Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„А жената?“, прашува тој. „И таа сака овде“, велам јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На тоа ме вика долгот, повелбата на немилосрдната судбина… (Се замислува) А, татко ми? А жена ми?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Првите ја вадеа рудата од тунелите, а жените, и децата од дванаесет годишна возраст со чеканчиња ја чистеа во бараката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Каков срам бе, глеј функционерине имаат по 50 и кусур години, а жените им се све по 20.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не се смири додека не ја преврти целата чаршија.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Павле се притесни. А жената како да се изживува.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Земјоделци, служители на Деметра баш така шепотеа за гласот зол, а жените, штом чуја, писнаа од силна мака и коси корнеа од бол.

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Мажот во тие бракови ја задржувал својата вера, а жената својата, додека машките деца ја следеле татковата вера, а девојчињата мајчината...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мажите просто ждереле семки и сончоглед, а жените леблебија и суво грозје.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Вечерта го однесе во старата куќа со триста чардачиња и со меѓувраќе со чкрткави подови и со миризба на тафтабити, каде што имаше собичка тој, а жената, што ги издаваше собите, го прими на стан.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Пет деца родив, велам, а жената уште не сум ја видел гола.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мажите веќе почнаа да шијат брич-панталони, а жените шајачни фустани со црн сатен и со лимби.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој пцуе по сонцето, а жена му се крсти спроти сонцето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ракијата е убава, велам, ако е стара и домашна, а жената е убава, ако е млада и туѓа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ги тепа мажите, а жените се мачкаат со кал по лицата и со лепешки по рацете. И смрдат, корнат жените.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ти ја зедоа куќата, велам, а жената ја нападија кај мајка ѝ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Златните дамки на лицето имале свои коренчиња под клепките, тоа можело да се види по необичниот сјај во очите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој предавнички се повлекол со еден чекор - да ја земе, а жена му со трите гулапчиња в скут?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Умира човек и директива дава, а жена како жена: што ќе рече мажот, тоа мора да биде.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Мора да е таа, бидејќи ги почувствува влажни образите и болка во самата јаболчница како од удар.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Без страв, ослободувајќи се конечно – веруваше, во еден морбиден налет на радост и студ – беше крај неа и ги рашири и таа дланките, одбивајќи да мисли, а жената од мостот се притисна во нејзините гради и двете се прегрнаа, здрвени и молчаливи, на мостот, со раздробената река што удираше по столбовите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Малото дете врескаше од страв и ја криеше главата во нејзините гради како да се обидуваше да се закопа во неа, а жената ги ставила своите раце околу него и го смируваше иако и самата беше модра од страв, за сето време покривајќи го колку што е можно повеќе како да мислеше дека нејзините раце можат да ги одбијат куршумите од него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Но, тоа не е ништо. Овде се живее у еден нов облик на симбиоза каде мажите „као нешто“ работат, а жените секое сабајле се собираат у групи од по десетина комада, сркаат турско и „редат“ за Македонија.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И се помири Бино со судбината да зема плата три лири месечно, а жената да му ги гледа дечињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се разболе и лекарите му забранија да пие, а жена му и син му ги советуваа да не му даваат можност да доаѓа во допир со пијалок, зашто му се заканува опасност да умре.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Знам дека посебно инсистираше на кино Центар бидејќи таму мажите одат со вратоврски а жените во свечена облека!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ќе тропнеме на врата, а жените ќе се свиткаат в постела: се преправаат дека се болни или трудни.