеше толпа која нѐ набљудуваше како работиме; сигурно изгледавме како мравки обесени на пајакова мрежа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И станувам свесна дека реченицата ја изговорив природно, не мислејќи, дека мојот теле-мозок почна на сите работи на овој свет да им ја дава истата тежина или леснотија, секому право на истите секунди, секому својот sound-bite, во еден кадар некој ждере хамбургер, во друг некој умира...
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во ниеден момент не станавме енфатични, разговаравме како од нешто веќе познато и усвоено гледајќи се меѓусебно без повредување, верувам дека Мари-Клод ме пуштала да дојдам и да бидам во нејзината сегашност како што можеби Маргарита би одговорила на мојата насмевка врз стаклото да не се испречеа толку 62 претходни калапи, толку не смееш воопшто да одговараш ако некој ти пријде на улица или ако ти понуди бонбони и те викне на кино, сè додека Мари-Клод, веќе ослободена од мојата насмевка упатена кон Маргарита, Мари-Клод на улицата и во кафулето, сè додека таа не помисли дека тоа била добра насмевка, дека непознатиот одоздола не ѝ се насмевнал на Маргарита за да опипа некаков инаков терен, и дека мојот бесмислен начин да ѝ пријдам бил единствениот разбирлив, единствена причина да рече да, можеме, да можеме да позборуваме во кафулето со пијалок.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Цело време се поистоветувам со нечиј туѓ живот, но сфаќам дека мојата приказна е само моја.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Буричкав низ средства за маскирање и ми се причини дека моето лице, кое претходно не го забележував, изразено почнува да ме гледа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Успеав да те убедам дека моето лудило е твое и ја променив бојата на твоите очи.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Јас најодговорно тврдам дека моите намери се најчесни и најчисти и можам само да Ви ветам дека доколку ја одобрите мојата молба, јас ќе се грижам за Томаица и моето семејство на најдобар можен начин.“ рече Петар, додека срцето силно му чукаше во градите, а тој со сигурен глас сепак успеа да настапи доста убедливо, гледајќи го цело време газда Таки директно и смело во очите.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Ноќта ја минуваше секогаш на друго место. Ми беше речено дека мојот возач Бешир ќе ме остави на одредено место, а потем ќе ме преземат Палестинците.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ама сепак подобра земја на овие простори на Балканот не може да постои. Треба да се бориме за да се спаси!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа не ги разбираше моите дипломатски победи, ниту мојата дипломатска мисија, претпоставувајќи дека мојата преусилена смелост и амбициозност може да ја доведе во прашање среќата на нашите деца.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Времето брзо минуваше. Во еден момент влезе секретарката да предупреди дека моето време истече, а во салонот е друг амбасадор.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Стоев настрана и молчев, никој не ми даваше право да речам дека мојата страст се растенијата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А кога лежев крај тебе под трепетливиот покрив на 'ржените класја мислев дека моите корења длабоко се впиваат во земјата и ги цицаат во себе, во мене, сите нејзини слатки сокови и дека ти вечно ќе бидеш крај мене, секогаш иста - разбушавена и румена. Врела.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сам, заграден со три празни стола, ту низ кошмар ту студено, со обид да сум справедлив и сакам да си докажам дека моите недоразбирања со некои сограѓани се пренаголемени во мојата свест.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не сакав да се крие пред своите врсници и да плаче ноќе поради мене. Не сакав да живеам во него уште еднаш и ( не знаејќи дека мојот старец ќе живее во мене повторно, сеедно и каде) не ти реков ни збогум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се надевам дека мојава молба не ве навредува.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Единствено што можев да разберам од блесокот на очите меѓу две трепнувања на нејзините клепки беше тоа дека мојата изненаденост неа ја охрабри.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„ Ти си мислеше понекогаш“, рече О'Брајан, „ дека моето лице - лицето на еден член на Внатрешната партија - изгледа старо и истрошено.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Ти сега мислиш“, рече тој, „ дека моето лице е старо и уморно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш помислив дека мојот денешен излет со Симона можеби беше непромислен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Видов дека моите зборови ги прими онака како што му годеше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога мислев дека ништо нема да биде од оваа работа, уредникот на "Цвет" сам ми се јави, ми рече дека само што почнал со читање и дека мојата книга му се допаднала, но ќе му требаат неколку денови да ја прочита целата.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Јас пишував дека мојата идна професија ќе биде писател.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Погледнав јас - и видов дека мојот лоз има добиено една од премиите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мислев дека мојот голем камион ќе го здроби неговиот штафелај.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЕЛЕОНОРА ШНАП: О, јас знам дека мојата репутација е репутација на студен женски лекар...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И следува констатацијата дека средината во која живеам остава неизбришливи траги во душата, дека повеќе животот не ми изгледа едноставен како што сум мислел порано, дека мојот поглед кон многу нешта од корен се менува, и животот на човекот е темна и празна провалија.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Очигледно дека моите размислувања се плод на самата ситуација и атмосфера во која сум западнал, ама и на разбудување на нешто ново во мојата природа, оти и покрај тоа што сум си поставил задача да ги набљудувам луѓето и животот, сум почувствувал дека и љубовта воопшто играла важна улога во животот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Што заборавате, што заборавате дека моиве ластари ќе бидат ваши раце кога ќе легнете - со внуците да се здравувате А сте ме оставиле само среде оваа штура голотија на ридов за да не умре од немаштија и за да го дојам сонцето.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Си отидовте задоволни од моето кутнато жолтеење. Верувајќи дека со тоа сте ги покосиле и сите брчки што ми ги довериле луѓето но вие заборавивте дека го оставате мојот корен и дека мојата смисла, всушност, само што не започнала.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Си ја зацртав триесеттата година од животот како апсолутен краен рок за објавување на мојата прва книга. 48 Margina #21 [1995] | okno.mk Но знаев дека ќе ми е потребна голема среќа и секојдневна тешка и забрзана работа, ако останам на тоа да кажам нешто.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во некои погледи, се чинеше дека мојот најумешен талент е музиката.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или подобро кажано, бев убеден дека сум писател, како нив, и дека моја должност е, нужно да станам тој писател.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Но, сепак се созедов. Фактот дека мојата мисија се поврзуваше со јагулите, ми даваше зраче надеж.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Но, кога во мислите од воздушестата убавици од излогот се вратив во Уредот јас не бев спремен да прифатам дека моите познати со кои секој деб се среќавам наеднаш се престориле привиденија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Да бидам прецизен и јасен, не се случи ништо спектакуларно кога им ги расакажав на другарите тврдењата на командантите - го образложуваше и понатаму својот разговор со некакви служби и службеници мојот пријател Господ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во меѓувреме ми јавува од Загреб дека дефинитивно останува таму.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури и да се случеше Катерина да сврати во оној дел од собата што беше видлив јас и тогаш не ќе можев ништо да сторам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив, за него јас претставувам механизам за пренесување празнотија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
При глумењето заслепена отсутност од страна на натрапникот сфатив дека моите игри, колку и да беа продуховени не претсатавуваа ништо друго освен обично црпење вода со цедалка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Нели ти реков дека мојот пилот ми имаше зборувано за таа прекоманда.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Добро, иако знам дека мојата фантазија умее да соедини и нешта што по правило тешко се сместуваат едно покрај друго, утринава, откако дознав дека Загорка Пепрутката исчезнала, првата помисла што ме опседна, беше дека постои некоја сличност ( како што реков веќе) помеѓу овој настан и исчезнувањето на братучедот Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но Катерина и понатаму молчеше иако во сенката на гранката што ѝ паѓаше на делот од лицето свртено кон мене се случуваше нешто што не можев да го протолкувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури втасав да помислам дека моето евентуално разјаснување на вината што ја спомнав со несигурен глас нема да биде доволно уверливо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стана и истрча од канцеларијата. Дури и сега верувам дека моите размислувања не даваа повод за неговото вакво однесување.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Навистина помислив дека настојува да ме деконцентрира во партијата бидејќи бев со впечаток дека моите фигури се поактивни од неговите а бев освоил и едеен пион.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не постои таков будала што ќе поверува дека мојот Благоја веќе го нема.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш се осмели и да ме праша зошто не сум плачела кога ме навредувал и зарем не ме измачувало сознанието дека моето срце во однесувањето немало женски манири!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се плашев дека моите совети, што не беа ништо друго туку поигрувања на духот, можеле да потхрануваат кај неа такви чудни замисли? Не сум сигурен.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како што не сум сигурен и зошто требаше да ја подучувам Загорка да биде отворена во разговорите со доктор Пачев!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам дали е в ред да се прекорувам себеси дека моите последни навраќања во Книгоиздателството што се наоѓаше веднаш зад Камениот мост биле поттикнувани и од љубопитството да се осветли уште некоја дребулија од минатото на човекот што ја беше отфрлил мантијата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога ѝ реков на девојката дека моите зборови сигурно ја вцрвиле и под комбинизонот, во првиот момент таа почна да се кикоти како одзатната.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури ни не загатнав дека се сомневам оти неговните служби ми го подметнале написот за Зрновски.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И имајќи го предвид заклучоков, произлегуваше дека моето ѕиркање низ клучалката сепак било непромислено.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сестрата во болницата во Елбасан ми рече дека мојата нога ја изнела во количка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаете ли дека мојата дивизија е составена од момчиња од Леринско, Костурско и Воденско?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„А кој вели дека мој Ролан те поканил?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се покажа дека мојата најтешка задача беше токму да го откријам тој ред и да го разберам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сфаќам дека моето искушение заврши.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мислам дека мојата следна книга, која се вика Empty Words, ќе има многу изразено политичко чувство.  Б: Ох, тоа е добро. К: На почетокот ја искажувам оваа вчудоневиденост пред престојните настани, а тогаш следното... тоа е вовед, а потоа првата вистинска статија е „Предавање за времето“, предговор за она, знаете веќе што?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Размислувајќи за она што го доживеав, сфатив дека мојот обид за класификација не доведе до ништо друго освен до инвентар на категориите; секој обид за усовршување на мојата шема доведуваше, според тоа, само до уште посложен инвентар. А тоа не го сакав.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И знам дека моите чувства секогаш се претвараа во тага, а желбата за среќа беше искрена, но никогаш не научив како да ја претворам во пријатна, едноставна убавина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Оваа душа е кревка, бара љубов, сака да ги скроти своите неуморни амбиции, своите базични емоции, сака да се помири со самата себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За последен пат добро се препотив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Видов само дека моите двајца братучеди, откако завршија со обилното јадење, кротко и тивко станаа, ги собраа сите садови заедно со полуизедените парчиња храна и исчезнаа некаде зад мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Толку бев збунет што се најдов во ваква нова средина, што дури во тој момент ми текна дека моето не толку далечно семејство е нешто невообичаено, дека дури и мајка ми и баба ми, кои дури двапати годишно ги чистеа ѕидовите од станот, не беа толку чисти, уредни и вознемирени околу чистотата на куќата како што беше тетка ми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Навистина се изненадив од ентузијазмот на Кристина при споменувањето на едно обично маче, но уште повеќе се изненадив кога таа наместо да истрча да ја гали мачката или да ја намами да дојде кај неа, почна да ѝ вика „пис! пис!“ за да ја избрка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И јас оставив другари и другарки, па помислив дали некој денес забележал дека моето место е празно?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Нагласив дека мојот однос кон франкофонството не е осамен во Македонија и дека има повеќе генерации од разни области на науката, економијата, културата, уметноста, особено литературата, кои со децении негуваат одлични односи со француските институции.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие сте големата надеж на моето пишување, надежта во еден поубав, обединет свет.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Уште вечерта дома ми се јави директорката од Шапоно да ми се заблагодари и да ме извести дека моите читатели од Шапоно организирале камион со хуманитарна помош кој се готвеше да замине за Македонија.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
За да ти покажам дека моите најискрени и најверни желби ќе те следат, ти ја оставам оваа книга (прирачник), но која верувам дека ќе ти биде полезна за да извршиш еден вид проверка на твоите големи знаења што ги имаш за мојата земја.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Мојата читателка Елен Лејбовиц, радоста на моето пишување, во потрага по среќата во меандрите на егзилот, не можеше да знае дека мојата мисија како амбасадор во Париз завршуваше токму на денот кога го добив ова прво писмо.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Стиgната до овде, забележувам дека моето пишување зело друга насока од претходно замислената.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ми пишувате дека моето писмо ве храбри да продолжите да ја пишувате вашата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав чувство дека мојата судбина се збогатуваше со вистинскиот читател, поради кој вредеше да се продолжи да се пишува.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Комесарот се засркна, силно се искашла и скоро со зарипнат глас рече: - Еве го крајот на заклетвата што никогаш не смеете да ја заборавите: - дека мој идеал е слободна и демократска Грција, напредокот и среќата на мојот народ и во служба на овој идеал го ставам оружјето и мојот живот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јас на децата веќе им раскажав што сака да прави Петре Питропот и дека денеска, кога татковците и дедовците ќе се повлечат од црквата во тремот, ќе се договараат за тоа; дека моите мене и Николчета, сакаат да нè пуштат да учиме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Татко ми тврди дека мојата мајка е човек со најдебели и најцврсти нерви, и, не знам зошто - тоа често го разбеснува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш се сетив на зборот - сенилен - што татко ми го употреби за дедо ми, се стрчав кон работната маса на мајка ми, сигурен дека мојот пријател Братољуб Клаиќ ќе знае да ми каже што значи. Се разбира дека знаеше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Му дозволив да насети дека моите работодавци планираат производство на синтетски бета-ендорфин.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Инаку, во нашето село беше многу весело, имавме две групи свирачи, секоја недела имавме игранка, а кога беше невреме игравме во училиштето и сега ми се чини дека моето тогашно младешко време не би го дала за сегашните млади.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Некогаш се каравме со Цвета, јас ѝ велев дека мојата мајка е поубава а таа ќе речеше: Мојата има поубав фустан.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сфатив дека моите пристигнале до бригадата, но не знаев дали ќе ги стигнам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едно време слушнав како припукаа и моите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми одбиваше да даде какви било информации околу значењето на таа нејзина среда во која двете ќе заминеме за Париз и ме убедуваше дека треба да бидам стрплива и да чекам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, откако ќе им објаснам, најчесто заклучуваат дека моите образложенија не држат и дека морам да одам со нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Изгледаше неспремна веднаш да одговори, или пак сакаше да биде појасна, не сум сигурна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама исто така ми беше јасно дека моите шанси се поголеми откако оној „еден ден”, стана „една среда”, иако не ми олесни туку дури ми беше и потешко.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Панталоните што ги имам се одвратни.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не сфаќа дека веќе не може да ме смета за мала и дека мојата соба е само моја и само со моја дозвола може да влезе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако изгледаше дека воопшто не се сомнева во вистиноста на мојата приказна: - Згоден тој твој Игбал? - ме праша сериозно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како можат да бидат толку глупави и да носат одлуки во мое име што е важно за мене, а што не?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас ѝ раскажував за селото на Игбал и за сето тоа што го видов и што го доживеав кога бев со него на килимот, ама таа мислеше дека моето раскажување е дел од нашето измислено патување и на крај памет не ѝ паѓаше дека јас навистина сум била таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, пак, да ми ги отвора фиоките и да ми зема пенкала и ливчиња, никако!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се причини дека моето прашање малку ја зачуди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми не сфаќа дека немам ништо за облекување и дека мојата гардероба е нешто најкатастрофално на светот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓу многубројните растенија претставени на килимот, едно дрво ми заличе на бреза и јас тогаш му кажав дека моето име е всушност име на дрво и, не знам зошто, но прв пат се осмелив некому отворено да му се пожалам дека таквото име многу ми пречи и ми носи големи неволји.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаев само дека мојата свест од мене одамна бараше диплома за завршен факултет.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На крај му беше чудно зошто му простив, мислеше дека е тоа од корист, а јас му реков дека моето срце е големо и затоа знае да љуби и да простува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ми рече дека мојот дечко пак пробал да се самоубие.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Знаев и дека моето злато, моето богатство е пишаната мисла.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И вели: - Чудно! Мојот Ванчо вели дека моиве раце се најубави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)