ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Од година на година, станувам се поубеден дека театарот е културна практика, вредност, значење кое „зорле“ го водиме.

Го сакав театарот повеќе од киното од инает на оние што зборуваа дека театарот е мртов.

Ако ние театарџиите или сеирџиите, дојдеме до сознание дека театарот е во криза, тогаш што ни останува?

Со тоа не сакаше да каже дека театарот, како и црквата, ја има моќта за искупување на гревови, туку дека одењето на театар е исто како и одењето во црква- свечен чин.

Во историјата на театарот постојат податоци кои зборуваат дека театрите и театарџиите многу одамна ги сметале како чума во градовите.

Во ова сакам да бидам дециден, се додека сметаме дека театарот и театарскиот живот треба да го темелиме врз партиски заслужни личности, се дотогаш ќе го осиромашуваме театарскиот израз, а пораките ќе ни бидат без значење.

Можеби затоа што сум поклоник на ставот на Џулијан Бек дека театарот е простор каде се спуштаат боговите и играат.

Многупати сум рекол дека театарот има само едно време и идното не значи ништо друго освен сегашно.

Се надевам дека театарот знае колку треба да се инати за да не си наштети на растот.

На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.

Маниризмот е нешто друго. м Не мислиш дека театарот во однос на филмот е ко Балкан во однос на Европската Заедница? Или сепак не е мртов?

Во секој случај немаме друго освен да бидеме апсолутни хибриди. Сите заедно.