Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ми вели, топорливо и потсмешливо: - А јас што ќе работам бе чиче, - ми вели. – Ти ни пицајзла за требење не остави.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А јас будалиот дури сега забележав дека чевлите не му се врзани.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Таа стоеше и се држеше за навлаката од седиштето в лево а јас зад неа, со раката за држачот зад мене.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Некој ќе рече не е важно дали е убаво, важно е да служи, а јас не мислам така.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ноќта врвеше натаму, а јас седнат на масата зад машината за пишување, сеќавав како само нејасни мисли ми врват низ главата, како парки магла кои се тегнат по долината над малото езеро под Лерна и потоа исчезнуваат, и на нивно место доаѓаат нови, сѐ додека дувне ветрот и не ги истера од грлото на котлината.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Неподносливото тропкање на пинг-понг топчето (сега веќе убедена дека тој звук доаѓа токму од тој предмет и од ниеден друг), продолжуваше, а јас станував сѐ почувствителна на неговата дразба.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога сестра ми беше второ, а јас шесто одделение ни купи лизгалки адидас, бели.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Вака барем ќе верувам дека таа едноставно умре!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој ќе се насмевнеше и ние продолжувавме да чкрипиме по мразот.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Даваше отпор, и потклекна. Ми веруваше. А јас ја изневерив.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Слушате ли? Слушате ли? А јас не сум таму! Задоцнив!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

- Како те чекавме, Мими, како те чекавме! - А јас...

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

А јас онака мирен, сталожен, со врвките се вежбав јазли, додека минувачите минуваа, застанувачите застануваа.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

11. Фустанчето на дрво, ти во трева а јас во облаци.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

4. Каде што беше црвчето сега се клати рипче а јас не сум маѓепсник.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Исплашен сум Од тоа Што проаѓа Проаѓа, а јас согорувам Се размножува ноќта А јас? Бладам. Зборувам.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

- А јас? Зошто мене не ме сака внатре? И јас сакам да сум со нив.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А јас чекав ... Ја чекав наострен и накострешен.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Веќе се дени, а јас неброено пати од постелата до прозорецот, и одново до постелата и одново до прозорецот, сѐ дури сам себеси не се фатиш за гуша и не се обзираш што крикнуваш: твојот крик како секавица ја преполовува ноќта и ти којзнае по кој пат осознаваш дека без себеси не се може.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Јован се поразведри и почна да мисли како да се претстави оваа нивна ортачка работа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Сега крој го планот ти како да излезиш пред судот прав, а јас крив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тукушто почнаа да ме облазуваат нежни трпки, на првата крстосница девојката тргна на една, а јас морав на спротивна страна.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Никој ништо не земаше пред мене, ниту видов некого да се боцка.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

- Јас се викам Грдан, а вие? - Тоа се гледа, а јас Грозда.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тој ќе се врати, а јас ќе знам дека среќно си стигнал.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во истиот час кога станал ајдутинот, станал и Боше; Николице, ѝ рекол Боше на снаа си, стави во дисаѓите цели два леба, стави и сирење и пастрма, за да му се најдат по пат, а јас ќе го испратам до Алилово.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Продолжи веселото друштво на масата да пие и да се весели, а јас овде продолжувам да го водам антисталинистичкиот бој како амбициозен балкански Дон Кихот со бункерите – ветерници и наредбодателите на нивните градители...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А јас по нешто и запишувам. Ќе затреба таму за некого!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

МАРА: Кате, запали го ти огнот, а јас да го запалам кандилово пред иконава. (Го запалува кандилото пред икона и се моли).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кога ја оставив Кате неколку години беше поголема од Ана, а сега — ќерка има колку неа. А јас неженет!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Даскалов го видов дури кога дојде доволно близу до прозорецот за да ми ја запре светлината и да ми соопшти дека колата со сандакот пристигнува; а јас пред да ја слушнам новината всушност го видов неговото, како што пред тоа се беше изразил, разведрено лице. (Или не беше рекол ништо слично?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А јас, не сакајќи, на глас ги соопштувам работите што ме мачат.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И од поткопаната мисла, како од поткопан брег од водите, во моментот на уривањето многу непредвидени зборови па дури и цели реченици може да се истурат).

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Зборови, зборови… а не е за на отпад и она упатство или шега дека зрелоста се мери само според количините наивности во нашите размислувања!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таквите податоци се заведувале во општината со обични изјави и со два сведока.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дали треба да ме загрижува ваквото непресметливо однесување на мојот ум?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Човекот сериозен, траурен, а јас, недосетлив, и понатаму со мајтапџиските алатки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Напати ќе додадеше: „Ти порасна а јас почнав да се прашувам: каде исчезнало од собата моето дете? Затоа и оставам гласот да прошета. Некој за да ми се одѕве!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Тој постојано велеше дека збира некакви документи а јас му верував.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури правам и кисело лице: - Види, види!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ним не треба безрезервно да им веруваш“ беше нејзиниот заклучок во врска со однесувањето на тој војник на бел коњ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чувај се од оние поединци, кои од лековерност или по потреба ќе ги сместиш во срцето или во негова близина.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа приватните прашања што немам сили да ги разрешам со обично испитување па дури и со наредба, или со удар на раката по бирото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Подзапре малку и чистејќи ги ноктите со врвот од перцето неочекувано праша: - А јас да сум Херкул и да го навртам Вардар кон училницава, ќе ја исчистам ли, придавки?

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Мајка му на Димка вртеше глава, чиниш кос е, и му се потсмеваше: - А јас поинаку ја знам таа приказка.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А јас за тебе се тепав, го фатив она апашче, што те месело и...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Погледнав кон џипот; внатре, телото на Фискултурецот го притискаше телото на Луција; таа се бранеше (така барем мислам, но во ништо веќе не сум сигурен); јас зедов еден камен, го фрлив на покривот од џипот, а Фискултурецот се сепна; се сврте нагло кон грмушката, и јас видов дека на главата имаше маска; црна маска, бабарска, со четири дупки, за очите, устата и носот, четири дупки за три сетила; само очите му се гледаа, едното зелено, другото сино, и устата, и носот (дали го видов и тоа, или моите растроени нерви од ракијата и жегата ја произведоа и таа слика?); Викна: „Кој има таму“, а јас фрлив уште еден камен, и отстрана му го погодив фарот, и тој пукна, сол се стори.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Брмчеше нешто, караше некого за слабиот успех, се закануваше, а јас и Земанек гледавме како ливчето полека патува кон Луција.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа девојка сега има дваесет години, а јас веќе триесет и пет; тоа е сосема пристојна разлика за здрав маж како Земанек, господине судија, разлика која привлекува, и јас не му се лутам; моите гради (простете за ваква индискреција, господин судија) веќе не се она што беа; не се веќе ни моите колкови, ни кожата; Земанек, едноставно, замина затоа што мораше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Она што возбудуваше во целата таа работа (а јас подоцна го најдов во една француска книга на еден познат антрополог, што ја купив во Париз, при едно гостување на циркусот), е што партијата на Луција нѐ врати назад, на едно порано еволутивно општествено скалило: во добата на примитивните, со транс и еуфорија опседнати општества, таканаречени дар-мар општества, каде основни форми на општествената комуникација се маската и трансот; пред тоа живеевме во таканаречено општество со книговодство, во кои мимикријата, маскирањето и занесот исчезнуваат (затоа комунизмот беше помалку жив, одвратно немагичен и црно-бел по однос на општеството што го градеше партијата на Луција) и се повлекуваат пред компромисот меѓу наследството и способноста, кои се два основни фактора што ја определуваат иднината на единката во тие општества.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Земанек возеше, а јас седев одзади на мотоциклот; Земанек постојано повторуваше: „Ова мора да се претвори во пари човеку, ова е чудо, какви планови, какви печурки, ти си златното јајце, ова мора светот да го види, човеку!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А јас знаев дека Лествичникот, едноокиот, зборови такви угодни пред логотетот кажа затоа што знаеше дека со еден удар две муви убива: прво, логотетот се смилостивуваше пред „понизната“ душа на Лествичникот, и наклонет му стануваше за собитијата идни, и второ, Лествичникот добро знаеше какво сподобие грозно во одајата има, од рака моја пуштено, низ клучалницата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но за тоа подоцна, оти времето не е стигнато, о возљубени; а јас сум познат по тоа дека уживам да сочинувам слова секакви и да си измислувам свои истории што воопшто и не се случиле, ама да изгледаат така како пред очи да ви се; и знам сказанија да преподавам така, со прекини; по малку да ви давам да вкусувате од собитието, од слаткиот мед на историите, како на изжеднет вода што се дава во пустина, капка по капка, за да не го усмрти заситувањето на жедта, на потребата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот беснееше, пена на устата му се јави, како кај бесен пес; а јас гледав во Лествичникот, единствен кој од зборовите на логотетот поштеден беше, и дури за пример на душа чесна и силна беше истакнат, и гледаше блажено, притворно невино, полн доблест лажна!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дури, јас и Земанек сонувавме да направиме некаков џез-состав: тој одлично свиреше пијано, а јас саксофон; имаше во гимназијата и едно момче што одлично свиреше контрабас и ние планиравме со него да направиме трио.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очекував да се вратам наназад, ногата рефлексно да ми се поврати, и експериментот да биде завршен, а јас да им речам на девојчињата: „Што гледате како гуски?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Со Земанек, ако требаше, ќе поделевме и еден пар чевли, што се вели: ако требаше тој ќе го облечеше левиот, а јас десниот, и ќе излезевме во град.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А јас гледав во него како од ровја трештен, и сѐ ми беше јасно, и ништо не ми беше, оти кажано е: во мигот на најголема светлина најмалку се гледа, и ништо јасно не е!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Лонецот со вода се грееше на огништето и мајка ми со тенџерче ми истураше полека од истата, а јас седната во длабокото дрвено корито со миризливиот сапун генерално се триев и миев.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

А јас, пак, немам разбирање за тие, кои дејствуваа во беззаконие и ноќе, арамиски нѐ собраа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Плачеше и леунката, а јас ниту знаев, ниту можев да помогнам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Додека се превртувавме по песокта, полициските возилата ни се приближуваа истурајќи повици по нивните радио станици и додека се мачевме со облеката тие се најдоа покрај нас.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Возилата се сопреа на работ на водата и цајканите бучно излегоа мавтајќи со огромни батерии чиишто светлосни снопови се прекршуваа врз темната вода.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ти плачеше, со едната рака стискајќи го Навахо ќебето до градите и грабајќи по твоето бикини со другата, а јас се обидував да те успокојам со смирувачки фрази како, „Да му ебам мајката! Неверојатно срање!“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Во паника грабав по песокта, го најдов Вулканот, се обидов да го исчистам па да го навлечам без да ја нарушам атмосферата (Берт Ланкастер немаше ваков проблем) и ги почувствував зрнцата песок во него, па удар на молња, и Големото Езеро во позадината се претвори во Тихиот Океан; кожата ти имаше вкус на сол и на настојчивото прашање на моите колкови твоето тело одговори “да”, твоите бутини се отворија како крила од мојата половина додека задишани испливувавме од бакнежот по кој ти молеше Ох, боже, да. . ; да, звучеше остро како крик од болка така што за миг си помислив дека ние веќе го правевме она и дека некако сум го пропуштил моментот кога сум навлегол во тебе, кога сум навлегол на бескрвниот начин на којшто еден млад маж ја отфрла својата невиност, сум навлегол како да поминувам низ портата што води кон остатокот на мојот живот онаков каков што јас сакав тој да се живее, да, но; О, тогаш увидов дека сѐ уште неповрзани претавме во калта и дека имаше песок во Вулканот додека се судиравме сѐ уште посегнувајќи кон совршениот склоп, сѐ уште Овде грабајќи по Вечноста која што ни беше оддалечена само за мало нагодување, само еден милиметар на лево или делче од инча на југ, иако со сето тоа нагодување песокливиот Вулкан се лизгаше и испадна, но ти повторуваше да иако главата ти климаше не-не-сосем-речиси и срцата ни чукаа како луди и ти рече да ДА чекај ... Margina #32-33 [1996] | okno.mk 179

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„А јас не умеам да пливам,“ вели едно од децата. „Ќе научиш,“ го храбри Отла.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во неа, и таа гледаше во мене; молчевме.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Имаше поинакви очи од сите деца кои ги бев видела; тоа беа очи кои плачеа навнатре, а солзите паѓаа некаде таму, длабоко во него, и не го носеа она ослободување кое доаѓа по плачењето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа беше во годината кога брат ми се беше запишал на Медицинскиот факултет.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мајка ми ја чувствуваше мојата ранливост, и ја зариваше во неа својата омраза.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И сега гледав во оваа Амалија која немаше ништо заедничко со онаа Амалија, немоќта на оваа жена која умираше ме потсетуваше на мојата некогашна немоќ, а јас не сакав, или не можев, во себе да го разбудам ѕверството кое во себе некогаш го имаше таа и со кое ме тераше да тонам сѐ подлабоко и подлабоко, ѕверството со кое – ако го разбудев во себе - навистина ќе бев нејзина ќерка не само по крв, ѕверството кое требаше да ја натера да страда заради сопственото ѕверство, моето ѕверство кое требаше да ужива во нејзиното очајно каење.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше есен, а јас му реков: „Нашите сенки можат да се допираат дури и ако ние не се допреме.“ И нашите сенки си играа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Замислував како ги истоваруваат во логорот, ги водат во една просторија каде им наредуваат да се соблечат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Го сретнав кога тој имаше девет години, а јас две години повеќе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Останував настрана од нивниот свет и од нивните разговори во кои зборуваа за себе како за сопруги и мајки, потслушнував како гледаат кон иднината, а јас погледнував кон минатото, и ми изгледаше како со бракот и мајчинството, за кои се спремаа, да го победуваа времето, со нив тие се врзуваа со целата низа мајки до првата крв; а јас чувствував дека останувам далеку од таа низа во која се множеше крвта и во која крвта обединуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе почнеше Караѓозо, а јас си ги отворав очите, ушите и душата, слушав и ја запишував приказната. ...

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Провери да не човекот од снег оживеал и се стоплил среде ден, а јас, ноќта, сум исчезнал (изѕемнал) оснежен и бел.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Можеби тие слики и не висеа на ѕидовите, туку висеа во мене, во моите очи, во моите слепоочници, а јас ги лепев по ѕидовите, го збогатував друштвото на ѕвероглавите и стравував, стравував.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Може Бугарите и се прави кога мислат оти Русија без Бугарија не може да саштествува, ни политички ни економски, но тоа е бугарска политика, а јас не сум намерен да политикантствувам бугарски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се качив од една посивена провинциска станица, возот патува бавно и долго, а јас, и покрај неколку испиени шприцери во станичното бифе, подготвен сум да бидам љубопитен и внимателен соговорник.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

А јас ви реков: „Вистина е, се гордееме со вас пред сите Божји цркви, кажувајќи неуморно за вашата непоколебливост и за опстојувањето на вашата вера низ сите прогони и маки низ кои минувате.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

МЕТОДИ: Како што се здоговоривме. Иван и Младичот отрчаа накај пајтонот, а јас се замешав меѓу народот и дотрчав до трупот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Ја пали цигарата.) А јас пушам премногу. (Седнува во фотелјата.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Немам сила, немам храброст а знаеш љубовта е нема а јас ко чедо на амор се претворив во дух... ќе изградам куќа од зборови и во неа би те затворила со клучот на моето срце би те чувала да бидеш мое гнездо во кое слетува мала птица да бидеш мој дом со отворена мускулна врата за срцето на малата птица лекокрила, многу нежна да бидеш свежо утро но тиха вечер... светилка што искри во мракот во мојата коса, една надеж, небиднина една среќа во ѕидините на срцето што се руши ко стена да бидеш последна љубов дојди, не оди си, дојди!!!

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

„Ах, се чини дека е млад човек!“, повика Авдотја Игнатјевна.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Човекот никако не ме припушташе, а јас го следев како слепец сѐ до „мојот“ влез кајшто се запативме и по малку се најдовме во станот под „мојот“.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

„Јас, јас... јас од компликации и така наеднаш!“, проговори повторно младичот, „Мене Шулц уште вчера ми вели, вие, ми вели, имате компликации, а јас наутро и умрев. Ах!“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Овој сега е во состојба да ти рече сѐ, а јас го знам и како човек, што знае да биде и молчелив како земја,особено кога ќе појдиш кај него по белешка за исплаќање на твоите трудоденови.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Саат вадам од рака зашто вредам, па ќе ме чека колку е нужно, а јас, јас и така доцнам триесет години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не бил шофер! Бил висок, висок политичар, а јас и симит погача го честев!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И покрај доминантната позиција во однос на него (млад возач во јака фирма), а јас газдарица на дуќани, ми беше симпатичен, па му ветив голем попуст за неговата сопруга.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Контрола на билети“, ми вели еден што повеќе прилега да биде истерувач во диско, а јас глупава и по малку глува, блеам во него како недоветна, да не речам мутава, а тој ми ја граба картата од рака, во која сум го стиснала несвесно... и ми ја враќа.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И сѐ така, стручни шоферски прашања, а јас, натпреварувајќи се со самата себе, се обидував со одговорите да му објаснам за разработениот систем, кој пред фискализацијата навистина така и функционираше, дека сѐ е сиво и како станува бело, небаре утре ќе отвора бутик, па, ете, јас ќе му помогнам околу фактурите, декларациите, увозот, шпедицијата.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас млада, па убава, во туѓа земја, а од турски знам само да кажам „Бир тане туркиш кафе шеќерли... беш тане шеќер“ и да се насмеам како глупача кога некој, мислејќи дека зборувам турски, пријателски ќе се расприкаже на долго и на широко.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Му доцнам на големото, нервозно е, а јас мотам низ главата, како изгледа невработена со мобилен, па глумам глува и го муабетам пријателов, оти ми спомнува казна за на лице место, па како тој е всушност разбран, па како, не дај Боже, колегата од колата да излезе, двојно ќе ме кошта.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас, извадена од памет, подзамижано се трудам да видам од мојот кревет и секогаш, ама баш секогаш знаев дека Душанка си играла докторка и дека, по своја стручна проценка, си го засилила течењето во системот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Чекајќи го тоа време, еве поминаа две децении, а јас не успеав да накалапам пари како листови од тутун, мазни и со исправени рабови и наредени по вредност и големина како за уплата на дневен пазар во банка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ама, и Пепелашка од нигде никаде станала принцеза... а јас се разбудив и прво посакав, а потоа и сама поверував дека ќе стојам позади мојата тезга како продавачка, со мојата книга како писателка...

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас, како број 1, свртена на истиот правец во спротивна насока, пишувам со кратенки, за да не ме разберат другите.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мангупот стана мангуп и пол, а јас пропушив цигари, со обука на Црвот од класот, за на детски начин им покажам на сите, ете, колку боли.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А јас со свој ракопис ја пополнив и на ситно им испишав како ми е напорно и како по цел ден се печам на сонце по оранжериите, и како јадам редовно, и како навечер сум покриена, за да не ми берат гајле, а тој да им ја испрати на моите во периодот кога ќе престојувам во Претор, како најелитно одморалиште во тоа време, барем за мене.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Џипови не сопираат Во времето кога почнаа првите доцни излегувања ми ѕвонеше на телефон десеттина минути пред да излезе од кафуле, а јас тргнував со кола да ја земам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- А јас помислив дека сакате да ви ги отпишам долговите, вели Доксим Тренчески и се дуе во образите, ко предојдено тесто.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Капинка ме прашува зошто го врзувам, кај ќе го водам, а јас ѝ давам ишарети да молчи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само сум трчала низ гумното, а тие трчале по мене, и ме прашувале: што е, што ти е, а јас само сум трчала. Не ги слушам, не ги гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Здравко сака да праша нешто, а јас и него не го оставам. И нему му ја затворам устата. 92

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас си мислам пусто големо утро.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас ќе ѝ светам, велам јас, и го земам фенерот од Левтерија и Левтерија оди напред а јас одам по неа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро, ќе си дојдам , ми вели, ти оди, а јас ќе си дојдам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Имам една рана, вели, некаде внатре, не знам каде е, ама много ме боли, ме пржи. Умот ми го свалува, вели. А јас не знам што да му одговорам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Утрото земам да работам. Тој уште квачи, а јас работам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас ќе ги карам: да не ги мешаат коските од мртвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас мислев ќе ги најдам да си играат: Бишка, Кусо петле, Клиска, Долга капина, Пет камен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Празна куќа, а јас сама во празното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој ги откопчува панталоните, а јас му скокнувам, го опчекорувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лазиме пак под боцливите телови, по истиот пат. Јас ги поткревам, тој се испровира, па тој ги поткрева, а јас се испровирам. Си помагаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сега, ти бери, ми вели, а јас ќе те гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зад мене штракаат празни пушки, а јас уште гледам по капетан Мирковиќ, по командирот мој.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не ме остава, не ме пушта: родниот крај ме уми, мислам, а јас си го споменувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас, сега, се прашувам, така во умот се прашувам, дали не ме фатила крвта од ножот на Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Затоа во маката ја бараме само неа: Ѕвездан ме бара мене, а јас мојата мајка.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас ако го видам ќе му ги поткастрам роговите и ќе го скопам, ќе видиш што ќе му направам. Господ го држам за сведок.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Зборувањето наближува, а јас не знам, дали не дослушувам или зборовите ми се непознати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Калуѓерите ќе палат кандила и ќе се молат, а јас ќе пишувам, ќе препишувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И Силјан Коларов се одликува со железен крст, ми читаат, а јас им велам, благодарам дека не добив дрвен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас ги силам другачките, им подвикнувам да истераме повеќе од нивата дури не ни дошла сенката под петици.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие ќе ми ги подбуцнат штиковите под гушата, а јас ќе истрпнам и ќе си речам: господе, ќе си речам, зар и мене ми се доброја, ќе си речам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Пушката е со мене, им реков, а јас сум пак со вас.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А низ село, кокошки разбегуваат околу мене, подлетнуваат, кракаат и пердуви им се креваат наугоре и прав се крева наугоре, а јас само трчам и пак си мислам дека соништата не кажуваат ништо.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Треба измет да му правам, а јас не можам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа оди напред, а јас мислам дека цела земја оди по неа. Погледот ѝ паѓа пред врвот од чевлињата. Им прави место на чекорите, на стапалките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа ме моли да ја оставам, а јас ја молам да пушти барем една жичка, колку да им го наквасам јазичето на децата. За лек.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Удира зад нас и Бугарите полегнуваат. А јас, наместо да легнам, почнувам да бегам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас, ти велам, ко ветка сум станала, без тежина, без ништо да ми се гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Напни повеќе, вели Уља, а јас претам, ја удирам главата со тилот и Уља не ја гледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знам дека десната нога ме боли, а јас се фаќам за левата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој се оддалечува, а јас гледам по него.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Игра напред Велика, лицето ѝ е осветлено ко јаболко од ковчег извадено, а јас само збирам оскомиње.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Секој што се раѓа за премрежина се раѓа, вели Григор, а јас многу претерав, па може и ова да го претерам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И после да се преслечам и Велика да ми ги суши алиштата, а јас да спијам покрај огнот. Така ми иде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми пропаѓаат нозете во тињата, вели, па тињата станува песок, па песокта кал, а јас пропаѓам, вели, и викам: луѓе, ја најдов солта.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

така после и Бугарите нѐ држеа понастрана, првин ни дадоа да подработуваме околу казаните нивни, околу јадењата и Стеван Докуз стана поразговорлив, почна и тој да арчи зборови: ами судбина, Мирче, ќе ми рече, така ни било пишано, а јас ќе му одговорам: да му се мочам во писалката на тој што напиша така и Стеван ќе ја сврти главата и ќе земе да трупи дрва и да дроби компири и ќе џвака нешто-што било, - ќе прежива со устата, оти тој кога сака и колку сака може да огладне, колку што сака не може само да се најаде, гладта, ко кучка му стои на желудникот, во дупнато решето водата николку не стои,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И тој моча, а јас се мислам, што да правам за потаму. Како да се вратам назад.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А јас смрдам на ракија. Ракијата ме тера и да подждригнувам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тој пишти, а јас мавам, дури не ме заболе раката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ја држам за аливцата, Таа ми се истргува, а јас ја држам, ама сум нејака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се мрцкаш и слушаш: - Јас ѝ велам јариче, таа ми вели кукурек, а јас ѝ велам потполошка и синоличка и перуника и божурика и змијско грозје, а таа ми вели: змија да те касне, здрав да не си!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Војничето ми мрмори нешто на уво, а јас ништо не го разбирам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Се спогодуваме како Онисифор Проказник веќе да загинал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас, сине Онисифоре, двапати сум крстен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас нешто ќе ви речам - ако сме умни и претпазливи, сите ќе стасаме до своите куќи, до своите жени и деца, здрави и живи. Ќе се обесам ако не биде така.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Дедо му на мојот дедо го запалиле кога умрел и пепелта му ја закопале во четири дупки. Не се повампирил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А јас - умирам од болка. Се опивам, како ѕвер пиштам по сокаците.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Сталин? Тој, лично! Неочекувано му се јави на овдешниот Централен комитет со својот познат мирен глас, ти кажувам, а јас знаев зошто го стори тоа.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Ване се исплаши. А јас мислев... Нешто тврдо му ги стисна зборовите в грло.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Жаклин беше лотка до половина потоната во морето на велеградската беда а јас стоев, ја гледав, ја слушав и чувствував дека полека полудувам.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ПАРЕ: А јас бедени за ципи.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ти ќе ми дадеш двесте наполеони, а јас ќе ти ја отстапам тебе целата стока, парите суви што ги има и девојчето.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ќе ми го обели образот, а јас ќе им ги затворам муцките на сите што не веруваат во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, мораш да признаеш, некои ти беа само бројки, а јас, ти се колнам во бога и во сѐ што ми е најмило на овој свет, погрешив само еднаш.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Накратко, душата ми беше во носот, а јас секое утро морав да кивам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Ќерко, тоа беше последен пат да те молам да ме следиш на пијано. Се изрезиливме.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас пари – како жабата влакна. Во најдобар случај, одвај за три слатки.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се врволкам јас околу неа како петел, а таа се кикоти и ме предизвикува да ѝ давам комплименти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го лапна тоа со кремот, па го грабна другото. Јас се накашлувам. И молчам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Беше во најдобрите години, кога доблестите сè уште не почнале да се претвораат во пороци.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се разбира, за кум го одбрале пред да му тргне колата прудолу, а јас, јас по нивна желба сум му кум на едно мало дете кое сега, откако ме сметаат за црна овца, со страв го држат што подалеку од мене.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Стрико ми Ото многу знаеше: немаше област за која не беше добро поткован: социологија, литература, музика, архитектура, за сѐ: и навистина: знаеше сѐ и сешто.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас, како некаков мисир, како некаков ушлест буржуј, се врцкам околу неа и гугам: – Ако ви сака душата – велам – да каснете едно слатко, не стеснувајте се. Јас плаќам. – Мерси – вели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мора да ѝ се случуваше нешто ужасно, ја тепаа или чувствуваше дека е болна и токму кога Нора ќе запееше нешто од Форе, а јас на пијано, загледана во толку среќниот Луис Марија, налактен на крајот што му правеше нешто како рамка околу него, тој загледан во мене, задоволен, со лик на кутренце, чека да ги чуе арпеџата, двајцата толку близу и толку вљубени.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А јас, ете онака, Петрович... шинелов, сукното... еве гледаш, насекаде на други места е сосема здраво, малку е правливо и изгледа како старо, но ново е, само ете, на едно место малку е онака... на грбот, а еве уште и на рамото, на едното рамо, малку се излити, а еве и на ова рамо малку – гледаш, и тоа е сѐ. Нема многу работа...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Потполно сум предаден на звукот и го чувствувам ритамот како ми струи низ целото тело, од рамениците, до колковите, па до прстите и јас се движам, се вртам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Устата ми е вкочанета, јазикот сосема мртов, а јас упорно се обидувам да ги забодам забите во долната усна, како да е тоа нешто што морам да го правам.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А јас, за што сум способна јас!? За ништо. Ете ја мојата слабост.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Најчудно од сѐ беше што подоцна сите посакаа да имаат како мојата коса, а јас ја мразев.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Пиратите не личеле на чавки и биле, несомнено, многу повеќе од само добри пријатели, а јас многу повеќе налик на обична девојка од приказните со среќен крај…

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

И затоа нештата не се движеа нанапред, а јас и продавачот Чавка гракавме навредливо, упорно и гласно, сѐ додека не нè облеа краткотрајна смеа во која се наѕираа остатоци од некоја голема и одамна потрошена среќа...

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

А јас, по една таква трагедија, ќе се вангелосав.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Преку нејзините одвај забележливи бранови се протегаше треперлив мост од сончеви зраци.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Очите твои ме гледаат со чудна боја... а јас само са плашам од смртта на мојата душа зошто љубовта не може да те рани и да ја убие душата на почеток, туку тивко, полека. дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку.... дел по дел. во секоја минута од твојата неприсутност, ја одзема и ја носи некаде далеку....

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Наоколу само ликови, сенки, зборови... итаат секаде а јас само таму некаде... каде се спојуваат бесконечноста и мигот... каде сенките се сенки и во ноќта... во одаите на скриените спомени во ходниците на копнежите... таму и она ништо е сѐ... а тоа сѐ е она што ти дава сила... за денот, за ноќта, сонот, за некаде каде никогаш не ќе појдеш, каде еднаш некаде... Едноставно, а незаборавно...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Уште колку Уште еден ден, Уште една ноќ, Уште едно утро, а јас чекам.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Некој чека понекогаш, а јас ќе чекам секогаш...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тивко паѓа ситен дожд темна ноќ, а јас сум сосема сама... се плашам од тишината на мислата во мене..

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тоа е, сфати, а јас не се сетив. Стана лесен, срцето му го исполни спокојство - сѐ стана како што требаше да стане.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Некои велат дека то не е христијански. А јас велам: не е хумано, не е човечки пред сѐ...

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Во нејзиното писма одѕвонуваше тишината на нејзината осама, нејзиниот божји долг што си го препишуваше на својот живот како да ги спаси чедата, кои сега ја напуштаа заодени по патот на нивните семејства, а јас се бев оддалечил најмногу, следејќи ја кривата на својата амбиција Колку ли пати пишував многу побезвредни депеши, се внесував целосно во нив, сигурен дека можеби никој нема да ги удостои со вниманието што им го посветував, наместо да ги пишувам одговорите на писмата на мојата мајка, кои беа незаменливи делови живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но јас би бил за тоа ние да се ослободиме од османизмите со опасна конотација за иднината на нашите деца, од нашите мајчини јазици, ти од албанскиот, а јас од македонскиот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

„А јас ќе те прашам. Од каде е ова сонце што ја грее земјава катадневно?“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А јас бегам и нозете се лепат на тоа сребро.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А јас дојдов да ти се оддолжам, не си ми ги оставила децата на сокак“, без благодарност во очите рече тој.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сталин? тој, лично! Неочекувано му се јави на овдешниот Централен комитет со својот познат мирен глас, ти кажувам, а јас знаев зошто го стори тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Додека се обидував да го протолкувам реченото кое оставаше многу празнини, бели страници кои можеа да се исполнуваат со различна содржина, главно како претпоставки, а јас не бев склон на таков вид размислување и градење односи со луѓето околу мене, Ема се надвисна над бирото, поземајќи ја пепелницата и, свртувајќи се, повеќе несмасно отколку планирано (така ли беше?, не знам!), со врвот на цицката, потприбрана во тесната блуза со длабоко деколте, благо ми прошета по надлактицата од левата рака.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Да, така. Методија не можеше да дојде во куќата и да поседи подолго, а јас требаше веќе да знам до каде се работите на гробот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Ќе ти наберам од темјанушките - венче да си сплетеш. А јас коси ќе ти расплетам.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Денес го замолив Превер само малку да ме одмени или да украдам барем од неговиот гениј Но зборот кој плени не доаѓа лесно Заглавен в челуста на мојот ѕвер Не излегува низ грлово тесно А јас кутриот волонтер Несреќен ко осамен солитер Прогонет ко декадентен Бодлер Корисно сакав да направам нешто...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Што да ти кажам сега: СРЕЌНА ГОДИШНИНА? Зар сме среќни, ти под земја, а јас никако да те прежалам, дење-ноќе плачам.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Кога бев млад војник, ми побараа да возам камион, а јас никогаш немав возено ниту автомобил.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

— Јас, рече, не а сакам наа роспиа за Крстета, да ми а погани она мене брадата, а јас да дрема. Тоа не може да биде дури су жив.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Ајде Бино, ајде Трајче, ајде да го станиме, зерем, ќе го фатит ноќот, а јас стар човек не ќе можам да слезам до конакот! — навалува стариот мудур.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Браче Илко си а наредил работичката, а јас сирота токо се жалам ќе су останала сама.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Залегнат в кревет со криглата пиво го вклучив моето радиоактивно теле позната водителка ставила ботокс а јас од летаргија почнав да зевам По навика редовно мењав канали дневна политика, срања тривијални вести од светот дежаву војни курвите од Нато фрлале бомби

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Ти со евра, а јас со вера земаш пара немаш мера цел живот тераш со далавера целиот живот со проневера

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Многупати другарував со ГРЕВОТ со тој бесрамник и подлец знаеше да ме излаже често а јас да му верувам слепо

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

И стварно, по недела дена седевме со мали Џонсон, а јас глумев дека имам малтене готово сценарио што гарантира вртоглав милионски профит.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Наближува Божиќ, а јас кружам по ел-ејските продавници и барам подарок за синот на другар ми Родољуб.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

А јас да си ја гледам бундава! – Стрпи се, мила, па не е дојден крајот на светот! – За мене, крајот на светот иде кога ми се гладни децата! – Те разбирам, те разбирам, и мене не ми е лесно.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

КНИГАТА СВЕДОК полици со мали простори за прав од време недопишани наслови допишани желби претопени во печатарска боја на која ми се лепат прстиве и оставаат оттисоци од воздишки а јас немам право на збор јас немам право на одбрана јас немам право на своја страница во книгата јас немам право на своја страна на светот јас немам право на странствување додека се задушувам во прав од букви на овие полици на кои го користам правото да молчам

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Потоа, природно, прикаската се оддалечува од Утрото, од Еда Бранов од Струмица, но вреди да се сослуша до крај овој унер од човек: „А јас три години потоа на правина бев останат без работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Не обраќајќи ѝ се на никоја посебно, додека уште ѝ го гали образот на малечката, вели, трудејќи се најстарата да го чуе и истовремено во ретровизорот покажува дека би се фрлил во длабочините на погледот што му го нуди малечката, предизвикливо насмеана: „Што би било малечкава вечерва да преспие кај мене, а јас утре да ви ја донесам во Гостивар?“ „Не може!“ вели најстарата.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А јас не сум ограбен, само сум го сонувал тоа. Сон. А ова? Јаве?

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А јас , небаре само јас се враќам во родната земја за да видам што станало во слободата и демократијата, со остатоците на поширокото семејство.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Тие, - на брзина рече Проедросот, - ќе одат со Методија на она една педа нивче што го имам да покопаат малку компири, а јас, штом бидам готов, веднаш ќе им го однесам тескерето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Водата во шлемот зовре. Евто одврза од една крпа сол, ја тури во водата, ја зеде торбата со пченкарното брашано, скрши една дебела гранка место сукало и му заповеда на Трајчета: - Ти ќе тураш од брашното, а јас ќе мешам.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

СВЕТИ ТРИФУН I Ме затворија во манастир во црква ме затворија во осама ни дождот да ме мие ни виното ни плодот на надроченото сонце под овие ридја ме врзаа за ѕидот за тулата за варот со боите на ридот со воздухот на коштаните ме врзаа млад и ме нарекоа светец а јас лозите ги сакав и очите на селските моми на гроздобер на панаѓур на сведен.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Посакав да ја затворам неа а јас да заминам по патиштата свои по нови гори и умови по нови развигори.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

И глас надоаѓа од оној ист рид од кај што сакав да те преселам во земја онокрајна во миг светлина кога ме осветли јарка Ти, таму на север, неподвижна како лузна, како костур, а јас – на твојот југ кружам од рид на рид, од брег на брег жив во дамнината.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Раде навистина умре! А јас?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Втората реакција се бесот и презирот кон стварноста и повлекување во некој свој внатрешен (виртуелен) егзил, исклучив и самодоволен, но би рекол, не баш толку среќен. – Стигнавме – ме прекина во невеселите размисли пријателот – новинар.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Една убава, млада жена, менаџер на проектот, образложено ги потенцираше стратегијата и целите на нивната хуманитарна дејност, а јас се зачитав во записот на Коцевски за старите еснафи, за абаџиите, гајдарџиите, бешчиите, брдарите, демирџиите, екмеџиите...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Телефоните ѕвонат, таму сообраќајка, онаму тепачка, а јас рецитирам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Беше подзастаната. Оставаше впечаток дека всушност си ги набројува тие свои предности, а јас, уверен во ваквите нејзини размисли, всушност само ѝ помагав во разлиструвањето на тој нејзин тефтер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Немам причина да измислувам, сѐ што реков и вистински се случуваше, а јас дури и се обидував да ѝ ја задржам раката на Катерина во мојата за да не мавта бидејќи светилката во собата гореше и нејзиното однесување веројатно се чинеше неприлично: девојка, само делумно покриена со лесни ноќни парталчиња, им мавта на поетите наседнати по високите гранки!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мојата храброст да укажам поодредено на периодот од детското доба беше мое лично сознание, а јас не само што го допрев туку и го сфатив, таму, во бурекџилницата, наспроти продавницата Громби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Зар по цел ден со очите ќе шарам по небото и со денови ќе чекам да се вратиш? Да плачеш и да не запираш!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И, барем да ги рашетував тие глупости онака, за себе си, само за занимација; а јас шлап! Право нему в лице!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбира посакав уште веднаш ова мое откритие да му го соопштам на иследникот Роман Гигов Грофот, но тој, задоволен дека успеал да ме предизвика, изигруваше некоја чудна неприсутност.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Ми помагаше лицето на Катерина. Навистина си вообразував дека нејзино лице е читлива книга!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да присуствувам на час по географија на кој професорот изведува чудесни нагледни експерименти во кои цели континенти ја менуваат својата местоположба, а јас како повластен претставник на некоја непозната организација ја имам таа чест да го надгледувам извршувањето на овие големи преселби.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Жените се загледуваат во него, а тој стои молчалив, со стегнато грло, нем.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И се чини дека тој лежи пред неа, тука, до нејзините колена.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- А јас - настојуваше Крстовица - вака би му кажала во книгата на стопанот: - „Стопану Крсто, здравје, имам, сполај богу и...“ - и таа залипа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Вее лапавица, камионите остануваа во снегот, а јас со мојот морав да ги влечам еден по еден до горе. Цел ден.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Толку имав јас, - рече Ангеле и стана, - туку гледај си ја твојата работа, а јас мојата, оти два дена ништо не сум фатил.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Еве прашај ги децата, рече Пеце. – тие сите пасат туѓи волови, а јас само нашите.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- Но јас ти велам дека е студена! - А јас ти велам дека е топла!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Васј, не симнувај ме од среќата“, молеше тој, а јас, збунета од неговите зборови или од неговата чудна неприсутност, ги расчеречував очите, гледав околу него, се напнував да го видам она што тој можеби навистина го гледа, а таму ништо освен ништото.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

И самата ќе се засрамиш кога ќе го свртиш погледот кон она што го ткаеш.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Можеа да попричекаат твоите страшни идеи!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А јас, да ти ја речам вистината, и самата ја знаев сета таа историја, бидејќи сето тоа лично го имав слушнато со свои уши оној ден, кога дед Павел ги покани сите Белогардејци кај него, на имањето, и приреди богами богата гозба.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А јас ломотам, ломотам... И кога ќе се зафатиш со зборување може да се случи нишките од основата да ти испопукаат па разбојот ќе ги замрси конците.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дуќанот не е за седенки, а јас веќе третпат те наоѓам овде распиштолена!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„А јас ти реков дека сечкам лозови прачки за потпалок.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А потоа и овој глас наеднаш го снема. Сосема се загуби, а јас останав сам.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А јас, врз основа на личното искуство - граматика на разобличувањето сунѓер со којшто секој си ја впива сопствената крв и ја плакне во Ништо: меморирана мора.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Не од понизност, од самољубие приложувам една реминисцентна сцена во која ќе се препознавам трајно можеби не само јас: од мојата уста-песна на мајчин јазик излетува опсесивен копнеж - некој речиси жив човек а јас останувам устремена на истото место но божем се враќам Но боже, ѝ се враќам!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

4. Веќе се враќам: годините во оро задушница им праќам; сегде познати лица нигде, нигде птица Рајот го чека крај нема спас, Матеа и ангелите патеа а ти а јас...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ноќта е патување долго, непознато - како споменот, како лудилото свето, а јас го сакав морето, морето, морето.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И зошто одненадеж, паф, се измазнува ко песја муцка ко опашката на Макс мачорот, душичка (врати ми го, те молам!); „Простете, не беше намерно“, вели езерото ми ги краде зборовите небаре расипало скапоцен предмет а јас, како ништо да не било скокам во него пливам, и нуркам, и го гушкам и повторно го сакам, свежо (макар што јас не знам што всушност значи да сакаш)!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

За да се велиме човечки мораме да се делиме Песна ме души, Матеа и Вавилон се руши, а ти, а јас... ***

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Не пукнала уште како што треба пролетта, а јас шетам бос: коњот под мене и ете ме в ливада: сите грмушки и ѕитчиња ги прескокнувам собирајќи полжави.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

ТРИЕСЕТТА ПОЈАВА ТЕОДОС И КЕВА

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Стори го волкот аџија, тој пак наместо вангелија, ќе рече јагнелија...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ТЕОДОС: (Се стреснува.) Не! (Седнува.) Одете си вие дома... А јас овде си имам работа... со Арсен... за лозјето...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А јас, а да се престорам во змев, да летнам, да го растурам...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Земи го, Спиридоне, за твоите колчишта е арно, а јас треба ново да купам. (Наместува крагна и машна.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Еве вака: знаеш колку имаш да ми даваш. Еве го сенетот. (Вади од џеб хартија.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

А една личност се качи до мене и ми ги зема очилата за да ме спречи во читањето; и лампата покрај која читав беше разбиена, меѓутоа некој веднаш донесе нова сијалица , а јас погледнав во момчето кое ми ги зема очилата и нешто во мојот израз на лицето го натера да ми ги врати. Така продолжив два и пол часа.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Биди доволно далеку за да најдеш среќа далеку од мене, а јас во илјадници погледи кои како имагинарни слајдови се губат во пепелта натрупана во моите очи ќе ги барам твоите.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тешко е да го задржам погледот и да разберам дека колку и да се трудев да бидам среќна да уживам во моментите на задоволство имав чувство на непријатност, неприродност и грижа од вината дека тоа не го заслужувам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Во прегратките да ми спие сонот на бесмртноста, танцот на самовилите да ме води на свети места, а јас нежно да чекорам по невидливата патека на вечноста.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Леден здив да ми ја разбранува крвта додека ме заспиваат песни љубовни, додека ме галат очи љубени, додека ме будат усни јагоди црвени, сила да ми дадат чисти бели вистини, не се плашам од висини ја отварам душата и летам на крилата на пеперутката.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Други пијат, а јас сум пијана.