а (сврз.) - момче (имн.)

Бојан често се распрашуваше кај деда си за имињата на околните места кои укажуваа на едно далечно минато, на поинакви времиња, а момчето сакаше да се нурне во тоа минато, да ја разоткрие и запознае и од таа страна својата сакана долина, но и дедо му даваше нејасни, колебливи одговори, што значеше дека многу работи и тој не ги знае.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А момчето исправено и загледано во морето не кажува ни три збора: доста се два, помислува, можеби не кажува и два, достатен е еден, помислува, можеби, не е неопходен и тој, помислува, можеби - тишината е нашиот мајчин јазик.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ги обрежував ресловите а момчињата на колички ги разнесуваа по сушалните готовите ќерамиди.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И во купето пак стана бучно. Луѓето се подразвеселија, а момчето од Неготивно, ми вели: - По четири месеци ќе се видиме во Скопје.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Војникот ја спушти пушката, а момчето се смеша меѓу луѓето од погребната поворка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сешто работев. Кој сѐ да памети. Но најчесто работев по полето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наоружан до заби со пушка, тешки куршуми нанижани преку градите, му удира по дрвената маса, на која се потскокнуваше тресејќи се, а момчињата од четата, повторуваа по него согласувајќи се со секоја негова мисла...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го галам неговото осле, покротко и од него и само го прашувам и препрашувам каде се, кај се откорнале луѓето, кај отишол и Господ-бог прашувам?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)