Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Грот: Се прашувам дали таквиот импулс сѐ уште постои.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кога фатија да бараат место каде да приседнат сфатија дека се нашле во црвјалник од војска.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Откога му го кажав името на татко ми многу се израдува. Рече дека се познавале со татета и дека работеле заедно во Белград.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Во тој момент настана разорна експлозија, или барем наликуваше на експлозија, иако не беше сигурен дека се слушна каков било звук.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мусли бег не беше подготвен така брзо да го прифати предизвикот на Дамчета, но и не сакаше неговите да помислат дека се уплашил, па, не испуштајќи ја пушката од раце, рипна од коњот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кога некој шепна дека се зачувани многу свети книги од старата црква, а друг додаде дека ѕидарите сега сигурно ќе смислат да изградат за нив погодно скривалиште, па макар и во олтарот, ибн Тајко со голема гордост се потсети на книгите од Марин Крусиќ.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Третиот господин од публиката крај бунарот, Џорџ, Ѓорѓи Шумка, човек со грло и со глас што ги раскостуваше ридјата наоколу, рече дека се копа на погрешно место, дека тука вода не излегува, но дека местото е многу добро за гаража. „Јес, мистер“, ми рече мене, „добро е за гараж“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Додадов дека се разделивме кај Плоштадот. Раде ја потпевнуваше онаа, Ветерот што ја следи реката.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

(...) Во тоа време сѐ уште не го имав оној Fashion look. Сѐ уште носев црни фармерки и црни шимики (обично испрскани со боја), и раскопчени кошули под Вагнер-колеџ тренерката што ми ја даде Џерард.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во четивото ќе се пронајдат и оние што се веќе тука, што веќе не ни приметуваат дека се ликови од оваа стрипотека.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Светечкото око на ѕидот сега беше поинакво, поголемо и повеќе темно, некако за своја сметка загледано во далечините, а ловците се движеа со бавни чекори и изгледаа како луѓе што до крај на животот ќе душат пред себе со кучешки занес.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира дека се насмевнав.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тој на дело покажуваше дека се бори против Турците, а ги штити христијаните. Не бараше ништо од селаните, а плаќаше сѐ што земаше.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Колкав им е крвниот притисок и шеќерот На белосветските хуманитарци Кои на зајакот му велат да бега на ловџијата да пука И кои за своите самозададени мисии Папагалски повторуваат дека се мостови меѓу Исток и Запад?

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

ТАША Зар не требаше да изнесам на виделина барем понекое делче од настаните за кои верував дека се случувале некаде и некогаш во мојот живот?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Уште со појавата на првата книга раскази, „Пасквелија“, Живко Чинго побуди интересирање во литерарните кругови, особено кај критиката: стануваше јасно дека се јавува еден автентичен раскажувач чија проза произлегува од еден изграден литерарен свет, чие раскажување потекнува од некои најдени системи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Јасно е дека се работи за мојот предок, но како потврда за тоа засега можев да ги имам само нејасните кажувања на луѓе, пишувани докази немав.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не, не верувам дека се обидуваше да ме заплаши.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И кога застанавме пред тешката, дрвена, со железни прачки окована врата, Филозофот забележа дека се плашам: „Колената ти се слаби“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Да зборуваме утре за тоа – реков – умни сме ние двајцата а притоа и сложни, решението нема да ни избега!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се изживуваше така цел час, и јас куртулив само затоа што по телефон му се јави чистачката и му соопшти (слушалката на телефонот беше многу силна и тој, колку и да ја притискаше до увото, не можеше да го сокрие разговорот) дека се дојдени некои муштерии кои би сакале да купат некаков текстил од оној што тој го шверцува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се изумува дека точно тој фактор ја спречува високоселективната цензура на кортикалните центри, дека се појавуваат пореметувања на перцептивините настани, дека е тоа изменета свест на личноста дека е тоа негова деперсонализација и да се потсетиме само на кажувањата на Бодлер, Олдос Хаксли, Анри Мишо, да се потсетиме на Рембо, Аполинер, Горки.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Но, тогаш Џеф покажа дека се опаметува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Селото знаеш дека се наоѓа во Малешевската планина.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Додека тие веруваа дека историјата има цел, дека постои прогрес, ние во тоа веќе не веруваме.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ете деновиве го пуштија на слобода и Готлиб, Хинко Готлиб, неговиот цимер-колега од затворската ќелија, еврејски новинар од Загреб и тој, подготвувајќи се за заминување, му рече дека се враќа дома. „А како е кај тебе дома?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ха, неверојатно! Кога ќе им кажам дека те сретнав ќе кажат дека се просерувам!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Така, размислата на академик Божин Павловски дали треба да се побрза со преведувањето на делата на Стојан Христов на македонски јазик, академик Блаже Конески, меѓу другото, му посочил на овој наш денешен деец исто така Македонец од Македонија и Македонец од македонската дијаспора: Кога се интересирав дали треба да се побрза со приопштувањето на македонските автори кои создале дела на други јазици, тој (Блаже Конески) ме охрабри со тврдењето дека се работи за творештво кое природно ќе си легне во нашите традиции.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тие беа уверени и тврдеа дека им е израсната и втората половина, и дека се потполни, самостојни кругови.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Што е најважно, се разбуди со чувство не само дека се наспал туку и дека се преспал и со копнеж што поскоро да излезе од постелата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Некои што доаѓаа од Цариград велеа дека се зборува оти везирот бил сменет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- И сакам да знаете, а тоа значи добро да запамтите, дека со еден истрел, тоа е најдобро... со еден истрел да погодиш, зашто во спротивно ќе те погодат тебе од ова за кое рековме дека се вика пушка.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Но не беше така! – Се сеќаваш ли, мила, кога ти го донесов писмото од градоначалството, односно поканата за патување во Италија, што ти реков? – Се разбира дека се сеќавам.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Затоа одеа колку што личеше пополека и не можеа да се пожалат дека се измориле.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Но игуменијата знаела дека во тој миг земјата испушта влажни воздишки, дека се напрега да се разбуди.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога го залепи ушето на дупчето сосема јасно го слушна шепотењето од комшијата. Му прошепна и тој на дупчето и разбраа двајцата дека се слушаат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Говорејќи на неговиот јазик, но со многу грешки, му објасни дека задоцнил на аудицијата, дека древното африканско племе ја освоило салата и дека се наоѓа во земја во која е смртен грев неумеењето да се одигра ритуалниот танц во чест на владетелот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Силата брзо ми ја враќаше сознанието дека се враќав скршен, но недокршен од родната земја и од Атеистичкиот музеј во Скадар за еден ден да сведочам за неговото трагично постоење...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Авторот се почувствува подутешен. Овој сепак можеби мисли дека се работи за чудо.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не сакав тогаш на Луција да ѝ се спротивставувам па да ѝ објаснувам дека мошне често, наместо патриотизам луѓето се задоволуваат со еден вид културен примитивизам, и живеат како во полусон, убедени дека се патриоти; многу години подоцна сфаќаат дека примитивизмот на народните обичаи (во позитивната, културна смисла на зборот) не го определува нивниот патриотизам, туку дека е само еден вид културно алиби дека припаѓаат кон некое движење.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Службеното лице подзастана. Веројатно се сети дека се впушта во непропишани дејанија.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Откритието ми наликуваше на оние ситни зраци што наеднаш се јавуваат покрај нас во собата користејќи некоја мала цепутка на завесата или на ролетните и тоа со единствена цел да нѐ упатат кон загубената ситница по која со часови трагаме; а замислете си само со колку слободно време располагав секое утро, во миговите на најголемата бистрина на умот, додека чекав во бурекџилницата (топлите симиди мораше да се чекаат ако навистина ги посакувавте топли) а Катерина, реков веќе, потскокнуваше од задоволство кога ќе утврдеше дека се онакви какви што ги посакуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа треба да ги исправи војничките глупости на Гетстапо и на СС кои направија вистински дар-мар, го организира она беспотребно злоставување на Евреите од градот под образложение дека се работи за претходна дисциплинска мерка.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас своите посетители воопшто не морав да ги уверувам дека се работеше за истиот црн човек.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Што?“ „Тоа е првпат да признаеш дека се чувствуваш осамен.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Кога дојдоа Србите, извади едно пусулче превиткано како аптекарско ќесуле за прашок против болка и стуткано во чкрипливото стапало на дрвената нога, според кое произлегуваше дека односниот се борел во редовите на српската војска, дека бил ранет и дека се инвалидизирал, па се молат српските власти да му излезат пресрет, покрај тоа што ќе му доделат инвалиднина.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Американецот забележал дека се вознемирив од пораката.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Ако е нужно, и англиски фудбал ќе се навежбам... грубо играат и овде, а теренот саде кал... дека се гради уште.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Здраво“, рече збунето брат му и застана. „Вие веќе се познавате“, покажа со главата кон девојката. „Здраво“, рече и самиот. „Секако дека се познаваме, ако она, денес, беше запознавање.“ Околу нив се буткаа гласови и лакти, тие и самите отпор во лаките за удирања, беа безгласни.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

ВО ИСТАНБУЛ има многу знаменитости и интересности, па во градот на Босфор, времето лета и денот минува за миг; чиниш штотуку се разденило, а веќе гледаш дека се палат неонските светла.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Со мојата аверзија кон оружјето, но и кон убивањето на невините животни, јас бев навистина атипичен за средината во која требаше да се покаже комплетен капацитет и компетентност. Но не бев осамен.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јасновитката ја пречека како сѐ да знае и ѝ рече дека син ѝ е здрав и прав и дека се наоѓа далеку, преку голема вода.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Трпе мавна две пива од нога колку да не речат соселаните дека се праи градски курназ и замина од селото.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Многупати татко му го скаруваше за дека се забавал в град и не идел да му помага во работата; арно ама Силјан беше фатил еден лош пат, тики ич не го слушаше татка си и мајка си, што ти велат вај, бај да не се настрви пес на касапница, да после мачно е да се одучи.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Се разбира дека се изненади.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И дали навистина можам да си претпоставам кој од нас двајцава има право да смета дека се наоѓа на вистинската страна?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во еден момент, шетајки се низ еден парк низ кој се пресекуваат неколку поточиња и уживајќи во присуството на другиот, тие чувствуваат дека всушност се сакаат и дека се создадени еден за друг.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

- Пристигнувајќи дома, откако ја облече својата домашна бањарка во која велеше дека се чувствувал како Стравински, (ма, сигурно ќе се отарасеше и од неа, само да станеше шофер) го вклучи телевизорот за да ги чуе најновите дневно- политички теми, кое беше еден од неговите омилени ритуали.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Доколку таа не даде дозвола, претставете се, речете ѝ дека се викате Аристин.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пашата ги накажа командантот и командирите на потерните одделенија, ги смени и испрати други; валијата го смени кајмакамот и мулазимот на заптиите, но сето остана напразно. Толе в земи пропадна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- Можев и самата - рече додека ме откриваше.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За миг ѝ се стори дека се наоѓа над езеро полно со лотоси.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, ве уверувам дека се работи за навистина божествен потфат, чест е да се учествува во него.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Што се однесува до постапките на Раде кон мене, одамна имав заклучено дека се однесува со внимателна наклонетост, иако, според неговите сфаќања, ние, луѓето од перото, бевме претставници на некоја чудна фела, недоволно дефинирана во ставовите; млитава во односите; недозволено либерална во постапките, и тоа токму во моменти кога ни бил потребен поцврст фат!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И овие сите паѓаат на земја, удирајќи се со тупаници в гради, во знак дека се каат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои си мислеа дека се роднина по братучеда му на Крсте.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По една година од париското издание на Мицкиевичевиот Пан Тадеуш и од Сонетниот венец на Словенецот Прешерн, Неофит Рилски ја создава првата бугарска граматика и ја објавува Јаков Грим својата Германска митологија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бетонските блокови, кои само до пред една минута му се чинеа дека се креваат од некоја бестемелна празнина, за да бидат поставени над нематеријални темелни ѕидови, сега се стврднаа во неговите раце, и темелите на кулата преминаа во своите вистински димензии.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Фонче откако ја прегледа куќата од Китан, вртејќи ја главата како да не верува дека ова е случено со неа, во тужбата наведе дека куќата е оддалечена 150-200 метри од каменоломот; дека кога ја изградил Китан, тужениот Танаил, не вадел камења со експлозив, ами рачно; дека од тие експлозиви куќата добила пукнатини кои со време сѐ повеќе се шират и дека се заканува опасност куќата да се урне; куќата кога ја изградил немала никакви пукнатини, а за тоа можат да посведочат мајсторите што ја граделе; и затоа бара од судот веднаш да му забрани на тужениот Танаил да употребува експлозив и преку вешто лице да направи увид на штетата на куќата и да му ја плати на тужителот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Мене еднаш еден ми вели, слушај сине, кажи му на тато дека се јави чичко... му го заборавив името, и ми рече да ти кажам, го измочкал камчето.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Беше свесен дека се нагрби да се бори и конечно да се пресмета, според него со најопасните зборови, како што се јаничари, курбан, башибозук, курбан, башибозук зандана и кодош зандана, кои беа сѐ уште во жива употреба во балканските јазици и често менувајќи ја пошироката употреба, не ја менуваа суштината, опстануваа, дебнеа демнеа како неочекувана опасност.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во неколку наврати нескриено и тенденциозно ни се префрлаше дека не ги потпишуваме своите текстови и дека се криеме зад таму некакви си псевдоними.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Да се знае и да не се знае, да бидеш свесен за целата вистина и да кажуваш внимателно исконструирани лаги, да имаш истовремено две мислења кои меѓусебно се исклучуваат, да знаеш дека се контрадикторни и да веруваш и во двете; да употребуваш логика против логиката; да ја отфрлаш моралноста и истовремено да полагаш право на неа, да веруваш дека демократијата е невозможна и дека Партијата е чувар на демократијата; да заборавиш сѐ што е потребно да се заборави, потоа сето тоа повторно да го вратиш назад во сеќавањето кога е потребно, а потоа брзо повторно да го заборавиш: и над сѐ, да го примениш истиот процес над самиот процес.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Се сетив дека се симнав да купам леб и дека мајка ми ме чекаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Важно е дека се потврдува оти главната трговија на Никола Поцо не му била волната и другите ситни прехранбени производи, туку лиферувањето на оружје за турската војска.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Последнава забелешка, со сите откачени асоцијации што таа ги содржеше, ја придодадов бидејќи забележав како приоѓа Јана.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но тоа не значи и дека се намалуваат шансите на поединецот да ѝ се измолкне на идеологијата.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја прашувам за цигара и пушам полека внимателно слушајќи ја како зборува, но со одредена резерва.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се покајав кога налетав на Арсо Арнаутче. Смерно застана пред мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И сепак тоа не беше и најлошото. Тој наоѓаше утеха, дури беше и задоволен дека се зачувал од еден опасен бацил: злосторот спрема државата.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Моментно заборавив дека се наоѓам в црква и, изморен, уживав занесен во мелодиите на Лист.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Поради неоснована клевета кај Французите, наводно дека се дружел со непријателите на Французите, тој е отпуштен од службата, дури и уапсен, но оставен да лежи во Командата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Тие не се пакосни, ама можат да станат опасни до колку видат дека се смееш.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Евидентно е дека се остава една законска резерва што, во праксата, остава широка можност за злоупотреба, преку класична уцена од страна на помоќната страна (работодавачот), врз фактички послабата страна (работникот) – првиот да бара вториов „доброволно“ да се откаже од своето законско право да не работи прекувремено.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Вечерта кога печевме класја тој ми подрече дека се плаши оти неговото присуство можеби ми пречело.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Најпрво, и покрај уредното пријавување на случајот кај јавниот обвинител да ја преземе кривичната постапка, тие беа одбиени односно, со писмен акт III РО бр. 228/08, во мај 2008 беа известени дека надлежниот основен јавен обвинител (Д.Михајловска) нема да покрене кривична постапка со образложение дека „не постои основано сомнение дека се работи за сторено кривично дело“.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тогаш си во Ускудар и на станицата која овој град го сврзува со Анкара и човек може да се пофали дека се воврел низ вратата на Азија.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Поттураш малку во тестото, како за лек. Колку да се рече дека се осолило, дека поминало покрај солта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ако разберат кратовските бегови дека се клале со нивни луѓе - отидовме.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не можеме да речеме дека се лесни тие први љубовни страдања, тие први треперења на срцето, но да речеме и тоа дека се нормални и дека во нив сѐ уште се испреплетуваат и другарски чувства и другарски односи и дека тие сѐ уште се само вовед во вистинската љубов што доаѓа во позрелите години.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Читам и осознавам дека се јавиле театарски рампалии кои сакаат да стават точка на доминацијата на театарските галеничиња на државата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

XLVII И Татко и Климент Камилски и дење и ноќе работејќи врз турцизмите во балканските јазици, сѐ повеќе разбираа дека се нагрбиле со мисија на која не ѝ се гледаше претпоставениот крај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беше сигурно дека се влегуваше во голем ризик.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Што се случуваше на плоштадот? Ние, горе на Калето, не можевме да разбереме што се случуваше, но ни беше јасно дека се работи за нешто големо, повозрасните велеа историско, што требаше да ни се разјасни со текот на времето...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ана го дочекува во спалната, во креветот. – Сонував дека се борам за тебе – му шепоти, додека тој силно ја бакнува по бледото лице.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

- Госин поручник, - рапортираше фелдфебелот. - Јавувам дека се враќаме со неизвршена задача и еден мртов.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Не,“ му противречев, иако видов дека во себе и самиот си противречи, „сѐ повикува на живот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

-Зарем измислувам? - ме прашува а зад прашањето се чувствува и тихата мелодија на неговата воздржана насмевка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во мракот нѐ товарија во тие големи камиони и тргаа и ние радосни и весели си мислевме дека се враќаме дома.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се скара со селските комунисти околу демократијата, дали е тоа бескрајна цел или орудие за стабилизазија на човековата свест, ги испцу и им рече дека се улави.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Велеа дека се формира нова војска, партизански.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А ако цркнеме веднаш, нема ни да знаеме дека се одмараме. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 131

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Разликата од курвите пред МРТВ и спонзорушите на Сталинова беше во тоа што овие првите барем беа чесни и јавно се декларираа дека се продаваат за ситно, додека латентните курви и спонзоруши низ скотските кафичи беа далеку поопасни.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сите мислеле дека се помрднал од умот од жал голема по таткото и никој веќе ништо не го прашал за тоа собитие чудно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Кршка лево, кршка десно, ги подлажува дека се вратил кон Градешница, но сега загарите не се подлажуваа со лисичината опашка, бидејќи и селаните правилно ги известуваа за Толевото движење, та не го оставаа ни да се издише.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ја советуваа да држи диета, да пие лекови и тревје за слабеење, да се движи, да работи, но пак ништо не помагаше, ја ставаше Дукле на вагата да ја измери и гледаше дека се здебелува.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Знам дека се гордееше со мене, ама исто така знаев и дека е мајстор да не го покаже тоа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Конечно - дојде крајот на возењето.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Дали Даниел сега чувствуваше дека се прочистил од она за што тој веруваше дека е непростлив и незаборавен грев направен против него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Италијанските војници, верувајќи дека се работи за Италијанка, ѝ ја исполнуваа желбата, се оддалечуваа од нашата куќа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Не му беше заради самото крувче, како што не му беше ни само заради компирите (пак ќе се роди нешто!) Не, тој се чувствуваше излаган во својата верба, насамарен, и му беше криво дека се покажа толку наивен да оди по умот на овој калпазан, како што почна во себе да го вика Пискулиева.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Седејќи на дното на сцената од страна покрај масата со микрофонот, пепелникот, своите текстови и шишето вино, раскажувам по една приказна секоја минута, пропуштајќи при тоа неколку минути не раскажувајќи ништо.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

А и да е најмало, магарето пак си е магаре.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Јана сама рече дека сте луд и дека се кае.“ „Лажеш“, `рзна Отец Симеон и ги извади рацете од џеб. „Тоа таа не го рекла.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Гледав како таа оди лево-десно, но Симон не осеќаше дека стежнува и дека се фатила риба. Ми изгледаше отсутен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Фазлибеј ќе пукнеше од јад кога разбра дека се свампирил Толе Паша.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тенџерињата и тавите што блескаа, чиниите што беа сместени во шпајзот за порцелан, редиците чаши што беа на полиците, сите предмети во кујната, во трпезаријата и во гостинската соба, изгледаа како да знаат дека се сместени таму затоа што Кети сакала да бидат таму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

2.00 Повторно заладува. Претпоставувам дека се спуштам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Пелагија веќе знае дека нејзината мисла, иако не изговорена, за тоа дека се оддалечуваат, е преселена во Чана.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не знам тогаш, дали од нишањето, од тресењето на колата се помрднуваше мајка, ама мене ми се стори дека се мачи да се поткрене, да се подисправи, да се обѕрне по нас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Што ме запираше да го сторам тоа? Дали сознанието дека многу од тие случувања само ме допреле и одминале а за нив ќе дознаев откако ќе беа прогласени за недоразјаснети тајни? Или не ќе да беше така?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не пропуштив да напоменам и дека се подготвувам да интервенирам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сакаше да му каже дека се вратила од враќањето.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Малку ми се чинеше без врска повторно да ги ставам неговите родители на трошок, меѓутоа сфатив дека се работи за нешто важно и затоа го прифатив предлогот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Напротив, лично почувствував дека Даскалов сака да ме окуражи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пела и во сонот се појавуваше како сонце, бело бело и топло а потоа таа викаше бате Дончо јас и ти сме брат и сестра нели а тој нема глас да ѝ одврати дека тие двајцата не се брат и сестра само нивните мајки во исто време ги имаат родено и оти се најдобри другари им кажуваат дека се полубрат и полусестра и сакаше да ѝ каже дека се само две деца таа момичка а тој момче нели таа женско тој машко како што има жаба машко и жаба женско како што има гугутка машко и гугутка женско како што има којн машко и којн женско како што има вол машко и вол женско и ние сме како нив и токму ска да ѝ каже во што е разликата меѓу машкото и женското го изгубува привидот на Пела сонцето и белото и ќе врекне со широко отворени очи Их, пак само сон!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потоа ми се стори дека се преправа оти не знае за која жена ја прашам и на крајот рече: тука, надолу по улицата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но тој збор ја означува исто така и способноста да се верува дека црното е бело и, уште повеќе, да се знае дека црното е бело и да се заборави дека се верувало поинаку.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зошто AI и когнитивната психологија се во ист чамец Се чини дека се повторуваат сомневањата дека AI и психологијата имаат многу заедничко; и всушност, имаат однос на суштинско (и притоа во пораст) взаемно помагање и збогатување.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Во кафеаната спомна дека се варени и дека „откако ќе им додаде малку кромид и лимон ќе послужат како добра поткрепа за розето или мастиката. За жал пиво не држеле“.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Жената која седеше до мене забележа дека ги слушам туѓите разговори, и дека се обидувам да не ги слушам.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Реално гледано, далеку од секакви дипломатски химери, беше јасно дека се изложував на голем ризик, на опасност.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Вистинските пирати отпосле дознале дека се изгубиле во жанрот - документарни филмови тогаш се снимаа само за славни научници и за разни светски, а не за бродски арамии со монокли на очите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Додека најголемиот број на класичните социолози веруваше дека се движиме кон рационално организирано општество, ние во тоа веќе не веруваме.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ти беше онаа што се справи со четворица на оној таван во вилата!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Од тогаш па наваму, папата е сменет три пати. DD ПТ: Фред зборуваше дека се чувствувал како папа во стариот објект на Factory во Union Square.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Неговиот лозунг беше: од еден земи многу, на многу дади по малку.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Се вљубила во свој врсник веднаш по завршувањето на гимназијата, се венчале неколку години подоцна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И колку беше таа понежна и помила, и на сѐ одвратуваше само со солзи и со молба да се опаметам и поверувам во нејзината невиност - толку посигурен бев дека се преправа...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Намерно ги избегнуваше. Посебно тие што знаеја дека се омажи со Германец.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Понекогаш пензионираниот пожарникар од Пупипафија Генерал Шмрк за кого мислевме дека се допишува со англиската кралица, ја повторуваше следната поговорка: „Не помагај му на човекот, тој тоа не ќе ти го прости!“

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Тој почувствува дека се најде на свој терен, па супериорно продолжи: - Да, мој пријателе, појавата на јазиците и натаму останува енигма за науката и лингвистите кои се поделени за нивното потекло, но генерално се прифаќа дека способноста за зборување на човекот започнува пред два милиони и двесте илјади години според генетичкиот код на Homo habilis.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Може да се претпостави дека се работи за возможноста за изведување на воено-воздушен десант со цел да се прекине снабдувањето на Рајхот со руда“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Напати и сега ми се причинува дека се движам помеѓу шепотењата на збунетоста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Минувајќи преку овој мост човек не чувствува дека се префрлува од една во дуга држава, ако на тоа не го потсетат различните униформи на царинарниците од едната и од другата земја.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но тогаш фатија првите мразови и работата запре.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Му ја подадов назад, оти мачно ми беше на душата, и тој ја зеде; погледнав во своите раце и видов дека се извалкани од јаглен и саѓи; срам безмерна ме обзеде, и јас гледав тој да не види, па рацете незабележано ги истрив од црната риза, додека тој вљубено ја вртеше штичката во своите раце и гледаше во непознатите редови со ино писмо.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Навистина, над неговата камилавка недостасувал свет и блескав триаголник што ќе бдее над грешниот свет со око на духот светопресвет од кој затруднела мајката Исусова.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Изглумивме дека се караме жестоко за некои безвезни глупости и јас лута и вцрвенета излегов од автомобилот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Изгледа дека се спокојни само децата кои , по дебелиот снежен килим на софиските улици и паркови, без прекин се санкаат, се валкаат, прават снежни топки и со нив фрлаат по своите врсници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Верувам дека се присетувате: станува збор за “Дубровничкиот зимија и благородник Никола Леко*, инаку долгогодишен трговец и почитуван жител на Скопје.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ама, бездруго, Пиета не е сушалница на мозоци за извоз.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Сепак, би ми било навистина многу драго ако успеа да сфатиш дека не бевме ниту деспоти, ниту ненаситни посесивци, туку дека се трудевме да ти овозможиме најдобри услови за безгрижен, самостоен развиток, да ти всадиме широки и хумани погледи кон светот, да ти дадеме скапоцени совети за што побезболно да ги минеш младешките кризи.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кај обете половини, независно едно од друго, но исто толку силно, бликна сознанието дека се наоѓа на богато хранилиште на искуства, под кое нивното поранешно, заедничко искуство неосетно заминуваше во маглите на заборавот.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Предизвикани од шаолинските звуци што ги испушта Мистер Том, од соседниот стан излегува цела една кинеска колонија: прв ѕирнува младиот даночен инспектор Џианхонг, а по него и неговите стари родители (кои веќе шести месец глумат дека се дојдени во кратка, викенд-посета на синот во Америка).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Од тоа, да се биде најдоверлив Максимов човек, се нема никаква полза, само повеќе работа и повеќе грижи од другите, но не знае што ќе си стори и не знае што ќе стори друго, засигурно ќе го отепа Хаџи Ташку, ако му рече Максим дека се покажал недостоен и затоа го откажува од старешинството.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оптичарката во мигот помисли дека се работи за колекционер на лупи, а Сотир Паскали во овој гест виде некаква самоутеха за неизвршената операција чија смисла можеше да ја знае само самиот Камилски.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Јаков сѐ одречуваше. Му рече дека кај таа жена – му кажа дека се вика Ребека - оди на испомош околу домашните работи и дека таа за тоа му плаќа добри пари.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тетин ти Боге прикажуваше, не знам колку му држи тоа, оти нему многу работи не му држат, дека се случувало и долу, на фронтот на Црна, во времето на големата војна, трубите во исто време и кај двете војски да засвират починка па војниците од двата табора да го фрлат оружјето и облеката по грмушките и по рововите, едните од едната другите од другата страна на реката, и да се затрчаат кон водата, како во најголемите јуриши, кој прв ќе ја освои .

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и подоцна по сите оние сознанија со кои се имаше здобиено од животот таа се трудеше самата себе си да се увери дека се можело да тргне и по други патишта, но и тоа што се случило имало свое оправдување а и свои вредности, па нема потреба да се оцрнува и да се трупа кај грдите спомени.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во решението со кое се дозволува повторување на постапката ќе се изрече дека се укинува одлуката донесена во поранешната постапка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Усети дека се работи за некој далечен и таинствен пат.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Поп Петко разбра од пазарџиите дека си дошле во Прилеп и дека си кинисале, од други разбра дека се вратиле во Дуње; од трети дека ја поминале Црна, а последните му рекоа дека се вратиле од манастирот да запалат по една свеќа и веќе се зададоа здола Сидорка.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Дедо ми малку се вцрви и ми се чинеше дека се засрами заради својата заборавеност.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дека ја имам само песната, дека се плашам да не ја навредам нејзината младост, дека имам само една тврда надеж: најголема близост е страдањето за двајцата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А врховна потреба е да се знае дека кајшто има сила нема правдина И уште да се запамети дека е правосилна онаа народната Дека се рече ли кучето бесно е си останува бесно што и да стори отпосле Од друга страна и меѓу самите Словени мнозина знаат Дека и Словените и пансловените не се китки за мирисање И дека особено тешко се ослободуваат од стари соништа

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Важно е да се промени амбиентот, да се биде на море и да се каже дека се било на странско море.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Не се пожалија ни дека се гладни, реков јас. Кутрите, живи голи се.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Уште се работеше на зградата а таа влечеше малтер со една друга Егејка, исто, знаеше дека се почнуваа други згради подолу во бавчите и работа ќе има за неа сигурно до идната година, таа сепак појде до Трудот и потпраша за работа во Монополот, повикувајќи се на една белешка во која стоеше дека работела некое време во Монополот во Прилеп.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Беа фер. Ништо не ми префрлија дека се одделив од нив и седев со Оливера.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Еден од нив, една жена, беше упатена во собата 101 и Винстон забележа дека се стресе и побледе кога го слушна тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му се причинуваше дека се ближат и го демнат ѕверови. Го слушаше нивното блиско ’ржење.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Тој одново усети дека се лулее на езерски бранови и клепките му се склопија, тешки како налеани со олово.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Мисли ли тој оти Србите му веруваат дека се работи на “Македонија за Македонците”, ако се игнорира прашањето за јазикот на Македонските Словени, и дека тоа прашање лесно и праведно ќе се реши со добивањето на автономни права?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во денешниот момент на (македонското) новинарство кадешто лаже кој стигне, кадешто моралната одговорност во најдобар случај е мисловна именка, и кадешто мошне често ни за највулгарните и најприземни навреди не може да се добие ни минимален отчет, навистина е во ред прашањето зошто, кога веќе се залагаме за промена на состојбата, не потпишуваме одредени свои текстови.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Дома доживуваме научнофантастична инвазија: Вселенскиот брод се сместува во дневната соба и се наметнува чувството дека се наоѓате на виртуелно патување низ вселената.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Доколку и таа ви го раскаже сонот кој ѝ бил зададен, а вие го имате веќе прочитано во оваа приказна, целта е постигната и сите предуслови се тука.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Па сепак, од потребата за конкретна акција ме одвраќаше помислата дека веќе во идниот момент Катерина ќе ја поткрене главата од перницата (се разбира под претпоставка дека го избрала креветот како место за починка) и ќе ги здогледа книвчињата чијшто број постојано се зголемуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Изгледаше дека се гордее што нема раце.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И во тоа општо стврднување на позициите, што настапи околу 1930-тата, некои постапки што беа одамна напуштени, во одделни случаи и пред стотици години - како затворањето без судење, употребата на воените заробеници како робови, јавните егзекуции, тортурата заради изнудување признанија, употребата на заложници и депортациите на цели народи - не само што станаа повторно вообичаени, туку беа толерирани, па дури и бранети од луѓе кои мислеа за себе дека се просветени и напредни.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Доколку анализата на овој закон ја сведеме на чисто позитивистичко правно толкување би можеле лесно да заклучиме дека оваа одредба е позитивна и дека се работи за подобрување на правата на невработените по горенаведениот основ.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Беше очигледно дека се запрепасти од тоа што го слушна од Ема: „Со нејзина помош вие се обидовте да допрете до мојата приватност.”

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Безмалку бев го заборавил, а не смеев, зашто ми најавуваше дека се подготвувал да дојде во посета.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во тој момент инженерот, со тивок глас ми рече: „За малку ќе заборавев нешто, драг Андре. Но, првин, треба да ми ветиш нешто“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А чувме дека се разболел и еден од готвачите, вели, и тој ден ништо не јадевме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Аполинер во 1912. г. го напиша првото поглавје од колективниот роман (кој требаше да биде напишан во соработка со уште шест писатели), под наслов The Tainbow (Виножито); на делото Apolinere Enameled, на пример, девојчето го бои врвот на креветот со боите на виножитото.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се стемнуваше, говедата рикаа, по тоа знам дека се стемнуваше, кога го чув гласот од Ангелета.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Подоцна, многу подоцна, се чуло во Кукулино од некои кираџии дека се вратил оддалеку маж ѝ на Фиданка Кукникова и исекол поголема гранка од дуњата во дворот, ја исчистил од кора и ѝ ја измерил тежината со десната рака, бил висок, со светла коса и имал во торбите и дисагите што ги донел на маска секакво богатство; веднаш, со првата ноќ на неговиот втор живот во Лесново, ги спобркал сенките што се грчеле со машки воздишки околу неговата куќа сѐ додека не натерал тројца никаквеци да се напикаат во манастирот па тој таму без збор ја дигал и ја спуштал ластегарката поттикнуван од цел куп жени што дошле да ги собираат своите парталковци и да ги лекуваат дома од модрици и навреденост со толчен печен кромид во зејтин, потоа, по три или четири месеци, кога можело да се види дека прочуената убавица затруднела, попот знаел дека ќе остане без нова кошула, без нови чорапи и без куќа иако Доце Срменков му рекол дека ќе му купи нови опинци и, повторно облекувајќи ја везената кошула, отишол во некое штипско село по осамена вдовица со момченце од три години и со покуќнина што можела да се натовари на два магарешки коша, така било, селото се наполнило со доенчиња до првата протока на ракиските казани во сувите дни кога младите татковци се насмевнувале со модри усни кон Фиданкиниот маж од чија ластегарка сѐ уште накуцувал ситноглавиот Гавруш Пребонд но тој и порано со есенските 'рѓи чекорел под тешката облека со една здрвена нога од настинка и веќе се пеело, законите на Лесново или биле измислени заради дојденците или се заборавиле, и се кршел каменот по пештерите, впрочем и можело - на небото потрепетувале многу повеќе ѕвезди отколку што ги паметеле луѓето во тоа кратовско село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знам дека се прашував, бидејќи паметам дека лично се воздржував од каков и да е одговор, иако далеку во мислите наслушнував нешто како шепотење од кое можев да сфатам дека на ниту еден настан не може да му се стави точка и да се прогласи за звршен.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

„Велат дека времето лечи сѐ. Велат дека се заборава.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Застана на едно место и се разгледа наоколу, не толку со љубопитство, колку со важност, божем целиот свет знае дека се вратил и дека е тој тука, но не истиот, туку друг, богат, испеглан и чист, човек од светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Потоа ќе дојдат со замисленост на лажни лингвисти да ме изнесат покриен со чаршаф а од просектурата, играјќи си со секакви ножици, пилички и скалпери, ќе соопштат дека се случило без нивна вина.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Или само знаев дека би ми го рекол зашто тамам мислев дека се спасив од онаа ѓупштина што ми бербатеше по куќата, кога, ги слушнам некаде зад куќата од каде што ќе влезат во задните простории.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Турците не можеа да го разберат барањето на Бургиба кој дојде во 1968 година во приватна посета за да ги однесе самиот посмртните останки на Ханибал, верувајќи во својот неприкосновен меѓународен авторитет.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа беше, без сомнение, неговото лице, но му изгледаше дека се променило повеќе отколку тој самиот во себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Подоцна, во кафулето, сега веќе само Ана додека одблесокот на Маргарита се повлекуваше пред стварноста создадена од чинцано и зборови, рече дека ништо не разбира, дека се вика Мари-Клод, дека мојата насмевка на одблесокот ѝ причинила бол, дека во еден момент дури помислила да стане и да го смени седиштето, дека забележала како ја следам притоа не чувствувајќи страв, токму тоа беше противречно додека ме гледаше в очи, додека го пиеше својот чинцано, додека се смешкаше не срамејќи се што се смее, затоа што речиси веднаш го прифати мојот препад среде улица.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Во исто време некаде стивнувала рапава песна на гладен и безнадежен гавран.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се разбира дека се шегувам? Крадец на сопствената радост! Нели, грдо звучи!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ни збор за Димостена, ни за Доне, а за Танаско и Танаскоица дека се добри и единствени со кои може лаф да скрши, дека дедо Костадин што го оставивте во вагонот го сместивме на најубавото место на највисокото во рамната земја од каде ги вардел сите нив. И повеќе ништо за него.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но некогаш кога ќе откриеја дека се преправа, ќе го изнатепаше татко му, но тој стегаше со забите и во себе се радуваше што го бараат, што не им е сеедно што е случено со него.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се разбира, сите овие нејасни објаснувања беа делчиња од некои настани за кои не бев ни сигурна дека се случиле, но и да бев дури и поглупава ќе дојдев до истиве овие заклучоци што дури сега ги кажувам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пострашни од нив се мк раперите, кои се тешка клошараана, а глумат Вип сурати, но и оние кои имаат многу пара, а глумат лудило дека се улица носејќи дуксери од 300 евриња.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Потоа ќе дојдат со замисленост на лажни лингвисти да ме изнесат покриен со чаршаф а од просектурата, играјќи си со секакви ножици, пилички и скалпети, ќе соопштат дека се случило без нивна вина.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Акциите се единствениот доказ дека Македонија е жива, дека се бори. (Влегува Неда со ракија.) ...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој ден, уште штом ја видов другарка ми Марина при влегувањето во класот, по изразот на нејзиното лице сфатив дека се случило пак нешто, ново, нерадосно во нејзиниот живот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Тој не кажува дека се плаши, ама стравот што се гледа на нас се гледа и на неговото лице. Како сенка му се мрешка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се случи тоа утро во Министерството, ако воопшто може да се каже за нешто толку небулозно дека се случило.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

И кога неколку месеци по државниот удар ми се јави лично шефот на дипломатскиот протокол, со известување дека се организира матанѕа, односно со барање за учество, јас морав да ја покажам својата неукост и да запрашам: - Проштевајте, рековте - матанѕа...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што било потаму? Ништо... Кога до жолчка понижениот Адам Лесновец (самиот тој од гордост си го измислил славољубиво второто име) се вратил во пештерите и кога раскажал, издувувајќи ја со зборовите и маката од себе, дека се повлекол пред жените зашто не сакал да ги тимари (кобилите, рекол) со ластегарка од жал кон животворното млеко што можело да им секне а кое утре требало да ги израснува идните каменоделци, луѓето се насмеале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Што ми рече за него. Дека се даваше себеси освен двапати неделно (секогаш истите денови, четврток, недела? Дека е емотивен?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кој рекол дека се раѓаме еднаш?

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Раце налактив на колената, лицето го покрив со дланките и чекам и така чекајќи – го дочекав првиот мрак, не мрдам, чекам и чувствувам како ме тресат морници, по стапалата како да ми лазат мравки и студот сѐ повеќе ми облева образи, прстите ми отрпнуваат, ушите ми горат и полека ме фаќа некаква дремка, ми се присторува дека се губам и не знам што време беше, кога почувствував дека нечија рака ми треси рамо, ме подигна и слушам женски глас да ме праша – кој си ти бре синко?

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Тоа ми е многу мило, дека се трудите, - рече кметскиот и мавна енергично со глава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сѐ е прилагодено тоа да биде така и тоа го нарекуваме култура.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Ние, помалите деца, макар што никогаш не го разбравме значењето на зборовите „социјализам“, „комунизам“, „работничка класа“, зборови кои најмногу се повторуваа, мислевме дека се тие најопасни за нашите кози.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Сетив како ме тегне за рамото и сфатив дека се разденува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Дали е важно кога тој се бричи, Милан, важно е дека се бричи?“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Креветот и комодата укажуваат дека се работи за спална соба и Duchamp ја набави таа цврста лимена спална соба откако со невнимание, 1914-1915, ја скрши нежната стаклена спална соба (свадбената ложница, да бидеме попрецизни).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А која е таа девојка? Се збунив. Чувствував дека се сцрвувам. - Не знам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ќе речеше дека се вратила од Америка и навратила на гости кај тетка ѝ.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се јавуваше само пред да започне војна и само додека траеше војната, па според неговото бучење, то ест јачење, луѓето претскажуваа колку долго ќе трае војната и колку крвава ќе биде.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Колку ќе и бев благодарен да постапеше така.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Понекогаш би собрал нешто од Вин, која беше прва за која знаев дека се облекува во S/M фазон.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Имаа диви лица со брчки, можеше да се поверува дека се делкани од оревово дрво пред стотина години.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со тој брак, ние всушност (јас и Земанек), се убедувавме дека не сме згрешиле што сме го избркале Јан; оти тој брак реално постоеше, и беше знак дека се сакаме; а ако се сакаме, тогаш не можевме да бидеме виновни за тоа што немаше место за трет во тој наш свет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И заспав. Ноќта стана море. Ме однесе далеку на меки бранови.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Винстон го знаеше човекот од видување, иако не знаеше ништо повеќе за него освен дека се наоѓа на некоја значајна функција во Одделот за проза.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да, мислам дека се сеќавам.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Кукли кои можеби си вообразиле дека се поубави од обичните моми и оти поради тоа бараат посебно внимание...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И лазиш ко ѕвиждалник по земјата, а на земјата мислиш дека поминала некоја речна матица и дека се покутнала, раскорнала, раскопачила и залејала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не гледа дека се спаси тој, тука жала за ајван...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Таму никој не признава дека се држи за рамениците со оние околу него, ниту пак дека учат некакви движења.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Темно е, не се гледа прст пред око и само од време на време кога светнува секавица, Мече со ужас гледа дека се возат не на чун, туку на шаварно острово ...

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Чудна баба! Се гледаше дека се гордее од начинот на кој ги решава проблемите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И кога мислев дека веќе го нема и дека се изјасни се наеднаш сфатив дека неговата сенка се скрила под моето чело да притиска глуво како во кошмарна бессоница.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

За среќа или несреќа, ќе се сетев на Водомаровата доверба кон мене и на страдалниците од Шумшул- град, вклучувајќи го и човекот со два гласа, и ќе се откажев од коркачката намера.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Сега вие можете да речете дека луѓето во ова општество живеат подолго, но прашањето е „Каков е квалитетот на животот? А ова не е решено“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тука бев можеби и посигурен”. „Господ нека ни е на помош”, му рече во часот на разделбата. „Мислам дека ќе одам на друго место”, му дошепна Готлиб гушнувајќи го за потивко да му дошепне: „Сега не е време да се биде дома”.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Народниот гениј, на инаетчиите често им дава животински особености, па неретко, за некој инаетчија ќе каже дека е магаре, то ест дека се инати како магаре на мост.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Утврдувањето на кривичната одговорност на сопственикот на фирмата,7 која треба по службена должност да ја утврди полицијата и јавниот обвинител, беше исто така трнлив пат кој го изодеа Јакшиќ и неговиот новоангажиран адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пристигнал глас дека се вратил во селото, кај семејството.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Не верувам дека се лажам: кај вашиот син разумот се враќа.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

На двајцата луѓе во С. им ја кажав состојбата со дарванските води, дека се заробени за некаков рибник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Па уште толку да сме, не би можело наполно да заведеме ред: едни внатре продаваат, а други како кучиња пазиме пред вратата или вртиме наоколу и мавтаме со клоци по оние „бузовци“ што се вртат крај колибите преправајќи се дека нешто загубиле или пак се бунат дека се излагани.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мислиш ли да ги пуштиме вкуќи, да ги седнеме на софра со нас и со нашите жени? - Не знам, признал Доце Срменков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога типот почна сѐ подлабоко да навлегува во филмот да биде менаџер, да прави модни ревии, ми стана јасно дека се ближи нашиот крај.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Секој ден ми станува сѐ појасно, велеше тетка Боса, дека всушност смртта со своето однесување сака само да покаже дека се труди да внесе темелност во своите постапки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И така, ќе чуеш дека се мачел долго, ама „се спаси сиромашкиот“... „беше добар“ како неопходен вовед, а за добрината не биле ни свесни, „одненадеж, во сон...“ со додаток „фала Богу, не залежа и не се мачеше!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тие месеци брат ми секојдневно се јавуваше кај Софи; еден месец пред породувањето таа му кажала дека се чувствува многу лошо, следниот ден му се јавил зет му Макс Халберштат и му рекол дека состојбата на Софи се искомплицирала, и била итно префрлена во болница, а ден потоа Макс му се јавил одново и му кажал дека Софи починала.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Првин се појави кај обајцата сомнежот дека терминот турцизми за заемките не беше идеален за употреба, но тие, сепак, по некоја туѓа инерција навикнале на неговата употреба.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Уште додека ги изговараше тие зборови, од изразот на неговото лице видов дека се кае за она што го кажува.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имено, кога тужениот, во одговорот на тужбата, не го оспорил тужбеното барање, или нема да дојде на подготвителното рочиште до неговото заклучување, или на првото рочиште за главната расправа ако подготвително рочиште не е одржано или ако дојде на овие рочишта, но не сака да се впушти во расправање или се отстрани од рочиштето, а не го оспори тужбеното барање – ќе се донесе пресуда со која се усвојува тужбеното барање, ако се исполнети следниве услови, т.е. ако: 1) тужениот бил уредно повикан; 2) тужителот предложи донесување на пресуда поради изостанок; 3) тужениот одговорот на тужба или со друг поднесок не го оспорил тужбеното барање; 4) основаноста на тужбеното барање произлегува од фактите наведени во тужбата; 5) фактите врз кои се заснова тужбеното барање не се во спротивност со доказите што самиот тужител ги поднел или со факти што се општопознати и 6) не постојат општопознати околности од кои произлегува дека тужениот го спречиле оправдани причини да дојде на рочиштето.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Петар се вознемири, седна на најблиската клупа и го отвори писмото: „Најмил мој, денеска татко ми откри дека се гледаме.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Ги прегледува сите и откако ќе се увери дека се полни, задоволно го затвора креденецот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Таа чест ја имаше само уште отец Стефан, кога сочини нови букви, оти логотетот не можеше никако да ги научи постоечките и се жалеше дека се многу сложени.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Може да се рече дека се работи за обична формалност.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А потоа и оној додатен податок: Роза ми објасни дека се јавувала по телефон дури од Градска пошта, добро сум знаел дека Раде не држел дома телефон бидејќи гарсоњерата ја користел само за починка (се разбира Роза притоа не спомна дека таа гарсоњера Раде ја користеше всушност за неговите машки потреби).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Уште од корицата и насловот разбрав дека се работи за документи и фотографии од жртвите на земјотресот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Али јеби га, ипак мислам дека се работи за сугестија шо кај 50% од луѓево ќе ги држи едно 6 месеци и ќе веруваат у тоа дека стварно среќата ќе им залупа и на нивните порти.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

„Сум видел многу мажи кои така се обиделе да заборават, но, синко, колку повеќе пиеш, толку повеќе се сеќаваш дека се обидуваш да заборавиш.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Тој таа вечер ѝ дал шеќер, колку што имале дома, и таа малку како да се потсмирила, но за моментот. Потоа забележал и дека се нафрлила зугреби.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Така. Мислам дека се разбравме?

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

По тој повод ви пренесуваме некои елементарни информации за овој култен режисер кој почина минатата година.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сетне, кога тргнавме, тој излезе пред нас, знаеше дека се поаѓа.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Освен тоа, не гледаш ли дека се шегував со тебе? Каде ти е чувството за хумор?“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Се разбира дека се плашев. Мразев да си го поарчам животот поради неконтролираното однесувње на своеволните и недоволно внимателни индивидуи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, исто така, постои и чувството дека се случуваат важни работи.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Еднаш Методија застана кај нас, рече дека се враќал од Црноеч, и заседна така што Симон почна да станува нетрпелив.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Рано утрото, кога виде дека ги нема зајачињата, лисицата ќе препукнеше од мака дека се успала.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Ралфи продолжи да оди, но не верувам дека сакаше да избега. Мислам дека се предаде. Можеби знаеше против што се бориме.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Се чинеше дека се разделуваме, а не дека заминуваме.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури и кога правата беа намалувани малку по малку, навидум неосетно и незабележливо, кога ќе се набљудува тој процес кумулативно, ќе се увиди дека се работи за далеку од занемарливо намалување на работничките права.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

„Шо дека се гледаат, кога не може нишчо да биде од тоа гледање?“ — си мислеше таа, одејќи си горе Мидовата улица.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На предното седиште седеше тој; беше свртен во полупрофил; ќелата му беше црвена, вжарена, брадата му беше накострешена; зборуваше нешто, но не можев да слушнам што; при говорењето, една жила на вратот му се затегаше и се дуеше како да ќе пукне; одеднаш, до мене доплови само откршок од разговорот: „Ти мораш да го пријавиш тоа, ако не го пријавиш, ќе имаш последици“, рече тој; рацете му беа спуштени под воланот; десната му беше подадена кон седиштето на совозачот; во еден миг се навали кон назад на седиштето и на другото седиште ја видов Луција; очите ѝ беа затворени, носниците ѝ се ширеа (и денес не знам дали е тоа возможно, човек од десетина метри, наспроти сонцето, да види дека се шират женски носници: дали тоа беше истата онаа слика на Луција од разбојот); по образите ѝ се слеваа солзи; да, сигурно видов дека Луција плачеше за еден миг, а потем престана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, летото 63-та сѐ уште немаше суперѕвезди, всушност, штотуку ја набавив својата 16 мм. камера, мојот Болекс.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Најпрвин видов некои листови испишани на турски со арапски букви, за кои претпоставував дека се купопродажни договори, потоа потврди за заем со кирилски букви и еден куп листови, грубо подврзани, испишани исто така со кирилски букви, како и еден исечок од весник.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Цветан Горски насетуваше, според реакцијата на дел од присутните, дека се оддалечуваше од темата за која беше повикан да говори како биолог.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Што се однесува до мене нема потреба да одлучувам, мислам дека имам одлучено!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И како што пловеше пампурот, тие жените во бело облечени, добро нѐ ранеа и кога ни зборуваа почнавме да разбираме од нивните зборови, та си шепотевме – море овие ќе да се наши, та се преправаат дека се други.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа (сосема сериозно, оти не разбра дека се шегувам!) рече дека – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бахтијаровите Анадолци во верига ги претресуваа не само селата, колибите и пештерите каде што можеше човек да се заклони, ами и сите смреки и грмушки, небарем зајаци бараа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

5 Го снемало, умрел. За таквите каков што бил Дмитар-Пајко обично се кажувало до заборав - умре по Поклади на патот кон Лесново, како што можело да се споменува, за него или за друг бележит селанец, дека се родил околу Задушници, кога овците на тој и тој ги нападнал помор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Значи ли тоа дека се заречуваш оти веднаш потоа ќе ми се вратиш в прегратки?

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во тоа време Европа, ако знае дека се поминати шест или седум години откако Американецот Јозеф Хенри ги создал електромагнетите со голема сила (електричен мотор!), не знае дека во еден дел на Македонија мажите се впрегнуваат во рала и во двоколки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Зошто да ви создавам вам проблеми, кога мене ме чекаат моите? – рече сосема неочекувано.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На кадијата му удри мисла да се послужи пак со Аџи Јанета и Аџи Рампа и испрати човек да му го доведе, а тие се израдуваа мислејќи дека се покорени Мариовците и кадијата ги викна да ги направи мариовски бегови.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Тој повеќе не сака да умре!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Сега, Куликовиот парадокс е дека се преправа во Павловото куче, додека во стварноста тој нема друга улога освен онаа на Павлов!

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Можеби само му се пристори дека се допре до нешто.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се сети дека се сеќавал на спротивни работи, но тие беа лажни сеќавања, производи на самозалажување.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мајка се сеќаваше дека еднаш Татко, во времето на рациите по куќите за кои се сомневаше дека се чува сталинска литература, не само што ги скри книгите за Сталин туку, меѓу светите книги, постави книги на Маркс, Енгелс и Тито.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Поаѓајќи од една Блохова определба дека „Суштественото во човекот ... е во надежта дека ќе успее“ тој го извлекува заклучокот: „Ако човекот е таков, тогаш тој е и суштество на идеологијата“, и „Идеологијата како еден корпус на идеи врзан со еден (најчесто нов) свет, со ново општествено битие (Sosein), како трансцендирање на постоечкото (Dasein) сè уште ќе биде составен дел на човечкиот живот кој ќе се обидува да ја формулира надежта, да ги определи новите граници, да го организира пречекорувањето... “.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Под изговор дека се чувате од луѓето на Ѓорчета, вие ќе треба да исплетете околу местото на атентатот таков лавиринт, што тој никогаш да не биде во состојба да се извлече од него без наша поддршка и помош.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Сепак ми се стори дека се подбива со првиот ден на мојата младост.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ додека не им е дозволено да имаат мерила за споредување, тие практично никогаш и не стануваат свесни дека се угнетени.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

По извесно време, почувствував дека се вратив во своето тело, но со празнина во делот кај што ми беше срцето, и со страотна болка во таа празнина.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Знаеше дека се сега студени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Е, па браво, сакав да му речам, алал вера, а си мислев, што ми е бре мене гајле за твоето камче, откачи се!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Бенвениста ја плати јасновитката иако не знаеше зошто така ја нарекуваат кога нејзе судбината на Рафаил ѝ стана поматна, та излегувајќи на кошавата која Севишниот ја беше пратил за да ги расчисти маглите кренати над устието што тие денови го гушеа Белград, првпат се свести дека залудно губи време во надежи и очекувања и во фантазии што не ѝ допуштија да го види она што вистински го има, синот Јехуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Штом сфати дека се загубиле, Кетрин многу се вознемири.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А сеќаваше дека се поти од нив по челото и по грбот. - Ноќеска.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Којзнае зошто, ама луѓето веруваа дека тој не умира од куршум, дека нешто ги одбива куршумите што одеа кон него и дека се плашат и да го драснат, крв да му пуштат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Велат дека се подготвува таков закон на државно ниво и треба секој момент официјално да се донесе.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

„Знаете, Лудвик“, рече, „Ги прочитав вашите песни и мислам дека се одлични. И дека се многу топли“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, нема да се донесе пресуда поради изостанок и кога таксативно се исполнети овие законски услови – доколку 192 судот најде дека се работи за барање со кое странките не можат да располагаат (чл. 320, ст.1-2 од ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Паметам дека се чувствував прилично сакато кога го извлече од панталоните патлакот, подготвен како за парада!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

За од старото Отоманско царство, коешто се гордееше со тоа дека се состои од 72 „зрна просо” (народи, нации во пред- националистичката смисла на тој поим) да се искова нов граѓански идентитет, Ататурк својата нација мораше да ја доведе во спротивност со персиското и арапското наследство коешто доминираше со културниот живот на Отоманското царство.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

А станува збор за почитуваните јунаци од приказните со кои не заспиваа во мирните детски ноќи нашите мајки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Додека одев кон своето место, го уловив погледот на Луција: таа насетуваше некаква крупна промена кај мене, оти никогаш порано јас немав задоцнето, ниту пак разговарав со таков циничен, препотентен тон со некој наставник; ме гледаше од ниско, и јас знаев дека меѓу нас е готово, дека мојот циркус е посилен од нејзината Партија; од друга страна, покрај неиздржливата болка дека ја губам, дека поминувам во еден друг свет, дека се реинкарнирам уште при живот, чувствував една неподнослива леснотија на постоењето, една слобода која ме опиваше: јас го имав, наспроти овој дисциплиниран клас, мојот циркус, и мојата Ина, со која за една ноќ бев полбизок одошто со Луција за четири години.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој ми раскажа анегдота дека се исплакал кога го читал расказот „Вечно должни“ од Анѓелко Крстиќ, роден во село Лабуништа, крај Струга.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пишпирик и Барбут- бег се стрчнаа кон него. Ѕверот се исплаши и избега.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Велат дека се заборава сѐ. Оставија на срцево рани трајни.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но,... ако ме присилите со вашето инсистирање на прашања и објаснувања, јас ќе се видам принуден да му реферирам на Иванов дека се - откажувате, па тој нека ја разгледа уште еднаш таа работа?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Се ближеше часот на закажаната средба во претседателската палата кога требаше на новиот владетел да му ја пренесам пораката од владетелот на земјата кого што го застапував и во која беше запишано дека се признава неговото владеење.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кучињата и момчето, изморени од тишината во која изгледаше дека се слуша само паѓањето на снегот, ги наострија ушите, фаќајќи се за тој ненадеен крик како за нешто многу интересно, нешто многу пожелно.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Подоцна, во циркусот, кога созреав како маж, се убедив дека анатомските можности во технологијата на љубовта се сепак ограничени (иако можат да бидат мошне богати) и дека се сведуваат на тие, во суштина – неколку препознатливи сигнали и движења што се вообичаени, и дека без потреба сум се лутел на Луција таа ноќ на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Како ќе се погледнев во огледалото што го немав, да постапев така?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во предлогот особено мораат да се наведат: законскиот основ според кој се бара повторување, околностите од кои произлегува дека предлогот е поднесен во законскиот рок и доказите со кои се поткрепуваат наводите на предлагачот (чл. 395, ЗПП).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Знам дека се шегуваш, ќе ѝ речев за да ја приземјам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Веќе знам дека се наоѓам на страната што губи!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се налагаше тоа тогаш решително, и покажуваше дека се поврзува по еден или друг начин со ред други странични работи и појави, уродувајќи со последици таму каде што не можев да ги предвидувам.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„Така се бранат од ова што е овде и сега.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Посака да ѝ кренеш паметник на твојата љубовна авантура со онаа Стојна ли, Стојка ли? - за момент ми се причини дека се обидува да ме исмее Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А таа веројатно сакаше да потврди дека се согласува со мене бидејќи ми помина со прстите низ косата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога тргна по неа, Винстон виде дека се наоѓаат на една природна чистинка, едно мало тревнато ритче опколено од високи млади дрвја кои целосно го затвораа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но кој можеше да му верува нему таков, скудоумник и силник, дека се сожалил на некого туѓ, и згора на тоа старец.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Кажа дека се родила во Прага, татко ѝ бил трговец, мајка ѝ работела во заводот за заштита на работниците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога дојдоа Французите, видовме дека се јадат и црвени патлиџани. Скапани.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во општата турканица им се доближив на другарите.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Големиот парадокс во татковиот живот кој подоцна го следеше и неговото семејство, беше во тоа што секогаш кога помислуваше дека се здобил со нова дефинитивна татковина, неа како во правило ја губеше, обземен од митот на враќањето.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Напати помислував, веројатно за да се оправдам себеси, дека се случувало нешто слично и со судбината на јунаците од нашите детски соништа, кои без претходно најавена причина, само заради неконтролирано изречен збор или грешно срочен одговор, ја губеле силата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се шушкаше во училиштето дека жена му го изневерила со некој близок пријател и дека се заколнал дека еден ден ќе ги претепа и двајцата, дека ќе ги убие.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тогаш таа била соборувана од средната категорија, која ја мобилизирала на своја страна ниската, преправајќи се пред неа дека се бори за слобода и правда.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По посетата на градот ќе го извести Force 399 дека Скопје бил бомбардиран повеќепати и дека се направени големи штети на јавните згради и железничката станица и дека железничкиот мост преку реката Вардар бил уништен.283

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Сепак знаев дека се става на војничка блуза без ордени додека јас размислував со неговиот разум.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Некои критичари велат дека се обидувам да ја украдам претставата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Кога за други се вели дека се магариња, се мисли на големи магариња. И на уши магарешки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

7. На луѓето коишто чувствуваат дека им е грабнат нивниот сопствен социјален идентитет, прафашизмот им доделува една единствена и најчеста привилегија: дека се родени во иста земја. Тоа е извор на национализмот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Си можел да објасниш дека се случува, додека повеќето жени работат низ куќа, таа да работи на машината за пишување, или да е на службен пат, или...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

„Никој не може да ми помогне. Сето ова е најнеразбирливата и клета работа што досега ми се случила во животот“, ги отвори очите, ги стегна тупаниците и почувствува дека се студени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Имаше моменти кога и куклите од излозите во градот, особно оние во недоволно осветлените делови на витрините, наеднаш ќе ми се причинеше дека разговараат помеѓу себе, или дека се движат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Јана и незините каприци! Откако ја запозна мајка ѝ налудничавата вдовица со глас на девојче, му беше јасно дека се работи за генетска откаченост.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Е, море, тука тука. Било речено да ги оставиме коските по овие пустелии, нема што — тажно промрморија скоро сите Сарафови приврзеници кои до пред некој ден мислеа дека се веќе надвор од опасноста и скоро ќе се најдат „во слободната мајка Б'лгарија" да ги понесат венците за услугата што му ја направија на Кобурга.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ете, тоа е отсутноста од актерската игра за која мислам дека се случува само во нашиот театар и за која немам никакво оправдување.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ослушнуваше: звукот од чекорите се растураше напред и назад, во една линија, и тој сфаќаше дека се движат низ тунел.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Како што почнуваа да се донесуваат првите прописи со кои им се стеснуваат граѓанските права на Евреите, така и нему почнуваа да му се јавуваат негови пријатели, некои со кои и студирал заедно на универзитетот, тогаш немајќи ни елементарен поим дека се со еврејски происход.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Таков беше адетот кај сите бегови: да држат по едно младо („живинче") во кулата, да се знае дека се чифлигари и дека имаат измеќари за секаква работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Му ја потпирам главата на плеќите и осеќам дека се распалува нешто во мене.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тие ги исфрлија сите работи за кои мислеа дека се непотребни и така даровите слегоа на еден кожув, дванаесет рала чевли, седумнаесет разни шамии и шамивчиња, седум крпи за лице, два минтана, четири минтанчињаа, две капи, пет тулбени и две градски кошули за некои братучеди од Тиквеш коишто носеа градски алишта.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Место да го скрие јазикот под скутникот таа се размафтала со немирното месо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Пред кафеаната Маргер ги видов своите пријатели: Петка, Андона, Васка и Цигнанчето Паљо, толку модри в лице што ми се стори дека се бојадисувале.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Еден ден се боревме и почувствував дека се заборавил во жарот на борењето, ја зеде машата, а јас избегав зад еден плет, тој удри во плетот, дотрча мајка ми и му свика: Што стори бре, Тасе! а тој – Остави Ристено, ќе си го утепав детето, цел ден немам тутун и таков сум.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Токму сиромасите му овозможуваа да си поседи кај посестримките, да им се понагледа и понасладува, правдајќи се, и пред себе и пред своите старешини, дека се задржал по царска работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мојот познајник, Самоников - мислам дека се насмевнав (за малку и Катерина да ја прашам дали забележала некои промени на моето лице) - мојот познајник Самоников да беше случајно фараон или некоја слична фаца веројатно ќе мораа и неговите љубовници и метреси да го придружуваат на ова негово големо патување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Иване, сеќавам цел еден железен обрач дека се стега околу мене!

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тој ден му соопштија дека се враќа во Солун, на своето место на главен рабин и на местото на претседател на Советот на заедницата на неговите верници.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сите ги кренаа носевите замислувајќи дека се принцеви на небесниот свод.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

„Што е лага?“, му реков јас, воздржувајќи се да покажам дека сум љубопитен и дека се чувствувам предизвикан.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше јасно дека се работеше за фашистичко масло.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Катиното живеење на кулата Толе не можеше да си го објасни инаку освен дека се потурчила.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле домаќините го одведоа Бургиба во еден речиси пустински предел, каде што на една вишинка се препоставуваше дека се наоѓа гробот на Ханибал.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Нушиќ забележал дека се случува нешто необично, бидејќи во салата се создал тивок жагор и видел дека се пренесува нешто од клупа во клупа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Пиперки не најдов, а за компирите знаев дека се клаваат подоцна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Во ред, да претпоставиме дека М Ѓурев воопшто го нема посетено другарот секретар во спомнатиот понеделник; дека не ја видел белезицата на раката на Ботка; дека сѐ ова што се случува со него во затворов овие денови се некои необјаснети привидувања; дека и кај него, еве, дошло до тоа пореметување на рамнотежата помеѓу она што не било, и она што тој мисли па дури и верува дека се случило.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Кога видоа жителите на Потковицата, особено војводите, Крсте Јаначески, Најдо Акиноски и Дамческите, Мирче и Даме, дека се пусти куќата и имотот на Ордана Голушка, дека жената и детето негово не ги бива за некоја полска работа, и нив и имотот нивни ги зедоа под свое.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Макс Мертен се зачешла и откако го врати коскеното чешле во внатрешниот џеб од сакото, сосем задоволен од себе, полека се упати кон излезот за средбата со делегацијата уплашени Евреи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Така велат сите и не забележувајќи дека се цапнати во застоената, смрдлива вода, низ која сал времето некако се протира и шмугнува.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Така настанува субјективниот впечаток дека се наоѓаме среде случувањето.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И тогаш, ете, се случи и тоа што никогаш не се случило порано и во кое до денес никој не поверувал дека се случило: Ескимките одеднаш добија тен како чоколада.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Во снегот пред нас се распрснуваа траги. Дека се волчи ни потврди далечно завивање.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Фаерабенд и го забавува и го загрижува верувањето на некои физичари дека се приближуваат кон една „теорија на сешто“.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Бидејќи сега нема што да се работи, тој работи било што да се побара од него: насловна страна за часопис, изложба, филмска секвенца, итн., ад инфинитум.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Тие се во воздухот; тие ни припаѓаат на сите нам.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се молат, се гледа дека се молат со очињата да ги пуштиш дома.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мофашите си мислат дека се кренале мртвите и одат на нив, ќе им ја вадат душата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

дека (сврз.) - се (зам.)